บทที่ 7
.
.
.
ป๊านั่งกอดแม่ดูทีวีอยู่ตรงโซฟา
ประเดี๋ยวหอมแก้ม....หอมมือ
"ป๊าพร้อมนั่งอยู่นะ"
"เหรอ......" ป๊าหันมายิ้มใส่
"จะสวีทกันทำไมเนี่ย"
"เอ้า.....จะให้ป๊าไปสวีทกะใครละลูก.....ป๊ารักแม่นี่"
"ไม่ใช่ให้ป๊าไปสวีทกับคนอื่น......ให้หยุดสวีทหน่อยเถอะ"
"ฮ่าๆ....เสือพร้อม.....เดี๋ยวพอโตขึ้นนะ....ลูกจะรู้ว่าการหยุดรักมันยากขนาดไหน....ฮ่าๆ...เนอะ ชมพู่"
"เฮีย....ชมพู่จะดูซีรี่ย์" ป๊ากลับมานังจับมือแม่นิ่งๆได้อีกครั้ง
.
.
พร้อมส่ายหัว.....
ป๊ามักจะหวานกับแม่เสมอ.....
สองคนงุงงิงกันได้ตลอดจนเขาหมั่นไส้
แต่ข้างในลึกๆ....ยอมรับว่าอิจฉา
เมื่อโตขึ้น....เขาจะมีใครสักคนที่นั่งกุมมือดูทีวีแบบป๊ากับแม่มั๊ย......
พีเดินมาหยุดที่ข้างๆสนามบอล
"พร้อมพี่พีมาหว่ะ....." เจบอกเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่สุดป๊อบเดินมา
"....อื้อ.....กลับละ" พร้อมเตะบอลให้เพื่อน
"เห้ย.....แม่ง....ทิ้งตลอด"
"ไปละมึง"พร้อมยกมือลาเพื่อนก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าเดินนำพีไป
"เล่นบอลเหงื่อชุ่มเลย"
"อื้อ.....ทำอะไรอยู่ตั้งนาน"
"ติวข้อสอบน่ะ"
"ติวให้เพื่อน?"
"อื้ม......พร้อมเหนื่อยมั๊ย"
"อื้อ......"ปาดเหงื่อที่หน้าผากลวกๆ
"อ่ะ......." พียื่นผ้าเช็ดหน้าให้....พร้อมมองก่อนจะยื่นหน้าแล้วหลับตาลง
"เช็ดให้หน่อย"
"..........................."พีนิ่งสักครู่ก่อนบรรจงซับเหงื่อบนหน้าน้อง......
"............."พร้อมเผลอลืมตาขึ้นมอง พีที่กำลังตั้งใจเช็ดถึงกับชะงัก
"ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร" พีเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าแล้วเดินนำหน้าไป
.
.
.
หน้าร้อนผ่าวขนาดนี้มันต้องแดงมากแน่ๆ
.
.
.
พร้อมมองมือที่ถือกระเป๋าของพี
"วันนึงอยากเป็นคนที่เอากระเป๋านั่นไปถือแล้วกุมมือข้างนั้นเอาไว้
ฝาแฝดถูกส่งไไปเรียนภาษจีนเงียบไปๆไม่มีการแจ้งล่วงหน้า
เพิร์ลก็เรียนไปโดยไม่คิดถามอะไร
พร้อมเองก็เริ่มหนักใจเพราะนี่คือการยืนยันว่าป๊าก็เห็ฯด้วยการไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้
"เพิร์ล.....ไม่คิดจะถามอะไรเหรอ"
"ไม่อ่ะ.....เพิร์ลเห็นแม่กับป๊าคุยกับคุณย่าแล้ว....."
"เหรอ......."
"เชื่อเถอะคนที่เครียดกว่าเราคือสองคนนั้น"
...........
"มีเวลาให้เพิร์ลอยู่กับน้องพิมอีกตั้งสองปี......." เพิร์ลยิ้มจางๆให้พร้อม
"พร้อมเองถ้าเลิกเก๊กนะ.....ป่านนี้ไม่ต้องมายืนขมวดคิ้วอยู่อย่างนี้หรอก"
"เดี๋ยวจะโดน"พร้อมโยกหัวเพิร์ลเบาๆ
ไม่ได้อยากจะทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เลย........
แต่ไม่กล้าจริงๆ เพราะพร้อมยังไม่โตพอจะปกป้องพีเลย
"ถ้าวันนึงพร้อมโตพอ.....เพิร์ลเชื่อว่าพร้อมจะไม่มีทางลังเลเรื่องพี่พีเลย"
.
.
."ช่วงนี้ฝาแฝดไม่ค่อยมาเลยเนอะ......."คุณแมนหันไปถามน้องพิม
"พี่เขาต้องเรียนภาษจีนค่ะ.....ช่วงนี้เลยไม่ว่างเลย"
"เหรอ....แล้วน้องพิมเจอเพิร์ลบ้างมั๊ยลูก......"คุณเอิร์นลูบหัวลูกสาว
"เจอ....ที่โรงเรียนค่ะ ก็ปกติไม่มีอะไร......"
"สงสัยจะจริงน่ะค่ะ" คุณหันไปพูดกับสามี
"หืม?....." คุณแมนหันไปสนใจภรรยาและท้องนูนๆ
".........................." ทั้งพี่พีและน้องพิมต่างก็เริ่มเงียบเพื่อฟัง
"เห็นชมพู่บอกว่าแม่ของคุณสุจะให้ไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้น่ะค่ะ....."
"เหรอ.....อื้ม" คุณแมนพยักหน้า
ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ได้มองเลยว่าสองคนพี่น้องหน้าหมองไปเกือบจะทันที
.
.
.
"พี่พี.......ถ้าพี่เพิร์ลพี่พร้อมไปเรียนต่อแล้วพิมกับพี่พีละ"
ต้อวงพีเองรู้หน้าที่ว่าต้องสอบแล้วก็ไปเรียนต่อมหาลัยที่เชียงใหม่
แต่น้องพิมต้องอยู่ที่นี่คนเดียวคงจะเหงาน่าดู
"น้องพิม......รู้ใช่มั๊ยว่าทุกคนมีหน้าที่"
"ค่ะ น้องพิมรู้"
"สองคนนั้นมีหน้าที่ต้องไปเรียน พี่เองก็ต้องเรียน น้องพิมเองก็ด้วย"
"ค่ะ......"น้องพิมเริ่มตาแดงๆ น้ำตาคลอหน่วย
"แล้วเราจะไปทำให้สองคนนั้นกังวลเหรอ....สู้อดทนแล้วรอดีกว่า"
"พี่พี....." น้องพิมคนดีซบไหล่พี่ชายสะอื้นเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะ......."คนเป็นน้องได้พยักหน้าทั้งน้ำตา
เงียบบ้านเงียบมากเลย
ทั้งฝาแฝดทั้งแม่
แม่ไม่ดูซีรี่ย์แต่นั่งนิ่งๆเปิดนิตยสารไปเรื่อยๆ
"แม่......เราอยากกินข้าวผัด"สองแฝดมายืนข้างๆโซฟา
"ให้พี่จ้าผัดดิ่......." แม่ไม่เงยหน้ามองฝาแฝดด้วยซ้ำ
"แม่ขา......นะนะ.....เพิร์ลอยากหม่ำฝีมือแม่"
"นั่นสิ...."
"อื้ม......" แม่ปิดนิตยสารเดินเข้าครัวไป
พร้อมกับเพิร์ลเดินตามเข้ามาเห็นแม่ไล่พี่จ้าออกจากครัวไป.....แล้วตัวเองก็เริ่มทำข้าวผัด......
เพิร์ลแอบเห็นแม่เช็ดน้ำตา......เลยอดวูบๆในใจไม่ได้
"แม่พร้อมเพิร์ลจไม่ได้ไปพรุ่งนี้นะ......."
"เปล่า......แม่ไม่ได้เศร้าเรื่องลูก......"
"อ้าว......แล้ว?"
"แม่เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวฮ่องกง" เพิร์ลถอนใจเฮือก......
อื้ม........แม่นะแม่
.
.
.
"พี่พี.....วันนี้พิมจะไปที่บ้านพี่เพิร์ล"
"เหรอ....." น้องพิมเอีงหน้ามองพี่ชาย
"ไปด้วยกันเถอะ.....ไปนอนบ้านอาชมพู่เลย"
"ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ"
"งั้นไปส่งหน่อยนะ" น้อมพิมแกว่งแขนพี่ชายไปมา
"ก็ได้ๆ"
อาจเพราะเวลาหมุนไวไปนะ พี่พีหัดขับรถเรียบร้อยละ.....ขับเก่งจนสามารถขับไปข้างนอกได้โดยไม่ต้องมีคนคุม
"สวัสดีครับ" พียกมือไหว้อาสุที่ดินออกมารับ
"ครับๆ....มาๆเข้าบ้านก่อน มาเยี่ยมพร้อมเหรอ"
"เยี่ยม?" คนที่ตั้งท่าจะขอตัวกลับชะงัก
"พร้อมไม่สบายเหรอครับ....."วันศุกร์ยังเห็นดีๆอยู่ๆเลย
"อ่อ.....น้องเป็นไข้น่ะ.....ไปหาหมอแล้ว เสียงแตกรอบสองแล้วก็ร่างกายมันเปลี่ยนน่ะ.....เป็นทีเดียวหมดเลย"
"ยังไงเหรอครับ" เสียงแตกรอบสองในหนึ่งปีเนี่ยนะ เขายังทิ้งช่วงตั้งเกือบสองปีแล้วเข้าจริงๆแตกครั้งแรกก็ปาเข้าไปสิบสี่แล้ว
แต่พร้อมเพิ่งสิบสองเท่านั้นเอง
"หมอบอกว่าเป็นช่วงยืดตัวน่ะ แบบสูงขึ้นไวเกินไป นมแตกพาน แล้วก็เสียงแตก.....มันพอดีกับที่เจ้าตัวหักโหมอ่านหนังสือสอบน่ะเลยเป็นไข้ร่วมด้วย"
"อื้มครับ.....ขออนุญาตนะครับ"
.........
....
...
.
.
ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเจอว่าน้องพร้อมกำลังนอนหลับโดยมีอาชมพู่นั่งอยู่ใกล้ๆ เพิร์ลที่นั่งอ่านหนังสือสะกิดแม่เบาๆ
"แม่คะ....น้องพิมกับพี่พีมาเยี่ยมพร้อม"
"อ้าวว่าไงลูก........."อาชมพู่ทักทายใบหน้ายิ้มแย้ม
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"มาเยี่ยมเหรอ ดีเลยเดี๋ยวเย็นนี้ทานข้าวด้วยกัน"
"พี่พร้อมเป็นไงมั้ง......"น้องพิมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเพิร์ล
"อื้ม......" พร้อมยิ้มก่อนจะรับคำ เสียงแตกแล้วจริงๆ เหมือนเป็ดอย่างที่พร้อมเคยว่าเขาไว้
"บอกแล้วว่าเดี๋ยวก็เป็นบ้าง......." พอพีพูดพร้อมกลับทำเฉยเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง
"เอ้อ.....พิมพี่มีอะไรจะให้ดู....ไปห้องกัน เอ่อ.....พี่พีคะ ฝากพร้อมด้วยนะเดี๋ยวมาค่ะ" เพิร์ลจับมือพิมวิ่งปรู๊ดออกไปไม่ได้สนใจว่าคนบนเตียงจะทำท่าอย่างไร
"..............."เงียบ พร้อมไม่ได้หันไปทักทาย พีเองก็แค่เดินมาที่ข้างเตียง
แต่เพียงช่วงวินาทีที่พียืนอยู่พร้อมตบที่ว่างข้างตัวเบาๆ
"............" พีนั่งลง มือร้อนผ่าวของพร้อมกับสัมผัสมือเขาเบาๆ
ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น......แค่นั้น ไม่ต้องบรรยายออกมา
"ปวดหัว" ไร้เสียงใดๆเมื่อพร้อมเอามือ "พี่พี"ไปวางที่หัว
"เจ็บคอ...." มือของพีถูกเลื่อนมาที่ลำคอ
"คิดถึง........"มันดันมีเสียงแหบๆของพร้อมดังประกอบตอนที่มือเลื่อนไปวางอยู่ที่อกซ้าย
พีพยายามถอนสายตาจากใบหน้าของพร้อม
น้องพร้อมที่ตอนนี้เหมือนจะสูงขึ้นอีกแล้ว ใบหน้าที่มีเค้าโครงว่าเมื่อเป็นเด็กน่ารักน่าหยิกขนาดไหน
ตอนนี้มันเริ่มมีเค้าความหล่อ
ดวงตาที่เคยโตกว่านี้ตอนนี้มันบ่งบอกเชื้อสายทางฝั่งพ่อ มันเรียวแต่ก็ไม่ได้ตี่เล็ก
จมูกก็เริ่มเห็นชัดว่าเป็นสันรับหน้าผาก
แต่ทำไมนะ ริมฝีปากสีชมพูของพร้อมมันเหมือนเลื่อนเข้ามาใกล้......เหมือนกับอีกนิดเดียวก็จะสัมผัสกันแล้ว
.
.
.
"พร้อมมมมมมมมม"เสียงแม่เรียกมาก่อนตัวทำให้พร้อมกลับไปนั่งพิงหัวเตียง เช่นเดียวกับที่พีลุกไปยืนอยู่ข้างเตียงเหมือนตอนแรก
"อ้าว.....นี่ แม่เอายาก่อนอาหารมาให้ แล้วเดี๋ยวทานข้าวต้มหมูนะ......" แม่ส่งยาให้
พร้อมไม่กล้าสบตาแม่ได้แต่รับเอายากับน้ำมาถือเอาไว้
"ทานยาก่อนนะพร้อม" แม่บอกเพราะคิดว่าเจ้าตัวไม่อยากกิน
พร้อมเอากังวลว่าตัวเองจะหน้าหรือเปล่า แต่พีนี่คงซ่อนอะไรไม่มิดเพราะเจ้าตัวหันขวับไปรั้งผ้าม่านเฉไฉหันหลังไปเฉยๆ
.
.
.
...
...
หายไปหลายวันเพราะมามันทับจนกระดิกมาอัพไม่ได้(ข้ออ้างๆ)
คุณคิดว่าชมพู่เห็นหรือไป.........(ถามให้คิด......)
.
.
.
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
