อ่านคอมเม้นท์แต่ละคนแล้วอึ้งเบยๆ 
มีแต่คนขอต่ออีกยก(ไม่ค่อยจะหื่นสินะ) 
เขียนสดแต่งสด งดตัวแสดงแทน เค้าไม่ได้ตั้งใจให้เรทขนาดนี้นะเนี่ย(ได้ข่าวเรื่องหน้าเถื่อนกว่านี้อีก) 
เสียใจด้วยนะสำหรับคนที่รอความหื่นต่อเนื่อง ฮ่าๆๆ(บอกแล้วแกล้งคนอ่านคือความสุขของโผ้ม) ตอนที่ 5 ตัดสินใจ เสียงงึมงัมๆดังข้างหูรบกวนการนอนของผม สงสัยเสียงของไอ้ป๊อกกี้ อืม แล้วยังมีอะไรอุ่นๆหนักๆพาดทับเอวไว้ด้วยผมผลักมันออกไปอย่างรำคาญแต่มันก็พาดลงมาอีกซ้ำยังรัดผมแน่นกว่าเดิม ด้านหลังผมก็รู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดหูผมแถมบางอย่างที่เปียกร้อนก็ลากไล้ท้ายทอยผมจนขนลุกซู่ ผมลืมตาช้าๆและ.......
“อ่ะ....ไอ้พวกเหี้ยยยยยยยยยย”
“เฮ้ย ใจเย็นๆไอ้นิวฟังพวกกูก่อน”
ไอ้จุ๋มนอนอยู่ด้านหน้าผมในขณะที่จะหันกลับมาทางขวาซึ่งผมนอนหันหลังอยู่ก็เจอไอ้เก่งนอนรัดตัวผมอยู่ไม่รู้จะหันไปทางไหนดีเลยนอนหงายซะ
"ฟังหน่อยนะครับ"
โอ้โห ไอ้เก่งพูดกับผมซะเพราะเชียวแต่อย่านึกว่าผมจะยอมยกโทษให้พวกมันง่ายๆนะเฟ้ย ซิงกูโดนเปิดหมดแล้วชาติชายแท้กูไม่มีเหลือ อยากร้องไห้จริงเว้ยแต่ไม่เอาเดี๋ยวพวกมันหาว่าอ่อน
"นิว พวกกูขอโทษนะแต่ที่พวกกูทำลงไปวันนี้เพราะความขาดสติ แต่พวกกูก็รักมึงมานานแล้วนะ"
ไอ้จุ๋มดึงมือผมไปกุมไว้แล้วจูบเบาๆ ผมยังคงไม่แม้แต่จะมองหน้าพวกมันด้วยซ้ำ มันเจ็บใจไม่ถามความสมัครใจของผมสักนิด
"รักนะครับ"
ไอ้เก่งอีกคน จะพูดยาวๆให้กูรู้เรื่องบ้างได้มั้ยเนี่ย พูดมาแต่ล่ะทีกูต้องมานั่งแปลตลอดๆอ่ะ
"ไม่ต้องมาพูดพวกมึงขืนใจกู ไม่เคยถามกูสักคำว่าเต็มใจจะยอมโดนพวกมึงเสียบมั้ย พวกมึงเห็นกูเป็นอะไร"
พูดจบผมก็ปล่อยน้ำตาไหลพรากทีนี้ไม่ใช่แค่จะไหลแล้ว ไอ้จุ๋มสะดุ้งลุกขึ้นนั่งแล้วลูบมือผมส่วนไอ้เก่งเอามือเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ ผมพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ไหว ระบมจริงๆมันเจ็บปวดๆจนแทบกระดิกไม่ได้ ไอ้เก่งซ้อนตัวผมให้นั่งพิงมันผมไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งนิ่งๆแม้ว่าใจจริงอยากจะลุกขึ้นมาแล้วเอาไม้เบสบอลฟาดหัวพวกมีนก็ตาม
"อย่าร้องนะนิว...นิวครับอย่าร้องนะๆอยากได้อะไรจุ๋มยอมทุกอย่างเลยครับ จุ๋มรักนิวนะครับ"
"นิว กูจะดูแลมึงไปตลอดชีวิต"
เหมือนจะซึ้งใช่ป่ะ ไอ้เก่งลูบหัวผมเบาๆถ้าเป็นในละครนายเอกคงจะซึ้งจนตัวอ่อนไปแล้วแต่นี่ไม่มีทาง ทำกูเจ็บขนาดนี้พูดปากเปล่าคิดว่ากูจะเลิกแล้วต่อกันงั้นสิ ชาติหน้าเหอะ
"กูขออย่างเดียวจากพวกมึง....ออกไปจากชีวิตกู!"
ไอ้เก่งกับไอ้จุ๋มนิ่งตัวแข็งไปเลยครับ ได้ยินเสียงสถบเบาๆจากไอ้เก่งส่วนไอ้จุ๋มน้ำตามันค่อยๆไหลออกมา
"ไม่เอานะนิว อย่าพูดเล่นแบบนี้สิครับ ไม่ขำเลย"
"กูไม่ได้พูดเล่น พวกมึงหักหลังความเชื่อใจของกูยังจะให้กูยกโทษให้อีกเหรอ อย่าทำร้ายกูไปมากกว่านี้เลย ไปซะ"
ผมฝืนผลักตัวไอ้เก่งออกแล้วนอนคลุมโปง ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเสียงไอ้วุฒดังเข้ามา
"ไอ้จุ๋ม ไอ้เก่ง กูกลับมาแล้วร้านยาแม่งอยู่ไกลชะมัดแล้วนิวเป็นยังไงบ้างอ่ะมึง นี่กูซื้อของบำรุงมาเยอะเลย"
ปลายทางเงียบเสียงลง ผมไม่รู้หรอกว่านอกผ้าห่มนั่นพวกมันทำอะไรกันเพราะผมเพลียจนเกินกว่าจะมาสนใจพวกมันแล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง
++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เที่ยงวันอาทิตย์แล้ว ผมกะจะลาออกจากงานแล้วกลับบ้านต่างจังหวัด อาจจะไปช่วยที่บ้านทำไร่ทำสวน ผมไม่อยากเจอหน้าพวกมัน ผมรู้สึกร้อนๆเลยลากตัวเองไปเข้าห้องน้ำน่าแปลกที่ร่างกายผมนอกจากรอยช้ำแดงที่เห็นได้ชัดเจนแล้ว บาดแผลตรงช่องลับก็ไม่ได้หนักหนาสักเท่าไรแถมตัวผมยังสะอาดหอมกลิ่นสบู่ด้วย งงจัง
หลังจากผมจัดการธุระส่วนตัวเรียบรัอยแล้วผมก็เดินลงมายังข้างล่างคิดว่าสภาพบ้านคงจะอนาถ แต่ไม่เลยมันสะอาดเอี่ยมมากซึ่งมันไม่มีทางเป็นฝีมือผมแน่ๆ
"พี่นิว....พี่นิวคร้าบบบบ แมนเองคร้าบบ เปิดประตูให้หน่อยครับตะคริวจะแดกผมละครับ"
เสียงโวยวายหน้าบ้านทำให้ผมต้องเดินออกไปต้อนรับอย่างเซ็งๆเห็นไอ้แมน น้องชายข้างบ้านหอบของเยอะแยะจนไม่มีมือกดออดเรียก ยืนพิงประตูหน้าบ้านด้วยสภาพน่าเวทนา
"หอบอะไรมาเยอะแยะวะ รู้ว่าบ้านรวยแต่อย่าเยอะนะมึง ช่วงนี้กูอารมณ์ไม่ดีมึงมาทำไมวะ"
"โห พี่นิวก็ ผมจำเป็นต้องมาครับพี่ไม่งั้นจะได้โดนตีนหลายคู่อ่ะดิ"
ไอ้แมนหอบของทุกอย่างเข้ามาจัดไว้ในตู้เย็นบ้านผมเรียบร้อยแล้วมันก็เอาข้าวต้มอุ่นในครัวเสร็จก็ยกมาให้ผมที่นั่งดูทีวีอย่างรีบร้อน
"จะโดนตีนใครวะ หน้าอย่างมึงกลัวโดนตีนด้วยเหรอ"
"กลัวดิพี่ พี่เอกนะยิ่งโคตรของความน่ากลัวเลยง่ะ ไหนจะพี่จุ๋มอีกหุ่นนักมวยผมไม่กล้าเทียบรุ่นหรอก ส่วนพี่บอยนี่น่าสยอดสยองคนอะไรพูดนิ่งๆแต่ดันพูดแต่เรื่องน่ากลัวส่วนพี่วุฒ...อืม ผมเกือบโดนต่อยตาแหกไปแล้วเมื่อวานนี้"
ผมเอ่ะใจ ทำไมพวกนั้นต้องทำแบบนี้กับไอ้แมนด้วย ไอ้แมนอุส่าต์มาจัดงานกับทำอาหารให้แบบนี้ยังจะทำร้ายมันอีก นิสัยเหี้ยวะไม่รู้ผมคบพวกมันมาได้ไงตั้งนาน
"แล้วมันจะต่อยมึงเรื่องอะไรวะ"
"เอ่อ....ถ้าผมพูดไปพี่นิวอย่าฆ่าผมนะพี่"
"หมายความว่าไง มึงพูดมาดีๆอย่าให้กูต้องใช้กำลังนะ"
ผมจ้องตามันที่สั่นระริก ไอ้แมนกำเสื้อตัวเอง กำแล้วคลายๆอยู่นั่นสุดท้ายมันก็ถอนหายใจแล้วเงยหน้ามองผม
"ก็ได้ ยังไงพี่บอยก็บังคับให้ผมมาสารภาพกับพี่อยู่แล้วงั้นผมพูดก็ได้" ไอ้แมนขยับเข้ามาจับมือผม "ผมแอบชอบพี่มานานแล้วครับ แล้วเมื่อวานพี่นอนหลับอยู่ผมจะขึ้นไปเรียกลงมาดูงานแต่เห็นพี่ในสภาพนั้นผมอดใจไม่อยู่ก็เลยแอบจูบพี่ที่หลังคอกับที่หน้าอกพี่ไปนิดหน่อยครับ"
"มึง....ไอ้แมนมึง" ผมพูดไม่ออก ทำไมชีวิตผมถึงได้เจอแต่เรื่องแบบนี้วะ
"ครับผมรู้ว่าพี่โกรธผมมากผมขอโทษครับ แล้วพี่เก่งก็เห็นรอยพวกนั้นตอนที่พี่เมา พี่เก่งเข้ามาถามผมแล้วผมก็ตอบว่าใช่ผมเป็นคนทำ แล้วพี่ก็จะต่อยผมแต่พี่วุฒเข้ามาห้ามตอนหลังพี่วุฒรู้เรื่องเลยเป็นฝ่ายจะเข้ามาต่อยผมซะเอง"
ไอ้แมนปล่อยมือผมแล้วหัวเราะแห้งๆมันหยิบยาและน้ำแก้วหนึ่งมาให้ผม
"แล้วทำไมมึงมาเล่าเรื่องนี้ให้กูฟังตอนนี้"
"พี่นิวไม่รู้เหรอว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น" ผมส่ายหน้าก็กูหลับอยู่จะรู้อะไรล่ะ? ไอ้แมนเลยยิ้มแล้วเล่าต่อ
"เมื่อคืนผมได้ยินเสียงคนร้องไห้ดังมากเลยเปิดหน้าต่างออกมาดูผมเห็นกลุ่มเพื่อนพี่สี่คนออกมายืนหน้าบ้านพี่แล้วร้องไห้กัน แล้วเขาก็เรียกผมออกไปหา พวกเขาขอให้ผมช่วยดูแลพี่ตอนเขาไม่อยู่เพื่อไถ่โทษที่แอบทำอะไรลับหลังพี่ครับ"
"เหอะ แล้วไง"
"พี่นิวของที่ผมเอามาวันนี้พวกเพื่อนพี่เป็นคนฝากผมเอามาให้ แล้วก็เขาฝากบอกมาจะลาออกจากงานให้พี่สบายใจได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำตามที่พี่ต้องการ"
ผมนิ่งอึ้งไปหลายนาที ใจหนึ่งผมก็ตกใจนะแต่อีกใจบอกผมว่าดีแล้ว
ไอ้แมนมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ
"ผมไม่รู้ว่าพวกพี่มีปัญหาอะไรกันแต่ดูท่าทางเพื่อนพี่จะรักพี่มากนะเหมือนพวกเขาทำทุกอย่างเพื่อพี่ได้จริงๆ"
ผมนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดเรื่องพวกมันอย่างสับสนจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้แมนกลับไปตั้งแต่เมื่อไร ผมคิดไม่ตกว่าต่อไปนี้จะทำยังไงดี พวกมันคบกับผมมาตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ๆแล้วก็คอยดูแลผมมาตลอด วันที่ผมเข้าทำงานพวกมันก็ตามมาอยู่บริษัทเดียวกันกับผม วันที่ผมทำงานพลาดไอ้เก่งออกรับแทนผมและยอมโดนลงโทษแทนผมด้วย ไอ้วุฒมันจบจากนอกพ่อมันมีบริษัทใหญ่โตรอให้มันไปบริหาร มันก็ไม่ไป ผมเคยได้ยินสาวๆในออฟฟิสพูดกันว่าไอ้วุฒไปข่มขู่ประธานบริษัทผมให้รับมันเข้าทำงานที่นี่ด้วยไม่ว่าจะงานอะไรก็ตามตอนผมได้ยินผมแอบขำและดีใจ
ไอ้จุ๋มมันเคยบอกเล่าเรื่องราวความฝัน มันอยากเปิดค่ายมวยแต่เมื่อผมบอกว่าไม่ชอบมันยอมละทิ้งความฝันแล้วมาทำงานกับผม
ไอ้บอย ดีกรีนักศึกษาดีเด่นมีแต่บริษัทใหญ่โตแย่งกันจองตัวแต่มันกลับเลือกที่จะตามผมมาที่นี่
แถมตอนผมไม่สบาย ตอนผมอกหัก ตอนไอ้แต้มแมวที่เลี้ยงไว้โดนรถชนตาย พวกมันคอยอยู่กับผมตลอดเลย
วาบ!
ใจหาย นี่ผมจะไม่ได้เจอพวกมันอีกแล้วเหรอ? เวลาผมหิวจะไม่มีใครซื้ออะไรมาฝากผมอีกแล้วเหรอ? เวลาผมทำงานพลาดจะไม่มีใครคอยช่วยเหลือผมอีกแล้วเหรอ? เวลาผมถูกรังแกจะไม่มีใครคอยปกป้องผมแล้วเหรอ? เวลาผมไม่สบายจะไม่มีใครมาคอยดูแลผมแล้วเหรอ?
ไม่เอานะ นี่มันไม่ดีเลยทำไมผมต้องรู้สึกแย่อย่างนี้ด้วยในเมื่อผมเป็นฝ่ายไล่พวกเขาไปเองแท้ๆทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายเจ็บปวดแต่ทำไมผมรู้สึกผิด?
บางทีอาจเป็นเพราะผมใกล้ชิดพวกมันมากเกินไป....
มากจนไม่รู้ว่าหัวใจผมยินดีแค่ไหนที่มีพวกมันอยู่ใกล้ๆ
มากจนแยกไม่ออกระหว่าง "ชอบ" กับ "รัก"
กว่าจะเข้าใจตัวเองว่าตกหลุมรักพวกมันก็อาจจะสายไปแล้ว
มันเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมต้องดื่มทุกวันศุกร์โดยมีพวกมันไปด้วย ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่ว่าพวกมันแอบทำอะไรกับร่างกายผมแต่ผมก็ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องยังคงดื่มกับพวกมันต่อไป
อาจเพราะตัวผมต้องการอย่างนั้น ต้องการให้พวกมันจับจองผม มองผมเพียงคนเดียวนั่นเอง ผมนี่แม่งบ้าเนอะปล่อยให้ตัวเองโง่มาตั้งนานอุส่าต์มีคนมามอบความรักให้ตั้งสี่คนทนหน่อยจะเป็นไร ไหนๆผมเองก็ขาดพวกมันไม่ได้เหมือนกันแบบนี้ก็เท่าเทียมกันละ
คิดได้ปุ๊บผมก็คว้ากุญแจรถซีวิคคันน่ารักที่ไอ้วุฒทิ้งไว้ให้แล้วมุ่งหน้าสู่บ้านไอ้จุ๋ม ผมจอดรถแล้วเดินเข้าไปหามันทันทีอย่างไม่เกรงเจ้าของที่ ภายในบ้านทรงไทยมันเงียบมากผมเดินไปยังสวนหลังบ้านผมเห็นไอ้จุ๋มนั่งกอดตุ๊กต่ายที่ผมให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อ5ปีที่แล้วทั้งน้ำตา ผมเดินไปหยุดอยู่หน้ามัน มันก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามองผม
"เปื่อยเชียว นี่มึงกอดมันบ่อยไปหรือเปล่าเนี่ยหรือทั้งบ้านมึงมีมันอยู่ตัวเดียว?"
ทันใดนั้นไอ้จุ๋มเงยหน้ามองผมอย่างไม่เชื่อสายตา มันเอาตุ๊กต่ายวางไว้ข้างตัวแล้วลุกขึ้นยื่นมือมาแตะหน้าผมเบาๆ
"นิว....."
"อืม กูเอง"
"นิว...."
เอ้า!? เรียกเหี้ยไรอยู่นั่นแหละผมกะจะอ้าปากด่ามันแต่ไอ้จุ๋มกระชากผมเข้าไปกอดแน่นจนตัวผมสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจมันที่ดังก้อง แผ่นหลังมันสั่นนิดๆเมื่อผมตัดสินใจเอื้อมมือกอดตอบ
"นิว...อย่าเกลียดกูเลยนะ กูขอร้องกูรักมึงจริงๆนะ กูอยู่ไม่ได้เวลาขาดมึงกูจะขาดใจ"
ไอ้จุ๋มสะอื้นน้อยๆน่าสงสาร ผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของมันมาก่อนได้แต่ตบหลังปลอบมันไป
"อืม กูไม่เกลียดมึงแล้วมึงอย่าขี้แยสิวะกูปรับตัวไม่ถูก"
"ได้ๆ กูเรียกไอ้เก่งไอ้วุฒไอ้บอยมาได้มั้ยพวกมันคงคิดถึงมึงแย่เลย"
ผมพยักหน้าตอบไอ้จุ๋มหัวเราะแล้วเช็ดน้ำตาป้อยๆดูน่ารักว่ะแล้วมันก็โทรเรียกทุกคนมา ผมยืนมองหน้าพวกมัน4คนแล้วเก๊กหน้าดุ
"กูโกรธพวกมึงมากนะที่รุมโทรมกูขนาดนั้นมันทำเอากูเจ็บจนขยาดการมีเซ็กส์ไปเลยนะ"
"ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว" ไอ้เก่งพูดเสียงหวิว ตามันแดงช้ำจนเส้นเลือดในตาโผล่ขึ้นมาเห็นชัดหน้าตาดูอ่อนล้า
"ขะ...ขอโทษครับ ขอโทษผมขอโทษ...ฮึก"
ไอ้บอยพูดไปสะอื้นไปหน้าตามันตอนนี้ไม่ได้ดีไปกว่าไอ้เก่งสักเท่าไร
"นิว กูขอโทษนะสำหรับทุกเรื่องที่ทำให้มึงเจ็บปวดขอแค่อย่าเกลียดพวกกูจะให้กูขอโทษมึงอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งกูก็ยอม กูขอโทษๆๆๆ"
ไอ้วุฒพูดไปก็ลงไปนั่งคุกเข่าก้มหัวขอโทษผมใหญ่เลย ไอ้นี่ก็เวอร์ได้ทุกสถาณการณ์ผมดึงมันลุกขึ้นยืนแล้วชกมันเรียงตัวคนละหมัด ปากแตกได้เลือดกันทุกคน
โอ๊ย เจ็บมือแอบสะบัดๆอย่าให้มันรู้เดี๋ยวเสียฟอร์ม
"กูถูกพวกมึงเปิดซิงไปแล้วจะให้เอามาคืนกูพวกมึงก็คงทำไม่ได้ กูมีทางเลือกให้พวกมึงเลือกอยู่2ทาง พวกมึงต้องเลือกระหว่างข้อ 1พวกมึงต้องไสหัวออกไปจากชีวิตกูตลอดกาล หรือข้อ2...."
ผมเว้นจังหวะพูดเพื่อให้พวกมันใจสั่นเล่นๆ ได้อยู่เหนือพวกมันนี่รู้สึกดีจุงเบย -0-
"บอกว่ารักกับกูแล้วมาเป็นแฟนกันทั้งหมดเนี่ย"
ฮ่าๆๆพอผมพูดจบพวกมันมองหน้าผมงงๆเป็นหมางงเลยทีเดียว
"นิว รักนะ"ไอ้เก่งตั้งสติได้ก่อนใครมันพูดจบปุ๊บแล้ววิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น พวกที่เหลือค่อยๆยกยิ้มแล้วเดินเข้ามาหาผม
"รักนิว รักนิวมากๆๆรักนิวที่สุด"
ไอ้จุ๋มพูดเสียงดังแล้วกอดผมแน่นโดยกอดไอ้เก่งไปด้วยเพราะมันยังคงกอดผมไม่ปล่อย
"รักนิวนะครับ รักจนจะขาดใจแล้วเนี่ย ฮือๆ"
ไอ้บอยเข้ามากอดเป็นคนที่3ทั้งน้ำตา อะไรจะบ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้เนี่ยแต่มันก็น่ารักดีนะ เฮ้อ คนหล่อใจอ่อน
"รักมากเลยนิว รักจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว"
ไอ้วุฒพูดแล้วเดินเข้ามากอดผมเป็นคนสุดท้าย พวกเรา 5 คนกอดกันแน่นสักพักก็พากันนอนตรงสวนนั่นแหละ สายลมเย็นสบายพัดผ่านตัวพวกผม เหมือนพัดพาเรื่องร้ายๆจากไปเหลือเพียงความสุขสงบที่หาได้ยากจากสังคมสมัยนี้
ทุกคนอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมยอมให้อภัยอย่างง่ายดาย
ก็แล้วถ้าพวกคุณมีคนที่รักพวกคุณขนาดนี้จะปล่อยเขาไปเหรอครับ ผมเองก็รักพวกเขาเหมือนกันนี่ครับแล้วจะยังดื้อดึงกับฐิทิของตัวเองทำไมในเมื่อการทำตามหัวใจมันมีความสุขกว่าผมว่าสิ่งที่แลกมาคุ้มพอแล้วครับ วันนี้ผมมีความสุขคิดแค่นั้นเถอะเพราะวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไปอนาคตมักมีการเปลี่ยนแปลงเสมอผมไม่อยากมาเสียใจทีหลัง
เสียงเพลงจากบ้านอื่นเปิดดังลอยมาตามลมกล่อมพวกผมให้หลับใหลพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น
http://www.4shared.com/embed/980784036/cbfa1726ปล.นี่คือเพลงที่ลอยมาตามลม พอดีบ้านผมอยู่ติดกับบ้านไอ้จุ๋ม ฮ่าๆ
The end story
หัวข้อ: [เรื่องสั้นมาก] เหล้าเป็นเหตุ ตอนพิเศษ แถมๆ(2) (28/06/56) ครึ่งหลัง(จบแล้วจิงๆ) (อ่าน 100551 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก