Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580877 ครั้ง)

ออฟไลน์ keinoo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
วุ้ยยยยคุณหมอฝันอะไรน่ารักจังนิ...หรือจริงๆอยากให้เพ่เสือแอ๊บแบ๊วคะ?

ออฟไลน์ wiwari

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-1
พี่มะรุมฝันน่ารักอะ เด็กชายเสือหวานแหววน่ารักกว่านายเสือถึกๆอีกนะ

ออฟไลน์ IIIA

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 591
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
นี่ฝันเรื่องเดียวกันใช่ไหมเนี่ย ....

ขอนอนต่ออีกนิดนะพี่หมอ เอิ๊ก  :hao7:

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
ชอบมาก ๆ เลยค่ะ
น่ารักจัง ^^

ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
 :hao7: :hao7:


ฝันเรื่องเดียวกันเบยยยย อิิอิอิ เราก็จิ้นว่าเลโอเป็นพิกเล็ตค่ะ

ขอบคุณนะคะ

ออฟไลน์ ๐๐ตะวัน๐๐

  • ๐๐๐ลูกตาล๐๐๐
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
เป็นเด็กแก่แดดจริงๆเลย

ออฟไลน์ schneesturm_fubuki

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
น่ารักดีค่ะ เสือน้อยจอมหื่น :mew1:

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
1+ พี่หมอ น้องเสือ :hao6:

ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
ละมุนมาก :m1: 

แต่เค้าชอบพี่เสือแบบเถื่อนๆ หื่นๆ มากกว่า  :m10:

+๑
+เป็ด
 o13

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1859
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
ฝันเรื่องเดียวกันด้วย น่ารักอะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Vavaviz

  • oONaMMOo
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-4
น่ารักกกก ~

รออ่านตอนหลักต่อไป~

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
เอร้ยยยยยยย น่าฮักหลาย ๆ เสือมีมุมนี้ ชอบอ่าาา

ออฟไลน์ mur@s@ki

  • อยากรัก..แต่ใจไม่กล้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-5
ต้องเป็นเพราะนอนกอดกันแน่นไปแน่ๆ  :hao7:


ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
 ฝันไปนี่เอง

ออฟไลน์ TanyaPuech

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4341
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +531/-23
น่ารักที่สุดดดดดดดดด

ออฟไลน์ yuyie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-5
ที่แท้ก็ฝัน มิน่าเสือน่ารักผิดปกติ  :hao3:

ออฟไลน์ jaja-jj

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 547
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-3
พี่ออย.  หมอคียยยยยยยยยยยย์

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
พี่หมอมะรุมน่ารัก

ออฟไลน์ Eliz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 62
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
ขอบคุณคนแต่งนะคะ มาต่อตอนพิเศษให้อย่างไว  :mew1:

หมอตื่นแล้ววววว ว่าแต่ในฝันนี้นายเสือน่ารักกว่าความจริงเยอะเลย ไม่ได้ทำร้ายจิตใจหมอมะรุมเลย แถมยังไม่มีอาวรณ์ยัยปารินด้วยอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :ling1:

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
ฝันยาวนาน ชอบที่เสือเรียกพี่หมอ แสดงว่าฝันเรื่องเดียวกัน อร๊าย อร๊าย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Biwty...

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 985
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
สนุกจังเลย ดีจังที่ยังไม่ลืม

ออฟไลน์ Kalamall

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-2
(((o(*゚▽゚*)o))) เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกันนี้ น่ารักมากมาย มะรุมมะตุ้มรุมรักหมอกันใหญ่

พี่เสือ พี่ดิบเถื่อนมาดแมนแฮนด์ซั่มสุดๆ o13 รู้ตัวรู้ใจไม่ปากแข็ง เคลียร์ปัญหารวดเร็วได้ใจจริงๆเลย

น้องออย คู่หมอคีย์เนอะ (>__<)~ เราว่าคู่นี้อยู่ด้วยกันไม่เกร่งไม่เก็ก น่ารักน่าลุ้นดี ลุ้นๆ

ปืน.....? คู่ใครละ หมอภูมิ? ท่าจะไม่ใช่ หรือจะมีตัวละครเพิ่ม? ลุ้นกันต่อไป  :hao3:

 :กอด1: เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะค่ะ


ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
ตอนที่ ๒๐ ผู้หญิงคนเดิม


   รถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่จอดเทียบชายคาบ้านเคียงฟ้าตอนเที่ยงของอีกวัน คนที่หลับมาตลอดการเดินทางค่อยๆ เอนหัวขึ้นอย่างยากลำบาก รู้สึกปวดต้นคอตั้งแต่ลืมตาตื่น แขนเรียวขยับไล่ความเมื่อยขบที่เกาะติดตามข้อพับ ก่อนจะกระชับผ้าที่คลุมที่หัวไหล่ให้แน่นขึ้นเพราะยังรู้สึกว่าหนาวอยู่

   “เป็นอย่างไรบ้าง มีไข้หรือเปล่า”

   คนที่ทำหน้าที่สารถีเอ่ยถามขึ้น ขณะที่เท้าแขนกับพนักพิงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นรดรินอยู่แถวข้างแก้ม คนตัวเล็กหันหน้าหนีสั่นหัวเบาๆ เป็นการปฏิเสธทั้งที่ความจริงเขากำลังรู้สึกถึงพิษไข้ที่รุมเร้ามากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าปลายคางกลับโดนคว้าไว้โดยข้อมือแข็ง อีกฝ่ายบังคับให้เบนหน้ากลับมามองตาเรียวแต่คมลึกจ้องมองอย่างจับผิด

   “ปากแข็งชะมัด ตัวร้อนขนาดนี้ยังจะสั่นหัวอีก”

   “ยุ่งน่า!”

   ปากเล็กสดปลั่งเพราะพิษไข้ที่มีมากขึ้นบอก พยายามจะปัดมือออกไปให้พ้นจากคางตัวเองแต่ไม่สำเร็จ ใบหน้าหวานผิดผู้ชายง้ำงอหลุบตาต่ำอวดแพขนตาหนาแทนการสบตา น่ารักเสียจนคนตัวใหญ่กว่าอดใจไม่ไหวต้องก้มลงจรดจมูกกับแก้มนิ่มฟอดใหญ่

   “ทำบ้าอะไรเดี๋ยวมีคนเห็น!”

   “สนใจด้วยหรือ” ร่างสูงยักไหล่อย่างที่ชอบทำ “ทีเมื่อคืนยอมให้ทำทุกอย่าง รู้ไหมเวลาคุณเมาน่ารักมากแค่ไหน”

   “หยุดพูดได้แล้ว!” มือเล็กยกขึ้นปิดหูตัวเอง หน้าร้อนผ่าวไปหมดทั้งพิษไข้และความอายที่พากันแห่ขึ้นมาบนหน้า เขาเกลียดตัวเองนักที่ไม่รู้จักประมาณตน ปล่อยให้อีกฝ่ายกรอกเหล้าเข้าปากไปจนไม่อาจกะปริมาณได้กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการที่ตื่นมาแล้วรับรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง เขาไม่ใช่สาวน้อยที่ไร้เดียงสาเสียจนจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ซ้ำหลักฐานยังมีอยู่ในตัวของเขาหน้าเขาแทบจะแตกตอนที่ต้องใช้นิ้วกวาดกวักเอามันออกมา ยิ่งเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ยิ่งอยากจะร้องไห้รอยจูบมากมายปรากฏไปทั่วทุกพื้นที่ด้านหลังร้าวระบมและปวดหนึบจนเกือบจะเดินไม่ได้

   จำไม่ได้ว่าอาศัยอยู่ในห้องน้ำของโรงแรมม่านรูดราคาถูกอยู่นานแค่ไหน กระทั่งได้ยินเสียงเรียกแกมขู่ว่าถ้าหากไม่ออกไปจะเข้าไปช่วยอาบถึงได้ยอมออกมา เขาอยากจะตั๊นหน้าไอ้คนที่สร้างความอับอายให้แค้นใจนักแต่เมื่อนึกดูอีกทีถ้าหากเขาไม่สมยอมคนมือตีนหนักอย่างเขาจะยอมไอ้หมอหน้าขาวนี่ได้อย่างไรและเขาก็แก่กว่าจะมาเสียน้ำตาราวกับเด็กสาวหลังจากที่รู้ตัวว่าเผลอไปนอนกับคนที่ไม่ได้รัก

   แต่ก็ต้องยอมรับว่าลึกๆ แล้วเขาก็อดใจหายไม่ได้ คิมหันต์อาจไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นครั้งแรกของเขา...ครั้งแรกที่เขาอยากจะเก็บไว้ให้กับคนที่รักทว่าคนที่เขาเฝ้าเทิดทูนกลับไม่เคยชายตามาแล คิดถึงตรงนี้ก็อดยิ้มเย้ยในความน่าสมเพชของตัวเองไม่ได้ เพราะความชอกช้ำใจเรื่องมันถึงเลยเถิดมาถึงขนาดนี้

   “ถ้าไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวผมพากลับไปโรงพยาบาลด้วยกัน” คนตัวสูงบอกเสียงนุ่มชิดแถวขมับ

   “ไหวน่า คุณกลับไปได้แล้วผมอยากพักผ่อน” เขาปัดปลายจมูกโด่งที่ค่อยป้วนเปี้ยนแถวเสี้ยวหน้าให้ออกห่าง อีกฝ่ายยอมถอยออกไปคงเพราะเบื่อที่จะแกล้งเขาแล้ว

   “ถ้ามีไข้รีบโทรหาผมนะ”

   อาณกรพยักหน้าส่งเดช พลางหันไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันที่บานประตูจะได้เปิดออกข้อศอกก็โดนคว้าไว้แรงยึดที่ไม่ได้มากจนทำให้เจ็บแต่ก็สามารถทำให้เขาหันกลับไปมองได้ ดวงตาเรียวคมทอแววอ่อนโยนอย่างไม่เคยเห็นมาก่อนและก่อนที่จะตั้งตัวติดใบหน้าขาวสะอาดก็ยื่นเข้ามาใกล้เสียแล้ว ปลายจมูกโด่งกดลงที่หน้าผากแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกระพริบตารัวใจหายใจคว่ำกับพฤติกรรมที่พูดได้เต็มปากว่าแปลก เขามองคิมหันต์ที่ตอนนี้กลับไปนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าด้านข้างแม้จะไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาชัดเจนแต่ก็เข้มขึ้น หนุ่มตัวเล็กหน้าร้อนกว่าเดิมเป็นเท่าตัวรีบเปิดประตูไวกว่าเดิมเพราะกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย

   เสียงเครื่องยนต์ห่างไปเรื่อยๆ จนเขาไม่ได้ยินอีก เมื่อแน่ใจว่าคิมหันต์คงพ้นจากบ้านเคียงฟ้าแล้วร่างเล็กถึงได้ผ่อนกายลงกับม้านั่งไม้สักตัวยาว สองขาปวดหนึบคล้ายกับใช้งานหนักทั้งที่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้เดินไปไหนด้วยซ้ำ หัวเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับไอร้อนในร่างกายที่เพิ่มสูง มือบางแตะที่ซอกคอตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายไม่ผิดแน่ๆ เขากำลังจะเป็นไข้หลังจากมีเซ็กส์กับคนที่ไม่ได้รัก

   คิดถึงตรงนี้ก็อดเจ็บหัวใจไม่ได้ อุตส่าห์เก็บทั้งร่างกายและหัวใจไว้ให้กับคนที่รักหมดหัวใจมากเกือบสิบปีแต่สุดท้ายก็เสียหนึ่งในสิ่งที่หวงแหนไปกับผู้ชายที่ไม่ลงรอยกันอย่างง่ายดายเพียงเพราะต้องการลืมเรื่องปวดใจชั่วคราวเท่านั้น น้ำเมาที่ไม่อาจกะปริมาณได้นำพาหายนะมาให้ เขายังคิดไม่ตกเลยว่านับจากวันนี้ไปจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกบ้าง ความสัมพันธ์มันยุ่งเหยิงมากขึ้นทุกที...ยุ่งจนไม่อยากแกะ ชายหนุ่มปิดตาลง กระบอกตาร้อนไปหมด อาณกรเอนตัวลงไปตามแนวยาวของม้านั่ง เข่าสองข้างคู่ขึ้นยกมือขึ้นกอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกาย หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อความจริงและความฝันตีกันจนแยกไม่ออก เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างเขากับคิมหันต์มันเป็นเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่...
………………………………..


    เสียงแหบพร่าครางอืออาในคอเมื่อเขาเลื่อนผ้าชื้นไปตามแผ่นอกบาง ร่างเล็กสะท้อนหายใจแรงขึ้นหัวคิ้วขมวดน้อยๆ ราวกับใช้ความคิดแม้แต่ในยามหลับ เหงื่อเพิ่งหยุดซึมไปเมื่อครู่นี้เองไอร้อนจากร่างกายดูดซึมเอาน้ำจากผ้าไปอย่างรวดเร็ว มือกร้านจับผ้ากลับไปชุบน้ำแล้วผิดมันให้หมาดอีกรอบ จำไม่ได้แล้วว่าทำซ้ำอย่างนี้มากี่รอบแล้วแต่ที่แน่ๆ ความร้อนจากร่างกายของคนตัวเล็กมันทุเลาลงมาก เขาลองเอาปรอทวัดไข้สอดเข้าใต้รักแร้อุณหภูมิมันเกือบจะเป็นปกติแล้ว แต่เขายังไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มเฝ้าวนเวียนเช็ดตัวให้คนป่วยอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย สำหรับคนๆ นี้เขาไม่เคยเบื่อหรือหน่ายเลยแม้แต่น้อย ให้ปรนนิบัติไปทั้งชีวิตก็ยินดี

   “อือ..พี่เสือ”

   มือสีคร้ามชะงักไปเล็กน้อย ขยับหน้าเข้าใกล้กับริมฝีปากอิ่มจัดเพื่อจับใจความกับคำพูดเมื่อครู่อีกครั้ง ทว่าปากคนป่วยกลับไม่ขยับอีกแล้วจึงมีแค่เสียงลมหายใจที่ยังไม่สม่ำเสมอเท่านั้น

   ร่างหนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ อาการเจ็บป่วยของคนตัวเล็กมันไม่น่ากังวลสักนิดถ้าเทียบกับรอยช้ำจางๆ บนร่างกาย แม้จะผ่านประสบการณ์บนเตียงมาไม่น้อย แต่เขาไม่พวกชอบสร้างความเจ็บปวดให้กับอีกฝ่ายโดยเฉพาะกับคนๆ นี้เขาอยากจะถนอมให้ได้มากที่สุดด้วยซ้ำ แต่มันก็ทำใจยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธว่ารอยที่เห็นไม่ใช่รอยจากการทำรัก ที่เจ็บปวดที่สุดก็คือใครเป็นคนทำ...หรือจะเป็นคนที่คนป่วยเพิ่งจะละเมอถึง มือหนาเผลอกำผ้าแน่นจนน้ำร่วงลงบนเตียงเป็นวงกว้าง หัวใจเขาบีบรัดแน่นขณะเดียวกันก็เจ็บเหมือนโดนมีดสักร้อยเล่มมากรีดแทงลงบนเนื้ออ่อนๆ

   คราแรกเขาตั้งใจว่าถ้าหากคนตัวเล็กตื่นมาเมื่อไรจะถามให้ได้ความทว่าตระหนักได้ถึงความจริงเสียก่อน เขามันเป็นแค่ไอ้ขี้ค่าไร้ฐานันดรไม่สมควรสะเออะไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนที่อยู่เหนือกว่า อกไอ้หนุ่มบ้านไร่กลัดหนองคิดไม่ถึงเลยว่าการแอบรักมันจะทรมานถึงเพียงนี้...
…………………………….


   “เมื่อไรพ่อจะกลับมาล่ะฮะพี่เมี่ยง”

   “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พิกเล็ตโทรไปแล้วไม่ติดไม่ใช่หรือ”

   “ฮะ ให้อาภูมิช่วยโทรด้วย แต่ก็โทรไม่ติดเหมือนกัน”

   “พี่เสือหายไปไหนนะ คุณออยก็ดันมาป่วยซะอีก ตั้งแต่แม่พิกเล็ตกลับมามีแต่เรื่องไม่ดีเนอะ”

   เสียงสนทนาที่ดังอยู่ใกล้หูมันกระตุ้นให้ประสาทที่ปิดการเคลื่อนไหวไปนานค่อยๆ ทำงานอย่างเชื่องช้า เปลือกตาหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาหินมาทับหรี่ปรือขึ้น แสงจ้าจากหลอดไฟเป็นสิ่งแรกที่เขาได้เห็นแต่มันก็สว่างมากเสียจนต้องหยีตาไปพักใหญ่แล้วลืมขึ้นมาใหม่ คราวนี้เขาหันไปโฟกัสที่จุดอื่นแทน

   ใบหน้าขาวกลมของพิกเล็ตยื่นมาใกล้เสียจนมองเห็นภาพสะท้อนในดวงตาโตกลม เจ้าตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างกระโดดเหย็งพร้อมกับตะโกนเต็มเสียง

   “พี่เมี่ยงอาออยฟื้นแล้ว”

   ไม่ใช่แค่เสียงร้องทักแต่ทั้งร่างของเจ้าเด็กตัวแสบยังโถมเข้าใส่เขาอีกด้วย พิกเล็ตนอนทับเขาไว้ทั้งตัวอย่างไม่กลัวติดไข้ จมูกเย็นๆ ซุกที่แก้มเขาไปมา

   “อาออยเป็นยังไงบ้างฮะ หนูเป็นห่วงมากเลยอาภูมิบอกว่าอาออยไม่สบายหนูก็เลยมาเฝ้าไข้ให้”

   คุณอาตัวเล็กอมยิ้มแม้ร่างกายจะยังไม่หายดีแต่หัวใจเขากลับอิ่มเอมกับความน่ารักไร้เดียงสาของพิกเล็ตจนแทบจะลืมไปว่าก่อนหน้านี้มันปวดร้าวหนักหนาแค่ไหน มือบางยกขึ้นลูบหัวกลมๆ คลึงเบาๆ บนเส้นผมนุ่มมือ

   “จะเฝ้าไข้หรือจะทำให้ป่วยกว่าเดิมกันแน่”

   “พิกเล็ตเป็นห่วงคุณออยมากเลยนะคะ พอรู้ว่าคุณออยป่วยกลับมาก็รีบขึ้นมาเลยข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน” เมี่ยงรายงาน เจ้าตัวดีบนอกเขาทำหน้ายู่พึมพำให้ได้ยินว่า ‘ขี้ฟ้อง’

   “ไม่ได้นะครับ ทำไมไม่กินข้าว”

   “ก็หนูไม่มีเพื่อนกิน” พิกเล็กอ้อมแอ้มตอบ

   “หืม แล้วพ่อเสือกับแม่แพรวล่ะครับ” เขากระแอมเบาๆ ลำคอแห้งผากเมี่ยงรีบคว้าแก้วน้ำส่งให้อย่างรู้ใจพลางฟังคำแก้ตัวของเจ้าหลานชายต่อ

   “พ่อเสือกับแม่แพรวยังไม่กลับมาเลยฮะ หายไปนานกว่าอาออยอีก”

   “อะไรนะ!” เขาอุทานเสียงดังจนพิกเล็ตแทบร่วงจากหน้าอก เจ้าตัวดีทำหน้ายุ่งแต่ยังจับไหล่เขาเหนียวเป็นลูกลิง

   “ติดต่อไม่ได้ด้วยค่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหนกัน” เมี่ยงบอก สีหน้ายุ่งยากยิ่งกว่าพิกเล็ตเสียอีก

   “ตั้งแต่เมื่อไร” เขารู้สึกราวกับว่าไข้ที่เพิ่งซาไปมันหายเป็นปลิดทิ้งในหัวมีสารพัดเรื่องที่เกี่ยวกับความเลวร้ายของปาริน

   “น่าจะเมื่อวานตอนบ่ายค่ะ”

   ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากเตียงนอน พิกเล็ตเลื่อนไถลลงไปอยู่ด้านข้างเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไรนัก ร่างกายฟื้นตัวขึ้นเต็มที่ขณะที่ในใจร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วง ภาวนาให้สิ่งที่กังวลเป็นแค่การคิดไปเองเท่านั้น

   “พิกเล็ตเอาโทรศัพท์มาให้อาที”

   โทรศัพท์ถูกวางในมืออย่างรวดเร็ว มือเขาสั่นจนเกินควบคุมตอนที่เลื่อนหารายชื่อของคนที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องติดต่อกันอีก

    ‘โยธิน’

    ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นขณะรอสัญญาณการตอบรับจากอีกฝ่าย เขาเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมา

   “สวัสดีครับ ผมโยธิน ไม่ทราบว่าคุณอาณกรมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”

………………………………..

(มีต่อ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-02-2014 22:36:28 โดย libra82 »

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
สองวันแล้วที่ไอ้คนก่อเรื่องมันหายหัวไป ทำเหมือนพวกฟันแล้วทิ้งไม่มีผิด นี่ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงเขาคงวิ่งโร่ไปแจ้งความกับมูลนิธิคุ้มครองสิทธิสตรีไปแล้วทว่าเขาเป็นผู้ชาย ไม่มีมดลูกต่อให้โดนชำเราสักกี่ครั้งก็ไม่มีวันท้องได้ แต่ถึงแม้จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเกี่ยวกับร่างกายนอกจากความเจ็บปวดในบางส่วนหากแต่หัวใจของเขามันห่อเหี่ยวสิ้นดี สี่สิบแปดชั่วโมงแล้วที่พศินไม่ติดต่อกลับมาทำแค่สั่งเสียให้คิมหันต์คอยดูแลเขาเท่านั้น แต่คุณหมอรูปหล่อก็หายตัวไปอีกคนโผล่หน้ามาอีกทีก็ค่อนวันแล้ว ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบจนเขาต้องเลิกถามไปเอง

   พิษไข้เพราะสงครามดุเดือดบนเตียงไม่เหลือให้อ้อนใครอีกแล้ว เขากลับมาทำงานตามปกติท่ามกลางสายตาเคลือบแคลงสงสัยของพยาบาลพี่เอ๋และพี่มล ที่ตั้งข้อสันนิษฐานต่างๆ นานาเกี่ยวกับสาเหตุการลาป่วยที่ถี่ยิบของเขา และสุดท้ายก็สรุปความได้ว่าเพราะเขาเพิ่งมาอยู่ใหม่เจ้าที่เจ้าทางอาจจะไม่ชอบหน้าเขาเป็นได้ จากนั้นก็ทำท่าจะชวนเขาไปจุดธูปไปขอขมาเจ้าที่ และถ้าหากโชคดีท่านอาจจะให้เลขเด็ดมาสองสามตัวด้วยก็ได้ เขาสั่นหัวปฏิเสธไปทันที ไม่ใช่ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์แต่เขามาทางสายวิทยาศาสตร์ทุกอย่างต้องพิสูจน์ได้ และที่สำคัญเขารู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้เขาป่วยบ่อยๆ เป็นเพราะอะไรแลเพราะใคร

   มือขาวสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงความพยายามในการติดต่อกับใครบางคนหมดลงหลังจากผิดหวังเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้ ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเขาเพียรโทรหาไอ้เสือบ้ากามนั่นเป็นสิบๆ ครั้งแล้วแต่ไม่สัญญาณตอบรับ ลมหายใจเย็นยะเยือกพ่นออกมาเบาๆ ตอบตัวเองไม่ถูกว่าที่เป็นอยู่นี่มันเรียกว่าอะไร ไม่เชิงน้อยใจหรือเสียใจแต่คล้ายกับเป็นห่วงด้วย ถ้าหากมันจะกลับไปคืนดีกับเมียเก่าเพราะคิดว่าเขาไม่อาจทำให้ลืมอดีตได้ก็น่าจะบอกเขาสักนิดเขาจะได้ทำใจ และเลิกให้ความหวังกับตัวเอง

   “ไอ้บ้าเอ๊ย!”

   “ด่าผมหรือครับมะรุม”

   ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนก้นแทบจะเลื่อนหลุดจากเก้าอี้ ตากลมช้อนมองผู้เอ่ยตอบใบหน้าที่คล้ายกับคนที่เขาก่นด่าไปยื่นเข้ามาใกล้ พร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่เกลื่อนอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา วรทย์กระพริบตากลบเกลื่อนอาการตกใจเกินเหตุของตัวเองส่งยิ้มแหยๆ กลับไปบ้าง

   “เปล่าครับ”

   “แล้วว่าใครล่ะครับ” ร่างสูงเกินหกฟุตหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้พลาสติกว่างอีกตัวที่อยู่ติดกัน

   “ผมก็บ่นตามเรื่องตามราว หมอพักเที่ยงหรือครับ”

   “ครับ ว่าจะหาที่มาแอบงีบเสียหน่อยแต่ดันมีคนด่าว่าไอ้บ้าก็เลยไม่กล้า”

    จักษุแพทย์หนุ่มพูดยิ้มๆ พลางตบกระเป๋าเสื้อล้วงเอาบุหรี่ออกมาสูบ ก่อนจะเอียงคอมองอีกฝ่ายว่าเต็มใจให้เขาได้ผ่อนคลายอารมณ์ด้วยนิโคตินหรือเปล่า เมื่อเห็นว่าคุณหมอหน้าใสพยักหน้าน้อยๆ จึงดึงเอาไฟแช็คขึ้นมาจุด เขาอัดเอากลิ่นไหม้ของยาสูบเก็บลึกลงไปในปอดแล้วปล่อยบางส่วนออกมาเป็นควันสีขายลอยคลุ้งอยู่บนอากาศแล้วเลือนหายไปด้วยกระแสลมพัด เมื่อลมหายใจและความตึงเครียดทางอารมณ์ถูกปลดปล่อยไปพร้อมกับควันบุหรี่สมองเขาก็ปลอดโปร่งโล่งขึ้นมาบ้าง

   “เครียดอยู่หรือครับ” วรทย์เอ่ยถาม เขาไม่ได้รังเกียจเจ้าสารก่อมะเร็งพวกนี้เท่าไรนักแต่ก็ไม่ได้พิสมัยถึงจะขนาดจะนำมันเข้าไปไว้ในปอดด้วยการสูบ

   คุณหมอที่สูงกว่าเขาเกินสิบเซนติเมตรพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มขี้เล่นหายไปแทบจะทันทีความเครียดปรากฏขึ้นแทนที่

   “พี่ชายผมหายตัวไป สองวันแล้วติดต่อก็ไม่ได้”

   “หมอว่าอะไรนะ!” คุณหมอตัวเล็กเผลอทำเสียงสูง จนเมื่อดวงตาคมหันมามองด้วยความแปลกใจถึงได้รู้ตัวเขาแสดงทีท่ามากเกินไปแม้ว่าในใจจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ก็ตาม

   คิ้วหน้าเข้มลดระดับจนเป็นปกติแววแปลกใจเจือจางแล้ว แล้วความกังวลก็กลับเข้ามาอีกครั้ง “พี่เสือหายไปตั้งสองวันแล้วครับ ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนแถมยังหายไปกับแพรวด้วย ผมอดห่วงไม่ได้จริงๆ ผู้หญิงคนนั้นไว้ใจไม่ได้จ้องแต่จะปลอกลอกพี่ชายผม”

   วรทย์ทำทีเป็นผู้ฟังที่ดีทว่าในใจกลับร้อนรนไปหมด ไม่ใช่แค่หายไปจากชีวิตของเขาถึงสองวันแต่ยังหายไปจากคนอื่นๆ ด้วย ที่น่ากลัวไปกว่านั้นยังหายไปกับปารินคนรักเก่า เขาเองก็เป็นห่วงเรื่องเดียวกับที่ภาคภูมิเป็นห่วงทว่าเสี้ยวหนึ่งของความคิดมันอดคิดไม่ได้ว่าบางทีพศินยังลืมปารินไม่ได้ เขาอาจจะเลือกหล่อนเพราะเขาไม่สามารถทำหน้าที่คนรักแทนได้ คุณหมอตัวเล็กขบริมฝีปากตัวเองแน่นเก็บกลั้นความน้อยใจที่ตีรวนขึ้นมา

   “ก่อนหน้านั้นเขามาหาผมที่นี่ เอาโฉนดที่ดินมาให้บอกผมว่าที่ดินที่ไร่เคียงฟ้าเขาจะยกให้ผมทั้งหมด”

    เขาช้อนตาขึ้นมองคนพูด ท่าทางของภาคภูมิเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าด้านข้างเหมือนพี่ชายแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว แต่พศินจะดูกระด้างมากกว่า เขารอให้อีกฝ่ายพูดต่อโดยไม่ถามอะไร ภาคภูมิถอนหายใจเหยียดยาวแต่ริ้วรอยแห่งความกลัดกลุ้มไม่ได้จางหายไปไหน

    “ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เขารักไร่เคียงฟ้ามาก แต่จู่ๆ ก็ยกทั้งหมดให้ผมแต่ขอให้เหลือบ้านไว้ให้เขากับลูก”

   “แล้วหมอ...”

   มุมปากของจักษุแพทย์กระตุกเล็กน้อย คล้ายกับพยายามจะยกยิ้มแต่คงเครียดเกินกว่าจะทำได้ “หมอคิดว่าผมเป็นคนอย่างไรหรือครับ ผมทิ้งไร่เคียงฟ้าเป็นเกือบสิบปีคิดว่าที่กลับมาผมอยากจะมันหรือไง”

   “เปล่านะครับ ผมก็แค่เห็นว่าเขาให้จะให้หมอ” วรทย์สาบานว่าไม่เคยคิดว่าคนอย่างภาคภูมิจะเป็นพวกละโมบโลภมากแต่อย่างใด แค่สงสัยไปถามสถานการณ์เท่านั้น

   “ด้วยความสัตย์จริง ผมไม่เคยอยากได้ไร่เคียงฟ้าแม้แต่ตารางเมตรเดียว ผมมีความสุขกับอาชีพหมอดีแล้ว รายได้ก็มากพอที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ แล้วผมก็ยินดีที่ไร่เคียงฟ้าจะมีคนดูแลที่ชื่อพศินต่อไป”

    “แล้วหมอคิดว่าคุณแพรวจะทำอะไรพี่ชายคุณอย่างนั้นหรือ”

   “ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ผมไม่เคยเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักพี่ชายผมอย่างจริงใจสักครั้งเลย ผมมองออกตั้งแต่พี่เสือพาหล่อนเข้ามาในบ้านแล้ว แต่เพราะผมกับพี่ไม่ลงรอยกันผมก็เลยไม่อยากยุ่ง”

   วรทย์ไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายหน้าไม่อายทำร้ายผู้หญิงแสนดีที่รักสามี ฟังจากน้ำเสียงและพฤติกรรมที่ผ่านมาของปารินหล่อนร้ายกาจไม่ใช่เล่น และการกลับมาครั้งนี้อาจจะไม่ใช่เพราะสำนึกผิดอย่างที่หล่อนบอก

   “แล้วทำไมตอนนี้หมอถึงอยากจะยุ่งขึ้นมาล่ะ”

   จักษุแพทย์หนุ่มยังไม่ตอบในทันทีเขาอัดควันบุหรี่เข้าปอดอีกรอบ พ่นควันสร้างมลพิษก่อนแล้วค่อยตอบคำถาม “เพราะคำว่าครอบครัวไงครับ แล้วผมก็สงสารพิกเล็ตด้วยไม่อยากให้เขาต้องอยู่กับแม่ที่ไร้ยางอายแบบนั้น” ตาคมเหลือบมองทางเขาเล็กน้อย “ต้องขอโทษด้วยที่พูดจาน่าเกลียดกับผู้หญิง แต่แพรวเหมาะกับคำนั้นจริงๆ”

   คุณหมอตัวเล็กสั่นหัวเป็นเชิงว่าไม่ถือสา แต่ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงคนสะดุ้งไม่น้อย “แล้วหมอแจ้งความหรือยังครับ”

   ภาคภูมิสั่นหัว “ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นการหายตัวไปหรือว่าไปด้วยกันด้วยความเต็มใจ อ๊ะ! ขอโทษนะครับ”

   นิ้วเรียวใหญ่ดีดบุหรี่ที่เหลือลงพื้นหญ้าแล้วใช้ปลายเท้าขยี้มันก่อนจะเตะมันลงร่องระบายน้ำไปอย่างไม่ใยดีแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ร้องดังขัดการสนทนาขึ้นมารับสาย

   วรทย์สังเกตอากัปกิริยาของเขาพลางใช้หัวสมองไตร่ตรองถึงเหตุและผลที่ทำให้พศินหายตัวไปกับปาริน เขายังไม่ตัดประเด็นเรื่องถ่านไฟเก่าออกไปแม้ว่าคนตัวใหญ่จะรับปากกับเขาแล้วว่าจะไม่กลับไปหาอดีตก็ตาม แต่น่าเป็นห่วงไปกว่านั้นคือสวัสดิภาพของพศิน อดคิดไม่ได้ว่าคนที่ใช้อารมณ์มาก่อนเหตุผลอาจจะตามเล่ห์เหลี่ยมของคนรักเก่าไม่ทัน

   “ว่าไงนะ! ที่ไหน แล้วมันว่ายังไงอีก”

   เสียงที่จู่ๆ ก็แผดดังขึ้นของภาคภูมิทำเอาความคิดของเขาหล่นหาย ตากลมจ้องมองใบหน้าด้านข้างที่ตึงเขม็งยิ่งกว่าเดิม ดวงตาคมดุดันเกือบจะเท่าของพี่ชาย ในอกเขาไหววูบรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลและไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก มือทั้งสองกำแน่นอยู่บนหน้าขา หูยังคอยเงี่ยฟังด้วยความตั้งใจยิ่งกว่าเดิม ทว่าภาคภูมิกลับยุติการสนทนากับใครสักคน ใบหน้าหล่อคมเข้มหันมาทางเขาช้าๆ

   “ออกโทรมาบอกว่าพี่เสืออยู่กับไอ้โย มันบอกว่าถ้าผมไม่เอาโฉนดที่ดินไร่เคียงฟ้าไปให้มันฆ่าพี่เสือทิ้งซะ ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย!”

    วรทย์เบิกตาค้างอยู่อย่างนั้น หัวเขามึนงงเหมือนโดนค้อนปอนด์ตีหัว เมื่อครู่ภาคภูมิเพิ่งบอกเองว่าพศินไปกับปารินแล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนไปอยู่กับคนที่ชื่อ ‘โย’ ได้...แล้วที่น่าสับสนไปกว่านั้นคือผู้ชายคนที่ ‘โย’ คือใคร แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เรื่องดีนัก ดูจากสีหน้าและแววตาของภาคภูมิที่น่ากลัวกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

   “โยคือใครหรือครับ”

   เขาเห็นสันกรามของจักษุแพทย์หนุ่มบดเข้าหากันแน่น ลมหายใจดังฟืดฟาดราวกับสัตว์ป่า วรทย์ตัวสั่นเพิ่งรู้ว่าในยามที่โกรธจัดภาคภูมิน่ากลัวว่าพศินนัก

   “มันคือชู้ของแพรว! มันอยากได้ไร่เคียงฟ้า กะแล้วไม่มีผิดมันส่งแพรวมาเป็นนกต่อนี่เอง”

   ขมับของคนนอกอย่างเขาปวดหนึบอย่างกะทันหัน เรื่องมันชักจะพันพัวกันมากจนเกินกว่าสมองของคนที่ทั้งที่ชีวิตไม่ค่อยจะย่างกรายกับคำว่ารักเท่าไรนักจะคำนวณหาที่มาที่ไปได้
   “แล้วตอนนี้พี่ชายหมออยู่ที่ไหน” เขาถามเสียงเบา แม้จะปวดหัวกับความสัมพันธ์เชิงซ้อนนี่เหลือเกินแต่ก็ห่วงพศินสุดหัวใจเช่นกัน

   “ปากช่อง คอยดูนะถ้าพี่ชาวผมเป็นอะไรไป ผมจะไม่ปล่อยมันทั้งคู่ไปแน่!”
……………………………

(มีต่อ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-02-2014 22:38:00 โดย libra82 »

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
เนื้อตัวของเขาเย็นจัดราวกับมีใครจับเขาไปยัดในตู้เย็น แทบจะทุกส่วนของร่างกายมันเริ่มไร้ความรู้สึก ยกเว้นแต่หัวใจที่ยังเต้นอยู่ถึงจะแผ่วช้าแต่ก็ย้ำเตือนอยู่เสมอว่าเขายังไม่ตาย เลือดในปากไหลนองจนไม่อาจทนเก็บกักต่ออีกได้ เขาต้องพ่นมันออกมาทั้งเลือดและน้ำลายไหลหยดลงพื้นมันเหนียวยืดและน่ารังเกียจ เขาไม่อาจได้กลิ่นอะไรได้อีกนอกจากกลิ่นสนิมของเลือดตัวเอง แขนและขาอ่อนแรงจนยกไม่ขึ้นพละกำลังที่จะทรงตัวมีไม่มากพอทำได้แค่นั่งพิงกำแพงเย็นๆ เพื่อกันไม่ให้ร่างไถลลงไปนอนกับพื้นเพราะไม่อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชมากกว่านี้

   ดวงตาปูดโปนและบวมช้ำพร่าเลือนแต่มันก็ยังอุตส่าห์ฉายภาพหญิงและชายคนที่เขาเคยรักมากที่สุดให้ได้เห็น ทั้งคู่กอดตระครองแนบแน่นมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันแกมเวทนา

   “มึงนี่ก็โง่เหลือเกินไอ้เสือ ถ้ามึงยอมขายไร่เคียงฟ้าให้กูแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวอย่างนี้หรอก”
   ‘ไอ้โย’ หรือโยธิน อดีตเพื่อนรักของเขาบอก มือที่เคยใช้กอดหัวลูบไหล่เขาอย่างให้กำลังใจกำลังโอบรอบเอวผู้หญิงที่เขาเคยรักสุดหัวใจ เจ็บตัวไม่มันไม่เท่าเจ็บใจ...ถ้าหากปารินหนีไปกับผู้ชายคนอื่นเขาคงไม่ชอกช้ำถึงเพียงนี้ แต่หล่อนเลือกไปกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนคนที่เขารักมากที่สุด สี่ปีของการคบหากันแม้จะไม่นานมากพอที่จะเรียนรู้นิสัยด้านแย่ๆ ของมัน แต่เขาก็ไว้ใจและสนิทกับมันมากที่สุด ชายหนุ่มหัวเราะสมเพชในความโง่บรมของตัวเองไม่ว่าจะเมื่อไรไอ้โยมันก็ฉลาดกว่าเขาเสมอ

   “มึงจะเอาไร่กูไปทำอะไร” พศินพยายามเค้นเสียงอย่างยากลำบาก เพราะปากที่บวมเจ่อและแผลที่กระจายอยู่ทั่วกระพุ้งแก้ม

   “เยอะแยะ” โยธินยักไหล่ พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้เขา ก่อนจะย่อกายทรงตัวบนส้นเท้าตัวเองปลายนิ้วเรียวขาวยื่นมาจับคางของเขาแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือดันหน้าของเขาขึ้น “ไร่มึงทำเลดีจะตาย มึงรู้ไหมกูกว้านซื้อที่แถวนั้นเกือบหมดแล้วเหลือแต่ของมึง กูจะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะไร่ของมึงมันกินพื้นที่เยอะที่สุด”

   “หึ หึ” คนที่เจ็บเจียนตายยังไม่วายหัวเราะในความโลภมากของไอ้เพื่อนสารเลว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่รวยล้นฟ้าอย่างโยธินจะต้องการที่ดินผืนเล็กๆ ของเขาขนาดนี้ “ตอนนี้มันไม่ได้เป็นของกูแล้ว มึงไปขอซื้อจากไอ้ภูมิมันเอาเองก็แล้วกัน”

   “แพรวบอกกูแล้ว กูถึงจะเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”

   เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น เพราะเดาได้แต่แรกอยู่แล้วว่าการที่ปารินกลับมาหาเขามันต้องมีเหตุมาจากไอ้ห่าตัวนี้แน่นอน แต่เขามันไม่เคยฉลาดทันมันขนาดคิดจะซ้อนแผนปารินหลอกดูแผนการของเธอ แต่กลายเป็นว่าเขาโดนหักหลังอีกครั้ง ปารินไม่ได้พาเขาไปหานายหน้าซื้อที่อย่างที่บอก แต่เป็นคนของโยธินนับสิบคนพวกมันรุมซ้อมเขาถึงแม้ฝีมือใจเชิงมวยของเขาจะไม่เคยเป็นรองใครแต่การที่ต้องสู้กับคนที่มากกว่าสิบคนต่อให้เก่งแค่ไหนก็มีสภาพไม่ต่างกับเขาในตอนนี้นัก เขาสลบคาตีนพวกมันและฟื้นขึ้นอีกทีในบ้านหลังนี้
   เดาจากบรรยากาศและตัวบ้านที่สะอาดสะอ้านที่นี่น่าจะเป็นรีสอร์ทสักแห่งของปากช่องหรือพื้นที่ใกล้เคียงกัน ดีหน่อยที่มันไม่พาเขาไปไว้ในโกดักสกปรกไม่อย่างนั้นแผลเขาคงแย่กว่านี้

    ตาที่แทบจะหาโฟกัสไม่ได้ของเขาเพ่งไปที่หน้าขาวจัดของไอ้สารเลวโยธิน จากภายนอกไม่สามารถดูออกได้เลยว่าผู้ชายรูปร่างโปร่งบางใบหน้าขาวจัดอย่างพวกเชื้อสายจีน และรอยยิ้มกว้างจนตาหยีนั่นจะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมเอาไว้มากมาย ชายหนุ่มกระตุกยิ้มอีกครั้ง

   “กูขอถามมึงอีกเรื่องนะไอ้โย”

   “เรื่องอะไร” นิ้วหัวแม่มือยังดันคางของเขาขึ้นสูง ขณะที่ปลายนิ้วชี้ช่วยเกลี่ยเลือดที่มุมปากให้ราวกับผู้น้ำใจ

   “มึงช่วยกูทำลูกด้วยหรือเปล่าวะ”

   ปากสีสดของมันยกยิ้มเหยียดตึง “เรื่องนี้ไม่ขอตอบว่ะ เอาไปคิดเองก็แล้วกัน”

   โยธินปล่อยมือจากคางแข็งแรง เช็ดปลายนิ้วกับกางเกงเนื้อดีของตัวเอง ดวงตาเรียวปรายตามองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลของด้วยเพื่อนรักด้วยความสมเพชเวทนาแต่ไม่สงสาร ร่างโปร่งถอยห่างออกมาพาดมือลงบนไหล่มนของปาริน ต้องขอบคุณในความหัวไวของเธอที่โทรมารายงานถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของไอ้เสือ เขาให้เธอหาทางเกลี่ยกล่อมหลอกพามันมาให้พ้นจากเขตจังหวัดนครศรีธรรมราชให้ได้ ทุกอย่างเข้าแผนอย่างง่ายดายเมื่อปารินยื่นข้อเสนอว่าจะพามันไปพบกับนายหน้าเรื่องที่ดินของมัน แต่ก็น่าผิดหวังไปเหมือนกันที่มันโอนไร่เคียงฟ้าให้ไปอยู่ในการดูแลของไอ้ภาคภูมิน้องชายที่เป็นเกย์ของมัน

   ใช่..เขารู้เรื่องที่มันมีน้องชายเป็นเกย์ เพราะมันไว้ใจเขามากเกินไปเท่าทุกอย่างให้เขาฟังแม้แต่เรื่องในครอบครัวและทรัพย์สินมหาศาลของมัน แต่มันเล่าว่ามันมีไร่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ภูเขาและน้ำตกเขาก็วาดฝันถึงเม็ดเงินที่ตกลงมาใส่มือแล้ว ทว่าคนอย่างพศินโง่กว่าที่คิดมันไม่ปฏิเสธเขาทันทีที่เขาเอ่ยปากขอซื้อที่ดินของมัน ในตอนนั้นเขาทำทีเป็นยิ้มร่าบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาวางแผนทำลายมันเงียบๆ อย่างแรกคือทำลายความรักของมัน ปารินเป็นของเขาก่อนที่จะได้กับมันเสียอีก จากนั้นความย่อยยับของครอบครัวของมันคือผลงานที่ตามมา...อาจเป็นเรื่องบ้าบอไร้เหตุผลกับแค่เพื่อนรักปฏิเสธที่จะขายที่ดินให้เขาถึงกับต้องทำถึงเพียงนี้ ทว่าไม่มีรู้หรอกว่าแท้ที่จริงมันมีเหตุผลมากกว่านั้น

   ตลอดสี่ปีที่ได้เป็นเพื่อนกัน เขาไม่เคยชนะมันเลยสักเรื่อง ทั้งกีฬา ผลงานหรือเรื่องผู้หญิง คงมีแต่การเรียนเท่านั้นที่เขาเอาชนะมันได้ แต่คนโง่อย่างไอ้เสือมันไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นอยู่แล้ว เขามักจะถูกเปรียบเทียบเสมอเมื่ออยู่กับมันและใครๆ ก็ถามถึงมันเสมอถ้าไม่เห็นหน้ามัน ทุกสิ่งทุกอย่างทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ จากรักเป็นเกลียดชังบวกกับเลือดนักธุรกิจที่มีอยู่ในตัวทำให้เขากระเหี้ยนกระหือรืออยากจะได้ไร่เคียงฟ้ามาไว้ในครอบครองนัก พร้อมกันนั้นก็อยากเห็นความพ่ายแพ้บนหน้าของมันบ้าง

    พอมันบอกว่ามีความรักเขาก็สนใจในตัวผู้หญิงคนนั้นทันที โชคดีที่เจ้าหล่อนเล่นด้วยตั้งแต่เริ่มแรกเขากับปารินแอบคบหากันมาเรื่อยๆ ลับหลังมัน ทว่าเมื่อเรียนจบหล่อนก็ขอเลิกกับเขาเพราะต้องการแต่งงานกับพศินเนื่องจากรู้มาว่าเพื่อนของเขามีไร่ปาล์มน้ำมันเป็นร้อยไร่ ยอมรับว่าเขาไม่เสียใจเลยสักนิดกลับดีใจด้วยซ้ำที่มันได้ผู้หญิงอย่างปารินไปเป็นคู่ครองเพราะถึงจะแต่งงานหล่อนก็ยังติดใจในลีลารักของเขาอยู่บ่อยครั้งที่หล่อนแอบมาหาเขาถึงที่บ้านในยามที่ไอ้เสือออกไปส่งน้ำมันตามจังหวัด กระทั่งเขาต้องไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ความสัมพันธ์แบบลักกินขโมยกินถึงได้สิ้นสุดลง

    ความคิดเรื่องที่จะเอาไร่เคียงฟ้ามาเป็นของตัวเองไม่เคยหายไปไหน แต่เพราะเขาต้องเรียนต่อปริญญาโทที่เมืองนอกและเริ่มงานที่นั่นเลยต้องพักมันเอาไว้ก่อน

    ทว่าสามสี่ปีหลังจากนั้น ปารินก็โทรมาหาเขาพร่ำขอโทษในความโง่ของตัวเองที่ดันไปเลือกคนป่าทำผัว แล้วปล่อยคนเมืองอย่างเขาไป ตำแหน่งเมียเจ้าของไร่เคียงฟ้าไม่ได้หรูหราสุขสบายอย่างที่คิด เพราะวันทั้งวันเอาแต่อยู่กับไร่ไม่ได้ออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหน แล้วคนที่รักสนุกอย่างปารินจะทนอยู่ได้อย่างไรหล่อนโอดครวญถึงความหดหู่และเงียบเหงาที่ถึงแม้ว่าจะมีลูกแล้วความเหงาก็อาจบรรเทาได้ เขาแนะนำให้หล่อนหาเพื่อนไปอยู่ด้วย แต่เพื่อนพ้องที่เป็นสาวประเภทสองของหล่อนนั้นก็เกลียดบ้านป่าเมืองเถื่อนเช่นกัน

   หายนะมาเยือนพศินอย่างเต็มที่เมื่อคนพวกนั้นสามารถหลอกล่อให้ปารินกลับสู่ความสิวิไลได้สำเร็จ หล่อนทิ้งลูกและสามีตามพวกนั้นมาหาเขาถึงกรุงเทพฯ เขาที่สิ้นภารกิจจากต่างประเทศในช่วงนั้นพอดีเลยยินดีที่จะรับเธอไว้อีกครั้งภายใต้เงื่อนไขว่าเธอต้องช่วยทำให้เขาได้ไร่เคียงฟ้ามาครอบครอง ปารินที่เบื่อต้นไม้ใบหญ้าเต็มที่ยินดีรับเงื่อนไขนั่นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ เขาก็ตอบแทนเธอด้วยบทรักที่ถึงใจกว่าไอ้เสือหลายเท่าและความสุขสบายที่ไร่เคียงฟ้าให้เธอไม่ได้

   โยธินพ่นลมหายใจเบาๆ พศินในตอนนี้ยังไม่อาจเรียกได้ว่าพ่ายแพ้ เขายังเห็นแววตาอวดดีจองหองในตาที่บวมปูดของมัน ถึงทั่วทั้งหน้าจะแตกยับ เนื้อตัวมีแต่แผลแขนและขาถูกมัดจนขยับไม่ได้ทว่าเขายังไม่ได้ยินคำอ้อนวอนจากมัน ผิดจากจากที่ได้ยินมาว่าตอนที่มันโดนปารินทิ้งน่าทุเรศยิ่งกว่าหมาเสียอีก ไม่รู้ว่ามันไปได้ยาดีอะไรมาถึงได้เข้มแข็งกว่าเดิม หรือเรื่องที่ปารินเล่าให้ฟังว่าตัวมันมีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายติดมาจะเป็นเรื่องจริง...สงสัยเชื้อเกย์จากน้องชายจะแผ่มาถึงตัวมันแล้วกระมัง

    “พรุ่งนี้น้องชายสุดที่รักมึงจะเอาโฉนดที่ดินไร่เคียงฟ้ามาแลกกับตัวมึง ดีจังเลยนะ ถึงน้องจะเป็นเกย์ก็รักพี่”

   “ไอ้สัตว์!”

   พศินที่ยังไม่สิ้นฤทธิ์พ่นน้ำลายปนเลือดมาทางเขา ปารินร้องวี๊ดว้ายบ่นรังเกียจยกเท้าหนีพัลวัน

   “ตอนกูขอซื้อเสือกไม่ขายให้กูเองนี่หว่า เลยต้องมาเสียที่ตั้งเป็นร้อยๆ ไร่ ฟรีๆ เสียนี่ มึงนี่ยังหน้าโง่เหมือนเดิมไม่มีผิด”

   เขาส่งยิ้มสะใจให้ไอ้หน้าโง่เสืออีกครั้ง ก่อนจะพาปารินออกจากห้องพักที่มีแต่กลิ่นเลือดทิ้งให้อดีตเพื่อนรักอยู่กับความพ่ายแพ้ที่กำลังจะมาหามันในไม่ช้านี้...
……………………………..


    “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

   นายแพทย์ปยุตผู้อำนวยการใหญ่ของโรงพยาบาลอโนทัยมองหน้าสมาชิกของไร่เคียงฟ้าที่มากันแทบจะครบทุกคนยกเว้นแต่เจ้าของไร่ตัวจริง ถ้าหากไม่ติดว่าสีหน้าแต่ละคนดูเคร่งเครียดจนไปถึงโศกเศร้าเขาต้องคิดว่าคนพวกนี้ต้องรอรับเขาอยู่แน่ๆ

   “ไอ้โยมันจับตัวพี่เสือไปครับอา”

   ภาคภูมิหลานชายอีกคนของเขาบอก เขาสนิทกับไอ้หมอตาคนนี้มากกว่าไอ้บ้าเสือเพราะตลอดหลายปีที่มันหนีจากไร่เคียงฟ้าไปมันก็ไปอยู่กับเขานี่แหละ แววขี้เล่นร่าเริงของมันไม่มีเหลือบนหน้าเลย ริ้วรอยแห่งความกังวลกระจายไปทั่วเผื่อไปถึงเจ้าตัวเล็กตากลมข้างๆ นั่นด้วย

   “ตั้งแต่เมื่อไร”

   “สองวันที่แล้วครับ” อาณกรเป็นคนตอบคำถามนี้แทน สองมือโอบรอบร่างหลานชายแล้วดึงมาซบที่อกตัวเองไว้ด้วย

   “แจ้งความหรือยัง” เขาไม่ได้ตกใจน้อยไปกว่าคนอื่นๆ แต่เพราะประสบการณ์ที่ผ่านโล่งมาเกือบหกสิบปีมันสอนให้เขามีสติเข้าไว้ เพราะเท่านี้ทุกคนก็ดูท่าจะขวัญเสียมากแล้ว
   ร่างสูงใหญ่แต่ยังคงความสง่างามเอาไว้หย่อนกายลงข้างหลานชายที่มีอาชีพเดียวกัน เขาตบที่หลังกว้างเบาๆ อย่างให้กำลังใจ

   “ยังครับ มันไม่ให้แจ้ง”

   “แล้วแกก็เชื่อ”

   ภาคภูมิทำหน้ายุ่งยากใจ “ผมไม่ได้โง่อย่างนั้นนะครับ แต่ถ้าแจ้งตำรวจแพรวก็...” ดวงตาใหญ่เหลือบไปมองเจ้าตัวน้อยที่วันนี้ไม่มีความร่าเริงให้เห็น ดวงตาหม่นหมองและมีรอยน้ำตาเต็มสองแก้ม

   ปยุตพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ว่าสาเหตุที่ไม่ได้แจ้งความเป็นเพราะห่วงความรู้สึกของพิกเล็ตนั่นเอง คงไม่มีลูกคนไหนหรอกที่จะยินดีเห็นแม่ตัวเองโดนจับ

   “แล้วจะทำยังไงต่อ”

   “มันต้องการไร่เคียงฟ้าครับ ผมจะให้มัน”

   คิ้วหน้าเข้มที่ยังเป็นสีดำสนิทของผู้เป็นอาเลิกสูง ก่อนจะลดระดับกลับมาเป็นปกติทว่าดวงตากลับหรี่ลง นานเกือบห้านาทีที่ผู้มีอาวุโสมากที่สุดเงียบหายไปกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าสบตากับหลานชาย

   “มันจับเสือไปไว้ที่ไหน”

   “ปากช่องครับ”

   “อย่างนั้นหรือ ภูมิ ดิน ปืน มากับฉันหน่อยเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
………………………………
จบตอนพิเศษบ้าบอปั๊บก็ดราม่าปุ๊บ :katai5:
หายไปนานจนจำไม่ได้ว่าอัพถึงตอนไหนแล้ว กำลังจะอัพตอนที่เพิ่งแต่งเสร็จ เลื่อนดูตายแล้วเพิ่งอัพถึงตอนที่ ๑๙ จะอัพตอนที่ ๒๑ ซะแล้ว #คนแก่ความจำเลอะเลือน :mew5:
ตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน (ความคิดคนแต่ง) เพราะต้องแต่งนิยายปกติควบไปด้วย พากันมึนไปหมด  :katai4:
สำหรับผู้ที่สนใจนิยายปกติของอิฉันตอนนี้กำลังอัพเรื่อง “พันธะวิวาห์” อยู่ทางเว็บไซต์ห้องสมุดและเด็กดีนะคะ พระเอกเป็นพ่อเลี้ยงเมืองเหนือ ส่วนนางเอกก็แก่นแก้วตามประสา #นิยายน้ำเน่า #ฝากผลงานด้วยนะคะ
ป.ล. ใครใจดีเช็คคำผิดให้ด้วยน้า (เพราะอีป้านี่ขี้เกียจ)
:hao7:

เลโอร้องไห้ แต่น้ำลายดันไหล :impress3:


[attachment deleted by admin]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-02-2014 22:39:02 โดย libra82 »

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
มาแล้ว....คิดถึงมาก+1พิกเลต

FeeDtheCAT

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ Toon_TK

  • เ ด็ ก อ้ ว น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-1
ค้างงงงงงงงงงงงงง


มาต่อด่วนๆๆเลยน้าาาาาาา :sad4: :sad4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด