บทนำ
เรื่องราวของเราสองคน... มันเริ่มต้นจากความแตกต่างสุดขั้ว แตกต่างจนใครหลาย ๆ คนไม่คิดว่าครั้งหนึ่งเราจะสามารถคบกันได้ ในเมื่อคนหนึ่งเป็นแค่เด็กปั๊มฐานะยากจนที่พ่อแม่ต้องดิ้นรนจากต่างจังหวัดมาทำงานในเมืองหลวง ส่วนอีกคนก็เป็นถึงหม่อมหลวงที่มีมรดกหลายพันล้านรองรับที่ไม่ต้องทำงานอะไรก็สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปได้ทั้งชาติ ใครจะไปเชื่อล่ะว่าเราสองคนสามารถรักกันได้ด้วย
วันที่เราสองคนพบกันครั้งแรก เป็นวันเดียวกับที่ผมเริ่มทำงานวันแรก...
ย้อนกลับไปตอนนั้น... ตอนที่ผมเพิ่งอายุได้แค่ 16 ปี หลังจากเลิกเรียน ผมก็ต้องรีบกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปทำงานเป็นเด็กปั๊มที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งใกล้ ๆ บ้านเสมอ ผมจะต้องเข้างานตั้งแต่เวลา 5 โมงเย็นจนถึง 5 ทุ่มถึงกลับบ้านได้ ค่าจ้างต่อวันก็ได้แค่ไม่กี่ร้อยแต่ก็พอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่
ในวันนั้น ก่อนที่ผมจะเลิกงาน ก็มีรถเบนซ์สีดำคันหรูคันหนึ่งขับเข้ามา ผมเดินไปที่บริเวณประตูรถแล้วคนขับรถก็บอกให้ผมเติมน้ำมันจนเต็มถัง ทว่าในขณะนั้นผมได้ยินเสียงดังโหวกเหวกเล็ดลอดออกมาจากด้านใน เหมือนกับว่ามีคนกำลังทะเลาะกัน
หลังจากที่ผมเติมน้ำมันและรับตังค์จากคนขับรถเสร็จ เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
เด็กชายผิวขาว หน้าตาเป็นลูกคุณหนูดูดีมีตังค์ก็ได้เปิดประตูรถออกมาก่อนจะปิดประตูรถเสียงดังปั้งแล้ววิ่งออกไปนอกปั๊มทันที
เห็นดังนั้นผมคิดว่าคงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ ด้วยความที่หวังจะได้รับรางวัลก้อนโตจากคุณหญิงไฮโซที่นั่งอยู่เบาะหลังอีกคน จึงทำให้ผมก้าวขาวิ่งตามเด็กนั่นไปตั้งแต่วินาทีแรกที่มันก้าวขาลงรถ
...แต่ให้ตายเถอะ เด็กเวรอะไรวิ่งเร็วอย่างกับจรวด ตัวก็เล็ก หน้าตาก็น่ารักน่าชังแต่ทำไมมันถึงได้วิ่งไวแบบนี้นะ
ผมวิ่งตามไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเด็กนั่นโบกรถแท็กซี่ผมถึงตามทัน แต่ทว่ากว่าจะทัน ผมก็ดันขึ้นไปบนรถแท็กซี่กับมันเสียแล้ว
“ไปสุวรรณภูมิ” ไอ้เด็กตัวแสบเอ่ยขึ้น คนขับแท็กซี่ทำหน้างง ๆ แต่พอไอ้เด็กแสบมันหยิบแบงค์พันในกระเป๋าขึ้นมาโชว์หราเท่านั้นแหละ คนขับแท็กซี่ก็รีบบึ่งรถออกไปทันที
“น้องคิดจะทำอะไร วิ่งหนีแม่มาแบบนี้ ไม่รู้เหรอว่าแม่จะเป็นห่วงมากแค่ไหน กลับไปหาแม่เดี๋ยวนี้" ผมบ่นกับไอ้เด็กแสบ มันหันหน้ามาเหล่มองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนที่จะเบือนหน้าหนีอย่างไม่สนใจ "น้อง!!!”
ผมตะคอกใส่มันอย่างเหลืออด เมื่อมันไม่โต้ตอบอะไรผมก็เลยหันไปพูดกับคนขับแท็กซี่
“พี่... กลับรถไปจอดที่ปั๊มเมื่อกี้" ผมเอ่ยขึ้น แต่ทว่า...
“ไหนอ่ะเงิน" คนขับแท็กซี่เอ่ยขึ้น "ไม่มีเงินผมก็ไม่กลับ"
สิ้นเสียงของคนขับรถ ไอ้เด็กเวรตะไลก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะขึ้นมาทันควัน
“ดีมาก... ถ้าพี่ขับไปถึงสุวรรณภูมิ ผมจะให้พี่สองพัน เน้น ๆ ไม่ต้องทอน"
“ครับคุณหนู" คนขับแท็กซี่ตอบออกมาอย่างสุภาพ แม้ผู้ที่คุยด้วยนั้นจะเป็นเด็ก... แต่เพราะอำนาจของเงินเลยทำให้เขายอมทำตามอย่างว่าง่าย
“ว่าแต่นายเหอะ ตามฉันมาทำไม" ไอ้เด็กแสบพูดอย่างไม่สบอารมณ์ มันไม่เจียดสายตาหันมามองผมในขณะที่คุยด้วยเลยสักนิด ...ช่างไร้มารยาทสิ้นดี ถึงผมจะจนแต่ผมก็มีมารยาทนะโว้ย
“พี่มาตามตัวน้องกลับไปหาแม่" ผมเอ่ยขึ้น พยายามรักษาน้ำเสียงให้คงที่และดูสุภาพที่สุด ตัวที่โตแค่ประมาณหัวไหล่ของผมทำให้ผมเดาได้ว่าไอ้เด็กนี่น่าจะอายุน้อยกว่าผมประมาณ 3-4 ปี
“เหรอ" มันตอบเสียงยียวน "ฉันนึกว่านายหวังรางวัลซะอีก ถึงวิ่งไล่จับฉันจะเป็นจะตายขนาดนี้"
“รางวัลอะไร" ผมแกล้งถาม โดยไม่คิดว่าเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างมันจะรู้ไต๋ผมหรอกนะ
“ก็เด็กซอมซ่อจน ๆ อย่างนาย พอเห็นรถหรู ๆ วิ่งเข้ามาก็คงอยากจะทำดีเอาหน้า หรือไม่ก็หวังรางวัลก้อนโต พวกจน ๆ ก็เป็นแบบนี้หมดไม่ใช่เหรอ" คำพูดว่าเหยียดหยามแล้ว แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันยิ่งช่วยให้รู้สึกว่าโดนดูถูกหนักเข้าไปอีก
“ไอ้เด็กเวร!" ผมด่ามัน จะเถียงก็เถียงไม่ออกเพราะผมคิดอย่างนั้นจริง ๆ ...ปัดโถ่!!!
“ไอ้คนจนไม่เจียมต่อ" มันต่อปากต่อคำ
เราสองคนต่อปากต่อคำกันเสียงดงัลั่น แต่ทว่าคนขับแท็กซี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรสักนิด คงเพราะมีเงินสองพันมารออยู่ตรงหน้าก็เลยขับรถไปเงียบ ๆ ไม่ปริปากบนอะไรสักคำจนกระทั่งในที่สุด เขาก็ขับรถไปถึงจุดหมาย
จบบทนำ
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะครับ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
