พยับที่ 20
คุณพระรู้สึกแปลกไป...ช่วงนี้พ่อทีป์ดูท่าทางแปลกพิกล บ่าวในเรือนว่า นภทีป์มักจะออกไปตลาดทุกๆ 2-3 วัน แลหายไปเสียทั้งวัน ไม่รู้ว่าไปทำการอันใด เห็นทีคงจักต้องสั่งให้บ่าวติดตามไปเสียบ้าง
เขาเองมั่นใจว่าพ่อทีป์มิมีทางปันใจให้ใครดอก แต่ใครจักรู้ว่าพ่อทีป์คิดการณ์ใดอยู่ในใจ
“อ้ายคง เอ็งว่าพ่อทีป์ออกไปตลาดบ่อยๆหรือ”
“ขอรับคุณพระ ช่วงนี้คุณทีป์ออกเรือนบ่อยเทียวขอรับ กระผมถามก็ได้ความเพียงว่าจักเข้าไปในตลาด กระผมเองก็จนด้วยปัญญาว่าท่านไปย่านไหน คงไปย่านพวกคนจีนกระมังขอรับ”
“เอ พ่อทีป์คิดการณ์ใดอยู่กัน หากพ่อทีป์ออกไปคราวหน้าเอ็งลองตามไปดูที ว่าคุณเขาไปที่ใด แลให้คนไปบอกข้าที่กรม”
“ขอรับคุณพระ แลวันนี้คุณพระจักมิเข้ากรมแล้วหรือขอรับ”
“ไม่ละ ข้าเองมิได้มีการณ์อันใดที่กรมให้เร่งรีบทำดอก หากวันนี้พ่อทีป์ออกไปคงจักดีไม่น้อย ข้าจักได้ตามไปเสียเอง แล้ววันนี้คุณทีป์ของเอ็งอยู่ที่ไหนหรือ”
“กระผมเห็นตามคุณหญิงลงเรือนไปขอรับ ได้ยินแว่วๆว่าจักไปคุมโรงครัวทำอาหาร”
“กระนั้นหรือ เอาล่ะเอ็งไปได้แล้ว แลอย่าลืมเรื่องที่ข้าสั่งความไว้ อ่อ วันนี้หากผู้ใดถามให้เอ็งบอกไปเสียว่าข้าเข้ากรม”
“ขอรับ”นายคงรับคำแล้วจึงลงเรือนไป ส่วนคุณพระผู้นึกแผนการติดตามคนรักอยู่ในใจนั้นก็แต่งกายเหมือนจะเข้าไปทำงานที่กรมและลงเรือนไป
เขาเองคงซุ้มดูอยู่แถวๆทางออกหน้าเรือน ด้วยพ่อทีป์นั้นพายเรือไม่เป็น แลหากไปด้วยการณ์ที่มิอยากให้ใครล่วงรู้เยี่ยงนี้คงจักเดินออกไปทางหน้าเรือนเป็นแน่
บ่ายแก่ๆวันเดียวกัน
นภทีป์เดินออกจากเรือนมาในยามบ่ายแก่ๆ ช่วงนี้เขากำลังติดต่อกับร้านหนังสือในตลาด ขอรับงานแปลหนังสือแอบเอามาทำที่เรือนบ้าง นั่งทำที่ร้านเลยบ้างเพื่อให้มีเงินเก็บ นภทีป์วางแผนไว้ในใจว่าหากว่าเขาเก็บเงินได้มากพอเมื่อไรก็จะจากไป ลองถามลู่ทางจากคนในตลาดได้ความว่าหากไปที่ท่าเรือไกลๆก็ยังพอจะหางานทำได้ เพราะมีพวกฝรั่งไม่น้อยที่ติดต่อพูดคุยกับชาวสยามไม่รู้เรื่อง เถ้าแก่ร้านยังแนะนำให้เขาไปขอช่วยงานมิชชั่นนารีที่โบสถ์ในเมืองด้วยซ้ำไป ด้วยเห็นภาษาอังกฤษของเขานั้นดีมากโขหากเทียบกับคนสยามยุคนี้ เขาเองก็คิดอยู่เหมือนกัน บางทีถ้าไปอยู่เสียในโบสถ์พี่นพคงจักตามไม่ได้ ด้วยคงมิได้คาดว่าเขาจักหนีไปอยู่เสียในโบสถ์คริสต์อย่างนั้น
แล้วก็...คงพอจะมีข้าวกินจนกว่าจะหาที่ไปใหม่ได้
หากไม่ได้กลับไปในโลกของเขาก็คงจะต้องหนีพี่นพไปเรื่อยๆแบบนี้
เพราะเขาไม่อยากเป็นตัวถ่วง หากพี่นพแต่งงานแต่งการไปเสียกับลูกสาวพระยาบ้านอื่น ป่านนี้คงจักได้เลื่อนยศเสียจนใครๆก็อิจฉาเป็นแน่
“อ้าว อาทีป์มาแล้วหรือ วันนี้มีหนังสือเข้ามาเสียเยอะแยะ มีจดหมายให้ช่วยแปลด้วยนา เข้าไปในร้านซี อั๊วะให้อาง๊อมันเตรียมวางไว้ให้บนโต๊ะนั้นแหละ”
“ขอรับเถ้าแก่ ขอบคุณมากนะขอรับที่ช่วยหางานให้”
“ไม่ต้องเกรงใจหร๊อก ว่าแต่ลื้อเถอะเก็บเงินได้มากแล้วหรือยัง วันก่อนอั๊วะเห็นพวกที่ท่าเรือมันว่าจักมีเรือสินค้าไปแถวปากแม่น้ำนา ลื้อจักไปด้วยพวกมันหรือไม่เล่า อั๊วะจะช่วยถามให้”
“ปากแม่น้ำหรือขอรับ?”
“ใช่ซี แถวนั้นคงพอมีงานให้ลื้อทำบ้าง ได้ยินว่ามีเรือฝาหรั่งเทียบท่าแลต้องการคนที่รู้ภาษาพวกมันด้วยนา”
“ถ้าไม่รบกวนเกินไป กระผมฝากเถ้าแก่ถามให้ทีนะขอรับ กระผมพอจักมีเบี้ยอยู่บ้าง หากจากไปเสียตอนนี้คงมิถึงแก่ลำบากมากนัก”
“เอาซี ไปๆ ลื้อไปทำงานเถิดวันนี้หากพวกมันผ่านมาอั๊วะจักถามให้”
“ขอบพระคุณขอรับ”
คุณพระที่ซุ่มดูอยู่ร้านมองอย่างฉงนใจ เขาได้ยินเสียงสนทนานั้นไม่ถนัดนัก แต่มั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำสำคัญเป็นแน่ หากลองไปถามเถ้าแก่นั่นดูอาจจักรู้ได้ คุณพระคิดแล้วจึงเดินเข้าไปถามเอากับเถ้าแก่ร้านที่ยังคงยืนขายของอยู่ด้านหน้า
“เถ้าแก่”
“อ้าว พ่อหนุ่มมีอาไรให้อั๊วะช่วยหรือ”
“คนตะกี้ที่ชื่อทีป์ เขามาทำอะไรที่ร้านเถ้าแก่หรือ”
“รู้จักกันเรอะ ให้อั๊วะเรียกให้เอาไหมละ?”คุณพระส่ายหน้าแล้วจึงถามย้ำเอากับเถ้าแก่ที่ยังไม่ยอมบอกว่านภทีป์มาทำอะไรที่ร้านนี้กันแน่
“รู้จัก แต่ไม่ต้องเรียกมาดอก ฉันแค่อยากรู้ว่าเขามาทำกระไรก็เท่านั้น”
“อาทีป์น่ะหรือ อีมาขอแปลหนังสือแลกเงิน อีว่าต้องการไปเสียจากบางกอก วันนี้อั๊วะก็เพิ่งบอกไปเรื่องเรือสินค้าที่ปากแม่น้ำโน้น”
“ไปจากบางกอกหรือ? แล้วเถ้าแก่หาทางไปให้เขาได้แล้วหรือยัง?”
“ยังน่ะซี คงต้องรออ้ายพวกที่มากับเรือสินค้าฝาหรั่งมันผ่านมาเสียก่อนอั๊วะถึงจาได้ถามให้”
“กระนั้นข้าฝากเถ้าแก่ดูที ว่าเขาจักไปกับเรือลำไหน ข้าเป็นญาติผู้พี่ของเขาน่ะขอรับ เรื่องที่เขาจักไป พ่อแม่เขาก็หารู้ไม่ ข้าเองก็เป็นห่วง อัฐนี้ข้าให้ท่านไว้ หากท่านรู้แล้วว่าพ่อทีป์จักไปกับเรือลำไหน ยามใด ให้ท่านส่งคนไปแจ้งข้าที่เรือนคุณพระนพเทพวรากรทีนะขอรับ”
“ได้ซีๆ หากข้ารู้แลจะบอกกล่าวให้”
“อ้อ อีกอย่างนึงนะขอรับ เถ้าแก่อย่าได้บอกเรื่องนี้ให้พ่อทีป์รู้เป็นเด็ดขาด”
“ขอรับๆ”เถ้าแก่โค้งหัวรับคำรัวๆ ด้วยอัฐที่คุณพระวางให้นั้นมากโข มากจนพอค่าหนังสือหลายสิบเล่ม ส่วนคุณพระหนุ่มได้แต่ทอดสายตามองเข้าไปในร้าน ด้วยความคิดสับสนวุ่นวายในหัวใจ ไยพ่อทีป์ถึงอยากไปจากเขากัน เขาดูแลพ่อทีป์ไม่ดีหรือ หรือเขาทำกระไรให้เจ็บช้ำน้ำใจ เขาเองก็ไม่ทราบได้ ด้วยพ่อทีป์ไม่เคยแสดงอาการน้อยอกน้อยใจอันใด วันๆหากไม่ร้อยดอกไม้ ทำกับข้าวกับคุณแม่ ก็ออกมาที่ตลาดนี่ หากเขารู้ว่าการอนุญาตให้พ่อทีป์ออกมาเที่ยวตลาดจักเป็นการเปิดทางให้พ่อทีป์ไปจากเขาเยี่ยงนี้ละก็ เขาจักไม่มีทางยอมให้พ่อทีป์ออกมาเป็นเด็ดขาด
เย็นย่ำวันเดียวกัน
“พ่อทีป์ไปที่ใดมาหรือ”นภทีป์สะดุ้งสุดตัวเมื่อก้าวขึ้นเรือนแล้วเสียงทุ้มใหญ่ถามขึ้น น้ำเสียงราบเรียบเสียจนเขาเองใจสั่นรัว ด้วยไม่รู้ว่าคุณพระคนใหม่โกรธเคืองกันด้วยเรื่องอะไร
“ไปตลาดขอรับ เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย พี่นพมีอะไรจะพูดกับผมหรือ”
“ไปเดินเล่นแล้วไยอยู่แต่ที่ร้านหนังสือเล่า?”นภทีป์เสหลบตาคมที่มองมาด้วยความขุ่นเคืองนั้น เขาเองก็ไม่รู้จะตอบอีกคนเช่นไร จะตอบว่าเพราะอยากจะจากไปเต็มแก่ถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นหรือ เขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณพระรู้เรื่องราวแค่ไหน รู้แล้วหรือยังว่าเขากำลังจะไป...
“ผม...”
“อยากไปจากพี่เสียจนตัวสั่น ยอมเดินไปเสียไกลเผื่อหาเงินใช้ที่ตลาด ใช่หรือไม่”นภทีป์นิ่งเงียบ ไม่ตอบคำและไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองอีกคนที่นั่งอยู่บนตั่งในหอนั่ง เสียงที่พูดคุยกันไม่ใช่เสียงดังเอ็ดตะโรอะไรเลย แต่น้ำเสียงบาดใจคนฟังนัก เขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบคุณพระได้อย่างไร จะกล้าบอกได้อย่างไรว่าอยากจะไปจากกัน...
“ไยไม่พูดกระไรเล่า พ่อทีป์จะไม่แก้ตัวเสียหน่อยหรือ จะไม่บอกให้ฉันได้รู้เสียหน่อยหรือว่าเพราะเหตุใด ไยจึงทำเยี่ยงนี้กัน?”
“พี่นพขอรับ ผม...”พูดได้เท่านี้ร่างสูงโปร่งของนภทีป์ก็พูดไม่ออกเสียดื้อๆ เขาจะกล้าพูดได้อย่างไรว่าอยากจากไป จะกล้าพูดได้อย่างไร
“อยากจากไป จะพูดอย่างนี้ใช่หรือไม่ เตรียมการไว้แล้วมิใช่หรือว่าจะไปที่ท่าเรือ หรือว่าเปลี่ยนใจอยากจะไปโบสถ์มิชชั่นนารีในพระนครกันเล่า เลือกแล้วหรือยังล่ะว่าจะหนีไปเสียที่ใด”
“พี่นพ”
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ในเมื่อไม่รักกันก็อย่าเรียกอย่างนี้!!”เสียงตัดพ้อนั้นดังมากพอให้คุณหญิงที่อยู่กับหลานๆได้ยินชัดเสียจนต้องรีบวิ่งมาดูว่าเหตุใดลูกชายผู้เยือกเย็นถึงได้ตวาดเสียลั่นเรือน
“พี่นพ ฮึก”นภทีป์กลั้นสะอื้นลงคอ พยายามฝืนน้ำตาที่คลออยู่ในหน่วยตา เงยหน้ามองคนที่ตอนนี้ลุกขึ้นมายืนค้ำหัวกันอยู่อย่างเจ็บปวด เขาอยากจากไปก็จริง แต่เขาไม่ได้ไม่รัก
“ทำไม เรียกชื่อฉันทำไม รักฉันหรือ สิ่งที่พ่อทีป์กำลังจะทำ มันเป็นสิ่งที่คนรักกันควรทำหรือ”เสียงว่ากล่าวที่ดังขึ้นจนลูกๆเริ่มสะดุ้งตื่น เสียงร้องกระจองอแงดังลั่นเรือน บ่าวไพร่บนเรือนได้แต่ก้มหน้า ด้วยเกรงว่าหากเงยหน้ามองเพียงสักนิด หวายจักลงหลังเอาด้วยข้อหาสาระแนในเรื่องของเจ้านาย
“เสียงดังกระไรกันพ่อนพ พ่อทีป์ มีเรื่องอันใดไยไม่พูดจากันดีๆลูก”
“ไม่มีกระไรดอกขอรับคุณแม่ เพียงแต่มีคนอยากจะทิ้งลูกทิ้งผัวไปจนตัวสั่น ถึงกับยอมเดินไปหางานเก็บเบี้ยเก็บอัฐเสียไกลโขเชียวนะขอรับ”นภทีป์พอได้ฟังคำก็ยิ่งพาลให้เสียใจจนน้ำตาร่วงเผาะๆ รีบวิ่งหนีเข้าเรือนไป ส่วนคุณพระหนุ่มนั้นทำเพียงชายตาตามแล้วนั่งลงที่เดิม เขาสับสน เสียใจและน้อยใจนักที่คนรักคิดจะจากกันไป ซ้ำยังไม่ยอมบอกด้วยซ้ำว่าโกรธเคืองกันด้วยเรื่องอะไร
“ไยพูดอย่างนั้นกับน้องเล่าลูก”คุณหญิงที่เพิ่งเคยเห็นลูกชายโมโหจนตัวสั่นได้แต่เดินไปลูบหลังบึกบึนของลูกชายคนเดียวเบาๆ พลางจูงมือไปนั่งเหมือนลูกยังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งที่หลงทางจนอยากจะร้องไห้เท่านั้น
“เขาจะทิ้งลูกไปขอรับคุณแม่”คุณพระตอบเสียงค่อย ใบหน้าคมเบือนหลบไม่ยอมสบตากับแม่ที่มองตรงมาเหมือนพยายามจะค้นหาอะไรบางอย่างจากเขา
“แล้วได้รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”
“ไม่รู้เลยขอรับ กระผมเพียรคิดมาตลอดบ่าย คิดจนหัวแทบระเบิดก็มิรู้ได้ว่าเหตุใดพ่อทีป์ถึงได้อยากทิ้งกันไป กระผมก็รักแลดูแลอย่างดีมิใช่หรือ ไยยังอยากจะทิ้งกันไปอีก”
“พ่อนพไยไม่ถามน้องดีๆ ตวาดใส่กันเยี่ยงนี้แล้วเรื่องราวมันจักดีขึ้นหรือลูก”
“กระผม...”
“ไปเถิด ลองไปพูดคุยกันให้ดีเสียก่อน ลองเปิดตาให้กว้างๆดูสิลูก อย่าได้คิดเพียงแต่เขาอยากจะหนีไป เพราะไม่รัก ลองดูทีฤาว่าคนที่ไม่รักเขาจักวิ่งหนีไปร้องห่มร้องไห้เพราะพ่อนพเสียงดังใส่เขาหรือไม่”
“ขอรับ”คุณพระหนุ่มรับคำแล้วนึกตามที่มารดาบอก ก็จริงอย่างที่คุณแม่ว่าหากพ่อทีป์ไม่รักเขาดังเก่า มีหรือจักร้องไห้ร้องห่มเพียงแค่เขาทำเสียงดังใส่ แต่ว่า ถ้าหากพ่อทีป์รักกันดังเก่าแล้วไซร้ ไยจึงอยากจะทิ้งเขาไป เขาละอยากจะรู้นัก
จนยามศศิธรแย้มหน้ามาเยือนแล้ว คุณพระก็ยังไม่ได้เข้าไปปรับความเข้าใจกับคนที่ร้องห่มร้องไห้ไปเสียในห้อง แม้กระทั่งสำหรับเย็นก็มิได้ออกมารับเสียด้วยกัน เขาอยากจะใช้เวลาตรองดูสักหน่อย ว่าเหตุใดพ่อทีป์ของเขาจึงมีท่าทีเยี่ยงนั้น เหตุใดจึงอยากจะทิ้งขว้างกันไปนัก
“เฮ้อ...”เสียงทอดถอนใจดังสะท้อนไปทั่วเรือน แต่เจ้าของร่างก็ยังมิได้ลุกไปปรับความเข้าใจกับหนุ่มหน้ามนในห้องแบบที่คุณหญิงแขไขอยากให้ลูกชายทำหนักหนา นางเองก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องของหนุ่มสาวมากนัก ทำได้เพียงแต่มองอยู่ห่างๆ แลหวังว่าพ่อทีป์จะหนักแน่นพอที่จะรักลูกของนาง แม้นางจักเพียรย้ำหนักหนาว่ามิเป็นไรดอก กระไรก็มีหลานแล้ว แต่มิไยคนคิดมากก็หาได้สนใจไม่ ยังคงคิดแต่จักหนีลูกชายนางไปอยู่ร่ำไป นางเอกก็อยากจะรู้นักว่าลูกจักทำเช่นไรให้เขารู้ แลเข้าใจได้เสียทีว่าหากเขาไปคงมิมีใครในเรือนนี้จักมีความสุขรื่นเริงอยู่เสียได้
“คุณหลวงขอรับ”นายมั่นคลานเข่าเข้ามาหานายที่นั่งจมจ่อมอยู่ที่หอนั่ง ด้วยตนเห็นคุณทีป์แอบลงเรือนทางบันไดหลังเรือนไปเสียแล้วพร้อมห่อผ้าห่อน้อย เขาเร่งบอกให้อ้ายคงสหายที่อยู่รับใช้คุณพระร่วมกันมานานเร่งตามคุณทีป์ไปส่วนตนเองก็เร่งรุดมาแจ้งเรื่องให้คุณพระรับทราบ
“มีกระไรอ้ายมั่น ไยรีบร้อนหน้าตาตื่น”
“คุณทีป์ขอรับ”
“พ่อทีป์มีกระไรหรือ”
“คุณทีป์หอบห่อผ้าลงเรือนไปแล้วขอรับ แต่บ่าวให้อ้ายคงตามไปแล้ว คุณพระจักตามไปหรือไม่ขอรับ” คุณพระหนุ่มนิ่งอึ้ง ด้วยไม่คิดว่านภทีป์จะรีบร้อนหนีไปแบบนี้ ใบหน้าคมซีดเผือด หากยังคิดว่านภทีป์คงทิ้งอะไรไว้ให้บ้าง
“ยัง ข้าจักยังไม่ตามไป หากอ้ายคงกลับมาแล้วให้มาหาข้าที่เรือนด้วยเล่า ส่วนเอ็งก็ไปนอนเสียดึกมากแล้ว”คุณพระสั่งความบ่าวแล้วเร่งเข้าไปในเรือนนอนของตน
จริงอย่างที่คิดไว้ พ่อทีป์ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้บนหมอน บนกระดาษแผ่นบางมีดอกรักช่อหนึ่งวางทับไว้ ยางรักแห้งไปเนิ่นนานแล้ว เหลือเพียงรอยเล็กๆหยดอยู่บนแผ่นกระดาษ
ไยพ่อทีป์ถึงทำกับพี่ได้ลงหรือ
พี่จักมิยอมให้พ่อทีป์ไปดอก มิมีวัน!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
