หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐

[Biwty...]

หน่วง 

[zazoi]

คิดถึงมะรุม และกรี๊ดกับคู่ของออย ในที่สุดก็ได้กับหมอหนุ่มจนได้ ดีใจมากมาย 555

สงสารปืนจังเลย ท่าทางจะรักออยมาก


ปล. ตอนพิเศษของคู่นี้จะมีลงให้อ่านป่าวคะ

[EoBen]

ผู้หญิงชั่วๆคนนึง ทำปัญหาได้ขนาดนี้

[nongrak]

ถ้าพวกของภาคภูมิกับออยมาช่วยเสือได้นะ
ขอให้เสือสั่งสอนไอชั่วสองตัวนั้นให้เละเลย

[shoi_toei]

ผีเน่า กะ โลงผุ คู่นี้ยังคงไม่เลิกตอแย มีสปีชีย์เป็นปลิง ป่ะเนี่ย

สงสัย ต้องใช้ไฟลนวุ้ย พี่เสือเข็มแข็งไว้ !!!!

[Eliz]

หมอคีย์กับอาออยยยยย ในที่สุดก็มีวันเน้!!!! ปลื้มปริ่มมากมาย อยากอ่านตอนพิเศษที่เขาอยู่ด้วยกัน ชอบมากเลยค่ะ แต่หมอคีย์ไม่ยอมมาดูแลอาออยเลย ทำเขาไข้ขึ้นขนาดนั้น 

ส่วนนายเสือโดนซะหน่อยก็ดีนะ หน้ามืดตามัวอยู่กับผู้หญิงคนนี้ตั้งนาน แถมยังโดนเขาหลอกซ้ำอีกแหนะ  แต่ยังไงก็เอาใจช่วยน้า อยากให้ได้กลับไปหาหมอมะรุมเร็วๆ

รอตอนต่อไปค่ะ 

[t2007]

 โยธินเลวมากกกกกก เสือต้องรอดเนอะ เพราะเป็นพระเอก อิอิ

[libra82]

ตอนที่ ๒๑ เพื่อนร้าย


    เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากรุ่นพี่หนุ่มร่วมอาชีพเลยสักนิด ทว่าสีหน้าและแววตานั้นไม่ได้มีวี่แววว่าเป็นการล้อเล่นกันสักนิด เรียวปากอิ่มเม้มเป็นส้นตรงรู้สึกว่าขอบตามันร้อนผ่าว หัวใจหยุดเต้นพร้อมกับเลือดในกายที่เย็นเยียบลง มันจะเป็นไปได้อย่างไร นายเสือโดนจับไป…ทั้งที่เมื่อสามวันก่อนหมอนั่นยังนอนกอดเขาอยู่เลย ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคือปาริน แม่ของพิกเล็ต

   แข้งขามันพาลอ่อนแรงไปหมดจนต้องหาที่ยึด มือสั่นเทาคว้าเอาต้นแขนของคุณหมออีกคนเอาไว้หัวใจที่กลับมาเต้นอีกครั้งรัวเร็วและร้อนรุ่ม เขาเป็นห่วงนายเสือกลัวไปหมดจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

   “เขาคงไม่เอากันถึงตายหรอก ออยบอกว่าคงแค่ต้องการไร่เคียงฟ้า”

   ดวงตากลมช้อนมองคนพูดที่สูงกว่าตัวเองเกือบคืบ เขาไม่เคยเห็นสีหน้าอย่างนี้ของคิมหันต์มาก่อน ทั้งกังวลและตึงเครียด ตาคมเรียวคมอ่อนแสงลงเล็กน้อยเมื่อยื่นมือมาช่วยพยุงตัวเขาไว้

   “ใคร? ปารินน่ะหรือ” เสียงของเขาเช่นเดียวกับมือ ในอกเต็มตื้อด้วยความเป็นห่วงไม่ใช่พศิน ยังรวมไปถึงพิกเล็ตด้วยภาวนาให้ผู้ใหญ่อย่าบอกเรื่องเลวร้ายอย่างนี้กับเด็กตัวน้อยเลย

   ใบหน้าหล่อเหลาสั่นเล็กน้อย “ทั้งใช่และไม่ใช่ ผมยังไม่รู้รายละเอียดมากนักแต่ฟังจากออยดูเหมือนว่าสามีใหม่ของปารินจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่ไม่ต้องห่วง หมอภูมิกับปืนตามไปแล้ว พวกนายดินจะตามไปสมทบอีกที”

   “ผมจะไปด้วย!” วรทย์โพล่งขึ้น “ผมจะไปช่วยนายเสือ”

   “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกนั้นดีกว่า เราอยู่ทางนี้คอยฟังข่าวน่าดีที่สุด” คิมหันต์ปราม ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงไอ้บ้าเสือนั่นแต่เพราะปรึกษากับอาณกรแล้ว เรื่องช่วยเหลือจะเป็นหน้าที่ของภาคภูมิ ปืน ดินและคนจากไร่เคียงฟ้า รวมไปถึงเหล่าลูกน้องของผู้อำนวยการปยุตที่มีเยอะจนคิดไม่ถึงเลยทีเดียว ใครจะคิดล่ะว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ท่าทางใจดีจะมีลูกน้องฝีมือดีอยู่ที่โคราชคะโยงใหญ่ เห็นทีจบเรื่องนี้เมื่อไรคงได้รีดข้อมูลจากอาณกรอีกเยอะ

   “ไม่! ผมจะไปช่วยนายเสือ”

   วรทย์เริ่มทุรนทุราย อกร้อนดั่งไฟสุมร่างเล็กดิ้นพล่านหมายจะไปช่วยชายคนที่เพิ่งยอมรับว่า ‘รัก’ เสียให้ได้ ร้อนถึงคนที่มีสติกว่าต้องรวบร่างเอาไว้

   “ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ รังแต่จะทำให้มีภาระเพิ่มขึ้นเปล่าๆ” คิมหันต์พูดตรงๆ แล้วก็ต้องใจฟ่อเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำมองอย่างตัดพ้อ แต่มันคือความจริงถ้าวรทย์ไปด้วยพวกนั้นก็ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง ก็พ่อคนใจร้อนตัวเล็กเท่าลูกหมาซ้ำยังบอบบางถึงจะไม่ได้อ้อนแอ้นแต่จากการสัมผัสดูเหมือนวรทย์จะไม่เคยออกกำลังกายใดๆ กล้ามเนื้อก็ไม่ค่อยจะมี อย่างนี้จะเอาเรี่ยวแรงพละกำลังที่ไหนไปต่อกรกับใครได้ คุณหมอหนุ่มตัวสูงถอนหายใจเสียงดัง “เชื่อผมเถอะ รอฟังข่าวอยู่ตรงนี้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าพิกเล็ตยังรอพ่ออยู่เหมือนกัน”

   วรทย์หยุดดิ้นสติที่กระเจิงเพราะความเป็นห่วงที่มีมากเกินไปกลับเข้าที่ ที่คิมหันต์พูดมันจริงทุกอย่าง เขาตัวเล็กไม่เก่งเรื่องชกต่อยถ้าตามไปก็มีแต่จะเพิ่มภาระให้เสียเปล่าๆ เขาบังคับบีบน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปด้านในเมื่อนึกถึงเจ้าตัวเล็ก ป่านนี้พิกเล็ตจะเป็นอย่างไรสามวันแล้วที่พ่อหายไป ใจเขาร้อนยิ่งกว่าเดิมความเป็นห่วงเพิ่มเป็นเท่าตัว

   “พิกเล็ตรู้หรือยังว่าพ่อโดนจับตัวไป”

    “รู้” คิมหันต์ยอมรับ ใจคนฟังหล่นวูบ เผลอบีบมือกับต้นแขนแกร่งแน่น “แต่แค่รู้ว่าพ่อหายไปกับแม่”

   “บอกกับเด็กได้ยังไง!” วรทย์แหวเสียงดัง “พาผมไปที พาผมไปหาพิกเล็ตที”

……………………….


   อาณกรมองสภาพหลานชายด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก พิกเล็ตไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่รู้ว่าพ่อเสือหายตัวไปพร้อมกับแม่แพรว แต่เขาเชื่อว่าลึกๆ แล้วความคิดของเด็กวัยห้าขวบคงพอเดาได้ว่าแม่แพรวเป็นคนพาพ่อเสือของตัวเองไป ถึงจะไม่รู้ว่าพาไปทำอะไร เสียงพูดเจื้อยแจ้วเหมือนนกขุนทองถูกทดแทนด้วยความเงียบที่น่าสงสาร พิกเล็ตดูแย่กว่าตอนที่เห็นพ่อเมาหัวราน้ำเสียอีก ตอนนั้นเด็กชายวัยแค่สี่ขวบเข้มแข็งไม่เคยร้องไห้ขอให้ใครเห็นใจแต่วันนี้พิกเล็ตกลับไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งเหม่อหลายครั้งที่เขาเห็นรอยน้ำตารื้นที่ดวงตาของหลานชาย หัวอกคนเป็นอาแต่เลี้ยงดูมาไม่ต่างจากแม่แท้ๆ ก็ร้าวรานไม่แพ้กัน เขาอยากควักหัวใจปารินออกมาดูนักทำไมถึงได้ทำเรื่องชั่วๆ ได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

    ส่วนเขารับหน้าที่ดูแลหลานชายอยู่ทางนี้ตามข้อตกลงของอาปยุตขณะเดียวกันก็สืบหาข้อมูลของโยธินไปด้วย ต้องขอบคุณเครื่องไม้เครื่องมือสมัยนี้ที่สะดวกสบายและรวดเร็ว ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ได้รู้ว่าโยธินเป็นเจ้าของรีสอร์ทอยู่ในปากช่อง ภาพแผนที่แสดงรายละเอียดไว้อย่างชัดเจนพร้อมกับรูปภาพสถานที่ประกอบ เขาโทรไปบอกข้อมูลกับภาคภูมิที่เดินทางไปกับปืนก่อนหน้านี้หลายชั่วโมง

   เขาค่อนข้างแน่ใจว่าโยธินไม่คิดจะปิดบังข้อมูลอะไร ไม่เช่นนั้นคงไม่ระบุพิกัดหรอกว่าอยู่ที่ไหน แต่ที่ไม่ได้บอกสถานที่ให้ชัดเจนคงอยากให้พวกเขาเหนื่อยอีกนิด ทรมานเพิ่มขึ้นอีกหน่อย เพราะการได้เห็นอาการทุรนทุรายของคนอื่นคือความสุขของหมอนั่น แม้จะไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไรแต่เขาก็พอจะรู้ว่าโยธินค่อนข้างเย็นชาและเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม ดวงตารียาวนั่นมันซ่อนอะไรไว้มากมายน่าแปลกใจที่พศินไม่เคยมองเห็นกลับเป็นเขาคนที่สังเกต ก็คงไม่ต่างจากปารินที่เขามองออกทันทีว่าหล่อนมีแต่จะปลอกลอก อย่างว่าคนอย่างพศินถ้ารักก็รักหมดใจ แต่ถ้าเกลียดเมื่อไรชาตินี้ก็ไม่ต้องมาเผาผี

   ชายหนุ่มถอนหายใจเหยียดยาวปัดเรื่องในอดีตทิ้ง เพราะตรงหน้าเขามีเจ้าตัวน้อยให้ดูแล ทายาทที่มาจากความรักของพศินฝ่ายเดียว

    “พิกเล็ต กินไอติมไหม”

   ศีรษะเล็กสั่นไปมา ตากลมเบนจากหน้าต่างมาทางเขา ริมฝีปากแห้งผากขยับถาม “พ่อจะกลับมาหรือยังฮะ”

   อาณกรฝืนยิ้มยกมือขึ้นลูบหัวหลานชายตัวน้อย ก่อนจะรวบตัวเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกที่แม้จะไม่อุ่นเท่าของพ่อแท้ๆ แต่เขาก็หวังว่ามันจะทดแทนกันได้

   “ไม่นานครับ อีกไม่นานพ่อก็จะกลับมาแล้ว”

   “หนูคิดถึงพ่อ” เสียงเล็กสั่นเทา

   มือเล็กๆ สอดเข้ารัดเอวของผู้เป็นอา น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลซึมกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาด พิกเล็ตร้องไห้เงียบๆ ไม่ฟูมฟายแต่มันทำร้ายหัวใจผู้ใหญ่ยิ่งนัก อาณกรกระชับอ้อมแขนแน่นว่าเดิมสงสารหลานชายจับหัวใจ หยดน้ำตาของผู้เป็นอาไหลผ่านแก้มอย่างสุดกลั้น

   “ออย”

   เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นแทรกรอยน้ำตาที่กำลังหลั่งริน ใบหน้าขาวเผือดของอารณกรเงยขึ้นมองหาต้นเสียง อกที่ไหววูบโหวงเหวงค่อยกลับมาอุ่นซ่านเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน…คิมหันต์ยืนอยู่ไม่ห่างร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้โดยไม่ต้องรอให้เขาร้องเรียก

   “คุณเป็นอะไร”

    คุณหมอตัวสูงเอ่ยถาม ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาเม็ดเล็กบนแก้ม อาณกรหลับตาซึมซับไออุ่นที่อีกฝ่ายส่งผ่านมาให้ ร่างเล็กกลั้นสะอื้นคลายอ้อมแขนที่โอบรัดร่างของหลานชายเอาไว้ ก่อนจะสั่นศีรษะให้กับเจ้าของนิ้ว

   “เปล่า” เสียงของเขาแหบอย่างน่าเกลียด ไม่อยากจะแสดงด้านนี้ให้เห็นแต่ตอนนี้เขาอ่อนแอจริงๆ ไหนจะเป็นห่วงความรู้สึกของพิกเล็ตอีก “คุณมาทำไม แล้วหมอมะรุม…อ๊ะ”

   ยังไม่ทันจะถามจบประโยคดีทั้งร่างก็โดนตวัดเข้าสู่อ้อมอกที่อุ่นกว่าปลายนิ้ว ทำนบน้ำตาไหลเอ่ออีกครั้งมองยังไม่ปล่อยจากร่างเล็กของหลานชายขณะเดียวกันก็เอียงหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างที่เคยซุกซบอยู่ครึ่งค่อนคืน ก่อนที่จะต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามข้อสัญญาที่ทำกันไว้

   คิมหันต์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ มือขาวสะอาดลดต่ำลงจนถึงร่างของเด็กชายที่ซุกหน้ากับหน้าท้องของผู้เป็นอา อาณกรไม่รู้หรอกว่าเขาใจหายแค่ไหนเมื่อเห็นใบหน้าหวานมีรอยน้ำตา อาณกรคนที่เขารู้จักเข้มแข็งไม่เคยร้องไห้แม้แต่ในวันที่ที่ต้องสูญเสียสิ่งสำคัญให้เขายังไม่มีน้ำตาให้เห็น ภาพของสองอาหลานที่กอดกันร้องไห้มันทรมานใจคนเห็นนักโดยเฉพาะกับคนที่เดินตามหลังเขามา

   “พิกเล็ตครับ”

   เสียงสั่นเทาของใครอีกคนดังขึ้น เด็กชายตัวน้อยเบือนหน้าที่นองด้วยน้ำตาจากหน้าท้องอุ่นๆ ของอาออย ตากลมรื้นด้วยหยดน้ำมองใบหน้าที่อยู่ห่างไปเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กบิดเบี้ยวก่อนจะปล่อยมือจากชายเสื้อของผู้เป็นอาแล้วโถมตัวเข้าใส่อีกคน

   “พี่มะรุม!”

   วรทย์ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก พิกเล็ตน่าสงสารกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก เด็กวัยแค่ห้าขวบต้องแบกรับความโหดร้ายของผู้ใหญ่เอาไว้ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว เขาเคยอิจฉาปารินที่หล่อนมีสามีที่รักหมดหัวใจและมีลูกชายที่น่ารักขนาดนี้ แต่ความรู้สึกพวกนั้นถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชัง ผู้หญิงคนนั้นน่ารังเกียจยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ มือเรียวขาวโอบกอดร่างเล็กไว้ พิกเล็กซบหน้าลงกับหัวไหล่ของเขา น้ำตาแทรกซึมจากเนื้อผ้าลงสู่ผิวกาย หัวใจของเด็กน้อยเปราะบางยิ่งกว่าแก้ว ทั้งที่อายุเพิ่งห้าขวบเท่านั้นแต่กลับต้องมารับรู้อะไรมากมาย

   “ไม่เป็นไรนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว”

   พิกเล็ตไม่ตอบอะไรเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ อยู่ที่หัวไหล่ของเขาเท่านั้น เด็กชายกำลังเจ็บปวดหัวใจเขารับรู้ได้เพราะเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน

   อาณกรขืนกายเบาๆ จากอ้อมแขนอบอุ่นจากคนตัวโต ตาหวานแดงก่ำมองภาพหลานชายที่ซุกหน้าร้องไห้อยู่กับหัวไหล่ของคุณหมออีกคน วรทย์วางเข่าไว้บนพื้นจนระดับความสูงไม่ห่างจากพิกเล็ตนัก สองมือโอบรอบร่างของหลานชายไว้แน่นหัวไหล่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้น แม้ผู้ชายคนนี้จะทำให้เขาปวดร้าวแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวรทย์สามารถทำหน้าที่แทนเขาได้ พิกเล็ตรักและไว้ใจวรทย์ เขาไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้วถ้าหากถึงเวลาที่ต้องจากลากันจริงๆ

   “คุณไปกับผมหน่อยซิ” เขากระซิบชิดกับอกของคุณหมออีกคน คิมหันต์ไม่ตอบแต่คลายอ้อมแขนลงแล้วเปลี่ยนเป็นดึงมือเขาไปกุมไว้แทน

   คุณอาตัวเล็กปล่อยให้หลานชายอยู่กับคุณหมออีกคนไว้ในบ้านแล้วลากคิมหันต์ออกมาจากตัวบ้าน อากาศเย็นกว่าทุกๆ คืน โดยเฉพาะในคืนที่มีแต่ความทุกข์ปกคลุมไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เขาพาคนตัวสูงมาหยุดที่ใต้ต้นสายหยุดที่กำลังส่งกลิ่นหอมขับกล่อมในราตรีนี้เหงาและเหน็บหนาวกว่าเดิม ดวงตาหวานช้อนมองใบหน้าขาวสะอาดของอีกฝ่าย นึกแปลกใจเล็กน้อยกับไรเคราเขียวๆ ที่ลูกคาง คงเป็นเพราะเขาเคยเห็นแต่หน้าเกลี้ยงๆ เสียจนชินตา แต่มันก็ช่วยให้คุณหมอหน้าขาวๆ ดูคมสันมากกว่าเดิม

    “มีอะไรหรือเปล่า”

   คิมหันต์เป็นฝ่ายเปิดสนทนาเพราะอีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าเขาทว่าไม่ยอมพูดอะไร เขากระชับมือแน่นกว่าเดิมแม้จะไม่หยดน้ำตาแล้วแต่ก็ยังไม่คลายเป็นห่วง ชายหนุ่มกระตุกมือเล็กน้อยร่างบอบบางเข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะติดกับอกของตัวเอง

   “ผมอยากไปช่วยพี่เสือ”

   “คุณว่าอะไรนะ!”

   “ชู่ว์! อย่าเสียงดังซิ” อาณกรเอ็ดคนตัวสูง ตาหวานมองใบหน้าที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ของคุณหมอพักใหญ่ก่อนจะหลุบต่ำลงเพื่อให้ไตร่ตรองความคิดอีกรอบ เกือบครึ่งนาทีก็หาข้อสรุปได้ “ผมจะไปช่วยพี่เสือ ผมทนเห็นน้ำตาพิกเล็ตไม่ได้อีกแล้ว”

   “แล้วถ้าคุณไปคิดหรือว่าพิกเล็ตจะไม่ร้องไห้”

   “พิกเล็ตมีหมอมะรุมแล้ว” เขาแย้ง หลับตาปิดกั้นความรู้สึกบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมา

   “ถ้าไปแล้วคุณจะช่วยอะไรเขาได้ โอ๊ย!”

   คุณหมอหนุ่มตัวสูงอุทานลั่นเมื่อจู่ๆ ทั้งร่างก็ถูกยกสูงก่อนที่ทั้งตัวจะลอยหวือข้ามหัวไหล่คนตัวเล็กแล้วตกลงไปนอนแอ้งแม้งในท่วงท่าที่น่าสมเพช

   เจ้าของเรี่ยวแรงมหาศาลผิดกับรูปร่างหมุนคอเบาๆ พลางเอ่ยถามย้ำความมั่นใจ “อย่างผมพอจะช่วยอะไรได้ไหม”

………………………


   เจ้าตัวเล็กหลับไปแล้วพร้อมกับคราบน้ำตาที่กรังบนแพขนตาหนา มืออุ่นละจากศีรษะเล็กคนที่ทำหน้าที่ผู้ปกครองชั่วคราวก้มลงจูบบนหน้าผากนูนเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ จรดปลายเท้าลงจากเตียงเล็กด้วยฝีเท้าที่เบาไม่ต่างจากแมวย่องๆ

   วรทย์ถอนหายใจยาว ร่างโปร่งบางยืนชิดหน้าต่างที่แง้มไว้เล็กน้อย ไอเย็นจากด้านนอกผ่านเข้ามามือเรียวยกขึ้นกอดกระชับตัวเอง ไม่ใช่แค่ผิวกายที่เย็นแต่มันลามไปถึงหัวใจมันหนาวจนสั่นโหยหาไออุ่นจากใครบางคนที่เคยให้ไว้เมื่อสามวันก่อน

   น้ำตาที่เหือดแห้งไปพักใหญ่เอ่อท้นที่ขอบตาอีกครั้ง ฝืนตัวเองไว้เต็มกำลังเพื่อไม่ให้หยดน้ำนั้นไหลลงมาเขาหลอกตัวเองว่าไม่ใช่อ่อนแอที่เอาแต่ร้องไห้ รู้ดีว่าน้ำตาไม่ช่วยอะไรทว่าคราวนี้มันหนักหนาเหลือเกิน เขาห่วงพศินจับใจขณะเดียวกันก็สงสารพิกเล็ตเหลือเกิน ดวงตากลมเหม่อมองทิวเขาลูกใหญ่ที่เรียงซ้อนกัน เกือบทั้งหมดเป็นอาณาเขตของไร่เคียงฟ้า แม้จะได้ชื่นชมไม่กี่ครั้งแต่เขาก็รู้ว่าที่นี่ยังมีทรัพยากรธรรมชาติที่สมบูรณ์มาก มีทั้งภูเขาและน้ำตกซ้ำยังกว้างใหญ่มากอีกด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายที่ชื่อโยธินคนนั้นจะอยากได้ไร่เคียงฟ้าโดยใช้ปารินเป็นนางนกต่อ

   แต่ที่เขาสงสัยคือหัวใจของผู้หญิงคนนั้นทำด้วยอะไร ถึงทำกับคนที่รักตัวเองได้ลงคอ ไหนจะลูกตัวน้อยอีก จิตใจของปารินเลวร้ายจนไม่เหมาะกับคำว่าแม่สักนิด หล่อนไม่สงสารลูกคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง น้ำตาที่ทำท่าจะไหลมันกลับคืนลงไปด้านใน อากาศเย็นชื้นถูกดึงเข้าปอดกำลังใจถูกปลุกเร้าด้วยใบหน้าที่นองด้วยน้ำของพิกเล็ต ความเข้มแข็งก่อตัวขึ้นทีละน้อย เขาต้องเชื่อในตัวพศิน…พศินจะต้องเป็นอะไรไอ้คนบ้ากามนั่นจะต้องกลับมาทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างแน่นอน และที่สำคัญต้องมารับผิดชอบหัวใจของเขาด้วย…
………………………………..
(มีต่อ)

[libra82]

ปืนเงยหน้ามองน้องชายเจ้าของไร่เคียงฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายยังเงียบกริบมือจับโทรศัพท์อีกเครื่องฟังข้อความจากใครบางคนที่ติดต่อกันมาพักใหญ่ ปืนกัดฟันรอคำสั่งพยายามทำใจให้เห็นที่สุดแม้จะเป็นห่วงเจ้านายแค่ไหนก็ตาม เขาแทบไม่อยากคิดว่าป่านนี้พี่เสือจะเป็นอย่างไรบ้าง ไอ้สารเลวตัวนั้นมันจะทำร้ายพี่เสือขนาดไหน ได้แต่ภาวนาให้เจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครองคนซื่ออย่างพี่เสือให้อยู่รอดปลอดภัยหรือจนกว่าเขาจะตามไปช่วยได้ทัน

   เกือบห้านาทีกว่าภาคภูมิจะวางสายจากใครสักคนที่ทำให้ข้อมูลแคบลง เขาเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อมองภาพรีสอร์ทที่อาณกรส่งมาให้ ชื่อรีสอร์ทเด่นหรา เขารีบตั้งพิกัด GPS ที่จอโทรศัพท์ไม่ถึงครึ่งนาทีสถานที่ที่ระบุไปก็ปรากฎขึ้น เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากโทรศัพท์บอกว่าอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงที่หมาย รีสอร์ทที่แสนงดงามด้วยภูเขาที่โอบล้อมอยู่ห่างจากจุดที่เขาอยู่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ทว่าเขายังไม่อาจบุ่มบ่ามเข้าไปได้เพราะแน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องจัดกำลังไว้รอรับเขาแน่นอน ดวงตาคมที่ทอดแบบมาจากพี่ชายเกือบทุกกระเบียดนิ้วเหลือบมองมาทางสารถีมือดี การเดินทางเกินหกชั่วโมงไม่ได้ทำให้ลูกน้องผู้ภักดีเหนื่อยล้าแต่อย่างใดเขาเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าคร้ามแดดนั่น นึกภูมิใจแทนพี่ชายที่มีลูกน้องภักดีถึงเพียงนี้

   “ออยบอกว่าไอ้โยมันมีรีสอร์ทอยู่ในตำบลนี้แหละ นายบอกให้พวกดินเตรียมตัวได้เลย”

     “คุณออยเป็นอย่างไรบ้างครับ”

   คิ้วหนาของจักษุแพทย์รูปหล่อยกสูง “มีอะไร”

   “เปล่าครับ…ผมแค่เป็นห่วงคุณ เอ่อ…ไร่เคียงฟ้า” ประโยคท้ายเบาหวิวไม่ต่างกับเสียงกระซิบ

   ภาคภูมิลดคิ้วลงปัดความคลางแคลงสงสัยทิ้งไปเวลานี้เขาควรจะห่วงชีวิตของพี่ชายมากกว่าความรู้สึกส่วนตัวของคนอื่น

   “ไม่น่าจะมีอะไร รีบติดต่อพวกนั้นดีกว่าเราต้องเตรียมตัวให้พร้อมตั้งแต่อีกไม่กี่อึดใจก็เข้าเขตของพวกนั้นแล้ว”

   ปืนพยักหน้ารับรู้พลางกดโทรศัพท์รุ่นโบราณของตัวเองติดต่อเพื่อนรักที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร…

……………………………..


    ร่างกายแทบจะทุกส่วนร้าวระบมไปหมดแม้แต่หายใจยังทำได้ลำบาก ตอนที่โดนรุมสะกรำว่าสาหัสแล้วแต่ผลหลังจากนั้นหนักหนายิ่งกว่าตอนนี้บาดแผลพวกนั้นกำลังออกฤทธิ์ พิษไข้จากแผลที่อักเสบเล่นงานเขาเต็มที่เนื้อตัวร้อนระอุดังมีไฟรุม ที่หัวปวดหนักจนยกไม่ขึ้น เปลือกตาบวมช้ำจนแม้แต่จะกระพริบตายังทำไม่ได้ เขารู้สึกถึงปากที่แตกและบวมเจ่อ พศินกระตุกปากน่าเกลียดยิ้มสมเพชตัวเองตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะมีสภาพย่ำแย่เช่นตอนนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่เมายังเขาดูดีกว่านี้

   ลมหายใจร้อนผ่าวระบายออกอย่างไม่สม่ำเสมอนัก แผ่นอกที่ภายในบอบช้ำจากทั้งแรงเท้าและแรงมือสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แม้จะเจ็บเจียนตายแต่มันก็เป็นเครื่องหมายบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ท่อนขาเหยียดตรงเพื่อขยับท่านอนให้สะดวกมากขึ้น แม้ไข้จะขึ้นหนักแต่เขายังมีสติครบทุกประการถึงอวัยวะบางส่วนจะทำงานได้ไม่ดีนักแต่ความคิดและหัวใจของเขายังดีอยู่

   เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมที่ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่รู้จักกันมาแทรกเข้าปนกับกลิ่นเลือดจากตัวของเขา พศินย่นจมูกอย่างรังเกียจพยายามจะเบนหน้าหนีทว่ากลับช้ากว่านิ้วขาวที่ล็อคเข้าที่ปลายคางไว้ได้ก่อน

   “ยังไม่ตายนี่หว่า มึงนี่มันหนังเหนียวอย่างที่คิดจริงๆ”

   คนเจ็บไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะไร้แรงใจแต่เพราะร่างกายมันไม่อำนวยต่างหาก ที่ทำได้คือแค่เหยียดมุมปากเท่านั้น

    “ถ้ามึงยอมยกไร่เคียงฟ้าให้กู กูจะปล่อยให้มึงกลับไปหาลูกสุดที่รัก แต่ถ้ามึงดื้อกูก็ไม่อาจรับรองความปลอดภัยของลูกมึงได้”

   คราวนี้รอยยิ้มน้อยๆ ที่พยายามยกนั้นเหือดหายไปทันที และเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าที่เหยียดยิ้มสาแก่ใจแทน

   ร่างโปร่งสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบห้าดีผุดลุกขึ้นจากส้นเท้าของตัวเอง เขาปล่อยให้อดีตเพื่อนรักนอนอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นเดิม ร่างกายแข็งแรงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทำร้าย ใบหน้าหล่อเหลาที่ทั้งสาวแท้สาวเทียมใฝ่ฝันหาปูดบวมจนดูไม่ได้ แน่นอนว่าบาดแผลพวกนั้นไม่ได้มาจากเขาแต่เป็นฝีมือลูกน้องของเขาต่างหาก เรื่องอะไรเขาจะเอามือและเท้าไปสัมผัสคนอย่างไอ้เสือ

   ป่านนี้คนที่ไร่เคียงฟ้าคงยกโขยงแห่กันมาที่นี่ เพราะเขาไม่ได้ปิดบังเรื่องที่อยู่ถึงจะไม่ได้เปิดเผยเต็มที่แต่เขาเชื่อในความสามารถของอาณกรหรือภาคภูมิ แค่บอกไปว่าอยู่ที่ปากช่องสองคนนั่นก็น่าจะหาข้อมูลได้แล้ว เขาต้องการให้พวกนั้นมาที่นี่ มาหมดได้ยิ่งดีเพราะมันจะเปิดช่องทางให้เขาได้เครื่องมือในการต่อรองเพิ่ม เพราะเท่าที่เห็นดูเหมือนสภาพหัวใจของอดีตเพื่อนรักจะไม่ได้ยึดมั่นแน่วแน่อยู่ที่ปารินแต่เพียงผู้เดียวแล้ว

   ก่อนหน้าที่เขาจะให้ปารินเดินหน้าตามแผนเขาให้คนตามสืบพฤติกรรมของพศินมาก่อน แล้วก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่ไอ้ขี้เมาเมื่อปีก่อนกลับเลิกเหล้าได้เพียงในเวลาไม่นาน ไม่ใช่เพราะฝีมือของอาที่เป็นหมอของมันแต่เป็นเพราะหมออีกคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน และดูเหมือนว่าไอ้หมอที่ว่านี่จะมีความพิเศษไม่น้อยเพราะสามารถเข้านอกออกในไร่เคียงฟ้าได้เป็นอย่างดีซ้ำยังสนิทสนมกับพิกเล็ตลูกชายของมันอีกด้วย เสือไม่ใช่เกย์เขารู้ความจริงข้อนี้ดี แต่ใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอนกระทั่งความสัมพันธ์ของเขากับมันยังเปลี่ยนแปลงได้เลย จากเพื่อนเป็นศัตรูกัน

   รองเท้าหนังอิมพอร์ตจากอิตาลีเตะเบาๆ ที่ท่อนขายาวของคนเจ็บ มันกระตุกเล็กน้อยแต่ไม่ได้เขยื้อนหนี โยธินยกยิ้มสะใจสภาพอย่างมันจะหนีไปไหนได้แค่หายใจยังลำบาก ดีที่มันยังไม่ตาคาตีนใครเพราะเขาต้องการให้มันรับรู้ถึงการสูญเสีย เสียทั้งลูก เมีย ไร่ที่มันรักรวมไปถึงใครคนนั้นที่มันให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ

   “มึงรู้ไหมทำไมกูถึงอยากได้ไร่มึงนักหนา” อีกฝ่ายไม่ตอบ ทำแค่พยายามจะยกตาขึ้นเท่านั้น แต่มันก็ยังทำไม่ได้เพราะเปลือกตาบวมเกือบจะเท่าลูกมะนาวอยู่รอมร่อ “ไร่มึงสวยมาก ใช่แค่ทำรีสอร์ทนะ เปิดโรงแรมได้สบายๆ แถมสนามกอล์ฟใหญ่ๆ ได้อีกด้วย ที่สำคัญอะไรที่เป็นของมึงกูอยากได้หมด ทั้งเมีย ไร่ และลูกของมึง”

   โยธินเว้นวรรคเพื่อดูปฏิกิริยาของอดีตเพื่อนรัก มันทำหน้าเหมือนจะตายเมื่อเขาเอ่ยถึงลูกชายสุดที่รักของมัน “พิกเล็ตน่ารักดีนะ หน้าเหมือนแพรว แต่น่าแปลกที่ไม่ยักจะเหมือนมึงสักเท่าไร”

   “ไอ้เหี้ย!”

   “ห๊ะ!” ชายหนุ่มอุทานด้วยความแปลกใจก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ฮ่า มึงนี่มันคุณพ่อแห่งชาติชัดๆ ห่วงลูกฉิบหาย”

   “ทำไม”

   คิ้วดำเรียวยกสูง ตาเรียวปรายมองร่างกายที่ย่ำแย่ของอีกฝ่าย นึกชื่นชมในความพยายามของมันทั้งที่ตาลืมไม่ขึ้นแท้ๆ แต่กลับขยับปากที่แตกยับได้

   “อันไหนล่ะที่ว่าทำไม ที่กูอยากได้ของมึงหรือที่ลูกมึงหน้าไม่เหมือนมึง” โยธินยิ้มเย้ย “เอาเรื่องที่กูอยากได้ของๆ มึงก่อนก็ได้ มึงรู้ไหมตลอดเวลาสี่ปีที่กูรู้จักมึงมา กูไม่เคยได้รับความสนใจจากใครเลย มึงมันเด่นเกินไปถึงจะโง่ยิ่งกว่าควายแต่ใครๆ ก็สนใจแต่มึง ขณะที่กูเป็นแค่ไอ้ตี๋วิ่งตามหลังมึง ตรงๆ เลยนะ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะกูอิจฉามึง ฟังดูไร้สาระใช่ไหม แต่คนที่ไม่เคยเป็นที่หนึ่งมาก่อนอย่างกูหวังมาตลอดว่าจะชนะใครสักคนหนึ่งให้ได้ แล้วผู้โชคดีก็คือมึง”

   โยธินเริ่มย้อนความหลัง อดีตที่ทิ่มแทงให้อกเจ็บเสียดได้เสมอ ใครว่าการที่ได้เกิดในตระกูลใหญ่โตเป็นเรื่องดี เงินทองมากมายไม่ได้ทำให้เขาพบกับคำว่าความสุขเลยสักนิด โดยเฉพาะกับลูกคนเล็กอย่างเขา พี่ชายคนโตได้เป็นทายาทหมายเลขหนึ่ง ทุกๆ อย่างที่พี่ชายอย่างได้บิดาของเขาจะหามาให้ด้วยความเต็มใจ พี่ของเขาเกิดมาพร้อมกับความสมบูรณ์โดยแท้ มันสมองที่ปราดเปรื่อง เก่งกาจเรื่องกีฬาตั้งแต่เล็กจนโตพี่ชายของเขาไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลยสักครั้งจึงไม่น่าแปลกที่ท่านจะรักวาโยมากกว่าเขา

   ในขณะที่ลูกชายคนที่สองผู้ที่ไม่เป็นที่ต้องการกลับถูกละเลย เขาไม่ใช่คนโง่แต่กลับเรียนเก่งสู้พี่ชายไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กอ่อนแอแต่ก็ไม่เคยเอาเหรียญทองจากการแข่งขันกีฬาให้มาให้พ่อดูได้ เลยไม่เคยได้รับคำชมหรือแม้แต่อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ถ้าหากแม่ของเขายังอยู่บางทีความริษยาที่ซ่อนไว้อาจจะไม่ระเบิดออกมาก็ได้ ทว่าท่านจากไปตั้งแต่เขาอายุได้สิบสองปีทิ้งให้เขาต้องเผชิญกับคำว่าหมาหัวเน่าและเรียนรู้คำว่าอิจฉาริษยาตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

   แต่ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงไม่ไปแย่งของรักของพี่ชายแทนที่จะเป็นไอ้เพื่อนหน้าโง่คนนี้ คำตอบมันแสนจะง่ายก็เพราะไอ้เสือมันไม่ต่างจากวาโยพี่ชายของเขาสักนิด เขาหรือสู้อุตส่าห์มอบตำแหน่งเพื่อนรักเพื่อนสนิทให้มันแต่ที่ได้กลับมาเพราะหวังว่าจะได้ทัดเทียมหรือดีกว่ามัน แต่ทุกอย่างก็เข้าอีหรอบเดิมเขาต้องเป็นตัวสำรองหนักกว่านั้นคือกลายเป็นลูกกระจ๊อกวิ่งตามมัน ไอ้เสือไม่ได้ฉลาดไปกว่าเขาแต่มันรูปหล่อและเก่งกีฬา ซ้ำฐานะทางบ้านก็ดีจนน่าตกใจ นั่นยิ่งเพิ่มความน่าสนใจให้กับมัน สาวๆ วิ่งตามมันเป็นพรวนขณะที่เขาเป็นแค่ตัวเชื่อมถึงมันเท่านั้น เขาเกลียดจนหมายและข้อความที่ส่งผ่านเขาไปถึงมัน ความริษยาเพิ่มพูนและระเบิดออกเมื่อปารินเข้ามา หล่อนสวยและถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็นทว่าหล่อนพึงใจผู้ชายผิวสีแทนตัวสูงใหญ่มากกว่าไอ้ตี๋ขาวซีดเป็นผีตัวผอมกะหร่องอย่างเขา…นั่นทำให้เขาตัดสินใจที่จะแย่งของๆ มัน ตั้งแต่คนรักรวมไปถึงไร่เคียงฟ้าที่สวยของมัน

   ใช่ว่าเขาจะแย่งของรักเฉพาะไอ้เสือเท่านั้น ตอนนี้อะไรๆ ที่เคยเป็นของพี่ชายที่แสนดีกำลังถูกถ่ายโอนมาเป็นของเขา ช้าๆ และแยบยล คุณพี่วาโยไม่เฉลียวใจสักนิดว่าจำนวนหุ้นที่ตัวเองถือครองกำลังลดน้อยลง รวมไปถึงโครงการหลายๆ โครงการที่พลาดไปเป็นฝีมือของใคร คนที่ใกล้ตัวอันตรายที่สุดอีกหน่อยวาโยจะเข้าใจคำนี้เอง จะโทษเขาก็คงไม่ได้ต้องโทษบิดาต่างหากที่สอนให้เด็กวัยแค่สิบสองปีรู้จักคำว่าริษยา

   และเพราะพี่ชายบังเอิญไปได้ที่ผืนหนึ่งแถวภาคเหนือมันสวยจนทำให้โรงแรมในเครือ ‘YNC แกรนด์’ ติดหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดในประเทศไทย แต่ในสายตาของเขาไร่เคียงฟ้าสวยกว่าหลายเท่าด้วยธรรมชาติที่ยังอยู่เกือบครบมันทำให้เขายิ่งอยากได้ไร้เคียงฟ้ามากขึ้น ตอนที่พศินพาเขามาเที่ยวไร่เคียงฟ้าครั้งแรกเลือดในกายก็ยิ่งพล่านปรารถนาจะไดไว้ในครอบครองเสียให้ได้ เคยตะล่อมมันในฐานะเพื่อนหลายครั้งแต่มันปฏิเสธหนักแน่น เลยจำเป็นต้องใช้วิธีแทรกแซงหวังจะให้ปารินช่วยอีกแรงแต่เพราะความโง่ของหล่อนทำให้เขาต้องใช้ความอดทนรอมานานถึงเจ็ดปี แต่อีกไม่นานนี้หรอกไร่เคียงฟ้าที่สวยงามก็จะตกเป็นของเขา

   “ไปที่ไร่เคียงฟ้า ไม่ต้องเอาให้ตายเดี๋ยวฉันจะไปจัดการเอง”

   เขาแทบจะกลั้นขำไม่ไหวเมื่อเห็นอาการทุรนทุรายของไอ้เสือหน้าโง่ ร่างโปร่งย่อกายลงทรงตัวบนหลังส้นเท้าอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวจับคางของอดีตเพื่อนรักให้หันทางตัวเอง แต่ใบหน้าขาวสะอาดก็ต้องเปื้อนคราบน้ำลายปนเลือดที่พุ่งมาจากริมฝีปากแตกๆ

   โยธินดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดคราบน่ารังเกียจออกจากผิวแก้มของตัวเอง ปล่อยมือจากคางแล้วยืดกายขึ้นแล้วใช้ปลายเท้าเหยียบหน้าอกช้ำๆ ของมันไว้

   “มึงมันโง่ไอ้เสือ ที่ไว้ใจกู”

   โยธินพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะทิ้งให้ไอ้คนโง่นอนจมอยู่กับความเคียดแค้นแต่เพียงลำพังเช่นเดิม…
…………………………
(มีต่อ)

[mild-dy]

เลวของจิง
เลวทั้ง ญ และ ช

[libra82]

“ล้อมบ้านเอาไว้ให้หมด อย่าทำอะไรเด็ก คนอื่นเอาแค่ปางตายก็พอ”

   เสียงเอะอะที่หน้าบ้านปลุกให้คนที่เพิ่งหลับไปได้แค่สองชั่วโมงต้องตื่นขึ้น ตาพร่ามัวปรับภาพให้ชัดเจนได้ภายในไม่กี่วินาทีร่างโปร่งบางเด้งจากที่นอนเล็กของเด็กชายตัวน้อย รีบกวาดสายตาหาต้นตอของเสียงตั้งใจฟังเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เสียงที่มาจากในความฝัน

   “พวกแกเข้ามาทำไม! ออกไปนะ! ช่วยด้วย โจรเข้าบ้าน! กรี๊ดดดดดด!”

   เสียงของเมี่ยงบอกว่าเขาไม่ได้หูฝาด มือเรียวคว้าร่างน้อยที่ยังจมอยู่ในนิทราโดยอัตโนมัติ พิกเล็ตงัวเงียอยู่ในอ้อมแขนของเขาตากลมเป็นเงาวาววับในความมืด ปากเล็กทำท่าจะขยับถามแต่เขายกมือปิดเอาไว้ก่อน

   “อย่าพูดอะไร เข้าใจไหม”

   เด็กชายวัยห้าขวบพยักหน้าที่ทั้งมึนงง เขาช้อนร่างเล็กแนบอกมองหาที่ซ่อนกาย แม้จะไม่รู้ว่าผู้บุกรุกต้องการอะไรแต่พิกเล็ตต้องปลอดภัย ที่ด้านล่างส่งเสียงโครมครามและน่ากลัวมากขึ้นทุกที เมี่ยงกรีดร้องด้วยความตกใจมือเขาชื้นเหงื่อไปหมดแต่ยังประคองสติ

   “อยู่ในนี้นะครับ ถ้าไม่ใช่พี่พิกเล็ตห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาด สัญญากับพี่นะ”

   “พี่มะรุมอย่าทิ้งหนูนะฮะ”

   ดวงตาวาวในคลอด้วยหยาดน้ำตา แม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เสียงที่ดังไปทั่วบ้านสร้างความหวาดกลัวให้ไม่น้อย มือเล็กเหนี่ยวลำคอของเขาไว้แน่น เสียงที่ลอดผ่านผ้าม่านมีมากพอทำให้เห็นว่าพิกเล็ตกำลังขวัญเสียแค่ไหน

   “พี่จะไม่มีวันทิ้งพิกเล็ตแน่นอน อยู่ในนี้รอจนกว่าพี่จะมารับ”

   ฝ่ามืออบอุ่นประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ก่อนจะยื่นริมฝีปากประทับบนหน้าผากนูนหนักๆ ย้ำคำสัญญาว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเด็กคนนี้แน่นอน พิกเล็ตพยักหน้าทั้งที่น้ำตานอง วรทย์ยิ้มอ่อนโยนยกมือขยี้ผมนุ่มอีกทีก่อนจะดึงเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ปิดบังร่างเล็กเอาไว้แล้วดึงบานประตูปิดเข้าหากัน สูดเอาอากาศเย็นชื้นเข้าปอดไม่ว่าอะไรจะเกิดเขาก็พร้อมจะรับมือแล้ว

   ตากลมมองฝ่าความมืดเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่เงียบลงไปแล้วแต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น มือของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ พยายามเคลื่อนไหวกายให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
 
   ภายในห้องโถงว่างเปล่าและเงียบกริบไม่มีร่างของใครสักคนแม้แต่เมี่ยงที่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน เสียงกรีดร้องของเมี่ยงยังดังอยู่ในแก้วหูซ้ำรอยน้ำตาของพิกเล็ตยังเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี แต่ทำไมทุกอย่างถึงเงียบสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…ทว่าอะไรบางอย่างที่จ่อประชิดกับท้ายทอย บางอย่างที่พร้อมจะระเบิดหัวของเขาได้เพียงแค่เหนี่ยวไกเท่านั้น

   “ใครวะ ไหนเจ้านายบอกว่าที่บ้านไม่มีใครแล้วไง”

   “ไม่รู้ว่ะ รู้แต่โคตรขาว น้องสาวจ้ะ หันหน้ามาให้พี่ยลหน่อยซิ”

   วรทย์ขบกรามแน่นสิ่งที่ทำให้เขาโกรธไม่ใช่กระบอกปืนที่พร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเวลาแต่เป็นถ้อยคำสบประมาทนั่นต่างหาก แม้เขาจะไม่ได้สูงใหญ่แต่ก็ไม่ได้ผอมบางเหมือนผู้หญิงขนาดนั้น ตากลมหรี่ลงก่อนจะหันร่างมาให้พวกมันได้ยลเต็มตา

   “ไอ้ห่า! ผู้ชายนี่หว่า”

   คุณหมอหนุ่มเงยหน้ามองไอ้คนพูด มันไม่ได้เป็นคนถือปืนแต่ยืนขนาบข้างไอ้คนที่เอาปืนจ่อหน้าเขาอยู่ แม้ในห้องโถงจะมืดไร้แสงไฟทว่าเขาก็ยังเห็นแววตาระยับน่าเกลียดของมัน

   “แต่แม่งน่ารักกว่าเด็กคนนั้นอีกนะโว๊ย”

   “ไอ้สัตว์! เจ้านายให้มาจับตัวเด็กไม่ใช่ให้มาติดสัตว์…ว่าแต่มึงเป็นใคร คงไม่ใช่ลูกชายไอ้เสือหรอกนะ”

   “ไม่ใช่!” วรทย์กระชากเสียงตอบ สบตามองกับมันอย่างไม่คิดหวาดกลัว “แล้วพวกแกเป็นใคร เข้ามาบ้านนี้ทำไม”   

    “ถ้าไม่ใช่ลูกไอ้เสือก็ไม่ต้องเอาไว้” มันตอบเสียงเย็น “ไอ้ยอด มึงอยากได้ที่ระบายไม่ใช่หรือวะ กูว่าไอ้นี่สวยกว่านังเด็กนั่นอีก”

   วรทย์ใจหายวาบ ลำพังตัวเขาเองไม่น่าห่วงเท่ากับเมี่ยง ชายหนุ่มใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อให้ทุกคนหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ ตากลมเหลือบไปยังหนึ่งในพวกมันที่มองเขาด้วยประกายตาประหลาดและน่าขนลุก แม้จะขยะแขยงสักแค่ไหนแต่ความปลอดภัยของทุกคนสำคัญกว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันมีกันกี่คนแต่เขาเพียงคนเดียวซ้ำยังมีแค่มือเปล่าคงไม่อาจเอาชนะพวกมันด้วยกำลัง

   “พี่ชาย” หมอหนุ่มทอดเสียงหวาน ปรับสีหน้าให้อ่อนลง “อย่าทำอะไรคนอื่นเลย ผมคนเดียวก็พอแล้ว”

   มันทำหน้าประหลาดใจก่อนจะแสยะยิ้มขยับเท้าเข้ามาใกล้เขามากขึ้น วรทย์แทบกลั้นสำรอกไม่ไว้เมื่อมันยื่นนิ้วหยาบๆ มาแตะที่แก้มเขา เกลี่ยเบาๆ ราวกับจะทำให้เขาเคลิบเคลิ้มในสัมผัสน่ารังเกียจของมัน

   “เป็นพระเอกหรือไงกันจ๊ะคนสวย แต่เด็กนั่นก็ไม่เอาสักนิด ตัวดำแถมยังผอมอีกด้วยสู้น้องไม่ได้เลย”

“ถ้าผมยอมพวกพี่ พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรเด็กผู้หญิง”

   ไอ้คนที่เอาปืนจ่อหน้ากระตุกยิ้ม พลางใช้สายตาสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า วรทย์แสร้งปั้นหน้านิ่งเฉยซ่อนความรังเกียจไว้อย่างแนบเนียน

   “เข้าใจต่อรองนี่ แต่ถ้าน้องไม่เด็ดจริงนังเด็กคนนั้นจะโดนหนักกว่าน้องเป็นสองเท่านะ”

   วรทย์หลับตาลงข่มความขยะแขยงที่วิ่งพล่านไปทั่ว ไอ้คนถือปืนใช้ปลายกระบอกปืนจี้ติดแนวลำคอก่อนจะลากลงต่ำลงไปเรื่อยๆ ผ่านหน้าอกจนถึงหน้าท้องและหยุดที่ขอบกางเกง

   “ไอ้ยอดมึงขึ้นไปหาเด็กข้างบน ส่วนมึงไอ้เผือกไปเอาตัวนังเด็กคนนั้นมา เผื่อว่าไอ้นี่มันเอาไม่มันจริงๆ ค่อยเอานังเด็กคนนั้นสำรอง”

   ใจหายเป็นครั้งที่สองเมื่อถูกผลักลงบนพื้น หมอหนุ่มนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแปลบที่สะโพกแต่ก็รีบตั้งสติ ตามองไปยังร่างหนากำยำไม่คลาดเคลื่อน

   “พวกพี่ต้องการอะไร ผมไม่รู้จักพวกพี่สักคนเลย”

   “พี่ก็ไม่รู้จักน้อง พี่แค่มาเอาตัวเด็กเท่านั้นส่วนคนที่เหลือเจ้านายพี่ให้จัดการได้ตามใจชอบ”

    ร่างหนาใหญ่โน้มกายลงมาอยู่เหนือตัวเขา มือข้างหนึ่งของมันยันพื้นเอาไว้ส่วนอีกข้างยังจับปืนอยู่เหมือนเดิม วรทย์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ กลิ่นสาบชวนสะอิดสะเอียนแต่ถึงจะรังเกียจแค่ไหนก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันมากันอีกคนแต่จากการประเมินคร่าวๆ ไม่น่าจะมีแค่สามคนอย่างที่เห็น พวกมันคงล้อมบ้านหลังนี้ไว้หมดแล้ว

   “เจ้านายพี่เป็นใคร”

    “พี่บอกไม่ได้หรอก เจ้านายสั่งไว้ น้องแค่ทำหน้าที่ของน้องให้ดีก็แล้วกันไม่อย่างนั้นนังเด็กคนนั้นจะซวยยิ่งกว่าน้อง ลูกน้องพี่กำหนัดกันทั้งนั้น”

    เขารู้ว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่ สายตาของมันแทะโลมเขาอย่างไม่ปิดบัง ภายในกายเขาสั่นไปหมดแต่ยังพยายามปั้นหน้านิ่งเฉย

   “ลูกน้องพี่มีเยอะไหม ผมกลัวว่าจะรับไม่ไหว”

   “ฮ่า ฮ่า”

    มันเงยหน้าหัวเราะ ก่อนจะใช้กระบอกปืนเขี่ยที่แก้มเขาเบาๆ เป็นเชิงสรรพยอก “พี่ไม่ให้มันมารุมน้องทุกคนหรอก แค่พวกพี่สี่ห้าคนน้องก็ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว แต่ยังไงพี่ต้องได้น้องก่อนตอนแรกว่าจะไม่แต่ยิ่งดูน้องยิ่งน่ารัก ถามจริงๆ เถอะน้องเป็นใคร น้องชายไอ้เสือหรือ”

   “ผมเป็น..”

   “หมอมะรุม ช่วยหนูด้วย!”

   ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ร่างเล็กของเมี่ยงก็ถูกเหวี่ยงลงบนพื้น เมี่ยงถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นใหญ่ สองแขนถูกพับไปด้านหลังโดยมีเชือกมัดไว้อีกที เด็กสาวร้องไห้น้ำตานองหน้าแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมี่ยงพยายามจะกระเถิบกายเข้ามาหาเขาแต่กลับถูกพวกมันลากกลับไป

   “เมี่ยง…เราจะไม่เป็นไร” เขาบอกกับเด็กสาว ยิ้มให้ทั้งที่ยังไม่รู้ชะตากรรม เมี่ยงร้องไห้หนักแต่ก็พยักหน้ายอมเชื่อในสิ่งที่เขาบอก

   “พระเอกจริงๆ ผมโคตรชอบเลยพี่นง”

   เขาจำได้ว่าคนพูดชื่อเผือก มันไม่พูดเปล่ายังตวัดลิ้นรอบปากอย่างกักขฬะอีกด้วย เมี่ยงร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมตัวสั่นจนเขาที่อยู่ห่างหลายเมตรยังมองเห็น

   “เป็นหมอหรือวะ มิน่าล่ะขาวหยั่งกับหยวกกล้วย เด็กในซ่องยังขาวสู้น้องไม่ได้”

   “อย่าเอาแต่พูดเลยพี่ ผมอยากจะแย่แล้ว”

   วรทย์ใจหายวาบ มองไอ้คนชื่อเผือกปลดตะขอกางเกงอย่างเร่งร้อน ส่วนคนที่เพิ่งรู้จักชื่อเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหัวเราะเสียงดังขยับตัวแทรกเข้ามาระหว่างขาของเขา คุณหมอหนุ่มพยายามหดขาเข้าหากันแต่มันกลับใช้มือข้างที่ว่างกระชากแยกออก ความกลัวที่คิดว่าข่มมันลงได้กระจายตัวอีกครั้ง วรทย์ดิ้นพล่านเขาไม่อาจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ มือไม้ยกขึ้นปัดป้องพัลวันจนไอ้นงต้องเรียกให้พรรคพวกมาช่วยจับ แขนถูกจับไว้แน่นหนาเรี่ยวของผู้ชายตัวเล็กอย่างเขาไม่อาจทัดเทียมผู้ชายตัวใหญ่ๆ สองคนได้เลย ร่างกายของเขากำลังถูกลุกลามอย่างน่าขยะแขยง

   “อยู่เฉยๆ ซิวะ ไหนว่าจะยอมพวกกูดีๆ ไง”

   นงสบถอย่างหัวเสียเมื่อจู่ๆ ได้หนุ่มหน้าหวานก็เกิดดิ้นเป็นไส้เดือนโดนขี้เถ้าขึ้นมา เขาต้องออกแรงจับมากกว่าเดิมเพราะสองขาของมันถีบไม่หยุดหวิดๆ จะโดนน้องชายสุดที่รักเสียหลายครั้ง จนต้องให้ไอ้เผือกเข้ามาช่วยจับอีกแรงแต่มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ถีบขาไม่หยุด ขนาดเขาเอาตัวแทรกเข้าไปแล้วมันยกขึ้นยันได้อีก

   เพี๊ยะ!

   “ไอ้เหี้ย! กูบอกให้อยู่เฉยๆ ไง”

   แรงที่เหวี่ยงใส่แก้มใสๆ ของมันหยุดอาการทั้งหมดได้อย่างไม่น่าเชื่อ นงแสยะยิ้มก่อนจะลงมือปลดตะขอกางเกงของมัน แต่ก็ทำไม่ถนัดเพราะยังจับปืนอยู่ เขาตัดสินใจวางอาวุธคู่ใจลง คราวนี้เขาใช้เวลาแค่ไม่กี่ลมหายใจเท่านั้นก็สามารถจัดการกับอาภรณ์เนื้อหนาได้ นงกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้เห็นท่อนขาเรียวขาว ผิวของไอ้หมอนี่มันสวยยิ่งกว่าบรรดาอีตัวที่เคยฟันมาเสียอีก เขาดีใจที่เลือกที่จะรับงานนี้ให้กับโยธินนอกจากจะได้ค่าตอบแทนงามแล้วยังได้เมียเป็นผู้ชายที่สวยกว่าผู้หญิงอีกด้วย สำหรับคนอย่างเขาที่ทำเรื่องเลวมาสารพัดไม่เคยมีปัญหากับการมีเซ็กกับเพศเดียวกันอยู่แล้ว ออกจะติดใจด้วยซ้ำ อย่างที่รู้ว่าผู้ชายมัน ‘แน่น’ แค่ไหน

   ตาเขาพร่ามัวเช่นเดียวกับสองหูที่ได้ยินอะไรอีกนอกจากเสียงความต้องการของร่างกาย ไอ้คนตัวขาวนิ่งไปแล้วเขาเหลือบมองไอ้เผือกที่ยิ้มในแบบเดียวกันพยักพเยิดให้เขาลิ้มลองก่อน นงรีบรูดกางเกงลงปลดปล่อยสัดส่วนร้อนจัดและแข็งกร้าวโดยแทบไม่ต้องปลุกเร้าด้วยซ้ำ

   “ขาวสัตว์เลยพี่นง”

   “เออ กูจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”

    นงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเสียงตัวเองแหบแค่ไหน ร่างกายร้อนผ่าวไปหมดเพียงแค่เห็นขาขาวๆ กับสะโพกเพรียว เขาเลิกเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของมันขึ้นเปิดหน้าท้องแบนราบที่ขาวไม่แพ้ส่วนอื่น มือหนากระชากเอาชั้นในที่ขาวกว่าผิวกายเพียงนิดเดียวออก ไอ้ตัวขาวยังนิ่งทำแค่หายใจแรงๆ เท่านั้น นงยกยิ้มหย่องมันคงสำนึกแล้วว่าถ้าเกิดกบฏขึ้นมาต้องเจออะไรบ้าง ไม่ใช่แค่มันแต่ยังนังเด็กตัวดำนั่นด้วย

   ขาเรียวถูกจับให้ยกขึ้น ขณะที่หน้าอกถูกลวนลามด้วยฝ่ามือหยาบ ทว่าเจ้าของร่างขาวโพลนยังนอนนิ่งมีเพียงแค่ผิวกายเท่านั้นที่สั่นเทา ช่องทางด้านหลังถูกสำรวจด้วยมือกร้านที่เลื่อนต่ำลง ปลายนิ้วร้อนและแข็งไม่ต่างจากท่อนไม้กดย้ำที่รอบรอบจีบเพื่อทำให้พร้อมสำหรับการรุกราน

   “ปากแม่งน่าจูบฉิบหาย ผมจะไม่ไหวแล้วพี่นง”

   “ใครเขาห้ามมึงไว้ล่ะ”

   วรทย์อยากจะกลั้นใจตายกับสัมผัสที่ผิวแก้ว ทันทีที่ไอ้คนที่ชื่อนงบอกไอ้เผือกก็ก้มหน้าลง ใบหน้าดำคล้ำของมันชิดกับผิวแก้ม เขาข่มความขยะแขยงเอาไว้เต็มกำลัง ลิ้นหนาใหญ่ตวัดรอบริมฝีปากก่อนจะจรดจมูกลงบนแก้มหนักๆ ดีที่เขาเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้ทันไม่อย่างนั้นคงได้รับจูกจากปากหนาของมันเป็นแน่

   “อ่า หอมสุดๆ ไปเลย”

   เขาเหลือบมองได้นง มันยกยิ้มกับกับลูกน้องของมัน หมอหนุ่มนิ้วหน้าพยายามปิดกั้นนิ้วกร้านที่ยังขยับอยู่ปากทางที่คับแน่น เขาไม่ยอมให้มันรุกรานเข้าไปได้ง่ายๆ แม้จะนอนนิ่งเป็นหุ่นแต่กลับปิดส่วนนั้นเอาไว้จนแม้แต่นิ้วยังสอดเข้าไปไม่ได้ เขาได้ยินมันทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอขัดใจกับท่าทางดื้อเงียบของเขา ก่อนจะละมือจากร่องสะโพกแล้วเปลี่ยนเป็นประคองสะโพกของเขาเอาไว้ขึ้นแทน

   ก้นกลมลอยเหนือพื้นอยู่ระดับใบหน้าของมันพอดี วรทย์สะดุ้งน้อยๆ ตอนที่มันกดจมูกฟังลงที่เนื้อสะโพก เขาไม่เห็นหรอกมันทำหน้าอย่างไรรู้แต่ว่าทั่วทั้งร่างซึมซับความรังเกียจขยะแขยงไว้เต็มที่ เขาได้ยินเสียงมันชื่นชมความหอมและขาวของผิวกาย ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งเกลียดพวกมันเพิ่มเป็นร้อยเท่า

    “หอมจริงๆ ว่ะ คืนนี้นังเด็กตัวดำได้ดูหนังสดทั้งคืนแน่ เดี๋ยวมึงกับกูช่วยกันลองก่อนถ้าดีแล้วค่อยเรียกคนอื่นมาสมทบ”

………………………..

กลับมาแล้วจ้า กว่าจะต่อติดใช้เวลาเสียหลายวัน
ขี้เกียจเช็คคำผิดใครว่างเช็คให้ป้ามั่งเน้อ
โยธินดูโรคจิตพิกลเนอะ #น่าจะเป็นนังคนแต่งมากกว่า
ไม่รู้จะหาเหตุอะไรให้โยธินมีความแค้นกับนายเสือเลยเอาแบบนี้ละกันเนอะ
พี่ปืนสุดหล่อมีคู่นะคะปรากฏในตอนนี้แหละ ออกเยอะด้วย น่าจะเดากันได้
อยากจะแต่งเป็นอีกเรื่องเลยทีเดียวออกแนว จำเลยรัก แต่สันหลังยาวเกินไปคงต้องรอให้โปรเจ็คพิเศษเสร็จก่อนค่อยสานต่อ
ป.ล. แต่งตอนนี้น้ำตากลบกันเลยทีเดียว #สงสารพิกเล็ต
 
พี่หมอคนสวยกำลังจะถูกปู้ยี่ปู้ยำ นมลู่หาน กำเดาพาลจะไหล


[attachment deleted by admin]

[milkshake✰]

มะรุมมมมมมมมมม ไม่จริงน่า T T;
พี่เสือ รีบมาช่วยหมอเร็วๆ

[wiwari]

นายโยธิน นี่เป็นเด็กมีปัญหาแล้วแก้ปมของตัวเองแบบผิดๆนี่เอง 
แอบมีปัญหาทางจิตนิดๆนะเนี่ย ยัยปารินก็นิสัยเสียติดผู้ชายไม่สนใจลูก สงสารพิกเล็ตที่สุด

ม่ายยยยยยยยย  พี่หมอมะรุมของเค้าาาาาาา ใครก็ได้เอาปืนมายิงไอ่พวกชั่วนี้ที

[yuyie]

ใครก็ได้ช่วยหมอที 

ขอให้โยรับกรรมเร็วๆ

[NOoTuNE]

หวังว่าอาออยยังอยู่


เดาไว้แล้วหลังจากอ่าน ว่าอาออยได้กับหมอคีย์ คู่ของปืนน่าจะเป็นโยธิน

[mur@s@ki]

ไปกันหมดแล้ว ใครจะมาช่วยล่ะทีนี้
พี่เสือแค่หายใจยังเจ็บคงไม่สามารถขี่ม้าขาวมาได้แน่


อาณกร เราเชื่อในตัวนาย..
ว่านายยังอยู่แถวนี้
 

[RELAXED]

 

[My_yunho]

รีบมาช่วยมะรุมๆๆๆๆๆ

[IIIA]

ไม่นะะะะะะะะะะะะะ 

[saotome]

หวังว่าออย กับ คีย์น่าจะมาช่วยทันถ้ายังไม่ไป 

[Nus@nT@R@]

โอย....ใครจะช่วยหมอมะรุมล่ะทีนี้

[moodyfairy]

กำ ,, สภาพพี่เสือก็จะรอดแหล่มิรอดแหล่ แล้วใครจะมาช่วยละเนี้ยย
ดันไปเป็นคนดีกับโจรอีก เง้อออออ

ลุ้นๆๆๆๆ เจ้าค้ะ ปูเสื่อนอนรออออออ

[Toon_TK]

ฮือออออออออออ
ใครก็ได้มาช่วยหมอมะรุมที

[full69]

 

[Eliz]

ไม่นะม่ายยยย ฮือออออ ใครก็ได้ช่วยหมอมะรุมด้วย 

[shoi_toei]

อ้ากใครก้อด้ายช่วยหมอมะรุมที

[narunarutoboyz]

อะไร ไม่นะ ไม่น่ามาอ่านตอนจบของตอนนี้ก่อนเลย ทำไมเป็นแบบนี้
คุณคนเเต่งกลับมาต่อจนติด แต่กลับทิ้งดราม่าไว้เเบบนี้เหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตอนหน้าขอเร็วๆเลยได้มั๊ยคะ อึดอัดอ่าาา คิดไม่ออกว่าใครจะมาช่วยยยยยย
ฮรือออออ >>>>นางโวยวายเพราะนางยังไม่ได้อ่าน อ่านเเต่ตอนท้าย
แล้วใครจะมาช่วย พี่เสือก็เเย่ มโนโลกสวยให้ไอ้โยมาช่วยเรอะ?
หรือว่าปืน หรือใคร ม่ายยยยยยยยย 

ขอกลับไปอ่านตอนต้นของตอนนี้อย่างจริงจังก่อนนะคะ เเล้วจะมาเม้นใหม่ 

----—------------------------------------------

อ่านจบเเล้ว ตอนนี้ขอเชียร์ให้ออยและคิมยังอยู่ตรงนี้ คนของคุณลุง ผอ. น่าจะทิ้งไว้บ้างนะ
ภาวนาขอให้เป็นแบบนั้นด้วยเถอะ.....
ส่วนไอ้พวกที่บังอาจเอามือสกปรกมาจับมะรุมแบบนี้ถ้าไม่ตาย ก็ต้องเลี้ยงไม่โต

ส่วนเรื่องของโย บอกตรงๆเราอ่อนไหวเรื่องครอบครัว เราไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ แต่รู้สึกง่ายถ้ามีประเด็นครอบครัว
เกลียดพ่อแม่แบบที่โยเจอที่สุดเลย เรื่องนี้ถ้าจะโทษใครนี่ โทษพ่อคนเดียวเลยนะ
ขอให้ได้รับรู้ผลการกระทำตัวเองครั้งนี้ด้วยนะคะ เผื่อจะสำนึกว่าที่ลูกต้องเป็นแบบนี้เพราะใคร
เราก็ไม่อยากโยนความผิดไปที่พ่อฝ่ายเดียวหรอกนะ เพราะจริงๆโยเลือกที่จะเป็นได้
แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาเเล้วก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน..... ก็มาดูกันในส่วนของพาร์ทโยว่าจะมีกล่าวไว้เช่นไร
ถ้าคนเเต่งเปิดทางมาเเบบนี้ เเสดงว่าปืนไม่ได้เป็นเคะเเล้วล่ะ คึคึคึ ก็มาช่วยพ่อเค้าดัดสันดานลูกหน่อยก็เเล้วกัน
 

เราขอเป็นกำลังใจเเละขอติดตามเรื่องนี้ไปจนวินาทีสุดท้าย จนรวมเล่มเลย อิอิอิอิอิอิอิอิ
 

[Zelsy]

หมอมะรุมอย่าเป็นอะไรนะ

[Mancha KHIRI]

อร๊ายยยย แย่แล้ว!!! วางเรื่องนายเสือไว้ก่อน หมอมะรุมวิกฤตกว่าแล้วงานนี้   

[iforgive]

ทิ้งไว้ได้ค้างคามากกกกกอ่ะ ชีวิตเหมือนโดนทำร้ายยยย
ได้แต่หวังว่าจะมีคนมาช่วยหรือหมอมะรุมจะเอาตัวรอดได้นะ