ตอนที่ 6 ความรักหลังจากเดินออกมาจากห้องหนังสือ ใบข้าวค่อย ๆ เดินไปหยุดที่หน้าห้องของน้ำฟ้า คิดอยู่นานว่าจะขอโทษน้ำฟ้าดีไหมแต่เขาไม่ใช่คนผิดนี่น่า แต่น้ำฟ้าตกน้ำไปดูอาการว่าเป็นอย่างไงก็ไม่น่าเสียหายนิ เมื่อคิดดังนั้น มือที่หมายจะเคาะประตู อยู่ ๆ ก็ถูกตะวันเปิดออกมามองใบข้าวด้วยความโกรธ “นายจะมาแกล้งอะไรน้ำฟ้าอีก”
“มันเรื่องของฉัน นายนะหลบไป” ชนไหล่คนตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปหาน้ำฟ้า ที่ลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ “พี่ใบข้าว”
“อืม เป็นอย่างไงบ้าง” ค่อย ๆ เดินไปใกล้น้ำฟ้า “นายออกห่างจากไอ้ฟ้าเลยนะ”
“ดะเดียว ตะวัน ฟ้าขอคุยกับพี่ใบข้าวก่อน” น้ำฟ้าโบกมือห้ามตะวันที่หมายจะดึงให้ใบข้าวออกจากห้องก็หยุดการกระทำทุกอย่าง
“.......................................................”
“พี่ใบข้าว เกลียดฟ้าเหรอ”
“.......................................................”
“ฟ้าไปทำอะไรให้พี่ถึงต้องทำแบบนี้ ” น้ำฟ้ามองใบข้าวที่เงียบไปกับสีหน้าที่เศร้าสร้อย “เราจะเป็นพี่น้องอย่างคนอื่น ๆ ไม่ได้เหรอ ที่รักใคร่และห่วงใยกัน”
“ฉัน..................................................”
“ฮะ ฮือ ฮือ ฮึก ฟ้าอยากให้เราเป็นแบบนั้นจริง ๆนะ ” ตัวที่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้นของน้ำฟ้า ทำเอาใบข้าวนิ่งคิดว่าเขาผิดซินะที่คอยแกล้งน้ำฟ้าตลอด จริง ๆ แล้วเขาอยากทำอะไรกันแน่ จึงค่อย ๆ ยื่นไปจับมือของน้ำฟ้ามองด้วยน้ำตาคลอเพราะสงสารคนตรงหน้า
“ฮือ พี่ใบข้าวเป็นพี่ชายของฟ้านะ แล้วพี่ไม่คิดว่าฟ้าเป็นน้องชายของพี่บ้างเหรอ” ใบข้าวมองน้ำฟ้าแล้วดึงเข้ามากอดด้วยความรู้สึกหลากหลายมันทั้งอบอุ่น ดีใจ ไว้ใจ ส่วนตะวันได้ยินเสียงเรียกไห้ก็รีบวิ่งเข้ามาภายห้องแต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า “ไอ้ใบข้าว มึงทำอะไรน้ำฟ้า” ตุบ ใบข้าวเซไปตามแรงดึงของตะวันจนล้มลงกับพื้น ส่วนน้ำฟ้ารีบลงจะเตียงแล้วเอาตัวกันไว้
“ตะวันอย่านะ พี่ใบข้าวไม่ได้ทำอะไรฟ้า เราสองคนดีกันแล้วใช่ไหมพี่ใบข้าว”
“.......................................................”
“มันจะหลอกให้ฟ้าตายใจละซิ” น้ำฟ้าส่ายหน้าไปมา พลางจับมือใบข้าวแน่น “พี่ใบข้าวไม่ได้เป็นคนแบบนั้น และเราก็จะเป็นพี่น้องที่รักใคร่และห่วงใยกัน เข้าใจไหมตะวัน” ตะวันยังคงไม่ชอบใจหนักแต่มองดูสีหน้าใบข้าวคงไม่ได้โกหกจริง ๆ จึงเดินมานั่งเก้าอี้ด้วยความเซ็ง
“ก็ได้ กูจะยอมเชื่อดูละกัน”
“ตะวันต้องเชื่อและต้องดีกับพี่ใบข้าวด้วย” น้ำฟ้าทำแก้มป่อง กอดใบข้าวแน่น ส่วนใบข้าวก็อดที่จะเอ็นดูกับความน่ารักและความจริงใจของน้ำฟ้า (ฉันจะลองรักน้องชายอย่างนายดูละกัน)
วันรุ่งขึ้น น้ำฟ้ารีบเคาะประตูห้องของใบข้าวที่งัวเงียเดินมาเปิด แต่ก็ต้องตกใจกับรอยยิ้มของน้ำฟ้า “พี่ใบข้าวเราพาตะวันไปน้ำตกกัน” สิ่งที่ได้ยินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง(นี่เขาฟังผิดไปหรือเปล่าน้ำฟ้าชวนไปเที่ยวด้วยตัวเองไม่ใช่คำสั่งของคุณตา) “พี่ชายไปกับฟ้านะ นะ” ส่งสายตาวิ้ง ๆ มาให้ใบข้าวจนต้องพยักหน้าตอบ “อะ อืม”
“เย้ ๆ งั้นเจอกันอีก 10 นาทีนะพี่ชาย” น้ำฟ้ากระโดดไปมาแล้วรีบลงไปข้างล่าง โดยปล่อยให้ใบข้าวอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานใบข้าวเดินลงมาก็เจอคุณกิตติกำลังนั่งคุยกับน้ำฟ้าและตะวันอย่างออกรส ส่วนคุณกิตติเห็นใบข้าวก็กวักมือให้เดินเข้ามา “ฉันได้ฟังเรื่องทั้งหมดจะน้ำฟ้าแล้ว ดูแลน้องดี ๆ ละกัน” ใบข้าวเลิกคิ้วสงสัยกับความเปลี่ยนแปลงทั้งยังคำพูดของคุณกิตติ เพราะแววตานั้นไม่ได้ใจดีเหมือนคำพูดที่ได้ยิน
หลังจากนั้นน้ำฟ้า ตะวันและใบข้าว ได้เดินทางไปยังน้ำตกแห่งหนึ่ง ซึ่งคนที่ตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นตะวัน เพราะพอลงจากรถเดินขึ้นไปตามทางไม่นานก็เห็นป้าย เขียนว่า “น้ำตกแห่งรัก” และน้ำฟ้าก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน รีบเดินไปยังริมน้ำที่มีปลาตัวเล็กว่ายไปมา จึงหันมาหาใบข้าวแล้วจูงมือลงเล่นน้ำตกด้วยกัน ทั้งสามเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน โดยมีลุงหมั่นค่อยดูอยู่ค่อยจัดเตรียมอาหารกลางวันอยู่
แต่แล้วอยู่ ๆ ใบข้าวถูกตะคริวกินที่ขาทำให้ว่ายน้ำไม่ได้ จึงพยายามว่ายขึ้นฝั่งอย่างรนรานแต่ก็ไม่เป็นผล ตะวันเห็นเข้าใบข้าวกำลังจมน้ำหายจึงรีบว่ายไปช่วยแล้วพาใบข้าวที่สลบอยู่ขึ้นฝั่งมาวางไว้บนพื้น เอามือเขย่าให้ใบข้าวตื่นก็ไรซึ่งการตอบสนอง จึงผายปอดจนใบข้าวสำลักน้ำออกมา “แค่ก ๆ ” ใบข้าวลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบตะวันที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกผ่าย พร้อมทั้งแววตาและความรู้สึกแปลก ๆ ที่ก่อตัวขึ้นมา
ตุบ ตุบ “ฮะ ฮือ ตะวัน ฮึก พี่ใบข้าวเป็นอย่างไงบ้าง” น้ำฟ้าร้องไห้วิ่งมาหาทั้งสอง พอเห็นใบข้าวไม่เป็นอะไรจึงโผล่กอดพี่ชายแน่น “พี่ไม่เป็นอะไร” คำว่าพี่ออกจากปากของใบข้าวครั้งแรก เพราะใบข้าวรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจที่อย่างน้อยก็มีคนอย่างน้ำฟ้าห่วงใยเขาขนาดนี้ (ฉันจะเป็นพี่ที่ดีตามที่ฟ้าต้องการให้ได้) ส่วนน้ำฟ้าและตะวันได้ยินก็ดีใจ แล้วขึ้นรถกลับบ้าน
ณ บ้านบดินศราลักษณ์
คุณกิตติที่ได้ข่าวว่าหลานจมน้ำก็ไม่หรี่รอ รีบกลับมายังบ้านใหญ่ พอเห็นทั้งสามกลับมาก็เดินตรงไปที่ใบข้าว “คุณปู่ อยากดุพี่ใบข้าวนะ ฟ้าไม่ได้เป็นอะไร พี่ใบข้าวเป็นคนจมน้ำ” ด้วยความกลัวว่าคุณปู่จะเข้าใจผิดจึงรีบบอกให้รู้ก่อน คุณกิตติก้าวเดินไปหาใบข้าว “แล้วเป็นอย่างไงบ้าง”ยื่นมองไปจับตัวและหน้าผากของใบข้าวที่นิ่งเงียบ แต่หัวใจมันเต้นแรงมาก (คุณตาไม่ดุด่าเขา แถมยังเป็นห่วงเขา ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม) “ฮึก ไม่เป็นไรอะไรแล้วครับ” คุณกิตติพยักหน้าแล้วบอกให้ทั้งสามไปพักผ่อน ต่อแต่นั้นมาใบข้าวก็เริ่มเปิดใจให้น้ำฟ้ามากขึ้น ส่วนตะวัน ใบข้าวไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาพูดกับตะวัน หน้าของเขาถึงได้แดงทุกครั้ง แถมใจเต้นแรงด้วย ความรู้สึกของใบข้าวที่มีต่อตะวัน โดยลืมไปว่าตะวันแอบรักน้ำฟ้านั่น ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมาจนถึงวันที่ตะวันกลับอังกฤษ
ณ สนามบิน
น้ำฟ้าชวนใบข้าวให้ไปส่งตะวันที่สนามบิน โดยน้ำฟ้ากำลังบอกลาตะวัน “ตะวันเจอกันอีกทีช่วงปิดเทอมหน้าที่ฟ้าไปเรียนพิเศษที่โน่นนะ” “อืม เจอกัน แล้วก็รักษาตัวเองให้อย่าให้พี่นายรังแกอีก” น้ำฟ้าทำแก้มป้องอมยิ้มให้เพื่อนรัก “ชิส์ พี่ใบข้าวไม่แกล้งฟ้าหรอกน่า อ้อลืมเลย พี่ใบข้าวมาลาตะวันซิครับ มาเถอะครับ” ใบข้าวสะดุ้งมองซ้ายมองขวาแล้วชี้ตัวเอง พอเข้าใจว่าน้ำฟ้ากวักมือเรียกตัวเองก็เดินไปหาทั้งสอง โดยมีน้ำฟ้ากระซิบ “คุยกันดีๆ นะครับ”
“………………………………………” ตะวัน
“………………………………………” ใบข้าว
“นายเป็นพี่อย่าแกล้งน้องให้มันมากนัก ถ้าฉันรู้ว่านายแกล้งไอ้ฟ้ามันอีกเจอดีแน่” ทำเสียงดุ แต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม “ไอ้บ้าตะวัน บอกแล้วว่าพี่ใบข้าวไม่แกล้งฟ้าแล้ว”ทั้งสองหัวเราะกับท่าทางของน้ำฟ้า แล้วก็เงียบไป
“ดูแลตัวเองให้ดูละ แล้วขอบคุณนะ ที่ ที่ช่วยเราไว้” จุ๊บ ตะวันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อกี้เขาถูกจูบ เอ๊ะ เดียวนะจูบ “เฮ้ย” ตะวันหมายจะวิ่งตามใบข้าวไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักไป เพราะต้องขึ้นเครื่องอีก 15 นาที จากนั้นทั้งสองนั่งมองเครื่องบินที่ตะวันนั่ง เคลื่อนตัวไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไปพร้อมกับความรู้สึกของตะวันที่เอามือแตะปากตัวเองแล้วอมยิ้ม
หลังจากตะวันกลับอังกฤษ กาลเวลาผ่านไปทั้งใบข้าวและน้ำฟ้าได้เข้าเรียนในโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งจนถึง ม.6 ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น เพราะถูกคุณกิตติจับให้นอนหอพักในห้องเดียวกัน อีกทั้งยังให้ใบข้าวเรียนซ้ำชั้นเพื่อรอเรียนชั้นปีเดียวกับน้ำฟ้า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ถึงช่วงนี้น้ำฟ้าจะมีคนมาสารภาพรักอยู่บ่อยครั้ง แต่ใบข้าวพี่ชายที่แสนดีก็เป็นผู้ค่อยปกป้องตลอดมา และวันนี้ก็เช่นเคย
“น้ำฟ้าครับ นี่ก็ใกล้เรียนจบแล้วครบกับผมเถอะนะครับ” เก้าหนุ่มรุ่นน้องมีดีกรีเป็นนักกีฬาเทควันโดยื่นตุ๊กตาหมีให้น้ำฟ้าที่มองหน้าอย่างงง ๆ นี่เขาไม่เคยคุยกับนายคนนี้มาก่อนเลยนะแล้วจะให้เขารับรักได้อย่างไงกัน “นะ ครับน้ำฟ้า”พลางรั้งมือน้ำฟ้าที่ส่ายหน้าปฎิเสธ พยายามเดินออกห่างจากเก้า “ขอโทษจริง ๆ ครับ อะ นายจะทำอะไร ปล่อยนะ” เก้าดึงตัวน้ำฟ้าเข้ามากอดหมายจะขอจูบเพื่อเป็นความทรงจำ
“เฮ้ย ไอ้เก้า น้ำฟ้าไม่คบด้วยก็อย่าลวนลามมันซิวะ ยังอีก ตุบ” ใบข้าวหงุดหงิดจึงส่งเท้าหนักไปที่ท้องของเก้าที่ตอนนี้ตัวงอเป็นกุ้ง แถมมองใบข้าวอย่างคาดโทษ “มึงจะทำไมฮะ ไอ้เก้า หรือจะต่อยกะกู”เก้ายิ่งถลึงตาใส่ใบข้าวด้วยความโกรธ “หึ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ข้าว” หลังจากเก้าเดินจากไป ใบข้าวก็มาจับตัวน้ำฟ้าไปมาอย่างเป็นหวง
“คิก คิก อะ หยุดเถอะพี่ใบข้าว ฟ้าไม่เป็นอะไรหรอกน่า” น้ำฟ้ายิ้มปนขำกับท่าทางของพี่ชายอย่างใบข้าวที่เป็นหวงเขาเกินไปเหมือนคุณปู่จริง ๆ “ให้มันจริงเถอะ แล้วอย่าฝันร้ายมาขอนอนกับพี่ละ” ขยี้หัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ขยับแว่นตาที่พลางใบหน้าของตัวเองที่ไม่อยากให้ใครสนใจกับใบหน้าของเขานัก แล้วมองนาฬิกาอย่ากังวล
“มีอะไรหรือเปล่าพี่ใบข้าว”
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่ต้องไปประชุมแล้วกลัวว่าระหว่างน้ำฟ้ากลับหอพักจะมีแมลงอย่างวันนี้อีกนะซิ” น้ำฟ้าถอนหายใจ นึกว่ากังวลอะไรที่แทนก็เรื่องของเขานี่เอง “พี่ใบข้าวไม่ต้องเป็นหวงหรอก ฟ้าจะไม่แวะไปเที่ยวไหน วิ่งตรงกลับหอปุบล็อคห้องปับเลย โอเคร” ใบข้าวยังคงแสดงสีหน้ากังวลใจแต่ก็ต้องปล่อยให้กลับไปเพราะทนสายตาวิ้ง ๆ ของน้องชายขี้อ้อนคนนี้ไม่ได้เลย “อืม ถึงแล้วโทรหาพี่นะ”
“ครับผม ^^” หลังจากใบข้าวเดินไปประชุม น้ำฟ้าก็รีบวิ่งตรงกลับห้องตามที่สัญญากับใบข้าวไว้ “เฮ้ย นั้นน้ำฟ้านี่หว้า ไอ้ใบข้าวไม่อยู่ด้วย” ทั้งหมดมองมาที่น้ำฟ้า ส่วนน้ำฟ้าก็วิ่งอย่างสุดชีวิต โดยไปทางลัดเพื่อหลบแฟนคลับที่คอยตามดื้อเขาไม่เลิกและมีอีกหนึ่งหนุ่มเช่นกันที่หนีใครมาอย่างรีบเร่งเช่นกัน ตุบ “โอ๊ย!/โอ๊ย!” ด้วยแรงปะทะทำให้ทั้งสองหกล้มลงกับพื้นพลางจับหัวตัวเองไปมา “เฮ้ย เป็นไงบ้าง เจ็บไหม เราขอโทษนะ” ลุกขึ้นไปดูน้ำฟ้าอย่างร้อนรน “ไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วนายละ “ นัท” ” น้ำฟ้าค่อย ๆ ลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักที่เห็นประธานบาสเกตบอลของโรงเรียนแถมเป็นหนุ่มหล่อที่ใคร ๆ หมายตา
“น้ำฟ้า อยู่ไหนวันนี้ไปเที่ยวกับพวกเราเถอะนะ” เสียงจากนักเรียนกลุ่มนั้นที่ตามมาทำให้น้ำฟ้าต้องมองซ้ายขวาเพื่อหาที่หลบแต่ก็ถูกนัทดึงให้มาหลบหลังอาคารด้วยกัน เมื่อนักเรียนกลุ่มนั้นไปแล้ว ทั้งสองยังคงมองหน้ากันจนน้ำฟ้ารู้สึกตัวว่าหน้าพวกเขาอยู่ใกล้กันเกินไปจึงรีบผละออกมา “ขอบคุณนะ” น้ำฟ้ายิ้มให้นัท พลางคิดว่านี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่ช่วยเขาไว้ ดีใจจัง ^^ “อืม ไม่เป็นไร งั้นเราไปก่อนนะ” โบกมือลาแล้ววิ่งออกไป โดยมีน้ำฟ้ามองตาหลังนัทแล้วรีบกลับห้องพักกับใจที่เต้นแรง
หลายชั่วโมงต่อมา
“เอาละวันนี้เราพอกันแค่นี้ก่อน มีใครสงสัยอะไรอีกไหม”ทิมบอกทุกคนที่ถอนหายใจประมาณว่าเสร็จสักทีจะได้กลับบ้าน ส่วนใบข้าวก็เช่นกันจึงค่อย ๆ เดินออกไปจากห้องประชุม “เฮ้ย ใบข้าวลืมของ” นัทวิ่งถือกุญแจมาให้ใบข้าวที่หยุดมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยว่าวันนี้จะมาไม้ไหนอีก “ข้าวลืมกุญแจ นัทเลยเอามาให้” ใบข้าวยื่นมือไปรับแต่ก็ถูกนัทชักมือกลับแล้วอมยิ้ม “ถ้าข้าวตกลงคบกับเรา ก็ได้ไอ้นี่” ชี้ไปยังกุญแจที่ถูกแกว่งไปมา
“เรื่องไร” ได้ที คว้ากุญแจจากมือของนัทแล้ววิ่งหนีไป ส่วนนัทก็อมยิ้มอย่างหมั่นเขี้ยวพลางมองตามหลังใบข้าวด้วยใจที่เสน่หา “แฮ่ก แฮ่ก ไอ้บ้าเอ่ยมาขอคบอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง เฮ้อ ไปดีกว่าปานนี้น้ำฟ้าคงรอแย่”
“น้ำฟ้า พี่กลับมาแล้ว น้ำฟ้า!” ใบข้าวเดินเข้ามาในห้องพักก็สงสัยกับท่าทางของน้ำฟ้าที่นั่งเท้าคางแล้วยิ้ม จนใบข้าวต้องเอามือโบกไปมาเรียกคนตรงหน้าที่สะดุ้งอย่างตกใจ “พี่ใบข้าวเรียกฟ้าเบา ๆ ก็ได้ ดูซิหูชาหมดเลย ^3^ ” ทำแก้มป่องใส่พี่ชายอมยิ้มแล้วขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว “ก็พี่เรียกหลายครั้งแล้วไม่ตอบก็ช่วยไม่ได้ นึกว่าเส้นยึดในท่านี้ซะอีก นี่ก็ 4 ทุ่ม น้ำฟ้าก็ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีรายงานไม่ใช่เหรอ” “อืม” น้ำฟ้าพยักหน้าขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย แต่ก็หลับไม่ลงเพราะมีแต่ใบหน้าของนัทที่ลอยไปมา
หลังจากพรีเซ้นงานหน้าห้องเสร็จก็ช่วงพักเที่ยงพอดี แต่วันนี้ทางเดินลงจากตึกแน่นเป็นพิเศษ โดยมีน้ำฟ้าและใบข้าวลงมาจากตึกโดยไม่มีใครกล้าเอาดอกไม้หรือช็อคโกแลตมาให้น้ำฟ้าเนื่องในโอกาสวันวาเลนไทน์ เพราะมีบอดี้การ์ดอย่างใบข้าวทุกคนจึงรอคอยโอกาสเหมาะ ๆ ที่จะเข้าใกล้น้ำฟ้า แต่ดูท่าแล้วพวกเขาคงแห้วตามระเบียบเหมือนทุกปี จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหวังพลางแลกของขวัญกันอย่างสนุกสนาน
“ประกาศ ประกาศ นายธนา บดินศราลักษณ์ มาพบประธานที่ห้องประชุมด่วน ประกาศ นายธนา บดินศราลักษณ์ มาพบประธานที่ห้องประชุมด่วน ” ใบข้าวขมวดคิ้ว พลางมองน้ำฟ้า “ฟ้าอยู่กับไอ้โอเลี้ยงได้น่าพี่ใบข้าวไปเถอะ” ใบข้าวหันไปหาโอเลี้ยงที่พยักหน้าเชิงให้ไปเถอะว่าใจได้ ใบข้าวจึงรีบวิ่งไปห้องประชุม ส่วนน้ำฟ้าและโอเลี้ยง ก็เดินไปต่อแถวเพื่อซื้ออาหาร หลังจากใบข้าววิ่งไปทุกคนที่เป็นแฟนคลับหันมาหาน้ำฟ้าเป็นตาเดียว โอเลี้ยงอมยิ้มแล้วตะโกนบอกทุกคน
“ถ้าใครจะให้ช็อคโกแลคและดอกไม้เอามาไว้ในกล่องนี้ ก่อนที่องครักษ์จะมา” ทั้งหมดรีบเอาของขวัญไว้ในกล่อง บ้างก็ขอเสี่ยงสารภาพรักเลยละกัน แต่ละคนก็ต้องก้มหน้ากับคำปฎิเสธ เชิงขอบคุณที่ให้โอกาสได้พูด ส่วนใบข้าว กำลังวิ่งไปห้องประชุมอย่างรีบเร่ง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบเพียงนัทยืนยิ้มอย่างดีใจ
“ใบข้าวเป็นแฟนผมเถอะนะ” พร้อมคุกเข่าแล้วยื่นดอกไม้ไปให้ใบข้าวที่แสดงสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่คิดว่านัทจะลงทุนคุกเข่าแบบนี้ พอตั้งสติได้จึงรับดอกกุหลาบมา “ดอกไม้ดอกนี้กูจะรับไว้ แต่หัวใจและตัวมึงกูไม่เอา” มุมปากที่เผยยิ้มอย่างดีใจของนัทแทบหุบไม่ทัน นี่เขาไม่ดีตรงไหนกันใบข้าวถึงไม่ชอบเขา “ไม่ต้องถาม มึงไม่ดีพอสำหรับกู โอเคร มองหาคนที่รักมึงเถอะนะ” พลางตบไหล่นัทแล้วเดินจากไป พอไปถึงโรงอาหารทุกอย่างดูปกติไปจนสะดุดตากับกล่องใส่ของขวัญ มองไปรอบ ๆ ใช่เลย “ไอ้โอเลี้ยงงงงงง”
“ครับ เฮีย”
“มึงมานี่เลยไอ้ตัวดี/ย๊าก อย่าตามผมมานะ” ใบข้าววิ่งไล่เตะโอเลี้ยงเด็กแสบต้นคิดกล่องใส่ของขวัญที่กองพะเนินจนเขาต้องถูกประธานบ่นทุกครั้งว่ามันลำบากที่ต้องช่วยกันถือกลับห้อง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา น้ำฟ้าแอบมองนัทอยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นหวงกับสีหน้าเศร้าหมองตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่าน หลังเลิกเรียนน้ำฟ้าจึงไปยืนรอนัทที่หลังสวน โดยเป็นทางที่นัทใช้กลับห้องพักเป็นประจำ เมื่อเห็นนัทก็เริ่มจัดเสื้อผ้าแล้วยิ้ม “เจอกันอีกแล้วนะ น้ำฟ้า”
“อืม เจอกันอีกแล้ว นัทจะกลับห้องพักเหรอ” น้ำฟ้าบอกแล้วมองนัทที่ถอนหายใจอย่างหมดอะไรตายอยาก “ถ้านัทมีเรื่องไม่สบายใจปรึกษาเราได้นะ” นัทยิ้มแล้วส่ายหน้าอย่างเกรงใจ “ขอบใจนะ”
“ระ เราก็เคยอกหักมาก่อน อย่างไงปรึก .....” เหลือบมองคนตรงหน้าที่หันมาสนใจอย่างเห็นได้ชัด “จริงเหรอ” “อืม ใช่ปรึกษาเราได้นะ เราเข้าใจนาย” นัทพยักหน้าแล้วคุยกับน้ำฟ้าทั้งเรื่องความรักรวมถึงเรื่องอื่น ๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานัทและน้ำฟ้าเริ่มสนิทกันมากขึ้น ยิ่งสนิทยิ่งรู้ใจ จนน้ำฟ้าดูจากท่าทางของนัทคงตัดใจจากคน ๆ นั้นแล้ว จึงตัดสินใจสารภาพรักกับนัทที่ตอบรับรักทันที จากนั้นมาทั้งสองจะแอบหาเวลามาเจอกันหลังเลิกเรียนที่ด้านหลังสวนทุกครั้ง
ณ ห้องพัก
“พี่ใบข้าว ฟ้ามีเรื่องจะปรึกษา” น้ำฟ้าค่อย ๆ นั่งข้าง ๆ ใบข้าวที่นั่งอ่านหนังสือบนเตียงของตัวเองอยู่ “ฮืม มีเรื่องอะไรละเจ้าตัวยุ่ง” “ฟ้า มีแฟนแล้ว” ใบข้าวละจากหนังสือแล้วหันมามองน้ำฟ้าที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“มันเป็นใครแล้วรักกันได้ไง” จับไหล่น้ำฟ้า ที่พยายามแกะมือของใบข้าวออก “พี่ใบข้าว ใจเย็น ๆ”
“.............................................”
“โธ่ ฟ้าขอร้องเถอะนะ ให้ฟ้าได้เป็นอิสระมีความคิดหรือมีความรักแบบคนอื่น ๆ บ้าง” มองคนตรงหน้าด้วยสายตาขอร้อง “ตะ แต่ คุณตา”
“ถ้าพี่ไม่บอก คุณปู่ก็ไม่รู้หรอก แล้วอีกอย่างคนนี้ฟ้ารักจริงและพวกเราก็คิดว่าจะไปต่อมหาลัยที่เดียวกันด้วย” ใบข้าวมองน้ำฟ้าที่แสดงสีหน้าอย่างมีความสุข จนอดไม่ได้ที่จะตามใจสิ่งที่น้องชายขอมา “อืม พี่ไม่ขัดขวางก็ได้ แต่น้ำฟ้าต้องพาคน ๆนั้น มาให้พี่ดูก่อนนะ พี่ถึงจะสบายใจ” น้ำฟ้าได้ยินก็กระโดดกอดพี่ชายอย่างดีใจ “ขอบคุณนะครับ พี่ชายของฟ้า”
“อืม งั้นนอนได้แล้ว”
วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียนน้ำฟ้าพานัทมาให้เจอกับใบข้าวที่นั่งกินไอศรีมอยู่ พอนัทมานั่งข้าง ๆ น้ำฟ้าก็แทบทำช้อนหลุดปาก มองทั้งสองไปมาอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่ใบข้าว นี่นัทแฟนน้ำฟ้า นัทนี่พี่ใบข้าวพี่ชายน้ำฟ้าเอง”
“สวัสดีครับ พี่ใบข้าว”
“................................”
“พี่ใบข้าว รับไหว้นัทซิครับ” น้าฟ้าสกิดเชิงบอกใบข้าว รับมือไหว้แล้วเตะแข้งนัทที่กระตุกมุมปากเล็กน้อยด้วยความเจ็บ
“อะเออ น้ำฟ้าไปซื้อสมุดรายงานให้พี่หน่อยซิ” “ฮะ ทำไมต้องซื้อตอนนี้ละนัทขากลับค่อยไปซื้อก็ได้ ”
“นัทกลัวว่าที่ร้านจะขายหมดก่อน ส่วนพี่ใบข้าวไม่คงไม่ทำอะไรผมหรอก ไปเถอะ” น้ำฟ้ามองนัทสลับกับใบข้าวไปมาแล้วเดินออกไป
“ทำไมมึงถึงมาคบกับน้องกูได้ฮะ อย่าบอกนะว่า ” ลุกขึ้นจับคอเสื้อของนัทแน่น “หยุดเลยครับคุณรักแรก ผมตัดสินใจคบกับน้ำฟ้าด้วยความบริสุทธ์ใจ”นัทบอกด้วยหน้าตาจริงจัง พยายามทำใจไม่ให้เผลอรักคนตรงหน้าอีกครั้ง ส่วนใบข้าวพอรู้ประวัติและนิสัยของนัทอยู่แล้วจึงปล่อยมือแล้วนั่งลง “กูจะคอยดู”
“นัท ฟ้าได้สมุดรายงานมาแล้ว”น้ำฟ้ายื่นสมุดรายงานให้นัทที่จัดคอเสื้อ มองใบข้าวที่ของตัวไปก่อน โดยปล่อยให้ทั้งสองนั่งคุยกันต่อ จนน้ำฟ้าแอบดีใจที่นัทผ่านการแสกนจากพี่ใบข้าว
To Be Continued
ตอนหน้า ใกล้เสร็จแล้วอดใจรออีกนิดนะ ^^ คนเขียนไปละ
-------------------
คุณ@nune@ เกือบจะสามเส้า และ 3P
จริงด้วยแฮะ ขอบคุณคุณ iamnan และ คุณnunnan แก้ไขเรียบร้อยจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
