หัวข้อ: [นิยายหน่วงจิต]คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT - 11/15/63

[♠DekDoy♠]

อิเฮียนี่เชี้ยจริง ๆ หนีออกไปไกล ๆ ทั้งอิเฮียและพี่อิฐนั่นแหละ เจ็บแล้วต้องจำและนะ

[nokkaling]

ความสุขของผมอยู่ไหน

[Rafael]

ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากกลับไปเชียร์ไอ้พี่อิฐมากกว่าแล้วนะ
ฮือออออออออออออออออ

[Rukki]

นั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรก ช่วงแรกรู้สึกโกรธพี่อิฐมากกกกกกกก
แต่ตอนนี้ก็เหมือนพี่อิฐกำลังใช้กรรมนั้นอยู่ พี่อิฐรู้อยู่เสมอว่า"ผม"เป็นคนสำคัญ แต่ไม่เคยดูแลให้ดี
พอวันที่เสียไปก็อยากจะดูแลเขาอีกไปเรื่อยๆ
ความสัมพันธ์แบบนี้กับพี่อิฐก็ดีเหมือนกันนะผมนะ .....

ส่วนเฮีย ..... ถ้าจะไปก็พูดกันดีๆ อย่าอ้างนู่นอ้างนี่ มันดูเป็นหน้าตัวเมีย
เหอๆๆๆ
อยากอ่านต่อค่ะ T^T

[SiLent_GRean]

พี่อิฐเค้าขอโทษที่เคยเกลียดพี่   


ตอนนี้เชียร์พี่อ่ะ สู้ๆ 

[kyoya11]

ปล่อยไปเหอะคนแบบนี้

[l6duh]

ทำไมเฮียทำแบบนี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
 

[tay028643904]

สนใจตัวเองเถอะน้า~~~  +1
สมบุกสมบันกับร่างกายเเละจิตใจมากไปเเล้ว
รักตัวเองบ้างก็ดีน่ะครับ
(เพิ่งอ่านตอนกิเลน แอบยุให้ได้กันน่ะฮ้ะ 5555)
 

[love2you]

พูดไม่ออก เพราะครั้งนี้ผมเลือกของผมเอง

เฮ้อ...

[bun]

เป็นขนาดนี้แล้วก็ไม่น่าจะทนต่อไปนะ เฮ้อเหนื่อยแทน

[drasil]

ช่วงนี้แบบเฮียดูเฮี้ยมากอ่ะ บ่องตง
เจอแบบนี้ เลิกกันจะมีความสุขกว่าหรือเปล่าน้อ
อ่านแล้วยังเหนื่อยใจแทนเลย

[som]

เหนื่อยจริงๆเลยครับ  ขนาดคนรอบข้างยังเหนื่อยแล้วพี่ผมจะขนาดใหน

[-west-]

ชีวิตแก -_-
ไม่มีอะไรจะพูดเลย เศร้าว่ะ

[Zitraphat]

คุณครับกรุณาหวานบ้างก็ได้ TT^TT


วันนี้ผมตื่นมาเกือบสิบเอ็ดโมง...
.
.
.

..ส่วนเมื่อคืนกว่าจะหลับลงไปได้ก็เกือบตีสี่ ...
.
.
.
ความเฉยชากับความเงียบงัน ...
อย่างที่คิดตลอดคืนเฮียไม่ได้หันมากอดผม ทั้งๆที่เรานอนบนเตียงเดียวกัน ..
.
.
.
แต่ก็แค่นั้น..
สันดานผู้ชาย..ตอนไหนไม่รู้ที่เฮียคว้าผมไปกอดเพราะเหมือนจะมีอารมณ์..ส่วนผมก็นอนมองหน้าเฮีย...
 

ตอน #20 เจ็บ...


ลากนิ้วผ่านหน้า...ผ่านจมูก..ผ่านคิ้วเข้มๆ ...ผ่านเปลือกตา...
.
.
.

เฮียก็ยังคงเป็นเฮีย...
ไม่ได้เป็นคนอื่น... ไม่ใช่คนอื่นที่นอนกับผม...แต่ทำไมทุกอย่างมันดูแปลกไป...ทำไมทุกอย่างมันยิ่งดูเหินห่างไป?
.
.
.


***


...ตื่นเต็มตา...
ผมถึงได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำสระผม...
ในตอนที่ผมกำลังใส่เสื้อแต่งตัว เฮียก็ตื่นแล้ว โทรทัศน์เครื่องใหญ่เปิดช่องข่าว ผมค่อยๆเก็บของใส่กระเป๋าทีละอย่าง จนเก็บกระเป๋าเงินเป็นอย่างสุดท้าย..


เฮียถึงได้หันมาแล้วบอกผมว่า จะกลับทำไมไม่บอก ทำไมไม่รอน้องใหม่ทานข้าว ?
.
.
.
ผมยิ้มแล้วมองหน้าเฮีย ...
ยกสะพายกระเป๋าแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง ...

เฮียบอกผมตอนไหนว่า น้องใหม่จะมา ? เฮียห้ามหรือรั้งผมตอนไหน ? ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าอยู่ในห้องกับเฮียผมคงไม่ใส่เสื้อ หรือเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ... เฮียสนใจบ้างหรือเปล่าว่าผมมีตัวตนอยู่ในห้อง..
ผมลุกเดินไปที่ประตู

มีเฮียวิ่งตามไปคอยปิดประตู ..
.
.
.







".....เฮีย....เราเป็นแฟนกันหรือเปล่า?..."

ผมจำได้ว่าก่อนจะเดินออกไปผมถามเฮียไปอย่างนั้น...
เฮียเงียบไป..ผมเลยดึงประตูเปิดออก...แล้วก้าวขาออกไป..
.
.
.
.


"...ก็เป็นแฟนกันไง.."

.
.
.

ในตอนนั้นผมไม่ได้ยิ้ม ...ผมแค่ดันประตูปิดกลับเข้าไป ..ประตูที่กั้นผมกับเฮียไว้ เหมือนมันเป็นกำแพงเลย...
.
.
.

ผมเดินไปตามทาง..นานเหมือนกันกว่าจะผ่านห้องที่เรียงกันจนลงไปถึงลิฟต์..
.
.
.

ไม่ใช่ในนิยาย..หรือต่อให้ใช่ เฮียก็ไม่มีวันวิ่งตามมา...
...ผมยิ้มอยู่ข้างใน ยิ้มให้กับความโง่ของตัวเอง..
.
.
.
แค่ไอ้การตอบว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า ทั้งๆที่อยู่กันสองคน ทั้งๆที่มีผมยืนอยู่ต่อหน้า...
.
.
เฮียยังใช้เวลาคิด...
.
.
.
แล้วตอนอยู่กับคนอื่นล่ะ?
สำหรับเฮียผมเป็นอะไร ?? เป็นอะไร ??? เป็นอะไร ?????!!!


***


...
'ไม่ต้องโทรไปกวน... ไม่ต้องโทรไปหา....'
.
.
.

ผมลงมานั่งอยู่ที่ร้านข้าวร้านเดิม นั่งกินอะไรไปเงียบๆคนเดียว...
.
.
.
ตักข้าวเข้าปากแล้วค่อยๆเคี้ยว..

ในสมองผมอะไรวิ่งวุ่นวายไปหมดก็ไม่รู้ ...

'ไม่ต้องโทรไปกวน... ไม่ต้องโทรไปหา....'

ประโยคของเฮียยังฝังอยู่ในสมอง..
ผมวางช้อนแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา กดมาที่ชื่อเฮียแล้วลบมันออก ...
ลบไปทั้งๆที่จำเบอร์เฮียได้ขึ้นใจ..
.
.
.

'เฮีย ...ไม่เห็นโทรหาผมเลย...'

เรื่องเมื่อสามอาทิตย์ก่อนผุดขึ้นมาอีกแล้ว..
ผมกำโทรศัพท์แน่น ตอนที่เฮียตอบว่า ใครจะไปจำเบอร์ได้ เฮียเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ จำเบอร์ผมไม่ได้หรอก..
.
.
.

'ไม่จริงอ่ะ ผมยังจำเบอร์เฮียได้เลย XXX-XXX-X148 '

ผมแย้งเฮียกลับไปแล้วทวนเบอร์เฮียให้เฮียฟัง ...
เฮียบ่นว่าบ้าน่าแล้วเปลี่ยนเรื่อง....
.
.
.

ตั้งแต่ผมเจอเฮียแล้ว...
เฮียเป็นคนความจำดี...เฮียเคยใส่ใจในทุกรายละเอียดของผม ...
เฮียเคยจำได้กระทั่งเรื่องที่ผมเคยหลุดว่า แอนดิว โทรหา ขนาดผ่านมานานเฮียยังพอจำได้เลยว่าผมมีเพื่อนชื่อแอนดิว..เฮียจำได้กระทั่งเบอร์สามตัวหลังสุดของแอนดิว ที่ดันโทรมาตอนผมอยู่กับเฮีย ...เบอร์เดียวที่ผมไม่เม้มชื่อไม่เคยรับ และไม่โทรกลับไปหา...
.
.
.

...ตอนนี้..เฮียไม่ได้จำไม่ได้หรอกว่า เบอร์ผมเป็นเบอร์อะไร ...
เฮียแค่ไม่ได้ใส่ใจจะจำเบอร์ผมมากกว่า...
.
.
.

กำลังจะเก็บโทรศัพท์ เฮียก็โทรมา ...
มันขึ้นแต่เบอร์ ผมกดตัดสายแล้วกำลังจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า..
สักพักมันก็ดังอีกครั้ง ...
.
.
.

คราวนี้ผมกดรับ..

"กินข้าวหรือยัง ? วันนี้ซื้ออะไรให้ลูกชาย? "

เป็นพี่อิฐที่โทรมา สำหรับเฮียแค่ครั้งเดียวที่โทรมาได้ก็เกินพอแล้ว เฮียไม่เคยโทรกลับอีกครั้งหลังที่ผมกดวางสาย...เมื่อก่อนผมเคยเชื่อว่า เฮียเป็นผู้ใหญ่มากพอ มากพอที่จะไม่โทรตามเร่งเซ้าซี้ เพราะเฮียเคยบอกว่า เฮียไม่อยากคุยกันตอนผมอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวจะยิ่งทะเลาะกันมากกว่า..
.
.
.
ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าผมไม่คิดอย่างนั้นแล้ว...
ที่เฮียไม่โทร...เฮียแค่ไม่ใส่ใจ...เฮียไม่ได้สนอะไรผมด้วยซ้ำ..

"...พี่อิฐ..วันนี้ผมไปค้างบ้านพี่ได้หรือเปล่า?"

ผมถามออกไปแล้วตักข้าวเข้าปาก...

"..มาได้สิ...แต่จะมาหรือ ฝนมันตกเดี๋ยวไม่สบายอีก .."

"ผมคิดถึงพี่..ไปค้างด้วยนะ..."

"...พูดเอาใจแบบนี้เงินหมดหรือเปล่าเนี้ย ...เดี๋ยวพี่โอนเงินไปให้...เรามาค้างกับพี่ใครจะดูไอ้ลูกชาย? "
.
.
.

สายวางไปแล้ว ผมอิ่มพอดีกับที่มีเมสเสจเงินโอนเข้ามา...
.
.
.

ตอนนั่งรถ มีสายเข้า ..
เป็นสายของเฮีย ..ผมกดรับ เฮียถามว่าอยู่ไหนแล้ว ...
ถึงห้องแล้วโทรหาด้วย..
.
.
.

"...ไม่โทรแล้ว.....เฮียบอกไม่ให้ผมโทรไป..."

"งั้นยิงมาก็ได้ จะได้รู้ว่าถึงห้องแล้ว.."

เหมือนกับว่าเฮียยังคิดตามไม่ทัน เลยบอกผมอย่างนั้น ..ผมย้ำเสียงเรียบๆลงไปอีกครั้งว่า 'ไม่โทรแล้ว ...' แล้วกดวางสาย ไม่ได้ฟังว่าเฮียพูดว่าอะไร ..
.
.
.

...ถามว่าเจ็บไหม?
ตอนนี้ผมไม่เจ็บแล้ว... มันชาไปหมดแล้ว ...
.
.
.
รถที่ผมนั่งมาติดอยู่หน้าศาลพระพรหมณ์ ข้างนอกฝนตกแต่ไม่มากนัก แอร์บนรถเย็นฉ่ำ ผมนั่งพิงกระจกแล้วคิดไปถึงพี่อิฐ ...
.
.
.

ผมขี้กลัวเกินไปที่จะฝากใจไว้กับพี่อิฐอีกครั้ง ...
ผมขี้ขลาดเกินไปกว่าจะหาคนใหม่ ...
.
.
.

ในหัวผมตอนนี้เหมือนจะไม่มีเฮียมาวุ่นวายแล้ว ...
จนผมสะดุ้งตอนที่โทรศัพท์ในกระเป๋าดังอีกครั้ง..........
.
.
.
.
.
.

.
.

..พี่อิฐ...

เป็นพี่อิฐที่โทรมาถามว่าถึงไหนแล้ว ....
.
.
.


เป็นพี่อิฐ ไม่ใช่เฮีย...



.
.
.
.

ภาพเก่าๆเหมือนวาบเข้าหัว...ภาพในวันที่ ผมซ้อนท้ายรถ 'มอไซค์ของที่บ้าน โดยมีพี่อิฐเป็นคนขับ ...ในระหว่างทางเข้าสวนมืดๆ ก่อนจะถึงบ้าน วันนั้นพี่อิฐทำรถล้ม ..
.
.
.

ดีที่ถนนว่างไม่มีรถสวนมา...
.
.
.
วันนั้นผมร้องไห้ไม่ออกตอนเห้นพี่อิฐนิ่งไปกับพื้น ...
หมวกกันน็อคที่พี่อิฐสวม ผมไม่กล้าถอด เพราะพี่อิฐนิ่งไปจนผมกลัว เรื่องปฐมพยาบาลที่เรียนมาจนช่ำชอง ผมลืมมันจนไม่เหลือ..
.
.
.
ผมจำได้แค่ผมตะโกนเรียกพี่อิฐ แต่ไร้การตอบสนอง ..
จนพอมีสติได้บ้างผมถึงถอดหมวกกันน็อคพี่เขาออก...
พี่อิฐไม่ยอมตื่น ...เปลือกตาปิดหลับนิ่งอยู่อย่างนั้น ...
.
.
.

จนผมกลัวถึงขั้น ตบหน้าให้แกตื่น...
.
.
.
ตบจนเจ็บมือ ตบจนพี่อิฐลืมตา...
.
.
.
.

คนแถวบ้านที่ได้ยินเสียงรถล้มออกมาช่วย ...
แฮนด์รถ เสียศูนย์นิดหน่อย ..แต่ยังพอไปต่อได้ คนแถวนั้นถามว่าผมเป็นใคร จะไปไหน จะกลับยังไง ..ผมถึงบอกว่าผมเป็นหลานปู่ แค่ขับรถออกมาเที่ยวกันไม่คิดว่า วิ่งมาเร็วๆแล้วรถจะล้ม ...
.
.
.

ขาผมเจ็บเพราะครูดไปกับพื้นถนน ส่วนพี่อิฐนอกจากมึนๆแล้วแกก็ไม่เป็นอะไรมากเพราะแกใส่กางเกงยีนขายาว ใส่เสื้อแขนยาวแต่งเต็มยศ..

วันนั้นผมจำได้เลยว่าผมจับมือพี่อิฐไว้แน่น...
แน่นจนไม่ได้สนใจคนอื่นที่มองมา..วันนั้นผมกลัวเสียพี่อิฐไป..กลัวเสียพี่เขาไปจริงๆ ..
.
.
.
.

ขับรถกลับเข้าบ้านมาได้ ย่าใหญ่บ่นยาว เศษดินเศษหิน ฝังอยู่ในแผลยาวที่ขาผม ย่าใหญ่หยิบยาฆ่าเชื้อกับยาแก้อักเสบให้ พี่อิฐจับล็อกตัวผมไว้ในตอนที่ย่าใหญ่ เทน้ำยาฆ่าเชื้อรดลงแผลผม..
.
.
.
.

เจ็บ....
.
.
.
แต่ก็รู้สึกดีที่มีคนห่วง...
.
.
.
.
.



กับ......

ความเฉยชา...
.
.
.

ที่เหมือนจะไม่มีใคร...


.
.
.
.
.


...ไม่ให้โทร...
...ไม่ให้ไปหา...

.
.
.
.

...
จะเอาอย่างนั้นใช่ไหมเฮีย ??

.
.
.
.

....ผมจะจัดให้ ...
 

[-west-]

เด็ด!!

[Violet Rose]

ออกมาอยู่ตัวคนเดียวเหอะ ลองอยู่คนเดียวซักพักจะดีกว่า
ไม่ต้องไปสนใจทั้งเฮียกับพี่อิฐแล้ว พอกันทีผู้ชายแบบนี้ 

[My_yunho]

เราต้องเปนคนเลือกเอง

[killerofcao]

อ่านเรื่องนี้หน่วงๆ หัวใจ

[omichlis]

ในที่สุด

[Poes]

อย่างน้อยยังมีพี่อิฐ ณ ตอนนี้    ไม่มีใครเพอร์เฟค 100 เปอเซ็น

[Zliezen]

ทั้งพี่อิฐทั้งเฮียนี้เหมือนกันเลยนะ ตอนมีอยู่กลับมองไม่เห็นค่า ทิ้งขว้างไม่สนใจ แต่พอเสียไปค่อยนึกได้ มากอดแข้งกอดขาอ้อนวอนร้องไห้จะเป็นจะตายให้กลับมา ทีตอนทำเขาล่ะไม่รู้สึก สำนึกได้เมื่อสายตลอด เริ่มชอบพี่อิฐขึ้นแล้วพักนี้ทำตัวดี แต่จะดีได้เท่าไหร่เชียว อยากให้กลับไปหาพี่อิฐนะ แต่คงยังไม่ใช้ตอนนี้ มันยังคงเร็วไปกับแผลใจที่พี่อิฐทำไว้ยาวนานกว่า 7 ปี ตอนนี้อยากเห็นเฮียเจ็บบ้าง จะรอสมน้ำหน้า พวกคนไม่เห็นค่าของสิ่งที่มีนี้สมควรโดนให้หนัก เอาให้ยิ่งกว่าพี่อิฐเลยนะ

[sukaz]

เมื่อไหรจะสมหวังในรักกับเค้าซกที


 

[loveaaa_somsak]

จัดไปเลย อย่าไปสนใจมัน

[iammoonoi]

อะช้า...มาเปิดป้ายไฟ ให้กำลังใจคนเขียนจ้า 

หมู่นี้หายไปที่ละนานๆ..เค้าอ่านไม่เม้นท์ แต่ให้เป็ด..เปิดป้ายไฟตลอดๆ น้า...

[BeeRY]

น่าจะจัดตั้งนานแล้วล่ะ รอดูว่าผมจะทำยังไงต่อไป

[nokkaling]

จัดไปเลยไอ้เฮีย 

[e-ga-g]

สมน้ำหน้าอิเฮี่ย

[Rukki]

ความสัมพันธ์กับพี่อิฐตอนนี้ก็โอเคนะผม เหมือนถอยห่างจากคำว่าแฟนมาเป็นความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียก
แต่ต่างฝ่ายก็สบายใจใช่มั๊ย ? รึเปล่า 555555*
เพราะเหมือนเป็นแบบนี้จะโอเคกว่า แต่ต้องคุยกับพี่อิฐให้เข้าใจว่าบางทีผมก็ไม่ได้ต้องการเงิน
จนถึงตอนนี้ก็ยังสงสัยอะไรที่ทำให้พี่อิฐคิดงั้น - -;;

เอาล่ะไอ้เฮี้ย ไม่ต้องโทรมา ไม่ต้องไปหา สมใจแล้วสิ หึหึ
ขอให้โชคดีกับความเฉยชาที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง

[hembetaro]

 

งงอ่ะ เม้นท์หาย....เลยมาเม้นใหม่  O_o

ดีแล้ว....หักดิบบ่งหนองออกจากแผลทีเดียวเลย

เจ็บหน่อยแต่ไม่เรื้อรัง  ใช้เวลาเพื่อตัวเองบ้าง

เพลง 'ยอมเจ็บกับคนที่รัก' มีไว้ร้องเอามันส์เท่านั้น

อย่าใช้ในชีวิตจริง  เพราะเราจะโคตรเหนื่อย

และสุดท้ายก็กลายเป็นคนไม่ห็นค่าของตัวเอง

รักตัวเองให้มากเข้าไว้ เพราะไม่มีใครรักเรามากกว่าเราเองหรอก  เพราะถ้าเราไม่รักไม่เห็นคุณค่าของตัวเรา ใครจะมารักเราหรือเห็นคุณค่าของเราเองเลย

ตอนนี้จงมีความสุขกายสบายใจ (อาจไม่สุขใจเต็มร้อย) กับคนที่รักเราดีกว่าปะ อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องเหนื่อยใจเพราะใครคนอื่น  เป็นกำลังใจให้ผมต่อไปคับ
 

[Gutjang]

บางอย่างไม่เห็นซะยังจะดีกว่า แต่ถ้าไม่รู้เราก็เหมือนคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย
เฮียกำลังมีคนใหม่และรำคาญคุณ (ฟันธง) แต่ก็โทรหาบ้างนิดหน่อย สิ่งที่เปลี่ยนไปยังไงก็รู้สึกได้เสมอเพราะใส่ใจ
กับพี่อิฐมันเหมือนเวลาที่คุณไม่มีใครก็จะนึกถึงแก คนพิเศษ ที่ไม่ได้ผูกมัดด้วยใจ แต่อุ่นใจ