สนามรัก..นักบอล
Part 6 ไม่รู้กี่โมง..เขาไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก ไม่แน่ใจคนตัวใหญ่เห็นเป็นเงาคลุมโปงบนเตียง พอใจตื่นเวลาเดียวกันหรือเปล่า จึงเลือกไม่ตั้งนาฬิกา
ป้องกันปัญหารบกวนเจ้าของห้อง ไม่อยากชะตาขาดแต่เช้า นึกภาพคนหน้านิ่งโกรธแล้วขนหัวลุก
เขานอนไม่หลับ ทั้งแปลกที่ทั้งมีเรื่องรบกวนใจ บรรยากาศอึมครึมเสมือนกำแพงไร้สภาพกดดันความสัมพันธ์พี่โย่กับเขา
ใช่เป็นเรื่องน่ายินดี เมื่อเขาฝันให้ติดทีมนักเตะ อย่างน้อยคนๆ นี้มีส่วนให้เขาได้รับพิจารณาไม่มากก็น้อยย่อมมีอิทธิพลแน่นอน
เชื่อว่าไม่มีพี่แทคคนไหนที่ผู้บริหารสโมสรไม่เรียกถามถึงพฤติกรรมของเด็กที่มาเข้าค่าย ต่อให้อ้างเหตุผลให้พี่เลี้ยงดูแล
แนะนำระหว่างที่ซ้อมตามเกณฑ์ที่กุนซือวิทยาแจ้งเบื้องต้น เขาคิดว่าอาศัยพี่ช่วยสอดส่องอุปนิสัยส่วนตัวพวกเขาด้วยแน่
ฝีมือดีแต่นิสัยไม่ผ่านเข้าใครไม่ได้รังแต่จะสร้างปัญหา ถึงขั้นนั้นคงมีเหตุผลที่ผู้บริหารไม่รับเข้าร่วมทีม ไม่ใช่ตัดสินเพียงแค่
วัดฝีมือการเล่นความสามารถ องค์ประกอบโดยรวมมีส่วนสำคัญ
ภายในห้องยังคงมืด หยิบมือถือกดดูเวลาเพิ่งตีห้า ตารางวิ่งหกโมงเช้าเหลืออีกชั่วโมง จะให้นอนต่อคงไม่ไหว
ตัดสินใจเก็บฟูกนอนพับผ้านวมหมอนซ้อนอย่างเป็นระเบียบ อาศัยสายตาคุ้นกับความมืดย่องเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย
ดีเสียอีกไม่ต้องระแวงพี่โย่ตื่นมาใช้ห้องน้ำเข้า เลือกเวลาไม่ตรงกันสะดวกทั้งสองฝ่าย
ลูกดิ่งใช้เวลาโดยรวมไม่ถึงยี่สิบนาที ก็พร้อมในชุดกีฬากางเกงขาสั้นสำหรับออกกำลังกาย ร่างสูงเพรียวเหลียวดู
คนบนเตียง อยู่ในท่านอนหงายหน้าคมดูดีปานดาราฮอลลีวู้ด ไม่แปลกใจทำไมในกระแสโซเชียลเน็ตเวิร์คถึงฮือฮายกให้เป็น
หนุ่มสุดฮ็อตของวงการลูกหนังขณะนี้ ตัวเป็นๆ ที่กำลังหลับคิ้วเข้มจมูกโด่งเคราตรึม แผงอกล่ำขนดกดำเกาะกันเป็นแพ
ผ้าห่มนวมหล่นติดตรงสะโพกเผยผิวสองสีกล้ามเนื้อสวยดูน่าอิจฉา เขาเผลอกวาดสายตาสังเกตไปทั่ว เห็นผิดปกติตรง
ส่วนกลางลำตัวไม่ตั้งใจ บริเวณนั่นขึ้นรูปวัตถุบางอย่าง ไม่อยากคิดแต่ในหัวดันแวบขึ้นมาเฉย
“ฉิบหาย!..อาวุธพิฆาตหรือนี่” เผลออุทานเบาๆ ก่อนหันหน้าหนีเดินดุ่มเปิดประตูห้องออกไปอย่างเงียบกริบ
ไม่อยากนึกถึงรูปร่างที่แท้จริงอะไรจะอลังการขนาดนั้นเชียววะ หยิบผ้ากันเปื้อนคาดเอวปิ้งขนมปังทอดไข่ดาวกับไส้กรอกเบคอน
อย่างคล่องแคล่ว อยากผูกไมตรีเจ้าที่ให้คืบหน้าในทางที่ดีกว่านี้ ท่าทางกระตือรือร้นเป็นพิเศษ แม้ไม่รู้คนตัวโตชอบรสชาติกาแฟ
แบบไหน ตัดสินใจชงสูตรมาตรฐานกาแฟสองช้อน ค๊อฟฟี่เมทหนึ่งน้ำตาลหนึ่งใส่แก้วเอาไว้ รอแค่กดน้ำร้อนเป็นอันพร้อมเสิร์ฟ
นาฬิกาหน้าตรงทีวีตีห้าครึ่ง แอบคิดทำไมพี่โย่ยังไม่ตื่น ย่องกลับเข้าห้องนอนเจตนาดีหากพี่เขายังไม่ตื่น
จะยอมเสี่ยงลองปลุกดู หวังว่าคงไม่อารมณ์บูดใส่กันนะพี่..?
ปรากฏไม่เห็นคนตัวใหญ่อยู่บนเตียง ผ้านวมถูกพับวางเรียบร้อยเตียงนอนขึงตึงเปรี๊ยะ เสื้อกางเกงที่ทิ้งปลายเตียง
ตั้งแต่เมื่อคืนอันตรธานหายไปแล้ว เขาไม่ได้เก็บไม่อยากโดนตำหนิว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง เลยปล่อยให้มันกองอยู่แบบนั้น
แค่ย้ายที่เล็กน้อยจากบนหน้าเขาเป็นปลายเตียงแทน
“คงอยู่ในห้องน้ำ” พูดกับตัวเอง กลับไปจัดของรองท้องตอนเช้ากะเอาใจเจ้าถิ่นต่อ ไม่นานนักประตูห้องนอนเปิดออก
พร้อมร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงวอร์มตัวเดิมเสื้อกล้ามเองก็ด้วย ผ้าขนหนูเล็กสีขาวพาดติดที่คอเช่นเคย ในมือหิ้วถุงเท้ารองเท้าสตั๊ด
สีหน้าดูสดชื่นเหมือนคนได้รับการพักผ่อนมาเพียงพอ เดินออกมามีชะงักนิดนึง ใช้สายตาจ้องจานขนมปังไข่ดาวบนโต๊ะ
ที่เขาจัดไว้นิ่ง ลูกดิ่งยิ้มกว้างเอ่ยปากชวนอย่างที่ตั้งใจ
“พี่โย่ทานกาแฟอาหารเช้ารองท้องก่อนสิครับ” น้ำเสียงห้าวทุ้มเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มไม่กี่ปี
แสดงความคาดหวังจนปิดไม่มิด คนฟังยังคงเป็นหุ่น ก่อนปรายตามองใบหน้าอ่อนเยาว์
“ทีหลังไม่ต้องทำ ลุกวิ่งตอนเช้าเล่นฟิตเนต พอดีได้อ้วกออกหมด” หน้าที่กำลังระบายยิ้มถึงกับเจื่อนไปทันที
เขาลืมสนิทไม่ควรให้มีอาหารตกท้องก่อนออกกำลังกาย แต่กาแฟคงไม่เป็นไร คิดได้ยังไม่ละความพยายาม ไหนๆ ก็ชงไว้แล้วด้วย
“กาแฟพอได้สิครับ” ยังมีความหวังจะได้รับการเหลียวแลกาแฟที่อยู่ในแก้วเห็นควันยังกรุ่นอยู่
“ฉันไม่ดื่มกาแฟเช้าขนาดนี้ หลังซ้อมเสร็จไปทานแคนทีนเขาจัดไว้เหมือนที่เธอทำมีหมด จะเสียเวลาไปทำไม”
คำปฏิเสธตรงๆ ทำเอาคนชวนหมดคำพูดปิดปากเงียบ คิดไปเรียบร้อย ‘กูเสือกเอง’
“อีกอย่าง..ฉันดื่มกาแฟดำ” ลูกดิ่งถึงกับเผลอยิ้ม แม้ไม่เข้าใจทำไมเขารู้สึกดีขึ้นมาเฉย อย่างน้อยเหตุผลที่พี่บอกให้ฟัง
กาแฟแก้วนี้ที่ชงไว้คงรู้ว่าเขาใส่น้ำตาลกับค๊อฟฟี่เมต ไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว
“ยิ้มอะไร..ไปใส่รองเท้าสิ..ไม่ไปหรือไง” ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ ถอดผ้าคาดเอวเก็บลิ้นชักครัว ก้าวฉับๆ เข้าห้องนอน
หยิบรองเท้าสตั๊ดในตู้ห้องน้ำ ทำเวลาเร็วปานแสง กลับออกมาคนตัวโตสวมถุงเท้ารองเท้าเรียบร้อยแล้ว นั่งเก้าอี้จ้องอาหารที่เขาทำ
เหมือนแสกนหาสิ่งผิดปกติ ลูกดิ่งรีบสวมถุงเท้ารองเท้าให้เรียบร้อย จังหวะอีกฝ่ายหันมามอง
“เอาผ้าขนหนูติดไปด้วย ไว้ซับเหงื่อ” คำพูดลอยๆ แม้ฟังไม่รื่นหูนัก แต่กลับทำให้ลูกดิ่งใจชุ่มชื่นไม่มีเหตุผล
เช้านี้มีการพูดคุยมากกว่าเมื่อวาน แถมประโยคเหล่านี้ล้วนแสดงความห่วงใยแฝงอยู่ในนั้น ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับ
ความสัมพันธ์อึมครึมก่อนหน้า ไม่รอช้ายอมเสียเวลาถอดรองเท้าวิ่งปรู๊ดกลับไปหยิบผ้าขนหนูตามที่บอก มีพับเรียงในตู้เยอะแยะ
ติดมือออกมา ไม่รู้สีหน้าตัวเองเป็นยังไง แต่สายตาคมกำลังมองเหมือนเกิดความสงสัย คิ้วเข้มขมวดนิดๆ มองไม่กะพริบ
กระทั่งเขาสวมรองเท้าเสร็จ ฝ่ายถูกมองสัมผัสได้ว่าตกเป็นเป้าสายตาทุกการกระทำ อมยิ้มแก้มแตกเนียนไม่สนใจสายตาจับจ้อง
ของพี่แทคปากหนัก เมื่อทั้งคู่พร้อมแล้ว เจ้าของห้องหยิบคีย์การ์ดจากช่องเสียบดึงขึ้นมา ระบบไฟค่อยดับอัตโนมัติ
พร้อมกับยื่นคีย์การ์ดใบนั้นให้ลูกดิ่ง
“เราเก็บไว้ จะได้ไม่ต้องรอ” ลูกดิ่งยื่นมือรับ ไม่ลืมกระพุ่มไหว้
“ขอบคุณครับ” โยโย่แค่พยักหน้าให้ เดินนำออกประตูไป โดยปล่อยลูกดิ่งรับหน้าที่ปิดตามหลัง
จวบเหมาะเกรียงกับยุทธมาสมทบ เหมือนรออยู่ก่อนแล้ว
“หวัดดีครับพี่เกรียง..ดีครับพี่โย่” สองหนุ่มรุ่นน้องต่างยกมือไหว้พี่แทคอีกฝ่าย ซึ่งได้รับการพยักหน้าแทน
“ไปฟิตกันดิ่ง” เกรียงพูดยิ้มๆ ให้ลูกดิ่ง สี่หนุ่มตรงไปยังลิฟท์เพื่อไปสนามฟุตบอล
ตลอดทางแต่ละชั้นมีคนเรียกลิฟท์ แม้ลิฟท์จะมีสองตัวแต่จำนวนคนเกือบสามสิบกว่าคน
แบ่งไปแล้วย่อมแออัดยัดเยียดอยู่ดี พอลิฟท์เปิด จะเห็นหน้าตาน้องๆ สดชื่นพูดคุยหัวเราะสนิทสนมพี่แทคเพียงชั่วข้ามคืน
แต่พอเห็นคนในลิฟท์ เสียงพูดคุยก่อนหน้าก็จะซ็อฟทันที ยิ่งเข้ามาเบียดในลิฟท์กลายเป็นเงียบกริบ กระทั่งลมหายใจยังได้ยิน
สาเหตุคงไม่ต้องพูดถึง เหมือนเป็นไปอัตโนมัติ นักกีฬาทั้งตัวจริงตัวสำรองและน้องเข้าค่าย แอบเกร็งรังสีที่แผ่จากร่างคนตัวใหญ่
ยืนพิงผนัง แค่ยกยิ้มมุมปากยักคิ้วทักทายเพื่อนนักแตะ เมื่ออีกฝ่ายยิ้มให้และทักพี่เกรียงตามปกติ
ลูกดิ่งเพิ่งรู้ตอนนี้ไหล่เบียดไหล่คนตัวใหญ่ไปแล้ว พื้นที่แคบลงต่างขยับที่ทางให้คนมาใหม่ได้เข้ามาด้วย
กลิ่นสบู่โชยเข้าจมูกจนต้องหันมอง เห็นแค่รูปหน้าด้านข้าง ถ้าจะมองให้เต็มตาต้องเงยทำองศา ‘จะสูงไปไหน’
มัวแต่ตั้งคำถามโดยไม่รู้ตัวได้แหงนหน้ามองเข้าไปแล้ว เกือบสะดุ้งเผลอกระตุกไปที เมื่อสบตาคมเข้มที่จ้องอยู่
ก่อนคิ้วดกดำจะเลิกขึ้นเป็นคำถามโดยไม่ต้องใช้คำพูด 'มองอะไร’ ลูกดิ่งไปไม่ถูก ไม่มีเหตุผลเขามองทำไม
ได้แต่ยิ้มแหย๋ส่งให้คนหน้านิ่งที่จ้องไม่วางตาอย่างจนคำตอบ ก้มหน้าทันควัน โดยไม่ทันเห็นคนที่จ้องเขานั้น
โหนกแก้มกระตุกมุมปากขยับเหมือนกลั้นขำสุดความสามารถ ยิ่งเห็นหน้าขาวแดงก่ำหูแดงเถือก เขายิ่งตลก..?
“ยืดหยุ่นร่างกายทำตามคนนำ” พี่เกรียงบอก นักเตะกว่ายี่สิบเจ็ดชีวิตยืนตีวงในสนามฟุตบอลมาตรฐาน
โดยพี่แทคจะมีน้องยืนใกล้ๆ ไม่ห่าง บ่งบอกใครเป็นพี่แทคของใคร ส่วนพี่ตัวสำรองพี่เทพผู้รักษาประตูจับคู่กันอย่างรู้หน้าที่
คำว่าคนนำของพี่เกรียงในที่นี่ ลูกดิ่งเพิ่งรู้พี่เขาได้จัดเวรนำวอร์มอัพยืดหยุ่นร่างกาย วันนี้เป็นหน้าที่พี่นพดล หรือใครๆ เรียกว่า ‘ดล’
ตำแหน่งกองหลังเซ็นเตอร์นำวอร์ม ท่าวอร์มเบสิคทั่วไปพวกน้องๆ รู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี เช่นบิดสะโพก ลุกนั่ง ก้มเตะปลายเท้า
บิดเอว เตะขาสูง หมุนหัวไหล่ หมุนคอ สะบัดข้อมือข้อเท้า กระโดดขาตรง กระโดดเข่างอแตะหน้าอก ฯลฯ
มีพิเศษพิสดารคือท่าวอร์มจับคู่ เริ่มตั้งแต่การทำสะพานโค้ง ใครหลังแข็งพี่แทคหรือคู่จะคอยประคองให้ลงก่อน
นับถึงยี่สิบแล้วค่อยดึงขึ้น ท่านี้ไม่ต้องพูดถึงเป้าตุงเป็นรูปร่างทุกคน โดยเฉพาะคนตัวใหญ่ตุงเป็นลำยาวกว่าใคร
แม้คนอื่นไม่ธรรมดาแต่ก็ห่างสมควร พี่เกรียง พี่เนตร พี่เทพ น้อยหน้ากันที่ไหน ส่วนนักเตะคนอื่นดูปกติ
รุ่นน้องก็แย่งซีน โดยเฉพาะยุทธขึ้นรูปกว่าใคร ตามด้วยปุ้มก็ใช่ย่อย ที่พูดมาไม่ได้มีใครสนใจสิ่งที่เห็น
แอบทะลึ่งแกล้งเพื่อนเอานิ้วดีดจนเพื่อนทรุดไปกองสนามเพราะจุกก็มี เป็นการแหย่เล่นของพี่ตัวสำรอง
กลายเป็นความเฮฮาครึกครื้นเรียกเสียงหัวเราะและเสียงโวยวายของคนโดนแกล้งวิ่งไล่เตะกันสนุกสนาน
พี่โย่ พี่เกรียง หลายคนสามารถทิ้งตัวลงสะพานโค้งได้แบบไม่ต้องอาศัยคนประคอง ชำนาญกันเป็นอย่างดี
การทำให้ตัวอ่อนเป็นส่วนสำคัญที่จะเอี้ยวหลบคู่แข่งที่เข้าสกัด ความคล่องตัวมีสูงขึ้น พอถึงคิวน้องทำหลายคนทำได้เอง
แต่หลายคนไม่เคยทำมาก่อน จะให้นอนพื้นหญ้าแล้วเด้งตัวขึ้นสะพานโค้งก็ใช่ที วิธีการพี่ต้องเข้ามาช้อนเอวให้น้อง
ทิ้งแผ่นหลังพาดและค่อยหงายหลังลงไปทำสะพานโค้ง หนึ่งในคนที่ทำไม่ได้คือลูกดิ่ง ท่านี้ทีมโรงเรียนไม่เคร่งให้วอร์ม
จึงไม่ชำนาญ ยังมีปุ้มก็ทำไม่ได้เช่นกัน แต่ยุทธไม่ต้องพึ่งพี่เกรียงประคอง ทำได้เองสบายๆ
“อ๊ะ!” ลูกดิ่งใจหล่นวูบ เมื่อจังหวะทิ้งตัวลงไปเขาไม่สัมผัสท่อนแขนที่รองรับช่วงหลังจากพี่แทคหน้านิ่งไม่ได้อยู่ตรงนั้น
เขาคงหงายหลังก้นกระแทกพื้นแน่แล้ว แต่ก่อนจะเป็นแบบนั้นท่อนแขนที่ว่าก็รวบกอดไม่ให้ล้มไปเสียก่อน แถมการกอดแบบนี้
มันดันแนบชิดมากกว่าใช้ท่อนแขนรองช่วยอย่างพวกพี่ๆ เขาทำกัน ลูกดิ่งรู้สึกแปลกๆ สายตาเรียวที่จ้องหน้าหล่อของคนด้านข้าง
ที่มองขำๆ แต่ไม่พูดไม่จา รู้ว่าเจตนาแกล้งกันชัดๆ
“พี่แกล้งผม” เขาเปรยใส่เบาๆ
“ไม่ได้แกล้ง จังหวะทิ้งตัวเราควรเอาฝ่ามือยันพื้นไว้ไม่มีล้ม แต่เราไม่ยอมทำ” มีหน้าย้อนหน้านิ่งอีก
“ผมไม่ชำนาญ บอกพี่แต่แรกแล้วครับ” ลูกดิ่งเถียง
“ไม่ลองทำจะเป็นเหรอ ให้อีกสองเที่ยวต้องกล้า ไม่ต้องกลัวหลังหักล้มก้นกระแทก ตั้งสติจังหวะทิ้งตัวฝ่ามือยันพื้นไว้
ไม่ต้องทิ้งน้ำหนักลงทีเดียว เอนตัวให้ได้มากสุด ค่อยส่งแขนข้ามหัวไปยันไว้ ง่ายกว่าที่เราคิด” ลูกดิ่งเริ่มเข้าใจพี่โย่ต้องการสอน
หากต้องคอยประคองคงประคองกันทุกเช้า แต่ตอนนี้เขายังอยู่ในอ้อมแขนคนตรงหน้าสภาพหงายหลังคุยกัน
“เออ..พี่ดึงผมยืนก่อนครับ ผมจะลองทำตามที่พี่แนะ” โยโย่แทบไม่ต้องออกแรง ร่างสูงเพรียวในอ้อมแขน
ก็กลับมายืนตรงหน้า สีหน้าไม่แสดงความรู้สึก นอกจากแววตานิ่งเฉยไหวระริก ไม่แข็งกระด้างเช่นเคย แววตาแบบนี้
ลูกดิ่งไม่กล้าจ้องนาน ไม่ชินเหมือนแววตาคมดุที่ดูนิ่ง เฉมองรอบๆ เห็นพวกพี่แทคแนะนำน้องๆ ให้ลองฝึกทำเองเช่นกัน
ใช่มีแต่เขาที่พี่โย่สอนบอกกันแต่ตอนแรกก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องหลอกให้ตกใจก่อนก็ไม่รู้..?
“ผมจะเริ่มแล้วครับ” ลูกดิ่งหันมาพูดกับโยโย่ อีกฝ่ายกระตุกยิ้มมุมปากแทนการตอบรับ ร่างสูงเพรียวสมส่วน
เผยท่อนขาอ่อนโผล่พ้นกางเกงบอลขาสั้นขาวเนียนไรขนสวยเซ็กซี่แมน เพิ่มเสน่ห์ให้ดึงดูดสายตาทีเดียว
สังเกตได้พี่เพชรในทีมรู้ดีเป็นเสือไบฯ มองลูกดิ่งเผลอกลืนน้ำลายไม่รู้ตัว โยโย่ส่งตาดุให้
พี่เพชรยอมเบือนหน้าหนีทำเป็นแนะนำน้องแทคตัวเองแทน
ลูกดิ่งค่อยเอนตัวทิ้งลงด้านหลังช้าๆ กระทั่งรู้สึกขาสั่นทนจะไม่ไหว ค่อยวาดมืออ้อมศีรษะ จังหวะนั้นเขาดันหงายหลังเสียก่อน หน้าตาตื่นคิดว่าคงหลังเดาะแน่ ใจหล่นอยู่ตาตุ่ม ผิดคาดมีท่อนแขนแกร่งช้อนรับร่างของเขาไว้ได้ทันท่วงที
“ใจเย็น..ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มนุ่มได้ยินครั้งแรก ทำให้ลูกดิ่งใจชื้นทันที เผลอถอนหายใจโล่ง
นึกว่าพี่โย่จะรับไม่ทันเสียอีก พูดเพราะก็เป็นนี่นา ทำไมถึงติดพูดห้วนสั้นก็ไม่รู้ ทอดเสียงอ่อนแบบนี้ฟังดูดีกว่า
“ขอบคุณครับพี่ ผมแย่จริงๆ” ลูกดิ่งขอบคุณ พร้อมบริภาษตัวเองที่ดันไม่เอาไหน ทำไม่สำเร็จ
“ลองอีกที อย่าทิ้งตัวเร็ว” รอบสามเขาใจเย็นขึ้น ควบคุมตัวเองได้ดีสามารถทำได้สำเร็จ
พอทำได้แล้วรอยยิ้มสดใสน่ามองก็ปรากฏบนหน้าแดงก่ำของเด็กหนุ่ม เพราะเลือดลงไปเลี้ยงหัวเยอะ
ยิ่งส่งให้หน้าแดงแปร๊ดเข้าไปใหญ่ นับได้แค่สิบก็ต้องอาศัยโยโย่ดึงหลังขึ้น
เพราะลูกดิ่งเกร็งกล้ามท้องให้ขึ้นมายืนเองยังไม่เป็น
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยพัฒนา อีกหน่อยต้องเกร็งกล้ามท้องเด้งขึ้นมายืนเอง”
“ครับพี่” ลูกดิ่งขานรับพร้อมรอยยิ้มระบายบนหน้า โยโย่จ้องนิ่งก่อนจะเบือนหน้าไปหาเกรียง
เป็นการบอกกลายๆ ว่าได้เวลาแล้ว
“เอาล่ะ..วิ่งให้ครบสิบรอบสนามบอลแล้วขึ้นฟิตเนต ให้เวลาไม่เกินสิบหานาที..ห้ามอู้”
สินคำสั่งทั้งหมดออกวิ่งรอบสนามฟุตบอล ตีคู่พี่แทค ช่วงนี้ได้เหงื่อเต็มๆ ผ้าขนหนูเล็กที่นำมาด้วยได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว
ระหว่างวิ่งพี่แทคไม่ให้น้องพะวงจนเหนื่อย พยายามชวนคุยถามไถ่กันไปด้วย ทั้งเรื่องส่วนตัวเรื่องทั่วไป
หลายคู่เป็นแบบนั้น คู่พี่เกรียงกับยุทธ มีเสียงหัวเราะไล่เตะตูดกันเฉย แต่คู่ของลูกดิ่งมีแต่ความเงียบ พี่แทคปากหนักเป็นทุน
ส่วนลูกดิ่งก็ใช่คุยเก่งเสียด้วย แม้จะวิ่งตีคู่ไปเงียบๆ แต่กลับทำให้เขารู้สึกได้ทำความรู้จักรุ่นพี่คนนี้ไปอีกขั้น ถึงจะอ่านยาก
ไม่เปิดเผย แต่หากมองให้ทะลุ พี่โย่เป็นคนอ่อนโยนจิตใจดีทีเดียว แค่ไม่เก่งในการแสดงความรู้สึก จึงดูเหมือนเย็นชาอย่างที่เห็น
ท่อนแขนที่เป็นมัดโผล่พ้นเสื้อกล้ามออกมา เหงื่อเกาะจนมันขลับ ใบหน้ามีเหงื่อเม็ดเล็กย้อยตามขมับ
เจ้าตัวใช้ปลายผ้าขนหนูซับเป็นระยะ ทุกกิริยยาดูสปอร์ตแมนเอามากๆ ท่าวิ่งหลังตรงแข็งแรงดูดีทุกกระเบียดนิ้ว
ช่วงจังหวะการก้าวขาสม่ำเสมอ ดูหนักแน่นมั่นคง ลูกดิ่งเผลอเลียนแบบท่าร่างอย่างไม่รู้ตัว แรก ๆ ดูฝืน ๆ
แต่เขากลับอยากทำได้อย่างคนใกล้ตัว นิ่ง แต่เท่ ผู้ชายทุกคนล้วนต้องการได้อย่างนี้ ลูกดิ่งเองก็เช่นกัน
หลังวิ่งกันครบแล้ว ทุกคนได้เบรกดื่มน้ำซึ่งมีบริการแช่เย็นอย่างดี หยิบคนละขวดน้ำสะอาดบริสุทธิ์ยี่ห้อดัง
ถือติดมือเดินเข้าอาคารข้างสนามที่วันมาถึงพวกลูกดิ่งต่างมองอย่างสงสัยมีคำถาม
ภายในคือห้องฟิตเนต มีเครื่องเล่นและอุปกรณ์ครบ แต่ละชิ้นอยู่ในสภาพใหม่ ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี
โค้ชโจ้กับโค้ชดนัยรออยู่แล้ว การเล่นเวทไม่ได้เล่นตามใจชอบ แต่เป็นการวนเล่นโดยโค้ชโจ้กับโค้ชดนัยทำหน้าที่แบ่งกลุ่มให้
แบ่งเป็นสามกลุ่มๆ ละเก้าคน วนเล่นเครื่องเล่นแต่ละชนิดสิบนาทีจนครบ ใช้เวลากว่าชั่วโมงถึงปล่อยนักกีฬากลับขึ้นห้องพักอาบน้ำ
เตรียมทานมื้อเช้า เวลาตอนนี้เจ็ดโมงครึ่ง หลังมื้อเช้าพักถึงสิบโมง ต้องไปอบรมเทคนิคการเล่นภาคทฤษฎี หรือเรียกซ้อมแผน
ซ้อมเลี้ยงลูกผ่านสิ่งกีดขวาง เดาะบอล วิ่งสปีดความเร็วและซ้อมยิงประตูตามสเต็ปจนถึงเที่ยงโดยไม่มีการลงทีม ซ้อมลงเล่นทีม
คือบ่ายสามถึงหกโมงเย็น พวกน้องๆ ที่มาเข้าค่ายวันแรกยังไม่ได้ลงเล่นกับพี่ๆ ให้นั่งสังเกตการณ์และวิธีการเล่นอยู่กับกลุ่มโค้ช
ช่วงเย็นกุนซือวิทยาจะเป็นคนมาคุม พร้อมด้วยโค้ชโจ้ โค้ชดนัย คราวนี้อยู่กันครบชุด
“ไงดิ่ง..เหนื่อยไหม” พี่เกรียงถาม วันแรกน้องๆ โดนอัดเต็มเพื่อดูความอดทนไม่มีอ่อนข้อให้ ยกเว้นตอนวอร์มอัพก่อนวิ่ง
พวกพี่ๆ ไม่ได้เคี้ยว แต่ตอนเวทกับสองโค้ชแทบไม่ได้พัก ทำตามพวกพี่ที่ชินดิบดี สำหรับน้องๆ จึงดูอ่อนล้ากันถ้วนหน้า
แม้แต่ยุทธยังแอบบ่นกับเขา จึงอดห่วงลูกดิ่งไม่ได้
“นิดหน่อยครับ ผมทนได้” ลูกดิ่งตอบ ยอมรับกล้ามเนื้อล้าทีเดียว ไม่คิดว่าระดับสโมสรจะฟิตหนักขนาดนี้
ฟังเหมือนเล่นเวทแค่ชั่วโมงไม่หนักหนา ผิดคาดระยะเวลาไม่ใช่ประเด็น สำคัญตลอดหนึ่งชั่วโมงที่วนเล่นห้ารอบครบอุปกรณ์
ชุดละสิบนาที ทุกอย่างต่อเนื่องไม่มีพัก แม้โค้ชไม่ห้าม แต่พวกน้องๆ ก็มุ่งมั่นในเมื่อรุ่นพี่ไม่มีใครบ่นไม่มีใครพัก
พวกเขาปิดปากเงียบก้มหน้าก้มตาทำสุดกำลัง ดึงข้อ ซิคอัพ ยกดัมเบล สารพัดทำต่อเนื่อง แม้แต่กล้ามท้องก็ปวด
ผลจากซิคอัพต่อเนื่องเป็นร้อย แทบคลานกันเลย ในขณะพวกเขามีอาการแต่พวกพี่ดูธรรมดาไม่ทุกข์ร้อน
โดยเฉพาะข้างๆ ยังคงหายใจสม่ำเสมอเป็นคนเหล็กไปแล้ว
“สีทนด้ายยย...ยกเว้นเข็มไม่อ้าว..มันเจ็บ” เสียงยุทธลากยานคาง หายใจหอบเหนื่อยพอกัน
“ฮะฮ่าๆๆ..เอาด้ายไม่เอาเข็ม” พี่เกรียงโยกหัวน้องแทคอย่างเอ็นดู ยุทธเป็นตัวสร้างสถานการณ์ให้ครึกครื้นตลอด
“โด่พี่! เล่นของสูงประจำ ว่าแต่ตอนนี้กลับไปอาบน้ำแผ่เลยได้ไหม ข้าวเช้าไม่กงไม่กิน ผมอยากนอนเอาแรงสุดๆ”
ยุทธโอดครวญพร้อมถามความเห็นไปด้วย
“มื้อเช้าสำคัญสำหรับนักกีฬา เป็นมื้อแรกที่ต้องสะสมพลังงาน ไม่ฝึกให้มีวินัยติดเป็นนิสัย เราจะไม่อึดตอนลงแข่ง
ยิ่งต่อเวลากำลังหมดสปีดความเร็วลดเสียเปรียบคู่แข่งทันที สมรรถภาพร่างกายคือสิ่งสำคัญ หัวใจมาจากอาหารเช้า
ดังนั้นคำตอบคือ..ไม่ได้” เกรียงร่ายยาวทำยุทธบู้หน้าอย่างผิดหวัง ท่าทางของยุทธแม้แต่โยโย่ยังมุมปากกระตุกยิ้ม
“อย่าเสียเวลา ขึ้นห้อง” เกรียงสรุป สี่หนุ่มขยับก้นลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง ซึ่งก่อนหน้าหลายคนจับกลุ่มพักเหนื่อยเช่นกัน
แต่ตอนนี้ทยอยแยกย้ายไปจัดการตัวเองเพื่อเตรียมลงมาทานข้าว
กลับถึงห้องลูกดิ่งรีรอให้โยโย่อาบก่อน ไม่กล้าใช้ห้องน้ำก่อนรุ่นพี่ จึงเลี่ยงมานั่งโซฟาไปพลางๆ
“ไปอาบน้ำสิ นั่งทำไม..หรือยังไม่หายเหนื่อย” เขาเผลอยิ้ม พี่โยโย่สละให้เขาใช้ห้องน้ำก่อนหรือนี่
“ครับพี่ ขอบคุณครับ” ขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มละไม พาร่างสูงหายเข้าไปในห้อง
โดยมีสายตาคมมองตามด้วยรอยยิ้มมุมปาก น้ำเย็นช่วยชำระล้างเหงื่อไคล กลิ่นสบู่แชมพูหอมๆ
คืนความสดชื่นกระชุ่มกระชวยให้อีกครั้ง ก่อนหน้าเมื่อยล้ากระดูกกระเดี้ยวเหมือนหลุดจากร่าง
แม้เคยผ่านการซ้อมหนักจนเหนื่อยสายตัวแทบขาด ส่วนใหญ่เป็นการเล่นทีมต่อเนื่องยาวนาน
ไม่ใช่ฟิตร่างกายเอากำลังแบบนี้มาก่อน เชื่อว่าพวกที่มาด้วยกันทั้งหมดคงมีสภาพไม่ต่างเขา
กลับออกมานุ่งกางเกงวอร์มตัวโปรดสีน้ำเงินเข้ม เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายกราฟฟิค
พาดผ้าขนหนูเล็กเช็ดผมไปด้วย เปิดประตูออกมาหาคนที่นั่งดูทีวีไขว้ขาพาดโต๊ะสบาย ๆ
“พี่ครับ ผมเรียบร้อยแล้ว” บอกให้รู้ตัว จะได้ไปอาบน้ำต่อ แอบดีใจลึกๆ
ที่โยโย่เสียสละให้รุ่นน้อง ชี้ให้เห็นว่าเป็นคนอารีย์แค่ไหน
“กินก่อน..ค่อยอาบทีหลัง” ลูกดิ่งคิ้วขมวดแอบงง..นี่พี่โย่จะดองเค็มลงแคนทีนทั้งยังงี้เลยเหรอ
“ไม่ต้องงง..กินบนห้อง” คำตอบที่ได้กลับมาเหมือนอ่านความคิดเขาออก ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
หรือพี่โย่สั่งอาหารบริการถึงที่ ใช้สิทธิ์ลูกเจ้าของสินะ ก่อนจะคิดไปไกล ร่างสูงใหญ่ก็ลุกนำไปนั่งโต๊ะอาหาร
คำตอบทั้งหมดก็ประจักษ์แก่สายตา เพราะสิ่งที่โยโย่บอกกินบนห้อง คืออาหารที่เขาทำไว้ตอนเช้านั่นเอง
“เออ..มันเย็นหมดแล้วพี่จะทานเหรอครับ” เขารีบปราม ทำไว้กว่าสองชั่วโมง รสชาติคงไม่เหมือนตอนสุกใหม่ๆ
“เพิ่งยกออกจากไมโครเวฟ” คำตอบอีกฝ่าย ลูกดิ่งไม่คาใจ
แอบดีใจอุตส่าห์ไม่ลงไปทานแคนทีน เพื่อจะชิมฝีมือเขาหรือนี่
“ไม่ต้องยิ้ม ขี้เกียจเสียเวลาลงไป” แต่รอยยิ้มบนหน้าหล่อก็หุบฉับ เมื่อโดนเบรกเสียงนิ่ง
สังเกตให้ดีหลังจบประโยคคนพูดโหนกแก้มกระตุก เหมือนกลั้นขำท่าทางคนฟังเต็มกลืน
ค่อยตัดแบ่งไข่ดาวจิ้มซอสเข้าปากเคี้ยวโดยไม่พูดไม่จา ลูกดิ่งดึงเก้าอี้นั่ง
ยังไม่ยอมลงมือทานเผลอลุ้นอาการคนกลืนอาหารลงคอ..ว่าจะตำหนิติชมอะไรบ้างหรือเปล่า
ฝ่ายถูกจ้องหมดความอดทนเมื่อเจอสายตารุ่นน้องมองไม่เลิก วางช้อนส้อมยกกาแฟที่ชงเอาเองขึ้นจิบ
หันมาจ้องคืนชนิดว่าให้แพ้ไปข้าง มาถึงตอนนี้ลูกดิ่งหัวหด หลบตาก้มหน้าจัดการอาหารอย่างไม่มีทางไป
‘คนบ้าอะไร ตาดุชิบ’ แอบบ่นกับตนเองในใจ แต่ยังไม่กล้าเงยหน้ามองเพื่อนร่วมโต๊ะ
แค่ชำเลืองมือหนาจับช้อนส้อมลุยอาหารต่อไม่พูดไม่จา ค่อยหายใจโล่งที่ไม่ตกเป็นเป้าสายตาอีกต่อไป..
เขายอมรับประหม่าเสมอกับสายตาคมดุที่จ้องนิ่งๆ แค่พูดด้วยบางทียังแอบเกร็ง แต่เล่นจ้องแบบนี้
ไม่เกร็งก็เก่งแล้ว..เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจและทำตัวไม่อึดอัดสบายๆ กับคนตรงหน้านี่ได้สักที บางทีเหมือนคืบหน้า
บางครั้งถอยกลับมาจุดเริ่มต้น นึกแล้วยังมองไม่เห็นทาง ว่าจะทำยังไงให้เขากับพี่แทคคุ้นเคยกันเหมือนพี่เกรียงกับพี่ยุทธ..เฮ้อ?
มาต่อให้แล้วนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีมากดบวกให้คะแนนเป็ด
และคำพูดมากมาย ที่อ่านแล้วปลื้มปริ่ม ทำให้เราฮึกเหิมเคาะนิ้วบนแป้นพิมพ์
ต่อนิยายได้หลังจากนอยด์แดกไปพอสมควร
ขอบคุณสำหรับนักเม้นท์ แม้ก่อนหน้าจะดูซบเซา แอบตั้งคำถาม แฟนนิยายหน้าเดิมหายไปไหนกันหว่า????
แต่ก็เข้าใจ บางเรื่องไม่ใช่แนวที่ชอบอ่าน ก็ต้องว่ากันไปตามนั้น เพราะเราเองก็มักชอบเปลี่ยนแนวเปลี่ยนพล็อตเรื่องไม่เคยซ้ำ
จึงพลอยทำให้คนอ่านที่มีแนวตัวเองเป็นหลัก ไม่อ่านแนวที่ไม่ใช่ อันนี้ไม่ว่ากัน
แต่ยังไงก็อยากให้ลองแวะเข้ามาอ่านดู ไม่ชอบค่อยตัดสินใจ ไม่เม้นท์ก็เข้าใจ เพราะบางคนไม่เก่งพูดเก่งพิมพ์
เหมือนอีตาพี่โย่ เอร้ยยยย!! อิมเมจนิสัยตัวละคร คงโดนหลายคน ฮ่าๆๆๆๆ
ไปล่ะ ก่อนจะโดนเขวี้ยงรองเท้าตามหลัง หาว่าอีนักเขียนบ้าไปแล้ว..อิอิ
Thanks. 
หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56 (อ่าน 769456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก