Chapter 20 : say sorry…say good bye
“น้องฉัตร”
“งับ”
“ลองจับดูสิ”
“อื่อ”
เด็กชายฉัตรมงคลเมื่ออายุได้สี่ขวบ กำลังแช่อ่างอาบน้ำกับบิดาของเขา ฉัตรน้อยชอบอาบน้ำกับพ่อ ชอบให้พ่อเกาหัวให้ ได้เป่าฟองสบู่เล่นกันในที่ที่มีฟองสบู่เหลือเฟือแบบนั้น มันคือความสุขเล็ก ๆของพ่อหนูน้อย
จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่กำลังล้างตัว เด็กชายฉัตรมงคลก็นึกสงสัยในบางสิ่งที่พ่อมี สิ่งที่เขาเองก็มี แต่ทว่ามันช่างแตกต่างกัน....
“เห็นมั้ย.....มันยังใหญ่ได้อีกนะน้องฉัตร”
“แข็งจัง”
“ซี๊ดดดดด.....เดี๋ยวอีกหน่อยน้องฉัตรก็จะมีเหมือนกัน”
“จะใหญ่แบบมังกรของพ่อใช่มั้ย มีแผงคอเยอะ ๆ เหมือนกันใช่มั้ย....อีกนานมั้ยพ่อ....อีกนานมั้ย”
“หึหึหึ....เด็กน้อยเอ๊ย”
เด็กชายชอบเวลาที่พ่อกอดรัด ชอบเวลาที่พ่อจุ๊บปาก หอมแก้ม ชอบเวลาที่พ่อโอ๋ พ่อมักจะคอยปกป้องเขาจากปิศาจร้ายที่ชื่อว่าเกล้า....
“ซี๊ดดดดด...ฉัตร....ตัวมันเหมือนลูกหมา ตัวเป็นลูกหมาของเค้าคนเดียวเท่านั้น”
ฉัตรสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเหมือนเช่นทุกครั้ง ฝันร้ายที่เกล้าตามมาหลอกหลอน
เกล้าที่น่าสงสาร
เกล้าที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อที่เกล้ามองเป็นต้นแบบมาตลอด
เกล้าที่ถูกทรยศ
ฉัตรเริ่มรู้สึกสงสารน้องชายขึ้นมานิด ๆ แต่อย่างไรเสีย เรื่องของเกล้ามันก็ไม่เกี่ยวกับฉัตร เกล้าไม่มีสิทธิ์จะมาทำร้ายกันแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอตัวเล็ก กินข้าวซะสิ....กูรู้ว่ามึงหิว เมื่อวานนี้มึงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากนม”
ฉัตรเหลือบมองหินอย่างหวาด ๆ หินก็เหมือนเกล้า หลอกให้ตายใจ แล้วก็ทำร้ายจิตใจกันอย่างแสนสาหัส ฉัตรมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นผู้ชายพวกนั้นที่เกล้าจ้างมาเสียแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนั้น ฉัตรไม่อยากนึกถึง หินคงจะลากพวกนั้นออกไปตอนที่เขากำลังหลับกระมัง
“ไม่ต้องห่วง พวกมันยังไม่ตายหรอก กูแค่ลากออกไปปล่อยทิ้งไกล ๆ เท่านั้นแหละ อีกเดี๋ยวคงมีคนมาเจอแล้วก็พาส่งโรงพยาบาลเองนั่นแหละ มึงกินข้าวซะเถอะ”
“เราไม่หิว”
“ฉัตรมึงอย่าดื้อ”
หินบีบแขนของเขาแน่น แบบที่เกล้าชอบทำบ่อย ๆ หินจ้องเขาด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่มืออีกข้างจะบีบคางของเขาแน่น
“อย่าบังคับกูฉัตร กูไม่อยากทำร้ายมึง แค่มึงคนเดียวเท่านั้น...”
“หินปล่อยเกล้าไปเถอะ ลืมเรื่องทุกอย่างซะแล้วหนีไปกับเรา หนีไปไกล ๆ เราจะไปกับหินด้วย แค่เราสองคน เราจะชดใช้แทนพ่อเอง....เราจะทำตามที่หินสั่งทุกอย่าง....อภัยให้พ่อเราเถอะนะ....นะหินนะ”
“ทำไมมึงต้องชดใช้ ในเมื่อมึงไม่ได้ทำอะไรผิด!!!”
หินเขย่าตัวฉัตรอย่างบ้าคลั่ง เพื่อนตัวน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น พอได้สติหินก็กอดฉัตรแน่น
“อย่าร้องฉัตร ยิ่งมึงร้องกูก็ยิ่งเจ็บ กูพยายามจะลืมมันแล้ว แต่กูทำไม่ได้จริง ๆ ทุกครั้งที่กูหลับ กูก็ฝันเห็นแต่พวกสัตว์นรก พ่อมึง....พ่อกู อีกะเทยนั่นที่เจอกันที่ห้าง หรือแม้แต่ตอนที่มึงเอารูปพ่อให้กูดู ไม่มีใครยอมให้กูอยู่อย่างสงบเลยฉัตร....ไม่มี”
“หิน.....หินคิดจะทำอะไร.....หินจะทำอะไรพ่อเรา.....จะฆ่าพ่อเราเหมือนที่ฆ่าคนอื่นเหรอ”
“ไม่หรอก....พ่อมึงจะต้องไม่ตายฉัตร....กูจะทำให้มันเป็นบ้า....มึงกินข้าวซะ กะเพราหมึกร้านที่มึงชอบไง ที่กูพามึงไปกินน่ะ กินซะแล้วก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน กูเตรียมน้ำไว้ให้มึงตรงมุมโน้น”
ฉัตรกินข้าวทั้งน้ำตา ไม่รับรู้รสชาติใดใดทั้งสิ้น เขาเหลือบมองเกล้าที่เปลี่ยนเป็นถูกมัดเอาไว้กับเสาต้นหนึ่งที่อยู่ตรงกันข้าม เกล้ากำลังจ้องมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัว เกล้ายังคงเป็นเกล้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ไม่ว่าจะเวลาไหนเกล้าก็ทำให้ฉัตรนึกกลัวได้เสมอ ฉัตรมองเห็นแม้แต่รอยยิ้มหยามหยันที่อยู่ภายใต้ผ้าปิดปากนั่น หินโยนนมกล่องใหญ่ลงบนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยไปหาเกล้า
“นี่ของมึง.....แดกซะก่อนที่จะตาย”
หินแกะผ้าที่มัดปากออกให้เกล้า ก่อนจะป้อนนมให้อีกฝ่าย แต่เกล้ากลับพ่นนมใส่หน้าหิน หินเลยชกกลับไปสามหมัดจนเลือดกบปาก ก่อนจะเทนมที่เหลือราดไปบนหัวของเกล้าจนชุ่ม
“ฤทธิ์เยอะนักก็อย่าแดก”
พอเถอะหิน.....พอเถอะทุกคน.....หัวใจของฉัตรไม่เหลือที่จะให้ใครฝากรอยแผลไว้อีกแล้ว มันเจ็บจนจะขาดใจตายให้ได้เลย
.
.
.
.
.
.
.
“เกล้าเป็นไงบ้าง”
“บอกแล้วไง.....ว่าไม่เจ็บเท่าที่ฉัตรทำกับเค้าหรอก”
ฉัตรได้พูดกับน้องชายเพียงเท่านั้น ก่อนที่พ่อของพวกเขาจะถูกพาตัวเข้ามา หินซ้อมพ่อจนสะบักสะบอมและเลือดอาบ ก่อนจะโยนร่างที่ปวกเปียกของพ่อลงต่อหน้าต่อตาพวกเขา
“มึงจำกูไม่ได้จริง ๆเหรอ....แล้วบ้านหลังนี้ล่ะ....มึงจำได้มั้ย....ห้องนี้ล่ะ....มึงพอคุ้นบ้างมั้ย”
หินเตะซ้ำลงไปที่สีข้างของพ่อ ฉัตรอยากจะร้องห้าม แต่ทว่าไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ทุกอย่างจุกอยู่ที่หอคอย ร้องขอไปก็เปล่าประโยชน์ น่าแปลกที่อยู่ ๆน้ำตาของฉัตรก็ไม่ไหลอีกแล้ว ผิดกับอีกคนที่มองพ่อของตัวเองถูกทำร้ายด้วยสายตาที่เจ็บปวด ลึก ๆแล้วเกล้าก็รักพ่ออยู่เหมือนกัน รักมากทีเดียวแหละ
ยิ่งรักมากก็ยิ่งเกลียดมาก
แล้วอยู่ ๆเกล้าก็หัวเราะทั้งน้ำตา
อย่างน้อยแล้ว....ชายผู้เห็นแก่ตัวคนนี้ก็ยังมาเพื่อพวกเขา....พ่อเสี่ยงชีวิตมาทั้งที่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร....เพื่อให้พวกเขาปลอดภัย.....ไม่สิ....เพื่อฉัตรต่างหาก พ่อรักแต่ฉัตร....ทั้งรักทั้งหลง....พ่อไม่เคยรักเกล้าเสียหน่อย.....
“มึงดูสิ.....ลูกของมึงมองอยู่....กูบอกพวกมันทุกอย่างที่มึงเคยทำกับกู....ดูซิว่ามึงยังจะกล้าสู้หน้าลูกอยู่มั้ย”
หินจับพ่อของพวกเขาถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเปล่า ชายกลางคนที่เคยดูดี ตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อน หินข่มขืนพ่อต่อหน้าฉัตรและเกล้า กระแทกตัวเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ครั้งแรกของมึงหรือไอ้กร.....งั้นพ่อกูก็คงเป็นฝ่ายรับสินะ.....ซี๊ดดดด.....ตอนนี้มึงมันก็น่าสมเพชไม่ต่างจากกู.....ไอ้กระหรี่แก่.....กูจะให้มึงเจอเหมือนที่กูเคยเจอ....กูจะขังมึงเอาไว้แล้วให้นักมวยทั้งค่ายรุมเอามึงให้ยับ”
สมควรแล้ว พ่อสมควรโดนแล้ว เกล้ากระตุกยิ้มอย่างสมเพช ตอนนี้พ่อกำลังจ้องมองเขา พ่อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เกล้าอ่านปากที่ปริแตกของพ่อกำลังพึมพำบางอย่างออกมา....
ขอโทษ......
พ่อขอโทษ......
ขณะที่ฉัตรนั้นเสมองไปทางอื่น สุดท้ายก็หลับตาปี๋อย่างคนที่ไม่อยากรับรู้ รอให้เรื่องทุกอย่างนั้นจบสิ้นไปตามกงกรรมของมันเอง
“กูให้มึงเลือกไอ้กร....ว่ามึงจะจบชีวิตที่น่าสมเพชของมึงตรงนี้ หรือว่าจะให้กูทรมานมึงต่อไป....”
“ฆ่าอาสิเอิร์ธ.....ให้มันจบ ๆ ไปซะแล้วปล่อยลูกอาไปเถอะ”
“กูว่าแบบนั้นมึงคงจะไม่เจ็บปวดเท่าไหร่ งั้นถ้ากูให้มึงเลือกใหม่ล่ะ...ระหว่างชีวิตมึงกับลูก.....ไม่เกี่ยวกับฉัตร.....ระหว่างมึงกับไอ้เหี้ยเกล้า.....มึงบอกกูมาว่าจะให้กูไว้ชีวิตใคร ตอบมา!!!!!”
ปืนสั้นสีดำจ่ออยู่ที่ตรงขมับชายวัยกลางคน ที่เพิ่งถูกเด็กหนุ่มข่มขืนมาหมาด ๆ หินตบพ่อของฉัตรด้วยปืนซ้ำ ๆจนเลือดอาบ.......
“เอาชีวิตเราไปสิหิน แล้วปล่อยทุกคนไป”
ไม่มีใครคาดคิดว่าคนขี้ขลาดอย่างฉัตรเป็นคนพูดประโยคนี้ออกมา แม้กระทั่งเกล้า ที่จ้องมองพี่ชายอย่างไม่เชื่อสายตา ฉัตรยิ้มให้น้อง ให้พ่อ ราวกับว่านั่นคือรอยยิ้มสุดท้ายของเขา ก่อนจะมองหน้าหินอย่างเด็ดเดี่ยว
“กูบอกแล้วไงฉัตร ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวสิ....ถ้าหินอยากแก้แค้น ก็มาลงกับเรานี่ ฆ่าเราซะ.....ไม่งั้นทุกอย่างก็สูญเปล่า ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะทำร้ายสองคนนั่น ยังไงพวกเค้าก็ไม่เจ็บปวดอย่างที่หินอยากให้เจ็บหรอก หินอยากให้พ่อเราทรมานไม่ใช่เหรอ....ถ้างั้นก็ยิงเราสิ ยิงเราซะ”
“ไม่นะฉัตร....ตัวอย่ามาทำเป็นฮีโร่แบบนี้นะ ไอ้สัตว์หิน....มึงยิงมันสิ....ยิงพ่อของกูซะ มันเป็นคนทำทุกอย่าง ให้ชีวิตมึงเหี้ยแบบนี้ ฉัตรไม่เกี่ยว ปล่อยฉัตรไป แล้วมึงจะทำอะไรกับกูก็ได้”
เกล้าหน้าซีด ก่อนจะตะโกนออกมาเป็นชุด เขารู้สึกหวาดกลัวเหลือเกินกับการตัดสินใจของฉัตร ฉัตรไม่ได้พูดเพราะอยากปกป้องใคร แต่แววตาของฉัตรมันบอก....ว่าฉัตรไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ
“ไม่หิน อย่าไปฟัง ยิงเรา ถ้าเราตาย พ่อก็จะเสียใจ ไม่ใช่แค่พ่อ....แต่เกล้าเองก็ด้วย หินจะได้แก้แค้นให้เราด้วยไง ให้คนสองคนนี้ทรมานไปตลอดชีวิต อย่าลังเลเลยหิน เราไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เพราะเราไม่เคยมีความสุขเลย ไม่ใครในโลกนี้ที่เราจะไว้ใจได้อีกแล้ว”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
หินตะโกนสุดเสียง ใช่....เขารู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร ที่ฉัตรพูดนั้นจริงทุกอย่าง ถ้าเขาอยากที่จะแก้แค้น อยากที่จะให้ชายคนนี้กับลูกชั่ว ๆของมันเจ็บปวด เขาจะต้องจัดการฉัตรซะ
แต่เขาจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เขาจะทำกับฉัตรที่เขารักได้อย่างไรกัน
เด็กหนุ่มกำลังสับสน ตรงนี้คือส่วนสำคัญ เขาต้องการอย่างแรงกล้าที่จะแก้แค้น แต่สวรรค์กลับส่งฉัตรลงมา
หินสะบัดความคิดทุกอย่างไปจากหัว เขาเล็งปืนไปข้างหน้า เล็งไปที่ฉัตรที่กำลังหลับตาปี๋
ขอโทษฉัตร...
กูขอโทษ....
กู.....
เขาค่อย ๆ หันปืนเข้าหาตัวเอง จรดที่ขมับ
ปัง!!!!
(To be con)
โพลล์
หัวข้อ: เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60] (อ่าน 128326 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก