เด็กผู้ชาย เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก by「aonair ( จบแล้ว)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เด็กผู้ชาย เป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก by「aonair ( จบแล้ว)  (อ่าน 138166 ครั้ง)

ออฟไลน์ VICcy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
อีตาพี่ติแกจะซึนไปไหนวะเนี่ย
กลับไปเถอะพะภูแล้วไม่ต้องมาให้มันเห็นหน้าอีก
ฮึ่ย!โมโหแทน

Gongy B.Du

  • บุคคลทั่วไป
อิพี่ติเอ๊ย! ช่างทำกับน้องได้! :m31:
พะภูเปลี่ยนเป้าหมายเถอะ ให้อิพี่ติมันดิ้นตายไปเลย!!  :m16:

ออฟไลน์ fiixtion

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 193
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ไม่กล้าจะเจอหน้า กลัวอดใจไมได้เหรอ นายติ  :katai4:

ออฟไลน์ Lemon_Tea

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1641
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-2

ออฟไลน์ loveaaa_somsak

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-3
นายเอกเรื่องนี้ทนมาก สักวัน.....

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :m16: :m16: :m16: :m16:เปลี่ยนใจมาเชียธรแทนแล้ว :m16: :m16: :m16: :m16:

AnimajuS

  • บุคคลทั่วไป

คนจากต่างดาว

  • บุคคลทั่วไป
พี่ติจะซึนไปไหน?? ระวังเหอะพะภูจะไปอาศัยบารมีไอ้คุณธรแทน

หึ่มๆ อุตสาห์เทใจให้แล้วนะเนี่ยะ มันน่าดึงหัวเล่นจริง!  :fire: :m31:

ออฟไลน์ SiLent_GRean

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 566
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
พี่ติเป็นไรอีกเนี่ยยยยย  หรือกำลังซึนๆแบบสับสนป่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

mooaiir

  • บุคคลทั่วไป
บทที่ 12

 

คืนอันน่าเจ็บใจผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะโดนไล่ออกมาเมื่อวาน แต่เขาก็ต้องกลับไป ต้องทำยังไงก็ได้เพื่อที่จะเจอติ เขาเดินมาไกลมากแล้ว และจะไม่ยอมปล่อยให้มันจบแบบนี้!

รถเมล์สายประจำจอดตัวลงใกล้ๆประตูบานใหญ่ มีนักเรียนหลายคนเริ่มทยอยกันออกมาหลังจากเลิกเรียนได้ไม่นาน ทันทีที่ก้าวขาลงมา สายตามากมายก็จับจ้องมาที่เขาราวกับเป็นตัวประหลาด เกิดเสียงซุบซิบขึ้นโดยรอบ ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร การที่โดนกลุ่มกีรติไล่ออกมาอย่างเด็ดขาด ไม่ควรมีหน้ากลับมาอีก แต่เขาก็ยัง.. ไม่รู้ว่าจะดูน่าขัน หรือน่าตกใจกันแน่

“อ้ะ!”

สายตาเหลือบไปเจอผู้ชายตัวไล่เลี่ยกัน กำลังหลบอยู่หลังกำแพง ผมหยักศกสีน้ำตาลซอยสั้นไม่ได้ทำให้เขากลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมอีกแล้ว หน่วยสอดแนมของกลุ่มกีรติกำลังทำท่าท่าลับๆล่อๆ ในมือถือโทรศัพท์ดูรีบร้อนแปลกๆ ถ้าเดาไม่ผิด นิวจะต้องรายงานไปหาใครสักคนเรื่องที่เขามาปรากฏตัวอยู่หน้าโรงเรียน อีกไม่นานก็ต้องมีพวกลูกน้องร่างยักษ์โผล่ออกมา เพราะงั้นถึงต้องบุกเข้าไปในตอนนี้เท่านั้น..

กลุ่มของกีรติทำงานภายใต้คำสั่งได้ดีแล้ว แต่ที่พลาดไปก็คือ พวกนั้นไม่ได้รู้ถึงระดับความบ้าบิ่นของเขา! ทันทีที่ตัดสินใจ ขาสองข้างก็รีบก้าวให้ยาวที่สุดไปทางอาคารเรียนหลังแรกตรงหน้า แอบได้ยินเสียงร้องของหนุ่มแว่นที่แอบสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ แค่นาทีเดียวก็มาจนถึงชั้นที่สอง

ดูเหมือนการต้อนรับอันน่าประทับใจจะถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างดีแล้ว คนตัวเล็กหยุดหอบสักพัก สายตามุ่งมั่นจับจ้องไปยังเหล่านักเรียนตัวใหญ่ ซึ่งกำลังยืนกระจายกันไปทั่วทั้งชั้น เสียงประตูห้องที่ใกล้ที่สุดดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงของหัวขบวนทั้งสามที่ค่อยๆเผยออกมาให้เห็น เกต์เป็นคนแรกที่รีบเบือนหน้าหนี ดูจากนิสัยแล้ว เขาคงไม่อยากทำเรื่องแบบนี้สักเท่าไร ศิลป์เองก็มีท่าทีแปลกออกไปเช่นกัน คนที่เอาแต่ปั้นหน้าโหดกับสายตาน่ากลัวนั่น ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง ยกเว้นเพียงติที่ยังคงเหมือนเดิม...

สายตาเรียบเฉยจนดูน่ากลัวนั้นยังคงเหมือนเดิม.. สายตาที่เกือบจะเปลี่ยนไปแล้วครั้งหนึ่ง...วันนี้มันกลับมาชัดเจนอีกครั้ง...

“พี่ติ!”

“...”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆนอกจากแววตาโหดร้ายผิดปกติ ติหันไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่รอบบริเวณเพื่อส่งสัญญาณบางอย่าง เจ้าของร่างผอมชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหุนหันพุ่งตัวออกไปตรงหน้า

“เฮ้ย!” เสียงโหดของเด็กม.5 คนหนึ่งดังขึ้น พอดีกับที่แขนใหญ่ตรงเข้ามาล็อคตัวเขาไว้ มีนักเรียนอีกสองสามคนขยับเข้ามาล้อมในระยะประชิด จนแทบมองไม่เห็นหน้าของคนที่อยู่ด้านหลังอีกแล้ว

“กลับไปซะ!”

“พี่ติ!!”

“ออกให้กลับไปไง”

“พี่ติ! พี่ติ...!!”

ได้แต่ตะโกนเรียกชื่อคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับมา ท่ามกลางสายตากดดันหลายสิบคู่ ความเจ็บปวดบางอย่างแล่นปราดขึ้นมาจุกอยู่บริเวณอก นี่มันเป็นครั้งแรก ที่ติตั้งใจจะไล่เขากลับไปจริงๆ แน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิ์ยอมแพ้ แต่ภาพตรงหน้ามันทำเอาท้อเหลือเกิน ในสมองได้ยินเพียงแต่คำว่า ‘กลับไป’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่าปวดหัว

พลั่ก

ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้น ด้วยแรงผลักเพียงแค่น้อยนิด ลูกน้องทั้งหมดเดินเข้ามาขวางหน้าเขาไว้จนมิด ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านลงไปตามขั้นบันได แม้ว่าเกต์กับศิลป์จะแสดงอาการกังวลใจออกมาอย่างชัดเจน ติกลับเป็นฝ่ายที่ไม่คิดจะหันไปมองคู่กรณีเลยแม้สักนิดเดียว

พะภูคิดจะลุกตามไป แต่กลับทำได้แค่นั่งจุมปุกอยู่กับที่ การล้มเมื่อครู่ทำเอาปวดบั้นท้ายเป็นวงใหญ่ ไม่นานนักพวกลูกน้องที่เหลือก็ค่อยๆทยอยเดินตามลงไป จนไม่เหลือใครอยู่อีก ความรู้สึกมากมายจู่โจมเข้าใส่ทันทีที่ความเงียบเริ่มปกคลุม ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ในหัวปั่นป่วนไปหมด

ไม่ว่าเขาจะตามตื้อติยังไง คนคนนั้นก็ทำได้แค่ออกปากไล่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เพียงแต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน ติไม่เคยสั่งให้ลูกน้องเข้ามายุ่งกับเขาแบบนี้ ไม่เคยปิดปากเงียบและไม่ยอมมองหน้ากันแบบนี้ ราวกับว่า...ถูกเกลียดเข้าแล้วจริงๆ

มันน่าเจ็บใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ทั้งที่แผนของเขากำลังดำเนินไปได้ด้วยดีแท้ๆ แต่กลับพังลงในชั่วพริบตา โดยไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงของมันด้วยซ้ำ!

วันนั้นที่หน้าวิไลวิทย์ ไม่ใช่ติเหรอที่พาเขาไปทำแผล... คืนนั้นที่กระท่อมในป่า ไม่ใช่ติเหรอที่เช็ดน้ำตาให้... ตอนนั้นบนเตียงของโรงพยาบาล ไม่ใช่ติเหรอที่ขโมยจูบแรกของเขาไป... แล้วเมื่อวานซืนในห้องของเกต์ ไม่ใช่เขาเหรอไง ที่ทำเรื่องแบบนั้น! แล้วจะให้เชื่อว่าเกลียดได้ยังไง กีรติ! ทั้งที่ทุกอย่างมันตรงข้ามกันเกือบหมด แล้วทำไม! ทำไมตอนนี้มันถึงกลายเป็นแบบนี้.. ไม่เข้าใจเลย!!!

“ฮ...ฮึก..”

ไม่เข้าใจเลย...ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วย ทำไม ทำไม..

ทำไมถึงได้รู้สึกเสียใจขนาดนี้...

 

“การสอบมิดเทอมที่จะถึงนี้ ขอให้ทำเต็มที่ ครูคาดหวังในตัวพวกเธอทุกคนนะ”

“ครับ/ค่า”

อาจารย์ประจำชั้นท่าทีเข้มงวดพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เกิดเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ดังไปทั่ว อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะเข้าสู่ช่วงการสอบมิดเทอมหฤโหดแห่งธารวิทยาแล้ว นอกจากคนที่นี่จะต้องทนปวดหัวกับการเรียนการสอนที่ยากผิดปกติ ยังเพิ่มระดับความเครียดยิ่งขึ้น ด้วยการจัดอันดับห้องที่มีคะแนนสูงสุดในแต่ละชั้นปีอีกด้วย นั่นทำให้บรรยากาศภายในโรงเรียนตอนนี้ไม่สู้ดีนัก ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ได้ยินเพียงแค่เสียงพูดคุยเกี่ยวกับวิชาเรียน ภาพเด็กทั้งหญิงชายจับกลุ่มติวหนังสือเป็นเรื่องธรรมดามากจนน่าใจหาย อะไรจะดูต่างกับโรงเรียนเพื่อนบ้านได้มากขนาดนี้!

แน่นอนว่าการเป็นนักเรียนทุนที่จำเป็นต้องรักษาระดับผลการเรียนให้อยู่ 1 ใน 10 ตลอดระยะเวลาการศึกษา ทำให้เป็นที่คาดหวังสำหรับคนในห้องรวมทั้งอาจารย์หลายท่านมากขึ้น

“พะภู จะกลับแล้วเหรอ?” หัวหน้าห้องเดินถือหนังสือวิชาสังคมเข้ามาถามหน้าตาตื่น เพื่อนบางคนหันมาสนใจกันเป็นตาเดียว

“อะ อืม.. มีอะไรรึเปล่า?”

“นึกว่าจะให้ช่วยติวสังคมให้หน่อย”

“อ..อ้อ ถ้างั้นเอาหนังสือเราไปดูก็ได้ ไฮไลท์เฉพาะส่วนสำคัญไว้แล้วน่ะ”

ละล่ำละลักตอบออกไป พลางดึงหนังสือสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋า หัวหน้าห้องรับไว้ด้วยท่าทีมีความสุขเหลือล้น เช่นเดียวกับเพื่อนในห้องคนอื่นๆที่พลอยส่งสายตาเป็นประกายออกมาด้วย พะภูยิ้มแห้งๆ ก่อนจะขอตัวลาออกมาจนได้

โชคดีมากที่ไม่เคยมีใครสงสัยถึงการไปเยือนวิไลวิทย์ทุกๆเย็นของเขา เหตุก็เพราะไม่เคยมีใครรู้ แน่นอนว่านักเรียนระดับธารวิทยาจะต้องมีรถหรูขับมารับมาส่งทุกวันอยู่แล้ว จึงถือเป็นเรื่องปกติที่จะไม่เจอใครใส่ยูนิฟอร์มเดียวกันบนรถเมล์กรังๆนี้เลย

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมันยังไม่หายไป ถึงอย่างนั้น ความเคยชินก็ส่งให้เขามาหยุดอยู่ตรงนี้อีกจนได้ ที่หน้าประตูรั้วสีดำสนิทแห่งวิไลวิทย์ มีนักเรียนหลายคนพยายามเหลือบมองมาทางเขา บ้างก็แสดงท่าทีตกใจ บ้างก็ดูห่วงใยจนถึงขั้นเวทนา มองไม่เห็นวี่แววของนักเรียนสังกัดกลุ่มกีรติแม้แต่คนเดียว ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเอาแต่ซุกตัวกันอยู่ในห้องชั้นสองตามเคย ขณะกำลังตัดสินใจว่าควรจะทำยังไงต่อ กลับมีเสียงฝีเท้าหนักๆหลายสิบคู่ดังใกล้เข้ามา บรรยากาศโดยรอบเริ่มเปลี่ยนไป นักเรียนที่เคยจับตามองมาทางนี้พากันเบือนหน้าหนีเกือบหมด ผู้ชายร่างสูงเดินมาหยุดลงตรงหน้าคนตัวเล็กที่ได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ด้วยว่าสัมผัสถึงแรงกดดันน่ากลัวบางอย่าง

เสื้อนักเรียนสีขาวถูกปล่อยชายลงมาทั้งสองด้าน กระดุมสองสามเม็ดบนปลดออก เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวซีด เนคไทสีเลือดหมูถูกดึงลงต่ำจนแทบจะคลายแหล่มิคลายแหล่ ดวงตาสีเทาหม่นโน้มลงต่ำ จับจ้องไปยังใบหน้าเรียบเฉยของผู้มาเยือน

“ดีใจที่ได้พบกันอีก.. พะภู”

“พี่ธร...”

“มาหาติเหรอ?” ธรถามท่าทางไม่ชอบใจนัก

“ครับ”

“ทั้งที่เพิ่งโดนไล่ออกมาเนี่ยนะ”

“อึก..”

ก้อนความรู้สึกบางอย่างตรงเข้าจุกภายในลำคอ พะภูได้แต่เสมองไปทางอื่น เถียงไม่ออกเลยแม้สักคำเดียว ธรแสยะยิ้ม ก่อนจะตรงเข้าคว้ามือเล็กของเด็กตรงหน้าไว้อย่างถือวิสาสะ

“พะ พี่ธร!?”

“เขาไม่อยากเจอ แล้วทำไมเราต้องง้อด้วย วันนี้ไปนั่งรถเล่นเป็นเพื่อนฉันดีกว่านะ”

“ด..เดี๋ยวครับ!”

ไม่ฟังเสียงประท้วงใดๆ กลับลากเอาร่างผอมออกไปจากรั้วโรงเรียนทันที มีสายตาหลายสิบคู่กำลังเหลือบมองมาทางนี้ด้วยความประหลาดใจ รถเก๋งคันหรูที่เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งแล่นมาจอดเทียบฟุตบาท คนตัวเล็กถูกจับให้เข้าไปนั่งด้านในอย่างง่ายดาย ตามมาด้วยร่างใหญ่ของธร ก่อนที่ลูกน้องหลังพวงมาลัยจะเริ่มเดินเครื่องยนต์อีกครั้ง พะภูขมวดคิ้วมุ่น ตั้งใจส่งสายตาคาดโทษไปยังผู้ชายข้างๆ

“อย่าโกรธสิ”

“ทำไมถึงชอบลากตัวคนอื่นนักครับ!” วันนั้นที่ร้านฮิคาริก็เหมือนกัน อยู่ดีๆก็ลากตัวเขาไปที่รถแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ควรจะด่าว่าไร้มารยาทหรือเอาแต่ใจดีล่ะ!

“ก็อยากอยู่กับนายนี่นา”

ร่างเล็กสะดุ้ง เมื่อจู่ๆธรก็วาดแขนเข้ามาโอบไหล่เขาไว้หลวมๆ คำพูดทีเล่นทีจริงกับสายตาส่อแววร้ายกาจนั้น ไม่ได้ดูเข้ากันเลยแม้แต่น้อย

เพราะว่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนคนนี้เลย แล้วยังบรรยากาศรอบตัวอันชวนน่าปวดหัว ก็ทำเอาเขาไม่กล้าที่จะขัดขืน รัศมีความน่ากลัวของติกับธรมันร้ายแรงพอๆกัน เพียงแต่ว่าเวลาอยู่กับติ มันยังรู้สึกสบายใจมากกว่า...

“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ..” พูดออกไปได้เพียงแค่นั้น ก็ต้องรีบหุบปากลง เมื่อมองเห็นแววตาน่ากลัวจากคนขับรถซึ่งสะท้อนออกมาจากกระจกมองหลัง

ธรพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะรั้งตัวพะภูให้เข้าไปซบลงบนไหล่กว้าง ไม่มีการขัดขืนหรือโวยวายอีก.. น่ากลัวเกินไปแล้ว! ไม่ใช่แค่ตัวธร แต่เป็นเพราะลูกน้องที่ทำท่าเหมือนจะตรงเข้ามาปาดคอกันอย่างนั้นแหละ! แย่จริงๆแฮะ ไอ้ที่ถูกเตือนว่าไม่ควรมายุ่งกับธรเนี่ย มันอาจจะหมายถึงลูกน้องของธรก็ได้มั้ง...อ๊ะ!

จริงสิ.. คำเตือนที่ไม่ให้ยุ่งกับธร... ถ้าเรื่องวันนี้ถูกรู้เข้า จะโดนเกลียดยิ่งกว่าเดิมไหมนะ

 

เวลา 18 นาฬิกา ท้องฟ้ากำลังส่องแสงสีส้มดูงดงามอย่างที่มันควรจะเป็น นักเรียนทยอยกลับบ้านกันจนเกือบหมดโรงเรียนแล้ว ยกเว้นเพียงกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องสามชั้นสองของอาคารเรียนหลังแรก เมื่อเห็นใบหน้าขรึมของพี่ใหญ่ เด็กม.5 สองสามคนผู้รับอาสาเฝ้ายามหน้าห้องก็รีบลุกขึ้นก้มหัวให้ทันที

“ไล่เด็กนั่นไปแล้วใช่ไหม ทำได้ดีมาก” กีรติหยุดชื่นชมรุ่นน้องตัวเอง มีเกต์กับศิลป์เดินมารวมตัวด้านหลัง

 “เอ่อ หมายถึงเด็กธารวิทยาคนนั้นหรอครับ?”

“อือ”

“อ้อ ถ้าเด็กนั่น..วันนี้ไม่ได้มานะครับ”

คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยิน แต่แล้วก็ต้องรีบคลายสีหน้าออก เมื่อเห็นท่าทีสงสัยของคนในกลุ่ม ติโบกมือไล่ให้ทุกคนกลับบ้าน ก่อนจะเดินนำเพื่อนสนิทอีกสองคนไปลงไปด้านล่าง ความคิดในหัวเริ่มตีกันมั่วไปหมด

ไม่ได้มา...

.....ทำไมถึงได้น่าหงุดหงิดขนาดนี้

-----------------------------------------------

ทุกคนอย่าเพิ่งเกลียดติ !! 5555
(แต่คงห้ามไม่ได้แล้วสิ T-T)
ให้ธรแย่งไปเลยดีกว่า ! 55

ช่วงนี้โดนการบ้านโจมตีทุกวิชาเลย
อยากจะร้องไห้ ฮืออ

ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะ
ที่ยังเป็นแรงให้เราแต่งต่อ ><
ฝากติดตามต่อไปด้วยน้า

ป.ล. เดี๋ยวจะเริ่มแทรกเรื่องของ ศิลป์กับนิว ไว้นิดๆด้วยน้า ชอบส่วนตัวอ่า 5555555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






AnimajuS

  • บุคคลทั่วไป
หึหึ ถ้าอีพี่ติรู้ว่าไปกับธรจะเป็นยังไงนะ

ออฟไลน์ loveaaa_somsak

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-3

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
 :m16: :m16: :m16: :m16:ไอ้บ้าไล่เขาเองนะ :m16: :m16: :m16: :m16:

ออฟไลน์ MZter

  • ~ใครหาว่าผมอินดี้...ผมเกรียนจะตาย(•`^`•)~
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
 :pig2:จะแทรกอะไรก็ได้...ชอบทั้งนั้นแหละคร้าบบบบ
ปล.แต่รู้สึก ค้างงงงงงงงงงงงงงงง!!!มากกกกเลยครับ  :sad4:

Gongy B.Du

  • บุคคลทั่วไป
 :a6: :a6: :a6:
อิพี่ติเอ๊ย...เลิกซึนได้ละก่อนพะภูจะถูกแย่งไปซะก่อน =_=;;

ออฟไลน์ Flirter_kung

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 74
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

ออฟไลน์ rmlab

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +120/-2
รอติดตามน้องภูกับพี่ติ ต่อไปจ้า

ืrattapon

  • บุคคลทั่วไป
คือมันแบบน่าหงุดหงิดมากอ่ะ อีพี่ติเนี่ย :katai1:

อยากตบม๊านนนนนน อ่า ธรกับพะภู หวานได้อีก  :hao6:

เดี๋ยวๆๆ ได้ข่าวว่าำพระเอกคือ อีพี่ตินะ :katai5:

ออฟไลน์ polartotty

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
มาต่อสั้นจังเลยยยยย  :monkeysad:  หมั่นไส้พระเอกมากมาย ฮึ่มๆๆ เริ่มเชียร์ธรแระ 55555 มาต่อเร็วๆนะคะ :impress2:

ออฟไลน์ Lemon_Tea

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1641
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-2
มัวแต่ปากแข้ง ใขแข็งอยุ่นั่นแหละน้าพี่ติ
จะโดนพี่ธรแย่งไปแล้วนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ VICcy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ไล่ให้ไป พอไปจริงๆก็หงุดหงิดอีก
จะเอายังไงกันแน่เนี่ยอีพี่ติ

ออฟไลน์ PapermintReal

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-13

ออฟไลน์ SiLent_GRean

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 566
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
ไล่ให้ไป แต่พอเขาไม่มาก็หงุดหงิด


ทำไมซึนได้จัดเต็มขนาดนี้นะพี่ติ  :katai5: :katai5: :katai5:




ออฟไลน์ Biwty...

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 985
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1

ออฟไลน์ oilzii

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 611
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
ฮ้ากกก อยากรู้อดีตของพะภู


พี่ติใจร้าย งืออ :hao5:

ออฟไลน์ akira334

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
หมั่นไส้ติอ่ะ :z6:

เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย 5555555555 :katai5:

ออฟไลน์ pharm

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
พะภูใจง่ายอ่ะ ทำไมไปกะธรง่ายๆแบบนั้น

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
สมน้ำมะหน้ามัน เค้าไม่มาแร้วเปงไงละ

คนจากต่างดาว

  • บุคคลทั่วไป
 :pig4: รักนักเขียน จุ๊ฟ  :mew1:

มาต่อสักที ก่อนที่คนอ่านจะรอนาน  :sad4:

ปล. พี่ติ...หึๆ เจอดีแน่ /ย้ายฝั่งไปหาพี่ธร   :o12:

mooaiir

  • บุคคลทั่วไป
บทที่ 13

 

“อะไรนะ?”

ผู้ชายตัวเล็ก เจ้าของผมย้อมสีน้ำตาล ขยับแว่นบนหน้าตัวเองเล็กน้อย ความรู้สึกไม่ดีตรงเข้ากระแทกอกทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าจากนักเรียนกลุ่มหนึ่ง เมื่อวานไม่มีใครในกลุ่มกีรติได้พบกับพะภู ทุกคนเข้าใจว่าเขาไม่ได้มา แต่ความจริงคือเขามาแล้ว...

“หมอนั่นขึ้นรถไปกับธร”

“ไปอย่างว่าง่ายเลยหรอ?”

“มองไกลๆก็ไม่ค่อยรู้หรอก แต่ดูท่าทางสนิทกันระดับหนึ่งนะ”

“อ..อืม ขอบใจมาก”

แบบนี้ไม่ดีแล้ว ทั้งที่ถูกเตือนซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชายอย่างธร แต่เด็กธารวิทยาจอมตื้อคนนั้นท่าทางจะไม่คิดเชื่อกันเลย ทั้งที่รู้อยู่ว่าติจะต้องโกรธ แต่ก็ยังทำแบบนั้น แถมวันนี้ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็นจริงๆซะอีก ชักจะไม่เข้าใจกันไปใหญ่แล้ว

ส่วนติเองก็ทำตัวน่ามึนงงไม่แพ้กัน ตั้งแต่เมื่อวันเสาร์ ที่พาตัวพะภูไปบ้านเกต์ เขาก็มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ออกคำสั่งเด็ดขาดกับทุกคนในกลุ่มให้กันพะภูออกไปจากรั้ววิไลวิทย์ บอกว่าไม่ต้องการเห็นหน้าอีก ทั้งที่ความจริงออกจะสนใจหมอนั่นมากกว่าใครด้วยซ้ำ

อ่า แล้วเรื่องนี้ควรจะรายงานยังไงดีล่ะเนี่ย...

“นิว!”

“เหวออ”

เสียงร้องโผงผางอันแสนคุ้นเคยดังขึ้น ระหว่างกำลังพาตัวเองขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ร่างทั้งร่างถูกมือใหญ่ของใครอีกคนผลักเข้าติดผนังอย่างง่ายดาย ผู้ชายตัวสูงเหยียดยิ้มช้าๆ ก่อนจะดึงเนคไทสีเลือดหมูของคนตัวเล็กลงต่ำ พลางทาบริมฝีปากอุ่นลงไปกับคอขาวๆ ผมชี้สั้นสีดำสนิททิ่มอยู่ใต้คางจนน่ารำคาญ การทักทายแบบฉบับของเขาสองคนเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนทุกที

“อ๊ะ..พ...”

เจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่ค่อยๆผละตัวออกมา เมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของคนตรงหน้าก็ยิ่งพอใจ คนตัวใหญ่ไม่รอช้า รีบขยับตัวเข้าหาอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับถูกนิวรั้งไว้ด้วยแขนสองข้าง ดวงตากลมหลังเลนส์แว่นส่อแววโมโหเต็มที

“พอเถอะครับ เดี๋ยวใครมาเห็น”

“ไม่มีใครนี่ ทุกคนประชุมอยู่นะ”

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ครับ!” คิ้วสองข้างขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ มือเล็กยกขึ้นจัดเนคไทให้กลับเข้าที่เข้าทาง พลางตั้งท่าจะออกเดินอีกครั้ง

“งั้นคืนนี้ขอไปบ้านนาย..”

“พี่ศิลป์!”

รีบหันกลับไปโวยใส่หน้าคนโตกว่า หูสองข้างเริ่มแดงเรื่อขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ความเหนื่อยใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ของเขา เห็นจะเป็นผู้ชายคนนี้นี่แหละ!

“ฉันล้อเล่น แล้วนี่นายกำลังจะไปรายงานเรื่องพะภูเหรอ?” ศิลป์พยายามเปลี่ยนเรื่อง รองเท้าขัดมันสีดำเงาหยุดลงข้างๆ น้ำเสียงเริ่มส่อเค้าจริงจังขึ้นมา

“ครับ”

“ถ้าจะบอกเรื่องที่หมอนั่นออกไปกับไอ้ธร ฉันว่าอย่าเพิ่งดีกว่า”

“พี่ศิลป์รู้?!”

“อ่า ฉันได้ยินจากพวกเด็กม.ต้...” คนตัวเล็กหรี่ตามองศิลป์อย่างจับผิด อีกฝ่ายได้แต่เสมองไปทางอื่น สีหน้าส่อเค้ากระอักกระอ่วนจนเห็นได้ชัด

“พี่ศิลป์ไปยุ่งอะไรกับน้องม.ต้นไม่ทราบครับ?”

“เปล่า แค่เดินผ่าน”

“พี่ศิลป์!” นิวกระชากเสียงให้ดังขึ้น มือเล็กตรงเข้ากุมข้อมือของคนตรงหน้าไว้แน่น

“ก็นายผิดเองนี่! ไปตัดผมมาใหม่ ก็มีแต่คนเข้าหา แล้วฉันสมควรจะหึงไหม!?”

ศิลป์เริ่มมีท่าทีโมโห สายตาที่เคยหลบหลีก ตอนนี้กลับจ้องเขม็งเข้าไปในตาของคนเด็กกว่า ความรู้สึกโกรธแผ่ขยายไปทั่วจนสัมผัสได้ นิวที่เห็นศิลป์เป็นแบบนี้ก็ยิ่งไม่พอใจ ยืดอกขึ้นท้าทายคนตัวใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว

“แต่พี่ก็ไม่สมควรไปหาเรื่องคนอื่น!”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันไปหาเรื่องคนอื่น งั้นนายก็เลิกยุ่งกับพวกมันสิ!!”

พลั่ก

พยายามผลักคนตัวใหญ่ออกห่างด้วยเรี่ยวแรงเท่าที่มี ศิลป์เพียงแค่เซไปด้านหลังก้าวเดียว ปากอ้าค้างด้วยความตกใจ คำถามคำโตถูกส่งออกไปผ่านทางสายตาดุดัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าอดกลั้นของนิวกลับเท่าเอาเขาชะงัก เด็กม.4 กำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น คำพูดที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดถูกตะโกนออกไปอย่างลืมระวัง

“งั้นพี่ก็เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นก่อนสิ!!”

“นิว...”

ตึก ตึก ตึก..

ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ก็ต้องรีบหุบปากลง เมื่อเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่กำลังตรงลงมาจากทางบันได ไม่นานนักก็ปรากฏร่างของนักเรียนภายในกลุ่มกีรติที่กำลังแบกกระเป๋ากลับบ้าน หน้าตาท่าทางแต่ละคนดูเซ็งไม่เบา พวกรุ่นน้องส่วนใหญ่หันมาก้มหัวให้ศิลป์ซึ่งเอาแต่ยืนแข็งทื่อ ไม่มั่นใจว่ามีใครได้ยินพวกเขาสองคนคุยกันหรือเปล่า ส่วนเด็กตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้วยกันจนถึงเมื่อครู่ ตอนนี้กลับจรลีหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“ไปไหนมา ไม่เข้าประชุมวะ?” เสียงเกต์ดังขึ้นก่อนตัว มีติเดินตามหลังมาเงียบๆ

“เออ โทษที แล้ววันนี้มีอะไรสำคัญหรอ?”

“ก็..ไม่อะ วันนี้ไอ้ติอารมณ์ไม่ดีอีกแล้วว่ะ”

“เรื่องไรวะ?”

ศิลป์ทำเป็นตั้งคำถาม ทั้งที่พอจะรู้คำตอบของมันอยู่แล้ว เจ้าของผมสีทองพาดแขนหนักๆลงกับไหล่กว้างของเขา ก่อนจะดึงตัวเข้าไปไกล พลางกระซิบเสียงเบา

“หงุดหงิดที่พะภูไม่มาไง”

“อ่า..”

“มึงว่าพะภูเขาจะถอดใจไปแล้วยังวะ?”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่ถ้าเป็นกูนะ กูเลิกยุ่งกับไอ้ห่านี่ไปนานละ”

ศิลป์พูดดังขึ้น จงใจให้ติได้ยิน แต่เพื่อนคนนี้ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ นอกจากตีสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิม เขาล่ะแสนหน่ายใจกับหัวหน้ากลุ่มที่ดีทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความรัก! เห็นเจ็บมานักต่อนักแล้ว ไอ้พวกปากไปทางหัวใจไปทางเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็พอเข้าใจอยู่ว่ามันคงยากสำหรับติที่จะยอมรับ ในเมื่อความเป็น ‘กีรติ อัครโภคิน’ มันค้ำหัวอยู่ตลอดแบบนี้

ไม่ว่าใครก็คงนึกภาพไม่ออกเหมือนกัน ว่าคุณชายอันธพาลที่หนึ่งของโรงเรียน เวลาตกหลุมรักเด็กผู้ชายแล้วจะเป็นยังไง...แน่นอนว่าเขาเองก็อาจคัดค้านเรื่องนั้น ถ้าเป็นก่อนหน้าที่จะมาเจอกับนิวน่ะนะ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเพศ ไม่ใช่ตัวกำหนดคำว่ารัก และหวังเป็นอย่างมากให้เพื่อนสนิทคนนี้ได้เข้าใจในไม่ช้าเช่นกัน

“แต่อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้ว ถ้าปิดเทอมไปทั้งที่เป็นแบบนี้ กูว่าพะภูหลุดชัวร์”

เกต์เองก็เริ่มที่จะไม่ส่งเสียงกระซิบกระซาบอีกต่อไป แล้วคราวนี้ก็ได้ผลกว่าที่คิด ระยะการก้าวขาของติเร่งขึ้นจนเริ่มทิ้งระยะห่างจากอีกสองคนด้านหลัง คนนำหน้าล้วงเอาหูฟังในกระเป๋าขึ้นมาต่อกับโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเปิดเสียงเพลงดังระดับทำลายโสตประสาทได้เลยทีเดียว

“เออ แล้วกูจะรอสมน้ำหน้าแม่งเอง”

 

พะภูไม่มาปรากฏตัวที่วิไลวิทย์อีกเลยจนถึงช่วงเวลาแห่งการสอบวันสุดท้าย นักเรียนหลายคนรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดที่แผ่ออกมาจากตัวของติในระดับที่ไม่ธรรมดา แม้ว่าบรรยากาศการสอบของโรงเรียนนักเลงแห่งนี้จะไม่ได้กดดันเท่าโรงเรียนพันธมิตรใกล้ๆ แต่ว่าออร่าน่ากลัวจากหัวหน้าอันธพาลกลุ่มใหญ่ก็ทำเอาทั่วโรงเรียนเกิดความตึงเครียดขึ้นมาได้อย่างไม่ทราบสาเหตุ

ยิ่งเวลาที่กลุ่มของติกับกลุ่มของธรต้องโคจรมาเจอกันภายในรั้วสีดำสนิท ทุกอย่างรอบตัวนักเรียนคนอื่นๆก็ยิ่งดูไม่ปลอดภัย แม้ว่าจะเป็นที่กล่าวขานกันดีว่าสองกลุ่มนี้ไม่ถูกกันจนถึงขั้นเกลียดเข้ากระดูก แต่พักหลังมานี้ ความรู้สึกชวนคลื่นไส้มันยิ่งปะทุรุนแรงจนน่าผวา มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่น่าสงสัยระหว่างเด็กธารวิทยาจอมตื้อกับสองขั้วอำนาจใหญ่แห่งวิไลวิทย์ ว่ากันว่านั่นคือสาเหตุที่ทำให้ติกับธรเหม็นขี้หน้ากันยิ่งกว่าเดิม

ในสายตาของนักเรียนส่วนใหญ่ซึ่งหมายถึงคนกลาง ผู้รับรู้เหตุการณ์ทุกด้านมาโดยตลอด ถือว่าเป็นโชคดีอย่างเหลือล้นที่ทั้งสองคนไม่ค่อยเปิดปากเสวนากันมากมายนัก เพราะทุกครั้งที่มีคำพูดหลุดออกมาจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง นั่นมักจะเป็นบ่อเกิดแห่งสงครามขนาดหย่อมแทบทุกครั้งไป คราวนี้ก็เช่นกัน มีเพียงสายตาเยาะเย้ยจากธรที่จงใจส่งมาให้ติเท่านั้น แม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ก็น่าโมโหไม่ใช่น้อย..

“มันจะยิ้มทำหอกอะไรวะ!?” คนนำขบวนพูดลอดไรฟันออกมา จนเพื่อนทั้งสองคนซึ่งเดินขนาบข้างมาด้วย ต้องรีบตรงเข้าตบบ่าเป็นเชิงให้ใจเย็น

“ช่างแม่งเหอะ เหลือสอบอีกวิชาเดียวก็ไม่ต้องทนเห็นหน้ามันแล้วเว้ย”

“เออ จะว่าไป.. พวกม.4 สอบเสร็จแล้วสินะ?” เกต์พยายามเปลี่ยนเรื่องไปทางนิวที่ยังคงทำหน้าเหรอหรา จับทางไม่ทัน คนตัวเล็กเอ๋อไปสองสามวิ ก่อนจะขยับแว่นให้เข้าทางและพูดเสียงดัง

“ครับ! สอบแค่ช่วงเช้า เสร็จไปแล้ว”

“แล้วจะกลับเลยเหรอ?”

“ผมต้องไปไปรษณีย์อะครับ”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ทุกคนในกลุ่มเริ่มหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กทันทีที่ติหยุดฝีเท้าลงเสียเฉยๆ เพราะรู้ดีว่าไปรษณีย์ที่ใกล้ที่สุด ตั้งอยู่ข้างกับโรงเรียนธารวิทยา.. โรงเรียนของพะภู โจทก์คนสำคัญของกีรติในคราวนี้

“เอ่อ ถ้าเสร็จแล้วก็กลับมาประชุมตอนเย็นด้วยล่ะ” เกต์รีบพูดขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศมาคุ เขาหันไปรอบๆกลุ่มเพื่อบอกผ่านข้อความเดียวกันนี้ไปถึงนักเรียนม.4ทุกคน

ติออกเดินอีกครั้ง พยายามไม่คิดอะไรนอกจากข้อสอบวิชาสุดท้ายของวัน ก็แค่เรื่องที่เด็กในกลุ่มจะแวะไปไปรษณีย์ ที่ตั้งอยู่ติดกับธารวิทยา ไม่ได้มีความสำคัญอะไรสักหน่อย ไม่ว่าจะไปที่ไหน หรือแม้แต่จะไปหาพะภูคนนั้น มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย หลายวันมานี้ที่ไม่ได้เห็นหน้าหมอนั่น มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรสักหน่อย...ใช่ ไม่รู้สึกอะไรเลย..

การสอบช่วงบ่ายเริ่มขึ้นในไม่กี่นาทีต่อมา เสียงติวหนังสือของเพื่อนในห้องก่อนหมดเวลาพัก ไม่ได้เข้าสมองของติแม้แต่น้อย ข้อสอบวิชาภาษาไทยตรงหน้าถูกกามั่วไปแทบจะหมดชุด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยจนหมดเวลา ทั้งที่บอกกับตัวเองไว้ซะดิบดี แต่สุดท้ายก็มีเพียงแค่ใบหน้าของเด็กคนนั้นที่ลอยเข้ามาในหัวตลอด

หลังจากนี้ไปคือช่วงเวลาของการปิดเทอมหนึ่งเดือนครึ่ง มันจะเป็นอย่างที่เกต์ว่าจริงๆใช่ไหม.. ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ พะภูก็จะหลุดลอยหายไปจากเขาจริงๆ เด็กที่เคยนึกรำคาญ ในวันนี้กลับกลายเป็นอะไรไปแล้ว.. ทำไมต้องเข้ามาวนเวียนจนทำเอาปวดหัวใจแบบนี้

บ้าชะมัด...

“นักเรียน”

เสียงดุๆของอาจารย์คุมสอบดังขึ้นเรียกสติ คนตัวใหญ่หันมองหน้าหงุดหงิดของเธอครู่หนึ่งเหมือนไม่เข้าใจ จนอาจารย์ต้องเป็นฝ่ายเข้ามาดึงข้อสอบบนโต๊ะไปเสียเอง เสียงกริ่งหมดเวลาดังออกจากลำโพงทุกตัวภายในรั้วโรงเรียน ท่ามกลางเสียงร้องโหวกเหวกของนักเรียนหลายร้อย เกต์กับศิลป์เดินเข้ามาแตะไหล่ติเบาๆ เป็นสัญญาณให้เก็บของออกจากห้อง ไม่นานนัก ทุกคนในกลุ่มกีรติก็มารวมกัน ณ ห้องสามชั้นสอง อาคารเรียนหลังแรกเช่นทุกวัน

ศิลป์กับเกต์เป็นคนออกหน้า สรุปทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเทอมที่ผ่านมา ปล่อยให้คนเป็นหัวหน้านั่งง่อยอยู่บนเก้าอี้อาจารย์ เกต์เป็นคนกล่าวเตือนไม่ให้ไปมีเรื่องกับใครระหว่างช่วงหยุดยาว ส่วนศิลป์รับหน้าที่แนะนำเกี่ยวกับการทำงานพิเศษ ทุกคนนั่งฟังอย่างตั้งใจจนจบก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน มีเพียงหนึ่งคนที่เพิ่งจะได้ฤกษ์โผล่หัวเข้ามาในห้องที่เกือบจะว่างเปล่า สายตาของเกต์กับศิลป์จับจ้องไปยังผู้มาใหม่อย่างมีความหวัง

เด็กผู้ชายตัวเล็กวิ่งหอบเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะไม้สีโอ๊ค มีติกำลังฟุบหน้าอยู่บนนั้น ท่าทางเบื่อหน่ายเต็มทน กล่องช็อกโกแลตยี่ห้อดังถูกเลื่อนเข้าไปใกล้ จนคนแกล้งหลับต้องขยับตัวขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบลงมองของบนโต๊ะ พอดีกับที่หัวใจเต้นถี่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ภายในหัวมันโล่งเปล่า มือใหญ่ตรงเข้าคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ไวยิ่งกว่าความคิด ร่างสูงพรวดพราดลุกขึ้นทันทีอย่างลืมตัว สายตาดุดันจ้องมองไปยังภาพเบื้องหน้า

“พะ...”

“อ..เอ่อ”

คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันจนยุ่งเป็นโบ ติค่อยๆคลายแรงบีบที่มือออกอย่างช้าๆ สายตาส่อแววผิดหวังอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยนักจากผู้ชายคนนี้ถูกส่งออกมา อีกสามคนมีสีหน้าเห็นใจไม่ต่างกัน ได้ยินเพียงเสียงของติที่ฟังดูแผ่วเหลือเกินดังก้องอยู่ในห้องเล็กๆ

“นิว..”

 

ดูท่าว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...เด็กคนนั้นกำลังจะหายไปจริงๆ...

----------------------------------------------

มาต่อแบบไวๆ ให้ทุกคนรุมตอกย้ำพี่ติเพิ่มเติม (เอ้ย) 55555
คือเดี๋ยวจะไปต่างจังหวัด เลยปั่นมาลงไว้ก่อน
ชอบศิลป์กะนิวง่ออออ 555
 :hao7:

ทุกคนอย่าว่าติเลย คนมันกำลังสับสน!
จริงๆมันแทบเป็นบ้าอยู่แล้ว เห็นไหมมมม ฮุฮุ
ว่ากันว่าคนแบบนี้ พอยอมรับว่ารักเมื่อไร ก็รักมากๆเลยนะ
ต้องลองมารอดูกัน.......

ขอบคุณทุกคอมเม้นเช่นเดิมนะคะ
เพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย แอบดีใจ (มากกก)
 :-[

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด