พยับที่ ๒๑ นายคงเดินตามนภทีป์มาจนถึงโบสถ์คริสต์แล้วรอดูอยู่สักพักว่าคุณทีป์ที่มันถูกสั่งให้ตามมาจนถึงโบสถ์จะอาศัยที่นี่เป็นที่พึ่งแน่แล้วจึงค่อยๆเดินกลับเรือน
“อ้ายคงกลับมาแล้วขอรับคุณพระ”นายมั่นเดินรายงานคุณพระที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่หอนั่งตั้งแต่สั่งความออกไป พี่ทำกระไรผิดถึงเพียงนั้นเชียวหรือพ่อทีป์ ลูกที่ร่วมกันอุ้มชูมาจนถึงบัดนี้ไม่มีความหมายต่อเจ้าเลยหรือ
“เรียกมันขึ้นมาหาฉันที แล้วนายมั่นไปนอนเถอะ ฉันฟังความนายคงสักกระเดี๋ยวคงจักให้มันไปนอนแล้ว มิต้องห่วงดอก”
“ขอรับ”
นภทีป์ได้อาศัยอยู่ในโบสถ์คริสต์ที่อยู่ห่างจากคลองบางหลวงไม่มากนัก และใช่ โบสถ์แห่งนี้ไม่ได้ห่างจากบ้านคุณพระอีกด้วย แต่เขาไม่รู้จะเดินไปได้ไกลแค่ไหนในสภาวะที่อ่อนล้าไปทั้งกายทั้งใจแบบนี้ และคุณพ่อของที่นี่ก็ดีต่อเขามาก
“ลูกว่าลูกทำกระไรได้บ้างนะ”คุณพ่อรูปร่างสูงใหญ่ ยังดูดีอยู่มากแม้จะอายุมากแล้ว อีกทั้งยังอยู่ในสยามมานานจนพูดภาษาไทยได้ชัดแจ๋ว
“แปลหนังสือได้ทั้งภาษาอังกฤษแลฝรั่งเศสขอรับ”
“พูดได้หรือไม่”
“ได้ขอรับ แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็มิค่อยได้พูดเสียนานแล้ว อาจจะมิค่อยคล่องปากมากนัก แต่ฟังแลคุยได้แน่ๆขอรับ หากคุณพ่อจักให้ช่วยเป็นล่าม เกรงว่าลูกต้องทบทวนตัวเองอีกนานเทียวขอรับถึงจะพูดได้คล่องอย่างเก่า” ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาแทบไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสเลยจนรู้สึกว่าคงพูดไม่คล่องเหมือนเก่าแล้ว
“งั้นช่วยแปลหนังสือให้พ่อทีแล้วกัน กระเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพ่อจักให้เด็กเอาหนังสือกระดาษและหมึกไปให้ลูกแต่เช้า ลูกสะดวกใจจักทำตอนไหนก็ทำเถิด แลพ่อจักให้ค่าจ้างตามสมควร ดีหรือไม่ เผื่อลูกอยากจักใช้ซื้อข้าวของส่วนตัวบ้าง”
“เป็นพระคุณแล้วขอรับ”นภทีป์กล่าวลาบาทหลวงแล้วจึงเข้าห้องนอนที่มีเด็กรับใช้ภาษามาส่ง เขาไม่ได้อยากจากมาเลยสักนิด แต่พี่นพคงโกรธเขานัก ถึงได้ตวาดเสียเรือนแทบพัง เขาเพียงไม่อยากให้พี่นพต้องมาเสียอนาคตเพราะเขา
วันนี้อากาศสดใสไม่น้อย ยังคิดถึงบ้านเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าพี่ธามกับตฤณยังจำทีป์ได้ไหม แต่มั่นใจว่า ๒ คนนั้นไม่มีทางลืมทีป์หรอก ทุกวันนี้ต้องพยายามเก็บเงินไว้เพราะไม่อยากถ่วงพี่นพ ไม่อยากให้พี่นพเป็นขี้ปากใคร แต่คงเสียใจมากหากต้องจากพี่นพกับลูกไป เด็กๆกำลังหัดเดิน หัดพูด น่ารักน่าชังสุดๆไปเลย
ตอนเย็นนี้อากาศดีมากๆเลย ตอนเดินกลับน่าจะไม่ร้อนมากนัก ดีจริงๆ แต่ตอนนี้เลยเวลามานานแล้วยังไม่ได้ออกจากร้านเถ้าแก่เลย คงต้องเร่งมือหน่อยแล้ว
ทีป์ขอโทษนะครับพี่นพ ขอโทษ พี่นพคงเกลียดทีป์แล้ว แต่ทีป์ยังรักพี่นพเหมือนเดิม เป็นผมต่างหากที่ต้องขอโทษพี่นพเป็นร้อยๆครั้ง ถ้าพี่นพจะโกรธ จะเกลียด ก็ไม่ใช่ความผิดพี่นพเลยสักนิด เป็นเพราะตัวผมเอง ผมเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันต้องจบแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วแหละครับ พี่นพจะได้ไม่ต้องถูกใครหน้าไหนนินทา แล้วยังไม่ต้องมาหมดอนาคตเพราะผม ทีป์จะรักพี่นพตลอดไปนะครับ
มือเรียวปิดสมุดบันทึกที่เพิ่งเขียนจบลง เขาเขียนบันทึกมาสักพักเพราะอยากจะเก็บความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับที่นี่ไว้ และคิดว่าคงจะเก็บไว้บนตู้ ตอนที่เขากลับไปในที่ที่จากมาอย่างน้อยก็ยังมีบันทึกพวกนี้อยู่ ก่อนนี้เขาคิดว่าเขาอยากจะถ่ายรูปกับพี่นพ กับลูกๆเก็บทิ้งไว้ เผื่อว่าเขาต้องจากไปจริงๆอย่างน้อย เขาก็จะยังจดจำพี่นพ จำรวิ รพิ รพี ได้ จำคุณหญิงและทุกๆคนในบ้านได้ คงจะดีไม่น้อย
เช้านี้คุณพระนพยังคงตื่นเช้าเหมือนเดิมแต่บรรยากาศบนเรือนคุณพระเหมือนถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาที่ทำเอาทุกคนหัวใจหนักอึ้ง คุณพระปิดปากเงียบ แทบไม่พูดจากับใคร คุณหญิงรู้เรื่องราวนี้ในเช้าวันถัดมา ท่านได้แต่กล่าวอันใดไม่ออก สงสารลูกชายยิ่งนัก แลสงสารหนุ่มน้อยคนนั้นเช่นกัน เธอรู้ดีว่านภทีป์เป็นคนคิดมากนัก เคยเปรยเรื่องนี้กับเธออยู่หลายครา หากไม่คิดว่าพ่อทีป์จะตัดใจไปจากลูก จากคนรักได้ลงคอ เด็กๆร้องไห้งอแงบ่อยกว่าเดิมหลายเท่านัก เพราะไม่เห็นคนโปรดมาหาที่เรือนฝั่งนี้เหมือนอย่างเคย ข้ารับใช้ในบ้านได้แต่ทำงานอย่างกลัวเกรงเพราะคุณพระน่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่าที่เดียว เกรงว่าทำกระไรไม่ต้องใจไปสักเล็กน้อย หวายอาจจะลงหลังได้
“พ่อนพ กับข้าวไม่อร่อยหรือลูก ไยกินน้อยนัก”
“อร่อยเหมือนเคยแลขอรับ คุณแม่อย่าคิดมากไปเลย”
“ไม่สบายใจแล้วไยไม่ตามน้องกลับมาเล่าลูก ถามอ้ายคงแล้วมิใช่หรือว่าพ่อทีป์อยู่ที่ใด”
“คนเขาไม่อยากอยู่ตามมาอย่างไรเขาก็คงจักหนีกระผมไปอีกอยู่ดีขอรับคุณแม่”
“พ่อนพมั่นใจหรือว่าพ่อทีป์เขาไม่อยากอยู่ วันนั้นยังมิได้คุยกันเลยมิใช่หรือลูก”
“กระผมว่าจักไปดูอยู่บ้างขอรับว่าพ่อทีป์เป็นอยู่อย่างไร อยู่ได้หรือไม่ กระไรเสีย พ่อทีป์ก็มิมีญาติพี่น้องที่ไหน คุณแม่อย่าห่วงไปเลยขอรับ”
“พ่อนพยังโกรธน้องอยู่หรือ?”
“กระผมมิเคยโกรธเคืองอันใดน้องเลยขอรับ กระผมเพียงแต่เสียใจยิ่งนักขอรับคุณแม่ พ่อทีป์ทำเหมือนมิเคยมีใจรักให้กระผมเลย นึกจักทิ้งก็ทิ้งขว้างกันไปง่ายๆ”
“พ่อทีป์เองก็รักพ่อนพมากนะลูก”
“คุณแม่อย่าพูดไปเลยขอรับ กระผมมิเป็นไรดอก มิต้องปดลูกเพื่อให้คลายใจดอกขอรับ”
“เอาเถิดๆ พ่อนพจักไม่เชื่อแม่ก็ได้ แต่พ่อนพต้องเชื่อดวงใจรักของตัวเองบ้างหนาลูก ทิฐิที่มีก็วางมันลงเสียเถิด ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจเพราะสำนึกได้ก็สายไปแล้วหนา”
“ขอรับๆ กระเดี๋ยวรอข้าวเรียงเม็ดสักหน่อยกระผมก็จักไปแล้วขอรับ คุณแม่ไม่ต้องโน้มน้าวกระผมถึงเพียงนี้ก็ได้ขอรับ”
“จ้าพ่อ รีบๆเข้าเถอะ”คุณพระได้แต่ส่ายหัวแล้วรีบกินข้าว แต่ใจเขาเองยังยืนยันเหมือนเดิม เขาจักมิตามพ่อทีป์กลับมาดอก คนอยากไป กระไรก็คงมิได้อยากกลับมาเท่าไรนัก
นภทีป์ออกมานั่งแปลหนังสือที่ศาลาหน้าโบสถ์ ทั้งๆที่ปกติเขาชอบที่จะทำงานแบบนี้ในห้องมากกว่าแท้ๆ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกลียดห้องสี่เหลี่ยมนัก สุดท้ายก็เลยต้องออกมาทำหน้าโบสถ์รับลม ทั้งๆที่ไม่ค่อยชอบเสียงดังจ้อกแจ้กแท้ๆ
“แกรก”เสียงกิ่งไม้หักดังสะดุดหูจนคนที่นั่งเขียนหนังสืออยู่ต้องหันไปมอง แต่พบเพียงหลวงพ่อที่รับเขาเข้ามากำลังยืนอยู่กับลูกศิษย์ลูกหาข้างต้นไม้ใหญ่เท่านั้น ทำไมเขารู้สึกแปลกๆนะ ตั้งแต่ออกมานั่งตรงนี้ ก็เหมือนมีคนคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
นภทีป์ขมวดคิ้วมุ่น นี่หรือที่โบสถ์นี้จะมีผีกันนะเนี้ย ร่างโปร่งเริ่มหวาดระแวงจนต้องสอดส่ายสายตาไปมา น่ากลัวว่าคืนนี้จะนอนไม่หลับซะแล้วเขา
“แลซ้ายแลขวาหาอะไรหรือลูก”บาทหลวงเดินเข้ามาถามนภทีป์หลังจากเห็นเขาสอดส่ายสายตาไปมาอย่างไม่สบายใจอยู่ซักพัก
“เปล่าขอรับ เมื่อครู่ตอนที่นั่งทำงานอยู่ จู่ๆกระผมก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมอง เลยหวาดระแวงขึ้นมาน่ะขอรับ”นภทีป์กล่าวด้วยท่าทางหวาดระแวง ใบหน้านิ่วลงด้วยความกลัว
“ไม่มีผีสางดอก พ่ออยู่มานานยังไม่เคยเจอ ส่วนคน...”บาทหลวงเงียบไปแล้วปรายตาไปทางต้นไม้ใหญ่ที่มีลูกศิษย์ยืนอยู่
“ก็มีแต่ลูกศิษย์ลูกหาทั้งนั้นแหละ ชาวสยามที่ไม่ได้นับถือพระผู้เป็นเจ้าไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่นักดอกลูก เว้นแต่จะมาเรียนภาษา เขาเกรงว่าจะถูกหาว่าเป็นพวกนอกรีต”นภทีป์ได้ยินดังนั้นก็พรูลมหายใจออกอย่างสบายใจมากขึ้น ถ้าบาทหลวงพูดแบบนี้ คงแปลว่าพี่นพคงไม่ได้มาแถวนี้ดอก นี่เขาคิดอะไรกันนะ พี่นพน่ะหรือจะมาแถวนี้ โบสถ์คริสต์นี่ เพราะภาษาอังกฤษของคนผู้นั้นก็ดีมากอยู่แล้วนี่นา
“อย่างนี้นี่เอง กระผมคงเหนื่อยจนคิดมากไปเองแท้ๆเชียวขอรับ”
“นั่นน่ะซี พักเสียหน่อยเถิดลูก ไม่ต้องเร่งร้อนทำดอก พ่อก็มิได้เร่งอันใดนี่นา”
“ขอรับ เอาไว้กระผมแปลบทนี้เสร็จคงจะพักเสียหน่อยแล้วละขอรับ”
“เออ จริงสิ วันมะรืนจักมีงานมหรสพที่วัดฟากขะโน้น พ่อได้ยินลูกศิษย์เขาพูดกันให้ขรมว่าอยากไป แลยังถามพ่อด้วยนาว่าไปแล้วจักผิดต่อพระผู้เป็นเจ้าหรือไม่”
“กระนั้นหรือขอรับ แล้วจักผิดหรือไม่ขอรับ”
“ไม่ผิดดอก เพียงไม่กราบไหว้พระเจ้าพระองค์อื่นก็เพียงพอแล้วแลลูก ลูกอยากไปหรือไม่ กระไรเสียเจ้าก็ยังเป็นคนพุทธ คงอยากไปกราบไหว้พระที่พึ่งทางใจของลูก”
“ไว้กระผมคิดดูอีกทีก่อนหนาขอรับ แล้วจักเรียนให้คุณพ่อทราบภายในวันพรุ่งนะขอรับ”
“เอาเถิดๆ ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจนะลูก พ่อเข้าใจ”นภทีป์ทอดสายตาตามบาทหลวงไป ดีเหลือเกินที่สมัยนี้ยังมีคนจิตใจดีขนาดนี้อยู่ ดีเหลือเกินที่ทุกศาสนาสอนให้ผู้คนรักกัน
“คุณพระจักมิเข้าไปหาคุณทีป์หรือขอรับ”นายคงถามเจ้านายที่แอบอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ ตะกี้มีบาทหลวงมาถามเสียยกใหญ่ ว่าด้อมๆมองๆอะไร ดีที่คุณทีป์ไม่หันมาเจอ ไม่งั้นเจ้านายเขาคงเสียฟอร์มแย่
“ไม่ละ ฉันแค่อยากมาดูว่าพ่อทีป์อยู่สบายดีหรือไม่เท่านั้นแหละ”
“กระนั้นหรือขอรับ งั้นเรากลับกันเลยดีหรือไม่ขอรับ กระเดี๋ยวคุณหนูและคุณหญิงจะชะเง้อชะแง้หาเสียก่อนนาขอรับ”นายคงถามพลางกลั้นยิ้ม คนไม่กล้าง้อเมียคงเป็นอย่างคุณพระนี่เอง มองเขาสายแต่เชื่อม แต่พอถามว่าจักเข้าไปหาหรือไม่กลับไม่เข้าไปเสียอย่างนั้น
“อย่าเสือกการณ์ของข้าน่า เอ็งก็รอเงียบๆไปเถิด อีกกระเดี๋ยวข้าก็จะกลับแล้ว”คุณพระหันมาดุลูกน้องเบาๆแล้วหันไปมองร่างโปร่งต่อ เขาคิดถึงพ่อทีป์เหลือเกิน เพียงวันเดียวที่ไม่ได้พบไม่ได้คุยแท้ๆ ไยจึงคะนึงหาเขาขนาดนี้กันนะ เป็นเอามากแล้วเชียวไอ่นพเอ๋ย
“ขอรับๆ กระเดี๋ยวกระผมจักรอเงียบๆเลยเทียวขอรับ”นายคงพูดพลางยิ้มในหน้า ดูทีฤา ไม่เกินสามวันเจ็ดวันนี้ กระเดี๋ยวคุณพระก็ต้องวิ่งมาง้อคุณทีป์แน่ๆ นี่ก็ไม่รู้จะนั่งไปอีกนานแค่ไหน นั่งมาตั้งแต่หลังรับสำรับเสร็จจนตะวันจะคล้อยแล้วก็ยังไม่เลิกมองเขาอีก จักให้เขาเชื่อได้อย่างไรกันว่าคุณพระจะไม่เข้าไปตามคุณทีป์กลับไปอยู่ที่เรือน
คุณพระมองนภทีป์เงียบๆอยู่อย่างนั้นจนร่างนั้นเดินเข้าไปในโบสถ์ถึงได้เลิกมองแล้วมานั่งเหม่อออกไปทางแม่น้ำแทน นายคงที่ตามมาด้วยได้แต่มองแม่น้ำตามเจ้านายไปก็เท่านั้น จักลุกไปทำการณ์อันใดก็มิได้นี่นา ได้แต่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่อยู่อย่างนี้ ไม่รู้คุณพระจะหมดความอดทนเมื่อไร ขอให้เป็นไวๆนี่เถิด ไอ่คงก็เบื่อเป็นเหมือนกันนาขอรับ
“ไป กลับกันเถิดอ้ายคง”จนตะวันลับขอบฟ้าเหลือไว้เพียงแสงสีส้มเรืองๆที่ขอบฟ้าเท่านั้น คุณพระถึงได้กลับเรือน นายคงพรูลมหายใจออกอย่างโล่งอก ในที่สุดก็จะได้กลับเสียที หลังจากนั่งมองแม่น้ำมานาน จนอ้ายคงคนนี้แทบจะหันไปคุยกับมดแทนอยู่แล้วเชียว เพราะเจ้านายเอาแต่นั่งเงียบกริบ
“กลับมาแล้วหรือลูก เจอน้องหรือไม่ ได้คุยกันแล้วหรือยังลูก”คุณหญิงรีบปรี่เข้ามาถามลูกชายหลังจากเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นเรือนมา
“เจอขอรับ แต่กระผมเห็นพ่อทีป์ทำงานเคร่งเครียดนัก จึงมิได้กวนน้องขอรับ”นายคงผู้ตามนายขึ้นมาบนเรือนได้แต่ส่ายหัวอยู่ในใจ โถ คุณพระ ไม่กล้าเข้าไปง้อคุณทีป์เองแท้ๆ ไฉนตอนกล่าวกับคุณหญิงกลายเป็นคุณทีป์ทำงานหนักไปเสียชิบ อ้ายคงหรือก็ไม่เห็นคุณทีป์จะทำงานหนักหนาอันใด เพียงแค่เขียนหนังสือไปมาเท่านั้นเอง
“อย่างนั้นหรือ แล้วพ่อนพจะไปหาน้องอีกไหมลูก แม่อยากให้พ่อทีป์กลับมาเหลือเกิน ช่วงนี้ตาวิ ตาวี ตาพีเอาแต่งอแงจนแม่อ่อนใจเชียวลูก”
“คงไปบ้างขอรับ หากมีงานกระผมคงมิได้ไป กระเดี๋ยวเด็กๆก็คงชิน คุณแม่อย่าไปหวังให้พ่อทีป์กลับมาเลยขอรับ”
“ทำไมพูดจาแบบนี้เล่าพ่อนพ ไม่รักไม่ห่วงน้องแล้วหรือลูก”
“ลูกจะรักจะห่วงแล้วอย่างไรเล่าขอรับ คนเขาจะไปต่อให้ลูกเอาช้างทั้งตัวฉุดก็ฉุดพ่อทีป์ไว้ไม่อยู่หรอกขอรับ”
“พ่อนพ กระไรพูดเช่นนี้อีกแล้ว เอาเถิดๆ แม่ไม่พูดละ พูดกับคนมีทิฐิแม่จะเหนื่อยเอาเสียเปล่า ไปๆ เตรียมอาบน้ำเถิดลูก กระเดี๋ยวค่ำแล้วน้ำค้างลงจักไม่สบาย”
“ขอรับ”
ผ่านมา ๒ วันแล้ว ชีวิตที่โบสถ์เรียบสงบดีนัก พรุ่งนี้เขาว่าจะไปงานวัดเสียหน่อย ดีเหลือเกินที่บาทหลวงที่นี่เข้าใจ ไม่ห้ามแล้วยังสนับสนุนให้เขาไปหาที่พึ่งทางใจอีก พี่นพกับลูกจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เด็กๆคงจะงอแงมาก คุณแม่คงต้องเหนื่อยเหมือนเดิมเพราะไม่มีทีป์คอยช่วยแล้ว ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ
นภทีป์วางปากกาลง แววตาหม่นเศร้า เขาคิดถึงพี่นพ คิดถึงคุณแม่ คิดถึงเด็กๆ จริงๆพวกเขาคือครอบครัวเดียวของเขาที่โลกนี้ เขาเสียใจ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ทุกอย่างดีขึ้น ถึงกลับไปตอนนี้พี่นพก็คงโกรธเกลียดเขาไปแล้ว คงไม่ต้อนรับเขาอย่างเดิม จริงๆแล้วตอนนี้เขาก็สบายดี ทำงานแปลหนังสือไม่ได้หนักหนาอะไร แถมบาทหลวงก็ให้เงินเสียเยอะ คงจะดีกว่านี้ถ้าเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น
ถ้าเขาไม่ได้มีใจรักให้พี่นพ ไม่ได้มีใจรักให้คุณพระรูปงามแห่งพระนคร ข้าราชการหนุ่มอนาคตไกลที่ใครๆก็จับตามอง หากมารักกับเขา ก็คงแทบจะหมดอนาคต เป็นที่ติฉินนินทาไปทั่วทั้งบาง
“ก๊อกๆ”
“มีอะไรหรือ”นภทีป์เปิดประตูให้เด็กรับใช้วัยรุ่นเข้ามาในห้อง
“บาทหลวงให้มาเรียนว่าพรุ่งนี้คงต้องรบกวนให้คุณไปทำงานที่ศาลาด้านหน้าน่ะขอรับ ท่านเชิญช่างมาซ่อมแซ่มภายในโบสถ์เกรงว่าคุณทีป์จะทำงานไม่สะดวก แลช่างคงจักทำงานไม่สะดวกเยี่ยงกัน”
“อ่อ กระนั้นหรือ ได้ซี ฉันต้องเร่งออกไปแต่เช้าหรือไม่”
“ท่านว่าไปแต่ย่ำรุ่งเลยก็ได้ขอรับ คงจะรบกวนคุณทีป์เสียหน่อย ท่านฝากเรียนว่าขอโทษด้วยขอรับ”
“กระนั้นหรือ ฝากบอกท่านว่าไม่เป็นไรดอก ฉันทำงานที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอบใจนะที่มาบอกข่าว”
“มิเป็นไรขอรับ เป็นหน้าที่กระผมอยู่แล้ว เช่นนั้นกระผมกวนคุณทีป์แค่นี้แลหนาขอรับ”
“จ้ะ ไปเถิด” ทำงานที่สวนหรือ แม้จักเสียงดังจอแจไปสักหน่อย แต่คงพอไหว คงต้องเตรียมของใส่ย่ามไว้ก่อนกระมัง ตอนออกไปตอนเช้าจะได้ไม่ฉุกละหุกมากนัก นภทีป์คิดแล้วก็เก็บข้าวเก็บของใส่ย่ามเล็กๆที่ขอเข็มกับด้ายมาพยายามเย็บเองเมื่อวาน
. ย่ำรุ่ง
คุณพระหนุ่มกับอ้ายคงมาที่โบสถ์แต่เช้า จะต่างจากครั้งก่อนๆตรงที่ครั้งนี้คุณพระพามาทั้งอ้ายมั่นและอ้ายคง แถมยังมาแต่ย่ำรุ่ง เพราะเมื่อวานบาทหลวงส่งข่าวไปบอกว่าวันนี้พ่อทีป์จะไปงานวัด เขาเป็นห่วง อยากตามไปดู ช่วงนี้โจรปล้นเยอะนักเกรงว่าพ่อทีป์จะประสบเคราะห์ภัยเข้า
“นั่น คุณทีป์ออกมาแล้วขอรับคุณพระ”
“เงียบๆซีอ้ายมั่น กระเดี๋ยวข้าตัดเบี้ยเอ็งดีหรือไม่หือ จักตื่นเต้นอันใด มิเคยเห็นพ่อทีป์หรือ”คุณพระหันไปดุลูกน้องเบาๆแล้วหันไปดูนภทีป์ต่อ ดีนักที่วันนี้เขาไม่มีงาน จึงมาเฝ้าได้ตั้งแต่เช้า
อ้ายมั่นกับอ้ายคงคุยกันจุกจิกตั้งแต่เช้ายันค่ำ ดีนักที่วันนี้คุณหญิงลงครัวทำกับข้าวมาให้คุณพระทานระหว่างวันแต่เช้า ทั้งของหวานของคาว เหมือนมาเที่ยวเล่น ทำเอาพวกเขาได้อานิสงค์ไปด้วยจนปรีเปรมดิ์ แบบนี้ให้เฝ้าคุณทีป์อีกยี่สิบสามสิบวัน อ้ายมั่นกับอ้ายคงก็ยอมตามมาแบบถวายหัวละ
“นั่น คุณทีป์จักออกไปแล้วขอรับคุณพระ”อ้ายมั่นรีบสะกิดบอกเจ้านายที่เหม่อมองแม่น้ำมาได้พักใหญ่หลังจากคุณทีป์หายเข้าไปในโบสถ์ คุณพระก็เอาแต่มองไปทางแม่น้ำ อย่างกับว่าคุณทีป์จะไปโผล่ที่กลางน้ำได้เสียอย่างนั้น
“เออ ไปอ้ายมั่นรีบไปเตรียมเรือ อย่าให้คุณทีป์เห็นเข้าเล่า คงอีกพักกว่าคุณทีป์จักไปลงเรือ”
“ขอรับ”
=========
มาแล้วค่าาา พ่อทีป์ไม่ได้ไปไหนน อยู่ใต้จมูกพี่นพตลอดเลย หุหิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
