หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[sukaz]

 

[Aomampapeln]

นึกว่าพี่ริวจะเอาชีวิตไปทิ้งซะล่ะเกือบจะไม่รอดเหอะๆ

[zuu_zaa]

น่ารักนะ มีป้อนกันด้วย

[na-au]

คนแ่ก่สงสัย ทำไมไอ้หลานวอดก้า มันถึงได้ตายใจนักหว่้า   

 

[@Lucifer_Prince@]

^^^  จิ้มๆๆรีบนเค้าก็สงสัยเหมือนกันอ่ะว่าทำไมอิพี่วอดวายมันถึงตายใจนัก  รึมันคิดแผนชั่วอะไรอีก  #เป็นกำลังใจให้พี่แนนจ้า  รอที่เหลือน้า^^

[liza sarin]

 

[Apple_matinie]

น้องกี้

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[hembetaro]

 

60%  รอ ร๊อ รอ

[yowyow]

 

[mild-dy]

น้องกี้ๆๆๆๆ

[liza sarin]

  :z3:มาเร็วๆจ้า

[koikoi]

บุกไปขอกับพ่อตาแม่ยายเลยดีมะ

[tuktik_narak]

ต่อจ้า..........

.

   .

   “อิ่มจังเว้ย” พี่ริวมันพูดลั่นโต๊ะ แต่ผมก็พยักหน้าเห็นด้วยนะครับอิ่มจริงๆ แต่อิ่มแบบนี้ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็หิวใหม่ จริงๆนะอะไรก็ไม่อร่อยสู้อาหารไทยละ

   “ไปไหนกันต่อดี” ผมถามทุกคนมองหน้ากันเหมือนประมาณว่า เออว่ะแล้วจะไปไหนกันต่อ ส่วนผมกับวิสกี้น่ะคงมีคำตอบเหมือนๆกันอยู่ในใจคือ

   ไม่อยากกลับบ้าน

   แต่ก็เท่านั้นดื้อด้านให้ตายก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

   “ไปซื้อของนิดหน่อยแล้วก็ไปส่งสองคนนี้กลับบ้านเถอะ” พวกเราสามคนหันไปมองพี่เขียนเป็นตาเดียว ไม่เข้าใจอ่ะครับมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่เราจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ตอนแรกผมเข้าใจว่ามันจะไม่ยอมให้ผมกลับบ้านซะอีก ผมคงคิดในแง่บวกเกินไปสินะ

   “เฮ้ย ทำไมล่ะมึง ไปส่งคราวนี้ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก” พี่ริวมันโวยวาย

   ผมบีบมือตัวเองแน่นมันไม่ได้เสียใจอะไรหรอกนะครับเพราะผมรู้ดีว่าที่พี่มันทำไปทุกอย่างก็เพื่ออนาคตของพวกเรา เพียงแต่ว่ามาเจอพี่มันพูดเหมือนกับว่าไม่คิดถึง ไม่รู้สึกอะไรแล้วมันเจ็บจี๊ด ทำใจไม่ได้จริงๆ

   “ยังไงก็ต้องได้เจอ จะช้าจะเร็วก็ต้องได้เจอ” ผมเงยหน้าสบตาคนข้างตัว มันไม่ยิ้มหรือพูดอะไรเพียงแต่ยกมือใหญ่ๆขึ้นมาขยี้หัวผม

   อบอุ่น

   นี่คือสิ่งที่มันส่งผ่านฝ่ามือมาให้ เล็กๆน้อยๆผมก็พอชื่นใจแล้วครับ บางทีคำพูดมันก็ไม่ต้องพูดผมชอบที่พี่มันมักจะกระทำมากกว่า

   “สัญญานะเว้ย ว่าจะไปรับกูอ่ะ” ผมพูดพยายามทำน้ำเสียงร่าเริงแต่ไม่ไหว

   หลายคนอาจมองว่าพวกผมกำลังไร้สาระกันอยู่หรือเปล่า บีบน้ำตาอย่างกับว่าผัวจะไปรบแล้วไม่ได้กลับมาอย่างนั้น ปกติก็นอนแยกบ้านกันจะมาคิดถึงอะไรกันนักหนา นั่นก็ใช่ครับเพียงแต่การไม่ได้อยู่ด้วยกันในครั้งนี้เสี่ยงมากกับการที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

   อีกอย่างตอนนี้พี่วอดก้ามีแพลนว่าจะกลับมาทำงานบริษัทลูกเปิดใหม่ในไทยด้วย รับรองร้อยทั้งร้อยพวกผมโดนขัดขวางแบบไม่มีชิ้นดีแน่ๆ เพราะฉะนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติที่ความคิดถึงจะมีมากกว่าการจากกันโดยทั่วไป

   “ทำไมหลงน้องชายกูจนไม่อยากกลับบ้านหรือไง”

   “เพี๊ยะ! ทะลึ่ง” ผมบอกเลยว่ามือผมไวพอๆกับความคิด ตบเสยกบาลเข้าให้เป็นรอยนิ้วเลยครับ มันชี้หน้าคาดโทษผมแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

   “อย่าหวังเลยว่ากูจะไปรับ” มันขู่ หึหึ

   “งั้นกูหาผัวใหม่” เอาเซ่ มึงแน่มากใช่ไหม

   “งั้นกูจะเอาผัวใหม่มึงมาเป็นเมียใหม่กู” ผมอ้าปากค้าง ชะ...เชี่ยแล้ว

   “มึงอยากตายนักใช่ไหมฮะ!” ผมบีบคอมันบีบจริงจังเลยครับแต่ไม่ได้ออกแรงถึงกับขนาดว่าหายใจไม่ออก

   “เฮ้ยๆๆ อย่าเพิ่งฆ่ากัน แม่งทะเลาะกันตลอด ไม่เหมือนคู่เราเนอะที่รักเนอะ” ผมยอมปล่อยมือหันไปมองคู่ตรงข้ามก็อยากจะหันหน้าหนีไปอ้วก ฉากพี่ริวอ้อนวิสกี้นี่ผมยังทำใจรับไม่ได้จริงๆครับ เหมือนลูกหมาอ้อนเจ้าของถ้าใครไม่รู้จักพี่มันมาก่อนคงคิดว่าคนนี้เป็นคนดีรักครอบครัวสินะ แต่ใครจะรู้อดีตผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ไม่เป็นเอดส์ก็บุญเท่าไหร่แล้ว

   ส่วนญาติผมนั่งทำหน้านิ่งๆคล้ายจะไม่พอใจ แต่ใช่ที่ไหนมันไม่ขยับหนีแถมยังชอบแอบยิ้มมุมปากบ่อยๆ โถไอ้ห่าทำเป็นเข้ม

   “ที่รักพ่องงง” เป็นไงเจอไปดอกแรก

   “ไม่เป็นไร เมียยิ่งด่าผัวยิ่งเจริญ” พี่ริวยังออเซาะวิสกี้ต่อไป ผมขำเลยครับคราวนี้จะว่าไปก็น่ารักดีนะ คู่นี้เขาซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองดีครับ รักก็รัก ไม่รักก็ไม่รัก ง่ายๆ ไม่อ้อมค้อม ชีวิตคู่มันเลยไม่เคยจะมีปัญหา งอนต้องรีบเคลียร์ โกรธต้องบอก อย่ามาทำตัวงี่เง่าใส่กัน เห็นแบบนี้พี่ริวมันก็ผู้นำครอบครัวที่ดีได้นะครับ

   “ไปเหอะ” พี่เขียนชวนพวกผมก็เรียกเก็บเงินแล้วออกจากร้าน

   เดินเล่นซื้อของกันสนุกสนานจนลืมความเครียดไปหมดสิ้น ไม่บ่อยหรอกครับที่จะออกมาซื้อของกันสี่คนแบบนี้

   “อ๊ะ! ขอโทษครับ อ้าว! พี่ซัน” ตอนที่กำลังเดินเข้าร้านเสื้อร้านหนึ่งก็ชนเข้ากับคนที่สวนออกมา พอเงยหน้ามองก็ตกใจเพราะดันเป็นคนรู้จักซะนี่

   “อะ...อ้าวไอ้เหนือมาไง” พี่มันทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยวะ สีหน้าดูร้อนรนแปลกๆ แต่ช่างเหอะผมไม่ควรเข้าไปสงสัยเรื่องของคนอื่น

   “มากับพวกนี้อ่ะ” ผมหันไปชี้คนด้านหลังให้พี่ซันดู พี่มันก็พยักหน้ารับ

   “อ้าวไงมึง มากับใครวะ” พี่ริวถามเมื่อเห็นเพื่อน

   “เอ่อ...เพื่อนกูน่ะ” พี่มันดูอ้ำๆอึ้งๆครับ เหมือนพูดได้ไม่ค่อยเต็มปากเท่าไหร่

   “ไอ้ทายเหรอไหนวะ?” พี่ริวมันชะโงกหน้าเข้าไปในร้านเมื่อมองหาพี่ทาย ผมเองก็อดจะมองตามด้วยไม่ได้

   “เปล่า เพื่อนกูอีกคนพวกมึงไม่รู้จักหรอก”

   “เออเฮ้ย มึงมีเพื่อนคนอื่นที่สนิทถึงกับมาซื้อของด้วยกันด้วยเหรอวะ” พี่ริวมันพูดต่อติดฮาๆไป ผมยังขำตามก็จริงนะครับปกตินี่เห็นตัวติดกับพี่เพทายอย่างกับปาท่องโก๋ นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่ซันกับพี่ทายเขาไม่ใช่เกย์นะผมว่าพี่มันสองคนต้องแฟนกันแน่นอน

   “นอกจากจะไม่ใช่เพื่อน”

   “………………….”

   เงียบกริบ...ไร้เสียงใดๆเลยครับ เสียงหัวเราะในตอนแรกยังหยุดชะงัก พี่ซันเองก็ยังทำหน้าเหมือนไปไม่เป็นเมื่อได้ยินประโยคที่พี่เขียนแทรกขึ้นกลางวง ทำไมพี่มันชอบทำเหมือนไปรู้อะไรมาวะ

   “อ้าว ก็ถ้าไม่ใช่เพื่อนก็ต้องเป็นสาวๆกิ๊กมึง หรือไม่ใช่?” พี่เขียนพูดไขข้อสงสัย ได้ยินเสียงพี่ซันถอนหายใจ อะไรจะโล่งอกขนาดนั้น

   “เฮ้ยยย อะไรวะคุยกันทำไมต้องทำหน้าอึดอัดขนาดนั้นด้วย” พี่ริวพูดขึ้น

   “ไม่มีไรหรอกเว้ย เออๆ กูไปก่อนละกัน ห่าคุยกับพวกมึงนี่ทำเอากูเกร็งไปหมด”

   “เออๆๆ”

   ล่ำลากันเสร็จพวกผมก็เข้าไปเลือกเสื้อ แต่จะบอกให้นะครับว่าเมื่อกี้ก่อนเดินเข้ามาแอบเห็นพี่ซันเดินไปลากแขนใครก็ไม่รู้จากเก้าอี้ที่ไว้ให้นั่งพักข้างหน้าร้านให้เดินตามพี่มันไป มีผมคนเดียวที่เห็นแต่ก็ไม่ได้บอกใครหรอก คงเป็นเพื่อนพี่มันจริงๆนั่นแหละก็คนๆนั้นเขาเป็นผู้ชายนี่หว่า ผมคงคิดมากไปเองช่วงนี้กำลังจิตตก

   “ริว มึงออกไปคุยกับกูข้างนอกแปป” ผมลดเสื้อในมือลง ขมวดคิ้วมองพี่เขียนกับพี่ริวคุยกัน

   “ทำไมวะ เดี๋ยวกูรอวิสกี้ลองเสื้อผ้าก่อนได้ไหม”

   “ตอนนี้.........................................” แล้วพี่เขียนก็พูดกระซิบให้พี่ริวได้ยินกันสองคน ผมขัดใจไม่กล้าถามเดี๋ยวหาว่าเสือกเรื่องผู้ใหญ่เขาคุยกัน แต่อึดอัดนะครับ ผมทำเนียนเดินเข้าไปเลือกเสื้อใกล้ๆพวกพี่มันอีกนิด

   “ฉิบหายละ เอาไงดีวะ” ห๊ะ อะไรเรื่องอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเชียว คือไม่ได้รู้เรื่องนะครับเพียงแต่อาศัยแอคติ้งของพี่ริวเดาเอา แต่ก็ยังเดาไม่ออก

   “ก็ไปเคลียร์เขารอเราอยู่ กูคิดว่างั้น” ผมตาถลึงตกใจจนลืมตัวว่าเดินเข้าไปใกล้พวกพี่มันมาจนทั้งสองหยุดพูดแล้วหันมามองผม

   “อุ้ย! โทดทีกูไม่ควรรับรู้สินะ” ผมยิ้มแห้งๆ อยากรู้แต่ไม่อยากโวยวายถามให้พวกพี่มันรำคาญ เราไม่เคยมีความลับต่อกัน ปกติก็เล่าให้ฟังกันหมดอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้คงเป็นเรื่องของพี่มันสองคนจริงๆถึงไม่ให้ผมรู้ บางทีการคบกันก็ควรเว้นช่องว่างให้อีกฝ่ายหายใจบ้างจริงไหมครับ

   “เปล่าหรอก แต่ยังไม่ควรรู้ตอนนี้เท่านั้น” ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วยอมกลับไปเลือกเสื้อต่อ อยากจะปล่อยวางไม่สนใจนะแต่มันก็ทำไม่ได้

   หันไปมองอีกทีพี่มันสองคนก็ออกจากร้านไปแล้ว

   ตึกๆ

   ผมจับที่อกด้านซ้าย อะไรบางอย่างบอกผมว่าควรวิ่งตามไป เส้นทางที่พี่มันสองคนกำลังจะไปมันไม่ใช่การคุยกันธรรมดาแน่ แต่ทำไมไม่รู้อีกใจหนึ่งก็บอกให้ผมรอ ยังไงพี่มันก็ต้องกลับมา


“อ้าวเหนือ สองคนนั้นไปไหน” ผมหันไปมองเห็นวิสกี้มันชะเง้อมองหา คงงงล่ะครับออกมาแล้วไม่เห็นใคร

   “ไม่รู้ดิ เห็นบอกว่าเดี๋ยวมา” ผมรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย แต่มันพูดไม่ถูกว่าเพราะอะไร คิดในแง่ดีคงปวดหัวจากการอดหลับอดนอนเมื่อคืน

   “เดี๋ยวก็มามั้ง” ไอ้กี้พูดแล้วมันก็หันไปเลือกเสื้อต่อ

   “เดี๋ยวมานะ” ผมบอกมันอยากหาอะไรหวานๆเย็นๆกินสักหน่อย

   “อืม”

   ผมเดินไปทั่วห้างหาร้านไอศกรีมเจ้าโปรด พอเจอปุ๊บก็พอจะลดความหน่วงในใจลงไปได้บ้าง ผมต่อคิวซื้ออยู่สักพักเดียวก็ได้มันมาไว้ในมือ

   “แพล่บๆ” อร่อยจริงๆ

   RRRrrr

   เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมมันสั้นครืดๆอยู่ในกางเกง ผมล้วงไปหยิบมันออกมาเพราะไม่รู้ว่าเป็นวิสกี้หรือเปล่าที่โทรมาตามแต่ถ้าเป็นพี่วอดก้าคงต้องปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น

   เขียน

   ผมขมวดคิ้วแปลกใจเล็กๆว่ามันโทรมาทำไม แต่คิดไปคิดมาคงจะโทรมาตามแหละบางทีมันอาจจะกลับไปที่ร้านเสื้อแล้วไม่เห็นผมเลยโทรตาม

   “ว่าไงมึง” ผมเดินย้อนกลับทางเดิม มุ่งตรงไปยังชั้นที่ร้านเสื้อนั้นตั้งอยู่ส่วนอีกมือหนึ่งก็ถือไอติมกินอย่างสบายใจขึ้นจากตอนแรก

   “มึงกลับ..แฮ่กๆ..บ้านไป...ก่อน...เลย..แฮ่กๆ..นะ” มันพูดเสียงติดหอบ ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเลยต้องถามใหม่

   “อะไรนะ กูได้ยินไม่ถนัด”

   “มึง....กลับบ้านไปก่อนเลย” ผมกัดปาก

   “ทำไมล่ะ มึงจะไม่ไปส่งกูหรือไง” ผมถาม

   “ไม่ล่ะ...แฮ่ก...กูกับริวมีธุระด่วน” มันตอบกลับมาด้วยเสียงที่ดีขึ้นแต่ก็ยังปนหอบนิดๆอยู่

   “พี่ริวก็กลับเหรอ แล้ววิสกี้มันรู้ยัง” ผมก้าวขายังร้านเสื้อเร็วๆ

   “มันบอกแล้ว”

   “งั้น...กูโทรหามึงนะ” ผมบอกมัน

   ผมลุ้นฟังมันตอบส่วนโคนไอติมนี่ผมโยนทิ้งไปนานละครับไม่มีอารมณ์จะกินก็ทิ้งมันซะ ทั้งๆที่อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนแต่ก่อนแท้ๆมันยังเห็นธุระอื่นสำคัญกว่าผมได้ยังไง น้อยใจนะครับมากด้วยแต่ไม่อยากงี่เง่าให้มันต้องปวดหัว ลำพังแค่เรื่องที่เจอกันอยู่นี่ก็หนักหนาพอแล้ว

   “ไม่ต้อง”

   “ทำไม!” ผมเผลอตวาด ไม่ได้ตวาดเพราะโมโหนะครับแต่ผมทำไปเพราะความกลัว กลัวว่ามันจะทิ้งและไม่สนใจ

   “ไม่ต้องรู้หรอก”

   “งั้นพรุ่งนี้กูจะแอบไปหาที่คอนโด” ผมบอกอีกลดค่าสุดๆ

   “กูจะกลับไปนอนบ้าน” ห๊ะ! มันบอกว่าจะกลับไปนอนบ้านแหละครับ หมายความว่าไง

   “มึงจะทิ้งกูเหรอ.....ฮึก” ผมถามน้ำตาไหลไปแล้ว

   “เชื่อใจกูสิว่ายังไงกูก็ทำเพื่อมึง” มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนจะดุนิดๆที่ผมไม่เชื่อใจ แต่ใครจะทนไหวเจอมันพูดแบบนี้เป็นใครใครก็ต้องคิดแบบผม

   “ฮึกๆ” ผมไม่ฟังร้องไห้อย่างเดียว

   “ทุกอย่างมันสมเหตุสมผมที่สุดแล้ว แค่นี้นะ”

   ตู้ดๆๆ

   มันไม่รอให้ผมพูดลาสักคำ มันตัดสายไปนานแล้วแต่โทรศัพท์ในมือยังค้างอยู่ที่หูที่เดิม ผมทรุดนั่งลงหน้าร้านเสื้อ มองหน้าจอเห็นรูปผมกับมันคู่กันแล้วก็อดจะร้องไม่ได้

   “กลับกันเหอะ” วิสกี้มันเดินมาดึงผมลุกขึ้น

   ผมเงยหน้ามองก็เห็นมันตาแดงๆเหมือนกัน แสดงว่ามันก็โดนตัดเยื่อใยไม่ต่างจากผมสินะ

   “อืม”



นักเขียนขอเม้าาาาา

เม้นเถิดจะเกิดผล ขอนะกำลังใจตอนนี้หายเลย

>////<


 

[ปลายด้ามเงิน]

  เกิดอัลไลขึ้น อ่ะ 

[GETIIZ]

อย่าร้องไห้กันเลยยยยยยยยยยยยย
เดี๋ยวทุกอย่างก้ดีขึ้น

[หมูกระต่าย]

ไปตามพ่อมาขอเมียเหรอพี่เขียน

[KilGharRah]

กะ..เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่เขียนกับพี่ริวต้องรีบกลับด้วย
ไม่ใช่ว่าพี่วอดก้าตามมาหรอกนะ 

[thanza1970]

กำลังใจ คนเขียนหายเหรอครับ ?

คนอ่านก็ใจหาย กลัวไม่ได้อ่านจนจบ

ลุ้นให้กำลังใจคนเขียนน่ะครับ

แล้วก็ให้กำลังใจตัวละครด้วย ไม่รู้ว่าจะลงเอยดีหรือป่าว ทั้ง 4 คน 2 คู่ 

เอะ ! หรือว่าจะมีอีกคู่ดี ???

[hembetaro]

ยืนยันคำเดิม....

ให้อิพี่ว็อดเป็นเคะสาย M

 

[@Lucifer_Prince@]

อะไรอีกล่ะเนี้ย  พี่แนนหน่วงกี่ตอนแล้วอ่ะจะครบยัง  แต่นะอิซันมันอยู่กะใคร  อย่าบอกนะว่าพี่วอดวาย  เพราะพี่มุธมันก็เอาทายไปแล้ว  เดี๋ยวบ้านนี้ไม่มีคนสืบสกุล ^^

[tuek]

เขียนกับริวไปเจอพี่วอสก้าใช่หรือเปล่า

[Mafiaziip]

พี่วอดก้าาาาาา ทำอะไรรรรร 

สู้ๆนะทั้ง 4 คน

 

[mild-dy]

พี่เขียนขาาาาาาา
รีบไปไหนคะ
มันเกิดอัลไรขึ้นนนนนนนนน
เพลียยยยยยยยยย

[koikoi]

งงๆนะ

[sukaz]

อะไร อะไร เกิดอะไรขึ้น

 

[na-au]

มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ คนแก่งงงงงง 

 

[tuktik_narak]

ตอนที่30

   เหนือพาร์ท

   3อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก

   ก็อกๆ

   “ครับ ห้องไม่ได้ล็อค” ผมตะโกนบอก มือยังจับเม้าแน่น สายตามองภาพข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ไม่ได้หรอกครับถ้าผมละสายตาไปเพียงนิดเดียวลูกทีมของผมอาจจะตายได้เพราะผมไปช่วยไม่ทัน

   “ทานข้าวกันครับลูก” แม่ผมเองครับเสียงหวานสดใสเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง มองไม่เห็นหรอกครับแต่มันรู้สึกได้

   “แปปนึงนะแม่ เหนือกำลังติดธุระ” เวลาอ้อนเขาก็แทนตัวเองด้วยชื่อซะหน่อย

   “หืม กับไอ้สัตว์ประหลาดพวกนี้น่ะหรือลูก” ดูแม่เรียกสิ แม่ครับไม่เข้าใจหรอกว่าคนพวกนี้เขาเป็นวีรบุรุษ ไม่ว่าจะตายไปกี่ครั้งเขาก็พร้อมที่จะคืนชีพและกลับมาร่วมรบใหม่ ในสงครามที่ร้อนระอุขนาดนี้ในทีมจะขาดพวกเขาไม่ได้เลยนะครับแม่

   “แม่อ่ะ”

   “คุณพ่อรออยู่นะ อย่าให้คุณพ่อต้องรอนานล่ะ”

   “ไม่เกินสิบนาทีครับ” ผมตะโกนตามหลังแม่ส่ายหัวให้ คิคิ กำลังมันส์นี่ครับหยุดกลางคันไม่ได้เดี๋ยวโดนหาว่าป็อด

   พอเล่นจบคนในเกมส์ก็เชิญให้เล่นต่อนะครับ ใจอ่ะอยากแต่ไม่ได้ครับไม่งั้นพ่อขึ้นมากินหัวผมแน่ ผมตอบปฏิเสธจัดการกดพักหน้าจอคอมและรีบลงไปด้านล่าง

   ปั่ก!

   “เชี่ย อะไรมาวางเกะกะขวางทางอยู่ตรงนี้วะแม่ง” ผมโวยวายเมื่อสะดุดอะไรไม่รู้ทำเอาหน้าเกือบทิ่ม คือรีบวิ่งจนไม่ได้มองทางไงครับแต่ก็ดีที่ไม่ล้มหน้าคะมำพื้นไปซะก่อน

   !!!

   ผมยืนค้างมองของที่วางอยู่ตรงพื้น ตอนแรกก็ว่าจะเก็บมันขึ้นไปไว้บนโต๊ะดีๆแต่พอเห็นว่าเป็นอะไรผมก็ไม่อยากจะแตะต้องมันสักนิดเดียว

   รูปวาด

   รูปของผมที่ไอ้พี่เขียนเป็นคนวาดให้ ผมเม้มปากมองรูปนั้นที่ผมเคยรักมันสุดหัวใจแต่ตอนนี้ผมกลับเกลียดมัน เกลียดเจ้าของมัน เกลียดทุกอย่างที่ทำให้ผมคิดถึงพี่เขียน

   “ไอ้ห่า สัด” ผมสบถ รู้ตัวว่าไม่ควรพาลแต่มันก็อดไม่ได้

   ผมวางรูปไว้ตรงนั้นตามเดินแต่เปลี่ยนให้มันหันหน้าเข้าด้านในไม่อยากเห็นหน้าตัวเองที่พี่มันเป็นคนวาด เห็นแล้วมันทำให้ผมฟุ้งซ่านไร้สาระ

   “มาแล้วครับๆ” ผมตะโกนอย่างร่าเริง พยายามอย่างยิ่งที่ทำให้ตัวเองเป็นปกติ มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ คนอย่างผมไม่เคยต้องเจอกับความเสียใจมาก่อนแล้วมันเป็นใครบังอาจมาทำให้ผมร้องไห้ เจอแบบนี้ผมก็ปรับตัวไม่ค่อยทันน่ะครับ

   “นึกว่าต้องรอจนน้ำย่อยกัดกระเพาะซะและ” กูพ่อผมพูด

   “พ่ออ่ะ แม่ดูพ่อดิ” เห็นแม่เดินถือกับข้าวจานสุดท้ายมาวางที่โต๊ะพอดี ก็ถือโอกาสฟ้องซะเลย

   “ทะเลาะอะไรกันคะเนี่ย ทำตัวเป็นเด็กไปได้” แม่ผมดุยกแพ็ค หน้าหงอยทั้งผมและพ่อครับ ฮ่าๆๆ

   “แม่ครับ พ่อครับ” ทานไปสักพักผมก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น เป็นสิ่งที่ผมคิดมาหลายวันแล้วช่วงที่หัวใจมันฟุ้งซ่านแต่ยังไม่ได้ปรึกษาใครสักคน ถือโอกาสพูดซะวันนี้เลย

   “ว่าไง” พ่อถาม

   “จบปีสองเทอมนี้แล้วผมขอไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ไหม ผม...ผม...ผมจะจัดการเรื่องทุกอย่างเอง โอนหน่วยกิต หาที่พัก จะไม่ให้พ่อต้องเหนื่อย” ผมบังคับให้เสียงไม่สั่นแต่มันกลับเบาหวิวเหมือนผมพูดได้ไม่เต็มเสียง

   “ทำไมล่ะลูก เหนือ” แม่ผมตกใจนิกหน่อยครับถึงกับวางช้อนเลย

   “เหตุผลมาสักสองข้อสิ” พ่อผมยังทานต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่มีท่าทีตกใจกับการขอไปเรียนต่อของผม

   “เอ่ออ” ผมพูดไม่ออก จะบอกยังไงล่ะว่าเหตุผลที่อยากไปน่ะมันเป็นเรื่องหัวใจล้วนๆ แต่จะพูดก็ไม่ได้ว่าหนีรักไปพักร้อน ถ้าพ่อรู้ว่าคบผู้ชายผมไม่ได้แค่ไปต่างประเทศนะ พ่อส่งผมไปดาวอังคารแน่ๆ

   “งั้นพ่อไม่อนุญาติ” พ่อผมเป็นคนง่ายๆนะครับ แต่พอถึงเวลาที่จริงจังหรือเด็จการแม่ผมก็ห้ามไม่อยู่เหมือนกัน

   “แต่ว่าผมอยากไป”

   บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้เริ่มครุกรุ่น คล้ายๆว่ามันเริ่มจะมีการโต้เถียงกันเล็กๆซึ่งดูๆแล้วมันมาจากผมคนเดียวซะมากกว่า พ่อผมเขาก็ยังนั่งทานข้าวด้วยใบหน้าปกติของเขาทุกวัน ทำยังกะไม่สนใจอะไรอย่างนั้น แต่ผมสิจะร้องไห้อยู่แล้ว...กลัวเถียงเขาไม่ได้อ่ะ T.T

   “งั้นก็เอาเหตุผลมา” พ่อผมยังขอคำตอบเดิม

   “ได้ ข้อหนึ่งผมอยากไปใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียว ทำงานฝึกประสบการณ์ เรียนภาษา จะได้ไม่โดนหาว่าเกาะพ่อแม่กิน” ผมพูดจริงจัง แอบเห็นพ่อสำลักข้าวหน่อยๆตอนบอกว่าเกาะพ่อแม่กิน

   “คุณคะ ลูกเรานี่คิดดีจัง” แม่ผมยังชมอ่ะคิดเอา

   “แล้วข้อสอง” พ่อผมนี่มองหน้าเขม็งกะว่ายังไงมึงก็ต้องพูดข้อสองออกมาให้ได้

   “ข้อสอง...เอ่อ” เอาไงดีวะถ้าบอกว่าอกหักนี่โดนพ่อให้นอนนอกบ้านกับไอ้ด่างแน่ๆ โทษฐานทำตัวเป็นคนหนีปัญหาพ่อผมเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

   “หึ”

   “ผมเบื่อมหา’ลัยเดิม” ข้ออ้างผมนี่โคตรแถ แหมเบื่อมหา’ลัยเดิม จะย้ายทีนี่ไปถึงอังกฤษเลย หรูสัสๆ

   “เหรอ...” พ่อผมเลิกคิ้ว นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพ่อที่ผมรักนะ ผมจะหมั่นไส้มากคนห่าไรโคตรกวน

   “ครับ”

   “ไม่ใช่ว่าจะหนีใครบางคนขากที่เมืองไทยเลยอพยพพาหัวใจไปอยู่อังกฤษหรือไง”

   ฉึกๆๆๆๆๆ

   แทงเข้าไปให้ผมตายเลยพ่อ T.T ถ้าแทงยังไม่สะใจพ่อเอาก้อนหินเขวี้ยงใส่หน้าผมอีกก็ได้ ผมไม่ว่าหรอก

   “พ่อพูดอะไรอ่ะ” ถึงจะเจ็บและมันคือเรื่องจริง แต่ผมก็ยังต้องแถต่อไป

   “เหนือครับ พวกเรารู้เรื่องลูกหมดแล้วนะ” หืมมมมมมม

   “ระ..เรื่องอะไรครับ” ผมนี่เหงื่อแตกพรั่บๆๆ ปวดฉี่ยังไม่กล้าลุกเลยกลัวขาสั่นเดินไม่ไหว

   “พ่อหนุ่มมาดเซอร์ไง ที่ชอบขโมยลูกพ่อไปนอนด้วยบ่อยๆ” โอ๊ย ฉิบหายรู้ได้ไงวะอุตส่าห์ปิดไว้เป็นอย่างดี

   “พ่ออ่ะ!!” ผมตวาดเสียงดัง ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะเพียงแต่เสียงดังกลบเกลื่อนความผิดเฉยๆ

   “หึหึ กินข้าวต่อดีกว่าคุณ ตักปลาให้ผมหน่อยสิ เอาตรงพุงมันนะ”

   “คุณนี่ทานผักด้วยสิคะ”

   ผมมองหน้าทั้งสองคนอย่างงุนงง โคตรงงเลยดีกว่า ทำไมผมถึงไม่โดนด่าวะ ไม่โกรธหรือไงที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมยังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอย่างนั้น

   “นี่พ่อ แล้วพ่อไม่โกรธผมเหรอ” ผมถามหยั่งเชิง รู้สึกว่าตัวเองสบายใจขึ้นมาจากเดิมมากโข

   “โกรธทำไมล่ะ ดีซะอีกเราจะได้สินสอดไม่ต้องไปเสียสินสอดขอสาวที่ไหน” พ่อผมพูด พูดแบบนี้หมายถึงว่าผมต้องไปเป็นสะใภ้น่ะสิ ต๊ายยตายยรู้ลึกรู้ดีจริงๆ

   “พ่ออ่ะ พูดจาน่าเกลียด” ผมกินข้าวแก้เขิน

   “นี่เขิน? อุบาทว์ว่ะ ไหนๆก็ไหนๆพามันมาหาพ่อด้วย” พ่อพูดเนือยๆตามประสาผู้ชายอารมณ์ดี แต่เมื่อกี้บอกผมอุบาทว์ผมไม่ลืมหรอกนะพ่อ

   “……….” ผมชะงัก ช้อนค้างกลางอากาศ พอมาคิดถึงเรื่องพี่เขียนดีๆแล้วผมจะร้องไห้อีกครั้ง

   “มันคงมาหาพ่อไม่ได้แล้วล่ะ” ผมไม่ปฏิเสธครับ ก็ผมมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆนี่เพียงแต่ว่าสิ่งที่รู้มันอาจจะยังไม่หมด

   “ทำไมล่ะครับ” แม่ผมถามอย่างสงสัย

   “ผม......” ผมหยุดไปแปปนึง เพื่อเรียกเสียงตัวเองไม่ให้สั่นและกระพริบตาเพื่อเรียกน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไป
   
   “เลิกกับมันไปแล้วครับ” ผมตอบทุกคนด้วยเสียงจริงจัง แต่มันก็แผ่วจนแทบจะไม่ได้ยิน

   “อะไรกัน เล่ามาสิ” พ่อผมจ้องหน้าผม คิ้วท่านขมวดหากันด้วยนิดนึงถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงขำ เพราะหน้าพ่อเวลาเครียดๆเนี่ยมันดูตลกดี แต่เวลานี้ผมกลับขำไม่ออก

   “ไม่มีไรหรอกพ่อ เนี่ยผมว่าจะหาสะใภ้มาให้พ่อแล้วนะ เอาแบบไหนดี ขาว สวย หมวย เซ็กซี่ดีไหมพ่อ” ผมตอบอย่างร่าเริงทั้งๆที่ในใจรู้สึกตรงกันข้าม

   พ่อแม่ผมท่านยังเงียบทั้งคู่ ผมแสร้งทำเป็นทานอาหารตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อย ทุกอย่างคือของโปรดผมแต่น่าแปลกนะครับที่ผมกลับไม่รู้สึกถึงรสชาติพวกมันเลยแม้แต่นิดเดียว
   
   “ไข่ลูกเขยของโปรดผมเลยแม่ งั่มๆ” ผมตักไข่ครึ่งลูกเข้าปาก ตักนั่นตักนี่กินไปเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าฝืนยิ้มต่อไปไม่ไหว

   “ฮึกๆ...มะ..มันอร่อย..ฮึกๆ..มากเลย..แม่..ฮึก” ผมยังตักทุกอย่างเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างพยายามให้ดูมีความสุข แต่น้ำตาผมมันไม่รักดีกลับไหลลงมา ผมพยายามห้ามมันแล้วแต่ไม่ไหว พวกน้ำใสๆเนี่ยมันอันตรายเกินไป

   ผมกัดปากไม่ให้มันสั่น ยิ่งเห็นสายตาของพ่อแม่ผมทั้งสองคนผมยิ่งร้องหนัก แต่ผมไม่เช็ดมันหรอกอยากร้องก็ปล่อยมันไป น้ำตาหมดเมื่อไหร่เดี๋ยวมันก็หยุดเอง

   “เหนือ ลูกเจ็บไหมครับ” แม่ผมถามขึ้น คงเห็นว่าตอนนี้ผมมันดูน่าสมเพชมากล่ะมั้ง

   “ไม่..ฮึกๆ..เหนือไม่เจ็บเลยครับ..ฮึกๆ..แม่..ฮืออ” ผมเห็นว่าแม่น้ำตาซึมหน่อยๆด้วย

   “เหนือครับ” แม่ผมยืนขึ้นแล้วเดินมาหาผมที่นั่งอีกฝั่ง ท่านอ้าแขนออกกว้างผมมองบุคคลตรงหน้าแล้วน้ำตาก็ยิ่งไหล

   เคร้ง!

   “แม่....ฮืออออออ” ผมทิ้งช้อนส้อมในมือลงกับจานจนเกิดเสียงดัง ผมโผเข้าอกของแม่อย่างทนไม่ไหว ผมกลั้นไม่ไหวจริงๆ

ทันทีที่สัมผัสกับความอบอุ่นผมก็ยิ่งร้องหนัก เป็นการร้องไห้ที่เกิดจากความเจ็บ ความหน่วง ความทุกข์ และความสบายใจที่ได้รู้สึกว่ามีใครสักคนเคียงข้างในวันที่ผมไม่มีใคร

“ร้องเลยครับ ร้องออกมาให้หมด แม่กับพ่ออยู่ตรงนี้กับลูกน้า” แม่ผมลูบหลังไปมา สำหรับผมแล้วมันวิเศษที่สุดเลยล่ะ ผมขอโทษครับแม่ที่ทำให้ต้องเป็นห่วง

“ฟืดดดดดด” ผมเงยหน้าขึ้นจากอกแม่ สูดน้ำมูกแรงๆทีนึง ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ ความกังวลที่กลัวว่าท่านสองคนรับไม่ได้ว่าผมคบผู้ชายสลายหายไป ในเมื่อท่านก็ไม่ได้รังเกียจ แต่คงจะไม่มีประโยชน์แล้วล่ะในเมื่อสถานะของผมตอนนี้คือ ‘โสด’

“เฮ้อ อุตส่าห์ทำใจว่าตัวเองต้องมีลูกเขยได้แล้วเชียว นี่อะไรดันมาทำลูกสาวเราร้องไห้อีก ใช้ไม่ได้เลยไอ้หนุ่มคนนี้” พ่อผมบ่นแต่ผมนี่หน้างอละ

“ลูกสาวอะไรอ่ะพ่อ!” ผมตะโกนแต่เสียงมันแหบเลยได้แค่เหมือนแมวขู่ฟ่อๆเท่านั้น พ่อผมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นมาลูบหัวผม

ผมยืนนิ่งนึกถึงตอนเด็กๆที่เวลาผมล้มจนตัวเองเจ็บ หรือโดนพวกพี่วอดก้าแกล้งจนร้องไห้พ่อก็จะมาลูบหัวผมช้าๆแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดว่า ‘ไม่เป็นไรนะครับ เข้มแข็งนะ ลูกพ่อเก่งที่สุด’ จนพอมาถึงตอนนี้ประโยคนี้พ่อก็ยังพูดปลอบผมเสมอ

“ไม่เป็นไรนะครับ เข้มแข็งนะ ลูกพ่อเก่งที่สุด” ผมเม้มปากอยากยิ้มแต่ยิ้มไม่ค่อยออก ผมชอบประโยคนี้ของพ่อที่สุด มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนสำคัญ เป็นคนเข้มแข็ง ถึงพ่อจะไม่โอ๋ แต่ผมรู้ว่าในใจพ่อก็เป็นห่วงผมไม่แพ้ใครๆ



NEXT 50%


นักเขียนขอเม้า

ขอโทษที่อัพช้าค่า T^T

ตอนนี้แนนเปิดจองนิยายเรื่องนี้แล้วนะคะ

รายละเอียดเข้าไปอ่านที่บันทึกในแฟนเพจเลยค่า

https://www.facebook.com/nanznnyaoi/notes

 

[@Lucifer_Prince@]

อะไรอ่ะพี่แนน  พี่แนนม่ายยยยยย  ทำไมถึงทำกับฉันได้  ถ้าพี่แนนมาต่อเร็วจะไม่โกรธนะคัฟ  .................................................  แอบเห็นไปลงอินโทรฉิบหายในเด็กดี  คริคริ

[mild-dy]

มารออีก 50% นะคะพี่แนน

[aoihimeko]

อะไรกันนี่มันเกิดอะไรขึ้น

เขียน-ริว หายไปทำอะไร

สงสารทุกคนเลย 

มาต่อที่เหลือเร็วๆนะ