หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60

[i_lost in..]

รอลุ้นตอนหน้าว่าจะโดนพี่หลอก หรือจะได้แก้...หลอกผี

[EoBen]

พี่เหนือมีอารมณ์หลาดหลายนะเนี้ย

แต่คงมีแค่ปอนด์มั้งที่ได้เห็น

สำหรับคนอื่นคงได้แค่หน้าเดียว  "อย่ามายุ่งกะกู" 55555

[saruttaya]

เห็นอิมเมจแล้วน้ำลายไหล 

[toshika]

อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก ชอบแนวการเขียนแบบนี้ ตัวละครน่ารักมาก

คือเคยเปิดเรื่องนี้มาประมาณ3รอบได้ แต่ก็ยังไม่ได้อ่านสักที เปิดรอไว้เฉยๆ

วันนี้เพิ่งได้อ่านถึงกับกรี๊ดดด  เพราะเนื้อเรื่องน่ารักจริงๆ

พี่เหนือชอบน้องปอด์นมานานแล้วนี่ คนอะไรชอบเขาหลงเขา ยังมาทำเก๊กอีกอ่ะ รอติดตามค่ะ 

[My_yunho]

มารอจร้าๆๆๆๆๆ

[อเลนคุง]

Chapter 9…………………….. “เกิบหาย”






“แกร๊ง!!” ช้อนสังกะสีสองคู่กระทบกันดังเป็นครั้งที่สามท่ามกลางกลุ่มนิสิตเจ็ดคนที่นั่งล้อมวงกินข้าวกันอยู่ สายตาห้าคู่จับจ้องไปที่จุดเกิดเหตุทันที เป้าหมายคือถ้วยพะโล้ที่อยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ หากแต่ในถ้วยตอนนี้เหลือไข่เพียงหนึ่งฟองเท่านั้น หล่อร้ายฝ่ายซาตานใช้นัยน์ตาคมจ้องไปที่อีกฝ่ายเหมือนเตือนว่า “กูเอาจริง” หากแต่หล่อเฮฮาฝ่ายเทพบุตรยกยิ้มขึ้น พร้อมใช้นัยน์ตาคมจ้องอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่กลัวเหมือนเตือนว่า “กูก็เอาจริง” เช่นกัน ขณะที่สองคนยังคงฟาดฟันกันทางสายตาเพื่อไข่พะโล้ฟองเดียว สายตาอีกสี่คู่ที่เหลือก็ต้องรีบตัดกลับมามองอีกคนที่จู่ๆก็ร้อง “โอ๊ย!” ขึ้นมากลางวง มือเรียวรีบทิ้งช้อนสังกะสีสีเขียวในมืออย่างรวดเร็ว  แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามว่าเป็นอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นก่อน “เห็ดเผาะ มันโตได้ในที่แบบไหน?” คำถามสร้างความหนักใจให้คนที่นั่งอยู่สามคนต้องถอนหายใจ หลังจากคนๆนี้ถามคำถามทำนองนี้มาแล้วนับตั้งแต่จานกับข้าวถูกวางลงตรงหน้า ตอนนี้คงต้องเป็นหน้าที่ใครซักแล้วที่จะจัดการความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมด


“ไข่พะโล้ลูกนี้ของกู กูเห็นก่อน” กูไม่ได้อยู่ข้างมึงกูก็มองเห็นไข่พะโล้ลูกนั้นไอ้พี่แทน ถ้ามึงจะจองไข่ไว้จากการมองเห็นแบบนี้กูว่าไอ้ต้น ไอ้คิม ไอ้แบท ที่อยู่กลุ่มข้างๆมันก็เป็นเจ้าของไข่พะโล้ลูกนั้นได้เหมือนกัน


“แต่ช้อนกูอยู่ใกล้ไข่มากกว่า ฉะนั้นมันต้องเป็นของกู” โถ๊ว!!!!! กูคงคาดหวังกับหล่อโคตรพ่อมากเกินไป ก็คิดว่าจะเถียงแบบมีเหตุมีผลดูดีมีสาระกว่านี้ ที่ไหนได้ แม่ง! ปัญญาอ่อนพอกันทั้งคู่ บางครั้งความหล่อก็ช่วยอะไรพวกมึงไม่ได้จริงๆ


“มึงอยากมีเรื่องใช่ไหม?!” อื้อหือ เวลาโมโหนี่มันติดต่อทางน้ำลาย ผิวหนัง หรือหายใจรดกันก็ติดแล้ววะ ถึงได้น่ากลัวเหมือนเพื่อนมึงที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆกูตอนนี้ไม่ผิดเพี้ยน สมแล้วที่มึงเป็นเพื่อนกันได้


“มึงจะเอาไหมล่ะ คิดว่ากูกลัวหรอ?!” หล่อโคตรพ่อเพื่อนผมก็ใช่ย่อย ท้าทายไปอย่างไม่กลัวเกรง ใจนักเลงกันจริงๆ กับแค่ไข่พะโล้ฟองเดียวมึงจะฆ่ากันตาย กูว่าปัญญาอ่อนอย่างเดียวทำไม่ได้นะเนี่ย ถ้าไม่โง่ด้วย ทำไมทีเรื่องง่ายๆพวกมึงกลับคิดไม่ได้กันก็ไม่รู้


“เชี่ยธาม! หยุดกิน แล้วไปตักพะโล้มาเพิ่ม ด่วน!” ผมหันไปส่งสัญญาณบอกให้ไอ้นนท์จัดการ ไม่นานเสียงคำสั่งของมันก็ดังขึ้น ไอ้ธามรีบทิ้งช้อนปรี่คว้าถ้วยพะโล้ต้นเหตุออกมาท่ามกลางสายตาโหดๆสองคู่ที่มองตาม พะโล้ชาวบ้านเขาแกงมาให้ตั้งหม้อเบ้อเริ่ม มองไปข้างหลังก็เห็น พวกมึงจะเถียงกันเพื่อ?!


“บอกป้าไป กลุ่มนี้หมูไม่ต้อง เน้นไข่อย่างเดียว น้ำพะโล้มึงก็ไม่ต้องให้ป้าตักมานะ เน้นไข่อย่างเดียว! เอาไข่อย่างเดียว!” มันรีบพยักหน้าหงึกๆเหมือนหัวจะหลุดรับคำสั่งผมแล้วตรงไปหาหม้อพะโล้ที่มีป้าๆแม่บ้านยืนประจำอยู่  ถ้ามีศึกชิงไข่กันอีกนะ กูยอมให้ถีบยอดหน้าเลย ขนาดแค่มื้อแรกมันยังจะตีกันตาย แล้วมื้อต่อๆไปมันจะไม่ฆ่ากันตายไปเลยหรอ ไอ้นนท์ก็ช่างปล่อยให้ไอ้ไนท์ไปนั่งข้างไอ้พี่แทนได้ เจอกันครั้งแรกมันก็เขม่นกันจะตายห่าอยู่แล้ว ไม่รู้แม่งไปเกลียดกันมาจากชาติปางไหน สงสัยชาติที่แล้วแม่งก็แย่งไข่กันแบบนี้ละมั้ง ชาตินี้เลยต้องตามมาทวงไข่กันอีก อืม...กูขอให้มึงทั้งคู่ได้แบ่งไข่ให้กันและกันสมใจ


“เห็ดเผาะ ถ้าเอามาปลูกใส่กระถางที่บ้านมันจะงอกไหม?” ไอ้นี่ก็อีกคน คำถามก่อนๆพวกกูยังไม่ทันได้คิดคำตอบเลย สรรหาคำถามใหม่ขึ้นมาให้พวกกูได้ลำบากใจกันอีกแล้ว ไม่ต้องมาทำหน้าหล่อยิ้มราวเทพบุตรใส่กูเลย เพิ่งจะเคยเห็นคนอยากปลูกเห็ดเผาะไว้ที่บ้านก็คราวนี้แหละ ถ้าป้าๆเขาเกิดแกงหอยขมมาให้ พวกกูไม่ลำบากต้องลงนาไปงมหอยให้มึงเอาไปเลี้ยงที่บ้านหรอวะไอ้พี่มิน


“เอ่อ...พี่มิน คือ เห็ดเผาะมันขึ้นในป่าตามธรรมชาติน่ะพี่ เอามาปลูกผมว่ามันคงไม่งอกหรอก” ทำไมกูต้องมานั่งตอบคำถามแบบนี้ด้วย คิดแล้วอยากจะคว่ำแกงเห็ดเผาะตรงหน้าไอ้พี่มินมันทิ้งจริงๆ กูรู้ว่าแม่งรวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะไม่เคยกินอาหารป่ากันขนาดนี้ อยากเห็นคนใช้บ้านมึงจริงๆ ว่าแล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ


“...........................” คนนี้ยิ่งหนักครับ เพราะหลังจากร้อง “โอ๊ย!” ขึ้นมา จากนั้นไม่ว่าใครจะฆ่ากันตายแย่งไข่ฟองเดียว หรือ ใครจะสรรหาคำถามเกี่ยวกับเห็ดเผาะขึ้นมามันก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาไม่รับรู้หรือสนใจใคร ข้าวในจานก็ไม่ยอมกิน เอาแต่นั่งนิ่งหันมามองหน้าผมเป็นทีๆเหมือนอยากจะบอกอะไรแต่ก็ไม่ยอมพูด ซักพักก็คว้าขันใส่น้ำดอกมะลิยกดื่มก่อนจะกลับมานั่งนิ่งอีก แล้วก็หันมามองหน้าผมแต่ก็ไม่ยอมพูดะไรเหมือนเดิม นี่มึงจะเล่นสงครามประสาทรูปแบบใหม่กับกูใช่ไหมไอ้พี่เหนือ คดีพูดจาหื่นๆใส่กูยังไม่ได้สะสางจะมาหาเรื่องแกล้งอะไรกูอีก


“พี่เหนือ พี่เป็นอะไร?” ทนไม่ไหวครับหลังจากมันหันมามองหน้าผมอีกแล้ว คือทำไมกูต้องยอมแพ้ถามมึงก่อนด้วยก็ไม่รู้ รู้แต่เห็นอาการแปลกๆแล้วก็อดห่วงมันไม่ได้ หรือเป็นเพราะอาหารไม่ถูกปาก มีแต่อาหารบ้านๆคงจะไม่เคยกินล่ะสิ เป็นลูกคนรวยนี่ก็ลำบากนะครับ ของดี ของหายาก อร่อยๆทั้งนั้นแต่ก็ไม่เคยได้ลิ้มลอง เรียกว่าได้อย่างก็เสียอย่างจริงๆชีวิตแบบนี้


“กู....” กูอะไรมึงก็พูดให้จบดิวะ ค้างคาฉิบหาย พอค้างคากูก็จะสงสัย แล้วพอกูสงสัยกูก็อยากจะรู้ พอกูอยากรู้ต่อมเสือกกูก็จะทำงาน แล้วพอต่อมเสือกกูทำงานกูก็จะกินข้าวไม่ลงไง มึงเข้าใจกูไหม นี่มันเป็นปัญหาใหญ่ระดับโลกสำหรับกูเลยนะเว้ย


“พี่เป็นอะไรพี่ก็พูดมาสิ”


“คือกูเจ็บ....” เจ็บอะไรก็บอกกูสิแม่ง อ้ำๆอึ้งๆลีลาเหมือนกองสลากกินแบ่งรัฐบาล กว่าจะประกาศได้แต่ละหมายเลขกูหายอยากได้เงินไปนานแล้ว


“เจ็บอะไรพี่ พี่เจ็บอะไรบอกผมสิ” นั่งไม่ติดพื้นแล้วตอนนี้ ขยับหันหน้าเข้าไปจ้องไอ้พี่เหนือมันทั้งตัวเลยนี่แหละ อยากรู้จัดว่ามันเป็นอะไรกันแน่


“ช้อน...”


“ช้อน...ช้อนอะไรวะพี่ เจ็บมันเกี่ยวอะไรกับช้อน พี่ พี่บอกผมมาสิ พี่...พี่เป็นอะไร บอกผมสิ บอกผมมา พี่...” แอ็กติ้งผมประหนึ่งคนตรงหน้ากำลังจะลาไปตายยังไงยังงั้น แต่ผมอยากรู้จริงๆนี่นาว่ามันเป็นอะไร


“ช้อนมันคม...เจ็บ” สัดหมา! กูก็คิดว่าเรื่องคอขาดบาดตาย ที่แท้ “โอ๊ย!” ของมึงคือ ช้อนสังกะสีบาดปาก!!!!! กูไม่รู้จะสงสารหรือสมเพชดี แต่เห็นมันเจ็บจริงๆผมก็เลยไม่อยากซ้ำเติม

 
“ไหนขอผมดูหน่อย”


“เจ็บ” เออกูก็รู้แล้วว่าเจ็บ แค่ช้อนบาดปากมึงจะเว่อร์อะไรนักหนา มาที่แบบนี้ก็มีแต่จาน ชาม สังกะสีที่ขอยืมมาจากวัดเท่านั้นแหละ จะให้ไปหาจานกระเบื้องขอบทองมารับรองก็เกินไป มีแต่จานขอบอุทิศให้แด่แม่ลำยอง-พ่อลำไย นามสกุลอะไร บริจาควันไหน งานทำบุญโคตรเง่าใครก็ว่าไป ดูแล้วโคตรอาร์ต กินข้าวไปด้วย อ่านชื่อคนตายบนขอบจานไปด้วย ชีวิตนี้มึงจะหาความสุขไหนได้แบบนี้แล้วไอ้พี่เหนือ ของดีมีอยู่ตรงหน้ามึงรู้ไหม?!


“โห มีเลือดออกด้วย แต่แผลไม่ลึกมาก....อุ๊บส์!!” มันยอมให้ผมดูแผลที่ปากมันครับ เป็นจังหวะพอดีที่ไอ้ธามกำลังถือถ้วยพะโล้มีไข่เต็มล้นกลับมาพอดี ยังไม่ทันให้ผมได้ถอนหน้าออกมา หลังก็ถูกกระแทกอย่างแรง จนหน้าผมทิ่มไปหาหน้าไอ้พี่เหนือ ปากมันกับปากผมก็เลยประกบกันแบบไม่ได้ตั้งใจ


“..........................”


“..........................”  เชี่ยธามถ้าจะชนกูแรงขนาดนี้ มึงกะจะให้กูดูดเลือดจากแผลในปากไอ้พี่เหนือมันเลยรึไง อยากจะด่าไปครับ แต่ขออายก่อน เป็นเป้าสายตาไปเลยทีเดียว


“โทษทีไอ้ปอนด์ กูลื่นว่ะ” ลื่นได้จังหวะดีมาก ได้องศาพอดีเป๊ะ! ผมที่หลุดออกมาได้ก็รีบส่งสายตาดุๆใส่ไอ้ธามทันที


“กูชอบนะยาแบบนี้” ไม่ต้องมาอมยิ้ม ยาอะไร น้ำลายกูเนี่ยนะ กูไม่ใช่หมาจะได้เลียแล้วหาย มึงหลอกด่ากูอยู่ใช่ไหม แล้วเห็นไหมคนอื่นเขามอง ข้าวในปากพุ่งกันกระจาย ทั้งหมู เห็ด เป็ด ไข่ ปลิวกันให้ว่อน มึงก็ยังจะมาทำให้กูอายอีก สนใจคนรอบข้างบ้างก็ได้


“.........................” รีบหันกลับมานั่งตามเดิมครับ ทนสู้หน้ามันไม่ไหว หลังจากที่มันแกล้งแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม เห็นพริกสีแดงๆในแกงเผ็ดหมูป่าตรงหน้ากูไหม มันยังแดงไม่เท่าหน้ากูตอนนี้เลย


“ชอบแกล้งกู” ด่าแต่ก็ไม่เคยจะสำนึก แล้วมือเจ้ากรรมทำไมต้องยื่นไปตักไข่เจียวมาวางในจานมันด้วยก็ไม่รู้ ปากเป็นแผลขนาดนั้นกินเผ็ดๆก็แสบกันพอดี ผมก็แค่สงสารมันเท่านั้นเอง...จานไข่เจียวอยู่ไกล...กลัวมันเอื้อมไม่ถึงเลยสงเคราะห์ให้มันเฉยๆ...แล้วที่ยิ้มอยู่ก็ไม่ใช่เพราะอะไร...แค่ทำความดีแล้วมีความสุขเฉยๆ เท่านั้นจริงๆ ไม่ได้แอบดีใจอะไรเลยนะสาบาน


“มึงน่ารัก” พูดแล้วก็ตักไข่เจียวเข้าปากคำโต เป็นเด็กกูจะตบให้หัวทิ่ม ใครเขาให้แดกกับอย่างเดียว ไม่แดกข้าวด้วยมันจะโตหรอมึง


“ผมหล่อเหอะ พี่ใช้อะไรมอง ผมหล่อกว่าพี่ด้วยซ้ำ”


“..................”  ไม่เถียงกลับ แต่อมยิ้ม ทำไมผมถึงรู้สึกพ่ายแพ้ได้ขนาดนี้ แล้วผมลืมสายตาของคนที่มองอยู่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดได้หน้าก็บางขึ้นมาทันที จ้วงตักแกงเห็ดเผาะที่ไอ้พี่มินมันหวงแหนไว้ถามคำถามไอ้นนท์จนมันเหนื่อยใจเนี่ยแหละ ตักแม่งให้ไม่เหลือไว้ซักเห็ดเลย คอยดูมึงยังจะสงสัยอีกไหม


“อายแล้วมาลงกับเห็ดพี่ทำไมปอนด์ พี่กำลังศึกษาลักษณะของมันอยู่นะ” เล่นซะกูไปไม่เป็นเลยทีเดียว เอาเถอะกูเบื่อพวกมึงเหลือเกิน ไม่ทันไรก็หาเรื่องปวดหัวๆให้กูกันซะแล้ว


“ไข่กูไอ้สัด!!” สองคนนั้นก็ยังคงแย่งไข่กันเหมือนเดิม ไข่มีตั้งหลายฟองเสือกไปตรงใจใบเดียวกันอีก แล้วคนข้างๆผมจะอะไรกับไข่เจียวนักหนา จ้องหน้าให้กูตักให้อยู่นั่นแหละ ได้ข่าวช้อนบาดปากมึงไม่ใช่มือ ปวดหัวกับพวกมึงโว้ย!!!!!


“.......................” ท้องอิ่มก็พากันเอาจานไปล้างครับ แน่นอนว่าคุณชายเขาต้องไม่เคยล้างจานแน่นอน หน้าที่ก็เลยตกเป็นของผมไป ส่วนไอ้พี่มินมันยืนยันว่าจะล้างเองครับ


“มึงคิดว่าแค่จานกูจะล้างเองไม่ได้?”


“แน่จริงมึงลองล้างให้กูดูสิ” คู่นี้ก็กัดกันไม่เลิก หาเรื่องมาด่ากันได้ตลอด ไอ้ไนท์ก็เหลือเกิน มึงเห็นไหมว่าไอ้พี่แทนมันสแครชจานข้าววัดยังกับสแครชแผ่นเพลงในผับ ยังไปท้ามันอีก ถ้าจะถูขนาดนั้น กูว่าสังกะสีก็สังกะสีเถอะงานนี้มีถลอก


“พี่ไปรอผมตรงโน้นก่อนก็ได้นะ ผมขอล้างจานก่อนแป๊บเดียว”


“มึงล้างสิ เดี๋ยวกูเอาไปเก็บ” หน้าที่แลดูยิ่งใหญ่ แต่ในเมื่อเด็กน้อยมันอยากจะช่วยผมก็ไม่ขัดศรัทธาครับ ขอแค่อย่าทำจานกลิ้งลงพื้นไปแบบไอ้พี่มินมันก็พอ ตอนล้างก็ทำท่าจะดีอยู่แล้วแท้ๆ น้ำสุดท้ายเสือกทำยังไงไม่รู้จานถึงลอยไปฟาดหัวไอ้คิมที่ยืนเก็บเศษอาหารใส่ถุงอยู่ เกือบได้เลือดครับงานนี้


“............................”  เก้าโมงก็นัดประชุมกันเรื่องแบ่งหน้าที่ ความจริงแล้วทางพวกปีสามวิศวะเป็นคนจัดการเรื่องงบประมาณไว้ก่อนแล้ว ติดต่อกับทางลุงชัย กับ ครูทวีปที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านดอนเกิบหาย ในเรื่องของการจัดซื้อของพวก ไม้ ปูน อิฐบล็อก เสา สี แล้วก็อุปกรณ์ยิบย่อยตามรายการที่พี่โรมมอบหมายให้ เมื่องบประมาณถึงมือลุงชัยก็เป็นฝ่ายไปซื้อของเข้ามาไว้ก่อนล่วงหน้าทั้งหมด ส่วนพวกผมมีหน้าที่ทำให้งานทั้งหมดออกมาตามแบบที่คิดกันไว้ พวกใช้แรงงานผมถนัดครับ แจงงาน แจงหน้าที่กันเสร็จ สรุปว่าผม ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ แล้วก็ไอ้ธาม ได้งานทาสีไปครับ อย่าคิดว่าง่ายเชียวนะ สี่คนแต่ทาสีอาคารหลังใหญ่มันไม่ใช่ง่ายๆเลย แต่คนอื่นก็ใช่จะได้อยู่สบายๆกันครับ แบกปูน ผสมปูน ขนอิฐ หามเสากันไป ส่วนพวกผู้หญิงคณะผมมันถึกๆกันก็ให้ใช้แรงงานเยี่ยงชายชาตรี โดยฝ่ายวิศวะก็ใม่ยอมน้อยหน้าเพราะเธอๆก็ดิบเถื่อนไม่แพ้กัน เรื่องนี้ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ สรุปแล้วมาค่ายคราวนี้อย่าหวังได้สาวกลับไปครับ ที่เดินกันสลอนก็แข็งแรงกว่าผู้ชายทั้งนั้น


“อิปอนด์ ถ้ามึงจะอ่อนแอขนาดนี้นะ กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป ได้ผัวหล่อเข้าหน่อยอ่อนแอขึ้นมาเชียวนะย๊ะ” พูดจบฮิปโปกับแก๊งผีห่าก็หามเสาปูนผ่านหน้าผมที่ยังหิ้วสีถังใหญ่ไปอย่างทุลักทุเล ไม่ใช่ผมอ่อนแอนะครับ แต่พวกมันต่างหากที่ถึกเกินคน


“กูคิดว่ารถไถคูโบต้าวิ่งผ่านหน้า ว่างๆก็ขอยืมไปใช้ไถนาซักหน่อยนะ พอดีควายแรงยังไม่ดีเท่านี้เลย” กัดกันเจ็บๆแสบๆตลอดครับผมกับมัน แต่เราก็สนิทกันนะครับ แบบว่าขำๆให้พอไม่เหงา หมาในปากจะได้ไม่ง่อยเปลี้ยเสียขาไปซะก่อน


“อิเชี่ยปอนด์ กูคนไม่ใช่รถไถ ออกจะสวยขนาดนี้” ว่าจบก็ยกเสาไปกันต่อ มันทำงานกันเป็นทีมดีจริงๆ ถ้ามีพวกนี้อยู่ผมก็วางใจได้ครับว่างานเสร็จทันตามกำหนัดชัวร์!


“.....................”  ตกลงว่าจะแบ่งกันทาคนละด้าน เลือกกันได้แล้วก็ประจำตำแหน่งหยิบแปลงขึ้นมาละเลงผนังด้านนอกอย่างชอบใจ ส่วนด้านในครูทวีปแกบอกว่าเพิ่งทาเมื่อปีที่แล้วให้ทาแค่ด้านนอกอาคารเรียนพอ

 
“....................”  ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยามเมื่อมีการแกล้งกันเกิดขึ้น เผลอหันไปมองแทบทุกครั้งที่ต้องเดินผ่านไปยกถังสี เห็นไอ้พี่เหนือทำหน้าเย็นชาเป็นปกติยืนอยู่ใต้ร่มไม้ จะมีถูกใช้เดินไปหยิบโน่นหยิบนี่บ้างก็ต่อเมื่อพี่แทน หรือ พี่มินสั่ง แล้วถ้าหากใครจะใช้พี่ท่านก็ต้องผ่านทางเพื่อนสนิทสองคนนี้เท่านั้นแหละครับ นอกนั้นคงไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาชี้นิ้วจิกหัวใช้งานแน่ๆ เพราะแค่มองสบนัยน์ตาสีดำนั่นก็แทบจะก้มกราบแทบเท้า ไม่รู้จะตีหน้าดุไปไหน คนอื่นเขาไม่กล้าเข้าใกล้กันพอดี



                    รู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่ายโมง ทุกคนจึงพักกินข้าวกลางวัน ความวุ่นวายไม่ต่างจากตอนเช้าเท่าไหร่ครับ แต่ความหนักใจของผมน้อยลงเมื่อเริ่มจะชิน ที่เห็นพี่แทนกับไอ้ไนท์ตีกันเรื่องกับข้าวแต่ก็เสือกนั่งข้างกัน ส่วนพี่มินก็เป็นไอ้หนูจำไมอย่างเดิม ถามเชี่ยไรทุกอย่างที่สงสัยหน้าที่ผลัดกันตอบปัญหาเชาว์คราวนี้จึงตกเป็นของไอ้ธามกับไอ้นนท์ไปโดยปริยาย เพราะผมไม่ว่างพอจะไปร่วมแจมด้วย หลังจากถูกไอ้พี่เหนือใช้ให้ตักโน่นตักนี่มาใส่ในจาน แบบไม่ให้ผมได้มีเวลาพักตักข้าวใส่ปากตัวเองกันเลยทีเดียว ว่าจะถามไปเหมือนกันครับ ถ้าจะใช้ขนาดนี้ก็ให้กูป้อนใส่ปากด้วยเลยไหม แต่กลัวคำตอบมันครับ เพราะแค่ตักกับข้าวอย่างเดียวก็เมื่อยมือจะแย่ ถ้าป้อนใส่ปากด้วยเกรงว่าจะเมื่อยทั้งหน้าทั้งมือ เพราะไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงเวลาที่ต้องสบตากัน กินอิ่มหนำหน้าที่ล้างจานก็ตกเป็นของผมอย่างเคย เหมือนเดิมทุกอย่างเมื่อพี่แทนยังคงสแครชแผ่นจาน พี่มินทำจานหลุดมือแต่คราวนี้ไอ้คิมพอจะเดาทางถูกเลยเอาหม้อมาสวมหัวกันไว้ก่อน เสียงจากสังกะสีกระทบหม้อสแตนเลสดังสนั่น แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเหมือนตอนแรกที่หัวไอ้คิมปูดเท่าลูกมะนาว ส่วนไอ้พี่เหนือก็รอรับจานจากผมไปเก็บ จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปทำงานต่อ ทาสีเพลินๆร้องเพลงคลอตามไปด้วย จนได้ยินเสียงลุงชัยเรียกไปรวมตัว ถือเป็นการจบการทำงานวันแรก


                   

           


          มีต่อๆๆๆๆๆ

[toshika]

น้องปอด์นด่าฮิปโปได้เจ็บมากลูก 555555555

รอติดตามคร๊าบบ 

[อเลนคุง]

       



                            มองท้องฟ้าอีกทีตะวันก็ใกล้จะตกดินแล้ว ห้องน้ำมีเพียงสี่ห้องจึงตัดสินใจให้ผู้หญิงทั้งหมดได้ใช้ แต่ไม่รวมหญิงเหล็กคูโบต้าอย่างแก๊งผีห่านะครับ ส่วนพวกผู้ชายก็ตามที่ลุงชัยบอกครับ.......บ่อบาดาล!!!! ตกลงกันว่าจะจับฉลากตามกลุ่มที่นั่งกินข้าวว่าใครอาบก่อนอาบหลัง ผมที่กลัวผีขึ้นสมองจึงอยากจะรีบอาบก่อนอยู่แล้ว เนื้อตัวก็เปื้อนสีเต็มไปหมด จึงบังคับไอ้นนท์ออกไปจับฉลากจากมือไอ้พี่โรม เปิดมาได้กลุ่มสุดท้าย น้ำตาแทบไหล


“มึงอยากอาบก่อน?” คงเห็นผมทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้มันเลยถามขึ้นมา


“อยู่แล้วดิพี่ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว กว่าไอ้พวกนั้นจะอาบเสร็จก็มืดพอดี ผมกลัวผี”


“กูจะไปคุยกับไอ้โรม” ผมรีบฉุดแขนมันที่ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินตรงเข้าไปหาพี่โรมแทบไม่ทัน คุยของมันคงไม่พ้นขู่กรรโชกนั่นแหละครับ รับรู้ว่าดวงชะตาไอ้พี่โรมกำลังจะขาดเลยขอเป็นคนดียอมกลัวผีช่วยต่ออายุให้มันดีกว่า

 
“ทำไม?” ยังมีหน้ามาถามกูอีกว่าทำไม เห็นหน้ามึงแล้วเดาได้เลยว่าไม่จบด้วยคอนเวิร์สประทับบนตัวไอ้พี่โรมก็ไม่ใช่เหนือฟ้าแล้ว ภาพตอนพี่เสือโดนกระทืบยังติดตาไม่หาย ก่อนมาก็แอบมันไปเยี่ยมพี่แกได้แค่ครั้งเดียว กำลังจะนัดกันไปเยี่ยมครั้งที่สองไอ้พี่เหนือมันเกิดจับได้ พี่เสือเกือบต้องย้ายจากห้องพักฟื้นไปห้องดับจิตแล้วครับวันนั้น ดีที่ผมสัญญาว่าจะไม่ไปเยี่ยมพี่แกอีกมันถึงได้ยอมไม่บุกไปกระทืบแกถึงโรงพยาบาล


“ผมไม่เป็นไร อาบกันตั้งเจ็ดคน ผีมันไม่กล้ามาหรอก อีกอย่างผมมีพี่อยู่ทั้งคน” จริงๆก็อยากจะบอกต่อว่ามึงน่ากลัวกว่าผีอีก แต่กลัวว่าถ้าพูดไปเดี๋ยวผมจะได้กลายเป็นผีไปซะเอง คิดแล้วก็เงียบไว้ดีกว่า


“.................” ไม่ตอบแต่ลงมานั่งข้างผมเหมือนตอนแรก แปลได้ว่า การเจรจาเป็นผลสำเร็จ

 
“อุบาทสัด ไอ้ธาม” ตะโกนด่าไอ้ธามทันทีที่เห็นมันนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวคลุมท่อนล่างไว้ ส่วนในมือมีกางเกงไหนสีแสดสะท้อนแสงยามค่ำคืนอยู่หนึ่งตัว เดินส่ายเอวไปมา เหมือนโลกนี้มีแค่มัน แต่จริงๆมีอีกหกชีวิตที่นั่งมองอยู่อย่างสมเพชลูกตาตัวเอง


“มึงไม่คิดจะหาเสื้อ หากางเกง ติดมือนุ่งตอนกลับมาบ้างหรอวะ บ่อก็อยู่ตั้งไกลเกือบติดทุ่งนาโน่น”


“ไอ้ปอนด์ ไอ้นนท์ พวกมึงนี่ช่างไม่รู้จักการใช้ชีวิตกลมกลืนไปกับธรรมชาติซะแล้ว” แล้วเสือกกลมกลืนกับธรรมชาติซะกูคิดว่ามึงเป็นพญาแร้งเลยทีเดียว กูทนมองไม่ได้จริงๆ มันกะจะนุ่งกางเกงในตัวเดิมที่ใส่ติดตัวอยู่ตอนนี้อาบน้ำครับ แล้วถึงเปลี่ยนเป็นตัวสีแสดในมือแล้วก็นุ่งผ้าขาวม้าตัวเดิมกลับมา


“บอกเพื่อนมึงด้วย ว่าถ้ายังไม่อยากโดนกูกระทืบตายก็หยุดทำอะไรทุเรศๆต่อหน้ากู” ไม่ต้องบอกครับ เพราะไอ้พี่เหนือมันตั้งใจพูดดังๆให้ไอ้ธามได้ยินอยู่แล้ว พญาแร้งหยุดชื่นชมธรรมชาติยามเย็นกลับเข้ารังนั่งรออยู่นิ่งๆทันที

 
“...................”รอซักพักกลุ่มรองสุดท้ายก็เดินกลับออกมา พวกผมจึงลุกขึ้นหยิบข้าวของตัวเองเดินตรงไปตามทางที่ตอนนี้ไร้แสงจากดวงอาทิตย์และแสงจากหลอดนีออน มีเพียงไฟฉายสองกระบอกจากไอ้นนท์และพี่แทนเท่านั้นที่ส่องให้พอเห็นทาง สองข้างทางเป็นป่ารกทึบ มืดสนิท มีเพียงเสียงจิ้งหรีด เรไรเท่านั้นที่ร้องดังระงม ความกลัววิ่งขึ้นสมองจนถึงขั้นต้องเกาะแขนไอ้พี่เหนือไว้แน่น มือแกร่งจึงโอบเอวผมไว้จากด้านหลังรู้สึกอุ่นใจขึ้นมายังไงไม่รู้..........


“บอกกูว่าบ่อบาดาล ห่า กูก็คิดว่ามีปั้มดึงน้ำขึ้นมา หรือใช้ถังตักโยง ที่ไหนได้เป็นบ่อบาดาลแบบโยก เหนื่อยมาทั้งวันกูต้องมาโยกน้ำอาบอีกใช่ไหม” ถึงที่หมายแทนที่จะโล่งใจระหว่างทางไม่เจออะไรแต่ก็ต้องมาหนักใจกับบ่อโยกตรงหน้า บ่อบาดาลแบบโยกคืออุปการณ์ที่ใช้ดึงน้ำจากใต้ดินขึ้นมาโดยการใช้แรงโยกคันเหล็กที่ยื่นออกมาขึ้นและลง จนกว่าจะมีน้ำไหลออกมาทางปากกระบอกที่มีครุถังรองอยู่ คิดภาพตามนะครับ ถ้ามีคนหน้าเย็นชาๆหล่อโฮกฮากกระชากตับมายืนโยกน้ำแบบเอาเป็นเอาตายด้วยใบหน้านิ่งๆ แค่คิดภาพในหัวก็ฮาไม่ไหวแล้ว “โอ้ ซาร่า มันยอดมากเลย น้ำไหลแรงดีจริงๆ” “โอ้ จอร์จ ท่านายสุดยอดไปเลย สมแล้วที่นายคือ บ่อบาดาลแมน” ภาพผมชื่นชมไอ้พี่เหนือหรือจอร์จบ่อบาดาลแมนในความคิด ทำเอาถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที


“ขำเชี่ยไรของมึง” แค่นี้ต้องทำหน้าดุใส่กูด้วย เหมือนกับรู้ว่าจินตนาการกูทำมึงเสียภาพลักษณ์ยังไงยังงั้น


“ผมก็หัวเราะของผมไปเรื่อยแหละ พี่อย่าใส่ใจเลย” พูดจบก็หัวเราะต่อ


“เชี่ยปอนด์อย่าอู้ เร็วๆ มาให้ไวๆ” เสียงไอ้นนท์ตะโกนเรียกผมขณะยืนคุมไอ้ธามที่ใส่เพียงกางเกงในสีเขียวสะท้อนแสงตัวเดียวโยกคันเหล็กประหนึ่งกำลังยกเวทอยู่ในฟิตเนต ช่างเป็นภาพที่อุจาดตาสุดๆ ส่วนหล่อโคตรพ่อก็ถือครุถังมารองน้ำ อื้อหือ คนมันหล่อทำยังไงก็หล่อจริงๆครับ ขนาดเอาผ้าขาวม้ามาพาดหัวแม่งยังดูนำแฟชั่น เทรนแต่งกายแบบกรรมกรกำลังจะมาแล้วครับปีนี้


“เดี๋ยวพวกผมสี่คนรับหน้าที่โยกน้ำให้เอง พวกพี่รออาบอย่างเดียวพอ”


“พี่อยากลองทำบ้างนะปอนด์” มึงหยุดเลยไอ้พี่มิน ยื่นสำรวจบ่อไปนิ่งๆอย่างเดิมน่ะดีแล้ว


“อย่าเลยพี่ ให้พวกผมจัดการดีกว่า” ขืนให้มึงทำตีสามพวกกูยังไม่รู้เลยว่าจะได้อาบน้ำกันไหม


“กูเพิ่งจะเคยเห็นอะไรแบบนี้ครั้งแรก กูอยากลองทำดู” ไอ้พี่แทน แค่จานข้าววัดมึงยังสแครชจนสีถลอก ถ้าพวกกูยอมก็ไม่ต้องได้อาบน้ำเพราะบ่อโยกแม่งอะไหล่ต้องพังหลุดออกมาไม่มีชิ้นดีแน่ๆ


“กูยังอยากมีน้ำอาบอยู่ แรงควายอย่างมึงยืนเฉยๆไปเถอะ” ไม่ทันไรมันก็จะตีกันอีกแล้วครับคู่นี้ ไอ้ไนท์ก็ชอบไปยั่วโมโหไอ้พี่แทนมัน ฟิลมันขาดขึ้นมาถีบบ่อเขาพังจะทำยังไง ไม่ต้องลำบากลงนาไปหาน้ำมาอาบกันเลยรึ


“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจัดการเองสบายมาก” สบายมากเหงื่อแตกพลั่กๆ กางเกงในมึงจะหลุดตูดแล้วนั่น ทนความอุจาดตาไม่ไหวเลยต้องไปเปลี่ยนหน้าที่กับไอ้ธาม ตอนนี้ได้น้ำมาหลายถังแล้วคิดว่าแบ่งกันอาบก็น่าจะพอ ผ่านไปซักสิบนาทีผมก็หอบแฮ่กแล้ว ไอ้พี่เหนือมันก็มายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมนิ่งๆ ผมว่าจริงๆมันคงอยากเข้ามาช่วยแต่ดูจากสภาพผมเลยปล่อยให้ผมทำเองจะดีกว่า เพราะมันก็คงไม่อยากมีสภาพน่าสมเพชเท่าไหร่นัก คิดว่าได้น้ำพอแล้วก็จัดแจงจะถอดเสื้อผ้าครับแต่ก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้


“อะไรวะพี่ ผมจะถอดเสื้อ อยากอาบน้ำจะแย่ เปื้อนทั้งสี ทั้งเหงื่อ โคตรเหม็นตัวเองเลย” เห็นไอ้ธามตักน้ำอาบอย่างสบายอกสบายใจก็อิจฉาครับ แต่พอหันกลับมามองมือที่รั้งผมไม่ให้ถอดเสื้อก็ต้องหยุดอิจฉาทันที โกรธอะไรผมอีกวะเนี่ย


“ไม่ต้องถอด” มึงจะบ้าหรอให้กูอาบทั้งเสื้อยืดกางเกงบอลเนี่ยนะ กูไม่แก้ผ้าอาบด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว ที่ยืนอยู่ก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้นจะมาอายเชี่ยอะไร


“ผมไม่อายหรอกพี่ ผมหน้าด้าน”


“ใครกลัวมึงอาย กูไม่ชอบให้ใครมองมึงแก้ผ้า ชัดไหม!?” ชัดเต็มรูหูกูพอๆกับหน้าโหดๆของมึงเต็มตากูเช่นกัน


“ผมว่าจริงๆลองใส่เสื้ออาบมันก็ดีเหมือนกันนะ รู้สึกหนาวๆขึ้นมาพอดีเลย” ว่าแล้วก็แย่งขันจากมือไอ้ธามจ้วงตักน้ำขึ้นมาราดหัวแม่งเลย หันไปแกล้งดึงกางเกงในไอ้ธามเล่น กับสาดน้ำใส่ไอ้นนท์บ้าง หันกลับมาอีกทีเลือดกำเดาแทบพุ่ง


“ถ้าจะหล่อแล้วหุ่นดีกันขนาดนั้น กูว่าแม่งไปเป็นนายแบบเถอะ” กลางป่า กลางทุ่งนา บรรยากาศรอบๆพร้อมซาวด์ประกอบเป็นเสียงจิ้งหรีด ชั่งไม่เข้ากับภาพไอ้สี่คนที่ถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็กเรียงสวยกับผิวขาวๆให้พวกผมสามคนได้อิจฉาเล่นเลยซักนิด ขนาดท่อนล่างใส่แค่กางเกงบอลพวกมึงยังเซ็กซี่ขนาดนี้ ถ้าสาวๆเขามาเห็นกูว่ามีเลือดหมดตัวแน่งานนี้


“เชี่ยไนท์แม่งทรยศไปเข้ากับฝ่ายตรงข้าม” เสียงนี้จากไอ้ธามครับ มึงไม่เห็นมันอวดซิกแพ็กกับไอ้พี่แทนจะฆ่ากันตายห่าอยู่แล้วหรือไง กูว่าแม่งก็ดูดีทั้งหมดนั่นแหละ มีแค่กูกับมึงเท่านั้นเชี่ยธามที่ไม่มีหกลอนบนหน้าท้องกับใครเขา


“มึงไม่ไปยืนรวมกับเขาเป็นบอยแบนด์เกาหลีล่ะเชี่ยนนท์ ห้าคนครบ ไอ้ห่า โคตรหล่อเลย”


“ไม่ว่ะ กูขอหล่อของกูอยู่มุมนี้ดีกว่า” เหยดดดดดดดดดดไม่ปฏิเสธแถมยังยอมรับหน้าตาเฉย เพื่อนกูมั่นจริงๆ


“..........................” ไอ้พี่เหนือเดินเข้ามาเทน้ำราดหัว มึงจะเซ็กซี่ไปไหน ตอนกูทำทำไมไม่เหมือนมึงเลยวะ ท่าเสยผมพ่นน้ำออกจากปากนั่นยังกับถ่ายMV แล้วทำไมกูต้องใจเต้นไปกับภาพตรงหน้าด้วย?


“มองอะไร?” ถามกูแล้วทำไมต้องยิ้มแบบมีเลศนัย ใครดูดีกูก็มอง ให้กูชื่นชมบ้างไม่ได้รึไง


“ใครมอง ผมไม่ได้มอง” แถแม่งเลย ยอมรับก็แพ้มันสิ


“หึ...เดี๋ยวคืนนี้มึงก็ได้เห็นมากกว่านี้” ไอ้เชี่ยแม่ง พูดจาแบบนี้ตลอด กูอายไหม? กูอายมาก! ถามกูซักนิดก็ได้ว่าอยากเห็นของมึงไหม?! ได้ข่าวว่ากูก็มีเหมือนมึง อาจต่างไซส์ไปบ้างแต่ก็มีเหมือนกันละวะ


“................” ว่าแล้วก็ไม่กล้าสบตามันแต่หันไปมองทุ่งนาแทน เกิดรักในธรรมชาติเหมือนเชี่ยธามที่ตอนนี้อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนกางเกงในเป็นสีส้มสะท้อนแสงแล้วเรียบร้อยขึ้นมาทันที แต่สายตาก็ไปพบกับอะไรบางสิ่งบางอย่างเข้า


“แสงไฟอะไรวะ?” เป็นไฟสีเหลืองออกส้มๆดวงใหญ่พอประมาณลอยอยู่ แล้วตอนนี้ก็กำลังตรงมาที่พวกผมช้าๆ


“กูว่าชักจะไม่เข้าท่าแล้วว่ะ” จากที่เคยเห็นว่าดวงไม่ใหญ่มาก เมื่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ดวงไฟก็เริ่มใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆๆ

 
“แค่หิงห้อยป่าววะไอ้ปอนด์” เชี่ยธามก็ถามไม่คิด หิงห้อยบ้านมึงสิตัวใหญ่ขนาดนี้


“............................”  ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว ทุกการกระทำหยุดนิ่ง ทุกสายตาจับจ้องไปยังสิ่งเดียวตรงหน้าอย่างจดจ่อ ไอ้พี่แทนที่สระผมอยู่ถึงกับต้องหยุดค้างไว้ทั้งที่ฟองยังเต็มหัว ส่วนพี่มินกับไอ้ไนท์ยังฟอกสบู่กันไม่เสร็จฟองฟอดเต็มตัว ผมกับไอ้พี่เหนือก็ยังยืนตัวเปียกซกไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า มีแค่ไอ้นนท์เท่านั้นที่เปลี่ยนใส่เสื้อยืดกางเกงบอลตัวใหม่ยืนอยู่ข้างไอ้ธามที่ยังโชว์กางเกงในสีแสดท้าทายดวงไฟปริศนาอยู่


“กูว่ามันชักจะเหมือน....” ยังไม่ทันที่ไอ้นนท์จะพูดจบประโยค ดวงไฟสีส้มดวงใหญ่ก็ปรากฎเงาเป็นร่างผู้หญิงผมยาวสยายให้เห็นเต็มๆตา


“กระสือ!!!!!” ห้าเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะมีเสียงร้อง “โอ๊ย!” ดังขึ้นอย่างไม่เข้าพวก


“ไอ้เชี่ยพี่มินโยนขันกระแทกหัวกู!” ด่ามันไม่ทันครับ เพราะหลังจากมันทิ้งขันมาใส่หัวผม มันก็วิ่งตามหลังไอ้นนท์ที่วิ่งเผ่นไปคนแรกทันที ในขณะที่ผมยังทำได้แค่ยืนนิ่งน้ำตาจะไหล ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้ามองเงานั้นเคลื่อนกายเขามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ


“ไอ้พี่แทนมึงรอกูด้วย” เสียงไอ้ไนท์ตะโกนเรียกศัตรูคู่อาฆาต แต่ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนวิ่งใส่เกียร์หมาลืมความบาดหมางวิ่งตามกันไป ทิ้งพวกกูไม่ว่า แต่เสือกเอาไฟฉายไปด้วยแล้วกูจะเหลืออะไร ไอ้พวกชั่ว!!!!!


“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก กระสือ อ๊ากกกกกกกกกกกกก กระสือ....” เสียงไอ้ธามแหกปากตะโกนลั่นอย่างคนเสียสติ ก่อนจะวิ่งตามแสงไฟฉายของไอ้พี่แทนที่ยังพอเห็นอยู่รำไรไปอย่างรวดเร็ว และเพราะเสียงของมันทำให้ผมได้สติกลับมาเตรียมโกยเหมือนคนอื่นบ้าง


“ไอ้พี่เหนือมึงจะยืนนิ่งให้กระสือมาหักคอมึงรึไง!” วิ่งไปแล้วครับ แต่ลืมว่ายังมีใครอยู่ตรงนั้นอีกคน เมื่อหันหลังกลับไปก็เจอไอ้พี่เหนือยืนนิ่งหันหน้าไปจ้องตากับกระสืออยู่ไม่ห่าง ฉิบหาย! กระสือมึงยังจะหาเรื่องเขารึไง ไม่ปล่อยให้เหนือตีนบรรลัยได้ทันต่อสู้กับกระสือศิษย์น้ำลายยายสาย ผมก็ไปฉุดแขนลากมันออกมาวิ่งตามเสียงไอ้ธามไป ทางมืดมากครับ มองไม่เห็นอะไรเลยจึงใช้กางเกงในสีแสดสะท้อนแสงของไอ้ธามเป็นสิ่งนำทาง เห็นหลังไหวๆวิ่งแหกปากตูดกระเพื่อมเยี่ยงคนบ้า ผ้าขาวม้าบนบ่าปลิวไสวต้านแรงลม อื้อหือ ซุปเปอร์แมนเวอร์ชั่น2013ชุดเขาเริศจริงๆ เสื้อเบอร์เอสไม่ใส่ ใส่แค่กางเกงในสีแสดตัวเดียวกับใช้ผ้าขาวม้าเป็นผ้าคลุม ถ้ากูรอดกลับไปได้ กูจะตั้งหิ้งบูชากางเกงในมึงเลยไอ้ธาม


“ไอ้ปอนด์” ไอ้เชี่ยนี่ก็เรียกอยู่ได้ กูกำลังช่วยมึงไม่ให้โดนกระสือหักคออยู่นะ สำนึกบุญคุณกูซะบ้าง


“เงียบไปเลย กูเสียสมาธิวิ่ง ตามกูมาอย่างเดียวพอ” นาทีนี้ผมกลัวผีมากกว่าไอ้พี่เหนือมันครับ ตวาดมันไปเผื่อจะได้หยุดเรียกชื่อผมสักที ยิ่งหลอนๆอยู่ไอ้นี่ก็เรียกอยู่ได้


“ไอ้ปอนด์”


“..................” ไม่ฟังอะไรแล้ว ทันทีที่เห็นแสงไฟจากตัวอาคารที่เพื่อนๆรวมตัวกันทานมื้อเย็นกันอยู่ ก็เกียร์หมาวิ่งเข้าใส่ทันที เข้าไปนั่งหอบด้านในที่ตอนนี้มีไอ้นนท์ยืนมองไอ้ธามที่เนื้อมีร่องรอยขูดขีดเลือดไหลซึมออกมาเต็มไปหมด ผมเดาว่าผีกระสือต้องใช้ลำไส้ใหญ่ลอยไปฟาดแขนขามันจนได้แผลแน่ๆเลย!!!!!


“วิ่งยังไงให้หนามเกี่ยวว่ะไอ้ธาม” หัวเกือบทิ่ม ที่แท้โดนหนามเกี่ยว สัด! กูก็จินตนาการไปซะไกล


“สัด! ก็มึงไม่ใช่หรอที่เอาไฟฉายมา อีกอันก็อยู่กับไอ้พี่แทน กูจะรู้ไหมว่าข้างทางมีหนามจากต้นเชี่ยไรอยู่” กูวิ่งตามสีกางเกงในมึงมายังไม่ได้รอยอะไรบนตัวมาเลย มึงวิ่งยังไงของมึงวะ?!


“เอาน้ำมาทีดิ กูแสบตาฉิบหาย” พูดจบพี่โรมก็ยื่นขวดน้ำส่งให้ไอ้พี่แทน ก็สมควรจะแสบตาอยู่หรอกครับ ใส่เกียร์หมาทั้งที่ยังสระผมอยู่ อีกสองคนก็สภาพไม่ต่างกันฟองสบู่เต็มตัว ลำบากไอ้คิมต้องหาน้ำมาให้ล้างตัว เรื่องนี้สอนให้รูว่าก่อนจะทิ้งขันใส่หัวกูมึงก็ควรจะเก็บไว้เทราดตัวก่อนจะวิ่งมานะไอ้พี่มิน


“ไอ้ปอนด์!”


“เชี่ย!!!!!!” หันไปมองตามเสียงโหดๆที่พร่ำเรียกไม่หยุดก็ต้องตกใจในสภาพ เซ็กซี่หล่อลากกระชากตับยังเป๊ะเหมือนเดิมแม้ตัวเปียก แต่ที่ต้องร้องขึ้นพร้อมกันก็เพราะสายตามองต่ำลงไปเห็นนิ้วหัวแม่โป้งตีนของไอ้พี่เหนือทั้งสองนิ้ว ตีนบรรลัยที่เคยแจกจ่ายให้คนอื่นบัดนี้ได้ออกมาโชว์หราท้าทายสายตาประชาชีครบทั้งสิบนิ้ว


“รองเท้าพี่หายไปไหนวะ?!”


“กูจะบอกมึงก็ไม่ฟัง รองเท้ากูหลุดระหว่างทางไอ้เชี่ย!” กูผิดตลอด แล้วก็ไม่พูดให้จบ ทุกทีก็เห็นเถียงชนะกูตลอดคราวนี้แค่จะบอกว่า “รองเท้ากูหลุด” มึงถึงไม่พูดขึ้นมาละว่ะ โมโหครับแต่ก็ก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี


“เหนือ ปอนด์ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป ทุกคนด้วย แล้วเดี๋ยวค่อยมาเล่าเหตุการณให้ทุกคนฟัง” ผมเห็นด้วยกับพี่โรมมันครับ ก่อนจะมีใครโดนจับปล้ำไปซะก่อนเพราะตอนนี้ทั้งสาวแท้ สาวเทียมต่างจับจ้องมาที่พวกไอ้พี่เหนืออย่างหื่นกระหาย ก็ถ้าจะจ้องขนาดนั้น จับมันกลืนลงท้องไปเลยดีกว่า


“เกิดอะไรขึ้น?!” เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่กันเสร็จสรรพก็มานั่งรวมกลุ่มกันโดยมีครูทวีปและลุงชัยนั่งรวมอยู่ด้วย ไอ้ธามที่คันปากอยากจะเล่ามาตั้งแต่แรกจึงได้เริ่มต้นสาธยายเหตุการณ์เจอกระสือให้ทุกคนฟังอย่างเมามันส์เพิ่มอรรถรสด้วยการใส่สีตีไข่ลงไปเล็กน้อย จนสาวๆและแก็งผีห่าร้องกรี๊ดลั่นอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆกัน


“ไฟที่พวกเด๊กๆเห๋นกั๋นเป๋นแบบนี่ใช่ใหม่?” แปลได้ว่า “ไฟที่พวกเด็กๆเห็นกันเป็นแบบนี้ใช่ไหม?” พูดจบลุงชัยก็หยิบอุปกรณ์บางอย่างขึ้นสวมหัวก่อนจะกดปุ่มด้านข้างที่มีสายต่อระโยงระยาง ปรากฏเป็นแสงสว่างวาบขึ้นมากลางกระหม่อม จากหลอดไฟที่ติดอยู่คล้ายๆไฟฉาย


“ไฟส่องกบ!!!!!” ใช่ครับ ดวงไฟที่ว่าคือไฟส่องกบที่ชาวบ้านเอาไว้สวมหัวเวลาจะไปหากบ หาเขียด ในทุ่งนายามค่ำคืน ลุงชัยยังพูดต่อด้วยว่าที่เห็นเป็นแกเองนั่นแหละที่กำลังเดินหากบเพื่อจะมาทำกับข้าวให้พวกเราทานกันในวันพรุ่งนี้ แล้วผมยาวสยายที่เราเห็นเป็นเงาๆก็คงมาจากผ้าขาวมาที่แกพาดบ่าอยู่ปลิวสะบัดตามแรงลมจนพวกเราคิดว่าเป็นเส้นผมของผู้หญิง รู้แจ้งแจ่มชัดในอุราผมก็ยิ้มร่าอย่างสบายอกสบายใจที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในดอนเกิบหายนี้ต่อไปได้โดยปกติสุข ก่อนจะหันไปสบเจอสายตาโหดๆที่อยู่ข้างๆ


“...........................” คดีผีกระสือแก้กันได้แล้วครับ แต่คดีรองผ้าใบคอนเวิร์สของไอ้พี่เหนือหาย ผมภาวนาให้แก้ไขได้แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะครูทวีปที่อาสาเดินกลับไปหารองเท้าไอ้พี่เหนือมาให้ กลับมาบอกว่าหายังไงก็หาไม่เจอ สรุปแล้ว ไอ้พี่เหนือมันก็ “เกิบหาย” สมชื่อหมู่บ้านไปโดยปริยาย


“ผมขอโทษ” เห็นไหมกูจะร้องไห้แล้ว ทำหน้าโหดใส่กูอยู่ได้


“เพราะมึงคนเดียว” เออ!!!!! กูผิด กูยอม มึงใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ สาวๆเขาแอบถ่ายรูปกันกรี๊ดกร๊าดอยู่รอบๆไม่เห็นรึไง คีบเตะหูหนีบยี่ห้อช้างดาวของลุงชัยไปก่อนมันจะเป็นอะไรไป มันก็มีดาวเหมือนคอนเวิร์สมึงนั่นแหละ แถมมีหูให้มึงคีบด้วย เวลาเดินก็มีเสียงแปะๆตอนส้นตีนกระทบรองเท้า คอนเวิร์สคู่ละหลายพันของมึงให้ความสุนทรีเป็นจังหวะดนตรีได้เท่ากับรองเท้าแบบนี้ไหม มีของดีไว้ประดับตีนมึงยังไม่รู้ตัวอีก


“เท่ห์ดีออกพี่”


“พ่องมึงสิ!” ชะอุ๊ย! ดูจะไม่ถูกใจ ว่าแล้วก็ขอแยกย้ายกลับไปนอนเต็นท์ใครเต็นท์มันตามที่ครูทวีปแกสั่งดีกว่า น่ากลัวเกินเดินหนีแม่งเลย


“มึงเจอกูแน่คืนนี้ โทษที่ทำรองเท้ากูหาย”


“.....................” สะดุ้งเฮือกเลยทีเดียว เห็นมันเดินลากเตะตามมาห่างๆ ส้นตีนกระทบรองเท้าคู่ใหม่ดังแปะๆรู้สึกสมเพชปนอนาถใจแทนก็จริงครับ แต่ตอนนี้ทุกข์หนักมันมาตกอยู่ที่ผมแล้ว














จะมีบทลงโทษอะไรสำหรับคดีเกิบหายรอผมอยู่?!!!!!!!!!


















เกือบช็อคตายเพราะไฟส่องกบไม่พอ ยังจะมาตายเพราะทำเกิบไอ้พี่เหนือหายด้วยหรอเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






















ภาพประกอบฉาก




                              บ่อบาดาลแบบโยก / บ่อโยก



                         






                               ไฟส่องกบ / กระสือของน้องปอนด์



                         





                                 ร้องเท้าแตะตราช้างดาว / อิแตะคู่ใหม่ของพี่เหนือ



                           



































              โบนัสแถม





                                    พี่เหนือตอนถอดเสื้ออาบน้ำ



                                  เหนือฟ้า:  มองเชี่ยไรกัน อยากตายคาตีนกูหรอ สัด!








                       







ตอนเก้าอเลนอัพครบแล้วนะคะ        I-AM ฝากมาบอกว่าขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจมากมาย

ถ้ารักนิยายเรื่องนี้ก็ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ I-AM มันอยากให้ได้สนุก หัวเราะ หื่นกาม ไปด้วยกัน


ปล. อิมเมจฝ่ายหล่อเฮฮาจะมาอัพในไม่ช้าค่ะ I-AM แอบสปอยอเลนมาว่า ได้รูปอิมเมจน้องปอนด์ในความคิดมันแล้ว

[rainiefonnie]

[My_yunho]

จะโดนบทลงโทษอะไรน้าาาาาา



ฮ่าาาาาาาา

[bobie]

โอ้ยฮาอ่ะ 55555
กระสือเป็นไฟส่องกบไปซะได้
แถมรองเท้าพี่เหนือยังหายอีก
น้องปอนด์เราจะโดนลงโทษยังไงน้า

[for-get-me-not]

  อยากจะบ้าวิ่งหนีไฟส่องกบ

ไม่รอดแน่ปอนด์ พี่เหนือสู้ๆ

[puppyluv]

สมชื่อดอนเกิบหาย
เหนือโดนเพราะกระสือไฟส่องกบแท้ๆ
จริงก็ปอนด์นั่นแหละคว้าเหนือวิ่ง
หมอนี่ก็วิ่งตามน้องต้อยๆ
555 น่ารักชะมัด
 ชอบตอนจุ๊บแบบผีผลัก
ช้อนแสครชจาน ฮามากมุกนี้
ชอบคนเขียนติดหมัด
ฝากชมไปด้วยนาว่าสนุกจริงๆ
เข้ามารอทุกวัน
กดบวกและเป็ดลุ้นว่าคืนนี้จะปอนด์โดนอะไรมั้ย
กื๋ยๆๆ

[quiicheh.]

พี่เหนือจะโหดเพื่อใครแค่นี้ปอนด์ก็ยอมหมดแล้ว5555555555

[Little_Devil]

ฮ่าาาาา   อย่างฮาอ่ะ
พี่มินแอบรั่ว

[TIKA_n]

กำลังไล่ตามอ่านอยู่นะจ้ะ ชอบม้าก มาก ปอนด์น่ารักสุด ๆ อ่ะ ตลกดี พี่เหนือฟ้าก็โหดดีจัง เพื่อนแต่ละคนก็สุดฮา มีบุคลิกเฉพาะตัวดีจัง ชอบมากค่า มาอัพบ่อย ๆ นะจ้ะ ไม่อยากขาดตอนอ่ะ ขอบคุณค่า 

[cher7343]

ปอนด์จะโดนลงโทษยังไงน้อ   

ปล.เราขอแนะนำอีกสักอย่างนะจ๊ะคนเขียน ตอนอัพตอนใหม่เพิ่มกำกับหน้าที่เราอัพเข้าไปด้วยเน้อ เพื่อให้คนอ่านติดตามได้ง่ายขึ้นไปอีกนะจ๊ะ

[สายหมอก]

ว้ากกกกกก ปอนด์เอ้ยยยไม่รอดแน่ลูก หุหุ

รอตอนต่อไปน้าาาาาา สนุกมากๆๆๆๆๆจ้าาา 

[kik]

สนุกมากค่ะ   

[อเลนคุง]

Chapter 10…………………….. “เต็นท์สั่น”






                                 ท่ามกลางความมืดมิดยังคงมีดวงตาห้าคู่เบิกโพล่งขึ้นอย่างน่ากลัว สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเป้าหมายเดียวกันราวกับปีศาจร้ายจ้องจะเข้าขย้ำเหยื่อให้สิ้นใจในคราวเดียว แต่แล้วเมื่อเป้าหมายที่จับจ้องอยู่เกิดปฏิกิริยาบางอย่างสายตาทุกคู่เป็นต้องเหลือกโปนมากกว่าเก่า บางคนถึงขั้นเอามือปิดปาก กัดแขน ตีอก ชกตัวเอง เพื่อไม่ให้เผลอหลุดเสียงอุทานออกไปกับภาพและเสียงที่ได้ยินได้เห็นตรงหน้าอยู่ตอนนี้ พวกเขาคงจะไม่ใช่นักล่ากระหายเลือดรอฝังคมเขี้ยวใส่เหยื่อผู้น่าสงสารอย่างที่เข้าใจในตอนแรก หากแต่เป็นนักถ้ำมองที่พกความสงสัยติดตัวกันทุกคนมากกว่า เรียกว่าเสือกเรื่องชาวบ้านอยู่คงจะถูกต้องที่สุด เพราะทั้งที่เข็มนาฬิกาตีบอกเวลาห้าทุ่มเศษ ทั้งที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการวิ่งมารธอนหนีไฟส่องกบกันมาเมื่อตอนเย็น แต่ก็สู้อุตส่าห์ทนแหกตาอดหลับอดนอนนั่งหัวโด่ซุ่มอยู่นอกเต็นท์ให้ยุงกัดกันอยู่แบบนี้เพราะความเสือกที่มีอยู่ในตัวล้วนๆ ส่วนเป้าหมายที่ว่าก็คงจะไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย เพราะยังคงดำเนินกิจกรรมบางอย่างชวนน่าสงสัยและน่าเสือกกันต่อไปอย่างโจ่งแจ้งและเร่าร้อน


“เอามันออกไป...อ๊ะ...ผะ...ผมกลัวนะพี่เหนือ....” มาอีกแล้วประโยคชวนสยิวที่ลอดผ่านเต็นท์ผ้าใบออกมาพร้อมแสงไฟจากกระบอกไฟฉายที่ทำให้เห็นเงาของคนทั้งคู่ทาบทับกันอยู่ได้อย่างชัดเจน สายตาทั้งห้าคู่ที่จับจ้องมองดูเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่นานนับชั่วโมงตอนนี้เป็นต้องเหลือกตา หูตั้ง หางโผล่ขึ้นมาเพราะความอยากรู้ในทันที แม้ทั้งภาพและเสียงจะชวนให้เข้าใจว่าคนทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน แต่ก็ยังอยากที่จะเห็นกับตาตัวเองมากกว่า หนังสดกลางหมู่บ้านดอนเกิบหายนี้จะมันส์ขนาดไหนรับรู้ได้จากเสียง


"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” เสียงโอดโอยอย่างเจ็บปวดไม่ใช่เสียงจากคนทั้งคู่ที่อยู่ในเต็นท์แต่อย่างใด หากแต่เป็นเสียงหนึ่งในห้านักถ้ำมองที่ดักซุ่มอยู่ด้านนอกจนคนข้างๆต้องรีบเอามือปิดปากป้องกันเสียงไว้ในทันที


“ชู่ !!!!”


“พี่แทนมึงจะแหกปากร้องทำเชี่ยไรครับ เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันก็ได้ยินหรอกมึง”


“กูว่าจะถีบไอ้เชี่ยที่อยู่ข้างๆก่อน แต่กูว่ากูถีบมึงก่อนดีกว่าไอ้นนท์ ประโยคสับสนคำสุภาพของมึงทำตีนกูกระตุกเลยสัด! ถ้าจะมาทั้งมึง ทั้งเชี่ย ก็ไม่ต้องเสือกเติมคำว่า พี่ แล้ว ลงท้ายด้วย ครับ ให้กูหรอกไอ้ห่า” รชานนท์ หรือ ไอ้นนท์ จึงทำได้แค่ยิ้มแหยๆส่งให้แทนไปทันที อยากจะสุภาพกับรุ่นพี่ แต่เพราะต้องพูดให้เสียงเบาที่สุดบวกกับด้วยความที่ตกใจเสียงร้องของอีกฝ่ายจึงพูดไปโดยไม่ทันได้คิด


“ตกลงมึงเป็นอะไรไอ้แทน แหกปากซะกูตกใจ” มินถามเพื่อนไปแต่ปลายสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เต็นท์ผ้าใบตรงหน้าที่เริ่มสั่นเบาๆเป็นจังหวะ


“ก็ไอ้เชี่ยไนท์มันกัดแขน”


“เพื่อนผมมันกัดแขนตัวเองแล้วพี่ร้องทำไมวะ?”


“แขนตัวเองพ่องสิไอ้ธาม มันคว้าแขนกูไปกัดเฉย ห่า กูกำลังช็อค ไอ้นี่ก็ใส่เต็มแรง ถ้าแขนมันเองกูจะไม่ว่าซักคำ” พูดจบก็โบกมือฟาดลงกลางหัวคนข้างๆทันที


“ก็กูกลัวหลุดเสียงร้องออกไป นิดๆหน่อยๆมึงบ่นอะไรนักหนา”


“นิดหน่อยบ้านมึงมีเลือดซึมออกมา กูจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้” ทุกคนเป็นต้องเอือมระอาเพราะตั้งแต่มานั่งเป็นนักถ้ำมองกันอยู่แบบนี้ทั้งคู่ก็เอาแต่ทะเลาะกันตลอด แต่ก็เสือกอยากนั่งข้างกันพร้อมให้เหตุผลว่าเวลาลงไม้ลงมือจะได้แจกมือแจกตีนให้กันได้ถนัดๆ


“ผมว่าจะถามพี่นานแล้ว พี่มาอยู่กับพวกผมได้ไงวะ เต็นท์พวกพี่โรมอยู่อีกฝากเลยนะพี่ เขตนี้ไอ้พี่เหนือมันประกาศไปแล้วด้วยว่ามีสิทธิ์แค่พวกเราใครเข้ามามันจะเผาให้เรียบ!” ธามพูดไปขุนลุกไปเพราะยังจำหน้าโหดๆของเหนือฟ้าตอนที่ป่าวประกาศให้คนทั้งหมดรับรู้ได้เป็นอย่างดี คิมหันต์ที่กำลังแบกเต็นท์มากับแบทอย่างสบายอกสลายใจที่คืนนี้จะได้ตั้งวงคณิตคิดเลขกัน แต่ยังไม่ทันได้วางเต็นท์ลงก็เป็นอันต้องยกกลับที่เดิมไปในทันที รู้สึกสงสารแต่เขาก็ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆอย่างให้กำลังใจเพื่อนที่แบกเต็นท์วิ่งหนีตีนเหนือฟ้าไปอย่างทุลักทุเล


“ไอ้โรมมันนอนกรน กูคิดว่ากำลังนอนอยู่กลางลานจอดเครื่องบิน ใครจะไปหลับลง”


“พี่ก็เลยมานอนเต็นท์แคบๆกับพวกผม แล้วยังทะเลาะกับเชี่ยไนท์โดยมีผมเป็นตัวนอนคั่นกลาง ผมนอนไม่หลับยิ่งกว่าไหมพี่?”


“เพื่อนมึงกวนตีนกูก่อน” ได้ยินดังนั้นรชานนท์ถึงขั้นคอตก เพราะคงต้องทนนอนแบบนี้ไปทุกคืนที่อยู่ดอนเกิบหายนี้แน่


“มาขออาศัยนอนยังทำปากดี ตูดกูจะออกมานอกเต็นท์อยู่แล้ว ยอมให้มึงนอนด้วยก็ดีเท่าไหร่ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก”


“หรือมึงจะเอาไอ้ไนท์”


“มาดิไอ้แทน มึงคิดว่ากูกลัวหรอ”


“กูเห็นใจมึงเลยว่ะไอ้นนท์” ธามพูดขึ้นพร้อมยื่นมือตบไหล่รชานนท์เบาๆ


“เออ กูก็สงสารตัวเอง” พูดจบเพื่อนรักก็กอดกันกลมอย่างเห็นใจกันและกัน โดยมีเสียงท้าทายชวนตีของอีกคู่อยู่ข้างๆ ด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสร้างความหนักใจให้คนคนเดียวที่เหลืออยู่นั่นมากกว่า มินถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่อยากใส่ใจจึงมองไปที่เต็นท์ตรงหน้าต่ออย่างลุ้นระทึก เมื่อเต็นท์เริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆๆ


“อ๊า...เจ็บ...เอาออกไปเร็ว ไอ้เชี่ยพี่เหนือ”


“ทนหน่อยดิว่ะ แค่นี้ทำใจเสาะไปได้”


“มึงมาลองโดนแบบกูบ้างไหมล่ะ อ๊ะ เจ็บๆๆ”


“ก็มันแน่น มึงจะให้ทำไง กูพยายามอยู่...อย่าร้องนะคนดี”


“เร็วๆดิวะ ผมเจ็บจะตายแล้ว”


“.........................”


“.........................”  ทุกการกระทำหยุดนิ่งจากภาพและเสียงที่ได้ยินตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าคนทั้งคู่ที่พวกเขาจับตาดูมาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มกำลังทำอะไรกันอยู่


“พรุ่งนี้กูจะไปขอยาแก้ปวดมาให้นะไอ้ปอนด์ มึงคงโดนของใหญ่ ถึงได้เจ็บขนาดนั้น”

 
“เพื่อนกูโคตรเจ๋งว่ะ จับกดกลางป่า พรุ่งนี้กูจะแบ่งไข่ลวกให้มึงเลยไอ้เหนือ”


“กูขอไว้อาลัยให้มึงไอ้ปอนด์ ไปสู่สุขคตินะเพื่อน”


“เพื่อนมึงแค่ได้ผัวไม่ได้ไปตาย ไอ้ห่านี่ก็พูดไม่คิด แล้วไอ้เหนือมันจะรุนแรงอะไรขนาดนั้นว่ะ”

 
“...........................”  และตามมาด้วยประโยคไว้อาลัยกับประโยคชื่นชมดังสลับกัน โดยที่คนทั้งห้า คงไม่รู้หรอกว่า ในเต็นท์ตอนนี้ได้เกิดเหตุการณ์เร่าร้อน รุนแรง โจ๋งครึ่ม ชวนให้อึ้ง ทึ่ง เสียว มากกว่าจินตนาการที่พวกเขาคิดอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ บรรยากาศร้อนระอุตาจ้องตามือสอดประสานกัน ทำให้ค่ำคืนนี้ช่างร้อนแรงยิ่งนัก หากจะเริ่มต้นเพราะอะไรนั้น คงต้องย้อนหลังไปเมื่อ50นาทีก่อน.............








“ฟิ้วววววววววว! ตุ๊บ” เสียงรองเท้าแตะช้างดาวลอยตามแรงลมก่อนจะหล่นตุ๊บลงกระแทกพื้นดินอย่างสวยงามนอนตายคว่ำหน้าหงายท้องเอาหูจิ้มขี้ไก่อย่างอนาถ ตื่นมาใส่แล้วบ่นว่าเหม็นนะกูจะตบให้คว่ำเลย อารมณ์เสียยังไงก็ไม่ควรลงไม้ลงมือที่ข้าวของ ไม่มีใครสอนมึงหรือไงไอ้พี่เหนือ แล้วถ้าเกิบมึงคู่นี้หายไปอีกลำบากใคร? ลำบากกูไง! กูต้องวิ่งตามลุงชัยไปเอาร้องเท้ามาให้มึงใหม่อีก


“พี่โกรธอะไรก็มาลงที่ผมดิวะ ผมก็ขอโทษแล้วไง” รีบพูดดักมันไว้ก่อนทันที่เข้ามาในเต็นท์แล้วหันกลับไปเห็นมันเตรียมกระชากเต็นท์ผ้าใบจนแทบจะหลุดติดมือมันไปทั้งอัน นี่ก็แรงควายไม่ดูเวล่ำเวลาติดจากไอ้พี่แทนมารึยังไง ลำบากใครกาง? ลำบากกูไง! กูต้องลุกขึ้นมากางเต็นท์ให้มึงกลางดึกอีกจะทำยังไง ทำไม่เป็นก็อย่าเสือกทำพัง โมโหอะไรก็ลงที่กูนี่ ในเมื่อไปลงที่ของกูก็เหนื่อยไม่ต่างกัน


“......................” เหลือบหางตามาแล แปลได้ว่า “พูดอีกมึงเจอตีนกูแน่” โอเค เข้าใจดังนั้นผมก็หันมาจัดที่หลับที่นอนของตัวเองสิครับ ใครจะไปอยากสู้หน้าโหดๆของมันกัน ในเมื่อเหนือฟ้าตีนบรรลัยมันน่ากลัวกว่ากระสือศิษย์น้ำลายยายสายเป็นไหนๆ


“หลบไป” หือ? สะกิดหรือถีบกูครับ ถ้าจะรุนแรงจนกูกระเด็นขนาดนั้น กูก็เริ่มโมโหแล้วนะเว้ย!


“พี่!....................เดี๋ยวผมปัดเศษดินเศษใบไม้ให้ก่อน มันยังสกปรกอยู่เลยผมกลัวว่าพี่จะนอนไม่สบายตัว” หันไปเจอสายตาโหดๆหัวก็หดลงทันที กับแค่ร้องเท้าหายทำไมต้องโกรธกูขนาดนี้วะ?! ว่าแล้วก็เอาผ้าห่มผืนบางที่ติดตัวมาปัดเบาๆจนพื้นในเต็นท์ที่รองด้วยผ้าใบสะอาดเอี่ยมจนคุณชายเขาพอใจ


“.........................” ขยับตัวเหลือที่ไว้ให้ไอ้พี่เหนือมันมากๆหน่อย ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างๆมาหนุนแทนหมอน ทิ้งตัวลงนอนหงายดึงผ้าห่มที่แปรสภาพเป็นผ้าขี้ริ้วปัดเศษใบไม้ให้ไอ้พี่เหนือมันเมื่อครู่มาห่มอย่างสบายใจ


“พี่หาอะไรอยู่?” เห็นมันรื้อหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า จริงๆที่ถามไปไม่ใช่อะไรหรอกครับ อยากบอกมันว่า รีบนอนได้แล้ว แสงไฟฉายมึงแยงตากู แต่กลัวโดนมันเอาด้ามไฟฉายมากระแทกเบ้าตาครับ ถามไปแบบนั้นดูจะปลอดภัยกว่า


“หาอะไรก็เรื่องของกู” โอเค กูหลับไปก่อนแล้วอย่าเสือกสะกิดให้มาช่วยหานะมึง


“..........................” ลมเย็นๆพัดลอดผ่านช่องผ้าใบ หอบกลิ่นดอกไม้ กลิ่นดิน กลิ่นธรรมชาติในป่าเข้ามาปะทะจมูกผมทำให้รู้สึกสบายจนรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที ซักพักผมก็เริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา


“อื้อ....” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่ผิวหน้า ใช้มือปัดๆแต่ก็ไม่โดนอะไร สงสัยลมจะพัดแรงไป ไม่สนใจอีกเพราะตอนนี้ง่วงจนจะขาดใจ


“อ๊ะ...อื้อ...” บางอย่างลากผ่านทั่วหน้า รู้สึกจั๊กจี้เบาๆ แต่ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น ใช้มือปัดก็ไม่เจออะไรอีกแล้ว แต่ได้กลิ่นหอมบางอย่าง...กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย...ชอบกลิ่นนี้...อยากดมอีก...ดมแล้วรู้สึกดี...ไม่รู้ทำไมจมูกถึงได้ขยับเข้าไปหากลิ่นนั้นเอง...ปลายจมูกแตะโดนบางอย่าง...นุ่ม...เรียบเนียน...หอมจัง...สูดกลิ่นเข้าไปเฮือกใหญ่...ชื่นใจ...


“อื้อ...ขนาดหลับยังซนนะไอ้ดื้อ” เหมือนได้ยินเสียงใครพูด...แต่ไม่ใส่ใจเพราะตอนนี้เปิดปากไม่ได้...ลิ้นโดนบางอย่างกดเอาไว้...รุกล้ำไล่ต้อนให้จนมุม...ปากโดนดูดจนรู้สึกหงุดหงิด...กลิ่นจางออกไป...อยากเข้าใกล้อีก...หอม...อยากดมอีก...แต่เพราะปากถูกปิด...ตัวก็ขยับไม่ได้...ทำไงดี...


“อื้อ....อื้ม...” ส่งเสียงอย่างรำคาญ...แต่เพราะง่วงจึงไม่อยากเปิดตาขึ้นดู...รู้สึกน้ำลายไหลซึมออกมาตามร่องปาก...ไม่ชอบความเหนียวเหนอะหนะ...แต่ก็เคลิ้มดีเหมือนกัน...หายใจติดขัด...กำลังเล่นเกมส์ดันลิ้น?...ลิ้นใครแกร่งไล่ต้อนอีกฝ่ายจนมุมได้ก่อนเป็นผู้ชนะ...ในหัวไม่ได้คิดอะไร...รู้แต่ไม่อยากเป็นฝ่ายพ่ายแพ้...อารมณ์เด็กติดเกมส์ลุกโชน...ศักดิ์ศรีเซียนตีดอทจะมาโดนลบเหลี่ยมเพราะเกมส์กระจอกๆแบบนี้เชียวหรือ?...ยอมไม่ได้...คิดได้ดังนั้นลิ้นที่เคยอยู่นิ่งๆเงอะงะให้อีกฝ่ายข่มได้...จึงทำเลียนแบบอีกฝ่ายดูบ้างอย่างเอาคืน...


“อืม....ร้ายแฮะ” ได้ยินเสียงใครพูดอีกแล้ว...แต่กำลังสนุกเลย...เกมส์ดันลิ้น...ผมไม่ตกเป็นเป้านิ่งอีกแล้ว ไล่ต้อนจนอีกฝ่ายจนมุมดูบ้าง...ไม่นานฝ่ายตรงข้ามก็ล่าถอยออกไป...โธ่! ไม่แน่จริงนี่หว่า...อยากจะพูดทับถมข่มคู่ต่อสู้...แต่ก็ง่วงเกินกว่าจะทำได้...


“อ๊ะ....” รู้สึกที่คอถูกดูด..เจ็บ..เหมือนโดนกัด...จากนั้นรู้สึกเย็นๆเหมือนถูกเลีย...เสียวไปถึงท้องน้อย...สะดุ้งเมื่อถูกเปลี่ยนจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่ง...ลงต่ำเรื่อยๆ...กดย้ำหนักๆที่ไหปลาร้า...เกมส์อะไร?...เกมส์จูบไห? อยากเอาคืน...ทำยังไงดี...สมองเริ่มคิดประมวลผล...ความง่วงถูกไล่หายไปกว่าครึ่ง...


“อึก...อา...อ๊ะ...” ไม่มีเวลาให้คิดมากนักเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรุกหนักขึ้น...เหมือนมีตัวอะไรเลื้อยเข้าไปในเสื้อ...ลูบไล้จนหลุดเสียงคราง...ตัวนั้นไม่หยุดแค่ลูบ...แต่ไล้ขึ้นไปสะกิดตุ่มไตทั้งสองข้างของผม...ตัวอะไรทำไมไม่อยู่นิ่ง...ตัวอะไรทำไมตอนนี้เริ่มดึงเสื้อผมออก...มันทำสำเร็จด้วย...รู้สึกเย็นวาบที่ผิวกาย...ไม่นานก็รู้สึกอุ่นขึ้นเพราะมีบางอย่างทาบทับ...มันคือตัวอะไร?


“อา...อึก...อืม...” ตัวอะไรทำไมถึงหอม?...ตัวอะไรชอบเล่นเกมส์ดันลิ้น?...ตัวอะไรทำไมชอบกัดคอ?...ตัวอะไรทำไมชอบเลีย?...ตัวอะไรทำไมถึงอยู่ไม่นิ่งชอบเลื้อย...ชอบถอดเสื้อคนอื่น?...มันคือตัวอะไรทำไมถึงหล่อ...หล่อ...หล่อ...หล่อ...หล่อ...และกำลังยิ้มให้ผม!!!!!


“ว๊ากกกกกกกกกก! เชี่ย! ไอ้พี่เหนือ!” ทันทีที่ลืมตาขึ้นดูก็ต้องตกใจเมื่อตัวที่ว่าคือคนข้างๆที่ผมคิดว่าหลับไปแล้ว ทำไมมึงถึงไม่ใส่เสื้อ? แล้วทำไมกูก็ไม่ใส่เสื้อ? อ๊ากกกกกกกกกกกกก กูโดนลักหลับอยู่ใช่ไหม?!


“ขี้เซา...”


“อ๊ะ...อา...” พูดจบก็ก้มลงไปดูดหัวนมผมที่ตั้งชันขึ้นท้าทายสายตาตัวเองอย่างไม่ไว้หน้าผมที่ตอนนี้อายจนไม่รู้จะทำยังไง เพราะไม่ว่าจะมองไปตรงไหนก็เห็นแต่หน้าหล่อ...ซอกคอหล่อ...ปากหล่อที่ยกยิ้มขึ้นอย่างผู้ชนะ...ที่สำคัญซิกแพ็กที่หล่อทาบทับอยู่บนไข่ผมมันเริ่มอยู่ไม่สุข..บดขยี้อยู่นั่นแหละ...มังกรโคโมโดกูตื่นขึ้นมามึงจะว่าไงห๊ะ!...มึงจะขาดแคลเซียมอะไรตอนนี้ แบนเป็นไม้กระดานก็ยังจะจ๊วบจ๊าบอยู่นั่นแหละ พรุ่งนี้ถ้ากูรอดไปได้กูจะเข้าเมืองไปซื้อจุกนมยางมาให้มึง


“พี่...มึง...อึก...ทำไรวะ?!” กูก็ถามไม่คิด ทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งเค้น ทั้งคลึงแบบนี้ มันคงใจดีลุกขึ้นมานวดให้กูกลางดึกอยู่หรอก มืออยู่นิ่งๆได้ไหมอย่าบีบตูดกู ถ้าเปลี่ยนจากตูดผมเป็นลูกมะนาวคงได้น้ำมาใส่ต้มยำกบให้ลุงชัยพรุ่งนี้ทั้งหม้อแน่ๆ ถ้าจะคลึงกันขนาดนี้


“กำลังจะเอามึง” ไอ้นี่ก็ตอบไม่คิด จะมุดหาพระแสงเลเซอร์มึงหรอตรงซอกคอกูเนี่ย ดูดอยู่นั่นแหละ แล้วมันยังเหลือที่ให้มึงกัดได้อีกรึไง กูสาวกมนุษย์หมาป่าเว้ย กูไม่นิยมแวมไพร์ กูไม่ใช่เบลล่าที่จะหลงเสน่ห์เอ็ดเวิร์ด กูคือไอ้ปอนด์ที่ง่วงนอนแต่กลับโดนมึงลักหลับ เห็นใจกูบ้างได้ไหม แค่เกิบหายมึงต้องลงโทษกูขนาดนี้เลยหรอ

 
“เจ็บนะเว้ย” ด่าก็ไม่สำนึก ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ถอยออกจากซอกคอดิ่งลงต่ำหาท้องน้อยผมทันที มึงข้ามไปไวมาก กูตั้งตัวไม่ทัน อย่าสอนบทเรียนลัดให้กู กูไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่มันใช่ประเด็นไหม? ประเด็นคือกูจะเอาตัวรอดยังไงดีต่างหาก บทเรียนจะลัดไม่ลัดจะทางตรงทางอ้อมตอนนี้กูก็ไม่อยากเรียนทั้งนั้นโว้ยยยยย!


“อื้อ...พี่เหนือ...อึก...ไหนว่าจะไม่ทำไรผมแล้วไง...อ๊ะ...มึงผิดสัญญา...” ให้กูได้มีเวลาพูดซักนิดได้ไหม จูบอยู่นั่นแหละ ตรงท้องมันเสียวนะเว้ย


“กูไม่เคยรับปากมึงซักครั้ง” เออว่ะ มึงไม่เคยรับปากกูเลยนี่หว่า กูผิดที่คิดเองเออเอง กูขอโทษ แต่กูคือคนที่จะโดนปล้ำทำไมกูต้องมารู้สึกผิดด้วย


“พี่ แต่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ...อึก...” อย่าลูบไล้ อย่าพยายามจะล้วงไข่กู มังกรโคโมโดมันฟักไข่อยู่ อย่าให้มันตื่น ไม่ฟังไม่พอยังจะดึงกางเกงบอลกูออกตลอดเวลา มีปัญหาอะไรกับปืนใหญ่กูครับ เด็กผีอย่างมึงอย่าหาเรื่องเดี๋ยวปืนใหญ่กูลั่นขึ้นมามึงจะเดือดร้อนนะขอบอก


“กำลังจะทำให้มึงเป็นอยู่นี่ไง” สัด! ถามความสมัครใจกูไหม?


“อื้อ...อย่าดึง” ฉุดกางเกงไว้แน่นเลยครับ หวงประหนึ่งแก้วตาดวงใจ อย่าได้พรากปืนใหญ่ไปจากไข่ผมเลย ผมหนาว...ลมมันเย็น...เดี๋ยวผมแน่นไข่...


“ทำไม?”


“พี่อย่าทำแบบนี้ดิ งั้นผมขอถามหน่อย...พี่ทำแบบนี้เพราะพี่ชอบผมรึเปล่า?”


“.....................” มันไม่ตอบอะไร แต่เลื่อนหน้าขึ้นมามองสบตาผมนิ่ง ในขณะที่ตัวมันก็ทับร่างผมอยู่ รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อที่เต้นเป็นจังหวะเร็วๆของมันได้ เพิ่งรู้ว่าคนแบบไอ้พี่เหนือกำลังตื่นเต้นเหมือนกัน...ไม่ใช่แค่ผม...ผิวกายที่สัมผัสกันโดยไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น...ทำให้ผมยิ่งรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของอีกฝ่าย...


“พี่เหนือ...”


“กู...ไม่รู้ว่าแบบไหนถึงเรียกว่าชอบ...กูรู้แค่มึงสำคัญ...ถ้าการที่ในชีวิตกูจะมีใครสำคัญได้มากขนาดนี้...ถ้าความรู้สึกนี้เรียกว่าชอบ...กูก็คงชอบมึง.......................................มั้ง”


“.....................” มั้ง ท้ายประโยคทำกูอยากจะถีบหน้าหล่อๆของมึงจริงๆกำลังจะดีอยู่แล้วแท้ๆ กูควรจะซึ้งใจดีไหมกับคำสารภาพที่ดอนเกิบหายแห่งนี้ บางครั้งกูก็อยากมีสิทธิเลือกสถานที่บ้าง ถึงคำพูดมึงจะยังไม่ชัดเจน แต่มันก็ทำให้กูดีใจมากที่รู้ว่าเป็นคนสำคัญสำหรับมึง ถึงทุกการกระทำจะขัดแย้งกับคำว่า “คนสำคัญ”  ไปมากก็ตาม นี่กูจะต้องมาเสียซิงที่ดอนเกิบหายแห่งนี้จริงๆหรอเนี่ย!?


“อื้อ...อ่อยอ๋ม” ไม่ใช่หอยขมนะครับ ผมกำลังบอกว่า ปล่อยผม เพราะมันจูบผมอีกแล้ว ไม่รู้เกิดชอบที่จะแลกแบกทีเรียในช่องปากอะไรกับผมนักหนา เอะอะอะไรก็จูบๆ ปากผมเปื่อยกันพอดี


“อื้ม...อย่าดึงดิพี่ เดี๋ยวขอบมันยืด”


“....................” กูซีเรียสยังจะมาอมยิ้มชอบอกชอบใจอีก แล้วเวลาขอบยางมันดีดกูเจ็บนะ ได้ทีเอาใหญ่ดึงยืดๆอยู่นั่นแหละ


“อย่าดื้อปอนด์ ปล่อย”


“.....................” ผมรีบส่ายหัวทันที มันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายติดตัวกูรองจากกางเกงใน กูปล่อยให้มึงถอดง่ายๆก็โง่เต็มทนแล้ว


“ปอนด์” เห็นผมยึดกางเกงตัวเองไว้แน่นไม่ปล่อยมันจึงหันมาทำหน้าดุๆใส่ผมแทน


“เดี๋ยวเอวปืนใหญ่ผมยืด ใส่เข้าชุดกับเสื้อไม่ได้ ผมไม่มีอะไรใส่เวลาเชียร์บอลกับไอ้พวกนั้นพอดี”


“กูจะซื้อให้ใหม่” ก็ดีใจอยู่หรอก แต่กูชอบตัวนี้ กูไม่เอาตัวอื่น วันนี้กูจะเอาแค่ตัวนี้มึงเข้าใจกูไหม?!


“ไม่เอา ผมชอบตัวนี้” ไม่ดึงแล้วครับ แต่มือซนๆของมันลูบที่เป้าผมแทน หน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆ ติดต่อมาจากไอ้พี่แทนหรืออย่างไรท่าสแครชเนี่ย ถึงได้เปลี่ยนจากสแครชจานข้าววัดมาสแครชไข่กูแทนเนี่ย เข้าใจประยุกต์ใช้นะมึง สร้างสรรค์สุดๆ พรุ่งนี้กูจะไปกระทืบเจ้าของท่าให้จมตีนเลย ทีหลังมึงจดลิขสิทธิ์ด้วยนะไอ้พี่แทนจะได้ไม่มีใครขโมยมาเลียนแบบใช้ในทางผิดๆแบบนี้


“....................”


“อ๊า...ไอ้เชี่ยพี่เหนือ...อึก” ลืมไปครับว่ากางเกงบอลขามันกว้าง กว้างพอที่มือซนๆของคนจังไรจะล้วงเข้าไปสแครชไข่ได้พอดิบพอดี จังหวะเขาดีจริงๆ อยากจะรู้ขึ้นมาแล้วว่ากำลังทำเพลงอะไรอยู่


“ไม่ถอดก็ไม่ถอด เปื้อนขึ้นมาอย่ามาโทษกูทีหลังแล้วกัน”


“อื้อ...เลว...อึก” จะลูบทำไม ใจมันหวิวๆ แค่นี้หน้ากูก็ร้อนเป็นกระทะไฟฟ้าแล้ว มือไม้เริ่มอ่อนแรง ได้ทีมันจึงดึงกางเกงผมออกไปอย่างรวดเร็ว ห่า ถนอมๆให้กูซักนิดก็ไม่มี ตัวนี้ของจริงนะเว้ย ไม่ใช่ของก็อปตามตลาดนัด แล้วมึงโยนไปไหนนั่นน่ะ เวลากูไปหามาใส่คืนมันจะลำบาก วางใกล้ๆก็ได้ โคตรชั่วเลยมึง


“ปากมึงแข็ง” รอยยิ้มมันช่างร้ายกาจมาก ยิ่งเห็นผมอายยิ่งชอบ ร่างกายผมก็ไม่ฟังที่ผมสั่งเลย ในเมื่อตอนนี้มังกรโคโมโดที่ไอ้พี่เหนือมันดูถูกว่าเป็นจิ้งเหลนได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ทำกูขายหน้าแล้วยังจะโผล่หัวขึ้นมาท้าทายสายตาไอ้พี่เหนือมันอีก อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ


“อ๊ะ...อา...”


“...................”


“ตุ๊กแก!” กำลังจะถอดกางเกงในผมปลิวตามปืนใหญ่ผมไปติดๆ จู่ๆมันก็พูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาตื่น






            มีต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[อเลนคุง]

“ตุ๊กแก!” กำลังจะถอดกางเกงในผมปลิวตามปืนใหญ่ผมไปติดๆ จู่ๆมันก็พูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาตื่น



“ถึงมันจะเล็ก พี่ก็ไม่ควรดูถูกผมนะพี่เหนือ” จิ้งเหลนไปทีแล้ว ยังตามมาด้วยตุ๊กแก นี่มึงก็ปลุกมันตื่นแล้วนะเว้ย ยังได้แค่ตุ๊กแกเองหรอวะ มึงจะดูถูกกูเกินไปแล้วนะ


“ไม่ใช่มึง ตุ๊กแก!” หน้าตามันตื่นมากเลยครับตอนนี้


“มึงจะเอายังไงกับกูไอ้พี่เหนือ ดูของจริงเลยไหม?!” ว่าแล้วก็เตรียมจะถอดกางเกงในออกโชว์มันไปเลยครับ จะได้รู้ดำรู้แดงกันว่าจะจิ้งเหลน หรือ ตุ๊กแก ก็ไม่ใช้ผมทั้งนั้น


“กูบอกว่าไม่ใช่มึง!” มันรีบจับมือผมไว้ทันทีที่เห็นผมเตรียมจะดึงกางเกงในตัวเองออก ทีงี้ล่ะมาห้ามกู ตอนกูดึงปืนใหญ่ไว้แทบตายยังสะบัดซะปลิวหายไปไหนไม่รู้ เสียใจด้วย ดูถูกศักดิ์ศรีกูขนาดนี้แล้ว ยอมง่ายๆก็ไม่ใช่ไอ้ปอนด์ปากหมาแล้ว อย่าท้านะเรื่องแบบนี้


“ปล่อย กูจะถอดให้มึงดูไปเลย”


“ไม่ใช่มึง กูจะบอกว่าตุ๊กแก...”


“เออ! ถึงของกูจะเล็กกว่ามึง แต่จะบอกว่าของกูไม่ใช่ตุ๊กแก อย่าจับ! กูจะถอดให้มึงดูจะๆตาไปเลย” ไม่ปล่อยให้มันได้ทันพูดจบก็ฉุดกางเกงในยื้อแย่งกับมัน ผมดึงลง มันดึงขึ้น ผมดึงลง มันดึงขึ้น  ผมดึงลง มันดึงขึ้น สลับกันไปแบบนี้จนเหนื่อยหอบกันไปทั้งคู่


“แฮ่กๆๆ...เอาไงกับกูวะ กูจะแก้ให้ดูก็ไม่ยอม ไม่แน่จริงนี่หว่า ใจๆหน่อยเด้” หอบแฮ่กแต่ยังไม่หมดความกวนบาทาครับ ถึงจะจบท้ายลงที่ผมแพ้มันอีกตามเคย กางเกงในจึงยังอยู่ติดตัวผมตอนนี้


“ฟังกูก่อน...”


“.....................” ตั้งใจฟังมันครับ เพราะมันต้องพักหายใจเหมือนกันหลังจากทำศึกชิงกางเกงในกับผมอยู่นาน หมดสภาพเลยไอ้พี่เหนือ กูบอกแล้วของแบบนี้อย่าท้าๆๆ


“ตุ๊กแกที่กูหมายถึง...คือไอ้ตัวที่นอนอยู่บนหัวมึง!”


“......................” หันไปดูตามที่มือเรียวๆชี้ขึ้นไป เงยหน้าสบตาตัวลายสวยงามใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือ อ้าปากโชว์ฟันแหลมคมครบกี่ซี่ไม่รู้ ได้ยินเพียงเสียงขู่ฟ่อ ฟ่อ เตือนว่าอย่าเข้ามาใกล้กูมากกว่านี้


“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! ทำไมไม่พูดให้กูเข้าใจตั้งแต่แรก” กรีดร้องอย่างตกใจทันที รีบหลับหูหลับตากอดร่างเปลือยท่อนบนของไอ้พี่เหนือที่ยังคงทาบทับร่างผมที่มีเพียงกางเกงในติดตัวไว้แน่น


“ใจเย็นๆนะไอ้ปอนด์ มึงฟังกูนะ”


“กูไม่มีสติแล้วเนี่ย ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! กูกลัว”


“ฟังกูก่อน...อะ..อึก อย่าขยับมากมันเสียดสี” พูดจบก็ฟาดหนักๆลงไปที่หลังไอ้พี่เหนือมันทันที หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มึงยังมีอารมณ์หื่นใส่กูอีก หยุดดิ้นทันทีครับ แต่ยังคงโอบกอดมันไว้แน่นอยู่ นี่ถ้ากูสิงมึงได้กูสิงไปแล้ว


“ไล่มันไปสิพี่ มันดุยิ่งกว่าหมาอีก ไม่ได้ยินที่มันขู่หรอ” เงยหน้าไปดูไม่ได้ครับ เพราะมันขู่อยู่บนพื้นผ้าใบตรงหัวผมพอดี จะลุกขึ้นก็ไม่กล้า กลัวมันวิ่งเข้ามาหา เลยขอนอนกอดไอ้พี่เหนือมันแบบนี้แหละ ภาพอาจอุจาดตามากเพราะแทบจะไม่เหลืออะไรใส่ติดตัว แต่นาทีชีวิตครับ ผมขอทิ้งความอายไปก่อน


“คือ...กูจะบอกว่ามันงับผมมึงอยู่”


“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! กูก็ว่าแล้วทำไมเสียงขู่มันเงียบๆไป ห่า กัดผมกูอยู่นี่เอง ผมกูยิ่งมีน้อยๆด้วย เอามันออกไป เอาออกไป” ผมไม่ได้มีอารมณ์สุนทรีขนาดมานอนร้องเพลงของพี่ดัง พันกรแกอยู่หรอกนะครับ เพียงแต่คิดแบบนั้นจริงๆ แล้วไอ้พี่เหนือมึงจะใจเย็นไปไหน กูกลัวจนฉี่จะราดแล้วยังทำหน้านิ่งใจเย็นอยู่ได้


“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” รู้สึกได้ถึงแรงขยับของมันที่งับเส้นผมของผมอยู่ จิกสะบัด จิกสะบัด ชาติที่แล้วมึงเกิดเป็นไก่รึไงถึงได้ไม่ลืม ชาตินี้มาเป็นตุ๊กแกเลยเอานิสัยเดิมติดตัวมาด้วย ผมกูร่วงไปกูจะจับมึงไปดองเป็นยาชูกำลังขายแน่


“ใจเย็นๆ มีสติหน่อยสิ” ใครจะไปนิ่งเหมือนมึงได้ มึงไม่ใช่คนโดนงับเหมือนกูนิ พูดมาได้ น้ำตาเริ่มจะไหลแล้วครับ ผมกลัวจริงๆนะ ฮืฮๆๆๆ ตุ๊กแกงับ  ทำอะไรไม่ได้ร้องไห้แม่งเลย


“เอามันออกไป...อ๊ะ...ผะ...ผมกลัวนะพี่เหนือ....” เพราะร้องไห้หนักเลยครับ เสียงก็เลยขาดๆหายๆตอนนี้ไอ้พี่เหนือมันก็ใช้ผ้าห่มของผมโยนไปคลุมตัวตุ๊กแกไว้ แล้วใช้มือมันจับไปที่ตัวตุ๊กแกผ่านผ้าห่ม ก่อนจะออกแรงดึง


“อ๊า...เจ็บ...เอาออกไปเร็ว ไอ้เชี่ยพี่เหนือ” ผมดิ้นพล่านทันทีครับ ถีบข้าวของกระจุยกระจายไปหมด กลัวก็กลัว เจ็บก็เจ็บ ไอ้ตุ๊กแกบ้านี่ก็งับแน่นชะมัด พอไอ้พี่เหนือมันดึง เส้นผมของผมก็จะหลุดตามตุ๊กแกไปด้วย


“ทนหน่อยดิว่ะ แค่นี้ทำใจเสาะไปได้” ผมกูจะหลุดเป็นกระจุกอยู่แล้วยังบอกว่าแค่นี้


“มึงมาลองโดนแบบกูบ้างไหมล่ะ อ๊ะ เจ็บๆๆ” ว่าแล้วก็ดิ้นเลยครับ มันเจ็บจริงๆนี่นา เหมือนกำลังโดนถอนผมอยู่ ไม่รู้ว่าถีบเต็นท์ไปแรงเท่าไหร่ รู้เพียงแรงสั่นที่มากขึ้นเรื่อยๆ กลัวเต็นท์จะพังก็กลัวครับ แต่ผมกลัวตุ๊กแกมากกว่าจะไม่มีที่ซุกหัวนอน


“ก็มันแน่น มึงจะให้ทำไง กูพยายามอยู่...อย่าร้องนะคนดี” มันใช้มือซ้ายที่ว่างลูบเบาๆที่แก้มผมที่เปื้อนน้ำตาเต็มหน้า ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกให้ผมอย่างเบามือ


“เร็วๆดิวะ ผมเจ็บจะตายแล้ว”


“จะออกแล้วนะ” มันถามผมอีกครั้งก่อนจะออกแรงดึงอย่างสุดแรง พร้อมลุ้นระทึกไปกับผมด้วย


“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!” เจ็บน้ำตาไหลพราก ทันทีที่หลุดออกมาได้ก็ส่งเสียงร้องไปอย่างสุดกำลัง แล้ววิ่งหนีออกมานอกเต็นท์อย่างรวดเร็ว


“เอามันไปทิ้งๆ ไกลๆ เลยพี่ เผาได้ก็เผาแม่งเลย” พูดไปเช็ดน้ำตาตัวเองไปครับ หลังจากไอ้พี่เหนือถือตุ๊กแกออกมาพร้อมผ้าห่มที่ห่อตัวมันไว้ เดินเข้าป่าไปโดยถือไฟฉายในมือ แล้วโยนตุ๊กแกทิ้งไปพร้อมกับผ้าห่มของผม สัด! แล้วคืนนี้กูจะใช้อะไรห่มวะ มันเดินกลับมาพร้อมดึงผมเข้าไปกอดปลอบลูบหลังเบาๆ


“สัด! กูทนไม่ไหวแล้ว อย่าห้ามกูไอ้นนท์” ได้ยินเสียงเหมือนไอ้ไนท์พูดขึ้น ก่อนจะเห็นร่างมันเดินฝ่าออกมาในความมืด พร้อมไอ้นนท์ ไอ้ธาม ไอ้พี่มิน และไอ้พี่แทนเดินตามออกมาติดๆ หน้าตาเคร่งเครียดกันมาก


“มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย” หือ? หน้าหล่อโคตรพ่อโหดมาก มันคงจะโกรธสินะที่ผมส่งเสียงดังรบกวนมัน ผมก็ดันลืมตัวแหกปากร้องซะดังลั่นด้วย ดีนะที่เต็นท์กลุ่มพวกเราอยู่ห่างจากคนอื่นๆ ไม่งั้นมีหวังทุกคนได้ลุกขึ้นมากระทืบผมตายกลางดึกแน่ๆ


“กูขอโทษพวกมึงด้วยนะเว้ย ที่ส่งเสียงดัง แต่กูทนไม่ไหวจริงๆว่ะ มันเจ็บ” ตาเหลือกอ้าปากค้างอะไรกันวะพวกมึง กูโดนตุ๊กแกงับหัวแค่นี้ไม่ได้โดนมีดแทง กูยังไม่ตาย แค่ผมหลุดไปหย่อมเท่านั้นเอง


“มึงไม่ผิดหรอกไอ้ปอนด์ คนทำสิผิด แค่นี้ทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ” คราวนี้ไอ้นนท์พูดขึ้นบ้างครับ เพราะไอ้ไนท์มันยืนคอตกให้ไอ้ธามกอดปลอบอยู่ มึงจะอินกับกูเกินไปแล้วเชี่ยไนท์ ได้ข่าวคนโดนตุ๊กแกงับหัวคือกู


“กูแค่ตกใจเท่านั้นแหละไอ้นนท์ ตอนนี้ก็รับได้แล้ว” ตาเหลือกกันอีกแล้ว ไม่กลัวตาอักเสบกันบ้างรึไง แล้วจะตกใจอะไรกันนักหนา


“เจ็บมากไหมวะไอ้ปอนด์ ร้องไห้เลยหรอมึง” ไอ้ธามทำหน้าเศร้าเหมือนกับจะร้องไห้ตามจนผมอดใจหายไม่ได้ กูมีเพื่อนดีขนาดนี้เลยหรอ ซึ้งใจครับ แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆมันยังเป็นห่วงผมกันขนาดนี้ ผมโชคดีจริงๆที่ได้รู้จักเพื่อนประเสริฐแบบนี้


“เจ็บมากเลยว่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว เสียวดีเหมือนกัน” ยิ่งตอนมันอ้าปากขู่ฟ่อ ฟ่อ นะ ผมโคตรเสียวมันเข้ามากัดเลย ถ้ากัดหูผมคงขาดแน่ๆ


“........................”


“พวกมึงเป็นเชี่ยอะไรกันวะ?” กูพูดแม่งก็เหลือกตาเป็นกอลลั่มกันทุกรอบ ถ้ามึงไม่หล่อนะไอ้พี่แทน พี่มิน ไอ้ไนท์ กูว่าสภาพนี้บรรดาแฟนคลับมึงมีถอยหนีกันเลยทีเดียว


“กูคิดว่ามึงไม่เต็มใจซะอีก”


“ไม่เต็มใจอะไรวะ?”


“ไม่มีอะไรหรอกปอนด์ น้องธามก็พูดไปเรื่อย ว่าแต่ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าก่อนครับ เดี๋ยวยุงกัดเอานะ” ลืมไปเลยครับว่าเป็นนายแบบกางเกงในอยู่ คิดได้ก็รีบไปยืนหลบหลังไอ้พี่เหนือทันที ใช้มันบังนี่แหละ วิ่งไปหาอะไรมาใส่ก็ไม่ทันแล้ว มันก็ยืนนิ่งๆบังให้ผมครับ ทำตัวมีประโยชน์ดีจริงๆ


“มึงก็รุนแรงนักว่ะ น้องมันร้องขนาดนั้น ครั้งแรกก็น่าจะเบาๆหน่อย” ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้พี่แทนทันทีที่มันเข้ามาต่อว่าไอ้พี่เหนือ ผมดูพี่ผิดไปจริงๆ ที่แท้พี่ก็ห่วงใยผมมากเหมือนกัน ผมจะไม่ทำอะไรเจ้าของท่าสแครชจานแล้วครับ ถึงจะมีใครจังไรเอามันมาประยุกต์ใช้สแครชไข่ผมก็ตาม


“กูก็เบาสุดแล้ว ไม่ใส่แรงมากกว่านี้ก็ดีเท่าไหร่” ดึงซะผมกูหลุดยังว่าไม่ใส่แรงอีก


“แต่น้องมันเจ็บ” ไอ้พี่แทนทำหน้าจริงจังมาก รู้สึกซาบซึ้งจริงๆที่มีคนเข้าใจหัวอกผมขนาดนี้


“หายเจ็บยัง?” ประโยคนี้มันหันมาถามผมที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังครับ เสียงเย็นมากน่ากลัวสุดๆผมจึงรีบส่ายหน้ารัวๆทันทีว่าไม่เป็นอะไรแล้ว อารมณ์เสียที่ตุ๊กแกทำมันค้างแหงๆ ถือเป็นทุกขลาภของผมไปครับ

 
“มันใหญ่มากเลยนะเว้ย กูอยากให้พวกมึงได้เห็น” พวกมันรีบส่ายหัวพรืดกันทันที ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่มินกับไอ้พี่แทน อะไรกันวะ ก็อยากให้ได้เห็นว่าตุ๊กแกมันตัวใหญ่แค่ไหน พรุ่งนี้จะได้เอาไปโม้ได้ถูก


“ของแบบนี้ใครเขาแบ่งกันวะไอ้ปอนด์” ทำหน้าจริงจังอะไรวะเชี่ยธาม


“ไม่เป็นไร กูไม่ถือ”


“แต่พวกกูถือ!!!!!” ห้าเสียงพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย หน้าตาจริงจังกันสุดๆ อะไรวะ กูแค่อยากให้ไปดูตุ๊กแกแค่นี้ทำยังกับกูใช้ให้ไปตายยังไงยังงั้น


“ก็แค่อยากให้เห็นตุ๊กแกตัวที่งับหัวกู ไม่รู้ว่าจะทำให้ทุกคนโมโหขนาดนี้ กูขอโทษด้วยละกัน” โดนตวาดขนาดนั้นผมก็หง๋อเลยสิครับ โหดกันจริงๆพวกนี้


“ตุ๊กแก?” ทำหน้างงอะไรกันวะ


“ใช่ ก็ตุ๊กแกที่งับผมกูแหว่งหายไปนี่ไง กว่าจะให้ไอ้พี่เหนือดึงมันออกไปได้ เจ็บฉิบหายเลย” ว่าแล้วก็โชว์ผมตรงที่หายไปให้ทุกคนดูครับ โดยไอ้พี่เหนือมันก็ทำหน้าที่ส่องไฟฉายให้ทุกคนได้เห็นกันจะๆตา ทำตัวมีประโยชน์ดีจริงๆวันนี้


“ที่ร้องขนาดนั้นเพราะตุ๊กแกงับหัวหรอวะ?!”


“เออสิ แล้วพวกมึงเข้าใจว่าอะไร?” ถามไปอย่างสงสัยครับ อะไรกันวะ กูงงนะเนี่ย กูยิ่งโง่ๆคิดไม่ทันอยู่


“ก็คิดว่าตุ๊กแกนั่นแหละ จะคิดว่าอะไรได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จู่ๆก็หัวเราะกันขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่รู้ว่าขำอะไรกัน เอาวะเนียนๆขำกับเขาไปก็แล้วกันเดี๋ยวมีใครรู้ว่าผมโง่ ทิ้งไอ้พี่เหนือมันยืนนิ่งทำหน้าสงสัยไปคนเดียวนั่นแหละดีคนอื่นจะได้เข้าใจว่ามันโง่บ้าง ฮ่าๆๆ สะใจครับ


“เออ สบายใจแล้วพวกกูกลับเต็นท์ไปนอนก่อนนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พูดจบก็รีบวิ่งแข่งกันกลับไปมุดเต็นท์ใครเต็นท์มันทันที เห็นไอ้ธามสะดุดขาพี่แทนล้มหน้าคะมำไปด้วยครับ ก่อนมันจะลุกขึ้นยืนหันหลังมายิ้มโชว์ฟันขาวท่ามกลางความมืดให้ผมกับไอ้พี่เหนือเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะวิ่งตามมือพี่มินที่กวักเรียกยิกๆอยู่หน้าเต็นท์ให้รีบตามไปเร็วๆ ทิ้งให้ผมยืนเกาหัวมองหน้าไอ้พี่เหนือกันสองคนอย่างงงๆ ก่อนมันจะจับมือผมเดินจูงเข้าเต็นท์ไป ควานหาปืนใหญ่ซักพักเมื่อเจอจึงนำมาสวม ใส่เสื้อเรียบร้อยก็ทิ้งตัวลงนอน


“อ๊ะ!....” ร้องอย่างตกใจทันทีที่คนข้างๆดึงตัวผมไปกอด ตอนนี้หัวผมจึงใช้หน้าอกมันแทนหมอน มันกลับมาใส่เสื้อแล้วนะครับ ไม่ได้เปลือยท่อนบนเหมือนตอนแรก


“กอดอย่างเดียว” มันก้มมากระซิบที่หูผมก่อนจะกระชับโอบรอบตัวผมแน่นขึ้น...ได้กลิ่นหอมอ่อนๆอีกแล้ว...สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด...รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...ได้ยินจังหวะหัวใจเต้นเป็นปกติ...ดูสงบ...อบอุ่น...ปลอดภัย...แม้จะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมา แต่พอได้อยู่ในอ้อมกอดนี้...ผมกลับลืมความกลัวทั้งหมดไปสิ้น...


“ฝันดี” ก้มลงจูบเส้นผม ก่อนจะถอนหน้าออกไป...เผลอยิ้มไปอีกแล้วครับ...


“ฝันดีเหมือนกันครับพี่เหนือ” พูดไปก็เขินนะครับ มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายจะพูดบอกกันเลย...แต่สำหรับคนคนนี้ ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากทำแบบนี้ให้อย่างเต็มใจด้วยก็ไม่รู้...รู้สึกถึงลมเย็นๆพัดผ่านมาอีกครั้ง...คราวนี้ผมไม่ได้กลิ่นอะไรเลย...ได้เพียงกลิ่นหอมจากอกแกร่งที่นอนกอดอยู่ตอนนี้มากกว่า...





ผมเมื่อยปากจังครับ...................





ทำยังไงผมถึงจะหุบยิ้มได้ซักที?










คืนนี้ผมจะหลับลงรึเปล่าก็ไม่รู้ เครียดโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!











เอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วค่ะ I-AMมันบอกกับอเลนว่ากังวลฉากNCมาก กลัวทำได้ไม่ดี อเลนก็ปลอบใจมันไปว่าแค่ให้คนอ่านเข้าใจและคิดภาพตามได้ก็พอ แต่มันบอกว่าไม่ได้กังวลเรื่องนั้นค่ะ ที่่มันกังวลคือกลัวว่าฉากNCมันจะไม่ฮาและกากพอ

ปล. อย่าคาดหวังความหื่นโดยปราศจากเสียงฮาจากนิยายเรื่องนี้โดยเด็ดขาด

ปล.2 ใครที่เม้นให้กำลังใจกันประจำก็อยู่ให้กำลังใจกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ

ปล.3 ใครซุ่มอยู่เม้นได้นะ ทุกความเห็นส่งถึงI-AMแน่นอน

[cher7343]

ชั้นจะฆ่าแก ไอ้ตุ๊กแก 

[saruttaya]

ตุ๊กแกงับหัวปอนด์

[สายหมอก]

ว้ากกกกกกกกก ที่แท้ก็ ตุ๊กแก !!!!! โถๆๆๆๆๆ 5555555555555

รอตอนต่อไปฮับ ! 

[MiU]

กรี๊ดดดดดดด เกือบแล้ว ๆ ๆ ๆ เอาตุ๊กแกตัวนั้นไปเผาทิ้งซะ !!!! 

[rainiefonnie]

5555555555555555555

ตุ๊กแกงับหัว555555555

[muiko]

รอตนต่อไปค่ะ 

[My_yunho]

ทำซะเพื่อนคิดไปไกลลลลลลลลลลเลยนะ 555+

[quiicheh.]

อดเพราะตุ๊กแกเลยพี่เหนือก๊ากกกกกกกกก
ลุ้นๆให้ปอนด์โดนเร็วๆนะ เย้ยยยยยยยย ให้ปอนด์รักพี่เหนือเร็วๆ
เห้ยแต่เค้าชอบแบบจิ๊จ๊ะมุมิกันงี้อ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกก

[Little_Devil]

เอาซะเงิบตามพวกถ้ำมองทั้งหลายเลย วันแรกยังซวยขนาดนี้  วันต่อไปไอ้ปอนด์จะเป็นไงเนี่ย