หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15

[haru1111]

เลือดสาด จริงๆด้วย 555 รอพาร์ทต่อไป ฮาค่ะ

 

[liza sarin]

 
ภาคพิศดาร

[black-egoistic]

โลหิตจางยังไม่ทันหาย
คุณเขียดก็เอาตอนพิเศษมาเรียกเลือดอีกแล้ว จำไว้เลย 
แต่รออีกสองพาร์ทอยู่นะ อิอิ 

ปล.จริงๆ แต่ก่อนเราก็ชอบอินาบะคุงที่สุดนะ สะดิ้งดี 555 เพิ่งจะมาชอบอิโอริซังที่สุดช่วงนี้เอง จิ้นกับเคย์อ่ะ กับปะคุงน่าร๊ากกก 

[sukaz]

มีกำลังใจในการทำงานขึ้นเป็นกอง
 

[puppyluv]

หมวกดำโอเค แล้วหมวกแดงล่ะ จัดมาเด๋วเน้!
ไอเดียยำนิทานสุโค่ยมาก
บวกและเป็ดกระหน่ำให้คุณเขียดศรี

[Infinity 888]

  ขำแม่มณีจันไรกับหนูน้อยหมวกดำซื่อบื้อสุดๆ 55555

[kongxinya]

ไอเดียกระฉูดมากอะคุณน้อง ตอนพิเศษยำรวม เลือดนองป่า 
 กระจกแม่มณีจันทร์(ไร)เสร็จหนูน้องหมวกดำไปแล้ว
ตอนหน้ารอหมาป่าที่น่ารัก?เสร็จหนูน้อยหมวกแดง 

 

[†คุณเขียด]

part 1.3 กระต่ายซาดิสต์กับแม่มดจิตวิปลาส(ล้อเล่น)

                “นี่แหละประตูไปวอนเดอร์แลนด์”หมาป่าบอกพลางพยักพเยิดไปที่ประตูบ้านขนมหวาน

 

                “อ่อ...ครับ”เด็กหนุ่มหูกระต่ายพยักหน้ารับ

 

                กระต่ายน้อยแต่งคอสเพลย์ผลักประตูที่เหมือนแคร็กเกอร์ขนาดยักษ์เพียงแผ่วเบา ประตูบานใหญ่นั้นก็แง้มออก เฮ้อ เดินทางตามหาประตูทางเข้าวอนเดอร์แลนด์มาตั้งเกือบสองปี ในที่สุดก็เจอสักที พอเอาถ่านนาฬิกาไปให้อาป๊าที่วอนเดอร์แลนด์เสร็จ ก็จะได้รีบกลับโพรงกระต่ายสักที...ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้บ้านั่นจะดูแลโพรงผมดีไหม เป็นห่วงบ้านว่ะ

 

                ...แต่ก็แอบคิดถึงคนดูแลบ้านเหมือนกัน ถ้าได้เจอกันเร็วๆก็ดีดิ...

 

                “วูล์ฟ มึงได้กระต่ายมาแล้วหรอ”คนพูดไม่แม้แต่จะหันมามอง เดินไปไขกรงปล่อยเจ้าชายฮู้ดแดงให้ออกมาจากกรง

                หนุ่มน้อยหมวกแดงมองดูเจ้าคนหูกระต่ายที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ... ไอ้หมานั่น มีรสนิยมในการเลือกดีนี่หว่า หามาสนองตัณหาไอ้บ้านั่นซะน่ารักเชียว

                เสียงบานประตูปิดลงเมื่อหนูน้อยหมวกแดงเดินสวนกับเจ้ากระต่ายออกไป ความหอมหวานของขนมหวานคละคลุ้งไปทั่ว แต่ใครเล่าจะรู้ไม่ นอกจากกลิ่นหอมที่คละคลุ้งอยู่ มันยังคงที่กระแสไฟประหลาดที่อิคนเขียดคาดว่าน่าจะเป็นคลื่นความโมโห ลอยคละคลุ้งอยู่อีกด้วย

                กระต่ายตัวน้อยสาวเท้าไปหยุดยืนอยู่หลังคนที่กำลังสาละวนกับการเตรียมเครื่องเทศ โดยหารู้ไม่ว่า...ชะตาขาดล่ะมึง

 

                “โหสินะ... เจ้ากระ...”แม่มดรูปหล่อหันมามองด้านหลัง แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง “อ๊ากกกกกกกกกกกกก” แต่ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลอะไรเขาก็ต้องแหกปากร้องออกมาก่อนเมื่อเจ้ากระต่ายจู่โจมที่จุดยุทศาสตร์ “อ๊ากกกกก หัวโนมมมม โอ้ยยย จะหลุดแล้ววว อย่าบิด!!”

 

                “ฮึ่ย!!”เจ้ากระต่ายปล่อยมือจากตัวประกัน

 

                “แร็บบิต”แม่มดโผเข้ากอดกระตายตัวเล็กตรงหน้า “คิดถึง คิดถึง คิดถึงที่สุด”จมูกโด่งจรดลงบนเรือนผมนุ่ม

 

                “เมื่อกี้ กระต่ายที่มึงพูดถึงคืออะไร”คิดแล้วน่าแค้นใจ ห่างกันไม่ทันจะสามปีใจชาตรีเป็นอื่นแล้วหรอ

 

                “ห๊ะ กระต่าย... อ่อ กระต่ายน่ะ จะเอามาทำอาหารไว้กินตอนเย็น เอ่อ แต่แร็บบิตเป็นมังสวิรัตินี่เนอะ งั้นเย็นนี้กินอะไรดี”แม่มดถามด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

 

                “นี่มึงจะกินกันตอนเย็น... แล้วไอ้หมาเมื่อกี้มันเป็นแม่เล้าใช่ไหมห๊ะ”อิน้องต่ายที่ไม่รู้มันคิดไปไกลขนาดไหนเริ่มโวยวาย

 

                “ไม่ใช่แบบนั้นนะแร็บบิต มื้อเย็นน่ะ แค่มื้อเย็น”

 

                “จะมื้อเย็นมื้อเช้าหรือมื้ออะไรกูก็ไม่สน...มึงนอกใจกู”จนปัญญากับอิน้องต่ายตัวเตี้ยนี่จริงๆ

 

                “คืออาหารที่กินเข้าไปน่ะแรบบิต”คนอธิบายกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น เมื่อสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กกำลังตัวสั่นเทิ้มๆเป็นไวเบรเตอร์

 

                “จะตรอกย้ำทำไม กูเจ็บขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกรึไง”พูดจบก็ฮุคขวาเข้ากลางท้องคนตรงหน้าอย่างเต็มรัก

 

                “อึก!!”โดนเข้าไปถึงกับจุกจนพูดไม่ออกเลยทีเดียวเชียวเนียว

 

                “ฮืออออ”แม่มดหน้าล่อ เอ๊ย หน้าหล่อเอื้อมมือข้างขวาเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กตรงหน้า

 

                เพี๊ยะ!!

                มือเรียวกระทบเข้าที่เบ้าหน้าหล่ออย่างเต็มรัก

 

                เพี๊ยะๆๆๆๆ

                และยังคงฟาดมาเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย

 

                เป็นคนอื่นแค่ง้างมือตบก็คงโดนสาปเป็นกบเป็นคางคกกันไปแล้ว แต่เพราะรักนี่หว่าก็ต้องยอม แถมยังทำพันธะสัญญาไปแล้วด้วยว่ายอมให้ไอ้กระต่ายตัวนี้เป็นเจ้านาย ถึงจะอยากตอบโต้มากขนาดไหน แต่ไอ้คำสาปนรกที่สร้างขึ้นมาเองก็เล่นงานจนคนเป็นทาสอย่างเขาเข้าซะแล้ว...อิเหี้ย กูสาปตัวเองหาหอกอะไรวะ

 

                แม่ง!! ตัวเตี้ยๆบางๆแบบนี้ ถ้ากูไม่โดนคำสาปนะมึง...พ่อจะตบให้กลิ้ง

 

                ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน หลังจากจบการศึกษาวิชาเวทมนตร์จนครบทุกแขนงเขาก็เดินทางออกจากพรรคม้อเต๊ก เพื่อปราบปีศาจร้ายที่คอยทำร้ายมนุษย์ แต่ไม่รู้โชคชะตา หรือเวรกรรมอันใด ได้นำพาให้คนที่คอยปราบปีศาจเช่นเขา ถึงต้องมาหลงรักปีศาจเสียเอง

                ปีศาจกระต่ายออกอาละวาดกินพืชผักสวนครัวของชาวบ้านจนเกลี้ยง ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะไม่มีผักไว้ประกวดในเทศกาลพืชผักประจำปี ในวินาทีที่เขาต้องใช้กระสุนทองคำยิงเข้าทะลุหัวใจเจ้าปีศาจกระต่ายนั้น ใบหน้างามงดหมดจดภายใต้แสงจันทร์ก็หันมา

                พลันเมื่อนัยน์ตาอันเป็นหน้าต่างของหัวใจได้สบกัน กระแสบางอย่างก็เชื่อมเข้าหากัน เขาเดินเข้าหาปีศาจกระต่ายที่ยังคงยืนนิ่งแตงกวาคาปากอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ เขาหักใจฆ่าปีศาจตรงหน้าไม่ลงจริงๆ แต่จะให้ปล่อยไปแบบนี้ ชาวบ้านก็น่าสงสาร...ไม่มีทางเลือกอื่น ผมคงต้องสละตัวเองตามที่พระเอกที่ดีควรพึงกระทำเท่านั้นแหละ

 

            ‘ไปบ้านฉันไหม...จะพาไปกินแตงกวายักษ์’

 

                สาบานว่าผมสละตัวเองจริงจริ๊ง กร๊ากกกกกกก...สรุปวันนั้นไอ้ปีศาจกระต่ายตัวน้อยก็ได้กินแตงกวายักษ์ของผมไปสามยก(เบาๆ)

                จากมือปราบมารผมก็ผลันตัวเองมาเป็นเกษตรกร เพื่อปลูกผักไว้ให้เมียปีศาจกินตลอดปี ชีวิตผมคงจะมีความสุขดีอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดตะกูลมือปราบมารที่ไหลวนในร่างกายผมที่มีฤทธิ์ต้านไอปีศาจ เมียผมเริ่มป่วย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยทำพันธะสัญญาเลือดยอมตกเป็นทาสปีศาจ...เพราะทาสผู้ซื่อสัตย์ย่อมไม่ทำร้ายนายของมัน

                ทุกอย่างเหมือนกำลังเป็นไปด้วยดี แร็บบิตเริ่มกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง แต่นั่นภัยชีวิตคู่ก็เข้ามาอีก’พ่อตา’ผมส่งจดหมายให้แร็บบิตเมียผมนำถ่านนาฬิกาไปให้ที่วอนเดอร์แลนด์ และอยากให้แร็บบิตนำไปให้ด้วยต้นเอง เพราะแร็บบิตของผมไม่ได้กลับบ้านนานหลายปีแล้ว ทุกคนในครอบครัวคิดถึง

                แร็บบิตบอกว่าไปไม่เกินอาทิตย์หรอก จะรีบกลับมา ผมได้แต่เฝ้ารออยู่ในบ้านโพรงกระต่ายรังรักของสองเรา จากวัน เป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และการรอคอยก็ถึงจุดสิ้นสุด ตอนนั้นผมคิดได้แค่ว่าเมียผมคงทิ้งผมไปไม่กลับมาแล้ว ผมก็ควรเดินตามเส้นทางของตัวเองสักที... นั่นคือฆ่ากระต่ายทุกตัวที่พบเห็น เพื่อลดความทรมานและความแค้นในหัวจายยย

                ผมเลือกอยู่ในป่า ไม่ใช่ว่าเพราะในป่ากระต่ายเยอะอะไรหรอก แต่ผมกลับบ้านไม่ได้ เพราะกลิ่นไอปีศาจยังคงเด่นชัดทุกรูขุมขน ซ้ำร้ายภาพปีศาจตนนั้นก็ยังคงเด่นชัดใน...หัวใจ

 

                “จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม จะทิ้งใช่ไหม ฮือออออ”เจ้ากระต่ายยังคงทุบตีคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

 

                “ทิ้งหรอ...ใครกันแน่ที่ทิ้งกัน”พูดจี้ใจดำกันขึ้นมาแบบนี้ ชายหนุ่มที่ตอนแรกยอมทุกอย่างก็ถึงกับประทุ หลุดจากอำนาจการควบคุมของคำสาป

 

                เขารวบข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะช้อนตัวไอ้คนที่ยังคงอาละวาดทุบตีทำร้ายร่างกายเข้าขึ้นมา ก่อนจะเดินอาดๆเข้าไปในห้องนอน แล้ววางไอ้ตัวดีที่ยังน้ำตาไหลไม่หยุดลงบนเตียง

 

                “ฮืออออ ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนไม่รู้จักพอ กระต่ายคือโค้ดลับที่ไว้เรียกอีหนูของมึงใช่ไหม ฮือออ กูจะกลับไปวอนเดอร์แลนด์แล้วไม่กลับมาอีก”คนฟังเริ่มโมโหขึ้นมาอย่างจริงจัง...ยังไงก็จะทิ้งกันไปให้ได้ใช่ไหม “กูทนหลงทางอยู่ในป่าสองปี คิดถึงแค่มึงคนเดียวอยู่ทุกวัน มีคนอื่นมาจีบกูก็ไม่สน แล้วดูสิ่งที่กูได้รับจากมึงสิ ฮือออ”คนฟังลอบยิ้ม

 

                คิดถึงผมคนเดียว...ทุกวัน

 

                มาพูดแบบนี้กับสามีที่ไม่ได้เจอกันถึงสองปี...คิดว่าจะรอดไปได้หรอห๊ะ

 

                อีกอย่าง...ผัวเมียกันน่ะ ใช้ภาษากายคุยกันน่ะเข้าใจที่สุด...ว่าปะ



ผมประครองคนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดในนอนราบลงกับเตียง ก่อนจะประทับจูบดูดดื่ม ละเลียดชิมกลีบปากสีชมพูระเรื่อนั่นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะจะผละมาจูบเปียกตาที่ตัดกรอบด้วยแพรขนตาหนา ...นอนนิ่ง ไม่ขัดขืนแบบนี้ อ่อยกันชัดๆ
พรมจูบไล่ลงมาตามกรอบหน้า ก่อนจะซุกจมูกโด่งสวยจรดลำคอระหง ก่อนจะสูดความหอมละมุนที่หอมไม่แพ้บ้านขนมหวานหลังนี้จนเต็มปอด ริมฝีปากหยักจรดกดจูบบนไหล่เล็กมนแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม เพราะสำหรับเขาแล้ว ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดไหน แต่สำหรับเขานั้น คนตรงหน้าเป็นสุดที่รักที่แสนเปราะบางจนเขาไม่อยากจะทำร้ายให้เจ็บปวดไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ
เสื้อผ้าคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับตาร้องไห้ถูกถอดไปจนหมด เผยผิวกายกายขาวหมดจดนวลตาราวกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน จนทำให้คนที่มองถึงตะลึงจนอะไรก็พาลแข็งไปหมด...กูหมายถึงตัวนะเฮ้ย ไอ้พวกหื่น

เพราะไอ้อย่างอื่นน่ะ มันแข็งมาตั้งแต่อุ้มไอ้เตี้ยเข้ามาแล้ว คริ!

ปลายลิ้นสีสดไล้วนรอบยอดอกคนเบื้องร่างที่ตอนนี้เปลี่ยนจากจะเสียงสะอื้นเป็นเสียงครางแผ่วเบาแทนแล้ว มือเรียวสวยของคนที่กำลังสาละวนดูดดุนยอดอก เริ่มอยู่ไม่สุก ไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียด ก่อนค่อยๆใช้นิ้วชำแรกเข้าไปในช่องทางสีหวานที่ไม่ได้เจอะเจอกันมานานเกือบสองปี

“อ๊ะ! อ๊าาา”เสียงหวานครางกระเซ่าเมื่ออีกมือที่ยังว่างอยู่ของคนเบื้องบนกำลังซุกซนกับแก่นกายของเขา

“เมียใครเนี่ย ขี้แงจัง”พูดจบก็ประทับจูบแนบแน่นกับกลีบปากอิ่ม

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”เสียงครางเป็นหวะเร็วขึ้น เมื่อคนด้านบนเริ่มสาวมือเร็วขึ้น “อ๊ะ เร็วอีก อ๊า จะถึงแล้ว อื๊อออออ”คนตัวเล็กครางประท้วงเมื่อจู่ๆมือที่จะพาเขาไปแตะขอบสวรรค์ก็หยุดลงเสียดื้อๆ

นิ้วเรียวที่ยังคงหยอกเหย้าช่องทางสีหวานเริ่มหมุนควงแทงเข้าแทงออก ก่อนจะเพิ่มเป็นสองและสาวในที่สุด คนตัวเล็กเริ่มบิดเร้าเมื่อหวังหวะที่นิ้วเรียวสอดเข้าสอดออกเริ่มเร็วขึ้น ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วอนูขุมขน

“อ๊ะ อ๊ะ อื๊ออออ อ๊า”และแล้วหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างบางที่นอนนี้ได้แต่หอบตัวโยนอยู่บนเตียง

“เมื่อกี้แค่ออเดิร์ฟ”คนพูดยิ้มกริ่ม ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นร่างกายสมบูรณ์แบบที่เหมือนหลุดออกมาจากนิตยาสารแฟชั่น(สัตว์เลี้ยง)(อั่ก/อิเขียดโดนอิเอมถีบแสกหน้า) “ถึงจานหลักแล้วครับที่รัก”พูดจบก็ก้มลงประกบริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้จูบตอบเขาอย่างไม่ลดละ

นิ้วเรียวป้ายสารคัดหลั่งสีขุ่นที่คนตัวเล็กปล่อยออกมาไปที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะชำแรกนิ้วเข้าไปแล้วหมุนควงจนตอนนี้คนที่กำลังประกบปากจูบอยู่เริ่มครางประท้วง

“อื้ออออออออออ อึก”ยังไม่ทันได้ตั้งตัวคนด้านบนก็ดึงนิ้วออก ก่อนจะสอดบางอย่างที่ใหญ่กว่ามากเข้าไปแทน “อื๊ออออ อ๊ะ แฮ่กๆ”เมื่อปล่อยปากอิ่มที่เจ่อขึ้นเล็กน้อยให้เป็นอิสระ เจ้าของริมฝีปากนั้นก็ได้แต่หอบหายใจแรง

“พร้อมยังครับพี่รัก... ไม่เจ็บใช่ไหม”คนฟังพยักหน้ารับ...อย่าว่าแต่เจ็บเลย รู้สึกดีจนเกินไปด้วยซ้ำ

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ”เสียงครางตามจังหวะที่เนื้อกายกระทบกันเปล่งออกมาจากปากอิ่ม

ขาเรียวสวยถูกยกพาดไว้บนบ่าไอ้หน้าหล่อที่ตอนนี้ตาปรือกัดปากแน่น แล้วเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น แขนเรียวโน้มคอคนตรงหน้าลงมาประกบจูบ ก่อนจะเลื่อนขาตัวเองลงจากบ่า แล้วผลักคนตรงหน้านอนราบไปกับเตียงโดยที่บางส่วนของร่างกายยังคงเชื่อมต่อกัน
ร่างบางหยัดตัวขึ้นจนบางส่วนแทบหลุดออกจากกัน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปอย่างแรง เป็นแบบนี้ไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนด้านล่างครางในลำคอ มือประครองเอวร่างบาง ส่วนตาก็จดจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย คนตัวเล็กที่เริ่มหมดแรงทิ้งตัวลงนอนซบกับแผ่นออกหนา ก่อนจะเริ่มขบกัดไปบนกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย
คนที่ตอนแรกนึกว่าจะได้นอนเฉยๆ ก็เริ่มเด้งตัวขึ้นถี่รัวอย่างรู้งาน เสียงกายเนื้อที่กระทบกันดังกังวานก้องอยู่ในห้อง แต่คนทั้งคู่ก็หาได้อายไม่ แถมยังจะเพิ่มอารมณ์อะไรให้ลุกโชนขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ

“อ๊าาาา”เสียงแว่วหวานดังขึ้นข้างหูเมื่อคนตัวเล็กได้ถึงฝั่งฝัน

ส่วนรัดตึงเริ่มตอดแท่งเนื้อของเขาถี่รัวจนแทบจะทนไม่ไหว และไม่นานคนเบื้องล่างก็ปลดปล่อยออกมาจนเต็มช่องทางรัก คนตัวเล็กนอนซบอกกอดคนรักแน่น ทั้งที่บางส่วนของร่างกายยังไม่หลุดออกจากกัน



 

 

                “เพราะแร็บบิตหายไปตั้งสองปี ถึงได้ออกมาจากบ้านสินะ เหงาใช่ไหม ขอโทษนะ”คนตัวเล็กพูด

 

                ...บอกแล้ว คุยกันภาษากายอ่ะเข้าใจกว่า...

                ...แถมยังมันส์กว่า...

 

                “ไม่ต้องขอโทษหรอก แค่แร็บบิตกลับมา อะไรก็ไม่สำคัญแล้ว”จมูกโด่งสวยจรดลงที่เรือนผมสีอ่อน

 

                “ตะเอง...ไปวอนเดอร์แลนด์กันนะ”

               

                “ก็เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรอ จะไปอีกแล้วหรอ”เพิ่งกลับมาหยกๆเลย ไอ้ดินแดนมหัศจรรย์แห่งสวนสวรรค์ที่เพิ่งพากันไปเหยียบเนี่ย

 

                “ไอ้บ้า ไม่ใช่วอนเดอร์แลนด์นั้น หมายถึงบ้านเค้าอ่ะ”ที่เรื่องแบบนี้ล่ะฉลาดขึ้นมาเชียว

 

                “ไปทำไม”พูดเสียงห้วน...นี่จะทิ้งกันไปอีกแล้วหรอ รู้ไหมใจผมน่ะปวดไปหมดแล้ว เมื่อคิดว่าต้องจากกันอีก

 

                “ไม่อยากไปเยี่ยมพอตาแม่ยายหรอ”คนตัวเล็กถามด้วยนัยน์ตาบ๊องแบ๊ว จนคนที่มองถึงกับอยากจับมาต่ออีกสักยก สองยก สามยก สี่ยก ไปยันอินฟินิตี้ จนกว่าจะหมดแรงตายกันไปข้าง “อื๊ออ” ไอ้หน้าหล่อประทับจูบแผ่วเบาแทนคำตอบใดๆ

 

                ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักกันอีกรอบ

 

-------------
หึๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่ว่าเขียดหื่นหรือคึกอะไรหรอกนะคะ แต่มันแต่งไว้นานแล้ว

พรุ่งนี้ต่อตอนหนูน้อยหมวกแดงกะหมาป่า แล้วมะรืนก็จะลงตอนจบเรื่องหลัก(ถ้าแต่งเสร็จนะ)เนอะ


ช่วยดันกันด้วยเน้อ

yymomo
นางคลานมาหลายรอบแท้
หมวกแดงมาตอนสุดท้ายจ้า


mild-dy
ตั้งตามความแบ๊วของคนแต่งอ่ะค่ะ


Alone Alone
มาต่อแล้วค่ะ(ตอนแต่ง ช่วงนั้นเป็นช่วงเพี้ยนหนักของเขียดศรี)


 B52
การหัวเราะเป็นเคล็ดลับผิวสวยค่ะ คุณเขียดอยากเห็นทุกคนสุขภาพดีค่ะ ไม่ได้ทำไปเพราะสนองตันหาเลย


แมวเหมียว
ห้ามศพน้องปินก่อนเถอะค่ะถ้าจะเอาน้องเฌอของเขียดศรีไป


lizzii
เลือดแม่มันแรงค่ะ (แรงทั้งแดงทั้งดำเลย )


พลอยสวย
คือแต่งตอนช่วงเพี้ยนหนักอ่ะพลอย


ketddy
หนูน้อยหมวกแดงฮาร์ดคอร์แท้
ปล.เรื่องหลักจะจบแล้วค่ะเจ้ หลังจากที่เจ้ตามมาอย่างนาน


haru1111
เอามาสาดต่ออีกพาร์ท


honey honey drop
ช่วงนี้เราอยากเสิร์ฟรวมมิตร


black-egoistic
มาตอกย้ำสนองตันหา(คนเขียน)ต่ออีกตอน
ชิบอินาบะกับฮารุกะอ่ะ ดูคู่นี้มุ้งมิ้งดี(ฮารุกะตอนละอ่อนน่ารักมาก แอร๊ยยยยย )


sukaz
คิดถึงจังเลยค่ะ


puppyluv
หมวกแดงกั๊กไว้ก่อน
ขอบคุณค่ะ
จูบร้อยที



Sar2288
แม่มณีนางน่ารักนะ แอร๊ยยยยย



kongxinya
คิๆๆๆๆๆๆ
เอาแม่มดมาคั้นก่อนค่ะเจ้
หมวกแดงไว้ฉลองวันพ่อ

[yymomo]

   อิแร๊ปบิตมันปัญญาอ่อนพอๆกับหมาป่าแหละ   

อารายยยยยยยย ไม่ให้เค้าคลานมา งั้นครั้งหน้าจะ ตีลังกาล้อเกวียนใส่เกรียวติ้วๆๆๆ 6 รอบครึ่ง พร้อมจบด้วยท่าเซเล่อมูน  ดูสิจะว่าอะไรเค้าอีกม๊ายยยยยย 

[ketddy]

ketddy
หนูน้อยหมวกแดงฮาร์ดคอร์แท้

ปล.เรื่องหลักจะจบแล้วค่ะเจ้ หลังจากที่เจ้ตามมาอย่างนาน

จบแล้วขอตอนพิเศษตามเทศกาลได้ป่ะ คริสมาส สิ้นปี ปีใหม่ ตรุษจีน มาฆบูชา วิสาขฯ อาสาฬหฯ เข้าพรรษา ออกพรรษา ตรุษจีน วาเลนไทล์ เช่งเม้ง ไหว้พระจันทร์ วันครู วันแม่ วันพระ ขึ้น 15 ค่ำ แรม 14 ค่ำ บลา บลา บลา... ไม่เยอะเลยเนอะ

[black-egoistic]

ถึงจะหื่นแต่ก็ฮามากอิคู่นี้ 
คุณเขียดอัพนิยายบ่อยๆนะจ๊ะ
ช่วงนี้เรากำลังเครียด ต้องการกำลังใจจาก(นิยาย)คุณเขียดเพื่อเป็นแรงพลักดันให้ดำเนินชีวิตประจำวันต่อไป(ยิ่งฟังยิ่งเว่อร์แต่เค้าเครียดจริงนะ)

ปล.คุณเขียดท่าทางจะคลั่งฮารุกะมาก 555

[B52]

 :m25:โอ้ย อิฉันจะเป็นลมเพราะเลือดหมดตัวคะคุณเขียดศรี
น่ารักมากมายแร็บบิทน้อยกับแม่มดสุดหล่อ

[moodyfairy]

กรี๊ดดดดดด เรื่องสั้นขั้นเวลา
หนูน้อยหมวกดำ ฮาาาอะ เนี่ยขนาดว่ามีสติปัญญากว่าพี่หมวดแดงละนะ ยังเอ๋อขนาดนี้ ถ้าอิหมวกแดงล่ะจะขนาดไหน กร๊ากกกกกกกก
น้องมณีเอ๋ยยย เพิ่งเคยเจอกันก็เสียตัวให้กันละนะ แหม่ เล่นตัวบ้างก็ได้

ปล. แอบเหมือนกันเลย เวลาอ่านฟิกนะ ยิ่งเจอ nc กำลังถึงพริกถึงขิงทำไมแม่ชอบเดินผ่านมาด้วย ทีตอนไม่มี nc ดันไม่มา
ปูเสื่อนอนรอจ๊าาาาา ผ้าห่มเยอะหน่อย หนาวแว้ววววว

[haru1111]

  รอพาร์ท คุณหมาป่าค่ะ 555

เลือดสาดอีกยก พาร์ทต่อไปเลือต้องดหมดตัวแน่ๆเลย เดี๋ยวเรียกรถพยาบาลไว้รอ 

[mild-dy]

รออีกพาร์ทค่า
ฮิ้วววววว

[lizzii]

แร็บบิตเอ้ยยยยย โดนแม่มดหลอกมากินแตงกวา
แล้วแบบนี้ตอนที่หายออกจากบ้านไปตั้ง 2 ปีไม่หิวแย่เรอะ 5555555555

[RenaBee]

ขอรับบริจาคเลือดสำรองค่ะ! คุณเขียดทำอิฉันเลือดจะหมดตัวแล้วอ๋อยยยยยฟิน 

[Lily teddy]

  ไม่เคยคิดเลยค่ะว่ากระจกแม่มณีจะมีเนื้อคู่เป็นหนูน้อยหมวกดำน้องชายหนูน้อยหมวกแดงที่เป็น(ว่าที่)สามีของ
หมาป่าบูลรดา  แล้วแม่มดโรคจิตนี่ก็ช่างทนมือทนเท้าของแร็บบิตตัวเตี้ยดีจริง ๆ ทั้งโหด ทั้งหื่นทุกตอนเลย
ที่สำคัญมันช่างเป็นสุดยอดอภิมหาความอลังการของนิยายอีสปที่รวมกันได้อย่างฮา รั่ว มั่ว เอ๊ย มันส์สุด ๆ 
สมเป็นคุณเขียดศรีจริง  ๆเลยค่ะ น่าติดตามมากว่าการผจญภัยภาคพิสดารครั้งนี้ ใครจะเป็นผู้พิชิตหัวใจคุณยาย
(เหมือนจะซึ้ง) ตามแผนการชั่วร้ายของราชินี(โง่)  แล้วน่าสงสารพระราชาไปตามหาดราก้อนบอลถึงไหนกันน๊า
จนหนูน้อยทั้งสองโตมาป่านนี้หรือพระราชาจะเปลี่ยนใจไปอยู่กะชาวไซย่าและพิคโกโร่แล้วล่ะมั่งค่ะ   
รอติดตามทุกคู่ ทุกพาร์ทต่อไป และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีสุดบรรเจิดจ้า   
ปล. ตอนหน้าหมาป่าบูลรดา VS หนูน้อยหมวกแดงแล้วสิค่ะ  เหอๆๆๆ

[Aomampapeln]

ต่อไปก็ถึงคิวบลูรดาซะทีหลังจากรอมา3พาร์ทจนคู่อื่นๆเสร็จกันไปหลายยก!!!
หมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จะได้ขย้ำหนูน้อยหมวกแดง//ใครจะโดนขย้ำกันแน่อิอิ.....แต่เคยอ่านมาก็น่าจะใช่นะ.....- -"

[iinammz]

อ่านตามทันแล้ว อินี่ไปอยู่ไหนม้าา 
ตอนพิเศษบับว่า 

[liza sarin]

 
รอคู่หลักแต่ไม่อยากให้จบ

[kongxinya]

อ่าาาา เลือดสูบฉีดหายหนาวเลยยยยยย 

รอคู่สุดท้ายหมาป่ากะไอ้หนูน้อยหมวกแดงงงงงงงงงงงง ดูสิจะร้อนแรงแซงทางโค้งสองคู่แรกป่าว   

 

[†คุณเขียด]

พาร์ท4

อ่านแล้วเม้นต์นะคะ...ถึงเขียดศรีจะรั่ว แต่ก็เสียใจเป็น


ทางด้านหมาป่าและหนูน้อยหมวกแดงที่กำลังเดินเร้นตัวแฝงกายในความมืดท่ามกลางป่าดงพงพี พี่เฝ้ายืนสู้เหล่าร้าย ได้รับจดหมาย น้องโฉมฉายเจ้าส่งถึง อยู่กลางพนา เป็นเวลาทุ่มครึ่ง เสียงปืนปังปึง ไม่คำนึงเลยเชียว ไม่ต้องไปสนใจ หลังๆอิคนเขียนมันไร้สาระ 
กลับมาสู่เนื้อหาที่ดูจริงจังจนน่าประหลาดใจกันอีกครั้ง ท่ามกลางหมู่แมกไม้ยังคงมีทะเลสาบเล็กๆที่บัดนี้ เจ้าหมาป่าที่ขนขาวยาวสลวยสวยเก๋กับเจ้าชายฮู้ดแดงก็ได้มายืนกันอยู่ริมตลิ่ง

“ลงไปในน้ำกัน”หมาป่าพูดก่อนจะย่างเท้าเดินน้ำเจ้าชายที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวด...ไหนว่าต้องการจูบ แล้วพากูลงน้ำมาเพื่ออะไร

ในสายน้ำที่เย็นช่ำแต่ไม่ได้เชี่ยวกราก ร่างสูงสมส่วนอุดมด้วยกล้ามเนื้อกำลังพอดีที่เปลือยกายว่ายตามเจ้าหมาที่กำลังสวิมมิ่งอย่างเริงร่า นัยน์ตาสวยของร่างสูงสบเข้ากับดวงจันทร์กลมโตนวลอร่ามตา...สวย

ในขณะที่เจ้าชายที่แก้ผ้าว่ายน้ำกำลังชื่นชมความงามของดวงจันทร์อยู่นั้น มือปริศนาที่แม้แต่คนเขียนเองก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก็คว้าหมับที่ข้อมือของคนกำลังเผลอ

“เฮ้ย”คนที่กำลังเพลินอุทานลั่นก่อนจะดิ่งลงสู่ผืนน้ำเชียบเย็นที่น่าจะมืดมิด แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ภายในผืนน้ำกลับสว่างไสวเย็นตาราวกับ...แสงจันทร์

ชิบหายล่ะ ผีรึเปล่าวะ...เขาบอกว่าผีพรายแม่งชอบมาเอาตัวตายตัวแทนด้วย กูจะตายแล้วหรอ ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเลยนะเว่ย

ในขณะที่จ้าชายกำลังกรีดร้องโวยวายอยู่ในใจ คนที่มองอยู่ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ เลยสะกิดเบาๆให้คนที่กำลังเมินหน้าไปมองทางอื่นหันมามอง

จะว่าไปไอ้เจ้าชายนี่ก็หล่อดีเนอะ แถมหุ่นแม่งยังโคตรดี นี่ถ้าไม่ติดอยู่ในร่างหมาซะหลายปีนะ ป่านนี้กูมีหุ่นแบบนี้ไปแล้ว ดูดิขาแม่งดิกล้ามกำลังดีเชียว ล่ะดูไอ้นั่นดิ โหววว แม่งใหญ่ว่ะ แต่เอ๊ะ....=[]=

อ๊ากกกกกกก...มาแก้ผ้าต่อหน้ากูทำม๊ายยยย...กูเขินนะเว่ย

ขณะที่ไอ้คนดัดจริตสะดีดสะดิ้งจนจะจมแล่ไม่จมแล่อยู่นั่น คนที่ก่อความอายบนหนังหน้าหนาๆของไอ้หมาป่าก็หันมามองสบเรือนกายของคนที่ทำท่าจะสำลักน้ำ
เจ้าชายสูงศักดิ์หน้าขึ้นสีระเรื่อ มองเรือนกายเปลือยเปล่าบอบบาง(เรอะ)ที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสมเพสเวทนา สภาพล่อแหลมนั้นเริ่มก่ออารมณ์บางอย่างแก่คนมอง...เอาล่ะมันมาล่ะ มันจะยืนล่ะ

มองหน้ากูแล้วแข็ง มึงเอาหน้ากูไปมโนเป็นเชี่ยอะไรเนี่ย

มือเรียวของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ดึงคนที่เริ่มจะสำลักเข้ามา ก่อนจะบีบจมูกสวยนั้น แล้วแนบปากประกบเพื่อไม่ให้อีกคนสำลักมากไปกว่านี้ พลันแสงสีเงินประหลาดแต่อร่ามตาก็ฉาบร่างเปลือยเปล่าทั้งสองไว้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ (จนขนาดคนเขียนยังประหลาดใจ)

คุณรู้จักlove at first sight ปะวะ...ไม่รู้จัก? ไปเซิร์ทปะสาสส...เอาล่ะกลับเข้าประเด็น ผมไม่รู้คนตรงหน้าผมเป็นใคร และไอ้หมานั่นหายไปไหน แต่ที่รู้ๆ ผมคงให้จูบแรกมันไม่ได้แล้วว่ะ เพราะผมด้วยสูญเสียพรหมจารีที่ปากให้แก่คนตรงหน้าแล้ว...
เจ้าของเรือนร่างที่ห่อหุ้มด้วยผิวเนียนละเอียดที่ดูเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจทุบกำปั้นลงที่บ่าผมรัว ก่อนจะผละออก แล้วหันมาส่งสายตาพิฆาตเป็นเชิงว่า’กูจะตายห่าเพราะมึงนี่แหละไอ้สัตว์’

“หึๆๆๆ ในที่สุดกูก็หลุดจากร่างหมาสักที...คอยดูเถอะคุณยาย ลูกแก้วสี่วิญญาณต้องเป็นของกู อุกร๊ากกกกก”ผมไม่รู้ว่ามันบ่นอะไรของมัน...ลูกแก้วสี่วิญญาณคืออะไรวะ

“เดี๋ยว!!”ผมคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะว่ายเข้าฝั่งไว้ “เราหนูน้อยหมวกแดง...เธอชื่ออะไร”แหม่ เสียงกูหน๊อมแหน๊มแท้...ดัดจริตจริงกู

“จะรู้ไปทำไม..ปล่อยเด๊ะ กูรีบ”มันพยายามสะบัดมือผมออก แต่คิดว่าสำเร็จหรอครับ..โทษทีมือกูเหนียวยิ่งกว่าแปะกาวตราช้างอีกโว้ยย “ปล่อยสิวะ กูจะรีบไปตามล่าลูกแก้วสี่วิญญาณ”

“ถ้าพูดถึงลูกแก้ว ผมก็มีอยู่2ลูกนะ คริ!”พูดเองก็เขินเอง

“ตลกหรอห๊ะ... กูรีบ ปล่อย!”คนตรงหน้าพยายามยื้อสุดแรง

ผมเลยแกล้งปล่อยมือ ทำให้คนที่ออกแรงดึงเต็มแรงถึงกับทรงตัวบนน้ำแทบไม่ได้ ผมคว้าตัวคนที่กำลังหน้าเหวอเข้ามากอด ก่อนจะซุกหน้าลงกับซอกคอขาวอย่างหื่นกาม เฮ้ย เป็นห่วง...แหม เผลอพูดอะไรไปก็ไม่ยู้ว(คุณเขียด:สะดิ้งจริงนะมึง)

“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เจี่ย มึงดูดคอกูทำไมไอ้สาสส กร๊ากกกก กูจั๊กกระเดี๋ยม อุกร๊ากกก”

“นิ่งๆสิ เดี๋ยวจม”

“แหม ถ้ากลัวจม มึงก็ปล่อยให้กูขึ้นฝั่งเซ่!”ทำหน้าทำตาประชดประชันอีกน่ะ

“ไม่ปล่อย”พูดจบก็กัดคอขาวๆนั่นไปที...ถุย เค็ม!!

“อ๊ากกก”ยังไม่ทันที่จะปล่อยให้อีกคนโวยวายไปมากกว่านี้ ผมก็รีบประกบปากเพื่อกลบเสียงคนขี้โวยวายทันที “อื๊อออ”มือของคนที่ส่งเสียงครางประท้วงทุบลงบนบ่าผมอย่างหนักหน่วง

“นี่..เจ็บ”ผมถอนปากออก ก่อนจะคว้าแขนข้างที่ทุบเอาไว้

“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิไอ้ฟาย”พูดจบก็ต่อยหน้าผมอีกที

พลั่ก

“โอ้ยย”ผมประครองแก้มซ้ายที่เริ่มชา

จังหวะเดียวกันไอ้คนที่ประทุษร้ายผมก็จ้วงแขนพลิ้วด้วยท่าฟรีสไตล์ ผมรีบตีกรรเชียง(กูเกลียดท่านี้)ตามไปด้วยความรวดเร็ว... จับได้เมื่อไหร่ มึงโดนแน่!!
เมื่อน้ำเริ่มตื้น ผมพลิกตัวยืน ก่อนจะวิ่งตาม คนที่ว่ายนำมาก่อน รีบหนีขึ้นฝั่งอย่ารวดเร็ว แต่เมื่อเท้าขาวนั้นเหยียบพื้นหญ้า สิ่งอัศจรรย์ก็พลันเกิดขึ้น แสงสีขาวครอบคลุมร่างนั้นไว้ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็น...หมาป่า!!

“โอ้ยย ทำไมถึงกลายร่างเป็นหมาอีกวะ”ไอ้หมาขนสีขาวเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด “รึนี่มึงซิงไม่จริง”หันมาแยกเขี้ยวใส่ผม

“เอ๊ย ซิงจริงดิ แล้วถามทำไมเนี่ย”ตั้งแต่เกิดมากุเคยได้ออกไปไหนที่ไหนล่ะ

“แล้วจะทำไงดีวะ ถ้าผ่านคืนนี้ไป จะแก้คำสาปไม่ได้แล้วด้วย”มันบ่นอุบอิบ

“วิธีถอนคำสาปคืออะไร”ผมถาม...แอบสงสารมันน่ะ

“สิ่งบริสุทธิ์จากเจ้าชายสูงศักดิ์...จูบแรกก็บริสุทธิ์ที่สุดแล้วนี่ “เอาเหอะ ยังไงเจ้าก็ใช้การไม่ได้แล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะ”พูดจบมันก็ค่อยๆเดินลงน้ำ

พลันแสงสีเงินก็ฉาบทั่วร่าง ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์อีกครั้ง เส้นผมสีน้ำตาลล้อมกรอบหน้า นัยน์ตาสีมะฮอกกานีเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากสีระเรื่อสั่นเครือ ก่อนจะค่อยๆแย้มยิ้มออกบางๆ

“จะไปไหน”ผมถามเมื่อคนตรงหน้าเดินลงน้ำไปลึกกว่าเดิน

“ไหนๆก็จะต้องตายแล้ว ขอตายในร่างเดิมเถอะ”อย่าบอกนะจะฆ่าตัวตาย

“เดี๋ยวก่อน!!”ผมรีบวิ่งตามลงไปในน้ำ “จริงๆมันก็ยังมีสิ่งบริสุทธิ์อีกอย่างหนึ่งอ่ะนะ”โอ๊ย กูหนาว...ไข่สั่นแล้วเนี่ย

“ห๊า!!”มันทำหน้างง ...น่ารัก

“จะลองอีกถอนคำสาปกันอีกครั้งไหมล่ะ”ผมคว้ามือคนตรงหน้ามาจับไว้

“ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นะ”พยายามทำหน้านิ่ง แต่กูเห็นครับ...หน้าแม่งแดงอย่างกับจะระเบิด

“ชื่ออะไร”ผมถาม พลางเกลี่ยเส้นผมที่ปกหน้าผากมนของคนตรงหน้าออก

“วูล์ฟ”

*****ฉากกระหายเลือด18+ เด็ก สตรีมีครรภ์ และคนชรา ไม่ควรอ่าน เพราะออกจะทำให้เสียเลือดและธาตุไฟแตกพล่านได้ อะเฮือกกกกกกกก


ผมดึงตัวคนต้องหน้าเข้ามาแนบชิด มือซ้ายประครองท้ายทอยขาวเนียนให้เงยขึ้น มือขวากระชับเอวบาง(?)ไว้ ก่อนจะบรรจงจุมพิตแนบแน่น สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น ถึงแม้จะยังไม่คุ้นชิน แต่คนตรงหน้าก็ตอบรับปฏิกิริยาผมอย่างดี

“อื๊อออ”เสียงครางประท้วงทำให้ผมถอนปากออกจากริมฝีกปากบางสีระเรื่อ ก่อนจะค่อยๆจรดริมฝีปากลงไปบนแก้ม ไล้ลงมาที่ลำคอ มือเรียวสวยบีบไหล่ผมแน่น

ผมค่อยๆเลียไปบนลำคอระหง แล้วค่อยๆลากลิ้นลงที่ยอดอกสีอ่อน ที่ตอนนี้ชูชันขึ้นด้วยความหนาวหรือความเสียวนั้นผมก็ไม่รู้ หลังจากหยอกเย้าขบเม้มยอดอกทั้งสองข้างนั้นจนพอใจ ก็ค่อยๆพรมจูบจากอก ไล่มาที่ไหล่มน ซอกคอ ใบหู แก้ม และจบท้ายด้วยริมฝีปากอิ่ม
กอดเอวคอดแน่น ในขณะที่แขนเรียวก็คล้องคอผมไว้แน่นเช่นกัน ผมค่อยๆประครองร่างบางส่งสู่พื้นน้ำตื้นแค่เข่า ผมนั่งคุกเข่าลงตรงกลางหว่างขาของวูล์ฟที่ตอนนี้นั่งชันเข่าอยู่ในพื้นน้ำ

“พร้อมยัง”ผมกระซิบถามข้างหู

“ยังไม่พร้อมมั้งไอ้สัตว์ ถ่างขารอซะขนาดนี้”หันมาแหวหน้าแดง “แล้วนี่พ่อมึงเป็นปลารึไง ถึงต้องมาเอากูในนะ ..อื๊อออออ”ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะประกบจุมพิตปิดปากคนตรงหน้า “อื๊อออ!!!!”ผมลูบต้นขาเนียนใต้น้ำ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปที่ช่องทางด้านหลัง แล้วสอดนิ้วเข้าไป

“เจ็บไหม”ผมกระซิบถาม นิ้วกลางข้างขวาก็ยังคงค้างอยู่ในช่องทางของอีกคน “หรือว่าเสียว”ค่อยๆถอนนิ้วแล้วสอดเข้าออกเรื่อยๆ ส่วนอีกมือก็ค่อยๆรูดแก่นกายด้านหน้าของบลูที่ลุกขึ้นยืนประท้วงมาได้สักพัก

“อะอ๊า อ๊ะ “มือทั้งสองข้างยังทำหน้าที่ต่อไป “อ๊ะ เจ็บ อื๊อออ อึดอัด อ๊ะ อ๊า “คนตรงหน้าครางเสียงกระเส่าอย่างเร้าอารมณ์ที่ผมเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้ว

“งั้นหยุดไหม”ผมถามไปงั้น...ใครจะหยุดวะ

พลั่ก
ไม่พูดอะไร แต่ทุบไหล่แล้วก็มองผมตาขวาง

“อื๊อออออ”ประกบจูบอีกครั้ง ก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสาม “อื๊ออออออ!!”คราวนี้ดิ้นพล่านเลยครับ ผมถอนริมฝีปากออกก็จะหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

“ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง”ผมกระซิบบอก แล้วก็เป่าหูขาวนั่นเบาๆ

“อ๊า อื๊ออออ”ผมค่อยๆควงนิ้วหมุนวนสอดเข้าสอดออก จนเมื่อคิดว่าคนตรงหน้าพร้อมแล้ว จึงได้ถอนนิ้วออก แล้วอุ้มคนที่กำลังตาลอยไปที่น้ำตื้น...เดี๋ยวจมน้ำตายห่า

ผมวางร่างเนียนขาวให้นอนราบ สอดแขนเข้าใต้ขาพับขา ก่อนจะดึงตัวอีกคนให้ขึ้นมาเกยบนตักผมที่นั่งคุกเข่า ผมค่อยๆสอดส่วนแข็งขืนของตัวเองเข้าไปในช่องทางรัดแน่น

“เจ็บ!!! ฮืออออ”

“อย่าเกร็งนะคนดี”ผมยังคงกดเข้าไปอีกเรื่อยๆ จนเมื่อเข้าไปได้ครึ่งหนึ่ง ผมก็พาดขาเรียวไว้บนบ่า ก่อนจะโน้มตัว ไปจูบคนที่นอนน้ำตาไหลพราก

เมื่อเจ้าตัวดีเริ่มเคลิ้ม ผมก็ดันส่วนนั้นต่อ จนเมื่อสุดความ ผมก็เริ่มขยับเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก แล้วเร่งจังหวะขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันที่ดังลั่นในโสตประสาทยิ่งทำให้อารมณ์ผมลุกโชน

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”ผมมองใบหน้าของคนที่ตอนนี้ช่วยตัวเองไปด้วยด้วยความรู้สึกประหลาด เหมือนบางย่างภายในใจมันพุ่งทะยานกว่าเดิน

ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้น ในขณะที่คนที่นอนราบก็เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นเช่นกัน ไม่นานร่างบางก็เกร็งกระตุก ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำวิสุทธิ์(ไปดูมังกรหยก2แล้วเจ้าจะรู้)พุ่งไปยันอกตัวเอง ผมเร่งจังหวะโค้งสุดท้ายขึ้นไปอีก เมื่อช่องทางนั้นเกร็งรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ไม่นานผมก็ปล่อยความรู้สึกพวยพุ่งเข้าสู่ตัวอีกคน

“เจ็บมากไหม”ผมประครองคนที่นอนหายใจหอบขึ้นมานั่งบนตัก

“ไม่”ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะซบหน้าลงบนบ่าผม

“งั้นต่อเลยนะ”ผมกระซิบถาม ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา แต่คนที่ซบหน้าบนบ่าผมนั้นได้โยกตัวเป็นคำตอบ

“ไอ้หื่น”ว่าผม แต่โยกเองนี่นะ

“ก็เมียน่ารัก”ผมจูบลงบนซอกคอ ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักอีกครั้ง และอีกครั้ง(อินฟินิตี้)


*****

แสงแรกของวันทอประกายบนฟากฟ้า ผมอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมแขนขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นไปบนฝั่งพลันเมื่อผมเหยียบลงบนพื้นดิน ร่างโปร่งระหงก็แปรเปลี่ยนกลับเป็นหมาป่าสีขาว ใบหน้าเหมือนแค่หลับไปเท่านั้น แต่....ตัวเย็นเฉียบ

ผมรีบวางร่างสีขาวขนฟูนุ่มลงบนพื้นหญ้า ก่อนจะแนบหูลงบนอก...เงียบ

หัวใจเต้น ไม่หายใจ ตัวเย็นเฉียบ...ตายแล้ว

วูล์ฟจากไปแล้ว

คิดได้แค่นั้นน้ำตามันก็พลันเอ่อล้นออกมา ผมกระชับร่างที่ปกคลุมด้วยขนสีขาวราวหิมะแรกแห่งเหมันต์ฤดูไว้แนบอก กดริมฝีปากลงบนหน้าผาก ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากริมฝีปาก มีเพียงแต่หยาดน้ำตาที่ออกมาจาก...ดวงตา
ไม่รู้ผมนั่งน้ำตาทะลั่ก กอดคนตรงหน้าไว้นานเท่าไหร่ คนตรงหน้าที่ไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน เขาก็คือคนเหมือนผม มีจิตใจเหมือนผม และที่สำคัญ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นเมีย...ที่ผมรัก
ผมหลับตาลงแก้มแนบหน้าผากที่ปกคลุมด้วยขนนิ่ม ไม่รู้ผมหลับไปนานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกที ก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องผมอยู่ ผมลืมตาขึ้น แต่ผมก็ต้องตกใจ...ไม่ได้ฝันใช่ไหม
ผมเอื้อมมือประครองแก้มปลั่งของคนที่โน้มหน้าจ้องผมตาไม่กระพริบ มือเรียวสวยของคนตรงหน้า ประกบลงหลังมือของผมก่อนจะหลับตาพริ้ม แล้วยิ้มอวดฟันสวย

“วูล์ฟ”ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้ผมเห็นว่าคงตรงหน้าอยู่ในชุดโค้ชยาวมีฮู้ดสีแดงของผม เมื่อมองสำรวจตัวเอง ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนี่นา

“เอ่อ โค้ชนี่ขอยืมก่อนนะ”ผมเลื่อนมือ กระชับตัวคนตรงหน้ามากอดไว้

“อย่าไปไหนอีกนะ”ผมบอก หน้าก็แนบลงบนบ่าของคนตรงหน้า

“เอ่อ ไม่ได้หรอก ต้องไปตามหาลูกแก้วสี่วิญญาณ”เสียงพูดอ้อมแอ้มทำให้ผมผละออก ทำหน้างอนๆ

“แต่อยู่กับพี่มีลูกแก้วกระชากวิญญาณต้องสองลูกนะ”คนตรงหน้าใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ “นะ อย่าไปเลยนะ อยู่ด้วยกันนะ นะครับ”ผมหอมแก้มคนตรงหน้าฟอดใหญ่

“อื๊ออ”พยักหน้าเป็นคำตอบ ผมก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าเนียนเลยครับ...โอ๊ย หื่น

“พอแล้วๆ”มันพลักหน้าผมออก “ถ้าไม่รีบออกจากป่ามันจะมืด”

“ครับผม”ผมรีบลุกขึ้น ส่งมือให้คนที่นั่งพิงกับต้นไม้ แล้วดึงร่างโปร่งตรงหน้าขึ้นมา “ขึ้นหลังพี่มา”ผมบอก เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้สวมรองเท้า

“ไม่เอา ตัวหนัก” แต่ผมไม่สน พยายามมองกดดัน “ถ้าบ่นนะ จะถีบหน้าให้”ขู่คาดโทษ แล้วก็ปีนขึ้นมาบนหลังผม

“ไหวไหม”ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง...ไหวไม่ไหวก็อุ้มstanding แตกไปสองน้ำ

“ไหวจ๊ะ”ตอบแล้วก็หันไปยิ้มให้

-----------------------จบ.บริบูรณ์


เขียดศรี: ครั้งแรก แต่ทำไมเชี่ยวจังคะหนูน้อยหมวกแดง
หนูน้อยหมวกแดง: ตอนเด็กๆแอบดูท่านพ่อท่านแม่บ่อยๆ


มีลางว่าตอนจบอาจได้ลงวันเสาร์อ่ะค่ะ
เพราะโคตรรหัสเฮี้ยนจะเลี้ยงสายกันอีกแล้ว
(ทำเป็นบ่นไปงั้นแหละ จริงๆก็อยากกินของฟรี )

ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคร้า


yymomo
อุ๊ย กรรมการจากรัสเซียให้9.5ค่ะ(คะแนนท่ายาก)


ketddy
เจ้ไม่เอาสงกรานต์กะฮาโลวีนด้วยล่ะค่ะแหม


black-egoistic
เขียดศรีเป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าเครียดน๊า เดี๋ยวหน้าเหี่ยว
คุณเขียดเป็นฮารุกะลิซึม


B52
ฟื้นขึ้นมาอ่านตอนล่าสุดก่อนค่ะ(จะได้เป็นลมทีเดียว)


moodyfairy
ล่ะนางเหมือนรู้นะ อ่านทีไรมาตลอด เหมือนกันที่เลิฟ
เสิร์ฟหมวกแดงแล้ววววว


haru1111
มาแล้วจ้า
รถพยาบาลจอดอยู่แถวไหนคะ คุณเขียดขอไปล่วย


mild-dy
มาล่ะจ้า คริๆๆๆๆ


lizzii
นั่นสิ สงสัยต้องให้แม่มดป้อนแตงกวาให้กินชดเชยเวลาสองปี


RenaBee
อย่าเพิ่งหมดคร่า เหลือไว้หลั่งตอนล่าสุดด้วย


Lily teddy
มาล่ะค่ะ หนูน้อยหมวกแดง
เขินตัวเอง(กูทำอัลไลลงไป )
นั่นสิ ป่านนี้ราชาจะเป็นเยี่ยงไรบ้าง(คืออินี่ไม่ได้คิดไว้เลย)
ส่วนคุณยาย นางยังรอดนะคะ


แมวเหมียว
  ไม่รู้ใครขย่ำใครอ่ะแมวเหมียว



iinammz
มาช้าดีกว่าไม่มาน๊า (ตอนรับเหยื่อ )
ตอนพิเศษสนองตัณหาค่ะ


honey honey drop
ได้ข่ :sad4:วว่านางป่วย ...ทำไมไม่พักผ่อนล่ะเธอ
(เข้ามาเสียเลือดทำไม )
หายไวๆน๊า


kongxinya
ไม่รู้เหมือนกันค่ะเจ้ แต่มัน@##$@#กันในน้ำ
นี่แหละค่ะ อ่านเอ็นซีแก้หนาว

[yymomo]

   จิ้มๆ ไว้ก่อนเดียวมาใหม่

   อุ๊ยต๊ายตาย ทำงานเพลินแล้วลืมกลับมาอ่าน    

น้องหมวกแดง จ๊ะ น้องแอ๊ดว๊านมากอ่ะ ลูกแก้วกระชากน้ำหมากน้ำดาวกระจายเลยนะ   

///  ท่ายากแค่ไหนก็คงแพ้อิเฮีย     

[lizzii]

แสดงว่า ท่านแม่อดสมบัติท่านยายซินะ
เพราะทั้งนังแดงนังดำ สนใจภาระกิจอื่นกันไปหมดละ ฮ่าๆๆๆ

[moodyfairy]

แอร๋ยยยยย โกหกกันนิ หมวกแดงไม่ติ๋มเลยยย
กลายเป็นน้องวูฟโดนหมวกแดง (หลอก) ล่อ ซะงั้นน
ขอบคุณค้ะะ รอตอนต่อปายย จ๊วฟเขียดแรวงง

[B52]

 :a11:รีนฟื้นอย่างไวก่อน เพื่อที่จะมาเสียเลือดต่อเนี้ยนะ โอ้ยใจอิฉันละลายกับความหวานที่หนูน้อยหมวกแดงมี จะมีตอนแปลกๆแบบนี้อีกไหมคะเนี้ย อยากอ่านอีก ตลกดี

[milkshake✰]

ทำไมอีพี่ปั้น เอ้ยยยยย หนูน้อยหมวกแดงแอ๊บแบ๊วจังคะ 5555555555555
แต่ขำลูกแก้วสี่วิญญาณมากอ่ะ
คิดได้ไง ตลก 5555555555555

[Aomampapeln]

หนูเหมียวรู้ล่ะว่าใครจะขย้ำใคร555
อ่านนิยายคุณเขียดเหมือนได้อ่านการ์ตูนหลายๆเรื่องเลยอ่ะชอบๆๆจังตอนพิเศษอ่ะ^^

[black-egoistic]

เลิกเครียดแล้วค่ะ
กลัวหน้าเหี่ยว มันเป็นอะไรที่เซนซิทีพมาก 555

ครั้งแรกเหมือนกัน แต่ท่าทางหนูน้อยหมวกแดงจะเป็นงานกว่าหนูน้อยหมวกดำ เรื่องแบบนี้เจ้าชายปั้นคงมีพรสวรรค์เป็นพิเศษสินะ
ว่าแต่คุณยายไม่ออกเลยง่ะ แอบหลงรักเธออยู่ในใจ...

จะจบแล้ว งื้อๆ ใจหายจัง แต่ว่าอย่าลืมตอนพิเศษลุงกับพี่นะจ๊ะ ถือโอกาสทวงเบาๆ เรื่องนี้ไม่เคยลืม แฮ่ๆ