หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26

[naruxiah]

พี่จิมฉลาดนะ ตัวไม่อยู่ เอาของแทนใจให้ระลึกถึงอยู่ด้วย

ตัดไม่ขาด ก็ ไม่ต้องตัดสิจ๊ะน้องต้า เด่วพี่จิมก็กลับมาแล้ว

[Lonelyนู๋โรนลี่]

แบบว่าา
เอามาผูกมัดสินะสินะสินะ
เรายังข้องใจไม่หาย นิกซ์ทำรอยนั้นไว้หรอ ?
แล้วอย่างนี้ โหยยย อดจิ้นนิกซ์เบียเลย (ฝรั่งสูงกว่าโตกว่าขอจิ้นเมะ555//ตรรกะไม่ชอบเมะเตี้ย)
จะรอนะจ้าาาา อิอิ

[kakaris]

จะรอการกลับมาของพี่จิมน้า

[tiktok]

แล้วจะยังไงต่อนี่
ต้าจะใจอ่อนรึยัง

[mro]

แหมๆๆๆพี่จิมก้อออออ 555
น่ารักๆๆ ขอบคุณนักเขียนค่า

[NNEW33]

ตอนที่ 40 ...


วันเวลาผันเปลี่ยนจนล่วงมาหนึ่งอาทิตย์นับจากที่บ้านผมมีสมาชิกใหม่เพิ่มมาอีกตัว ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมามันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับผมและพ่อแม่เท่าไหร่ หากจะพูดถึงอาหารการกิน เนื่องจากเป็นหมาที่มีขนาดตัวเล็กมากมันจึงกินไม่จุ แค่หยิบมือเดียวก็อิ่ม แล้วเผลอๆกินไม่หมดเสียด้วยซ้ำ ส่วนระดับความซุกซนของมัน.. พุงพลุ้ยซนกว่าเยอะ ไอ้ตัวนี้ติดจะขี้อ้อนมากกว่า ...ขี้อ้อนมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ดูเหมือนมันจะกลายเป็นลูกรักของแม่ไปแล้วจริงๆ แม้ว่าการพามันเข้าบ้านในวันแรกจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่นักก็ตาม..

วันนั้นทั้งพ่อและแม่ต่างก็ยืนกรานจะให้ผมเอาไปคืนให้ได้ เถียงกันไปเถียงกันมาสุดท้ายก็ต้องทำตามที่ท่านบอก

เพราะไม่รู้ว่าบ้านพี่กานต์อยู่ไหน ผมเลยไปหาพี่กานต์ที่ที่ทำงานแทน ทว่าเมื่อไปถึงพนักงานกลับบอกว่าพี่กานต์ไม่อยู่ บินไปดูงานที่สิงคโปร์กว่าจะกลับก็เดือนหน้า สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้จึงต้องพาเจ้าตูบสีสะอาดกลับบ้านมาด้วย แต่ถึงอย่างนั้น พ่อกับแม่ก็ยังคงไม่เปลี่ยนความคิด หากครบกำหนดที่พี่กานต์กลับมาเมื่อไหร่ ผมต้องเอาไปคืนเมื่อนั้น

ทว่าล่วงมาหนึ่งอาทิตย์ ดูจากทีท่าของพ่อและแม่แล้ว สงสัยหมาตัวนี้คงได้อยู่บ้านหลังนี้ไปอีกนาน ทั้งหลงทั้งรักมันกันขนาดนั้นนี่นะ แต่ผมกลับรู้สึกเฉยๆกับมัน ไม่ได้รักได้ชอบมากมาย ติดจะเมินเฉยเสียด้วยซ้ำ เหตุผลน่ะเหรอ.. ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่น่ารักหรอก

“อ้าว พ่อกับแม่กำลังจะไปไหนน่ะครับ”

ผมที่กำลังเดินลงมาข้างล่างหลังจากอาบน้ำเสร็จถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าพวกท่านแต่งตัวเต็มยศเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก

“พอดีพ่อกับแม่จะออกไปทำธุระนิดหน่อย อยากกินอะไรไหม จะซื้อมาฝาก” พ่อพูดขณะที่หยิบรองเท้าออกจากตู้

ผมส่ายหน้า ...ดูเหมือนเค้ารางเรื่องยุ่งๆจะปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วสิ

“วันนี้ต้าก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน นัดกับพวกไอ้แบงค์ไว้”

“นัดกันไปไหนล่ะ ถ้าไม่สำคัญ ก็เลื่อนวันไปก่อน สักพรุ่งนี้ค่อยนัดกันใหม่”

ผมจับเจ้าหมาที่ขยับยุกยิกแนบอกไปมาให้อยู่เฉยๆ ก่อนจะบอกแม่

“เลื่อนนัดไม่ได้ วันนี้ผลแอดฯออก ว่าจะไปลุ้นกันที่บ้านไอ้เบียร์ อีกอย่าง ต้านัดกับพวกมันไว้นานแล้ว”

ถ้าโทรไปเลื่อนนัดแน่นอนว่าไอ้พวกนั้นต้องไม่โอเค ผมเองก็ไม่โอเคเหมือนกัน ไม่ใช่แค่น้ำ แบงค์ เบียร์จะลุ้นกับผลสอบแค่สามคนหรอก ทั้งผมกับไอ้นุที่ต่างก็มีที่เรียนแล้วก็ลุ้นไม่แพ้กัน เรื่องของเรื่องคืออยากเรียนด้วยกันต่อ

“แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ พ่อกับแม่ก็เลื่อนนัดไม่ได้ด้วยสิ” พ่อพูดพลางเหลือบมองเจ้าตูบตัวขาวจั๊วที่ผมอุ้มอยู่

“ถ้างั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราก็ออกไปพร้อมพ่อกับแม่เลย เดี๋ยวให้พ่อแวะไปส่ง แล้ว ถ้าจะกลับก็รออยู่ที่บ้านเจ้าเบียร์นั่นล่ะ กลับเมื่อไหร่ก็โทรมาเดี๋ยวไปรับ”

ทำไมวันนี้แม่ใจดีเป็นพิเศษ? ปกติเวลาจะออกไปไหนน่ะเหรอ มากสุดคือส่งหน้าปากซอยแล้วให้ผมต่อรถไปเอง หรือถ้าเตอร์อยู่ก็จะให้เตอร์ไปส่ง

“ส่วนลูกแม่เราก็พามันไปด้วย ปล่อยให้อยู่บ้านไม่ได้เด็ดขาด”

ลูกแม่ที่แม่ว่าไม่ได้หมายถึงผม แต่มันคือชื่อของสมาชิกใหม่ของบ้านต่างหาก เพราะตั้งแต่ที่มันมาอยู่ แม่ก็ให้ผมตั้งชื่อ แต่ผมก็ทำเฉยไม่ตั้งไม่ยุ่ง ไม่อะไรทั้งนั้น คนมันไม่ได้อยากเลี้ยงนี่ครับ แม่ก็เลยเรียกลูกแม่อย่างนั้นลูกแม่อย่างนี้ สุดท้ายเลยเป็นคำติดปาก กลายเป็นเจ้าหมานี่หันมาทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าลูกแม่

“ต้าไม่เอาไปด้วยหรอก ใครจะไปดูไหว พ่อกับแม่เอาไปเองสิ” ว่าพลางยื่นสิ่งมือชีวิตขนาดเล็กเท่าฝ่ามือไปให้พวกท่าน แต่ก็โดนแม่ถลึงตาใส่แล้วพูดรัวเร็วจนฟังแทบไม่ทัน

“พ่อกับแม่ไปทำธุระ จะเอาเวลาที่ไหนไปดูแล เลือกเอา จะเอาลูกแม่ไปด้วยหรือจะอยู่เฝ้าบ้าน!”

 

“ตลอด อย่างนี้ตลอด เอาไปด้วยก็ได้”

แม่เผยยิ้มสมใจ

“ส่งลูกแม่มา ส่วนเราก็ไปเตรียมอาหารเม็ดให้เรียบร้อย แล้วตามมาขึ้นรถ”

ผมจำต้องทำตามที่แม่บอกอย่างขัดไม่ได้ ยิ่งเห็นแม่ที่รับเจ้าหมาสีขาวไปอุ้มอย่างประคบประหงมก็เก็บความหมั่นไส้ไว้ไม่อยู่

หากใคร่ครวญดีๆแล้วโยนสิ่งที่เรียกว่าทิฐิทิ้งไป ท่าทางเอาใจใส่ของแม่ที่มีต่อหมาตัวนั้นไม่ได้มากไปเลย เพราะตัวมันเล็กกระจิ๋วหลิวจนน่าทะนุถนอมจริงๆนั่นล่ะ ขนาดแค่ผมอุ้มเฉยๆยังกลัวเลยว่าจะเผลอจับมันแรงไปจนอาจจะทำให้มันตายคามือ และยิ่งปล่อยให้มันอยู่บ้านลำพัง ..แน่นอนว่าปล่อยออกไปนอกบ้านไม่ได้เด็ดขาด แม้จะมั่นใจว่าพุงพลุ้ยจะไม่กัดลูกแม่ แต่หมาอ้วนนั่นต้องเล่นแรงๆแน่ ซึ่งลูกแม่บอบบางเกินไป.. หรือถ้าจะทิ้งให้มันอยู่ในบ้านลำพังก็ไม่ได้อีกนั่นล่ะ เกิดมันเดินๆอยู่แล้วล้ม หรือเผลอตกบันไดมาก็ซวยอีก

ไม่รู้ว่าคนให้คิดอะไรอยู่ถึงได้ให้หมาไซส์ T-cup มาอย่างนี้

ทั้งที่พยายามจะไม่สนใจ ..ทว่าทั้งทางปฏิบัติและความนึกคิดก็ตาลปัตรไปเสียหมด อดคิดอดเป็นห่วงและอดมองตามลูกแม่ให้อยู่ในสายตาตลอดไม่ได้

อยากจะทึ้งผมตัวเองแรงๆจริงๆ!

 

....

“เฮ้ย! โคตรน่ารักเลย”

“หมาใครอะ”

“หมาชื่อไรวะ”

“ขอได้ปะ”

“เหมือนต้าเลย”

“เมื่อไหร่พวกมึงจะเงียบๆกันสักทีวะ!” ผมโวยขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

หลังจากที่พ่อกับแม่ส่งผมที่หน้าบ้านไอ้เบียร์เสร็จ พวกท่านก็ขับรถไปทำธุระกันทันที เมื่อผมเดินเข้ามาในบ้าน ตอนแรกก็นึกว่าพวกมันยังไม่มากัน เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ พอเดินมาชั้นสองเท่านั้นล่ะถึงทำให้รู้ว่าคิดผิดถนัด เสียงเอ็ดตะโรดังมาให้ได้ยินตั้งแต่ก้าวพ้นบันไดมา พอเปิดประตูและก้าวเท้าเข้ามา ความหายนะก็มาเยือน.. เมื่อพวกมันหันมาเห็นผมต่างก็หยุดชะงักกับสิ่งที่กำลังทำแล้วเฮโลเข้าใกล้ โฉบอุ้มหมาตัวเล็กไปวางบนเตียงแล้วรุมล้อมนั่งปิดทางจนหมาสีขาวได้แต่นั่งจ๋องอยู่กลางวง ปล่อยให้พวกมันเขี่ยเนื้อตัวอย่างขัดขืนไม่ได้

“ทำไมพูดไม่เพราะเหมือนหน้าตา”

“หุบปากไปเลยไอ้นิกซ์” ผมชี้หน้าคาดโทษ อยู่ๆอารมณ์หงุดหงิดก็พุ่งปรี๊ดจนปรอทแทบแตก สายตามองนิ่งที่ลูกหมาตัวเล็กสีขาวที่ตกอยู่กลางวงล้อมเงื้อมือมารทั้งห้าตน

“ว่าไงวะ ตกลงหมาน้อยตัวนี้ชื่ออะไร” สิ้นเสียงไอ้เบียร์ไอ้นุก็แทรกต่อทันทีโดยที่ผมไม่ทันได้อ้าปากตอบคำถาม

“มึงซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เห็นบอกกูมั่งเลย”

“อยากอุ้มมั่งอะ น้ำอุ้มหน่อยๆ”

“อยากเลี้ยงเหรอ ซื้อให้เอาเปล่า” ไอ้แบงค์รีบพูดเอาใจ ซึ่งไอ้คนที่ตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่หมาตัวเล็กก็รีบเบนเข็มเปลี่ยนเป้าหมายไปหามันอย่างง่ายดาย

“จริงนะ?”

“อืม แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”

“งั้นไม่อยากได้ละ” หน้าไอ้น้ำเหม็นบูด พองลมจนแก้มป่อง ถ้าเป็นทุกทีผมคงมองว่าท่าทางอย่างนั้นโคตรน่ารักน่าฟัดเลย แต่ตอนนี้อะไรๆก็ดูจะขวางหูขวางตาไปหมด

“ไอ้เชี่ยแบงค์ มึงงอนเมียมึงก็อย่ามาดึงหางหมาอย่างนี้ดิวะ!” ไอ้เบียร์ว่าเสียงดังไม่สนบุคคลที่3ที่ถูกพาดพิงในประโยคเลยว่าตอนนี้กำลังมีสีหน้าอย่างไร

“เชี่ยเบียร์ปากหมา!”

“อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยสิไอ้น้ำ”

“เดี๊ยะๆ จะทำอะไรเมียกู”

“ใครเมียมึงห๊ะ!?” ไอ้น้ำหน้าดำหน้าแดงหันไปโวยลั่นใส่ไอ้คนหน้ามึนข้างๆตัวก่อนจะแจกขนมตุ้บตั้บไปจนอีกฝ่ายปัดป้องไม่ทัน

“เฮ้ย ไอ้นิกซ์ มึงอุ้มหมาดิ๊”

ไอ้นิกซ์ทำตามที่ไอ้นุสั่งอย่างว่าง่าย มือใหญ่ๆของมันช้อนอุ้มหมาตัวเล็กสีขาวไว้ในมือก่อนจะเหลือบมองผมแล้วยิ้มแหะๆ

คิ้วขวาผมกระตุกปึดเมื่อหางตาเหลือบเห็นไอ้นุเดินเข้ามาใกล้ไอ้นิกซ์พร้อมกับแก้วกระเบื้องในมือ

“ค่อยๆใส่มาเลยเว้ย ใส่มาๆ กูอยากรู้จริงๆว่ามันจะลงไปอยู่ในแก้วได้จริงหรือเปล่า สงสัยมานานละ”

“ขอต้าก่อนดีมั้ยวะ” ไอ้นิกซ์ไม่ทำตาม สีหน้าเริ่มขยาด

“มันไม่หวงหรอก กับเพื่อนกับฝูง อีกอย่างแค่เอาหมาใส่แก้วเอง ไม่ได้เอาไปต้มยำทำแกงที่ไหนสักหน่อย ใส่มาเลยๆ” มันบอกแล้วยื่นแก้วเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

“ไอ้นิกซ์ ชักช้าว่ะ ใส่ลงไปดิวะ กูรอถ่ายรูปลงเฟสอยู่เนี่ย” ไอ้เบียร์ไม่พูดเปล่า ในมือของมันยังถือโทรศัพท์ไว้คอยท่าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว

อีกทั้งไอ้แบงค์กับน้ำก็ดูเหมือนจะเซ็นสัญญาสงบศึกกันชั่วคราว หันมามองด้วยความสนใจ

ผมมองความกระตือรือร้นของพวกมันแล้วพาให้รู้สึกคันยิบๆในหัวใจอย่างแปลกประหลาด

“ใส่ได้พอดีเลย!” น้ำร้องเสียงดัง ยื่นมือไปลูบหัวเล็กๆที่โผล่พ้นขอบแก้วออกมาอย่างตื่นเต้น

“หลีกๆ กูถ่ายรูปหน่อยๆ” ไอ้เบียร์ว่าพลางดันไอ้น้ำให้หลบฉากออกไป ก่อนจะยกมือถือจ่อตรงหน้าหมาตัวเล็กแล้วกดปุ่มถ่ายรัวๆ เมื่อได้ภาพสมดังใจมันก็ลดมือถือลง แล้วเงยหน้าจากจอทัชสกรีนพลางเอ่ยถาม “ตกลงไอ้หมาตัวนี้ชื่อไรวะ”

“เออ มันชื่อไรวะไอ้ต้า”

มุมปากกระตุกเล็กน้อยรู้สึกลำบากใจที่จะต้องบอกชื่อหมาตัวนี้กับพวกมัน

“ไหนๆ เอามา กูถือมั่ง” ไอ้นุว่าพลางแย่งแก้วจากมือไอ้นิกซ์จนแก้วกระเบื้องโครงเครงส่งผลให้สิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่อยู่ในนั้นส่งเสียงร้องครางหงิงๆด้วยความหวาดกลัว

ปึด!

ราวกับเส้นอารมณ์ขาดสะบั้น ผมตรงรี่เข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าไอ้นุก่อนจะใช้เวลาเสี้ยวนาทีคว้าแก้วกระเบื้องมาถือไว้เอง

“พอ กูไม่ให้เล่นแล้ว!”

“เฮ้ย มึงหวงเหรอวะ”

“เปล่า”

“ถ้าเปล่าก็เอามา กูขออุ้มแป๊บเดียวเอง”

“ไม่ให้!”

“แม่งหวงว่ะ”

“ก็มันของกู”

“แบ่งกันดิวะ มาๆ เดี๋ยวกูเลี้ยงหนม”

“สัส ไปไกลๆกูเลย!” ผมชี้หน้าไอ้นุที่ทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาพร้อมยกตีนขู่ แน่นอนว่าหากมันพุ่งเข้ามาจริงไม่ใช่แค่ขู่แน่ ทว่าก่อนสงครามจะเริ่มขึ้น เสียงแตรช่วยชีวิตก็ดังขึ้นขัดห้ามทัพเสียก่อน

กริ๊งงง!

ทุกคนเลิกคิ้วงงงันกับเสียงปริศนา มีเพียงน้ำคนเดียวที่พุ่งตัวไปคว้ามือถือที่วางบนโต๊ะเขียนหนังสือมา ก่อนจะกำมันไว้แน่นแล้วหันมาบอกพวกผมว่า

“เฮ้ย พวกมึง ..ได้เวลาประกาศผลแล้วว่ะ”

แค่คำพูดประโยคเดียวก็ทำเอาทั้งห้องกลับมาอยู่ในความสงบได้อีกครั้ง พวกผมมองหน้ากัน ..ไม่มีใครเอ่ยถึงความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็รู้กันดีว่าพวกเราทุกคนตื่นเต้นแค่ไหน

ไอ้เบียร์ที่เป็นเจ้าของบ้านลุกขึ้นนำก่อนจะไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊คที่เปิดเครื่องและต่อเน็ตพร้อมไว้อยู่แล้ว มันกดเข้าหน้าเว็บก่อนจะหันมาหาพวกผมที่ล้อมมันเป็นกระจุก

“กูจะเข้าแล้วนะเว้ย”

“เออ!” พวกผมประสานเสียงให้กับคำถามที่ไม่รู้เรื่องของมัน ตื่นเต้นจะตายห่ายังจะถามอีก

“เริ่มจากใครก่อน”

ที่ถามอย่างนี้เพราะพวกมันเลือกมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะเลยต้องไล่ดูทีละคน

“กูๆ” ไอ้คนพูดนี่หน้าซีดปากสั่น มือจับแขนไอ้คนสูงกว่าข้างตัวแน่น

“น้ำ มึงสาขาไรนะ”

“ออกแบบ” เจ้าตัวพูดรัวเร็วจนลิ้นแทบพันกัน

ทุกสายตาจับจ้องลูกศรบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่ละสายตา หลังจากที่เลือกสาขาเสร็จ ไอ้เบียร์ก็นำเม้าท์ไปชี้ที่ปุ่มค้นหา

“กดสักทีสิวะ!” ไอ้นุอดรนทนรอไม่ไหวจัดการโบกหัวไอ้เบียร์ดังเพี๊ยะ! นี่ผมก็กะอยู่ถ้าไม่มีใครโบกแม่งผมนี่ละจะโบกงามๆสักสองสามที ห่า ลุ้นจะตายแล้ว

“เออๆ กดแล้วๆ รุนแรงจริง” มันบ่นกระปอดกระแปดก่อนเสียงคลิกเม้าท์จะดังจนได้ยินชัดเจน.. มันค่อยๆเลื่อนสกอบาร์ลงช้าๆเพื่อที่พวกผมจะได้ไล่หารายชื่อของเพื่อนตัวเล็กไม่ขาดตก

“เฮ้ย!!! เจอแล้วเว้ย!!! นั่นชื่อกูๆ!” ไอ้น้ำร้องลั่นเสียงดังอย่างดีใจ เมื่อเจอชื่อตัวเองแปะหราหลังหมายเลขอันดับ ที่19! อยู่รองสุดท้าย ใจหายใจคว่ำหมด!

“เออ ดีใจด้วยว่ะ”

แทบจะถอนหายใจโล่งอกไปตามๆกัน

“ต่อไป มึง ไอ้แบงค์”

“วิศวฯไฟฟ้า” มันตอบเสียงเรียบ

ดูเหมือนว่าพอผ่านการลุ้นไปรอบนึงแล้ว รอบนี้ความตื่นเต้นจะคลายลง พวกผมช่วยกันหารายชื่อที่ปรากฏทั้ง 20 อันดับ วนดูรอบแรกก็แล้ว กลับไปตรวจเช็คคณะสาขาก็แล้ว.. ย้อนกลับมาหารายชื่อใหม่อีกครั้ง หรือจะกด ctrl+F แล้วพิมพ์ชื่อมันก็แล้ว..

“ดูของมึงต่อดิวะไอ้เบียร์” ไอ้แบงค์พูดขัดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเมื่อไอ้เบียร์ย้อนกลับมาหารายชื่อของมันเป็นรอบที่ห้า

“...”

“เป็นเชี่ยไรกัน เงียบกันทำไมวะ กูไม่เป็นไรเว้ย กูโอเค” มันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะก้มหน้าลงมองคนข้างๆที่บีบแขนหนาแน่น “ขี้แยว่ะเตี้ย ไม่ได้เรียนด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงกูก็แวะมาหามึงได้สบายๆ”

“...” ไอ้น้ำยังคงเงียบก่อนจะต่อยแขนหนาจนได้ยินเสียงดังปั้ก! “กูบอกแล้วว่าให้อ่านหนังสือๆ ไม่ใช่ถือว่าตัวเองเก่งเลยปล่อยผ่าน ไอ้สัส! ทิ้งกูทำไม!!” ท้ายเสียงมันสั่นจนพวกผมพากันเงียบกริบ

“ไร้สาระน่าเตี้ย มึงกำลังทำให้คนอื่นๆเครียดกันหมดแล้วเห็นไหม” มันทอดเสียงนุ่มก่อนมือหนาจะยกขยี้ผมคนข้างตัวอย่างเอ็นดู

น้ำเหลือบมองพวกผม ปากเล็กเบะออก นัยน์ตาคู่สวยคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่ทำท่าจะหยดแหมะลงทุกนาที

“ผลของมึงเป็นไงวะไอ้เบียร์” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าไอ้เบียร์มันกดดูผลของตัวเองเรียบร้อย

“มึงคงได้เห็นหน้ากูไปอีกสี่ปีว่ะเพื่อน” มันพูดพลางกดปิดหน้าจอแล้วหันมาหยักยิ้มมุมปากอย่างกวนๆตามสไตล์

“ยินดีด้วยว่ะ” ไอ้แบงค์พูดอย่างจริงใจ

“เออ ขอบใจ” คนฟังยิ้มรับ ก่อนจะทอดถอนหายใจ

แม้ไม่มีใครพูดอะไร แต่พวกผมก็รับรู้กันได้ ..ทั้งดีใจ ทั้งรู้สึกแย่ ทำไมไม่ได้เรียนที่เดียวกันหมดทุกคนวะ

“แล้วมึงจะเอาไงต่อ?”

ผมเชื่อว่าทุกคนกำลังตั้งคำถามนี้อยู่ในใจ เพียงแต่ไอ้นุเป็นคนพูดมันออกมา

“ก็ไม่เอาไง ก็ทำตามข้อตกลงที่ให้กับที่บ้านไว้” มันยักไหล่คล้ายไม่ยี่หระก่อนพูดต่อ “ไม่ได้เรียนต่อที่นี่กูก็กะจะไปเรียนบริหาร ม.เอกชนแทนว่ะ”

“สุดยอดเลย จากวิศวะเปลี่ยนเป็นบริหาร” ไอ้นิกซ์อ้าปากหวอ ไม่ใช่มันคนเดียวหรอกที่แดกจุดจนอิ่ม พวกผมก็ล้วนอิ่มหนำด้วยเหมือนกัน

“ยังไงก็แวะมาหาพวกกูบ่อยๆนะเว้ย”

ไอ้เบียร์เมื่อเห็นเพื่อนไม่คิดอะไรมากก็เริ่มออกลายกวนตีนตามประสา

“เออ ยังไงก็อย่าขาดการติดต่อนะเว้ย” ไอ้นุรีบ

“พวกมึงนี่ประสาท พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้” เจ้าตัวโบกมือไหวๆก่อนจะเบนเข็มออกไปเรื่องอื่นแทน แต่ดูท่าคงไม่สำเร็จ

“ดีเหมือนกันที่มึงไปเรียนที่อื่น กูจะได้เหล่สาวเหล่หนุ่มได้สะดวก เด็กวิดวะก็ไม่เลว” ไอ้น้ำยิ้มกริ่มต่างจากไอ้คนที่น้ำตาซึมเมื่อกี้อย่างกับคนละคน เดือดร้อนไอ้แบงค์ที่เริ่มตีหน้ายักษ์จัดการล็อกคอไอ้เตี้ยด้วยลำแขนหนาๆ

“กล้าเหรอ”

“ยิ่งกว่ากล้า!”

“ให้โอกาสพูดอีกที”

“กูจะหากิ๊ก!!” ไอ้น้ำแผดเสียงลั่นแล้วกระทืบเท้าไอ้แบงค์ปังใหญ่ก่อนจะเดินลิ่วๆหนีไป เรียกเสียงหัวเราะฮาครืนจากพวกผมได้เป็นอย่างดี

“หัวเราะเชี่ยไรกันวะ! ไอ้เตี้ย โว้ย! มึงห้ามหากิ๊กนะเว้ย!!” มันโวยลั่นก่อนจะเดินกะเผลกๆตามหลังคนตัวเล็กไปอย่างทุลักทุเลทิ้งให้พวกผมมองตามกันอย่างขำๆ

 

..............

เป็นเวลายามเย็นที่ตะวันคล้อยแสงค่อยๆลาลับขอบฟ้า พวกไอ้แบงค์ น้ำ นุพากันกลับบ้านไปหมดแล้ว ส่วนไอ้เบียร์กำลังตีดอทอย่างไม่สนใจโลกภายนอก ด้วยความเบื่อผมเลยปลีกตัวออกมานั่งรอพ่อกับแม่ที่ม้านั่งหน้าบ้านแทน สายตาจ้องมองตามการเคลื่อนไหวของหมาตัวเล็กที่ยืนอยู่บนโต๊ะวงกลมไม่คลาด

ขาเล็กๆนั่นเดินไปทางซ้ายที ย้อนกลับมาทางขวาก่อนจะล้มนั่งแปะแล้วนอนหมอบอย่างเกียจคร้าน ผมเผลอยิ้มขำก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้เขี่ยจมูกสีชมพูเล่นเบาๆ

“หิวหรือยังลูกแม่”

หลุดเสียงพูดไปมือก็พาลชะงักค้างกลางอากาศ เผลอกัดปากตัวเอง รู้สึกกระดากปากกับถ้อยคำเมื่อกี้ชอบกล

“ได้ยินแว่วๆ อะไรลูกแม่ๆนะ” เสียงทุ้มต่ำสำเนียงแปร่งเล็กน้อยดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมยกมือลูบหูของตัวเองก่อนจะหันไปมอง

“เปล่า หูฝาดแล้วมึงน่ะ”

นิกซ์หัวเราะก่อนจะเดินมานั่งข้างๆกัน

“ทำไมมานั่งคนเดียว”

“รอพ่อกับแม่มารับ”

“อืมม” มันครางรับลากเสียงยาวในลำคอ พลันสีหน้าที่ล้อเล่นเมื่อครู่จะแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมอย่างที่นานทีผมจะเห็น

“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าดูเคร่งเครียด”

“เปล่าๆ แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ”

“ถ้าคิดอะไรเพลินๆก็ดีแล้ว แต่ถ้าเครียดเรื่องอะไรก็เล่าให้ฟังได้นะ” ผมบอกพลางวางฝ่ามือลงบนขนนุ่มนิ่มของสัตว์เลี้ยงขนาดเล็กที่นอนหลับตาพริ้มบนโต๊ะ

ริมฝีปากหยักของคนข้างๆเผยยิ้มละมุนก่อนเจ้าตัวจะพูดเรื่องที่โคตรขัดกับบรรยากาศสบายๆ

“มึงพอจะจำอะไรได้บ้างไหม ในวันที่เลี้ยงตอนรับกู แล้วมึงเมา”

ผมขยับตัวอย่างอึดอัด

“จำได้ว่าปวดหัว” ผมไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่มันยกเรื่องวันนั้นขึ้นมาพูดเพื่ออะไร แต่ผมจะมึนซะอย่างใครจะทำไม

“กูมีเรื่องจะสารภาพผิด”

ผมลอบกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ ก่อนจะผละมือที่กำลังไล้ขนนุ่มๆสีขาวแล้ววางบนพื้นโต๊ะหินอ่อนเย็นเยียบ

“..อะไร”

“ถ้าบอกว่าคืนนั้นกูลักหลับมึง มึงจะว่ายังไง”

ผมกัดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“รอยคิสมาร์กตรงนี้ สังเกตเห็นไหม” มันพูดพลางกดปลายนิ้วลงตรงเหนือแผ่นอกของผมเบาๆ

ขณะที่พูดสีหน้าของมันยังคงดูสบายๆ ตรงข้ามกับผมที่เริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

จะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้มันเลยผ่านไป?

“เงียบแบบนี้แปลว่าเห็นแล้วสินะ”

“...”

“รู้หรือเปล่าว่ากูเป็นคนทำ”

“...”

ความเงียบของผมทำให้มันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนมือหนาจะชักกลับแล้ววางบนโต๊ะตรงหน้า แผ่นหลังกว้างหยัดขึ้นนั่งตัวตรงอีกหน่อย

ดวงตะวันคล้อยต่ำลงเรื่อยๆจนฟ้ากว้างที่เคยเป็นสีฟ้าใสกลับถูกแซมด้วยริ้วสีส้มอมม่วง ฉากหลังของผืนฟ้าขับร่างตรงหน้าให้เด่นชัดมากกว่าเดิม

“มันคงไม่เร็วเกินไปที่กูจะบอกคำรัก”

“...”

“ความจริง มันออกจะช้าไปซะด้วยซ้ำ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังเล็ดออกมา ก่อนมันจะพูดต่อ “สามปีที่แล้วกูรักมึงยังไง ตอนนี้กูก็ยังรักมึงอย่างนั้น กูเคยลองตัดใจแล้วนะ แต่มันไม่ง่ายเลยว่ะ กูหยุดรักมึงไม่ได้จริงๆ”

“...” ความกลัวกำลังคืบคลานเกาะกินผมไปทั้งร่างจนมือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ

“มึงคงไม่รู้ ว่ากูดีใจแค่ไหนที่แด๊ดกับมัมยอมให้กูมาไทยอีกครั้ง.."

คิ้วที่ขมวดชนกันอยู่แล้วยิ่งผูกปมแน่นเข้าไปอีกเมื่อมือหนาที่มีเหงื่อซึมด้วยความประหม่ายื่นมาจับกุม

“กูรักมึง รักมาตลอด ..ยิ่งกลับมาเจอมึงอีกครั้ง กูก็แน่ใจมากกว่าเดิมว่ากูรักมึง”

แทบจะหยุดหายใจกับถ้อยคำนั้น..

มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยอยากได้ยิน ไม่ว่าจะสามปีก่อน หรือแม้แต่ตอนนี้ก็ตาม

สิ่งเดียวที่ผมคาดหวังจากมันคือ ..ผมหวังว่าความรู้สึกของมันจะแปรเปลี่ยนตามกาลเวลา หรือหากท้ายที่สุดความรู้สึกนั้นไม่เปลี่ยนไป ก็อยากจะหวังให้มันเก็บคำนั้นไว้

“เป็นแฟนกันนะต้า”

ราวกับฟ้าผ่ากลางแสกหน้า มันคือสิ่งที่ผมไม่อยากให้ออกจากปากคนตรงหน้ามากที่สุด มากกว่าคำว่ารัก..

มือทั้งสองข้างชาดิกจนไม่อาจรับรู้ได้ถึงแรงบีบที่มือที่อีกคนเพียรส่งมา หากไม่มองมือนั้นของมันที่กอบกุมมือผมอยู่ ผมคงไม่รู้ว่ามันกำลังจับมือผมแน่น

“...”

“ถ้ามึงตอบตกลง กูจะย้ายมาอยู่ไทยกับมึง ..ส่วนเรื่องแด๊ดกับมัมมึงไม่ต้องเป็นห่วง ท่านทั้งสองเข้าใจดีและไม่ได้ว่าอะไร”

ผมรู้สึกจุกแน่นในอกจนพูดไม่ออก ยิ่งมองลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้น ผมยิ่งเห็นแต่ความจริงจัง ไร้ซึ่งการล้อเล่น…

เนิ่นนานทีเดียวกว่าผมจะหาเส้นเสียงเจอและตอบกลับไปได้

"กูขอโทษ.." ผมพูดแผ่วเบาราวเสียงของใบไม้ที่ปลิดออกจากกิ่งไม้

ถึงเสียงของผมจะเบาแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่ามันเองได้ยินชัดเต็มสองหู ..รู้ได้จากนัยน์ตาร้าวรานและแรงกอบกุมมือของผมที่กระชับแน่นจนปวดแปลบ

"ทำไม.."

"..."

"มีคนที่รักอยู่แล้วเหรอ"

"..เปล่า ไม่มี"

"แล้วทำไม.."

"ขอโทษ"

"ไม่ได้จริงๆสินะ"

"...ขอโทษ ...เป็นเพื่อนกันนะ"

เมื่อเห็นว่ามันส่ายหน้าไปมาผมยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม

..ผมกำลังจะเสียเพื่อน

มันค่อยๆปล่อยมือผมให้เป็นอิสระอย่างช้าๆขณะที่ริมฝีปากระบายยิ้มออกมา ผมมองแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปทุกขณะ ภาพนั้นชวนให้ขอบตาผมร้อนผ่าว ..ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายถูกปฏิเสธ แต่ทำไมถึงได้เจ็บไปทั้งใจขนาดนี้…

ทว่าสัมผัสเปียกชื้นที่มาพร้อมความนิ่มและความจั๊กจี้ที่แล่นปราดจากปลายนิ้วก็ดึงผมให้หลุดจากภวังค์

เมื่อทำให้ผมหันไปมองได้ ปากเล็กๆก็หยุดเรียกร้องความสนใจ เจ้าตัวสีขาวนั่งลงบนพื้นพลางมองผมด้วยดวงตาใสแจ๋วปานลูกแก้ว

ผมมองตอบดวงตาใสซื่อคู่นั้น พลันความหนักอึ้งในจิตใจก็ค่อยๆเบาบางลง.. ผมมองปลายนิ้วของตัวเองที่ไล้เรื่อยลูบหัวเล็กๆที่มีคนสีขาวปกคลุมขณะปล่อยความคิดให้ล่องลอย

 

ทำไมถึงเป็นมันไม่ได้ ..นี่คือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจของผม

ไม่ใช่ว่าผมปิดใจ ไม่เปิดรับใคร

ไม่ใช่ว่าเพราะผมไม่พร้อมจะมีใครเข้ามาในตอนนี้

และไม่ใช่เพราะว่ามันไม่ดี

...บางทีอาจเป็นเพราะมันคือเพื่อน

 

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่ปีกว่าเพื่อนคนเดิมของผมจะกลับมา

 

มันใช้เวลาสามปีที่รักผม

...แล้วเวลาสามปีต่อจากนี้จะทำให้มันหยุดความรักนั้นได้ไหม?

 

สามปีเป็นเวลาที่ไม่น้อยเลย..

แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็จะรอ...

สามปีต่อจากนี้...

 

ผมอุ้มหมาตัวเล็กสีขาวขึ้นแนบอกแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์คุ้นหูจอดรออยู่หน้าบ้านไอ้เบียร์ มือที่โอบอุ้มสิ่งมีชีวิตเล็กๆนี้ไว้กระชับให้มั่นยิ่งกว่าเดิมพลางก้าวยาวๆให้ถึงรถโดยเร็วเพื่อที่พวกท่านจะได้ไม่รอนาน

ผมไม่รู้ว่าระยะทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อ

แต่ผมก็มีทางเดินของตัวเอง

ไม่ว่าในอนาคตผมจะต้องพบเจอกับอะไรก็ตาม ผมเชื่อว่าผมจะผ่านมันไปได้ เพราะมันคงไม่มีความทุกข์ไหนจะสาหัสมากไปกว่าที่เคยพบเจออีกแล้ว

“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่” ผมพูดขึ้น ยกมือไหว้ปรกๆหลังจากที่พาตัวเองเข้ามานั่งในรถบนเบาะตอนหลังเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะปิดประตูแล้วปล่อยหมาตัวเล็กให้นั่งบนเบาะข้างๆกัน คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อพบว่าบรรยากาศภายในห้องโดยสารนี้แปลกว่าทุกที

“แม่ เป็นอะไรหรือเปล่า”

เมื่อท่านหันมา คิ้วของผมก็ยิ่งชนกันมากว่าเดิมเมื่อได้เห็นหน้าแม่ชัดๆ นัยน์ตาคู่สวยแดงก่ำปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส

“พ่อ แม่เป็นอะไร”

ผมขยับตัวเล็กน้อยหันไปทางพ่อ ..สีหน้าของพ่อก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่

เกิดอะไรขึ้น?

ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มันเต็มไปด้วยความเงียบงันก่อนพ่อจะถอนหายใจหนักๆแล้วเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“เมื่อตอนบ่ายๆเจ้าโค้กโทรมาบอกพ่อว่า..” ท่านเงียบไปอึดใจก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือแม่ที่วางบนหน้าตักแล้วบีบแน่น

“รถยนต์ที่พี่เราขับไปกับเพื่อนเกิดเสียหลักในการทรงตัวจนพุ่งลงข้างทางพลิกคว่ำ ..คนอื่นๆนอกจากพี่เราเพิ่งได้สติเมื่อสองสามวันก่อน” พ่อถอนหายใจหนักๆใบหน้าซีดเซียวตรมทุกข์ มือหนาของท่านบีบกระชับมือแม่แน่นกว่าเดิมราวแบ่งปันกำลังใจก่อนจะพูดต่อ “ไม่รู้เวรกรรมอะไรของมัน ทั้งๆที่คนอื่นปลอดภัยดี แต่เจ้าเตอร์ยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล”

เตอร์..

คล้ายกับหัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ ก่อนมันจะค่อยๆบีบรัดจนปวดแปลบไปทั้งดวง

ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ควรทำตัวอย่างไร ควรจะพูดให้กำลังใจ ควรจะปลอบแม่ หรือควรทำอย่างไรดี

เพราะผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก..

ความเงียบโรยตัวจนหูได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์ของรถ และเสียงลมหายใจ ...ผมมองอะไรอื่นไม่เห็น เห็นแต่ใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อกับแม่

...ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะไปหาเตอร์เสียเดี๋ยวนี้

และผมเพิ่งจะเคยรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจิ๋วมากก็ตอนนี้เอง ทั้งๆที่มีสองมือ สองเท้า มีมันสมองแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

 

...สิ่งที่เรียกว่าความสุข รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร วินาทีนี้ผมลืมไปหมดแล้ว

บางทีมันอาจจะไม่ต่างจากฟองสบู่ ที่ปรากฏมาวูบเดียวแล้วก็หายไป..

 

อย่าเป็นอะไรไปนะ.. อย่าทิ้งกันนะ

ถ้าปลอดภัย ผมสัญญา ..ผมจะไม่โกรธ ไม่เกลียดพี่ จะให้อภัยกับทุกๆสิ่งด้วยใจจริง

เพราะฉะนั้น.. อย่าเป็นอะไรไปนะ...

ได้โปรด..

 

 

 

…

 

 

 

THE END

 

 

[NNEW33]

TALK : จบเรื่องเหมือนไม่จบ แต่เราไม่ได้อำเล่น A boy จบแล้วค่ะ จบแล้วจริงๆ 555

เป็นตอนจบที่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ยกเว้นเรื่องเตอร์ในตอนท้าย 555 อยู่ๆก็ผุดเข้ามา (สงสัยเตอร์อยากมีส่วนร่วม ฮา) เป็นตอนจบกับจุดเริ่มต้นของเรื่องใหม่(? )ที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ มันเป็นภาพลางเลือนจนไม่รู้จะเริ่มยังไงดี อยากแต่งแต่เริ่มไม่ถูก 5555

สำหรับความสัมพันธ์ของพระเอกนายเอกเรื่องนี้ .. ณ ตอนนี้ .. ณ เวลานี้ มันเดินมาได้แค่นี้จริงๆสำหรับเรา ไปต่อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว : )

ชีวิตของน้องยังมีทางเดินทอดยาวให้ต้องเดินต่อไป ผ่านเรื่องร้ายๆมาก็ยังมีเพื่อน มีครอบครัว ชีวิตน้องไม่ได้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ไม่ได้มีแค่เรื่องปัญหาหัวใจ เรื่องเรียน และทางเดินสำหรับอนาคตก็ยังคงมี เชื่อว่าหลังจากนี้น้องจะเข้มแข็งขึ้น (เริ่มเพ้อ) 555

อาจจะดูเหมือนเรื่องยืดๆ ไม่ได้ดำเนินความสัมพันธ์ของพระเอกนายเอกสักที เพราะตั้งใจให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เราปูทางเรื่องเพื่อน กับครอบครัวน้องอย่างจริงจังมาตั้งแต่ตอนที่ 35 จนถึงตอนนี้

การจะผ่านเรื่องเลวร้ายมา นอกจากตัวเองต้องให้กำลังใจตัวเองแล้ว กำลังใจจากคนรอบข้างก็สำคัญ และตรงจุดนี้ น้องต้าต้องมี 555

จุดประสงค์หลักของเรื่องนี้ เราแค่อยากรู้ว่า หากคนๆหนึ่งเจอเรื่องร้ายแรงที่ถูกคนที่รักทำร้ายจนไม่เหลืออะไร และหากประชดชีวิตขึ้นมาโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาทีหลังว่าทำแล้วจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องเจอกับอะไร ..มันตอบโจทย์เราหมดแล้ว ถือว่าบรรลุเป้าหมาย : )

ส่วนทำไมน้องต้องเป็นเด็ก ..เป็นความชอบส่วนตัว ฮา คิดเล่นๆ หากน้องยังคงสภาพแบบเดิม เป็นคนปกติหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ เรื่องคงวุ่นวายมากกว่านี้ อย่าเลย.. เดี๋ยวฮาร์ดคอร์ไป 5555

เรารู้นะว่ายังเหลือปมอีกหลายปมที่ยังไม่ได้แก้ และยังค้างคาในใจนักอ่านไม่มากก็น้อย เอาไว้ค่อยว่ากันใหม่ค่ะ (เฮ้ย!???) อิอิ

ส่วนปมพี่จิมไว้เจอกันใน SIN เนอะ (อย่าคาดหวังว่าพี่มันจะโผล่มาบ่อยๆ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของพี่มัน 55)

A boy จะเรียกว่าเป็นการยำเละก็ไม่เชิง แต่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งมาจนจบ และเพราะเป็นเรื่องแรกมันเลยฟุ้งไปหมด ทุกอย่างประเดประดัง คือ.. อยากแต่งอย่างนั้น อยากได้อันนี้ ใส่อันนี้ลงไปด้วยดีกว่า ชอบ มันเลยกลายเป็นเยอะ... เพลียมากกับนิยายเรื่องนี้ เวิ่นเหลือเกินนน 55555

 

สุดท้ายแล้ว ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามมาจนจบ เรารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรมากมาย ยังมีจุดบกพร่องหลายๆอย่าง ทั้งพล็อต ภาษา การดำเนินเรื่อง แต่อยากให้รู้ว่าเราพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ

 

PS. ส่วนเรื่องรวมเล่ม ถ้าใครยังอยากได้อยู่ กระซิบบอกกันนิดนึงง ฮาา บอกตามตรงว่าแอบหวั่นใจ 

ถ้ายังมีคนต้องการเราก็จะรวบรวมพลังแล้วจัดการแต่ง A boy ตอนพิเศษต่อ (ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องนี้คงจบแบบไม่สามารถแต่งตอนพิเศษได้อีก แต่อยู่ๆ ก็ดันปึง! แวบเข้ามาในหัวอีกจนได้ 555)

 

ขอบคุณมากๆค่ะที่คอยอยู่ข้างๆ คอยให้กำลังใจกันเสมอมา

ไว้เจอกันใหม่นะคะ

รัก.

NNEW

 

[เปลว แว๊บแว๊บ]

เฮ้ยยยยยย คนแต่งเหมือนไม่จบอ่ะ ค้างยังไงก็ไม่รู้ อ้ากกกกกกกกกกกกกก

[Lonelyนู๋โรนลี่]

จบแบบนี้ ฆ่ากันเลยทีกว่า
ไอเราก็อ่านอยู่ตอนบรรยากาศในรถเปลี่ยนไปก็แอบคิดว่า ไอ้ตาพี่จิมกลับมาแล้วเซอร์ไพรส์
ที่ไหนได้ !!!
เซอร์ไพรส์สุดๆเลยค่ะนักเขียน//ปาดน้ำตา
ทำไมคำประชดของเราถึงต้องเอามาเขียนด้วยยย แงงงงง
รอดนะเตอร์ ขอร้อง พรีสสสส
ปล.ถ้านักเขียนจะมีตอนพิเศษจริงๆ ขอแบบไม่จบแบบหนังฝรั่งนะ หรือแบบอย่างน้อยก็ขอให้มันเข้าใจอะไรกันมากกว่านี้หน่อย
นี่แบบค้างคามากกก  เหมือนจะรู้ว่าสมหวังก็แค่คู่ แบงค์น้ำ นุน่าจะไปมีคู่ในม.เอกชน ส่วน นิกซ์เบียร์น่าจะได้คู่กันหลังจากต้าหักอกเรียบร้อย แล้วก็คู่ต้าเองก็คงจะลงเอย แต่เตอร์ ไม่เอานะไม่ให้ตาย T_T (เอ๊ะ จะว่าไปก็เหมือนมันจะจบสมบูรณ์นี่นา>>ให้จิ้นเองชัดๆ!!//โดนเสย)
จบแบบนี้เหมือนแบบจะมี A BOY ภาค2 อะ ถถถถ
ปล2. ถ้าทำออกมาไม่เกิน300(ไม่รวมค่าจัดส่ง) ก็จะอุดหนุนนะจ้าาา (ตอนนี้แกลบของจริง)

[nunnan]

ไม่ได้สติ ก็ยังมีโอกาสรอดใช่ม่ะะะะ

ไม่ได้อ่านสะนาน เรื่องหน้าให้เตอร์เป็นนายเอกบางสิ อิอิ
  thank จ้าาา

[AMINOKOONG]

ทำไมเราสะใจปนสมน้ำหน้าเตอร์อ่ะ ดูจิตไปมั๊ย อิๆๆ

[HISY]

จบแบบนี้แทบกระอักเลือดตายกันเลยทีเดียว
เตอร์จะเป็นไรมากป่ะเนี่ย
แต่เข้าใจสภาพน้องนะว่ายังไม่พร้อมกับการมีรักอ่ะ
รอตอนพิเศษค่าาา

[mro]

อ้ากกกกกก ฟหกด่าสว45$;*9753#&(((//@378 ฮือออออออ

[kakaris]

จบแล้วอ้า ทำภาค2ด่วนเลย

ขอภาค2น้า

[•♀NoM!_KunG♀•]

นอคกลางอากาศ ^^!!

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

โห จบแบบนี้ ทำร้ายย สลบ//
bad end หลายเรื่องเลยอ้ะ 

รอตอนพิเศษ ภาษ2หรืออะไรก็ได้ เศร้าา+ค้าง

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านกันนะคะ

[naruxiah]

จบกัน แบบนี้นี่นะ??? แบบหนังสือที่เคยอ่านเลย จบแบบให้คิดต่อเอง

แต่เราต้องคิดเยอะอ่ะ เพราะ ต้ากะพี่จิมเป็นยังไงต่อไป? ไม่มีทางแล้วหรือยังมี?

เตอร์ตาย? ในส่วนของน้องต้า เราได้บทเรียนต่างๆมากมายจากน้องต้ามา โดยเฉพาะ ทอร์คสุดท้ายของคนเขียน

เป็นนิยาย เรื่องแรกเลยนะคะ ที่เราติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ ติดตามแบบตามติด ถ้าเรื่องนี้อัพ ฉันต้องรีบกดอ่าน

แบบเราว่ามันพีคๆมาตลอด มาแผ่วๆเอาตอนใกล้จบแต่เราก็ติดตามอ่ะ

พูดได้เต็มปากว่ารักเรื่องนี้เลย ขอใช้สิทธิ์คนรักเรื่องนี้ถามว่า "มันจบจริงๆแน่แท้แล้วใช้มั๊ย?"


  แต่เหนือสิ่งอื่นใด ขอบคุณสำหรับ ทั้งหมดของเรื่องนี้เลยนะคะ  

[loveaaa_somsak]

ชอบนะสำหรับตอนจบของเรื่องนี้ เป็นการจบที่แปลกและแตกต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆ ในเล้า

เรื่องราวไม่มีวันจบ ต้องดำเนินต่อไป เมื่อยังมีชีวิตอยู่

อยากอ่านเรื่องต่อไป แต่อยากให้เป็นเรื่องราวต่อจากเรื่องนี้

ขอบคุณคนแต่งครับ สำหรับนิยายเรื่อง ||||||||| A BOY ||||||||||

ตามอ่านมาตลอด ตามติดแบบมาราธอน อ่านกันข้ามปี

รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปครับ

[oaw_eang]

จบแล้ว T.T

[Ice_Iris]

the end


ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง


ไม่นะคเ้ายังค้าอยู่เลย

[jamlovenami]

เอิ่ม....//สะดุดลมกลางอากาศ = =

เป็นอะไรที่ค้างคาและ......เสียสมดุลแบบสุดๆ

ค่อนข้างชอบในเรื่องลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัวนะคะ

จริงๆตอนจบเนี่ย มันเหมือนจะให้กลับไปจิ้นเอง หรือถ้าไรต์มีต่อภาคสองก็คงจะดี ฮาา

          

[คุณหนูไฉไล]

จบแบบเบรคหัวทิ่มเลย 555+

เอาจริงนะ เป็นเราไม่ให้อภัยจิมหรอก แต่อีก 3 ปีข้างหน้าก็ไม่รู้อีกแหละ ใจอ่อนรับหมามาเลี้ยงแทนแล้วนี่ ของแทนใจมีชีวิตด้วย มันคงค่อย ๆ ขัดเกลาความโกรธจนหาย ไม่ได้ให้อภัยนะ แต่หายโกรธไง

จบแบบนี้ก็เท่ห์ดี ชีวิตคนจริง ๆ ไม่ได้ราบเรียบหรอกเนอะ

[nonamekeaw]

    ค้างได้โล้ไปเลย  จบเเบบนี้เหมือนไม่จบ เรื่องอีกมากมายที่อยากรู้ว่าเป็นยังไงต่อไป

อยากให้ไรเตอร์มาเเก้ปมที่ตอนนี้ยังค้างคาอยู่ เเต่ถ้าไรเตอร์ต่อภาค2  จะดีใจจนน้ำตาท่วมจอ

เเละขอขอบคุณมากๆที่เเต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา  อ่านเเล้วมีความสุขมาก ชอบน้องต้ากับพี่จิมที่สุดเย้ยยยยย ~~

[zuu_zaa]

จบได้ปวดใจน่าดู

[shoky_9]

จบแล้ว อ๊ากกกกกก  อยากรู้อีกเรื่องอีก 3 ปีข้างหน้าเป็นไงต่อ
ถ้ามีรวมเล่ม ขอตอนพิเศษหวานๆ ของจิมกับต้า เยอะๆเลยนะคะ
อยากอ่านตอนที่เค้าหวานกันค่ะ 

[YaMMy204]

ห้ะ????????????????


จบแล้ว....พยายามเปิดลงมาเรื่อยๆเผื่อเจอคำว่าล้อเล่น
แต่ไมัมี. อ้ากกกกกกกกกกก!!!!! เราตั้งใจอ่านจนจบทีเดียวตอนนี้7โมง กะลังจบพร้อมกับสิ่งที่รอคือ คนเขียนได้ทำร้ายจิตใจเรา แบบนี้....  เศร้าาาTT

[hibarihao]

ขอบคุณค่ะ ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ หักมุมมาก อ่านตอนจบปุ้บ อึ้งเลย ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ ยังไงถ้ามีภาคต่อก็จะตามอ่านนะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

จบแล้ว สำหรับเราถ้าถามว่าจบมั้ย? มันก็จบนะ
อาจจะไม่ใช่ตอนจบที่แฮปปี้แต่สำหรับเรื่องนี้มันดีที่สุดแล้ว
ชอบตอนที่ต้าความจำเป็นเด็กแล้วอยู่กับจิมนั่นล่ะโมเม้นท์น่ารักที่สุดเลย 
เรื่องเตอร์ตอนแรกก็โกรธนะ แต่พออ่านต้าเป็นเด็กแล้วเรียกหาแต่พี่ชาย
ไม่รู้สิมัน  ตัดมาตอนจบเลย55555 ที่เตอร์รถคว่ำขอเข้าข้างตัวเองว่าเตอร์ไม่ตายก็แล้วกัน
ส่วนจิมมกับต้าเราจะมโนว่าจิมกลับมาเมื่อไหร่สองคนนี้คงจะได้เริ่มต้นใหม่กันนะ 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ   

[benji]

the  end !!!!! เงิบเลยจ้า

เริ่มเรื่องแบบปวดใจ  จบลงแบบปวดตับ

อ่าาาาา บอกตามตรงว่าไม่ชอบเลยนิยาย bad end,sad end  มีหลายเรื่องที่อ่านไปสัก 3-4 ตอน แล้วแอบข้ามไปส่องตอนจบ

แต่เรื่องนี้ไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะมัวสนุกกับปมของตัวละคร สุดท้ายเลยขาขวิด

แนวเราคือ พระเอกมันจะปู้ยี่ปู้ยำ นายเอกยังไง หรือมันทั้งคู่จะเหลวแหลก drama ชนาดไหน สุดท้ายแล้ว มันก็ต้องจบสวย!

>>>>>อย่างไรก็ตาม ขอบคุณคนเขียนมากมาย สำหนับ เรื่องราวที่ได้ร้องเรียงออกมา สนุกมาก ภาษา การดำเนินเรื่องดีมาก

ทุกอย่างดีหมด ยกเว้น จอนจบ 55555
 

[Cady]

สนุกมากค่ะ ดำเนินเรื่องได้ดีมากๆ แต่เงิบตอนจบ