รถคันหรูวิ่งเข้าจอดเทียบหน้าบ้านหลังสวยในไร่ปันณธร คนในบ้านออกมาต้อนรับรวมถึงเจ้าของไร่ด้วย...รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกลเหมือนจะโดนต่อว่า....เพราะอีกคนยังนอนซมอยู่บนเตียง....
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“...น้องบีล่ะ...” ว่าแล้วไง...พอยกมือรับไหว้ก็สอดส่ายสายตามองหาคนที่ทำให้เสี่ยปัฐพี่โล่มาถึงนี่เพียงเพราะได้ยินคำว่า...คิดถึงคุณป๊าเมื่อไหร่จะมาหาน้องบี...ก็เล่นอ้อนหลังจากเกิดเรื่อง คุณป๊าก็เลยทิ้งงานมาอย่างไม่ใยดี...
“อยู่บนห้องครับ”
“เป็นอะไร...หรือว่าตั้งแต่วันนั้น”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“หรือว่าหลับ”
“คือ เมื่อวานผมพาเล่นน้ำเพลินไปหน่อยก็เลย”
“ฮัดชิ้ว!!...คุณป๊าจ๋า...ซืดด!”
“เป็นหวัดครับ” คงได้ยินเสียงรถ ก็เล็งไว้แล้วว่าวันนี้คุณป๊ามา คงไม่พลาดที่จะลงมาอ้อน...
“ว่าไงลูก ทำไมน้ำมูกยืดอย่างนี้”
“คิดถึงคุณป๊า ฮึก!..น้องบี ร้อน..”
“ไข้ขึ้นรึเปล่า” ปันณธรรีบเดินเข้ามาหาคนที่เดินเข้าไปกอดป๊า พร้อมกับเสียงสะอื้นเหมือนจะร้องไห้....เมื่อเช้าก็ตัวอุ่นๆ เลยให้กินยานอนพัก...
“ไปตามหมอมาปัน...ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ได้ยังไง”
“ครับคุณพ่อ” ....ลูบหัวกลมที่มุดพุงคุณป๊าอยู่ ก่อนจะเดินไปกดโทรศัพท์....ว่าจะรอให้น้องบีตื่นแล้วดูอาการค่อยตามหมอ แต่บังเอิญคุณป๊ามาซะก่อน....
“ไหนมาให้ป๊าดูซิลูก...เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“...ฮึก..น้องบี..เจ็บ...” คงจะเจ็บเนื้อเจ็บตัวเพราะไม่สบาย ปากเล็กเบะเหมือนอยากจะร้องไห้ คนร่างสูงนั่งลงบนโซฟาก่อนจะดึงลูกชายคนใหม่ให้นั่งลงข้าง ๆ โอบกอดร่างบางให้เอนซบตัวเองแล้วก้มลงสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ ไอร้อนแผ่ถึงคนที่อยู่ใกล้ ๆ จนต้องหันไปมองลูกชายที่โทรตามหมอ....
“ไปเล่นน้ำที่ไหนกันมา”
“หลังบ้านครับพ่อ คลองที่ลอกไว้จะปลูกบัว เล่นกันเพลิน...เช้าขึ้นมาก็ตัวรุมๆ เลยให้กินยาแล้วนอนพัก ว่าจะดูอาการก่อนแล้วค่อยตามหมอ”
“อืม..เร่งหมอรึเปล่า”
“ครับ”
“ฮัดชิ้ว!!...เดี๋ยวคุณป๊า....ติดหวัด...”
“ไม่หรอกป๊าแข็งแรง มาให้ป๊ากอดให้ชื่นใจ”
“...พี่เอบอก..เวลาเป็นหวัด...ต้องไม่ให้ใครกอด...นอกจากพี่เอ เพราะเดี๋ยวคนอื่นก็เป็นหวัดเหมือนน้องบี” พูดเสียงจมูกบี้อู้อี้ไปซะแล้ว
“งั้นก็ยกเว้นป๊าอีกคน มาให้กอดซะดี ๆ”
“..เว้น พี่ปัน ปันรึเปล่า..”
“เว้นสิครับ” ปันณธรส่งยิ้มให้คนเสียงอู้อี้เพราะเป็นหวัด ที่เงยหน้าขึ้นมาทำตาอ้อน ๆ ใส่เขา....คงกลัวไม่มีคนกอดสินะ...แขนเล็กกอดเอวคุณป๊า ก่อนคุณป๊าจะหยิบทิชชู่ไปซับน้ำมูกให้....พ่อเขาคงจะหลงน้องบีเข้าไปเต็มเปาแล้วล่ะ ...... ลืมไปรึเปล่าว่าวันนึงหมอเอกลับมาก็ต้องมาเอาน้องเขากลับคืน....
“.................” มองคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง...หลังจากที่หมอมาตรวจแล้วให้ยาแก้ไข้แก้หวัดไว้...ก็ให้กินข้าวกินยา ซักพักก็บ่นง่วง จนเขาต้องอุ้มขึ้นมานอน...กอดพร้อมกับลูบหลังซักพักก็หลับไป...
“ทางนั้นเป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ”
“ก็ไม่มีอะไร...ปกติดี..แกไม่ต้องเป็นห่วง ดูแลน้องบีให้ดีละกัน...เพราะพ่อคิดว่าพวกมันไม่จบแค่นี้แน่...ตอนนี้ธุรกิจเรากำลังแรง และกำไรจากหุ้นเยอะกว่าปกติ...มันบังเอิญเกินไปที่น้องบีเข้ามาช่วงนี้พอดี พวกนั้นเลยปักใจและตั้งใจที่จะชิงตัวน้องบีแน่ๆ ....ถ้ามีอะไรให้รีบบอกทันที พ่อว่าจะให้คนที่เฝ้าที่นี่ด้วยแกจะว่าไง”
“ไม่เชื่อใจผมเหรอครับ” มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ ๆ เขาไม่มีทางเชื่อเรื่องบ้าๆ พวกนั้นหรอก น้องบีก็แค่เด็กผู้ชายธรรมดาที่กำลังมอบความสุขให้ครอบครัวเขา ไม่มีทางไปเป็นดอกไม้นำโชคอะไรนั่นเด็ดขาด...
“เชื่อใจสิ...แต่แกจะอยู่กับน้องบีได้ตลอดเหรอปัน..เขาเข้ามาในชีวิตเราแล้ว...ยังไงซะตอนนี้ทั้งแกและพ่อก็รักน้องบีเหมือนคนในครอบครัว เราก็ต้องดูแลเขาให้สมกับที่พี่ชายเขาฝากฝัง”
“ครับ..งั้นก็แล้วแต่คุณพ่อละกัน..” ไม่อยากจะเชื่อกว่าการที่น้องบีเข้ามาอยู่กับพวกเขามันจะทำให้ชีวิตนึงที่แสนจะบริสุทธิ์ต้องเจอปัญหาอะไรมากมายขนาดนี้...และที่สำคัญตอนนี้ทุกอย่างของน้องบีก็มีอิทธิพลต่อความรู้สึกและ...หัวใจของเขาด้วย...
“อีกคำสิ..เหลือนิดเดียวเอง ไม่งั้นก็ลงไปหาคุณป๊าไม่ได้”
“ก็..น้อง บี..อิ่ม” เสียงที่เคยใสเหมือนแก้ว... แต่ตอนนี้กลับแหบพร่า...จนคนได้ฟังรู้สึกทรมานแทน...ความผิดของเขาแท้ ๆ ที่พาเล่นน้ำเมื่อวาน...
“คำสุดท้าย..ถ้าไม่หายเดี๋ยวได้ฉีดยานะ...”
“..............” หัวกลมส่ายไปมาช้า ๆ ก่อนจะเลื่อนตัวลงนอนเหมือนเดิม...ทำไมไม่สบายถึงได้ดูเหงาอย่างนี้นะ...คิดอะไรอยู่...
“ไม่ก็ไม่ครับ ลุกขึ้นมากินน้ำกินยาก่อนคนดี”
“ฮึก..คุณป๊า...คุณม๊า...ฮึก!..คิดถึง...”
“น้องบี” วางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดคนที่นอนนิ่งและพึมพำถึงคนที่จากไปแล้ว...เวลาไม่สบายคนที่อยากอยู่ใกล้ที่สุดก็คงจะเป็นครอบครัวตัวเองสินะ...
“..ฮึก คิดถึง...น้องบี...คิดถึง..ฮือ...”
“พวกท่านก็คิดถึงน้องบีเหมือนกัน...ไม่ร้องนะ...เอาไว้น้องบีหายแล้วหมอเอมา ไปเที่ยวทะเลกันอย่างที่น้องบีอยากไปดีไหม...”
“ฮึก..ฮือ...อยาก..หา พี่เอ ฮึก..”
“พี่เอทำงานอยู่..แต่ไม่นานก็คงจะมาหาน้องบีแน่ ๆ อยู่กับพี่ได้ไหม อยู่กับคุณป๊า...”
“ฮึก ฮืออ...”
“ไม่เอาครับไม่ร้อง เดี๋ยวก็เจ็บตา เจ็บหัวอีก” อาการปวดหัวที่น้องบีบอกว่าตัวเองเจ็บหัว...
“พี่ปันปัน ฮึก รัก น้องบี ไหม”
“..................”
“ฮึก...เบื่อ..น้องบี รึเปล่า..”
“ไม่ครับ...ไม่เบื่อ...แล้วก็รักมาก...นับวันก็ยิ่งรักมากขึ้น...อย่าร้องอีกเลยนะ...พี่ไม่รู้หรอกว่าน้องบีจะเข้าใจพี่มากแค่ไหน...หยุดร้อง แล้วก็อยู่กับพี่ ให้พี่ดูแลน้องบี ให้พี่จูงมือเล็ก ๆ คู่นี้เดินไปพร้อม ๆ กัน...และไม่มีทางปล่อยให้ใครรังแกน้องบีเด็ดขาด”
“..ฮึก....” ตากลมที่ชื้นน้ำตามองคนที่กำลังยกมือเล็กขึ้นมา ก่อนจะประทับจูบลงกลางฝ่ามือนุ่มนั่น....พี่ปันปันรักน้องบีจริงๆ ใช่ไหม..น้องบีก็รักพี่ปันปัน...อยากอยู่กับพี่ปันปันตลอดเวลา ไม่อยากจากไปไหน...น้องบีเป็นเด็กไม่ดีที่ไม่อยากให้พี่ปันปันไปคุยกับใคร ไม่อยากให้ไปเข้าใกล้ใคร...ต้องอยู่กับน้องบีคนเดียว...น้องบีเป็นเด็กดื้อที่คิดอย่างนี้....
“...กินยานะครับ แล้วจะนอนหรือจะลงไปหาคุณป๊าก็ได้..”
“ ไปหา ฮึก คุณป๊า”
“งั้นกินยา อึ๊บ!” พูดแล้วโอบคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาพร้อมกัน...ก่อนจะหยิบยาที่ป้าสร้อยเตรียมใส่แก้วไว้ให้ พร้อมน้ำมาให้คนตัวเล็กนี่กินเอง เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้ใครป้อนยา ...
จูงมือเล็กเดินลงจากบนบ้าน เห็นพ่อตัวเองกำลังคุยกับคนสนิทอยู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องงาน ถึงจะมาแบบสบายๆ แต่งตัวแบบสบายๆ แต่ทุกลมหายใจของเสี่ยพีก็ไม่พ้นงานอยู่ดี...
“..คุณป๊า จ๋า..”
“ว่าไงลูก เป็นยังไงมาให้ป๊าดูซิ ทำไมตาแดง ๆ”
“ก็คิดถึงป๊ากับม๊าเขาครับ ปลอบเสร็จก็พาลงมา”
“งั้นเหรอ...แล้วไม่คิดถึงป๊าคนนี้แล้วเหรอ” ดึงแขนขาวให้คนร่างบางนั่งลงใกล้ ๆ ก่อนจะกอด มือหนาลูบเส้นผมที่ระใบหน้าน่ารักออก มีเหงื่อซึมที่ขมับเล็กน้อยเพราะพึ่งสร่างไข้...น่าสงสาร....ตั้งแต่เป็นเสี่ยพีที่ใครต่อใครรู้จัก ก็พึ่งจะรักใครนอกเหนือจากคนในครอบครัวก็คราวนี้แหละ...ก็ปันณธรตอนเด็ก ๆ เคยอ้อนเขาที่ไหน เด็กอะไรเกิดมาก็แข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ แม่ตายแท้ ๆ น้ำตาไม่มีใครได้เห็น นอกจากเขา...คิดว่าจะเป็นคนแข็งกระด้าง แต่ที่ไหนได้โตขึ้นปลีกวิเวกซะงั้น....แล้วยังดูแลน้องบีได้แบบไม่มีที่ติอีก...
“..คิดถึง..น้องบีคิดถึงคุณป๊าด้วย..”
“เหรอ..งั้นคืนนี้ไปกินข้าวในเมืองกันดีไหม...”
“ น้องบีอยากไปจับผีเสื้อ” เหมือนกับที่ตั้งใจไว้ว่าจะพาคุณป๊าไปจับด้วย....
“ ไม่ดีมั้งลูก เอาไว้หายป่วยป๊าจะพาไปจับ…ดีไหม”
“ให้พี่ปันปัน ไปด้วย”
“ได้ ๆ ป๊าให้พี่ปันเขาไปด้วย...” โอบกอดคนวาดแขนกอดเอว ซุกหน้าลงที่อกอุ่นพร้อมกับโยกตัวไปมาเบาๆ ยังตัวรุมๆ อยู่เลย...
“เมื่อวานเดชัยมาที่นี่ด้วยครับคุณพ่อ”
“เดชัยงั้นเหรอ...มาทำไม” ปกติครอบครัวนั้นจะไม่ค่อยสุงสิงกับใครต้องแต่ลูกชายต้องคดี....
“มาเยี่ยมน้องบีครับ เห็นว่าท่านรัฐมนตรีมาทำธุระที่จังหวัดใกล้ ๆ นี้ก็เลยมาที่นี่”
“ท่านรัฐมนตรีมาแถวนี้งั้นเหรอ...”
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณพ่อ” ถามผู้เป็นพ่อเมื่อคนมีอายุนิ่งไปเหมือนคิดอะไรอยู่...
“ไหนมีคนบอกว่าบรรดารัฐมนตรีไปดูงานที่ต่างประเทศกัน เขาว่ารัฐมนตรีเดโชก็ไปด้วยนี่”
“...................”
“งั้นข่าวที่ว่าพวกรัฐมนตรีกำลังจะรวมหัวกันโค่นรัฐบาลก็เป็นจริงน่ะสิ”
“มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะครับคุณพ่อ...แต่ยังไงมันก็คงไม่เกี่ยวกับเราใช่ไหมครับ”
“ไม่เกี่ยวแน่ ถ้าไม่มีข่าวตามมาว่า พวกรัฐมนตรี อยากให้พ่อเป็นคนหนุนหลัง...และก็ต้องการดอกไม้นำโชคเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นฝ่ายมีชัย”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องนะครับทำไมคนพวกนั้นถึงงมงาย ทั้งที่แต่ละคนก็การศึกษาและมีความคิด นี่น่ะเหรอคนที่อยู่กลุ่มของผู้นำประเทศ....หมดคนนั้นก็จะคนนี้ น้องบีเป็นคนมีชีวิตจิตใจนะครับ ผมไม่ยอมให้ใครมายุ่งแน่ๆ แล้วคุณพ่อว่ายังไงล่ะครับ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง”
“ แกก็รู้ ว่าพ่อเป็นกลางเสมอถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไร....แต่เรื่องน้องบีถ้ากล้ามายุ่ง พ่อก็จะทำให้มันเห็นถึงพิษของดอกไม้นำโชค...”
“..................” ปันณธรรู้สึกโล่งใจที่พ่อเขาจะไม่เข้าไปยุ่ง ความจริงแล้วพ่อก็อายุมากแล้วเขาอยากจะให้ออกจากวงการพวกคนใหญ่คนโตนั่นซะ...แต่ถ้าไม่ใช่ความสมัครใจของเสี่ยปัฐพีเขาก็คงทำอะไรไม่ได้
************************************
รถตู้คันหรูวิ่งเข้าตัวเมือง เพราะแผนดินเนอร์ของเสี่ยปัฐพี คนป่วยดีขึ้นแล้ว ถึงเสียงจะแหบแห้งไป..มือเล็กกดโทรศัพท์เล่นเกมส์ Leb world ที่ดูเหมือนว่าจะชอบเป็นพิเศษ ความจริงแล้วปันณธรก็ไม่รู้หรอกว่าคือเกมส์อะไรโหลด ๆ มาให้เล่นไปอย่างนั้นแต่ดูเหมือนว่าจะเล่นเอาเป็นเอาตายตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว....
“อย่าเล่นมากนะลูก สายตาจะเสีย”
“จ้า คุณป๊า”
“กระโดดสิ!”
“ อ้า ตายเลย!” กระโดดไม่ขึ้นตกเหวตายซะงั้น...น้องบีทำหน้ามุ่ยใส่คนที่นั่งข้างกัน เพราะพี่ปันปันนั่นแหละมาทำให้น้องบีตกใจ...เหลือแค่ 4 ชีวิตเอง...
“มาทำหน้างอนอีก”
“..เล่นใหม่ก็ได้...” คนขี้งอน รีสตาร์ทใหม่...หลังจากที่ตากลมมองค้อนให้เขา....ปันณธรมองทางด้านข้างที่เริ่มจะมืดแล้ว ดีที่คุณพ่อให้คนขับรถมาด้วย รู้สึกเพลียๆ เหมือนกัน....อย่าบอกนะว่าจะติดหวัดน้องบี อุตส่าห์มั่นใจว่าตัวเองแข็งแรงแท้ๆ
“ระวัง!!”
เอ๊งงง!!!!!!!!
เอี๊ยดดด!!!!
“เป็นยังไงกันรึเปล่าครับ ขอโทษครับ! มันโพล้เพล้!มองไม่ชัด”
“ชนหมาเหรอ!”
“ครับนายท่าน ผมจะลงไปดูรถก่อน!”
“..................” ดีที่รถไม่เสียหลัก อันตรายจริงๆ บรรยากาศโพล้เพล้อย่างนี้..
“..................”
ครืดด!!!
“น้องบี.....น้องบีจะไปไหน!!”
“....ตายแล้ว...ต้องไม่ตาย...ไม่ตายหรอก...”
“น้องบี!!” เร็วเหลือเกิน ทั้งปันณธรและปัฐพีวิ่งตามคนตัวเล็กที่เปิดประตูรถตู้แล้วก้าวพรวดออกมาอย่างเร็ว ก่อนจะตรงดิ่งไปหาซากสุนัขที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างถนน
“ฮึก ไม่ตาย!! ต้องไม่ตาย...ต้องไม่ตาย!!!”
“น้องบีลุกขึ้นมานะ!!” ปันณธรดึงแขนคนที่ทรุดนั่งลงข้างๆ ศพสุนัขตัวนั้น เลือดยังไหลทะลักออกมาจากปาก....คงเป็นสุนัขจรจัดเพราะลำตัวเต็มไปด้วยขี้เรื้อน....คงไม่มีใครอยากจะฆ่าชีวิตสิ่งมีชีวิตด้วยกันแน่ ถ้ามันไม่สุดวิสัยจริงๆ ถ้าเมื่อครู่คนขับไม่ตัดสินใจชน รถวิ่งมาด้วยความเร็วขนาดนี้ ถ้าหักหลบก็คงเป็นพวกเขานี่แหละที่จะต้องตาย...
“อย่า!!! อย่าตาย!!!! ต้อง ฮึก อือออ!! ไม่ตาย!!!!”
“น้องบีลุกขึ้นมา!!!” เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็นอย่างนี้....มือเล็กนั่นเขย่าตัวสุนัขตัวนั้นไปมาอย่างแรง พร้อมกับร้องตะโกนเหมือนคนขาดสติ....
“ไม่!!!ฮึก ฮืออออ!!! อย่า ฮืออ ตาย!! ลุก สิ!!!”
“น้องบี!” นั่งลงกอดคนที่ยังเขย่าสุนัขตัวนั้นไม่หยุด....ปัฐพีถึงกับทนมองภาพนั้นไม่ได้....ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้เจออะไรมาถึงได้อ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้ขนาดนี้....
“ฮึก!ฮืออ น้อง บี ฮือ ไม่ ให้ตาย!! ฮือ ตาย..แล้ว..ตัวเย็น...นอน...ฮืออ นิ่ง...ไม่ คุย ฮึก กับ น้อง...บี...แล้ว ฮือ ก็หาย ไป...ฮึก! ไม่ ฮือ ให้ตาย!!! น้องบีไม่ให้ตาย!! ฮืออ”
“พอแล้ว...คนดี.. พอ...เถอะ มันตาย แล้ว...” จับมือทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะโอบกอดคนที่ร้องฟูมฟายไว้แน่น...เลือดจากสุนัขที่นอนแน่นิ่ง ติดมือขาวมาแดงฉานไปทั้งมือ...
“ฮึก ฮืออ ไม่ตาย!! ฮืออ ไม่ตาย..”
“กลับบ้านเรานะ...นิ่งครับนิ่ง...”
“ฮึก อืออ” ปันณธรอุ้มคนที่ยอมนิ่งไป ไอร้อนจากคนตัวเล็กแผ่ซ่านมาถึงเขา...เพราะร้องไห้ขนาดนี้ไข้ขึ้นแน่ๆ ....ความรู้สึกหดหู่วิ่งริ้วเข้าภายใจหัวใจที่เคยแข็งแกร่ง แต่ตอนนี้ แค่ความรู้สึกของคนที่อ้อมกอดมันกลับทำให้เขาเหมือนกับจะรู้สึกและรับรู้ไปด้วย...
“กลับเถอะครับคุณพ่อ...โทรบอกให้ป้าสร้อยทำกับข้าวก็ได้”
“อืม เอาอย่างนั้นก็ได้ มาหาป๊าสิลูก ไหนบอกป๊าซิว่าเป็นอะไร”
“.....................” ยอมที่จะไปหาและยอมให้กอด แต่ก็นิ่งไปเหมือนคนใจลอย....รถเลี้ยวกลับโดยที่ก่อนกลับปันณธรสั่งให้คนขับรถลากสุนัขลงข้างทาง ดีที่รถไม่เสียหายมาก แต่ตรงกันชนก็ยุบเข้าไป....อโหสิเถอะนะ...แค่นี้หัวใจดวงน้อย ๆ ดวงนั้นก็คงจะแหลกละเอียดมากพอแล้ว...
พอถึงบ้านปันณธรก็อุ้มขึ้นห้องจัดการพาไปล้างตัว ล้างมือ และเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะที่เสื้อยืดสีขาวและมือเล็กมีคราบเลือดติดอยู่...น้องบีนิ่งไปตั้งแต่เขาอุ้มขึ้นรถ..กินข้าวก็กินนิดเดียว....ดีที่ยอมกินยาแล้วขึ้นนอนอย่างเงียบๆ จนทุกคนเริ่มใจไม่ดี...
“จะเป็นอะไรไหมหมอเอ”
/ อืม..ไม่เป็นไรหรอก...น้องบีเคยเป็นแบบนี้ตอนที่นิชาเป็นลมเพราะไม่ได้พักผ่อน...แต่ซักวันสองวันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม..ครั้งนี้น่าจะจากที่แกป่วยด้วย จิตใจเลยอ่อนไหว.../
“ฝังใจเรื่องพ่อกับแม่ใช่ไหม” มองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มให้กระชับถึงลำคอ...คงจะเพลียและหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ไข้
/..ใช่...น้องบีเห็นสภาพเลือดท่วมตัวของทั้งสองคนฉันยังจำไม่ลืมเลย ประสาอะไรกับน้องบี...ลำบากพวกแกมากรึเปล่าปัน.../
“ไม่เลยหมอ...ฉันเต็มใจ และสงสารน้องบีมาก..พวกฉันใจไม่ดีที่เห็นน้องบีนิ่งไป...” เดินออกมาที่ระเบียงเมื่อคนที่นอนอยู่เริ่มย่นคิ้วเพราะเหมือนว่าเสียงเขาจะรบกวน...
/ ขอบใจมาก ฉันดีใจที่ฉันฝากน้องบีไว้กับแก....เอาอย่างนี้อาทิตย์หน้า...ฉันกับนิชาจะลาซักสองสามวัน...พาน้องบีไปเที่ยวก็ได้../
“แล้วไม่เป็นไรเหรอ..เห็นบอกยุ่ง ๆ ฉันดูแลน้องบีได้นะไม่ต้องกังวล”
/ ตอนแรกว่าจะหยุดยาวเดือนหน้า แต่ได้ยินอย่างนี้ก็คิดถึงน้องว่ะ ถ้าลาเดือนนี้ เดือนหน้าอาจจะลาไม่ได้ /
“อืม ก็ดี...แล้วเจอกัน ดูแลตัวเองด้วยล่ะไอ้หมออย่าดูแลแต่คนอื่น”
/ ขอบใจมาก แกก็เหมือนกัน ระวังติดหวัดน้องบีล่ะ /
“ มะ ฮัดเช่ย!! ไม่หรอก”
/ฮ่าๆๆ ไอ้ปากแข็ง! เออ แค่นี้ก่อนมีคนป่วยมาขอยา/
“ฮัดชิ้ว! อืม” กดวางสายจากเพื่อนรัก จามอวดไปซะสองที ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้จมูก…อย่าป่วยเชียวนะ....ไม่งั้นใครจะดูแลน้องบี...
ฮัดเช่ย!!!!...
.....เสียงใคร...ดังกว่าเสียงเขาอีกปันณธรหันไปมองอีกห้องที่ยังเปิดไฟอยู่เพราะเสียงจามซะบ้านสะเทือนมาจากห้องนั้น...ห้องคุณพ่อ.....ก็น่าอยู่หรอกก็เล่นกอดเล่นหอมกันไม่ห่างขนาดนี้....งานเข้าแล้วไหมล่ะ จะมาป่วยพร้อมกันสามคน....ใครจะดูแลใครล่ะงานนี้...
***รักคนอ่านจ้า...บลูขอบคุณสำหรับวิวและเมนท์...ไม่เมนท์ไม่ว่าแต่ถ้าเมนท์ก็จะได้อ่านเร็วขึ้นแรงใจมีก็แต่งทุกวัน จุ๊บ!! ขอบคุณทุกคนที่ชอบนิยายบลูนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
