หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เปียก! (08/07/58)กลับมาแล้วครับ และจะแต่งต่อไป

[Gutjang]

   น้องกิ่งท่าทางจะแซบนะพี่เป็ด

หลงกลเด็กเข้าแล้วล่ะ

[teatimes]

สองน้องจะกลายเป็นพระเอก?

หรือว่าตอนหน้าพี่เฟย์จะโดนกด !!!(เอะอะอยากให้มีซากโดนกดตลอด)

ไม่เอาน้าาา  แค่อยากให้น้องๆมาช่วยพี่เฟย์กลับบ้านก็พอ

อย่ากดพี่เฟย์เลยนะ

[hembetaro]

 

ปูเสื่อรอตอนต่อไป

 

[Aomampapeln]

ตอนนี้เฟย์จะเป็นไงบ้างนะ

[aoihimeko]

โว๊ะๆๆๆๆ  น้องกิ่งจัดพี่เป็ดเองเลยอ่ะ กรี๊ดดด เลิศ

ว่าแต่สปอยเล็กนั่น แสดงว่าตอนหน้าน้องซัน-นัท จะมาช่วยทันและจะรุกพี่เฟย์แทนสินะ

เพราะเฟย์โดนยาไม่มีแรงต้องรอรับอย่างเดียว อิิอิ

[Fellina]

ขอแอลหน่อยยยย เอาเป็นตอนพิเศษก็ได้ค่าาา
อยากเห็นแอลมีคู่อ่าาาาา><

[nunnan]

รอเวลาที่น้องสองคนจะเป็นสามี พี่เฟย์น่ะะะะ 

[ultra_bang]

    นี่ๆๆ  เตงรู้มั๊ย  เค้ามานั่งรออ่านตอนต่อไปของตะเองที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ 

[gupalz]

มิลนี่มันชั่วจริงนะ

[ชะรอยน้อย]

รอตอน11

[Lily teddy]

เรื่องสั่น คั่นเวลาให้หายคิดถึงก็ยังดีค่ะ  เอ่อ แล้วเรื่องน้องเป็ดนี่จบแล้วเหรอคะ แค่รับเป็นแฟนเองอะ
ยังไม่เห็นน้องเป็ดได้กินสัตว์ กินพืชเลย มีแต่น้องกิ่งได้กินน้องเป็ดมากกว่านะเนี่ย 555
ฮามาก ตอนแรกยังเป็นน้องกิ่งอย่างงู้นอย่างงี้ พอรู้ความจริงกลายเป็นไอ้กิ่งซะงั้น
ส่วนเรื่องหลัก สองน้องจะบุกมาช่วยพี่เฟย์ที่รักแล้วแน่เลย 
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนค๊า   

[fay 13]

 

[pachth]

สองน้องจะเล่นบทพระเอก??
ยังไงอ่าาาาาาาาาาา
รอชมๆ

[iammz]

อื้อหือน้องกิ่ง -.,-

[chin-ruyze]

คือว่า มีคนเล่นมุขพี่มากกะผม งั้นผมเอามั่ง
ตะเอง เวลาแต่งนิยายเค้าไม่เคยคิดถึงเนื้อเรื่องหรือพล็อตเบย เค้าคิดถึงแต่คนอ่านตลอดๆเบย(ว่าหื่นกันมั้ย)
ไหนๆก็ยังหื่นไม่ออก(ผมนะ) งั้นเอาเรื่องราวโรแมนติกไปชิมก่อนแล้วกัน บอกแล้วนะว่าแนวone shot อ่านแบบไม่ต้องเข้าใจ ฮ่าๆๆ


Story one shot

Chapter 1 จูบ

          คืนที่อากาศหนาวเย็น เมืองแห่งสีสันไม่เคยหยุดนิ่ง แสงไฟส่องตามทางเรียงรายสวยงามเข้ากับเทศกาลคาลนิวาในประเทศนั้นจริงๆ เสียงเพลงรื่นเริงเปิดคลอลอยตามลม

          ร่างสูงโปร่งในชุดผ้าคลุมสีดำสนิทก้าวเท้าเร็วๆเพื่อจะผ่านตรอกที่มีงานรื่นเริงโดยไว เขาไม่ชอบเอาเสียเลยที่ที่มีผู้คนแออัด เขาเหมือนจะหายใจไม่ออก ดวงตาสีแดงเปล่งประกายยามแสงไฟจับต้องดูแปลกประหลาด เขาพยายามเดินให้เร็วที่สุดและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นให้ผู้คนเห็นหน้าค่าตาของเขาเด็ดขาดและนั่นทำให้เขาชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง

          "โอ๊ะ.....อ่า โทษที เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?" ชายคนนั้นยื่นมือมาให้เขาเมื่อหันมาเห็นเขานั่งคลุกฝุ่นกับพื้น เขาปัดมือนั้นออกอย่างไม่ใยดีแล้วลุกขึ้นด้วยตัวเอง เขาปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าและออกก้าวเดินอีกครั้งหากแต่ไม่สามารถเดินต่อไปได้

          เขาเหลือบมองมือที่แข็งแกร่งและหนาของคนที่จับแขนเขาไว้อย่างหงุดหงิด ยิ่งอยู่กับที่นานยิ่งเป็นจุดสนใจและเขาไม่ปรารถนาให้มันเป็นเช่นนั้นเขาพยายามสะบัดแขนหนีแต่ไม่เป็นผล เขาเหลือบมองชายคนนั้นที่ยืนส่งยิ้มให้หน้าตาย

          "ใจคอจะไม่ตอบรับน้ำใจข้าหน่อยหรือ ตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกกันไหงเจ้าถึงได้ทำท่าทางมืดมนขนาดนั้นกันนะ"

          เขาไม่อยากจะตอบอะไรและยังคงออกแรงสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของชายคนนั้น เขาอยากจะเอาสิ่งที่อยู่ในขอบกางเกงขึ้นมาจ้วงปากเปราะๆนั่นเสียเหลือเกิน แต่ไม่อาจทำได้เขาจึงเพียรงัดแงะมือแข็งแกร่งนั้นโดยไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่าใบหน้ายิ้มแย้มนั่นกำลังก้มเข้ามาใกล้เขา ซึ่งมันใกล้เกินไปแล้ว

          "อุ๊บ! อุ....อือ....."

          ไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวริมฝีปากร้อนนั้นก็ประทับลงบนกลีบปากสีจางของเขาเสียแล้ว มือน้อยๆของเขาที่กำลังพยายามงัดมือแกร่งนั้นออกจำต้องผละมายันอกแกร่งให้ออกห่างเพราะร่างนั้นแทบจะหลอมรวมกับเขาแล้ว

          เปลวไฟร้อนเร่าถูกจุดขึ้นมาภายในใจเขาอย่างเงียบๆ เรียวลิ้นเปียกร้อนสอดแทรกเข้ามาขโมยและลิ้มลองรสในโพลงปากเขาอย่างกำเริบเสิบสาน ริมฝีปากกดบดเบียดจนเขาเจ็บขึ้นมานิดๆ ปลายลิ้นร้อนชักนำลิ้นของเขาให้พัวพันดูดดื่มรสหวานที่เขาไม่เคยพบพาน

          ปุ้ง! ปัง! ปัง!

          เสียงพลุพลันเรียกสติเขาจากการล่อลวงที่หอมหวาน เขาผลักชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วแล้วหลบซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของตนอย่างอับอาย มือขาวซีดรีบดึงกระชับฮู้ดลงมาปิดหน้าแล้วแทรกตัวปะปนไปกับฝูงชนหายไป

          ชายหนุ่มผู้ได้รับสัมผัสอันหอมหวาน ยังติดตรึงใจเขาไม่หาย มือแกร่งยกลูบริมฝีปากตนอย่างพึงใจ เขาไม่เคยลิ้มลองสิ่งใดที่หอมหวานและเย้ายวนเท่านี้มาก่อน ท่ามกลางผู้คนมากมายมีเพียงเขาคนนั้นที่ทำให้หัวใจที่ด้านชาของเขากลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

          เสียงจุดพลุยังคงมีอย่างต่อเนื่อง เสียงเพลงรื่นเริง เสียงผู้คนขับกล่อมไปตามกระแสแห่งสีสันชีวิต ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับตัวเองแล้วเดินจากมา

          เขาคิดว่าในค่ำคืนนี้คงจะไม่มีอะไรพิเศษเท่ากับน้ำผึ้งที่หอมหวานนั้นอีกแล้ว ความสนใจในงานเทศกาลของเขาจึงหมดไป เขาตัดสินใจกลับบ้านและเฝ้าฝันถึงคืนนี้


          ว่า....สักวันเขาสองคนจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง


(The end story 1)

 

[chin-ruyze]

Story one shot

Chapter 2 กอด

          ภายในกล่องสีเหลี่ยมที่เคลื่อนที่จากข้างล่างขึ้นไปข้างบน ตึกสำนักงานร้อยกว่าชั้นทำให้ช่วงเช้าของการทำงานมีผู้คนมากมายเข้ามาใช้ลิฟต์กันแน่นหนาและมันเป็นสิ่งที่เขาต้องเผชิญกับมันทุกเช้าเพราะชั้นที่เขาทำงานคือชั้น99 ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องทนอึดอัดอยู่ในกล่องเหล็กนี่นานกว่าใคร

          เขายกมือเช็ดเหงื่อที่หยดย้อยลงมาตามซอกคอลวกๆ ตอนนี้ในลิฟต์มีคนขึ้นมาเต็มแน่นไปหมด อากาศก็ร้อนเขาพยายามชิดตัวเข้าผนังแต่ก็ดันชนกับใครคนหนึ่ง

          แม้จะไม่หันไปดูเขาก็พอเดาได้ลางๆว่าต้องเป็นผู้ชายแน่ๆเพราะกลิ่นบุหรี่และกลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยปะทะจมูกเขาอยู่เนื่องๆ เขารู้สึกอึดอัดจนต้องขยับตัวเปลี่ยนท่าแต่ไม่วายโดนคนข้างหลัง เขาขมวดคิ้วแน่นรู้สึกหงุดหงิดใจและแปลกใจนิดๆเมื่อสิ่งที่เขาคิดว่ามันคือเป้ากางเกงของคนข้างหลังนั้นกำลังเบียดและถูไถก้นเขาไปมา

          เขาพยายามถอยห่างแต่ก็ไม่สามารถขยับไปได้มากกว่านี้แล้ว ลิฟต์เปิดที่ชั้น11 มีคนออกไปสามสี่คนได้พอเหลือที่โล่งให้เขาขยับหนีคนข้างหลังบ้างแต่แล้วในชั้นที่17คนกลับเข้ามาเพิ่มอีกจนดันเขาให้กลับเข้าไปเบียดกับชายคนเดิม

          เขาสะดุ้งตกใจเมื่อแขนแกร่งนั้นตวัดรัดเอวเขาแน่นและลากเขาเข้าไปบดเบียดส่วนล่างของกางเกงที่กำลังโป่งนูนนั่นด้วย เขาไม่กล้าจะโวยวายหรือขยับตัวหนี เขาไม่เคยเจอกรณีเช่นนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก

          ชายด้านหลังขยับถูไถก้นเขาไปสักพักก็เลื่อนมือลงต่ำและเขี่ยเป้ากางเกงของเขา ทำเอาเขาแทบร้องไห้ออกมาเพราะกลัวและตกใจ ผู้คนในลิฟต์ยังคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เขาหลับตาแน่นเมื่อมือนั้นลูบไล้ไปตามสันขอบกางเกงเล่นเอาเขาแทบแข้งขาอ่อนทิ้งตัวพิงอกแกร่งนั้น

          มือแกร่งอีกข้างลูบเลื่อนขึ้นไปบดคลึงยอดอกจนมันตั้งชันตัวเขาก็แทบหลุดปากร้องออกไป และทุกครั้งที่ลิฟต์หยุดและเปิดออก ฝ่ามือนั้นจะหยุดขยับและกอดเขาแน่น

          เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อฝ่ามือแกร่งเลื่อนเข้าไปรูดซิบลงพร้อมทั้งสอดเข้าไปเขี่ยสิ่งที่อยู่ข้างใน มันขยับเขยื้อนไปตามแรงกระตุ้นของฝ่ามือนั้นอย่างง่ายดาย ความซ่าบซ่านแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายและเขาก็ได้ทำเรื่องน่าอายลงไปแล้ว เขากัดปากแน่นกลั้นเสียงร้องน่าอายแล้วก้มมองสภาพตัวเอง

          มือแกร่งคู่นั้นเอาผ้าเข็ดหน้าปาดไล้เบาๆทำความสะอาดให้เขา เสียงหายใจหอบน้อยๆดังข้างหูตอนนี้เขารู้สึกหน้าร้อนชาไปหมดและตอนที่ลิฟต์เปิดที่ชั้น99เขารีบวิ่งหนีออกมาทันที

          ตอนที่เขาหันกลับไปมองอีกครั้งประตูลิฟต์ก็ได้ปิดลงเสียแล้ว สายตาฉ่ำเยิ้มของเขามองตามมันไปอย่างสับสน เขากลัวแต่เขาก็ตื่นเต้น ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อกี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน และมันติดตรึงอยู่ในใจเขามาก ความอยากรู้และต้องการทำให้เขาใจเต้นแรง เขาจะได้พบกับคนนั้นอีกไหม และหากได้พบแล้วเขาจะพูดอะไรดี จะทำตัวอย่างไรดี เขาเดินเข้าห้องทำงานอย่างเหม่อลอย สมองที่เคยแจ่มใสบัดนี้มีแต่ความโหยหาสัมผัสอันแสนเร่าร้อนนั้น

          ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งก็ไม่แตกต่างกัน ชายร่างสูงใหญ่กำผ้าเช็ดหน้าแน่นพลางนึกถึงเจ้าของร่างนุ่มนิ่มและกลิ่นกายที่หอมหวาน ใบหน้าของเขาฉายรอยยิ้มพึงใจที่นานทีปีหนจะมีมาให้เห็น เขาเก็บผ้าเช็ดหน้านั้นลงกระเป๋ากางเกงอย่างแผ่วเบาแล้วกลับไปเป็นผู้บริหารทำหน้าที่CEOของตนเช่นทุกวัน

          แต่หลังจากวันนี้ ทุกอย่างจะไม่น่าเบื่อเช่นวันเก่าๆอีกต่อไป


(The end story 2)

ไม่หื่นสินะ อืม......
งั้นไปนอนรอความหื่นก่อนนะครับ
 

[teatimes]

ไม่หื่นตรงไหนเนี่ย!!

เฮ่อๆเล่นกันในลิฟเลยเหรอจ๊ะ

ว่าShot แรก  กะ  shotที่สองวันเกี่ยวกันไหมอ่ะ

เหมือนจะไม่เกี่ยวกันแต่ก็เหมือนเกี่ยวกัน

งง?

แต่เนื้อหายังน่าตื่นเต้นเหมือนเดิมเลยค่ะ.  ยังไม่ค่อได้คุยอะไรกันมากก็เกือบจะได้กินกันแว้ววว

ชอบๆๆๆ  รอ่อานทั้งเรื่องสั้นทั้งพี่เฟย์เลยนะคะ~

[aoihimeko]

มันคือ Shot Story จริงๆ shot ซะจนเรา Shock

เพราะมันสั้นเกิน มาอีกนิดได้ป่ะ

แบบกำลังหื่นได้ที่อ่ะ

[nunnan]

รอพี่เฟย์เปียกน้ำอยู่น่ะะะะิ

[ultra_bang]

  อั๊ยย่ะ  เค้าเขิล อ่ะ ตะเอง  ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆ   มาต่ออีกนะ เค้าชอบๆๆๆๆ  อิอิอิอิ

[soul love]

Short Story 2 เรื่อง เล่นเอาเลือดไหล
ชอบเรื่องสองเป็นพิเศษ

[maru]

เป็ดไม่ค่อยเลยนะ รอเฟย์แอลนัทซัน

[Aomampapeln]

เป็นเรื่องสั้นที่อยากให้เป็นเรื่องยาวจิงๆ
ไม่ได้หื่น...แค่ตื่นตัวเฉยๆ
พี่เฟย์เปียกไปถึงไหนแล้วเนี่ย

[iammz]

โอววว~ ลิฟท์ 99 ชั้น -.,-

 

[hembetaro]

 

แล้วพี่เฟย์ล่ะ....อยู่หนายยยย????

 

[Lily teddy]

มากกว่างง คือสงสัย (เอ๊ มันเหมือนกันป่ะเนี่ย)
แล้วทั้งสองคู่ของทั้งสองตอนนี่เค้าจะได้เจอกันอีกไหม ให้จิ้นเองสินะ
แต่ชอบเรื่องที่สองจัง มันดูหื่น แต่ดูน่าประทับใจยังไงไม่รู้ (คนอ่านเป็นโรคจิตมั่ง)
ถ้าเจอในชีวิตจริงคงอยากวิ่งหนี แต่ถ้าเป็นในนิยายนี่ชอบอะ อยากวิ่งเข้าใส่ 555
CEO หื่น ๆ อย่างงี้น่าจะเขียนเป็นเรื่องใหม่เลยนะคะ น่ารักจัง
แต่ตอนนี้ก็รอพี่เฟย์กะสองน้องกันก่อนล่ะกันเนอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนรู้สึกหื่น ไว ๆ ค่ะ 

[pachth]

too short นะ เราเลยค้างๆคาๆ ไม่สุดอ่ะ มันไม่สุด

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เรารอลุ้นว่า

นัทกับซันจะมาช่วยยอดชายนายเฟย์ยังไงหรือมาช่วยหรือเปล่า 5555+

[chin-ruyze]

แบบว่าหื่นไม่ออก แล้วกลัวว่าคนอ่านจะลืมผม เลยส่งเรื่องเบาๆ(ไม่หื่น)มาคั่นเวลา ฮ่าๆๆ กะว่าตอนต่อของเฟย์จะลงทีเดียวยาวววว


Story one shot

Chapter 3 จับ

          มันเป็นเรื่องปกติเหลือเกินสำหรับการถูกเนื้อต้องตัวกันในสมัยนี้และยิ่งในสถานที่แบบนี้ด้วยแล้ว.....

          ชายร่างบางนั่งถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เขาทำงานเป็นโฮสต์มาได้เกือบเดือนแล้ว การคุยเอาใจลูกค้าคืองานของเขา แม้จะมีการจับต้องเนื้อตัวกันบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับเกินเลย สายตาคมนั้นเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างแกร่งที่นั่งอยู่คนเดียวในมุมหนึ่ง ด้วยความรักในหน้าที่การงานแม้ลูกค้าจะเป็นชายเขาก็ยังทำหน้าที่ได้ไม่มีที่ติ

          เขาคว้าแก้วเครื่องดื่มสีสวยที่มีรสชาติขมฝาดเดินตรงเข้าไปนั่งกับชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวอย่างถือวิสาสะ ชายคนนั้นเหลือบมามองเขาเป็นเชิงถาม เขายกแก้วชูขึ้นคล้ายจะขอชนด้วย

          "ว่าไงครับ นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอ ผมเป็นเพื่อนคุยให้ได้นะครับ"

          ชายคนนั้นไม่ตอบแต่พยักหน้าทีหนึ่งก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มของตนขึ้นดื่ม นั่นทำให้ศักดิ์ศรีของโฮสต์อันดับสามของคลับถึงกับคิ้วกระตุก รอยยิ้มของเขาเคยใช้ได้มาแล้วทั้งกับชายและหญิง แต่ชายคนนี้ไม่เพียงไม่หลงใหลในรอยยิ้มเขาแล้วยังเย็นชาใส่จนเขาแทบจะแข็งตายไปแล้ว

          เขาหงุดหงิดขึ้นมานิดๆแต่พยายามปั้นหน้ายิ้มส่งให้คนตรงหน้าที่ไม่สนใจเขาเลย เขาเห็นชายคนนั้นวางแก้วที่ว่างเปล่าลง สายตาเหลือบมองเขาเชิงท้าทายและเขาเข้าใจมัน

          เมื่อสักครู่เขาทันเห็นสิ่งที่ชายคนนี้ดื่มดังนั้นไม่แปลกที่เขาจะสามารถชงมันออกมาได้ดี ชายคนนั้นเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังจากจิบเข้าไปเท่านั้น รอยยิ้มที่หวังคำชมของเขาจึงแข็งค้างไปในทันที

          นี่มันเป็นการหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ.... เขาคิดมันในใจ รอยยิ้มหวานเริ่มเหลือเพียงรอยยิ้มแยกเขี้ยวแต่มันกลับทำให้สายตาเย็นชานั้นวาววับขึ้นมาและดับลงในชั่วพริบตา

          เขาขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มหวังจะใช้เสน่ห์ของตนพิชิตน้ำแข็งมนุษย์ ร่างบางที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมของน้ำหอมชั้นดีขยับแน่นชิดชายหนุ่ม เสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมสีดำสนิทของฝ่ายตรงข้ามปลดกระดุมลงมาถึงซิกแพ็กหนา เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้เมื่อได้เห็นร่างกายที่สวยงามขนาดนี้

          ฝ่ามือขาวเนียนค่อยๆวางลงบนขาเขาอย่างกลัวๆกล้าๆ สายตาที่จ้องแผงอกของเขาวาวโรจน์ เขานึกขำอยู่บ้างที่ชายหนุ่มร่างเล็กคนนี้เดินถือแก้วเข้ามาหาเขา เขาถือโอกาสทดสอบหนุ่มน้อยคนนี้กับการทำงานที่ได้เป็นอันดับสามของคลับนี้เพียงเวลาไม่นาน

          สีหน้าและท่าทางที่พยายามปั้นขึ้นมาล่อลวงนั้นมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย เขาพยายามส่งความเย็นชาใส่จนได้เห็นด้านดื้อดึงและเด็กของคนนี้และมันทำให้เขาใจกระตุก มือขาวๆนั้นกำลังลูบไล้ท่อนขาแกร่งของเขาเสมือนว่าชำนาญนักหนา เขาหันหน้าหนีเพื่อสะกดกลั้นรอยยิ้มที่แตะแต้มริมฝีปากของเขา เมื่อเขาหันกลับมาคว้าเครื่องดื่มขึ้นดื่มแสร้งเมินร่างเย้ายวนนั้น หัวคิ้วเรียวสวยนั้นก็พลันขมวดเกร็งโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากบางก็เหยียดเม้มเป็นเส้นตรงไม่เผยรอยยิ้มหวายหยาดย้อยอีก เขาเฝ้ารอการสัมผัสขั้นต่อไปของคนร่างบาง

          ฝ่ามือเล็กเปลี่ยนมาลูบต้นแขนเขาแทน เขาแทบหลุดขำ ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้ไม่มีความรู้เรื่องแบบนี้สักนิดทำไมได้ขึ้นเป็นที่สามกันนะเขาสงสัยเหลือเกินจึงคว้าฝ่ามือนุ่มเล็กนั้น สายตางุนงงมองเขาอย่างไม่เข้าใจและพริบตาเดียวมันก็เปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเขาสอดมือเข้าลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นมือร่างนั้นพลันเหยียดตัวตรง

          "ฮะ.....เฮ้ คุณจะทำอะไรน่ะ"

          "อยู่เฉยๆทำงานของนายไป"

          เขานิ่งชะงักกับคำพูดนั้น ฝ่ามือหนายังคงคืบคลานขึ้นไปเรื่อยๆผ่านแนวสันหลังก่อนจะลากลงไปใกล้จุดอันตราย เลื้อยหายเข้าไปยังขอบกางเกงแล้วบีบคลึงกล้ามก้นแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว เขาหลับตาแน่นเมื่อไม่อาจขยับตัวได้ดั่งใจ คำว่างานทำให้เขาทนมันต่อไปโดยไม่ทันรู้ตัวเขาก็ถูกจับนั่งลงบนตักแกร่งของชายคนนั้นเสียแล้ว

          ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่นอกของเขานั้นลากวนและบีบคลึงจนยอดอกที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสของเขาแข็งชันสู้มือแกร่งทุกคราที่ลากผ่านเขาก็รู้สึกซ่าบซ่านไปทั้งตัว

          "อึ....อือ.....อา....."
         
          ฝ่ามืออีกข้างก็ไม่หยุดนิ่งทำหน้าที่ของมัน ปลายนิ้วเรียวสวยเขี่ยกระดุมกางเกงออกแล้วลากซิบเลื่อนลง ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปทำความรู้จักกับตัวตนของเขาที่ไม่เคยมีใครได้รู้จัก เขานึกดีใจที่ในคลับนี้มืดสลัวไม่เช่นนั้นอาจมีคนได้เห็นเรื่องน่าอายของเขาตอนนี้แน่ๆ

          ปลายนิ้วที่หยอกเย้าร่างกายเขาไปทั่วทำให้เขาเกิดความต้องการอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่ามือที่กอบกุมตัวตนเขาไว้นั้นช่างอบอุ่นจนเขาไม่อาจบรรยายออกมาได้ ร่างของเขาสั่นเกร็งเพราะความต้องการจนแทบทนไม่ไหว เขาสะอื้นฮักเมื่อชายหนุ่มเร่งจังหวะส่งเขาให้ถึงฝั่งฝันเขาก็แทบกลั้นเสียงร้องไม่ได้เลย ก่อนที่สมองเขาจะพร่าเลือนและมืดลงเขาได้ยินเสียงในใจกระซิบบอกถึงความต้องการ

          เขาอยากรู้จักคนๆนี้ อยากจะพูดคุยกันมากกว่านี้ อยากจะทำเรื่องอะไรๆที่มากกว่านี้ ไม่ใช่แค่ในคลับ แต่เขาอยากรู้จักชายคนนี้อย่างแท้จริง

          ร่างบางพล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วเมื่อถูกกระตุ้นและถูกปลดปล่อยโดยฝีมือเขา ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่หลับสนิทอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือลูบเส้นผมเงาเบาๆแล้วอุ้มขึ้นมาเพื่อพาเข้าไปพักในห้องส่วนตัวของเขา

          ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะสามารถขึ้นเป็นเบอร์สามได้ในเวลาไม่นาน ด้วยเสน่ห์เย้ายวนที่ไร้เดียงสาของเขาก็สามารถทำให้ผู้คนหลงใหลแล้ว

          เขาวางร่างบางลงกับที่นอนนุ่ม มือคว้าผ้าห่มคลุมให้โดยที่สายตาเขาไม่อาจละไปจากดวงหน้าหวานนั้นได้สักเพียงวินาที


          เห็นทีเขาจะต้องเลิกจ้างเด็กคนนี้ไม่ให้ทำงานในคลับแล้วเอามาเป็นของเขาคนเดียวเสียแล้วสิ.....


(The end story 3)

[chin-ruyze]

Story one shot

Chapter 4 จ้อง


          เสียงเป่าใบไม้ดังลอยมาตามลม เสียงนั้นคล้ายจะช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำได้ ร่างบางที่เล็กและแคระแกร็นของเด็กชายเดินโซซัดโซเซไปตามเสียงที่ได้ยิน เขาไม่รู้ว่าจะเดินมาที่นี่เพื่ออะไรหากแต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลบนร่างกายทำให้สมองของเขาไม่อาจคิดประมวลผลสิ่งที่ซับซ้อนได้ในตอนนี้

          เขาเดินลัดเลาะมาตามริมแม่น้ำและต้นไม้ที่ขึ้นรกทึบจนได้เห็นคนที่เป็นเจ้าของเสียงเพลงที่ไพเราะนั้น

          ร่างกายสมส่วนที่ดูแข็งแรงสง่างามและสมชาติชายชาตรีนั้นนั่งบนโขดหินสูงและคาบใบไม้ไว้หนึ่งใบ เสียงเพลงนั้นแว่วหวานอ่อนโยนขัดกับผู้บรรเลงสิ้นเชิง เขาเงยหน้ามองจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาอับอายไม่กล้าพาสภาพนี้ของตนเองไปให้คนที่งดงามเช่นนั้นได้เห็น เขากลัวว่าคนนั้นจะรังเกียจเขาเหมือนคนอื่นๆในเมือง เขาเลือกที่จะซ่อนตัวแล้วแอบมองคนนั้นบรรเลงเพลงธรรมชาติต่อไป

          จวบจนใกล้ค่ำเขาจึงขยับตัวเข้าซ่อนใต้พุ่มไม้เมื่อชายเจ้าของบทเพลงเดินผ่านมาทางเขา เสี้ยวหน้าที่ได้เห็นเพียงชั่วครู่ติดตรึงใจยิ่งนัก ความงดงามที่แข็งแกร่ง เขาเองก็อยากจะเป็นเช่นนั้นบ้าง

          เมื่อชายคนนั้นจากไปแล้วเขาก็พาตัวเองออกจากที่ซ่อนแล้วก้าวลงไปยืนข้างริมน้ำ วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตาและดื่มทดแทนอาหารที่ไม่ได้ลิ้มรสมานานร่วมสัปดาห์อย่างสลดใจ ภาพใบหน้าเล็กๆที่ปรากฏบนผืนน้ำสร้างความเจ็บปวดที่เงียบงันให้กับเขาอีกครั้ง

          เส้นผมยาวหยาบกร้านสีขาวล้วนทั้งที่เขาอายุไม่กี่สิบขวบ ดวงตาสีแดงสดที่น่ากลัว ผิวที่ขาวซีดและแห้งกร้าน นี่คือสิ่งที่เป็นตัวเขา และมันยังเป็นบาปของเขาอีกด้วย

          ครอบครัวที่รักของเขาได้ถูกอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่สามารถยื้อไว้ได้จนเขาต้องอยู่เพียงลำพังในโลกกว้างใหญ่ใบนี้ หากแต่จิตใจคนยังคับแคบ ผู้คนต่างกล่าวหาว่าเขาคือตัวหายนะและทุบตีขับไล่เขาออกจากเมือง ครอบครัวที่แสนสุขพังทลายลงในชั่วข้ามคืน สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงชีวิตที่มีบาปและรอยแผลในใจ

          เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหางตาทันได้เห็นแสงสะท้อนแวววาวเข้าตา เขาเดินขึ้นไปบนโขดหินด้วยความระมัดระวังอาศัยแสงจันทร์ช่วยสาดส่อง เหรียญทองตราประจำตัวตระกูลดังในเมืองที่เขาเคยอยู่ เขาหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ สิ่งนี้คงจะเป็นของชายคนนั้น ถ้าเช่นนั้นเขาจะขอเก็บมันไว้เพื่อเป็นที่ระลึกแล้วกัน

          เขายกยิ้มขื่นในใจแล้วพาตัวเองไปเอนหลังยังโคนต้นไม้ประจำก่อนจะนอนมองดวงดาวนับร้อยนับพันบนท้องฟ้า และอธิฐานถึงดวงดาว.....


          วันนี้เขาก็มานั่งแอบตรงต้นไม้ที่เดิมอีกแล้ว ชายคนนั้นยังคงบรรเลงเพลงแว่วหวานต่อไปเช่นทุกวัน เขาเองก็ได้แต่แอบมองจากตรงนี้ทุกวันเช่นกัน

          "โครก....คราก....."

          "นั่นใครน่ะ!"

          ท้องเจ้ากรรม หลังจากไม่ได้กินอะไรมานานมันจึงส่งเสียงร้องประท้วงออกมาและนั่นทำให้คนที่กำลังขับกล่อมบทเพลงได้ยิน เขาแทบจะร้องไห้ด้วยความตกใจพยายามมุดเข้าพุ่มไม้ต้นประจำหากแต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของชายหนุ่ม เขาถูกลากออกมาจากพุ่มไม้ด้วยสภาพมอมแมมแถมยังมีแต่ใบไม้เต็มหัวอีกด้วย

          "ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนเจ้า ข้าขอโทษ อย่าตีข้าอีกเลย ข้ากลัวแล้ว!"

          เขาลนลานรีบร้องขอออกไป เหตุการณ์ในอดีตยังคงฝังลึกในใจ สีหน้าที่น่ากลัวของชาวเมืองและความเจ็บปวดที่ได้รับจากการทุบตีทำให้เขาอดตัวสั่นไม่ได้ เขารอเสียงคำสั่งพิพากษาจากชายตรงหน้าหากแต่เงียบอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าอีกฝ่ายเพียงยกยิ้มให้

          "ผมของเจ้าสวยแปลกตาดี แล้วสีตาของเจ้าก็งดงามมากเลยนะ"

          เขาได้แต่ยืนนิ่ง รูปร่างที่อัปลักษณ์เช่นนี้กลับถูกคนที่เขาชื่นชมมาตลอดเอ่ยชม พอตั้งสติได้ใบหน้าเขาก็พลันร้อนผ่าว ปลายนิ้วหยาบยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเขาแผ่วเบายิ่งนัก

          "บอกตามตรงข้าไม่เคยเห็นใครงดงามได้เท่าเจ้าเลย ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ตาม ข้าขอชื่นชมเจ้าอีกหน่อยได้ไหม"

          เขาได้แต่พยักหน้าตอบออกไป ดวงตาสีดำสนิทนั้นกำลังจ้องมองเขามันแฝงไปด้วยความพึงใจที่เขาเองก็สามารถรู้สึกได้ ริมฝีปากของเขานั้นแย้มยิ้มให้เขาอยู่ตลอดจนเขาเองที่เผลอหลงใหลรอยยิ้มนั้นจนหัวใจเต้นแรง

          "ช่วยเงยหน้าเจ้าให้ข้าได้เห็นชัดๆหน่อยได้หรือไม่ เจ้าตัวน้อย"

          น้ำเสียงยามเอ่ยเรียกเขาช่างอ่อนโยนราวกับความฝันที่ล่องลอย เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าและทันใดนั้น

          "โครก....."

          "อ่ะ.....ฮะๆๆๆๆ นี่หรือว่าเจ้ากำลังหิว?"

          เขาอับอายจนหน้าร้อนไปหมด ก้มหน้างุดแทนการตอบ ชายหนุ่มละมือจากใบหน้างามค้นของในกระเป๋ากุกกักเพียงครู่ก็ยื่นห่อผ้าให้ซึ่งข้างในมีซาลาเปาใส้ผักอยู่สามลูก เขาพลันน้ำลายสอเมื่อได้กลิ่นของอาหารหากแต่เขาไม่อยากให้ตัวเองดูน่าสมเพชไปกว่านี้ในสายตาของชายหนุ่ม เขาจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

          "ทำไมล่ะ หรือเจ้าไม่ชอบกิน?"

          และเขาก็ส่ายหน้าอีกครั้ง เหมือนชายหนุ่มจะไม่เข้าใจเท่าไรเขาพยายามพูดถามไปเรื่อยๆจนกระทั่ง.....

          "หรือว่าเจ้าไม่อยากเอาเปรียบข้า?"

          ครานี้เขาไม่ส่ายหัวปฏิเสธเช่นเดิมนั่นทำให้ชายหนุ่มเข้าใจในทันที เขาแบ่งซาลาเปาก้อนหนึ่งเป็นสองส่วน ส่งให้เขาหนึ่งลูกกับอีกครึ่ง เช่นเดียวกับที่อยู่ในมือเขา

          "ทีนี้เราก็มีเท่าๆกันแล้วนะ ดังนั้นเจ้าเองก็รีบๆกินเข้าไปหากไม่ ข้าจะตีเจ้าแน่ๆ"

          ชายหนุ่มพูดขู่ก่อนจะยัดซาลาเปาส่วนของตนเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว เขามองชายหนุ่มด้วยความตื้นตันใจและค่อยๆบดเคี้ยวซาลาเปา อาหารที่ไม่ได้ลิ้มลองในรอบสัปดาห์อย่างช้าๆ แม้ความจริงมันไม่ได้มีรสชาติที่เอร็ดอร่อยเลิศเลอเท่าใดนักแต่มันก็ให้ความอบอุ่นแก่เขาจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้

          ยามที่เขาหลั่งน้ำตา ชายตรงหน้ายังคงอ่อนโยนกับเขาด้วย ปลายนิ้วไล้เกลี่ยหยาดน้ำออกก่อนจะรั้งตัวเขาเข้าไปกอดแน่น สายตาที่พร่าไปด้วยน้ำตาของเขาจ้องมองชายหนุ่มนิ่ง เขารู้สึกดีใจเหลือเกินหากแต่อีกใจกลับหวาดกลัวยิ่งนัก หากนี่เป็นเพียงความฝันเขาเองก็ไม่อยากตื่นอีกเลย

          คืนนั้นชายหนุ่มเล่าเรื่องหลายเรื่องให้เขาฟังและสัญญาว่าจะกลับมาหาเขาอีกในวันพรุ่งนี้ เขาโบกมือลาเมื่อร่างนั้นเดินลับหายไปในเมือง


          เขาล้มตัวลงนอนใต้ต้นไม้ต้นเดิมแล้วหลับตาแย้มยิ้มอย่างมีความสุข เขาจะเฝ้ารอวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงอย่างใจจดจ่อ.........


(The end story 4)