ที่มา 20 % เพราะผมคิดตอนต่อไปไม่ออก อิๆๆ
ตอนที่ 10 ล่อลวง สังหาร เสน่หา[/b]
หลังจากที่ไอ้มิลและผมประกาศศึกกันแล้วฝ่ายมันเพียงแค่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของผม ส่วนผมยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ผมพักเรื่องไอ้แอลไว้ก่อนตอนนี้ปัญหาเรื่องยัยป้าปากประลัยทำเอาผมหูบอดชั่วขณะ
"ถึงจะความจำเสื่อมใช่ว่าจะทำงานไม่ได้นี่คะคุณพี่ ดูสิเนี่ยอยู่บ้านเฉยๆจะเคยตัวเดี๋ยวจะขี้เกียจตัวเป็นขน เปลืองข้าวแดงแกงร้อนนะคะ"
"เอาน่าคุณ ตาเฟย์จำอะไรไม่ได้แบบนี้จะไปทำอะไรได้ล่ะ อีกอย่างมันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายนี่นา"
ผมนั่งเงียบฟังพ่อเถียงกับยัยป้าหน้าเหี่ยว(กูเปลี่ยนฉายามันไปเรื่อยๆน่ะแหละ) พ่อดูท่าทางจะเกรงใจยัยป้าใจคดนั่นเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!
"ขอโทษนะครับที่ผมทำให้เปลืองข้างแดงแกงร้อนของคุณ 'พ่อ' แต่ว่าไม่ได้เปลืองที่ผมคนเดียวหรอกนะครับ ผมว่า 'คุณนายวิษากมลวิเศษ' ก็อยู่บ้านเฉยๆไม่เห็นได้ทำประโยชน์อะไรเลยนี่ครับ"
พอผมพูดจบยัยป้าปากเบี้ยวก็ลุกขึ้นยืนชี้หน้าผมมือไม้สั่นระริก ดวงตาจ้องมองผมด้วยความอาฆาตพร้อมหันไปฟ้องพ่อผมที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และไม่พยายามสบตากับผมเลย
"คุณพี่! ดูสิคะ ดูลูกคุณพี่ด่าน้องสิคะ เป็นแค่เด็กลามปามเถียงผู้ใหญ่แบบนี้ใช้ไม่ได้นะคะคุณพี่ ใครรู้เข้าจะตำหนิเราได้ว่าไม่รู้จักสั่งสอนเด็ก!"
ผมมองแล้วอยากจะวิ่งเข้าไปบีบคอยัยป้าแก่ผมทรงพุดเดิ้ลนี่จังเลยครับ ดูสิครับหันไปทำหน้าตาเสียใจจะเป็นจะตายกับพ่อผม แต่พอหันมาทางผมเท่านั้นแหละหน้าตายังกับหมาหน้าย่น ปากกับจมูกจะไหลมารวมกันแล้ว โอ๊ย ขยะแขยง ทำไมยัยป้านี่น่าขยะแขยงจังแต่ลูกชายของยัยป้ากลับน่าอร่อยโดยเฉพาะไอ้แอล อร่อยถูกปากใช้ได้
"อะแฮ่ม อืม พ่อว่าเฟย์พูดแรงไปนะ ขอโทษแม่แกเดี๋ยวนี้!"
และประโยคนี้ทำให้ผมช็อคอีกรอบ ทำไม? ทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขาเข้าใจว่าผมความจำเสื่อมแล้วแต่ทำไมพ่อยังไม่เชื่อในตัวผมอีก ทำไมถึงคิดว่าผมสมควรขอโทษคนที่ไม่ควรจะเรียกว่าแม่อย่างผู้หญิงคนนี้
"พ่อ....พ่อคิดว่าผมผิด? พ่อสั่งผมเหรอครับที่ให้ขอโทษผู้หญิงคนนี้!?"
"จะเป็นไรไปเจ้าเฟย์ ขอโทษแม่ตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลกแค่ขอโทษแม่แกซะเรื่องก็จบแล้ว"
"ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ผม! และจะไม่มีวันเป็น!"
"ตายแล้วดูสิคะคุณพี่ ขนาดกับพ่อตัวเองยังกล้าขึ้นเสียงใส่ ไม่เคารพพ่อแม่เอาซะเลย"
"เจ้าเฟย์ ทำไมทำตัวแบบนี้! ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปไปทำงานที่บริษัทค้าไม้กับอาสุวัช พ่อจะให้เขาดัดนิสัยแกดูสิว่าแกจะยังดื้ออยู่อีกมั้ย!"
"พ่อ! ผมไม่ไป ทำไมพ่อทำกับผมแบบนี้ ทำไมพ่อต้องเข้าข้างแต่ผู้หญิงคนนี้ พ่อยังเห็นผมเป็นลูกอยู่บ้างมั้ย พ่อ!"
พ่อลุกเดินหนีผมไปขึ้นรถแล้วสั่งคนขับรถออกรถไปทำงานหนีหน้าผมที่วิ่งตามมาด้วยความเจ็บปวด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องส่งผมไปอยู่กับสุวัช น้องชายยัยป้าปากเหี้ยนั่นด้วย
"เป็นยังไงล่ะแก ไอ้เด็กวิปริต พรุ่งนี้แกก็ต้องไปทำงานแล้วไม่ได้อยู่บ้านสบายๆแน่ แล้วฉันจะสั่งให้ตาวัชใช้งานแกหนักๆเอาให้ตายไปเลย โฮ่ะๆๆ"
แล้วยัยป้าหน้าทู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถอีกคันเพื่อสั่งคนขับรถพาร่างอวบอ้วนของหล่อนออกไปผลาญสมบัติของพ่อเล่น
ผมกำมือแน่น สายตามองตามท้ายรถหล่อนไปจนลับตา แต่จะดีกว่านี้ถ้ามันจะไปลับจากชีวิตผมและพ่อของผม ผมสะบัดตัวเดินเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับศึกในวันพรุ่งนี้
เช้าวันต่อมา มาถึง
ผมเตรียมตัวเพื่อไปทำงาน ไม่ใช่ว่าผมขยันหรือเชื่อฟังพ่อหรอกนะครับ แต่บริษัทค้าไม้ที่จริงเป็นของพ่อแต่ให้อาสุวัชบริหารต่อจนมันจะกลายเป็นของมันอยู่แล้ว ผมจะเข้าไปทำงานที่นั่น ผมจะเอามันกลับคืนมา ของทุกอย่างของตระกูลวิษากมลวิเศษจะให้คนเลวๆเอาไปไม่ได้เด็ดขาด!
"อ้าว เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วเหรอเจ้าเฟย์ กินข้าวเช้าก่อนมั้ยลูก"
ผมมองพ่อที่นั่งจิบกาแฟบนโต๊ะอย่างไร้ความรู้สึก มียัยป้าหัวทรงเห็ดฟูนั่งหน้ามุ่ยกับไอ้ออยนั่งอยู่ด้วย ผมเดินไปนั่งแล้วปฏิเสธอาหารเช้าทุกมื้อที่บ้านหลังนี้ ผมไม่ยอมให้ความประทับใจในมื้อเช้าของผมกับน้องซันต้องถูกความเซ็งจากที่นี่ทำลายแน่นอน
"ฮึ นึกว่าจะแกล้งสำออยไม่สบายขึ้นมาซะแล้วสิ"
"แม่ครับ อย่าว่าน้องแบบนั้นสิครับ"
ไอ้ออยกระตุกแขนเสื้อแม่มันเบาๆแล้วหันมายิ้มให้ผม เออหนอทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ ถ้าวันนี้ได้เห็นหน้าไอ้แอลแทนหน้าไอ้ออยคงจะดีกว่านี้มาก ผมถอนหายใจไม่มองหน้าพ่อแต่แสร้งหันไปยิ้มหวานให้ไอ้ออย
"ขอบคุณนะครับพี่ออย แต่ว่าใครจะว่าอะไรผมชินแล้วล่ะครับ ตามสบายเถอะ"
"โธ่ๆ ไม่ได้นะครับ แม่อย่าว่าน้องเฟย์ของผมสิครับ น้องเฟย์ครับต่อไปใครว่ามาบอกพี่ออยได้เลยนะครับเดี๋ยวพี่ออยจัดการให้"
ไอ้ออยโดนแม่มันหยิกเข้าให้แต่ยังหันมาปั้นจิ้มปั้นเจ่อยิ้มตาพราวให้ผม ผมเสหลบตามันมองพ่อที่นั่งกระอั่กกระอ่วนแล้วลุกขึ้นยืน
"แล้วนี่จะไปกันหรือยังครับ เข้างานสายเดี๋ยวผมจะโดนด่าว่าไร้การศึกษาเข้าอีก"
"เอ่อ....คือว่า เจ้าเฟย์เดี๋ยวพ่อต้องไปทำงานแล้วเหมือนกัน ส่วนเรื่องพาลูกไปบริษัทเดี๋ยวตาออยจะพาลูกไปเองนะ"
ผมหันขวับไปมองไอ้ออยทันที มิน่าล่ะว่าแล้วว่าทำไมเช้านี้มันเสือกนั่งตาบานอยู่บ้านได้ โอ๊ย เบื่อหน้าไอ้เหี้ยนี่ว่ะ รองจากแม่มันก็มีมันนี่แหละที่ผมเบื่อหน้าสุดๆ
"ป่ะ น้องเฟย์พร้อมแล้วใช่มั้ยงั้นเราไปกันเลยนะครับ"
ผมสะดุ้งขยับตัวหนีเมื่อไอ้ออยเดินเข้ามารวบเอวผมเข้าไปหา มันยิ้มกลุ้มกริ้มใส่ผมแล้วโอบเอวผมเดินไปกับมันอีกครั้ง ผมได้แต่เดินตามมันไปเพราะได้เห็นสายตาไม่พอใจจากแม่ของมันและสายตารังเกียจจากพ่อของผมที่มองมันเท่านี้ก็ทำให้ผมยอมมันแต่โดยดีแล้ว
ที่เหลือเดี๋ยวมาต่อวันหลังนะครับ ใกล้เสร็จละ 
โพลล์
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เปียก! (08/07/58)กลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป (อ่าน 147913 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก