สนามรัก..นักบอล
Part 1 “เอ้า..ชนๆ เกร้งงง!!!” เสียงเฮฮาอย่างร่าเริง เสียงหัวเราะ เสียงเรียกให้สนใจยกแก้วโค้กชนอย่างต่อเนื่อง
ส่วนท้ายโต๊ะหนุ่มหล่อหน้าอ่อนวัย..กลับยิ้มเย็นเรียบเรื่อย..กระทั่งรุ่นพี่แก่กว่ากันปีเดียวชวนคุย
“ไงดิ่ง..โชว์ฟอร์มเยื่อมนี่หว่า ไม่ได้มือกาววันนี้มีหวังทีมแห้วแดกแบกที่สองกลับบ้าน
ไม่มีทางมานั่งหน้าบานฉลองกันอย่างนี้หรอกนะกูว่า” ยุทธมิดฟิวล์ตัวรุกรุ่นพี่คู่ซี้ ถึงกับออกปากชมผู้รักษาประตูรุ่นน้องหน้าหล่อ
ที่สามารถปัดลูกโทษคู่แข่งถึงสองคน ทำให้ผลการดวลจุดโทษชิงชนะเลิศสี่เส้าเหย้าเยือนเป็นของทีมพวกเขาคว้าชัยมาได้สำเร็จ
ลูกดิ่งไม่ใช่ท๊อปฟอร์มวันนี้ ก่อนหน้านัดตัดเชือกทีมโรงเรียนxxx มาเยือนถึงถิ่น ทั้งที่พวกเขาตกเป็นรอง
เพราะโดนทำประตูนอกบ้านไปแล้วลูก กลับสามารถพลิกเอาชนะด้วยคะแนน 2 ต่อ 1 เข้าชิงกันจนได้
แต่ปุ้มกัปตันทีมไม่ยักเอ่ยปากชมลูกดิ่งสักคำ ดันไปยกยอกองหน้ากับพวกที่เหลือว่าเล่นกันท็อปฟอร์ม
ทั้งที่ความจริงรู้แก่ใจดี ถ้าหากไม่ได้ไอ้ผู้รักษาประตูหน้าหล่อสกัดลูกยิงของคู่แข่งไว้ถึงสองลูก คงไม่มีทางได้มานั่งหัวเราะ
หน้าระรื่นกันอยู่อย่างนี้ สองแมทที่ผ่านมา ทั้งการเหย้าเยือนก็ได้ไอ้ลูกหมาหน้าอ่อนที่ไม่มีใครเห็นความสำคัญ
รักษาประตูไว้ได้เหนียวแน่น ทั้งที่ทีมเขาพลาดสกัดบอลคู่ต่อสู้ไม่ขาด แต่ไอ้ดิ่งก็ยังทำหน้าที่ปราการด่านสุดท้ายอย่าง
สุดความสามารถ คนที่สมควรต้องยกนิ้วให้คือนายทวารคนนี้ต่างหาก ชัดแจ้งแดงแจ๋ตอนตัดสินดวลจุดโทษหาผู้ชนะ
หลังต่อเวลาพิเศษซึ่งยังไม่มีใครทำประตูฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ ผลออกมาทีมเขายิงเข้าไป 4 ต่อ 2 แค่นี้ก็พิสูจน์แล้ว
พระเอกของงานฮีโร่ของทีมที่ทำให้คว้าถ้วยแชมป์มาครองคือ..‘ลูกดิ่ง’
“คึคึ! พี่ยุทธเมาโค้กเปล่าเนี่ยะ ยอซะเขิน พวกเราเล่นได้เข้าขามาก คู่ชิงฝีเท้าเร็ว แต่ยังยันเสมอจนดวลจุดโทษ
แต่ละคนมุ่งมั่นกันมาขนาดนั้น ผมพลอยฮึกเหิมไม่ยอมแพ้ไปด้วย พลังใจส่วนใหญ่มาจากพวกเราในทีม
พี่เล่นอวยกันแบบนี้บอกตรงๆ เขินวะ” ลูกดิ่งยิ้มใสซื่อไม่เสแสร้ง หน้าหล่อติดหวานชวนมองเข้าไปใหญ่
“สาด..หน้าอย่างกูเนี่ยะนะเมาโค้ก ไม่ติดโค้ชห้ามไม่ให้เหล้าเข้าปากล่ะก็ กูขอดวลกับมึงไม่เมาไม่เลิก”
ยุทธพูดพร้อมพยักเพยิดไปหัวโต๊ะ มีครูบาอาจารย์หลายท่านมาร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะครั้งนี้ นักฟุตบอลอีก 16 คน
กลายเป็นเหมาห้องแอร์ขนาดกลางเป็นการส่วนตัว แถมคำสั่งเด็ดขาด..งานนี้ยกเว้นของมึนเมา พวกเขาจึงดื่มฉลองด้วยโค้กแทน
“คึคึ!..เอาน่าหงุดหงิดทำไม พวกอาจารย์ก็โค้กเหมือนกับเรา ไม่ได้สองมาตรฐานนี่พี่ มาๆ..ไม่ดวลเหล้าแต่เรา..
ยังมีโค้ก..ชนพี่ชน” หน้าหล่อยิ้มละไมจนยุทธอดยิ้มตามไม่ได้ สองหนุ่มยกแก้วโค้กชนกันเองเป็นที่เฮฮา เหมือนถูกตัดขาด
จากกลุ่มคนส่วนใหญ่ ใช่ว่ายุทธไม่มีเพื่อน มิดฟิวล์ฝีเท้าเยี่ยมตัวเดินเกมอย่างเขา ในทีมมีแต่ต้องการสร้างไมตรีด้วย
ขืนใครตั้งแง่มีหวังยุทธไม่ส่งบอลให้เล่นแน่ แต่ไอ้ที่สละตัวเองมาจ้อกับนายทวารรุ่นน้อง เพราะเห็นไม่มีใครคิดจะคุยกับมัน
ปล่อยมันนั่งคนเดียวก็น่าสงสาร
ที่พวกนั้นเมินลูกดิ่งไม่ต้องคิดให้ปวดหัว คำสั่งบอยคอตกัปตันทีม ลูกทีมไม่มีใครกล้าหือ ยกเว้นยุทธที่ไม่ใส่ใจ
และไม่คิดสนใจทำตาม เขามีจุดยืนเป็นเอกเทศ สิ่งไหนพอใจทำเขาทำ สิ่งไหนไม่พอใจต่อให้ใครบังคับอย่าหวังเขาจะทำตาม
อย่าว่าแต่คำสั่งของปุ้มซึ่งไร้เหตุผล แค่มีคดีส่วนตัวกับลูกดิ่ง เกิดจากเด็กที่ควงออกหน้าให้ความสนใจไอ้หน้าอ่อนรูปหล่อ
จนใครต่อใครรู้กันทั่ว ตัวเองเสียหน้าแล้วหันมาเล่นงานด้วยวิธีงี่เง่า ยุทธไม่เอาด้วยคนหนึ่งล่ะ..
ระหว่างที่พวกหนุ่มๆ รื่นเริงอยู่นั้น มีแขกพิเศษมาเยือนพร้อมทีมติดตามสามคน คณะอาจารย์รีบลุกขึ้นต้อนรับ
ประกาศให้พวกหนุ่มๆ ลุกยืนให้เกียรติคนเหล่านั้นด้วย
“พวกเราให้เกียรติต้อนรับคุณวิทยา บุตรพรหม ผู้จัดการสโมสรxxx ของบริษัทไบรอันปิโตเลียมกรุ๊ป
และคุณดนัย ขุดสิงห์ ผู้ฝึกสอนสโมสรพร้อมทีมงาน ที่ท่านสละเวลามาร่วมแสดงความยินดีกับเราในครั้งนี้ด้วย”
เสียงประกาศลั่นห้อง ทำให้ทุกคนเงียบกริบในฉับพลัน สายตาแต่ละคู่ต่างจ้องแขกผู้มาเยือนตาค้างเรียบร้อย
แค่เอ่ยชื่อพร้อมตัวเป็นๆ ยืนอยู่ข้างหน้า ทำเอาพวกหนุ่มๆ ใจเต้นลุ้นระทึกแทบหลุดออกนอกอกด้วยซ้ำ
ทำไมพวกเขาจะไม่รู้จัก สโมสรนี้ดังคับฟ้าเมืองไทย คว้าแชมป์ลีกแถมปัจจุบันยังคะแนนนำโด่งอันดับแรก
ยังเป็นสโมสรที่นักเตะอย่างพวกเขาใฝ่ฝันเข้าไปเป็นสมาชิกในทีม แค่ได้สัมผัสไหล่นักเตะชื่อดังคับฟ้าเมืองไทย
ถึงไม่ได้เป็นตัวจริงลงเล่นในสนาม ไปวิ่งเก็บบอลพวกเขาก็แทบจะปรี่เข้าไปกราบเท้าขอเอาด้วยซ้ำ ประสาอะไรค่าตัวแต่ละคน
เป็นเศรษฐีได้ในพริบตา เลี้ยงดูพ่อแม่ญาติพี่น้องได้สบายโดยไม่ต้องลำบาก นี่คือฝันสูงสุดของนักเตะที่อยากได้เป็นส่วนหนึ่ง
ใจแทบขาด กุนซือระดับประเทศมาโผล่ที่งานฉลองเล็กแบบนี้ นอกจากมาแสดงความยินดีกับชัยชนะแล้ว
ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน..
“สวัสดีครับบบบ!!!” พวกหนุ่มๆ ต่างยกกระพุ่มมือไหว้นอบน้อม ประสานเสียงกล่าวคำว่าสวัสดีเซ็งแซ่
“ตามสบายนะพวกเรา..ไม่ต้องเกรงใจ” กุนซือวิทยา บุตรพรหม ผู้จัดการคนดังโบกมือเป็นกันเอง
ด้วยวัยเฉียดหกสิบเส้นผมขาวแซมดำประปราย กลับทำให้ร่างสูงใหญ่ของเขาดูภูมิฐานเข้าไปอีก หนุ่มๆ ได้รับอนุญาตให้นั่งลง
หลังพวกผู้ใหญ่เชื้อเชิญกันร่วมโต๊ะ สนใจคุยกันส่วนตัว
เสียงในห้องจากเดิมเฮฮาพานเปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบไปแล้ว จุดสนใจโฟกัสไปที่คนดังเหล่านี้
มีแต่คนอยากรู้มาด้วยจุดประสงค์ใด
สุดท้ายแล้วยังคงเป็นปริศนา ไม่มีใครล้วงข้อมูลจากการพูดคุยของพวกเขาได้ ดูเหมือนจะมาทักทายคุยสัพเพเหระ
ถึงแวดวงฟุตบอลทั่วไปไม่มีประเด็นไหนพอให้หนุ่มๆ ได้ลุ้นคอโก่งอาจมีใครได้รับคัดเลือกเข้าไปเป็นเด็กใหม่ในสังกัดของ
สโมสรดังอย่างที่คาดหวัง ก่อนงานเลี้ยงจะปิดฉากลงหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง..
“ดิ่งไปโรงเรียนนะครับแม่..ฟอด!!” การแสดงความรักความผูกพันของแม่ลูก
เป็นกิจวัตรประจำวันที่ลูกชายร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าทำประจำ และญาดาก็คุ้นชินเสียเหลือเกิน
ลูกดิ่ง คือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอเพียงคนเดียว หลังผู้นำครอบครัวประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อสี่ปีก่อน
อาชีพข้าราชการระดับ 6 ของกรมที่ดิน เธอมานะเลี้ยงดูลูกด้วยตนเองอย่างเข้มแข็ง สองแม่ลูกต่างเข้าอกเข้าใจกันดี
ชื่อลูกดิ่งเป็นพ่อเขาตั้งให้ ด้วยเหตุผลง่ายๆ พ่อเขาชอบเล่นลูกดิ่งและเห่อมาก ในช่วงที่เธอกำลังตั้งครรภ์ ชื่อลูกดิ่งจึงมีที่มา
เงินเดือนข้าราชการของเธอ ไม่ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่สะดวกสบายมากนัก ถ้าไม่ได้เงินประกันชีวิตก้อนโตพอสมควร
ของสามีทิ้งไว้ให้ พร้อมบ้านชั้นเดียวเล็กๆ ในหมู่บ้านจัดสรร ทำให้เธอกับลูกชายอยู่กันอย่างมีความสุข แม้จะไม่มีสามีอันเป็นคู่ชีวิต
เธอก็ไม่คิดจะเปิดใจให้ใครเข้ามาอีก ด้วยความรักลูกไม่อยากให้เกิดปัญหาลูกเลี้ยงพ่อเลี้ยงตามมาภายหลัง
การเสียสละในส่วนนี้ลูกดิ่งยอมรับนับถือน้ำใจแม่มาก ทั้งที่แม่ยังมีใครต่อใครให้ความสนใจสานไมตรี
แต่แม่ก็วางตัวดีมาโดยตลอดไม่เคยให้ใครล้ำเส้นแม้แต่น้อย เขาจึงมุ่งมั่นที่จะเป็นนักฟุตบอลอาชีพ
เพื่อเป็นกำลังหลักดูแลแม่ในอนาคต
“ตั้งใจเรียนนะลูก..ดูแลตัวเองให้ดี” คำที่เธอย้ำลูกชายเสมอก่อนออกจากบ้านไปเรียน ลูกดิ่งไปเรียนแต่เช้า
เพื่อเข้าอบรมเทคนิคการเล่นด้านทฤษฏีของฟุตบอลก่อนเข้าเรียนตามปกติ เธอรู้ลูกรักกีฬาชนิดนี้เป็นชีวิตจิตใจ
สนใจตั้งแต่จำความได้ โดยมีพ่อที่จากไปเป็นคนจุดประกายให้ทุกอย่างล้วนได้จากพ่อ คนพาลูกดิ่งเล่นฟุตบอลตั้งแต่เล็ก
และลูกก็ชอบนับตั้งแต่นั้นมา ญาดายิ้มตามแผ่นหลังกว้างในเสื้อนักเรียนสีขาวของลูกชายที่เดินอาดๆ ออกจากประตูรั้ว
ไปขึ้นรถเมล์ปากซอย แม้ร่างกายสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลารูปหน้าหวานได้เธอมาเต็มๆ แต่ลูกดิ่งก็ยังดูเป็นเด็กในสายตาวันยังค่ำ
เธอภูมิใจในตัวลูกคนนี้มาก หากสามีของเธอมีโอกาสเห็น คงภูมิใจไม่ต่างกัน...
“ดิ่ง..ทางนี้ค่ะ” เสียงใสน่ารักส่งยิ้มมาให้ พร้อมกวักมือเรียกร่างสูงสะพายกระเป๋าอย่างเท่ เดินมายังไม่ถึงประตูโรงเรียน
ก็เจอเข้ากับสาวรุ่นพี่ที่ไม่พึงปรารถนาแบบหมดทางเลี่ยง เธออยู่กับเพื่อนอีกสามคน พากันส่งยิ้มให้เขาโดยพร้อมเพรียง
“พี่ปอมาทำอะไรแต่เช้า..หรือมารอพี่ปุ้ม” ลูกดิ่งเฉไฉเน้นถึงกัปตันทีมซึ่งเป็นคู่ควงของเธอแทนด้วยหน้าตาซื่อๆ
โดยไม่ลืมยิ้มตอบเพื่อนเธอที่มองเขาตาหวานระยิบ
“เปล่า..พี่ไม่ได้มารอปุ้ม มารอดิ่งต่างหาก” นอกจากเธอจะไม่รับมุกยังยิงตรงไม่อ้อมสักนิด
“รอผม..มีธุระอะไรครับ” เขายังตีมึนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ทั้งที่รู้ดีว่าโอปอสาวน่ารักสุดฮอตจากโรงเรียนหญิงใกล้ๆ
มาด้วยจุดประสงค์ใด
“แหม..ถ้าพี่ไม่มาดักรอแบบนี้ เราจะมีโอกาสคุยกันเหรอ ดิ่งทำเหมือนกำลังหลบหน้าพี่อยู่” สาวเจ้าเล่นตรงจุด
เขาแอบสะอึกเพราะเป็นความจริง แต่จะให้ยอมรับดูเป็นการทำลายน้ำใจไปหรือเปล่า เข้าขั้นไม่ให้เกียรติหักหน้าผู้หญิงด้วยซ้ำ
ไม่ใช่นิสัยของเขาที่จะทำอย่างนั้น ลูกดิ่งได้รับการอบรมในเรื่องให้เกียรติผู้หญิงเป็นอย่างดี จากแม่ผู้อารีย์แสนดีของเขา
“ผมมีเหตุผลอะไรต้องหลบหน้าพี่ปอเล่า พี่ปอคือแฟนกัปตันทีมผม เห็นกันเป็นประจำ พี่มานั่งรอพี่ปุ้มซ้อมบอลทุกเย็น
เจอผมทุกวัน มาว่าผมหลบหน้าไม่มีเหตุผลสักนิด” แถแล้วงานนี้ ยอมรับเต็มปากว่าแถสด
“เหมือนกันที่ไหน เราแทบไม่ได้คุยกัน พี่มานั่งดูดิ่งซ้อมต่างหาก ส่วนปุ้มเรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรสักหน่อย
ดิ่งทำไมดูยัดเยียดพี่ให้ปุ้มนัก พี่ไม่อ้อมค้อมแล้ว ถ้าดิ่งพูดแบบนี้แสดงว่าเกรงใจปุ้มอยู่ใช่ไหม พานไม่ยอมมองหน้าพี่”
หนักเข้าไปใหญ่ สาวเจ้ารุกแรงจริง งานนี้เหมือนไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ชิ่งอีกแน่แท้
“อ้าวดิ่งมาแล้วไม่รีบเข้าไปวะ เดี๋ยวก็โดนโค้ชเล่นเอาหรอก” เหมือนมีพ่อพระมาโปรด
ยุทธโผล่มาได้จังหวะหน้าสิ่วหน้าขวานพอดี
“ผมกำลังจะไปพอดี..โทษนะครับพี่ปอ ผมต้องรีบเข้าอบรมกับโค้ช” เป็นการชิ่งอย่างมีตัวช่วย
โอปอได้แต่มองด้วยสีหน้าผิดหวังที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ในเมื่อยุทธเดินมาคว้าคอดิ่งลากออกไปต่อหน้าต่อตา
แทบไม่ให้เวลาเธอได้ค้านแม้แต่น้อย
“อ้าวปอ..มารอปุ้มเหรอ” หางเสียงทุ้มเข้มดังตามหลังยังพอได้ยิน
ถึงกับทำให้ยุทธกระชับวงแขนที่กอดคอร่างสูงในเชิงหยอกไปที
“โชคดีหวิดตายนะมึง ถ้าช้าอีกก้าวเงาหัวมึงขาดแน่..ไอ้ดิ่ง” ยุทธพูดรอดไรฟันให้ดูน่ากลัว
“เกือบไม่รอดวะพี่ ขอบใจมากพี่ยุทธ ไม่ได้พี่ผมหงายเงิบซวยแน่ๆ” รู้สึกสำนึกบุญคุณพี่ยุทธจริงๆ
การหลีกผู้หญิงนิสัยตรงเป็นขวานผ่าซาก แถมมีความพยายามสูงอย่างโอปอ เป็นอะไรที่เขาแพ้ทางอย่างหนัก
หาทางออกไม่ค่อยเจอ จึงใช้วิธีเลี่ยงไม่ประจันหน้ามาโดยตลอด แต่คราวนี้คุณเธอเล่นมาดักรอแต่เช้า
จนแต้มจะชิ่งหนีอย่างเคย นี่ไม่อยากนึกภาพ ถ้าพี่ปุ้มมาเห็นตอนเธอกับเขายืนคุยกัน คงตีความไปใหญ่โต
ว่าแอบตีท้ายครัวอีกตามเคย สุดท้ายกลายเป็นเขาเองที่ต้องรองรับอารมณ์ไปเต็มๆ เผลออาจจะหนักกว่าเก่า
ที่ผ่านมาก็ล็อบบี้บอยคอตเขาอยู่แล้ว
“เอาล่ะ..วันนี้พอแค่นี้ เหลืออีกสิบนาทีเข้าแถว ที่เหลือแยกไปได้ ยกเว้นปุ้ม ยุทธและดิ่ง..อยู่ก่อน”
โค้ชชื่อที่พวกเขาเรียกชินปาก ทั้งที่ความจริงแกเป็นอาจารย์หัวหน้าหมวดพลานามัยชื่อภุชงค์
แต่นักฟุตบอลทั้งทีมไม่ว่าจะรุ่นเก่ารุ่นใหม่ นิยมเรียกง่ายๆ ว่าโค้ชเป็นอันรู้กัน
สั่งกัปตันทีมกองหน้า มิดฟิวล์ตัวรุก และนายทวารหน้าหล่ออยู่ต่อ โดยปล่อยพวกที่เหลือให้กลับไปเตรียมตัว
เข้าแถวเคารพธงชาติ ท่ามกลางสายตาสงสัยแกมใคร่รู้ของแต่ละคน ส่วนใหญ่คาดเดาว่าคงเป็นการเคลียร์เรื่องบาดหมาง
กันหรือเปล่า มาถึงวันนี้พวกเขาคว้าถ้วยแชมป์มาครองเป็นผลสำเร็จ หลังจากนี้ไม่มีแมทแข่งแล้ว รอแค่คัดตัวเด็กใหม่มาแทน
กลุ่มรุ่นพี่ที่จะจบไป หนึ่งในนั้นคือปุ้มซึ่งอยู่ม.6 โอกาสนี้คงเป็นจังหวะเหมาะที่จะเคลียร์ปัญหาภายในระหว่างลูกดิ่งกับกัปตันปุ้ม
อย่างน้อยโค้ชไม่โง่ที่จะดูไม่ออกว่ามีสงครามเย็นเกิดขึ้น ส่วนยุทธอาจเป็นพยานปากเอกให้ข้อมูลเพิ่มเติมได้ดีกว่าใครอื่น
จึงมีคำสั่งให้อยู่ด้วย...
“เราสามคน ก่อนอื่นครูขอแสดงความยินดีด้วย ความฝันพวกเธอเดินทางมาถึงแล้ว” ปุ้ม ยุทธ ลูกดิ่งหันมองกันเลิกลั่ก
อย่างไม่เข้าใจโค้ชพูด แต่คงเป็นเรื่องดี ความฝันอะไรที่เดินทางมาถึง หรือว่า...?
“อย่าบอกนะครับ พวกผมจะได้เล่นสโมสร” ยุทธแหกปากถามก่อนใครเพื่อน
“อืม..เธอสามคนโดนตาเข้าแล้ว” ลูกดิ่งฟังเหมือนกำลังฝันอยู่ ไม่น่าเชื่อวัยเขาแค่ 16
ได้เข้าไปยืนในกีฬาอาชีพแล้วเหรอเนี่ยะ
“จริงใช่ไหมโค้ช ไม่ได้ล้อพวกผมเล่น” พี่ปุ้มย้ำเสียงตื่นเต้นดีใจอย่างเก็บไม่มิด
“จริงสิ..ทำไมครูต้องล้อพวกเธอเล่น แถมเป็นครั้งแรกของโรงเรียนเราเลยก็ว่าได้ ที่เด็กถูกคัดเข้าไปเล่นสโมสร
ไบอันปิโตเลียมกรุ๊ป” ชื่อนี้ทำทุกคนถึงกับตาเหลือกชะงักตามกันเป็นแถว แค่ฝันว่าได้เล่นให้ลีกสโมสรก็เกินคาดมหาศาล
ไม่ว่าจะได้สโมสรไหนขอเป็นจุดเริ่มต้น ค่อยไปพัฒนาฝีมือสร้างชื่ออีกครั้ง เมื่อนั้นค่อยขยับเพิ่มค่าตัวเล่นให้สโมสรยักษ์ใหญ่
ทีหลังเหมือนรุ่นพี่หลายๆ คน
แต่นี้เหลือเชื่อสุดๆ สโมสรยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่งถึงกับเลือกพวกเขา แทนที่จะเป็นนักเตะชื่อก้องดังคับประเทศ
เหมือนโยโย่..เทพบุตรแข้งทอง ศูนย์หน้าตัวรุกลูกครึ่งอาเซอร์ไบจาน ลูกชายเจ้าของสโมสรไบอันปิโตเลียมกรุ๊ป
โดยคุณทวีทรัพย์ เจริญลาภไพศาล พ่อชาวไทยแท้แต่งลูกสาวมหาเศรษฐีชาวอาเซอร์ไบจาน มีทายาทสามคน
คนกลางคือโยโย่ ที่คลั้งไคล้ฟุตบอลบวกพรสวรรค์ กลายเป็นศูนย์หน้าสุดหล่อแข้งทองด้วยวัยเพียง 24 ปี
“นี่พวกผมไม่ได้กำลังฝันใช่ไหม” ยุทธถึงกับหันไปตบแก้มปุ้มแปะๆ เพื่อพิสูจน์อย่างลืมตัว
“สัดยุทธ..ลามปามเดี๋ยวกูตบหัวทิ่ม” แต่กัปตันอารมณ์ร้อนก็ถลึงตาใส่อย่างเอาเรื่อง ยังไงยุทธก็รุ่นน้องม. 5
ยอมได้ที่ไหนมาปีนเกลียวเสียการปกครองหมด ถึงแม้ยุทธจะออกนอกกรอบเขาอยู่เป็นประจำก็เถอะ
“โทษทีว่ะปุ้ม กูต้องการทดสอบว่าพวกเราไม่ได้กำลังฝัน หรือไม่โค้ชก็เล่นแรง” ประโยคสุดท้าย
ทำให้แต่ละคนหันไปจ้องหน้าโค้ชภุชงค์ เพื่อขอคำยืนยันอีกครั้ง
“เรื่องจริง จำวันที่เราฉลองถ้วยแชมป์กันได้ไหม คุณวิทยา บุตรพรม ผู้จัดการสโมสรมาเยือน
นั่นคือการมาทาบทามเธอสามคน พวกเขาดูนัดชิงสองนัดทั้งเหย้าเยือน ก่อนเราคว้าแชมป์มาครอง
ติดตามการเล่นพวกเธอมาตลอดตั้งแต่นัดแรก ต้องการคัดเด็กรุ่นใหม่ไปฝึกในสโมสร ยังไม่ถือว่าเป็นตัวจริงหรอก
แต่ถ้ามีความตั้งใจพัฒนาฝีมือเทียบขั้นนักเตะที่มีอยู่ได้ ถึงเวลาพวกเธอจะติด 1 ใน 22 นักเตะที่มีค่าตัวราคาแพงตามตำแหน่ง
แต่แค่เข้าไปฝึกเบื้องต้น พวกเธอก็ได้รับค่าเหนื่อยเดือนละ 15,000 บาท”
“หา..จริงหรือครับ” ต่างพร้อมใจประสานเสียง ถ้านับตามฐานะแล้วทั้งสามคน ปุ้มมีฐานะทางครอบครัวดีกว่าใครหมด
รองลงมาคือยุทธ คนที่ด้อยสุดคือลูกดิ่ง ด้วยวัยแค่นี้เงินเดือนขนาดนี้ ทั้งที่ยังไม่มีชื่อติดทีมผู้เล่น ก็เกินพอแล้วสำหรับพวกเขา
“แล้วพวกเราต้องทำยังไงครับ” เป็นครั้งแรกที่ลูกดิ่งมีโอกาสถาม หลังนั่งตะลึงอึ้งมาหลายนาทีก่อนหน้า
“ปิดเทอมที่จะถึง พวกเธอต้องเข้าค่ายฝึกร่วมกับเด็กอีก 7 คน เขาจะคัดเอาที่ดีที่สุดในแต่ละตำแหน่งผู้เล่น
ไปเป็นตัวสำรองของสโมสรที่หมดสัญญาลง หรือไม่ก็ย้ายไปเล่นให้สโมสรอื่น นั่นหมายถึงพวกเธอมีคู่แข่งในการคัดตัว
ตำแหน่งละ 1 เท่านั้น ประกบคู่วัดความสามารถแข่งขันกันเอา เก็บตัวปิดเทอมใหญ่ 2 เดือน
หากใครติดเขาจัดให้เข้าอยู่บ้านพักสโมสร
ได้ข่าวใหญ่โตหรูหราสะดวกสบาย พร้อมสนามซ้อมส่วนตัวอย่างดีคนนอกยังไม่เคยได้เข้าไปชมด้วยซ้ำ
ส่วนเรื่องการไปเรียนหนังสือ มีรถรับส่งบริการให้เป็นพิเศษ สำหรับเด็กที่ได้รับคัดเลือก” ทุกอย่างฟังดูดีหมด
คราวนี้เขาก็สามารถมีเงินช่วยแบ่งเบาภาระให้แม่บ้างแล้ว ลูกดิ่งยิ่งคิดยิ่งภูมิใจตัวเอง เขาจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง
ต้องคว้าตำแหน่งตัวสำรองมาให้ได้เป้าหมายใหม่ที่ทำให้เขามุ่งมั่น นับแต่นี้อีกไม่ถึงเดือนที่จะพิสูจน์ตัวเอง...
[โยโย่]
มาตอนแรกประเดิมกันแล้ว
ทายกันต่อไป ใครคือพระเอก นายเอก
ขอบคุณกับการต้อนรับ มีหลายคนไม่ชอบฟุตบอล
แต่..ชอบนักฟุตบอล..อร๊ากกกก..เหมือนกานนนนน..เรย...แสบจุบเบยยยย 5555+++
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
