พิมพ์หน้านี้ - ได้โปรด.....ช่วยรักผมที ตอนที่ 19 ไปเที่ยวกันเถอะ 19/03/2015
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: Love_ewan ที่ 04-09-2013 22:46:40
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อ ความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
บทนำ
จะผิดไหมที่เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาสิ่งสำคัญนั้นไว้ ถ้าไม่ผิดทำไมคนอื่น ๆ ถึงเรียกผมว่าตัวร้าย
-
ตอนที่ 1 ใบข้าว
“ตุบ ตุบ แฮ่ก แฮ่ก ” เสียงฝีเท้าของพยาบาลและคุณหมอ วิ่งเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน ตามด้วยคุณฉัตรผู้เป็นสามีของแก้วตา พร้อมคุณกิตติว่าที่คุณปู่นั่งรอให้กำลังใจอยู่ด้านนอก บ้างก็ลุกขึ้นยืนบ้างก็เดินไปมา จนเลขาหนุ่มอย่างบุญตาต้องบอกให้นั่งลง เพราะขวางทางการทำงานของพยาบาล ไม่นาน เสียงเล็ก ๆ ของเด็กน้อยนามว่าน้ำฟ้าก็ได้ ลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก
ทุกคนต่างปลื้มปิติยินดีกับการเกิดมาของน้ำฟ้า มีเพียงอรอุมาที่สุดแสนจะชิงชังกับบ้านที่เต็มไปด้วยการหลอกลวง แคร์หน้าตาทางสังคม เกลียดพ่อบังเกิดเกล้าของเธอจับแต่งงานกับผู้ชายแก่วัยคราวพ่อเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ผิดกับฉัตรทายาทของตระกูลแถมได้แต่งงานกับคนที่รัก ยิ่งเห็นเด็กชายตัวเล็กนามว่าใบข้าวลูกของเธอแล้ว พลางให้นึกถึงวันที่ถูกขืนใจ รู้สึกขยะแหยงอยากจะเอาไอ้เด็กนี่ออกไปจากชีวิตของเธอซะจริง ๆ แต่เพราะยังคงหลงเหลือความเป็นแม่อยู่จึงเลี้ยงดูใบข้าวมาจนถึงทุกวันนี้
หลายปีต่อมา
“ปี้ใบข้าว ฟ้าเย่นด้วย” น้ำฟ้าวัย 3 ขวบเดินเตาะแตมานั่งข้าง ๆ ใบข้าววัย 4 ขวบ ที่กำลังป้อนข้าวด้วยใบไม้ให้น้องหมีอยู่ พอเห็นน้ำฟ้าเดินไปกอดน้องหมีสุดรักก็รีบดึงออกมาอย่างหวงของเล่นตามประสาของเด็ก “ห้ามกอดพีพีนะ ใบข้าวกอดได้คนเดียว”
“คิก คิก ฟ้าอยากด้วย” ยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ใบข้าวที่เริ่มไม่พอใจ “ไม่เอา” แรงผลักทำให้น้ำฟ้าล้มหัวฟาดพื้นอย่างจัง น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาพร้อมเสียงร้องดังทั่วบ้าน “อึก อึก แง่ง ๆ ๆ ” สาวใช้ภายในบ้านวิ่งมาดูกันจ้าละหวั่น
“ไอ้ใบข้าวทำอะไรน้อง” คุณกิตติที่กลับมาจากบริษัทเดินเข้ามาเห็นใบข้าวผลักน้ำฟ้าพอดี จึงรีบอุ้มปลอบใจหลานรักอย่างร้อนรน พลางส่งสายตาเชิงตัดพ้อให้ใบข้าวที่ยืนนิ่งเริ่มพูดติดอ่างด้วยความกลัว “บใบ ขะ ข้าว มะไม่ ผะผิด ฟะฟ้า ยะ ยะ ยะ”
“หยุดพูด บุญตาไปเรียกยัยออนมารับไอ้เด็กอันธพาลนี่ไปซิ”
“ครับท่าน” ไม่นานอรอุมา เดินมองดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “สวัสดีค่ะ คุณพ่อเรียกออนมาเรื่องอะไรคะ”
“ก็ลูกของเธอนะซิ อยู่ ๆ ก็ผลักน้ำฟ้าหัวฟาดพื้น” “ ใช่เลยค่ะ คุณลูก หึ เพราะนิสัยอันธพาลติดมาจากเธอนะซิ ลูกถึงได้เป็นแบบนี้” สะใภ้อย่างมาติกาและน้าแววดาว ยิ้มเยาะปนดูถูกอรอุมาที่ตอนนี้กำมือแน่นพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เต้นตามอุบายที่วางไว้
“ใบข้าวผลักน้องทำไม” อรอุมามองลูกชายที่ส่ายหน้าไปมา “บะใบ ขะข้าว มะไม่ ผะผิด บะใบ ขะข้าว มะไม่ ผะผิด”
“พูดแบบนั้นใครจะรู้ ทำไมต้องแกล้งน้องด้วยฮะ” ใบข้าวสะดุ้ง ยิ่งร้องไห้ไม่หยุด พูดแต่ พีพี ขะของ บะใบ ขะข้าว ซ้ำไปซ้ำมา อยู่อย่างนั้น
“เฮ้อ เธอเอาลูกกลับไปเถอะแล้วอย่าปล่อยให้มาเล่นแถวนี้อีก” อรอุมามองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาตัดพ้ออย่างน้อยใจ ทำไมต้องพูดถึงขนาดนี้ พอหมดประโยชน์อยากจะผลักไสไปให้ที่ไหนก็ได้ใช่ไหม เห็นสะใภ้ดีกว่าลูกในไส้ซะอีก
“ไปใบข้าว กลับบ้าน” เด็กน้อยดึงพีพีจากน้ำฟ้าที่เริ่มร้องไห้กอดหมีน้อยแน่นไม่ยอมคืนให้กับใบข้าวผู้เป็นเจ้าของ จนอรอุมาต้องรีบคว้าตัวใบข้าวให้กลับบ้าน
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพราะแกคนเดียวพวกญาติ ๆ ถึงดูถูกฉัน เพี๊ยะ เพี๊ยะ” มือเรียวง่างลงตามตัวของเด็กน้อยไม่หยุด เลือก หยิก เอว เพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกตุ จนบัดนี้ได้แดงเป็นจ้ำ ๆ ปน กับบางจุดที่เริ่มเขียวอย่างเห็นได้ชัด
“ฮือ ฮือ มะ แม่ ขะข้าว จะ เจ็บ”
“ถ้าเจ็บก็หยุดร้องไห้ซะ เงียบ! กู บอกให้เงียบ ยัง ยัง ยัง อีก เพี๊ยะ” อรอุมายิ่งเห็นเด็กน้อยไม่ยอมหยุดร้องไห้ก็เขย่าด้วยความโกรธ “จ จะ อะเอา พี พี คะ คืน”
“ยังมีหน้าจะเอาหมีคืนอีก จำเอาไว้ใส่ในหัวโง่ โง่ของแก ถ้ารักษาของตัวเองไม่ได้ ก็อย่ามาโวยวาย ร้องไห้แบบนี้ ของของตัวเองต้องรักษาเอาไว้สุดชีวิตเข้าใจไหม” อรอุมากำมือแน่นแล้วเดินหนีออกไปนั่งตรงระเบียง มองออกไปข้างหน้า พร้อมหยดน้ำตาที่ไหลริน มองดูมือที่สั่นเทา “ใบข้าว แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ ฮะ ฮือ ฮือ”
ตี 5.00 น.
เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวังมือเรียวเปิดประตูเผยให้เห็นท้องฟ้าที่ยังคงมืดกับแสงไฟหน้าบ้านติดติดดับดับเหมือนกับชีวิตของเธอ อรอุมามองบ้านหลังที่เธอเคยอยู่อีกครั้งแล้วเดินหายไปในความมืดอย่างเงียบโดยไม่หันหลังกลับมาตลอดกาจ เวลา ตี 5.30 น. เด็กน้อยฝันร้ายสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งมองหาผู้เป็นแม่อย่างหวาดหวั่นในความมืด แต่ก็ไร้ซึ่งเงาของแม่ เด็กน้อยรีบลงจากเตียงวิ่งไปยังประตูหมายจะเปิดออกแต่ไม่เป็นผล “ฮือ ฮือ แม่อยู่ไหน มะ แม่อยู่ไหน นะหนูกลัว ฮะฮือ ฮือ” เสียงร้องไห้ปนความหวาดกลัวเรียกร้องหาแม่สุดเสียง แต่ก็ไม่อาจจะดังไปถึงบ้านใหญ่ได้ “แม่ แม่ นะหนูกลัวว”
08.00 น.
ป้ากลิ่นแม่นมของอรอุมามองหาใบข้าวอย่างสงสัย เพราะทุกครั้งเด็กน้อยจะมาหาทุกเช้าแต่นี่ผิดปรกติ จึงเดินไปยังบ้านของอรอุมาที่ปิดสนิท พลางคิดว่าหนูอรคงออกไปทำธุระละมั้ง แต่แล้วเสียงร้องไห้ก็เล็ดรอดออกมาจากบ้านหลังนั้น นายหมั่นเดินไปดูก็ตกใจ จึงรีบหากุญแจไขเข้าไป สิ่งที่เห็นทำให้เธอใจหาย เพราะมือของเด็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยเลือดจากการพยายามเปิดประตูออกมานอนร้องไห้อยู่กับพื้น “คุณหนูใบข้าว ป้ากลิ่นมาแล้วค่ะ อย่าเป็นอะไรนะคะ”
“ป้ากลิ่น นี่ใช่จดหมายจากคุณอรหรือเปล่า” ป้ากลิ่นค่อย ๆ รับจดหมายเปิดอ่านด้วยมือที่สั่นเทา ยิ่งอ่านรายละเอียดทั้งหมดแล้วแทบลมจับ “หนูอรทำไมถึงทำแบบนี้ ละลูก ฮือ ฮือ”
หลังจากทำแผลให้กับใบข้าว ก็รีบแจ้งเรื่องให้คุณกิตติ ที่กำจดหมายของอรอุมาด้วยความโกรธ พลางมองเด็กน้อยอย่างชิงชัง จะปล่อยไว้ก็ไม่ได้เดียวจะเป็นขี้ปากชาวบ้าน จึงมอบหมายให้บุญตาจัดแจ้งเรื่องทุกอย่างและค่อยดูแลใบข้าวตั้งแต่นั้นมา (หึ หึ ค่อยดูเถอะอรอุมา)
To Be Continued
:pig4:
-
กรรม สงสารใบข้าวว :mew4:
-
ใบข้าวไม่ใช่หลานเหรองง? แล้วพ่อใบข้าวไปไหน?
-
ตอนที่ 2 นภัทร
แปดปีต่อมา
รถค่อย ๆ เคลื่อนมาจอดตรงหน้าบ้านบดินศราลักษณ์ พร้อมกับเสียงฝีเท้าของน้ำฟ้าที่วิ่งถือกระดาษผลสอบไปหาคุณกิตติด้วยความดีใจ "คุณปู่ครับ คุณปู่ครับ น้ำฟ้าสอบได้ที่ 1 ด้วยละครับ" คุณกิตติยิ้มอย่างยินดีพลางเอามือลูบหัวน้ำฟ้าอย่างเอ็นดู "ไหน ๆ ให้ปู่ดูหน่อยซิ โฮ จริงด้วยแฮะหลานปู่เก่งมาก ๆ เลย แล้วเจ้าใบข้าวละสอบได้ที่เท่าไร" ใบข้าวเบ้หน้าหนียื่นผลสอบไปให้คุณกิตติด้วยความเซ็ง ที่รู้ว่าอะไรจะตามมาหลังจากอ่านผลสอบของเขาเสร็จ "ก่อนกินข้าวมาหาฉันที่ห้อง" (เฮ้อ ว่าแล้ว)
"ตุบ"เสียงหนังสือถูกคว้าไปกระทบกับหน้าของใบข้าวอย่างจัง มันรู้สึกเจ็บ แต่ก็ต้องทน "ฉันส่งเสียให้แกเรียน เพื่อจะได้ค่อยช่วยงานของน้ำฟ้าในภายภาคหน้า แต่นี่อะไรได้แต่เกรดหนึ่งทุกวิชา หัดดูตัวอย่างแบบน้ำฟ้าบ้างซิ เพราะตั้งใจเรียนถึงสอบได้ที่ 1 ไม่เหมือนแก หัวนะมีไว้แค่ประดับที่บ่าใช่ไหมฮะ เพี๊ยะ" แรงตบที่ปนไปด้วยความโกรธและชิงชังอยู่ทุนเดิม ทำให้คุณกิตติโมโหจนเผลอลงมือกับใบข้าวที่ต้องนี้นอนกองลงไปกับพื้น ใบข้าวคิดอยู่ในใจอย่างเจ็บปวด เขาเคยพยายามเป็นที่หนึ่งทุกเรื่อง แต่สิ่งที่ได้กลับมาไม่มีแม้แต่คำชมหรือยินดีจากปากของคุณตาเลย หึ แล้วเขาจะทำแบบนั้นต่อไปเพื่ออะไรละ “อย่ามองฉันด้วยแววต้าเหมือนแม่แกแบบนั้น เพี๊ยะ! ผัวะ !”
"ท่านประธานครับ พอเถอะครับคุณใบข้าวสลบไปแล้ว" บุญตาเข้ามาห้ามอย่างหวั่น ๆ แต่ก็โล่งใจที่คุณกิตติหยุดแล้วเชิงบอกให้อุ้มใบข้าวไปที่ห้อง "วันนี้ไม่ต้องให้ข้าวมันกิน จะได้สำนึกสิ่งที่ตัวเองทำ" บุญตาพยักหน้าตอบค่อย ๆ อุ้มใบข้าวค่อย ๆ เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ พลางสงสารอยู่ในใจ มองใบข้าวที่เริ่มรู้สึกตัวสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ บุญตาลูบหัวอย่างเบามือปลอบประโลมให้ใบข้าวค่อย ๆ หลับไปยังหวงนินทรา
ในช่วงปิดเทอมใบข้าวต้องเรียนพิเศษกับบุญตาทุกวันและวันนี้ก็เช่นเคย แต่อาจจะพิเศษตรงที่บุญตามีงานด่วนจึงทำให้ใบข้าวมีเวลาพักผ่อนหย่อนใจ จึงเดินไปขอน้ำพริกปลาหวานจากป้ากลิ่นวางไว้ที่โต๊ะหินอ่อน ส่วนเจ้าตัวก็รีบปีนขึ้นต้นมะม่วงถือมา 2-3 ลูกไว้วางที่โต๊ะ พอนึกขึ้นได้ว่าเอาไปฝากพวกป้ากลิ่นดีกว่า จึงเดินไปที่ต้นมะม่วงอีก 3 ต้นถัดไป ไม่นานใบข้าวก็ถือมะม่วงมาเต็มมือพลางเดินมายังโต๊ะหินอ่อนอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ต้องอ้าปากค้างกับผู้มาใหม่และมะม่วงที่เขาวางไว้ก็หายไปด้วย จึงวิ่งไปยังเป้าหมายด้วยความโมโห "หยุดนะ ไอ้ขโมยมาเอาของคนอื่นได้อย่างไงฮะ" ผลักคนตรงหน้าจนเซล้มลงไปกับพื้น
"เฮ้ย เจ็บนะ"
"ก็ทำให้เจ็บไง ไอ้หัวขโมย"
"พี่ไม่ได้ขโมยนะ เพิ่งมานั่งตรงนี้เอง" ใบข้าวเลิกคิ้วมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นมะม่วงของเขาอยู่ดี "ถ้าไม่ได้ขโมยแล้วมะม่วงหายไปไหน อย่าบอกนะว่ามันเดินเองได้" หรี่ตามองตรงหน้าอย่างจับผิด
"คิก คิก ก็จริงแฮะ แต่พี่ไม่ได้ขโมยมะม่วงอะไรนั้นของนาย แต่เพิ่งเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ เมื้อกี้มาหยิบแล้ววิ่งหนีไปทางตึกใหญ่โน้น" ใบข้าวได้ยินดังนั้น ก็อยากจะจับน้ำฟ้ามาตีก้นซะให้เข็ดหรือเอามดแดงใส่ในห้องดีไหมหน่า แต่พอหันไปมองคนตรงหน้าก็ยิ่งโมโห(ถึงไม่ใช่ขโมย แต่ใครจะไปขอโทษ ชิส์ ไล่ให้นายคนนี้ออกไปจากที่นี่ดีกว่าที่ของเราจะได้สงบซะที ^^)
"เหรอ ถ้านายไม่ใช่หัวขโมยก็กลับไปบ้านใหญ่ซะ ไปดิ อะ ไม่ไปอีก ไปสิ"
"โอ๊ย" แทนที่จริงแล้วกะจะขู่ให้กลัวเพื่อให้เดินหนีไป กลับปาหินพลาดไปโดนหัวของคนตรงหน้าอย่างจังจนเลือดไหลออกมาและยิ่งตกใจกว่าเพราะมีผู้หญิงวัยกลางคนกับคุณกิตติเดินมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
“ตายแล้วตาภัทร” คุณแขไขรีบมาดูลูกชายอย่างร้อนรน ส่วนคุณกิตติมองไปยังใบข้าวอย่างคาดโทษพร้อมบอกหลานชายด้วยเสียงเรียบ "แกทำอะไรตาภัทรฮะ" ใบข้าวสะดุ้งสูดหายใจพยายามหาหนทางเพื่อจะตอบ "ผมเข้าใจผิดคิดว่านายคนนี้เป็นขโมย ตะแต่"
"เพี๊ยะ! เงียบ" ใบหน้าหันไปตามแรงตบนั้น มันชาแล้วค่อย ๆ เจ็บตามรอยนิ้วมืออย่างเห็นได้ชัด
"ตะ แต่ ขะข้าว ไม่ได้ตั้งใจ"
"ยังจะพูดแก้ตัวอีก " มือที่เริ่มง้างจะตบลงไปอีกครั้ง แต่ก็ถูกภัทรห้ามไว้ "พอเถอะครับคุณลุง อีกอย่างผมก็มีส่วนผิดที่ทำให้น้องเข้าใจผิด อย่าลงโทษน้องเลยนะครับ" ภัทรเหลือบมองใบข้าวที่ตอนนี้ตัวสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ไม่บอกก็รู้ว่าเด็กคนนี้ต้องเจออะไรหลังจากที่เขากลับไป
"แต่ว่า"
"พอเถอะค่ะ คุณกิตติดูแล้วเด็กคนนี้คงไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ อีกอย่างตาภัทรก็ไม่เอาเรื่องแล้ว พาตาภัทรไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ" คุณกิตตินิ่งเงียบพยักหน้าเดินพาทั้งสองไปยังบ้านใหญ่ ส่วนใบข้าวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้เขาคงไม่ได้กินข้าวเย็นเป็นแน่ จึงรีบหาเสบียงมาตุ๋นไว้ในห้องอย่างร้อนรน และก็เป็นไปตามที่คาดไว้เขาไม่กินข้าวเย็นจริง ๆ แถมถูกบุญตาสอนวิชาอื่น ๆ เพิ่มเป็นสองเท่า พลางคิดในใจว่า ถ้ากระโดดขาคู่ตัวเองได้ คงทำไปแล้ว (เฮ้อ ไอ้ใบข้าวไม่น่าไปปาหินขู่นายนั้นเลย เซ็ง)
หลายอาทิตย์ต่อมา
ภัทรตามแม่มาทำธุระที่บ้านบดินศราลักษณ์ โดยเจ้าตัวทำทีไปห้องน้ำแล้วเดินหลบออกไปยังต้นมะม่วงหมายหมั่นว่าคงจะได้เจอกับใบข้าวอีกครั้ง ก็เป็นไปตามคาดเพราะใบข้าวนอนอยู่บนต้นมะม่วง จึงค่อย ๆ ก้าวเดินไปอย่างช้า ๆ "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าจะนั่งก็ตรงโต๊ะหินอ่อนโน้น" ภัทรชะงักไปนิดนึงแต่ก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนนั้น "แผลนายเป็นอย่างไงบ้าง หายดีหรือยัง" ใบข้าวลุกขึ้นนั่ง มองไปยังภัทรที่ยิ้มให้
"ก็ใกล้หายแล้วละ แล้ววันนั้นนายเป็นอย่างไงบ้าง"
"ก็ไม่ไง อ่ะ เอาไปทา " ภัทรมองกระปุกยาอย่างสงสัยลังเลว่าจะรับไปดีไหม เพราะดูจากลักษณะของกระปุกแล้วมันแบบ "รับไปเถอะหน่า ฉันใช้มันบ่อยได้ผลดีมาก" ใบข้าวจ้องมองอย่างลุ้น ๆ จนภัทรต้องจำใจรับไป
"ขอบคุณ พี่ชื่อภัทรแล้วนายละชื่อใบข้าวใช่ไหม"
"อืม รู้แล้วยังจะถามอีก" ภัทรยิ้มกับท่าทางของใบข้าวที่พยายามทำหน้าดุใส่เขา “ยิ้มอะไร นายกลับไปเถอะเดียวคุณตาจะว่าฉันอีก”
“พี่มาเล่นด้วยอีกได้ไหม” ใบข้าวเลิกคิ้วมองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ตอนนี้กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจที่จะได้มีเพื่อนกับเขาเสียที แต่ความที่กลัวเสียฟอร์มจึงทำหน้านิ่ง “ก็ได้ดิ ใครห้ามไม่ให้มาละ”
“อ่ะ พี่ให้แลกกับยาที่ให้พี่มา”ใบข้าวมองกล่องของขวัญอย่างสงสัยพยักหน้ารับแล้วโบกมือให้รีบไป เพราะคนใช้เดินมาตามภัทรซะแล้ว ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมายามที่คุณแขไขมาทำธุระที่บ้านบดินศราลักษณ์ ภัทรก็จะแอบมาเล่นกับใบข้าวทุกครั้งไป
To Be Continued
ขอบคุณคุูณ nunnan และคุณ iamnan ที่คอมเม้นต์ให้กำลังใจ กอด ๆ และคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ o18
-
เรื่องราวมันจะเป็นไงหว่ารอลุ้นๆ :hao7:
-
กลัวว่าโตมาน้ำฟ้าจะร้าย
ใบข้าวน่าสงสารได้อีก
-
ไม่เข้าใจว่าพ่อข้าวไปไหน แล้วทำไมถึงจงเกลียดจงชังข้าวจัง อรอุมาเป็นลูกของคุณกิตติไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้อ่ะ
ทำไมเห็นลูกสะใภ้ดีกว่าอะไรยังไง งง
-
รอตอนต่อไปจ้าาาา :hao5:
-
ไม่เข้าใจ ทำไมทุกคนถึงรังแกใบข้าวด้วย
-
:pig4: :L2::pig4:
-
หนูข้าวน่าสงสาร :hao5:
-
ตอนที่ 3 น้ำฟ้า
หลังจากน้ำฟ้าลืมตาดูโลก เวลาผ่านไปจนเข้าอายุ 10 ปี ทุกอย่างในชีวิตของน้ำฟ้ามีแต่ความสุข แต่แล้วก็ต้องสูญสิ้นทั้งสองอันเป็นที่รักยิ่งไปตลอดกาลจากอุบัติเหตุอย่างไม่คาดฝัน จากนั้นเป็นต้นมาคุณกิตติจึงเป็นผู้เลี้ยงดูน้ำฟ้าด้วยความรักแทนลูกชายและลูกสะใภ้เรื่อยมา น้ำฟ้าเข้าใจดีว่าคุณปู่ท่านรักและหวงมากแค่ไหน แต่ก็อยากจะเป็นเหมือนเด็ก ๆ ทั่วไป ที่ ขี่จักรยานไปเล่นกับเพื่อน ๆ แถวบ้าน ปีนต้นไม้ หรือเรียนพิเศษกับพี่บุญตาอย่างพี่ใบข้าวบ้าง ไม่ใช่ให้เขามาเรียนศาสตราจารย์ที่อังกฤษแบบนี้ เฮ้อ เขาอยากกลับบ้านไปเล่นกับพี่ใบข้าว(ถึงพี่เขาจะไม่ค่อยอยากเล่นด้วยก็ตามที) ได้แต่ คิด คิด หาหนทางก็ปิ้งไอเดียขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาคุณกิตติ
“ว่าไงเจ้าตัวยุ่ง โทรหาปู่แบบนี้คิดถึงใช่ไหม”
//ปู่รู้ได้ไงว่าฟ้าคิดถึง ฮึก ฮึก ฟ้าอยากกลับบ้าน//
“ทนอีกนิดนะลูก อีกอาทิตย์เดียวก็มาเจอปู่แล้ว”
//ไม่เอา น้ำฟ้าอยากกลับบ้าน อยากนวดขาให้ปู่ อยากไปเที่ยวกับปู่ที่ทะเล นะ นะ นะครับ// คุณกิตติได้ยินก็แทบจะอยากจะให้กลับซะตอนนี้เลย หึ หึ เข้าใจหาข้ออ้างมาเอาใจปู่จริง ๆ
“ถ้าจัดมาชุดใหญ่แบบนี้ คงต้องตอบคำเดียวว่าตกลงใช่ไหม หึ เจ้าตัวยุ่ง”
//ถูกต้องครับ ^^//
“ครับ ครับ งั้นเดียวปู่ให้บุญตาจองตั๋วเครื่องบินให้ละกัน แล้วอยากจะกลับวันไหน”
//พรุ่งนี้เลยครับ ปู่//
“แหม่ แหม่ ใจร้อนนะเรา ดูซิว่ากลับมาจะนวดขาให้ปู่หรือเปล่า”
//นวดซิครับ อะ ปู่ครับอาจารย์มาแล้ว ฟ้ารีบไปเรียนก่อนนะครับ//
“เออ เออ งั้นเจอกันครับเจ้าตัวยุ่ง”
หลังจากวางสายน้ำฟ้ากระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ เขานี่มันอัจฉริยะจริง ๆ จึงรีบเก็บข้าวของใช้ส่วนตัวแพ็คลงกระเป๋าอย่างเร็วไว จากนั้นออกไปซื้อของฝากให้กับทุกคนถือ แล้วถือโอกาสไปลาคุณป้าโสภาและคุณลุงดนัยเพื่อนของคุณพ่อฉาย บ้านที่อยู่ติดกันพอยืนอยู่หน้าประตูก็เห็นตะวันเพื่อนซี้ที่ค่อยปกป้องเขาจากเด็กเกเรในช่วงที่เขาอยู่ที่นี่
“อ้าว ไหนบอกว่าจะมาตอนเย็น ๆ ไง” ตะวันมองหน้าน้ำฟ้าอย่างสงสัย แต่เดินไปเปิดประตูให้เข้ามาข้างใน แล้วยกชาร้อน ๆ มาให้น้ำฟ้าที่รับมาดื่มด้วยความอร่อย เขาชอบชาสูตรของคุณป้าจริง ๆ
“ฟ้าจะกลับบ้านพรุ่งนี้เลยมาลาทุกคน”
“อืม พ่อกับแม่อยู่หลังบ้านกำลังเก็บสตอเบอร์รี่ในเรือนเพาะปลูกอยู่นะ” บอกเชิงเดินนำหน้าไปยังเรือนเพราะปลูกที่เป็นเรือนกระจก ภายในนั้นมาพืชหลากหลายชนิดที่น้ำฟ้าคิดว่าถ้าพี่ใบข้าวได้มาเห็นที่นี่คงชอบอย่างแน่นอน แต่คิดแล้วก็ปวดใจที่พี่เขาไม่ยอมสนิทด้วยซะที ชอบเว้นระยะห่างอยู่เรื่อย โดยเฉพาะของใช้หรือของเล่นต้องห้ามสุดหวงของพี่ใบข้าว จะเขียนชื่อไว้ทุกชิ้น ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะหวงของอะไรขนาดนั้น
ยิ่งคราวที่แล้วดันรีบร้อนไปหน่อยเลยเผลอขี่จักรยานผิดคัน กลับไปบ้านปุบก็เจอพี่แกกอดอกหน้างอรอเขาอยู่แล้ว จึงทำได้แต่เพียงยิ้ม ๆ ไปให้ พอลงจากรถได้ พี่ใบข้าวก็รีบเดินมาหาแล้วพูดช้า ๆ ว่า “อย่าทำแบบนี้อีกเจ้าซีซาร์มีเจ้าของคนเดียวคือฉัน เข้าใจไหม” พร้อมส่งสายตาดุดันจ้องมองน้ำฟ้าที่ตัวสั่นกลัวว่าจะถูกต่อยจึงเอามือกั้นไว้ แต่ก็ต้องแปลกใจที่ใบข้าวเดินเข้าบ้านไปแล้ว เฮ้อ รอดไป อย่างน้อยเหตุการณ์นั้นก็ทำให้น้ำฟ้า ไม่ค่อยกล้ายุ่งของของใบข้าวอีก
“อ้าว หนูน้ำฟ้ามาทานสตอเบอร์รี่ซิจ๊ะสดจากต้นเลย” คุณโสภากวักมือเรียกน้ำฟ้าที่ยิ้มแล้วเดินไปหาทั้งสอง
“ขอบคุณครับคุณป้า”
“แม่ไอ้ฟ้ามันจะกลับบ้านมันนะ” ตะวันบอกผู้เป็นแม่พลางหยิบสตอเบอร์รี่มานั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนคุณดนัยได้ยินจึงเดินมานั่งข้าง ๆ ตะวัน
“แล้วฟ้ากลับวันไหนละเดียวพวกลุงไปส่ง”
“พรุ่งนี้ครับ”
“เฮ้อ พวกเราคงเหงาแย่เลย ใช่ไหมคุณ”คุณโสภาทำหน้าเศร้า หันไปหาคุณดนัยที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย พอมองไปหาลูกชายตัวดีดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะเหงาที่น้ำฟ้ากลับบ้าน เหมือนคราวที่แล้วงอแงอยากจะตามน้ำฟ้าไปบ้านด้วย จึงส่งมือหนัก ๆ ลงบนหัวลูกชายไปหนึ่งที “โอ๊ย พ่อผมเจ็บนะ”
“ก็เออไง แกไม่เหงาหรือไงที่ฟ้าเพื่อนซี้ของแกจะกลับแล้ว”
“จะเหงาทำไม เพราะผมจะไปกับมันด้วย ใช่ไหมไอ้ฟ้า” หยักคิ้วให้เพื่อนรักที่ตอนนี้ยิ้มอย่างงง ๆ แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันแฮะ “คุณป้ากับคุณลุงอนุญาตให้ตะวันไปเที่ยวบ้านฟ้าได้ไหมครับ” ส่งสายตาวิ้ง ๆ ไปให้ทั้งสองที่มองหน้ากัน แล้วหันไปหารือได้สักครู่ จึงพยักหน้าอนุญาตให้ไป ทั้งน้ำฟ้าและตะวัน ต่างกระโดดกอดคอไปมาอย่างดีใจ แล้ววิ่งไปช่วยกันเก็บข้าวของตะวันเพื่อไปบ้านบดินศราลักษณ์
วันรุ่งขึ้น
ทั้งสองกลับมายังประเทศไทยโดยสวัสดิภาพ อาจจะยังเบลอนิดหน่อยในเรื่องของเวลาที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่เป็นอุปสักสักเท่าไร พอถึงบ้านบดินศราลักษณ์ได้ ตะวันบอกน้ำฟ้าว่าอยากเห็นต้นมะม่วงที่เขาใฝ่ฝันอยากเห็นมันซักครั้ง ยิ่งเห็นว่าต้นมะม่วงมีลูกเต็มต้นก็อยากจะกินมันเป็นที่สุดเลย จึงเป่ายิงฉุบเกียงกันปีนต้นมะม่วงแต่ด้วยความที่ตาไวเห็นลูกมะม่วงอยู่บนโต๊ะหินอ่อนชี้ไปให้น้ำฟ้าที่ส่ายหน้าเชิงบอกว่าไม่ได้ เพราะรู้ว่าตรงนั้นเป็นพื้นที่ที่พี่ใบข้าวอยู่เป็นนั่งประจำ อาจจะเป็นไปได้ว่ามะม่วง 3 ลูกนั้นเป็นของพี่ใบข้าว
เลยบอกกับตะวันว่าไปหาไม้มาสอยดีกว่าปีนขึ้น ระหว่างนั้นคุณกิตติเดินมาตามทั้งสองพอดี จึงบอกให้หยิบมะม่วงตรงโต๊ะหินอ่อนนั้นแล้วกลับบ้านใหญ่ด้วยกัน ไม่นานป้ากลิ่นก็ยกน้ำพริกปลาหวานและมะม่วงที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำมาวางไว้บนโต๊ะ ตะวันที่ออกมาจากห้องน้ำได้ก็วิ่งมาดูแล้วหยิบมากินอย่างเอร็ดอร่อยแถมไม่แบ่งให้น้ำฟ้าที่หัวเราะกับท่าทางของตะวัน ส่วนคุณกิตติมีแขกมาหาจึงไม่ได้มานั่งคุยกับทั้งสองด้วย น้ำฟ้าจึงพาตะวันขึ้นไปอาบน้ำและพักผ่อน
พอตกเย็นลงมากินข้าว ตะวันยิ่งทำตาโตกับอาหารไทยที่ดูน่ากว่าหนังสืออาหารที่เขาเคยดู ถึงจะเป็นคนไทยแต่ก็เกิดและโตที่อังกฤษ สิ่งที่เห็นจึงเป็นของแปลกใหม่สำหรับตะวันเป็นอย่างมาก “คุณปู่ครับ อาหารอร่อยมากเลยขอบคุณมากเลยนะครับ” ตะวันยกมือไหว้ อย่างที่คุณโสภาบอกว่าถ้าขอบคุณผู้ใหญ่ต้องยกมือไหว้เพื่อแสดงถึงความมีสัมมาคารวะ และการให้เกียรติซึ่งกันและกัน** คุณกิตติยิ้มแล้วตักปลาทอดน้ำปลาให้ตะวันยิ้มรับแล้วตักกินทำหน้า ประมาณว่าอร่อยสุด ๆ จนทั้งสองหัวเราะออกมา หลังจากกินข้าวก็คุยถึงสารทุกข์สุกดิบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของน้ำฟ้าตอนอยู่ที่อังกฤษหรือวีระกรรมจอมซ่าของตะวัน โดยไม่ได้สังเกตุว่ามีใบข้าวยืนมองด้วยสายตาเศร้าสร้อย แต่ก็ไม่ลืมสิ่งที่เตรียมไว้ (หึ หึ ไอ้หัวขโมย)
เวลา 20.00 น.
พอเล่นเกมส์เสร็จ น้ำฟ้าและ ตะวัน ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งบนเตียงเดียวที่ถูกจัดเตรียมไว้ ระหว่างที่คุยแผนการเที่ยวในวันพรุ่งนี้ อยู่ ๆ น้ำฟ้าก็รู้สึกคันตามตัวจึงรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ ก็พบว่ามันคันไม่หยุดแถมรอยเกาก็เริ่มเป็นผื่นขึ้นแดงไปหมดทั้งตัว จึงรีบออกมาจากห้องวิ่งตามหาป้ากลิ่นไปทั่ว เพราะกลัวว่าจะเป็นงูสลัวเหมือนคราวก่อน ถ้าผื่นขึ้นชนกันรอบเอวมีหวังแย่แน่ ป้ากลิ่นเคยบอก ระหว่างนั้นคุณกิตติลงมาข้างล่างพอดี ก็ตกใจที่เห็นน้ำฟ้าตัวแดงไปหมด จึงรีบเรียกหมอประจำตระกูลมาดูอาการของน้ำฟ้าที่บ้าน ไม่นานคุณหมอตรวจและสั่งยาไว้ให้ แล้วเดินไปรายงานผลการตรวจให้คุณกิตติทราบ “สาเหตุของอาการคัน เพราะ ตามเสื้อผ้าของคุณน้ำฟ้ามีหมามุ้ยเกาะเต็มไปหมด ดีที่ป้ากลิ่นเอาข้าวเหนียวมาคลึงบริเวณที่สัมผัสขน ทำให้อาการของคุณน้ำฟ้าดีขึ้น*** แต่ผมให้ยาทาและยาแก้แพ้ไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
“อืม ขอบใจคุณ คุณคมสันมาก” หลังจากไปส่งคุณหมอ คุณกิตติสั่งให้บุญตาพาตัวใบข้าวและแม่บ้านทำความสะอาดกับแม่บ้านดูแลเสื้อผ้าของวันนี้มาที่ห้องหนังสือ ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความหวาดกลัวกับสีหน้าของคุณกิตติ
“ฉันอยากรู้ว่าไอ้ขนหมามุ้ยมันมาอยู่ตามเสื้อของน้ำฟ้าได้อย่างไง" ทุกสะดุ้งกับสายตาของคุณกิตติที่ค่อย ๆ มองไปยังสุดา ตามมาด้วยป้ากลิ่นและใบข้าว “ป้ากลิ่น”
“ป้าไม่รู้จริง ๆค่ะ ตอนที่ซักรีดเอามาแขวนไว้ก็ไม่มีขนหมามุ้ยนะคะ”
“แต่ป้าเป็นคนจับชุดนั้นเป็นคนสุดท้ายนะ แล้วมันจะมาได้อย่างไงไม่ใช่ป้า ผมคงต้องให้ป้ากลับบ้านเกิดแล้วละ” บอกคนตรงหน้าที่ตัวสั่น ส่ายหน้าไปมากับน้ำตาที่ไหลริน”ฮะ ฮือ ป้าไม่ได้ทำ ได้โปรดอย่าให้ป้าไปเลยนะคะ คุณกิต ป้าขอร้อง”
“ถ้าป้าไม่ได้ทำแล้วใครทำละ แต่ไม่มีผมก็คงต้องให้ป้าอยู่ที่นี่ไม่ได้” พูดแต่สายตาไปทางใบข้าวที่กำมือแน่น “ข้าวทำเอง” คุณกิตติเลิกคิ้วทำเป็นไม่สนใจหันไปพูดกับป้ากลิ่นต่อ
“หึ หึ งั้นป้าก็มีแนวร่วมคนดูต้นทางให้ด้วยซินะ บุญตาไปเก็บข้าวของป้ากลิ่น”
“ป้ากลิ่นไม่ได้ทำ ข้าวเป็นคนทำเอง” ใบข้าวยืนขึ้นมองคุณกิตติที่ยิ้มเยาะกับแผนที่เขาเพิ่งคิดได้เมื่อครู่นี้ “บุญตายังไม่ไปอีก”
“คุณตาข้าวขอร้องละ ป้ากลิ่นไม่เกี่ยว ฮือ ฮือ ฮึก ให้ขะข้าวทำอะไรก็ย่อมแต่อย่าไล่ป้ากลิ่นไป ” ใบข้าวกอดป้ากลิ่นอย่างสั่นเทา เขาไม่อยากให้คนสำคัญต้องไปไหน เขาไม่อยากเลย “ฮือ ฮือ คุณตา ฮึก ข้าวขอร้อง ”
“ได้ แต่แกต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่าง แค่นี้ทำได้ไหม”
“ฮือ ฮือ ดะได้ ข้าวจะทำตามที่คุณตาบอกทุกอย่าง แต่อย่าไล่ป้ากลิ่นไปไหนให้อยู่กับข้าวที่นี่” ใบข้าวพยักหน้าอย่างเร็ว โดยไม่รู้เลยว่าการรับปากในคราวนี้จะทำให้เขาเหมือนคนตายทั้งเป็น
To Be Continued
อ้างอิง
การไหว้
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A7%E0%B9%89
หมามุ้ย
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%B8%E0%B9%89%E0%B8%A2
ขอบคุณทุกท่านคอมเม้นต์เลยจ้า คนเขียนมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ^^ ตอนหน้าตะวัน คนเขียนไปละ :o12:
-
ผิดคาดน้ำฟ้าเป็นคนดี แต่ใบข้าวก็หาเรื่องเองนะ โทษใครไม่ได้
-
เฮ้ออออใบข้าวอยู่เฉย ๆ ก็จบเรื่องแล้วนะ หาเรื่องทำไมเนี่ย
-
ข้าวน่ะข้าววว :katai1: :katai1:
-
เรียน มิตรรักนักอ่านทุกท่าน
เนื่องจากคนเขียน ยังเขียนตอน 4 ไม่เสร็จ :katai4: จะลงให้อีกครั้งประมาณวันที่ 10/09/2013
เพื่อทราบ
Love_ewan
:o12:
-
ไม่เป็นไรจร้า รอๆๆๆๆ
-
ให้สามคำกับเรื่องนี้ สนุกมากกกกกกกกกก อยากอีกอ่ะไรท์รีบมาต่อนะค่ะ
สงสารใบข้าวเบาๆ ใครเป็นพระเอกหนอออออออออออ
-
ใบข้าว ยิ่งเกเรยิ่งโดนหนัก ไม่รู้เหรอ?
-
ตอนที่ 4 ตะวัน
“เฮ้อ คุณใบข้าวนะคุณใบข้าว ไม่น่าเอาหมามุ้ยไปแกล้งคุณน้ำฟ้าเลย ดูซิจะทำให้ฉันพลอยตกงานไปด้วย” มะลิชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เด็กอะไรซนเป็นบ้าไม่เหมือนคุณน้ำฟ้าของมะลิออกจะสุภาพเรียบร้อย
“ก็จริงของแก คราวก่อนฉันก็จะพลอยซวยไปด้วยเหมือนกัน ดีนะที่ตาหมั่นเป็นพยานให้ไม่งั้นนะ ฉันคงต้องไปออกไปขายส้มตำที่บ้านแน่” ลำเภาพยักหน้าตอบ เพราะเธอเองก็เคยเจอความร้ายกาจของใบข้ามาก่อน ยิ่งตอนที่มาใหม่เคยสงสารคุณใบข้าวมาก แต่พอเจอกับตัวเองก็ไม่อยากยุ่งด้วย ฮึ ถ้าเธอมีลูกแบบนี้มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด
ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสโดยไม่รู้ว่ามีแขกอย่างตะวันเดินมาได้ยินพอดี ตอนแรกที่เขาเห็นหน้าใบข้าวก็กะว่าพรุ่งนี้จะลองให้น้ำฟ้าชวนไปเที่ยวด้วยกัน แต่พอเจอเพื่อนถูกรังแกแบบนี้เขาคงจะญาติดีกับใบข้าวไม่ได้เสียแล้ว จึงเดินกลับห้องไปดูอาการของน้ำฟ้าที่ตื่นขึ้นมาพอดี
“เป็นอย่างไงบ้างดีขึ้นไหม”ยิ้มให้น้ำฟ้าที่หยักหน้าตอบแต่ก็เก็บความรู้สึกไม่เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรให้พี่ใบข้าวถึงจงเกลียดจงชังกันแบบนี้
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ตะวันเดินไปจับตัวน้ำฟ้าหันไปมาอย่างร้อนรน แต่ก็ต้องตกใจที่อยู่ ๆ เพื่อนรักคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้เหมือนเก็บสิ่งที่ฝังไว้ลึกมานานพรั่งพลูออกมาไม่หยุด “ฮึก กูไม่เข้าใจ ทำไมพี่ใบข้าวถึงเกลียดกู ฮือ ฮือ ถึงพี่เขาจะเคยเป็นต้นเหตุให้กูเคยแขนขาหักมาก่อน แต่กูก็ไม่เคยจะโกรธในสิ่งที่เกิดขึ้น ฮึก ฮึก ตะวันหรือพี่ใบข้าวไม่เคยคิดว่ากูเป็นน้องของเขาเลย ฮือ ฮือ” สีหน้าของตะวันนิ่งไม่คิดว่าคนที่ชื่อใบข้าวจะร้ายกาจกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ ยิ่งมองสภาพของเพื่อนรักแล้วทำให้เขาอยากจะไปชกหน้ามันซักสองสามมัดเลยทีเดียว
“มันไม่เห็นว่ามึงเป็นน้องก็อย่าไปสนมันซิวะ ยิ่งไปยุ่งกับมันมีแต่จะเจ็บตัวเอาเปล่า ๆ ”
“แต่พี่ใบข้าวเป็นพี่ชายกูนะ ฮือ ฮือและกูมีพี่ชายคนเดียวด้วย” น้ำฟ้าตีหลังตะวันไม่หยุด โดยไม่ได้สังเกตุว่าเจ้าของหัวข้อสนทนาได้ยินสิ่งที่พูดตั้งแต่ต้นจนจบ ใบข้าวกำมือแน่นเดินก้มหน้ากลับห้องด้วยความรู้สึกหลากหลาย หัวใจเต้นแรงและรู้สึกว่างเปล่า ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นหลังจากน้ำฟ้าพูดนั้นมันคืออะไร เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขารู้จักอย่างเดียว คือ ความรู้สึกเจ็บปวด ความรู้สึกโมโหและความรู้สึกที่พยายามดูแลของสำคัญนั้นไว้ให้ได้ มีแต่แม่เคยบอกว่า ถ้ารักษาของตัวเองไม่ได้ ก็อย่ามาโวยวาย ร้องไห้ ของของตัวเองต้องรักษาเอาไว้สุดชีวิต อันนี้เขาเข้าใจ แต่ความรู้สึกนี้มันคืออะไรละ (พี่ชายคนเดียวของน้ำฟ้าเหรอ) มือค่อย ๆ ทาบที่อกซ้ายกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างเป็นจังหวะ
วันรุ่งขึ้น
ใบข้าววิ่งไปหาป้ากลิ่นในครัวและในยังสถานที่ต่าง ๆ ที่คิดว่าป้ากลิ่นน่าจะอยู่แต่กลับไร้ซึ่งเงาของคนที่เขาตามหา “ลุงหมั่น ลุงหมั่น เห็นป้ากลิ่นไหม”คนถูกเอ่ยถามสีหน้ายิ้มอย่างเอ็นดูไปให้ใบข้าว“ ป้ากลิ่นไปจ่ายตลาดนะ” ใบข้าวพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยความเซ็ง แต่ก็ต้องหยุดชะงักมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย พอเดินหลบให้ทางขวาและซ้ายเพื่อนของน้ำฟ้าก็เดินตามแล้วยิ้มอย่างกวน ๆ ให้เขาจนเริ่มรู้สึกโมโห
“ช่วยหลบไปหน่อยคนจะเดิน”
“อ้าวเป็นคนเหรอ นึกว่าหมาลอบกัดไอ้น้ำฟ้ามัน” พลางบีบต้นแขนของใบข้าวที่พยายามสะบัดหนี “ปล่อย!!!! กูเจ็บ”
“โอ๊ะ รู้สึกเจ็บเป็นด้วยแฮะ แต่แล้วทำไมคุณพี่ถึงทำไอ้น้ำฟ้าเจ็บแบบหน้าตาเฉยได้ละฮะ! อ้อ อ้อ หรืออิจฉาเพราะตาไม่รักใช่ไหม” จ้องหน้าใบข้าวด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม แต่แววตานั้นกลับไม่ยิ้มเหมือนใบหน้า “ปล่อย! มันเรื่องของกู” พอสะบัดหลุดใบข้าววิ่งเข้าไปห้องแล้วปิดประตู
ปัง !! “จำเอาไว้ให้ดี นี่คือการเตือน ถ้าคิดจะทำร้ายน้ำฟ้าอีก กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่” ใบข้าวสะดุ้งส่ายหน้าไปมา พยายามสลัดคำพูดของตะวันออกไป (เขาไม่ได้อิจฉา เขาไม่ตั้งใจให้น้ำฟ้าเจ็บ แค่อยากแกล้งเล่นด้วยเท่านั้น(คล้าย ๆ กับเด็กที่ชอบแกล้งคนที่ชอบ))
หลายวันต่อมา
คุณกิตติสั่งให้ใบข้าวคอยตามดูแลน้ำฟ้าระหว่างที่ไปเที่ยวสวนสนุก ระหว่างเดินตามน้ำฟ้าและตะวัน ในความคิดของใบข้าวแล้วแล้ว หากไม่มีเขาตามไปด้วยน้ำฟ้าก็น่าจะดูแลตัวเองได้ แถมมีไอ้ตะวันบ้านั้นอีก พอเห็นทั้งสองคนขึ้นไปยังเครื่องเล่นโดยไม่ได้สนใจใบข้าว จึงยืนรอด้วยความหงุดหงิด แต่อีกใจก็อยากจะลองนั่งไอ้ชิงช้านี่เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไง เฮ้อ ! ทำไงได้เขาไม่มีเงินติดตัวซักบาทไม่เหมือนน้ำฟ้าที่ตาจะให้ทุกเดือน ส่วนเขานะเหรอ ตาบอกว่าไม่จำเป็น เพราะเรื่องเรียน อุปกรณ์เครื่องใช้ต่าง ๆ พี่บุญตาจัดเตรียมไว้ให้แล้ว จะไปที่ไหนก็ต้องมีน้ำฟ้าไปด้วยทุกครั้งโดยมีลุงหมั่นค่อยรับส่ง พอจะไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมก็ถูกกักบริเวณให้อยู่บ้านติวหนังสือกับพี่บุญตาอีก
พอหลุดจากความคิดตัวเองได้หันไปมองหาน้ำฟ้าและตะวัน บัดนี้ทั้งสองไม่อยู่เครื่องเล่นที่เขาเห็นเมื่อซักครู่แล้ว ใบข้าวเริ่มใจไม่ดีถ้าน้ำฟ้าเป็นอะไรไป เขาต้องโดยตาดุแน่ จึงพยายามเดินหาตู้โทรศัพท์ก็ไม่มี พอนึกได้ว่าตัวเองไม่มีเงินหรือโทรศัพท์มือถือ ก็ยิ่งเดินตามหาไปทั่ว ด้วยความที่เป็นคนหลงทิศเป็นทุนเดิม เวลาผ่านไปจนตกเย็นและสวนสนุกกำลังใกล้จะปิด ใบข้าวก็เดินมายืนตรงหน้าทางออกจนได้ ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อกับรอยแผลบางที่ตามมือและหัวเข่า ในใจคิดแต่ภาวนาว่าให้น้ำฟ้าปลอดภัย เพราะเป็นอะไรไปเขาไม่อยากคิดกับสิ่งที่จะตามมาเลย
“พี่ใบข้าว”
“ฟ้า ฟ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” จับเนื้อตัวน้ำฟ้าไปมาอย่างร้อนรน ทำเอาน้ำฟ้ามองด้วยความสงสัยกับท่าทางของใบข้าว เพราะพี่ใบข้าวไม่เคยความเป็นหวงแบบนี้มาก่อน นี้คือครั้งแรกเลยก็ว่าได้
“ไม่เป็นอะไรครับ แต่พี่ใบข้าวเถอะที่มือ” คนเอ่ยถึงพอนึกขึ้นได้ก็รีบปล่อยมือน้ำฟ้าปรับสีหน้าเรียบเฉยดั้งเดิม
“.......................................”
“งั้นเรากลับบ้านกันเถอะน้ำฟ้าป่านี้คุณปู่คงเป็นห่วงเราแย่แล้ว”ตะวันมองทั้งสองไปมาแล้วหงุดหงิดจึงต้องพูดเพื่อทำลายความเงียบนั้น ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านน้ำฟ้าและตะวันคุยกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับใบข้าวที่กอดอกแน่นด้วยความหนาวกับแผลตามตัวเริ่มบวมขึ้น พอทั้งสามลงจากรถใบข้าวยิ่งตัวสั่นด้วยความกลัวกับสายตาของคุณกิตติที่ยิ้มให้ทั้งสองแต่ปลายสายตาไปให้ใบข้าวเชิงคาดโทษ
“เพี๊ยะ” แรงตบทำให้คนเป็นไข้อย่างใบข้าวเซล้มลงไปกับพื้นไม่ยาก แต่ตัวเองก็ต้องแข็งใจลุกขึ้นนั่งให้ได้ “คุณปู่! อย่าดุพี่ใบข้าวเลยนะ” น้ำฟ้ารั้งแขนคุณกิตติไว้แน่น “แต่มันไม่ได้ดูแลหลานให้ดี ไม่งั้นน้ำฟ้าคงไม่จมน้ำ” น้ำฟ้าส่ายหน้าด้วยเซ็งกับการที่เป็นหวงเขาจนเกินไป “พอเถอะครับคุณปู่ พี่ใบข้าวไม่ได้ผิดนะครับ เพราะพี่เขาพลัดหลงกับเรา .....”
“เพราะมันโง่ไงถึงได้เป็นแบบนี้”
“ฮึก ข้าว ฮึก ขอโทษ” เสียงที่พยายามกลั้นไม่ให้ร้องออกมามันทำให้คุณกิตติหงุดหงิด “คุณปู่พอเถอะครับ ถ้าไม่ ฟ้าจะโกรธคุณปู่” คุณกิตติชะงักหันไปหาน้ำฟ้าที่ทำแก้มป่องอย่างโกรธเคือง จนคุณกิตติต้องเอามือลงแล้วจูงมือน้ำฟ้าเข้าไปในบ้านโดยลืมหลานอีกคนที่ค่อย ๆ เดินตามอย่างคนไร้ความรู้สึกไปทีละนิด
To Be Continued
อ่า ขอโทษด้วยจ้า ว่าจะมาลงให้วันที่ 10/09/2013 เขียนแล้วลบหลายครั้งเลย :katai1: และขอบคุณทุกคอมเม้นต์ คนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ
-
คุณปู่ลำเอียงมากๆๆๆๆๆ
-
แหงะะะ ทำไมปู่นิสัยไม่ดีอย่างนี้
:mew5:
-
สงสารข้าวว ขอให้ต่อไปข้าวกับฟ้าเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ข้าวจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว
ตอนนี้ก็เหมือนข้าวเริ่มจะรู้ตัวแล้วนะ รอนะคะะ
-
ตอนที่ 5 บุญตา
ใบข้าวหายใจถี่ล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า มันทั้งเจ็บ และน้อยใจไปในคราวเดียวกันกับท่าทางของคนที่เขาเรียกว่าคุณตา ที่ไม่เคยใช้คำว่าหลานกับเขาเลยซักครั้ง เสียงเปิดประตูทำให้ใบข้าวออกจากความคิด บุญตาเดินถืออ่างน้ำและผ้าเช็ดมาวางข้างเตียงแล้วเอามือแตะหน้าผากวัดไข้อย่างเบามือ พร้อมลูบหัวปลอบใจใบข้าวอย่างเงียบ ๆ
“พี่บุญตา ฮึก ข้าวเจ็บเหลือเกิน ฮือ ฮือ ฮือ” กอดมือที่ลูบหัวนั้นไว้แน่น “พี่เข้าใจ ถ้าคุณใบข้าวอยากให้คุณตาท่านไม่ทำโทษก็ต้องเป็นเด็กดีและทำตามความประสงค์ของท่านก็พอ”มองดูคนตรงหน้าที่สั่นเท่าจากแรงสะอื้น
“ข้าวเคยลองแล้ว ตะ แต่ คุณตา ฮึก ไม่เคยสนใจข้าวเลย”
“..............................................”
“พี่บุญตาช่วยบอกข้าวที ทำอย่างไงถึงให้คุณตาดีกับข้าวแบบน้ำฟ้าบ้าง ฮือ ฮือ ” บุญตายิ้มให้ใบข้าวที่สงสายตาเชิงขอความช่วยเหลือ “หึ หึ จะให้พี่ช่วยไหมละ รับรองคุณตาต้องดีกับคุณใบข้าวมากขึ้นแน่นอน แต่คุณใบข้าวต้องพยายามด้วยนะครับ” ใบข้าวพยักหน้าตอบให้บุญตาที่ขยับแว่นยิ้มอย่างเอ็นดู(ใช่แล้วครับ คุณใบข้าวต้องเชื่อฟังคุณตาให้มาก ๆ)
ทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับอย่างที่บุญตาแนะนำให้ใบข้าวพยายามคุยกับน้ำฟ้าและตะวันมากขึ้น จึงทำให้พวกเขาทั้งสามเริ่มสนิทกัน แถมคุณกิตติก็ไม่ค่อยดุด่าใบข้าวเหมือนอย่างแต่ก่อน ถึงช่วงนี้จะไปประชุมบ่อยแต่ก็ทำให้ใบข้าวรู้สึกดี ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรแต่เขาก็ชอบช่วงเวลานี้เป็นที่สุด
วันเวลาผ่านไปจนถึงเกิดของคุณกิตติ ที่จัดงานเลี้ยงเฉพาะเครือญาติให้มาสังสรรค์พบปะพูดคุยกันเหมือนทุกปี แต่ปีนี้ใบข้าวตั้งใจทำของขวัญให้คุณกิตติเป็นพิเศษ ระหว่างงานเลี้ยงเลิกใบข้าวฝากดูคุณกิตติอยู่ห่าง ๆ แถวสระน้ำ จนคุณกิตติอยู่คนเดียว จึงค่อย ๆ เดินไปอย่างช้า ๆ เพราะใจมันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ส่วนน้ำฟ้าที่เดินมาด้านหลังเห็นของหล่นจากกล่องของขวัญที่ห่อไม่ดีหนักของใบข้าว น้ำฟ้าจึงหยิบขึ้นมาพร้อมเรียกใบข้าว
“พี่ใบข้าวนี่หินอะไรอ่ะสวยจัง” ใบข้าวตกใจหมายจะยื่นมือไปหยิบหินออกจากมือน้ำฟ้าที่เสียหลักตกน้ำไปอย่าง ไม่คาดคิด ประจวบเหมาะกับทุกคนเห็นเหตุการณ์ก็เข้าใจว่าทั้งสองทะเลาะกันแล้วใบข้าว ผลักน้ำฟ้าลงสระน้ำ และเฉกเช่นเดียวกับตะวันที่เข้าใจเหมือนคนอื่น ๆ จึงรีบวิ่งไปช่วยน้ำฟ้าไว้ ส่วนใบข้าวที่ยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ส่ายหน้าไปมา เชิงบอกกับตะวันว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่ตะวันนั้นดันเข้าใจในอีกความหมายนึง สาวใช้วิ่งเอาผ้าเช็ดตัวไปให้ทั้งสอง โดยมีคุณกิตติเดินเข้ามาดูอาการน้ำฟ้าที่สำลักน้ำออกมา เมื่อพ้นขีดอันตรายจึงพาน้ำฟ้าไปพักผ่อน
ส่วน ใบข้าวถูกคุณกิตติเรียกไปห้องหนังสือตามคาด ระหว่างจะเดินไปยังห้องหนังสือนั้น อยู่ ๆ ตะวันก็ดึงกึ่งลากให้ใบข้าวเดินตามเขาไปที่มุมทางเดิน “ปะ ปล่อย พี่เจ็บนะ”
“หึ พี่เหรอ สำคัญตัวผิดไปไหมไอ้ธาตุอากาศ มีชีวิตอยู่โดยไม่ใครสนใจนะดีแล้ว น้ำฟ้าไปทำอะไรให้มึงฮะ ถึงต้องคอยทำร้ายมันแบบนี้”คำพูดที่ได้ยินทำเอาใบข้าวตัวชาไปทั้งตัว ไม่รู้เลยว่าตะวันจะคิดกับเขาแบบนี้ รอยยิ้มเย้ยหยันของใบข้าวส่งไปให้คนตรงหน้าเริ่มโกรธมากขึ้น
“แล้วมึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่าแฟนมึงทำร้ายกูก่อน” ตะวันอ้าปากค้างตกใจอย่างไม่คาดคิดว่าใบข้าวดูออกว่าเขาคิดอย่างไงกับน้ำฟ้า “ขอตัวก่อนนะ คุณตาเรียกกูแล้วไปละ” ใบข้าวรีบเดินออกมาพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ร้องไห้ออกมา จนเดินมายืนหน้าห้องหนังสือ ค่อย ๆ เคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือที่มีแสงไฟสลัว โดยมีคุณกิตตินั่งมองใบข้าวที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ฉันได้ยินเรื่องทั้งหมดจากน้ำฟ้าแล้ว”
“.........................................................”
“วันนี้เป็นวันเกิดฉัน ฉันจะไม่ลงโทษเธอที่ไม่ดูแลน้องให้ดี แต่อย่าให้มีคราวหน้าอีก ไปดูน้องแล้วเข้านอนซะ” ใบข้าวมองคุณกิตติอย่างไม่เชื่อหูนี่เขาไม่ถูกทำโทษเหรอ
“ออกไปได้แล้ว”
“คะ ครับ ขอบคุณครับ คุณตา” ใบ ข้าวยกมือไหว้แล้วรีบเดินออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย มันอบอุ่นอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก ต่อไปนี้เขาจะเชื่อฟังคุณตา (ไอ้ใบข้าว ดีแล้วที่เชื่อฟังพี่บุญตา)
ส่วนทางด้านคุณกิตติที่มองหินสีของขวัญจากใบข้าวที่บุญตาเก็บมาให้ เขาหยิบมองมันอย่างช่างใจ เขาควรจะทำกับเด็กคนนี้อย่างไงดี
To Be Continued
และแล้วก็แนะนำตัวละครตัวหลักครบแล้ว แต่ตอนหน้านี่ซิคนเขียนสงสารใบข้าวอ่ะ :mew6:
-
ใครคือพระเอก :katai1:
ตะวัน บุญตา หรือว่าภัทร
หรือหักมุม ใบข้าวคู่กับน้ำฟ้า :hao3:
-
จะเิกิดอะไรขึ้นกับใบข้าวววววว :mew6: :mew6:
-
:pig4: :L2: :กอด1: :L2: :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เกลียดปู่มาก ลำเอียงที่สุด เกิดเป็นใบข้าวทำอะไรก็ผิด น่าสงสารใบข้าวจริงๆ :hao5:
แอบหมั่นไส้น้ำฟ้านิดๆ ไงไม่รู้ รู้สึกไม่ถูกชะตากับน้ำฟ้าเลย เหมือนแอ็บตลอดเวลา :katai1:
-
ใบข้าวคู่น้ำฟ้าไปเลย จะสะใจมากทั้งตะวันและคุณตา
-
เกือบไปแล้วข้าวว ตะวันคือแบบ มีไรมากป้ะ
มองข้าวในแง่ร้ายอยู่นั่น :m16:
มาต่ออีกนะะ
-
สงสารใบข้าว
-
ตั้งแต่อ่านมาเนี่ย โคตรเกลียดคนที่เป็นตาของใบข้าว
-
ใบข้าว เดี๋ยวเรียกตา เดี๋ยวเรียกปู่ งง!!
-
สงสารข้าวจัง
-
:hao5: สงสารใบข้าวจัง คุณตาคิดจะทำอะไรกับใบข้าวเนี่ย
-
จิ้มๆสนุกดีนะ
-
ตอนที่ 6 ความรัก
หลังจากเดินออกมาจากห้องหนังสือ ใบข้าวค่อย ๆ เดินไปหยุดที่หน้าห้องของน้ำฟ้า คิดอยู่นานว่าจะขอโทษน้ำฟ้าดีไหมแต่เขาไม่ใช่คนผิดนี่น่า แต่น้ำฟ้าตกน้ำไปดูอาการว่าเป็นอย่างไงก็ไม่น่าเสียหายนิ เมื่อคิดดังนั้น มือที่หมายจะเคาะประตู อยู่ ๆ ก็ถูกตะวันเปิดออกมามองใบข้าวด้วยความโกรธ “นายจะมาแกล้งอะไรน้ำฟ้าอีก”
“มันเรื่องของฉัน นายนะหลบไป” ชนไหล่คนตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปหาน้ำฟ้า ที่ลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ “พี่ใบข้าว”
“อืม เป็นอย่างไงบ้าง” ค่อย ๆ เดินไปใกล้น้ำฟ้า “นายออกห่างจากไอ้ฟ้าเลยนะ”
“ดะเดียว ตะวัน ฟ้าขอคุยกับพี่ใบข้าวก่อน” น้ำฟ้าโบกมือห้ามตะวันที่หมายจะดึงให้ใบข้าวออกจากห้องก็หยุดการกระทำทุกอย่าง
“.......................................................”
“พี่ใบข้าว เกลียดฟ้าเหรอ”
“.......................................................”
“ฟ้าไปทำอะไรให้พี่ถึงต้องทำแบบนี้ ” น้ำฟ้ามองใบข้าวที่เงียบไปกับสีหน้าที่เศร้าสร้อย “เราจะเป็นพี่น้องอย่างคนอื่น ๆ ไม่ได้เหรอ ที่รักใคร่และห่วงใยกัน”
“ฉัน..................................................”
“ฮะ ฮือ ฮือ ฮึก ฟ้าอยากให้เราเป็นแบบนั้นจริง ๆนะ ” ตัวที่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้นของน้ำฟ้า ทำเอาใบข้าวนิ่งคิดว่าเขาผิดซินะที่คอยแกล้งน้ำฟ้าตลอด จริง ๆ แล้วเขาอยากทำอะไรกันแน่ จึงค่อย ๆ ยื่นไปจับมือของน้ำฟ้ามองด้วยน้ำตาคลอเพราะสงสารคนตรงหน้า
“ฮือ พี่ใบข้าวเป็นพี่ชายของฟ้านะ แล้วพี่ไม่คิดว่าฟ้าเป็นน้องชายของพี่บ้างเหรอ” ใบข้าวมองน้ำฟ้าแล้วดึงเข้ามากอดด้วยความรู้สึกหลากหลายมันทั้งอบอุ่น ดีใจ ไว้ใจ ส่วนตะวันได้ยินเสียงเรียกไห้ก็รีบวิ่งเข้ามาภายห้องแต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า “ไอ้ใบข้าว มึงทำอะไรน้ำฟ้า” ตุบ ใบข้าวเซไปตามแรงดึงของตะวันจนล้มลงกับพื้น ส่วนน้ำฟ้ารีบลงจะเตียงแล้วเอาตัวกันไว้
“ตะวันอย่านะ พี่ใบข้าวไม่ได้ทำอะไรฟ้า เราสองคนดีกันแล้วใช่ไหมพี่ใบข้าว”
“.......................................................”
“มันจะหลอกให้ฟ้าตายใจละซิ” น้ำฟ้าส่ายหน้าไปมา พลางจับมือใบข้าวแน่น “พี่ใบข้าวไม่ได้เป็นคนแบบนั้น และเราก็จะเป็นพี่น้องที่รักใคร่และห่วงใยกัน เข้าใจไหมตะวัน” ตะวันยังคงไม่ชอบใจหนักแต่มองดูสีหน้าใบข้าวคงไม่ได้โกหกจริง ๆ จึงเดินมานั่งเก้าอี้ด้วยความเซ็ง
“ก็ได้ กูจะยอมเชื่อดูละกัน”
“ตะวันต้องเชื่อและต้องดีกับพี่ใบข้าวด้วย” น้ำฟ้าทำแก้มป่อง กอดใบข้าวแน่น ส่วนใบข้าวก็อดที่จะเอ็นดูกับความน่ารักและความจริงใจของน้ำฟ้า (ฉันจะลองรักน้องชายอย่างนายดูละกัน)
วันรุ่งขึ้น น้ำฟ้ารีบเคาะประตูห้องของใบข้าวที่งัวเงียเดินมาเปิด แต่ก็ต้องตกใจกับรอยยิ้มของน้ำฟ้า “พี่ใบข้าวเราพาตะวันไปน้ำตกกัน” สิ่งที่ได้ยินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง(นี่เขาฟังผิดไปหรือเปล่าน้ำฟ้าชวนไปเที่ยวด้วยตัวเองไม่ใช่คำสั่งของคุณตา) “พี่ชายไปกับฟ้านะ นะ” ส่งสายตาวิ้ง ๆ มาให้ใบข้าวจนต้องพยักหน้าตอบ “อะ อืม”
“เย้ ๆ งั้นเจอกันอีก 10 นาทีนะพี่ชาย” น้ำฟ้ากระโดดไปมาแล้วรีบลงไปข้างล่าง โดยปล่อยให้ใบข้าวอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานใบข้าวเดินลงมาก็เจอคุณกิตติกำลังนั่งคุยกับน้ำฟ้าและตะวันอย่างออกรส ส่วนคุณกิตติเห็นใบข้าวก็กวักมือให้เดินเข้ามา “ฉันได้ฟังเรื่องทั้งหมดจะน้ำฟ้าแล้ว ดูแลน้องดี ๆ ละกัน” ใบข้าวเลิกคิ้วสงสัยกับความเปลี่ยนแปลงทั้งยังคำพูดของคุณกิตติ เพราะแววตานั้นไม่ได้ใจดีเหมือนคำพูดที่ได้ยิน
หลังจากนั้นน้ำฟ้า ตะวันและใบข้าว ได้เดินทางไปยังน้ำตกแห่งหนึ่ง ซึ่งคนที่ตื่นเต้นที่สุดน่าจะเป็นตะวัน เพราะพอลงจากรถเดินขึ้นไปตามทางไม่นานก็เห็นป้าย เขียนว่า “น้ำตกแห่งรัก” และน้ำฟ้าก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน รีบเดินไปยังริมน้ำที่มีปลาตัวเล็กว่ายไปมา จึงหันมาหาใบข้าวแล้วจูงมือลงเล่นน้ำตกด้วยกัน ทั้งสามเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน โดยมีลุงหมั่นค่อยดูอยู่ค่อยจัดเตรียมอาหารกลางวันอยู่
แต่แล้วอยู่ ๆ ใบข้าวถูกตะคริวกินที่ขาทำให้ว่ายน้ำไม่ได้ จึงพยายามว่ายขึ้นฝั่งอย่างรนรานแต่ก็ไม่เป็นผล ตะวันเห็นเข้าใบข้าวกำลังจมน้ำหายจึงรีบว่ายไปช่วยแล้วพาใบข้าวที่สลบอยู่ขึ้นฝั่งมาวางไว้บนพื้น เอามือเขย่าให้ใบข้าวตื่นก็ไรซึ่งการตอบสนอง จึงผายปอดจนใบข้าวสำลักน้ำออกมา “แค่ก ๆ ” ใบข้าวลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบตะวันที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกผ่าย พร้อมทั้งแววตาและความรู้สึกแปลก ๆ ที่ก่อตัวขึ้นมา
ตุบ ตุบ “ฮะ ฮือ ตะวัน ฮึก พี่ใบข้าวเป็นอย่างไงบ้าง” น้ำฟ้าร้องไห้วิ่งมาหาทั้งสอง พอเห็นใบข้าวไม่เป็นอะไรจึงโผล่กอดพี่ชายแน่น “พี่ไม่เป็นอะไร” คำว่าพี่ออกจากปากของใบข้าวครั้งแรก เพราะใบข้าวรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจที่อย่างน้อยก็มีคนอย่างน้ำฟ้าห่วงใยเขาขนาดนี้ (ฉันจะเป็นพี่ที่ดีตามที่ฟ้าต้องการให้ได้) ส่วนน้ำฟ้าและตะวันได้ยินก็ดีใจ แล้วขึ้นรถกลับบ้าน
ณ บ้านบดินศราลักษณ์
คุณกิตติที่ได้ข่าวว่าหลานจมน้ำก็ไม่หรี่รอ รีบกลับมายังบ้านใหญ่ พอเห็นทั้งสามกลับมาก็เดินตรงไปที่ใบข้าว “คุณปู่ อยากดุพี่ใบข้าวนะ ฟ้าไม่ได้เป็นอะไร พี่ใบข้าวเป็นคนจมน้ำ” ด้วยความกลัวว่าคุณปู่จะเข้าใจผิดจึงรีบบอกให้รู้ก่อน คุณกิตติก้าวเดินไปหาใบข้าว “แล้วเป็นอย่างไงบ้าง”ยื่นมองไปจับตัวและหน้าผากของใบข้าวที่นิ่งเงียบ แต่หัวใจมันเต้นแรงมาก (คุณตาไม่ดุด่าเขา แถมยังเป็นห่วงเขา ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม) “ฮึก ไม่เป็นไรอะไรแล้วครับ” คุณกิตติพยักหน้าแล้วบอกให้ทั้งสามไปพักผ่อน ต่อแต่นั้นมาใบข้าวก็เริ่มเปิดใจให้น้ำฟ้ามากขึ้น ส่วนตะวัน ใบข้าวไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาพูดกับตะวัน หน้าของเขาถึงได้แดงทุกครั้ง แถมใจเต้นแรงด้วย ความรู้สึกของใบข้าวที่มีต่อตะวัน โดยลืมไปว่าตะวันแอบรักน้ำฟ้านั่น ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมาจนถึงวันที่ตะวันกลับอังกฤษ
ณ สนามบิน
น้ำฟ้าชวนใบข้าวให้ไปส่งตะวันที่สนามบิน โดยน้ำฟ้ากำลังบอกลาตะวัน “ตะวันเจอกันอีกทีช่วงปิดเทอมหน้าที่ฟ้าไปเรียนพิเศษที่โน่นนะ” “อืม เจอกัน แล้วก็รักษาตัวเองให้อย่าให้พี่นายรังแกอีก” น้ำฟ้าทำแก้มป้องอมยิ้มให้เพื่อนรัก “ชิส์ พี่ใบข้าวไม่แกล้งฟ้าหรอกน่า อ้อลืมเลย พี่ใบข้าวมาลาตะวันซิครับ มาเถอะครับ” ใบข้าวสะดุ้งมองซ้ายมองขวาแล้วชี้ตัวเอง พอเข้าใจว่าน้ำฟ้ากวักมือเรียกตัวเองก็เดินไปหาทั้งสอง โดยมีน้ำฟ้ากระซิบ “คุยกันดีๆ นะครับ”
“………………………………………” ตะวัน
“………………………………………” ใบข้าว
“นายเป็นพี่อย่าแกล้งน้องให้มันมากนัก ถ้าฉันรู้ว่านายแกล้งไอ้ฟ้ามันอีกเจอดีแน่” ทำเสียงดุ แต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม “ไอ้บ้าตะวัน บอกแล้วว่าพี่ใบข้าวไม่แกล้งฟ้าแล้ว”ทั้งสองหัวเราะกับท่าทางของน้ำฟ้า แล้วก็เงียบไป
“ดูแลตัวเองให้ดูละ แล้วขอบคุณนะ ที่ ที่ช่วยเราไว้” จุ๊บ ตะวันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อกี้เขาถูกจูบ เอ๊ะ เดียวนะจูบ “เฮ้ย” ตะวันหมายจะวิ่งตามใบข้าวไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักไป เพราะต้องขึ้นเครื่องอีก 15 นาที จากนั้นทั้งสองนั่งมองเครื่องบินที่ตะวันนั่ง เคลื่อนตัวไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไปพร้อมกับความรู้สึกของตะวันที่เอามือแตะปากตัวเองแล้วอมยิ้ม
หลังจากตะวันกลับอังกฤษ กาลเวลาผ่านไปทั้งใบข้าวและน้ำฟ้าได้เข้าเรียนในโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งจนถึง ม.6 ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น เพราะถูกคุณกิตติจับให้นอนหอพักในห้องเดียวกัน อีกทั้งยังให้ใบข้าวเรียนซ้ำชั้นเพื่อรอเรียนชั้นปีเดียวกับน้ำฟ้า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ถึงช่วงนี้น้ำฟ้าจะมีคนมาสารภาพรักอยู่บ่อยครั้ง แต่ใบข้าวพี่ชายที่แสนดีก็เป็นผู้ค่อยปกป้องตลอดมา และวันนี้ก็เช่นเคย
“น้ำฟ้าครับ นี่ก็ใกล้เรียนจบแล้วครบกับผมเถอะนะครับ” เก้าหนุ่มรุ่นน้องมีดีกรีเป็นนักกีฬาเทควันโดยื่นตุ๊กตาหมีให้น้ำฟ้าที่มองหน้าอย่างงง ๆ นี่เขาไม่เคยคุยกับนายคนนี้มาก่อนเลยนะแล้วจะให้เขารับรักได้อย่างไงกัน “นะ ครับน้ำฟ้า”พลางรั้งมือน้ำฟ้าที่ส่ายหน้าปฎิเสธ พยายามเดินออกห่างจากเก้า “ขอโทษจริง ๆ ครับ อะ นายจะทำอะไร ปล่อยนะ” เก้าดึงตัวน้ำฟ้าเข้ามากอดหมายจะขอจูบเพื่อเป็นความทรงจำ
“เฮ้ย ไอ้เก้า น้ำฟ้าไม่คบด้วยก็อย่าลวนลามมันซิวะ ยังอีก ตุบ” ใบข้าวหงุดหงิดจึงส่งเท้าหนักไปที่ท้องของเก้าที่ตอนนี้ตัวงอเป็นกุ้ง แถมมองใบข้าวอย่างคาดโทษ “มึงจะทำไมฮะ ไอ้เก้า หรือจะต่อยกะกู”เก้ายิ่งถลึงตาใส่ใบข้าวด้วยความโกรธ “หึ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ข้าว” หลังจากเก้าเดินจากไป ใบข้าวก็มาจับตัวน้ำฟ้าไปมาอย่างเป็นหวง
“คิก คิก อะ หยุดเถอะพี่ใบข้าว ฟ้าไม่เป็นอะไรหรอกน่า” น้ำฟ้ายิ้มปนขำกับท่าทางของพี่ชายอย่างใบข้าวที่เป็นหวงเขาเกินไปเหมือนคุณปู่จริง ๆ “ให้มันจริงเถอะ แล้วอย่าฝันร้ายมาขอนอนกับพี่ละ” ขยี้หัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ขยับแว่นตาที่พลางใบหน้าของตัวเองที่ไม่อยากให้ใครสนใจกับใบหน้าของเขานัก แล้วมองนาฬิกาอย่ากังวล
“มีอะไรหรือเปล่าพี่ใบข้าว”
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่ต้องไปประชุมแล้วกลัวว่าระหว่างน้ำฟ้ากลับหอพักจะมีแมลงอย่างวันนี้อีกนะซิ” น้ำฟ้าถอนหายใจ นึกว่ากังวลอะไรที่แทนก็เรื่องของเขานี่เอง “พี่ใบข้าวไม่ต้องเป็นหวงหรอก ฟ้าจะไม่แวะไปเที่ยวไหน วิ่งตรงกลับหอปุบล็อคห้องปับเลย โอเคร” ใบข้าวยังคงแสดงสีหน้ากังวลใจแต่ก็ต้องปล่อยให้กลับไปเพราะทนสายตาวิ้ง ๆ ของน้องชายขี้อ้อนคนนี้ไม่ได้เลย “อืม ถึงแล้วโทรหาพี่นะ”
“ครับผม ^^” หลังจากใบข้าวเดินไปประชุม น้ำฟ้าก็รีบวิ่งตรงกลับห้องตามที่สัญญากับใบข้าวไว้ “เฮ้ย นั้นน้ำฟ้านี่หว้า ไอ้ใบข้าวไม่อยู่ด้วย” ทั้งหมดมองมาที่น้ำฟ้า ส่วนน้ำฟ้าก็วิ่งอย่างสุดชีวิต โดยไปทางลัดเพื่อหลบแฟนคลับที่คอยตามดื้อเขาไม่เลิกและมีอีกหนึ่งหนุ่มเช่นกันที่หนีใครมาอย่างรีบเร่งเช่นกัน ตุบ “โอ๊ย!/โอ๊ย!” ด้วยแรงปะทะทำให้ทั้งสองหกล้มลงกับพื้นพลางจับหัวตัวเองไปมา “เฮ้ย เป็นไงบ้าง เจ็บไหม เราขอโทษนะ” ลุกขึ้นไปดูน้ำฟ้าอย่างร้อนรน “ไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วนายละ “ นัท” ” น้ำฟ้าค่อย ๆ ลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักที่เห็นประธานบาสเกตบอลของโรงเรียนแถมเป็นหนุ่มหล่อที่ใคร ๆ หมายตา
“น้ำฟ้า อยู่ไหนวันนี้ไปเที่ยวกับพวกเราเถอะนะ” เสียงจากนักเรียนกลุ่มนั้นที่ตามมาทำให้น้ำฟ้าต้องมองซ้ายขวาเพื่อหาที่หลบแต่ก็ถูกนัทดึงให้มาหลบหลังอาคารด้วยกัน เมื่อนักเรียนกลุ่มนั้นไปแล้ว ทั้งสองยังคงมองหน้ากันจนน้ำฟ้ารู้สึกตัวว่าหน้าพวกเขาอยู่ใกล้กันเกินไปจึงรีบผละออกมา “ขอบคุณนะ” น้ำฟ้ายิ้มให้นัท พลางคิดว่านี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่ช่วยเขาไว้ ดีใจจัง ^^ “อืม ไม่เป็นไร งั้นเราไปก่อนนะ” โบกมือลาแล้ววิ่งออกไป โดยมีน้ำฟ้ามองตาหลังนัทแล้วรีบกลับห้องพักกับใจที่เต้นแรง
หลายชั่วโมงต่อมา
“เอาละวันนี้เราพอกันแค่นี้ก่อน มีใครสงสัยอะไรอีกไหม”ทิมบอกทุกคนที่ถอนหายใจประมาณว่าเสร็จสักทีจะได้กลับบ้าน ส่วนใบข้าวก็เช่นกันจึงค่อย ๆ เดินออกไปจากห้องประชุม “เฮ้ย ใบข้าวลืมของ” นัทวิ่งถือกุญแจมาให้ใบข้าวที่หยุดมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยว่าวันนี้จะมาไม้ไหนอีก “ข้าวลืมกุญแจ นัทเลยเอามาให้” ใบข้าวยื่นมือไปรับแต่ก็ถูกนัทชักมือกลับแล้วอมยิ้ม “ถ้าข้าวตกลงคบกับเรา ก็ได้ไอ้นี่” ชี้ไปยังกุญแจที่ถูกแกว่งไปมา
“เรื่องไร” ได้ที คว้ากุญแจจากมือของนัทแล้ววิ่งหนีไป ส่วนนัทก็อมยิ้มอย่างหมั่นเขี้ยวพลางมองตามหลังใบข้าวด้วยใจที่เสน่หา “แฮ่ก แฮ่ก ไอ้บ้าเอ่ยมาขอคบอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง เฮ้อ ไปดีกว่าปานนี้น้ำฟ้าคงรอแย่”
“น้ำฟ้า พี่กลับมาแล้ว น้ำฟ้า!” ใบข้าวเดินเข้ามาในห้องพักก็สงสัยกับท่าทางของน้ำฟ้าที่นั่งเท้าคางแล้วยิ้ม จนใบข้าวต้องเอามือโบกไปมาเรียกคนตรงหน้าที่สะดุ้งอย่างตกใจ “พี่ใบข้าวเรียกฟ้าเบา ๆ ก็ได้ ดูซิหูชาหมดเลย ^3^ ” ทำแก้มป่องใส่พี่ชายอมยิ้มแล้วขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว “ก็พี่เรียกหลายครั้งแล้วไม่ตอบก็ช่วยไม่ได้ นึกว่าเส้นยึดในท่านี้ซะอีก นี่ก็ 4 ทุ่ม น้ำฟ้าก็ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีรายงานไม่ใช่เหรอ” “อืม” น้ำฟ้าพยักหน้าขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย แต่ก็หลับไม่ลงเพราะมีแต่ใบหน้าของนัทที่ลอยไปมา
หลังจากพรีเซ้นงานหน้าห้องเสร็จก็ช่วงพักเที่ยงพอดี แต่วันนี้ทางเดินลงจากตึกแน่นเป็นพิเศษ โดยมีน้ำฟ้าและใบข้าวลงมาจากตึกโดยไม่มีใครกล้าเอาดอกไม้หรือช็อคโกแลตมาให้น้ำฟ้าเนื่องในโอกาสวันวาเลนไทน์ เพราะมีบอดี้การ์ดอย่างใบข้าวทุกคนจึงรอคอยโอกาสเหมาะ ๆ ที่จะเข้าใกล้น้ำฟ้า แต่ดูท่าแล้วพวกเขาคงแห้วตามระเบียบเหมือนทุกปี จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหวังพลางแลกของขวัญกันอย่างสนุกสนาน
“ประกาศ ประกาศ นายธนา บดินศราลักษณ์ มาพบประธานที่ห้องประชุมด่วน ประกาศ นายธนา บดินศราลักษณ์ มาพบประธานที่ห้องประชุมด่วน ” ใบข้าวขมวดคิ้ว พลางมองน้ำฟ้า “ฟ้าอยู่กับไอ้โอเลี้ยงได้น่าพี่ใบข้าวไปเถอะ” ใบข้าวหันไปหาโอเลี้ยงที่พยักหน้าเชิงให้ไปเถอะว่าใจได้ ใบข้าวจึงรีบวิ่งไปห้องประชุม ส่วนน้ำฟ้าและโอเลี้ยง ก็เดินไปต่อแถวเพื่อซื้ออาหาร หลังจากใบข้าววิ่งไปทุกคนที่เป็นแฟนคลับหันมาหาน้ำฟ้าเป็นตาเดียว โอเลี้ยงอมยิ้มแล้วตะโกนบอกทุกคน
“ถ้าใครจะให้ช็อคโกแลคและดอกไม้เอามาไว้ในกล่องนี้ ก่อนที่องครักษ์จะมา” ทั้งหมดรีบเอาของขวัญไว้ในกล่อง บ้างก็ขอเสี่ยงสารภาพรักเลยละกัน แต่ละคนก็ต้องก้มหน้ากับคำปฎิเสธ เชิงขอบคุณที่ให้โอกาสได้พูด ส่วนใบข้าว กำลังวิ่งไปห้องประชุมอย่างรีบเร่ง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบเพียงนัทยืนยิ้มอย่างดีใจ
“ใบข้าวเป็นแฟนผมเถอะนะ” พร้อมคุกเข่าแล้วยื่นดอกไม้ไปให้ใบข้าวที่แสดงสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่คิดว่านัทจะลงทุนคุกเข่าแบบนี้ พอตั้งสติได้จึงรับดอกกุหลาบมา “ดอกไม้ดอกนี้กูจะรับไว้ แต่หัวใจและตัวมึงกูไม่เอา” มุมปากที่เผยยิ้มอย่างดีใจของนัทแทบหุบไม่ทัน นี่เขาไม่ดีตรงไหนกันใบข้าวถึงไม่ชอบเขา “ไม่ต้องถาม มึงไม่ดีพอสำหรับกู โอเคร มองหาคนที่รักมึงเถอะนะ” พลางตบไหล่นัทแล้วเดินจากไป พอไปถึงโรงอาหารทุกอย่างดูปกติไปจนสะดุดตากับกล่องใส่ของขวัญ มองไปรอบ ๆ ใช่เลย “ไอ้โอเลี้ยงงงงงง”
“ครับ เฮีย”
“มึงมานี่เลยไอ้ตัวดี/ย๊าก อย่าตามผมมานะ” ใบข้าววิ่งไล่เตะโอเลี้ยงเด็กแสบต้นคิดกล่องใส่ของขวัญที่กองพะเนินจนเขาต้องถูกประธานบ่นทุกครั้งว่ามันลำบากที่ต้องช่วยกันถือกลับห้อง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา น้ำฟ้าแอบมองนัทอยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นหวงกับสีหน้าเศร้าหมองตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่าน หลังเลิกเรียนน้ำฟ้าจึงไปยืนรอนัทที่หลังสวน โดยเป็นทางที่นัทใช้กลับห้องพักเป็นประจำ เมื่อเห็นนัทก็เริ่มจัดเสื้อผ้าแล้วยิ้ม “เจอกันอีกแล้วนะ น้ำฟ้า”
“อืม เจอกันอีกแล้ว นัทจะกลับห้องพักเหรอ” น้ำฟ้าบอกแล้วมองนัทที่ถอนหายใจอย่างหมดอะไรตายอยาก “ถ้านัทมีเรื่องไม่สบายใจปรึกษาเราได้นะ” นัทยิ้มแล้วส่ายหน้าอย่างเกรงใจ “ขอบใจนะ”
“ระ เราก็เคยอกหักมาก่อน อย่างไงปรึก .....” เหลือบมองคนตรงหน้าที่หันมาสนใจอย่างเห็นได้ชัด “จริงเหรอ” “อืม ใช่ปรึกษาเราได้นะ เราเข้าใจนาย” นัทพยักหน้าแล้วคุยกับน้ำฟ้าทั้งเรื่องความรักรวมถึงเรื่องอื่น ๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานัทและน้ำฟ้าเริ่มสนิทกันมากขึ้น ยิ่งสนิทยิ่งรู้ใจ จนน้ำฟ้าดูจากท่าทางของนัทคงตัดใจจากคน ๆ นั้นแล้ว จึงตัดสินใจสารภาพรักกับนัทที่ตอบรับรักทันที จากนั้นมาทั้งสองจะแอบหาเวลามาเจอกันหลังเลิกเรียนที่ด้านหลังสวนทุกครั้ง
ณ ห้องพัก
“พี่ใบข้าว ฟ้ามีเรื่องจะปรึกษา” น้ำฟ้าค่อย ๆ นั่งข้าง ๆ ใบข้าวที่นั่งอ่านหนังสือบนเตียงของตัวเองอยู่ “ฮืม มีเรื่องอะไรละเจ้าตัวยุ่ง” “ฟ้า มีแฟนแล้ว” ใบข้าวละจากหนังสือแล้วหันมามองน้ำฟ้าที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“มันเป็นใครแล้วรักกันได้ไง” จับไหล่น้ำฟ้า ที่พยายามแกะมือของใบข้าวออก “พี่ใบข้าว ใจเย็น ๆ”
“.............................................”
“โธ่ ฟ้าขอร้องเถอะนะ ให้ฟ้าได้เป็นอิสระมีความคิดหรือมีความรักแบบคนอื่น ๆ บ้าง” มองคนตรงหน้าด้วยสายตาขอร้อง “ตะ แต่ คุณตา”
“ถ้าพี่ไม่บอก คุณปู่ก็ไม่รู้หรอก แล้วอีกอย่างคนนี้ฟ้ารักจริงและพวกเราก็คิดว่าจะไปต่อมหาลัยที่เดียวกันด้วย” ใบข้าวมองน้ำฟ้าที่แสดงสีหน้าอย่างมีความสุข จนอดไม่ได้ที่จะตามใจสิ่งที่น้องชายขอมา “อืม พี่ไม่ขัดขวางก็ได้ แต่น้ำฟ้าต้องพาคน ๆนั้น มาให้พี่ดูก่อนนะ พี่ถึงจะสบายใจ” น้ำฟ้าได้ยินก็กระโดดกอดพี่ชายอย่างดีใจ “ขอบคุณนะครับ พี่ชายของฟ้า”
“อืม งั้นนอนได้แล้ว”
วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียนน้ำฟ้าพานัทมาให้เจอกับใบข้าวที่นั่งกินไอศรีมอยู่ พอนัทมานั่งข้าง ๆ น้ำฟ้าก็แทบทำช้อนหลุดปาก มองทั้งสองไปมาอย่างไม่เชื่อสายตา “พี่ใบข้าว นี่นัทแฟนน้ำฟ้า นัทนี่พี่ใบข้าวพี่ชายน้ำฟ้าเอง”
“สวัสดีครับ พี่ใบข้าว”
“................................”
“พี่ใบข้าว รับไหว้นัทซิครับ” น้าฟ้าสกิดเชิงบอกใบข้าว รับมือไหว้แล้วเตะแข้งนัทที่กระตุกมุมปากเล็กน้อยด้วยความเจ็บ
“อะเออ น้ำฟ้าไปซื้อสมุดรายงานให้พี่หน่อยซิ” “ฮะ ทำไมต้องซื้อตอนนี้ละนัทขากลับค่อยไปซื้อก็ได้ ”
“นัทกลัวว่าที่ร้านจะขายหมดก่อน ส่วนพี่ใบข้าวไม่คงไม่ทำอะไรผมหรอก ไปเถอะ” น้ำฟ้ามองนัทสลับกับใบข้าวไปมาแล้วเดินออกไป
“ทำไมมึงถึงมาคบกับน้องกูได้ฮะ อย่าบอกนะว่า ” ลุกขึ้นจับคอเสื้อของนัทแน่น “หยุดเลยครับคุณรักแรก ผมตัดสินใจคบกับน้ำฟ้าด้วยความบริสุทธ์ใจ”นัทบอกด้วยหน้าตาจริงจัง พยายามทำใจไม่ให้เผลอรักคนตรงหน้าอีกครั้ง ส่วนใบข้าวพอรู้ประวัติและนิสัยของนัทอยู่แล้วจึงปล่อยมือแล้วนั่งลง “กูจะคอยดู”
“นัท ฟ้าได้สมุดรายงานมาแล้ว”น้ำฟ้ายื่นสมุดรายงานให้นัทที่จัดคอเสื้อ มองใบข้าวที่ของตัวไปก่อน โดยปล่อยให้ทั้งสองนั่งคุยกันต่อ จนน้ำฟ้าแอบดีใจที่นัทผ่านการแสกนจากพี่ใบข้าว
To Be Continued
ตอนหน้า ใกล้เสร็จแล้วอดใจรออีกนิดนะ ^^ คนเขียนไปละ :o12:
-------------------
คุณ@nune@ เกือบจะสามเส้า และ 3P
จริงด้วยแฮะ ขอบคุณคุณ iamnan และ คุณnunnan แก้ไขเรียบร้อยจ้า
-
รักสามเศร้า เราสามพี รึเปล่าหว่า :hao4:
-
ผู้ชายปากร้ายไปไหนอ่ะ :ruready
-
เดี๋ยวนะ ทำไมน้ำฟ้าคบนัทแล้วตะวันหล่ะ? เนื้อเรื่องไม่ต่อกันอ่า
-
ตอนที่ 7 คำสั่ง
ใบข้าวถูกเรียกให้กลับบ้านใหญ่อย่างไม่คาดคิด โดยมีบุญตามารอรับที่หน้าโรงเรียน ส่วนน้ำฟ้าที่รู้ก็ดีใจ เพราะไม่ต้องค่อยกังวลเรื่องใบข้าว ที่ต้องหาเวลาแอบไปพบนัท
ณ บ้านบดินศราลักษณ์
“ตุบ” ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกโยนลงตรงหน้าใบข้าวที่มองอย่างไม่เข้าใจว่าคุณตาให้สิ่งนี้กับเขาทำไม “เปิดดูซะ แล้วแกจะเข้าใจ” ใบข้าวค่อย ๆ หยิบแล้วเปิดดูแสดงสีหน้าตกใจอย่าเห็นได้ชัด นี่คุณปู่เอารูปของนัทมาทำไม พลางมองไปหาบุญตาที่เริ่มพูดขึ้น
“ตอนนี้คุณน้ำฟ้ากำลังคบอยู่กับคุณนัทลูกเจ้าของส่งออกอาหารนะครับ คุณใบข้าว” บุญตาบอกแล้วกดภาพที่มีน้ำฟ้าและนัท นั่งหอมแก้มและจูงมือกัน ด้านหลังสวนของโรงเรียน ส่วนใบข้าวที่มองตามรูปถ่ายและมองหน้าคุณกิตติ ที่แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ถึงแกจะรู้เห็นว่าสองคนนี้คบกันอยู่หรือไม่ แต่แกต้องขัดขวางให้สองคนนี้เลิกกัน” พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปนขู่ ใบข้าวกลาย ๆ
“แต่ พวกเขา”
“ไม่! แกต้องทำทุกวิถีทางให้มันเลิกกับน้ำฟ้า” เสียงคำรามด้วยความโกรธนั้น ทำให้ใบข้าวตัวสั่นด้วยความกลัว เพราะหลายปีมานี่ คุณตาไม่ค่อยว่าหรือโกรธมากขนาดนี้ แต่เขาบอกกับน้ำฟ้าแล้วว่าจะเป็นกำลังใจให้ แต่ให้ทำแบบนี้มัน...
“แกจะทำอย่างไงก็ได้ให้มันเลิกกับน้ำฟ้า และแกคงรู้นะว่าตัวเองจะเจอกับอะไร ถ้าไม่เชื่อฟังฉัน”คุณกิตติลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปโดยปล่อยให้ใบข้าวมองรูปของนัทและน้ำฟ้า ด้วยความรู้สึกสงสารทั้งสองอย่างจับใจ เพราะเขารู้ว่าการที่ถูกแย่งของสำคัญไปมันรู้สึกอย่างไง
หลังจากกลับมาที่หอพักชาย ใบข้าวค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องด้วยใจอันหดหู่ พลางมองน้ำฟ้าและนัทที่นั่งจับมือคุยกันอย่างหวานชื่น (เขาไม่อยากทำเลย ถ้าไม่ทำเขาก็ต้องถูกคุณตายกเลิกส่งค่าเล่าเรียนทั้งหมด ไม่เอานะเหลืออีกเทอมเดียวก็จะจบ ถึงคุณตาไม่ช่วยเขาเรื่องเรียน ก็ยังพอมีหนทางหางานทำ แล้วเก็บเงินเอาไว้เป็นค่าเรียนต่อปริญญาตรี เฮ้อ ขอโทษนะน้ำฟ้า ขอโทษนะนัท)
“พี่ใบข้าวเป็นอะไร เห็นถอนหายใจหลายรอบแล้ว”
“เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ถูกคุณตาดุนิดหน่อย” น้ำฟ้าถอนหายใจเอามือตบไหล่ใบข้าวเบา ๆ อย่างเห็นใจ “พี่ใบข้าวอย่าคิดมากเลย ถึงคุณปู่ท่านจะเข้มงวดแต่ก็รักพวกเรานะ” ใบข้าวพยักหน้าตอบ พลางมองออกไปยังหน้าต่างที่มีก้อนเมฆก่อตัวขึ้น (พายุกำลังจะมาซินะ)
วันคืนผ่านไปตามกาลเวลา แต่ก็ไม่อาจลบคำสั่งของคุณกิตติได้ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดเขาจะทำอย่างไงดี ระหว่างคิดหาหนทางเพื่อช่วยน้ำฟ้า จึงเดินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงสนามบาส ใบข้าวมองดูน้ำฟ้ายื่นขวดน้ำให้นัทที่ยิ้มให้เช่นกัน พลางรับมาดื่ม ภาพที่เห็นมันตอกย้ำว่าเขาไม่ควรทำร้ายความรักของน้ำฟ้า ยิ่งนานวันก็ยิ่งไม่อยากจะแยกทั้งสองออกจากกัน ถึงกระนั้นก็ยังคงมีเสียงตามสายอย่างบุญตาค่อยเร่งให้เขาลงมือ และวันนี้ก็เช่นเคย
//คุณใบข้าว นี่ก็หลายอาทิตย์แล้วนะครับ คุณท่านเริ่มไม่พอใจแล้ว//
“แต่ข้าวไม่อยากทำนี่น่า”
//ถึงไม่อยากก็ต้องทำครับ คุณใบข้าวก็น่าจะรู้ว่าไม่ทำตามความประสงค์ของคุณท่าน ตัวคุณใบข้าวเองนั้นแหละที่จะเป็นคนเจ็บแทน//
"แต่ ข้าว"
//ทำเถอะนะครับ ถือว่าผมขอร้อง ผมไม่อยากเห็นคุณท่านทำร้ายคุณใบข้าวอีก// เสียงที่แสดงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ใบข้าวต้องจำใจยอม
“อืม ข้าวจะพยายาม”
หลังจากวางสายจากบุญตา ทำให้ใบข้าวคิดไม่ตกยิ่งกว่าเดิมจึงเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้หายเครียด เมื่อถึงห้องน้ำที่ไร้ผู้คน แต่กลับมีเสียงวาบวามจนใบข้าวต้องหยุดเดินนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน
“อะ อ๊า นัท อื๊อ ปาล์มไม่ไหวแล้ว”
//ไปพร้อมกัน นะครับที่รัก//
“อื๊อ อะ อ๊า นัท! ไม่ไหว จ จะออกแล้ว”
//อื๊อ อะ อะ อา อ๊า/ อะ อืมมมมม//
เสียงที่เล็ดลอดออกมาทำให้ใบข้าวตัวชากับสิ่งที่ได้ยิน เฝ้าภาวนาว่าเจ้าของเสียงนั้นคงไม่ใช่นัทคนที่เขารู้จัก ไม่ นานเจ้าของเสียงปริศนาทั้งสองก็ออกมาจากออกห้องน้ำ ส่วนใบข้าวที่หลบอยู่ก็ต้องตกใจว่าคนชื่อนัทเมื่อกี้นี้ก็คือนัทแฟนของน้ำฟ้า น้องชายแสนรักของเขา มือที่กำแน่นกับการตัดสินใจอะไรบางอย่างว่าเขาควรจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไงดี (มันคงถึงเวลาแล้วซินะ) จากนั้นเป็นต้นมาใบข้าวจึงคอยตามสืบประวัติของนัท จึงรู้ว่าเป็นคนเจ้าชู้คบทีละหลายคน ล่าสุดคือปาล์ม เด็กม.5 ที่เข้าเห็นก่อนหน้านี้ ยิ่งรู้ความจริงก็ยิ่งทำให้เขาโมโห (น้ำฟ้าพี่จะปกป้องน้องเอง)
ภายในห้องพัก
ใบข้าวมองน้ำฟ้าที่นอนอ่านหนังสืออยู่อย่างชั่งใจว่าเขาควรเริ่มต้นอย่างไงดี จึงสูดหายใจ แล้วเอ่ยขึ้น “น้ำฟ้า ช่วงนี้กับนัท เป็นอย่างไงบ้าง” น้ำฟ้าเลิกคิ้ววางหนังสือลุกขึ้นนั่งมองใบข้าวอย่างสงสัย “ก็ดี แต่ถามทำไมเหรอ”
“เปล่า คือ พี่ได้ข่าวว่านัทแอบคบกับเด็กม.5 อยู่”
“พี่ใบข้าวเอาอะไรมาพูด นัทไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย ”
“แต่พี่ได้ยินมานะว่านัทมีคนอื่น แถมเป็นคนเจ้าชู้ชอบคบทีเดียวหลายคนอีก” น้ำฟ้าชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดพลางลุกขึ้นยืน “นัทอยู่กับฟ้าตลอดแล้วจะเอาเวลาไหนไปคบกับคนอื่น พี่ใบข้าวพูดแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ ฟ้าไม่คุยด้วยแล้ว” เดินชนไหล่ใบข้าวแล้วออกจากห้องไป ส่วนใบข้าวที่นั่งลงบนเตียงเอามือกุมหัวพลางคิดว่าเขาควรจะทำอย่างไงดี
ระหว่างนั้น น้ำฟ้ารีบเดินไปหานัทที่โรงยิม “อ้าว ฟ้าทำไมมาก่อนเวลาที่เรานัดกันละ” นัทหยุดชูทบาศแล้วเดินไปหาน้ำฟ้าที่ยืนรอด้วยสีหน้าเศร้า หมับ! นัทเลิกคิ้วอย่างสงสัยที่อยู่ ๆ น้ำฟ้าโผลเข้ามากอด แต่ก็เอามือลูบหลังอย่างปลอบใจ “เป็นอะไรไปครับคนดี ทำไมถึงร้องไห้ บอกที่รักมาซิ อะ โอ๊ย ตีที่รักทำไมละครับ”
“พี่ใบข้าว ฮึก บอกว่านัทแอบคบกับเด็กม.5 อยู่ ” นัทถอนหายใจ จับไหล่คนตรงหน้าแล้วแสดงสีหน้าจริงจัง “ฟ้าไม่เชื่อใจนัทเหรอ”
“ปะเปล่าฟ้าเชื่อใจ แต่”
“ฟ้า! ฟ้าก็รู้ใช่ไหม ว่านัทอยู่กับฟ้าตลอดจะมีเวลาไปจีบใครได้อีก”
“...............................................”
“ถ้าฟ้าเชื่อคนอื่นมากกว่านัท นัทก็ไม่มีอะไรจะพูดและคงคบกับฟ้าต่อไม่ได้”ปล่อยมือจากน้ำฟ้าแล้วก้มหน้าเดินออกไป แต่น้ำฟ้าก็รีบวิ่งเข้ามากอดด้านหลังของนัทไว้แน่น “ฮือ ฮือ ฟ้าเชื่อนัทแล้ว เราอย่าเลิกกันนะ”รอยยิ้มที่มุมปากปรากฎอยู่บนใบหน้าของนัท เชิงชอบใจแฝงไปด้วยความคิดอันแยบยล “โอ้ โอ้ ไม่ร้องนะครับ ใครจะไปเลิกกับที่รักได้ง่าย ๆ ละครับ หยุดร้องนะคนดี” หันมากอดน้ำฟ้าที่สะอื้นพยายามยิ้มให้นัทที่หอมหน้าผากเชิงปลอบใจ
เวลา 20.00 น
น้ำฟ้าเดินเข้ามาภายในห้องพักที่มีใบข้าวนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองเพียงมองหน้ากันแล้วต่างหันไปทางอื่น โดยใบข้าวทำเป็นอ่านหนังสือแต่ตาก็ชำเลืองมองน้องชายอย่างเป็นห่วง ส่วนน้ำฟ้าก็รีบเดินเข้าไปอาบน้ำ พออาบเสร็จก็รีบปิดโคมไฟฝั่งตัวเองแล้วนอน โดยไม่สนใจใบข้าวที่เอามือก่ายหน้าผากพลางคิดว่าวิธีนี้คงไม่ได้ผลคงต้องใช้แผนอื่นเพื่อให้น้ำฟ้ารู้ความจริงให้ได้
“ฟ้า นอนหรือยัง”
//……………………………………//
“พี่แค่ได้ยินเรื่องของนัทมาก็เท่านั้น พี่ไม่อยากให้ฟ้าถูกหลอก”
//……………………………………//
“พี่เป็นห่วงฟ้านะ ”
ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากน้ำฟ้า มันทำให้ใบข้าวรู้สึกไม่ดีนักเพราะกลัวว่าวันเวลาเก่าๆ ที่เขาจะต้องอยู่คนเดียวหวนกลับมา เขาไม่อยากเจอเรื่องแบบนั้นอีก (พี่ภัทรบอกข้าวทีข้าวควรทำอย่างไงดี(ตอนนี้ภัทรเรียนต่อมหาลัยแห่งหนึ่ง))
วันรุ่งขึ้น
“พี่ใบข้าว ตื่นได้แล้ว” เสียงเจื้อยแจ้วจากน้ำฟ้าที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั้น เอามือแขย่าใบข้าวจนต้องลุกขึ้นนั่งขยี้ตาไปมา “หือ ตื่นแล้ว ๆ ” บอกคนตรงหน้าที่ทำแก้มป่องใส่จนต้องหรี่ตามอง “งั้นก็รีบไปแต่งตัวซิครับเดียวฟ้าก็สายไปด้วยหรอก ” ใบข้าวยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ยิ้มแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินไปห้องเรียนพร้อมน้ำฟ้าเหมือนอย่างเคย จนเหมือนลืมไปแล้วว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องหยุดตรงที่นัทมายืนรอน้ำฟ้าตอนพักเที่ยง แถมหยักคิ้วให้ใบข้าวอย่างกวน ๆ จนหน้าหมั่นไส้(หึ ไอ้นัทคอยดูเถอะกูจะกระชากหน้ากากของมึงออกมา)
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ใบข้าวทำทุกวิถีทาง เพื่อหาหลักฐานมายืนยันว่านัทมีคนอื่นนอกจากน้ำฟ้า แต่ไม่มีวี่แววที่นัทจะออกห่างจากน้ำฟ้าเลย จนมาวันนี้ที่เขาเห็นนัทหันซ้ายหันขวาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เดินเข้าไปในสวนกุหลาบ ใบข้าวจึงรีบสะกดรอยตามไปก็พบปาล์มเด็กม.5 ที่เขาเคยได้เห็นตอนที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกันนัทในคราวนั้น ทั้งสองนั่งกอดจูบกัน อย่างที่ใครเห็นก็รู้ว่าเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน จึงรีบส่งข้อความให้โอเลี้ยงและน้ำฟ้าตามมาที่สวนกุหลาบ
ไม่นานน้ำฟ้าและโอเลี้ยงก็มาถึง แล้วจะตะโกนเรียกใบข้าว แต่ก็ถูกใบข้าวทำท่าทางว่าให้เงียบ ชี้ไปยังบุคคลเบื้องหน้า ทั้งสองขมวดคิ้ว มองดูอีกครั้ง จนน้ำฟ้า อุทานเบาๆ “พี่นัท”
“ที่นี่เชื่อพี่หรือยังละ ว่ามันมีคนอื่นนอกจากฟ้า ก่อนที่ฟ้าจะมามันกอดจูบกัน แล้วเห็นไหมมันเอามือลูบหน้าไอ้เด็กนั้นยิ้มอย่างมีความสุขทั้งที่มีฟ้าอยู่ทั้งคน” ใบข้าวบอกน้ำฟ้าที่กำมือแน่นกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยโกรธ เดินตรงไปยังนัทและผลักปาล์มจนล้มลงกับพื้น “เพี๊ยะ” หน้าของนัทหันไปตามแรงตบนั้น มองน้ำฟ้าด้วยความตกใจ
“ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮึก ฮือ ฮือ มึงหลอกกู”
“หลอกอะไรกันฟ้า นัทไม่เข้าใจ” จับไหล่คนตรงหน้าแต่ก็ถูกปัดออก “มึงออกไปห่าง ๆ จากน้องกูเลยนะ” ใบข้าวหมายจะก้าวไปต่อยนัทแต่ก็ถูกโอเลี้ยงห้ามไว้ “ เพี๊ยะ มึงมีไอ้เด็กนี่อยู่แล้วมาคบกับกูทำไม ฮือ ฮือ” น้ำฟ้าวิ่งหนีออกไปจากสวนกุหลาบโดยมีนัทวิ่งตามไป จนรั้งมือน้ำฟ้าไว้ได้
“ฟ้า! ฟังนัทก่อน”
“ปล่อย ปล่อยฟ้า ฮือ ฮือ” น้ำฟ้าพยามแกะมือออกแต่ก็ถูกดึงให้มาอยู่อ้อมอกแกร่งของนัท “ฟังนัทนะ ที่ฟ้าเห็นเมื่อกี้เป็นรุ่นน้องนัท เขาแค่มาปรึกษาเรื่องแฟน”
“แต่ทำไมต้องไปลูบหน้า เหมือนกำลังจะจูบกันละ” น้ำฟ้าบิดตัวหนีแต่ก็ถูกนัทกอดแน่นกว่าเดิม “ก็น้อง เขา น้องเขามีใบไม้ติดผมนัทเลยเอาปัดออก แต่ไปโดยห่างตาเข้า นัท นัทเลยมองดูว่ามีแผลที่ตาของน้องเขาหรือเปล่าก็เท่านั้น”
“จะจริงนะ” น้ำฟ้าเงยหน้ามองนัทที่พยักหน้าตอบ “ก็จริงซิครับ นัทมีแค่ฟ้าคนเดียวก็พอแล้ว” น้ำฟ้าเอาหน้าซุกอกของนัทด้วยความสบายใจ จนใบข้าววิ่งตามมาทันพอดี “ไอ้นัทออกห่างจากฟ้านะ แล้วฟ้าก็มาหาพี่ด้วย”
“ไม่! พี่ใบข้าวโกหก นัทไม่เคยนอกใจฟ้าเลย”
“แต่พี่เห็นพวกมันจูบกันนะ”
“ไม่ ไม่ ฟ้าไม่ฟัง” ใบข้าวมองน้ำฟ้าด้วยสีหน้าเป็นกังวลไอ้นัทมันคงกล่อมฟ้าสำเร็จถึงได้เป็นแบบนี้ “ฟ้าครับ พอได้แล้ว พี่ใบข้าวเขาคงเข้าใจผิด อย่าไปโกรธพี่เขาเลยนะครับ”
“แต่พี่ใบข้าวชอบยุให้ฟ้าเลิกกับนัทนะ” น้ำฟ้าจับมือนัทแน่นหันไปมองใบข้าวด้วยสายตาตัดพ้อง โทษสิ่งที่ใบข้าวทำ “ไม่เอาน่า นัทไม่อยากให้พี่น้องทะเลาะกัน เอาเป็นว่าดีกันนะครับ” จับมือใบข้าวและน้ำฟ้าให้จับมือกัน แล้วแอบเนียบกอดทั้งสองคนไว้ “อืม ฟ้าไม่โกรธพี่ใบข้าวก็ได้”
To Be Continued
:o12:
-
นัท...... ฆ่าซะดีมัย :beat:
คนเขียนค่ะ คนอ่านงง ดราม่าอยู่ดีๆ ตัดตอนมาปกติ
เรียบร้อย เกือบแฮปปี้ ไม่เข้าใจอ่า :m31:
เนื้อเรื่องมันตัดไปเยอะเกินนะ
อย่างน้อยก็น่าจะเกริ่นนำก่อนว่าก่อนหน้านั้น
เกิดอะไรขึ้น ยังไง เป็นมายังไงอะไรแบบนี้
ตอนนี้รู้สึกเหมือนอ่านคนละเรื่องกันแรกๆเลย
แล้วน้ำฟ้าเป็นตัวละครที่หน้าหมั่นใส้มาก
ดูทำเป็นใสสื่อ เออ จริงๆจะบอกว่าโง่อะแหละ
เกะกะอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนใบข้าว เป็นตัวละครที่ไม่ได้ดั่งใจเลย
เป็นนางเอ๊กนางเอกเกิน อยากให้ร้ายๆไปเลย
หรือไม่สนใจใครไปเลย เพราะจากสภาพแวดล้อมที่โตมา
ดูแล้วไม่น่าจะทำให้ใบข้าวเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้ได้นะค่ะ
ทำให้นึกถึงละครหลังข่าวสมัยเก่า
ทั้งที่ตอนเปิดเรื่องมาน่าสนใจมากแท้ๆ
อย่าโกรธเข้าน้า มันขัดๆจนอดท้วงไม่ได้
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ :mew1:
-
อ่านตอนที่แล้วกับตอนนี้แล้วเหมือนอ่านคนละเรื่องกับตอนแรกเลยค่ะ คือมันเปลี่ยนได้ฉับมาก
-
มันไม่ปะติดปะต่อกันป่ะ ดูงงๆยังไงชอบกล
มันขัดๆอ่ะ น่าจะเกริ่นเรื่องหน่อยว่าเป็นมายังไง
ตะวันไปไหน อะไรยังไง น้ำฟ้ากลับมาเรียนที่ไทย
แล้วตะวันหายไปเลย
น้าฟ้าโง่มาก หลงผู้ชายจนไม่มีเหตุผล
เหมือนจะรู้สึกไปเองรึเปล่าว่านัทอ่ะ ยังรักยังชอบใบข้าวอยู่
-
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของ คุณpannixz , คุณชะรอยน้อย,คุณ@nune@ ,คุณ iamnanด้วยนะ คนเขียนลองแก้ไขเพิ่มเติมดูแล้ว เป็นไงบอกได้นะ ขอบคุณที่ติดตามจ้า
ตอบคำถาม
คุณpannixz เราไม่โกรธหรอกจ้า เห็นด้วยอย่างจริง พออ่านไปจริงแฮะ คนเขียนจะพยายามนะ แต่ตอนต่อ ๆ ไป หน้ากระโดดขาคู่ให้น้ำฟ้า
คุณชะรอยน้อย คนเขียนลองเพิ่มเติมให้แล้วจ้า
คุณ @nune@ คนเขียนลองเพิ่มเติมให้แล้วจ้า ส่วนนัท ถั่วต้มเลย นัทยังคงมีใจให้ใบข้าวอยู่ รอตอนหน้านะ
คนเขียนไปละั :sad4:
-
ตอนที่ 8 แผนการณ์
หลายวันต่อมาน้ำฟ้าพูดคุยกับใบข้าวตามปรกติแต่ก็แอบเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องของนัท ใบข้าวก็เช่นกัน เขาไม่อยากให้น้ำฟ้าต้องเสียใจแบบวันนั้น ถ้าต้องเลิกลากับนัทจริง ๆ ยิ่งไม่อยากนึกถึงวันที่น้ำฟ้าต้องเสียน้ำตา
//ประกาศ นายธนา บดินศราลักษณ์ มีญาติมาขอพบ เชิญมาที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ด่วน // ใบข้าวขมวดคิ้วอย่างสงสัยใครมาหาเขานะ แต่คิดไปคิดมามีคนเดียวที่จะมาหาเขา (พี่บุญตา) จึงรีบวิ่งไปยังห้องประชาสัมพันธ์อย่างดีใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปที่มีป้ากลิ่นมาด้วย
“คุณหนูใบข้าวของป้า” หญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วกอดใบข้าวอย่างคิดถึง “ข้าวคิดถึงป้ากลิ่นมากเลยครับ” น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจในการเจอกับคนสำคัญทำให้ต้องชะงักกับคำพูดที่ได้ยิน “ป้ามาลาค่ะ คุณหนู”
“ปะ ป้าจะไปไหน ไม่เอาข้าวไม่ให้ไป” หญิงชราส่ายหน้าค่อย ๆ จับมือใบข้าวแน่น โดยบุญตาเอ่ยขึ้น
“อย่าพูดแบบนั้นซิครับป้า เดียวคุณใบข้าวก็เขาใจผิดว่าป้าถูกคุณท่านไล่ออก แล้วคุณใบข้าวจะทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดีเอานะครับ” น้ำเสียงที่ใคร ๆ ฟังว่าเป็นห่วงแต่กลับแอบแฝงไปด้วยคำขู่ว่า ใบข้าวควรเลิกเล่นได้แล้ว ถ้าเขาไม่ทำให้มันจริงจังกว่านี้ คงจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับป้ากลิ่น
“โธ่ คุณบุญตาละก็ พูดแบบนี้ไม่ดีนะคะ คุณหนูยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย แต่คุณหนูค่ะ ป้าจะกลับบ้านต่างจังหวัดซักพัก ระหว่างที่ป้าไม่อยู่คุณหนูดูแลตัวเองด้วยนะคะ”หญิงชรา หันไปบอกใบข้าวที่กอดแน่นไม่ยอมปล่อย จนบุญตาต้องบอกว่าถึงเวลาต้องไปแล้ว
ส่วนใบข้าวที่เดินออกมาจากห้องประชาสัมพันธ์ก็ค่อย ๆ เดิน หมดอะไรตายอยากไม่มีกระจิตกระใจที่เดินต่อไปข้างหน้า เดินเซไปมาจนชนเข้ากับนัทที่เดินผ่านมาพอดี “เฮ้ย ใบข้าวเดินดูทางบ้างซิ” นัทจับไหล่ใบข้าวให้หยุดเดินเอามือโบกไปมา แต่ใบข้าวยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น “หมับ” นัทตกใจที่อยู่ ๆ ใบข้าวกอดเขา ส่วนใบข้าวนั้นไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างซักเท่าไร แต่อยากหาใครซักคนที่ช่วยให้เขาได้รับรู้ถึงความอบอุ่นนั้น “เฮ้ย ๆ หยุดนะใบข้าว เดียวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจว่าเราแอบคบกัน ถ้าไปถึงหูฟ้าเข้ามีหวังต้องบอกเลิกกับนัทจริง ๆ แน่” ประโยคที่ได้ยินเหมือนจุดประกายความคิดของใบข้าวขึ้นมา จึงผละออกแล้วยิ้มให้นัทที่หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว (อ้า อย่ายิ้มได้ไหมมันใจเต้น) “ขอโทษ งั้นกูไปละ”
พอตกเย็นใบข้าวมานั่งในสวนกุหลาบที่คิดว่านัทน่าจะเดินผ่านตรงนี้ แล้วเป็นไปตามที่คาดนัทเดินมาทางนี้จริง ๆ แถมไม่มีใครเดินมาด้วยจึงรีบลุกขึ้นเดินไปขวางนัทตกใจ ที่อยู่ ๆ ใบข้าวก็โผล่เข้ามากอด “ข้าวรักนัทนะ” นัทค่อย ๆ ดันไหล่ให้ใบข้าวออกห่าง “แต่ใบข้าวปฎิเสธนัทไปแล้วนิ แล้วจะมาอะไรกับนัทอีก แถมยังจะให้เลิกกับน้ำฟ้า”
“ตั้งแต่นัทคบกับน้ำฟ้า ข้าวเพิ่งรู้ใจตัวเองว่ารักนัทเหมือนกัน นัทก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าข้าวไม่พอใจที่นัทคบกับน้ำฟ้า” สายตาที่เว้าวอนกับน้ำเสียงอันเศร้าสร้อยทำให้นัท ถอนหายใจดึงใบข้าวเข้ามากอดด้วยดีใจ “จริงเหรอ ใบข้าวรักนัทจริง ๆ ใช่ไหม ”
“โธ่ นัทก็รู้ว่าคนอย่างใบข้าวจะทำอะไรชวนเลี่ยนแบบนี้ได้ถ้าไม่รักนัทจริง” นัทที่ได้ยินยิ่งกอดใบข้าวแน่น ส่วนใบข้าวก็ยิ้มให้นัทที่ซ่อนไปด้วยแผนการ จากนั้นทั้งสองก็แอบมาเจอกันโดยไม่ให้น้ำฟ้ารู้ และวันนี้ก็เช่นกัน
“ใบข้าวพรุ่งนี้มาหานัทที่นี่อีกได้ไหม” นัทที่นอนหนุนตักใบข้าวอยู่เอ่ยถามขึ้น ขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมไม่ตอบ “ใบข้าวไม่อยากมาเจอนัทที่นี่เหรอ”
“ปะ เปล่า ข้าวแค่ไม่อยากมาเจอนัท เหมือนคนอื่น ๆ อย่างที่นัทเคยพามา ข้าวไม่ชอบที่นัทมีแฟนหลายคน”
“โธ่ อย่าพูดแบบนั้นซิข้าว” ใบข้าวหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็คน้ำตาแล้วหันไปหานัท “ฮึก ข้าวไม่เชื่อนัทหรอก ถ้านัทจริงใจกับข้าวก็ต้องบอกเลิกกับคนอื่น ๆ รวมทั้งน้ำฟ้าด้วย ” นัทลุกขึ้นนั่งอย่างรนรานเอามือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของใบข้าวด้วยความรัก “นัทจะบอกเลิกทุกคนเพื่อใบข้าว” ริมฝีปากประทับบนหน้าผากของใบข้าว ที่หลบแล้วโผล่กอดนัทแน่น โดยไม่รู้เลยว่ามีแฟนคลับหมายเลข 1 อย่างเกมส์เห็นทั้งสองคนกอดกัน จึงรีบวิ่งไปบอกน้ำฟ้า
“โอเลี้ยง โอเลี้ยง น้ำฟ้าละ” เกมส์วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบมองตามนิ้วของโอเลี้ยงชี้ไปที่น้ำฟ้ากำลังห่อคุกกี้ในห้องชมรมอาหารอยู่ “เฮ้ย ไอ้เกมส์มีอะไรวะถึงวิ่งเข้ามาในนี้ อยากได้คุ๊กกี้ของกูใช่เปล่า แต่เสียใจนะกูทำให้นัท” น้ำฟ้าแลบลิ้นอย่างกวน ๆ ไปให้เกมส์ที่เริ่มทำหน้าเศร้า พลางยื่นรูปของคนสองคนกำลังกอดกันอยู่ “ใครอ่ะ” น้ำฟ้าขมวดคิ้วมองดูรูปอย่างไม่เข้าใจ “กูเห็นไอ้นัทกับใบข้าวกอดกันที่สวนกุหลาบหลังโรงเรียน”
“เฮ้ย เฮ้ย ไอ้เกมส์มึงพูดให้ดีนะโว๊ย เฮียเขาออกจะเกลียดไอ้นัทจะตาย จะไปกอดกับไอ้นัทได้อย่างไง ไหนดูซิ” โอเลี้ยงแย่งมือถือมาดูรูปก็เห็นนัทกอดใครบางคนอยู่แต่อีกคนเขาไม่แน่ใจ “ใช่ ใบข้าวใช่ไหม” เกมส์ถามความคิดเห็น “อาจจะไม่ใช่เฮียข้าวก็ได้ ใช่ไหมฟ้า” โอเลี้ยงมองน้ำฟ้านิ่งเงียบกับมือที่กำคุกกี้แน่น ภายในใจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าสิ่งที่เกมส์เล่ามาจริงหรือไม่ ในเวลาต่อมาน้ำฟ้าจึงนั่งรอให้ใบข้าวกลับมาที่ห้องพัก ไม่นานใบข้าวก็มาถึงขมวดคิ้วมองน้ำฟ้าที่ตอนนี้ไม่แสดงสีหน้าดีใจเหมือนทุกครั้งที่เขากลับมาจึงเอ่ยถาม
“น้ำฟ้า ไม่สบายหรือเปล่า” ยื่นมือไปจับหน้าผากแต่ก็ถูกปัดออก “ฟ้า ไม่เป็นอะไร พี่ใบข้าวเถอะไม่ไหนมากลับซะมืดเลย ” สิ่งที่ได้ยินทำให้ใบข้าวยิ่งสงสัยกว่าเดิม “อาจารย์เรียกพี่นะ แต่ฟ้าเถอะเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้ดูอารมณ์ไม่ดี”
“หึ ไม่มีอะไรหรอก ฟ้าแค่โมโหแทนเพื่อนที่ถูกพี่ชายตัวเองแย่งแฟนไปนะ พี่ใบข้าวอย่าคิดมากเลย” ใบข้าวนิ่งไปชั่วครู่ หันมายิ้มให้น้ำฟ้าที่ไม่ยิ้มตอบ “ถ้าเป็นฟ้านะ ฟ้าจะไม่ให้อภัยเลย” จ้องมองไปยังใบข้าวด้วยสายตาจริงจังปนขู่ “พี่ว่า พี่ชายของเพื่อนฟ้าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างถึงได้ทำแบบนั้น งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” หลังจากที่ใบข้าวเดินเข้าห้องน้ำไป น้ำฟ้าพูดออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบ่า (ถ้าพี่แย่งนัทไปจากฟ้าจริง ฟ้าจะไม่ยกโทษให้พี่เป็นอันขาด)
ถึงนัทจะบอกเลิกกับแฟนคนอื่น ๆ หมดแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะบอกเลิกน้ำฟ้า ทำให้ใบข้าวยิ่งต้องหาวิธีจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด (เฮ้อ วิธีนี้คงไม่ได้ผล) ระหว่างเดินไปตามระเบียงก็ได้ยินเสียงของเด็กม.5 กลุ่มหนึ่งพูดถึงนัทจึงเดินไปใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็น ปาล์มที่หน้าแดงอยู่ “พี่นัททำใช่ไหมไอ้รอยแดงที่คออ่ะ” เพื่อนคนนึงในกลุ่มเอ่ยขึ้นทำให้ปาล์มต้องเอาปกเสื้อปิดคอตัวเอง “เรื่องของกูน่า” ทั้งหมดหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ส่วนใบข้าวแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ (ไอ้นัท มึงยังไม่บอกเลิกไอ้ปาล์มอีกเหรอ)
จากนั้นใบข้าวเริ่มตีสนิทปาล์มโดยการพูดคุยหรือทักทายตามทางเดินเวลาเปลี่ยนห้องเรียน ไม่นานใบข้าวก็มีโอกาสไปนั่งเล่นที่ห้องของปาล์ม “พี่ใบข้าว กินน้ำก่อนครับ ^^” รอยยิ้มจากรุ่นน้องส่งมาให้ใบข้าวที่ยิ้มตอบ “งั้นเรามาเรียนตัดต่อภาพกันเลยละกัน” ปาล์มพยักหน้าแล้วยกเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ใบข้าวที่เริ่มสอน เวลาผ่านไปปาล์มขอตัวไปเข้าห้องน้ำได้ทีใบข้าวจึงค้นหาข้อมูลและเจอคลิปดี ๆ ของนัทเข้าซะแล้ว (คิก คิก ไอ้นัทเสร็จกูแน่)
ณ สวนกุหลาบ
“ใบข้าวเรียกนัทมาทำไหมเหรอ” อยู่ ๆ นัทก็ต้องตกใจ ที่ใบข้าวชูมือถือที่มีนัทกำลังทำอะไรอยู่ “บะใบข้าวเอามันมาได้อย่างไง” นัทหมายจะยื่นไปจับแต่ก็ถูกใบข้าวชักมือออกห่าง
“โอ๊ะ โอ๊ ใจเย็น ๆ ถ้าอยากได้คืนที่รักก็ต้องบอกเลิกน้ำฟ้าซะ ภายในวันนี้” นัทกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้าด้วยความกลัว “คะ ครับ ” ใบข้าวกวักมือเรียกนัทให้เข้ามาใกล้ แล้วบอกแผนการณ์บอกเลิกน้ำฟ้าให้นัทฟัง
12.00 ณ โรงอาหาร
“นัทเลิกเรียนแล้วมาหาฟ้าที่เดิมนะ” น้ำฟ้าเอ่ยขึ้นระหว่างนั่งกินข้าวเที่ยงโดยมีใบข้าวและโอเลี้ยงนั่งอยู่ด้วย ส่วนนัทชำเลืองมองใบข้าวแวบหนึ่งแล้วหันไปหาน้ำฟ้า “คือนัทมีซ้อมบาส เอาไว้เจอกันวันอื่นได้ไหม” น้ำฟ้าชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ยิ้มให้นัท “ก็ได้ แล้วแต่นัทละกัน” น้ำฟ้ามองข้าวในจานอย่างเซ็ง ๆ แล้วลุกขึ้น “ฟ้าขอไปห้องน้ำก่อนนะ”
“อะ เออ นัทก็จะไปห้องเรียนเหมือนกัน อาจารย์วิชานี้เข้าตรงเวลาซะด้วย” ใบข้าวและโอเลี้ยงพยักให้หน้าทั้งสองที่เดินออกไป “สองคนนี้แปลก ๆ เฮียว่าไหม” โอเลี้ยงหันมาถามใบข้าวที่กำลังลุกขึ้นยื่น “ฉักูก็นึกได้ว่ามีธุระมึงไปห้องเรียนก่อนเลยนะ” พูดเสร็จก็เดินจากไปโดยปล่อยให้โอเลี้ยงสงสัยกว่าเดิม “เฮ้อ แปลก ๆ นะสามคนนี้”
ระหว่างที่น้ำฟ้าเดินออกจากห้องน้ำกำลังล้างมืออยู่ พอหันไปก็เจอนัทยืนยิ้มอยู่ก่อนแล้ว “ฟ้า นัทมีเรื่องอยากคุยด้วย” น้ำฟ้าหันไปล้างมือต่อโดยทำเป็นไม่สนใจ “คุยกันพรุ่งนี้ก็ได้นิ นัทว่างไม่ใช่เหรอ” นัทถอนหายใจจับแขนน้ำฟ้าไว้ไม่ให้เดินหนี
“ฟ้าอย่าเดินหนีแบบนี้ นัทขอร้อง” น้ำฟ้าหันมามองนัทด้วยความรู้สึกเจ็บ และไม่อยากได้ยินคำว่าที่จะตามมาไม่กี่นาทีนี่
“นัทไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไงดี แต่..”
“อย่าพูด ฮึก ฟ้าไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง ฮะ ฮือ” เอามือปิดหูตัวเองกับน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย จนนัททำอะไรไม่ถูก แต่ก็ต้องทำเพื่อใบข้าว “ฟ้า! นัทไม่ดีพอที่จะเป็นคนรักของฟ้าอีกต่อไป เพราะนัทรักคนอื่นที่ไม่ใช่ฟ้าแล้ว เราเลิกกันเถอะนะ” นัทพูดพลางก้มหน้าแล้วเดินจากไป แต่น้ำฟ้าก็วิ่งเข้ามากอดด้านหลัง “ฮะ ฮือ ไม่เอา ฟ้าไม่เลิก ฟ้ารักนัท ฮึก คนเดียว ฮือ ฮือ”
“แต่นัทไม่ได้รักฟ้าแล้ว”
“ใบข้าวใช่ไหมที่นัทรัก”มือที่กำแน่นแฝงไปด้วยความโกรธ นัทยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยขึ้น“ไม่เกี่ยวกับใบข้าวเลย ถึงไม่มีใบข้าวนัทก็คงรักคนอื่นที่ไม่ใช่ฟ้า”
“แล้วมันเป็นใครละ ที่นัทรัก” นัทแสยะยิ้มค่อย ๆพูดอย่างช้า ๆ “ปาล์มเด็กม.5 นัทรักปาล์ม” น้ำฟ้าตัวสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นกับสิ่งที่ได้ยิน “แล้วพี่ใบข้าวละ”
“หึ ถึงนัทจะเคยรักใบข้าวมาก่อน แต่ตอนนี้นัทรักปาล์มเข้าใจไหมฟ้า” นัทแกะมือน้ำฟ้าออกแล้วเดินออกไป
“นะนัท อย่าไปนะ ฮือ ฮือ ฟ้ารักนัทเข้าใจไหม ฮือ ฮือ ” น้ำฟ้าค่อย ๆ คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด มองคนที่เขารักเดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง ส่วนใบข้าวที่เดินตามมาเห็นเหตุการณ์ก็สงสารอย่างจับใจ ค่อย ๆ ๆ เดินไปหาน้ำฟ้าแล้วยื่นมือดึงให้ลุกขึ้นจากพื้น น้ำฟ้าโผล่กอดใบข้าวแน่นสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจและขอบคุณที่ใบข้าวไม่ได้ทรยศเขา
ทุกอย่างกลับมาเป็นดั่งเดิมโดยน้ำฟ้าและใบข้าวคุยกันตามปรกติแต่มีบางครั้งที่น้ำฟ้าดูเศร้ากับการเลิกลาจากคนรัก ส่วนคนอื่น ๆ ก็ดีใจที่น้ำฟ้ากลับมาโสดอีกครั้ง แต่ช่วงนี้น้ำฟ้าจะติดพี่ชายอย่างใบข้าวเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะไปเรียน กินข้าว นอน ก็จะมีใบข้าวอยู่เคียงข้างน้ำฟ้าเสมอ จนทำให้นัทที่เฝ้ารอหาโอกาสแก้แค้นพี่น้องคู่นี้ไม่ได้ซักที (หึ บังอาจมาทำให้รักแล้วจากไปเหรอใบข้าว ชิส์ แถมเอาเรื่องนั้นมาขู่กับเขาอีกมันน่าเจ็บใจ) วันเวลาที่นัทรอคอยก็มาถึง เพราะตอนนี้ใบข้าวอยู่คนเดียวแล้ว จึงคว้ามือใบข้าวให้เดินตามมาด้านหลังโรงยิม
“ไอ้เชี้ยปล่อยกูนะ”ใบข้าวสลัดมือออกจากนัทได้ก็วิ่งหนีแต่ก็ถูกรั้งไว้ “ใบข้าวคุยกับนัทก่อนนะ ถือว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันแบบนี้”
“ไม่ กูไม่อยากคุยกับคนหลายใจอย่างมึง” ใบข้าวจะตะโกนบอกนัทโดยไม่รู้ว่ามีน้ำฟ้าที่มาล้างมืออยู่แถวโรงยิม ส่วนน้ำฟ้าได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันจึงค่อย ๆ เดินไปดูก็พบว่าเป็นนัทและใบข้าวยืนพูดกันอยู่
พอนัทเห็นน้ำฟ้าก็โอบกอดใบข้าวแน่น “นัทไม่ดีเองที่ไม่ยอมบอกเลิกน้ำฟ้าตั้งแต่แรก อย่าโกรธนัทเลยนะ” ใบข้าวพยายามแกะมือจากนัทที่รวบตัวไว้ “นัทรักใบข้าวคนเดียวได้ยินไหม” โน้มหน้าไปใกล้หมายจูบใบข้าวที่เบียงหน้าหนี แล้วผละออกจากคนตรงหน้า “กูไม่อยากฟัง” พูดจบก็รีบเดินออกมา “นัทบอกเลิกฟ้าตามที่ใบข้าวสั่งแล้วทำไมทำกับนัทแบบนี้” เสียงตะโกนตามหลังใบข้าวมาพร้อมกับการเผชิญหน้า น้ำฟ้าที่ยืนน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด กับเสียงเรียกอันแบ่วเบาของใบข้าว “น้ำฟ้า”
To Be Continued
-
แต่ตอนนี้ฟ้ารักปาล์มเข้าใจไหมฟ้า
มันต้องเป็น แต่ตอนนี้นัทรักปาล์มเข้าใจไหมฟ้า รึเปล่าคะ
นัทรักมากแค้นมากธรรมดา
ใบข้าวซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง
ฟ้าคงไม่ฟังเหตุผลอะไร
สุดท้ายใบข้าวก็โดนจัดหนักแน่ๆ
โทษฐานที่ทำให้ฟ้าเสียใจ
-
เดี่ยวฟ้าก็โกรธข้าวอีกกก กรรมมมมมมมม :katai1: :ling1:
-
ไอ้นัทมึงมัน ไอ้เลววววววววว
สงสารใบข้าวโดนทั้งขึ้น ทั้งล่อง ว่าแ่ตะวันจะกลับมาอีกมั้ย
แล้วพี่ชายคนนัั้นล่ะหายไปไหนนนน
ฮือออออๆๆๆสงสารใบข้าว
.
.
ไรท์แต่งดีจริงๆ แปะ แปะๆๆๆๆๆ :o8: :jul1:
-
ส่งสารใบข้าวจัง
-
ตอนที่ 9 ความเสียใจ
“น้ำฟ้า”
“ที่พี่ทำแบบนี้ ฟ้าจะขอฟังเหตุผลอย่างที่พี่เคยบอก บอกมาซิว่าทำไมต้องแย่งนัทไปจากฟ้าด้วย” มือที่กำแน่นกับเสียงตะโกนด้วยความโกรธทำเอาคนที่อยู่บริเวณนั้นเดินมาดูอย่างสงสัย “พะ พี่”
“ข้าวก็บอกฟ้าไปซิว่าเรากำลังคบกันอยู่”
“ไอ้เชี้ยนัทหุบปาก หมา หมา ของมึงซะ น้ำฟ้าฟังพี่ก่อน” ใบข้าวเดินเข้าไปหาน้ำฟ้าที่ง้างมือตบหน้าใบข้าวที่เซไปตามแรงแต่ก็ยังไม่ลดละความพยายาม “ไม่ ไม่ ฟ้าไม่ฟัง ฮือ ทำไมต้องแย่งนัทไปจากฟ้า ฟ้าเกลียดพี่แล้ว คนทรยศ” น้ำฟ้าวิ่งออกจากโรงยิมโดยมีโอเลี้ยงตามไปด้วย ส่วนใบข้าวกำลังจะวิ่งตาม แต่ก็ถูกเกมส์รั้งเอาไว้ “อย่าตามไปนะ แค่นี้ก็ทำให้น้ำฟ้าทรมานมากพอแล้ว ” ใบข้าวพยายามดิ้นออกจากเกมส์และดินที่รั้งตัวไว้ “ไม่ กูจะไปหาฟ้า”
“แย่งแฟนคนอื่นได้หน้าตาเฉย ยังมีหน้าจะไปพูดอะไรกับน้ำฟ้ามันอีก” หลายคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเกมส์ พร้อมสายตาหลายคู่จับจ้องมองใบข้าวเป็นตาเดียวพลางซุบซิบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับสายฝนที่โปรยลงมาโดยมีใบข้าวคุกเข่าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
20.00 น.
ใบข้าวเดินวนไปมาชะเง้อมองทางเดินก็ไม่มีวี่แววของน้ำฟ้า จึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องพักของโอเลี้ยง //ก๊อก ก๊อก// “ครับ ครับ มาแล้วครับ” โอเลี้ยงค่อย ๆ เปิดประตูก็พบใบข้าวที่เดินเข้าไปในห้องมองน้ำฟ้าที่ลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ “ฟ้า กลับห้องกับพี่” ใบข้าวยื่นมือไปหาน้ำฟ้าที่เดินถอยหลังหนีไปอยู่ด้านหลังเบียร์เพื่อนร่วมห้องของโอเลี้ยง “ไม่ ฟ้าไม่กลับ”
“ฟ้าอย่าทำแบบนี้มันรบกวนคนอื่นเขา มีอะไรไปคุยกันที่ห้อง ”
“ไม่ไม่ไม่ ฟ้าเกลียดพี่ ฮึก ได้ยินไหมฟ้าเกลียดพี่ ฮะ ฮือ ฮือ” น้ำฟ้าส่ายหน้าไปมาด้วยความโกรธ ถอยหลังหนีใบข้าวที่พยายามจะจับตัวไว้ “ใบข้าวกลับไปก่อนเถอะ ให้น้ำฟ้าใจเย็นลงกว่านี้ค่อยพูดกัน” โอเลี้ยงพูดด้วยเสียงที่เห็นใจ ความรักมันห้ามกันไม่ได้ เขาเข้าใจดีหันมองเพื่อนผู้ไร้เดียงสาอย่างน้ำฟ้า กับพี่ชายผู้รักน้องยิ่งชีพอย่างใบข้าว เฮ้อ หวังว่าไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิดนะ
ใบข้าวที่เดินกลับห้องมาด้วยใจที่หดหู่ปนเจ็บใจที่เสียรู้นัทได้ เฮ้อ เขาจะทำอย่างไงละทีนี้ ส่วนน้ำฟ้าที่นอนบนเตียงของโอเลี้ยง พลางคิดในใจด้วยความเกลียดชังนึกย้อนไปยังสิ่งที่ใบข้าวเคยทำ เข้าใจว่าคำว่าพี่น้องสำหรับเขาคงไม่มีสำหรับใบข้าวเลย (ถ้าพี่เกลียดผมมากนัก ผมก็จะเกลียดพี่เหมือนกัน) ท้องฟ้าอันสดใสค่อย ๆ มีเมฆก่อตัวเป็นพายุดั่งหัวใจของน้ำฟ้าที่แปรปรวนไปด้วยความเกลียดชัง
วันรุ่งขึ้น
ใบข้าวตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจที่เห็นน้ำฟ้ายืนอยู่ภายในห้อง “น้ำฟ้า พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้ คุณตาท่าน…” ลุกขึ้นยื่นแล้วเดินไปหาน้ำฟ้า “คุณไม่ใช่พี่ผม แล้วอย่ามาอ้างชื่อคุณปู่ของผม คุณทำตัวเอง” น้ำเสียงที่เรียบไร้ซึ่งของจริงใจมันได้หายไปกับน้ำฟ้าคนก่อนแล้ว “พะพี่”
“คุณรีบแต่งตัวซะเถอะ ผมไม่อยากให้รูมเมทผมไปสาย แล้วอาจารย์จะว่าผมได้” ใบข้าวก้มหน้ากับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ระหว่างที่ใบข้าวออกจากห้องน้ำ ก็ไม่เห็นน้ำฟ้าแล้ว จึงรีบแต่งตัวแล้วเดินไปห้องเรียน ระหว่างทางมีแต่เสียงซุบซิบเรื่องเขาและน้ำฟ้า จนมาถึงห้องเรียน โดยมีเพื่อนในห้องยื่นขาออกมาจนใบข้าวสะดุดล้มลงไปกับพื้น พร้อมเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ใบข้าวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเดินไปที่โต๊ะนั่งของเขาที่ตอนนี้มีแต่คำหยาบคายด่าทอเขา จึงเอาผ้าเช็ดหน้าลบโต๊ะนั่งของตัวเอง ตุบ เสียงฟุตบอลกระแทกหัวของใบข้าวอย่างจัง มันรู้สึกมึน แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ “แหม่งถึกอย่างกับควายเลยวะ สมแล้วที่หน้าด้านแย่งแฟนคนอื่น” เด็กที่นั่งข้างเกมส์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะตามมา น้ำฟ้ายิ้มที่มุมปากเดินเข้าไปหาใบข้าว “พวกนายหยุดซักที พี่ใบข้าวเขาไม่ได้ตั้งใจแย่งแฟนของฟ้าซักหน่อย” ทั้งหมดเลิกคิ้วพูดเป็นเสียงเดียว “เหรอ!!!!” แล้วหันไปทำอย่างอื่น “พี่ใบข้าวมา เดียวฟ้าช่วย” ใบข้าวมองน้ำฟ้าอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำในตอนเช้าและตอนนี้
“อ้าว อ้าว ทุกคนเข้าไปนั่งที่ของตัวเองได้แล้ว” ทั้งหมดรีบมานั่งที่ของตัวเองอย่างเร็วไว “นักเรียนทำความเครารพ /สวัสดีครับคุณครู”
“สวัสดีจ๊ะทุกคน วันนี้ครูมีข่าวดีมาบอก”
“อะไรฮะคุณครู ถูกหวยเหรอ” คุณครูศิตา ยกมือดุทานิลแล้วเอ่ยต่อ “วันนี้ครูมีทุนจากมหาลัยดัง มาบอกพวกเธอ ทั้งค่าเรียน ค่าอาหารและที่อยู่ฟรี ถ้าใครสนใจมาหาครูได้หลังเลิกเรียน” ทั้งหมดส่ายหน้ากันไปมา เพราะเด็กโรงเรียนนี้มีแต่คุณหนู และพ่อแม่ของพวกเขาก็มีกำลังที่จะส่งเข้าเรียนต่อมหาลัยได้ไม่ยาก แต่มีหนึ่งคนอย่างใบข้าวที่ต้องการจะไปเรียนต่อที่นั้นเหลือเกิน มันเหมือนเป็นใบเบิกทางจะช่วยให้เขาไปจากบ้านบดินศราลักษณ์ และมีงานที่มั่งคงรออยู่ ส่วนน้ำฟ้าที่แสยะยิ้มมองดูใบข้าวอย่างชั่งใจ แต่ความโกรธนั้นก็ชนะแล้วตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
หลังเลิกเรียนใบข้าวรีบวิ่งไปห้องพักครู โดยมีน้ำฟ้ายืนคุยกับคุณครูศิตาอยู่ก่อนแล้ว “อ้าวใบข้าวมาหาครูหรือเปล่าจ๊ะ”คุณครูศิตาโบกมือเรียกให้ใบข้าวเดินเข้ามา “ครูครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” น้ำฟ้ายิ้มให้ใบข้าวแล้วเดินออกไป
“คุณครูครับผมมาลงขอทุนครับ”
“อ้าวทำอย่างไงดีละเนี่ย” คุณอาจารย์ศิตา ทำหน้าเครียดมองใบข้าวที่ตอนนี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว “ทำไมละฮะ”
“ก็ที่นี่ ไม่ค่อยเกิดเห็นการณ์ที่มีคนอยากได้ทุนเรียนต่อกันซักเท่าไร แต่นี่เล่นมาลงชื่อกับครูยกห้องแบบนี้ คงต้องสอบแข่งขันกันแล้วละ ” ใบข้าวมองดูกระดาษลงชื่อที่เต็มไปด้วยชื่อของเพื่อนร่วมห้องพลางกำมือแน่น (พี่ผิดใช่ไหมน้ำฟ้าที่ทำตามคำสั่งของคุณตา)
วันเวลาผ่านไปก็ไม่อาจลบเลือนคำด่าทอ เพื่อนกลั่นแกล้งใบข้าวเหมือนจะเป็นเรื่องปรกติ จนทำให้น้ำฟ้าเริ่มหงุดหงิดที่ใบข้าวไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือแอบไปร้องไห้หลังสวนเหมือนทุกครั้ง เพราะตอนนี้สิ่งที่ใบข้าวคิดคืออ่านหนังสือเพื่อชิงทุนเรียนต่อให้ได้ และแล้วก็ถึงวันสอบชิงทุน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เพียงรอผลจากครูศิตาเท่านั้น ใบข้าวนั่งยิ้มด้วยความหวัง (ขอให้สอบชิงทุนได้ด้วยเถอะ)
“ใครเห็นนาฬิกาของกูบ้าง” เกมส์ตะโกนทั่วห้องโดยทุกคนส่ายหน้าไปมา “อะไรกันนายอัคคี”คุณครูศิตาเดินเข้ามายังห้องเรียนพอดี
“นาฬิกาผมหายครับ เพิ่งหยิบออกมาวางเมื่อกี้เอง” คุณครูศิตาถอนหายใจทำไมเด็กพวกนี้ไม่ค่อยรักษาของเลยนะ แล้วโรงเรียนนี้ก็แปลกที่อนุญาตให้เอาของมีค่าพวกนี้เข้ามาได้ “งั้นค้นกระเป๋าของทุกคนดู” เกมส์และคุณครูศิตา ค่อย ๆ ค้นกระเป๋าของแต่ละคนจนมาถึงใบข้าว เกมส์หยิบกระเป๋าแล้วทำท่าตกใจ “คุณครูฮะ นาฬิกาผม”
“นายธนาตามครูไปที่ห้องปกครอง”
“ครูครับผมไม่ได้ขโมย” สายตาทุกคู่มองใบข้าวที่ถูกคุณครูศิตาจูงมือให้เดินตามไป ส่วนโอเลี้ยงที่ส่ายหน้าเอือมความคิดแบบเด็ก ๆ ของน้ำฟ้าและเพื่อนในห้องก็รีบวิ่งตามใบข้าวไป
ณ ห้องปกครอง
ภายในห้องปกครองที่มีครูเย็นจิตผู้รักความยุติธรรมมองรอดแว่นดูเกมส์และใบข้าวยืนอยู่ โดยมีคุณครูศิตานั่งข้าง ๆ “เอาละ ทุกคนย่อมมีอารมณ์ชั่ววูบอยากได้ของคนอื่น จงพูดมาว่าเธออยากได้ของนายอัคคีทำไม” ใบข้าวส่ายหน้าไปมา “ผมไม่ได้เป็นคนเอานาฬิกาของนายอัคคีไปนะครับ”
“แต่ทุกคนเห็นว่ามันอยู่ในกระเป๋าของนายนะ” เกมส์รีบแย้งออกมาแต่คุณครูเย็นจิตยกมือห้าม พยักหน้าเชิงบอกให้ใบข้าวพูดต่อ “ถ้าผมเอาไปจริง นาฬิกาเรือนนี้ต้องมีลายมือของผม”
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นละนายธนา เธออาจจะลบลายมือหรือใส่ถุงมือแล้วหยิบนาฬิกาเรือนนี้ไป” คุณครูเย็นจิตหรี่ตามองใบข้าวที่ถอนหายใจ “ถ้างั้นครูก็ให้พี่ระเบียบคนดูแลหอเข้าไปค้นห้องผมก็ได้ ว่ามีถุงมือหรือเปล่า และถ้าผมจะลักของอย่างไอ้นาฬิกาเรือนนี้ ผมคงไม่โง่ขนาดเอานาฬิกาเรือนนี้ ไปไว้ในกระเป๋าของตัวเองแบบนี้ เสียแต่ว่า”
“เสียแต่ว่าอะไรฮะ ไอ้ใบข้าว” เกมส์ดึงคอเสื้อหมายจะต่อย “หยุดนะนายอัคคี”เสียงแหลมอันทรงพลังทำให้เกมส์สะดุ้งปล่อยมือจากใบข้าวแล้วยืนนิ่ง “ก๊อก ก๊อก” คุณครูศิตาเดินไปเปิดประตูให้โอเลี้ยงเดินเข้ามา
“นายธรรมนูญ มีอะไรกับที่นี่หรือเปล่า”
“มีครับ” โอเลี้ยงยื่นคลิปที่ถ่ายไว้ ตอนที่เกมส์หยิบนาฬิกาตัวเองไปไว้ในกระเป๋าของใบข้าว ให้คุณครูเย็นจิตดูก็พยักหน้าแล้วยิ้ม “นายธนา ครูว่าเธอคงไม่ต้องตรวจสอบลายนิ้วมือแล้วละ เธอกลับไปได้ยกเว้นนายอัคคี”
“อะไรละฮะ ทำไมครูถึงให้มันกลับไป” เกมส์โวยวายอย่างไม่พอใจ โดยมีคุณครูเย็นจิตแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว “ก็ขโมยตัวจริงคือเธอไง มาถูกฉันลงโทษซะดี ๆ ” ระหว่างที่ใบข้าวเดินออกจากห้องปกครองพร้อมโอเลี้ยงและคุณครูศิตาที่ถอนหายใจมองหน้าใบข้าวด้วยสายตาสงสาร
“ใบข้าวครูเสียใจด้วยนะที่เธอไม่ได้ทุนเรียนต่อ” สิ่งที่ใบข้าวได้ยินมันเหมือนกระจกที่แตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ น้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ จนโอเลี้ยงต้องช่วยพยุงให้มานั่งข้างระเบียง “แล้ว ฮึก ใครได้ทุนไปฮะ คุณครูบอกผมซิครับ”
“น้ำฟ้าได้ไปจ๊ะ ครูเสียใจจริง ๆ ที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย” ครูศิตาเดินจากไปปล่อยให้ใบข้าวที่ตอนนี้กำมือแน่นด้วยความโกรธ (จะเกลียดไม่ว่าแต่อย่าเอาอนาคตกูไป)
“เฮีย ต้องเข้มแข็งนะครับ” ใบข้าวมองโอเลี้ยงด้วยความรู้สึกหลากหลาย “กูขอบใจนะ” โอเลี้ยงยิ้มแล้วทำหน้านิ่ง “พวกนั้นทำกับเฮียเกินไป ส่วนน้ำฟ้าไม่ยอมฟังว่าจริง ๆ แล้วเฮียจะช่วยออกห่างจากไอ้เจ้าชู้นั้น ” โอเลี้ยงที่เก็บเงียบมานาน เอ่ยบอกใบข้าวที่ตกใจไม่คิดว่าโอเลี้ยงจะรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่
“............................................”
“เลิกเรียนพอดี กลับกันเถอะครับ” ใบข้าวพยักหน้าเดินออกไปพร้อมโอเลี้ยงกับสายตาที่จับจ้องมองทั้งคู่ “ไอ้โอ กูว่ามึงอย่าเดินข้างกูเลย เดียวคนอื่นจะมองมึงไม่ดี”
“ก็ชั่งพวกนั้นซิ คนที่มองว่าเราดี มีตั้งเยอะ มัวแคร่แต่สายตาคนอื่น แล้วเราจะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไง” โอเลี้ยงพูดแล้วยิ้มให้ใบข้าวที่คิดตามคำของโอเลี้ยง (เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ก็เข้มแข็งกว่ากูอีกนะ ไอ้โอเลี้ยง) “เฮียแสยะยิ้มทำไม น่ากลัว”
“เปล่า งั้นเรากลับกันหอเถอะ” ทั้งสองยิ้มแล้วเดินมาจนถึงหน้าห้องของโอเลี้ยง “เจอกันพรุ่งนี้นะเฮีย”
“อืม เจอกัน” ใบข้าวเดินไปยังห้องพักโดยไม่สนใจกับสายตาของคนอื่น ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องเปิดประตูเข้าไป โดยมีน้ำฟ้ากอดอกนั่งยิ้มเยาะด้วยความสะใจที่ตัวเองได้ทุน ไม่ใช่ใบข้าว
“เสียใจด้วยนะ ที่มึงไม่ได้ทุนเรียนต่อ” ใบข้าวเงียบทำเป็นไม่ได้ยินเดินหยิบหนังสือมานั่งบนเตียงของตัวเอง “หึ หึ สะใจเป็นบ้า แต่คิด ๆ ดูฉันก็เสียดายเหมือนกัน เฮ้อ คงต้องปฎิเสธหลังเรียนจบแล้วละ” ใบข้าวที่พยายามคิดว่าน้ำฟ้าอยากได้ทุนจริง ๆ พอได้ยินแบบนี้ยิ่งทำให้เขาโมโห
“ทำไมต้องทำแบบนี้ละน้ำฟ้า ถ้าเกลียดกันก็ไม่น่าทำถึงแบบนี้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยมันซะใจดีไง รู้สึกแล้วใช่ไหมว่าการแย่งของของคนอื่นมันเป็นอย่างไง” ยิ้มเยาะให้ใบข้าวที่กำมือแน่น
“ทำไมจะไม่รู้ละ ที่กูทำทุกอย่างก็เพื่อของสำคัญ แล้วมึงละไม่คิดบ้างเหรอว่าเอาของที่กูรักไปตั้งหลายอย่าง” น้ำฟ้าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่เพราะไม่อยากยอมแพ้ จึงปัดมือของใบข้าวออก
“คนอย่างมึง ขนาดญาติ ๆ ไม่สนใจ กับการมีตัวตนของมึงเลย มึงคิดเหรอว่าใครเขาจะจริงใจหรือรักมึงจริง ชิส์ ไปดีกว่า” คำพูดของน้ำฟ้าที่ออกมาโดยไม่ได้คิด ทำให้ใบข้าวตัวชาไปทั้งตัว มันแทงลึกลงจนแทบหายใจไม่ออก (ไอ้ลูกไม่รักดี ทำตัวแบบนี้ใครจะรักมึง) เสียงสะท้อนก้องอยู่ภายในใจที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น ถึงใบข้าวจะสูญเสียความทรงจำในช่วงที่แม่หายตัวไป แต่คำพูดนั้นมันเสียดแทงจนเขาทนไม่ไหว ทรุดตัวลงกับพื้นกอดเข่าแน่น เหมือนพยายามหาอะไรมายึดไว้ให้ตัวเองอบอุ่น( ป้ากลิ่น พี่ภัทร ข้าวไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ)
To Be Continued
-
สุดท้ายน้ำฟ้าก็ทำตัวเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว :a5:
และใบข้าวก็เหมือนนางเอกยุคก่อนก่อนๆที่อ่อนแอ :serius2:
ส่วนโอเลี้ยงนี่มัน พระรองเกาหลีชัดๆๆๆ :hao3:
-
:m15: :m15:
-
ถูกใจมาก ความคิดเห็นก่อนหน้า :hao3:
55555555. นี่มันใช่ชัดๆเลย
ไม่สอดคล้องกันเลย กับสภาพแวดล้อมที่ใบข้าวโตมา
จะทำให้ใบข้าวกลายเป็นนางเอ๊กนางเอกยังงี้
พอได้อ่านตอนนี้ แล้วมันรู้สึกมีอะไรมาจุกที่คอเล็กน้อย
คือจะอ้วกซะงั้นอ่ะ
ใบข้าวเมื่อไหร่เธอจะร้าย
แล้วน้ำฟ้า คือตกลงเธอเป็นคนอย่างนั้น แล้วที่ผ่านมาคือ??
อีน้ำฟ้าคนดี ผู้ไร้เดียงสา โลกสวยนั้นไปไหนแล้ว
ใครเอามาสลับตัวกันเนี่ย :katai1:
ตอนต่อไปใบข้าวจะร้ายแล้วใช่มะ :impress2:
รอดูใบข้าวร้าย ให้อีน้องน้ำฟ้ามันหน้าหงายเลย
ทิ้งทาย ไอ้นัท ไอ้ควายยยยยยยยยย :m20:
-
อ๊ายๆๆๆ อยากอ่านอีกๆๆๆ
-
ขอพระเอกที่ไม่ใช่เกมส์กับตะวันอ่ะค่ะ อย่างอื่นยังไงก็ได้
-
เอ่ออออ มันคนละคนกลับกันไปเลย อืมมมบอกไม่ถูกอารมณ์มันลอยอ่ะค่ะ เราเข้าใจนะว่าคนเรามันมีจุดพลิกคาแร็คเตอร์ได้ แต่จากที่อ่านยังไม่รู้สึกว่ามันมีจุดเปลี่ยนแบบสุด ๆ อ่ะค่ะ เราไม่รู้ว่าคนเขียนตั้งใจตัดตะวันออกไปหรืออย่างไรเพราะตอนแรกปูมาทำให้คิดว่าตัวละครตัวนี้น่าจะสำคัญแถมยังบอกว่าเป็นแฟน 1 ในตัวเอกของเรื่องอีก แล้วต่อมาก็หายไปแถมตัวเอกมีแฟนใหม่อีกมันคืออะไร?
ติเพื่อก่อนะคะ อย่าโกรธกันนะ เรารู้สึกแบบนี้จริง ๆ อยากให้ปรับนิดนึงเพราะเราอยากอ่านเรื่องนี้ต่อ แนวทางมาสนุกแล้วน่าติดตามค่ะ
-
เฮอะๆๆๆ หมั่นไส้อิน้ำฟ้าตั้งแต่ตอนแรกแล้ว คิดไว้แล้วว่าอินี่ต้องร้าย เซ้นส์ฉันดีจริงๆ :m16:
-
:angry2:อยากตบอีน้ำฟ้า นึกว่าจะเป็นคนดีไปตลอดอีน้ำเน่าเอ้ยยยยยยยยย
ไรท์ค่ะต่อด่วนมันค้าง มากก(ก.ไก่ล้านตัว) :z3:
-
ข้าวหนูต้องอดทนหนูต้องสู้นะ เดี๋ยวอีน้ำเน่ามันจะได้รับผลของมันเอง
-
- - กำแท้ซวยสุดๆ อดทั้งทุนอดทั้งความสุขอดทั้งความรักความเห็นใจ
ใครน้อจะมาช่วยบรรเทาอาการปวดใจให้หนูใบข้าวได้นะ มาต่อเร็วๆเน้อออออ ค้างมั้กๆๆ
-
สรุป คนที่เลวสุดๆเลยคือปู่ แมร่งเฮี๊ยไปไหม รักหลานไม่เท่ากัน
เลี้ยงดูก็ต่างกัน แมร่งชีวิต สงสารน้องใบข้าวตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนล่าสุด
พี่ณภัทรไปไหน โผล่มาได้แล้วมาช่วยใบข้าวบ้างเถอะ
รอตอนต่อไปนะ ยังคงเดากันส่งเดชว่าพระเอกคือใคร ส่วนตัวเชียร์ณภัทร 555555
-
เรียน มิตรรักนักอ่านทุกท่าน
เนื่องจากคนเขียน ยังเขียนตอน 10 ไม่เสร็จ :katai4: จะลงให้อีกครั้งประมาณสองสามวัน(ติดธุระนิดหน่อย) รออีกนิดนะ
เพื่อทราบ
Love_ewan
-
รับทราบฮับ^^รอค่ะรอ :impress2: :impress2:
-
หน่วง
ได้สุดๆเลยครับ แบบนี้ชอบ
-
เลวจริง - -"
-
สงสารใบข้าว
-
ตอนที่ 10 คำขอร้อง
มือที่กอดเข่านั้นค่อย ๆ คลายออกลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่น้ำฟ้ากำลังนอนหลับหายใจสม่ำเสมอ พลางคิดว่าทุกสิ่งที่ผ่านมาคือการแสแสร้งแกล้งทำดีกับเขาใช่ไหมน้ำฟ้า ฝ่ามือยื่นออกไปหมายจะปลุกให้คนหลับนินทราอยู่นั้นมา เผชิญหน้ากับเขา เมื่อไม่ตื่นมือใบข้าวค่อย ๆ เลื่อนลงหยุดตรงลำคอของน้ำฟ้า กับภายในใจมีเสียงของป้ากลิ่นบอกให้เขาหยุดแวบขึ้นมา (คุณหนูต้องรักน้องให้มาก ๆ นะคะ คุณน้ำฟ้าเธอไม่มีใครอีกแล้วนอกจากคุณหนูและคุณ ท่าน เชื่อป้านะคะ คุณหนู อย่าทำแกล้งน้องอีกเลย) เสียงที่เคยบอกปนขอร้องในครั้นที่จงใจผลักให้น้ำฟ้าตกจากบันไดแล้วแขนขาหัก ทำให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่าง เดินไปนอนบนเตียงหยิบกระดาษปากกาเขียนจดหมายถึงภัทรพี่ชายที่เขาสามารถระบายความในใจได้ทุกเรื่อง
ถึง ภัทร
ผมไม่ได้ทุนเรียนต่อ คงไปเรียนที่มหาลัยเดียวกับนายไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องของน้ำฟ้า ..............................(เล่าเรื่องแย่งแฟนเพื่อช่วยน้ำฟ้า)......................................... ผมจะไม่ทนอีกต่อไป ในเมื่อผมพยายามช่วยมันทุกอย่างแต่มันกลับไม่เห็นคุณค่ากับสิ่งที่ผมทำ นายคงไม่โกรธเรานะที่จะไม่เป็นเด็กดีอย่างที่นายต้องการ
ใบข้าว
เมื่อเขียนเสร็จใบข้าวบับกระดาษใส่ซองจดหมายแล้ววางไว้ใต้หมอนพลางคิดแผนการณ์บางอย่างพลางแสยะยิ้ม ไม่นานเปลือกตาเริ่มหนักขึ้นแล้วหลับลงไปยังค่ำคืนที่มีฝนโปรยปรายออกมาไม่หยุด
หลายวันต่อมา
หลังจากเลิกเรียน นภัทรเดินมาหยุดหน้าห้องของตัวเองก็เห็นซองจดหมายจ่าหน้าซองถึงเขา ใบหน้าของภัทรอมยิ้มรีบหยิบจดหมายนั้นเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาอ่านอย่างตื่นเต้นว่าใบข้าวจะเล่าเรื่องอะไรให้เขาฟัง แต่แล้วรอยยิ้ม เมื่อครู่นี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเศร้าสร้อย หยิบกระดาษปากกาแล้วเขียนตอบกลับเจ้าของจดหมายโดยเร็ว
ถึง ใบข้าว
ถึงไม่ได้ทุนเรียนต่อก็อย่าท้อ นายมาสอบที่มหาลัย............. เพื่อนของพี่ก็ได้ อย่างน้อยก็ให้พี่ไปหาข้าวได้บ่อย ๆ ส่วนเด็กที่ชื่อน้ำฟ้า พี่นะอยากเห็นหน้าจริง ๆ เลย ทำไมถึงได้ทำให้น้องของพี่ทุกข์และเสียใจแบบนี้ เฮ้อ พี่รู้ว่าห้ามอะไรข้าวไม่ได้ คิดให้ดีก่อนทำละกัน
ภัทร
หลายวันต่อมา
“ใครเห็นนาฬิกากูบ้างวะ” ฝันเอ่ยถามเพื่อนร่วมห้องที่หันมาหาแล้วส่ายหน้าเชิงบอกว่าไม่รู้ ส่วนไผ่ที่เดินเข้ามาพอดีเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เป็นอะไรไอ้ฝันหน้าเครียดเชียว”
“ก็นาฬิกากูหายนะซิ เป็นของขวัญจากพ่อที่ให้กูมาด้วย ทำไงดีวะ” ฝันรีบเดินไปที่โต๊ะค้นหาในลิ้นชักหรือกระเป๋าก็ไม่เจอ แล้วหันไปหาใบข้าวที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ กำลังอ่านหนังสืออยู่ “ไอ้ข้าวมึงเห็นนาฬิกากูไหม” ใบข้าววางหนังสือจะพูดขึ้นแต่ไผ่ก็เดินเข้ามาพอดี “ไอ้ฝัน มึงอย่าไปพูดกับมัน เดียวถูกแย่งแฟนหรอก” ใบข้าวยิ้มลุกขึ้นพลางเดินไปใกล้ไผ่
“โอ๊ะ โอ๊ะ ไอ้ไผ่มึงเป็นไรมากป่ะ ไอ้ฝันมันแค่ถามกูว่าเห็นของมันไหมนาฬิกา แค่นี้คงไม่มีเหตุผลที่กูจะแย่งแฟนมันหรอกนะ" ไผ่นิ่งไปแต่เอ่ยขึ้น "แต่มันก็มีโอกาศใช่ไหม"
"ถ้ากูแย่งแฟนมึงมาได้ ก็แปลว่าแฟนมึงไม่ได้รักมึงจริงอะดิ” ไผ่กำมือแน่น แต่แล้วก็หัวเราะออกมา “ฮ่า ฮ่า เสียใจด้วยวะ แฟนกูเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย”
“แล้วไง ผู้หญิงกูก็แย่งได้ ” สายตาของใบข้าวมองไปทั่วห้องเชิงบอกกับทุกคนกลาย ๆ “ถ้ามึงไม่หยุดพูดว่ากูชอบแฟนแย่งคนอื่นอีก กูจะแย่งแฟนของคน ๆ นั้นเอามาเป็นของกู” ทั้งหมดหลบสายตาจากใบข้าวพลางกระซิบกระซาบกัน ส่วนไผ่เดินเข้ามาจับคอเสื้อใบข้าวที่เอามือปัดออก “คนอย่างมึงเหรอจะแย่งน้องมายไปจากกูได้” ใบข้าวยิ้มแล้วหยิบมือถือของโอเลี้ยงที่ให้ยืมมาตามแผนกดโทรออก ไม่นานก็มีคนรับสาย
//ค่ะ พี่ใบข้าว คิดถึงมายเหรอคะถึงได้โทรมา// ไผ่มองมือถือแล้วมองหน้าใบข้าวที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ระหว่างพี่กับไอ้ไผ่ น้องมายจะเลือกใครคะ”
//มายเลือกพี่ค่ะ พี่ใบข้าว//
\\ มายทำไมมายเลือกมันฮะ \\ เสียงของไผ่ดังไปทั่วทำเอาปลายสายร้องอย่างตกใจ
// กริ๊ด พี่ไผ่ //
ทุกคนเงียบมองไปที่ใบข้าวเป็นตาเดียว “คนอย่างกูเนี่ยแหละที่แย่งแฟนมึงมาแล้ว พวกมึงมองเชี้ยอะไรฮะ หรืออยากโดนแบบมัน” ทุกคนเงียบหันไปทำธุระของตัวเอง ส่วนไผ่กำมือแน่นก้าวท้าวเดินไปหาใบข้าวหมายจะต่อยหน้า แต่ใบข้าวไหวตัวหลบหมัดนั้นได้อย่างเฉียดชิ้ว พร้อมจับแขนไผ่มาไว้ด้านหลัง “ถ้าไม่อยากถูกกูประจานมากกว่านี้ก็หยุดการกระทำของมึงซะ” ใบข้าวปล่อยมือจากไผ่แล้วเดินออกไปโดยสบตากับน้ำฟ้าที่กำมือแน่น
“เดี่ยว ใบข้าวแต่มึงเห็นนาฬิกากูไหม” ฝันวิ่งไปรั้งแขนให้หยุด ส่วนใบข้าวค่อย ๆ กระซิบบอกฝันอย่างแผ่วเบา “กูเห็นไอ้เกมส์มันหยิบไป คงอยู่ในกล่องของขวัญนั้นไง” ชี้ไปยังกล่องของขวัญที่น้ำฟ้าถืออยู่ “นายรู้ได้อย่างไง ” ใบข้าวหยิบมือถือเปิดคลิป ตอนที่เกมส์หยิบนาฬิกาแล้วแอบไปใส่ในกล่องของขวัญของน้ำฟ้า ฝันนิ่งไปหันไปหาน้ำฟ้าที่ทำท่าตกใจ “ฟ้า เราขอดูของในกล่องหน่อยซิ”น้ำฟ้าจะยื่นไปให้แต่ก็ถูกเกมส์ห้ามไว้ “อะไรไอ้ฝัน จะดูของขวัญคนอื่นง่าย ๆได้อย่างไง”
“ก็ใบข้าวบอกว่านาฬิกากูน่าจะอยู่ในกล่องของขวัญนี้นี่น่า” ฝันเอ่ย พลางมองใบข้าวที่เลิกคิ้วผิดแผนไปหน่อยแต่ก็เอาเถอะ
“ไอ้ใบข้าวมึงอย่ามาพูดกล่าวหาคนอื่นพล่อย ๆ แบบนี้ แล้วฝัน ไอ้เกมส์มันจะเอานาฬิกาของนายไปหรอก” ใบข้าวแสยะยิ้ม หัวเราะในลำคออย่างชอบใจ “ที่พูดออกรับกันขนาดนี้คงร่วมมือกับมันแน่ ๆ ฝันคิดเหมือนข้าวไหมถ้าคนที่บริสุทธิ์ใจกันจริงก็ต้องเปิดให้ดูซิ” บอกฝันเชิงปลายตาไปยังที่น้ำฟ้านิ่ง “ก็ได้ อ่าพอใจหรือยัง” ฝันทำตาโตหยิบนาฬิกามาดู แล้วพยักหน้าให้ใบข้าว “นี่มันของฝันนิ พ่อสลักชื่อของฝันไว้ พวกนายมันขึ้ขโมย”ชี้หน้าน้ำฟ้าและเกมส์ ตะโกนด่าอย่างเสียงดังทำให้ครูวิจิตรต้องเดินออกมาดู “เสียงดังมีเรื่องอะไรกันฮะพวกเธอ”
“พวกนี้ขโมยนาฬิกาผมไปครับ ทุกคนเป็นพยานได้” ครูวิจิตรขยับแว่นหรี่ตาไปยังเกมส์และน้ำฟ้า “เธอสามคนตามครูมา แล้วที่เหลือก็กลับเข้าห้องเรียนตัวเองซะ” ทั้งหมดได้ยินก็รีบไปนั่งโต๊ะเรียนของตัวเอง ส่วนใบข้าวแสยะยิ้มพอใจกับแผนการณ์ที่วางไว้ พลางเดินออกไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่หยิบจดหมายของภัทรขึ้นมาอ่านแล้วพับไว้ในกระเป๋ากางเกง มองออกไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่กับสายลมพัดใบไม้พลิ้วไปตามแรงลมนั้น พร้อมกับเสียงกริ่งเข้าเรียนในช่วงบ่าย
ใบข้าวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังห้องเรียนมองภายในห้องที่ทุกคนก็มองเขาเป็นตาเดียวเช่นกัน ใช่ ถ้าไม่มองเขาซิหน้าแปลกกับเหตุการณ์ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“ใบข้าวเราขอบใจนะ ถ้าไม่ได้นายเราคงหานาฬิกาที่คุณพ่อให้ไม่เจอแน่เลย” ฝันเห็นใบข้าวที่เดินเข้าก็รีบวิ่งไปหาแล้วบอกขอบคุณจากใจ “อืม ดีแล้วที่หาเจอ” พูดเสร็จก็ไปนั่งโต๊ะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจสายตาของน้ำฟ้าที่จับจ้องด้วยความโกรธ พอหมดคาบวิชาสุดท้ายทุกคนเดินออกจากห้องไป ใบข้าวก็เช่นกันแต่แล้วน้ำฟ้าก็รั้งแขนไว้ให้หยุด ส่วนใบข้าวก็สบัดมือออกแล้วเดินไป “พี่ใบข้าว ถ้าโกรธผมอย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวด้วย” ใบข้าวแสยะยิ้ม หันไปหาน้ำฟ้า “มึงสำคัญตัวเองผิดไปไหม กูจะเอาคืนจากไอ้เกมส์ตั้งหาก ส่วนมึงก็ไม่ใช่น้องกูอย่างที่มึงบอกว่ากูไม่ใช่พี่มึงไง”
“พี่ใบข้าวฟ้าขอโทษ ฟ้าแค่โกรธพี่ที่พูดออกไปโดยไม่ได้คิด เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ นะ พี่ใบข้าว” มือที่เกาะกุมนั้น ถูกใบข้าวสบัดมือออก “หึ เลิกเสแสร้งแกล้งทำได้ปะ กูเบื่อ ถ้ามึงอยากขอโทษกูจริง สอบกลางภาคเสร็จมึง ต้องทำตามที่กูบอก”
“ได้ฟ้าจะทำแต่พี่ใบข้าวต้องดีกับฟ้าเหมือนเดิมนะ” ใบข้าวยิ้มเยาะแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป ส่วนน้ำฟ้ายังมองตามแผ่นหลังนั้นไป
วันเวลาผ่านไปจนสอบกลางภาคเสร็จ น้ำฟ้าได้กลับบ้านไปก่อนปล่อยให้ใบข้าวที่ถูกคุณครูเรียกจึงต้องกลับบ้านใหญ่ไปทีหลัง ในระหว่างที่น้ำฟ้านั่งรถกลับนั้น บ้านบดินศราลักษณ์ได้มีแขกอย่างคุณเกษมนั่งคุยกับคุณกิตติด้วยบรรยากาศเคร่งเครียด
“คุณกิต ผมเข้าใจคุณนะ ที่ตอนนี้สภาพบริษัทของคุณจะไปไม่รอด แต่มาขอยืมเงินกันฟรี ๆ แบบนี้ถึงเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ คงไม่ได้หรอก”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะเอาบ้านมาค้ำประกัน” คุณเกษมหยิบชาขึ้นมาจิ๊บแล้วถอดหายใจ “บ้านนะผมมีเยอะจะไม่รู้จะเอาไปไหนแล้ว แต่ถ้ามีของที่ผมสนใจก็อีกเรื่อง อย่างเด็กคนนั้น” ปลายตาไปให้น้ำฟ้าที่เดินเข้ามา คุณกิตติหันไปมองแล้วทำหน้านิ่ง
“สวัสดีครับ คุณลุงเกษม” คุณเกษมปลายตาไปให้คุณกิตติที่กำมือแน่น “น้ำฟ้าขึ้นไปห้องก่อนปู่ยังคุยธุระไม่เสร็จ” น้ำฟ้าเลิกคิ้วเพราะทุกครั้งที่คุณลุงเกษมมาหาคุณปู่ก็จะเรียกมานั่งคุยด้วยตลอด จากนั้นน้ำฟ้ายกมือไหว้คุณเกษมแล้วขึ้นห้องไป
“ได้ไหม ถ้าจะเอาน้ำฟ้ามาให้ ผมจะให้ยืมฟรี ๆ เลย”
“คนนี้ไม่ได้หรอก แต่อีกคนได้ไหม”คุณกิตติยิ้มเชิงพูดจริงกึ่งพูดเล่นเพื่อดูท่าทีของคุณเกษมที่นิ่งไปแล้วแกล้งหัวเราะ
“อะ ฮ่า ฮ่า งั้นคอยมาคุยอีกทีละกัน อะ พอดีเลยผมต้องไปละ” คุณเกษมบอกลาแล้วขึ้นรถกลับไป ส่วนคุณกิตติเรียกบุญตาให้มาที่ห้องสมุด
“สถานะการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไง” คุณกิตติมองบุญตาที่ขยับแว่นอ่านรายงานให้ฟัง “จากที่นายเสกยักยอกเงินของบริษัททำให้บริษัทเสียหายไปมาก อีกทั้งตอนนี้มีบริษัท.... กำลังจะยื่นมือมาซื้อหุ้นที่นายเสกทำเรื่องขายก่อนที่ตัวเองจะถูกจับได้ ถ้าไม่ได้เงินมาลงทุนผมเกรงว่า”
“เธอไปทำอย่างไงก็ได้ให้คุณเกษมยอมให้เรากู้ยืม แต่ไม่ใช่เอาตัวหลานของฉันแลกกับข้อเสนอนั้น”
“ครับท่าน” หลังจากออกจากห้องหนังสือ บุญตาขยับแว่นยิ้มที่มุมปากแล้วต่อสายหาคุณเกษมเพื่อขอเจรจาเรื่องกู้ยืมเงินอีกครั้งน้ำฟ้าเปิดประตูเข้าไปในห้องหนังสือมองดูคุณกิตติที่หันมาแล้วยิ้มให้ “ว่าไงเจ้าตัวยุ่งมาหาปู่ที่นี่ต้องมาอ้อนอะไรแน่เลย” น้ำฟ้าทำแก้มป่องแล้วเดินไปกอดคุณกิตติ “ก็ฟ้าคิดถึงคุณปู่นี่น่า ” คุณกิตติเงียบไปครู่นึงแล้วหันไปยิ้มให้หลานชาย
“ช่วงนี้ปู่ยุ่ง ๆ อยู่ด้วย อืม ฟ้าไปเที่ยวบ้านของตะวันซิ ได้ข่าวว่ากลับมาอยู่ที่นี่แล้ว” น้ำฟ้าทำตาโตอย่างตกใจมองคุณกิตติอย่างสงสัย“คุณปู่ทำไมไม่บอกฟ้าละครับว่าตะวันมาอยู่ไทยแล้ว งอนคุณปู่แล้ว" คุณกิตติเอามือลูบหลานชายอย่างเอ็นดู "ปู่ขอโทษช่วงนั้น ปู่ยุ่ง ๆ ก็เลยลืมบอกน้ำฟ้า แต่จะไปหาตะวันหรือเปล่า
"ไปซิครับ ฟ้าไปหาตะวันพรุ่งนี้เลยได้ไหมครับ”
“อืม ปู่อนุญาต” น้ำฟ้ายิ้มแล้วกอดคุณกิตติแน่น “เย้ เย้ รักปู่ที่สุดเลย”
//ก๊อก ก๊อก//
ทั้งสองหยุดการกระทำทุกอย่าง มองไปยังผู้มาใหม่อย่างใบข้าว “เธอมาก็ดีแล้ว สอบเป็นอย่างไงบ้าง” ใบข้าวเงยหน้ามองคุณกิตติแต่สายตาเชิงบังคับน้ำฟ้าว่าอย่าลืมที่สัญญากันไว้ “ทำได้ครับ แต่คุณตาฮะ ผมอยากคุยเรื่องเรียนต่อ คือผมอยากไปเรียนต่อที่มหาลัย....... จะได้ไหมครับ”
ปัง! เสียงตบโต๊ะ ทำให้ใบข้าวสะดุ้ง แต่ก็พยายามทำใจสู้ “ทำไมแกไม่เรียนที่เดียวกับน้ำฟ้าฮะ ” น้ำฟ้ามองคุณกิตติแล้วกอดไว้ “คุณปู่อย่าโกรธพี่ใบข้าวซิครับ ฟ้าเปลี่ยนใจแล้วครับ ฟ้าจะไปเรียนที่เดียวกับพี่ใบข้าว” ใบข้าวถลึงตาใส่น้ำฟ้าที่ยิ้มแล้วหันไปมองคุณกิตติที่ส่งสายตาว่าอยากคุยกับใบข้าวสองคน หลังน้ำฟ้าเดินออกไป คุณกิตติลุกขึ้นยืนมองใบข้าวนิ่ง
“ทำไมถึงไม่ไปเรียนที่เดียวกับน้อง”
“ผมได้ทุนเรียนต่อมหาลัย........นี่แล้ว ที่นั้นให้ทุนค่าเทอม พร้อมอยู่กินฟรี ผมไม่อยากรบกวนคุณตามากไปกว่านี้ อนุญาตให้ผมไปเถอะครับ” คุณกิตติถอนหายใจคิดได้ครู่นึงจึงเอ่ยออกมา “ฉันจะไม่ยอมถูกคนอื่นมาว่าได้หรอกนะ ที่ไม่มีปัญญาส่งเสียหลานอย่างแกเรียนมหาลัย แกจงไปเรียนที่เดียวกับน้ำฟ้าซะ”
“ไม่ครับ คุณปู่ ผมขอร้องละครับ ฟ้าก็อยากไปเรียนที่เดียวกับผม แล้วให้ผมไปอยู่ที่คอนโดเดียวกับฟ้าแทนหอพักมหาลัยก็ได้ แต่ช่วยอนุญาตให้ผมได้ทุนเรียนต่อด้วยเถอะครับ” ใบข้าววิ่งเข้าไปกอดขาขอร้องผู้เป็นตาทั้งน้ำตา อย่างน้อยขอให้ได้ทุนมาก่อน ถ้าอยู่กับน้ำฟ้าไม่ได้ก็ยังมีหอของมหาลัยให้พักได้
“ไม่ แกต้องเรียนและอยู่กับน้ำฟ้าค่อยดูแลระหว่างที่ฉันไม่อยู่”ใบข้าวกำมือแน่น นี่เขาจะขอร้องอ้อนวอนกับคน ๆ นี้อย่างไงก็ไม่ได้อยู่ดีใช่ไหม ในใจแวบขึ้นกรนตัดพ้องผู้เป็นตาอย่างน้อยใจ
“คุณตา น้ำฟ้ามันโตแล้วนะครับ อีกอย่างผมก็ไม่อยากทำแล้ว ขอร้องเถอะครับขอให้ผมได้ไปตามทางของผม ผมเหนื่อยเต็มทีที่ถูกคุณตาบ่งการชีวิตแบบนี้” เพี๊ยะ แรงตบทำให้ใบข้าวนิ่งมองผู้เป็นตาด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ทำไมละครับ คุณตา ผมทำอะไรผิดหรือผมไม่ใช่หลานคุณตาอย่างไอ้น้ำฟ้าเหรอ ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ คุณตาไม่รักหลานคนนี้บ้างเลยเหรอครับ ฮะ ฮือ ฮือ ” คุณกิตติชะงักไป มองใบข้าวที่สะอื้นไห้ด้วยเจ็บปวด ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ถ้าอยากให้ฉันขออนุญาตก็ต้องช่วยงานในบริษทเป็นขอแลกเปลี่ยน”
“จริงนะครับคุณตา ถ้าผมช่วยงานบริษัทของคุณตาจะอนุญาตใช่ไหมครับ” ใบข้าวกอดคุณกิตติอย่างลืมตัว ส่วนคุณกิตติพยักหน้าเอามือลูบหัวหลานชายอย่างแผ่วเบา
To Be Continued
-
ขายหลานกิน เลว!!! :z6: :z6: :z6:
-
เลวสุดๆ :mew5: :katai1:
-
อยากรู้ชะตาชีวิตของข้าว รีมมาต่อนะ :hao7: :hao7:
ฝาก :z6: คนทั้งตระกูล
-
รีบมาต่อนะ อยากอ่านมากเลย เสียใจแทนข้าวจังหนูต้องทนอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน อยู่กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าหนูเลย แล้วตาถึงกับขายหลานตัวเองกินละอายแก่ใจบ้างไหม เคยรัก เคยสงสารข้าวบ้างหรือเปล่า
เราขออย่างนึงนะผู้เขียน
เราอยากให้ตาของข้าวได้รับบทเรียนที่หนักที่สุดให้เจ็บจนกระอักไปเลย ให้สาสมกับที่ทำกับข้าวตบตีเหมือนหมูเหมือนหมาเหมือนไม่ใช้คน ไม่ใช้หลานของตัวเอง ขอให้ผู้เขียนช่วยแต่งบทลงโทษให้ตาของข้าวให้รู้สึกผิดด้วยนะ
-
มาเม้นไว้ก่อน เด่วตามกลับไปอ่าน
:oni1: ฟิ้ววววววว รีบไปอ่านก่อนละ
-
ไม่เข้าใจว่าไอคุณตามันคิดไรอยู่ ก็จริงอย่างที่ใบข้าวถาม ผมใช่หลานตารึเปล่า ทำไมทำกับใบข้าวแบบนี้ อิน้ำฟ้าก็ตอแหลได้โล่ เกลียดพวกแกทั้งสองคนจริงๆ :เฮ้อ:
-
ตอบเม้นต์จ้า
คุณ @nune@ ,คุณ nunnan : ใช่เลย ตอนหนุ่มนี่สุด ๆ ซึ่งจะขยายในช่วงตอนหลัง ๆ
คุณ Hooh : มารีบลงด่วนแล้วจ้า ^^
คุณ anuruk97 : คุณกิตติจะได้รับผลที่ก่อไว้แน่จ้า
คุณSaJung13 : ขอบคุณจ้า
คุณMbbyza : ตอนต่อไปจะค่อย ๆ เผยให้รู้ว่าทำไมคุณกิตติถึงไม่รักใบข้าว
-
ตอนที่ 11 วันเกิด
ในเวลาเดียวกันนั้น ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง
บุญตานั่งเจรจากับคุณเกษมที่ยิ้มเยาะอย่างชอบใจ “ได้ผมตกลง แล้วจะเป็นวันไหนละ” บุญตายิ้มที่มุมปากแล้วยื่นเอกสารให้ “เซ็นสัญญานี้ก่อนซิครับแล้วผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ”คุณเกษมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านแล้วทำตาโต “แค่คืนเดียวจะพอเหรอ แล้วพวกคุณก็จะเอาเงินผมไปเป็นล้าน ๆ ” บุญตาขยับแว่นแล้วทำท่าจะลุก “ถ้างั้นผมคงต้องขอตัว” คุณเกษมรีบเซ็นแล้วยื่นเอกสารคืน “ก็ได้ ก็ได้ ส่วนนี่เช็คตามจำนวนที่คุณขอ” บุญตารับมาแล้วเดินออกจากโรงแรมไปอย่างเงียบ ๆ
วันรุ่งขึ้น
คุณกิตติสั่งให้ใบข้าวไปบริษัทก่อนโดยมีบุญตาเป็นผู้สอนงาน ระหว่างที่เดินเข้าไปยังบริษัท พนักงานหลายคนต่างมองใบข้าวที่ตอนนี้รู้สึกประหม่าเดินตามติดบุญตาที่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย อมยิ้มกับท่าทางของใบข้าว “งานแรกของคุณคือนี่ครับ ทำตามที่คุณญาดาสั่งนะครับ” บุญตาชี้ไปยังเครื่องถ่ายเอกสารที่ใบข้าวพยักหน้ารับ“ครับ”
หลังจากบุญตาเดินออกไป ทุกคนก็เดินมาหาใบข้าวต่างยิงคำถามมากมายจนญาดาต้องเบรคไว้แล้วหันมาคุยกับใบข้าว “น้องชื่ออะไรจ๊ะ แล้วมาทำงานที่นี่ได้อย่างไง”
“คือ ผมชื่อใบข้าวครับ พี่บุญตาเขาแนะนำงานพิเศษชั่วปิดเทอมเลยได้มาทำงานที่นี่ ฝากตัวกับทุกคนด้วยนะครับ” ทุกคนพยักหน้าตอบแต่จะมีพวกของญาดาที่กริ๊ดกร๊ากกันออกนอกหน้าจนบุญตาเดินเข้ามา “อย่าลวนรามคุณหนูของผมนะครับ” ทั้งหมดเงียบมองไปยังใบข้าวเป็นตาเดียวแล้วหันกลับไปทำงานของตัวเอง
ส่วนญาดา “อะ เออ คุณหนูใบข้าวเรามาทำงานกันเถอะนะคะ” ใบข้าวมองบุญตาอย่างคาดโทษแล้วหันไปสนใจสิ่งที่ญาดาสอน ในช่วงพักเที่ยง ใบข้าวลงมากินข้าวกับญาดาและคนอื่น ๆ ที่ตอนนี้ชวนคุยอย่างออกรสไม่เหมือนในตอนแรกที่เจอกัน ใบข้าวยิ้มให้ทุกคน แล้วรู้สึกตื่นเต้นกับสภาพแวดล้อมอันแปลกใหม่
กาลเวลาผ่านไปบุญตาได้ให้ใบข้าวมาช่วยงานเอกสารที่ห้องทำงานของคุณกิตติแทน ทำให้ใบข้าวรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างยิ่ง จากที่เคยออกไปกินข้าวกับพวกญาดา ก็มีอาหารมาเสริฟ์ถึงบนห้องทำงาน พอเลิกงานจะลงไปหาพวกพี่ ๆ ก็ถูกบุญตาพาไปห้างแห่งหนึ่งบอกว่าคุณตาจะเลี้ยงฉลองวันเกิด ให้แต่งตัวเหมาะกับสถานที่ที่จะไป แต่ใบข้าวก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องให้เขาขัดผิวแล้วแช่น้ำนมด้วย พอจะถามบุญตาก็ให้พนักงานพาไปลองชุดแล้วทำผม ระหว่างเดินออกจากร้านนั่งบนรถ โดยมีนายมั่นขับรถออกจากห้างขับไปตามที่บุญตาบอก ส่วนใบข้าวทนไม่ไหวจึงเอ่ยถาม “พี่บุญตา ข้าวไม่ไปได้ไหม” ใช่เขารู้สึกว่ามันแปลก ๆ
“ไม่ได้ครับคุณใบข้าว คุณท่านอุตสาห์หาเวลามาฉลองวันเกิดให้ทั้งที แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของคุณใบข้าวที่คุณท่านทำแบบนี้ ไม่ดีใจเหรอครับ” ใบข้าวนิ่งไป แล้วยิ้มอย่างดีใจ จริงซินะคุณตาฉลองวันเกิดของเขาเป็นครั้งแรก
ไม่นานบุญตาพาใบข้าวมานั่งในห้อง V.I.P ของโรงแรม ที่ตอนนี้มีอาหารนานาชนิดและเค้กก้อนใหญ่วางไว้ ใบข้าวยิ้มแล้วนั่งลงมองหาผู้เป็นตาที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ภายในห้อง ส่วนบุญตาที่ออกไปโทรศัพท์เดินกลับเข้ามายังห้องอาหารแล้วเอ่ยบอกใบข้าว “คุณท่านติดเจรจาธุรกิจอยู่ เดียวก็มาครับ”ใบข้าวพยักหน้า มองเค้กแล้วอมยิ้มอีกครั้ง นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหมที่ได้ฉลองวันเกิดครั้งแรกเหมือนคนอื่น ๆ ไม่เหมือนทุกปีที่ผ่านมา ที่ไร้ซึ่งคำอวยพรจากปากผู้เป็นตามีเพียงกล่องของขวัญและการ์ดใบเล็ก ๆ ที่บุญตาคอยเอามาให้
ใบข้าวมองนาฬิกาจนตอนนี้เข็มสั้นชี้ไปที่เลข 11 เข็มยาวชี้ไปเลข 40 บุญตาเดินกลับเข้ามาปลุกใบข้าวให้ตื่น “คุณใบข้าวครับ คุณท่านบอกว่ามาไม่ได้แล้ว เลยให้คุณใบข้าวนอนที่นี่ครับ” ใบข้าวที่งัวเงียโอบกอดบุญตาด้วยความเคยชิน เหมือนอย่างตอนเด็ก ๆ บุญตายิ้มแล้วอุ้มใบข้าวไปยังห้องพักแห่งหนึ่ง วางลงบนเตียงถอดรองเท้าแล้วห่มผ้าให้พลางเอามือลูบหัวใบข้าวกับเสียงกระซิบอันแผ่วเบา “พี่ขอโทษ” บุญตาเดินจากไปโดยมีผู้มาใหม่เข้ามายืนมองใบข้าวภายในห้อง
ส่วนใบข้าวที่รู้สึกเหมือนมีใครจ้องเขาอยู่จึงตื่นขึ้น มองคนตรงหน้านิ่ง “ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ที่รัก” ใบข้าวขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางลุกขึ้นออกจากเตียง แต่ก็ถูกชายชุดดำอีกคนจับไว้ ใบข้าวตกใจรีบเอาศอกกระทุ้งท้องจนชายคนนั้นเผลอปล่อยมือ ใบข้าวได้โอกาศวิ่งออกจากห้องไป โดยมีคุณเกษมสั่งให้ลูกน้องตามไปจับ
ระหว่างที่ลูกน้องของคุณเกษมวิ่งผ่านห้องน้ำไป ใบข้าวมองซ้ายมองขวาแล้วรีบวิ่งหนีสุดชีวิต แต่แล้วก็ถูกลูกน้องของคุณเกษมจับตัวไว้ได้ แล้วอุ้มให้มายังห้องพักที่มีคุณเกษมนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี เอามือลูบใบหน้าของใบข้าวที่หันหน้าหนี “เอาเด็กคนนี้มาแทนน้ำฟ้านี่ก็ดีเหมือนกันฉันชอบ ” ใบข้าวได้ยินชื่อของน้ำฟ้ามองหน้าของคุณเกษมนิ่ง (อะไรใครแทนอะไรกัน) ระหว่างนั้นลูกน้องของคุณเกษมพยายามจะถอดเสื้อผ้าของใบข้าวที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ไอ้เชี้ยปล่อยกูนะ”ใบข้าวพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมีชายชุดดำอีกคนล็อคตัวเขาไว้แน่น “มามะ ถ้ายอมป๋าดี ๆ จะให้เงินหนูไม่อั้นเลย”
“ท่านครับ ในสัญญาห้ามให้เงินหรือสิ่งของนะครับ” ชายที่หน้าตาดีกับหุ่นที่สมส่วนเปลือยเปล่าท่อนบนเหลือเพียงกางเกงขาสั้นรัดรูป เอ่ยบอกคุณเกษมที่ทำเป็นหัวเราะในลำคอ “เออ งั้นเริ่มเลยละกัน”
ใบข้าวยิ่งดิ้นขัดขืนกว่าเดิมที่อยู่ ๆ ชายทั้งสองคนจับแขนเขาไว้ด้านหลัง อีกคนจับเขาถอดกางเกง “พี่ครับ ผมขอร้องอย่าทำผมเลยนะครับ พี่เกษมครับผมขอร้องละครับ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณตาแต่อย่าทำอะไรผมเลยนะ” คุณเกษมแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้ามาใกล้แล้วเอามือบีบคางของใบข้าวแล้วเอ่ยขึ้น
“เพราะคุณกิตติเอาแกมาแทนน้ำฟ้า แลกกับเงิน ฉันถึงได้ของเล่นอย่างแกไง ไอ้นะ ไอ้ฤทธิ์พวกมึงหยุดทำไม ทำต่อซิวะ ” ใบข้าวได้ยินดังนั้น พยายามดิ้นออกจากสองคนนั้นสุดกำลัง แต่ก็ถูกชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างฤทธิ์ต่อยท้องจนตัวใบข้าวตัวง้อเป็นกุ้ง นะที่จับแขนใบข้าวไว้ด้านหลัง แสยะยิ้มอย่างชอบใจประกบปากพร้อมส่งลิ้นไปให้ใบข้าวที่พยายามขัดขืน ส่วนฤทธิ์ ถอดส่วนล่างของใบข้าวเสร็จก็ปนเปรอะส่วนหน้าจนใบข้าวร้องออกมา
“อ๊ะ อืม อื้อ อื้อ อ๊ะ ปล่อย” หน้าสะบัดหนีทำให้ นะหงุดหงิดจึงจับปลายค้างให้หันมาหาเขาอีกครั้ง พลางเน้นคลึงยอดอกที่เริ่มตั้งชูชัน “อือ ปล่อยผม ขอร้องละ อึก อย่าทำอะไรผมเลย อะ อ๊า เจ็บ ” ปลายนิ้วของฤทธิ์ที่แทรกเข้าออกพร้อมกับเลียส่วนหัวนั้นอย่างช่ำชองทำให้ใบข้าวเริ่มดิ้นหนีอีกครั้ง แต่การขัดขืนนั้นยิ่งช่วยเพิ่มความกระสันให้คุณเกษมนั่งดูอยู่อย่างชอบใจ
“เฮือก อือ ปล่อยกูนะไอ้เชี้ย ปล่อยกู ฮือ ฮือ ปล่อยกู” ใบข้าวบิดตัวหนีแต่ก็ถูกนะล็อคตัวไว้ ส่วนฤทธิ์ได้ทีแทรกเข้าไปในตัวของใบข้าวได้จนสุด ร่างที่พยายามถอยหนีกับน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจของการถูกหักหลัง มันปวดร้าวทุกครั้ง ที่คนตรงหน้าขยับเข้าออกบนตัวเขา รสจูบที่ถูกยัดเยียดมาให้มันไม่ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลยซักครั้ง “อะ อ๊า อย่าตอดพี่ซิครับ พี่จะไปแล้ว อือ อ๊า” สุดเสียงของฤทธิ์พร้อมการปลดปล่อยน้ำสีขาวภายในตัวของใบข้าวไร้ซึ่งเรียวแรงจะต่อต้าน ฤทธิ์ยิ้มอย่างชอบใจค่อย ๆ ถอนตัวออก ส่วนนะ ได้ทีดึงตัวใบข้าวให้ยกสะโพรกขึ้นพร้อมแทรกเข้าไปด้านหลังในคราวเดียว “อ๊า เอามันออกไอ้เชี้ย ปล่อยกู ฮือ ฮือ” ยิ่งดิ้นนะ ยิ่งเน้นและลึก ใบข้าวเอามือกุมส่วนหน้าที่มีน้ำสีขาวออกมาและยังคงพยายามเบียดหนีออกจากนะให้ได้ แต่ก็ถูกฤทธิ์ตบไปที่หน้าผลักให้มานั่งตักของนะดั้งเดิม พลางจับส่วนอ่อนของใบข้าวที่พยายามหนีสิ่งแปลกปลอมเข้าออกภายในตัวของเขา นะ ซิดส์ปาดพลางยิ้มอย่างพอใจ จากขยับขึ้นลงอย่างช้า ๆ กลับเริ่มเร็วขึ้น “อ๊า โครตแน่นเลยวะ อะ อ๊า อือ”
“อะ อ๊า ปล่อยกู ฮะ ฮือ ฮือ ” เสียงที่เล็ดลอดออกมาของใบข้าวทำให้คุณเกษมต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้ปลดพันธนาการของตนเองแล้วดึงหน้าใบข้าวให้เข้ามาใกล้ “ทำซิแล้วฉันจะปล่อยเธอ”
“อย่า ไม่เอา ฮึก ปล่อยผมไปเถอะนะ” ใบข้าวส่ายหน้า แต่ถูกสิ่งใหม่แทรกเข้ามาในโพรงปาก “ถ้ามึงกัด กูจะฆ่ามึง” เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีคุณเกษมก็ถึงฝั่งฝันปลดปล่อยในโพรงปากของใบข้าวที่สำลักและทรมานในคราวเดียวกัน จากนั้นจึงถูกผละออกจากคนทั้งสองที่กำลังแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยมีคุณเกษมยิ้มอย่างอารมณ์ดี “อย่าเสียใจไปเลย คิดซะว่าคนไร้ค่าอย่างเธอได้ช่วยงานบริษัทของคุณตาละกัน” มือค่อย ๆ ลูบหน้าใบข้าวที่หันหน้าหนี ทำให้ คุณเกษมมองท่าทางนั้นอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินออกไป
เสียงประตูที่ปิดลงไปก็เหมือนกับใจของใบข้าวที่เหลือแต่ความเกลียดชังกับเสียงสะอื้นไห้ด้วยความเสีย “ฮือ ฮือ กูทำอะไรผิดเหรอ กูทำอะไรผิดเหรอ ฮะ ฮือ ฮือ กูเกลียดพวกมึง ฮือ ฮือ ได้ยินไหม ได้ยินไหม” ร่างที่พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องล้มลงไปกับพื้นหลายต่อหลายครั้ง ทำให้ใบข้าวค่อย ๆ คลานไปยังห้องน้ำอย่างทุรักทุเร เขาไม่อยากเห็นน้ำลาคะหลงเหลืออยู่บนตัวเขา มันชวนให้คิดถึงภาพที่เกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มือค่อย ๆ แตะขอบอ่างอาบน้ำอยู่เป็นเวลานาน ค่อย ๆ ยันตัวขึ้นแล้วก้าวขาที่สั่นเทาลงไปนั่งบนอ่างอาบน้ำด้วยความเจ็บปวด เปิดน้ำให้ไหลล้างสิ่งต่าง ๆ นั้นออกมา จากน้ำที่ใสสะอาดบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นเรื่อย ๆ ใบข้าวยิ้มเยาะแล้วหัวเราะออกมา ด้วยเสียใจพลางตัดพ้องชะตาชีวิตของเขา ทำไมเขาทำอะไรผิดเหรอ เขาได้เจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้ เปลือกตาที่ค่อย ๆ ปิดพร้อมกับนอนลงในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำไหลออกมาไม่หยุดจนเลยหน้าและจมูกของเขาไป (ลาก่อนป้ากลิ่น พี่ภัทร)
ส่วนบุญตาวิ่งเข้ามาภายในห้องเดินหาใบข้าวจนมาเจอที่ห้องกับน้ำสีแดงที่กำลังล้นออกมาจากอ่างอาบน้ำ จึงรีบอุ้มใบข้าวแล้วพยายามผายปอดแต่ก็ไร้ซึ่งปฎิกิริยาของคนตรงหน้า บุญตายังคงไม่ลดละพยายามผายปอดจนใบข้าวสำลักน้ำออกมา ไม่นานคุณหมอมาดูอาการของใบข้าวพลางมองบุญตาอย่างคาดโทษ แต่ก็เงียบแล้วทำแผลและจัดยาไว้ให้ หลังจากคุณหมอกลับไป บุญตาเอามือค่อย ๆ ลูบหัวของใบข้าวอย่างเบามือ พลางมองตามตัวที่ตอนนี้ช้ำไปทั้งตัว จุดแดงช้ำ เป็นจ้ำ ๆ ก็รู้ว่าผ่านเรื่องอะไร มันทำให้เขารู้สึกผิด จึงดึงใบข้าวมากอดไว้แน่นพลางพูดซ้ำไปมา “พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะ ใบข้าว”
ภายในห้องสมุดที่มีบุคคลสองคนแสดงสีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งการสนทนาใด ๆ คุณกิตติมองบุญตานิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน “ผมทำตามคำสั่งของคุณท่าน ได้ไปเจรจากับทางคุณเกษมยอมตกใจให้เรายอมเงิน ผมจึงรีบนำเงินไปทำให้ตอนนี้สถานะการณ์ของบริษัทดีขึ้นไปตามลำดับ”บุญตาพูดด้วยเสียงเป็นปกติ มีเพียงคุณกิตติยังคงจ้องมองอยู่ “มีอะไรอีกไหม อย่างเช่นเรื่องใบข้าว” บุญตาขยับแว่นพลางคิดในใจไอ้เกษมบอกซินะ
“……………………………”
“ฉันบอกว่าอย่าเอาหลานฉันไปแลกกับไอ้เกษมไง” บุญตายิ้มแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “คุณใบข้าวไม่ใช่หลานแทน ๆ ของคุณท่านนิครับ ผมเลยคิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไร”คุณกิตติกำมือแน่น ถึงไม่ใช่หลานแท้ ๆ และเกลียดเด็กคนนี้ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้ “คุณใบข้าวบอกว่า ทุกอย่างไม่สามารถเอากลับคืนมาได้แล้ว ถือว่าเป็นการทดแทนบุญคุณของคุณท่านครับ” คุณกิตตินิ่งไปชั่วครู่ “ เด็กนั้นอยู่ไหน”
“คุณใบข้าวหลับอยู่ที่คอนโดของผมครับ”
“ดีแล้วให้เด็กนั้นอยู่กับเธอไปก่อนละกัน ขืนมาอยู่กับฉันจะยิ่งทำให้โมโหแล้วลงไม้ลงมือกับเด็กนั้นอีก”
“ครับ คุณท่าน”
หลังออกจากห้องหนังสือบุญตาขับรถไปคอนโดของตัวเอง หยุดเดินที่หน้าห้องว่าจะว่าเริ่มพูดกับใบข้าวอย่างไงดี //เพล้ง// บุญตารีบเปิดประตูเข้าไปดูก็เห็นใบข้าวถือเศษแก้วค่อย ๆ กรีดลงบนข้อมือกับน้ำตาที่ไหลริน “คุณใบข้าว หยุดเถอะครับ อย่าทำแบบนี้ เพี๊ยะ” แรงตบทำให้ใบข้าวมีสติโผลกอดบุญตา “ฮะ ฮือ ฮือ ข้าวทำอะไรผิดเหรอ พี่บุญตา ฮึก คุณตาถึงไม่รักข้าวเลย ฮะ ฮือ ฮือ ” บุญตานิ่งไปชั่วขณะจับไหล่ใบข้าวให้หันมามอง “อย่าไปขอความรักจากคนใจร้ายเลยครับ มันไม่คุ้มกัน”
“แต่ข้าวเจ็บ เจ็บเหลือเกิน ฮือ ฮือ ”
“คุณใบข้าวต้องเข้มแข็งเอาไว้ คนที่ทำให้เราเจ็บก็ต้องได้รับการเอาคืนอย่างสาสม”แววตาภายใต้กรอบแว่นนั้นดูเศร้าหมอง ปนชิงชังกับทุก ๆ สิ่ง “ใช่ ถ้าไม่มีน้ำฟ้า ข้าวก็ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่มีมันคุณตาต้องรักข้าวคนเดียว แม่จะไม่หนีข้าวไป พ่อจะกลับมาหาข้าว แฮ่ก ๆ ใช่ไหม พี่บุญตา บอกมาซิ บอกมา! ทุกคนต้องรักข้าว ฮือ ฮือ ถ้าไม่มีมัน ข้าวจะไม่ถูกพวกมันข่มขืน ฮะ ฮือ ฮือ ฮือ ” ใบข้าวกอดบุญตาแน่น โดยไม่รู้ถึงรอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าของบุญตา (ใช่แล้วครับ เพราะน้ำฟ้าคนเดียว)
หลังจากบุญตาทำแผลให้ใบข้าวที่ตอนนี้หลับไปพร้อมกับน้ำตา จึงอุ้มมาวางบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ พลางเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียวอาหารเย็นไว้รอตอนใบข้าวตื่น ในระหว่างนั้นใบข้าวบิดตัวไปมาสะอื้นไห้อย่างทรมาน ฝันร้ายที่เป็นเงาตามตัวกัดกร่อนหัวใจที่ไร้ภูมิต้านทานกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งหนียิ่งไร้ทางออก “เฮือก อย่า ฮือ ฮือ ปล่อยกู” ใบข้าวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย พลางเช็คเหงื่อบนใบหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบสงัด
บุญตาที่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งเข้าภายในห้องแล้วถอนหายใจ ยื่นมือไปกอดใบข้าวที่สะอื้นไห้ปนน้อยใจผู้เป็นตามากยิ่งขึ้น “คุณใบข้าวไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าวกันนะครับ” ใบข้าวมองบุญตานิ่ง “แล้วข้าวไม่ต้องกลับบ้านใหญ่เหรอ” บุญตาพยักหน้า “ท่านอนุญาตให้คุณใบข้าวมาอยู่กับผมจนกว่าจะเปิดเทอมครับ” รอยยิ้มในช่วง 5-6 วันมานี้ได้ปรากฎบนใบหน้าของใบข้าวเป็นครั้งแรก “จริง ๆ นะ พี่บุญตา”
“ครับ คุณท่านอนุญาตแล้ว” ใบข้าวยิ้มอย่างดีใจ แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเพราะทุก ๆ วันบุญตาออกไปทำงานปล่อยให้เขาที่ไม่มีเงินติดตัวเลยอยู่ภายในห้องอันน่าเบื่อ ทำความสะอาด ก็แล้วลงไปข้างล่าง ขึ้นมาทำการบ้านก็แล้ว ความรู้สึกก็ไม่ได้แตกต่างกับที่อยู่บ้านใหญ่ซักเท่าไร มันเหมือนกรงที่มองไม่เห็น แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาได้เป็นอิสระไม่ต้องทำตามคำสั่งของคนอื่น ใบข้าวนอนลงบนโซฟายิ้มอย่างอารมณ์ดีรอการกลับมาของบุญตา โดยไม่ได้รู้เลยว่าความสุขนั้นค่อย ๆ หายไปทีละนิดอย่างช้า ๆ
To Be Continued
:katai1: อ่า ไม่รู้จะพูดอย่างไง สงสารใบข้าว ส่วนพระเอกใกล้ออกมาแล้ว :z6: ขอบคุณที่ติดตามจ้า :pig4:
-
บุญตาร้ายที่สุด
ในความคิดเรานะ
เฮ้อใบข้าวเอ่ย
โดนข่มขืน เศร้าใจจัง
-
บุญตาทำไมทำแบบนี้ :fire: :m31:
-
แค้นแทนใบข้าว ต้องเอาคืนให้สาสม เชียร์ขาดใจ
อ่านแล้วอารมณขึ้น :fire:
-
อ้าว บุญตา :a5:
-
สงสารใบข้าว :mew4:
-
ไม่อนุญาตให้คนเขียนหายไปไหน รีบกลับมาต่อด่วน
เจ็บเยอะๆ รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม :m31:
-
ร้ายทั้งหมดอ่ะ สงสารใบข้าว
-
อ้าววว บุญตา
ไหงกลายเป็นแกเนี้ย
บุญตาทำแบบนี้ทำไม
เราก็นึกว่าจะอยู่ฝั่งใบข้าว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เลวววววววววววววววววววววอ่ะ ทำกับใบข้าวแบบนี้ได้ยังไง
สงสารน้องงงงงงงง
-
หมดน้ำตาไปเป็นปี๊บ
สงสารใบข้าว
งงกะบุญตา ทำไมต้องเสี้ยมให้ใบข้าวเกลียดครอบครัวล่ะเนี่ยยย
-
บุญตาต้องการอะไรรร :z3:
-
เข้ามาอ่านอีกทีก็ตะหงิดใจอีกที
คุณตา ถึงไม่รักใบข้าวขนาดไหน แต่หลังจากที่ได้เห็นหรือที่ใบข้าวร้องขอ
อย่างน้อยมันก็น่าจะมีความสงสารใบข้าวกันบ้าง
ตาของใบข้าวเนี่ย มีความเป็นคนอยู่รึป่าวนะ?
แล้วที่ตะหงิดใจอีกอย่างคือตอนที่ 11 เนี้ย
รีบบรรยายไปรึป่าวค่ะ รู้สึกจะเขียนไม่ละเอียดเลย
คือมันเกิดอะไรขึ้นยังไง แปบๆ บุญตาหลอกใบข้าว เข้าโรงแรม
ปั๊บๆเสร็จ ใบข้าวพยายามฆ่าตัวตาย บุญตาช่วยทัน
ใบข้าวอ้อนบุญตา บุญตาโทรหาคุณกิตติ คือมันงงอะ
เร็วไป น่าจะใก้ตอนนี้เป็นพาทของใบข้าวบรรยาย
แล้วหลังจากพยายามฆ่าตัวตายเสร็จ ให้เป็นพาทของบุญตาบรรยายบ้าง
มันจะได้ดูไม่รีบร้อน แต่งให้มันเป็นตามพรอตจนเกินไป
ไม่ว่ากันน้าาาา :monkeysad: หากจะเสนอความเห็นบ้าง
โครงเรื่องดีมากแล้วแท้ อยากให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครมากกว่านี้
เข้าถึงนิสัยของตัวละคร คาแรกเตอร์มันยังดูไม่ลงตัวเลย ตกลงจะเอานิสัยยังไงกันแน่
ถึงให้ตัวละครมีนิสัยเปลี่ยน ก็น่าจะใส่เหตุการ์ณที่สมเหตุสมผลหน่อยนะคะ
บรรยายเรื่องราวให้ละเอียดกว่านี้หน่อย จะเป็นเรื่องที่เยี่ยมมากเลยค่ะ
ไม่โกรธกันน้าาาาา มันอดเสริมไม่ได้จริงๆ :katai4:
-
@nune@ : บุญตาร้ายที่สุด ในความคิดเรานะ เฮ้อใบข้าวเอ่ย โดนข่มขืน เศร้าใจจัง
ตอบ คนเขียนทำใจอยู่นานเลยกว่าจะลงตอนนี้ ขอบคุณที่ติดตามนะ^^
nunnan : บุญตาทำไมทำแบบนี้
ตอบ บุญตามีเหตุผลซับซ้อนที่มีต่อคุณกิตติ ซึ่งจะค่อย ๆ คลี่คลายไปเรื่อย ๆ ขอบคุณ คุณnunnan นะที่ติดตามผลงานเรา คนเขียน เห็นคุณnunnan และ คุณanuruk97 ก็คิดว่า อ่า ต้องไปต่อเรื่องด้ายแดงแล้วแฮะ
loveaaa_somsak : แค้นแทนใบข้าว ต้องเอาคืนให้สาสม เชียร์ขาดใจ อ่านแล้วอารมณขึ้น
ตอบ ใช่เลย ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ ขอบคุณที่ติดตามนะ^^
Mbbyza : อ้าว บุญตา
ตอบ แบบเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้นของใบข้าว ขอบคุณที่ติดตามจ้า^^
Win : สงสารใบข้าว
ตอบ คนเขียนก็สงสารใบข้าว เหมือนกัน ขอบคุณที่ติดตามนะ^^
Hooh : ไม่อนุญาตให้คนเขียนหายไปไหน รีบกลับมาต่อด่วน เจ็บเยอะๆ รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม
ตอบ แหะ ๆ คนเขียนหายไปนานเลย กระโดดไปเขียนอีกเรื่อง เดียวจะมาลงให้นะ ขอบคุณที่ติดตามจ้า^^
full69 : ร้ายทั้งหมดอ่ะ สงสารใบข้าว
ตอบ ใช่จ้า แต่น้ำฟ้าไม่ได้ร้ายมากนะ เพราะเป็นอารมณ์โกรธ ความเข้าใจผิด บวกกับคนอื่น ๆ ค่อยเป่าหู ทำให้ไม่ฟังเหตุผลของใบข้าว ขอบคุณที่ติดตามนะ^^
pannixz : อ้าววว บุญตาไหงกลายเป็นแกเนี้ยบุญตาทำแบบนี้ทำไม เราก็นึกว่าจะอยู่ฝั่งใบข้าว เข้ามาอ่านอีกทีก็ตะหงิดใจอีกที
คุณตา ถึงไม่รักใบข้าวขนาดไหน แต่หลังจากที่ได้เห็นหรือที่ใบข้าวร้องขอ
อย่างน้อยมันก็น่าจะมีความสงสารใบข้าวกันบ้าง
ตาของใบข้าวเนี่ย มีความเป็นคนอยู่รึป่าวนะ?
แล้วที่ตะหงิดใจอีกอย่างคือตอนที่ 11 เนี้ย
รีบบรรยายไปรึป่าวค่ะ รู้สึกจะเขียนไม่ละเอียดเลย
คือมันเกิดอะไรขึ้นยังไง แปบๆ บุญตาหลอกใบข้าว เข้าโรงแรม
ปั๊บๆเสร็จ ใบข้าวพยายามฆ่าตัวตาย บุญตาช่วยทัน
ใบข้าวอ้อนบุญตา บุญตาโทรหาคุณกิตติ คือมันงงอะ
เร็วไป น่าจะใก้ตอนนี้เป็นพาทของใบข้าวบรรยาย
แล้วหลังจากพยายามฆ่าตัวตายเสร็จ ให้เป็นพาทของบุญตาบรรยายบ้าง
มันจะได้ดูไม่รีบร้อน แต่งให้มันเป็นตามพรอตจนเกินไป
ไม่ว่ากันน้าาาา :monkeysad: หากจะเสนอความเห็นบ้าง
โครงเรื่องดีมากแล้วแท้ อยากให้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครมากกว่านี้
เข้าถึงนิสัยของตัวละคร คาแรกเตอร์มันยังดูไม่ลงตัวเลย ตกลงจะเอานิสัยยังไงกันแน่
ถึงให้ตัวละครมีนิสัยเปลี่ยน ก็น่าจะใส่เหตุการ์ณที่สมเหตุสมผลหน่อยนะคะ
บรรยายเรื่องราวให้ละเอียดกว่านี้หน่อย จะเป็นเรื่องที่เยี่ยมมากเลยค่ะ
ไม่โกรธกันน้าาาาา มันอดเสริมไม่ได้จริงๆ
ตอบ มันเป็นแผนการณ์ที่บุญตาวางไว้ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ และเราไม่โกรธหรอกจ้า ตอนนี้อาจจะรีบดำเนินเรื่องไปจริง ๆ แต่ลองมาเป็นใบข้าวบรรยายตัวเองถูกข่มขืนแล้ว .... คนเขียนภูมิต้านทานน้อยทำใจไม่ได้ TOT อย่างไงก็ขอบคุณ คุณpannixz ด้วยนะ เราจะลองนำไปปรับใช้ต่อไปจ้า
toshika : เลวววววววววววววววววววววอ่ะ ทำกับใบข้าวแบบนี้ได้ยังไง สงสารน้องงงงงงงง
ตอบ เหมือนกันจ้า เฮ้ย กว่าใบข้าวจะเจออิสระ อีกยาวไกล ขอบคุณที่ติดตามจ้า^^
cheyp : หมดน้ำตาไปเป็นปี๊บ สงสารใบข้าวงงกะบุญตา ทำไมต้องเสี้ยมให้ใบข้าวเกลียดครอบครัวล่ะเนี่ยยย
ตอบ มันเป็นแผนการณ์ที่บุญตาวางไว้ และจะไม่หยุดจนกว่า......... ขอบคุณที่ติดตามจ้า^^
Lovecartoon1996 : บุญตาต้องการอะไรรร
ตอบ บุญตาต้องการแก้แค้นทุกคน
-
รอน่ะ อิอิ
:mew1:
-
ตอนที่ 12 กรงที่มองไม่เห็น
[น้ำฟ้า]
หลายวันมานี้ผมไม่เห็นพี่ใบข้าวเลย ผมกะว่าจะขอโทษพี่ใบข้าวแล้วชวนไปหาตะวันด้วยกัน แต่ก็ต้องมาคนเดียว ตอนนี้ผมถึงบ้านของตะวันแล้ว ผมมองหน้าเด็กหนุ่มที่ยิ้มให้อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะสาวที่เห็นเพื่อนผมคงกริ๊ดสลบแน่ “ไงไอ้น้ำฟ้า กูหล่อไหม”
“อืม ก็ดี” ^^
“แล้วใบข้าวละ” ผมแทบหุบยิ้มของตัวเองไม่ทันเลย “อะ เออ พี่เขาไม่อยู่ไม่รู้ไปไหน ฟ้าเลยมาคนเดียว” ตะวันหรี่ตามองผมอย่างจับผิด “ทะเลาะกันมาใช่ไหม บอกกูก่อนที่กูจะรู้เอง” ผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ...
“จริงอยู่ที่ตอนแรกโมโหเรื่องที่พี่ใบข้าวแย่งแฟนฟ้าไป แต่พอมาได้ยินว่านัทเจ้าชู้จริง ๆ ก็แอบโมโหตัวเองไม่ได้ ที่ไม่ยอมฟังพี่ใบข้าว แต่ตอนนี้ฟ้าอยากขอโทษพี่ใบข้าว” ตะวันมองผมนิ่งกับมือที่กำแน่น
“ตะวัน นายอย่าทำอะไรพี่ใบข้าวนะ ฟ้าขอร้อง”
“ทำไมมึงถึงชอบปกป้องมันหนักฮะ” ผมถอนหายใจ มองตะวันกับคำพูดที่ออกมาจากใจของผม “ฟ้ามีพี่ชายคนเดียวคือพี่ใบข้าว ถึงที่ผ่านมาจะทำให้ฟ้าโกรธจนไม่ฟังตำเตือนจากพี่ใบข้าว แถมยังพูดทำลายจิตใจ แต่พี่เขาก็ยังคอยปกป้องฟ้าเสมอ ฟ้าละอายใจจริง ๆ ที่หลายอาทิตย์มานี่ ฟ้าทำไม่ดีกับพี่ใบข้าว” มองตะวันที่หันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เห็นรอยยิ้มเล็ก นั้น “อืม ดีแล้วเดียวกูช่วยเอง”
“จริงเหรอ” ผมยิ้มให้ตะวันที่ยิ้มให้ผมเช่นกัน เราทั้งสองกลับมาบ้าน บดิทศราลักษณ์ ถามหาพี่ใบข้าวจากลุงหมั่นกับคนอื่นๆ ก็ไม่พบ จะถามคุณปู่ก็บอกว่าให้ช่วยงานกับพี่บุญตา ผมจะไปหาพี่ใบข้าวที่คอนโดพี่บุญตาก็ถูกคุณปู่ห้ามไว้ ครั้งหนึ่งเคยลองแวะไปหาก็ถูกการ์ดของคุณปู่ไม่ยอมให้เข้าไป จนตะวันเดินเข้ามาตบไหล่ผมเบา ๆ
“อีกอาทิตย์เดียวพวกมึงก็เจอกัน แล้วค่อยไปขอโทษมันตอนนั้นละกัน”
“อืม” ^^
หลายวันต่อจากนั้น
เฮ้อ ผมผิดเหรอที่อยากไปเรียนที่เดียวกับพี่ใบข้าว ถึงคราวนั้นจะเป็นแผนของเกมส์ก็เถอะ แต่ผมดันฟรุ๊ตได้ที่ 1 ซะงั้น จะยกเลิกแล้วให้พี่ใบข้าวได้ไป คุณครูก็ไม่ยอม บอกว่าทำแบบนั้น ก็ไม่ยุติธรรมกับคนอื่น ๆ พอพี่ใบข้าวมาคุยกับคุณตาที่ห้องหนังสือ เกี่ยวเรื่องเรียนต่อ ผมเลยบอกว่าอยากเรียนที่ด้วยกันคุณปู่ท่านก็อนุญาต ดีใจจัง^^
“ไอ้ฟ้า มึงจะให้กูติวไหม” ตะวันมองผมกับหนังสือไปมา “ติวดิ แต่ฟ้าอยากรู้จัง ว่าทำไมตะวันเข้ามาเรียนมหาลัยก่อน โดยไม่ได้รอฟ้า”
“คะคือ ก่อนย้ายมาที่นี่ กู จบ ม.ปลายจากที่โน่นพอดี คุณแม่ เลยให้กูสอบเข้ามหาลัยของเพื่อนที่รู้จักกัน อะ เออ แล้วใบข้าวเรียนมหาลัย....... ที่เดียวกับกูหรือเปล่า ตั้งแต่กูมาเรียนที่มอ .....ไม่เคยเห็นมันเลย” ผมหลบสายตาของตะวัน พลางคิดว่าเพราะผมพี่ใบข้าวจึงต้องซ้ำชั้นตามคำสั่งคุณปู่เพื่อมาดูแลผม
“ปะเปล่า พี่ใบข้าวยังเรียนที่เดียวกับฟ้าอยู่”
“เฮ้ย ไอ้ใบข้าวมันจะโง่ขนาดซ้ำชั้นตั้งสองปีเลยเหรอ ที่กูรู้ มันเป็นฉลาดเลยไม่ใช่เหรอ ” (ใบข้าวไหนมึงสัญญาว่าจะเรียนที่มหาลัย....... ด้วยกันในปีนี้ไง มึงผิดสัญญา ) ตะวันหรี่ตามองมายังผมเพื่อหาคำตอบ แต่ผมคงบอกเรื่องในครอบครัวมากกว่านี้ไม่ได้หรอก ถ้ารู้ว่าเป็นคำสั่งของคุณปู่คงไม่ดี
“พี่เขาก็แค่ซ้ำชั้นนะ อะเออ เรามาติวกันต่อเถอะ” ผมหันไปมองหนังสือโดยมีตะวันมองผมนิ่ง “อืม”
ในเวลาเดียวกันนั้น
[ใบข้าว]
ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมตอบได้เลยว่าไม่รู้ เพราะในหัวมันว่างเปล่าไปหมด ถึงจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดตามร่างกาย ตอกย้ำว่าผมยังมีชีวิตอยู่กับกรงที่มองไม่เห็นนั้น มือที่เกาะบนราวระเบียงกับสายตาสาดส่องไปยังเบื้องล่าง โดยมีผู้คนเดินไปมาอย่างอิสระพร้อมคำถามภายในใจว่าทำไมผมถึงต้องอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ทำไม หรือรอไปบำเรอความใคร่จากเฒ่าหัวงูพวกนั้นอีก ไม่อยาก ไม่อยากเลย พอคิดได้ดังนั้นผมจึงหยิบเสื้อผ้าอันน้อยนิดใส่ไว้ในกระเป๋า เขียนจดหมายลาพี่บุญตาว่าไม่ต้องตามหา เมื่อก้าวเดินไปอย่างช้า ๆ โดยไร้จุดหมายมองดูเหรียญบาทที่เก็บสะสมไว้ ก็ถอนหายใจอย่างหมดหวัง
ผมมองผู้คนนับสิบยืนรออะไรบางอย่าง บ้างก็นั่ง บ้างก็ยืนมองไปทางขวามือ จนมีรถคันใหญ่หลายสีวิ่งมาจอด แล้วคนพวกนั้นรีบขึ้นไปอย่างรีบเร่ง ส่วนผมมองซ้ายมองขวาจึงตัดสินใจขึ้นรถคันนั้นไป เป็นครั้งแรกที่ผมได้นั่งรถคันอื่นที่ไม่ใช่รถคุณตาและพี่บุญตา ไม่นานก็มีคนมายืนตรงหน้าผม
“ไปไหน”
“อะเออ ยังไมรู้ครับ”
“6.50” ผมยื่นเงินไปให้พี่เขา แล้วเอากระดาษใบเล็ก ๆ มาให้ผมจึงเก็บไว้ในกระเป๋า พี่คนนั้นก็ไปเก็บค่ารถจากคน อื่น ๆ ต่อ
ผมหันไปมองข้างทางด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่ ถนนหนทางที่ผมไม่เคยมาตึกละฟ้ากับผู้คนนับร้อยเดินจับจ่ายซื้อของข้างทางอย่างเป็นอิสระ ดวงไฟตบแต่งเป็นสีสันหลากหลายจนผมอดไม่ได้ที่จะอยากมองมันใกล้ ๆ แต่ก็ไม่สามารถลงจากรถได้ ณ ตรงนั้น เมื่อประตูเปิดผมจึงรีบลงจากรถแล้วรีบเดินไปยังแสงไฟที่ประดับไว้ มันช่างสวยจริง ๆ แต่ตอนนี้ผมคงต้องหาร้านที่เปิดรับพนักงานก่อน จากนั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ผมหาร้านอาหารหรือตามประกาศต่าง ๆ จนมาหยุดตรงร้านตามสั่งร้านหนึ่งที่มีคนมานั่งกินอาหารตามสั่งเยอะ แถวยังมีต่อคิวรอหลายสิบคน
“พี่ครับ ผมมาสมัครงาน”
“ไอ้หวาย ไอ้หวาย มีคนมาสมัครงาน มาสัมภาสมันดิ กูยุ่งอยู่”
“ครับ ครับ นายตามเรามานี่” ผมเดินตามเด็กคนนั้นไปแล้วนั่งรออย่างกล้า ๆ กลัว จน มีพี่ผู้หญิงเดินออกมา
“ที่นี่ขาดคนล้างจาน วันละ 250 บาท ถ้าอยู่ที่นี่ ค่าน้ำค่าไฟจ่ายเอง ส่วนค่ากินและที่นอนพี่ ค่าแรง 200 บาท จะเอาแบบไหน ” ผมได้ยินก็แทบจะยิ้มออกมาเลยครับ “ผมขอ 200 ครับ ให้ผมมีที่อยู่และมีงานทำก็พอแล้ว”
“งั้นดีเลย พี่ชื่อนิดแล้วเธอละ ชื่ออะไรแล้วพ่อแม่เธออยู่ที่ไหนมีใครมาค้ำประกันไหม” ค้ำประกันเหรอ ทำอย่างไงดี “ผมชื่อใบข้าวครับ ส่วนพ่อกับแม่ผมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ผมอยู่กับยายแต่ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด ส่วนคนค้ำประกัน ผม ผม พี่นิดครับช่วยเมตตาผมด้วยเถอะครับ ผมอยากได้ค่าแรงนี้เก็บไว้เรียนต่อ ให้ผมได้ทำงานที่นี่เถอะนะครับ” (หวังว่าเธอคนนี้จะเชื่อผมนะ ถ้าไม่ผมคงไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนต่อเลย)
“ก็ได้ แต่เธออย่าขโมยของหรือก่อเรื่องวุ่นวาย ไม่งั้นเจ้กิมแกด่าพี่แน่ ๆ ที่รับคนโดยไม่ดูประวัติก่อนรับทำงาน”
“ครับ ขอบคุณพี่นิดมากนะครับ” ผมยกมือไหว้พี่นิด กับใจที่โล่งอกไประดับหนึ่งอย่างน้อยผมก็มีงานทำและที่อยู่ ถามว่าผมหนีออกมาทำไมน่ะเหรอ ถ้าได้ยินพี่บุญตาคุยกับคุณตาว่าจะประเคนผมให้นักธุรกิจหัวงูในวันรุ่งขึ้นละ คุณจะอยู่ไหม ถึงจะรู้ว่าอีกสองเดือนก็จะเรียนจบ ไม่รอให้จบก่อนไม่ดีกว่าเหรอ สำหรับผมไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว
“ไอ้หวาย มึงสอนเด็กใหม่ล้างจานด้วย ถ้าทำแตกใบละ 50 ” ผมมองกองจานขนาดใหญ่ที่กองไว้แทบจะปิดคนที่ชื่อหวายอยู่แล้ว “นายล้างน้ำดีไปแล้วเอาไปวางในตะกร้า” ผมพยักหน้าตอบแล้วจะหยิบจานมา “เฮ้ย ๆ ไปใส่ถุงมือล้างจานก่อน เดียวมือก็ได้เปื่อยกันพอดี แล้วอย่าทำจานแตกนะ”
“ครับ”
สองสามชั่วโมงต่อมาพวกเราก็ล้างจานใกล้จะหมดแล้ว แต่ก็มีพี่พนักงานในร้านยกมาอีกเป็นเท่าตัวจนผมแทบเป็นลม “เฮ้ย อย่าอู้ซิวะทำเร็ว เดียวเจ้กิมมาตรวจดูมีหวังถูกหักค่าแรงนะโว้ย” ผมไปมองหวายที่ล้างจานอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ
ส่วนผมก็รีบทำและพยายามไม่ให้จานแตก อีกสองชั่วโมงต่อมาพวกผมก็ล้างจานเสร็จ จึงไปอาบน้ำแล้วเข้านอน
“ใบข้าวทำไมนายมาทำงานที่นี่ละ ค่าแรงออกจะถูก” ผมมองมือตัวเองที่ตอนเหี่ยวและซีด “ก็เหตุผลเดียวกับนายนั้นแหละ”
“เหรอ ดีแล้วแหละที่ออกมาจากขุมนรกนั้นได้” ผมหรี่ตามองหวายที่แสดงสีหน้าเศร้าสร้อยจนผมอดลุกขึ้นนั่งดูหยดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลรินออก “เรานะ ถูกพ่อเลี้ยงข่มขืนตั้งแต่สิบขวบโดยที่แม่ของเราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย จนต้องหนีออกมา ดีที่พี่นิดช่วยให้เราได้มาอยู่และทำงานที่นี่” สิ่งที่ผมได้ยินมันเหมือนภาพสะท้อนอันแสนเจ็บปวด ถึงผมจะเป็นผู้ชายไม่ได้เสียหายอะไร แต่จิตใจกับการโดนกระทำนั้นไม่แตกต่างจากมนุษย์คนอื่น ๆ ที่รับรู้ถึงความเจ็บปวด หวาดกลัว ไร้ทางสู้ แววตาหยาบโลดที่มองมานั้น ช่างน่าสะอิดสะเอียนจนแทบกระอักเลือด “แล้วใบข้าวละ”
“เราไม่อยากเอ่ยถึงมัน นอนเถอะ”
“อืม”
ในเวลาเดียวกันนั้น
“ผมตรวจสอบจาก GPS ที่ติดไว้กระเป๋าคุณใบข้าวแล้วครับ ตอนนี้อยู่แถว..... เราไปรับตัวกลับเลยไหมครับ” ชายชุดดำเอ่ยบอกบุญตาที่ขยับแว่นไปมา “ยัง เดียวค่อยไปรับ”
หลายวันต่อมา
ผมและหวายยังคงล้างจานกองเป็นภูเขานั้นกองแล้วกองเล่าจนเสร็จ เหนื่อยมากครับแต่ผมก็เริ่มชินกับการล้างจานมากกว่าเมื่อวาน “ใบข้าวเราจะไปเดินเล่นแถวตลาดนายไปด้วยไหม” ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินมาหาหวายที่พาไปยังร้านค้าต่าง ๆ มีของหลากหลายจนผมอยากลองกินดู แต่ก็ต้องกลืนน้ำลายไว้แล้วเดินกลับมาด้วยความเสียดาย
“อะ กินไหม” หวายยื่นโรตีสายไหมให้ผมที่อยากลองกินมานานแล้ว เพราะตั้งแต่เล็กยันโต คุณตาท่านส่งผมไปเรียน โรงเรียนอยู่กับกินพร้อม พอปิดเทอมท่านไม่ให้ออกไหน เมื่อออกไปข้างนอกก็ต้องไปกับน้ำฟ้า เท่านั้น โดยไม่ได้รับเงินค่าขนมซักบาท น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาด้วยดีใจ “ ขะ ขอบใจนะ”
“เฮ้ย นายร้องไห้ทำไม ....... ใบข้าว เราไม่รู้หรอกนะว่านายเจออะไรมาในชีวิต แต่ถ้าพบคนที่เข้าใจและอยู่เคียงข้างเราเสมอ นายจะรู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว” หน้าของหวายแดงไปถึงหู จนผมอดไม่ได้ที่แกล้ง “นายมีแฟนแล้วเหรอ”
“มะ ไม่ใช่แฟนซักหน่อย”
“แต่หน้านายแดงนะ คิก คิก มีใช่ไหม”
“ย๊าก หยุดเลยนะ เราอาย ” หวายเอามือปิดหน้าที่แดง ๆ นั้นไว้ (ดี จังที่ผมได้เจอคนอย่างหวาย ไม่มีเบื้องหน้าหรือเบื้องหลัง)
จากนั้นพวกเราก็เดินกลับร้านโดยเจ้กิมโดยมีพี่นิดกลับไปแล้ว มีเพียงผมและดินเฝ้าร้านไว้ เมื่อเดินเข้าไป มีชายคนหนึ่งแสยะยิ้มมาให้พวกผม “พ่อมาทำอะไรที่นี่” เสียงอันสั่นเทาของหวายทำให้ผมเริ่มใจไม่ดีไปด้วย
“ก็มาหาเมียสุดรักไง มึงนะมานี่” เดินตรงมาดึงกึ่งลากหวายให้เดินตามไปในร้าน ส่วนผมรีบคว้ามือของหวายเอาไว้ ผัวะ “คนอื่นอย่ามายุ่ง” ไม่พูดเปล่ามันตบหน้าผมแล้วคว้ามีดขึ้นมาขู่ โยนร่างของหวายลงบนเตียง “ฮะ ฮือ อย่าทำผมเลยนะ อย่าทำผม ”
ส่วนผมหันซ้ายหันขวาวิ่งออกมาจากร้านแต่ก็ถูกคนบอดี้การ์ดของคุณตามาล็อคตัวไว้ “คุณใบข้าวครับ กรุณากลับกับเราเถอะครับ”
“ไม่ ปล่อยกู ปล่อย ” เพี๊ยะ เสียงนั้นไม่ได้มาทางผมแต่เป็นหวายที่กำลังร้องขออย่างเจ็บปวด (ไม่นะ ไม่นะ ผมทนไม่ได้)
“คงไม่อยากให้เพื่อนคุณต้องถูกนายคนนั้นทำร้ายนะครับ”
“ช่วยเพื่อนผมที แล้วผมจะกลับไปกับพวกพี่” ผมบอกพี่ไผ่ทั้งน้ำตา อย่างน้อยตอนนี้ต้องช่วยหวายให้ได้ก่อน แล้วค่อยหาโอกาสหนี ไม่นานหวายก็วิ่งออกมาแล้วกอดผมแน่นกับนายคนนั้นที่ถูกพี่ไผ่ซ้อมซะนอนกองไปกับพื้น
“นายไม่เป็นอะไรนะ”
“ฮะ ฮือ ฮือ เราปลอดภัย ขอบคุณนะ” ผมกอดตัวหวานแน่น จนพี่ไผ่มาจับไหล่ผมไว้ จึงมือค่อย ๆ ปล่อยจากหวาย “พี่ช่วยพาไอ้เชี้ยนี่ไปส่งตำรวจให้ด้วยนะครับ มันจะได้ไม่มาทำอะไรหวายอีก” ผมบอกแล้วตามไปขึ้นรถโดยมีพี่คริสนั่งข้าง ๆ
ในเวลาต่อมา
นี่คงเป็นโอกาสเหมาะแล้วที่ผมจะหาทางหนี “พี่ไผ่ผมปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำ” พี่ไผ่ยิ้มแล้วเอ่ยบอก“ได้ครับ” ผมแทบหุบไม่ทัน เพราะรถที่ขับเลี้ยวเข้าไปนั้น มันคือโรงแรมที่ผมไม่อยากจะมาอีกเป็นครั้งที่สอง (ไม่ผมกลัว ผมกลัว)
พอลงรถได้จึงวิ่งออกมาแต่ก็ต้องติดกุญแจมือ ที่มีพี่คริสเอามาคล้องไว้อย่างรวดเร็ว “อย่าคิดหนีเลยครับ คุณใบข้าว ทำแบบนี้จะยิ่งเจ็บตัวมากกว่าเดิม ทำหน้าที่ให้เสร็จ จะได้กลับไปพักผ่อนตามที่คุณต้องการ” ผมมองพี่คริสนิ่ง สูดหายใจพยายามยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เดินไปห้องเดิมที่ยังคงตอกย้ำจิตใจของผม
แอ๊ด “หึ หึ มาแล้วเหรอ” ผมมองชายคนนั้นนิ่ง พยายามเก็บซ่อนความกลัวนั้นไว้ (ผมจะทำอย่างไงดี ทางหนีไม่มีเลย)
เพี๊ยะ “ไงคนไร้ค่า”
ผัวะ“ อย่าคิดว่าจะมีใครมารักหรือมาช่วยคนอย่างมึงนะ ไอ้สวะ” แรงตบนั้นชาจนไล่ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นไป มือที่ถูกมัดไว้กับสิ่งแปลกปลอมนั้น พยายามรุกล้ำเข้ามา เพี๊ยะ “ยังขัดขืนกูอีกเหรอ งั้นเจอแบบนี้เป็นไง”
“ไม่นะ อะ อ๊า อ๊า / อ๊า ดีมากดิ้นอีก กูชอบ และจำเอาไว้คนอย่างมึงนะไร้ค่า ไม่มีใครมารักคนอย่างมึงหรอก ฮะ ฮ่า ฮ่า ร้องไห้ออกมาอีก ยังงั้นแหละ”
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
“ปัง”
เสียงปิดประตูนั้น ทิ้งไว้เพียงร่างกายของผมนอนหายใจรวยริน สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด และผมก็ได้รู้ว่า ยิ่งผมพยายาม ก็ไร้ซึ่งหนทางออกกับกรงที่มองไม่เห็น ( คิก คิก คุณตาถ้านี่คือความรักที่ให้กับผม ผมก็จะขอจดจำมันไว้ แล้วให้หลานรักอย่างน้ำฟ้าได้ลิ้มลองความเจ็บปวดนั้นดูบ้าง คิก คิก คุณตาค่อยดูหลานคนนี้ให้ดีนะครับ)
“กูจะแย่งทุกอย่างที่มึงมี น้ำฟ้า”
To Be Continued
ตอนนี้อาจจะพลิกบทของน้ำฟ้าไปนิดนึง จริง ๆ แล้ว น้ำฟ้าเป็นคนดีเอาแต่ใจ เป็นคนที่เห็นใจใบข้าว แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งปู่ได้ ยิ่งมาเจอเหตุการณ์นั้น น้ำฟ้าโมโหมาก ด้วยอารมณ์โกรธ ความเข้าใจผิด บวกกับคนอื่น ๆ ค่อยเป่าหู จึงทำให้ไม่ฟังเหตุผลของใบข้าวนะจ๊ะ คนคอมเม้นต์อย่าเพิ่ง :z6: คนเขียนเลยนะ :hao6: คนเขียนไปละ :o12:
-
เกลียดไอ้เชี่ย :angry2:ตาจริงๆทำงี้กับใบข้าวได้ไง ไม่อยากให้ใบข้าวโดนแบบนี้บ่อยๆเลยสงสาร T^T :m15: :m15:
-
พูดไม่ออกมันหน่วงๆ
รู้สึกว่าชีวิตของใบข้าวมันดิ่งลงเหว
และไม่มีวันได้ก้าวขึ้นมายืนอยู่ในที่ๆคนอื่นอยู่
เพราะหนียังไงใบข้าวก็ไม่มีวันหนีพ้น
คงต้องตายนั่นแหละ ถึงจะพ้นทุกข์
-
:sad4:
ใบข้าวววววววว
:mew6: :katai1:
-
ใบข้าววววววว ฮื่อๆ
ไม่มีอะไรจะคอมเม้น :z2:
จิ้มคนเขียนให้มาต่อไวๆ :z13:
-
ผู้เรื่องนี้นไม่ใช่คน โดยเฉพาะอิคุณตา
ทำอย่างงี้ได้ไงอ่ะใบข้าวทำอะไรผิดเหรอถึงต้องทำร้ายขนาดนี้ฮะ :katai1:
-
ผู้เขียนค่ะ ......ไม่สงสารข้าวบ้างเหรอ...ยิ่งอ่านยิ่งโกรธ... :fire: ทำไมถึงได้เขียนทำร้ายข้าวอย่างนี้กว่าคนอื่นๆๆๆจะได้รับกรรมตอบสนองใบข้าวไม่ตายก่อนเหรอ แต่พวกเราก็จะรอ
หากนี้คือจุดเริ่มต้นความความแค้น.....ดังนั้นเอาให้ถึงที่สุด...จากความแค้นเล็กๆๆที่สะสมมาช้านานจงเปลี่ยนเป็นเปลวไฟไฟที่ไม่มีใครมาดับได้ ไฟที่พร้อมจะเข้าไปทำลายทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องจากผลพวงที่ใบ้ข้าวได้รับ....พวกเราจะรอวันเอาคืนขอให้บทแห่งการเอาคืนสนอง เน้นแรงทั้งอารมณ์ และเนื้อหา และแรงอย่างฉลาดดึงอารมณ์พวกเราให้ถึงจุดสุดยอดให้ได้นะค่ะ
ตามตลอดๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
ใบข้าวเข้มแข็งไว้นะ :sad4:
-
ตอนที่ 13 การตัดสินใจ
ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของผมค่อย ๆ ยันตัวขึ้น ยืนมองภายในห้องที่ว่างเปล่าเหมือนว่าเมื่อซักครู่นี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ผมแอบยิ้มภายใจว่านั้นคือความฝัน ใช่ คิก คิก มันคือความฝัน ผมแค่มาพักที่นี่ รอคุณตาจัดงานวันเกิดให้ผม ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮะ ฮือ ฮือ ตะ แต่ทำไม ทำไมร่างกายผมถึงได้เจ็บแบบนี้ ทำไมไอ้รอยบ้า ๆ นี้มันไม่หายไปด้วย ทำไมกัน! ฮะ ฮือ ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ
มือผมค่อย ๆ ลูบลงบนรอยแผลตามตัวอย่างช้า ๆ กับแรงสะอื้นพยายามเก็บไว้ ไม่ให้ใครได้ยินด้านที่อ่อนแอของผม เท้าที่ก้าวเดินไปยังห้องน้ำอย่างทุลักทุเล เซไปมาจนจับผักบัวได้แล้วเปิดน้ำให้ไหลจากหัวจรดเท้าชะล้างความอัปยศกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่นานผมเดินออกมาจากห้องน้ำ พยายามแต่งตัวให้เป็นปกติที่สุด เดินออกมาจากห้องโดยมีพี่ไผ่ผายมือให้เดินตามไป ส่วนพี่คริสก็ยังคงเดินตามปะกบผมไว้ไม่ให้คาดสายตาจนมาขึ้นรถแล้วขับออกจากโรงแรมนั้นอย่างรวดเร็ว
บนถนนที่มีรถติดเรียงรายมาเป็นเวลา 15 นาที แต่เวลานั้นมันช่างยาวนานสำหรับผมเหลือเกิน ถึงเสียงข้างนอกจะดังซักแค่ไหนก็ไม่อาจทำให้ภายในรถ ยังคงเงียบสงัดไร้ซึ่งคำพูดของบุคคลที่นั่งอยู่ข้างตัวผม สายตาทุกคู่มองมาทางผมด้วยความสมเพชเวทนาอย่างเห็นได้ชัด มันยิ่งทำให้ผมเกลียดสายตาราวนั้นมากกว่าเดิม เพราะมันเหมือนแววตาของคุณตาที่มองมายังผมเสมอ เหมือนผมมันไร้ค่าเสียจนไม่น่าเกิดมาอยู่บนโลกนี้
อยู่ ๆ พี่คริสก็ยื่นมือมาใกล้ เฮือก ! “คุณหนูเอาไปเช็คน้ำตาเถอะครับ” พลางแกะมือผมที่กำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อของตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ไอ้ด้วงหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาซิ” พี่ด้วงยื่นกล้องยาให้พี่คริสรับมาแล้วค่อย ๆ ทำแผลให้ผมอย่างเบามือ
เมื่อถึงคอนโดของพี่บุญตา โดยไร้เงาของเจ้าของห้อง พวกพี่ไผ่พาผมเข้ามาแล้วให้ที่เหลือเฝ้าหน้าประตูไว้ ส่วนพี่คริสเดินเข้าห้องครัวไป ปล่อยให้นั่งอยู่กับพี่ไผ่ที่มองหน้าผมนิ่ง “พี่ไม่รู้จะพูดอย่างไงดี”
“พี่ไผ่ ผมไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ช่วยปล่อยผมไปจากที่นี่ได้ไหมครับ” ผมยกมือไหว้พี่ไผ่ ที่นิ่งแล้วถอนหายใจ “ถึงพี่ปล่อย คุณหนูไป คุณท่านก็ให้คนออกตามหาคุณหนูอีก แถมเพื่อนพวกพี่ทั้งหมดก็จะพลอยถูกลงโทษไปด้วย” ผมรู้ว่าทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน แต่ผมทนไม่ไหวจริง ๆ “พี่ครับ ผมไหว้ละครับ ให้ทำอะไรก็ได้ ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมขอร้อง ” ณ เวลานี้ คำว่าศักดิ์ศรีไม่มีสำหรับผมแล้ว หากมันช่วยให้ผมรอดจากขุมนรกนี้ก็ยอม มือที่กอดขาพี่ไผ่ไว้ ถูกแกะออกแล้วยกตัวผมให้ยืนขึ้น “พอเถอะครับคุณหนู พี่ทำไม่ได้จริง ๆ”
“พี่จะช่วยคุณหนูเอง ” พี่คริสเดินถือจานข้าวแล้ววางบนโต๊ะ “ไอ้คริส มึงหยุดเลยนะ”
“ทำไม ไอ้ไผ่ กูมาเป็นบอดี้การ์ดนะไม่ได้มาเป็น.......” มองพี่คริสที่ยิ้มให้แล้วดึงผมมาไว้ข้างหลัง “ พี่คริส ผะ ผม ”
“พี่จะช่วยถ้าเป็นเรื่องที่พวกพี่ทำได้ แต่ไม่ใช่การปล่อยให้คุณหนูหนีไป โอเคไหมครับ” อยู่ ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาอย่างไม่เข้าใจ แต่มันอบอุ่นเหมือนความรู้สึกที่เคยได้รับจากป้ากลิ่น “ขะ ขอบ ฮึก ฮึก คุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นคุณหนูต้องกินข้าว กินยาแล้วรักษาตัวเองให้หาย เพื่อจะได้มีแรงเอาตัวรอดพ้นจากอุปสรรคที่กำลังจะเกิดขึ้นให้ได้” ผมคิดตามคำพูดของพี่คริสไปชั่วครู่ จึงหยิบช้อนตักข้าวต้มเข้าปากสองสามคำ รับยามากิน อาบน้ำแล้วเข้านอนจนผลอยหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
หลายวันมานี่ผมพยายามหาหนทางเพื่อจะหลุดพ้นจากกรงที่คุณตาสร้างไว้ แต่ก็ไร้ซึ่งทางออก เพราะยิ่งผมหนี หรือ ขอร้อง มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย มันน่ากลัว เจ็บปวดแทบเจี่ยนตาย แต่คงมีเพียงหนทางเดียวซินะที่ผมต้องพยายามเผชิญกับมัน
ณ บ้านบดิทศราลักษณ์
เมื่อรถขับเคลื่อนมาจอด ณ บ้านบดิทศราลักษณ์ ผมเดินตามพี่ไผ่ไปยังห้องหนังสือกับสายตาที่มองไปยังกลุ่มคนใช้โดยไร้เงาของป้ากลิ่น ในเวลานี้ แววตาผมร้อนผ่าวจับจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง “ทุกคนออกไปก่อน เธอด้วย บุญตา”พี่บุญตาและคนอื่น ๆ เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงคุณตาที่ยังคงนั่งมองผมอยู่ในความมืดนั้น
“ฉันขอบใจที่เธอไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟัง”ใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกเสียใจหรือห่วงใยนั้นมันไม่ได้มีไว้ให้หลาน ไม่สิ ไม่มีไว้ให้คนอย่างผมถึงจะถูก
“คิก คิก คิก แค่นี้เหรอครับ ที่คุณตาเรียกผมมา ” สายตาของผมมองคุณตาที่กำลังลุกขึ้นเดินตรงมายังผมกับนิ้วมือที่ค่อย ๆ ง้างออก ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ผมคงกลัวจนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมจะไม่กลัวอีกต่อไป “ตบผมซิ ครับคุณตา เอาแส้เฆี่ยนมาตีผมเหมือนทุกครั้ง เพราะอย่างไงหลานคนนี้มันก็ผิดอยู่ดี”
“แก !!”
“ถ้าการที่ผมถูกจัดใส่พานให้ไอ้นักธุรกิจบ้า ๆ พวกนั้นข่มขืนเพื่อแลกกับเศษเงินงี่เง่าของคุณตาละก้อ งั้นเชิญเลยครับ ผมจะไม่หลบหรือหนีอีก ฮึก ฮึก อะ ฮือ ฮือ ” มือที่ง้างจะตบนั้น ค่อย ๆ ลดลงแล้วยื่นมาจับไหล่ผมไว้แน่น
“ ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้กับแกเหมือนกัน ถ้าจะโทษก็โทษแม่ของแกที่ทิ้งไปโดยไม่เหลียวแลแกเลย (ใช่ มันไปกับชู้ให้กูอับอาย รวมทั้งแม่ของมันอีก) ตอนนี้ซิแกน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ได้ช่วยตอบแทนบุญคุณฉันและช่วยประคับประครองไม่ให้หลายร้อยครอบครัวต้องตกงาน เพราะบริษัทเราต้องปิดตัวไป” แววตานั้นมันช่างว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกรักหรือเป็นห่วงผมเลยซักนิด ถ้าคุณตาเกลียดผมนัก ก็ขอทำลายให้สิ้นไปพร้อมกัน ผมเจ็บคุณตาก็ต้องเจ็บยิ่งกว่าผม
“นั้นซินะครับคุณตา แต่อย่างน้อยคุณตาก็น่าจะให้คำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหลานคนนี้เป็นการตอบแทนได้หรือเปล่าครับ ” คุณตามองผมนิ่ง ไปชั่วครู่แล้วถอนหายใจเอ่ยออกมา “ได้ ฉันให้ได้แค่ 3 ข้อ แต่คำขอนั้นจะไม่ใช่เรื่องธุรกิจของฉันที่ยังฟื้นตัวยังไม่สมบูรณ์ ”
“เมื่อไรละครับ คุณตาถึงจะเลิกทำกับผมอย่างนี้”ในใจมันเริ่มดิ่งลึกเมื่อได้ยินว่าผมจะต้องเจอเรื่องแบบนี้อีก “ ฉันจะหยุด แต่ไม่ใช่ตอนนี้ บอกความต้องการของแกมา” มือที่กำแน่นมองคุณตาที่ไม่มีสีหน้าแสดงอารมณ์ใด ๆ
“ได้ครับ.... คุณตาต้องเซ็นรับรองเรื่องทุนเรียนต่อของผม” ผมมองคุณตานิ่ง แล้วพูดต่อ “ทุก ๆ อย่างที่น้ำฟ้าได้รับ ผมก็ต้องได้เหมือนกัน พร้อมทั้งหุ้นและสิทธิ์ที่จะได้เป็นทายาทรับช่วงบริษัทของคุณตาเช่นกัน”
“แก!!! มัน”
“แค่นี้คุณตาน่าจะทำได้นะครับ หรือจะให้น้ำฟ้า....” ในใจผมลุ้นอย่างหวั่น ๆ แต่อีกใจก็คิดว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วกับการเสนอข้อตกลงนี้
“ได้ซิ แต่แกห้ามบอกเรื่องนี้กับน้ำฟ้าเป็นอันขาด” หึ หึ แค่นี้เหรอที่คุณยอมเพื่อแลกกับการไม่ให้น้ำฟ้ารู้
“ได้ครับ ผมจะพยายามถ้าคุณตาไม่ผิดสัญญา ขอบคุณนะครับคุณตา” ผมสวมกอดคุณตาแน่น และนี่คือการกอดครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะไม่มีอีกต่อไปพร้อมกับหัวใจอันอ่อนโยนของผมเช่นกัน
ในเวลาต่อมาผมเดินออกจากห้องสมุดของคุณตา โดยมีพี่คริสคอยตามติดทุกฝีก้าว ผมรู้ว่าคุณตาท่านไม่ยอมที่จะให้อะไรมาง่าย ๆ เพราะนี่เป็นสิ่งการันตีได้ว่าผมก็ไม่มีทางออกจากกรงขันอันไร้เงานี้ไปได้เช่นกัน
ตุบ ตุบ ตุบ “พี่ใบข้าว พี่ใบข้าว” หึ หึ มาแล้วเหรอคุณหลานรัก “ฟะ ฟ้า” ส่งสายตาเศร้าสร้อยให้น้ำฟ้า ที่ตอนนี้แสดงหน้าสีเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นรอยแผลของผมก็ส่งสายตาที่ผมเกลียดที่สุด อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้น กูไม่ได้เป็นคนน่าสมเพชและไม่อยากได้ความสงสารจากคนอย่างมึง
“ฮะ ฮือ พี่ใบข้าวเป็นอย่างไงบ้าง ฮึก คุณตาบอกว่าพี่ถูกจับไปเรียกค่าไถ่” หึ โกหกน้ำฟ้าได้เนียนมาก ๆ เลยครับ คุณตา งั้นผมขอเล่นตามน้ำเลยละกัน “ฮะ ฮือ ฮือ พี่กลัว น้ำฟ้า พี่กลัว” ตุบ
“พี่ใบข้าว พี่ใบข้าว” ตาผมค่อย ๆ ปิด แล้วแกล้งหลับไป โดยมีพี่คริสอุ้มมายังห้องนอนของผม ส่วนน้ำฟ้าก็นั่งเฝ้าผมอยู่นานจนผมก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ จึงผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
[น้ำฟ้า]
ผมมองตามตัวของพี่ใบข้าวแล้วก็ใจหาย คุณปู่เล่าให้ฟังว่าพี่ใบข้าวถูกลักพาตัวไปแล้วถูกโจนพวกนั้นทำร้ายร่างกาย มิน่าละตอนนั้นถึงไม่ยอมอนุญาตให้ผมไปหาพี่ใบข้าว แต่พอมาเจอพี่เขาในสภาพแบบนี้ ผม ผม ไม่รู้จะพูดอย่างไงดี จึงได้แต่จับมือที่กำลังสั่นเทานั้นไว้แน่น พลางเช็คแขนของคนตรงหน้าอย่างเบามือ
ไม่นานคุณปู่ก็เรียกผมเข้าไปในห้องสมุด “น้ำฟ้า ใบข้าวอาการเป็นอย่างไงบ้าง”สีหน้าของคุณปู่ดูเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนี้พี่ใบข้าวหลับไปแล้วครับ แต่ก็มีอาการสั่นกลัวอยู่”ผมบอกโดยคุณปู่ยื่นมือมาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง “น้ำฟ้าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ” ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องปิดเรื่องนี้ไว้ด้วย “ทำไมละครับ ฟ้าว่าเราปิดไปแบบนี้เราจะหาคนร้ายมาลงโทษได้อย่างไง”
“ปู่นะจับตัวคนที่ลักพาตัวใบข้าวได้แล้ว แต่ปู่ไม่อยากให้ใบข้าวสะเทือนใจไปมากกว่านี้” คุณปู่มองหน้าผมเพื่อรอคำตอบด้วยสายตาเศร้า ท่านคงเป็นห่วงพี่ใบข้าวมากเลยซินะ “ดะ ได้ครับ ฟ้าจะไม่บอกใคร งั้นฟ้าขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ” คุณปู่พยักหน้าให้ผมที่เดินออกมาแล้วตรงกลับห้องแเข้านอนกับใจที่ยังเป็นห่วงพี่ใบข้าวอยู่
To Be Continued
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และคนที่เข้ามาอ่าน คนเขียนไปละ :o12:
-
:hao5:
สงสารใบข้าวอ่ะ
-
โอ้ยตรรกะบ้าบอไรเนี่ยไอคุณตา!!!
แม่มันหนีเลยลงกับลูกเนี่ยนะ กับเด็กที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรเนี่ยนะ
แทนที่จะเลี้ยงใบข้าวให้ดีๆจะไม่ทำผิดตามแม่ก็ทำร้ายซะจนเป็นไงล่ะ
ใบข้าวได้ร้ายสมใจแน่ อ่านแล้วหงุดหงิด น้ำฟ้าด้วยอีกคนจะใสไปไหนใครพูดอะไรก็เชื่อ
โง่จริงๆทั้น้ำฟ้าทั้งคุณตา แต่คุณตาเลวด้วย :m16:
-
อีคุณปู่ แกโคตรเลวเลยยยย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
เพลียกับคุณตา
อยากเห็นใบข้าวจิต
คำถาม ใบข้าวมันเป็นนางเอกใช่มั้ย?
และคำถามสุดท้าย
ใครเป็นพระเอก
:katai1:
-
มึงไม่อยากทำกับหลานมึงแล้วตอนนี้มึงเอาสนตีนคิดหรือไร...แล้วทำไมมึงไม่ลองเอาหลานสุดที่รักของมึงให้โดนแบบใบข้าวบ้าง
การกระทำของมึงวันนี้ที่ไม่มีแม้แต่ความสงสาร สิ่งที่มึงทำมันเกินกว่าคนแล้วการที่มึงขายหลานกินเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด
แล้ววันนึงมึงต้องเสียใจอย่างที่สุดที่มึงทำในวันนี้ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
บุญตาทำสำเสร็จ สงสารใบข้าวจัง
คนเขียนสู้ๆจ้า
-
คุณตาเลวและชั่วมาก อ๊าก :katai1: รอตอนต่อไป :katai5:
-
ทำไหม :mew2:หายไปนานจังเลยครับ เข้ามานอนรอ
-
ตอนที่ 14 เจ็บแล้วจำ
สามวันต่อมา
ใบข้าวลืมตาตื่นขึ้นมากระทบกับแสงภายในห้องที่แปลกตา แต่พอมองไปรอบ ๆ นั้นคือของใช้ของเขาเอง จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียงด้วยความเหนื่อยล้ากับบาดแผลยังไม่หายสนิท พอเปิดประตูออกมาก็ทำให้ได้รู้ว่าห้องนอนของเขานั้นไม่ใช่ห้องเล็ก ๆ ชั้นล่างอีกต่อไป แต่มันเป็นห้องที่ใหญ่กว่าและติดกับห้องของน้ำฟ้า ใบข้าวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงยิ้มมุมอย่างชอบใจ พลางลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินจากห้องก็เจอน้ำฟ้ายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“พี่ใบข้าวเป็นอย่างไงบ้างครับ”ใบข้าวมองน้ำฟ้านิ่ง “ดีขึ้นแล้ว แต่ขอตัวก่อนนะ พี่คง....” น้ำฟ้าทำสีหน้าเป็นกังวล พร้อมสูดหายใจเข้าลึก ๆ “พะ พี่ใบข้าว ยังโกรธฟ้าอยู่อีกเหรอ ฟ้าขอโทษนะ ฟ้าไม่ดีเองที่ไม่ฟังคำเตือนของพี่ ฟ้าขอโทษจริง ๆ ” น้ำฟ้าเข้ามากอดใบข้าวที่แสดงสีหน้านิ่ง เอามือลูบหัวนั้นอย่างเบามือ “พี่จะโกรธฟ้าได้อย่างไง เรามีกันแค่สองคนพี่น้องนิน่า ” (ใช่! กูกับมึง)
“จริงเหรอ ไม่โกรธฟ้าแล้วใช่ไหม”
“ครับ ไม่โกรธแล้ว แต่หยุดกอดพี่เถอะนะ เจ็บ” น้ำฟ้ายิ้มให้ใบข้าวแล้วจูงมือให้เดินตามมาหยุดตรงโต๊ะกินข้าว แต่ด้วยความเคยชิน ใบข้าวจึงรีบแกะมือน้ำฟ้าออก แล้วเดินห่างจากโต๊ะกินข้าว "ใบข้าวมานั่งข้าง ๆ น้ำฟ้าซิ เราจะได้กินข้าวกันซักที” คุณกิตติวางหนังสือพิมพ์แล้วมองใบข้าวนิ่ง
ส่วนใบข้าวนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นคือการที่เขาได้มานั่งกินข้าวกับทุกคน ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาใบข้าวได้แต่รอให้ทุกคนกินกันเสร็จ ถึงเดินเข้าไปกินข้าวหลังครัวกับป้ากลิ่นตลอดมา "พี่ใบข้าวนั่งซิครับ" ใบข้าวคิดได้ครู่นึงก็ยิ้มแล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ น้ำฟ้า
ระหว่างกินข้าว ใบข้าวมองคุณกิตติเป็นระยะ ถึงในส่วนลึกเหมือนจะหวังอะไรซักอย่างแต่ก็ต้องข่มความรู้สึกนั้นไว้ให้จมหายไปในส่วนลึกของจิตใจ "พี่ใบข้าว กินนี่ซิครับ อร่อยนะ" ใบข้าวมองกับข้าวภายในจาน แล้วยิ้มที่มุมปาก(จงไว้ใจกูให้เยอะ ๆ นะน้องรัก) หลังจากทานข้าวเสร็จใบข้าวจึงขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องใหม่ของตัวเอง
หลายชั่วโมงต่อมา
“พี่ใบข้าวครับ ตะวันมาเยี่ยม”เจ้าของชื่อกำลังนั่งริมหน้าต่างอยู่ต้องหยุดชะงักไป (ทำไมต้องเจอตะวันตอนนี้ด้วยนะ เขาไม่พร้อมจริง ๆ ) หันไปแล้วยิ้มให้ตะวันที่ตอนนี้มองใบข้าวด้วยสายตาเศร้าปนสงสาร
ใบข้าวแมมปากแน่น (ขอร้อง อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนี้) “อะเออ คุยกันไปก่อนนะ เดียวฟ้ามานะ” หลังจากฟ้าเดินจากห้องไป ทั้งสองยังคงเงียบไรซึ่งการสนทนาใด ๆ มีเพียงสายตาประสานกันด้วยความรู้สึกหลากหลาย
โดยตะวันค่อย ๆ เดินไปหาใบข้าว “เจ็บไหม” แล้วจับไหล่คนตรงหน้าที่ปัดมือเขาออกโดยไม่รู้ตัว “อย่า......อะเออ ไม่เจ็บแล้ว นายจะกลับอังกฤษตอนไหนเหรอ” ตะวันขมวดคิ้ว นี่ใบข้าวไม่รู้เหรอว่าเขากลับมาอยู่ที่นี่เพื่อสืบทอดงานที่บ้านและคงไม่กลับไปที่อังกฤษแล้ว
“ยังหรอก อีกนาน”
“เหรอ”
“มึงไม่อยากรู้เหรอว่ากูทำไมไม่กลับอังกฤษซะที” ตะวันบอกพลางสังเกตุท่าทีของใบข้าว “ไม่อยากรู้หรอก มันเรื่องของมึงไม่ใช่เหรอ” ใบข้าวพูดออกไปแต่อีกใจก็อยากรู้เช่นกัน “กูมาหาคนรักนะ กะว่าจะให้แม่ไปขอ ^^” ภายในใจของใบข้าวเต้นแรงโดยไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกไม่ดีเลยที่ตะวันมีคนพิเศษแล้ว “ระเหรอ” ตะวันยิ้ม เดินเข้าใกล้ใบข้าวอีกนิด “นี่ไม่รู้จริงใช่ไหม ก็คน..................”
“ตะวัน พี่ใบข้าวเราไปซื้อของกันเถอะ วันพรุ่งนี้เราต้องกลับหอแล้วด้วย” น้ำฟ้าเปิดประตูเข้ามายิ้มให้ทั้งอย่างสงสัย
“อะไรอ่ะ ทั้งสองคนไปกันเถอะ”
“พี่ขอผ่าน อยากพักผ่อนมากกว่า ทั้งสองคนไปกันเถอะ” น้ำฟ้าทำแก้มป่อง อย่างเซ็ง “ถ้าพี่ใบข้าวไม่ไป ฟ้าก็ไม่ไป เออ จริงซิ ตะวันวันนี้นายจะค้างที่นี่ไหม” ตะวันมองหน้าใบข้าวแล้วหันไปหาน้ำฟ้า “นอนซิ ไม่ได้มาพักที่นี่นานเลย”
“อืม แต่ฟ้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ใบข้าวนะ ตะวันนอนไหน” น้ำฟ้าพูดแล้วมองตะวันที่หันไปหาใบข้าวแล้วยิ้ม
“ฟ้านอนไหนตะวันก็นอนที่นั้นแหละ แต่เจ้าของห้องจะให้เรานอนหรือเปล่าน่า” ใบข้าวมองสายเว้าวอนของทั้งสองแล้วรู้สึกหงุดหงิด ถ้าอยากจะมานอนห้องเขาก็พูดมาตรง ๆ เลยซิ “พี่ใบข้าวให้ตะวันนอนด้วยนะ นะ นะ พี่ใบข้าว” น้ำฟ้าส่งสายตาวิ้ง ๆ ไปให้ใบข้าวอีก“อืม”
จากนั้นน้ำฟ้าและตะวันยังคงอยู่ในห้องของใบข้าว พูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนหันไปหาใบข้าวที่ตอนนี้หลับไปกับเก้าอี้นั้นอย่างเงียบ ๆ จนตะวันต้องอุ้มใบข้าวมาวางไว้บนเตียง ส่วนน้ำฟ้าเอาผ้ามาห่มให้แล้วทั้งสองจึงเดินออกจากห้องไป ระหว่างที่เดินลงไปนั้น ตะวันถูกคุณกิตติเรียกให้มานั่งคุยในห้องรับแขก โดยคุณกิตติเป็นคนพูดขึ้นมา
“ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไงดี แต่ตะวันช่วยปกป้องน้ำฟ้าจากใบข้าวแทนฉันได้ไหม” คุณกิตติยื่นไปจับมือตะวันแน่นกับสายตาเศร้า “อะ เออ คุณกิตติหมายความอย่างไงครับ ที่ผมเห็นใบข้าวก็รักน้องชายอย่างน้ำฟ้ามาตลอด” ตะวันบอกมองไปยังคุณกิตติกำลังทำท่าถอนหายใจด้วยความเคร่งเครียด
“ก็ตั้งแต่ใบข้าวถูกจับไป ก็เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของฉันแล้วก็พรานไปถึงน้ำฟ้า”ตะวันกำมือแน่นฟส่วนคุณกิตติยิ้มมุมปากแล้วเล่าต่อ
“ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของใบข้าวนะที่ต้องเจ็บตัวแทนน้ำฟ้า แถมยังเจอพวกมัน .....” คุณกิตติเงียบชำเหลืองมองท่าทีของตะวัน “พวกมันทำอะไรครับคุณกิตติ” ตะวันร้อนรนไม่อยากให้สิ่งที่เขาคิดเป็นความจริงเลย “พวกมัน...........”
“บอกผมเถอะครับ”
“พวกมันข่มขืนใบข้าว” สิ่งที่ได้ยินทำให้ใจของเขาแทบหยุดเต้น ว่าคนที่เขารักเจอกับอะไรมา “ตอนนี้จิตใจของใบข้าวไม่เป็นปกติซักเท่าไร แล้วอาจจะทำร้ายน้ำฟ้าก็ได้ อย่างไงตะวันช่วยดูแลน้ำฟ้าให้ฉันด้วยเถอะ ถือว่าฉันขอร้อง”
“ได้ครับ ผมจะดูแลน้ำฟ้าและใบข้าวเอง” คุณกิตติกำมือแน่นถึงจะไม่เป็นไปตามที่คาดอย่างน้อยมันก็เป็นไปตามแผนของเขา
หลังจากคุยกับคุณกิตติเสร็จตะวันเดินเข้าไปยังห้องของใบข้าวที่ตอนนี้นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียง โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจับมือเขาไว้แน่นกับเสียงกระซิบอันแผ่วเบา “ใบข้าวกูจะดูแลมึงเอง” ตะวันค่อย ๆ จูบบนหน้าผากของใบข้าวอย่างนุ่มนวล เอามือลูบหัวอย่างเอ็นดูแล้วหันไปหาน้ำฟ้าที่เดินเข้ามาพอดี “อะ แฮ่ม ตะวันปลุกพี่ใบข้าวไปกินข้าวกัน” ^^
“อืม ใบข้าวตื่นได้แล้ว”ตะวันเขย่าตัวใบข้าวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ “ยะ อย่า ปะปล่อยกู” ผลักตะวันให้ออกห่างแล้วรีบลุกขึ้นไปอยู่อีกฝั่งด้วยตัวสั่นเทา แต่พอใบข้าวรู้สึกตัวก็พยายามหยุดไม่ให้ตัวเองสั่น
“อะ เออ น้ำฟ้ากับตะวันลงไปกินข้าวก่อนเถอะ กูไม่หิว” ตะวันเห็นท่าทางสั่นเทาของใบข้าวก็ยิ่งโมโหตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ “งั้นเดียวผมเอาข้าวให้นะครับ”น้ำฟ้าบอกพลางจูงมือตะวันออกจากห้องไป ส่วนใบข้าวค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างโล่งใจ มองทั้งสองจูงมือกันออกไป อย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาถึงความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นสองคนนี้อยู่ใกล้กัน เขาไม่ชอบเอาเสียเลย
21.00 น.
น้ำฟ้าและตะวัน เข้ามานอนในห้องของใบข้าวพร้อมขนมกับแผ่นเกมส์มากมายที่ใบข้าวเคยเห็นแต่ไม่เคยได้มีโอกาสได้เล่นซักครั้ง เพราะสิ่งนั้นมันอยู่ที่ห้องของน้ำฟ้าและคุณตาไม่อนุญาตให้เขาเข้าไป เขาจึงทำได้เพียงฟังจากเพื่อน ๆ คุยกันหรือถามจากภัทร พอได้ลองเล่นเกมส์ดูแล้วก็เข้าใจได้เลยว่าทำไมทุกคนถึงอยากเล่นไอ้เกมส์ พะเพอะไรเนี่ยกันจัง “ อีกสองอาทิตย์ฟ้ากับใบข้าวจะเรียนจบแล้วใช่ไหม” ตะวันเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งสองมองหน้ากันแล้วพยักหน้าตอบ
“แล้วปิดเทอมแค่ไม่กี่อาทิตย์เอง สองคนมีแผนไปเที่ยวไหนกันหรือยัง” ตะวันบอกแต่สายตามองไปยังใบข้าวนิ่ง “มีซิตะวัน ฟ้าอยากไปทะเล พี่ใบข้าวก็อยากไปใช่ไหม” เอามือเขย่าแขนใบข้าวที่ถอนใจเล็ก ๆ แต่ก็พยายามยิ้มให้กับน้ำฟ้า
“อืม”
“งั้นกูไปด้วยละกัน ช่วงนั้นหยุดพอดี” ตะวันยิ้มแล้วหันไปเล่นเกมส์ต่อ “จริงเหรอดีจังเลย อะ หาว ฟ้างัวแล้วไปนอนก่อนนะ” ฟ้าพูดเสร็จค่อยนั่งลงแล้วนอนบนเตียงโดยไม่สนใจทั้งสองที่มองหน้ากันนิ่ง
เวลาผ่านไปยังคงไร้ซึ่งการสนทนาของทั้งสองเช่นเคยจนใบข้าวทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นหมายจะเดินไปนอน แต่ก็ถูกตะวันรั้งเ อาไว้ “ถ้าเศร้า ท้อแท้หรืออยากระบาย มาคุยกับกูได้นะ ถ้าอายจะคุยกับตัวแทนกูก็ได้” ตะวันบอกพลางลุกขึ้นยืน แต่ใบข้าวก้าวถอยหลังออกห่างอย่างระแวง “กูไม่ทำอะไรมึงเหรอ อยู่เฉย ๆ ” ตะวันยิ้มแล้วหยิบสร้อยคอรูปกางเขนในกระเป๋าแล้วค่อย ๆ นำไปคล้องไว้ที่คอของใบข้าว
“มึงจะทำอะไร” ใบข้าวดิ้นไปมาจนตะวันเริ่มหงุดหงิด “อยู่เฉย ๆ ซิวะ”เสียงดุของตะวันทำให้ใบข้าวตัวสั่นนิด ๆ ยืนกำมือแน่นพยายามข่มความกลัวนั้นออกไป เพราะไม่อยากให้ตะวันเห็นในด้านอ่อนแอของเขา ปล่อยให้คนตรงหน้าใส่สร้อยคอจนเสร็จ (จุ๊บ) ริมฝีปากแตะลงบนหน้าผากของใบข้าวอย่างนุ่มนวลแต่คนถูกจูบนั้นมองหน้าตะวันนิ่ง ไม่เข้าใจกับสิ่งที่ตะวันทำจึงได้แต่เดินถอยออกห่าง มาเอามือเช็ดหน้าผากตัวเองอย่างร้อนรน “ทำอะไรของมึงเนี่ย”
“สุขสันต์วันเกิดนะใบข้าว ถึงจะให้ช้าไปหน่อยไม่ว่ากันนะ” ตะวันยิ้มแล้วเดินไปใกล้ ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูของใบข้าว “ตัวแทนกูเชี่ยวนะดูแลให้ดี ๆละ” ใบข้าวหน้าแดงไปถึงหู ทำเอาตะวันอมยิ้มอย่างชอบใจกับปฎิกิริยาของคนที่เขารักมานาน
“มีมึงอยู่ใกล้ ๆ ไม่เอาอ่ะ” หมายจะถอดออกแต่ก็ถูกตะวันจับมือไว้ “ถ้าถอดกูโกรธ คงรู้นะว่าจะเป็นอย่างไง” ใบข้าวปล่อยสร้อยคอออกแล้วเดินขึ้นเตียงไปนอนข้าง ๆ น้ำฟ้าโดยไม่สนใจตะวันที่ยังคงยิ้มแล้วเดินไปปิดไฟเข้านอน ปล่อยให้ใบข้าวหว้าวุ่นใจกับเรื่องของตะวันในวันนี้ ตะวันต้องการอะไรจากเขากันแน่หรือทำให้ตายใจจะได้กันเขาออกจากน้ำฟ้า พอไม่ได้คำตอบจึงเลิกคิดแล้วพลอยหลับไป
( “เพียะ ! เป็นไงคนไร้ค่า”
“ฮะ ฮือ ปล่อยกู อย่าทำกูเลย ฮือ ฮือ”
“อะ อ่า ตอดชิบหายเลยวะ เพียะ!”
“ยะ อย่า ทะทำ กะกู ฮึก ฮือ ขะขอ ระร้อง”
“ได้ซิจ๊ะ”
“ มะ ม้ายยยยยยยยย”)
“เฮือก! แฮ่ก ๆ ” ใบข้าวสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ลุกขึ้นนั่งเอามือเช็ดน้ำตาพลางมองไปยังน้ำฟ้านิ่ง (เพราะมึงน้ำฟ้า เพราะมึง กูเกลียดมึงกับปู่ของมึง) ใบข้าวยื่นมือไปยังคอของน้ำฟ้าอย่างเบามือ ค่อย ๆ เน้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้น้ำฟ้าดิ้นไปมา พยายามแกะมือของใบข้าวออก “ฮะ อือ อือ”
“เพล้ง” เสียงแก้วน้ำแตกทำให้ตะวันตื่นขึ้นมาเห็นภาพตรงหน้า จึงวิ่งไปดึงให้ใบข้าวออกจากห่างน้ำฟ้า “ใบข้าวหยุด เดียวน้ำฟ้าก็ตายหรอก”
“กูเกลียดมึง กูเกลียดพวกมึง” ตะวันคว้าตัวใบข้าวออกห่างจากน้ำฟ้าได้สำเร็จ ส่วนน้ำฟ้าหายใจอย่างเหนื่อยหอบ “ปล่อยกู”ใบข้าวยังคงดิ้นไม่หยุด จนตะวันจะรั้งไว้ไม่อยู่ “เพี๊ยะ! กูบอกให้หยุด” ใบข้าวหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองตะวันนิ่ง กับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมา “กะกูขอโทษ กูนึกว่าเป็นพวกมัน”
“ไม่ต้องกลัวนะใบข้าวที่นี้ปลดภัยแล้ว” ตะวันดึงใบข้าวมากอดแล้วลูบหัวปลอบใจโดยไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกกอดนั้นยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ (รอดไปนะน้ำฟ้า แต่นี่นะแค่เริ่มต้นเท่านั้น) “น้ำฟ้าเป็นอย่างไงบ้าง” ตะวันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงจะเดินไปดูอาการแต่ก็ถูกใบข้าวกอดไว้แน่น
“ไม่เป็นไรหรอกตะวัน แล้วพี่ใบข้าวละดีขึ้นหรือยัง” ตะวันหันไปมองใบข้าวที่ตอนนี้พลอยหลับลงไปทั้งน้ำตา จึงอุ้มไปวางไว้บนเตียง หันไปดูอาการของน้ำฟ้าต่อ “ฟ้าสงสารพี่ใบข้าว ถ้าฟ้าอยู่กับพี่ใบข้าวตลอดก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้” น้ำฟ้าพูดทั้งน้ำตา พลางมองไปยังใบข้าว
“อย่าโทษตัวเองแบบนี้ซิฟ้า มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ฟ้าต้องเข้มแข็งเผื่อใบข้าวซิ” เอามือตบไหล่ให้กำลังใจน้ำฟ้า พยักหน้าตอบ “อืม ฟ้าจะปกป้องพี่ใบข้าวเอง” ทั้งสองยิ้มให้กันโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของหัวข้อสนทนานั้น ตื่นอยู่และได้ยินทุกถ้อยคำ ภายในใจเขานั้นพองโตมันอบอุ่น แต่ไฟแค้นนั้นแรงจนทำให้ประโยชน์นั้นผิดเพี๊ยนไปในที่สุด (เรียกน้ำตาจากตะวันได้ดีเลยนะ แต่กูไม่เชื่อคำของมึงหรอกน้ำฟ้า กูเจ็บแล้วจำและจะไม่หลงกลคนอย่างมึงอีก)
To Be Continued
-
ไม่ชอบน้ำฟ้าอยู่ดีอ่ะ ดูตอแหลๆ ยังไงไม่รู้ ถึงคนแต่งจะบอกว่าน้ำฟ้าเป็นคนดีก็เหอะ :katai1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ใบข้าวน่าสงสารน่ะ ตกลงตะวันเป็นพระเอกใช่ป่ะ
มาต่อเร็วๆ น่ะ
-
ถ้าตะวันจะโดนอิคุณตาหลอกแบบนีเราเชียร์พี่ภัทร(ที่ยังไม่มีบท)ได้มั้ย
ใบข้าวน่าสงสารเกินไปแล้วอ่ะ :hao5:
-
มันส์มากกกก กำลังอินเบยยยย
สนุกมากเลยนะฮ๊าฟฟฟ
อย่าลืมมาต่อน้าาา ^^"
-
:a5:
หายไปนานเชียว
:m16:
-
:mew3: ดีใจฟุดฟุด ที่มาต่อ :L1: เอาคืนทุกคนให้เติมที่เลยลูกแม่ ใบข้าวสู้ๆๆๆๆ ต่อไปพวกเราจะเห็นใบข้าวร้ายบ้างแล้วจงพลิกเกมแล้วเอาคืนอย่าสาสม กับพวกมันทุกคนโดยเฉพราะปู่
-
เข้าใจใบข้าวนะที่จะเสียใจที่โดนหักหลังแต่ก็ไม่อยากให้แก้แค้นแต่ก็อยากให้คุณตาได้รับบทเรียนเหมือนกัน เหอๆ อธิบายไม่ถูกอ่า
เอาเป็นว่าติดตามตอนต่อไป อัพไวๆนะค่ะ
-
รอการแก้แค้นของใบข้าวต่อไป มาต่อไว ๆ น่ะ :katai5:
-
ร้ายจริงเลย :katai2-1:
-
เจ็บปวด
-
สนุกดี ตามมๆ
-
เรียน ทุกท่าน
หลังจากพักรักษาตัวอยู่นาน อีวอทกลับมาแข็งแรงแล้ว ตอนต่อไปจะนำมาลงให้นะ
ขอบคุณที่ติดตาม
ewan
-
ตอนที่ 15 ความทรงจำ
วันรุ่งขึ้น
ในยามเช้ารับรุ่งอรุณของวันใหม่ บนโต๊ะอาหารมีข้าวต้มกุ้งส่งกลิ่นหอมชวนให้ลองลิ้มชิมรสเตะจมูกของน้ำฟ้า ที่ตอนนี้ท้องได้ร้องออกมาจนคุณกิตติและตะวัน หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ส่วนใบข้าวนั้นยังคงหลับลึกเหมือนภายในจิตใจไม่อยากตื่นมาเจอกับความจริงอันโหดร้าย โดยไม่สนใจตะวันกับน้ำฟ้าเข้ามาปลุก ทั้งสองจึงลงมารับประทานอาหารเช้า แล้วไปในสวนเพื่อเก็บดอกไม้ไปให้ใบข้าวและหวังว่าใบข้าวจะรู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อเห็นดอกไม้ซักนิดก็ยังดี ในระหว่างนั้นก็มีเสียงบุคคลที่สามอันคุ้นเคยเอ่ยเรียกตะวัน
“ตะวัน” เจ้าของชื่อหันไปหาคนต้นเสียง ยิ้มด้วยความดีใจ “อ้าว พี่ภัทรมาที่นี่ได้ไงเนี่ย” ตะวันลุกขึ้นยืนเดินไปหานภัทรโดยมีน้ำฟ้ามองตะวันแล้วก้มหน้าแอบอยู่หลังตะวันที่ทำท่างง ๆ แต่ก็หันไปคุยกับนภัทรต่อ
“พี่เอางานมาให้ตะวันดูก่อนจะส่งลุงคมเดชนะ เผื่อว่าจะต้องแก้ไขอะไรเพิ่มเติม” พลางยื่นเอกสารให้ตะวันดูแล้วเดินไปยังโต๊ะหินอ่อน คุยเรื่องงานจนลืมน้ำฟ้าที่มองนภัทรโดยไม่ละสายตาจนคนถูกมองหันมาสบตาแล้วยิ้มให้ “โอ๊ะ ตะวันนายยังไม่ได้แนะนำใครบางคนให้พี่รู้จักหรือเปล่า ใช่คนนั้นป่ะ” ตะวันยิ้มส่ายหัว ดึงน้ำฟ้าให้มานั่งข้าง ๆ “น้ำฟ้านี่พี่นภัทรเป็นพี่และเพื่อนสนิทของกู พี่ภัทรนี่น้ำฟ้าเพื่อนซี้ผม”
“สวัสดีครับน้ำฟ้า พี่นภัทรนะครับหรือเรียกว่าพี่ภัทรเหมือนตะวันก็ได้” ยื่นมือไปหาน้ำฟ้าที่ตอนนี้หน้าแดงเอาหน้าซุกหลังตะวันแน่น(ทำไงดี ทำไงดี พี่เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเราหรือเปล่า) ส่วนตะวันพยายามผลักให้น้ำฟ้าออกจากตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องจับมือน้ำฟ้ามาจับมือกับนภัทรที่มองน้ำฟ้าอย่างเจ้าเล่ห์ (นี่เหรอ คนที่ใบข้าวเล่าให้ฟัง ท่าทางไม่เหมือนอย่างที่คิดเลยแฮะ)
“ต ตะวัน เราขอตัวไปเอาน้ำก่อนนะ”น้ำฟ้าบอกเสร็จก็รีบเดินออกไป หยุดตรงเสาหน้าบ้านพลางมองนภัทรแล้วอมยิ้ม “หัวใจแทบจะหยุดเต้นซะแล้วเรา อ๊าก รักแรกพบเลยอ่ะ ”เอามือขยี้หัวตัวเองไปมา เดินหันกลับไปก็เจอคุณกิตติยืนอยู่ “โอ๊ะ คุณปู่ ฟ้าตกใจหมด”
“หึ หึ เดียวนี้หลานปู่ขวัญอ่อนกะเขาเหมือนกันนะ” เอามือลูบหัวน้ำฟ้า เดินไปห้องรับแขก โดยปล่อยให้น้ำฟ้าหน้าแดงกลัวว่าคุณกิตติจะได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ แต่ก็ส่ายหัว (ไม่มั้งคุณปู่อาจจะไม่ได้ยินก็ได้) จึงเดินไปยังห้องครัว
ในระหว่างนั้นใบข้าวตื่นขึ้นมาทานอาหารและยาเรียบร้อย จึงเดินไปยังสวนดอกไม้ อยากสูดอากาศให้เรื่องในหัวจะได้ปลอดโปร่งบ้าง แต่แล้วก็ต้องหยุดเดินมองคนที่เขาอยากเจอเป็นที่สุด “พี่ภัทร” น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมากับความรู้สึกทุกอย่างมันปลั่งพลูจนเก็บความเจ็บปวดนั้นไม่ไหว นภัทรคนที่รับฟังทุกเรื่องของเขา ค่อยดูแลหรือให้กำลังเมื่อยามเขาไม่มีใคร “ฮึก ฮึก พี่ภัทร” ปลายเท้าก้าวเร็วขึ้นไปยังนภัทร แต่ก็ถูกการ์ดของคุณกิตติรั้งตัวเอาไว้ “คุณท่านให้คุณหนูกลับห้องครับ” ใบข้าวเอามือตุบหลังการ์ดด้วยแรงที่มีทั้งหมด พยายามดิ้นให้หลุดจากการ์ดสุดกำลัง “ฮะ ฮือ ปล่อยกูก่อน กูจะไปหาพี่ภัทร ฮะ ฮือ ปล่อยกูซิแค่แปล๊บเดียวเอง”การ์ดทั้งสองมองหน้า จะปล่อยให้ใบข้าวลง แต่คุณกิตติเดินเข้ามาแล้วตบหน้าใบข้าวอย่างเต็มแรง
“เพี๊ยะ เงียบซะ” ใบข้าวนิ่งมองคุณกิตติด้วยสายตาเว้าวอน หวังว่าคุณกิตติจะใจดีกับเขาบ้าง “คุณตาให้ข้าวไปหาพี่ภัทรนะครับ แค่แป๊บเดียวก็ยังดี” คุณกิตติมองใบข้าว แล้วหันไปสั่งการ์ด “ฉันบอกให้เอาไปไว้ในห้องไง แล้วอย่าให้ออกมาเดินเพ่นพ่านอีก ฉันอายแขก เดียวมาเห็นสภาพโสโครกแบบนี้ แล้วจะคิดว่าทารุณหลานตัวเอง” การ์ดทั้งสองพยักหน้าตอบอุ้มใบข้าวไป “ฮึก คุณตา ฮือ ฮือ ”
“คุณปู่ พี่ใบข้าวเป็นอะไรเหรอ ทำไมร้องไห้แบบนั้น” น้ำฟ้าเดินถือน้ำออกจากครัวมา เห็นใบข้าวถูกอุ้มไปยังห้องนอน จึงรีบวิ่งไปถามคุณกิตติ
“เฮ้อ ใบข้าวนะซิ ดื้อ ไม่ยอมไปพักผ่อนตามที่หมอสั่ง ปู่ก็เลยให้พวกนั้นพาไปนอนนะ แล้วฟ้าจะเอาน้ำไปให้พี่เขาไม่ใช่เหรอไปซิ ” ฟ้านึกได้จึงพยักหน้าตอบ เดินไปหานภัทรและตะวัน คุยเรื่องแผนงานกันอย่างออกรส
“ปัง” เสียงปิดประตูล็อคไว้ด้านนอก โดยไม่สนใจเสียงตุบประตูร้องขอให้ปล่อยคนที่อยู่ภายในห้องออกไป “ฮะ ฮือ เปิดประตูซิ ฮึก กูจะออกไป ฮือ ฮือ ” มือกำลูกบิดแน่น อีกข้างตุบประตูหวังว่าป้าหรือคนอื่น ๆ จะมาเปิดประตูให้เขาออกไปได้ แต่ก็ไร้เสียงของคนภายนอก (จะทำอย่างไงดี ทนไม่ไหวแล้ว พี่ภัทรช่วยข้าวด้วย ช่วยข้าวออกไปจากที่นี่ ที่นี่มีแต่คนใจร้าย แม่ช่วยข้าว แม่ แม่)
ใบข้าวยิ่งเอามือตุบประตูหนักขึ้นเมื่อความจำเมื่อวัยเด็กที่เคยลืมไปแล้วนั้นหวนกลับคืนมาซ้อนทับเหมือนกับวันที่แม่เขาหนีไป ปล่อยไว้เพียงใบข้าววัย 4 ขวบ ที่พยายามเปิดประตูออกมา
“ฮึก แม่อยู่ไหน มะ แม่อยู่ไหน ฮือ ฮือ”มือพยายามไขว้คว้าหาทางออกทาง โดยไม่สนใจว่านิ้วมือเริ่มมีเลือดซึมออกมา “แม่เปิดให้ข้าวที ฮือ ฮือ” เสียงร้องไห้ของใบข้าวดังออกมา จนทุกคนภายในบ้างต่างร้อนรนอยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินให้ห่างจากห้องของใบข้าวที่ตอนนี้ค่อย ๆ เงียบลงพร้อมกับร่างค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้น นอนกอดเข่าแล้วหลับไป
ส่วนนภัทรเมื่อคุยธุระเสร็จจึงเดินบอกลาคุณกิตติแล้วขับรถออกไป ตะวันและน้ำฟ้าจึงขอตัวคุณกิตติไปพักผ่อนรอไปส่งใบข้าวกับน้ำฟ้าที่โรงเรียน “ฟ้าไปห้องก่อนนะ ตะวันก็ช่วยพี่ใบข้าวเก็บของละกัน” ตะวันพยักหน้าเดินไปห้องใบข้าว แต่ก็เจอการ์ดขวางไว้ “คุณใบข้าวหลับอยู่ คุณท่านไม่อยากให้รบกวนการพักผ่อนของคุณหนูครับ”
ตะวันนิ่งมองการ์ดทั้งสอง “หลีกทางไปฉันจะมาช่วยใบข้าวจัดของ คุณกิตติทราบแล้ว” การ์ดพยักหน้าหลีกทางให้ตะวันเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นทำให้ใจของเขาแทบจะหยุดเต้น กับคนตรงหน้านอนหายใจรวยรินกับตามตัวที่เต็มไปด้วยเลือด “ใบข้าว ทำใจดี ๆ เอาไว้นะ ใครก็ได้เรียกลุงหมอมาที” ตะวันกอดใบข้าวแน่นพลางอุ้มไปวางบนเตียง หลีกทางให้คุณหมอประจำตัวของคุณกิตติช่วยดูอาการ
เวลาต่อมา
ตะวันพยายามถามการ์ดและคนใช้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จึงไปถามจากคุณกิตติว่าไม่มีใครได้ยินเสียงร้องหรือเข้าไปดูอาการของใบข้าวเลยเหรอถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้ ตะวันมองคุณกิตตินิ่ง เมื่อได้ยินว่าทุกคนบอกว่าไม่ได้ยินเสียงร้องหรืออะไรทั้งนั้น เพราะต้องไปทำงานของตัวเอง ส่วนการ์ดก็เพิ่งให้มายืนเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว ตะวันได้ยินดังกล่าวนั้นจึงพยักหน้าตอบแล้วขอตัวกลับก่อน เพราะมีธุระด่วน
ระหว่างที่เดินออกไปป้ากลิ่นแอบเดินไปหาตะวันยื่นกระดาษใส่ไว้ในมือตะวันแล้วหลบไม่ให้ใครเห็น ตะวันจึงรีบขับรถออกไปโดยเร็ว เมื่อพ้นบ้านบดินศราลักษณ์ จึงหยุดรถ เปิดกระดาษอ่านข้อความที่ป้ากลิ่นให้ไว้
(คุณหนูถูกคุณท่านขังเอาไว้ ไม่ให้ออกมาพบคุณและคุณภัทร) มือค่อย ๆ กำกระดาษไว้แน่น เมื่อนึกถึงลุงหมอบอกกับเขาว่าใบข้าวร่างกายและจิตใจบอบช้ำมาก ช่วงนี้อย่าให้มีอะไรมากระทบจิตใจอีก ลุงกลัวว่า.... คุณใบข้าวจะทนไหวแล้ว.......) ตะวันส่ายหัวพลางเอามือตุบพวงมะลัยด้วยความโกรธที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรใบข้าวได้เลย เขาจะทำอย่างไงดี อย่างน้อย ใช่ อย่างน้อยเขาต้องอะไรซักอย่าง “ใบข้าวรอกูก่อนนะ” เมื่อถึงบ้านจึงรีบเดินไปหาคนที่เขารักที่สุด “คุณพ่อ คุณแม่ ครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
To Be Continued
:katai4:
-
เย้ ดีใจจัง มาต่อแล้ว ขอบคุณค่า
-
ไอ้คุณตาต้องได้ยินน้ำฟ้าแน่ๆ
แล้วก็คงจะกีดกันใบข้าวกะนภัทรเพื่อให้หลานชายสุดรักสมหวังชัวร์
โอ๊ยเกลียดไอคุณตา หมั่นไส้น้ำฟ้า :katai4:
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ดีใจสุดสุดที่ผู้เขียนมาต่อ :fire:แต่ความเกลียดตา ยิ่งมากขึ้น สงสารน้องข้าวที่สุด พวกเรายังรอวันแก้แค้นจากข้าว และวันจุดจบของตาและตระกูล จะอีกนานไหม จะมีวันนั้นไหมผู้เขียนตอบพวกเราให้ชื่นใจหน่อย
-
เย้ยยย เค้าพึ่งเข้ามาดู ขอโทษค่ะ
ชีวิตโคตรเศร้า แต่คนอ่านชอบบบบบ
คนเขียนสู้ๆ
-
มาต่อเร็ววววนะสงสารใบข้าวมาก และอยากรู้เหตุผลที่แท้จริง
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้แล้ว*อิน*แบบสุดๆ
พยายามหาวุฒิภาวะจากเรื่องนี้นะ คือผู้ใหญ่ที่แก่ๆกันไม่มีใครสักคนที่มีวุฒิภาวะ ไม่ปกติสักคนก็แทบจะว่าได้
ไม่ชอบน้ำฟ้ามากๆ รู้ว่าน้ำฟ้าไม่ผิดแต่สำหรับเราน้ำฟ้าเป็นตัวแทนของความว่าปกติในสังคมที่เน่าเหม็น สังคมที่ไม่มีใครแคร์ใคร น้ำฟ้าไม่ผิดที่ปู่รัก แต่น้ำฟ้าไม่ได้มองสิ่งรอบตัว ไม่ได้ใส่ใจเรื่องอื่นใดนอกจากตัวเอง น้ำฟ้าไม่ได้พยายามที่จะขออะไรแทนใบข้าวเป็นขิ้นเป็นอัน มีออกปากบ้างแต่ไม่เคยเต็มที่ ตอนที่ขอไปเรียนมหาลัยที่ใบข้าวต้องการก็เพราะว่าตนเองต้องการด้วยไม่ใช่แค่เพื่อใบข้าว ตอนที่น้ำฟ้าจัดการนำเพื่อนทั้งหมดมารุมแกล้งใบข้าวนั้นเป็นเรื่องที่ต่ำมากๆ คนที่ถูกรุมแกล้งไม่ว่าจะจากโรงเรียนหรือที่ทำงานน้อยคนมากที่จะสามารถมีชีวิตปกติได้อีก ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามน้ำฟ้าได้กระทำในสิ่งที่ไม่ควรยกโทษให้ แม้ว่าตอนนี้น้ำฟ้าจะดีต่อใบข้าวก็เถอะ เราดูเป็นว่าตราบใดที่ใบข้าวดี, รักน้ำฟ้าๆก็จะดีตอบ ขออย่าให้น้ำฟ้าสมหวังในตัวภัทร สิ่งใดก็ตามที่ใบข้าวรักและทนุถนอมขออย่าให้น้ำฟ้าได้มาโดยไม่มีการลงทุน ต้นทุนชีวิตนางสูงเกิน ได้อะไรก็ได้มาง่ายเกินไป ไม่ได้ขวนขวาย ไร้ค่ามากๆ
บรรดาไอ้แก่ๆทั้งหลายในเรื่องก็เลวจนไม่รู้จะเลวยังไง อิคุณตาุถึงใบข้าวจะเป็นหลานก็ใช่ว่าจะมีสิทธิที่จะทำอะไรกับหลานได้ ทำกับใบข้าวยิ่งกว่าทาส สำหรับอิคุณตาเราคิดว่าสิ่งที่เกิดกับใบข้าวควรจะเกิดกับน้ำฟ้าจึงจะสาสมกัน ใจจะได้สลายไปเสีย น้่ำฟ้าควรจะรู้ว่าชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักของตนเองที่แสนสบายมีพี่ใบข้าวคอยปกป้องต้องแลกมาด้วยอะไร คุณปู่ของน้ำฟ้าเป็นคนประเภทไหน ส่วนบุญตานั้นก็ไม่มีคำอะไรที่จะอธิบายนอกจากจะขอสาปแช่งให้ดาบนั้นคืนสนองเป็นหมื่นๆเท่า
อ่านถึงใบข้าวเราเหมือนโดนทำร้ายทารุณทางอารมณ์ คือทุกอย่างมาลงสุมที่ใบข้าวหมด ไอ้ความเลวร้ายบัดซบทั้งหลาย ยังกับว่าอ่านร่างจำแลงของอิเย็นเรื่องนางทาส เราชอบใบข้าวแรกๆตรงที่ว่ามีความพยายามที่จะสู้ ถึงพวกเดรัจฉานทั้งหลายจะฉุดใบข้าวลงต่ำแค่ไหนก็ยังพยายามมีกำลังใจ แต่ตอนนี้เราชักไม่ชอบทิศทางที่ใบข้าวกำลังมุ่งไปแล้ว ไม่ได้อยากให้ใบข้าวเป็นนางเอกช่องหลากสี โลกสวย แต่มัน Stereotype เกินไปที่คนที่เจอชีวิตบัดซบมาจะใช้ชีวิตหรือบัดซบตาม ชอบที่สุดที่ใบข้าวหนีไปได้ไม่กี่วัน ได้พยายามทำงาน ออกไปเที่ยว ได้กินขนม เจอเพื่อนที่ร่วมชะตาเดียวกันแต่ยังยืนหยัดอยู่ได้ ใบข้าวมีความสุข ตรงนั้นดูเลอค่ามากกว่าตอนที่ใบข้าวจัดการต่อรองกับอิคุณตาแสนเลวนั่นแล้วได้สิทธิเท่าเทียมกับน้ำฟ้า ความสุขของใบข้าวอยู่ที่การแก้แค้นโดยแย่งทุกสิ่งทุกอย่างมาจากน้ำฟ้าหรือ? เหมือนกับว่าใบข้าวกำลังจะกลายเป็นนางร้ายจิตๆไปเสียมากกว่า สำหรับเราคิดว่าความสุขของใบข้าวน่าจะเป็นการตัดขาดจากบ้านหลังนั้น ได้ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีใครมาบงการ ได้ไปทำงาน มีเพื่อนที่เห็นคุณค่าความเป็นคนของใบข้าว แล้วมีใครสักคนบอกใบข้าวว่าขอบคุณนะที่คุณได้เกิดมามากกว่า เจอแต่ละตอนเราถามตัวเองว่าทำไมไม่ให้ใบข้าวตายไปเลยล่ะ จะทำร้ายนางไปถึงไหน
ส่วนพระเอกไม่ขอคอมเมนท์ จะตะวันหรือภัทรก็แล้วแต่ ตราบใดที่ไม่ได้ช่วยใบข้าว นายก็แค่เป็นต้นไม้ประดับฉากเฉยๆสำหรับเรา
เมนท์ตามที่อ่านแล้วรู้สึกนะ ไม่ได้วิจารณ์ว่าคนเขียนๆไม่ดีหรือยังไง นี่แค่จากมุมมองของเราที่อาจจะคิดต่างออกไป บอกแล้วว่าเราอินมากๆ
-
เพิ่งจะเคยเห็นคุณปู่เลวๆแบบนี้ พูดมาได้ไงว่าโดนลักพาตัว
สงสารใบข้าว แต่ไม่อยากเห็นใบข้าวแก้แค้นน้ำฟ้า
อยากรู้ว่าพระเอกคือใคร แต่ไม่อยากให้เป็นตะวัน
-
บุญตาหรือบุญตีนห้ะสัส สันดานนะมึงน่ะ ปู่อย่างมึงก็เหมือนกัน ลองคิดในมุมมองที่เป็นใบข้าวแล้ว กูก็อยากฆ่าตัวตายอยู่หรอกนะ ทำไมไม่กระโดดใส่รถเลยอ่ะข้าว กูว่าตายแน่ๆทีนี้ หลุดๆสักที พระเอกมีในเรื่องนี้รึเปล่าอ่ะ ในบ้านนั้นทุกคนก็ส้นตีนหมดอ่ะ ขอให้น้ำฟ้าโดนแบบที่ใบข้าวโดนบ้างเถอะ คนดีสันหมาอะไรล่ะ คิดไปคิดมามันเหมือนตอแหล สุดท้ายฆาตรกรรมยกครัวแม่งเลย ทั้งๆที่ใบข้าวมันทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้คนยอมรับ แต่สิ่งที่ตอบแทนมัน เหอะ
#ขอโทษนะอินมาก
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะ คนเขียนหายไปนาน จนคิดตอนต่อไม่ค่อยออก พูดตรงๆ ว่ามันตันไปช่วงขณะ (สงสารใบข้าว) จะเขียนต่อก็กลัวว่าเป็นการเขียนลวก ๆ คงไม่ดีกับตัวเราและผู้อ่านทุกคน คิดอยู่นาน.....(นานข้ามปี) เลยจะขอระบุลงวันที่จะลงตอนต่อไป คือ วันพุธ ^^ แต่หากใกล้จะทาอัพเดทให้ทราบ อย่างไงช่วยติดตามด้วยน่าาาา
ปล.กะว่าจะลงตอน 16 เร็ว ๆ นี้
-
ตอนที่ 16 จบการศึกษา
วันต่อมา
ภายในบ้านบดินศราลักษณ์ ทุกคนใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเหตุการณ์เมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้ำฟ้าถูกส่งให้กลับไปอยู่หอพักเพื่อเข้าเรียนในวันนี้ ส่วนใบข้าวยังคงไม่ได้สติ โดยคุณกิตติให้บุญตาทำเรื่องลาป่วยตลอด 2 อาทิตย์ ของการเรียนเทอมสุดท้าย ตะวันหาทางมาเยี่ยมใบข้าวทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ใบข้าวยังคงไม่ฟื้น ทำให้ตะวันยิ่งร้อนรนเป็นห่วงอยากมาอยู่ข้าง ๆ แต่เขาก็ต้องเก็บอาการไว้แล้วทำตามแผนที่วางไว้
3 วันต่อมา
ภายในห้องของใบข้าว
“ใบข้าวตื่นขึ้นมาคุยกับกูซิวะ มึงจะขี้เกียจไปถึงไหนฮะ ตื่นขึ้นมาซิ มึงรู้ไหมว่ากูกับน้ำฟ้าหวงมึงแค่ไหน ตื่นขึ้นมาเถียงกับกูเหมือนทุกทีซิวะ ”
5 วันต่อมา
“ใบข้าวตื่นมากินข้าวได้แล้ว ดูซิกูช่วยแม่ทำของที่มึงชอบทั้งนั้นเลยนะ ต้มจับฉ่าย กุ้ยช่ายทอด อันนี้กูซื้อมา ปลาหร้าทรงเครื่อง ไข่เจียวมดแดง เฮ้ยอันนี้กูชอบแต่มึงคงกินได้ใช่หรือเปล่า ” ตะวันยิ้มพลางส่ายหัว นี่เขาทำบ้าอะไร
วะ (เฮ้อ ที่รักตื่นซักที)
“ไข่มดแดงกูกินไม่ได้ กูแพ้มดมึงไม่เคยจำเลยนะ” เสียงบ่นเคืองของใบข้าวทำให้ตะวันเงยหน้า มองคนตรงหน้าก็ยิ้มกว้างออกมา แล้วสวมกอดแน่น ทำเอาคนถูกกอดหน้างง ไม่รู้จะทำตัวอย่างไง จึงทุบหลังคนตรงหน้า ผลักให้
ออกห่าง
“แค่ก ๆ ปล่อยกู กูหายใจไม่ออก”
“ก็กูดีใจนิ อะเออลุงหมอ ต้องไปบอกลุงหมอ มึงอย่าเพิ่งกินอะไรนะให้ลุงหมอมาตรวจก่อน” ตะวัน เดินไปบอกการ์ดให้ตามคุณหมอมา ไม่นานคุณหมอตรวจอาการ จัดยาเสร็จก็ให้ใบข้าวกินข้าวทานยาแล้วพักผ่อนต่อ
ส่วนตะวันขอตัวกลับบ้านพลางเดินอมยิ้มตลอดทางจนคนเป็นแม่ต้องเอ่ยถาม “วันนี้ลูกแม่อารมณ์ดีอย่างนี้ มีอะไรหรือเปล่า” ตะวันพยักหน้าสวมกอดแล้วยิ้ม “แม่ครับ ใบข้าวฟื้นแล้ว ใบข้าวฟื้นแล้วครับแม่”
“จริงเหรอลูก แล้วใบข้าวอาการเป็นไงบ้าง”
“ลุงหมอให้ดูอาการก่อน แต่พ้นขีดอันตรายแล้วละครับ แม่ครับผมดีใจๆ ที่รักของผมตื่นซักที ”ตะวันบอกอมยิ้มให้กับคุณวรินแม่ของเขา “โมเมเลยนะเรา เจ้าตัวเขารับรักแล้วเหรอถึงเรียกว่าที่รัก ไอ้ลูกคนนี้นิ” คุณวรินตีแขนลูก
ชายของเธออย่างเอ็นดู ถึงตอนแรกจะตกใจที่ลูกชายมาบอกว่ารักผู้ชายด้วยกัน ตัวเธอแทบจะรับไม่ได้กับสิ่งที่ได้ยิน ถึงเดิมทีตัวเธอไม่ได้มีอคติกับเพศที่สามแต่มาเจอกับตัวเอง ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร
ยิ่งคุณคมเดช คุณพ่ออารมณ์ดียังต่อยไปหนึ่งหมัดเมื่อลูกชายตัวดีมาสารภาพ นอนซึมคลุกอยู่แต่หน้าคอมฯ ปรึกษาเพื่อนซี้ที่มีคู่รักเป็นผู้ชายเป็นการด่วน ถึงจะใช้เวลาในการเข้าใจแต่คำตอบที่รู้ของเธอและคุณคมเดช คือ เมื่อ
ลูกเลือกแล้ว เราก็ทำได้เพียงให้กำลัง ขอให้ลูกเป็นคนดี ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน และมีความสุขก็พอ คุณวรินยิ้ม ลูบหัวลูกชายอย่างเบามือ สบสายตากับคุณคมเดชที่เดินมานั่งข้าง ๆ จับมือคุณวรินแน่น
9 วันผ่านไปจนครบ 2 อาทิตย์ที่ใบข้าวไม่ได้ไปเรียน และพรุ่งนี้ก็เป็นวันเริ่มต้นสอบปลายภาคในปีสุดท้ายของใบข้าวเช่นกัน (เฮ้อ ! จะทำอย่างไงดี อ่านหนังสือแล้วไม่เข้าหัวเลย) ใบข้าวส่ายหัวไปมา มองตะวันที่กำลังติวข้อสอบ
ให้น้ำฟ้าอยู่
ใบข้าวถอนหายใจ พลางคิดในใจ(อยากไปนั่งฟังตรงนั้นจัง ถ้าเขาได้ดิวในส่วน 2 อาทิตย์สุดคิดว่าสอบผ่านแน่นอน แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจซักเท่าเลยทำอย่างไงดี) แต่ก็ต้องก้มลงอ่านหนังสือต่อเพราะคุณกิตติบอกว่าบุญตาจะมา
ติวให้ แต่นี่ก็ 3 ชม กว่าแล้วพี่บุญตายังไม่มาเลย เขาจะทำอย่างไงดีอีกชั่วโมงเดียวเขาก็ต้องกลับเข้าห้องนอน
“ตะวัน เมื่อไรจะติวอ่ะ มองหาใครอยู่เหรอให้ฟ้าไปเรียกเอาไหม” น้ำฟ้าบอกรีบลุกขึ้นเดินไปหาใบข้าวโดยไม่ได้สนใจเสียงของตะวัน ที่กึ่ง ๆ ก็อยากให้มาเหมือนกัน เมื่อใบข้าวนั่งลงตะวันก็ทำหน้านิ่งชำเลืองมองคนตรงหน้า
พยายามเก็บอาการตัวเองสุดฤทธิ์แล้วเริ่มติวให้กับทั้งสอง พอใบข้าวเริ่มเหม่อลอยมองออกไปข้างนอกตะวันก็หันไปพูดกับน้ำฟ้า
“ไอ้ฟ้า มึงรู้ไหม เวลานะ มันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก แต่ต้องนี้มึงหายใจอยู่ ต้องสู้เพื่ออนาคตของมึงเอง เข้าใจไหม” ชำเลืองมองใบข้าว ยังคงนิ่งอยู่ “ เข้าใจไหม อย่ามาทำอ่อนแอให้กูเห็นแบบนี้ดิ ไม่น่ารักเอาซะเลย” พูด
แล้วมองไปยังใบข้าวที่กำมือแน่นหันไปมองตะวันนิ่ง
“ฮะ ว่าอะไรนะ ตะวัน” น้ำฟ้ามั่วแต่ทำความเข้าใจกับสูตรเคมีอยู่หันมาถามตะวัน ส่วนตะวัน เอามือเขกหัวเพื่อนบ้าของเขาไปหนี่งที ที่พูดออกมาไม่ถูกจังหวะเอาซะเลย “เออน่า อย่าคิดมาก รู้ไหม”
“เออ ๆ ไม่คิดมาก แต่ตะวันรีบติวเถอะฟ้ากับพี่ใบข้าวต้องรีบไปนอนแล้ว” ตะวันพยักหน้า เริ่มสอนต่ออีกครั้ง
หลังจากตะวันลาคุณกิตติขับรถกลับบ้าน พลางคิดว่าเขาจะทำอย่างไงที่จะให้ใบข้าวกลับมายิ้มได้อีกครั้ง แต่หวังว่าซักวันใบข้าวจะรู้ความรู้สึกของเขาที่มีให้
ถึงการสอบของใบข้าวและน้ำฟ้าจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ทั้งคู่ก็ต้องช่วยเตรียมงานละคร เพื่อเล่นในงานมอบใบประกาศนียบัตร ถึงรอยพกช้ำตามตัวของใบข้าวจะจางลง มันก็ไม่ได้ช่วยให้คนที่พบเห็นอดอยากรู้อยากเห็น จนเป็น
ข่าวซุบซิบกระจายไปในหลาย ๆ เรื่อง หลาย ๆ ความหมายเลยทีเดียว บ้างก็บอกว่า ใบข้าวตกบันได หรือ น้ำฟ้าไม่พอใจที่ใบข้าวเคยแย่งแฟน จึงซ้อมใบข้าว ลือจนกระทั่ง ใบข้าวทำร้ายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจ ฯลฯ
ณ ห้องเรียน (คาบชั่วโมงกิจกรรม)
ใบข้าวนั่งมองออกไปยังหน้าต่าง หวังว่าเสียงซุบซิบราวนั้นจะหายไปโดยเร็ว ใจที่บอบช้ำอยู่แล้วนั้นยิ่งถูกกัดกร่อนกับคำเสียดสี พูดล้อเลียนอย่างสนุกปากของคนหลาย ๆ คน ที่ไม่ได้ล่วงรู้เรียนเลยว่าสิ่งที่พูดโดยไม่คิดนั้น ส่งผลให้คนถูกพูดอย่างใบข้าวรู้ท้อแท้ สิ้นหวังมากกว่าเดิม
“ใบข้าว ใบข้าว ” หัวหน้าห้องอย่างพราย เดินมาหยุดด้านหลัวใบข้าวแล้วเรียกอีกครั้ง แต่ใบข้าวก็ยังมองออกไปยังหน้าต่าง จนน้ำฟ้าต้องสกิดใบข้าวให้มา “พี่ใบข้าว พรายเรียก” ใบข้าวหันไปมองพรายนิ่ง
“อะเออ ทุกคนตกลงกันว่าจะให้นายแต่งเป็นเจ้าหญิงสโนไวท์ นะ นายจะว่าอย่างไง” สายตาทุกคนจับจ้องรอคำตอบจากคนถูกถาม “ทำไมต้องเป็นกู” พูดด้วยเสียงเรียบ พลางชี้ไปด้าหน้า
“ ไอ้เกมส์หรือไอ้ฟ้าหน้าตาเหมือนผู้หญิงจะตาย ให้พวกมันเล่นดิ ส่วนกูขอเป็นต้นไม้แทนละกัน” ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของใบข้าว จนพรายต้องพูดต่อ “คงไม่ได้หรอกใบข้าว ที่เราจะแสดงกันนะ คือ สโนไวท์กับคนเลี้ยงแกะทั้งเจ็ด
โดยสโนไวท์จะเป็นคนค่อยโกหกคนเลี้ยงแกะ เพราะคนที่โกหกเก่งที่สุดคือนายไง” ใบข้าวกำมือแน่น มองไปยังพรายและทุกคนพลางยิ้มที่มุมปากด้วยความสนุกสนาน
“หึ หึ พวกมึงลืมอะไรไปหรือเปล่า ว่าคนที่เหมาะกว่ากูมีอยู่เยอะ ทั้งหน้าตาน่ารัก แถมยังฉลาด กูว่าให้เกมส์เป็นสโนไวท์ดีกว่า” ใบข้าวชี้ไปยังเกมส์ที่เดินเข้ามาภายในห้องพอดี “ฮะ อะไรเหรอ” เกมส์ถามทุกคนอย่างสงสัย
“อ้อ เรากำลังหาคนที่จะเล่นเป็นสโนไวท์อยู่นะ” พรายบอก แล้วจะพูดต่อ แต่ก็ถูกใบข้าวพูดขึ้นมาก่อน “ใช่ ๆ มันเป็นบทเด่นมาก ทุกคนเลยอยากให้คนที่เหมาะสมอย่างมึงเล่นนะ มึงจะตกลงไหมไอ้เกมส์”ใบข้าวยิ้มไปให้พราย
อย่างเจ้าเล่ห์ ส่งสายตาให้รู้ว่าอยากให้กูบอกความลับมึงใช่ไหม “อะเออ ใช่ แล้วเกมส์จะเล่นไหม”
“เล่นซิ บทเด่นทั้งทีกูชอบ” ทุกคน เฮ้ ด้วยความดีใจ แล้วเลือกตัวละครตัวต่อไปอย่างสนุกสนาน โดยน้ำฟ้ายืนมือไปจับใบข้าวอย่างเบามือ
วันงานมอบใบประกาศนียบัตร
ทุกคนต่างทยอยเข้ามายังหอประชุมเพื่อรอชมละครจบการศึกษาของปีนี้อย่างตื่นเต้น ตะวันก็เช่นกัน ชะเง้อมองหาใบข้าวและน้ำฟ้าไปมาจนคุณกิตติมานั่งข้าง ๆ จึงยกมือไหว้แล้วตอนนี้ก็เริ่มฉากแสดงละคร
คนเล่าเรื่อง : ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ละครจบการศึกษาของรุ่นที่ 50 ได้ ณ บัดนี้ ละครแวกแนว เรื่องสโนไวท์กับคนเล่นแกะทั้งเจ็ด
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายที่มีผิวขาวดังหิมะนามว่าสโนไบท์ เฮ้ย สโนไวท์ สโนไวท์นั้นเป็นเจ้าชายแต่งหญิงที่จะขึ้นบังลังต่อจากบิดาของเขาในอีกไม่ช้า แต่แม่มดอันใจดีได้ดูลูกแก้วแห่งอนาคตก็พบว่าหากสโนไวท์ขึ้น
คลองราชทุกคนและสรรพสิ่งจะล้มสลาย นางจึงให้อดัมพาตัวสโนไวท์ไปฆ่าในป่าใหญ่
สโนไวท์ : ฮะ ฮือ ท่านอดัมอย่าฆ่าข้าเลยนะ ข้ายังเด็กอยู่ท่านจะฆ่าได้ลงเหรอ
อดัม : มันเป็นคำสั่ง ข้าขอโทษ
สโนไวท์สะอื้นไห้ หาช่องโว่ แล้วท้องอดัมอย่างจัง
สโนไวท์ : หึ หึ เร็วไปสิบปีนะ ที่จะฆ่าข้าได้
อดัม : เจ้า อ๊าก
สโนไวท์รีบวิ่งหนีไปยังบ้านกลางป่า ก็เจอคนเลี้ยงแกะกำลังยืนอยู่ริมลำธาร จึงเดินไปแอบข้างต้นไม้ แล้วพูดว่า
สโนไวท์ : ช่วยด้วยหมาป่ามาแล้ว หมาป่ามากินแกะ
คนเลี้ยงแกะ : ฮะ ไหน หมาป่า อยู่ไหน
สโนไวท์ : โน่น มันมาแล้ว ท่านรีบวิ่งไปบอกให้ชาวบ้านรู้เถอะ
คนเลี้ยงแกะ : เจ้ารู้ได้ไงว่า หมาป่ากำลัง
สโนไวท์ : ข้าเพิ่งหนีหมาป่ามา แต่ท่านรีบเถอะ ข้าเป็นห่วงชาวบ้าน
คนเลี้ยงแกะ : ได้ ๆ งั้นข้าฝากดูแกะด้วยนะท่านหญิง
สโนไวท์ : เจ้าไว้ข้าได้เลย
คนเลี้ยงแกะรีบต้อนแกะกลับบ้านโดนลืมข้าวของไว้ ส่วน สโนไวท์ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ หยิบของมีค่าแล้วเดินจากไป
................................................................... ฯลฯ
ในระหว่างที่ละครเดินเรื่องไปนั้น ตะวันมองหาใบข้าวด้วยความอยากรู้ว่าได้เล่นเป็นละครตัวไหน จนสายตาสะดุดไปยังฉากต้นไม้ที่คนสวมชุดนั้น ภาวนาให้ละครเล่นจบซักที ส่วนตะวันแทบกลั่นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นใบข้าว
มองมายังเขาด้วยสายตา ประมาณว่า (หัวเราะไปเถอะเลิกงานเจอกูแน่)
-
ตกลงนี่ตะวันพระเอกเหรอคะ?
ไม่รู้ใบข้าวจะเปลี่ยนแปลงไปยังไง ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจิตใจจะบิดเบี้ยวแค่ไหน มีใครจะมาช่วยออกไปจากนรกที่เป็นอยู่ได้หรือเปล่า คนที่ไว้ใจก็ทรยศ อ่านแล้วแอบเศร้า
(แต่แบบว่ามันผ่านไปช้าจัง T T อยากรู้จะจบยังไง)
:hao5:
-
ตอนที่ 17 งานเลี้ยง งานลวง
อยู่ระหว่างรีไรท์ใหม่
-
ใบข้าวไปทำกรรมอะไรไว้นะ มีแต่เรื่องมาหาได้ตลอด :sad4:
-
สงสารใบข้าวอ่ะ :hao5:
-
ใบข้าวสู้เว้ย
-
ถามคนเขียนนิดนะว่าใบข้าวเป็นอะไร?
เรารู้สึกเหมือนกับว่าใบข้าวเป็นท่อน้ำทิ้งที่ของโสมมอะไรต่อมิอะไรก็มาเทลงที่ใบข้าว
เหมือนกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นการบังคับให้ใบข้าวร้าย เลว
แล้วมาเอาคืนคนที่ทำใบข้าวได้อย่างสะใจมีเหตุผล เป็นข้ออ้างให้ใบข้าวเลวได้
เหมือนจะรอทุกตอนว่าจะให้เกิดอะไรกับใบข้าวอีก
หรือว่าคนเขียนตั้งใจจะให้ใบข้าวเสียทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งจิตสำนึกของความเป็นคน?
17 ตอนที่ได้แต่อ่านความทุกข์ยากลำเค็ญของมนุษย์คนหนึ่ง
ที่ยังเด็ก ไม่มีใคร เจอแต่สิ่งเลวร้ายที่คนอื่นยัดเยียดให้แต่อย่างเดียว
เราไม่ได้ตำหนิคนเขียน เราแค่ออกความเห็นที่รู้สึกจากการอ่านนิยาย
โลกเราไม่ได้สวย แต่เพราะรู้ว่าโลกไม่สวยถึงได้พยายามจรรโลงให้มันดีขึ้น
เราจะตามอ่านต่อไปจนถึงจุดที่เราอ่านต่อไม่ไหวแล้วก็คงเลิกอ่าน
ขอบคุณมากที่มาต่อนะคะ ขอให้สุขภาพดีขึ้นแล้วก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
:jul1: ถ้าใบข้าวฆ่าตัวตายจะไม่สงสัยเลย
-
ตอนที่ 18 ความตกใจเป็นเหตุ
อยู่ระหว่างรีไรท์ใหม่
-
หวังว่าต่อจากนี้ชีวิตของข้าวจะดีขึ้นนะ
-
ขำตะวัน โครตๆกลัวกูดเลยนะเนี่ย แต่ตอนนี้ใบข้าวก็เป็นแฟนกำมะลอ(?) แปปนึงล่ะนะ
****
เราคิดว่าใบข้าวเจอเรื่องร้ายมานี่จะพอแล้วนะคะ เจอมาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้เลย แถมบางปมยังไม่เคลียร์(รวมถึงอิเด็กที่มาแกล้งน้ำฟ้าด้วย) อยากให้ฟื้นฟูจิตใจน้องก่อนความจริงทุกอย่างจะเฉลย ดีไม่ดีน้องอาจจะเสียคนเลยก็ได้นะ (แบบพวกจิตใจอ่อนไหวมากๆไรงี้)
-
อีกหน่อยข้าวคงเป็นบ้าอ่ะ จะยี่สิบตอนละยังไม่เห็นไรเลย มีแต่โดนกระทำอย่างเดียว
แล้วตกลงใครเป็นพระเอก ใบข้าวเป็นนายเอกจริงๆใช่มั้ย หวังว่าตอนจบคงไม่ฆ่าตัวตายนะ ชีวิตรันทดเกิ๊นนนน
-
ตอนที่ 19
หมายเหตุ อยู่ระหว่างรีไรท์ใหม่
-
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตัวละครทั้งเรื่องดูปัญญาอ่อนยังไงไม่รู้
ตั้งแต่ตายันหลาน เอาตรงไอย่าว่าเรานะคือเราอ่านไม่รู้เรื่อง
คือตั้งใจอ่านแล้ว อ่านผ่านๆก็แล้ว ไม่ดูไม่ปะติดปะต่อยังไงไม่รู้
แล้วใบข้าวนี่ชีวิตมีกรรมจริงๆ เหมือนมีคนบอกว่าเหมือนท่อน้ำเสีย
ที่จะเอาอะไรเ-ยๆ มาเทใส่ บางตอนเหมือนจะร้ายให้สมควรกับที่โดรบ้างแต่ก็ไม่
ตัวละครที่เหลือก็ดูตอแหล ไร้วุฒิภาวะ
อย่าว่าเรานะคะคือแสดงความเห็นตามที่เรารู้สึก ถ้าไม่พอใจเราก็ขอโทษไว้ล่วงหน้า
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ เนื้อเรื่องวกไปวนมากมาก ไม่มีพัฒนาการของตัวละคร บางที่ดูเหมือนจะดีขึ้นสุดท้ายวกกับมาที่เดิม
ตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้าย ตัวเอกก็ถูกทำเหมือนหมาตัวหนึ่ง ไม่สิต้องต่ำกว่าหมาอีก เป็นมาตลอด 19 ตอน มันคืออะไรครับ
ถ้าไม่พอใจเราก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าครับ :seng2ped: :seng2ped:
-
เราเห็นด้วยผ่านมาแล้ว19ตอนแล้ว
แต่ทำไม การพัฒนาของตัวละครถึงไม่ไปไหน
เหมือนช่วงนึงจะมีการพัฒนาใบข้าวดูเข้มแข็งขึ้นสุดท้ายก้กลับมาแบบเดิม ถามจริงผู้เขียนต้องการจะสื่ออะไร จะไม่มีบทลงโทษอะไรเลยเหรอ. ถ้าไม่มีหรือไม่มีการพัฒนาเกิดขึ้น เราคงทนอ่านต่อไปไม่ไหว.
-
ไม่มาแต่งต่อแล้วหรอคะ?
-
เรื่องดีนะ แต่การบรรยายดูรีบร้อน มันเลยดูรวบรัดตัดตอนไปหมด ถ้าเน้นบรรยายมากกว่านี้จะดีมากเลยค่ะ