หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[Dee^daY]

มีความฝัน 2 อย่างแล้วนะ คุณข้าว ..

[sang som]

น่ารักจริง ๆ ข้าวนี้ฝันอยากเป็นเหมือนเราเลยอ่ะ อยากรวย 555จับคุณชายกดเลย รวยทางลัด คิคิ

[EARTHYSS :)]

น่ารักว่ะ แต่กว่าจะมาแต่ละตอน มาไวไวบ้างนะค้าาาาาาา
ว่าแต่ใครเป็นเคะหว่า???

[thanza1970]

น่าสนใจน่ะ ชีวิตคุณชายกะบ่าว

 

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 7    ::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: บ้านเด็กกำพร้า :::



        พอถึงเวลา 11.00 นาฬิกา ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปปลุกคุณชายบนห้องนอนทันที...   

   คุณชายยังคงนอนหลับสนิท แถมหน้าตายังยิ้มแย้มดูมีความสุขอีกต่างหากราวกับว่ากำลังฝันหวาน

   “คุณชาย คุณชายครับ ตื่นได้แล้วครับ" ผมเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือไปเขย่าร่างของคุณชายเบา ๆ

   “อย่านะข้าว" คุณชายสะดุ้งโหยงลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วก็มองหน้าผมแปลก ๆ ก่อนจะบ่นเบา ๆ "ฝันเหรอเนี่ย"

   'ฝัน?' ผมได้ยินเสียงของคุณชายแม้มันจะบางเบามาก ๆ ก็เถอะแต่ที่ผมสงสัยคือคุณชายจะเอ่ยชื่อผมทำไม หรือว่ากำลังฝันถึงผมหว่า... จากนั้นคุณชายก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองหน้าผมราวกับต้องการจะถามว่ามีปัญหาอะไร

   “11 โมงแล้วครับคุณชาย" ผมพูดออกไปทันทีก่อนที่จะมีเรื่อง คุณชายพยักหน้ารับจากนั้นก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวทันที สายตาผมก็ไม่รู้มันเป็นอะไรมากนักถึงได้จ้องแต่บ็อกเซอร์ของคุณชาย พอเห็นว่าบ็อกเซอร์ของคุณชายดูเปียก ๆ แฉะ ๆ ผมก็อดที่จะแซวไม่ได้

   “โห! คุณชาย แอร์ก็เปิดซะเย็นยังจะร้อนเหงื่อออกจนกางเกงแฉะอีกนะครับ ดูท่าจะขี้ร้อนเนอะ" พูดจบคุณชายก็ก้มหน้ามองดูบ็อกเซอร์ของตัวเองก่อนที่จะทำตาโตเบิกโพลงเหมือนกับตกใจหลังจากนั้นก็หันมาทำหน้าดุใส่ผม

   “เออ... ฉันร้อน อย่ามัวพูดมากอยู่เลยรีบรีดเสื้อ รีดกางเกงรอไว้เลย เอาตัวไหนก็ตามใจ" สั่งจบก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที แต่เมื่อกี้ตอนที่โดนแซวว่าขี้ร้อน ผมเห็นคุณชายทำหน้าเหมือนอาย ๆ นิดหน่อย ...ผมล่ะงงจริง ๆ ว่ามันมีอะไรให้น่าอายตรงไหน

   “คร้าบ...” ผมตอบรับก่อนจะเข้าไปเดินเลือกเสื้อผ้าให้คุณชายทันที




   หลังจากที่ทำภารกิจทุกอย่างเสร็จ คุณชายเป๊กก็ออกเดินทางไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที ซึ่งผมก็โดนคุณชายบังคับให้ไปด้วย

   “ข้าว... ไม่อยากขับรถเป็นบ้างเหรอ" ในขณะที่รถกำลังติดอยู่แยกไฟแดง คุณชายก็เอ่ยขึ้น

   “ไม่เอาหรอก" ผมปฏิเสธออกไป ...ถ้าผมขับรถเป็นมีหวังไอ้คุณชายมันใช้ผมขับไปนู่นไปนี่แน่ ๆ สู้นั่งสบาย ๆ อยู่บนรถดีกว่า

   “ทำไมอ่ะ กลัวฉันใช้ขับเหรอไง" คุณชายถามอย่างรู้ทัน

   “เปล่าครับ" ผมปฏิเสธ จะให้ผมยอมรับได้ยังไงล่ะมีหวังคุณชายโกรธจนวันตายแน่ ๆ

   “เอาน่า ขับ ๆ ไปเถอะฉันไม่ใช้หรอก เดี๋ยวว่าง ๆ ฉันจะสอนให้นะ" คุณชายฉีกยิ้มออกมา โดยที่สายตาก็ยังจับจ้องถนนหนทางข้างหน้า
 
   “ไม่เอาอ่ะ รถคุณชายคันละตั้งกี่ล้าน เกิดผมทำสีรถถลอกผมคงรู้สึกแย่" ผมหาเหตุผลที่เข้าท่ามาปฏิเสธ

   “ถ้าเป็นข้าว...” คุณชายพูดออกมา แต่แล้วก็นิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะหันมามองผมแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วเบือนหน้าไปจ้องมองถนนต่อ ...หน้าผมมันเหมือนตลกหรือไงคุณชาย!

   ผมจ้องคุณชายกลับเพื่อลุ้นว่าจะพูดอะไรต่อ แล้วสิ่งที่คุณชายพูดออกมา ก็ทำให้ผมใจเต้นแปลก ๆ อีกแล้ว

   “ฉันไม่โกรธหรอก... เฉพาะข้าวคนเดียวเท่านั้นนะ" แหนะ... พูดเสียงนุ่มไม่พอ ยังแอบยิ้มละมุนละไมให้อีก

   “ทำไมล่ะครับ" ผมอยากรู้เหตุผล ผมมันก็มนุษย์คนหนึ่งเหมือนกับคนอื่น ๆ แล้วมีดีอะไรที่คุณชายจะต้องไม่โกรธถ้าผมเอารถไปขับชนจนบุบหรือสีถลอก ...ขนาดเรื่องขี้ปะติ๋วเท่าไข่คุณชาย เอ้ย! ไข่มดแดง คุณชายยังโกรธผมจนเลือดขึ้นหน้าเสียทุกครั้งเลย

   “ก็เพราะข้าวคือคนพิเศษไงล่ะ" เอาอีกแล้ว คุณชายเล่นพูดจาอะไรให้ผมแปลก ๆ อีกแล้ว ถึงผมจะชอบผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่มาเจอคุณชายที่หน้าตาหล่อเหลาของผมพูดจายั่วยวนแบบนี้บ่อย ๆ ผมก็หวั่นไหวเหมือนกันนะ

   “โด่... คุณชายก็ชอบพูดเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย"

   “ฉันไม่ได้พูดเล่น ข้าวคือคนพิเศษจริง ๆ" คุณชายยังมีหน้าเล่นมุกต่อไป ผมนั่งนิ่งเงียบเพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณชายจะพูดอะไรต่อ "คือฉัน... ฉัน... ฉันชอบข้าว ชอบตั้งแต่ที่ข้าวขึ้นแท็กซี่ตามฉันไปที่สุวรรณภูมิแล้ว"

   “คุณชาย...” คราวนี้ผมนั่งนิ่งของจริงเลยล่ะ ไม่ใช่นิ่งเพราะอยากจะนิ่งแต่เป็นเพราะอาการเกร็งไปทั่วร่างหลังจากที่ได้ฟังคำพูดของคุณชาย จนกระทั่งเสียงหัวเราะของคุณชายดังขึ้น สติของผมเลยกลับมา

   “ฮ่า ๆ ๆ ทำไมต้องทำหน้าตาย ตาโต อ้าปากเหวอแบบนั้นด้วยวะ" ยังจะขำอีกนะคุณชาย นี่ถ้าไม่มียศหม่อมหลวงนำหน้าชื่อ ผมคงจะฟาดกบาลแรง ๆ เพื่อเป็นการสั่งสอนแล้วล่ะที่บังอาจมาหัวเราะผม "ฉันก็แค่พูดเล่นเอง... ฉันจะไปชอบข้าวได้ยังไง ข้าวก็ผู้ชาย ฉันก็ผู้ชาย ฮ่า ๆ ๆ อย่าคิดมากนะเบบี๋"

   พูดจบก็ยื่นมือมาขยี้ศีรษะผมอย่างชอบใจ ...คุณชายก็เป็นซะแบบเนี้ย ชอบพูดอะไรให้ผมคิดมากอยู่เป็นประจำ แล้วผมก็หลงเชื่อทุกครั้งเสียด้วยสิ

   “โถ่...” ผมถอนหายใจออกมา อยากพูดเล่นมากนักใช่ไหม คราวนี้ผมขอเล่นบ้างละกันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณชายจะมีอาการแบบไหน "ผมก็นึกว่าคุณชายพูดจริงซะอีก ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้คบกับคุณชายจริง ๆ จัง ๆ แล้วซะอีก"

   สิ้นเสียง... รถก็เบรกกะทันหันจนคนที่ขับรถตามมาต้องบีบแตรไล่เสียงดังลั่นที่คุณชายทำให้คนอื่น ๆ เสียจังหวะ โชคดีที่รถคันหลังไม่ได้วิ่งตามมาติด ๆ ชนิดแนบเนื้อเลยทำให้รถเบนซ์คันหรูของคุณชายไม่โดนชน

   “ข้าวว่าไงนะ" คุณชายหันมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่เพียงแค่น้ำเสียง สีหน้าของคุณชายก็ยังจริงจังอีกด้วย ...เสียงแต่ที่ยังดังต่อเนื่องทำให้คุณชายต้องรีบยกเท้าขึ้นจากเบรกแล้วขับรถต่อไป "ข้าวพูดจริงเหรอ"

   “ครับ...” ผมตอบคุณชาย แถมยังทำเป็นเขินอายแล้วหันหน้าไปนอกหน้าต่างอีกต่างหาก

   “ข้าว...” คุณชายเรียกชื่อผม "นายเป็นผู้ชาย ฉันก็ผู้ชาย อย่าพูดอะไรแบบนี้อีกนะ ฉันรับไม่ได้"

   พอคุณชายพูดจบ คราวนี้ผมก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นบ้าง ดังกว่าตอนที่คุณชายแกล้งผมซะอีก เอาคืนทั้งทีก็ขอให้หนำใจไปเลย

   “ไอ้ข้าว!!!” คุณชายเน้นเสียง "สนุกนักเหรอไงวะ"

   “ก็ช่วยไม่ได้... คุณชายอยากแกล้งผมก่อนทำไมล่ะครับ"  ผมเถียงกลับ ชอบแกล้งให้ผมหวั่นไหวดีนัก ผมก็ขอแกล้งคืนบ้างละกัน ...แต่เอ๊ะ! ที่คุณชายตกใจจนเท้าเผลอไปแตะเบรกรถสุดแรงนี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่นะ จะว่าแค่ตกใจเฉย ๆ ก็คงไม่ใช่ คงจะตกใจมาก ๆ ล่ะมั้ง

   “ไอ้ข้าว!!!” คุณชายยืดแขนออกมาล็อกที่คอของผม แล้วออกแรงจนศีรษะของผมต้องเอนไปตามแรงนั่นกระทั่งซบเข้ากับหัวไหล่ของคุณชาย ...ให้ตายเถอะ แทนที่ผมจะดิ้นหรือสู้ ทำไมผมถึงกลับอยู่นิ่ง ๆ ให้คุณชายโขกสับได้ตามใจล่ะเนี่ย มิหนำซ้ำกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของคุณชายมันยังทำให้ผมรู้สึกว่ากลิ่นนั้นเป็นกลิ่นที่หอมที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่ผมเคยสัมผัสมา

   “อย่ามาล้อเล่นอีกนะโว๊ย เดี๋ยวเหอะ คราวหลังจะทำให้ชอบสมใจ" คุณชายผลักศีรษะผมออกไปทันทีที่พูดจบ

   ผมขยี้ศีรษะของตัวเองแรง ๆ เพื่อจัดทรงผมให้เข้าที่ก่อนที่จะหันไปต่อปากต่อคำกับคุณชายต่อ "เหรอครับ แล้วคุณชายจะทำยังไง ถ้าคิดว่าแน่ก็เอาเลย กลัวที่ไหนเล่า..."

   “หึ...” คุณชายพ่นลมหายใจออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เมื่อไม่พูด ผมก็ไม่คิดที่จะถาม... จนกระทั่งในที่สุดคุณชายก็เลี้ยวเข้าไปในซอย ๆ หนึ่งหลังจากที่ขับรถออกมานอกตัวเมืองไกลพอสมควร ถนนในซอยค่อนข้างแคบมีตัวบ้านถูกสร้างเรียงรายอยู่ตลอดทาง หากแต่มันไม่ได้หลังใหญ่โตเหมือนกับบ้านที่อยู่ในตัวเมือง

   แล้วในที่สุดคุณชายก็ขับรถเข้าไปในรั้วแห่งนี้ ที่หน้ารั้วมีป้ายอันใหญ่โตบอกเอาไว้เด่นหราว่าที่นี่คือ 'สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าบ้านบารมี'

   หลังจากที่จอดรถเข้าซอง คุณชายก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาใครบางคน

   “รัชท์ อยู่ไหน" คุณชายเอ่ยขึ้น ...คนที่คุณชายโทรหาคือ คุณรัชท์ ซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของคุณโรมเจ้าของยิมฟิตเนสที่คุณชายเป๊กของผมไปใช้บริการเป็นประจำ คุณรัชท์มีอายุมากกว่าคุณชาย 1 ปี แต่คุณชายก็ไม่ยอมเรียกพี่แถมยังคุยซี้กันอย่างกับเพื่อนสนิท ...เหตุที่ทั้งคู่สนิทกันก็เพราะคุณรัชท์เป็นคนที่แนะนำคุณชายตอนที่คุณชายเรียนเทควันโดจนกระทั่งปัจจุบัน คุณรัชท์กับคุณชายเป็นนักกีฬาเทควันโดที่เก่งที่สุดของยิมฟิตเนสและยังเป็นคู่ปรับกันอีกด้วย เวลามีแข่งขันทีไรก็จะผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะเสมอ ๆ

   “เออ ๆ เดี๋ยวลงไปหาเดี๋ยวนี้แหละ" พูดจบก็วางสาย... คุณชายต่อให้จะเรียนมารยาทมากี่ปี ๆ ก็ไม่เคยพูดครับกับคนที่อายุใกล้เคียงหรือน้อยกว่าเลยสักครั้ง จะพูดดีก็ตอนที่อยู่ต่อหน้าญาติผู้ใหญ่เท่านั้นแหละ "ป่ะข้าว... ทุกคนเตรียมงานอยู่ข้างในแล้ว"

   “ครับ"

   หลังจากที่เดินลงจากรถ คุณชายก็เดินตรงไปยังอาคารหลังหนึ่งซึ่งเป็นอาคารชั้นเดียวมีขนาดกว้างพอ ๆ กับหอประชุมในโรงเรียนมัธยมอยู่ด้านในสุด  ตลอดทางเดินมีต้นไม้สูงใหญ่ทำให้ดูร่มรื่น

   เสียงเด็กปรบมือที่ดังเล็ดลอดออกมาจากตัวอาคารเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ากิจกรรมการมาทำบุญที่บ้านเด็กกำพร้าได้เริ่มขึ้นแล้ว ...ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง

   คุณชายเดินนำลิ่ว ๆ อยู่ด้านหน้าก่อนที่ย่างเท้าเข้าไปในนั้นก่อนผม  ...ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหน เดินรอกันหน่อยก็ไม่ได้

   ภายในอาคารหลังนั้นที่ด้านในสุดมีเวทีเล็ก ๆ ตั้งอยู่ โดยคุณรัชท์กำลังยืนอยู่บนเวทีกับพนักงานประจำอีกสองคนที่ผมคุ้นหน้าซึ่งทำงานอยู่ที่ฟิสเนต ด้านล่างเวทีมีเด็กมากหน้าหลายตานั่งเรียวแถวกันอยู่ คาดเดาจากสายตาก็น่าจะมีประมาณ 30 – 40 คนได้

   ด้านข้างแถวที่เด็กนั่งฝั่งซ้ายมีโต๊ะซึ่งวางหม้อกับข้าวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ซึ่งดูเวลาแล้วก็พอจะเดาได้ว่าเด็ก ๆ น่าจะรับประทานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนฝั่งขวามีโต๊ะที่มีขนมลูกอมและกล่องของขวัญมากมายวางเรียงรายเอาไว้ ...สงสัยคุณรัชท์จะนำมาแจกเด็ก ๆ

   “คุณชาย" ผมร้องเรียกคุณชายที่เดินนำผมลิ่ว ๆ "รอผมด้วยสิครับ"

   ผมรู้สึกเกร็ง ๆ อย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่เพราะอายที่จะต้องทำในสิ่งดี ๆ หรอกนะ แต่เพราะไม่เคยเป็นจุดเด่นยืนอยู่ท่ามกลางสายตาของเด็ก ๆ หลายคู่แบบนี้ต่างหาก

   “เดินช้าจริง" คุณชายหันมากระซิบข้างหูทันทีที่ผมเดินไปหยุดอยู่หลังคุณชายตรงหลังโต๊ะฝั่งขวา ผมไม่ได้เถียงอะไรออกไปยืนก้มหน้ารับความผิดนิ่ง ๆ

   เมื่อเห็นว่าคุณรัชท์ยังคงพูดพรรณนาโวหารไม่รู้จบอยู่บนเวที ผมก็ใช้ช่วงเวลานี้กวาดมองดูสีหน้าค่าตาของเหล่าเด็กกำพร้าที่นั่งเรียงแถวอยู่ตรงหน้า ซึ่งใบหน้าของน้อง ๆ ทุกคนมองออกชัดเจนว่ากำลังสนุกและมีความสุข มีบางคนที่ดูเศร้ากว่าปกติอาจเป็นเพราะไม่ชอบกิจกรรมแบบนี้ น้อง ๆ ส่วนใหญ่หน้าตายังดูอ่อนเยาว์ อายุคงไม่เกิน 10 ปี

   พอเห็นเด็กเหล่านี้แล้วผมก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่เกิดมามีพ่อกับแม่ที่รักและคอยดูแลเอาใจใส่มาตั้งแต่เด็ก ๆ แม้จะโดนดุบ้างในบางครั้ง แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งแม้แต่ในวันที่ลำบากที่สุด ทรัพย์สินทุกอย่างโดนยึกไปจนแทบจะไม่มีเงินเหลือเก็บก็ตาม

   ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเด็กเหล่านี้ผิดอะไร ทำไมเขาถึงต้องมาอยู่ที่นี่ พ่อกับแม่ของเขาไม่รักลูก ๆ บ้างหรืออย่างไรทั้ง ๆ ที่เด็ก ๆ เหล่านี้ถือกำเนิดมาจากความรักของพวกเขาทั้งนั้น... หรือไม่พ่อแม่ของเด็กก็อาจจะคิดถึงความความสุขและความสนุกของตนจนลืมนึกผลที่จะตามมา

   “เอาล่ะครับ... คราวนี้พี่รัชท์มีเกมสนุก ๆ จะให้น้อง ๆ เล่น แต่ก่อนที่จะเริ่มเล่นพี่จะให้สต๊าฟของเราจับคู่กันก่อน" พูดจบคุณรัชท์ที่ยืนอยู่บนเวทีก็ผายมือมายังฝั่งที่ผม คุณชายรวมถึงพนักงานในฟิตเนสคนอื่น ๆ ที่คุ้นหน้ายืนอยู่ "พี่สต๊าฟจับคู่ได้เลยนะครับ"

   “คุณชาย... เราต้องเล่นเกมด้วยหรือเปล่า" ผมถามอย่างกังวลใจ คุณชายพยักหน้าตอบ "ผมไม่เล่นนะครับ"

   “ไม่ได้" คุณชายยื่นคำขาด "เพราะนายต้องคู่กับฉัน"

   พูดจบก็ยักคิ้วทะเล้น ๆ ใส่ ถ้าต้องคู่กับคุณชายผมก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าคู่กับคนอื่น ๆ ผมคงขอตัวล่ะงานนี้

   “จับคู่กันเสร็จหรือยังครับ" คุณรัชท์เอ่ยถามหลังจากที่ปล่อยให้เหล่าสต๊าฟเลือกคู่อยู่ประมาณ 20 วินาที

   คุณชายเป๊กกวาดสายตามองดูรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าทุกคนยืนแยกกันเป็นคู่ ๆ คุณชายก็ตะโกนตอบกลับไปว่า

   “เสร็จแล้วครับ" ทีอยู่ต่อหน้าคนเยอะ ๆ พูดมีหางเสียงเชียวนะคุณชาย...

   “ดีมากครับ" คุณรัชท์เอ่ยขึ้น "ถ้ามีคู่แล้ว ก็ให้เดินจับมือกันมาเรียงแถวหน้ากระดานที่ด้านหน้าเวที โดยห้ามให้มือหลุดออกจากกันเด็ดขาดนะครับ"

   สิ้นเสียงของคุณรัชท์ผมก็หันหน้าไปมองคุณชายด้วยความไม่บริสุทธิ์ใจ หากแต่คุณชายคงจะไม่ได้คิดอะไรเลยยิ้มกริ่มแล้วจับมือผมทันที ...สัมผัสแรกที่คุณชายเอื้อมมือมาจับทำให้ผมรู้สึกถูกใจอย่างประหลาด เพราะฝ่ามือของคุณชายช่างนุ่มนิ่มเสียเหลือเกิน




จบตอน...

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ ^^

คุณ Magician :: อาราย มาจิ้มอารายเค้า ฮ่าๆ จิ้มกลับ
คุณ BlueHoney :: >.< นั่นสิครับ ผมก็อยากให้ข้าวไปเที่ยวกับคุณชาย เป็นจริงหรือไม่จริงต้องรอติดตามครับผม
คุณ nunnan :: อิอิ หลงรักเด็กแก่แดดแล้วล่ะซี๊
คุณ loveaaa_somsak :: ขอบคุณคร้าบ น่ารักจริงๆเลย >.< เช็คทุกวัน ต้องอ่านทุกตอนด้วยนะ คิคิ
คุณ Xipnoz :: อ้อนน่ารักจริงครับ... เขียนเรื่องนี้ไปยังหลงคุณชายเองเลย 555 
คุณ iamnan :: 5555 คุณชายเจ้าเล่ห์ !!!
คุณ NJnobu :: เย่ ได้รับกำลังใจแล้วครับ 555 น่าจับตี้ก้นคุณชายจริงจริ๊ง ข้าวอุตส่าห์เล่าอะไรๆสำคัญออกไป
คุณ ice_spok :: ใช่ๆ อาจจะแค่แกล้งหลับก็ได้ เจ้าเล่ห์อยู่แล้วอ่ะคุณชาย 555
คุณ kasarus :: ฮ่าๆๆ หลอกให้เล่าเรื่องเบื่อๆจะได้หลับง่ายครับ กรั๊กๆ แผนคุณชายใช้ข้าวเล่า
คุณ B52 :: มีสิทธิ์แกล้งหลับครับ คิคิ
คุณ fannan :: ขอบคุณครับ อัพตอนใหม่แล้วน๊า^^ 
คุณ lizzii :: อยากหอมมั่งอ่าจิ คิคิ
คุณ Lily teddy :: อิอิ ต้องติดตามต่อไปครับผม ^^ ว่าความฝันของข้าวจะเป็นไง แต่อดีตของข้าวมันน่าโมโหนัก T^T ไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวข้าวเล๊ยย แต่ต้องมาช่วยรับเคราะห์
คุณ mentholss :: >.< แสบแต่ก็รักครับ (ข้าวฝากมาบอก) 
คุณ Dee^daY :: >.< อิอิ จะกี่ฝันเดี๋ยวให้คุณชายจัดการให้มันเป็นจริงซะเลย ดีไหมน๊อ
คุณ sang som :: 555555 รวยทางลัด ข้าวฝากมาบอกว่าไม่ต้องรอคุณชายจับกดเดี๋ยวจับคุณชายกดเองเลยน่าจะไวกว่า เอิ๊กๆๆๆ
คุณ EARTHYSS :: >.< ขอบคุณครับ อิอิ เมะ เคะ คือใคร ต้องลองๆอ่าน ลองๆเดาดูครับ กรั๊กๆ อาจจะไม่มีอะไรตายตัวก็ได้คู่นี้ หุหุ
คุณ thanza1970 :: *0* คุณชายกะบ่าวเลยเหรอ 555 งั้นต้องจัด SM ให้บ่าวหนักๆดีไหม คิคิ

[fannan]

อิอิคุณชายวางแผนอะไรไว้ป่าวเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[neruko07]

อ๊าก นึกว่าจะเนียนๆ แต่ที่ไหนได้แกล้งกันไปมา
คุณชายซึนนนนนนน ข้าวก็ซื่อ หนุกดีค่ะ ^^
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย

[♠DekDoy♠]

ทำมาเป็นพูดว่ารับไม่ได้ เดี๋ยวคนอื่นมารับข้าวได้จะสมน้ำหน้าคุณชายทีหลัง

[lizzii]

เอ๊ๆๆๆ คุณชาย เหงื่อออกจริงเร้อะ 55555

[Palmpalm]

อยากเห็นคุณชายเจ้าเล่ห์ๆ

ข้าวก็ปล่อยให้บื่อไป

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

หายไปนาน มาอ่านอีกที

2 ตอนรวด  แม้ๆๆ คุณชายทำมาปกปิด  ที่แท้ก็แอบคิดอะไรกับข้าวจริงๆนั่นแหล่ะ

ข้าว เอ้ย โดนจับมือแค่นี้อาการออกเลยเรอะ

[NJnobu]

ใช่เหงื่อแน่เหรอ คุณชาย...  แหม ชอบให้คุณชายจับมือก็บอกมาเห๊อะน้องข้าว 

+    คนเขียน

[FahFon]

ลุ้นๆ  >/////<

[seaz]

เด็กปั๊มเราจะได้รักกับคุณชายจริงๆ ไหมเนี่ย
คุณชายปกปิดความรู้สึกตัวเอง มันไม่ดีนะครับ

[BlueHoney]

มีหลายคนสงสัยเรื่องเหงื่อ!? >.<
เกมส์อะไรเอ่ย มีจับมือด้วย... แหม! อยู่ต่อหน้าเด็กๆอย่าคิดอะไรไม่งามนะ เค้าเขิน

[Biwty...]

ถ้าให้ดูตามอิมเมจ คุณชายรับ ข้าวรุก


แต่ถ้าดูนิสัย คุณชายรุก ข้าวรับ


แหม่ คุณชายมือนุ่มนิ่มซะด้วยยย  กระแสรับแผ่มาแต่ไกล 

[loveaaa_somsak]

พูดเล่นกันไปมา พอถึงเวลาบอกความรู้สึกจริงๆ คงไม่คิดว่าเป้นเรื่องล้อเล่นน่ะ

ตอนนี้ฟินสุดๆ หวังว่าตอนต่อไปจะทวีความฟินขึ้นเรื่อยๆ

[B52]

อ่านๆอยู่ อ้าว!!! จบตอนซะแล้วสั้นจริง
ระวังนะคุณชาย เล่นพูดอย่างนี้เดี๋ยวมีใครมาสนใจเขาเมื่อไรละก็อย่ามาทำเป็นเดือดเป็นร้อนทีหลังนะ จะสมน้ำหน้าให้ซะ

[carenaka]

สนุกมาก

[poppycake]

กรี๊ดดดดด ตัดจบอ่ะ ><

อยากรู้จัง มือนุ่น แล้วจะยังไงต่อเนี่ยยยย

[mentholss]

งานนี้จะโดนแกล้งอะไรอีกน้าาาา

[wishes]

  มาต่อไวๆ นะครับ รอ รอ รอ ครับ

[ice_spok]

มาสั้น ๆ เองอ่ะ

สั้นเหมือนคนแต่งไหมเนี่ยยยยย

[MK]

เพิ่งเห็นเรื่องนี้ และได้อ่าน
จนถึงตอนล่าสุด


สนุกกกกกกกกกๆๆๆ
เนื้อเรื่อง่นารักดีอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดี ผ่อนคลาย
เหมือนได้พักใจ
ชอบบบบบบบบบบบบบ




ขอบคุณคนเขียนเน้ออออออออออ

[nunnan]

แหมะะะ ไม่ค่อยได้ทำไร ก็นิ่มอยู่แล้วหล่ะ 

[maew189870]

ให้หอมแก้มกันหรอ

[`ลoงสิจ๊ะ™]

แหนะๆเล่นเกมอะไรกันเหรออ
จะเข้าทางคุณชายหรือเปล่าเนี่ย คึคึ

[Xipnoz]

คุณชายฝันถึงข้าว เปียกเลยทีเดียว

แล้วแบบนี้ยังบอกรับไม่ได้อีกนะ 

[pharm]

 

    เท่อไหร่คุณชายจะบอกออกไปละนี่