หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่3 ::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: หน้าที่พี่เลี้ยง :::







         เมื่อสายตาสองคู่ปะทะกันอย่างดุเดือด ก็เหมือนกับมีประกายไฟฟ้าแลบออกมาเป็นเส้นตรงระหว่างดวงตากลมโตน่ารักน่าชังของไอ้เด็กแสบ กับดวงตาเรียวของผม

   ไอ้เด็กแสบทำหน้าบึ้งขมวดคิ้วสงสัยไม่พอใจที่ผมทำเป็นไม่สนใจและแกล้งหันหลังให้มัน ส่วนผมเองก็หน้าบึ้งไม่ต่างกันเพราะไม่พอใจที่มันบังอาจมาทำมิดีมิร้ายกับบั้นท้ายของผม

   “ไอ้พี่ชาย!!!” มันเป็นคนแหกปากออกมาก่อน "ขอโทษผมเดี๋ยวนี้"

   เสียงของมันดังก้องราวกับประกาศิตของผู้มีอำนาจเหนือหัว... แต่เด็กตัวกะเปี๊ยกอย่างมันจะมาสั่งอะไรผมได้ ทำไมผมต้องทำตามมัน ถ้าไม่มีเงินมาล่อตรงหน้าผมก็ไม่มีทางยอมมันหรอก

   “ทำไมพี่ต้องขอโทษด้วย" ผมเอ่ยขึ้น พยายามควบคุมโทนเสียงให้ฟังดูสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้

   “บอกให้ขอโทษก็ขอโทษเถอะน่า" มันพูดยียวนมิหนำซ้ำยังยักคิ้วให้ผมหนึ่งที เหมือนว่ามันจะรู้ใจว่าผมกำลังคิดอะไรเพราะมันตบกระเป๋ากางเกงตัวเองเบา ๆ สามที

   เห็นดังนั้นผมก็แสยะยิ้มออกมาพลางคิดในใจว่าจะได้เงินไปใช้ฟรี ๆ อีกแล้วสิ ผมจึงรีบทำตามที่ไอ้เด็กแสบต้องการทันที

   “ขอโทษครับคุณชาย"

   สิ้นเสียง... มันก็แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินมาลากแขนผมแล้วพูดว่า

   “ตามฉันมานี่"

   ผมชะงักทำตัวแข็ง ...เงินล่ะอยู่ไหน... แล้วทำไมผมจะต้องเดินตามไอ้เด็กแสบมันไปด้วย เมื่อผมยืนนิ่งมันก็หันมาจ้องหน้าตาเขม็งอีกครั้ง ผมจึงบอกกับมันไปว่า "พี่ต้องทำงานครับ"

   “แป๊บเดียวเองน่า นะนะ" มันเอ่ย น้ำเสียงของมันฟังดูออดอ้อนขึ้นเล็กน้อย

   “เดี๋ยวผมมานะพี่ปั๊ม" เมื่อสุดจะทนผมก็เลยต้องหันไปบอกกับพี่ปั๊ม

   “เออ...” พี่ปั๊มตอบกลับมาเพียงเท่านั้น ผมจึงรีบเดินตามไอ้เด็กแสบไปทันที

   คุณชายเป๊กตัวกะเปี๊ยกเดินนำไปยังหน้าร้านสะดวกซื้อ ซึ่งเป็นจุดเดียวกับที่คนขับรถของมันจอดรถเบนซ์คันหรูเอาไว้

   ทันทีที่เดินไปถึง ไอ้เด็กแสบก็ชะโงกหน้าส่องกระจกตรงเบาะหลัง หลังจากนั้นหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวราวกับจะไปออกงานราตรีมีเครื่องประดับเพชรนิลจินดาประดับอยู่ตามอวัยวะต่าง ๆ ของร่างกายก็ก้าวขาลงมาจากรถด้วยความสง่า

   ผมมองดูรองเท้าส้นสูงของเธอที่สูงเสียดฟ้าน่าจะ 5 นิ้วได้ล่ะมั้งแล้วก็อดกลัวไม่ได้ว่าเธอจะสะดุดล้มหรือเปล่า

   “แม่... คนนี้แหละครับ" ไอ้เด็กแสบพูดพลางชี้หน้ามาทางผม คุณนายคนสวยหันมาจ้องหน้าผม... สายตาของคนรวยมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจนผมไม่กล้าสบมองกลับจนกระทั่งเธอเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา ผมถึงกล้ามองเธอตอบ

   “นายคือคนที่ช่วยพาชายเป๊กกลับมาที่วังเมื่อวานใช่ไหม" น้ำเสียงของเธออ่อนหวานไร้พิษภัยใด ๆ แฝง

   “วัง?” ผมทวนด้วยความงุนงง ถ้าไอ้บ้านคฤหาสถ์หลังมหึมาที่ไปกับไอ้เด็กแสบมาเมื่อคืนเรียกว่าวังก็คงจะไม่ผิด

   “ก็บ้านฉันไง เมื่อคืนอ่ะเมื่อคืน" ไอ้เด็กแสบช่วยไขข้อสงสัย

   “อ๋อ... ถ้าอย่างนั้นก็ใช่ครับ" ผมหันไปตอบกับคุณนายไฮโซสุดสวย

   “ถ้าอย่างนั้นฉันมีรางวัลจะให้" หญิงวัยกลางคนสุดแสนไฮโซตอบออกมาก่อนจะเหล่สายตาไปมองกับลูกชายอย่างมีเลศนัย

   “ไม่เป็นไรครับ" ผมแสร้งตอบออกไปตามแบบฉบับของคนดีเพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าคนรวย ๆ จะให้รางวัลต่อให้ปฏิเสธอย่างไรก็ต้องให้อยู่ดี แต่ขอปฏิเสธพอเป็นพิธีสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอยากได้ตังค์จนออกนอกนะ

   “นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ" คนที่พูดไม่ใช่หญิงไฮไซ หากแต่เป็นไอ้เด็กแสบที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความงุนงงพลางสายตาไปด่ามันประมาณว่า ...มึงจะเสือกทำไมไอ้เด็กเวร

   “อย่าปฏิเสธน้าเลย... พอดีชายเป๊กอยากเป็นเพื่อนกับนายน่ะ น้าเลยอยากให้นายช่วยเป็นพี่เลี้ยงของชายเป๊กให้หน่อย แต่นายไม่ต้องเป็นห่วง น้ามีค่าตอบแทนให้นายอย่างสูงจนนายสามารถเลี้ยงคนในครอบครัวได้สบาย ๆ เลยล่ะ" สิ้นเสียงของหญิงวัยกลางคนผมก็ตาเบิกโพลงทันที ถ้าให้ผมไปเป็นพี่เลี้ยงไอ้เด็กแสบนั่นผมยอมไปเป็นขอทานข้างถนนยังจะสบายใจเสียกว่า ...เด็กอะไรร้ายกาจปากเสียชะมัด

   “แต่ผมเพิ่งมาทำงานที่นี่ และผมก็ยังอยากทำงานที่นี่ต่อครับ" ผมตอบออกไป

   “ไม่เป็นไร น้าไม่ได้จ้างเธอทุกวัน พอดีเมื่อคืนน้าโทรมาคุยกับผู้จัดการของเธอแล้ว และเขาก็อนุญาติให้น้าว่าจ้างนายได้ทุกวันเสาร์และอาทิตย์ เพราะฉะนั้นทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์นายจะต้องไปดูแลชายเป๊ก...” ยังไม่ทันที่หญิงวัยกลางคนจะพูดจบ ไอ้เด็กแสบมันก็พูดต่อ

   “...ที่วังสุริยะวิทู โดยนายต้องหาวิธีเดินทางไปเองส่วนขากลับฉันจะให้คนขับรถมาส่งเข้าใจไหม และนายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้เพราะถ้านายปฏิเสธ" ไอ้เด็กแสบชะงักชั่วครู่ก่อนที่จะมากระซิบที่ข้างหู "นายจะต้องตกงานแน่ ๆ เพราะฉันจะทำทุกวิถีทางให้นายออกจากการเป็นเด็กปั๊ม"

   สิ้นเสียงของมัน ผมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะไม่คิดว่าพวกคนรวยที่ชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่นเพื่อให้ทำในสิ่งที่ตนเองต้องการมันจะมีอยู่ในชีวิตจริง ปกติเคยเห็นอยู่ในละครก็ว่าโอเวอร์แอ็คติ้งแล้ว แต่ให้ตายเถอะไอ้คุณชายเป๊กเด็กแสบมันยิ่งกว่าในละครทีวีเยอะ

   “ครับ" ท้ายที่สุด ผมก็ต้องก้มหน้าตอบตกลงด้วยความจำใจ





   ผมเดินคอตกกลับไปทำงานหลังจากที่พูดคุยธุระกับคุณนายไฮโซกับไอ้เด็กแสบเสร็จ

   “เฮ้ย!! เป็นไรวะไอ้ข้าว จ๋อยเชียวนะมึง" พี่ปั๊มเอ่ยถาม

   “งานเข้าแล้วดิพี่" ผมตอบออกไป

   “ทำไมวะ"

   “ก็ไอ้เด็กเวรตะไลนั่นน่ะดิ มันไปบังคับให้แม่ของมันจ้างผมไปเป็นพี่เลี้ยง ผมก็เลยต้องไปบ้าน... เอ่อวังของมันทุกวันเสาร์และอาทิตย์"

   สิ้นเสียงของผม พี่ปั๊มก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น มันดังจนเด็กปั๊มทุกคนต้องหันมาให้ความสนใจ

   “มึงนี่โชคดีจริง ๆ กูจะมีน้องที่มีวาสนาก็คราวนี้แหละโว๊ย รวยแล้วอย่าลืมพี่นะไอ้น้องรัก" พี่ปั๊มเอ่ยขึ้นแถมยังเรียกแทนตัวเองว่า 'พี่' ทั้ง ๆ ที่ปกติจะใช้คำว่า 'กู' ไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไร

   “วาสนา? โชคดี? ตรงไหนล่ะพี่ โชคร้ายน่ะสิไม่ว่า" ผมเถียง

   “อ้าว! น้องรักไม่รู้อะไร ก็คุณชายเด็กแสบนั่นน่ะเป็นทายาทของหม่อมราชวงษ์กริชกร สุรยะวิทูเชียวนะ ถึงแม่ของเด็กนั่นจะไม่มียศถาบรรดาศักดิ์อะไร แต่ด้วยเกียรติของฝ่ายพ่อเด็กนั่นจึงเป็นหม่อมหลวงไงล่ะ" พี่ปั๊มตอบออกมาอย่างรู้ดี ซึ่งผมเองก็ได้แต่ทำหน้างุนงงเพราะไม่รู้เรื่องลำดับขั้นอะไรพวกนี้หรอก
   “แล้วพี่ปั๊มรู้ได้ไง" ผมเอ่ยถามพลางเหล่ตาไปมองอย่างมีเลศนัย

   “แหม... ก็ปั๊มเราอยู่ใกล้วังซะขนาดนี้กูก็ต้องไปศึกษาหาความรู้หน่อยดิโว๊ย เผื่อกูได้ภรรยาเป็นหม่อมเจ้าหม่อมหลวงกับเขาบ้าง" พี่ปั๊มตอบออกมา หน้าตาของเขาในยามนี้มันไม่ต่างอะไรกับลูกหมาที่กำลังเพ้อฝันในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยสักนิด

   “เออ ๆ ขอให้พี่สมหวังนะครับ" ผมพูดไปทั้งอย่างนั้นพลางเอื้อมมือไปหยิบถั่วลิสงในถุงที่แขวนอยู่ตรงเสาข้าง ๆ มากินแก้เซ็งก่อนจะวกกลับมาเข้าเรื่องไอ้เด็กแสบต่อ "แล้วมันโชคดีตรงไหนวะพี่ที่ผมต้องไปเป็นพี่เลี้ยงไอ้เด็กนั่น ผมว่าโชคร้ายมากกว่าสิไม่ว่า"

   “เอ้า! ไอ้เด็กนั่นติดมึง มึงก็ใช้โอกาสนี้หลอกล่อมันสิวะ หลอกให้มันรัก ให้มันหลง แล้วสุดท้ายก็หลอกเอาเงินมันมาใช้เยอะ ๆ ดีออก ฮ่า ๆ ๆ" พี่ปั๊มพูดไปขำไป

   “เออ... เข้าท่าดีว่ะพี่" ผมพยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วยแต่ทว่า

   “ไอ้เชี่ย!” พี่ปั๊มพูดพร้อมกับฟาดฝ่ามือมากลางกบาลของผมอย่างแรง "กูล้อมึงเล่นนะโว๊ย... ที่บอกว่าโชคดีกูก็แค่หมายถึงมีเพื่อนเป็นคนรวย ยังไง ๆ ชีวิตก็ไม่อดตาย ไม่ได้คิดจะให้มึงไปหลอกมันอย่างที่พูดสักหน่อย"

   “เอ้า!!! ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็หน้าตาพี่มันทำให้ชวนคิดว่าพูดเรื่องจริงนี่หว่า" ผมเถียงพลางลูบศีรษะ พอพี่ปั๊มหันมามองด้วยสายตาน่าสยดสยอง ผมก็รีบยกแขนขึ้นมากันเอาไว้จนท้ายที่สุดก็มีรถวิ่งเข้ามาจอดเติมนำ้มันในช่องที่ผมกับพี่ปั๊มรับผิดชอบอยู่ ผมก็เลยรีบวิ่งไปทำงานด้วยความคล่องแคล่วพลางนึกขอบคุณคนขับรถในใจที่มาช่วยให้ผมรอดพ้นจากฝ่ามือพี่ปั๊มได้ทัน...




   เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันเสาร์... วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมต้องไปเป็นพี่เลี้ยงไอ้คุณเด็กแสบที่... ผมยังจำวีรกรรมต่าง ๆ ที่มันก่อกวนผมจนผมแทบจะร้องไห้หนีกลับบ้านได้เป็นอย่างดี แต่ด้วยเลือดใจสู้ของเด็กบ้านนอกที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม ผมจึงไม่ยอมแพ้มันแล้วร้องไห้วิ่งหนีกลับบ้านง่าย ๆ หรอก

   คิดแล้วก็ตลกดี... ใครจะไปคิดล่ะว่าเด็กแสบตัวเล็ก ๆ น่าตาน่ารักในวันนั้นจะกลายมาเป็นเด็กหล่อที่ดูแลผมอย่างดีทุกประการในวันนี้ได้...

   ในวันนั้น... ผมตื่นแต่เช้าและรีบยืมจักรยานของคนบ้านข้างปั่นไปบ้านไอ้เด็กแสบตั้งแต่เช้ามืด ไม่รู้ว่ามันจะนัดอะไรเช้านักหน้าบอกให้ผมไปหามันให้ทันเวลา 7 โมงเช้า

   กว่าที่ผมจะตื่นก็ 6 โมง 20 นาทีแล้ว ผมจึงใช้เวลาอาบน้ำแค่ 10 นาทีแต่งตัวและทำธุระต่าง ๆ อีก 5 นาทีแล้วออกจากบ้านทันที กว่าจะไปถึงวังสุริยะวิทูของไอ้เด็กแสบ ก็เป็นเวลา 6 โมง 55 นาทีพอดีเป๊ะ ถือว่าผมมาทันนะ แต่ทว่าหลังจากที่กดออดหน้าบ้านปุ๊บ...

   ร่างของไอ้เด็กแสบที่ยืนรออยู่หน้าประตูก็ถมึงทึง มันทำเป็นพลิกแขนของตัวเองขึ้นมาดูเวลาแล้วบ่นว่า

   “ 7 โมง5นาที นายมาสายไป 5นาที" มันทำเสียงขรึมเกินวัย นี่มาทำงานวันแรกก็จะโขกสับกันให้ตายเลยหรือไงเนี่ย

   “เฮ้ย!!! ก็นาฬิกาพี่มันเพิ่ง6โมง 55นาที" ผมเถียงพลางยืนนาฬิกาให้มันดู

   “ก็ของฉันมัน7โมง5นาที" มันเถียง

   “เออครับ" เมื่อเห็นว่าเถียงไปก็เปล่าประโยชน์ ผมก็เลยยอมอ่อนข้อรับผิดกับมันอย่างว่าง่าย...

   “ดี ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครผิดใครถูก" มันพูด ...ยังมีหน้ามาพูดดีอีกนะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เถียงอะไรออกไป มันก็รีบพาผมเดินเข้าไปในบ้าน... เอ่อจะบ้าน วัง คฤหาสถ์อะไรก็แล้วแต่ผมจะขอเรียกมันว่าบ้านละกัน ชินปากดี

   ภายในบ้านหลังนี้มีการตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา ของใช้ต่าง ๆ ก็ดูมีค่ามีราคาจนผมไม่กล้าแตะทั้งสิ้น ผมต้องเดินเขย่ง ๆ เท้าไปตามทางเพราะกว่าว่าเท้าเปื้อน ๆ ของคนจนอย่างตนเองจะทำให้บ้านหลังนี้หมอง

   “นายทำอะไรของนาย" จนกระทั่งในที่สุดไอ้เด็กแสบก็หันมาถาม "เดินอย่างกับขโมยที่่คิดจะมาปล้นบ้านงั้นแหละ เดินดี ๆ ก็ได้"

   “ก็แหม...” ผมกะจะเถียง แต่พวกคนรวยคงไม่มีวันเข้าใจเหตุผลของผมหรอกสุดท้ายผมก็เลยก้มหน้าเดินตามดี ๆ แล้วตอบออกไปว่า "คร้าบ... คุณชาย"

   มันไม่หันมาตอบผม... แต่ทว่าโสตประสาทอันดีเยี่ยมของผมทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะของมันเบา ๆ เหมือนกำลังชอบใจที่ผมเป็นแบบนี้

   ไอ้เด็กแสบพาผมเดินขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน ซึ่งตัวบ้านก็ใหญ่เหลือเกินขนาดชั้นสองมอง ๆ ดูแบบผ่าน ๆ คงจะมีมากกว่า 10 ห้องได้ล่ะมั้ง แล้วในที่สุดมันก็พาผมเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

   “ห้องนอนฉันเอง" มันหันมายักคิ้วให้ ...เป็นเด็กเป็นเล็กนี่กล้าพาคนแปลกหน้าขึ้นมาบนห้องนอน หึ! เดี๋ยวเผลอเมื่อไหร่พ่อจะสอนให้รู้สำนึกว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก

   “ครับ" ผมตอบมันด้วยความสุภาพ จากนั้นมันก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วค้นหาอะไรบางอย่างในนั้น ไม่นานมากนักมันก็หยิบเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงอ่อน ๆ ตัดขาวกับกางยีนส์ขาเดฟสีดำออกมา ...แต่เอ๊ะ ชุดนั้นมันใหญ่กว่าตัวของมันแล้วมันจะใส่ได้ยังไงเล่า

   “ใส่ซะ" มันเอ่ยขึ้น ...อ่อที่แท้มันก็จะเอามาให้ผมใส่นั่นเอง แต่เอ๊ะ

   “ฮะ!!!” ผมร้องขึ้น "ให้ใครใส่"

   “นายนั่นแหละ ใส่ซะ" มันสั่ง

   “ทำไมผมต้องใส่" ผมหันไปเถียงกับมัน ...แหม ถึงผมจะใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นแต่ใช่ว่าผมจะตกทุกข์ได้ยากจนขนาดไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าหรู ๆ ใส่หรอกนะ ผมแค่ไม่ชอบต่างหาก ใส่แบบนั้นมันอึดอัดจะตายไปและที่สำคัญประหยัดไว้หน่อยก็น่าจะดี

   “ก็นายต้องไปเรียนพิเศษเป็นเพื่อนฉัน" มันตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรผิดกับผม

   “เรียนพิเศษ?” ผมทวนคำพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "ไปทำไม... ฉันมาเป็นพี่เลี้ยงนาย ไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะไปเรียนพิเศษกับนาย"

   “ก็พี่เลี้ยงของฉัน ต้องตามฉันไปทุกที่ แม้กระทั่งจะเข้าห้องน้ำก็ต้องรออยู่หน้าห้องน้ำ" มันเอ่ยออกมาพลางหันมาจ้องตาผมเขม็ง "เข้าใจไหม"   
   ...แหนะไอ้เด็กเวร สั่งอย่างกับเป็นทาส เพราะไม่อยากมีเรื่องหรอกนะเลยจำใจต้องตอบออกไปว่า

   “เข้าใจครับ"

   สิ้นเสียงของผมมันก็แสยะยิ้มออกมา แล้วก็ยื่นชุดมาให้ผม ผมรับชุดนั้นมาและเปลี่ยนมันตรงนั้นนั่นแหละ ผู้ชายเหมือนกันผมไม่อายหรอก และดูท่าว่ามันก็ไม่อายแถมไม่เกรงใจผมด้วยถึงได้มองผมตั้งแต่ถอดเสื้อตั้งแต่วินาทีแรกจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่ดึงกางเกงยีนส์ขึ้นมาสวมใส่ ...ผมล่ะอยากจะด่ามันเหลือเกิน เป็นเด็กเป็นเล็กแต่ไหงถึงได้แก่แดดเพียงนี้

   หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ มันก็พาผมลงจากห้องนอนและเดินลงไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่ชั้นล่าง ซึ่งห้องนั้นมีกระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่และภายในห้องมีอุปกรณ์ต่าง ๆ ครบครันราวกับห้องเรียนในโรงเรียน แม้จะมีโต๊ะเก้าอี้เพียงไม่กี่ตัวแต่ขนาดห้องใหญ่กว่าห้องเรียนในโรงเรียนมากนัก

   รอบห้องเต็มไปด้วยเครื่องดนตรีและอุปกรณ์กีฬา ตรงมุมห้องจะมีกระดานไวท์บอร์ดตั้งอยู่และที่สำคัญนอกจากผมกับไอ้เด็กแสบแล้วตอนนี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรออยู่บริเวณกระดานไวท์บอร์ด เธอเป็นสาวสวยตัวเล็กมีผมยาวแต่ดัดเป็นลอนแถมยังสวมแว่นตารวมกับเป็นอาจารย์ข้าราชการอย่างไรอย่างนั้น ชุดที่สวมใส่ก็เป็นชุดกระโปรงยาวจนถึงข้อเท้า ดูท่าจะเป็นคนหัวอ่อนและรักนวลสงวนตัวอยู่พอสมควร

   “นี่อาจารย์ใหม่ อาจารย์สอนพิเศษวิชาภาษาต่างประเทศฉันเอง" มันแนะนำผมให้รู้จักกับผู้หญิงคนนั้น

   “สวัสดีครับ" ผมทักทายด้วยความสุภาพ เธอแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนกลับมาให้ผมก่อนจะยกมือสวัสดีตอบกลับเช่นกัน

   “นี่ไอ้ข้าว พี่เลี้ยงผมครับอาจารย์" มันแนะนำผมให้อาจารย์ใหม่ได้รู้จักบ้าง

   ผมหันไปจ้องมันเข็มง แนะนำอยู่โต้ง ๆ ว่าเป็น 'พี่เลี้ยง' แต่ไหงไม่เรียกพี่สักคำแถมยังเรียกผมว่า 'ไอ้ข้าว' อีกต่างหาก ...ไอ้เด็กเวรตะไลเอ๊ย

   “ทำไมไม่เรียกว่าพี่ข้าวล่ะคะคุณชาย เรียกไอ้ข้าวมันไม่สุภาพเลยนะ" อาจารย์ใหม่กล่าวแนะนำ ผมได้แต่ลอบยิ้มอย่างถูกใจ แต่ทว่า...

   “ยุ่งน่าอาจารย์ เรื่องของผม อาจารย์มีหน้าที่สอนก็สอนไปเถอะ อย่าถามมาก" ไอ้เด็กแสบตอบออกมา หน้าตาของมันไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด

   “ค่ะ ๆ" อาจารย์สาวสวยขานรับอย่างเกรงกลัว ก็คงไม่แปลกหรอก ดูท่าออกจะสุภาพขนาดนั้นเจอฤทธิ์ของไอ้เด็กแสบเข้าไปแบบนี้เป็นใครก็ไม่ค่อยอยากยุ่งทั้งนั้น ขนาดผมก็ยังไม่อยากยุ่งเลยแต่ที่ต้องยุ่งก็เพราะมันจำเป็น



จบตอน ^^

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านคร้าบบ ^^ 


คุณ toye :: ^^ อิอิ ขอบคุณครับ ฝากด้วยนะครับ
คุณ iamnan :: ติดมากด้วยครับ ^^ ฮ่าๆๆ ถึงขนาดบังคับแม่ให้ไปจ้างเป็นพี่เลี้ยงเลย
คุณ dahlia :: T^T 555 ปวดหัวสุดๆเลยแน่ๆครับ
คุณ cavalli :: 
คุณ u_cosmos :: 555 โดนเยอะแน่ๆงับ
คุณ kasarus :: T^T อยากกินมั่ง ฮ่าๆๆ เราก็ได้แต่เขียนไปฝันไป ฮือๆๆๆ
คุณ Lily teddy :: *0*  ช่างสังเกตจริงๆครับ มิบอกหรอก คิคิ ปล.ฝันกะคนผมครับ กรั๊กๆ แต่รวยแบบพออยู่พอกินก็ดีใจแล้วครับ แหะๆ ส่วนเรื่องอายุ ข้าว 16 คุณชายอ่อนกว่า 3 ปีกว่าครับ แต่เขียนช่วงตอนเด็กอยู่ไว้เดี๋ยวจะวาบมาให้เป็นหนุ่มแล้วครับ ^^
คุณ mentholss :: ง่า มาต่อให้แล้วน๊า ไม่ค้างแล้วคร้าบ (หรือจะค้างตอนใหม่น๊อ)
คุณ ice_spok :: งาบเด็ก หรือ​ โดนเด็กงาบ ก็ไม่รู้ 555
คุณ nunnan :: 555 อันนี้ต้องถามข้าวเอาเองเด้อ กร๊ากๆๆๆ
คุณ Sofa :: 555 ติดตามต่อไปครับ ว่าเป็นฝ่ายไหน คิคิ

[mentholss]

โอ้ววว มาไวแท้

แหม๋ๆๆๆคุณพี่ข้าวก้อ นู๋เป๊กแค่ชกบั้นท้ายทำเป็นโกรธ
หรือว่าอยากให้ทำอย่างอื่นกับบั้นท้ายแทนล่ะจ๊าาาา หุหุ

ว่าแต่จะให้มาเป็นพี่เลี้ยงหรือมาเป็นอะไรแน่ มายืนรอตั้งแต่
เช้าเนี้ย ฮ่าๆๆ

[pepperpro]

น่ารักดีครับ คุณชายดูแก่นซนดีจัง อิอิ

[WednesdayAugust]

ยังกดไม่ได้ (คงอีกสามชาติ) ให้เป็ดไปก่อนนะค้า
ว่าแต่ว่าผลโพลออกมาชนะ เลยอดเกรียนเลย //อ่าวหล่อน  555

คุณชายโคตรเอาแต่ใจ 555 ถูกเสมอ
ข้าวผิดตลอด ก๊ากก ชอบเด็กแสบ

[ice_spok]

เหอะ ๆ ตกเป็นทาสซะแล้วววว

หึหึ

เด็กมันจะใช้กระบวนท่าพันล้านเล่มเกวียนแน่ ๆ เพื่อจะงาบพี่เลี้ยงงงง

คิคิ จ๊วฟฟฟฟฟฟ

[nunnan]

แก่แดด แก่ลมจริงๆ 

[sang som]

แง่มๆ ทำไมข้าวหงอจริง สู้ดิ จับกดซะเลย กวนดีนัก คุคุ

[♠DekDoy♠]

คิดยึดข้าวไว้กะตัวตั้งแต่เด็กเลยสินะ ร้ายจริง ๆ

[โจ๊กกุ้ง]

คุณชายแสบและแก่แดดมาก ปวดหัวแทนข้าวเลย อิอิ

[Xipnoz]

ท่าทางข้าวคงโดนคุณชายงาบแน่นอน  ไม่รอด

[Lily teddy]

ง่า เจอประโยคเด็ดอีกแล้ว "ใครจะไปคิดล่ะว่าเด็กแสบตัวเล็ก ๆ น่าตาน่ารักในวันนั้น
จะกลายมาเป็นเด็กหล่อที่ดูแลผมอย่างดีทุกประการในวันนี้ได้ " ในเมื่อบอกว่า "ในวันนี้"
แสดงว่ายังมีหวังว่าจะแฮ๊ปปี้สินะคะ ( แบบคนอ่านอยากให้จบแบบแฮ๊ปปี้มากจนหมกหมุ่นอะคะ 555)
ตอนนี้คุณชายเป๊กถึงกะยืมมือคุณแม่มาช่วย จัดการบังคับข้าวไปเป็นพี่เลี้ยงในวังจนได้
แต่ดูแล้วข้าวจะเป็นพี่เลี้ยงที่สั่งสอนอะไรไอ่คุณชายเป๊กได้มั่งเนี่ย เพราะพอตบกระเป๋าตังค์ทีข้าวเล่นอ่อนให้ทุกที
อย่างงี้เด็กมันก็เคยตัวแย่ ขนาดกะครูบาอาจารย์คุณชายยังไม่มีสัมมาคารวะเลย แถมจากที่เรียกพี่ชาย ดูน่ารักน่าเอ็นดู
ไหง่กลายเป็นไอ้ข้าวไปได้ล่ะเนี่ย แล้วต่อไปข้าวจะต้องเจอความเอาแต่ใจของคุณชายเป๊กอีกเยอะไหมเนี่ย
กว่าจะได้วาบไปเป็นหนุ่ม แล้วไม่รู้ยิ่งโตจะยิ่งร้ายใส่ข้าวรึเปล่าอะดิ แบบพวกชอบรังแกคนที่ชอบอะไรแบบเนี่ย
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า 

[dahlia]

ตกลงใครพี่เลี้ยงใคร ดูคุณชายจัดการข้าวซะอยู่หมัด

[cavalli]

คุณชาย ไม่ค่อยสำรวมเลย กริยาวาจา ไม่เหมาะ ต้องโดนสั่งสอนน่ะ.แบบนี

 

[BlueHoney]

สับได้สับดีนะตาคุณชาย...
จะวาปไปตอนหนุ่มเมื่อไรน้า~ (อยากเห็นอิมเมจจัง)

[kasarus]

ตกลงว่าใครได้กดใครกันล่ะ

[NJnobu]

; พึ่งได้มาติดตามอ่าน สนุกดี...

คุณชายนี่ท่าทางจะร้ายไม่เบา 

+     

[insomniac]

เดินเรื่องรวดเร็วดี สนุกแบบสั้นๆ
อยากให้มายาวๆ จุใจหน่อยครับ

[Mr.กุ๊กกู๋]

Image ตัวละคร [[**หมายเหตุ*** จิ้มที่รูปเพื่อดูภาพที่ใหญ่ขึ้น]]

ไอ้ข้าว :: นาย ต้นข้าว วสุธา
คติประจำใจ :: การรับใช้คุณชายคือหน้าที่หลักที่ต้องตระหนักถึง แม้คุณชายจะผิดก็ต้องบอกว่าถูก แม้คุณชายจะร้ายก็ต้องชื่นชม



คุณชายเป๊ก :: การัณญภาสฌ์ สุริยะวิทู
คติประจำใจ :: การกลั่นแกล้งไอ้ข้าวคือหน้าที่สำคัญ แม้มันจะถูกก็ต้องบอกว่ามันผิด แม้มันจะดีก็ต้องใส่ร้ายมันทุกเมื่อ ฮ่าๆๆ



**หมายเหตุ** ถ้าเอ่ยถึงตัวละครหลังเพิ่มจะมาเพิ่มเติมนะครับ ^^

[BlueHoney]

อิมเมจตอนโตมาแล้ว    จะมีดราม่าก่อนจบภาคเด็กรึเปล่า???    

[โจ๊กกุ้ง]

อิจเมจคุณชายหล่อมากกกก ส่วนข้าวก็น่าร้ากฮ่าๆราศีเคะจับมาก
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ

[Satang_P]

 

[wutwit]

 ใช่! ผมเขิน ไม่รู้ว่าเขินได้อย่างไร "จริง ๆ ก็ไม่ได้จำได้หมดหรอก แต่เด็กปั๊มหน้าตาเข้ม ๆ พอดูได้แบบนายน่ะ มันไม่ค่อยมีให้เห็น"

แต่อิมเมจข้าวในรูป โครตห่างความเข้มเลยอ่า ราศีเคะจับสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 4  ::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: น้ำมันที่เต็มถัง :::







        หลังจากนั้น การสอนภาษาอังกฤษก็เริ่มขึ้น ไอ้เด็กแสบมันตั้งใจเรียนอย่างมุ่งมั่นส่วนผมน่ะเหรอท่อง A ถึง Z ได้ก็บุญแล้ว อย่างอื่นช่างมันเถอะเพราะถึงอย่างไรผมก็ไม่ได้นำมันไปใช้ในชีวิตประจำวันอยู่ดี

   อาจารย์ใหม่สอนไปสามชั่วโมงจากนั้นเธอก็ลากลับเพราะหมดหน้าที่แล้ว

   “ไอ้ข้าว... ทำไมนายไม่ตั้งใจเรียน" ทันทีที่อาจารย์กลับไป ไอ้เด็กแสบมันก็เปิดปากต่อว่าผมทันที

   “ก็ผมไม่รู้เรื่องนี่คุณชาย คุณชายกับอาจารย์พูดอะไรกันก็ไม่รู้ผมฟังไม่ออกด้วยหรอก" ผมบอกมันออกไปตรง ๆ

   “ฟังไม่ออกก็ต้องตั้งใจเรียน ฝึกสิวะฝึก จะได้เก่ง ๆ" มันว่า

   ผมขมวดคิ้วมุ่นอย่างขัดใจก่อนจะตอบออกไปว่า

   “ผมอ่ะไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษอยู่แล้ว ไม่ต้องเรียนหรอก ถ้าจะใช้... ก็ให้คุณชายช่วยละกัน"

   “ไอ้โง่เอ๊ย!!!” มันด่าผมก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ไม่ลืมตะโกนให้หลังว่า "ตามมา..."

   ผมเดินตามไอ้เด็กแสบไปจนกระทั่งมันเดินขึ้นบนชั้นสองเข้าไปในห้องนอนมันอีกแล้ว คราวนี้มันถอดเสื้อผ้าโชว์ผมบ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเรือนร่างของมันชัดเจน ผมไม่ได้หื่นนะ แต่ความขาวของมันทำให้ผมจ้องมองร่างเล็ก ๆ ของมันอย่างไม่กะพริบสายตา มองดูใบหน้าหรือแขนขาด้านนอกว่าขาวแล้ว แต่หน้าท้องอ้อมอกที่ถูกเสื้อผ้าปกปิดมาตลอดมันขาวยิ่งกว่านั้นหลายเท่า ...เด็กเชี่ยไรวะขาวโคตร ๆ

   “จ้องอะไรวะ" มันเอ่ยผมพลางทำท่ายกเสื้อผ้าที่มันเพิ่งถอดมาปกปิดร่างกายราวกับกลัวว่าผมจะไปทำมิดีมิร้ายกับมัน

   “โถ่... คุณชาย อย่าทำท่ากลัวเหมือนกับว่าผมเป็นโรคจิตอย่างนั้นสิ" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ "ผมก็แค่ไม่เคยเห็นใครขาวขนาดนี้"

   “เหรอ ขาวแล้วไงวะ ไม่เห็นดีเลย ดูไม่แมนเลย ผิวเข้ม ๆ อย่างนายอ่ะยังดูดีซะกว่า" มันพูดพลางหยิบชุดในตู้เสื้อผ้ามาเปลี่ยน คราวนี้ชุดที่มันสวมใส่เป็นว่ายน้ำกางเกงขายาวรัดติ้วแถมยังมีแว่นตากันน้ำอีกต่างหาก มิหนำซ้ำมันยังหยิบมาเผื่อผมอีกชุดด้วยต่างหาก ผมล่ะทึ่งจริง ๆ ว่าไอ้เด็กนี่มันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมในตู้เสื้อผ้าของมันถึงได้มีเสื้อผ้าหลายไซต์นัก ทั้ง ๆ ที่ตัวมันก็เล็กนิดเดียว

   “เปลี่ยนซะ ต่อไปนายต้องไปเรียนว่ายน้ำกับฉัน" มันพูด

   ผมจะไม่ถามหรอกนะว่าทำไมผมต้องเรียนด้วย เหตุผลก็คงจะเหมือนเดิมเพราะผมเป็นพี่เลี้ยง แต่ที่ผมสงสัยก็คือ "ทำไมคุณชายถึงได้มีเสื้อผ้าที่ขนาดพอดีตัวกับผมหลายชุดจังครับ"

   ผมอดถามไม่ได้จริง ๆ เหมือนกับว่าทุกอย่างมันถูกเตรียมการพร้อมไว้หมดแล้ว

   “ถามมากน่า... ใส่ ๆ ไปซะ" มันตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

   “คร้าบ...” ดังนั้นผมก็เลยได้แต่ทำตามที่มันสั่งทุกประการราวกับว่าผมเป็นลูกน้องไม่ใช่พี่เลี้ยงของมัน

   หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ มันก็เดินนำผมลงไปยังชั้นล่างและอ้อมออกทางประตูหลังของบ้านและเดินมุ่งตรงไปยังสระน้ำ

   สระน้ำของที่นี่มีสีใสสะอาดบริสุทธิ์ แถมขนาดสระยังกว้างใหญ่อีกด้วย ผมไม่แปลกใจหรอก เพราะในทีวีพวกคนรวยก็มักมีบ้านที่มีสระน้ำใหญ่ ๆ แบบนี้

   “นายนั่งรออยู่นี่นะ" มันสั่งผมพลางชี้นิ้วไปตรงม้านั่งไม้มุมสระ มันเป็นม้านั่งที่สามารถเอนตัวนอนได้ตามใจชอบ

   “ครับ" ผมตอบ จากนั้นมันก็ทำท่าจะเดินกลับไปทางเดิมทันที "เดี๋ยว!! คุณชายจะไปไหน"

   “เถอะน่า เดี๋ยวฉันมา" มันพูดเพียงแค่นั้นไม่ยอมตอบผมตรง ๆ จากนั้นมันก็เดินไปปล่อยให้คนแปลกหน้าอย่างผมต้องนั่งรออยู่บริเวณสระคนเดียว

   หลังจากนั้นไม่นานนัก... ก็มีหญิงวัยทองซึ่งน่าจะเป็นคนใช้ของบ้านหลังนี้เดินมาบริเวณสระน้ำ เธอสวมชุดแม่บ้านสีเลือดหมูมีเอี๊ยมสีขาวแบบเดียวกับคนรับใช้คนอื่น ๆ สวมใส่ ที่มือของเธอถือถาดของน้ำส้มคั้นพร้อมกับแก้วอีกสองใบมาด้วย และเธอกำลังมุ่งตรงมาทางผม

   “น้ำส้มคั้นอร่อย ๆ ฝีมือป้านุ่มค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรก่อนจะค่อย ๆ วางเหยือกน้ำส้มคั้นพร้อมกับแก้วอีกสองใบบนโต๊ะข้าง ๆ กับม้านั่งของผม "คุณชายการัณญภาสฌ์สั่งป้าให้เอาน้ำส้มมาเสิร์ฟค่ะ แหม... คุณนี่โชคดีนะคะ ปกติคุณชายไม่ค่อยสนิทกับใครง่าย ๆ หรอกค่ะ ขนาดเสื้อผ้าของคุณหนูที่ใส่ในวันนี้ เมื่อวานหลังเลิกเรียนคุณชายก็รีบกุลีกุจอให้ไอ้แช่มคนขับรถพาไปซื้อที่ห้างมาเตรียมไว้ให้"

   “จริงเหรอครับป้า" ผมเอ่ยถามพลางลุกขึ้นมาช่วยป้านุ่มจัดโต๊ะ ...ว่าแล้วเชียว เหมือนว่าทุกอย่างมันถูกเตรียมพร้อมเอาไว้ ที่แท้คุณชายก็จัดการทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้า

   “จริงค่า ปกติคุณชายเธอขี้หงุดหงิดและเอาแต่ใจ เพื่อนกี่คน ๆ ก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะเล่นกับเธอ เธอก็เลยพาลไม่ชอบเพื่อนที่เธอคบด้วยสักคน ก็เพิ่งมีคุณหนูคนแรกเนี่ยแหละค่ะที่คุณชายเธอเอาอกเอาใจขนาดนี้" ป้านุ่มตอบออกมา

   “อะแฮ่ม..." สงสัยไอ้เด็กแสบคงจะแอบมาได้ยินหรือเห็นผมกับป้านุ่มยืนคุยกันอยู่นาน มันเลยกระแอมไอขึ้นจากทางด้านหลังซึ่งผมกับป้านุ่มก็ไม่รู้ว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่

   “อุ๊ย!! เชิญค่ะคุณชาย เดี๋ยวป้านุ่มไปก่อนนะคะ" ป้านุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

   “เดี๋ยวป้านุ่ม...” ไอ้เด็กแสบเอ่ย มันชะงักแล้วเหล่สายตาไปมองป้านุ่มชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยต่อ "คราวหลังรู้อะไรก็ไม่ต้องพูดให้คนอื่นฟัง ๆ หมดซะทุกเรื่องก็ได้นะ ป้าไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอก"

   “ค่า...” ป้านุ่มตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเอ็นดู เธอไม่ได้แสดงความหวาดกลัวหรือโกรธเคืองเลยสักนิดแถมยังส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินจากไปอีกต่างหาก เธอรู้ดีว่าคุณหนูของเธอเป็นคนที่ชอบแสดงออกถึงความร้ายกาจหากแต่จิตใจลึก ๆ เป็นคนที่อ่อนโยนไม่น้อย

   “เอ้านี่ ขนมไข่" มันวางจานขนมลงโดยที่ไม่มองหน้าผมสักนิด เหมือนกับหลบหน้าเพราะกระทำความผิดอะไรบางอย่าง

   ผมรู้ว่าไอ้เด็กแสบกำลังอายที่ป้านุ่มเอาเรื่องที่มันจัดการซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้ผมมาเล่า ผมก็เลยอดที่จะแซวมันไม่ได้

   “เฮ้ย... หลบหน้าทำไมคุณชาย" ผมทำเสียงยียวนกวนบาทา มันหันหน้ามาจ้องผมเขม็งราวกับรู้ว่าผมจะพูดอะไรต่อ และสายตาของมันก็สั่งให้ผมเงียบซะ อย่าริอาจพูดอะไรต่อเด็ดขาด แต่มีหรือที่ผมจะไม่พูด... หึหึ! นาน ๆ ทีได้แกล้งไอ้เด็กเวรตะไลให้อายบ้างก็สะใจดีเหมือนกัน

        "อายเหรอครับ คุณชาย แหม เรื่องแบบนี้ไม่เห็นต้องอายเลย อยากเป็นเพื่อนผม อยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ ก็บอกผมตรง ๆ ก็ได้"

   “ไอ้ข้าว!!!” มันแหกปากร้องทันทีที่ผมพูดจบ ด้วยความที่เป็นเด็กชอบเอาชนะ ขนมไข่ในจานเลยถูกหยิบขึ้นมาหนึ่งก้อนแล้วมันก็ขว้างมาใส่ศีรษะของผมอย่างแม่นยำ แต่ผมก็ไม่ได้โกรธมันหรอกนะ ผมทำสายตาเจ้าเล่ห์ใสมันอีกครั้งก่อนที่จะหยิบขนมที่มันขว้างมากินอย่างชอบใจ

   “หือ... อร่อยจริง ๆ ครับ ขนาดขนมคุณชายอยากจะป้อนผม แต่ก็อายที่จะป้อนตรง ๆ เลยต้องขว้างมาให้แบบนี้ แหม่... ช่างเป็นพระคุณของผมจริง ๆ"

   ผมชักจะสนุกเสียแล้วสิ... เกิดมาผมก็ไม่เคยมีเพื่อน พี่ น้องหรือญาติโกโหติกาเป็นคนรวยแถมยังมีเชื้อหม่อมเชื้อเจ้าแบบนี้ด้วย ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้ามีแล้วทำตัวสนิท ๆ สักคนมันจะเป็นอย่างไร

   และนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงของคุณชายการัณญภาสฌ์ สุริยะวิทูเป็นประจำทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์ ซึ่งผมคิดว่าการที่มันอ้างว่าจ้างผมไปเป็น 'พี่เลี้ยง' มันก็แค่คำพูดที่ทำให้ผมดูดีเสียมากกว่า เพราะความเป็นจริงผมรู้สึกว่าผมไปเป็น 'ทาส' หรือ 'ของเล่น' ที่มันอยากจะทำอะไรกับผมก็ทำได้ทุกอย่างตามใจชอบมากกว่า วันไหนมันหงุดหงิดหรือผมทำตัวไม่ถูกใจ ผมก็ต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของมันซะอย่างนั้น

   และเพราะเหตุการณ์นั้นแหละ เลยทำให้ผมกับไอ้เด็กแสบก็กลายเป็นคู่กัดกันมาตราบจนปัจจุบัน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะชนะมันเลย ก็แหม... ทั้งฐานะ ทั้งหน้าตา และความรู้มันก็เหนือผมทุกอย่าง ผมจะเอาอะไรไปสู้มันได้ล่ะ แต่โชคดีหน่อยตรงที่ว่าหลังจากที่มันเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ กิริยามารยาทของมันก็อ่อนโนยและนุ่มนวลมากขึ้น แม้จะมีบางครั้งที่ยังเอาแต่ใจแต่ก็ดีกว่าสมัยตอนที่มันสูงเท่าหัวไหล่ผมเยอะเลย










   5 ปีต่อมา...
   ผมทำงานที่ปั๊มเหมือนเดิมตามปกติหลังเลิกเรียนทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ส่วนวันเสาร์และวันอาทิตย์ผมก็ต้องไปเป็น 'พี่เลี้ยง' ให้กับคุณชายเป๊กไอ้เด็กแสบของผม แม้มันจะโตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่มันก็ยังใช้อำนาจของเงินฟาดหัวผมให้ไปเป็นพี่เลี้ยงของมัน

   ...แต่ถึงมันไม่ใช้เงินฟาด ไม่บังคับขู่เข็ญ ผมก็ยินดีที่จะไปเป็นพี่เลี้ยงให้มันทุกสัปดาห์อยู่แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน...

   “เฮ้ย... มานู่นแล้ว" พี่ปั๊มเอ่ยขึ้น... เมื่อเห็นรถเบนซ์สีดำคันหรูทะเบียนคุ้นตาขับเข้ามาในปั๊ม ผมยิ้มกริ่มทันทีพลางยืนรออยู่ที่หัวจ่ายน้ำมันตัวประจำ

   “ระริกระรี้เชียวนะมึง" พี่ปั๊มเอ่ยแซวพลางหยิบเมล็ดถั่วลิสงมาแกะกิน "ทีเมื่อก่อน... เห็นบ่นนักบ่นหนาว่าอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ ไอ้เด็กนี้ แต่ไหงตอนนี้กูไล่มึงให้ไปแทบตายมึงก็ไม่ยอมไปสักทีวะ"

   “เออน่า... เงียบเลยไอ้พี่ปั๊ม กินถั่วไปเลยไป" ผมหันไปต่อล้อต่อเถียงกับพี่ปั๊มก่อนที่รถเบนซ์คันหรูของไอ้เด็กแสบจะขับมาหยุดยังจุดที่ผมยืนรอ

   กระจกรถคุณชายค่อย ๆ เลื่อนลงก่อนที่จะปรากฏรอยยิ้มแห่งมิตรภาพให้เห็น

   “เต็มถังเหมือนเดิมนะข้าว" คุณชายสั่ง... จะผ่านมากี่ปีมันก็ไม่เคยเรียกผมว่า 'พี่ข้าว' สักครั้ง อย่างดีก็เรียกว่า 'พี่ชาย' เมื่อตอนอยู่ต่อหน้าคุณหญิง ซึ่งผมก็ไม่ถือมันหรอก

   “คร้าบ...” ผมเอ่ยตอบก่อนที่จะจัดการเติมน้ำมันให้คุณชายด้วยความเต็มใจ ...เด็กอะไรไม่รู้เมื่อก่อนตัวกะเปี๊ยกเดียวแต่เผลอแป๊บเดียวทั้งหล่อทั้งสูงเลยผมไปตั้งหลายเซนติเมตรแล้ว

   ความจริงเวลาต้องไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงผมเองก็รู้สึกเอือมระอากับนิสัยของคุณชายเหมือนกันนะ แต่พอวันปกติที่ไม่ต้องไปบ้านคุณชาย ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากเจอ... อยากให้คุณชายแวะมาเติมน้ำมันบ่อย ๆ พอเห็นรถของคุณชายเลี้ยวเข้ามาทีไร ริมฝีปากก็จะฉีกยิ้มขึ้นมาทันทีจนไอ้พี่ปั๊มต้องแซวบ่อย ๆ

   พอเติมน้ำมันเสร็จปุ๊บ คุณชายก็จ่ายตังค์ตามราคาที่โชว์อยู่ตู้จ่ายน้ำมัน ในขณะที่ผมหยิบตังค์ทอนมาให้ ผมก็ยิ้มให้คุณชายจนแก้มแทบฉีกแล้วเอ่ยว่า

   “คุณชายจะรับอะไรเพิ่มไหมครับเดี๋ยวผมไปซื้อให้" ที่ต้องถามออกไปแบบนั้นเพราะเป็นปกติที่คุณชายขับรถมา คุณชายจะชอบสั่งผมซื้อขนมหรืออาหารที่ร้านสะดวกซื้อ หรือไม่ก็ร้านรถเข็นที่ขอเข้ามาเช่าที่ขายภายในปั๊มน้ำมันมาไปให้กินเสมอ ๆ

   ทว่าคำตอบของคุณชายก็ทำให้สติของผมหลุดกระเจิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

   “รับคนถามแทนได้ไหมล่ะ" เสียงหวานไม่พอยังยิ้มซะผมใจแทบละลายอีกต่างหาก ...เอ่อ ผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าผมกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอโดนคุณชายพูดจายั่วยวนหรือแกล้งเล่นบ่อย ๆ ก็มักจะคิดไปไกลจนสติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเสมอ

   “เฮ้ย! ล้อเล่นน่ะข้าว ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ พอดีวันนี้มีนัด เดี๋ยวต้องรีบไปแล้ว" ไอ้เด็กแสบของผมเอ่ยขึ้น ...ว่าแต่เอ๊ะ! มันเป็นของผมตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า มโนไปเองทั้งนั้น

   “ครับ... นัดกับใคร ที่ไหนครับ" ผมเผลอถามออกไป พอนึกได้ว่าถามอะไรไปก็อยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ เหลือเกิน คุณชายจะไปไหน กับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ

   “กับสาว... ที่ผับ... ไปด้วยกันไหมล่ะ" คุณชายเป๊กตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แถมยังยักคิ้วให้ผมอีกต่างหาก

   “ผมต้องทำงาน เชิญคุณชายตามสบายเถอะครับ" ผมตอบ

   “เออ งั้นฉันไปแล้วนะ" คุณชายบอก ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเลื่อนกระจกขึ้น คำพูดส่งท้ายของคุณชายก็ทำเอาผมเคลิ้มไปซะอย่างนั้น "เลิกงานแล้วก็รีบ ๆ กลับบ้านนะข้าว อย่าไปเถลไถลที่ไหน พรุ่งนี้เจอกัน ฝันดี"

   ผมพยักหน้ารับถี่ยิบก่อนที่คุณชายของผมจะขับรถออกไปจากปั๊มน้ำมัน...

   “ไปแล้ว..." เสียงของพี่ปั๊มเรียกสติของผมให้คืนกลับมา "มานั่งได้แล้ว ยืนตัวแข็งไปได้นะมึง เจอคุณชายทีไรเป็นงี้ตลอดเดี๋ยวพ่อปั๊ดเหนี่ยวให้"

   “อะไรพี่ปั๊ม" ผมเดินก้มหน้างุด ๆ ไปนั่งตรงเก้าอี้พลาสติกตัวประจำของผมโดยที่ไม่สบตามองหน้าพี่ปั๊มเพราะเดี๋ยวโดนมันจับผิดอีก "พูดมากจริง"

   “อ้าวไอ้นี่... ทำไม มีปัญหาอะไร" พี่ปั๊มเอ่ยด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะขว้างเปลือกเมล็ดถั่วมาใส่ผม
   ผมไม่ถือสาพี่ปั๊มหรอก ก็พี่ปั๊มน่ะถึงมันจะพูดมากขี้บ่น แต่มันก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเลยล่ะครับ ไม่ว่าผมจะมีปัญหาอะไร คนแรกที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยก็คือพี่ปั๊ม ส่วนคนต่อมาก็คือคุณชาย เพราะไอ้พี่ปั๊มมักปากดีเอาปัญหาของผมไปเล่าให้คุณชายฟังเวลาที่คุณชายแวะมาที่ปั๊มเสมอ ๆ






จบตอน....

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านคร้าบบ 

คุณ mentholss :: 555 นิดนึงครับ มาเรียกคะแนนให้ข้าวกับคุณชายบ้าง จะได้ไม่เบื่อมิวส์กับไม้ด้วยครับ
คุณ pepperpro :: แก่นมากครับ โตมาก็ยังชอบแกล้งข้าว ^^
คุณ WednesdayAugust :: อิอิ ใช่แล้วงับ คุณชายต้องถูกเสมอ 5555 ขอบคุณครับ ^^ ว่าแต่กดไม่ได้คืออะไรอ่าครับ T^T แหะๆ
คุณ ice_spok :: 555 ใครจะงาบใครกันแน่ 555 ผลัดกันงาบดีไหม
คุณ nunnan :: T^T สุดๆแล้วครับ อยากเขียนให้คุณชายออกมาในลุกซน ๆ กะล่อน ๆ แสบ ๆ แบบไม่คิดว่านิสัยงี้จะเป็นคุณชายได้
คุณ sang som :: 555 เกรงว่าข้าวจะโดนจับกดซะเอง คิคิ
คุณ iamnan :: นั่นสิครับ ไม่รู้ไปถูกใจอะไรข้าว ^^
คุณ Sofa :: ^^ ราศีเมะหรือเคะ ทายจากรูปเลยครับ เอิ๊กๆๆ ฝากติดตามด้วยนะครับ ^^
คุณ Xipnoz :: คุณชายฝากมาบอกว่าไม่งาบธรรมดา ๆ นะ เขมือบเลย *0*
คุณ Lily teddy :: คิคิ อาจจะหักมุมก็ได้น๊า หรือไม่หัก โอ๊ะๆ ติดตามได้เลยครับ
คุณ dahlia :: ผมก็ว่าอย่างงั้นล่ะครับ - - ข้าวจ๋อยเลย ฮ่าๆ
คุณ cavalli :: 555 ไว้ให้ข้าวปะทุถึงขีดสุด ค่อยจัดการเนอะ คิคิ
คุณ BlueHoney :: วาปมาแล้วครับ อิมเมจก็มีแล้วน๊า T^T แต่กลัวไม่ถูกใจหรือตรงกะที่คิดอ่าซี๊
คุณ kasarus :: โปรดติดตามตอนต่อไปครับ  ^^ คิคิ
คุณ NJnobu :: แม่นแล้ว ร้ายหนักๆสุดท้ายทำให้ข้าวเสียใจเลยสะใจดี  เหวอออ ไม่ใช่แล้ว อันนี้คนเขียนคิดพิเรนท์ๆเองครับ
คุณ insomniac :: ขอบคุณคร้าบ T^T จะพยายามลงบ่อยๆนะครับ แหะๆ พอดีติดอีกเรื่องด้วยแต่งใกล้จบแล้วครับ เลยมาเปิดเรื่องใหม่รอไว้ ^^
คุณ Satang_P :: 
คุณ wutwit ::  555 T^T ข้าวอาจจะหยุดการเติมโตก็ได้ครับ ราศีเคะจับเลย แหะๆ ให้คิดกันไปว่าตอนเด็กอาจคุณชายมันตัวเล็กพอมองคนที่อายุมากกว่าผิวเข้มกว่าหน้าตาสำสะอาดสะอ้านก็เลยกลายเป็นเข้มก็ได้ แฮ่ๆ T^T ขออภัยด้วยงับ 

[WednesdayAugust]

5 ปีผ่านไปไวสุด ๆ อิอิ
ว่าแต่เราไม่พลาดแฮะว่าใครเมะใครเคะ อิอิ


ป.ล.หมายถึงกดให้คะแนนชื่นชมไม่ได้อะค่ะ รู้สึกจะต้องคอมเมนต์เกิน 250 ถึงจะกดได้
ตอนนี้กดได้แต่ + ตรงถูกใจให้เป็ด (หรือเปล่า? งง ๆ กับระบบเหมือนกันค่ะเพิ่งสมัครสมาชิกได้ไม่นาน)

[♠DekDoy♠]

เริ่มหวาน ๆ หน่วง ๆ นิด ๆ บอกไม่ถูก
ข้าวนี่คงหลงคุณชายไปแบบไม่รู้ตัวแล้วสินะ แต่คุณชายยังดูเหมือนกั๊ก ๆ แต่ก็หวงข้าวอยู่หล่ะมั้ง หาอะไรมากระตุ้นความหวงของคุณชายมากกว่านี้ก็คงดี อิอิ

[♠DekDoy♠]

ป.ล.หมายถึงกดให้คะแนนชื่นชมไม่ได้อะค่ะ รู้สึกจะต้องคอมเมนต์เกิน 250 ถึงจะกดได้
ตอนนี้กดได้แต่ + ตรงถูกใจให้เป็ด (หรือเปล่า? งง ๆ กับระบบเหมือนกันค่ะเพิ่งสมัครสมาชิกได้ไม่นาน)

ใช่ค่ะ คอมเม้นท์กิน 250 ถึงจะกด + คะแนนชื่นชมได้จ้า แต่ถ้าคอมเม้นท์ไม่ถึงก็สามารถกดถูกใจให้เป็ด บวก(เป็ดเหลือง)หรือกดลบ(เป็ดดำ) ได้นะคะ

[BlueHoney]

วาปเร็วทันใจ โตกันแล้ว!... จากนี้ก็เรื่องของหนุ่มๆ แล้วสินะ ><

[-west-]

ข้าวหลงคุณชายแล้วอะ