หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[Aomampapeln]

ไม่เป็นไรค่ะสู้ๆนะ

[หมูกระต่าย]

เข้าใจและเป็นกำลังใจให้นะคะ

[@Lucifer_Prince@]

ไม่เป็นไรหรอกคัฟ  ถ้าพี่แนนไม่ทิ้งเรา  เราก็ไม่ทิ้งพี่แนนหรอก  เป็นกำลังใจให้พี่แนนนะคัฟ^^

[tuktik_narak]

ต่อจ้าาา..........


ผมยืนเจ็บใจอยู่หน้าบ้านมันอยู่นาน ห่าเอ๊ยแล้วก็ให้กูปีนซะหลังเกือบหัก นี่ถ้าสะโพกกูใช้งานไม่ได้แล้วกูจะเอาอะไรไปทำให้เมียกูมีความสุขล่ะทีนี้

   แอ๊ดดดด

   ผมค่อยๆดันประตูปิดอย่างเบามือเมื่อเดินเข้ามาด้านใน ความรู้สึกด้านในกับด้านนอกโคตรต่างกันเลยครับ เหมือนผมข้ามมาสู่ขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น มันเย็นยะเยือกเหมือนคนที่คล้ายว่าหัวจะหลุดออกจากบ่าอยู่ตลอดเวลา เงาหัวก็หาไม่ค่อยจะเจอ เฮ้อ นี่ถ้าไม่ติดว่าบ้านหลังนี้มีหัวใจให้ผมต้องมาตามหาล่ะก็นะ ผมไม่มีวันเหยียบเข้ามาเด็ดขาด

   “เฮ้ย! ใครอ่ะ”

   “ป่ะๆ.....เปล่า...คะ..ครับ...” ผมยืนนิ่งกำลังจะเดินเข้าไปด้านในตัวบ้าน เสียงทุ้มติดแหบห้าวก็ดังขึ้นทักผมมาจากทางด้านหลัง

   ผมขาสั่นจนเยี่ยวจะราดไม่ได้กลัวคนด้านหลังนะครับแต่กลัวคนด้านในบ้านจะเอาผืนมาส่องหัวผม กูว่าแล้วๆ ว่าต้องโดนจับได้ตายแน่ กูตายแน่ๆ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยไอ้ริวด้วย

   “กูถามว่าใคร!” ยัง ยังจะตะโกนใส่กูอีกแค่นี้กูก็กลัวจนหัวหดละ

   “ผะ..ผม..คือ” ผมพูดไม่ออกครับ ไม่กล้ากันไปมองเลยอ่ะ

   “ไปซื้อข้าวขาหมูให้กูหน่อยดิ”

   หืมมมมม

   ในขณะที่ผมกำลังกลัวจนตัวสั่น คนข้างหลังผมก็ลงโทษผมโดยการใช้ผมไปซื้อข้าวขาหมูเหรอ?

   บ้าไปแล้ว!!

   “เอาน้ำแดงด้วยนะ แจ่บๆ” ได้ยินเสียงมันเคี้ยวน้ำลาย ผมค่อยๆหันไปมองที่มาของเสียง พอเห็นเท่านั้นแหละอยากจะปล่อยใยไปพ่นหัวมัน กูอยากจะเป็นสไปเดอร์แมนจริงๆ ไอ้ห่า นี่ถ้ากูกระโดดถีบขาคู่ได้โดยไม่หงายหลังนะ มึงไม่รอดกูหรอกไอ้ยาม!

   คิดดูนะครับว่าผมกลัวจนขี้เกือบแตก แต่ที่ไหนได้ยามของบ้านหลังนี้กลับนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้มีเปลผูกนอนอย่างสบายอารมณ์ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆหมั่นเขี้ยวดีดกะโหลกมันไปที

   ป็อก!

   “โทษฐานทำกูเสียมาดพระเอก” ผมพูดก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นมันพลิกตัว

   “สัส กูตกใจหมด”

   ผมผละมาจากตรงนั้นกลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านี้แล้วมันจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ไม่แปลกใจนะครับที่บ้านนี้ต้องมียามรักษาความปลอดภัย ดูๆแล้วก็มีอิทธิพลอยู่ไม่หยอกตอนแรกที่เดินเข้ามาผมก็สงสัยอยู่ว่ามันจะไม่มีใครมาดูแลหน้ารั้วบ้านเลยหรือไง แต่ตอนนี้ความข้องใจผมถูกไขแล้วครับ ในเมื่อคนดูแลบ้านตอนนี้กำลังเข้าเฝ้าพระอินทร์อย่างสบายอารมณ์

   นึกๆไปก็อารมณ์เสียนิดๆนะ ถ้าสมมติคนที่เดินเข้ามาในบ้านตอนนี้ไม่ใช่ผมแต่เป็นโจรขโมยล่ะจะทำยังไง ป่านนี้ยามคนนี้คงโดนฆ่าปาดคอคนในบ้านคงโดนฆ่าปิดปากกันยกครัวแน่ๆ เห็นทีผมต้องทำตัวเป็นว่าที่ลูกเขยที่ดีเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อตาแม่ยายในอนาคตผมให้รับรู้ แต่ก่อนอื่นผมขอผ่านด่านพี่ชายวิสกี้ให้ได้ก่อนนะครับ

   ถึงตอนนั้น ผมอาจจะรับรู้ได้ว่าเป็นยามแล้วโดนฆ่าปาดคอดีกว่าเป็นผัวน้องแล้วโดนลูกปืน

   แกร๊ก!

   ผมลองบิดลูกบิดเบาๆ โล่งใจที่ประตูไม่ได้ล็อคแสดงว่าไอ้เหนือมันวิ่งออกมาอย่างไม่ได้คิดจริงๆ มันไม่รู้ล่วงหน้านี่หว่าว่าผมไม่ได้มากับไอ้เขียนแต่ดูมันเลินเล่อขนาดนี้ ถ้านางฟ้าตัวน้อยๆของผมเป็นอะไรขึ้นมาไอ้เหนือหรือไอ้เขียนจะรับผิดชอบแทนผมครับ

   ผมค่อยๆย่องเบาเดินเข้าไปด้านในของตัวบ้าน ภายในมีแสงไฟสลัวๆเปิดไว้หนึ่งดวง บริเวณรอบๆมืดสนิทแต่ก็ยังพอมองทางเห็นบ้าง ผมเคยมารับวิสกี้ที่บ้านสองครังแต่ก็ในฐานะรุ่นพี่ที่รู้จักกัน ผมพอจำได้คร่าวๆว่าบ้านมันเป็นยังไง

   บ้านมันถึงจะปิดไฟไปแล้วก็ยังสวยงามเหมือนเดิม เฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งเน้นสีทองและแดงเป็นหลัก เคยถามมันว่าทำไมมันบอกว่าก็ทำตามความเชื่อคนจีนสีมงคล มารู้ทีหลังว่าม๊ามันเป็นจีนแท้ถึงได้หายสงสัย

   ผมตรงดิ่งไปที่บันไดโดยยังรักษาความเบาของฝีเท้าไว้ได้อย่างยอดเยี่ยม มันไม่ตลกเลยนะถ้าสมมติผมเผลอเดินเสียงดังหรือซุ่มซ่ามไปชนอะไรแตกแล้วบรรดาญาติพี่น้องมันลงมาเจอผม ถ้าผมไม่ตายผมยอมเกิดชาติหน้าเป็นลิงชิมแปนซีเลยเอ้า

   ค่อยๆเดินขึ้นชั้นสองบันไดไม้สักทองราวจับบันไดเป็นมังกรสองตัว ลำตัวยาวพาดไปจนถึงด้านบนสวยมากๆครับแต่มันใช่เวลาที่ผมควรจะมาสุนทรีกับบ้านคนอื่นตอนดึกๆดื่นๆแบบนี้ไหม

   คำตอบคือไม่

   ผมรีบก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นเลยครับ ไม่รู้สิยิ่งเข้าใกล้ห้องมันมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งหมดความกลัวมากเท่านั้น นี่หรือเปล่าที่เรียกว่าใจดีสู้เสือ อยากได้ลูกเสือต้องเข้าถ้ำเสือ

   ผมมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของคนที่ผมคิดว่าชาตินี้ผมคงรักใครได้ไม่เท่ามันอีกแล้ว มาถึงจุดนี้ผมคิดว่าจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้กลัวพี่วอดก้าเลยสักนิด เพียงแต่ผมกลัวในฐานะที่เขาเป็นพี่ชายของคนที่ผมรัก ผมกลัวว่าผมจะเป็นต้นเหตุทำให้มันต้องลำบากใจที่จะต้องมาทะเลาะกันเพราะผมที่เป็นคนนอก

   ผมรักวิสกี้มาก มากจนผมไม่อยากให้มันต้องเสียเลยแม้สักเรื่องเดียว ถ้าสมมติว่าสุดท้ายพี่ชายมันจะรับเรื่องของผมกับวิสกี้ไม่ได้ ผมก็จะยอมปล่อยมันไปนะครับเลือดย่อมข้นกว่าอะไรอยู่แล้วแต่ถ้าเขาจะมาบังคับให้ผมเลิกรักมันผมคงทำไม่ได้

   และผมก็จะไม่ทำด้วย

   ก็อกๆๆ

   ผมเคาะเบาๆ กลัวว่าคนในบ้านจะตื่น ไร้เสียงตอบกลับ ผมยืนอยู่ตรงนั้นนานเกือบๆสิบนาทีไม่ได้เคาะอีกรอบนะครับคิดว่าถ้ามันได้ยินมันต้องมาเปิดประตูหรือตะโกนถามสิแต่ถ้าเงียบแบบนี้คือมันคงหลับไปแล้ว และถ้าเป็นแบบนั้นผมก็จะยืนอยู่อย่างนี้จนกว่าไอ้เหนือจะกลับมา

   ผมคิดถึงมันมากนะครับ อยากกอด อยากจูบ แต่ผมก็ไม่อยากตะบะแตกทำอะไรมันในอตนที่เราต้องแยกกันอยู่แบบนี้ ยิ่งผมสัมผัสมันมากผมก็ยิ่งคิดถึงมันมากเพราะฉะนั้นถ้ามันหลับไปแล้วจริงๆก็ถือว่าเป็นเรื่องดีละกัน แค่ผมได้มาจับบานประตูห้องนอนแค่นั้นผมก็ดีใจแล้วจริงๆครับ

   “เฮ้อ แดกแห้วแล้วกันนะมึง” ผมได้แต่ปลอบใจตัวเอง

   มันเป็นคนแรกเลยนะครับเนี่ยที่ผมยอมยืนคิดถึงมันอยู่หน้าประตูห้องโดยที่ไม่เข้าไปแตะต้องตัว ผมกลัวผมอดใจไม่ไหวอ่ะ เพราะรักหรอกนะถึงยอมให้ขนาดนี้ มันจะรู้เปล่าน้า

   ผมทรุดนั่งลงที่หน้าประตูห้องมัน แนบหัวไปกับประตูไม้เย็นๆที่มีไออุ่นของมันลอยออกมาจางๆ ผมหลับตาจินตนาการว่ามันนอนหนุนตักผมแค่นี้ก็ยิ้มได้แล้วครับ ความสุขของผมนอกจากครอบครัวแล้วก็มีมันเนี่ยแหละ

   แกร๊ก!

   ตึง!

   “เฮ้ย เชี่ย!”

   ผมหงายหลังอย่างแรงเมื่อประตูที่ผมพิงหลับสบายๆถูกเปิดออกด้วยฝีมือคนด้านใน ผมลืมตาเงยหน้ามองคนที่ยืนจับลูกบิดค้ำหัวผม สายตาเราจ้องกันเหมือนโลกหยุดหมุน สรรพสิ่งรอบข้างเงียบแบบประมาณว่าโลกทั้งใบมีแค่เราสองคน

   “มะ..มึง” มันเรียกตะกุกตะกัก หน้าตามันตื่นแบบตกใจสุดๆที่เห็นมานอนเล่นอยู่หน้าห้องนอนของมัน

   “เอ่อ.....ยังไม่นอนเหรอ” พูดไปแล้วอยากจะตบปาก คำถามโง๊โง่ก็ถ้ามันนอนแล้ว แล้วมันจะมาเปิดประตูได้ไงล่ะ

   “อืม” มันพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ แต่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก

   ไม่ได้เจอหน้ากันมาหนึ่งวันเต็มๆ เหมือนน้อยนะครับแต่สำหรับผมมันยาวนานมากๆ ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มันเงยหน้ามองผมเพราะตัวเองเตี้ยกว่าก่อนที่ผมจะเห็นว่ามันกำลังร้องไห้

   “ขี้แยเอ๊ย” ผมขยี้หัว มันกัดปากนิดๆก่อนจะระดมเข้ามาทุบอกผมรัว โคตรเจ็บและจุกแต่ผมก็ยืนเฉยๆปล่อยให้มันทำไป

   ผมรู้ว่ามันคงอึดอัดใจและต้องการหาที่ระบาย หน้าอกผมคงเป็นที่ที่เหมาะที่สุด ผมเพิ่งเห็นประโยชน์ก็วันนี้นอกจากจะไว้ให้วิสกี้ซุกเวลาหนาวได้แล้วยังเป็นกำแพงให้วิสกี้ปล่อยมัดระบายความเครียดได้อย่างดีอีกต่างหาก

   “ฮึกๆ...ฮืออ....ปึก..ปั่ก!.....ฮืออ...ปั่กๆ” ผมเริ่มเจ็บและรู้สึกทนไม่ไหว ไม่ใช่ว่าโกรธนะครับแต่ไม่ไหวเพราะผมทนคิดถึงมันไม่ไหวแล้ว

   จะเรียกว่ารังแกคนร้องไห้เสียใจก็ยอมละวะงานนี้

   “อื้ออ...อ่อย” มันพูดอู้อี้แต่ผมไม่สนใจจะฟังแล้ว ผมระดมจูบมันไปทั่วใบหน้าก่อนจะมาจบที่ริมฝีปาก กลิ่นกายหอมๆของมันก็ยังติดอยู่ไม่จางถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะค่ำแล้วก็เถอะ

   เราแลกจูบกันอย่างแรง ความคิดถึงมันผลักดันทำให้อารมณ์พวกเราขึ้นง่ายกว่าปกติ ผมดันร่างมันกลับเข้ามาในห้องแต่ก็ไม่ลืมลงกลอนล็อคประตูอย่างดี แหมขนาดนี้แล้วต้องระวังนิดนึงครับแค่เข้ามาจวกลูกสาวเขาถึงบนบ้านก็เสี่ยงหัวหลุดมากพอแล้ว

   “กูคิดถึงมึง” มันพูดตอนผมจับให้มันมานั่งซ้อนตัก คราวนี้มันดูว่าง่ายมากครับ นั่งนิ่งๆเฉยๆเพราะถ้าเป็นปกติมันคงถีบผมติดข้างฝาบ้านที่ให้มันมาทำอะไรเหมือนผู้หญิงขนาดนี้

   “พี่คิดถึงวิสกี้มากกว่าอีก” ผมบอกก่อนจะค่อยๆเช็ดน้ำตาให้

   เราไม่พูดอะไรกันสักพักมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สิมันเป็นความรู้สึกที่แบบว่าแค่เห็นหน้าก็อิ่มแล้ว ผมอยากกอดมันแบบนี้ตลอดไม่ยอมปล่อยมือ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะมีสิทธิ์นั้นหรือเปล่า

   “ว่าแต่มาได้ไง” มันถาม ผมกระชับเอวมันให้แน่นขึ้นมันซบหัวมาที่บ่าของผมเหมือนอ้อน แต่ผมรู้ดีว่ามันกำลังเหนื่อย

   “มากับไอ้เขียนไง”

   “อืม” แล้วก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

   “วิสกี้” ผมเรียก

   “ฮึ” มันครางรับสั้นๆ ผมลูบแผ่นหลังมันขึ้นลงคล้ายๆปลอบประโลม บ่งบอกว่าผมยังอยู่ตรงนี้อยู่ข้างๆมันเสมอ

   “ถ้าพี่วอดก้าเขาไม่ยอมรับ วิสกี้หนีไปกับพี่ไหม” ผมแกล้งถามผมไม่ได้ต้องการคำตอบว่าตกลงหรอกนะครับ ผมอยากให้มันเลือกครอบครัวนั่นแหละ เพียงแต่ว่าการที่ผมชวนมันแบบนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคำสัญญาว่าผมจะมีมันเพียงคนเดียว ผมยังรอมันเสมอและผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน

   “บ้าสิ อั่ก!” มันทุบหลังมาทีหนึ่งจุกเลยครับ ตัวก็เล็กแต่ทำไมแรงเยอะจังวะ

   “ง่วงไหม นอนเถอะเดี๋ยววันนี้จะนอนกอด” ผมดันตัวมันให้นอนราบไปกับเตียงก่อนจะตามลงไปนอนกอดมันจากข้างหลัง

   มันจับท่อนแขนผมแน่นคล้ายๆว่ากลัวผมจะหายไป ผมยิ้มเวลาวิสกี้มันอ้อนมันน่ารักกว่าใครทั้งหมดตั้งแต่ผมคบมา มันน่ารักที่สุดในสายตาของผมแล้วครับ ที่ผมพูดนี่ก็ไม่ได้หลงอะไรมันหรอกนะ

   “ง่วงแต่ไม่อยากนอน” มันพูด กูเริ่มเอะใจแล้วถ้ากูคิดแบบลามกนี่คือมึงชวนกูจ้ำจี้ใช่ไหม

   “นอนๆ อย่ามายั่ววันนี้จะนอนกอดเฉยๆ” ก็ไม่ได้เป็นคนดีหรอกนะเพียงแต่ว่าผมไม่อยากทำอะไรตอนที่มันกำลังจิตตกอยู่ในช่วงเสียใจไรงี้ ผมอยากกอดมันให้กำลังใจมันมากกว่ามาคิดเรื่องใต้สะดือ แต่..แต่!!

   แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่คิดแบบผมนะ ไอ้เราก็อุตส่าห์จะเป็นคนดีแต่เปล่าเลย มันค่อยๆดันสะโพกมาเบียดกับน้องชายผมเบาๆไอ้เราก็ดอกมันแน่นซะด้วยจะขยับหนีก็ไม่ได้

   “ไม่คิดถึงหรือไง” มันถามเสียงแหบนี่น่าจะเกิดจากไม่สบายแต่ทำไมกูถึงฟังเป็นเสียงยั่วยวนได้วะ

   “คิดถึงสิ แต่วันนี้ไม่อยากทำอยากมาเป็นผ้าห่มเฉยๆ อื้มม....วิสกี้” ไม่ครางไม่ได้เมื่อมันมาจับเข้าที่น้องชายผมไม่แรงแต่ลูบผ่านไปมาก็ทำเอามันตื่นอยู่เหมือนกัน

   “ไม่อยากจริงอ่ะ” ดูมัน

   “เราล่ะอยากหรือไง” ผมแกล้งเย้าก็ถ้าเป็นเวลาปกติมันคงด่าผมกลับมาสักชุดข้อหาพูดจาหยาบคายทำให้มันเขิน แต่เหมือนว่าตอนนี้จะสลับกัน

   “อยาก...มาก” แค่นั้นความดีในตัวผมก็แตกกระจุยกระจายเลยครับ ผมพลิกมันลงข้างใต้แล้วห้มลงปิดปากสวยๆของมันทันที ไอ้นี่ก็เหมือนจะรออยู่แล้วยกมือคล้องคอให้ผมเข้าไปใกล้มันมากกว่าเดิม

   “อื้มมมม”

   เสียงจูบเราลั่นห้อง แลกจูบกันนานมากจนเจ้าตัวคงไม่พอใจยกเข่าขึ้นมาดันที่เป้ากางเกงผม ผมนี่สะดุ้งเลยจากที่น้องชายผมตื่นแบบครึ่งๆกลางๆตอนนี้ผงาดเป็นมังกรบินแล้วครับ

   “อ๊ะๆ....อื้มมม…..อื้อๆๆๆ....อ๊า” มันครางลั่นเมื่อผมปลดกระดุมเสื้อมันแล้วแหวกออกข้างก่อนจะก้มลงดูดหัวนมมันจนเกิดเสียง มันแอ่นตัวเข้าปากผมอย่างเสียวซ่าน อีกข้างผมก็ใช้นิ้วบีบจนขึ้นไต ดูวิสกี้จะมีอารมณ์มากกว่าปกติมันทั้งบิดตัวส่งเสียงดัง แถมยังให้ความร่วมมือกับผมอย่างดีสุดๆ

   “เร็ว...อึก..เข้า” มันเร่งผม

   ผมเงยหน้ามองมันก็ยิ้มกริ่ม น่ารักมากอ่ะมันตอนนี้ หน้าแดง หูแดง ปากเจ่อจากรสจูบ จนผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เลื่อนตัวลงปลดกระดุมและดึงลงทั้งกางเกงและชั้นในให้พ้นขาขาวๆของวิสกี้

   มันยกสะโพกขึ้นช่วยผมอย่างรู้งาน ผมมองของตรงหน้าที่สั่นระริกเชิญชวนผมอย่างหื่นๆ มันถีบมาทีเกือบโดนหน้า เมียครับเล่นแรงนะ

   “มองอยู่ได้ เดี๋ยวเปลี่ยนใจแล้วมึงจะรู้สึก” มันขู่ นี่มันขู่ผมหรือครับได้ครับน้องเดี๋ยวพี่จัดให้ เอาให้มันครางอ้อนผมทั้งคืนเลยคอยดู

   “หึหึ”

   “ไอ้....อ๊า!!!!......อื้มมๆๆ...อื้ออ” มันกำลังจะด่าแต่ผมก้มลงใช้ปากกับน้องมันก่อน จากด่ากลายเป็นครางลั่นเลยครับ ยิ่งมันร้องอารมณ์ผมยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้ผมเริ่มเจ็บน้องชายตัวเองละ มันขยายอยู่ในกางเกงแน่นมากอยากปลดปล่อย ผมรีบรูดขึ้นลงอย่างเร็วใช้มือช่วยด้วยจนสุดท้ายวิสกี้ก็ปล่อยน้ำใส่ปากผม

   “จัดเต็มเลยนะ” ผมพูด มันเอียงหน้าหนีคงอายล่ะมั้งสงสัยสติเริ่มกลับมาจากโดนไปดอกแรก

   ผมยืนขึ้นปลดพันธะออกจากร่าง มันมองมาที่ผมส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้ ยิ่งมันมองเท่าไหร่น้องผมก็ขายมากเท่านั้น มันเลื่อนมือไปจับที่น้องชายของตัวเอง ผมยืนมองมันนิ่งๆ มันรูดขึ้นลงช้าๆ น้ำรักก่อนหน้าที่ยังติดอยู่ก็เปื้อนไปทั่วดูแล้วก็ให้ความเซ็กซี่ไปอีกแบบ มันเอามืออีกข้างส่งนิ้วเข้าปาก ดูดดัง ‘จ๊วบ’ ก่อนจะเลื่อนลงต่ำไปตามๆกัน ผมยืนมองด้วยหัวใจที่เต้นระทึก แต่ก็ยังไม่กระโจนเข้าใส่ทั้งๆที่อยากแสนอยาก ผมอยากดูว่ามันจะทำอะไร

   “อื้มม” มันปิดตาทำหน้าครางอย่างเซ็กซี่ เมื่อส่งนิ้วชี้และนิ้วกลางที่ดูดเมื่อกี้สอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเอง

   พระเจ้า!! นี่มันกำลังช่วยตัวเองให้ผมดู

   “วะ...วิสกี้” ผมครางเสียงแหบ น้องผมนี่เต้นระบำเลยครับ อารมณ์แบบกูทนไม่ไหวแล้วอยากสอด อยากตอด อยากกระแทก

   “อะ..อื้อๆ....พะ...พี่ริว...มา...อึก...สิ”

   เท่านั้น แค่ประโยคนั้นผมกระโดดทับตัวมันอย่างไว จับมือมันขึงขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้าง ขามันเกี่ยวเข้าเอวผมและรัดแน่น น้องชายเราทั้งคู่สัมผัสโดนก่อนมันร้อนจนยากจะอธิบาย

   “อย่ายั่ว” ผมกัดฟันพูด มันยิ้มจงใจขยับให้น้องชายเสียดสี

   แม่ง! ไม่ไหวละ จัดเลยละกัน

   “อ๊าก!!! จะ...เจ็บ” มันร้องลั่นเมื่อผมจับน้องชายเข้าช่องทางมันทีเดียวจนมิด ไม่มีการใช้นิ้วหรือสารหล่อลื่นอะไรช่วยทั้งนั้น เพราะเมื่อสักครู่ก็เห็นอยู่ว่ามันใช้นิ้วตัวเองช่วยไปแล้ว

   ผมก้มลงมองหน้ามันชัดๆแต่ยังไม่ขยับตัวนะครับ ยังไงก็สงสารเห็นมันน้ำตาไหลคงจะเจ็บมาก จนผมต้องถามมันว่าอยากให้ทำต่อหรือเปล่า

   “ทะ...ทำ...อื้อ” มันตอบเอาแขนมาโอบผมไว้ด้วยเหมือนว่าจะไม่ให้ผมไปไหนได้
   ผมเริ่มขยับ ก้มลงไปจูบปากมันมือก็ขยี้ที่จุกนมทั้งสองข้างมันสลับไปมากับปาก อยากทำให้มันเจ็บน้อยลงเพราะฉะนั้นต้องเพิ่มความเสียว

   “อ๊าๆ” มันครางเสียงหวานอยู่ข้างหู ผมขยับกายเร็วขึ้น

   ผมรู้สึกว่าตอนนี้วิสกี้ตัวมันไม่ติดกับพื้นเตียงแล้วครับ ทั้งเอวทั้งตัวลอยขึ้นเหนือพื้น สะโพกมันส่ายรับการกระแทกของผมทุกช่วงจังหวะ ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเสียวแต่ยังไงก็ยังน่ารักสำหรับผม มือไม้มันปัดไปมาจนหมอนตกลงพื้นทั้งสองใบก่อนจะจิกผ้าปูที่นอนแน่นจนผมกลัวว่าผ้าจะขาดติดมือมันมา ยิ่งผมทำมันแรงมันยิ่งตอบสนองกลับมาร้อนแรงเป็นสองเท่า
   
   เราแบ่งรับแบ่งสู้กันสุดฤทธิ์ มีเท่าไหร่ใส่ให้มันเต็มๆ มันก็รับเต็มๆแบบไม่ปล่อยผ่านเหมือนกัน

   “วิสกี้ มึงจะ...ตอด..ไปไหน”

   “ไป..อึกๆ...สวรรค์...อ๊ะๆ..มั้ง...ไอ้สัส!” มันทุบผมมาเต็มเบ้าตา แต่ยังอ้าปากครางเสียงหลงต่อไป

   พั่บๆๆๆๆๆ

   เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นแซงหน้าเสียงเครื่องปรับอากาศ ยิ่งได้ยินขนนี้ยิ่งตั้งชัน เสียวครับอะไรก็ตามที่เป็นวิสกี้ นั่นคือยาปลุกเซ็กส์ดีๆนี่เอง

   “ไม่ไหว...อื้อ..เร็วๆ” มันบอก ผมจัดให้

   พั่บๆๆๆๆ

   ผมเร่งความเร็วซอยถี่ยิบจนมันหัวสั่นหัวคลอน ผมจับเข่ามันให้แยกออกกว้างขึ้นโน้มไปข้างอีกนิดแล้วเดินเครื่องเต็มกำลังมันอ้าปากแต่ไม่มีเสียงคงจุกพอโดนท่านี้

   “อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันร้องลั่นเมื่อน้ำมันทะลักไหลเปื้อนหน้าท้องทั้งผมและมัน

   ผมกระแทกเข้าตัวมันอีกสามสี่ครั้งเร็วๆก่อนจะปลดปล่อยตามมันไปติดๆ ผมค่อยๆผ่อนแรงลงแต่ยังขยับเสียดสีมันอยู่ มองเห็นน้ำรักของผมไหลย้อนออกมาจากทางด้านหลังของมันแล้วก็นึกหื่น แต่รอบเมื่อสักครู่ก็ใส่แรงไปเยอะเหมือนกันยอมรับเลยครับว่าหอบ

   แฮ่กๆ

   “พี่ริว” ผมกำลังจะดึงน้องชายตัวเองออก แต่มันกลับยกขาเกี่ยวเอวผมไว้ นึกในใจว่ากูได้ออกแรงอีกแน่แล้วก็ไม่ผิด

   “หืม”

   “อื้มมมม....อ๊า...พี่ริว....ต่อนะ” วิสกี้มันพูดผมนี่อยากจะอัดคลิปเสียงเก็บไว้ฟังซะจริงๆ ของแบบนี้ไม่ได้หากันง่ายๆเลยนะครับ ถ้าไม่เสียวจริงอย่าหวังว่ามันจะเรียกผมพี่ด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่ขนาดนี้

   “อึก” ผมสะดุ้ง เมื่อวิสกี้มันยกตัวลอยขึ้นหมุนสะโพกทั้งที่น้องผมยังคาอยู่ที่รูมัน จากเหนื่อยๆในตอนแรก ตอนนี้เกิดอารมณ์อีกแล้วจะหอบจะเหนื่อยช่างมันถือคติตายคาอกเมียริวยอม

   พอจับเอวยึดได้ก็ใส่เครื่องเดินหน้าอย่างเร็วไว แหมตอนแรกไอ้เราก็อยากจะจบแค่รอบเดียวแล้วให้เมียได้นอนพักผ่อนสบายๆอ่ะนะ แต่ดูเหมือนคนที่ไม่พอก็จะเป็นเมียเรานี่แหละ แล้วผมจะปฏิเสธอะไรเขาได้ ในเมื่อเขาเริ่มมาแบบนี้ผมก็คงต้องทำตามอย่างเดียวล่ะครับ

   “อ๊ะๆๆๆๆๆ......อื้อๆๆๆ”


TBC___________________



นักเขียนขอเม้า

ขอกำลังนิดนึงนะจ้าาาา ><

 

[หมูกระต่าย]

ให้กำลังใจคนเขียนหมดใจไปเลย


เขียนได้เร้าใจมาก  ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้วคืนนี้ ยาวไป!!!!

[Nano PL]

 

วิสกี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก มาเต็มมากกกก


ถึงนักเขียน

เอาใจไปเร้ยยย 5555

[@Lucifer_Prince@]

ว๊ากกกกกรอบที่แล้วเขียนเหนือก็ว่าแซ่บนะ  รอบนี้ก็แซ่บเหมือนกัน  วิสกี้นางเริ่ดมาก  เรียกร้องสุดๆ  เป็นกำลังใจให้พี่แนนคัฟ^^

[tuek]

คู่นี้ก็ไม่ต่างจากเขียนเหนือเลย

[Eliz]

ชอบวิสกี้มาดนี้อ่ะ อ้อนมากๆๆๆๆๆ

ถึงจะต้องเจออะไรอีกมาก ก็เป็นกำลังใจให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ

[liza sarin]

ฟ้าสางบนร่างเธอ 

[KaeM_PonG]

   

วิ ส กี้ ร้ อ น แ ร ง ม า ก น ะ ห นู

[Aomampapeln]

ตื่นเต้นไปด้วยเลยอ่ะกลัววอดก้าจะกลับมาเจอ^^"

[na-au]

คนแก่พึ่งรู้ว่า "ความห่างไกล ระยะทาง กาลเวลา ทำให้ต่อมหื่นของหลาน ๆ ทำงานได้ดีเยี่ยม 

ออกกำลังกายวันละนิด ระวังเอวเคล็ดนะ    คนแ่ก่เป็นห่วง 

 

[hembetaro]

 

วะฮ่าฮ่า....อิพี่ริวนึกว่าจะแห้วซะแร้ว

[GGG24]

 

วิสกี้   

นายร้อนแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!

[yowyow]

 

[gboykung]

 

[Apple_matinie]

มัน ยอด มาก

[Mafiaziip]

 

คิดถึงมากๆเลย รอลุ้นกันต่อไป

 

[maytarapat]

ขอเลือดกรุ๊ปเอด่วน
เลือดไหลหมดตัวแล้ว

[KilGharRah]

วิสกี้จัดเต็มจริงๆ สงสัยจะคิดถึงมาก 

ว่าแต่..อีกคู่นี่เป็นยังไงบ้างแล้วนะ

[tuktik_narak]

ตอนที่29

   เหนือ พาร์ท

   “กินอะไรดี” ผมถามในขณะที่เดินผ่านร้านอาหารมากมายที่ห้างใจกลางเมือง เลือกเองไม่ถูกครับมันเยอะเกินแล้วผมเองก็อยากกินทุกอย่างด้วยเลยตัดสินใจถามคนข้างตัว

   “ตามใจสิ ตามใจทุกอย่างเลย” มันตอบมาแบบนี้ไม่พอนะยังมาทำตาวิ้งๆใส่ผมอีกต่างหาก ไอ้ห่าอย่ามาหื่นนอกสถานที่แบบนี้นะ

   “งั้นกุ้งมังกรสักสิบตัว” ผมแกล้งแหย่รวยดีนักแดกแพงๆแม่งเลย

   “ไม่มีปัญหา” ตอบหน้าตาย ผมหมั่นไส้เลยเตะขามันไปที

   มันหัวเราะที่เห็นผมงอแงเป็นเด็กๆ เมื่อคืนมันนอนไม่พอนี่ครับวันนี้ผมก็เลยจะหงุดหงิดง่ายกว่าปกติ แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้มันกลับไม่รู้สึกผิดเลยนะแถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ดูมันทำดิ

   “หน้างอแล้ว ไม่น่ารักเลย” มันว่ายื่นมือมายืดแก้มผมทั้งสองข้าง

   “เจ็บนะ!” ผมพยายามเอามือมันออก เจ็บจริงๆนะครับมันไม่ได้ดึงเพื่อหยอกแล้วเนี่ย อันนี้ดึงเอามันส์ละ

   “หึหึ” มันขำผมมองค้อน

   “ไปๆ หิวไม่ใช่หรือไง” มันจัดการลากผมเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง ได้ที่นั่งมันก็สั่งมาให้ผมเกือบทุกอย่างเรียกว่าจัดเต็มมาก แต่ผมไม่ซีเรียสนะผมว่ามันคงกินหมดล่ะเพราะปกติมันไม่ใช่คนที่จะมาฟุ่มเฟือยกับเรื่องอาหารการกินแบบนี้สักเท่าไหร่ เอาตรงๆนะชีวิตปกติมันนี่ดูไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามีตังค์มัธยัสถ์สุดๆ มีวันนี้แหละที่มันเป็นคนเลือกเข้ามาร้านนี้ซึ่งดูไม่น่าจะเป็นไปได้เลยแต่มันกลับเป็นไปแล้ว

   “เดี๋ยวมานะ” มันบอกผมตอนที่เรากำลังรอหารยกมาเสิร์ฟ ผมพยักหน้าให้มันไปคงไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้งครับและอาจจะเลยไปสูบบุหรี่ด้วย ช่วงนี้ผมเห็นมันสูบน้อยลงนานๆครั้งแต่ถ้าช่วงที่มันต้องทำงานหนักๆไม่ได้นอนตอนนั้นแหละจะเป็นอะไรที่แบบว่าผมไม่อยากจะไปห้องมันเลย เหม็นแต่กลิ่นเหล้ากับกลิ่นบุหรี่ แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะครับเพราะรู้ว่านิสัยปกติของมันไม่ได้เป็นแบบนี้จะเป็นเฉพาะช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น

   ผมนั่งคิดนั่นนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงแต่พอนึกย้อนกลับไปถึงคนที่บ้านความเขินความอายก็หายไปเหลือแต่ความกังวล

   ผมมาอยู่กับพี่เขียนตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆเกือบจะบ่ายโมงผมยังไม่ได้เหยียบกลับเข้าไปในบ้าน ไม่รู้ว่าวิสกี้มันจะเป็นยังไงยังไม่ได้โทรกลับ พอพี่เขียนมันเห็นสีหน้าผมไม่ค่อยดีมันก็บอกกลับมาว่า ‘อยู่กับกูไม่ต้องกลัวอะไร’ ก็หล่อดีอยู่อ่ะนะแต่ตอนอยู่เสม็ดใครไล่ให้กูกลับพร้อมพี่วอดก้าวะ

   เมื่อตอนเช้ามืดก่อนที่ผมจะได้นอนหลับ ผมถามพี่มันว่าจะเอายังไงต่อไปยังจะให้ผมกลับไปอยู่ในกรงทองเหมือนเดิมหรือเปล่า ผมลุ้นคำตอบพี่มันอยู่นานมากเพราะถ้าผมเป็นนกพอได้กลับมาอยู่กับเจ้าของที่เป็นที่รักผมก็ไม่อยากกลับไปอยู่ในกรงเดิมๆที่มีแต่ข้อห้าม สะดวกสบายแต่มันไม่สุขใจ

   สุดท้ายพี่มันก็บอกว่าการหนีหรือการรอคอยมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เราสองคนนอนกอดกันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมรักพี่วอดก้ามากนะรักทั้งสามคนพี่น้องนั่นแหละถึงจะเป็นแค่ญาติแต่ก็สนิทกันมากจนคำวาญาติมันใช่กับผมไม่ได้ เราโตขึ้นมาพร้อมๆกันพ่อแม่ผมกับป๊าม๊าวิสกี้สอนให้เรารักกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันออกมา ผมไม่มีพี่น้องที่ไหนเลยรู้สึกเหมือนว่าพี่เวอร์มุธและพี่วอดก้าเป็นพี่ชายผมจริงๆ

   ผมพูดตรงๆเลยนะครับ ตอนนี้ผมยังมองไม่เห็นอนาคตว่ามันจะจบลงด้วยทางไหน แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจจะทำตอนปัจจุบันนี้ก็คือผมจะสู้เพื่อคนที่ผมรักบ้าง วันข้างหน้าจะจบยังไงช่างมันแต่ในปัจจุบันให้เราได้อยู่ด้วยกันนานที่สุดก็พอ

   “เสิร์ฟอาหารครับ” พอดีกับเสียงพนักงานดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ผมส่งยิ้มให้น้อยๆ มองอาหารบนโต๊ะแล้วตาโตเยอะกว่าที่คิด ผมยังนั่งนิ่งเหมือนเดิมกะว่ารอพี่เขียนมาก่อนแล้วค่อยลงมือ

   “ขอโทษนะครับ โต๊ะเต็มแล้วขอพวกเรานั่งด้วยได้ไหม” ผมหันไปมองตามเสียงก็ตาโต

   “ไอ้ห่ากี้!” มันหัวเราะเดินจับมือกับพี่ริวไปนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามผม มองเลยไปด้านหลังเห็นพี่เขียนเดินยิ้มๆตามเข้ามา

   “นี่รู้กันก่อนแล้วใช่ไหมเนี่ย” ผมโวยวายใส่พี่เขียนเมื่อมานั่งจุมปุกที่ข้างๆ

   “ฮ่าๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะ

   ผมหน้างอรู้ตัวเลยงอนแล้ว จะไม่ให้ผมงอนได้ยังไงเมื่อกี้ผมตกใจมากนะครับถ้าไม่หันไปมองผมคิดว่าเป็นพี่วอดก้าซะอีก รังสีบางอย่างมันแผ่มาโดนตัวบอกว่าต้องเป็นใครสักคนที่ผมรู้จักแน่ๆ เป็นไงโคตรเทพเลยมะแต่ในวินาทีแรกผมไม่ได้คิดว่าเป็นวิสกี้ไงคิดว่าเป็นพี่วอดก้าซะอีก ตกใจแทบตาย แม่ง! งอน!

   “ทำหน้างออีกละ” ไอ้ตัวข้างๆมันพูดพร้อมยื่นปลาดิบมาจ่อที่ปาก

   “อ้ำ! ยังจะพูดอีก” ผมก็อ้าปากรับนะครับไม่ได้ว่างอนแล้วแสดงว่าไม่แดก ใครจะทำแบบนั้นกันครับหิวจะแดกควายทั้งตัวอยู่แล้วเพราะฉะนั้นงอนส่วนงอน กินส่วนกิน

   “โอ๊ย! ไอ้ห่าแกล้งกูหรือไง!” ผมแกปากไม่ต้องอายมันแล้ว คิดดูดิมันเอาปลาแซลม่อนของโปรดผมมาป้อนนะแต่เสือกจิ้มวาซาบิซะท่วมปลา ไอ้เราก็ไม่ทันมองอ้าปากรับอย่างเดียว อื้อหือขึ้นตาเลย

   “นึกว่ามึงจะชอบ” มันตอบพร้อมส่งแก้วน้ำมาให้ผมดื่ม แต่คืออีวาซาบิเนียมันไม่ได้เผ็ดไงอาจจะแก้ด้วยน้ำไม่ได้ ต้องรอครับเดี๋ยวก็หายเจ็บใจจริงๆ

   “ชอบพ่องงงงง”

   “ฮ่าๆๆๆ” สองผัวเมียมันหัวเราะเยาะผม เดี๋ยวเถอะมึง

   “ว่าแต่...มึงไอ้เขียนเราจะเอาไงดีวะ” พี่ริวถามเพื่อนตัวเองหลังจากกินกันไปได้สักพัก ผมกะไอ้กี้ชำเลืองมองคนข้างตัวพร้อมๆกันแบบไม่ได้นัดหมายผมเห็นสายตาวิสหี้มันวูบไหว ผมว่ามันคงรักพี่ริวมากอ่ะครับเพียงแต่ว่ามันไม่แสดงออกก็เท่านั้น แตผมเชื่อว่าพี่ริวมันได้มองจ้องเข้าไปในดวงตาวิสกี้พี่มันจะรู้ได้เอง

   แต่ไม่ใช่แค่วิสกี้นะครับ...แม้กระทั่งผมเองก็เป็นเหมือนมัน

   “เอาอะไร” พี่เขียนถามแบบสบายๆมือยังคีบอาหารตรงหน้าเข้าปาก

   “ก็เรื่องไอ้เด็กสองตัวข้างๆเรานี่ไง” สำลักน้ำซุปกูไม่ใช่กระต่ายขนปุกปุยนะมาเรียกเป็นตัว บ้าจริง!

   “ก็......” เออ..ก็อะไรล่ะกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวหมดละเนี่ย

   “เออ เอาไง” พี่ริวถามย้ำถึงจะดูบ้าบอแต่มันก็ดูจริงจังได้ในบางเวลา

   “ก็ไม่เอาไง ปล่อยมันไว้เงี้ย”

   เคร้ง!

   “เฮ้ยย ไอ้เหนือมึงใจเย็น” เสียงวิสกี้มันร้องขึ้นมาแต่กูหูหนวกละไม่ฟังใครทั้งนั้น

   “กูให้มึงตอบใหม่” ผมบีบคอพี่เขียนอยู่จับเขย่าๆแต่ไม่ได้ออกแรงบีบนะครับ กลัวมันตายเดี๋ยวหาผัวใหม่ไม่ได้

   โป๊ก!

   “โอ๊ย!” ผมปล่อยมือจากคอพี่มันมาจับหน้าผากตัวเอง มันดีดหน้าผากผมอ่ะ

   “คลุ้มคลั่งอะไร”

   “ก็มึงบอกจะปล่อยกูอ่ะ” ผมเริ่มอ่อนไวมากจริงๆแล้วครับ เหมือนตัวเองน้ำตาจะไหล

   “คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปได้หรือไง กินๆ...” มันบังคับให้ผมกิน แต่ผมไม่นั่งจ้องหน้ามันอยู่แบบนั้นล่ะถ้าไม่มีคำตอบที่เคลียร์กว่านี้กูจะอาละวาดแล้วนะ

   “ไอ้เหนือใจเย็นๆ พี่เกร็งตูดตามหน้ามึงแล้วเนี่ย” พี่ริวมันพูดหวังจะให้ฮาใช่ไหม

   “เฮ้อ...เรื่องของผู้ใหญ่เขาจัดการ มึงอย่ารู้เลย” มันพูดมาแบบนั้นถึงจะดูไม่มีอะไรแต่ผมเชื่อใจมันนะว่ามันต้องมีวิธีจัดการเรื่องนี้แน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นพวกเราสี่คนไม่ได้ออกมานั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้หรอก

   “ก็ได้” ผมตอบ

   นึกถึงพี่วอดก้าแล้วก็เลยไปคิดถึงวิสกี้อดไม่ได้จะถามต่อ “ว่าแต่นี่ออกมากันพี่วอดก้าไม่เห็นเหรอ”

   “ไม่อ่ะ” วิสกี้มันตอบ

   “เอ่อ...จริงๆแล้วก็เห็นอ่ะนะเพราะตอนเจ็ดมันนึกอะไรไม่รู้เปิดประตูเข้ามาถามว่ากูกับมึงยังอยู่กันครบไหม ดีที่ตอนนั้นกูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ส่วนพี่ริวมันก็นอนมุดใต้ผ้าห่มพี่วอดก้าเลยไม่สงสัยอะไร” ไอ้กี้มันตอบหน้าตาย

   “เฮ้ย! จริงดิแล้วมึงไม่ตกใจเลยหรือไง” ผมได้ฟังยังเสียวสันหลังเลยครับ ดีนะที่พี่ริวมันนอนมุดผ้าห่มอยู่ และก็ดีนะที่พี่วอดก้ามันไม่นึกคึกมากระชากผ้าห่มออกพิสูจน์ว่าใช่ผมจริงๆหรือเปล่าไม่อย่างนั้นล่ะก็บรรลัยกันหมดแน่

   “ไม่มั้ง....แต่จะทำไงได้ก็ต้องทำหน้านิ่งๆไว้ มันก็เลยเดินออกจากห้องไป”

   “ทีหลังให้ไอ้เขียนเป็นคนปีนบ้านบ้างนะ จะได้รู้รสชาติ” พี่ริวมันพูดก่อนจะป้อนอาหารให้วิสกี้อย่างเอาใจทำยังจะญาติผมเป็นหมีแม่ลูกอ่อนหาอาหารแดกเองไม่ได้ ดูพี่ริวจากมุมนี้แน่ชัดแล้วว่า ‘พี่ริวบูชาเมีย’

   “น้องกี้จ๊ะ ทานนี่หน่อยนะอ้ามมมม” หืมน้องกี้ อุต๊ะ!



 NEXT 60%


นักเขียนขอเม้าาาา

ขอกำลังใจด้วยนะคะ

เหมือนว่าจะหายกันไปหมดเลย T.T

 

[Nano PL]

แปะ

ลุ้นๆๆๆๆ พี่เขียนพี่ริวจะรอดไหมม

[took-ta_naka]

   อิพี่ริวรอดชีวิตมาได้    จะทำยังไงดีล่ะทีนี้

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[tuek]

เขียนจะทำยังไงต่อไปเนี่ย

[Zelsy]

เหนืออ่อนไหวจังเน้อ นิดหน่อยก็จะร้องแล้ว *ไม่นิดโว้ยย #เหนือว้อยซ์

[senty]

มาต่อๆ พี่วอดก้านี่อยากให้มีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ น่าโมโห

[หมูกระต่าย]

มาให้กำลังใจคนเขียนนะคะ  อย่าคิดมากคนอ่านคนอื่นๆเขาเปิดเรียนแล้ว บางคนงานหนักเลยไม่ได้มาคอมเม้น  แต่คนยังคิดถึงคนเขียนและตัวละครเหมือนเดิมนะคะ 

ปล.พี่เวอร์มุธไม่คิดจะช่วยอะไรน้องๆเลยเหรอ

[followme]

มาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ อย่าท้อจ้า
ไม่ได้หายไปไหนหรอก บางคนเค้าอาจจะไม่ว่างมาเม้น
แต่ก้อติดตามอยู่นะคะ

[aoihimeko]

ดีจังได้มีโอกาสได้ทานข้าวพร้อมหน้าสองคู่เลย

เหนือง้องแง้งใส่พี่เขียนอีกแล้ว แต่ยกให้เพราะน่ารักนะเนี่ย

ส่วนพี่ริวรู้สึกจะบูชาเมียเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว ฮ่าๆ