ตามคำเรียกร้อง แถมพิเศษ แมนกับใครหว่า? 
พิเศษ แถมๆ 
น้องแมน ปะทะ ?
หลังจากที่ได้ไปจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้รุ่นพี่ที่แอบรักมานานปีเสร็จ หนุ่มหน้ามนคนซื่อนามว่าแมนนี้ก็ต้องระเห็จออกจากบ้านพี่เขาแทบไม่ทันเมื่อเหล่าเพื่อนสนิทของพี่เขาทำหน้าราวกับยักษ์และจะฆ่าเขาเมื่อรู้ว่าเขาแอบลักหลับพี่ชายสุดสวยไป(แค่นิดหน่อยเอง -*-)
หลังจากหนีมาทำใจแล้วคืนนั้นดันแอบได้ยินเสียงร้องไห้กันราวกับญาติเสียเลยจำต้องโผล่ออกมาดู แล้วเรื่องเหลือเชื่อก็ชัดเจนคาตาเมื่อเหล่าเพื่อนน่ากลัวๆของรุ่นพี่มายืนกอดคอกันร้องไห้เขาก็อดสงสารไม่ได้เลยลงมาหา จากนั้นเรื่องราวทุกอย่างก็กระจ่าง เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำให้รุ่นพี่มีความสุขได้เท่าเพื่อนสนิทสี่คนนี้ทำ เขาเลยตัดสินใจช่วย
และผลสรุปเป็นยังไงน่ะเหรอ พวกเขาก็รักกันดีไงแต่ผมเนี่ยนั่งน้ำตาซึมจะว่าเศร้าก็ไม่เชิง เพราะผมก็รู้สึกยินดีที่พวกพี่ๆเขารักกันแต่ว่าผม....เหงานิดๆแฮะ
“ไงไอ้แมน มานั่งทำมิวสิกอะไรตรงนี้วะ”
เสียงทักดังขึ้นเหนือศีรษะผมและปลายเท้าที่เดินมาหยุดตรงหน้าผมไม่ได้สร้างความแปลกใจให้ผมแต่อย่างใดเพราะผมเคยชินเสียแล้ว
“ทำมิวสิกเพลง ‘หลงรักคนมีเจ้าของ’อยู่ว่ะ แล้วนี่มึงมาทำไรวะไอ้เก้า”
ผมพูดจบศีรษะที่มีผมยาวๆสีทองก็โขกลงมาบนหน้าผากผมอย่างแรงจนผมหงายหลังนอนลงกลางสนามหญ้า ตาเห็นดาวไปแว่บเลยทีเดียว
“โรงเรียนเลิกจนเขากลับบ้านกันหมดแล้วกูต่างหากที่จะถามว่ามึงไม่กลับบ้านเหรอ?”
“อ้าว เหรอ เออๆๆงั้นกลับบ้านกัน อู๊ยยย โขกมาได้ไอ้คนหัวแข็งเอ้ย!”
ผมลุกขึ้นสะบัดหัวเบาๆแล้วก้าวเดิน ไอ้เก้าจับไหล่ผมหันกลับมาอีกครั้ง ผมเลยมองมันงงๆ
“แมนกูถามมึงจริงๆนะ มึงรักไอ้รุ่นพี่คนนั้นมากเลยรึไง”
“อย่าเรียกพี่นิวแบบนั้นนะ!”
“แล้วไง กูจะเรียกมึงจะทำไม อย่าโง่จนขุดหลุมฝังตัวเองแบบนี้ได้มั้ยวะ!”
ผมสะดุ้งเมื่อไอ้เก้าตะคอกใส่ผม มันบีบแขนผมจนเจ็บไปหมดหน้าตามันโกรธมากจนผมแอบกลัวอยู่เหมือนกัน ทุกครั้งเวลาพูดเรื่องพี่นิวทีไรมันจะกลายร่างเป็นหมาบ้า และผมต้องหาทางเลี่ยงประเด็น
“เจ็บ....เก้ากูเจ็บแขนนะ”
“ขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
ไอ้เก้ารีบปล่อยแขนผมแล้วลูบรอยช้ำเบาๆพร้อมเป่าๆให้อีก เอิ่ม......มันจะหายเจ็บเหรอวะ?
“หิวด้วย....”
“ได้ๆงั้นไปกินข้าวกันเดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเองดีมั้ย”
หึๆๆแล้วเย็นวันนั้นผมก็ไม่ต้องเสียเงินซื้อข้าว ประหยัดไปอีกมื้อ -0-
สรุปวันนั้นไอ้เก้าเลยค้างบ้านผมเพราะเหตุผลที่ว่ามันเลี้ยงข้าวผมเลยไม่มีเงินขึ้นรถกลับบ้าน(ได้ข่าวมึงขับวีออสนะ) เลยตามเลย ไหนๆมันก็เคยเลี้ยงข้าวผมบ่อยแล้วให้มันนอนสักวันละกัน
ในระหว่างที่นอนเล่นกันบนเตียง (มันไม่ยอมนอนพื้นอ่า) มันก็ชวนผมคุยเรื่องตลกๆเรื่องหน้าแตกตอนไปเข้าค่าย เรื่องโน่นนี่นั่นจนผมหัวเราะน้ำตาไหล และสุดท้ายผมก็แทบจะหลับถ้ามันจะไม่พูดเรื่องนี้
“รุ่นพี่มึงอ่ะ เขาได้แฟนแล้วสิ”
“อืม....”
“มึงตัดใจได้รึยัง”
“กูไม่รู้ กูชอบพี่เขามากและกู.......กูเสียใจ”
“กูว่ามึงกับพี่เขาไม่มีวันได้คู่กันหรอก กูว่ามึงตัดใจเถอะถึงยังไงพี่เขาก็ไม่มีทางรุกมึงแน่ๆอ่ะไอ้แมน”
“เฮ้ย! มึงจะบ้าเหรอไอ้เก้า กูไม่ใช่ฝ่ายรับนะ มึงเข้าใจผิดแล้ว”
“เหรอ กูว่ามึงนั่นแหละที่ไม่เข้าใจตัวเอง พวกที่ไม่รู้ตัวเองก็อย่างงี้อ่ะนะ น่าสงสารจริงๆ”
“กูไม่ใช่ฝ่ายรับ มึงเอาอะไรมาพูด!”
“กูจะพิสูจน์ให้มึงดู มึงจะเล่นเกมส์กับกูไหมล่ะ”
ไอ้เก้ายักคิ้วในความมืดแต่ผมเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่สะท้อนแสงจันทร์มันทำเอาขนลุก
“ไม่เล่น ทำไมกูจะต้องพิสูจน์ให้มึงดูด้วยล่ะ” ผมหันตัวหนีนอนตะแครงได้ยินมันบ่นเบาๆ
“ที่แท้ก็ไม่กล้ากลัวว่าที่กูพูดจะจริงอ่ะดิ”
“ไอ้เก้า!”
“ว่าไงพิสูจน์มั้ย?”
“ได้ ทำยังไงมึงว่ามา!”เดี๋ยวมาต่อ ใจเย็นๆ
ตอนต่อไป 18+ พิจารณาก่อนอ่านด้วยนะครับผมเป็นห่วง 
กลัวเสียเลือดหมดตัว ฮ่าๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
