หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15

[Pam_ban]

สุภาพบุรุษจริง ๆ  พี่เสือ แต่ก็ขอชื่นชม เพราะทำให้ต่ายน้อยเริ่มคิดอะไรเองได้ (แม้จะเป็นความคิดที่ล่อแหลมก็เถอะ) และกล้าทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนเริ่มมีแรงกระตุ้นให้อยากทำอะไร และช่วยตัวเองมากขึ้น ถือเป็นเรื่องที่ดีของการก้าวไปเป็นผู้ใหญ่อีกขั้น อาจจะเป็นการเตรียมตัวก่อนแต่งงานนั่นเอง   

ปีนี้อากาศเปลี่ยนแปลงเร็วในหนึ่งวัน อาจจะเพราะภาวะโลกร้อนยังไงคนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   

รอตอนต่อไปค่ะ


 

[CarToonMiZa]

ต่ายน้อยสู้สู้

[fay 13]

 

[วัวพันปี]

คนเขียนสู้ๆนะคะ

[arissara]

รักเสมออออ พี่เสือคนดีของคนน่ารัก เป็นกันและกันตลอดไป

[Poseidon]

สู้ๆนะหนูต่าย
ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ

[iammz]

ต่ายน้อยค้นหาตัวเอง >.<

[aa_mm]

น่าสงสารต่ายน้อยจัง   
ขนาดเราปกติ ยังสับสนไม่กล้าทำอะไรตั้งหลายอย่าง 
แต่ต่ายน้อยขี้โรค คิดช้า ถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวก็ไม่รู้จะเป็นยังไง
ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่ต่ายน้อยก็มีทางของเค้านะ
ต้องมาฝืนเรียนเหมือนพี่เสือ อึดอัดแย่เลยอ่ะ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ  ขนาดป่วยก็ยังมาอัพ น่ารักที่สุดดดดดด

[Maii2206]

อ่านแล้วรุ้สึกหน่วงกับความสับสนของกระต่ายน้อย...

แบบว่าพี่เสือก้เก่ง ถึงใครไม่เคยว่า แต่กระต่ายน้อยก้ยังต้องเปรียบเทียบอยู่ดี ความรู้สึกคงแบบ ทำหน้าที่อะไรก้ไม่ดีซักอย่าง

เป็นคนรักพี่เสือ ก้ให้พี่เสือไม่ได้ เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ก็เรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ทุกอย่างกระต่ายน้อยก้พยายามแล้วนิหน่า

ไม่ใช่ว่ากระต่ายน้อยยังไม่ทำ แต่กระต่ายน้อยขยัน และพยายามทำทุกๆอย่างแล้ว ทุกคนถึงไม่มีใครว่าไง

ในส่วนของเรื่องคนรักล่ะก้... พี่เสือนี่ก้สุภาพบุรุษละเกิ๊นนนนน  น้องอุตส่าห์ยอมแล้วนะ ถึงจะยอมแบบเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำหน้าที่คนรักไม่ได้ดีก้เหอะ  ไม่เป็นไรนะ เอาใหม่ ลองใหม่ สู้เค้าาาาา

[punchnaja]

อย่างต่ายสมควรเรียนคหกรรมอย่างแรงงงง

[four4]

เป็นตอนที่น้องต่ายสับสน

[Simple]

สงสารต่ายน้อย ถูกประคบประหงกเกินไปก็ไม่ดี

ทำให้พึ่งตัวเองไม่ได้ อ่านตอนนี้แล้วต่ายน้อยยึดพี่เสือเป็นศูนย์กลาง

เรื่องเรียนต่อก็ตามพี่เสือ ไม่ได้เลือกตามที่ตัวเองชอบ

จะรอดไหมเนี่ยต่ายน้อย แอบสงสารพี่เสื่อเล็กๆคงเก็บกดน่าดู

อยากเป็นพระเอกก็ทนเอาหน่อยนะ

[arissara]

คิดถึงนะเนี่ยะ มาให้จุ๊บหน่อยคนดี

[tooloons]

มาเเย้วขอบคุณค่ะ คึดถึงต่ายน้อยที่สุด

[greensnake]

กอดปลอบเด็กน้อย  ทางข้างหน้ายังอีกไกลจ้ะ
เริ่มซะตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้ อย่างน้อยก็จะได้ไม่สายเกินไป
ทุกคนรอให้ต่ายน้อยพูดอยู่นะ ความต้องการของต่ายน้อยน่ะ
ไม่ว่าจะเป็นยังไง ทุกคนรอให้กำลังใจเสมอ
เชื่อว่าทางที่ต่ายน้อยเลือกจะทำให้ทุกคนยิ้มได้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[aimer]

53. พี่เสือ น้องกระต่ายและการตัดสินใจ

ผลสอบครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านไป คุณแม่แทบไม่เห็นลูกชายทั้งสองอยู่ติดบ้าน คนนึงอยู่โรงเรียนกวดวิชาแทนบ้าน คนนึงเรียนบ้าง ทำงานบ้าง ว่างๆ ก็ไปชกมวย เล่นบาสเก็ตบอลกับรุ่นพี่บ้าง เห็นความแตกต่างชัดเจน


คุณพ่อวางแผนให้กระต่ายน้อยเรียนคหกรรมหรือสายอาชีพหลังจบม.6 แต่หลังจากปรึกษากับทุกคนแล้ว น้องเล็กส่ายหน้าหวือ เจ้าตัวต้องการไปให้ถึงที่สุด คุณแม่ได้แต่ปลอบประโลมให้เจ้าตัวพยายามมากขึ้น... ทั้งๆ ที่รู้ดีว่า พรสวรรค์ของลูกคนเล็ก ไม่ได้มาทางสายวิชาการเลย


ผิดกับลูกชายคนโต ทั้งๆ ที่ดูไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่กลับทำคะแนนสอบออกมาได้สูงสุด หลังจากจบชั้นม.4 คุณครูก็เริ่มหาทุนให้เรียนแล้ว


คนเป็นพ่อแม่ได้แต่ดูริมฝีปากอิ่มของแฝดน้องที่ขบหากันแน่น เมื่อตอนเอ่ยปากบอกพี่ชายให้สอบรับทุนของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเสีย


กระต่ายเป็นเด็กดี... เกินไป หากเป็นเด็กเกเรกว่านี้ ขี้อิจฉากว่านี้ พ่อแม่คงสบายใจกว่านี้เยอะ


หลังสอบกลางภาคของชั้นม.5 เทอมสอง กระต่ายคะแนนคงที่อยู่ในระดับกลาง ทั้งๆ ที่เรียนหนักกว่าปีที่แล้วเป็นสองเท่า แต่ทุกคนรู้ดี แค่รักษาระดับให้เกาะกลุ่มอยู่ในระดับกลางก็ยากมากแล้ว กระต่ายต้องฝืนเรียนมากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่าตัว


กระเจี๊ยบกับสอางค์มีหน้าที่คอยช่วยติว ตรวจคำตอบและแนะนำสถาบันกวดวิชาดีๆ ให้ มีพี่น้ำแกงที่จบไปแล้วช่วยอีกแรง แต่ถึงกระนั้น ทุกคนรู้ดีว่า ต่อให้พยายามแค่ไหน กระต่ายมาถึงจุดสูงสุดแล้ว...


"ชีวิตมันไม่ได้จบแค่มหาลัยนี่" ลักซอร์พูดประโยคนี้เป็นครั้งที่ร้อย วันนี้เพื่อนสาวมาเช้ากว่าปกติ เธอนั่งยองๆ บนเก้าอี้ ปากคาบหลอดดูด "เรียน เรียน เรียน เฮ้ย แล้วมีอะไรรับประกันความสำเร็จมั่งวะ ว่าเรียนจบแล้วต้องรวยทันที มีงานทำ ?"


"แล้วมึงจะเอาไง ?" ลูกโป่งถาม


"กูจะไปออสเตรเลีย ไปเรียนถ่ายรูป" แม้กระทั่งคนที่ดูล่องลอยที่สุดก็มีจุดมุ่งหมายเหมือนกัน "กูอยากเห็นโลก อยากถ่ายรูปเยอะๆ อยากเสี่ยงตาย"


สอางค์ส่ายหน้า ความฝันของลักซอร์ดูโลดโผนสมกับเจ้าตัว "ของกูยังไม่แน่นอน แต่น่าจะต่อการจัดการ ทำงานที่บริษัทพ่อ"


ลูกโป่งยิ้มยิงฟัง "อางค์ไปไหน กูไปด้วย"


"พวกมึงคุยอะไรก๊านน หยาบคายมาก" จัมโบ้นั่งหน้าบูด เอามือปิดหู กระเจี๊ยบเบ้ปากอย่างหมั่นไส้แฟนหนุ่ม


"มึงมันคนไม่มีอนาคต!"


"อย่ามาด่าผัว! เดี๊ยะ จัดหนัก!"


"จัมโบ้ยังจะเรียนสัตวแพทย์ตามรันต์อยู่ไหม ?" กระต่ายถามเสียงแผ่ว หัวใจหวิวโหวงเหมือนคนไร้ที่พึ่ง พี่ชายเหมือนจะสังเกตได้ จึงขยับเข้ามาใกล้ ให้เจ้าตัวเล็กเอนหลังพิงเป็นที่พัก


"ไม่น่าไหว..." เสียงตอบล่องลอยเช่นกัน "ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนดี" ได้ยินแล้วกระต่ายกลับใจชื้นขึ้น จัมโบ้เองก็เรียนอยู่ในระดับเดียวกับกระต่าย เขามีแรงบันดาลใจคือแฟนหนุ่ม แต่ดูท่าทางแล้วคงจะเรียนไม่ไหวอีกคนหนึ่ง


"ต่ายน้อย" พี่เสือยิ้มปลอบใจ "อย่าคิดมากเลย เรามีเวลาอีกตั้งปี... ลองไปหาพี่น้ำแกงดูไหม เผื่อพี่น้ำแกงจะแนะนำอะไรได้"


ใบหน้าหวานที่ดูซูบซีดหันกลับมามอง ส่งรอยยิ้มบางให้ "นั่นสิเนอะ..."









เด็กๆ อยู่มอห้าแล้ว ตามธรรมเนียมของโรงเรียน เด็กชั้นมอห้าจะรับหน้าที่เป็นแรงหลักในกีฬาสี แต่ปีนี้มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับกีฬาสีว่าคงจะไม่จัด เด็กกิจกรรมพากันบ่นอุบ แต่กระต่ายไม่ได้สนใจนัก นึกเสียดายก็แต่ไม่เห็นพี่เสือแข่งบาสเหมือนตอนมอต้นแล้วก็เท่านั้นเอง


เช้าวันนี้ผู้อำนวยการได้ประกาศยืนยันว่าโรงเรียนไม่จัดกีฬาสี แต่จะจัดงานใหญ่... งานกีฬาสานสัมพันธ์พี่น้องแทน หลังสอบกลางภาคเรียนที่ 2 แบบนี้ ก็ได้เวลารับสมัครนักเรียนตัวแทนนักกีฬาชนิดต่างๆ เพื่อไปแข่งกับโรงเรียนในเครือ พี่เสือฟังแล้วรู้สึกเสียวสันหลังชอบกล พอหันไปมองเด็กน้อยข้างๆ ก็พบกับดวงตาเป็นประกายจ้องกลับมา

"พี่เสือ..."


"เอ่อ..."


"กีฬาที่รับสมัครมีดังนี้ ฟุตบอล วอลเลย์บอล บาสเกตบอล เปตอง..." เสียงผู้อำนวยการดังไปเรื่อยๆ กระต่ายยิ้มแต้ ดึงชายเสื้อพี่ชาย


"พี่เสือ ลงเถอะนะ!"


เสียเวลา... พี่ชายขี้ยั๊วะแทบตอบแบบนั้น แต่พอเห็นหน้าใสๆ แก้มอิ่มๆ กลมๆ ก็ถอนหายใจ ลูบศีรษะเล็กของคนที่สูงเลยเอวมานิดหน่อย ตอบเสียงทุ้มหวาน "นั่นสินะครับ..."


กระต่ายเอียงคอแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก เล่นเอาใจพี่ชายละลาย เกือบหอมแก้มกลมไปแล้ว เพราะเอาแต่รัก เอาแต่หลงแบบนี้ จึงไม่ทันสังเกตดวงตากลมๆ ที่เป็นประกายวาบก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว









หลังเลิกเรียนพิเศษประมาณหกโมงกว่า พี่เสือมาส่งน้องที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ใกล้กับมหาวิทยาลัยของพี่น้ำแกงและพี่ฟง เสือหนุ่มกระหืดกระหอบจูงน้องลงจากแท๊กซี่แล้วกระโดดขึ้นรถเมล์เพื่อไปทำงานต่อ ยังไม่ทันได้ทักทายรุ่นพี่ดี ก็รีบตะโกนสั่ง

"พี่น้ำแกง ไปส่งต่ายน้อยที่บ้านด้วยนะ!"


รุ่นพี่ที่เดินมาหาหน้าร้านยังไม่ทันตอบ รุ่นน้องก็วิ่งตามรถเมล์ไปแล้ว ทิ้งแต่น้องชายตัวเล็กยืนเก้กังหน้าร้าน น้ำแกงเห็นแล้วได้แต่จูงมือเล็กเข้าร้าน


รุ่นพี่ตาคม ผิวสีแทนนวลเนียนดูเอิบอิ่ม ท่าทางแข็งแรงสุขภาพดีพากระต่ายก้าวฉับๆ เข้าไปในมุมหนึ่งในร้านที่มีคอมพิวเตอร์และกองหนังสือวางอยู่ ร่างโปร่งบางเขี่ยบรรดากองหนังสือออกแล้วจัดที่ให้รุ่นน้องตัวเล็กผิวขาวนั่ง


กระต่ายรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก แอร์ในร้านปรับเย็นสบาย มีขนมเค้กน่ากินวางเรียงรายในตู้ ร่างโปร่งตรงหน้ายื่นเมนูให้ด้วยรอยยิ้ม

"เหนื่อยล่ะสิ หาอะไรดื่มก่อน ที่นี่ขนมอร่อยด้วยนะ"


ราคาในเมนูกำลังพอดี เหมาะสำหรับนักศึกษา บรรยากาศในร้านดูสบายๆ ตกแต่งด้วยโทนสีเข้ม แต่ประดับด้วยต้นไม้ในร่มสีเขียวชอุ่มดูตัดกันดีกับโซฟาและโต๊ะสีขรึม ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษา ไม่ก็คนทำงานแถวๆ นี้ ในร้านมีลูกค้าค่อนข้างแน่น แต่ไม่รู้สึกอึดอัด


กระต่ายสั่งโกโก้ปั่น ระหว่างที่รอพี่น้ำแกงก็ชวนไปดูเค้กในตู้โชว์ เครื่องดื่มยังไม่ทันมาเลย เสียงหวานๆ ก็ทักขึ้นมาเสียก่อน "เฮ้ย แกง นี่ใครวะ ?" คนพูดเป็นสาวสวยในชุดนักศึกษา สวมกระโปรงพลีทยาวเลยเข่า ผูกผ้ากันเปื้อนสกรีนโลโก้ร้าน

"อ้อ เดียร์ นี่ต่ายน้อย รุ่นน้องที่โรงเรียน"


"อั๊ยย๊ะ น่ารักเชี๊ยะ" สาวสวยยิ้มขันๆ ให้เด็กชายตัวเล็กตรงหน้า "พี่ชื่อเดียร์ เป็นน้องเจ้าของร้าน น้องต่ายน้อยอยู่มออะไรแล้ว ?" เสียงเจื้อยแจ้วจากรุ่นพี่ใส่บิ๊กอายสีส้ม ผมลอนสีทองทำให้กระต่ายหายประหม่าบ้าง ถึงจะรู้สึกแปลกๆ กับขนตาหนาๆ เป็นแผงและใบหน้าที่สะสวยแต่มีแต่สีจัดๆ ก็ตาม


"มอห้าครับ"


"อ้อ ใกล้สอบแล้วสินะ นี่มาติวเหรอ ?" เดียร์ถามต่อ มือเท้าสะเอวมองเด็กตรงหน้า แต่ไม่รอคำตอบ เธอเดินไปยังหลังเคาเตอร์ "ไอ้แกงมันหัวดี ใช้มันได้ละกัน อ้อ ต่ายน้อยอยากกินอะไร ? บราวนีเพิ่งทำมาเลย เครปก็อร่อยนะ"


น้ำแกงส่ายหน้าให้กับเพื่อนพูดเก่ง เล่นไม่เว้นวรรคให้เด็กตอบเลย กระต่ายอ้าปากค้าง เพิ่งเคยเห็นคนพูดได้มากขนาดนี้

"แกก็พักบ้าง น้องตอบไม่ทัน"


"เอ่อ..." กระต่ายจ้องเค้กในตู้ พี่เดียร์ส่งเสียงหัวเราะสดใสตอบ เล็บสวยเคาะกระจกเบาๆ


"เอ้า งั้นก็ได้ เดี๋ยวไปเอากาแฟแป๊บ เลือกได้แล้วเรียกพี่นะ" ไม่รอคำตอบเช่นเคย กระต่ายยังไม่ทันจะพยักหน้า สาวสวยก็หมุนตัวเข้าหลังร้านไป เห็นแต่ปลายกระโปรงพลีทแว๊บๆ


"พี่น้ำแกง..." กระต่ายเรียกเสียงอ่อย รุ่นพี่ลูบศีรษะอย่างเอ็นดู


"ค่อยๆ เลือกไปนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาโกโก้ให้" ว่าแล้วก็เดินเข้าหลังร้านตามพี่เดียร์ไป ดูท่าทางพี่น้ำแกงคุ้นเคยกับที่นี่มาก กระต่ายเอียงคอมอง ถ้าหากไม่รู้มาก่อนว่าพี่น้ำแกงกับพี่ฟงเป็นแฟนกัน เขาคงจะคิดว่าพี่น้ำแกงเป็นแฟนกับพี่เดียร์แน่ๆ ท่าทางสนิทสนมกันออกปานนั้น


หลังจากนั้น กระต่ายก็ชี้ที่วานิลลาเค้กสีขาวสะอาด ตกแต่งด้วยน้ำตาลรูปหัวใจ พี่น้ำแกงถือโกโก้ปั่นออกมาเสิร์ฟพอดี


"มา มานั่งก่อน เดี๋ยวพี่ฟงตามมาสมทบ เห็นเสือบอกต่ายน้อยเครียดมาก เป็นอะไรไป ?" สมกับเป็นพี่น้ำแกง รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเทพบุตรมาโปรดทำให้กระต่ายรู้สึกอยากกอดแน่นๆ เรียกกำลังใจ


"ฮืออ พี่แกง..."


"ผอมลงตั้งเยอะ เครียดอะไร หืม ?" มือนุ่มๆ ยกแก้วโกโก้ปั่นมาจ่อริมฝีปากอิ่มอย่างเอาใจ "ดื่มโกโก้ก่อน อร่อยไหม ?"


กระต่ายพยักหน้ารับ โกโก้หวานหอมชื่นใจ จึงมีแรงพูดต่อ "ผลสอบมัน..."


เมื่อได้เริ่มแล้ว ราวกับน้ำในทำนบที่พังแล้ว ทุกอย่างทะลักทลายออกมา กระต่ายพูดติดกันรัวเร็วจนเหมือนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ละเรื่องไม่ได้จัดลำดับเรียงกันให้ดี กระต่ายเล่าทุกอย่าง ทุกความรู้สึกต่ำต้อยทุกครั้งที่อยู่กับพี่ชาย ความรักมากมายที่มีให้ ความรู้สึกผิดที่อัดแน่น ความผิดหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประดังประเดมาตลอดหนึ่งปี กระต่ายเล่าไป น้ำตาไหลจากขอบตากลมโตไปด้วย พี่น้ำแกงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับให้


สมกับเป็นสุดที่รักของพี่ฟง และสมกับที่ได้รับฉายาลับๆ ว่านางฟ้า รุ่นพี่ไม่ได้ขัดจังหวะแม้แต่น้อย เพียงแต่ลูบหัว ลูบไหล่อย่างอ่อนโยน ปล่อยให้กระต่ายปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนหมด


กระต่ายไม่รู้ตัวว่าพูดคนเดียวนานเท่าไหร่ ร้องไห้จนผ้าเช็ดหน้าสีขาวของรุ่นพี่คนงามเปียกชุ่มแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกครั้ง แก้วโกโก้ปั่นก็ละลายจนเป็นตะกอนนอนก้นแล้ว


ริมฝีปากอิ่มสวยของคนอายุมากกว่าตรงหน้าค่อยๆ ยักยิ้มปลอบใจ กระต่ายอดใจไม่ไหวโผเข้าหาทันที ร่างเพรียวไม่ได้ผลักไส แต่กลับกอดไว้หลวมๆ มือลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน

"โอ๋ โอ๋... ต่ายน้อยน่าสงสาร"


"ฮืออ" จมูกโด่งเล็กๆ แดงจัด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทีกับพี่เสือ กระต่ายยังไม่กล้าพูดทุกเรื่องขนาดนี้ แต่กับพี่น้ำแกง กระต่ายกลับเปิดเผยทุกเรื่องได้...


...ทุกเรื่อง!?


ไม่ใช่ว่าพลั้งปากบอกความสัมพันธ์เขากับฝาแฝดไปแล้วหรอกหรือ!?


ถึงกระต่ายจะเชื่องช้า แต่ก็ตื่นตัวกับเรื่องพี่ชายดี ร่างเล็กพรวดพราดลุกขึ้น ตัวแข็งแกร็ง


ถ้า... ถ้าพี่น้ำแกงรังเกียจล่ะ...


แล้วพี่เสือ...


หัวน้อยๆ ว้าวุ่นไปหมด ดวงตากลมได้แต่กระพริบปริบๆ มองคนตรงหน้า แต่แล้วรอยยิ้มอบอุ่นของพี่น้ำแกงก็ค่อยๆ ประดับบางเบา พร้อมเสียงนุ่ม หวาน

"พวกพี่รู้เรื่องต่ายกับเสือตั้งนานแล้วล่ะ..."


"อ๊ะ..."


"ดูไม่ยากหรอก... อย่ากังวลไปเลยนะ"


"แต่... แต่" กระต่ายอ้าปากพะงาบๆ พี่น้ำแกงจับมือน้อยอย่างให้กำลังใจ เอ่ยปลอบประโลม


"เรื่องนั้นยังไม่เกิด... ตอนนี้คนที่รู้อยู่ก็รับได้ทุกคน... กระต่ายอย่าเพิ่งคิดมาก เราค่อยๆ มาแก้ปัญหาทีละอย่างๆ ดีไหม ?"


น้องพยักหน้ารับ พี่น้ำแกงจึงยิ้มบางให้ ก่อนค่อยๆ บอกรายละเอียดทีละข้อๆ "โอเค... กระต่ายรู้สึกด้อยกว่าพี่ชายใช่ไหม ?"


ริมฝีปากอิ่มเบะลง คล้ายจะร้องไห้อีกรอบ แต่เหมือนคนขี้แยจะรู้สึกตัวเสียก่อน เขารีบกลั้นน้ำตา ก่อนพยักหน้า พี่คนสวยคมตรงหน้าจึงแจกแจง

"อืมม พี่ว่า น่าจะเป็นเพราะต่ายน้อยยังไม่เคยประสบความสำเร็จหรือเปล่า ถ้าทำอะไรสำเร็จซักอย่าง ความรู้สึกนี้น่าจะหายไปนะ จะได้รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากขึ้น"


"แล้ว... แล้ว หนูจะทำอะไรดีล่ะ ?" กระต่ายชักคล้อยตาม พี่น้ำแกงพูดตรงใจ เพราะพี่เสือประสบความสำเร็จในทุกๆ เรื่อง ทิ้งไว้แต่ตัวเองที่อยู่ด้านหลัง


"เรื่องที่กระต่ายถนัดเป็นไง ? ทำขนม ? เสือทำขนมไม่เป็นหรอก" พี่น้ำแกงช่วยคิด นิ้วเรียวสวยสีน้ำผึ้งเคาะโต๊ะเบาๆ แต่น้องน้อยส่ายหน้าหวือ


"แค่ทำขนมเอง... ไม่ถือเป็นความสำเร็จหรอกมั้ง" กระต่ายน่ะ ทำขนมเพราะชอบ... แล้วก็ไม่ได้ลำบากในการทำด้วย ไม่น่าจะนับเป็นความสำเร็จในชีวิตได้


"เหรอ... แต่ไม่ใช่ทุกคนจะทำขนมได้นะ" ดูอย่างตัวเขาเองปะไร... ทอดไข่ดาวไม่ให้ไหม้ยังยากเลย


"หนูอยากมีความภูมิใจที่ว่า... จะได้หายรู้สึกอึดอัดเสียที" น้องเล็กถอนหายใจเบาๆ รุ่นพี่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเสนอ


"เอาอย่างนี้ ไหนๆ ก็ต้องสอบเข้ามหาลัยอยู่แล้ว กระต่ายลองตั้งเป้าไว้สิ ถ้าเข้าคณะที่หวังไว้ได้ก็ถือว่ากระต่ายประสบความสำเร็จแล้ว"


ใบหน้าขาวค่อยแช่มชื่นขึ้นบ้าง "นั่นสินะ... แต่... หนูเรียนไม่เก่ง"


"ไม่ใช่ประเด็นนี่นา กระต่ายก็เรียนสิ่งที่ตัวเองชอบไง ระดับมหาลัยไม่ได้เหมือนมัธยมนะ ที่ต้องเรียนทุกวิชา ลองนึกๆ ดู กระต่ายชอบอะไร"


ไม่ต้องใช้เวลามาก เขาก็ตอบได้ทันที "พี่เสือ"


น้ำแกงกุมขมับ เป่าลมหายใจออกมาอย่างติดจะเหนื่อยหน่าย "อย่างวิชาเรียนอะไรพวกนี้..."


กระต่ายเบะปาก ไม่ชอบเรียนหนังสือหรอก... แต่ที่ตั้งใจเรียนก็เพราะพี่เสือต่างหาก แล้วจะให้กระต่ายตอบอะไรได้อีกล่ะ ?

"อืม... พี่ว่า กระต่ายใจเย็นดีนะ ถือเป็นข้อดีเหมือนกัน กระต่ายชอบเด็กไหม ?"


น้องเล็กพยักหน้า นึกถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่เคยมาเรียนชกมวยที่ค่าย กระต่ายเป็นเพื่อนเล่นได้อย่างไม่เคอะเขิน


"ถ้าอย่างนั้นลองครูปฐมวัยไหม ? เดี๋ยวนะ ไว้พี่จะส่งข้อมูลไปให้ กระต่ายน่าจะเหมาะเป็นครูอนุบาล ลองอ่านดู ถ้าคิดว่าตรงกับตัวเองก็ไปทางสายนี้ก็แล้วกัน"


พี่น้ำแกงสรุปให้ กระต่ายพยักหน้ารับอีกครั้งอย่างเป็นเด็กดี พี่น้ำแกงเลยยกคอมพิวเตอร์แลปทอปขึ้นมา พิมพ์อะไรบางอย่าง พร้อมคลิกอีกหลายทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา "เอาล่ะ พี่ส่งไปให้เสือแล้ว ต่ายน้อยไปเอาที่เสือนะ ?"


"ครับ"


"โอเค เอ๊ะ... ฟง... ฟงจะมารับแล้ว ต่ายน้อยช่วยพี่เก็บของเร็ว..."









กระต่ายนอนเล่นบนพื้น พี่เสือปูผ้าและวางหมอนอิงไว้เต็มพื้น ปล่อยให้เจ้าชายน้อยของตัวเองพิงอก นอนเอกขเนก อ่านเอกสารที่พี่น้ำแกงส่งให้

"อืม... อย่างหนูนี่นะจะเป็นครู"


"ครูอนุบาลด้วย" พี่เสือหัวเราะ หยิกแก้มขาวเล่น "เด็กอนุบาลสอนเด็กอนุบาลเหรอ ?"


"งื้อ พี่เสืออ่ะ! ว่าแต่พี่เสือว่าไง ?"


"หืมม พี่ว่าเหมาะกับต่ายน้อยดี" พี่ชายยิ้มตอบ กระต่ายก็แสนดี ไม่โต้เถียงสักคำ ตบเอกสารดังปังแล้วเอ่ย


"งั้นหนูก็เป็นครูละกัน! อ๊ะ จะว่าไป หนูให้รันต์ลงชื่อนักบาสให้พี่เสือแล้วนะ"


พี่ชายหน้ามุ่ยทันที กระต่ายหัวเราะคิก ยันตัวขึ้นนั่งคร่อมตักแข็งแรง จิ้มนิ้วขาวๆ ตรงหว่างคิ้วของพี่ชาย "หนูอยากเห็นพี่เสือแข่งบาสนี่ น่านะ"


"เอ้า... ก็ได้ ไว้จะไปคัดตัว" เสือเคยชนะเจ้าตัวเล็กเสียที่ไหน กลิ่นกายกรุ่นหอมกับเนื้อนุ่มขาวเนียนตรงชวนหมั่นเขี้ยว ริมฝีปากหนาไม่รอช้า ทาบทับลงไปตรงยอดอกตรงหน้า คนตัวขาวดิ้นเบาๆ ก่อนจะกอดศีรษะเขาแน่น


"อื้อ... ลามก"


"น่านะ... เสือยังไม่ได้กินกระต่ายเลย"


"ฮื้อ..." เสื้อยืดถูกถลกขึ้น อวดแผ่นอกขาวบางนุ่มนิ่ม เสือหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พรมจูบไปทั่ว สองมือป่ายปะลูบไล้เรือนร่างบอบบาง


ก้นกลมถูกคลึงนวด กระต่ายครางเสียงหวาน สูดลมหายใจลึก เอ่ยปากจะห้าม แต่ไม่ทันหนวดปลาหมึกที่ฉกเข้าไปตรงร่องกลาง

"อ๊ะ"


ลมหายใจร้อนเป่าเบาๆ เจ้าชายน้อยตัวอ่อนยวบ มือแข็งแรงรีบรวบเอวบางให้แนบแน่น ริมฝีปากร้อนแรงกระซิบเบาข้างหู "เมื่อไหร่จะยอมเป็นของพี่เสียที หืม ?"


"อ๊ะ อ๊าา อย่าจับ... ของหนู..." มืออีกข้างไม่เว้นว่าง ล้วงลึกเข้าไปในกางเกงใน กอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ก่อนเค้นคลึงนุ่มนวล เป็นจังหวะเชื่องช้า กระต่ายถูกเล้าโลมไม่เว้นวันด้วยวิธีเช่นนี้มาตลอดทั้งปี ไม่แปลกเลยที่ใช้เวลาไม่นาน ส่วนกลางของร่างกายก็แข็งขืนให้พี่ชายล้อเลียน

"เห็นไหม... แข็งแรงขึ้นมาแล้ว... ไหนขอชิมไหนสิ" กระต่ายครางเสียงแผ่ว ส่ายหน้าหนี แต่ไม่ทันเสียแล้ว มือหนาจับน้องพลิกกายให้นอนหงาย ปลดกางเกงขาสั้นและกางเกงในออกรวดเร็ว ทั้งมือและปากฉกท่อนลำเล็กไว้เต็มที่ กระต่ายขยับขาอย่างวาบหวิว ริมฝีปากร้อนและลิ้นสากลากไล้ตั้งแต่โคนจรดปลาย มือหนาและลิ้นสลับกันทำงาน ทั้งรูดรั้งและเลียดูดดุน เรื่อยจนไปจนถึงถุงกลมนุ่มนิ่ม ยิ่งเจ้าตัวนิ่มขยับขา ครางกระเส่าเท่าไหร่ ยิ่งบอกอารมณ์ร้อนแรงของคนไม่คุ้นเคยในเพศรสอย่างดี เมื่อถูกครอบครองรุนรงจนเอวบางแอ่นโค้ง กระต่ายกรีดร้องเบาๆ ท้องน้อยร้อนวาบไปถึงสันหลัง ความกระสันถูกปลดปล่อยออกมา พี่ชายรีบตวัดลิ้นเลีย ดูดกลืนไปจนหมดสิ้น


"อ๊า อ๊ะ อื๊อออ"


"มา ตาพี่แล้ว" มือใหญ่เชยคางนิ่มให้แหงนเงย ก่อนบดเบียดริมฝีปากอิ่ม ใช้ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดภายใน เมื่อน้องอ่อนยวบละลายเป็นมาร์ชแมลโลว์นุ่มนิ่ม ยินยอมให้เขารุกรานแต่โดยดีแล้ว จึงจัดท่าเสียใหม่ ให้มือน้อยแตะตรงท่อนลำหนา


กระต่ายเคลิ้มจัด มือถูกจับวางไว้บนอวัยวะแข็งแรง ความใหญ่โตเล่นเอาร่างเล็กสั่นเทิ้ม เจ้าตัวเล็กพยายามเบือนหน้าหนีจากจูบร้อนแรงและกระชากมือกลับ


"ต่ายน้อย ?" เสียงพี่ชายแหบพร่า ปนกระเส่า ขอแค่มือเล็กรูดรั้งความต้องการให้ปลดปล่อยเท่านั้น... หนึ่งปีที่ผ่านมา กระต่ายยอมทำให้บ้าง ไม่ยอมบ้าง เขาไม่เคยบ่นว่า แต่ไม่มีครั้งไหนที่น้องจะมีปฏิกิริยารุนแรงเท่านี้


...บางทีเสืออาจจะได้ใจมากไป


กระต่ายหอบฮั่ก ดวงตากลมฉ่ำเยิ้ม แก้มสีแดงจัด เนื้อตัวร้อนผ่าว สายที่มองมายังเบื้องล่างของพี่ชายยังหวาดผวาแกมไม่แน่ใจ และแล้วร่างบางก็สั่นระริก เมื่อขยับตัวใกล้ เนื้อนวลที่เปลือยท่อนล่างก็ก้มลง สองมือน้อยค่อยๆ ประคองส่วนใหญ่โต พี่เสืออ้าปากน้อยๆ พยายามผลักศีรษะเล็กออก...

...มือเล็กกอบกุมได้ไม่หมด แม้จะใช้สองมือก็ตาม กระต่ายช้อนตามองพี่ชายก่อนจะหลุบลงอย่างขวยเขิน แล้วลิ้นสีชมพูสดก็ค่อยๆ โผล่ออกมาน้อยๆ ก่อนจะบรรจงปาดลงบนส่วนปลาย...

เสือหอบหายใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าน้องจะกล้าใช้ปากให้... ความรัก ความหวงแหนพวยพุ่ง อยากบอกเหลือเกินว่า กระต่ายไม่จำเป็นต้องใช้ปากสวยๆ บริสุทธิ์กับส่วนล่างของเขาเลยสักนิด... แต่เสียงที่ออกจากปากกลับมีเพียงเสียงครางเบาๆ

"ต่ายน้อย..."


เมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่าทางลังเลก็ค่อยๆ หายไป เหลือเพียงความอายเท่านั้น หัวใจกระต่ายดังตูมตามเหมือนจะหลุดออกจากอก รู้ว่าไม่ควร... แต่อยากมอบความรัก ความสุขสมกลับคืนให้คนรักบ้าง


ปากเล็กๆ อ้าอมส่วนปลายเข้าไป ไม่มีประสบการณ์สักนิด มีเพียงหัวใจดวงเล็กๆ ที่พยายามจนเกินตัว


"เดี๋ยว..." ไม่ทันแล้ว ปากเล็กพยายามยัดทั้งหมดให้เข้าไป แต่ติดขัดที่ขนาดใหญ่โต กระต่ายร้องอู้อี้ ส่งเสียงครางฮือ พี่เสือพยายามลุกขึ้นหยุด แต่คนเบื้องล่างกระดกลิ้นกลืนท่อนลำที่แทบทำให้ปากฉีกเข้าไปลงคอ

"เฮ้ย!"


ความใหญ่โต คับแน่นฝังอยู่ในปากอุ่น พี่เสือสูดลมหายใจลึก มันช่างชวนจินตนาการว่าเป็นส่วนอื่นเหลือเกิน เขาปาดน้ำตาเจ้าตัวน้อยทิ้ง ค่อยๆ ดึงตัวออก กระต่ายยิ่งหวาดผวา ใช้ฟันคมกัดกระทบ พี่ชายคำรามเสียงต่ำ

"เอาออกมา ต่ายน้อย!"


"อ๊ะ..." เสียงหวานอู้อี้ พี่เสือรีบดึงตัวออกอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มสูดลมหายใจอีกครั้ง รีบเชยคางเจ้าตัวน้อยขึ้น สอดนิ้วเข้าไปในปากอิ่มแทน


"อี๊เอื๋อออ..." นิ้วมือควานไปทั่วปากนุ่มคล้ายควานหาอะไรบางอย่าง ลิ้นน้อยๆ ที่ถูกฝึกฝนมาไล่เลียตามนิ้วหยาบ เสือครางในอก เขาไม่ได้มีจุดประสงค์แบบนั้น...


เซ็กซี่เกินไปแล้ว...


กระต่ายไม่เข้าใจสักนิด เขาก็ลองทำเหมือนที่พี่ชายทำให้แล้ว อยากทำให้พี่เสือมีความสุข... อยากตอบแทนคืนกลับบ้าง กระต่ายทำผิดอะไรไป ?


ทั้งๆ ที่อมความใหญ่โตเข้าไปจนสุดคอแล้ว แต่ยังไม่หมดเลย พี่เสือรีบดึงออก แล้วควานนิ้วเข้ามาในปากแทน กระต่ายเข้าใจว่านี่คงเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง ลิ้นนุ่มนิ่มจึงไล่ตามไม่ลดละ


...ถูกต้องครึ่งหนึ่ง


เสือหนุ่มดึงนิ้วออกนุ่มนวล เมื่อสำรวจจนพอใจจึงถอนหายใจเบาๆ "ไม่มีแผล ต่ายน้อยอยากอ้วกไหม ?"


กระต่ายส่ายหน้าตอบ ตาใสแจ๋วจ้องส่วนใหญ่โตที่ยังแข็งแรงจนขนานกับหน้าท้องอยู่

"ห้ามทำแบบนั้นอีก!" คนรักสั่งเสียงเครียด กระต่ายฟังแล้วน้ำตาคลอเบ้า


มือใหญ่ตบตักตัวเองเบาๆ เด็กดีรีบขยับไปนั่งตัก ให้ก้นกลมๆ คลอเคลียกับความแข็งขืน พี่ชายรูดรั้งตัวเองโดยแอบอิงเนื้อนวล

"ต่ายน้อยทำไม่เป็น... จะเจ็บทั้งคู่"


"ฮืออ หนูไม่ทำแล้วก็ได้" น้ำตาร่วงผล็อยลงมา เสือทั้งจูบซับน้ำตาและจับมือน้อยให้แตะต้องความแข็งแรงเบาๆ


"ทำเหมือนที่เคยทำสิ" เสียงทุ้มคล้ายปิศาจ หลอกล่อเด็กน้อยให้หลงทาง มือเล็กทั้งสองตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างดี... พี่ชายครางเบาๆ อย่างพอใจ ก่อนจะขยับกายให้เจ้าตัวเล็กนั่งคร่อมตัวเองไว้แล้วสอดความใหญ่โตตรงกลางหว่างสองขาเรียว แท่งร้อนแนบชิดกับท่อนลำเล็กและถุงนิ่ม เสือฟอนเฟ้นเนื้อนวลหวานอย่างลุ่มหลง กระซิบเหมือนปิศาจร้าย

"หนีบขาแน่นๆ นะ"


กระต่ายสุดจะรู้ว่าพี่ชายจะทำอะไรต่อไป แค่เอวบอบบางถูกลูบไล้จนไปถึงสะโพกสติก็หลุดหายไปแล้ว สองขาเรียวขยับแนบเนื้อกับความร้อนรุ่มตามคำสั่ง เหงื่อและหยาดน้ำของเขาเองยังติดตามต้นขาด้านใน สัมผัสเปียกลื่นและนุ่มนิ่มยิ่งทำให้จินตนาการเตลิด


เสือขยับตัว เสียดสีกับโคนขาหอมกรุ่น กระต่ายตัวสั่นระริกตามไปด้วย แต่ยังทำตามคำสั่งอย่างดี ขาขาวหุบแน่น ให้พี่ชายถูไถ ใบหน้าหวานแดงจัด ลมหายใจร้อนแรงของพี่เสืออยู่ข้างหู เขาครางเบาๆ ชื่นชมเด็กน้อยไม่ขาดปาก

"อืมม ดี... เด็กดีของพี่"


กระต่ายยิ่งถูกชมยิ่งน่ารัก เนื้อตัวยิ่งส่งกลิ่นหอมยั่วยวน เขาเกร็งต้นขาให้พี่ชายเสพสุขอย่างยินดี ยิ่งเมื่อต้นขาเปียกแฉะ กระต่ายยิ่งร้อนผ่าว พี่เสือจับคางนุ่มให้อ้าปาก ตัวเองสอดลิ้นเข้าไปประกบ จุมพิตร้อนแรงและการเสียดสีรุนแรงทำให้กระต่ายร้อนวูบวาบตรงท้องน้อย เสียงหวานครางอืออาในลำคอ เมื่อหยาดน้ำใสๆ หยดลง พี่ชายบดเบียดจูบให้แนบแน่น ช่วงชิงลมหายใจ ท่อนลำยักษ์ใหญ่โตจนแทบจะถึงสะดือกลมสั่นระริก ก่อนจะระเบิดน้ำรุนแรง ร่างแข็งแรงนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะขยับเบาๆ ถูไถกับต้นขาเนียนอย่างสุขสม

"เด็กดี... เด็กดี..."


กระต่ายแม้ตัวจะเหนียวเหนอะ น้ำรักของพี่ชายเปรอะต้นขา บางส่วนกระเด็นถึงใบหน้า ทั้งๆ ที่เปื้อนเฉอะแฉะไปทั้งตัว เขายิ้มหวานให้พี่ชาย ส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาให้คนฟังหลอมละลาย

"หนูรักพี่เสือนะ..."









ถูกทำลามกทุกวัน แม้จะยังไม่ได้ทำถึงที่สุด แต่ก็เล่นเอากระต่ายเหนื่อยเหมือกัน เด็กน้อยอ่านข้อมูลตรงหน้าจบครบ หันไปมองพี่ชายที่ตัวเองนั่งซ้อนแล้วช้อนตาขึ้นมองด้วยคำถาม

"พี่ว่า ยิ่งอ่านยิ่งเข้าท่านะ"


"นั่นสิ" กระต่ายพยักหน้า ใครๆ ก็บอกว่ากระต่ายใจเย็น พอเอาเรื่องเรียนต่อที่พี่น้ำแกงแนะนำไปปรึกษากับอาจารย์ประจำชั้น คุณพ่อคุณแม่ รวมไปถึงป้านกและพี่หนูจิ๊บที่บังเอิญมาแวะหาพอดี ทุกคนก็เห็นดีเห็นงามด้วย พี่หนูจิ๊บที่สอบแอดมิดชันไม่ติดคณะพยาบาล และตอนนี้กำลังเรียนพิเศษเตรียมตัวสอบใหม่ปีหน้าถึงกับออกปาก


"แกงมันเก่งแฮะ เหมาะกับต่ายน้อยจริงๆ นั่นแหละ"


"กลัวจะไม่รู้ใครเด็กอนุบาล ใครครู" ป้านกหัวเราะเสียงดังเหมือนนางมารร้าย เล่นเอาน้องปากคว่ำ ป้านกอดใจไม่ไหวตีแก้มป่องๆ ไปทีหนึ่ง "ก็ดูซิ ยังเด็กขนาดนี้ ยังจะเป็นครู จะว่าเหมาะก็เหมาะ คงเหมาะเกินไปแล้ว"


"นั่นสินะพี่นก" คุณแม่คล้อยตามด้วย "ต่ายน้อยอย่าลืมโทรไปขอบคุณพี่เค้าด้วยนะ พ่อแม่กำลังปวดหัวพอดีว่าจะให้ต่ายน้อยเรียนอะไร"


"เป็นครูก็ดี เรียนห้าปี จบออกมาได้ใบประกอบเลย จะได้พร้อมทำงาน"


ยิ่งทุกคนเห็นด้วย กระต่ายยิ่งมั่นใจ พี่เสือไม่ได้พูดอะไร แต่ข้อมูลต่างๆ นอกจากที่พี่น้ำแกงหามาให้แล้ว ก็พี่เสือนี่แหละที่เอามาวางไว้บนโต๊ะ เป่าหูกระต่ายทุกวัน... พร้อมๆ กับทำลามกไปด้วย

[aimer]

"อืมม พี่เสือ ไม่ทำได้ไหมวันนี้ ?"  กระต่ายกระซิบหวาดๆ ให้พี่ชายที่เดินเข้าห้องมา แขนแข็งแรงช้อนเอากระต่ายตัวขาวนุ่มนิ่มขึ้นจากเก้าอี้อย่างง่ายดาย เสียงหวานอุทานเบาๆ ก่อนเกาะไหล่พี่ชาย ให้อุ้มแต่โดยดี


อุ้มเหมือน... อุ้มเด็ก บั้นท้ายกระต่ายวางบนท่อนแขนแข็งแรงข้างหนึ่ง ส่วนลำตัวกอดไหล่กว้างไว้


ถึงจะโดนอุ้มแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก... แต่ตอนนั้นกระต่ายยังคิดว่าตัวเองเป็นน้องชาย ถ้าพี่ชายจะอุ้มให้เหมือนเด็กอนุบาลก็ไม่เห็นจะเป็นไร


แต่ตอนนี้... เป็นแฟนกันแล้วนะ


กระต่ายฮึ่มฮั่มในลำคอ ยิ่งสัมผัสกับกล้ามเนื้อแข็งแรงแล้วยิ่งอิจฉา เผลอกัดไหล่พี่ชายด้วยความหมั่นเขี้ยว


คนร่างสูงใหญ่ร้องโอดโอยราวกับเจ็บนักหนา "ต่ายน้อยเป็นอะไร"


ริมฝีปากอิ่มคว่ำลง ท่าทางน่าเอ็นดูเหมือนเด็กเล็กๆ "ฮึ ก็บอกว่าไม่ทำไง!"


แต่พี่เสือยังเป็นพี่เสือ... มีเสือที่ไหนกลัวกระต่ายตัวขาวปุกปุยบ้าง ท่าทางขู่ฟ่อ ทำตาดุๆ ยิ่งเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เสือหนุ่มเนื้อตัวร้อนผ่าว แค่เห็น แค่หายใจรินรดร่างบอบบางก็เล่นเอาส่วนกลางเริ่มแข็งขืน


ฟันคมกัดใบหูนิ่ม ก่อนแลบลิ้นเลียลึกไปถึงข้างใน ความเปียกชื้นทำเอากระต่ายตัวสั่นระริก "ฮือ..."


ไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่มีเสือตัวไหนยอมปล่อยเหยื่อไปได้ง่ายๆ หรอก...


...ถึงจะไม่ได้ถูกทำจนขั้นสุดท้าย แต่เหยื่อของเสือร้ายก็นอนหอบอยู่บนเตียง แผ่นหลังอิงกับอกกว้าง สองขาขาวชันขึ้นสูง ให้มือใหญ่ฟอนเฟ้นส่วนกลางของร่างกายอย่างไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ ผิวกายขาวผ่องกลายเป็นสีชมพูหวานทั่วทั้งตัว ยังไม่นับในร่มผ้าที่มีจุดสีแดงวาบหวามประดับทิ้งไว้...


...ไร้เดียงสาและเย้ายวนอย่างร้ายกาจ


คนเป็นพี่ลูบไล้เนื้อนวลอย่างบ้าคลั่ง ในใจนับถอยหลังวันที่ได้กินกระต่ายเต็มปากเต็มคำ!









แต่หารู้ไม่... กระต่ายก็คอยนับวันอยู่ในใจเงียบๆ เหมือนกัน ถ้าหากพี่เสือหรือใครๆ รู้เข้า ต้องเอามือทาบอก อุทานว่าเลือดเย็น... เหมือนพี่น้ำแกงแน่ๆ เลย


สองสามวันถัดมา พี่ชายก็ไปคัดตัว คราวนี้ไม่ต้องรอให้สอางค์บอก คนตัวขาวก็ไปเชียร์ถึงขอบสนาม ถึงจะขลุกขลักอยู่บ้าง เมื่อจัมโบ้และกระเจี๊ยบไม่ได้ไปด้วย คู่รักคู่นี้พยายามหาเวลาว่างอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด ส่วนลูกโป่งถึงจะรับปากดิบดีว่าจะไปส่ง แต่กลับเบี้ยวเสียเฉยๆ เพราะติดธุระที่บ้าน กระต่ายสังหรณ์ใจว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องยู เด็กน่าสงสารที่น้าของลูกโป่งรับมาเลี้ยง สอางค์นั้นติดต้องซ้อมแข่งทักษะเสียอีก พี่เสือในชุดกีฬาปราดสายตารอบวงเพื่อน เหลือเพียงเพื่อนสาวที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว นั่งอ่านขายหัวเราะอยู่คนเดียว


"ซอ" เสียงทุ้มทรงอำนาจเรียกให้เพื่อนเงยหน้าจากหนังสือ


"เออ มึงยังไม่ไปอีกเหรอวะ ?"


"นี่ ซอ พวกเราไม่ว่างกันนะ" สอางค์พูด ส่งสายตาห้ามปรามให้เพื่อน แต่ลักซอร์กลับยิ้มยียวน


"เออ แล้วไง ?"


"แล้วใครจะไปเป็นเพื่อนต่ายน้อย ?"


"อ้าว... ก็ไปพร้อมกับเสือนี่ไง ไคโรก็ไป พวกมึงกลัวอะไร"





ลูกโป่งเอามือกุมขมับ เจอคนที่หน้ามึนกว่าตัวเองแล้ว "เดี๋ยวเสือกับไคมันต้องแยกไปคัดตัว แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนน้อง"


"เออ เราไปคนเดีย..." บุคคลในข่าวเอ่ยขึ้นช้าๆ มองเพื่อนทุกคนที่ช่วยตัดสินใจเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนั้น


"ไอ้พวกผู้ชายเหม็นเหงื่อต้องเต็มโรงยิมแน่ๆ" กระเจี๊ยบยื่นปากให้


"พวกมึงนี่ คิดอะไรมากวะ..." จัมโบ้เกาหัว "จะห่วงอะไรก๊านนน ก็นั่งอยู่บนสแตนด์ ใครจะฉุดไปไห..."


"ไม่ต้องไป!" คนเดียวที่เงียบที่สุดตัดบททุกคนด้วยเสียงเฉียบขาด "ต่ายน้อยไปอยู่กับสอางค์ที่ห้องพักครู พี่คัดตัวเสร็จจะไปหา"


ทุกคนเงียบกริบ... พยักหน้ารับคำสั่งท่านประธานแล้วทำท่าจะแยกย้าย ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง เว้นแต่...


เสียงนุ่ม เบาเหมือนเสียงกระซิบดังขึ้นหวาดๆ "แต่หนูอยากไปดูนี่..."


ทุกคนอ้าปากจะเตือน แต่ไม่ทันพี่เสือที่ตอบกลับรวดเร็ว "ไม่ได้! อย่าดื้อนะครับ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก"


ปากอิ่มเบะลงท่าทางขัดใจ แต่ก็เถียงพี่ชายไม่ได้ เจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างหมดแรง เก็บข้าวของเตรียมจะตามสอางค์ไป ทุกคนในกลุ่มเริ่มแยกย้าย เว้นแต่ลักซอร์ที่กระพริบตาปริบๆ มองเพื่อนๆ ทีหนึ่งแล้วโพล่งออกมา

"งั้นก็ไปกับกูก็แล้วกัน!"



หลังจากนั้น ลักซอร์ก็พากระต่ายมาดูพี่ชายคัดตัวจริงๆ ซึ่งกว่ากระต่ายจะไปถึงโรงยิม หูก็ชาสนิทจากคำเทศนาจากเพื่อนๆ พี่เสือได้ยินลักซอร์ตกปากรับคำแล้วมองหน้าเพื่อนคนอื่น... เชิงฝากฝัง ก่อนจะส่งสายตาคาดโทษให้ลักซอร์


"กูต้องไปก่อนแล้ว..." แต่สายตาดุดันก่อนไปชวนให้ทุกคนขวัญผวา สอางค์และกระเจี๊ยบจึงต้องเปลืองน้ำลายเทศนาทั้งกระต่ายและเพื่อนสาว จนพอใจ เพื่อนขี้กังวลทั้งสองคนจึงยอมปล่อยไป


ลักซอร์เดินเอื่อยๆ ตามนิสัย ชี้ชวนกระต่ายดูโน่นนี่ ก่อนจะพาเลี้ยวเข้าโรงอาหาร ซื้อน้ำและไอศกรีมกันคนละแท่ง แล้วค่อยเดินต่อไป


กระต่ายไม่ค่อยสนิทกับลักซอร์นัก แต่รู้นิสัยดีว่า เพื่อนเป็นคนสบายๆ ทำอะไรตามใจตัวเองเท่านั้น เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้ จึงได้แต่ทำตาปริบๆ เลียไอศกรีมไปด้วย คุยกันไปด้วย


"ทำไมถึงอยากไปดูนักล่ะ ?" เพื่อนถาม กระต่ายยิ้มบาง ใบหน้าอมชมพูน่ารัก


"ก็... เมื่อก่อนเป็นน้องใช่ไหม... จะไปเชียร์ พี่เสือก็มีสาวๆ คอยตามเชียร์อยู่แล้ว..."


"อ้อ..."


"แล้วทำไมซอถึงไปส่งเราล่ะ ?" กระต่ายถามกลับบ้าง


ใบหน้าตกกระสีน้ำตาลของเพื่อนขมวดมุ่น ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมคนตัวเตี้ยกว่า "นั่นสิ... เพราะเห็นอะไรแปลกๆ ละมั้ง ?"


"แปลก ?" น้องทวนคำ พอดีกับที่ใกล้ถึงโรงยิมแล้ว ลักซอร์หยุดเดินแล้วโน้มตัวลงใกล้ ท่าทางเหมือนคุยกับเด็ก


"ดูท่าทางน่าสนุก... อ้อ... กระต่ายอยากทำอะไรล่ะ"


จู่ๆ ถูกถามแบบนี้เล่นเอาคนฟังตั้งตัวไม่ถูก "อยาก ? อยากทำอะไร ?"


"วิ่งไหม ?" คนตรงหน้ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "อยากวิ่งไหม ถ้าไม่วิ่งละก็ไม่ทันนะ"


"เอ๊ะ!" กระต่ายอุทาน "จะเริ่มแล้วเหรอ ?" ว่าแล้วก็ตั้งท่าจะวิ่ง แต่จู่ๆ ก็ชะงัก


"มีอะไร ?"


"ปกติ... พี่เสือไม่ให้วิ่ง"


"ทำไม ?"


"ก็จะเหงื่อออก... เป็นผื่น... หกล้ม เป็นแผล" ระยะทางจากตรงนี้ถึงโรงยิมจะว่าใกล้ก็ใกล้ ไกลก็ไกล ประมาณห้าสิบเมตรได้ "ถ้าวิ่งตอนนี้ ไม่แน่ว่าจะทันนี่นา"


"นั่นสิ..." ลักซอร์ไม่มีท่าทางอนาทรร้อนใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนพาเพื่อนเดินเอื่อยๆ มาตลอดทาง "แล้วจะเอาไง ?"


คนตัวเล็กนิ่งคิดสักครู่ เงยหน้ามองเพื่อนสาวก่อนจะถามเสียงเบา "ถ้าวิ่งแล้ว... ไม่ดุนะ"


"อืม"


"ไม่บอกใครด้วย"


"อืม"


"วิ่งแล้วไม่ทัน หรือหกล้ม หรือผื่นขึ้น... จะทำยังไง"


ลักซอร์มองคนตรงหน้า มองมือเล็กบางที่เปื้อนไอศกรีม เธอไม่ได้หยิบผ้าเช็ดหน้ามาช่วยเช็ดหรือพูดคำปลอบโยนใดๆ "ก็เจ็บ..." คำตอบเรียบง่าย "วิ่งแล้วไม่ทัน... ก็ไม่แล้วไง ไม่ทันคือไม่ทัน หกล้ม ผื่นขึ้นก็เจ็บ..."


กระต่ายกัดริมฝีปาก "ถ้างั้น... ไม่..."


"ตอนแรกบอกว่าจะไปคนเดียวด้วยนี่  ?" ลักซอร์โคลงศีรษะ จับมือน้อยค่อยๆ เดินเอื่อยๆ ต่อไป "เดินไป... ก็ถึง วิ่งไป... อาจจะเจ็บ แต่ก็ถึงแล้วก็อาจจะทันด้วย"


ไม่ต้องรอคำตอบ คนตัวบางวิ่งปร๋อนำหน้าเธอไปแล้ว


ลักซอร์หัวเราะ









กระต่ายไม่รู้จะขอบคุณหรือโกรธเพื่อนดีที่หลอกให้ตัวเองวิ่งมาแล้วพบว่าอีกสิบนาทีถึงจะถึงเวลาคัดตัว ที่พี่เสือต้องมาก่อนเพราะต้องวอร์มร่างกาย!


กระต่ายปั้นหน้าโกรธให้เพื่อนที่เดินเอื่อยๆ ตามมาทีหลัง "ซอขี้จุ๊!"


"เป็นไง ?"


"อะไร ?"


"ที่วิ่งมาน่ะ" เธอนั่งลงข้างๆ คนตัวเล็ก ยื่นน้ำดื่มให้ กระต่ายค้อนหนึ่งทีแล้วตอบ


"เหนื่อย!"


"แต่ดีใช่ไหม... โล่งใจ แล้วก็ได้ทำสิ่งที่คนอื่นห้ามด้วย"


กระต่ายตาโตกับคำพูดนั้น


นั่นสิ... ใครๆ ก็ห้ามกระต่ายวิ่ง ห้ามโน่นห้ามนี่ ทั้งๆ ที่ลองทำแล้วก็ไม่เห็นเป็นไรเลย คันๆ ผื่นนิดหน่อย แต่ก็พอทนไหว...


ความรู้สึกที่มีให้ลักซอร์เริ่มเปลี่ยนแปลง... กระต่ายมองเพื่อนในสายตาที่เปลี่ยนไป


ถึงจะดูลอยชาย ไม่เอาไหน ทำอะไรตามใจตัวเอง แต่กลับเป็นคนลึกซึ้งกว่าที่คิด เขาสูดลมหายใจลึก แล้วบอกเบาๆ "ขอบคุณนะ"


เพื่อนที่ดูเหมือนฝรั่งแท้นั้นหันกลับมายิ้มยิงฟันให้ "What doesn't kill you makes  you stronger. Nice try!"









ไม่มีอะไรเหนือความคาดหมาย เสือและไคโรได้บรรจุเข้าทีมอย่างง่ายดาย หลังจบการคัดตัว เด็กๆ ก็พากันกลับบ้าน คืนนั้นเองที่พี่น้ำแกงโทรมาหากระต่ายน้อย


"ต่ายน้อย ตกลงว่าไง ?" เพื่อนรุ่นพี่นิสัยดีเช่นเคย เสียงหวานอบอุ่นเหมือนนางฟ้าดังมาตามสาย "ที่บ้านโอเคไหม ?"


กระต่ายกำลังอ่านหนังสืออยู่รีบบอกขอบคุณแล้วกัดปลายปากกาเล่น "อื้อ ทุกคนบอกใหญ่เลยว่าอยากให้หนูเรียนครุฯ"


เสียงหวานหัวเราะเบาๆ "ดีแล้ว มาเรียนที่มหาลัยพี่ไหม จะได้ช่วยกันดูแล"


"หนูยังไม่รู้เลย" คำตอบแผ่วลง "หนูอยากเรียนที่เดียวกับพี่เสือ"


"แทงหวยทำไมไม่ถูกนะ!" เสียงปนขำตอบกลับมา "อ้อ... พี่ว่าจะถามตั้งแต่คราวที่แล้ว เอิ่ม... ตอบยากหน่อยนะ"


"อะไรเหรอ ?"


"เอ่อ... ไม่อยากละลาบละล้วงพวกเราหรอกนะ... แต่ เอ่อ... ตั้งแต่คบกับเสือ... ต่ายน้อย..." พี่น้ำแกงเว้นวรรค คล้ายหาคำพูดไม่ถูก "เอ่อ... ถูกกินหรือยัง ?"


คล้ายใบหน้านวลถูกระเบิด สีแดงค่อยๆ แผ่ไปตามแก้มกลม เจ้าตัวบางสูดลมหายใจเฮือกแล้วตอบแผ่วๆ "ก็... เกือบ"


"หมายความว่าไง เกือบ ? อ๊ะ... เดี๋ยวนะ!" คล้ายคนถามจะเขินตาม "เอ่อ... อืม ก็ดีแล้วล่ะที่ยัง... พี่แค่เป็นห่วงต่ายน้อย ดูเสือท่าทางจะ...." เงียบไปอีกครั้ง "....แรงเยอะ แล้วเราจะรับไม่ไหว"


มือน้อยวางปากกา ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความเขินอาย ถ้าพี่เสือเข้ามาตอนนี้จะทำยังไงนะ "ฮื้อ.... พี่น้ำแกงอ่ะ"


"...เอ่อ แล้ว... ต่ายน้อยจะ... ยอมเมื่อไหร่ ?"


คนฟังกัดริมฝีปากแน่น เขินจนแทบจะมุดดินหนีได้แล้ว แต่ต้องกลั้นใจตอบไป เพราะรู้ดีว่าพี่น้ำแกงเป็นห่วงในฐานะ 'คนมีประสบการณ์'


"คงอีก... นาน อย่างน้อย... หลังจบกีฬาสานสัมพันธ์"


"อ้อ พี่ได้ยินมาบ้าง แล้วระหว่างนั้นทำยังไง ให้ 'เกือบๆ' ต่อไปน่ะเหรอ ?"


คำตอบนี้กระต่ายตอบได้ แก้มนวลไม่ได้ขึ้นสีจัดเท่าเดิมแล้ว "ไม่เป็นไรหรอกเรื่องนั้น... หนูมีแผน"


"หา ?"


เสียงหวานหัวเราะคิกคักตามมา "ก็... เพราะกลัวนั่นแหละ เลยให้แค่ 'เกือบๆ' มาตลอด แต่มันก็ยังเหนื่อยน้า หนูเลยให้พี่เสือลงนักกีฬาไป จะได้ไม่มีแรงมายุ่งกับหนู"


น้ำแกงฟังแล้วหัวเราะตาม "แผนสูง! เลือดเย็นมาก!"


ลมหายใจเบาบางเป่าพรู "ก็... หนูกลัวนี่นา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป วันที่มากกว่า 'เกือบๆ' น่าจะมาถึงไวกว่าที่คิด"


"เลยให้แฟนไปชะลออารมณ์ว่างั้น"


"อื้อ... แล้ว... เจ็บไหมอ่ะ" คำถามนี้กลั้นใจถาม คนปลายสายหัวเราะร่วน ตอบด้วยเสียงเจ้าเล่ห์


"ไว้ตั้งใจจะไม่ 'เกือบ' เมื่อไหร่ก่อนแล้วจะบอก! แค่นี้นะ!"


"อ้าว... จะไปไหน ? พี่น้ำแกงหมดรับน้องแล้วนี่ ?"


เสียงหวานตอบกลับอย่างคึกคัก "จะไปบังคับให้ฟงกลับไปช่วยโค้ชน่ะสิ!"


กระต่ายหัวเราะพรืด! โธ่เอ๊ย... ขนาด'คนมีประสบการณ์'ยังเหนื่อยเหมือนกันสินะ!

....

// ความจำเป็นของที่ต้องมีลักซอร์ค่ะ ต้องมีเด็กคนนี้ ที่คิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน โตมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง เป็นคนที่ไม่ประคบประหงมกระต่าย ด้วยเหตุนี้ฝนจึงต้องออกไป

เรื่องรวมเล่ม อ๊ายย รูปเสร็จแล้ว ปกเสร็จแล้ว และพี่เสือน้องต่ายก็เหลืออีกประมาณห้าตอนจะจบแล้วค่าาา ไชโยโห่ฮิ้วววววววว!! อย่าทิ้งกันไปนะๆ  ช่วยกันตามลุ้นว่าจริงๆ แล้วกระต่ายอยากทำอะไร และจะสำเร็จไหม สองพี่น้องจะได้รักกันไหม อยู่ด้วยกันอีกนิดก็จะถึงบทสรุปแล้วค่ะ 

[BlueCherries]

ต่ายน้อยเลือกจะเรียนอะไรนะ อยากรู้จริง

(อีกห้าตอน!!!!)

ใจหาย แงๆ เรื่องนี้จะจบแล้ว

(ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคะ  )

[shijino]

:สู้ๆ เชียร์น้องต่ายและพี่เสือสุดใจเลยค่า อยากให้สองคนนี้มีความสุข happy ending
เพราะคงไม่มีใคร รักและดูแลต่ายน้อยได้ดีเท่าพี่เสือ และพี่เสือก็คงไม่รักใครเท่ากระต่ายน้อยอยู่แล้ว

[B52]

พัฒนาขึ้นอีกนิดสำหรับต่ายน้อย

[Huasia]

รอรวมเล่ม ฮือๆ ในที่สุด พอถึงเวลาทำงานก็ไม่มีเวลาอ่านเลย ในเล้าก็ไม่ได้เข้าบ่อย เรื่องเดียวเลยที่เราเข้ามาอ่าน

[Maewjunsu]

  :pighaun:อ่านแล้วกำเดากระฉูดต่ายน้อยกับพี่เสือ เมื่อไหร่พี่เสือจะได้กินต่าน้อยทั้งตัวสักที จะได้กินก่อนพ่อแม่รู้หรือพ่อแม่รู้แล้วค่อยได้กินกันนะ เก็บเงินรอซื้อหนังสือเลยคะแต่ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆนะค่ะ

[iammz]

ต่ายน้อยแผนสูง 5555

โถ~พี่เสืออออ

[silverspoon]

จริงๆ คนเรามีความถนัดไม่เหมือนกัน เส้นทางก็น่าจะต่างกันนะ
(อยากเห็นต่ายน้อยทำร้านอาหาร ร้านขนมไรเงี้ย)

แต่ยากที่เด็กไทยจะฉีกกฏออกจากค่านิยมการเรียนมหาลัย แถมต่ายน้อยยังอยากอยู่กะพี่เสือตลอดเวลาด้วย
ถ้าพี่เสือไปเรียนมหาลัยขั้นเทพ ต่ายน้อยจะตะหายถึงมั้ย หรือพี่เสือต้องลดเลเวลลงมาอีก เหมือนศักยภาพพี่เสือไปไม่ถึงขีดสุดเพราะประคองน้องไปด้วยนี่แหละ

[actionmarks]

จะว่าบุญบาป เหมือนยังไม่ไปไหนเลย จะจบแล้วเหรอ

[tulakom5644]

ต้องมอบโล่ให้พี่เสือเลยนะเนี่ย อย่างพี่เสือไม่น่าจะอดทนได้นานขนาดนี้ เก่งจริง ไรจริงนะพี่เสืออออออ คึคึคึ 
ขอบคุณนะคะะะะะที่มาลงให้อ่าน กำลังคิดถึงต่ายน้อยกับพี่เสืออยู่พอดีเลยยยยยยย 

[มาโซซายตี้]

ต่ายน้อย แอบแผนสูง แต่คิดเหรอว่า แค่นี้ เสือใหญ่จะหมดแรง 5555
ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย  จะมีตอนโต เรียนมหาวิทยาลัยมั้ย
รอรวมเล่มด้วยคน

[Simple]

ต่ายน้อยเลือดเย็นมากกกกกกก

รอดูเมื่อไหร่พี่เสือจะจับกระต่ายกิน

[กฤษณ์]

รอหนังสือค่ะ
 
ต่ายน้อยเจ้าเล่แหะตอนนี้

[ppoi]

แนะนำให้ต่ายน้อยเรียน Le Cordon Bleu จบไปเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ พร้อมเป็นแม่ศรีเรือนให้พี่เสือ วั้ยยยยยยย