เย็นวันนั้น กระต่ายอาเจียนเอาทั้งความเครียดและความรู้ออกมาหมด พี่เสือต้องอุ้มน้องขึ้นห้องไปพัก ดึกๆ ถึงมาปลุกให้ไปกินข้าว อาบน้ำ
กระต่ายถอนหายใจ ไม่รู้โล่งอกหรือหนักใจกันแน่ แต่ก็ยอมให้พี่ชายปรนนิบัตรแต่โดยดี
อาหารเย็นถูกนำมาอุ่น กระต่ายเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอดี พี่เสือเปิดการ์ตูนที่กระต่ายชอบไว้รอท่า พลางจุ๊ปาก "เราแอบดูกันสองคนเนอะ"
รอยยิ้มบางๆ จึงปรากฏบนใบหน้าซูบซีดของน้องเล็กบ้าง พี่เสือกับกระต่ายช่วยกันยกจานข้าวออกมาวางหน้าทีวี พี่เสือนวดขมับน้องเบาๆ กระต่ายจึงเงยหน้าจุ๊บคางรกเรื้ออย่างขอบคุณ
ตัวการ์ตูนในทีวีเคลื่อนไหวไปมา กระต่ายยิ้มชอบใจเจ้าช้างแมมมอธตัวโปรด กินอิ่มจนพุงป่องแล้ว พี่เสือก็ป้อนพุดดิ้งเข้าปากน้อย "เหมือนตอนเด็กๆ เลย"
พี่ชายหัวเราะ ฟัดแก้มนวล "นั่นสิ ตอนนี้พี่เซอร์วิสในฐานะแฟนนะครับ"
ฟันขาวขบริมฝีปากอิ่มอย่างอายๆ ชูนิ้วชี้ขึ้นมา "ให้จุ๊บหนึ่งทีนะ"
ริมฝีปากร้อนค่อยทาบทับ พี่เสือวางช้อนพุดดิ้งลง ปิดทีวี จับทุกอย่างลงถังขยะแล้วอุ้มน้องขึ้นห้อง กระต่ายหน้าแดงจัด หัวใจเต้นระรัว ซุกหน้าเข้ากับอกหนา
"เมื่อไหร่จะยอมพี่เสียที หืม ?" ทั้งริมฝีปากทั้งคำพูดร้อนระอุจนกระต่ายแทบระเบิด ยิ่งขดตัวเข้าหาร่างหนา ยิ่งได้ยินเสียงหัวใจเต้นชัดขึ้น
"ฮือออ ลามก"
"อื้อ ลามก" รับคำแต่โดยดีด้วยเสียงหวานออดอ้อน กระต่ายอยากทุบจริงเชียว ทีกับกระต่ายล่ะทำเสียงเล็กเสียงน้อย กับคนอื่นล่ะห้าวเชียว
หัวกระต่ายหมุนเร็วปรื๋อ การสอบเมื่อเช้าเหมือนฝันไป... ตอนนี้ต่างหากคือของจริง พี่เสืออยู่ตรงหน้านี่ ทั้งคางสาก ผิวสีทองแดงกำยำร้อนผ่าว
กว่าจะรู้ตัวหลังก็ทาบกับเตียงแล้ว
"อ๊ะ..."
"คนดี... มาให้พี่เสือชิมหน่อย" ร่างโตทาบทับลงมา กระต่ายดิ้นขลุกอย่างอึดอัด พี่เสือไม่รอให้น้องกระท้วง งับริมฝีปากล่างเบาๆ แล้วเลยมาถึงกกหูขาว
"อย่า... ฮื้ออ"
"น่านะ..." มือน่ะมือ! มือใหญ่ล้วงเสื้อยืดขึ้น กระต่ายกัดริมฝีปากแน่น รู้ดีถ้าไม่หยุดตอนนี้แล้วล่ะก็...
...กระต่ายก็คงโดนปั่นหัวจนต้องยอมแน่ๆ เลย! ละลายเป็นวุ้นแล้วนะ... พี่เสือใจร้าย
"อ๊ะ พอก่อนๆ" สัตว์เล็กรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือ เด้งตัวขึ้นมาจากเตียง สูดลึมหายใจลึกแล้วผลักคนรักออกไปด้วยแรงเท่าอุ้งเท้ากระต่ายนุ่มนิ่มจะทำได้ พี่เสือมีหรือจะสะเทือน
"ต่ายน้อย..." เสียงพี่ชายทั้งทุ้ม ทั้งหวาน กระต่ายกุมคอเสื้ออย่างหวาดหวั่น ทั้งเขิน ทั้งอาย เหมือนความเครียดตลอดทั้งวันปลิวหายไปหมด
"พี่เสือ ฮื้ออ คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่นะ" ยกบุพการีขึ้นมาอ้าง กระต่ายสอบเสร็จก็ถูกจับกินเลยหรือ!
"พี่จะทำเบาๆ" พี่ชายขยับเข้ามาใกล้อีก คำพูดช่างหน้าด้านหน้าทนเสียนี่กระไร น้องยื่นปากให้แต่แล้วก็รีบก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าสบตากับดวงตาร้อนแรงตรงหน้า
คนอะไร... พูดทางตาก็ได้
ถ้าหากลูกตาเสือทำได้ กระต่ายคงถูกปอกเปลือกไปหมดแล้วแน่ๆ.... หื่นที่สุดเลย!
คนตัวเล็กเนื้อตัวร้อนผ่าวไม่ต่างจากพี่ชาย เสียงลมหายใจแผ่วๆ ของคนทั้งคู่ดังเบาๆ ในความเงียบ พี่เสือยื่นมามือประคองใบหน้าหวานเล็ก กระต่ายตัวขาวขนฟูสะดุ้งโหยง ก่อนถูกเชยคางขึ้น รับสัมผัสร้อนผ่าวแผ่วเบาตรงริมฝีปาก
กระต่ายสติสตังกระเจิงไปหมด เหยื่อตัวน้อยๆ ตัวสั่นระริกต่อหน้าสัตว์กินเนื้อตัวโต ดวงตากลมเบิกกว้าง... ถึงจะไม่ใช่จูบแรก แต่ลิ้นร้อนระอุที่คืบคลานเข้ามาในปากนั่นก็ทำให้กระต่ายละลายอีกครั้ง... ในอ้อมแขนกว้าง
...ไม่นะ... ต้องกลืนทั้งเป็นแน่ๆ เลย
อื๊อ....จะถูกกินแล้วเหรอ... กระต่ายร้องในใจ รวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเบือนหน้าหนี สายตารีบจับจ้องที่หมอนข้างตัว...
กระต่ายกลัวใจตัวเองเหลือเกิน... กลัวว่าพอหันกลับไปมองดวงตาคู่คมดุหวานเชื่อม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยัก ใบหน้าคมคายของพี่ชายแล้วจะใจอ่อน... ยิ่งสัมผัสร้อนเร่า ผิวกายพี่เสือสากระคายสีน้ำตาลแดงเต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นโอบกอดกระต่ายทั้งตัวจนเหมือนจะกลืนกิน
พี่เสือน่ะหล่อ... หล่อแบบไม่รู้ตัว หล่อยิ่งกว่านายแบบฝรั่งโฆษณาน้ำหอมที่คุณแม่ชอบดูอีก
ความดิบเถื่อน... กำยำ... ทำให้สัตว์ตัวน้อยอย่างกระต่ายต้านทานไม่ไหว
ถ้ายิ่งกว่านี้.. กระต่ายต้องยกตัวให้เป็นเจ้าสาว เป็นคนรัก... เป็นเมียพี่เสือแน่เลย
น้องเล็กหลุบตาลง ริมฝีปากร้อนยังไล่ตามมาถึงแก้มนวล พี่เสือยังคงไม่ปล่อยให้กระต่ายได้สตินัก ใบหน้าหวานแดงจัด เสียงหวานกระซิบสั่นพร่า มือน้อยสีขาวนุ่มนวล ตัดกับสีผิวพี่ชายที่ทั้งหยาบกร้านและแข็งแกร่งวางลงบนแผ่นอกหนา... ด้วยกล้ามเนื้อมัดโต
"อ๊ะ... พี่เสือ รอก่อน..." ริมฝีปากอิ่มขยับ สำหรับเสือแล้ว เหมือนผีเสื้อตัวน้อยขยับปีก แก้มนวลถูกเขาประทับจูบจนเป็นรอยปื้นของเคราแข็งๆ แดงจัดไปหมด "รอ... นะ ถ้า ถ้า... เราออกไปอยู่หอด้วยกันเมื่อไหร่..."
ร่างบึกบึนเอียงหูฟัง เสียงหวานแทบจะขาดรอนๆ ทั้งสั่น ทั้งเบา
"หนูยอม... ยอมทุกอย่างเลย" สิ้นเสียง กระต่ายเก็บเสียงหวีดร้องของตัวเองไม่ทัน เสือตัวโตตะครุบเหยื่อเต็มอุ้งมือ ร่างเล็กล้มบนฟูก ให้เสือร้ายลิ้มลองรสหวานฉ่ำจากริมฝีปากจนพอใจ
พี่เสือทั้งลูบไล้ด้วยมือฝ่ามือและริมฝีปากทั่วร่าง เขาคำรามเบาๆ เมื่อกระซิบถามข้างหูคนตัวน้อยว่า "งั้นพี่จะรอนะ..."
ระหว่างที่ยังรอผลสอบ กระต่ายใช้เวลาไปกับฝันร้ายและฝันดี คุณพ่อคุณแม่และพี่ชายชินเสียแล้วกับเสียงร้องไห้โฮของน้องเล็กที่จู่ๆ ก็เป่าปี่ไม่มีสาเหตุ บางครั้ง ในอ้อมแขนกว้างของพี่ชายพี่เสือจะพบกับเจ้าตัวเล็กนอนขดตัวยิ้มหวาน... หรือบางครั้งก็หน้านิ่วคิ้วขมวด นิ้วหยาบอดไม่ได้จะนวดหว่างคิ้วน้องเบาๆ
กระต่ายยังคงเจื้อยแจ้วถึงอนาคตแสนหวานให้ทุกคนฟัง เรียกรอยยิ้มจากคนรอบข้างได้อย่างดี แม้เจ้าตัวน้อยจะแอบแทงกั๊กว่า 'ถ้า' ตลอด
"ถ้าหนูสอบติด... ไปอยู่หอกับพี่เสือนะคุณพ่อ"
คุณพ่อแพ้ทางลูกอ้อนอยู่แล้ว ฟัดแก้มหอมๆ ที่เริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้นบ้างอย่างอารมณ์ดี "หืมม แล้วถ้าพี่เราเค้าเอาสาวมาเที่ยวล่ะ"
"อ๊ะ" น้องร้องเบาๆ เงยหน้าขึ้นดูพี่ชายตาวาว คนถูกพาดพิงส่ายหน้าหวือ กระต่ายจึงตบอกตอบอย่างมั่นใจ
"ไม่มีหรอก! เพราะพี่เสือรักหนูคนเดียว!"
"โถ ลูก..." คุณแม่ร้อง เอามือกุมศีรษะ "จะเข้ามหาลัยแล้วนะ ทำไมยังไม่โตละเนี่ย"
คุณพ่อหัวเราะหึๆ "ไอ้เสือว่าไง ?"
ลูกชายคนโตหัวเราะ "ตามนั้นครับคุณพ่อ"
บิดาเลยยอมตามน้ำไป ฟังเสียงหวานๆ หน้าจิ้มลิ้มออเซาะขอโน่นขอนี่ต่อไป... ไหนจะบรรดารายการขนมทั้งหลายที่เจ้าตัวอยากกินแถวๆ มหาวิทยาลัย ฝันหวานถึงชีวิตมหาวิทยาลัยที่แสนอิสระกับพี่ชายสุดที่รัก
"ไปเที่ยวทะเลด้วย"
"หืม ? ไปกับใคร ?" คุณพ่อแหย่ไม่เลิก "ไหน พี่เสือเค้าจะไปกับเราเหรอ เด็กกะโปโลแบบนี้"
"หนูโตแล้วนะ" กระต่ายกระโดดขึ้นๆ ลงๆ บนตักคุณพ่อ "จะไปเที่ยวทะเลกับพี่เสือสองคน กินปูกินกุ้งให้เต็มคราบเลย!"
องครักษ์ส่วนตัวออกปากเรียบๆ "ต่ายน้อยแพ้อาหารทะเลนะ"
ใบหน้าหวานใสย่นจมูกให้พี่ชาย "ไม่แพ้แล้ว โตแล้ว"
"แล้วใครกินนมไม่หมด ?" คุณแม่แกล้ง น้องเล็กเป็นดวงใจของครอบครัว ถึงจะโดนแกล้งแต่ก็เป็นที่รักมากที่สุด "ดูพี่เสือสิ กินนมเอาๆ ตัวโตตั้งขนาดนี้แล้ว สูงเท่าไหร่แล้วลูก ?"
"น่าจะ... 185 นะครับ"
"ฮื้อออ คุณแม่แกล้งหนู!" สมเป็นน้องเล็ก รีบฟ้องประมุขของบ้าน "ไปกับคุณพ่อดีกว่า คุณพ่อให้กินใช่ป่าว ?"
ดวงตากลมโต หวานหยดย้อยวิบวับยากจะให้ตอบเป็นอย่างอื่น คุณพ่อทำใจนานแล้วว่าลูกชายคนเล็กสะสวยเกินใคร คนเคร่งขรึมเลยอดไม่ได้ที่จะแกล้งลูกชาย
มือหนาลูบคางที่มีเครารกเรื้อของตัวเองอย่างใช้ความคิด "เอ... เอาไงดีน้า"
"คุณพ่อ! คุณพ่อ! น้า... นะนะ" เสียงหวานรบเร้า คุณพ่อเหมือนจะรำคาญเลยฟัดสองแก้มจนกระต่ายเลิกร้อง คุณแม่หัวเราะแล้วคำรามฮึ่ม
"มา! มาให้แม่ฟัดมั่ง! โตมาก็ไม่ค่อยได้หอมต่ายน้อยเลย"
"อ๊ะ..." กระต่ายถูกเปลี่ยนมือไปนั่งอยู่ในอ้อมแขนคุณแม่
"เสือเอาไปรักไปหวงอยู่คนเดียวเลย"
"นั่นสิ"
พี่เสือยิ้มน้อยๆ ในใจเดือดปุดๆ กระต่ายน้อยสวยใสขึ้นมาก ถูกพี่เสือจับกินโน่นกินนี่มาตั้งแต่สอบเสร็จ ผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าหวาน แก้มกลมอิ่มเต็ม ริมฝีปากนุ่มสีชมพู... ทุกอย่างนี้เป็นฝีมือของเสือแต่เพียงผู้เดียว...
...คุณพ่อคุณแม่ใจร้ายนัก เอากระต่ายที่เสือร้ายแอบขุนไว้กินไปรักไปฟัดหน้าตาเฉย
อย่าให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกัน!ในวันใกล้ประกาศผลสอบ กระต่ายกับคุณแม่ไปส่งพี่เสือรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย เล่นเอากระต่ายตื่นเต้นใหญ่ ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่เดือน กระต่ายก็จะได้เป็นหนึ่งในนักศึกษาที่นี่ ยิ่งเห็นยิ่งฝันหวาน กระต่ายกระตือรือร้นไปเสียหมดกับทุกสิ่ง
มหาวิทยาลัยช่างใหญ่โต กว้างขวาง คุณแม่พาเด็กๆ หลงทางหนึ่งรอบ แล้วจึงพาลูกๆ ไปยังหน่วยรับนักศึกษาใหม่ได้เสียที เจ้าตัวเล็กตื่นเต้นยิ่งกว่าว่าที่นักศึกษาเสียอีก กระต่ายหันซ้ายขวา มองทุกอย่างอย่างตื่นตาตื่นใจ ดวงตากลมแป๋วกวาดมองรุ่นพี่นักศึกษาที่เดินไปเดินมา ร้านขนม ร้านกาแฟที่ซุกซ่อนอยู่เกือบทุกมุม ตึกใหญ่โตดีไซส์แปลกตา พี่เสือเลยต้องวุ่นวายจูงมือน้องไม่ให้หลงหรือเดินตามนักศึกษาชายตัวโตๆ ไว้หนวดเฟิ้ม
ให้ตายสิ... กระต่ายทำไมชอบหนวดนักนะ
พี่เสือถือเอกสารเข้าคิวหลังจากฝากฝังคุณแม่ให้ดูแลแฝดน้อง แต่ดูเหมือนคุณแม่จะเชื่อถือไม่ได้เท่าไหร่ยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก
"นี่ เสือ เสร็จแล้วไปดูห้องศิลปะกันนะ"
"คุณแม่ อีกหลายคิวนะ"
"เฮ้อ ทำไมนานนักนะ เจ้าต่าย ไปกับแม่ก่อนไหม ?" คุณแม่มองตามนักศึกษาที่ดูภายนอกก็รู้ว่าคณะจิตรกรรม "ตะกี้เด็กบอกว่า อีกตึกมีนิทรรศการภาพวาด อวดผลงานนักศึกษาด้วย"
เสือถอนหายใจ "คุณแม่ เดี๋ยวก็หลงหรอก"
"โอ๊ยย เสือโตป่านนี้แล้ว ไม่หลงหรอก!" คุณแม่โบกไม้โบกมือ ทำท่าจะจูงลูกชายคนเล็กตามไปด้วย แต่ลูกชายคนโตห้ามเสียงหลง
"เสือไม่ได้หมายถึงเสือ เสือหมายถึงคุณแม่! ไม่ต้องไปไหน! รอเสืออยู่นี่แหละ"
กระต่ายอมยิ้ม ดูคิวไม่สั้นไม่ยาวแล้วแอบใจเต้น... อีกไม่นานพี่เสือก็จะใส่เสื้อเชิร์ตสีขาว เนคไทน์และกางเกงสีดำแบบพี่ๆ ในมหาวิทยาลัย
คงจะเท่น่าดู กระต่ายเห็นบางคนพับแขนเสื้อขึ้น บางคนก็ทำแล้วเท่ชะมัด บางคนก็ดูรุงรัง เอ... ถ้ากระต่ายสอบติดจะใส่แบบไหนน้า พี่เสือต้องให้ใส่เสื้อแขนยาวแน่ๆ เลย เนคไทน์อีก... กระต่ายผูกเก่งนะ ผูกได้หลายแบบด้วย เพราะตอนเด็กๆ คุณพ่อใช้ให้ผูกประจำ กระต่ายต้องปีนเก้าอี้ขึ้นผูกเนคไทน์ให้ตลอด ต่อไปถ้าอยู่ด้วยกัน กระต่ายจะผูกเนคไทน์ให้พี่เสือใส่เท่ๆ ทุกวันเลย
พอคิดถึงชีวิตของตัวเองกับพี่ชายขึ้นมาแล้วหน้านวลก็ขึ้นสีระเรื่อ... ท่าทางเหมือนเด็กน้อยชวนมองทำให้ใครต่อใครอดจะหันกลับมามองอีกครั้งไม่ได้
ต่อไป... ต่อไป...
จะมีแต่กระต่ายกับพี่เสือ พี่เสือกับกระต่าย อยู่ด้วยกันสองคนทุกวัน... แค่คิดก็แสนสนุกและอดวาบหวามในใจไม่ได้
พี่เสือสุดจะปกป้องกระต่ายได้ รุ่นพี่ที่มาช่วยงานจ้องกระต่ายตาเป็นมัน บรรดาเด็กในแถวก็แอบเหลือบมองน้องเล็กไปด้วย ยิ่งวันนี้กระต่ายใส่เสื้อตัวยาวคลุมสะโพกคอบัว มีกระดุมสี่เม็ดเรียงกันแถวละสองเม็ดสองแถว จับจีบใต้อกน้อยๆ สีขาว ใส่คู่กับกางเกงสามส่วนสีฟ้าหวาน คุณแม่สมเป็นศิลปิน ชุดแต่ละชุดน่ารักและอวดความอ่อนเยาว์ ไร้เดียงสาของน้องน้อยได้เป็นอย่างดี
กว่าจะถึงคิว กระต่ายก็ถูกมองจนพรุนไปหมด เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวสักนิด ร่างเล็กเหมือนเด็กแอบอยู่หลังคุณแม่ ส่งยิ้มหวานอายๆ เป็นกำลังใจให้พี่ชายไกลๆ
"ดีจังนะ มีน้องสาวมาให้กำลังใจด้วย" พี่สาวที่รับเอกสารไปทักยิ้มๆ พี่เสือยกมือไหว้ก่อนแล้วตอบเรียบๆ
"ครับ"
"อายุห่างกันเยอะนะ ห่างกันกี่ปีเนี่ย ?" พี่สาวยังคงซักต่อ ท่าทางชอบอกชอบใจเจ้าตัวขาวแก้มแดงเอามากๆ "มีน้องอายุห่างกันมากๆ นี่ทะเลาะกันบ้างไหม ? หรือว่าหวงน้อง ? มีน้องสาวน่ารักขนาดนี้คงหวงน่าดูเลยสิ"
เสือเขม้นตามอง หันกลับไปดูกระต่ายน้อยที่แทบไม่โตขึ้นเลยแล้วตอบช้าๆ "เป็นฝาแฝดครับ"
"หืม ?" รุ่นพี่ที่ติดรูปถ่ายกับเอกสารให้เงยหน้าขึ้นมอง คนอื่นเงี่ยหูฟังด้วย "อะไรนะ ?"
"เป็นน้องชาย... ฝาแฝดครับ"
"ล้อเล่นละ" รุ่นพี่คนอื่นผสมโรงด้วย ดูแก้มแดงๆ น่าฟัดตาลอย "สวยขนาดนี้พี่ชายหวงละมั้ง"
เสือหุบปากฉับ ไม่โต้เถียงอีก แต่หลังจากเสร็จเรื่อง คุณแม่สังเกตว่า แขนล่ำๆ ของลูกชายคนโตโอบเอวบางๆ ของแฝดน้องไว้แน่นหนึบ เหมือนผัวแก่หวงเมียสาวอย่างไรอย่างนั้น!
หลายวันถัดมา น้องเล็กนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของคุณพ่อ มีพี่ชาย คุณแม่ยืนล้อม มือเล็กจิ้มแป้นคีย์บอร์ดรัวๆ ยิ่งใกล้ได้เวลา มือน้อยยิ่งสั่น จนพี่เสือต้องรับหน้าที่แทน คุณแม่เลยพากระต่ายไปสงบสติอารมณ์อีกห้อง
เสือสูดลมหายใจ เมื่อได้เวลา เซิร์ฟเวอร์ของกระทรวงฯ ช้าอืดอาด มีล่มเป็นพักๆ ในที่สุด เสือก็ล็อกอินเข้าไปดูคะแนนสอบของน้องชายได้
ดวงตาคมหรี่ลง เพ่งมองชื่อที่คุ้นเคย คะแนนสอบแต่ละวิชาโผล่ขึ้นมา เสือคำนวนในใจ พร้อมทั้งหยิบแผ่นพับคะแนนสูง - ต่ำ และรายละเอียดทั้งหมดมาเช็ค เขาตรวจทานทุกอย่างอย่างละเอียด แล้วจึงค่อยๆ วางลงปริ๊นต์ผลคะแนนทั้งหมดออกมา ปิดหน้าจอ แล้วหลับตา...
...มือใหญ่นวดหัวตาสักครู่ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้อง ไปแจ้งข่าวให้สุดที่รักและคุณแม่
ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากเสือประกาศคะแนนแล้ว คุณแม่ฟังเงียบๆ แล้วโอบกอดลูกชายคนเล็ก เสือก้มหน้านิ่ง จนกระทั่งผ่านไปชั่วครู่ ราวกับตื่นจากภวังค์ คุณแม่เรียกเสือเบาๆ
"เสือ โทร... ไปบอกคุณพ่อด้วยนะลูก"
เสือยืนทื่อ ไม่ยอมขยับ จนคุณแม่ต้องส่ายหน้าให้ พี่เสือจึงยอมออกไป
"คนดี" คุณแม่กระซิบ กระชับอ้อมแขน "ต่ายน้อยของแม่"
ดวงตากลมกระพริบปริบๆ ไม่มีน้ำตา ไม่มีความเศร้าโศก ก่อนจะค่อยๆ ปิดลง แล้วสองแขนขาวค่อยๆ ยันตัวมารดาออก เสียงหวานแหบแห้ง สั่นระริกเมื่อเอ่ยคำ
"ขอ... อยู่คนเดียว..."
ร่างน้อยแทบไม่มีแรงลุกยืน กระต่ายเซน้อยๆ ก่อนจะยันกายลุกขึ้น ค่อยๆ เดินขึ้นบันได ก่อนจะเข้าห้องตัวเองและปิดล็อกสนิท...
เสือเดินกลับมา ทิ้งกายลงข้างๆ แม่
"ไม่ร้อง... คงช็อคมากกว่า" คุณแม่บอกเบาๆ
เสือพยักหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นมองชั้นบนบ้าน "เสือจะไปหาน้อง"
"อย่า" คุณแม่ดึงเสื้อลูกชายไว้ "...ตอนนี้ให้แกอยู่คนเดียวสักพัก"
"แล้วคุณแม่จะทำยังไงต่อไป ?"
มารดายิ้มน้อยๆ "แม่รักลูกๆ ต่อให้คะแนนไม่ถึงแล้วยังไง กระต่ายอยากเรียนที่ไหน กระต่ายต้องได้เรียน..."
เสือถอนหายใจ เอนกายพิงเบาะ
เวลานี้ ต่อให้ใครปลอบประโลมเพียงใดก็คงไม่อาจกอบกู้ความผิดหวังของกระต่ายได้ อีกทั้งไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า...
...ผลสอบของกระต่ายมีคะแนนห่างไกลจากคณะและมหาวิทยาลัยที่หวังมาก
พี่เสือปรารถนาให้ตัวเองยิ่งใหญ่กว่านี้ เขาทำทุกอย่างเพื่อคนรักได้ แต่ไม่อาจปกป้องคนรักจากความเสียใจ ความผิดหวังได้...
...เสือไม่อาจรักษาสัญญา เขาไม่สามารถช่วยแบกรับทุกความรู้สึกหรือจูงมือน้อยให้ออกจากความทุกข์ได้
....เขาเกลียดตัวเองจับใจ!....
// ฟู่ว์ แก้แล้วนะคะ... แบ่งออกเป็นสองพาร์ทค่ะ ด้วยความยาว ตอนถัดไปก็ช้าลงเรื่อยๆ นะคะ
ไม่พูดมากล่ะค่ะ ตอนนี้ก็แก้แทบแย่เหมือนกัน ขอบคุณมากนะคะ
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1180583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก