หัวข้อ: เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60]

[oilzii]

โอ่ยยยย

[★KVH™★]

โอ้..พักเบรกน้ำท่วมจอเลยฮะ 

รอหินอยู่ฮะ ช๊อก 

[diduek]

เรื่องเข้มช้นขึ้นเรื่อยๆ แรงจัง โอย อ่านแล้วเครียด แต่ก้สนุก หยุดอ่านไม่ได้(ซะงั้น) ขอให้สุดท้ายทุกอย่างจบลงด้วยดีทีเถอะะะ  หินอย่าตายนะะะะ สงสารทุกฝ่ายเลยอ่ะตอนนี้ 

[Ipatza]

เราจะต้องโรคจิตแน่ๆจริงๆ
แล้วหินจะตายหรอไม่มั้ง
ง่ายงั้นเชียวอะไรเวะ

[mutyamania]

มาสั้นไปนิดนะ----ใกล้จบแล้วเช่นกันสำหรับเรื่องนี้


Chapter 22 The Key



ความตายเอ๋ย....





ถ้ากูรู้ว่ามันง่ายและแสนสบายแบบนี้.....






กูคงยิงกบาลตัวเองตายตั้งแต่อายุสิบสี่แล้วล่ะ......



แกร๊ก.....


หินนึกขำที่อยู่ ๆปืนของเขาก็ไม่เป็นใจ  ผิดกับอาวุธประจำกาย  ที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างง่ายดาย....แม้ว่าจะเป็นการร่วมเพศกับชายที่ตนนั้นเกลียดแสนเกลียด

“หิน”

ไอ้ตัวเล็กที่หลับตาปี๋เมื่อครู่ลืมตาขึ้นมาจนได้  มันครางเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา  เมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร  เขายิ้มให้เพื่อนตัวน้อยเป็นครั้งสุดท้าย 


ลาก่อนนะฉัตร


กูขอให้มึงอยู่ต่อไป


กูหวังว่าพวกมันคงจะสำนึกได้  และดีกับมึงให้มากกว่านี้


กูฆ่ามึงไม่ลงจริง ๆนั่นแหละ



ปัง!!!!!!



เสียงปืนแผดก้องไปทั่วห้องใต้ถุน  หินแปลกใจเหลือเกินที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด  ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกสั่นสะเทือน


ผลั้วะ!!!!!


“ไอ้หิน  ไอ้เหี้ย  ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย  ทำไมวะ....ทำไม....ทำไม....ฮึก”


หินสมเพชตัวเอง  ที่แม้แต่จะตายก็ยังสู้อุตส่าห์ในคนมาขวางเอาไว้  เขายิ้ม  เมื่อเหลือบไปเห็นปลายโซ่อีกด้านหนึ่งหลุดออกมาจากผนัง  ไม้คงผุ  ไม่น็อตที่ยึดไว้คงขึ้นสนิม  ไอ้ตัวเล็กยังคงชกเขาไม่หยุด  จนเขาต้องจับมือมันเอาไว้


“พอแล้วห่าฉัตร.....นี่มึงคิดจะต่อยกูให้ตายเลยรึไง”
“หินเลว....ไหนบอกจะฆ่าเราไง”
“หึ.....แรงควายสุด ๆเลยนะมึง  กระชากโซ่ขาดได้นี่ถือว่าไม่ธรรมดานะ”


ไอ้ตัวเล็กกำลังทับอยู่บนตัวเขา  ฉัตรคงจะกระโจนสุดกำลัง  เพื่อที่จะห้ามเขา  ปืนของเขากระเด็นตกอยู่ไม่ไกล  โชคดีที่เพื่อนตัวน้อยไม่ถูกลูกหลงเสียเอง




ไม่อย่างนั้นเขาคงจะทั้งเสียใจและดีใจจนเป็นบ้า!!!!



เสียใจที่มันตาย  แต่สะใจเมื่อนึกถึงอมนุษย์สองตัวที่ยังอยู่....


“ไปจากที่นี่กันเถอะหิน  หนีไปไกล ๆ นะหินนะ”
“ฉัตรตัวอย่าไปนะ”


ฉัตรหันไปมองพ่อและน้องชาย  พ่อของเขานอนเหม่อลอย  และมีเลือดอาบทั่วใบหน้า  มองไปยังเกล้าที่ส่งสายตาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร


“เค้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว  ตัวอย่าไปเลยนะ”
“พี่ไม่เชื่อเกล้าหรอก”


หินผลักฉัตรให้ลงไปจากตัวเขา  ก่อนจะตรงไปแก้มัดเกล้า  ตอนนี้เกล้าก็เหมือนสัตว์ที่กำลังป่วย  สัตว์ตัวโตที่ไม่ต่างอะไรกับราชสีห์ที่ถูกกับดักของนายพราน


“มึงเป็นอิสระแล้ว  กูไม่สนุกที่จะซ้อมมึงกับพ่อของมึงหรอก  กูรู้ว่ามึงยังพอมีแรงคลานหนีออกไปจากที่นี่  คนอย่างพวกมึงไม่ตายง่าย ๆหรอก  ไปฉัตร”


หินเก็บปืนและหนีบเพื่อนตัวน้อยไปด้วย  ฉัตรหันไปมองน้องชายที่เหมือนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างข้างหูพ่อ  ฉัตรสงสารน้อง  แต่เขาสงสารหินมากกว่า  เขาไม่อยากให้หินตาย  ไม่อยากให้ใครตายทั้งนั้น  เขาอยากตายเองมากกว่า  แต่ก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะลงมือ  แถมตอนนี้ยังรู้สึกกลัวมากเสียด้วยซ้ำ


“กูจะพามึงไปส่งบ้าน...ฉัตร”
“แล้วหินล่ะ”
“กูก็จะกลับบ้าน”
“ถ้าหินตายเราจะฆ่าตัวตายตาม”
“เออ....กูเปลี่ยนใจแล้ว  กูก็ไม่อยากเห็นมึงตายเหมือนกัน  เราแม่งใจตรงกันเลยว่าไหม  ไม่อยากให้อีกฝ่ายตาย  ก็เลยเสียสละตัวเอง  แม่งโครตพระเอกเหี้ย ๆ”
“เราจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้แทนพ่อ  ถึงมันจะชดเชยให้หินไม่ได้  แต่เราตั้งใจแล้วว่าจะอุทิศตัวให้นาย  หึ....งานถนัดเราอยู่แล้ว  เป็นสัตว์เลี้ยงน่ะ”
“มึงหุบปากไปเลย  กูไม่อยากได้ยินอะไรหดหู่แบบนั้นอีก”


ไอ้ตัวเล็กโผกอดเขาแน่น  ก่อนจะปล่อยน้ำตาอย่างสุดกลั้น  เขาเองก็พลอยร้องไห้ไปกับมันด้วย


“นั่นอะไรน่ะ.....อย่างกับมีคนมาขุดหลุมเลยแน่ะ”


ฉัตรเอ่ยถาม  แต่หินกลับจูงมือเพื่อนของเขา  ลากไปให้พ้นจากตรงนั้น.....



หลุมศพสามหลุม 





หวังว่าพ่อคงจะดีใจนะ  ที่เขาอุตส่าห์ส่งเพื่อนไปอยู่ด้วยตั้งสามคน!!!!
.
.
.
.
.
.
“แล้วจะเอายังไงต่ออ่ะหิน”
“มึงไปอาบน้ำอาบท่าให้หายเหม็นไป  แล้วก็กอดแม่ให้ชื่นใจ  ส่วนกูก็จะกลับไปค่าย  ใช้ชีวิตตามปกติ  กลับไปเรียนได้แล้วมึงอ่ะ”
“แล้วเกล้ากับพ่อล่ะ”
“กูแน่ใจว่าพวกมันคงไม่ทำร้ายใครอีก  ไอ้เหี้ยเกล้าก็คงไม่กล้าทำแบบนั้นกับมึงอีกแล้วล่ะ”
“ทำไมหินถึงแน่ใจ”
“กูเห็นแววตาของมัน  ตอนที่มึงบอกให้กูยิงมึงน่ะ  มันคงไม่อยากเสียมึงไปหรอก  กูไปนะฉัตร.....แล้วเจอกัน”


ฉัตรล่ำลากับหิน  เด็กหนุ่มเคาะประตูบ้าน  ไม่นานนักแม่ของเขาก็เปิดประตูออกมาต้อนรับลูกชายคนโต  ด้วยอากัปกิริยาที่ดูล้นจนเว่อร์เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน


เขาต้องตอบคำถามมากมายจากผู้เป็นแม่  แน่นอนว่าโกหกเสียส่วนใหญ่  กินมื้อเย็นที่มีแต่ของโปรด  ฉัตรรักแม่ที่สุด  มีแต่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่ดีกับเขาอย่างแท้จริง  อย่างน้อยฉัตรก็ยังมีแม่นี่นะ  เหมือนที่หินมีปู่กับย่าคอยเยียวยาบาดแผล  แม่ของหินตายไปนานแล้วตั้งแต่หินยังเป็นเด็ก  หินบอกว่าเป็นฝีมือของพ่อ  พ่อของหินกับพ่อของฉัตร....
 

ฉัตรอาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดเอี่ยม  ไม่เคยอาบน้ำนานขนาดนี้มาก่อน  คิดถึงเตียงนอนนุ่ม ๆ เด็กหนุ่มกระโจนขึ้นไปเกลือกกลิ้ง  เตียงแสนกว้างที่ไม่ต้องแชร์กับเกล้า


ฉัตรหลับ....


หลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน


รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเตียงไหวยวบ  แล้วก็มีใครบางคนดึงตัวเขาไปกอด


“อื่ออออออ”
“นอนเถอะฉัตร  เค้าไม่ทำอะไรตัวหรอก  แค่กอดตัวเท่านั้นเอง”


เกล้ายังคงตามมาหลอกหลอนกันเหมือนอย่างเคย
.
.
.
.
.
.
“พ่อครับ......ถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องยุติซะที”


เกล้ากระซิบบอกข้างหูของพ่อ  ก่อนจะควานหาบางอย่างที่อาจซ่อนอยู่ในกองเสื้อผ้าของพ่อ


สุดท้ายแล้วเขาก็เจอมันในรถพ่อ


พ่อของเขาขดตัวเหมือนเด็ก ๆ ไม่ปริปากพูดอะไรเลยสักคำ  ขณะที่เขาขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านเกิด


“ไม่ว่ายังไงคุณก็คือพ่อของผมนะ.....ยังไงพ่อก็ยังเป็นฮีโร่ของเกล้านะครับ”


เด็กหนุ่มตัดสินใจแล้ว  ที่จะแก้ไขทุกอย่างที่บิดเบี้ยวให้กลับสู่สภาพเดิม


ตัดสินใจแล้วที่จะปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ





ถึงเวลาที่เขาต้องคืนชีวิตให้ฉัตรเสียที
.
.
.
.
.
.
.
(to be con)

อย่าแปลกใจถ้าเรื่องนี้ไม่มีพระเอก

[❁INDY_FAMILY❁]

คิดอยู่แล้วว่ามันคงไม่มีพระเอก

[Nano PL]

หินนี้โคตรดีอ่ะ

[pornumpai-ka]

หิน  ฉัตร  ไม่!!!!!!!หิน

[pannixz]

เฮ้ออออออออออออออ.....
ลุ้นซะเยี่ยวเหนียวเลย
อุ๊ยๆ โทษๆ แมวพิม

555. ไม่แปลกหรอกถ้าไม่มีพระเอก
ถ้ามีพระเอกสิแปลก
เพราะถ้าเป็นเกล้า ก็เป็นพี่น้องแท้ๆกัฉัตร แถมใจร้ายกับฉัตรไว้เยอะ
แล้วฉัตรก็ดูไม่รักเกล้าเกินพี่น้องเลย
ถ้าเป็นหิน คงไม่ไหวเพราะดูเหมือนปมของหินจะทำให้หินไม่กล้าแตะต้องฉัตรอีก
ดูจะเป็นรักแบบบริสุทธิ์มากกว่า ไม่ใช่แบบคนรัก

แล้วเกล้าจะทำอะไรพ่อน้อ มาต่อไวๆนะคะ 

[naruxiah]

ไม่แปลกใจเลย สำหรับพระเอก หึหึ ชอบอ่ะ 

[ammamooty]

โอ้ยยหินเกือบตายแล้วไหมลูกก  โฮ๊ะๆๆๆ

เกล้าจะกลับมาปรกติแล้วใช่ไหม? แง่มมมๆๆ   เอาใจช่วยค่ติดตดามๆ

[diduek]

นึกว่าหินจะตายซะแล้ววววว T__T โล่งใจ

[แมวดำ]

โอ้ลุ้นระทึกตลอดเบย 555+

ไกล้จะจบแล้วสินะเราคงเหงาแย่เลย

อาจจะคิดถึงฉัตร หิน เกล้า มาก

[soul love]

น่าลุ้นดีมาก มีเรื่องให้ระทึกตลอด

[mutyamania]

Chapter 23 …......Playin’ with ฉัตร  again


ทินกรเป็นเด็กบ้ากล้าม.....


ทุกวัน...หลังจากออกกำลังกายอย่างหนักจนเหงื่อท่วม


เขาก็จะมานั่งหน้ากระจก....เพื่อดูผลงานของตนด้วยความภาคภูมิใจ....


แน่นอนว่า....


“ฉัตรตัวมานี่ดิ๊”
“ไรอ่ะเกล้า”


ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน


“ฉัตรว่ากล้ามแขนเค้ามันเท่ากันมั้ย”
“ไม่รู้สิเกล้า”
“ไปหยิบสายรัดมากวัดดิ”
“อื่อ”


ฉัตรลากขาอย่างเบื่อหน่าย  พักหลังมานี่น้องชายของเขาพล่ามเรื่องกล้ามไม่มีได้หยุดหย่อน  จนคนที่ไม่มีแม้แต่ลูกหนูตัวเล็ก ๆอย่างเขาอดที่จะหงุดหงิดรำคาญไม่ได้


เกล้าแม่งขี้อวด


เกล้าแม่ง.....แม่ง.....แม่ง


“วัดให้เค้าหน่อยสิหมาฉัตร”
“อื่อ”
“อื่ออื่ออื่ออื่ออื่ออื่อ....พูดอย่างอื่นเป็นมั้ย....ถ้าไม่อยากพูดวันหลังก็เห่าแทนละกัน  เห่าให้เหมือนหมาไปเลย”
“โฮ่งโฮ่ง”
“ประชดกูเหรอหมาฉัตร!!!!”
“อย่าเกล้า....ยอมแล้ว....เจ็บ ๆ ๆ...โอ้ยเจ็บ”


เกล้าคลายวงแขนที่ล็อคคอฉัตรออก  ก่อนจะกลับไปนั่งเบ่งกล้ามหน้ากระจกเหมือนเดิม


“นี่เห็นว่าฉัตรเตี้ยนะ....ไม่งั้นจะยืนให้วัดเลย”
“ข้างซ้ายใหญ่กว่าสามมิลนะเกล้า”
“เจงงงงง....อ่ะ.....สงสัยจะชักว่าวบ่อยนะ...ฮ่าฮ่าฮ่า”


ไม่เห็นตลกเลยสักนิด  ฉัตรเกลียดเกล้าจริง....น้องชอบทำให้เขารู้สึกอับอายอยู่เรื่อย  แล้วเดี๋ยวคอยดูสิ  เกล้าจะต้องหาเรื่องแกล้งทรมานฉัตรอีกตามเคย


“เพราะงั้นคงต้องขอให้ฉัตรช่วย”
“ไม่เอาเกล้า....พี่ไม่อยากเล่น”
“หึหึ....ฉัตรเองก็ลามกใช่ย่อยนะเนี่ย....ยังไม่ทันจะได้บอกเลยว่าจะให้ช่วยอะไร”
“เฮ้ยยยย!!!!.....อย่าเกล้า”


ฉัตรสะดุ้ง...เมื่อนิ้วมือที่แข็งราวคีมตัดเหล็กเอื้อมมาบิดหัวนมเขา  เกล้าแหย่เล่น  แต่ความเจ็บปวดที่ฉัตรได้รับมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ  แล้วยิ่งฉัตรกระชากเสียงใส่  เกล้าก็ยิ่งหมั่นไส้แล้วมีแต่จะแกล้งหนักขึ้น


“ทำไมวะฉัตร  แค่เล่นด้วยแค่นี้ทำไมต้องตะคอกใส่ด้วย  เลี้ยงไม่เชื่องเหรอมึง”
“พี่ขอโทษ”
“อยากตามไปอยู่กับไอ้แก่เหรอ”


ไอ้แก่.....หมาตัวโปรดของฉัตรที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน  เพราะถูกคนใจร้ายวางยา  มันทุรนทุรายน่าดู  แต่ทว่าแข็งใจไม่ยอมตาย  เพื่อรอให้ฉัตรกลับมาจากโรงเรียน  ฉัตรร้องไห้หนักเหลือเกินในตอนนั้น  เศร้าจนแม้แต่เกล้าเองยังไม่กล้าแกล้ง



วันนั้น....วันที่ไอ้แก่ตาย  เกล้าไม่ได้ไปเรียน


ฉัตรเองก็แอบสงสัยว่าอาจจะเป็นฝีมือของเกล้ารึเปล่า....ฉัตรไม่เคยมองเด็กคนนี้ในแง่ดีเลยสักครั้ง  ทั้งที่ไอ้แก่กับเกล้าเองก็ดูเหมือนจะชอบพอกันพอสมควร  ไม่รู้สิ  เกล้าอาจจะรักไอ้แก่มากเหมือนกัน  เลยหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง  ไม่ก็เพราะฉัตรมัวแต่เล่นกับหมา  จนไม่มีเวลาเหลือมาเล่นกับเกล้า....



ใครมันอยากจะไปเล่นกับเด็กโรคจิตอย่างนายกัน



แล้ววันนี้  พอเกล้าพูดถึงมันขึ้นมาแบบนั้น  ฉัตรก็อยากจะร้องไห้


“ร้องทำไม....อย่ามาสำออยนะไอ้ห่าฉัตร”
“ฮึกฮึก”
“อย่าคิดว่าเค้าไม่รู้นะ  ว่าตัวคิดอะไร  ตัวคิดว่าเป็นฝีมือเค้า  แต่มันไม่ใช่....หึ.....เค้าไม่บอกตัวหรอกว่าใครทำ  ปล่อยให้ตัวคิดว่าเป็นเค้าแหละดีแล้ว  เพราะถึงยังไงตัวก็เกลียดเค้าอยู่ดี....เหี้ยอีกซักเรื่องจะเป็นไรไปจริงมั้ย?”
“พอเถอะเกล้า...ฮึก...อย่าพูดขึ้นมาอีกได้มั้ย....พี่ไม่อยากนึกถึงมัน....มันน่าสงสารเกล้าก็เห็น....”



บางทีไอ้แก่อาจตาย....เพราะว่าใครอีกคนหนึ่งหวงฉัตรก็เป็นได้


“ตามเค้ามานี่  อาบน้ำให้เค้าหน่อย  วันนี้เค้าเหนื่อย  อยากให้ตัวถูหลังกับนวด  ตัวมันนวดเก่ง....ไอ้ลูกรักของพ่อ....เฮอะ”
“อื่อ”


เกล้าเดินนำฉัตรไปยังห้องน้ำ  ไอ้ตัวเล็กปาดน้ำตา  ก่อนจะเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก


“ดูสิ....ซิกส์แพ็คอย่างสวยอ่ะ  ขนาดเล่นเองนะเนี่ย  ฉัตร....ตัวอยากมีเหมือนเค้ามั้ย  แต่อย่าเลย  มันไม่เหมาะกับตัวหรอก  ขัดหลังให้เงาวิ๊งเลยนะฉัตร  ขี้ไคลคงเริ่มเยอะแล้ว  คนแขนเล็กอย่างตัวไม่เข้าใจหรอก....ว่ามันลำบากแค่ไหนเวลาเอื้อมไปฟอกสบู่น่ะ  มันติดกล้าม”
“ได้สิเกล้า”
“ตัวก็ถอดเสื้อด้วยสิ”
“ไม่เป็นไร”
“กูสั่งให้มึงถอดฉัตร.....อย่ามาสะดิ้ง  โดนมาไม่รู้กี่รอบแล้วยังจะทำเป็นกลัวอยู่ได้.....หมาร่าน!!!”


ฉัตรไม่อยากจะขัดคำสั่ง  ไม่อยากจะเจ็บตัวตอนนี้  เกล้าไม่เคยชกหรือทำมากไปกว่าบีบขย้ำ  แต่ใครไม่โดนไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน  ราวกับตัวเขาเป็นผ้าขนหนูที่ถูกบิดน้ำจนหมาดยังไงยังงั้นเลยล่ะ


“ซี๊ดดดดด....ฉัตร.....ต่ำลงอีกสิวะ.....นั่นแหละ.....ขัดไอ้จ้อนให้เค้าด้วย....หึหึหึ....ของตัวแม่งเล็กเหมือนไส้กรอกคอกเทลเลยว่ะ  ไอ้ฉัตรจู๋เล็ก”
“....”
“อยากใหญ่อย่างเค้าอ่ะดิ”
“.....”
“ฉัตร”
“อยาก”
“อยากอะไร?”
“เกล้าอย่าบังคับได้มั้ย”
“อ๋อ....นี่คิดว่าเป็นการบังคับงั้นสิ.....ตัวควรจะทำตามที่เค้าสั่งด้วยความเต็มใจนะฉัตร  ตัวไม่รู้หรอกว่าเค้าน่ะดีกับตัวแค่ไหน  ลองนึกดูสิว่าตอนนี้ตัวทำอะไรบ้าง  แค่แดกแล้วก็ไปโรงเรียน  กลับมาก็นอน  ไอ้เด็กขี้เกียจ....เพราะงี้ไงถึงได้ผอมหัวโต”
“พี่ขอโทษ.....อ๊ะ....อึก....เจ็บ....เกล้า...พี่เจ็บ”
“ซี๊ดดดด”


เกล้าดันพรวดเข้ามาทีเดียวจนสุด  ไอ้จ้อนที่ลื่นฟองสบู่และชุ่มฉ่ำด้วยน้ำใสตอนส่วนหัวช่วยให้มันง่ายขึ้น  แต่ไม่ได้ทำให้ฉัตรหายเจ็บ  เกล้าจับตุ๊กตาบำบัดความใคร่ให้เคลื่อนไหวตามที่เขาต้องการ  เด็กหนุ่มประกบจูบริมฝีปากนุ่ม ๆของพี่ชาย  บดขยี้และรุกล้ำด้วยลิ้นอย่างช่ำชอง


“ตัวมันน่ารัก  ชอบจัง....หน้าฉัตรตอนโดนเอา....แม่งเซ็กส์ซี่ชิบ”
“พอแล้ว....เจ็บ....พี่เจ็บ....เบา ๆเถอะเกล้า....มันเจ็บจริง ๆ”
“เห็นมั้ย  แค่พี่รู้จักอ้อนซะบ้าง  เค้าก็ไม่ใจร้ายกับพี่แล้ว”


เกล้าปลดปล่อยในที่สุด  หนนี้ปล่อยออกมาข้างนอก  อสุจิสีขาวข้นปริมาณมากไหลลงไปในท่อระบายน้ำ  แล้วเขาก็อาบน้ำให้ฉัตรบ้าง


“ตรงนั้นของตัวแดงแจ๋เลย  คงจะเจ็บมากสินะ....”
“เกล้า...เอานิ้วออกไป...ไม่เล่นแล้ว....พี่ขอร้อง”
“งั้นเค้าช่วยฉัตรบ้างดีกว่า”


เด็กหนุ่มกอบกุมไส้กรอกค็อกเทลของพี่ชาย  เกล้ารู้ดีว่าต้องทำแบบไหน  ฉัตรถึงจะรู้สึกดี  ไม่ช้าฉัตรก็ปล่อยออกมาบ้างเหมือนกัน


“น้ำตัวพุ่งแรงนะฉัตร  แต่ก็น้อยกว่าเค้าอยู่ดี  สเปิร์มตัวมันไม่มีคุณภาพเอาซะเลย”
“.....”
“อย่าเงียบสิฉัตร”
“เกล้าบอกพี่ได้มั้ยว่าใครฆ่าไอ้แก่”
“เค้าอยากบอกตัวนะ.....แต่.....หึ....ตัวจะรู้ไปทำไม”


ฉัตรซุกหน้าเข้ากับหน้าอกของน้อง  ไม่รู้สิ  บางทีถ้ารู้....ฉัตรอาจจะเกลียดเกล้าน้อยลงก็ได้มั้ง


“ฉัตรรู้แค่ว่ามันรักฉัตรมากก็พอแล้ว.....ฉัตรเป็นคนเจอมันนี่นา”
“มันก็รักเกล้าเหมือนกัน”
“เค้าก็รักมัน.....”
“พี่รู้”
“ใช่....ตัวก็รู้ว่าเค้าไม่มีทางฆ่ามันลงหรอก....ใช่มั้ยฉัตร?”


เกล้ารู้.....รู้ดีว่าไอ้แก่เกลียดใคร....มันคงได้กลิ่นแปลก ๆ จากคนที่คิดไม่ซื่อกับนายที่มันรัก....


เกล้ารู้.....รู้ว่าใครทำ






วันนั้นเกล้าเห็นพ่อโยนยาเบื่อหนูลงในรถเข็น....ทั้งที่บ้านเราไม่มีหนูสักหน่อย!!!!
.
.
.
.
.
(end)

คนแต่งไม่อยากให้จบเลย  ร่างกายของฉัตรมันเล่นสนุกได้เยอะเหลือเกิน  แล้วใครจะเล่นได้ดีไปกว่าเกล้าล่ะ

แต่สุดท้ายแล้ว....เนื้อหาหลักก็ต้องจบลงอย่างที่มันควรจะเป็นล่ะเนอะ

[pornumpai-ka]

จึงฮ่ะ .จบแล้วเหรอ .ไม่!!!!!!!

[pannixz]

หลังจากอ่านตอนนี้ มองเกล้าดีขึ้นมานิดนึง

แต่...
เห้ยๆเดี๋ยวๆ จอบแล้วหรอ 
คนแต่งมาเคลียร์ดิ ???...   

ตกลงเกล้าเอาพ่อไปไหนแล้วอ่ะ???

อ่านเรื่องนี้ความรู้สึกมันเหมือนเรื่องเคาท์ดาวน์เลย
มันส์ เข้มข้น ถึงจุดพีค แล้วถูกฉุดกลับ
จบเหมือนฝันตื่นหนึ่ง

[Zalzah_iP]

แห้ะ! จบแล้ว!!! 

อยากเห็นเกล้าสงบเสงี่ยมกับฉัตรบ้าง

[mutyamania]

ยังจ้า....ยังไม่จบ  อันนี้ตอนคั่นเฉย ๆ

[❁INDY_FAMILY❁]

อ่านตอนไหนฉัตรก็น่าสงสารทุกตอน

[แมวดำ]

พ่อฆ่าหมาทิ้งหรา

[soul love]

เครียดดีแท้เรื่องนี้
ขอแบบหื่น ฮา บ้าง ซักเรื่องนะ

[ammamooty]

ตกใจนึกว่าเนื้อหาหลักจบแล้ว นึกว่าเกล้าจะกลับมาปรกติแล้วซะอีก อ๋อยยย

สู้ๆค่าคนแต่ง

[ka[ze]na]

บิดเบี้ยวไ้ด้ใจมากมายอ่ะ หึๆๆๆๆๆๆ

[Nano PL]

สงสารน้องฉัตร

[mutyamania]

Chapter 24 จากไป



“น้องเกล้าเอาไปคืนพ่อเถอะจ้ะ....แม่ไม่อยากรู้หรอก”


หญิงสาวส่งลูกกุญแจคืนให้กับมือของลูกชายคนที่สอง  สีหน้าของเธอดูสงบและไม่มีท่าทีตกใจอะไรเลย  เด็กหนุ่มมองแม่ของเขาอย่างไม่เข้าใจระคนผิดหวัง...กับปฏิกิริยาตอบรับของหล่อน  ก่อนจะเริ่มโวยวาย


“ทำไมล่ะฮะแม่  แม่ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าพ่อซ่อนอะไรเอาไว้น่ะ”
“ช่างมันเถอะจ้ะ....”
“ได้ไงกัน.....แม่ไม่สงสัยเหรอฮะ....ทำไมถึงต้องห้ามให้ใครเข้าไป....แม้แต่แม่จะเข้าไปทำความสะอาดยังไม่ได้เลย”
“แม่เคยสงสัย  แต่ตอนนี้ไม่แล้ว  ในเมื่อพ่อเค้าไม่อยากให้แม่รู้  แม่ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง  ถึงจะเป็นสามีภรรยากัน  เราก็ควรเคารพและให้เกียรติซึ่งกันและกันนะจ๊ะ....แล้วแม่คิดว่าทุกคนก็ต้องมีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้นแหละจ้ะลูก”
“แล้วถ้ามันเป็นเรื่องไม่ดีล่ะฮะแม่”
“สำหรับแม่แล้ว  พ่อของลูกเค้าเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง  แม่ไม่อยากให้อดีตเก่า ๆ หรือความลับอะไรมาทำลายภาพของเค้าจนไม่เหลือ  แม่ไม่แน่ใจว่าจะรับมันได้มั้ย  ขอแค่ตอนนี้เค้าเป็นสามีที่ดี  เป็นพ่อที่ดี  มีความรับผิดชอบ  ไม่เคยบกพร่อง  แค่นี้ก็พอแล้ว.....”
“พ่อที่ดี.....แม่แน่ใจแล้วเหรอ....คิดว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน.....ผมจะอยากทำให้ครอบครัวของเราแตกแยกไปทำไมกัน  ถ้าเค้าดีจริง ๆน่ะ”
“น้องเกล้า”


ตอนนี้เธอชักเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วสิ  ลูกชายของเธอที่แสนดีมาตลอดอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาพูดถึงพ่อของเขาในแง่ลบแบบนี้  เธอมองหน้าเขา.....มองมือที่กำกุญแจอยู่  เด็กหนุ่มกำมันแน่นเสียจนน่ากลัวว่าจะมีเลือดไหลออกมาจากมือข้างนั้นในไม่ช้า


“ถ้างั้นก็หย่ากับพ่อซะ.....คิดซะว่าทำเพื่อฉัตร.....ทำเพื่อผมนะครับแม่.....เรื่องที่ผมกับพี่รู้มา  มันทำให้พวกเรามองเค้าเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว.....มันเลวร้ายเกินไป.....ดีแล้วล่ะครับที่แม่ไม่อยากรู้....แม่อยากจะเก็บภาพที่สวยงามของเค้าเอาไว้ในใจก็ได้  แต่แม่ต้องหย่า...”
“โธ่ลูกแม่......นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“เค้าจะเป็นคนมาขอหย่าเอง.....ผมมั่นใจ  ขอแค่แม่ตกลงเท่านั้นแหละฮะ....ผมขอขึ้นไปดูฉัตรก่อนนะฮะแม่”
"เดี๋ยวสิจ๊ะน้องเกล้า....น้องเกล้า....ลูกแม่...."


เด็กหนุ่มสงสารแม่ของเขาเหลือเกิน  เธอช่างเป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ทั้งเรื่องต่ำช้าของพ่อ  และความระยำที่เขาทำกับพี่ชายแท้ ๆ มาตลอดสิบกว่าปี  สำหรับทินกรแล้ว  แม่ของเขาก็เปรียบเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ่งที่ไม่มีพิษสง  เด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา....


เรื่องชั่วร้ายในบ้านหลังนี้...


เขานี่แหละจะจบทุกอย่างนี้ด้วยตัวของเขาเอง  พรุ่งนี้เขาจะไปรับพ่อที่นอนพักอยู่ที่โรงแรมมาเพื่อสะสางเรื่องทั้งหมด  ตอนนี้เขาแค่อยากจะเจอหน้าฉัตรอีกสักครั้งหนึ่ง


“ฉัตร....”


พี่ชายของเขาหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก ๆ ฉัตรคงจะเหนื่อยมาตลอดชีวิต  มันไม่สนุกเลยที่จะต้องทนอยู่กับคนโรคจิตอย่างเขา


เขาตัดสินใจแล้ว  ว่าจะไปจากชีวิตฉัตร


ในเมื่ออยู่กับพี่แล้ว....ทินกรไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้


พี่ชายนิ่วหน้า...เมื่อเขาทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอน  ฉัตรส่งเสียงครางอย่างรำคาญ  ทั้งที่ตานั้นหลับปี๋....


พี่คงกำลังฝันร้าย  แล้วเขาก็คงจะเป็นปิศาจในความฝันของพี่....



“อื่ออออออ”
“นอนเถอะฉัตร  เค้าไม่ทำอะไรตัวหรอก  แค่กอดตัวเท่านั้นเอง”


ทินกรกอดพี่ชายเอาไว้  แค่กอดหลวม ๆ และคอยลูบหัวให้  จนกระทั่งพี่ชายหลับสนิทอีกครั้งหนึ่ง






"ลาก่อนฉัตร"
.
.
.
.
.
.
.

แม่เซ็นต์ใบหย่าอย่างง่ายดาย  และปราศจากความกังขา  เธอกอดพ่ออย่างแนบแน่นแค่ช่วงสั้น ๆ ก่อนจะผละออกมาอย่างเด็ดเดียว 


ทินกรไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก  พ่อยอมรับสภาพแต่โดยดี  และแม่ของเขาก็เลือกที่จะยืนเคียงข้างลูก ๆ มากกว่าสามี


"โชคดีนะกร"
"จะไม่ร้องไห้สักหน่อยเหรอเธอ"
"ชั้นไม่รู้จะร้องทำไม....ในเมื่อชั้นไม่รู้อะไรเลย"
"เจ้าเกล้ามันไม่ได้บอกเธอเหรอ"
"พยายามจะบอกอยู่....แต่ชั้นเลือกจะไม่ฟัง  ตอนนี้...ถึงจะขอให้ลูกพูดอีกครั้งก็คงจะไม่มีประโยชน์เสียแล้วล่ะ  น้องเกล้าไม่มีทางพูดอีกแน่ ๆ  ชั้นรู้จักลูกดี....ลูกรักเธอมากนะกร"
"อืมมมม..."


ชายหนุ่มนั่งรออย่างเก้อเขิน  ขณะที่เธอนั้นหันกลับไปจัดการกับงานบ้านตามปกติ  เขามองเธออย่างละอาย  ตั้งแต่แต่งงานกันมา  เธอไม่เคยบกพร่องในหน้าที่  และไม่เคยคิดทรยศต่อเขา  ในชีวิตนี้จะหาเมียที่ซื่อสัตย์และแสนดีได้อย่างเธอ  ก็เห็นจะไม่มีเสียแล้ว


"เกล้า....!!!!"
"ตัวจะตกใจทำไมฉัตร"
"เปล่า"
"นอนนานนะตัวน่ะ.....เกือบจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วรู้มั้ย.....หลับเหมือนตายเลยไอ้หมาฉัตร"
"อื่อ"
"ดีใจมั้ย"
"อะไรเหรอเกล้า"
"เค้าจะไปจากตัวแล้ว"
"เกล้า!!!!"
"ตกใจเว่อร์แบบนั้นเดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก"


หลายปีที่พยายามหลอกตัวเองว่าพี่รักเขา  บางครั้งเกล้าก็เกือบจะเชื่อจริง ๆ ว่าฉัตรรักเขา


"พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว  พ่อยกบ้านหลังนี้ให้แม่  เค้ากับพ่อจะย้ายไปอยู่ที่อื่น.....ตอนนี้ก็ขนไปแต่ของจำเป็นก่อน  ที่เหลือค่อยมาเอาวันหลัง"
"ไปไหนกัน....เกล้าจะไปไหน.....แล้วแม่ล่ะเป็นไงบ้างเกล้า.....แม่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่มั้ย"
"ไม่เชิง"
"ถึงพ่อจะทำเรื่องไม่ดี....แต่เค้าก็เป็นพ่อเรานะ....เกล้าทำแบบนี้ทำไมวะ"


เกล้าไม่โกรธหรอก....ถ้าฉัตรจะมองเขาแบบนั้น  เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย  ถ้าเทียบกับเรื่องเลว ๆ ที่เขาทำกับฉัตรมาตลอด  เขาเลือกจะเก็บเรื่องวันนั้นไว้  วันที่พ่อคิดจะรังแกฉัตร  เขาอยากให้ฉัตรมองพ่อแต่ภาพดี ๆ อย่างที่แม่มอง....


ให้เขาคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ก็พอ....รวมถึงเรื่องไอ้แก่....หมาตัวโปรดของฉัตรก็ด้วย....


"ฉัตร....พ่อกับเค้าตัดสินใจแล้ว....ยังไงพวกเราก็รู้สึกผิดเกินกว่าจะอยู่ด้วย  ตัวดูแลแม่ด้วยนะ  กลับมาเยี่ยมบ่อย ๆ ส่วนเรื่องเรียนก็ให้ไอ้หินช่วย"
"ฮึก....เกล้า.....พี่เกลียดนาย.....เกลียด ๆ ๆ....ไอ้สัตว์เกล้า!!!"
"รู้แล้วน่า....เค้าลาตัวแค่นี้แหละ"
"เกล้า...ฮึก....ทำไมวะไอ้เหี้ยเกล้า..."


เขาหันหลังให้ภาพที่ไม่อยากเห็น  พี่ชายที่กำลังร้องไห้  ลำพังแค่นอนเยอะหน้าและตาของฉัตรก็บวมจะแย่  ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงปรี่เข้าไปฟัดให้จมเขี้ยวแล้ว"




ต่อจากนี้ก็มีแต่เขากับตาแก่  สองพ่อลูกที่ชั่วร้าย....อยู่ดูแลกันไปจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่งน่ะดีแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
[สองเดือนผ่านไป]


"หินนนนนน"
"มึงอีกแล้วเหรอวะ....มาหากูบ่อยจนกูเบื่อขี้หน้าจะแย่แล้ว"
"เรากลัวหินเหงาไง"
"เรอะ!!!.....นี่ถ้ากูเป็นผู้หญิงนะ....คงยอมเป็นเมียมึงไปแล้วล่ะว่ะ....ตื๊อเก่งชิบหาย"
"แหะ ๆ"


ฉัตรร่าเริงขึ้น....หลังจากที่ไม่มีเกล้า  แม้จะรู้สึกโหวง ๆ ในตอนแรก  แต่เด็กหนุ่มก็พยายามไม่ทำตัวว่างจนเกินไปนัก


เพราะงั้นถึงได้มาหาหินได้บ่อย ๆ ไงล่ะ  น้องจอมคู่ซ้อมของฉัตรเมื่อครั้งก่อน  ตอนนี้ดูโตเป็นหนุ่มขึ้นแยะ  พ่อกับแม่ของหิน(ตอนหลังหินบอกว่าเป็นปู่กับย่าแท้ ๆ)ยังคงเอ็นดูเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน  พี่ ๆในค่ายก็ชอบมาเล่นมาแหย่เขา  เหมือนเขาเป็นลูกหมาน้อย


"ไปหาอะไรหม่ำกันมั้ยหิน"
"ชวนเดท"
"เปล่า....ชวนไปเหล่หญิง"
"ถุย!!!!"
"แหะแหะแหะ"


เพราะฉัตรอยากชดใช้ให้หิน  ถึงเจ้าตัวจะแสดงท่าทีรำคาญแบบนั้น  แต่ฉัตรก็รู้ว่าลึก ๆ แล้วหินต้องการเพื่อน  ถึงจะเป็นเพื่อนห่วย ๆ อย่างฉัตรก็เหอะ


"นี่แน่ะฉัตร"
"อะไร"
"ถ้ามึงอยากทำให้กูรู้สึกดีขึ้น....มึงยอมเป็นของกูได้มั้ยล่ะ"
"ได้สิ"
"ตอบแบบไม่คิดเลยนะมึง....อันตรายนะเฮ้ย....อย่าได้ไปตอบใครเค้าส่ง ๆ แบบนี้นะมึง"
"แค่หินคนเดียว  หินอยากทำอะไรเรายอมทั้งนั้น"
"จริงอ่ะ"
"อื่อ"
"ใครจะไปอยากได้อะไรจากมึงวะ...."
"ใจร้ายมาก"
"กูทำแบบนั้นไม่ได้หรอก....เหี้ยไม่พอ....ถึงจะอยากแต่ก็ทำไม่ได้....มึงยอมเพราะอยากชดเชยให้กู....แบบนั้นกูไม่เอาหรอก"
"เพราะหินเป็นเพื่อนเราต่างหาก"
"เพื่อนกันเค้าไม่ปี้กันหรอกนะเว้ยไอ้ห่าฉัตร"
"ที่บอกว่ายอมไม่ใช่เรื่องนั้นอย่างเดียว.....เราหมายถึงทุกอย่างที่หินต้องการต่างหาก....ถ้าเราทำได้"
"มาหากูบ่อย ๆ คงไม่เกินความสามารถมึงหรอกนะ"
"ย้ายมาอยู่บ้านหินเลยดีไหม"
"เยอะไป....ห่าฉัตร"


หินขยี้หัวไอ้ตัวเล็กอย่างเอ็นดู  เพราะมันทำให้เขาเอาชนะด้านมืดในตัวเองได้  เพราะความดีของฉัตร  ทำให้หินละทิ้งความแค้นลงไปได้



ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งฉัตรลงมาให้เขา



หินแค่ต้องการเพื่อนแท้สักคนเท่านั้นแหละ



เท่านั้นก็เกินพอแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
"แกแน่ใจเหรอ....ว่าจะอยู่กับพ่อแบบนี้น่ะ"
"ครับ"
"แกไม่เกลียดพ่อแล้วเหรอ"
"เราไม่พูดเรื่องนั้นสักวันได้มั้ย....ยังไงผมปล่อยพ่อให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก"


ถึงแม้ฝีมือทำอาหารจะห่วยแตกทั้งคู่  แต่อย่างน้อยเกล้าก็ยังพอทำพวกของกึ่งสำเร็จได้.....เช่นพวกอาหารชุดในซุปเปอร์มาร์เก็ต....พวกต้มผัดแกงทอด....แค่นั้นก็เหลือแหล่แล้วสำหรับผู้ชายแค่สองคน  ผู้ชายสองคนที่อยู่ร่วมกันในห้องพักเล็ก ๆ


เด็กหนุ่มกับบิดาไม่ค่อยได้พูดกันนัก....พ่อของเขาลาออกจากงานแล้วมาหางานทำในกรุงเทพ  มันค่อนข้างยากที่จะเริ่มต้น  สำหรับคนหนุ่มวัยสี่สิบกลาง ๆ....ถึงหน้าตาเขาจะดูอ่อนเยาว์กว่าอายุ  แต่ผู้ชายคนนี้ก็อยู่ในวัยกลางคนแล้วนะ


พ่อของเกล้าค่อนข้างเป็นคนเก่ง  ไม่นานนักก็ได้งานในตำแหน่งผู้จัดการในบริษัทที่ไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่  เงินเดือนน้อยกว่าที่เก่านิดหน่อย  แต่ก็พออยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน


อย่างน้อยก็พอจะส่งลูกสองคนให้เรียนจบได้ในอีกไม่กี่ปี  แล้วก็ยังมีเงินฝากก้อนโตเอาไว้เลี้ยงตัวเองตอนแก่  เงินที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะใช้กับภรรยา  เดินทางเที่ยวรอบโลก....แผนที่ไม่มีวันทำสำเร็จ


ตอนนี้ก็เหลือแค่ลูกที่ไม่ค่อยจะถูกคอกันสักเท่าไหร่.....ลูกที่เขากลัวมาตลอด....ลูกที่เหมือนเขามากจนน่าสยอง



"แกกับน้องฉัตรน่ะ...."
"โธ่ตาแก่....บอกเป็นล้านครั้งแล้ว....ว่าอย่าพูดเรื่องนี้"
"พ่อแค่.....พ่อแค่คิดว่าบางที"
"มันเป็นเรื่องจริง....แล้วมันก็เป็นอดีตไปแล้ว....ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ...."
"แกเกลียดพ่อมั้ย?"
"โธ่พ่อ"


ทินกรรวบตัวพ่อของเขามากอด.....เด็กหนุ่มเอนศีรษะซบลงไปกับศีรษะของพ่อ  เขาตัวโตกว่าพ่อ....ก็เลยดูเหมือนว่าเขาต่างหากที่เป็นพ่อของชายคนนี้....เหมือนกับทินกรกำลังปลอบเด็กน้อยในร่างชายวัยกลางคนยังไงยังงั้น


"เกล้าไม่เกลียดพ่อหรอก"
"แกกำลังโกหก"
"อย่างน้อยเกล้าในวัยเด็กก็ไม่เคยเกลียดพ่อ....มีแต่พ่อที่เกลียดผม....พ่อรักฉัตร....ไม่เคยรักผม"
"ไม่จริงสักหน่อย"
"จริงสิ....ถ้างั้นทำไมถึงเป็นฉัตรล่ะ....ทำไมคนที่ถูกเลือกถึงไม่เป็นผม"
"เพราะแกไม่เหมือนน้องฉัตรน่ะสิ....แกมันลูกพ่อ....ส่วนน้องฉัตร"
"พ่อคิดแบบนั้นกับฉัตรจริง ๆ เหรอ"
"พ่อ.....พ่อไม่รู้.....อยู่ใกล้เด็กคนนั้นแล้วมันห้ามใจลำบาก....หึ...ก็แกน่ะมันเด็กไร้เสน่ห์....แต่น้องฉัตร...."
"วันนั้นถ้าผมลงไปห้ามไม่ทัน....พ่อก็คงจะทำลงไปแล้วสินะ"
"พ่อเกือบทำลงไปแล้วต่างหาก....แกรู้มั้ย....ต่อให้แกไม่ลงมา....พ่อก็ห้ามใจตัวเองได้ทัน....พ่อแค่สับสน....แต่วันนั้นแกลงมาพอดี....พ่อก็เลยไม่ได้จัดการอะไรให้เข้าที่...ไม่แปลกถ้าแกจะเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด"
"พูดไปก็เปล่าประโยชน์....ผมไม่เคยเชื่อพ่อ....พอ ๆกับที่พ่อไม่เคยเชื่อผม....ผมทั้งรักแล้วก็เกลียดพ่อเลยรู้มั้ย"
"ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น....มันต้องใช้เวลา"
"ที่ผมเลือกมาอยู่กับพ่อ....เพราะไม่อยากทำร้ายฉัตรอีก....ผมรู้ว่าผมห้ามใจตัวเองไม่ได้"
"หึหึ....แกมันเลวเหมือนพ่อ"
"ผมว่าผมเลวกว่านะ"
"ไม่เถียง"
"ชิส์....ตาแก่เอ๊ย"



สองพ่อลูกนั่งกอดกันบนโซฟา  ทินกรนึกอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง  หวนนึกถึงวันที่พ่อกอดเขาเอาไว้ตอนที่ฟ้าร้อง....พ่อเลือกที่จะกอดเขา




ไม่ใช่ฉัตร




"สักวันหนึ่งเราจะกลับไปเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง....ผมเชื่ออย่างนั้น"
"อืมมมม"



ขณะที่คนเป็นพ่อนั้นคิดต่างออกไป....




ลูกชายของเขาพูดถูก....




เพื่อตัดปัญหา....พวกเขาต้องอยู่ให้ห่างตัวปัญหา....




เขาคิดที่จะจากไป....






จากไปจากลูกชายที่เขารักที่สุด.....ลูกชายที่เขามองว่าเป็นลูกชายจริง ๆ....ไม่มีความรู้สึกอื่นเจือปน




ไอ้เกล้า...




แกอย่าโกรธพ่อเลยนะ....





เราสองคนก็เหมือนสัตว์ร้าย....





ถ้าขืนทนอยู่ร่วมกัน.....









ไม่แกก็พ่อ....ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!!!!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
(end)

[❁INDY_FAMILY❁]

เฮ้อ ไม่รู้จะสงสารใครดี 

[pornumpai-ka]

 
โอ้ววว  แรงงงง  ชอบบบอ่ะ

[exoplanet]

เม้นๆๆ เกล้ากับฉัตรจะได้กลับมาอยุ่ด้วยกันอีกใช่ม้ายยยยยยยยย

[pannixz]

เห็น end 2 ครั้ง
ชักงงๆ
ตกลงจะจบรึยังเนี่ย
แต่ดูเหมือนเรื่องมันยะงไม่สุดเลยนะ