Chapter 25 there is no turning back นายฉัตรมงคล....เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ด กำลังอาบน้ำอย่างมีความสุข....
สองมือขัดสีฉวีวรรณ ปากก็กำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี....
ก็คนมันกำลังมีความสุขน่ะ อย่างน้อยชีวิตที่แสนเฮงซวยของพ่อหนุ่มน้อยก็ยังพอมีวันดีดีอยู่บ้าง...
สาวคนที่เขาแอบชอบ วันนี้ได้พูดคุยกันตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง....คุยเล่นอย่างมีความสุขในชั่วโมงชีวะ
อย่างน้อยก็ได้คุยเรื่องอื่น....ที่ไม่ใช่เรื่องเรียนหรืองานกลุ่มเหมือนทุก ๆครั้ง
สอง....เกล้าบอกว่าจะกลับดึกหน่อย....เห็นว่าไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน....ที่จริงแล้วน้องชายเขาเสียงดีนะ แต่ฉัตรไม่ได้รู้สึกชื่นชมอะไรนักหรอก เพราะว่าฉัตรเกลียดเกล้าจะตายไป....
กว่าเกล้าจะกลับ....ฉัตรก็คงหลับปุ๋ยไปแล้ว เกล้าไม่ทำอะไรฉัตรหรอก ฉัตรอุ่นใจ เพราะห้องข้าง ๆมีพ่อกับแม่นอนอยู่ ฉัตรเพิ่งคิดวิธีเอาตัวรอดจากเกล้าได้เมื่อไม่นานมานี่ เขาแกล้งหลับ แล้วพอเกล้าจะแกล้ง เขาก็จะรีบทำเป็นละเมอส่งเสียงดังโวยวายจนพ่อกับแม่ตื่นเท่านั้นเอง แต่ใช่ว่าจะใช้ได้บ่อย เกล้าจับได้ล่ะซวยเชียว
แกร๊ก.....
“เย้ยยยย”
“หึหึหึ....บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าล็อคประตูห้องน้ำ....พี่น้องไม่ควรมีความลับต่อกันจริงมั้ยฉัตร....ความเป็นส่วนตัวก็ด้วย....ฉัตรเป็นเมีย...ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรลับหลังเค้านะ”
“ก็เกล้าไม่อยู่”
“เค้าไม่เคยสอนให้เมียเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกหรอกนะ”
ทินกรหลอกเหยื่อตัวน้อยสำเร็จอีกตามเคย เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาพี่ชายในสภาพเปลือยเปล่า มือของเขากำลังโทรศัพท์ฝาพับที่บันทึกวิดีโอได้ ถือว่าเป็นของใหม่ในขณะนั้น ที่วัยรุ่นทุกคนควรมี
“พอดีว่าจัดการธุระเสร็จเร็วน่ะ....”
“ไหนว่าซ้อมดนตรี”
“โกหกฉัตรน่ะสิ....จริง ๆทำเรื่องนี้ต่างหาก....”
เกล้าส่งมือถือให้ฉัตรดู เจ้าตัวเล็กรับมาอย่างงง ๆ ก่อนที่ดวงตากลมโตคู่นั้นจะสั่นระริก และเอ่อท้นด้วยน้ำตา
“ที่เร็วเพราะอีนั่นมันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์น่ะสิ ร่านจะตายไป ข่าวลือที่ว่ามันขายตัวนี่ก็เป็นเรื่องจริง ฉัตร...ตัวนี่มันห่วยเรื่องผู้หญิงชะมัด ขืนปล่อยให้คบกันตัวคงโดนหลอก...นี่เค้าเสียเงินแค่ห้าร้อยก็ได้นอนกับมันแล้วนะ....หึหึ...ง่ายมั้ยล่ะ”
“.......”
“อย่าร้อง.....เค้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันหรอก เค้ารักฉัตรคนเดียว เข้าใจไหม เค้าก็แค่อยากปกป้องฉัตรจากคนไม่ดีเท่านั้นเอง.....”
“แล้วคนก่อน ๆล่ะเกล้า”
“ฉัตร....เราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่านะ ตัวอยากให้เค้าโมโหงั้นเหรอ.....ไม่เชื่อที่เค้าพูดเลยรึไง”
“เชื่อ....พี่เชื่อ....แหะแหะ....พี่ขอโทษนะเกล้า”
ไม่หรอก....ฉัตรไม่เชื่อเลยสักนิด เกล้าโกหก เหมือนทุกครั้งนั่นแหละ....
เวลาที่ฉัตรชอบใคร เกล้าก็จะเข้ามาวุ่นวายทุกครั้ง
แล้วคนล่าสุดนี่ก็เหมือนกัน เกล้าคงจะหลอกใช้เธอเหมือนคนก่อน ๆ กุเรื่องเสียหาย เพื่อให้ฉัตรเชื่อ และเพื่อสลัดเหยื่อพวกนั้นให้พ้นตัว
นี่คงหลอกให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำดีกับฉัตร
ก็เหมือนรายก่อนหน้า....และคนอื่น ๆ
เพราะงี้ไง...ถึงได้เกลียดเหลือเกินน่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร....นั่นมึงจะทำเหี้ยอะไรน่ะ”
“ก็จะกินไงหิน”
“โว๊ะ”
หินส่ายหัวกับความซื่อบื้อของฉัตร วันนี้พวกเขามาเดินห้างสรรพสินค้ากัน เนื่องจากมีเรียนแค่ช่วงเช้า ฉัตรต้องลงเรียนซัมเมอร์หลายตัว เนื่องจากว่าเขานั้นหายไปหนึ่งเทอมเต็ม ๆ ส่วนของหินนั้นแค่สองวิชา แล้วก็บังเอิญที่ว่าพวกเขาได้เรียนร่วมกันวิชาหนึ่ง....
“เขากินแบบนี้ที่ไหน....อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยมากินเลยน่ะ”
หินพาฉัตรเข้ามากินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นกึ่งฟาสท์ฟู้ดแห่งหนึ่ง เจ้าตัวเล็กสั่งราเมนแบบเย็น ชนิดที่ว่าต้องคีบเส้นลงไปจุ่มในน้ำซุป แต่ว่าฉัตรกลับเททุกอย่างลงไปบนจาน แล้วคลุกเหมือนบะหมี่เกี๊ยว
“อ้าว....ไม่ใช่เหรอ”
“เออสิ”
“ก็ไม่เคยมากินนี่หว่า เราน่ะ....ไม่ค่อยได้ออกไปไหนบ่อย ๆ แล้วร้านนี้เกล้าก็ไม่เคยพามา”
“เออ....มึงคลุกซะขนาดนั้นแล้วก็กินไปเหอะ....รสชาติมันคงไม่เปลี่ยนหรอก...หรือจะเปลี่ยนกับกูนี่...เอามั้ย”
“ไม่ชอบกินเผ็ด”
“ไอ้เด็กน้อย”
“โกรธ”
“หึหึหึ”
หินเย้าหยอกไปอย่างนั้นแหละ ฉัตรที่ดูซื่อบื้อนั้นมันน่าแกล้งจะตายไป เขานั่งมองเพื่อนรักดูดเส้นราเมนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะทำหน้าพิลึกเพราะวาซาบิขึ้นจมูก เขาหัวเราะแทบบ้า ก่อนจะเริ่มตกใจเมื่อมันไอเสียจนหน้าแดงก่ำ
“เฮ้ย....ฉัตร...ห่า....มึงอย่ามาตายในร้านนี้นะเว้ย ไหวมั้ย.....เอ้านี่....น้ำ...พยายามหายใจออกมา...มันจะช่วยให้หายแสบ”
“เปลี่ยนกันก็ได้นะหิน”
“สัด....สั่งใหม่....ไม่ต้องแดกแล้ว แล้วใครจะแดกต่อมึงลงวะ”
“หินรังเกียจเพื่อน....น้อยใจ”
เขาพยายามพามันไปหลาย ๆ ที่ ไม่เพียงแต่จะช่วยให้มันดีขึ้น แต่เขาเองก็จะได้ลืม ๆฝันร้ายในอดีตลงไปได้บ้าง
ตอนนี้เขาเริ่มชินที่จะอยู่กับมันแล้ว หลังจากที่ได้ทำร้ายมันคนนั้น เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าพ่อและอากรน่ากลัวอีกต่อไป
ทุกครั้งที่ต้องตื่นเพราะฝันร้าย หินนึกถึงตอนที่พ่อดิ้นทุรนทุรายเพราะฝีมือเขา กับใบหน้าสิ้นหวังของอากร มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
คนพวกนั้นสมควรได้รับสิ่งตอบแทนแล้ว....
มากเกินไปเสียด้วยซ้ำ....
อย่างน้อยเขาก็ยังมีชีวิตรอดอยู่นี่นะ!!!!
“ไปดูหนังกันไอ้ตูด”
“เราอยากดูหนังแอ็คชั่น....มีเรื่องอะไรเข้าบ้างวะ”
“ก็ไปดูสิ....วันนี้กูเลี้ยงมึงเอง....วันหลังมึงค่อยเลี้ยงกูโอเค๊”
“อื่อ.........เฮ้ย.......เกล้า”
ฉัตรตกใจไม่น้อย เมื่อหันไปเห็นใครบ้างคนเข้า ผู้ชายตรงหน้าพวกเขาหอบหิ้วของพะรุงพะรัง และกำลังเดินตรงมาทางนี้ ฉัตรกำชายเสื้อของหินแน่น เหงื่อไหลซึมจนรู้สึกชื้นฝ่ามือไปหมด หินเองก็จ้องอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องเช่นกัน
แต่แล้วเกล้าก็เดินผ่านพวกเขาไป ไม่ได้มองเสียด้วยซ้ำ แค่กวาดสายตาผ่านไป ราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นอากาศธาตุ....
ไม่ก็คนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน
“มันตามเรามารึเปล่าวะไอ้ฉัตร”
“ไม่มั้ง.....คงบังเอิญแหละ.....เออใช่....เกล้ากับพ่อพักอยู่แถวนี้....แม่เคยบอกเรา”
“มันมีแผนอะไรรึเปล่า กูสังหรณ์ไม่ดีเลย ยิ่งแม่งเงียบ ๆ แบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ”
“ไม่หรอกหิน....เกล้าคงไม่มายุ่งกับพวกเราแล้วล่ะ”
“ทำไมมึงถึงมั่นใจ”
“เพราะเรารู้จักเกล้าดีน่ะสิ”
แล้ววันนั้นฉัตรก็ดูหนังอย่างไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
ฉัตรเป็นห่วงน้อง
ถึงแม้ว่าเกล้าจะทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้เยอะ แต่ยังไงแล้ว....น้องก็ยังคงเป็นน้อง
ฉัตรไม่แน่ใจว่าเขายังเกลียดเกล้าอยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าสงสารเกล้าเหลือเกิน
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร”
นี่มันอะไรกันนักหนา เด็กหนุ่มนึก ทั้ง ๆที่อุตส่าห์พยายามสลัดตัวเองให้ออกห่าง ๆจากตัวอันตรายอย่างฉัตร แต่อยู่ ๆ เขาก็กลับมาเจอฉัตรนั่งคอยเขาอยู่ที่ใต้คอนโด
“ตื่น”
“อื่ออออ”
เด็กน้อยมานั่งกอดกระเป๋าหลับปุ๋ย คนอื่นอาจจะไม่สนใจ แต่สำหรับเกล้า ไม่ว่าฉัตรจะทำอะไร เขาก็นึกระแวงไปหมด
กลัวคนจะคิดไม่ดีกับฉัตร กลัวจะถูกพรากฉัตรไป…
เหมือนที่พ่อพยายามจะทำเมื่อนานมาแล้ว....
“เกล้า....ทำไมเพิ่งกลับมา”
“ตัวมาทำไม แล้วรู้มั้ยมานั่งแบบนี้มันไม่ปลอดภัย”
“ก็มีพี่ยามเฝ้าอยู่ตรงนั้นไง”
“ดีเนอะ....เที่ยวไว้ใจคนอื่นไปทั่ว....ยกเว้นก็แต่เค้าสินะ”
“พี่คิดถึงพ่อ....อยากเจอน่ะ”
เกล้านิ่ง ก่อนจะเดินนำหน้าฉัตรขึ้นไปยังห้องพักของเขากับพ่อ เกล้าดูไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่นัก ปล่อยให้ฉัตรเดินตามต้อย ๆ โดยที่ไม่หันมาดูเลยแม้แต่น้อย
“เข้ามาสิ”
“ห้องกว้างจัง แล้วพ่อล่ะเกล้า....พ่ออยู่สบายมั้ย....พ่อไม่เคยอยู่คอนโดนี่”
“เค้าไม่อยู่แล้วล่ะ พ่อของตัวน่ะ”
“เฮ้ยยยยย”
ฉัตรนึกกลัวขึ้นมาอีกแล้ว นึกถึงคำพูดของหิน และนึกเกลียดความโง่ของตัวเอง ที่หลงไว้ใจเด็กคนนี้ เปล่าหรอก ฉัตรเถียงตัวเองในใจ เขาแค่เป็นห่วงพ่อ แค่อยากเจอพ่อ และพ่อก็คงจะปกป้องเขาจากเกล้าได้
พ่อไปไหน....
เกล้าทำอะไรพ่อหรือเปล่า....
แล้วถ้าเกล้าคิดจะทำร้ายเขาขึ้นมา หินจะรู้มั้ย? จะมาช่วยทันรึเปล่า?
“ทำไมต้องทำหน้าตาตื่นแบบนั้น กลัวเค้าเหรอ”
“ไม่กลัวเกล้า....พี่ไม่ได้กลัว”
“เสียงพี่สั่นนะ.....หึ.....ก็รู้แล้วนี่ว่าพ่อไม่อยู่....กลับไปได้แล้วล่ะ”
“พ่อไปไหนเหรอเกล้า”
“ไปออสเตรเลีย....จำได้มั้ย....ญาติคนที่เคยมาเยี่ยมเราน่ะ....เค้าหางานที่นู่นให้พ่อได้.....พ่อก็เลยตัดสินใจไปตั้งแต่เมื่อต้นเดือนแล้ว”
“ทำไมพ่อถึงไม่ยอมบอก”
“แล้วทำไมพ่อต้องบอกตัวล่ะฉัตร”
“เพราะพี่ก็เป็นลูกไง”
“หึ.....ตลกดีนะ....ที่ฉัตรยังคิดแบบนั้นอยู่อีกน่ะ....”
“เกล้า...”
“พ่อทิ้งเค้าไปอีกแล้ว....เหมือนที่ตัวหนีเค้าไป.....สุดท้ายแล้วทุกคนก็ไปกันหมด”
“......”
ฉัตรอยากกอดเกล้าที่น้ำตาไหล แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น ฉัตรได้แต่ยืนมองอย่างลังเล
“ที่เค้าออกไปจากชีวิตตัว....เพราะเค้าไม่อยากทำร้ายตัวอีก.....เค้ารู้ดีว่าคงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ฉัตรตัวกลับไปเถอะ กลับไปแล้วก็อย่ามาที่นี่อีก....”
“อื่อ”
สุดท้ายฉัตรก็ได้แค่ตอบรับห้วน ๆ แบบที่น้องเกลียดเป็นนักหนา เขาสงสารเด็กคนนี้ แต่จะทำอะไรได้อีก กลับไปเป็นของเล่นของเกล้าอีกอย่างนั้นเหรอ ถึงตอนนี้เกล้าก็คงจะไม่ต้องการแล้วล่ะมั้ง
เพราะเกล้าพยายามจะเปลี่ยน....
ฉัตรยังหวังได้อีกไหม....ว่าพวกเขาจะกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม
หรือว่ามันไม่เคยมีแบบนั้นมาตั้งแต่แรก
ไม่เคยมีคำว่าพี่น้อง
มีแค่เหยื่อกับผู้ล่า
“ฉัตร”
“ฮ๊ะ?”
“มาอยู่ด้วยกันได้มั้ย....สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายฉัตรอีก.....ต่อให้ต้องตัดมันทิ้งเค้าก็ยอม.....”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”
“เพราะว่าวันนั้นฉัตรคิดจะตายจริง ๆ เพราะเค้ากลัวเสียฉัตร มันสำคัญมากกว่าความต้องการบ้า ๆทั้งหมดที่เค้ามี แค่อยากกอดกับหอมแค่นั้น อยากทะนุถนอม ไม่อยากให้ฉัตรต้องเจ็บ”
ฉัตรชักลังเล เขาเกือบจะก้าวพ้นประตูแล้วนะ
ที่จริงเขาไม่ควรมาด้วยซ้ำ
ไม่ควรวางใจเลย
นี่ก็อาจจะเป็นอุบายของเกล้าเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ
แต่ถึงเกล้าจะหลอกฉัตรมาหลายครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เกล้าไม่เคยหลอก ก็คือความต้องการเบื้องลึก เกล้าไม่เคยโกหก ว่าเขารู้สึกเช่นไร ไม่เคยบอกว่าไม่ต้องการฉัตร ไม่เคยบอกว่าจะไม่ทำรุนแรง ไม่เคยบอกว่าจะไม่หยุด แม้ว่าฉัตรจะขอร้องแค่ไหน เกล้าพร่ำบอกซ้ำ ๆตอนที่ทำเรื่องน่าอาย ที่เกล้าทำก็แค่หลอกล่อ แบบที่ผู้ล่าเล่นกับเหยื่อในอุ้งเล็บก็เท่านั้น
ถ้าอย่างนั้น....จะลองเสี่ยงเชื่อใจน้องอีกครั้งดีไหม
“พี่กลับก่อนนะเกล้า”
“กลับดีดีนะฉัตร”
ฉัตรจากมาด้วยหัวใจที่เบาหวิว ไม่มีกงเล็บมัจจุราชคว้าตัวเขาเอาไว้อย่างที่คิด
ฉัตรไม่ได้หันไปมอง....
ถ้าฉัตรได้มองแววตาของเกล้านานอีกสักนิด
เขาจะรู้ได้โดยทันทีว่าเกล้าหมายความตามนั้นจริง ๆ
ไม่มีอะไรเคลือบแฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
.
.
End
เอาไง.....กลับไปดีกันดีไหม หรือจะทรมานเกล้าเล่น ๆ ไปอีกตอนสองตอน
อยากกลับไปแต่งฉากทารุณอีก แต่ต่อจากนี้ไปคงเป็นแค่ฉากรุนแรงจากในอดีต เพราะเกล้าในตอนนี้กลับตัวแล้วจริง ๆ
โพลล์
หัวข้อ: เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60] (อ่าน 114002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก