Hour# 29 -Photo shoot-
"เฮ้ยวาทางนี้ๆ" ทันทีที่ผมเดินมาถึงลานกว้างริมสระน้ำของมหาลัยก็พบกับบรรดาบัณฑิตจบใหม่ในชุดสีขาวทับด้วยครุยสีแดงเต็มไปหมด วาหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนร่วมคณะก่อนจะโบกมือทักทายพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดีก่อนจะจูงมือให้ผมไปด้วยกัน
ม๊ากับพี่เฟิรส์แยกตัวไปซื้อของขวัญให้วาตรงหน้ามหาลัยที่มีร้านมาเปิดวางขายบรรดาช่อดอกไม้และตุ๊กตาเต็มไปหมด พลางบอกว่าเดี๋ยวจะเดินตามเข้ามาทีหลังให้วาไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆก่อน ตอนแรกวาปฏิเสธว่าไม่ต้องซื้อก็ได้ แต่ก็ได้คำตอบจากคุณนายว่ามีพร็อพแล้วถ่ายรูปสวยกว่านะ ผมละคันปากยิบๆอยากจะแซวว่าตกลงใครอยากได้พร็อพกันแน่แต่ก็ได้แต่เงียบเมื่อเห็นแววตาของม๊าเป็นประกายมีความสุขขนาดไหน
"หวัดดีเอ ไงครับคุณมึง เรียนจบไปตามตัวอยากกว่าเดิมเยอะเลยนะครับ" ผมยกยิ้มทักทายป้องเพื่อนในกลุ่มวาทักขึ้นพลางกอดคอเพื่อนตัวเองเอาไว้อย่างร่าเริง
ความจริงผมไม่ค่อยจะสนิทกับเพื่อนวาเท่าที่วาสนิทกับเพื่อนผมเท่าไร เท่าที่จำได้คือผมรู้จักว่าคนนี้คือเพื่อนวาแต่นับครั้งได้ที่จะไปนั่งกินข้าวหรือเที่ยวด้วยกัน แต่กับวานั้นเหมือนเขาจะสนิทกับเพื่อนผมทุกคนเป็นอย่างดีทั้งกลุ่มเปรี้ยวและกลุ่มฟากัส
"ก็คนมันมีงานมีการทำแล้วมึงอ่ะเป็นไงบาง สอบตั๋วผ่านยัง"
"พูดแล้วก็อดภูมิใจไม่หาย หลังจากตกมาสองรอบ ในที่สุดกูก็มีวันนี้"
"แน่นอนเพราะมึงมันโง่ที่สุดในกลุ่มไง ถ้าไม่ได้พวกกูช่วยไกด์ให้มึงก็คงจะตกต่อไป" เพื่อนอีกคนของวาเดินมา คนนี้ผมจำได้ว่าชื่อโจครับ เป็นคนที่สนิทกับว่าที่สุดในกลุ่ม
"ไอ้โจการทีมึงสอบครั้งเดียวผ่านไม่ได้หมายความว่ามึงจะมาด่ากูแบบนี้ได้นะ"
"พอๆได้แล้ว พวกมึงมาถ่ายรูปกันเร็ว เดี๋ยวพอเด็กๆกูมาจะตามตัวกูไม่เจอละนะ" ก้องภพเพื่อนคนสุดท้ายของกลุ่มวาเดินมาพร้อมตากล้องที่มีทีมงานถือรีเฟลคมากันเป็นทีม ทำเอาผมคิดถึงงานวันรับปริญญาของพี่ชายคนรองไม่ได้ว่าตอนแรกม๊าก็จะจ้างทีมงานแบบนี้มาเช่นกัน
"ไอ้ก้อง มึงมาเต็มมา จ้างช่างภาพขนาดนี้มึงจะเตรียมแจกในงานศพมึงสินะ" โจเอ่ยแซวๆก่อนจะดึงวาที่หันมาฝากมือถือไว้ที่ผมเข้าไปรวมกลุ่มถ่ายภาพ
"ถ้าไงไวตอนมึงตายมึงให้ที่บ้านโทรมาขอรูปมึงจากกูได้นะครับ กูไม่คิดค่าของชำร่วยงานศพ"
ผมหัวเราะกับการถกเถียงของเพื่อนวา ก่อนจะมองวาที่กอดคอเพื่อนยิ้มอย่างมีความสุขถ่ายรูป พลางคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน โดยมีช่างภาพของก้องเก็บภาพไว้ตลอด ความจริงวาไม่ใช่คนพูดมากเท่าไร อย่างที่บอกว่ามันชินกับการที่ผมแย่งมันพูดตลอดเวลา แต่พอเวลาอยู่กับเพื่อนๆผมว่าวามันก็พูดมาอยู่นะ
"เฮ้ยวา นั้นพี่เฟิร์สเปล่าวะ เฮ้ยๆๆ ได้ยินเสียงเล่าอ้างมานานจากเด็กถาปัตย์ ตัวจริง แมร่งโคตรสวยเลยวะ" ผมหันไปมองข้างหลังก็เจอพี่เฟิร์สเดินถือช่อดอกทานตะวันช่อใหญ่มาพร้อมกับหม่าม๊าที่อุ้มน้องหมีตัวเล็กในชุดครุยเข้ามาโดยมีเฮียเอกพี่มิ้นและน้องหนึ่งเดินตามมาทางด้านหลัง
"มึงไม่เคยเจอพี่เฟริส์หรอวะโจ" ป้องเอ่ยถามโจ ผมยกมือเรียกพี่ชายแต่เหมือนคนจะเยอะเกินไปจนพี่เฟริส์มองไม่เห็น ผมเลยหันไปบอกวาว่าจะเดินไปรับหม่าม๊าก่อน
"ไม่อะ"
"โหว พลาดมากวะ นี้ตัวเด็ดเลยนะเว้ย ตำนานของถาปัตย์บอกเลย สาเหตุสำคัญที่กูยอมลดตัวลงมาเป็นเพื่อนไอ้วาเลย"
"ให้มันจริง ได้ข่าวกูจำใจเป็นเพื่อนมึงต่างหาก"
"เออ พวกกูก็ลืมไปว่าชีวิตมึงมีแค่เอรัณก็พอ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"พี่เฟิร์สทางนี้ๆ" ผมเดินไปจับแขนพี่ชายคนรองเบาๆเมื่อเห็นว่าเรียกยังไงเจ้าตัวก็หาต้นเสียงไม่เจออยู่ดี คนเยอะไม่พอยังมีเสียงบูมของกองเชียร์แต่ละคณะอีก นี้เดี๋ยวผมก็ต้องไปเซอร์วิซพี่รหัสผมเหมือนกัน แกไลน์มาเซ้าซี้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าให้จัดบูมชุดใหญ่ให้ด้วย ไม่มีตังค์ให้แต่จะเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทน แบบนี้จะพลาดได้ไง นี้ไล่ให้คูปองกับไอซ์และก็มาวินสายรหัสผมไปเตรียมกองยาวมาแล้วเรียบร้อย มาวินนี้เพิ่งเข้าสายได้ไม่นานโดนคุปองมันรับน้องซะอ่วม ภูมิกับฟากัสตอนนี้คงกำลังเดินทางมากันเห็นบอกว่าจะมาถึงสายๆ
"อ้าว พี่ก็หาอยู่ว่าอยู่ไหน"
"น้องเอแล้ววาละ"
"โน้น ถ่ายรูปกับเพื่อนอยู่"
"คนเยอะมากเลยนะเนี้ย" พี่เฟิร์สยิ้มน้อยๆหันไปมองบรรยากาศในมหาลัยก่อนจะจูงหม่าม๊าให้เดินตามผมไปหาวา
"นี้ซ้อมแค่สามคณะเองนะ แล้วเดี๋ยวพี่เฟิร์สต้องไปหาสายเทคป่ะ"
"ก็ว่าจะไปนะ เห็นหลานรหัสบอกวันนี้สายเทคมาครบ"
"พี่เฟิร์สนี้จบมากี่ปีแล้วนะ เป็นปู่ทวดไปแล้วป่ะ โอ้ย! ม๊าพี่เฟิร์สแกล้ง" ผมรีบวิ่งอ้อมไปหาม๊าอีกด้านเมื่อพี่ชายคนรองสุดที่รักหยิกแก้มผมเต็มๆเนื่องจากไปแตะพี่ท่านเรื่องอายุ พร้อมยิ้มเย็นๆให้ผมเมื่อผมหนีไปฟ้องม๊า
"เราก็ว่าพี่เรื่องอายุ" ดูนะนอกจากจะไม่ปกป้องน้องคนเล็กเช่นผมแล้วยังจะไปโอ๋คนกลางอีก
"นี้ตากล้องที่จะมาถ่ายวาวันนี้" เฮียเอกแนะนำพี่ผู้ชายตัวสูงที่ยืนข้างๆแกมาตั้งแต่ต้น ก็สงสัยอยู่ว่าใคร
"สวัสดีครับ พี่ชื่อวิทย์นะ"
"สวัสดีครับ มาตามมาครับเราไปเอาบัณฑิตเราคืนมากัน" ผมรีบเดินนำหน้าไปหาวาที่ยังคงโดนเพื่อนในคณะคนอื่นๆลากไปถ่ายรูปอย่างสนุกสนานโดยเจ้าตัวยังไม่ลืมจะหันหลังมามองผมที่กำลังเดินไปหา ผมพยักหน้าบอกให้วาไม่ต้องเป็นห่วงถ่ายรูปกับเพื่อนไป วันนี้กำหนดการที่ผมวางไว้คือช่วงเช้าให้วาถ่ายรูปกับเพื่อนซักพักแล้วค่อยแยกไปถ่ายกับที่บ้านผมให้เสร็จ ม๊ากับเฮียเอกจะได้กลับไปพักผ่อน เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ผมเชื่อวาว่าคงจะกังวลว่าหม่าม๊าผมจะทำอะไรอยู่เป็นแน่
"เฮ้ยๆๆ เดินมาทางนี้แล้ววะ กูหล่อยังวะ" โจพูดเสียงไม่เบาหนักกับป้องก่อนจะเอามือลูบผมตัวเองอย่างประหม่า
"อะไรของมึง"
"กูจะเข้าไปขอเบอร์พี่เขา"
"ไม่รู้อะไรซะแล้ว โชคดีมึงโจ"
"อะไรของพวกมึงวะ" ผมไม่ได้สนใจอาการงุนงงของโจเพราะอย่างที่เพื่อนวาบอก จะจีบพี่เฟิร์สก็ขอให้โชคดีนะ
"วา ยินดีด้วยนะลูก"
"ขอบคุณครับแม่" วายิ้มรับตุ๊กตาก่อนจะกอดม๊าผมเบาๆอย่างขอบคุณ หม่าม๊าผมก็ไม่น้อยหน้าแอบเห็นนะว่ามีการหอมแก้มวาให้พี่ตากล้องถ่ายรูปให้ มุ๊งมิ๊งเชียวคอยดูนะวันรับปริญญาผมผมจะอุ้มม๊าโชว์แมนเลย
"อ่ะวา ดอกไม้พี่เลือกทานตะวันให้ จำได้ว่าเราชอบ" พี่เฟิร์สยิ้มกว้างส่งช่อดอกทานตะวันสีเหลืองสวยตัดกับกระดาษห่อสีแดงให้วาก่อนจะสวมกอดกันเบาๆ พี่เฟิร์สลูบหัววาเบาๆก่อนจะพูดแสดงความยินดีอีกครั้ง นี้ต้องให้ผมย้ำอีกครั้งมั้ยครับว่าเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันที่ไร โมเม้นหวานช่ำแบบนี้แผ่ซ่านทุกที ไม่ได้หึงนะสาบาน
"ขอบคุณครับ"
"อะวา เฮียเอาน้องหนึ่งมาให้ โอ้ย มิ้นหยิกทำไม" ทุกคนหลุดขำออกมาเมื่อเฮียเอกอุ้มน้องหนึ่งที่ยังคงหันไปมาอย่างตื่นเต้นเพราะบรรยากาศรอบๆอย่างน่าเอ็นดูให้กับวาก่อนจะโดนภรรยาสุดที่รักหยิกเข้าที่เอวอย่างแรง
"เล่นไม่ดูเวลา นี้จ๊ะของขวัญของพวกพี่ หวังว่าวาจะชอบนะ" พี่มิ้นยื่นถุงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ให้วาก่อนจะยิ้มให้อย่างยินดี วายกมือขอบคุณพี่มิ้นก่อนจะยิ้มเขินๆเมื่อเฮียเอกตีมึนเข้าไปกอดแน่นจนคนรอบข้างหันมามองกันใหญ่
"ก็เห็นกอดกันหมดเลยอยากมีส่วนร่วมบ้าง" ก็ยังคงเป็นเฮียเอกที่ขี้อิจฉาเหมือนเดิม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมได้นิสัยขี้หวงมาจากใคร
"อาวา ยินดีด้วยคับ" น้องหนึ่งพูดช้าๆก่อนจะส่งยิ้มแป้นแล้นให้วาอย่างน่าหมั้นเขี้ยว ผมอุ้มน้องหนึ่งพลางกระซิบอีกประโยคให้หลานชายพูดตาม
"มีเงินแล้วอย่าลืมเลี้ยงข้าวกู๋เอนะคับ" จบประโยคทุกคนก็หัวเราะกับความน่าเอ็นดูของน้องหนึ่ง วาก้มลงไปหอมแก้มน้องหนึ่งที่อยู่ในอ้อมแขนผมแรงๆ ก่อนจะดีดแหม่งผมเบาๆ
"ไปสอนหลานพูดไม่ดี"
"ไม่ดียังไง เลี้ยงเอเป็นเรื่องที่ดีออกเนอะ เน้อน้องหนึ่ง"
"ปาป๊าน้องหนึ่งหิวน้ำ"
"หลานเมินเว้ย ฮาๆๆๆ" เฮียเอกรับน้องหนึ่งไปอุ้มโดยพี่มิ้นส่งน้ำให้อยู่ด้านข้าง ผมยืนทำปากขมุบขมิบใส่วาก่อนจะโดนวาดึงคอเข้าไปกอดพลางกดคางลงบนหัวของผมเบาๆ ดีนะมืออีกข้างของวาถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาอยู่ไม่งั้นมันคงจับลอคผมเข้าไปทั้งตัว
"เออ ขอโทษนะครับ"
"ครับ" พี่เฟิร์สเลิกคิ้วหนึ่งข้างอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของวา
"ผมขอเบอร์พี่เฟิร์สได้มั้ยครับ"
"นั้นไง ไม่ฟังกูเลย" ป้องบ่นเบาๆพลางกอดอกมือเพื่อนตัวเองที่เดินเข้าไปสะกิดพี่ชายหน้าสวยของวาโย
"ครับ" พี่เฟิร์สถามย้ำอีกทีเหมือนไม่มั่นใจในเจตนาของคนถาม ผมเห็นโจหันมามองเพื่อนมันอย่างขอกำลังใจ โดยที่ป้องกับก้องทำแค่โบกมือลาให้เพื่อนอย่างเห็นใจ
"คือพอดีผมอยากรู้จักพี่นะครับ"
"ครับ แล้วน้องรู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร"
"ชื่อพี่เฟิร์สครับ"
"รู้จักน้องชายของพี่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่ครับ เอ กับวา"
"งั้นก็ทราบใช่มั้ยว่าพี่เรียนจบจากไหนมา"
"พี่จบถาปัตย์ที่นี้ครับ"
"ครับ งั้นน้องก็รู้จักพี่อยู่แล้ว เบอร์โทรศัพท์คงไม่ต้องเนอะ"
"อา ครับ นั้นสินะครับ" ผมหัวเราะกับท่าของโจที่เดินเกาหัวตัวเองงงๆกลับมาหาเพื่อนสองคนที่ยืนขำอยู่ข้างหลัง วาเพียงแค่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่ตากล้องที่ขอให้ผมสองคนถ่ายรูปด้วยกัน
"เป็นไงละมึง ก็เตือนมึงแล้วก็ไม่ฟัง ดีนะพี่เขาอารมณ์ดี กูเคยเข้าไปจีบตอนพี่เขามาหาสายรหัส ตอนนั้นพี่เขาโมโหใครมาไม่รู้ โดนจิกตาใส่ทีเดียว กูยอมแพ้เลยวะ"
"กูงงวะ"
"งงไร"
"ตกลงกูรู้จักพี่เขาดีพอแล้วสินะ"
"โว๊ะไอ้นี้ ไปๆไปถ่ายรูปกับที่บ้านมึงได้แล้ว"
"เฮ้ยกูไปถ่ายรูปกับที่บ้านก่อนนะ ไว้เจอกันตอนซ้อม" วาโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินตามพี่ตากล้องที่กำลังนำทางไปยังริมบึงขนาดใหญ่ของมหาลัยเพื่อถ่ายรูป
"เดี๋ยวผมขอให้บัณฑิตถ่ายกับพี่น้องหน่อยนะครับ ยืนเรียงกันสี่คนเลย" ผมเดินไปยืนข้างวาโดยมีพี่เฟิร์สยืนประกบอยู่อีกข้าง เฮียเอกเข้ามายืนข้างพี่เฟิร์สอีกทีก่อนจะฉีกยิ้มให้กล้อง
"พวกคุณสี่คนยืนคุยกับไปเรื่อยๆนะครับ เดี๋ยวผมจะเก็บภาพเอง ยิ้ม และ ก็หัวเราะเข้าไว้นะครับ"
"ไง เราตื่นเต้นมั้ยรับปริญญา" เฮียเอกถามวาด้วยท่าทางที่ธรรมชาติที่สุดแต่ไม่วายก็อดเก๊กหล่อใส่กล้องไม่ได้
"ตอนแรกไม่ตื่นเต้นนะครับ แต่เอบิ้วจนตื่นเต้นเลย"
"เอ้า รับปริญญาเชียวนะ น่าอิจฉาจะตาย อยากรับพร้อมกันจัง" คิดแล้วผมก็อดเสียดายไม่ได้ อดใส่ชุดครุยพร้อมกับวาเลย แต่คิดอีกทีก็ดีแล้ว ขืนรับพร้อมกันคงยุ่งวุ่นวายน่าดู
"ปีหน้าก็ตาน้องเอสินะ หวังว่าม๊าคงไม่จ้างคณะสิงโตมาเชิดนะ"
"เฮียก็กลัวอยู่ ลูกรักเลยนิ่คนนี้"
"แน่นอน เอมันลูกรัก ม๊าจะเชิดสิงโตมาเอก็ไม่ว่า แนวดีออก ฮาๆๆๆ"
"เชิดมาจริงอย่ามาขอให้เฮียช่วย"
"แล้วพี่เฟิร์สเป็นไงบ้าง ทำไมช่วงนี้ไปญี่ปุ่นบ่อยจัง" บีหนึ่งขอบคุณมากที่รู้ว่าบีสองสงสัยแต่ไม่กล้าถาม วาโยคือข้อยกเว้นทุกประการจากอำนาจมืดของพี่เฟิร์สจริงๆ เพราะน้องจากพี่ชายคนรองจะไม่ดุใส่แล้วยังตอบคำถามที่ทำเอาผมต้องหูตั้งอย่างอยากรู้อยากเห็นไม่ได้
"ไปหาคุณปริญนะ"
"บอกน้องไปซิว่าโดนคนทางนั้นส่งตั๋วเครื่องบินมาให้พร้อมคนคุมตัวด้วยนะ"
"เฮียเอก"
"อะไร ยังไง หนูตกข่าวอะไรไป"
"รู้จักแฟนพี่ชายเราใช่มั้ย"
"คุณปริญไง หนูเคยเจอ น่ากลัวอะเฮียเอก"
"เออ เฮียก็กลัว พอดีเขาต้องไปอยู่ดูแลธุรกิจที่ญี่ปุ่น แล้วพี่ชายเราไม่ยอมย้ายไปอยู่กับเขาด้วย ทะเลาะกันไปมาจบลงที่ต้องบินไปหาทุกๆเดือน แต่พี่เราก็ดื้อไง เขาส่งตั๋วมาก็ไม่ยอมไป จนหลังๆต้องส่งคนอัญเชิญตั๋วมารับไปญี่ปุ่นด้วยตัวเอง"
"แล้วพี่เฟิร์สโอเคมั้ย คราวที่แล้วหนูจำได้ว่าพี่เฟิร์สทะเลาะกับคุณปริญ"
"ก็เรื่อยๆ"
"มันงอนแฟนมันอยู่" เฮียเอกแซวอย่างสนุกปากก่อนจะกอดคอพี่เฟิร์สแล้วโยกไปมา
"เฮียเอก เฟิร์สจะฟ้อง" พี่เฟิร์สเรียกเฮียเอกเสียงเย็นก่อนจะค้อนตาใส่เฮียเอกอย่างหมายโทษทำเอาเฮียเอกเปลี่ยนมาจับมือพี่เฟิร์สพลางพูดแก้ตัวอย่างรวดเร็ว
"โอ๋ๆๆ ไม่พูดแล้วๆ คนดีของเฮีย อย่าฟ้องนะ"
"ฟ้องอะไรพี่เฟิร์ส เฮียเอกไปทำอะไร"
"ก็เฮียเอกเขา...." ยังไม่ทันที่พี่เฟิร์สจะได้พูดอะไรเฮียเอกก็พลักพี่ชายคนสวยไปให้วาโยรับอย่างตกใจก่อนจะลากแขนผมออกไปหาพี่ตากล้องที่ยืนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เออ ถ่ายเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ งั้นแยกถ่ายเป็นคู่ๆเนอะ วา วาถ่ายกับเฟิร์สไปก่อนนะ น้องเอมา ไปหาม๊ากับเฮีย" พูดเองเออเองอยู่คนเดียว นี้สงสัยเฮียเอกต้องแอบไปทำอะไรมาแน่ๆเลยถึงได้ร้อนตัวขนาดนี้ อยากรู้อ่ะ เรื่องนี้เอรัณจะไม่ยอมทดไว้ในใจนะ
"เดี๋ยวพี่เฟิร์ส เล่าก่อนเร็ว" ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนพี่ชายคนโตที่ลากคอผมออกไปหาหม่าม๊าและพี่มิ้นที่นั่งรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
"อะไรกันสองคนน้อง เอกทำไมลากน้องแบบนั้น"
"ไม่มีอะไรม๊า เอกกับน้องร้อนเลยพากลับมานั่งพัก"
"น้องเอร้อนหรอ ดื่นน้ำมั้ยพี่ไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไรครับพี่มิ้น"
"ดูสองคนนั้น ใครไม่รู้คิดว่าแฟนกัน" ม๊าเอ่ยแซวอย่างขำๆมองไปยังภาพที่พี่เฟิร์สยืนอยู่ข้างๆวาโดยมีมือของวาวางพาดบ่าของพี่ชายคนรองอยู่ ผมได้แต่ยู่ปากกับภาพนั้นเล็กๆ หมั้นใส้ พี่เฟิร์สของเอรัณะวาโย
"ใช่ ม๊าหนูไม่อยากจะบ่นนะ เวลาวาอยู่กับพี่เฟิร์สทีไร เป็นแบบนื้ทุกที ชอบทำตัวออดอ้อน พี่เฟิร์สก็ชอบตามใจวา"
"แหนะ นิสัยไม่ดีไปอิจฉาอะไรวาเขา คนที่โดนเอาใจสุดก็เราไม่ใช่หรอน้องเอ ตามใจจนเสียคนแล้วเนี้ยม๊าว่า ดูทำปาก" หม่าม๊าหันมายิ้มให้ก่อนจะดึงปากผมที่เบะอยู่อย่างเอ็นดู ผมได้แต่เอนตัวไปถูหน้ากับแขนของหม่าม๊าอย่างออดอ้อน ไม่ได้สิน้องเอต้องสำคัญที่สุดสิ
"ทำไม กลัววาจะทิ้งเราไม่หาพี่เฟิร์สหรอ"
"เฮียเอกพูดไร วาจะทิ้งเอได้ไง รุ่นนี้แล้วเกาะไม่ปล่อย"
"ฮาๆๆๆ มั่นใจจริงนะ"
"แน่นอน"
"แล้ววาได้โทรบอกที่บ้านเขามั้ยว่าวันนี้มีซ้อม" ม๊าเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เรื่องครอบครัวของวายังไงก็เป็นเรื่องที่ม๊าอดสงสารและเป็นห่วงวาไม่ได้
"โทรครับ เห็นพ่อวาบอกว่าถ้าไม่ติดประชุมจะมา นี้ก็ยังไม่เห็นโทรมาซักสาย"
"เฮ้อ ให้ม๊าโทรคุยให้มั้ย"
"ไม่เป็นไรครับ วาคงไม่อยากให้ม๊าเป็นห่วง เดี๋ยวเขาคงจัดการเอง"
"ประหลาดคนจริงๆ งานรับปริญญาลูกตัวเองแท้ๆ" หม่าม๊าบ่นเสียงเบาก่อนจะมองวาที่กำลังหัวเราะกับพี่เฟิร์สอยู่ตรงหน้า คำพูดของม๊าทำเอาผมอดคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนไม่ได้ ถึงการมาของผู้หญิงปริศนาสองคนที่นอกจากจะไม่อธิบายอะไรให้ชัดเจนแล้วยังทิ้งของมีค่าเอาไว้ให้อีก หลังจากวันนั้นดูเหมือนวาจะไม่ยอมพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยเวลาผมถามถึง แต่ผมก็รู้ว่าวาคงคิดอะไรอยู่ในใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ
"ม๊า คือ"
"ว่าไง"
"ไม่มีอะไรฮะ" ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไม่เล่าเรื่องนี้ให้ม๊าฟัง เพราะถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของวา และดูจะสำคัญและอ่อนไหวมากเกินกว่าจะเอามาเล่าให้ม๊าฟังโดยที่ได้ถามความเห็นวาก่อน
"มีอะไรหรือเปล่าน้องเอ" ไม่ทันให้หม่าม๊าคาดคั้นเสียงเรียกมือถือของวาก็ดังขึ้นช่วยชีวิตได้ก่อน ผมมองดูชื่อคนโทรก่อนจะกดรับสาย
"สวัสดีครับ"
"เอหรอ นี้อยู่ไหนกันลุงมาถึงที่มหาลัยแล้ว" เสียงจะปลายสายเต็มไปด้วยเสียงบูมของกองเชียร์และเสียงคนคุยจอกแจกทำให้เดาได้โดยง่ายว่างอยู่หน้าสนามกว้างข้างน้ำพุที่พวกผมเพิ่งเดินออกมา
"ครับ งั้นคุณลุงรออยู่ตรงน้ำพุหน้าลานนะครับ เดี๋ยวผมเดินไปรับ" ผมกดตัดสายก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัว
"ม๊า เดี๋ยวหนูไปรับคุณลุงกับคุณปัดก่อนนะ"
"เดี๋ยวเฮียไปเป็นเพื่อน ม๊าเข้าไปถ่ายรูปกับวาก่อนก็ได้นะ" เฮียเอกบอกม๊าเมื่อเห็นว่าพี่เฟิร์สกับวากำลังเดินมาทางที่พวกเขานั่งอยู่ ผมเดินไวๆไปหาวาที่ส่งสายตาแทนคำถามว่าผมกำลังจะไปไหน
"คุณลุงกับคุณปัดเขามาแล้วนะ เอกำลังจะไปรับ"
"หรอ"
"ดีใจมั้ย"
"หืม"
"ที่พวกเขาให้ความสำคัญกับวาแล้วก็มาในวันนี้"
"ไม่รู้สิ มันแปลกๆ"
"ไม่เป็นไร ถ้ามันอธิบายยาก เดี๋ยวเอจะดีใจแทนวาเอง"
"หึหึ ทำไมละ" วากุมมือผมหลวมๆยิ้มมุมปากถามเบาๆ
"เพราะเออยากให้วาเป็นคนสำคัญสำหรับทุกคนไงละ"
"แต่สำหรับวา วาอยากสำคัญสำหรับเอที่สุด"
"จู่ๆมาพูดอะไรเนี้ย....ก็สำคัญอยู่แล้ว" ก้มหน้างุดอย่างเขินอายกับประโยคหวานๆเมื่อกี้ไม่ได้
"เปล่า พูดดักไว้กลัวคนแถวนี้คิดได้แล้วมางอนเรื่องวากับพี่เฟิร์ส" เออว่ะ พี่เฟิร์ส เรื่องนี้ต้องเครีย
"ใครงอน ไม่มี โตแล้วเหอะ แต่นะ วาโย.....พี่เฟิร์สของเอรัณ เข้าใจไว้ด้วย"
"วาโย ก็ของเอรัณ อย่าลืมนะ" ก็เล่นพูดแบบนี้ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ดวงตาเป็นประกายแบบนี้ ใครมันจะไปลืมลงวะ วาโย
To Be con
Blue Talk
กลับมาแล้วคะ หายไปนานขอโทษจริงๆ พอดีอยู่ในช่วงทำธีสิสเลยยุ่งวุ่นวายมากๆเลย เราเกลียด SPSS จนตอนนี้ก็ยังเป็นปัญหางานไม่เดิน เฮ้อ เครียดเลยมาแต่งเอวาต่อ บวกกับเราย้ายมาอยู่บ้านลุงในลอนดอนด้วยเลยวุ่นวายเป็นพิเศษ
มาต่อแล้วนะคะ หลังจากไปนั่งรำลึกเนื้อเรื่องอยู่พักใหญ่ แหะๆ ใครลืมเอวาไปแล้วบ้าง ไม่ผิดถ้าจะกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกเหมือนเรา แต่งเองยังต้องกลับไปนั่งไล่อ่านใหม่เองเช่นกัน ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้คะ :katai4:ไว้เจอกันเน้อออ
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 634714 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก