Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580796 ครั้ง)

Queen1001

  • บุคคลทั่วไป
แอบมาปูเสื่อนั่งเล่นในไร่นายเสือ  :m32: :m32:
คิดถึงหมอมะรุม  :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
พี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :z1:

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
โหวววววววว อ่านเเล้วชอบมากๆเลยค่ะ คนเเต่งเเต่งได้ไม่สะดุดเลยค่ะ ฉาก nc เบาๆนั่นทำเราเคลิ้มเลยทีเดียว เขิลอ่า :-[
แต่พูดก็พูดเถอะ ตอนเเรกๆก็รำคาญเสือนะ ไม่รู้จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ลืมลูกไปได้ยังไง น่าสงสารออก
ที่สำคัญหนูพิกเล็ตน่ารักมากเลยยยยย คือน้องน่าเอ็นดูมากค่ะเป็นเด็กดี ยิ่งทำให้เราสงสรน้องเเละโกรธพ่ออย่างเสือเข้าไปใหญ่
ดีนะที่เสือคิดได้ทัน แต่พอคิดเรื่องูกได้ กลับคิดเรื่องดีๆอย่างอื่นไม่เป็นอีก สมองกลับซะอย่างนั้น
ก็พอจะเข้าใจไอ้อารมณ์มองโลกในเเง่ร้าย แต่ก็ไม่ใช่ไปร้ายกับเค้าทั้งๆที่เค้ายังไม่ร้ายใส่เลย
โชคดีมากเลยนะที่แกกดมะรุมไม่ได้ เพราะเหตุผลแกมันเเย่มาก "อยาลองของแปลกเหรอ" ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!
 
แต่แค่ดมๆหอมๆก็ติดใจมะรุมแล้วชิมิล่าาาาาาาาา  :m12:
ถ้าอยากดม กอด หอม ฟัด กด ทุกวันโดยมีกองเชียร์สนับสนุสดีๆล่ะก็... :teach:
.............ช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้มั๊ยฟะ ห๊าาาาา  :z6: :angry2: :m16:

ส่วนเรื่องของออย......ตอนเเรกคิดว่าจะได้กับหมอคีย์ แต่ไปๆมาๆก็แอบเชียร์ปืนนะ ถึงปืนจะมีอะไรสู้หมอคีย์ไม่ได้
แต่เค้าก็อดสงสารปืนไม่ได้นี่นา > <

เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้คงต้องเฝ้าติดตามสถานการณ์เเล้วล่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ :กอด1: :L2:


ออฟไลน์ dekzappp

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 271
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
คือตลกมากกกกตอนที่เสือน้อยบวม ฮ่าๆๆๆๆๆ

ชอบตัวละครและพล็อตเรื่องนะคะ แปลกดี แต่ตอนนี้กำลังลุ้นกับคู่รองมากเลยว่าอาณกรจะคู่ใคร ปืนก็คนดีเหลือเกินน

คิคิ ตอนนี้นายเสือเริ่มหลงมะรุมแล้วสินะ

รอตอนต่อไปค่ะ :)

tamahomae

  • บุคคลทั่วไป
จ๊ะเอ๋!!!! พี่กวาง กราบงามๆเลยค่า 555+
เป็นแฟนนิยายชายหญิงของพี่กวางแล้วจะตามมาเป็นแฟนนิยายวายด้วย
เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่าน เฟบไว้นานแล้ว อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน
ภาษายังอ่านง่ายตามสไตล์พี่เลยนะคะ บางตอนเรียกน้ำตาคลอๆได้ด้วยเหมือนเดิม
...........................
เข้าเรื่องเลยดีกว่า
- พี่เสือ ชั้นเกลียดนาย เชอะๆๆๆๆ :angry2: มาทำกับคุณหมอมะรุมอย่างนี้ได้งายยยยยยยย
:beat: :z6: เค้าไปทำอะไรให้ฮะ เด๋วเถอะ อย่าให้ถึงทีคุณหมอนะ จะยุให้งอนให้โกรธเยอะๆ นานๆ
(ว่าแต่ เค้ายังไม่ได้เปนไรกันเนอะ 555 แค่กำลังจะ...)

- นึกว่าคุณออยจะคู่กับหมอคีย์ซะอีก :mew5:
มันมีอะไรซับซ้อนมากกว่านี้อีกแน่ๆเลย

:mew1: น้องพิกเกตคะ พี่รักหนูนะ จุ๊บจ๊วบบบบบบบบบบบบบ

ออฟไลน์ destiny_dr

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
กีสสสสสสสสสสสสสสส
เค้าชอบอาออยอ้ะ >////<  คนอะไรน่าจะมาดราม่าเป็นที่สุด !!
หมอคีย์อีกคน กับหมอมะรุมนี่แสนดีซะ แต่พอเป็นอาออยดันบอกไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจซะงั้น -*-
เฮ้อ พระเอกเรื่องนี้แต่ละคน
กับคนอื่นน่ะดีไปหมด กับเมีย(?)ตัวเองนี่โหดได้โหดดี = =/
ไม่ไหวๆ ..(-_- )( -_-)
แบบนี้ตอนรู้ใจตัวต้องแกล้งหนักๆ กิกิ ;p


คิคิ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ชุบุ >3<

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
ตอนที่  ๑๑...มะรุมมะตุ้มรุมทึ้งมะรุม


    สถานที่ที่คิมหันต์เลือกคือร้านอาหารเล็กๆ อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนอนุบาลของพิกเร็ตมากนัก อาณกรล็อครถแล้วฝากให้ยามหน้าโรงเรียนช่วยดูให้อีกที ทั้งคู่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนที่บังคับฝืนใจเขามาสั่งอาหารสองสามอย่างเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนัก ความตึงเครียดรายล้อมรอบโต๊ะ ไม่เหมือนคนที่อยากจะทานอาหารเช้าในร้านน่ารักๆ เลยสักนิด หนุ่มร่างเล็กวางมือบนหน้าขารับรู้ถึงความชื้นในฝ่ามือ เขาเกลียดสถานการณ์ที่กดดันอย่างนี้เป็นที่สุด ตอนนี้เขาไม่ร่างจากผู้ต้องหาที่กำลังจะสารภาพผิด

    “ตกลงว่าเมื่อคืนหมอมะรุมไปไหนมา”

    น้ำเสียงที่ใช้ซักถามนิ่งเรียบเช่นเดียวกับดวงตา มันสงบเสียจนน่ากลัว อาณกรสูดเอาอากาศเย็นๆ เข้าปอดไปเฮือกใหญ่เขากำลังชั่งน้ำหนักระหว่างความจริงกับสวัสดิภาพของพี่ชาย รู้ดีว่าถ้าหลุดปากบอกความจริงไปพี่เสือเดือดร้อนแน่ๆ เขาไม่มีทางยอมให้พี่เสือต้องเจอเรื่องร้ายๆ อีก ที่ผ่านมาก็หนักหนามากพอแล้ว

    “คุณคิดว่าจะปิดผมได้อีกนานเท่าไร” อีกฝ่ายยังไม่เลิกถาม ผู้ชายหน้าหวานเงยหน้าจากผู้ปูโต๊ะลายดอกไม้พ่นลมหายใจดังๆ อย่างไม่คิดจะรักษามารยาท

    “ผมบอกคุณไม่ได้”

   “หมายความว่าอย่างไร ทำไมถึงบอกไม่ได้” หมอหนุ่มถามเสียงเครียดกว่าเดิม หัวคิ้วขมวดมุ่นกำลังจะอ้าปากถามอีกแต่บริกรก็นำอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟเสียก่อน

    คิมหันต์พยายามทำใจให้เย็นลง เขารอจนบริการหนุ่มถอยกลับไปแล้วจึงตั้งคำถามใหม่ “บอกผมมาว่าคุณพาหมอมะรุมไปที่ไหนไม่เห็นหรือไงว่าขาเขาเจ็บอยู่”

    “ผมบอกไมได้หรอกจนกว่าจะได้กินข้าวเช้า”

    คิมหันต์ทำตาโตจนแทบจะถลนออกนอกเบ้ากับความช่างเฉไฉของอีกฝ่าย เขาอยากจะลุกขึ้นไปบีบคอนักแต่เพราะว่าในร้านไม่ได้มีแค่เขากับอาณกรเลยจำต้องทนรอให้ผ่านมื้อนี้ไปก่อน เขาผิดเองที่เลือกที่จะคุยกับอีกฝ่ายในร้านอาหารถ้ารู้ว่าท่าจะมากขนาดนี้เขาพาไปที่วัดดีกว่า ดูซิว่าต่อหน้าพระจะกล้าโกหกเขาอีกไหม

   อาณกรตั้งใจกินอาหารมื้อนี้เป็นพิเศษหนุ่มตัวเล็กตักกินทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่ได้กินมูมมามกลับค่อยๆ ละเมียดละไมเคี้ยวจนอาหารละเอียดแล้วค่อยกลืน มื้อเช้าตอนแปดโมงกว่าใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว มือขาวยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบหมด คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งจ้องหาโอกาสแต่พอจะอ้าปากถามในสิ่งที่ค้างคาเจ้าตัวกลับยกมือเรียกบริกรอีกรอบ

   “น้องพี่ขอไอศกรีมอีกถ้วยนะเอารสวนิลา อ้อ! ใส่วิปปิ้งครีมด้วย หมอคีย์จะเอาอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

   คิมหันต์สั่นหน้าเพียงครั้งเดียว ดูเหมือนว่ามื้อนี้จะยาวต่อไปอีกหลายนาที ไอศกรีมรสที่สั่งถูกวางตรงหน้าในอีกไม่กี่นาทีต่อมา คุณหมอหนุ่มนั่งกอดอกมองอีกคนมีความสุขอยู่กับการกินขณะที่ใจเขาร้อนจนจะเผากระดาษไหม้ได้ด้วยความอยากรู้ ในที่สุดไอศกรีมคำสุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากเจ้าตัวปล่อยให้รสหวานของมันละลายในลิ้นแล้วกลืนลงอย่างช้าๆ

   “อ่า อร่อยจังเลย ขอบคุณนะครับที่เลี้ยงข้าว”

   “ทีนี้ก็ตอบคำถามผมมาได้แล้ว”

   “โอ๊ะ! ปวดท้อง สงสัยจะกินมากไปหน่อย คุณหมอรอผมอีกนิดนะครับขอไปทำธุระก่อน แค่แป๊บเดียว”

   เขายังไม่ทันได้แย้งอะไรร่างเล็กก็ลุกจากเก้าอี้หายไปด้านหลังร้าน เขาพ่นลมหายใจแรงๆ อาณกรลูกไม้เยอะกว่าที่เขาคิด แต่คงไม่ลงทุนนั่งอยู่ในห้องน้ำทั้งวันแน่ โต๊ะตัวที่เขานั่งติดกับทางเข้าห้องน้ำพอดีถ้าหากอาณกรจะตุกติกมันก็ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเขาอยู่ดี

   นาฬิกาที่ข้อมือบอกว่าผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่คนโยกโย้หายไปในห้องน้ำ บริกรเดินมาเก็บค่าอาหารพร้อมทั้งส่งสายตาสงสัยมาให้หลายรอบ เขาได้แต่ขยับตัวแก้เก้อถ้าอาณกรไม่มีแผนหนีเขาก็คงจะท้องเสียอย่างหนักถึงได้หายไปนานขนาดนี้ เส้นความอดทนขาดลงในที่สุดร่างสูงลุกขึ้นเดินตรงไปยังด้านหลังของร้านมองหาป้ายห้องน้ำ ทว่าประตูห้องน้ำมันไม่ได้ปิดสนิทเพียงแค่แง้มไว้เท่านั้นอาณกรคงไม่บ้าถึงขนาดเข้าห้องน้ำโดยไม่ปิดประตู ชายหนุ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ    

    “เอ่อ ขอโทษนะครับ เห็นผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ มาเข้าห้องน้ำหรือเปล่าครับ”

    เขาถามกับผู้หญิงร่างท้วมคนนึงที่เดินสวนมาพอดี เดาจากผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวอยู่น่าจะเป็นแม่ครัว เธอทำท่าคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะให้คำตอบ

    “อ๋อ คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลใช่ไหม ตัวสูงประมาณเท่านี้” มืออูมทำท่ากะปริมาณความสูง “แล้วก็ตาหวานๆ”

    คิมหันต์พยักหน้ารัววันนี้อาณกรใส่เสื้อสีน้ำตาลกับกางเกงยีนส์แถมยังสูงเท่ากับที่เธอคะเนให้ดูอีกด้วย “เขาอยู่ไหนครับ”

   “ป้าเห็นออกไปทางหลังร้านพักใหญ่แล้วนะ”

    “บ้าเอ๊ย!” หมอหนุ่มเผลอสบถด้วยความขุ่นเคือง พอรู้สึกตัวก็หันไปขอโทษแม่ครัวแล้วรีบออกจากร้าน

    เกือบครึ่งชั่วโมงที่อาณกรหนีไปเวลามากขนาดนี้คงหนีไปไกลพอควร เขาก่นด่าในความประมาทของตัวเอง ทั้งที่อยู่ในมือแล้วแท้ๆ ยังปล่อยไปได้อีก แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียวเขาจะหาโอกาสเค้นเอาคำตอบจากคนเจ้าเล่ห์ให้ได้…

…………………………….……….....

    ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกมาเหยียดยาวหลังจากที่พาตัวหลุดมาจากการควบคุมของคนช่างสงสัยได้สำเร็จ เขาพักเหนื่อยเมื่อคิดว่าระยะห่างมากพอจนอีกคนตามมาไม่ทัน ต้องขอบคุณร้านอาหารที่มีประตูหลังเชื่อมสู่ถนนใหญ่ เขารู้จักเส้นทางแถวนี้ค่อนข้างดีเดินเลี้ยวไปไม่กี่ช่วงตึกก็จะเจอโรงเรียนของพิกเร็ตแล้ว ความจริงเขาไม่คิดจะใช้แผนนี้แต่เพราะคิมหันต์ตั้งมั่นจะเค้นเอาความจริงจากเขาให้ได้ เขาเองก็ไม่ใช่นักโกหกที่ดีนักฉะนั้นขอเลือกเป็นนักชิ่งที่ดีก็แล้วกันแกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำแล้วหนีหายมาเสียเฉยๆ

    อาณกรอมยิ้มให้กับแผนตื้นๆ ทว่าได้ผลดีเยี่ยมของตัวเองไม่รู้ว่าป่านนี้คุณหมอช่างสงสัยจะเป็นอย่างไรบ้าง อากาศบริสุทธิ์ของสวนสาธารณะถูกดึงเข้าปอดเฮือกใหญ่ ร่างเล็กยึดกายเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ ของตัวเอง สองขาก้าวไปเบื้องหน้าแต่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง วูบแรกเขาคิดว่าเป็นคิมหันต์ตั้งท่าจะวิ่งหนีต่อแต่เสียงร้องเรียกที่ตามมาทำให้เท้าชะงักลง

    “ออย ใช่ออยจริงๆ ด้วย”

    เจ้าของเสียงมาพร้อมกับเบนซ์รุ่นคลาสสิคสีขาว เขาจำได้ว่ามันเป็นรถที่ได้รับการตกทอดมาจากรุ่นบิดา อาณกรถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันไปมองใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เขาให้ความเคารพยิ่งกว่าพี่ชายของตัวเอง

    “อ้าวหมอภูมิ กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”

    “เมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เอง ออยมาทำอะไรแถวนี้ไม่อยู่ที่ไร่หรือ” ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มยื่นจากกระจกที่เลื่อนลง รอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ส่งให้คนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่บนฟุตบาท

    “มาส่งพิกเร็ตน่ะ กลับมาแล้วทำไมไม่ส่งข่าวบอกกันบ้างล่ะ”

    “ถ้าบอกจะเซอร์ไพรส์หรือ เอาไว้ว่างๆ ผมจะกลับไปเยี่ยมบ้านนะ คิดถึงพี่เสือเหมือนกัน”

    “ผมว่าอย่าเจอกันจะดีกว่า”

    “ฮ่า ฮ่า จริงด้วยพี่เสือเกลียดขี้หน้าผมจะตาย” คุณหมอหนุ่มรูปหล่อยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มที่แก้มบุ๋ม “ผมไปก่อนนะออย มีเวลาจะไปทำให้พี่เสือความดันขึ้นเล่นๆ”

   อารณกรยิ้มไม่ออกกับคำพูดชวนขำนั่น ตาหวานมองตามรถเบนซ์คันงามไปจนมันหายไปจากสายตาแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกมาอีกระลอก พศินเพิ่งจะหายบ้าจากการถูกเมียทิ้งถ้าต้องมาเจอภาคภูมิอีกมีหวังไร่เคียงฟ้าระเบิดลงแน่ เขาได้แต่ภาวนาขอให้ภาคภูมิไม่ทำตามอย่างที่พูดจริงๆ…

…………………………….……….....

    ที่หน้าผากปวดหนึบ แผลอักเสบกว่าที่คิดแม้ว่าอาณกรจะทำแผลให้อย่างดิบดีแล้วก็ตาม แถมยังบังคับให้กินยาอีกด้วยแต่สุดท้ายมันก็ยังอักเสบอยู่ดีคงเป็นเพราะช่วงนี้ร่างกายเขาไม่ค่อยจะแข็งแรงเสียเท่าไร ซ้ำเมื่อคืนยังไม่ค่อยได้นอนอีกด้วย ก็ลูกพี่ใหญ่ของเขาหาเรื่องให้ข่มตาหลับไม่ลง เมื่อคืนไอ้ดินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้านตอนที่อาณกรกำลังทำแผลให้เขาอยู่มันระล่ำระลักบอกหน้าตาตื่นว่าพี่เสือจับตัวหมอมะรุมมา เท่านั้นอาณกรก็รีบตามไอ้ดินไปทันทีส่วนเขาถูกสั่งให้อยู่เป็นเพื่อนพิกเร็ตและเมี่ยงเลยได้แต่ลุ้นระทึกว่าอาณกรจะไปช่วยคุณหมอผู้โชคร้ายทันเวลาหรือเปล่า ทว่าผ่านไปพักใหญ่คุณหมอตัวเล็กก็นั่งอยู่บนรถเสียแล้ว

    เขาดื้อดึงตามไปด้วยเพราะห่วงใยในสวัสดิภาพของคนทั้งคู่ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ทั้งอาณกรและคุณหมอตัวเล็กเท่ามด หากเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางคงจะช่วยเหลือกันลำบาก อาณกรใจอ่อนยมอให้เขาไปด้วยละยอมเสี่ยงให้เมี่ยงอยู่กับพิกเร็ต แต่พอส่งคุณหมอผู้โชคร้ายเรียบร้อยก็ดันเจอกับไอ้หมอหน้าขาวอีกคน เขาไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เท่าไรนัก ท่าทาทางมันเอาเรื่องไม่ยอมคน มันคาดคั้นเอาความจริงกับคุณออยของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายถ้าหากเมื่อคืนเขาไม่เข้าไปขวางเสียก่อนมันคงลากอาณกรไปส่งตำรวจแน่

   หนุ่มบ้านไร่ตัวหนาล้มตัวลงนอนบนฟูกเก่าๆ ของตัวเองสูดเอากลิ่นอับของผ้าห่มเอาไว้ในปอด มือหยาบกร้านยกแตะที่ผ้าพันแผลเบาๆ ถึงจะปวดแผลแต่ไออุ่นจากปลายนิ้วของใครบางคน ริมฝีปากสีเข้มยกยิ้ม ความเจ็บปวดเพียงเล็กเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้มามันยิ่งกว่าคุ้มค่า เมื่อคืนอาณกรทำแผลให้เขาอย่างอ่อนโยนแถมเมื่อเช้ายังเอาข้าวต้มกุ้งตัวใหญ่ๆ มาให้อีกด้วย เขากินมันเสียจนเกลี้ยงหม้อหวังว่าตอนเย็นจะได้เห็นหน้าหวานๆ ของคุณออยอีก

   เขาเข้าค่ายคนเสียสติเข้าไปทุกที ทั้งที่มีสาวๆ อยู่เต็มไร่แต่เขากลับไม่เคยสนใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่สายตามันจับจ้องอยู่แต่ผู้จัดการไร่ ผู้ชายผิวขาวตัวเล็กแต่เก่งรอบด้าน เขาประทับอาณกรตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้า ไม่ใช่แค่ประทับใจเขายังยกย่องชื่นชมความเข้มแข็งอีกด้วย อาณกรสามารถประคองไร่เคียงฟ้าได้ในขณะที่พี่เสือเสียผู้เสียคนเพราะโดนเมีย
ทิ้ง

    เขารู้ตัวว่าชอบอาณกร แต่ไม่ได้มีจิตพิศวาสกับผู้ชายคนอื่นออกจะขยะแขยงด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าคนที่เขารู้สึกดีด้วยมีแค่อาณกรคนเดียวเท่านั้น ปืนพลิกร่างนอนตะแคงตาคมมองผนังบ้านหลังน้อยของตัวเอง ปวดหน่วงที่หัวใจเมื่อสำเหนียกได้ถึงความจริง ถึงอาณกรจะไม่ใช่เจ้าของไร่เคียงฟ้าแต่ก็เป็นถึงผู้จัดการไร่ขณะที่เขาเป็นแค่ลูกจ้างกระจอกๆ บ้านก็เล็กเท่ารังหนูเงินเก็บมีอยู่ไม่กี่หมื่นเทียบไม่ได้เลยกับคนที่พร้อมทุกอย่าง เขาจะทำอย่างไรเพื่อให้ดีพอสำหรับอาณกร

   “ผมชอบคุณนะครับคุณออย ไอ้ยาจกคนนี้มันชอบคุณนะครับ”

    “นายว่าอะไรนะปืน”

    “คุณออย!”

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
ร่างหนาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากเตียงนอนคับแคบของตัวเอง คนป่วยหน้าซีดกว่าเดิมมองผู้มาเยือนด้วยความตกใจ

    “ขะ..คุณออยมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” ปืนละล่ำละลักถาม เขารู้สึกถึงความหวาดหวั่นของหัวใจตัวเอง ไม่คิดว่าคนที่คิดถึงจะมาได้ยินคำพึมพำของตัวเอง เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองปลายเท้าของอีกคนทำได้แต่มองผ้าห่มเก่าๆ ของตัวเองเท่านั้น

    อาณกรจ้องคนป่วยอยู่พักใหญ่เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่าที่ได้ยินประโยคบ้าๆ นั่นเข้า ร่างเล็กขยับเท้าเข้าไปใกล้เจ้าของบ้านมากยิ่งขึ้นโดยหารู้ไม่ว่ากลิ่นกายของตัวเองจะสร้างความปั่นป่วนให้อีกฝ่ายมากแค่ไหน

    เขากลับถึงไร่เคียงฟ้าตอนสายจัด ตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้าไปดูพศินคุมคนงานตัดปาล์มเลย แต่นึกขึ้นได้ว่ายังมีคนป่วยรออยู่ถึงเมื่อเช้าจะเอาข้าวต้มไปให้แล้วแต่รู้สึกว่าจะยังมีไข้อยู่นิดหน่อย เขากลับเข้าไปในบ้านหายาที่พอจะบรรเทาอาการเจ็บป่วยได้ติดมือไปด้วยพร้อมกับของกินเล่นอีกสองสามอย่าง และเลือกที่จะใช้บริการจักรยานเพราะระยะทางจากบ้านเคียงฟ้าถึงบ้านพักของปืนไม่ไกลมากนัก ผู้จัดการไร่ตัวเล็กทรุดกายลงนั่งบนเตียงแคบ ได้กลิ่นเหม็นอับจากผ้าห่มหรือไม่ก็มุ้งอันเก่าที่ตลบม้วนขึ้นไปกองไว้บนหัวเตียงนอน แต่ไม่ได้คิดรังเกียจเพราะรู้ดีว่าผู้ชายตัวคนเดียวไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วซ้ำยังไม่มีคนคอยดูแลให้อีกด้วย

    “เมื่อกี้นายละเมอ หรือว่าฉันหูฝาดไปเอง”

    ปืนยอมเงยหน้าขึ้น แต่พอสบกับตาหวานที่มองอยู่พอดีก็ต้องเสไปทางอื่นพลางสั่งให้สมองทื่อๆ ของตัวเองคิดหาคำโกหกที่จะทำให้ลอดพ้นจากการโดนรังเกียจ

    “คือผมชอบที่คุณออยมาดูแลผม ทั้งที่ผมเป็นคนงานในไร่”

    ร่างหนาสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมืออุ่นนุ่มยื่นมาแตะที่หัวไหล่หนาของตัวเอง “ไม่เป็นไร นายเองก็เป็นคนของไร่เคียงฟ้า เออนี่ฉันเอายามาให้ แล้วก็เอานมกับผลไม้มาให้ด้วย แต่อย่ากินพร้อมกันนะยามันจะไม่ทำงาน นมกับผลไม้ไว้กินตอนหิวๆ ก็แล้วกัน กลางวันฉันจะให้เมี่ยงเอากับข้าวมาให้ แล้วตอนเย็นฉันจะมาดูอีกที”

    “เอ่อ…ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่ไม่รังเกียจคนงานอย่างผม”

    อาณกรอมยิ้ม ใช้ปลายนิ้วช้อนคางคนที่เอาแต่ก้มหน้าหลบตาขึ้น เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ยอมเงยหน้า “ฉันจะรังเกียจนายทำไม จะทำอะไรก็คนเหมือนกัน อย่าลืมกินยานะ ฉันจะไปช่วยพี่เสือแล้ว”

    ปลายนิ้วอบอุ่นและร่างเล็กผละออกไปแล้ว แต่สัมผัสยังติดอยู่บนผิวหนังและซึมไปถึงหัวใจ ตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นไปจนมันลับสายตา ปืนระบายลมหายใจแผ่วช้าอาณกรดีกับเขาเหลือเกินแต่อยู่สูงเกินกว่าที่เขาจะคว้าไว้ได้ ความรักที่ไม่อาจเป็นไปได้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน…

…………………………….……….....

     ไร่เคียงฟ้าวุ่นวายกันแต่เช้าเพราะวันนี้ต้องตัดปาล์มที่แก่ได้ที่เตรียมพร้อมในการสกัดเอาน้ำมันดิบเพื่อส่งขาย ที่ไร่นี้ไม่ได้ส่งปาล์มให้กับโรงงานอุตสาหกรรม เพราะมีคนที่มากความสามารถอย่างอาณกรทำหน้าที่สกัดน้ำมันโดยไม่ต้องพึ่งพาพวกนายทุน พศินที่เพิ่งกลับมาทำหน้าที่ลูกพี่ใหญ่ได้ไม่กี่วันคอยคุมคนงาน พร้อมกับทำหน้าที่คนขับรถสิบล้อไปด้วย โดยปกติแล้วปืนจะเป็นคนทำแต่เมื่อคืนจักรยานดันล้มหัวแตกเลยต้องพักงานไป

    “ถอยเข้ามาเลยพี่เสือ”

    ลูกน้องคนนึงตะโกนบอก พศินถอยรถจนถึงระยะที่ต้องการแล้วจึงดับเครื่องกระโดดลงจากรถ ตาคมกวาดมองไปตามเหล่าคนงานนับสิบคนของตัวเองเพื่อมองหาไอ้ตัวแสบ ตั้งแต่เมื่อคืนมันหายหัวไปเลยถามหากับใครก็เห็นแม้แต่กุหลาบเมียมันก็ยังไม่เห็น

   “มึงเห็นไอ้ดินไหม” เขาถามจากคนนึงที่กำลังตัดปาล์มอยู่

    “ไม่เห็นเลยจ้ะพี่เสือ”

    พศินพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เขาแทบจะนอนไม่หลับเลยไม่ใช่เพราะแค้นใจที่โดนลูกน้องตัวแสบหักหลังแต่เพราะกลิ่นกายและผิวนุ่มละมุนของใครบางคนต่างหาก กลิ่นที่หอมเหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จนั้นลอยวนอยู่แถวจมูก รสหวานจากลิ้นของมันยังอวลอยู่ที่ปลายลิ้นจนแม้แต่กาแฟดำยังหวานจ๋อย พลันการเคลื่อนไวของอะไรบางอย่างที่เขาเห็นทางหางตาทำให้หลุดจากภวังค์ เขารีบหันไปทางที่เห็นแผ่นหลังของไอ้คนที่ตามหามาทั้งวันกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปะปนอยู่กับคนงานที่ช่วยกันตัดปาล์ม

   “หลบหน่อยซิวะ! อ้าวเฮ้ยใครวะ!”

   ร่างหนาถูกกระชากจากเบื้องหลังเสียจนแทบจะหงายหลังลงพื้น ดินรีบเอี้ยวตัวทันควันหมายจะหันไปเล่นงานไอ้คนที่บังอาจมากระตุกหนวดเสืออย่างเขาได้

    “ดึงหาพ่อ…พะ..พี่เสือ”

    “เออ กูเองไม่ใช่ลุงดำพ่อมึงหรอก” เจ้าของมือแกร่งที่ยังกุมคอเสื้อด้านหลังแน่นตอบด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องเต็มที่

    ดินตัวสั่นหน้าซีดยกมือไหว้ลูกพี่ท่วมหัว “พี่เสือสุดหล่อ ปะ..ปล่อยผมก่อนนะ”

    “เมื่อคืนมึงทำกูแสบนักนะ มึงเอาไปบอกออยใช่ไหมว่ากูจับไอ้หมอนั่นมา”

    “โธ่พี่เสือ” ดินครวญขณะที่พยายามแกะมือเจ้านายออกจากคือเสื้อตัวเองเพราะมันรัดแน่นจนเริ่มจะหายใจไม่ออก “ถ้าหมอเกิดเอาเรื่องขึ้นมาเราซวยกันยกไร่เลยนะพี่ ที่ทำไปเพราะผมหวังดีกับพี่นะ”

    “ใครมันจะกล้าเอาเรื่องกู มึงคิดว่าไอ้หมอตุ๊ดนั่นมันกล้าเอาไปบอกคนอื่นหรือไงว่าเกือบจะได้กูเป็นผัว”

    ดินทำหน้าเหมือนกินยาขมเมื่อได้ยินคำพูดชนิดไม่เกรงใจคนฟังของลูกพี่ จำได้ว่าก่อนหน้าจะไปฉุดหมอมะรุมคนน่ารักเจ้าตัวทำท่าเกลียดพวกผิดเพศเหมือนเกลียดกิ้งกือไส้เดือนแค่ข้ามคืนกลับพูดได้เต็มปากว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นผัวผู้ชาย

    “หมอแกน่าสงสารออก ผมว่าเราเล่นแค่นี้ก็พอแล้ว เขาคงกลัวพี่จนไม่กล้าโผล่หน้ามาแล้วล่ะ”

    “มันยังรักษากูไม่เสร็จ”

   “นี่พี่หมายความว่า” ลูกน้องตัวเองกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ รู้สึกถึงชะตาชีวิตที่สั้นลง

   “กูจะให้โอกาสมึงแก้ตัว แต่ไว้รอให้ขามันหายก่อนกูไม่อยากรังแกคนพิการ”

    ดินอยากเอาหัวโหม่งพสุธาเสียให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อคืนยังไม่รู้เลยว่าจะรอดจากตารางหรือเปล่า นี่ยังหาจะเรื่องซ้ำอีกสงสัยนังกุหลาบคงได้ไปส่งโอเลี้ยงกับข้าวผัดให้เขาในห้องขังแน่

    “คุยอะไรกัน แอบอู้งานหรือ”

    ระฆังช่วยชีวิตมาช้าไปนิดแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เขาเผชิญกับลูกพี่มีอารมณ์แปรปรวนง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงวัยทองเสียอีก ดินรีบวิ่งไปหาอาณกรที่กำลังเดินเข้ามาสมทบแสดงออกนอกหน้าว่าอยากได้ความช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจปริปากบอกได้ว่าพี่เสือมีแผนจะแกล้งหมอมะรุมอีกแล้ว

   “ผมเปล่านะ พี่เสือมาชวนผมคุยเอง”

   “ปากดีไอ้ดิน เดี๋ยวกูเตะโชว์คนงานซะหรอก”

    ดินทำตากลิ้งไปกลิ้งมาพอเห็นลูกพี่ใหญ่ยกขาขึ้นสูงก็รีบวิ่งปรู๊ดหนีไปที่ท้ายไร่ทันที
    อาณกรมองตามดินไปก่อนจะวกกลับมาที่พี่ชายไม่แท้ของตัวเอง เขายังโกรธพศินไม่หายที่ก่อเรื่องไว้เมื่อคืน แต่ก็ไม่ใช่เด็กที่พองอนแล้วจะไม่พูดด้วย ถึงจะขุ่นเคืองแต่ก็ยังจำเป็นต้องสนทนากันอยู่

    “เมื่อเช้า ผมเจอภูมิด้วย”

    “ใครนะ!”

    “ภูมิ เห็นว่าเพิ่งกลับมาได้แค่อาทิตย์กว่านี่เอง”

    “มาทำห่าอะไรวะ” พศินสบถอย่างหัวเสีย ชื่อของไอ้ภูมิมันเป็นเสนียดหูพอๆ กับชื่อของไอ้โย เขาเกลียดมันสองคนไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

    “มาทำงานไงพี่” อาณกรยวนกลับ ก่อนจะผละไปดูคนงานตัดปาล์มทิ้งให้คนนิสัยเสียหงุดหงิดแต่เพียงลำพัง…

…………………………….……….....

   วรทย์ต้องลาเพิ่มอีกสามวัน โชคดีที่กระดูกไม่ได้ร้าวแค่เส้นเอ็นอักเสบเท่านั้น เขาต้องขอโทษผู้อำนวยการอีกชุดใหญ่ในอุบัติเหตุที่เกิดซ้ำซ้อน ท่านไม่ได้ต่อว่าเพียงแต่กำชับให้เขาระวังตัวมากขึ้น ตลอดเวลาสามวันคิมหันต์แทบจะไม่ห่างจากเขายกเว้นตอนที่ต้องไปเข้าเวรเท่านั้น ทั้งเรื่องข้าวปลาอาหาร กินยา อาบน้ำหรือแม้แต่ทำกายภาพคิมหันต์รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว เพื่อนร่วมวิชาชีพคนนี้ของเขาไม่เคยเอ่ยปากบ่นในความซวยของเขาสักคำ แต่ในดวงตาคู่นั้นมันมักจะมีความเคลือบแคลงสงสัยในยามที่มองมายังเขา แต่เจ้าตัวไม่ยอมพูดอะไรซึ่งเขาเองก็อยากจะพูดถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วด้วย เขาแกล้งทำลืมๆ มันไปถึงว่าลึกๆ ทุกพื้นที่ของร่างกายจะจดจำสัมผัสหยาบโลนนั้นได้สนิทใจก็ตาม

    เขาปิดปากสนิทไม่กล้าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น คืนแห่งความวิปโยคและวิปริตที่สุดในชีวิตที่เคยเจอมา เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านายเสือคนที่ช่วยเอากระเป๋ามาคืนจะเป็นคนๆ เดียวกับคนที่จะขืนใจเขา ยอมรับว่ากลัวแต่ไม่ได้ขยะแขยงตรงกันข้ามพศินทำให้เขาปลดปล่อยและเรียนรู้ถึงความกระสันที่เพศเดียวกันปรนเปรอให้ หมอหนุ่มตัวเล็กปิดตาลงบังคับความคิดตัวเองไม่ให้หวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แต่มันไม่ง่ายเลยในเมื่อร่างกายดันจดจำทั้งปลายลิ้น นิ้วแกร่งที่ชอนไชเข้ามาในร่างกาย

   “หมอคะ”

    “………”

   “หมอคะ”

    “………”

   “หมอมะรุมคะ!”

    “ครับ!” วรทย์เผลอรับคำด้วยความตกใจ ตากลมเบิกกว้างมองหาเจ้าของเสียง

    “เหม่ออะไรคะนี่ คนไข้นั่งรอตั้งนานแล้ว” พยาบาลเอ๋ที่วันนี้เข้าเวรคู่กับเขาบอก พลางใช้สายตาตำหนิในความบกพร่องของเขาแทนคำพูด

    เขารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง แล้วตั้งสมาธิให้จดจ่อกับงานมากขึ้นโดยระลึกไว้เสมอว่าเขาคือหมอมีหน้าที่รักษาคนเจ็บจะเผลอเลอไม่ได้อีกเด็ดขาด วรทย์รีบขอโทษคนไข้แล้วทำหน้าที่ของตัวเองด้วยความตั้งใจและตั้งมั่นว่าจะใช้งานลบล้างเรื่องคืนนั้นให้ได้

(มีต่อ)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-10-2013 22:53:09 โดย libra82 »

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
เกือบบ่ายสองกว่าการรักษาคนไข้ถึงเบาบางลง เขามีเวลาพักทานข้าวแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเพราะยังมีคนไข้รออยู่ ร่างเล็กเดินกระเพลกไปโรงอาหารเขาไม่ได้ใช้ค้ำยันเพราะคิมหันต์ช่วยทำกายภาพให้จนพอจะเดินเหินได้ แต่ยังไม่อาจลงน้ำหนักได้เต็มที่ เขาเลือกกินกระเพราะหมูสับเมนูที่ง่ายและเร็วที่สุด

    “เพิ่งจะพักทานข้าวหรือครับหมอ”

    ใบหน้าที่ติดน่ารักมากกว่าหล่อเหลาผินมองคนพูด ผู้ชายตัวสูงผิวเข้มใบหน้าคมคายยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร เขาส่งยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไปจำไม่ได้ว่าเขารู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า

    “ผมชื่อภาคภูมิ เพิ่งมาทำงานเมื่ออาทิตย์ตอนที่หมอเจ็บขาพอดี” อีกฝ่ายบอกยังไม่คลายยิ้ม

    วรทย์พยักหน้ารับรู้ “อยู่แผนกไหนหรือครับ”

   “ผมเป็นจักษุแพทย์ครับ พอมาดูใกล้ๆ หมอน่ารักมากเลยนะครับ”

    คนโดนชมทำท่าจะอ้าปากตกใจแต่ป้าแม่ค้าร้องบอกว่ากระเพราได้แล้วเขาเลยเลือกที่จะหันไปรับมื้อกลางวันของตัวเองก่อน คุณหมอร่างเล็กคว้าจานข้าวได้ก็รีบก้มหน้าเดินจ้ำอ้าวหนีตาคมคู่นั้น หน้าร้อนวูบวาบไปหมดไม่ใช่เพราะอายที่ถูกชมแต่เพราะมันแปลกเกินกว่าจะรับได้ วรทย์เลือกโต๊ะที่อยู่ห่างจากภาคภูมิให้มากที่สุด ก้มหน้าก้มตากินจนข้าวพร่องไปครึ่งจานเขาก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่เบื้องหน้า จานข้าวผัดไข่กลิ่นหอมควันลอยฉุยวางตรงหน้าก่อนที่เจ้าของจานข้าวจะย่อกายลงตามมา

    “ขอผมนั่งกินด้วยคนนะครับ”

    เพราะไม่อาจปฏิเสธได้เขาเลยจำใจต้องพยักหน้าอนุญาต แม้จะสงสัยว่าทำไมหมอภาคภูมิถึงต้องมานั่งกับเขาทั้งที่ว่างในโรงอาหารที่เยอะแยะ เขาไม่ได้เงยหน้าพิจารณาอีกฝ่ายจดจ่ออยู่กับกระเพราหมูของตัวเองมากกว่า

    “หมอรังเกียจผมหรือครับ”

   เขายอมเงยหน้าขึ้นกับประโยคคำถามที่ฟังดูคล้ายกับจะตัดพ้อกัน ดวงตาสีดำคมกริบคู่นั้นมันชวนให้คิดถึงใครบางคนอย่างช่วยไม่ได้

   “อะไรทำให้หมอคิดอย่างนั้นล่ะครับ”

   “ก็หมอไม่ยอมคุยกับผม หน้าก็ยังไม่อยากมอง ผมขอโทษด้วยนะครับที่อยากเป็นเพื่อนกับหมอทั้งที่หมอไม่อยากมีเพื่อนอย่างผม”   

   หนุ่มตากลมกระพริบตารัวปรับตัวไม่ทันกับการขอเป็นเพื่อนของภาคภูมิ ชั่วอึดใจก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไร้มารยาทแค่ไหนที่เดินหนีมาเพียงแค่โดนชมว่าน่ารักเท่านั้น

    “เปล่าหรอกครับ แต่ผมรีบมากเลยไม่มีเวลาได้ทักทาย”

    “อย่างนั้นเองหรือครับ” หมอหนุ่มหน้าคมยิ้มกว้างอวดไรฟันขาว “ผมก็นึกว่าหมอรังเกียจผมซะอีก”

   “จะรังเกียจทำไมกันล่ะครับ หมอไม่ได้ทำอะไรผมเสียหน่อย” เขายิ้มตอบกลับไปก่อนจะตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ

   ภาคภูมิอมยิ้มที่มุมปากสีสดนั่นมีเม็ดข้าวเล็กๆ ติดอยู่ด้วย มือสีน้ำตาลอ่อนยื่นไปด้านหน้าก่อนใช้หัวแม่มือปัดเม็ดข้าวออกให้อย่างอ่อนโยน

    “ทำอะไรวะ!”

    มือที่อ้อยอิ่งอยู่เหนือริมฝีปากรูปกระจับสีสดถูกปัดเต็มแรง ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองคนที่กล้าเสียมารยาทกับเขา จักษุแพทย์หน้าเข้มหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก มาแล้วมดแดงแฝงพวงมะม่วง

   วรทย์กระพริบตารัว เขายังตั้งตัวไม่ติดตั้งแต่ภาคภูมิยื่นมือที่ปากตัวเองแล้วยิ่งมาเจอเสียงเขียวๆ ของผู้มาใหม่เลยพางงไปกันใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คิมหันต์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เขารู้สึกได้ถึงไออุ่นและความไม่พอใจที่รายล้อมอยู่รอบตัวของคิมหันต์

    ภาคภูมิไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นกับแววตาดุดันที่จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง คิมหันต์ทำท่าเหมือนเป็นเจ้าของคุณหมอหน้าตาน่ารักคนนี้ทั้งที่เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น

    “เอ่อ หมอคีย์ ตื่นนานแล้วหรือครับ” วรทย์เป็นฝ่ายทักทายก่อนเขาไม่กล้าหันไปมองเพราะรู้ว่าคิมหันต์กำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่คนอารมณ์ดีอย่างคิมหันต์จะหัวเสียให้ได้เห็น

    “เพิ่งตื่น ตื่นมาก็เจอแมวขโมยพอดี” ขณะที่ตอบคำถามวรทย์แต่สายตากลับไม่
คลาดเคลื่อนไปจากใบหน้าคมคร้ามของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

    “แมวที่ไหนครับ แล้วมันขโมยอะไรไป”

   “แถวนี้ล่ะครับ มันกำลังจะขโมยปลาย่างไปกินดีที่ผมมาทัน”

    คุณหมอตัวเล็กงงหนักขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าที่บ้านพักมีปลาย่างด้วยหรือว่าพี่เข้าจะซื้อมาฝากไว้เป็นกับแกล้มไว้กินกับยาดอง ขณะที่วรทย์กำลังงงอยู่กับคำพูดของคิมหันต์ สองหนุ่มที่รูปร่างสูงใหญ่ใกล้เคียงกันต่างส่งสายตาห่ำหั่น 

    เขารู้จักไอ้หมอที่มาจากโรงพยาบาลใหญ่คนนี้มาได้พักนึงแล้วเคยเดินสวนกันบ้างแต่ไม่เคยทักทายกัน แต่วันนี้มันทำให้เขาตัดสินใจได้ว่าเขาไม่ควรรับมันเป็นเพื่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันกล้าที่จะถึงเนื้อถึงตัววรทย์ทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ ความเคืองขุ่นพุ่งพล่านไปทั่วร่าง เขาไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัววรทย์ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม   

   “เอ่อ หมอคีย์ครับ นี่หมอภาคภูมิเป็นจักษุแพทย์ของโรคพยาบาลเรา”

    “เรียกผมว่าภูมิก็ได้ครับ” ภาคภูมิยื่นมือไปด้านหน้าเพื่อทำความรู้จักกับอีกฝ่าย ซึ่งคิมหันต์เองก็ไม่ขัดศรัทธราหมอหนุ่มผิวขาวหน้าคมยื่นมือไปจับกับจักษุแพทย์หน้าเข้ม

    แรงบีบที่ไม่ธรรมดานั่นส่งให้อีกคนต้องเพิ่มแรงให้เท่าเทียมกัน ทั้งคู่ฝืนยิ้มให้กันขณะที่กระชับมือแน่นกว่าปกติมันน่าจะเป็นการประลองกำลังมากกว่าจะเป็นการทักทาย นานเกือบนาทีกว่าที่จะปล่อยมือจากกัน

    “เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

    ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่วรทย์รู้สึกว่าทั้งสองคนไม่น่าอยู่ด้วยกันสักนิดมันเหมือนเสือเจอสิงห์ขณะที่แมวอย่างเขาควรจะหลีกให้ไกล แต่เพราะลืมไปว่าขาข้างขวาของตัวเองยังไม่หายดีเลยเผลอลงน้ำหนักไปเต็มที่ร่างเล็กเลยเสียหลักซวนเซจวนเจียนจะล้ม ดีที่มีมือคว้าได้ทัน ทว่ามันมีมากกว่าหนึ่งคู่

    วรทย์ตกอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายตัวใหญ่สองคน คิมหันต์ยกมือโอบรอบเอวเล็กพยุงร่างน้อยเอาไว้ขณะที่ภาคภูมิประคองหัวไหล่มนเอาไว้

    “หมอเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ขายังไม่หายดีทำไมถึงได้รีบลุกล่ะ” คิมหันต์ใช้เสียงตำหนิในความไม่รู้จักระวัง คนเจ็บได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้ไปพึมพำพอได้ยินว่าลืมตัวไปหน่อย

    “ไม่เป็นไรนะครับ พอดีผมก็จะกลับไปทำงานเหมือนกันเดี๋ยวผมช่วยประคองให้” คนที่โอบหัวไหล่เสนอตัว ทว่าคนที่โอบเอวปฏิเสธทันควัน

    “ไม่ต้อง! มะรุมเป็นเพื่อนฉัน นายรีบกินข้าวแล้วกลับไปทำงานของนายซะ”

   จักษุแพทย์รูปหล่อยกคิ้วสูง แต่ก็ยอมปล่อยมือจากไหล่เล็กถอยห่างออกมาเล็กน้อยเจ้ามดแดงตัวหนีหวงมะม่วงน่าดู ทั้งที่กินไม่ได้แท้ๆ

    “เอ่อ ผมเดินเองได้ครับ”

   มันเป็นการปฏิเสธที่สุภาพที่สุดทว่าคนตัวสูงกลับไม่ยอมฟัง มือยังตระคองกอดเอวเล็กไม่ห่างซ้ำยังแย่งจานข้าวผัดกระเพราไปถือเองไว้อีกด้วย

    คิมหันต์ไม่สนใจสายตาของเหล่าพยาบาลและแม่ค้าในโรงอาหาร เขาเป็นห่วงแค่คนตัวเล็กเท่านั้นและเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของกลายๆ เพื่อไอ้แมวขโมยตัวนั้นมันรู้ว่าไม่ควรมายุ่งกับปลาย่างของเขา คุณหมอหนุ่มตัวสูงกอดเอวช่วยพยุงคุณหมอตัวเล็กจนมาถึงห้องทำงาน พยาบาลเอ๋อ้าปากค้างไม่คิดว่าหมอคีย์จะสนิทกับหมอมะรุมถึงขนาดเดินกอดกันมาแบบนี้

    “ขาหมอมะรุมไม่ดีน่ะ ผมเลยช่วยพยุงมา” คิมหันต์เป็นฝ่ายบอกก่อน เขาดูออกว่าพยาบาลเอ๋ทั้งสงสัยและแปลกใจ เขาค่อยผ่อนร่างเล็กลงกับเก้าอี้

    “ขะ…ขอบคุณมากครับหมอ ผมดีขึ้นมากเลย” วรทย์ปั้นหน้าไม่ถูกรู้แต่ว่าทั่วทั้งหน้ามันชาไปหมด เขาไม่กล้าสบตากับใครระหว่างที่เดินกลับมายังห้องตรวจ ยิ่งมาเจอพยาบาลเอ๋ยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนีคิมหันต์ทำราวกับเขาเป็นเด็กห้าขวบที่ช่วยเหลือตัวเองยังไม่ค่อยได้ ทั้งที่เขาอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว

   “ผมอยู่แถวๆ นี้ถ้าหมอมีอะไรหรือเดินไม่ไหวก็โทรหาผมได้”

   “ครับ ขอบคุณมาก” คนตัวเล็กพึมพำเบาๆ ยังไม่กล้ามองหน้าคนตัวสูงเท่าไรนัก เลยได้แต่มองที่หน้าอกของอีกฝ่ายแทน

    “ฝากดูแลหมอมะรุมด้วยนะครับ เขาตัวเล็กไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไรนัก”

    “เอ่อ….” พยาบาลเอ๋เว้นวรรคไปชั่วอึดใจก่อนจะพยักหน้ารับปาก “ค่ะ”

   “ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

   พอแย้งร่างสูงก็หายไปจากบานประตูเสียแล้ว เหลือแต่พยาบาลเอ๋ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางเขาเท่านั้น เขารีบหมุนเก้าอี้หนีรับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่ากำลังจะถูกเค้นอะไรบางอย่างจากพยาบาลคนสวย

    “เพิ่งเห็นว่าหมอคีย์น่ารักก็วันนี้นี่เอง ทำงานด้วยกันมาสองปีไม่เคยเห็นห่วงใยใครเท่ากับหมอมะรุมมาก่อน น่าอิจฉาจังเลยน้า”

    หน้าที่ชาเปลี่ยนเป็นร้อนวูบวาบคำพูดของพยาบาลเอ๋มันทำให้เขารู้สึกเหมือนเด็กโดนล้อว่ามีแฟนไม่มีผิด วรทย์แกล้งกระแอม ตีหน้าขรึม

    “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเพิ่งมาอยู่ใหม่แถมยังอยู่บ้านเดียวกันด้วย เพื่อนกันเป็นห่วงกันไม่แปลกหรอกครับ”

    “ระวังเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะคะหมอ” พยาบาลพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินอมยิ้มออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง

    มือขาวเกาหัวแกรก ไม่เข้าใจในสิ่งที่พยาบาลคนสวยพูดเสียเท่าไร หมอหนุ่มปัดความคิดรกสมองไปแล้วตั้งสติให้มั่นอยู่กับหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง…

…………………………….……….....

    “สวัสดีตอนเย็นครับหมอ”

    สองขาที่กำลังจะก้าวชะงักลง สายตาหยุดที่หน้าอกกว้างแล้วค่อยๆ ไล่ขึ้นไปยังลำคอแข็งแกร่ง ลูกคางเรียวสะอาดสะอ้าน และใบหน้าคมเข้ม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งรูปร่างหน้าตาของจักษุแพทย์คนนี้มันทำให้คิดถึงไอ้คนบ้านั่นขึ้นมาได้ คล้ายกันจนระแวง

    “เอ่อ ครับ หมอจะกลับบ้านแล้วหรือครับ”

    “เรียกผมว่าภูมิดีกว่านะครับ เรียกหมอไปหมอมาแบบนี้ฟังดูสับสนอย่างไรไม่รู้” คุณหมอหน้าคมอมยิ้ม รอให้คนน่ารักพยักหน้ารับแล้วจึงค่อยตอบคำถาม “ผมกำลังจะกลับบ้านครับ แต่อยากมาลาหมอก่อน”

    “ลาผม ทำไมล่ะครับ” วรทย์เอียงคอถาม ใบหน้าที่มีแต่ความแปลกใจยิ่งสร้างความน่ามองให้มากขึ้นไปอีก

    “ไม่มีเหตุผลหรอกครับ แค่อยากเห็นหน้าก่อนกลับบ้าน”

    คนฟังอดรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กสาวที่โดนรุ่นพี่หนุ่มรุกจีบไม่ได้ แต่เขาไม่ใช่เด็กสาวแถมยังเป็นผู้ชายอายุยี่สิบสี่มันประดักประเดิดมากว่าจะเขินอาย

    ลมยามเย็นพัดผ่านมาพร้อมกับหอบเอาเศษใบไม้ใบหญ้าแถวนั้นมาด้วย วรทย์หลับตาแน่นดูเหมือนความซวยจะมาเยือนเยาไม่หยุดหย่อน ลมเมื่อครู่พัดเอาอะไรบางอย่างเข้ามาในตา มันทั้งเคืองทั้งเจ็บจนต้องใช้มือขยี้ ทว่าข้อมือโดนคว้าเอาไว้พร้อมกับเสียงดุที่ไม่จริงจังนัก

    “อย่าขยี้ตาแบบนั้นซิครับ เดี๋ยวตาก็อักเสบหรอก” คางมนถูกช้อนขึ้นเล็กน้อยพลางค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วอบอุ่นจับที่เปลือกตาออกแรงเพียงนิดเพื่อให้มันเปิดออก แล้วค่อยๆ เป่าเอาเศษใบไม้ที่ตกอยู่ในดวงตาคู่สวยออกให้อย่างอ่อนโยน “ออกแล้วล่ะครับ แต่ผมว่าไปล้างตาหน่อยดีกว่า จะได้มั่นใจว่าตาจะไม่อักเสบ”

    “เอ่อ ครับ” คนดวงไม่ดีผงกหัวเล็กน้อย อาการเคืองที่ตาหายไปแล้วแต่ยังเจ็บอยู่เล็กน้อย แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าว่าโดนรั้งตัวเข้าไปแนบชิดกับอกกว้างของจักษุแพทย์รูปหล่อเสียแล้ว

    “ผมนี่ดวงไม่ดีเอาเลยนะครับ วันก่อนก็ขาพลิกวันนี้ตาก็ดันเจ็บอีก” วรทย์บ่นเบาๆ

    “นั่นนับว่าเป็นโชคดีของผม”

    “คุณภูมิว่าอะไรนะครับ”

    “ผมบอกว่าวันนี้ผมโชคดีที่ได้เจอหมอ”

    คนพูดระบายยิ้มที่มุมปาก ตาคมมองร่างเล็กที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงคนไข้ เรือนร่างบอบบาง ส่วนสูงไม่มากนัก ซ้ำใบหน้ายังน่ารักน่ามอง เขาสะดุดตากับคุณหมอตัวเล็กคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาช่วยงานที่โรงพยาบาลนี้ การที่ได้เห็นเป็นบางครั้งคราวมันช่วยทำให้ชีวิตประจำที่แสนน่าเบื่อของเขาน่าสนใจมากขึ้น กระทั่งวันนี้เขาตัดสินใจไปแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ เขาชอบใบหน้าที่มีทั้งความแปลกใจ ทั้งตกใจระคนกัน แต่ไม่ว่าวรทย์จะทำท่าไหนเขาก็ชอบทั้งนั้น จะเรียกว่ารักแรกพบก็ไม่ผิดนัก เขาชอบผู้ชายแต่ก็สามารถคบผู้หญิงได้ถ้าหากว่าถูกใจ แต่กับวรทย์เป็นผู้ชายที่ถูกใจเขายิ่งนัก ตัวเล็กผิวขาว หน้าตาน่ารักแถมยังบริสุทธิ์เหมือนดอกไม้ยามเช้า

    ตาคมไม่อาจละไปจากใบหน้าและเรือนร่างของคนที่อยู่บนเตียงได้เลย เขาขอบคุณเจ้าลมหอบนั้นที่นำเอาโชคเล็กๆ มาให้เขา ทว่าความสุขของเขาโดนขัดขวางด้วยเสียงโทรศัพท์มันไม่ใช่ของเขาแต่เป็นของคุณหมอตัวเล็ก เจ้าตัวคลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับโดยที่ยังปิดตาอยู่

    “ครับ ผมล้างตาอยู่ครับ ไม่เป็นอะไรมากครับแค่มีเศษใบไม้เข้าตาเฉยๆ อีกสักพักน่ะครับ อยู่ห้องคุณภูมิครับ อ้าว! หมอ หมอคีย์ จะวางก็ไม่บอกกันเลย” ปลายประโยคคล้ายจะบ่นกับตัวเองมากกว่า

    “หมอคีย์โทรมาหรือครับ” จักษุแพทย์หนุ่มถาม เพราะวรทย์หลับตาเลยไม่เห็นสีหน้าหงุดหงิดติดไม่พอใจของเขา

    “ครับ เขาเป็นห่วงน่ะครับ ไม่เห็นที่บ้าน”

    “น่าอิจฉาจังนะครับได้อยู่บ้านเดียวกัน”

    “ไม่เห็นจะน่าอิจฉาตรงไหนเลยถ้าผมได้อยู่บ้านเดียวกับหมอสาวๆ เป็นไปอย่าง” คนนอนพูดติดตลก “ผมว่าน่าจะพอแล้วล่ะครับ ไม่เจ็บแล้ว”

    “ครับ ค่อยๆ ลุกนะครับ”

    เปลือกตาบางที่ปิดไปพักใหญ่ค่อยๆ เปิดขึ้น  พอได้ล้างตาทั้งอาการเคืองและเจ็บมันหายไปจนแทบไม่เหลือ แต่ต้องสายตายังปรับโฟกัสได้ไม่ดีนัก ภาพที่เห็นเลยพร่าเลือนเล็กน้อย เขาหย่อนขาลงจากเตียงแต่เพียงแต่ปลายเท้าแตะพื้นร่างก็เซเจียนจะล้มดีที่ได้เจ้าของห้องช่วยประคองไว้

    “ขาเพิ่งหายไม่ใช่หรือ ระวังหน่อยซิครับ” ภาคภูมิบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพปนห่วงใย มือใหญ่กระชับรอบต้นแขนเล็ก เขาสูดเอากลิ่นหอมเหมือนขนมของอีกฝ่ายเอาไว้…หอมจนอยากจะกินไปทั้งตัว

    “ปล่อยมะรุม เดี๋ยวจัดการเอง”

    ทั้งจักษุแพทย์และคุณหมอดวงไม่ดี มองผู้มาใหม่ด้วยความแปลกใจโดยเฉพาะวรทย์ เขาเพิ่งจะวางโทรศัพท์จากคิมหันต์ได้ไม่นาน คิดไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่นาทีอีกฝ่ายจะมาปรากฏตัวตรงหน้าแล้ว

    “หมอบินได้หรือเปล่า ผมเพิ่งวางโทรศัพท์จากหมอเอง”

    “ผมเป็นห่วง” คิมหันต์บอกเสียงห้วน พากายเข้ามาแทรกระหว่างทั้งสองแล้วเป็นฝ่ายประคองวรทย์ไว้เอง “ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลหมอมะรุม จากนี้เป็นหน้าที่ของผมเอง”

    จักษุแพทย์หนุ่มหน้าคมยอมปล่อยมือแต่โดยดีเหมือนเมื่อตอนกลางวัน เขาสอดมือลงกระเป๋าแล้วยืนมองคิมหันต์ประคองหนุ่มน้อยหน้าหวานของเขาห่างออกไปเรื่อยๆ ความไม่พอใจก่อตัวเงียบๆ แต่เขาก็ฉลาดมากพอที่จะไม่ผลีผลาม ถึงจะมองวรทย์มาสัปดาห์นึงแล้วแต่เขาเพิ่งจะทำความรู้จักอย่างเป็นทางการก็วันนี้นี่เอง ส่วนไอ้หมาหวงก้างที่ชื่อคิมหันต์เขาได้ยินมาว่ามันเป็นเจ้าของบ้านหลังที่วรทย์อยู่ เพราะบ้านอีกหลังอยู่ระหว่างการซ่อมแซม ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้เขาต้องใจเย็น อย่างไรเสียวรทย์ยังอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็อีกสามปีส่วนเขาก็ยังต้องมาช่วยงานอยู่เรื่อยๆ เพราะหมอที่นี่มีน้อยเหลือเกิน ดีไม่ดีเขาอาจจะขอมาอยู่ประจำเลยก็ได้ เรื่องที่พักก็ไม่มีปัญหาเพราะเขามีบ้านอยู่ไม่ห่างกันนัก บางทีมันคงถึงเวลาที่ต้องกลับไปทวงสิทธิ์ที่ไร่เคียงฟ้าแล้ว…

…………………………….……….....

    “โอ้ พี่ภูมิยังหล่อเหมือนเดิมเลยเนอะพี่เสือ”
    พี่เสือของดินไม่ได้ตอบคำถาม สายตายังจับจ้องอยู่กับภาพที่เห็น เขาแอบมาซุ่มดูไอ้หมอหน้าตุ๊ดได้พักใหญ่แล้วตั้งแต่มันเลิกงานจนมาเจอกับไอ้คนที่เขาเกลียดขี้หน้า ได้ยินอาณกรบอกเมื่อหลายวันก่อนว่ามันกลับมาแล้วแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอมัน เกือบจะห้ามตัวเองไม่อยู่ตอนที่เห็นไอ้ห่าตัวนั้นเข้าไปเป่าตาให้ ความหงุดหงิดทับถมสูงยิ่งกว่าเดิม แค่จะมาดูว่ามันหายหรือยังกลายเป็นว่าต้องมาเห็นมันอยู่กับไอ้ภูมิ ซ้ำตอนนี้มันยังอยู่ในอ้อมแขนไอ้หมอคีย์อีก ก้นบุหรี่ถูกทิ้งลงบนดินก่อนที่จะใช้ปลายเท้าขยี้จนมันแทบจะจมหายไปในดิน เสน่ห์แรงเสียจริงๆ มีผู้ชายมารุมตอนถึงสองคน แถมหนึ่งในนั้นยังมีสายเลือดเดียวกับเขาอีกด้วย ริมฝีปากสีเข้มกระตุกเบาๆ ดูท่าว่าเรื่องนี้จะเข้มข้นมากขึ้นแล้วซิ….


 :mew2: เป็นประจำของอิฉันแต่งเสร็จอัพเลย เอิ๊กกกกก มีตัวละครมาเพิ่มให้ปวดกระโหลกกันอีก
มีเรื่องน่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง มีสำนักพิมพ์ติดต่อมาขอพิมพ์อิพี่เสือของเราแล้ว ฟินมาก แถมยังมีแฟนๆ ที่น่ารักไปโหวตนิยายเราด้วย ขอบคุณมากนะคะ ถึงไม่ได้รางวัลก็ดีใจมากค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
โอ้ยยยยยยย แย่งกันไปเถาะหมอคีย์ หมอภูมิ!!!!!
สุดท้ายเดียวอิพี่เสือมันก็คาบหมอมะรุมไปกินตอนที่สองหมอตีกันนั้นละ
ก๊ากกกกกกก #ชูป้ายไฟอิพี่เสือ แหม่ๆๆๆ นายเสือออ
บอกจะเป็นผัวเค้าไม่อายปากเลยเนอะ เป็นก่อนแล้วค่อยพูดเถอะพี่
แล้วอิตาคุณหมอภาคภูมินี้คือ? น้องชายอิพี่เสือหรอ
ทำไมน้องเป็นหมอแล้วคนพี่เป็นบ้าละ ... #อุ้ย #โทษๆ

ขำอะหมอคีย์ตามอาออยไม่ทัน แปร่ๆๆๆๆ อาออยน่ารักฟุดดดด
ส่วนกะนายปืนนี้... อืมมม ถึงอิตาหมอคีย์จะเยอะกะหมอมะรุมไปหน่อย
แต่เก๊าก็เชียร์หมอคีย์กะอาออยนะ


ทุกคนมารุมรักหมอมะรุมขนาดนี้ อิพี่เสือชักช้านี้น้องไม่รับประกันเด้ออออ
แต่แหม่~~ หมอมะรุมไม่ชอบนายเสือนะ แต่เห็นหมอภูมิที่ตัวใหญ่หน่อยละ
คิดถึงนายเสือขึ้นมาเชียวววว แหม่~~~ #ยังพยายามโยงนะ555
เก็บกดอะ เม้นยาวเลย แบบ เข้ามาดูทุกวัน อยากให้อัพทุกวันเหอะ
คือติดมากกกก ติดแบบมหาศาลลลลลลล อย่าหายไปนานๆนะ
เก๊าคิดถึงมากกกกก ตอนนี้อิพี่เสือออกนิดเดียวไม่คุ้มค่าตัวพระเอกเลย
2หมอทำคะแนนกันใหญ่ ตอนหน้านายเสือต้องแสดงตัวให้หมอๆเค้ารู้นะ
ว่าหมอมะรุมนะ แม่เลี้ยงพิกเรตตตตตตตตต
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-10-2013 23:38:17 โดย hongzaa »

ออฟไลน์ ►MoNkEy-PrInCe◄

  • อินเตอร์ไลน์
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 726
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
โห่ยย ชักจะมันส์มากขึ้นๆแล้วสิ  :m12:

ออฟไลน์ milkshake✰

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 817
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
อ่านแล้วเวียนหัว มะรุมมะตุ้มจริงๆ ค่ะ
นับไม่ถูกเลยว่ากี่เส้า เอิ่ม ถ้าแบ่งออกมาน่าจะได้ประมาณนี้ เสือมะรุมภูมิ คีย์ออยปืน แต่คีย์ก็ชอบมะรุมด้วย
โอ๊ย ;_;

เอาใจช่วยทุกท่านจริงๆ ค่ะ
ขอให้พี่เสือได้หมอในเร็ววัน เอ้ย! ขอให้ความรักลงเอยในเร็ววัน

ออฟไลน์ nunnuns

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1972
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-3
้เสือแม่ง ชอบรุนแรง เปลี่ยนพระเอกทันไหมค้าบบบบ แฮ่

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
 :z13:

จิ้มไว้ก่อนนะคะ เด๋วมาเม้นน้าาาา....ตอนนี้ง่วงมากเลย....ฝันดีค่ะ

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
พี่น้องกัน  แล้วโกรธกันเรื่องอะไรหว่า
หลัง ๆ มานี้ รู้สึกว่าดินแย่งซีนยังงัยก็ไม่รู้
เด่นแบบน่ารัก ๆ  ฮา ๆ ปนความซวยน่ะ
เรื่องโดนทาบทามจาก สนพ. ดีใจด้วยค่ะ
อยากได้เล่มเหมือนกัน ได้แต่หวังว่า
จะไม่ใช่ สนพ. ที่โอนปีนี้ ได้หนังสือปีหน้านะ เข็ดน่ะ

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
พี่เสือต้องรีบประกาศศักดาแล้วล่ะ

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
เดี๋ยวเจอพี่เสือแสดงความเป็นเจ้าของอีกคน อิอิ

ขอบคุณนะคะ +1^^

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
โอ๊ะ! หรือว่าจะ...
หมอมะรุม-อิพี่เสือ  ออย-นายปืน  คีย์-ภูมิ???

Queen1001

  • บุคคลทั่วไป
มะรุมมะตุ้มกันสุดๆเลย :katai2-1:
หมอผู้ดวงไม่ดีเจอรุมรัก(?)จากหลายหนุ่มขนาดนี้
ว่าแต่ภูมิมีอะไรให้นายเสือคับแค้นใจมากขนาดนั้น :katai1:
หรือจะแค้นทุกคนรอบตัวคุณหมอตัวน้อยกันนะ เอิ้กๆ :hao6: :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ท่าทางหมอคีย์จะได้ลงเอยกะหมอภูมินะเนี่ย

ออฟไลน์ schneesturm_fubuki

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
ขอแนะนำให้หมอมะรุมรวบ3เลย รับรองมันส์!!! :hao6:

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
กรี๊ดดดดดด มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
ตายเเล้วมะรุมมมมมม มีเเต่คนมารุมเเย่ง รุมจีบ รุมชอบ หนูน่ารักที่ฉุดเยยยยยย :man1:
อีตาเสือจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าคู่เเข่งเพิ่มขึ้นอีกเเล้ว เพราะฉะนั้นอาศัยจังหวะที่หนูมะรุมยังวาบหวามให้กับคืนนั้น
รีบทำอะไรที่มันดีๆอย่างเร็วรี่เลยนะ มาง้อ มาจีบ มาทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบป่าเถื่อนอ่ะ เข้าใจมั๊ยห๊ะ?!
ส่วนคุณภูมิน้องชายของเสือ เห็นไม่ถูกกันแบบนี้ สงสัยต้องไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันเเน่ๆ
แต่เห็นโผล่มาแบบนี้ตอนเเรก....เอาจริงๆเลยนะคะ แว๊บนึงคิดว่าจะมาคู่หมอคีย์ซะอีก
ไม่รู้ทำไมคิดอย่างนั้น แต่มันเเว๊บขึ้นมาจริงๆ หรือจะมาคู่ปืน....>>>นางไปกันใหญ่เเล้ว เพ้อเจ้อ :beat:
ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้หมอคีย์คู่กับออยนะคะ แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ที่สุดยังไงไม่รู้
อาจเพราะตอนนี้หมอคีย์ชอบมะรุมมากเกินไปและออยมีความรักข้างเดียวที่ยาวนานกับเสือก็เป็นได้.....ก็ไม่รู้สินะ

มาจะกล่าวบทไป.....ถึงหนุ่มปืนผู้เจียมตน
คนนี้ไปๆมาๆน่าสงสารที่สุดเลย เพราะความจน ทำให้คิดว่าตนเองนั้นไม่คู่ควรกับใคร
ถ้าไม่มีใครให้คู่ ก็ไม่เป็นไรนะ ยังไงนายเสือก็ไม่ทอดทิ้งให้ปืนต้องลำบากยามแก่เถ้าหรอก
เฮ้อออออออออ เค้ารักปืนน้าาาา เป็นกำลังใจให้เน่ออออ  :กอด1: :hao5:

ปล.มีลางสังหรณ์ว่าสักวันยัยกากนั่นต้องกลับมาสร้างปัญหาแน่ๆ ชิส์ :a14:

มาเร็วก็คิดถึงเร็ว มาช้ายิ่งโคตรคิดถึง
รอคอยตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะ  :กอด1: :L2:

ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
อร๊ายยยย หมอมะรุม ฮอตสุดๆ แบ๊วๆอิอิ
อิพี่เสือนี่กำลังหึงรึป่าวจ๊ะ :m12:
แต่ตอนนี้พี่เสืออกมาน้อยมาเลยอ่ะ อยากเห็นพี่เสือคลั่งหมอมะรุมอ่ะ

ส่วนตอนนี้ฟินกับนายปืน เท่ห์อ่ะ ชอบ คุณออยก็น่ารัก
แต่หมอคีย์จะทำยังไงเนี่ยถึงจะเค้นความลับจากคุณอายได้

มีน้องชาย(?)พระเอกโผล่มากอีกคนแล้ว  :fire:

ชอบเรื่องนี้มาก อ่านทุกวันเลย  ซ้ำไปซ้ำมา  :laugh:

รอซื้อหนังสืออยู่นะค่ะ
ปล.วิ่งไปโหวตเรื่องนี้ก่อนนะ

+๑
+เป็ด
 o13

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
อย่าบอกนะว่า หมอภูมิ คู่กะ หมอคีย์. อยากสมหวังจุงเบย. น้องมะรุมทำให้หัวใจ นายเสือแกว่งแล้วซิ โอโฮแฮะ ขอบใจจร้า รักน้องพิกเล็ตมากกกกก อยากมีลูกแบบนี้สักคน

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
หมอมะรุม เรตติ้งดีจริงๆ มีแต่คนชอบ
พี่เสือก็เหอะ แอบชอบเขาล่ะสิถึงแอบซุ่มดู
เอาความโกรธความหมั่นไส้บังหน้า
แต่คู่แข่งเยอะนะพี่เสือ

nine-poo

  • บุคคลทั่วไป
เข้ามาเมาพี่เสือ หมอมะรุมด้วยคนจร้า

หมอภูมิกะหมอคีย์ต้องฉากเด็ดๆ แน่เลย ฮิ้วววววว :haun4:


FeeDtheCAT

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ spsygk

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 193
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
พี่เสือรีบหน่อยก็ดีนะเพ่  มีคู่แข่งมาเพิ่มอีกคน 555

ออฟไลน์ Guill

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 678
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด