หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END

[kitty08]

เราว่าระหว่างเอกับวา ก้อคงไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมากหรอก เพราะรักผูกพันกันมานานน่ะ เพียงแต่อย่างที่เอ ว่าแหละว่าวาน่ะต้องเปิดเผยตัวเองมากขึ้น และแสดงสถานะให้คนอื่นรับรู้มากขึ้นน่ะจ้ะ มาบ่อยขึ้นก้อดีน่ะจ้ะ หายไปนานเกิน 

[narunarutoboyz]

น้องเอทำตัวน่ารักแต่เช้า ถ้าเค้าเป็นวาเค้าจะไม่ทน!!! แอร๊ยยยยยย 
ช่างเป็นเช้าที่หอมหวานอะไรยังงี้

แม้จะมาสั้นแต่เป็นการมอบความอบอุ่นเเต่เช้ามากมายจริงๆ

รอติดตามตอนยาวๆและเป็นกำลังใจให้นะคะ   

[Zelsy]

น่ารักอะน้องเอ อิอิ

[maemix]

หวานกันจริงๆ
วาเริ่มจากท่าเบสิกไปจนแอดวานส์ เดี๋ยวเอก็เก่ง

[zylph_z]

รอน้องเอไปศึกษามาก่อน แต่ความจริงให้วาสอนเลยก็ได้นะ >.<

[ammamooty]

หวานน น่ารีก เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆน้าา

[Aomampapeln]

หวานเบาๆแต่อร๊ายเขิลแทน>///<น่ารักกกกฝุดๆ

[SuSaya]

น้องเออย่างอ่อยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

[GimNgek]

อยากได้ฉากNC

[Poes]

อ่านตอนนี้แล้ว  แอร๊ยยยส์ จิกหมอนๆ แค่นี้ก็หวานสุดๆแล้วไม่จำเป็นต้องเลี่ยน ทั้งคู่เป็นแบบนี้ตลอดไปนะ

[NannY]

แอร๊ํยยยยย แบบน่ารัก อ่านเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มจริงๆ

น้องเอทำตัวเหมือนเดิมแหละลูก ไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลงอะไรหรอก

แต่แสดงออกบ้างนิดๆ หน่อยๆ พอเป็นรางวัลให้แฟนคลับที่คอยเชียร์บ้างก็ดีนะ 55555555555

[shoi_toei]

เอ นู๋จะน่ารักน่าหลงไปไหนค้ะ 

[KR_karath]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

น่ารักกันเกินไปแล้ววววววววววววววววววววววววว 

[KilGharRah]

เป็นแบบนี้ดีแล้วน้องเอ ไม่ต้องเปลี่ยนไปจากเดิม
แค่นี้วาก็รักจะแย่แล้ววววว 

[chisarachi]

ชอบนิยายเรื่องนี้เพราะความเป็นธรรมชาตินี่แหละค่ะ
น้องเอเป็นแบบที่น้องเอเป็น  วาเป็นแบบที่วาเป็น
แบบที่แหละที่ชอบ 
ถึงไม่มีสถานนะมาระบุว่าเขาเปนไรกัน  แต่ความอบอุ่นความรักก็ลอยฟุ้งอยู่รอบตัวททั้งคู่
อย่างที่วาบอกสถานะทำให้ชัดเจนขึ้น  แต่อย่างไรการปฎิบัติตัวกยังคงเหมือนเดิม  ความรู้สึกก้เหมือนเดิม
ชอบวากับเอที่เป็นแบบนี้  เอบ้าง วาบ้าง มึง กู น้องเอ เชี่ยวา แบบนี้น่ารักเป็นไปตามธรรมชาติ><

[Jaiko★]

น่ารักจังคู่นี้ 555555555
รออ่านอยู่นะคะ สู้ๆ

[Punnika]

น้องเอน่ารัก :-[วามีการรู้ทันน้องเอง
เป็นฉากหวานๆเบาๆแต่แอบเขิน
รอตอนต่อไปนะคะ

[m_pop91]

สวีทหวานชื่น

[krappom]

น้องเอแบบว่า...วาไม่ต้อง เอจัดเอง สินะ
 

[poppycake]

อ๊ายยยยยยยยย
ฟินอ่า >////////////<
วาเอ วาเอ น่ารักเว่อร์ ฟินขาดใจไปเรย 555+

[Ryoooo]

กรี๊ดด ฟินกว่าตอนที่จิ้นอีกอ่าาาา

ชอบการตื่นเช้าแล้วมานั่งนอนกอดคุยกันแบบนี้ ชอบเอที่เป็นเอจริงๆอย่างที่วาบอก
เอเป็นธรรมชาติอะ (เคะโดยธรรมชาติ 5555)

[GETIIZ]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
งื้อออออออ~~~ พอสถานะชัดเจน ก็ทำอะไรสะดวกเนอะะะ

[marine893]

โอ๊ยยย เขินไม่ไหวแล้วค่าาา
น่ารักกันมากเลยยย พอเป็นแฟนกันแล้ว ออร่าสีชมพูลอยละล่องเลย ><

[ไอ้หัวแห้ว]

น่ารักที่สุด อ่านไปยิ้มไป


เอเอ้ย วารู้ทันอีกแล้ว 55555555555

[cowinsend]

รักกันแล้วอ่ะ เขิน><

รอตอนต่อไปค่ะ

[Bluevember]

At first sight...ว่าจะไม่รัก (ปริญเฟิร์ส) one shot By Bluevember


'เราเลิกกันเถอะต้น' ตัดสินใจพูดออกไป คำที่ดูเหมือนพูดออกมาง่ายๆแต่ความรู้สึกก่อนที่จะพูดออกไปนั้นมันหนักอึ้งเหลือเกิน
'อะไรเฟิร์ส พูดอะไรออกมา' แรงจับที่ต้นแขน เจ็บจนเขาต้องนิ่วหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าคมของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า คนที่มีความหมายกับเขาเหลือเกิน ไม่สิ คนที่เคยมีความหมายสำหรับเขาต่างหาก
'ถ้าเราคนเดียวไม่สามารถทำให้ต้นหายหิวได้ ต้นก็เลิกกับเราเถอะ'
'แต่ต้นรักเฟิร์สนะ' โกหก ลมปาก
'เราว่าความหมายของคำว่ารักของต้น กับของเรามันคนละความหมายกันนะ'
'เราคบกันมาตั้งนานนะ จะเลิกกันไปง่ายๆแบบนี้หรอ' นั้นสินะ กี่ปีมาแล้ว ตั้งแต่ ม 5 หรือเปล่านะ สามปีก็นานพอตัว
'ใช่เราคบกันมาตั้งนาน แล้วต้นหักหลังเฟิร์สแบบนี้ได้ยังไง ทำเหมือนเราเป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าแฟนตัวเองกำลังไปเสพสุขกับใครๆ'
'ตกลงจะเลิกกันต้นจริงๆใช่มั้ย'
'เราว่าเราพูดชัดเจนแล้วนะ'
'แล้วเฟิร์สจะเสียใจที่เลิกกับเรา'
'หึ เราจะรอดู'



"คุณ คุณครับ"

".....อ่ะ ครับ" เฟิร์สสะดุ้งออกมาจากห้วงความคิดหลังจากเผลอปล่อยใจให้เหม่อลอยออกไปไกลแสนไกลเท่าที่จุดสิ้นสุดของท้องทะเลจะไปถึง

"คุณอชิระใช่มั้ยครับ" ชายหนุ่มวัยน่าจะมากกว่าเขาไม่มากเอ่ยชื่อเขาออกมา รูปร่างสันทัดผิวคร้ามแดดตามลักษณะของคนที่เกิดมากับทะเล

"ใช่ครับผมเอง"

"โอเคครับ ผมยุทธ์นะครับ จะเป็นคนคุมเรือให้คุณ ขึ้นเรือได้เลย เรือมาแล้ว"

"ครับ" เขาหันไปมองเรือหางยาวกลางเก่ากลางใหม่อยู่ริมชายหาด ท่ามกลางท้องฟ้าสดใสและแสงแดดเจิ่ดจ้า ทำไมมันกลับไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายลงเลย

เฟิร์สถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกระชับกระเป๋าผ้าใบนิ่มเดินไปยังเรือลำตรงหน้า มีผู้โดยสารสี่คนขึ้นไปนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว เป็นคู่รักชาวต่างชาติสองคู่ คู่ที่นั่งอยู่หน้าสุดดูเป็นชาวอเมริกันเพราะด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่พูดออกมา ส่วนคู่ตรงกลางเป็นชาวจีน เฟิรส์ยิ้มทักทายเพื่อนร่วมเดินทางก่อนจะนั่งลงตรงด้านหลัง

คนคุมเรือคนเดียวกับที่เรียกชื่อเขาค่อยๆดันเรือลงในระดับน้ำที่ลึกพอประมาณก่อนจะเดินเครื่องยนต์มุ่งหน้าสู่หมู่เกาะในทะเลอันดามัน

"นี้คุณมาคนเดียวหรอครับ" ตะโกนถามแข่งกับเสียงใบพัดของเรือและเสียงคลื่น สำเนียงใต้ที่เอยถามออกมาอยากพอสมควรที่จะเข้าใจในทีเดียว

"อา ครับ"

"มีปัญหามาละซิท่า ปกติคนอายุแบบคุณไม่ค่อยมาเที่ยวทะเลแบบนี้คนเดียวหรอกครับ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วกับตัวเองอย่างไม่ชอบใจในคำถามของคนเรือ

"....วันนี้ดูไม่ค่อยเห็นคนไทยเลยนะครับ"

"นี้เป็นช่วงมรสุม ไม่ค่อยมีคนไทยมาเที่ยวหรอกครับ ส่วนมากจะเป็นลูกค้าต่างชาติมากกว่า" เฟิร์สไม่ต่อบทสนทนาอะไรต่อ พลางหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่

เขานั่งเหม่อมองไปยังท้องทะเลสุดลูกหูลูกตาอย่างเหม่อลอย ใจก็พาลคิดไปถึงต้นเหตุที่รบกวนจิตใจเขาจนต้องหนีลงใต้มาแบบนี้

เรือลงจอดตามเกาะต่าๆให้นักท่องเที่ยวได้ลงไปดำน้ำตามแหล่งปะการัง และ เที่ยวตามเกาะต่างๆตามกำหนดการ เฟิร์สเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เมฆดำค่อยๆเคลื่อนตัวตามแรงลมมาอย่างช้าๆ คาดว่าอีกไม่นานฝนจะต้องตกลงมาแน่ๆ ยุทธ์เรียกให้นั่งท่องเที่ยวรีบขึ้นเรือมาเมื่อเรือลำอื่นๆ ค่อยๆทยอยออกไปจะเกือบหมดแล้ว เขาเห็นสี่หน้าคนคนคุมเรือก็ดูท่าว่าท้องฟ้าเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่เรื่องดีของคนเดินเรือ

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เฮ้อ วันนี้ท่าจะไม่ดีแล้วละครับ ต้องรีบกลับก่อนแล้ว มรสุมน่าจะเข้าทั้งที่ก่อนออกเรือก็ดูลมดูฟ้าแล้วแท้ๆ เจ้าสมุทรจะมาพิโรธอะไรเอาตอนนี้"

"แต่จากนี้จะกลับไปฝั่งทันฝนหรอครับ" เฟิร์สถามหน้ายุ่งเพราะจากระยะทางขามาก็กินเวลาเกือบชั่วโมงอยู่

"ก็ต้องให้เร็วที่สุดนะครับ ยังไงก็ไม่มีที่ให้เราหลบอยู่แล้ว"

พี่ยุทธ์หันหางเสือและรีบเร่งเครื่องอย่างว่องไว ลูกทะเลคงจะรู้ความน่ากลัวที่หลบซ่อนอยู่ในความสวยงามเช่นนี้เป็นอย่างดี แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะเดินเรือไปซักพัก ฝนห่าใหญ่ก็โหมกระหน่ำลงมา แรงคลื่นที่ขึ้นสูงพาให้ใจหายนักท่องเที่ยวเริ่มกระวนกระวายกับความเกรี้ยวกราดของท้องทะเล

"ไม่ไหวแล้วครับคุณ เดินเรือต่อไม่ไหวแน่" ยุทธ์ตะโกนบอกอย่ากังวลใจ ทั้งที่ก่อนจะเดินเรือก็เชคอากาศแล้วเป็นอย่างดี แต่ทำไมฟ้าฝนกับตกลงมาราวกับจงใจแบบนี้

"งั้นทำไมเราไม่ไปจอดพักที่เกาะข้างหน้าก่อนละครับ" เฟิร์สชี้ไปยังเกาะด้านหน้าที่มีแสงไฟส่องจางๆ

"นั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยคุณ ซุ่มซี่ซุ่มห้าเข้าไปได้โดนยิงตายพอดี" คนเมืองไม่เข้าใจว่าเกาะที่มีเจ้าของ มันอันตราย

"ทำไมละครับ"

"นั้นมันเกาะสัมปาทานรังนก คนดูแลเกาะเขามีปืนหมดทุกคน ใครเข้าไปโดยไม่มีการแจ้งก่อนเขาได้คิดว่าเป็นโจรพอดี"

"แต่เราไม่มีทางเลือกแล้วนะครับ คลื่นสูงขนาดนี้มีแต่ตายกับตาย ยังไงก็ลองเดินเรือเข้าไปก่อน พูดกับเขาดีๆเขาน่าจะเข้าใจ"

"เฮ้อ คุณไม่รู้อะไร....แต่ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว ลองเสี่ยงดูละกัน"

ปัง! ปัง!

"เฮ้ย อย่ายิงๆ!!" พี่ยุทธ์หยุดเรือลงและพยายามตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง แต่เหมือนเสียงตะโกนจะสูงเสียงฟ้าเสียงคลื่นไม่ไหว เพราะหลังจากเสียงยิ่งปืนขึ้นฟ้าเมื่อกี้เขาก็เห็นชายฉกรรณ์หลายคนเดินถือปืนออกมายืนตามส่วนต่างๆของเกาะ

เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลยุทธ์จึงเริ่มทำภาษามือตามที่ชาวเดินเรือและลูกทะเลทุกคนเคยฝึกกัน อธิบายอย่างใจเย็นท่ามกลางความโครงเครงของเรือว่าขอเพียงจอดหลบพายุชั่วคราว ไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ

เวลาผ่านไปแต่ละนาทีด้วยความระทึกใจเพราะเรือยังคงถูกกระทบจากคลื่นอยู่เรื่อยๆ ในใจยุทธ์ได้แต่หวังว่าตอนนี้นายหัวของเกาะจะอยู่ด้วยเพราะไม่งั้นการตัดสินใจอนุญาติหรือไม่คงจะยิ่งล่าช้าลง

ไม่นานไฟจากทางเกาะก็กระพริบส่งสัญญานให้เรือเข้าไปหลบพายุได้ ไม่รอช้ายุทธ์รีบเดินเรือลงเทียบท่าทันที

"เดี๋ยวทุกคนอยู่บนเรือก่อนนะครับ อย่าเพิ่งลงไปเดี๋ยวผมลงไปคุยกับเขาก่อน" เฟิร์สพยักหน้ารับทราบก่อนจะหันไปแปลเป็นภาษาอังกฤษให้ทุกคนในเรือฟังอีกที ชาวต่างชาติดูจะตกใจกับเสียงปืนเมื่อกี้อยู่ไม่น้อย

"พี่ชายขอผมหลบพายุซักพักนะ ขืนผมเดินเรือต่อไปเรือได้อับปางแน่ๆ นี้ผมมีลูกเรืออยู่ 5 คนเป็นชาวต่างชาติ4คน"

"นายบอกให้ไปหลบฝนในบังกะโลด้านนั้น และห้ามออกไปไหนเด็ดขาดให้อยู่แต่ในนั้นเข้าใจมั้ย"

"ขอบใจมากพี่ชาย ขอบใจๆ" ยุทธ์ยกมือไหว้อย่างกล้าๆกลัวๆเพราะตั้งแต่เด็กเขาจะถูกพ่อแม่สอนเสมอว่าให้อยู่ห่างๆคนในเกาะมันตราเอาไว้ เพราะคนพวกนี้อันตราย ความเด็ดขาดและความเหี้ยมของคนพวกนี้เป็นสิ่งที่ปกป้องเกาะจากนายทุนรายอื่นที่หวังจะหุบสัมปาทานรังนกบนเกาะแห่งนี้

เฟิร์สเดินลงจากเรือและเดินตามชายร่างใหญ่หน้าเข้มเข้าไปยังบ้านหลังเล็กๆเพื่อหลบฝน คนงานของเกาะที่เป็นผู้หญิงเดินมาส่งผ้าขนหนูให้เผื่อซับความเปียกชื้นออกจากร่างกาย

"คนบนเกาะนี้เขาน่ากลัวแบบนี้กันทุกคนหรอครับ"

"ใช่ครับ นายหัวของเกาะนี้ท่านเป็นคนดุครับ เด็ดขาดมากเลยทีเดียว เขาเป็นเจ้าของเกาะนี้มาเป็นสิบๆปีแล้วครับ มีนายทุนหลายรายพยายามจะเข้ามาแย่งสัมปทานเกาะมันตราแต่สุดท้ายก็ต้องล่าถอยไป"

"อย่างกับพวกมาเฟียเลยนะ ทั้งที่สัมปาทานลังนกก็เป็นธุรกิจถูกกฏหมายไม่ใช่หรอครับ"

"มีแสงก็ต้องมีเงาครับคุณ ยิ่งแสงสว่างเจิดจ้าแค่ไหน เงาก็จะยิ่งเข้มและดำมืดเช่นกัน"

"แล้วอีกนานมั้ยครับกว่าฝนจะซา"

"คงซักพักใหญ่ๆเลยละครับ ดูท่าแล้วอาจจะทั้งคืน"

"แล้วนี้พวกเราจะทำยังไงละครับ ให้อยู่แบบนี้ทั้งคืนก็ไม่ไหวนะ"

"ทำไงได้ เราไม่มีทางเลือกนิ่ครับ" ยุทธ์พูดเสร็จก็ลุกออกไปหาคนงานของทีนี้ คุยกันสองสามกันก็เดินออกไปด้วยกัน

เฟิร์สหันไปมองชาวต่างชาติที่นั่งเกาะกลุ่มคุยกันด้วยความกังวลจึงเดินเข้าไปอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้ให้ฟัง

"คืนนี้คงต้องพักที่นี้ก่อนนะครับ เพราะพายุคงจะพัดไปตอนเช้า"

"แล้วเสียงปืนในตอนแรกคืออะไรหรอครับ" ผู้ชายอเมริกันถามอย่างเป็นกังวลพลางโอบไหล่ภรรยาตนเอาไว้

"เขายิงขู่เฉยๆนะครับ เป็นการรักษาความปลอดภัยของเกาะเฉยๆ"

"แต่ยังไงก็น่ากลัวอยู่ดี ไม่ใช่ว่าจะโดนฆ่าทิ้งหรอกนะ"

"ไม่หรอก เธอก็คิดมาก" แฟนหนุ่มชาวจีนเอ่ยปลอบ

"ก็ดูหน้าตาแต่ละคนสิ หน้ากลัวจะตาย"

"อย่าเพิ่งตัดสินใครด้วยรูปลักษณ์ภายนอกเลยครับ แค่การที่เขาให้เรามาพักที่เกาะนี้ได้ ก็ถือว่าเขาดีพอแล้ว"

"แต่ยังไงถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอยาแก้ไข้หน่อยได้มั้ยครับ เหมือนภรรยาของผมจะป่วย" เฟิร์สหันไปมองหญิงสาวผมทองที่หน้าเริ่มซีดลงอย่างน่าเป็นห่วง ทั้งเดินทางมาทั้งวัน ว่ายน้ำอีก แล้วยังมาเจอเหตุการณ์แบบนี้

"งั้นพวกคุณรออยู่ที่นี้ อย่าออกไปไหนเด็ดขาดนะครับ เดี๋ยวผมไปขอยามาให้"

"ขอบคุณครับ"

เฟิร์สเปิดประตูออกไปก็เจอลมแรงตีใส่หน้า หันซ้ายขวาก็ไม่เจอใครอยู่หน้าที่พักแห่งนี้เลย กัดปากชั่งใจอยู่ไม่นานจึงตัดสินใจเอาผ้าขนหนูปิดศรีษะแล้วเดินออกไปท่ามกลางพายุ เวลายังไม่ถึงช่วงพระอาทิตย์ตกแต่แรงลมและเมฆครึ้มก็บดบังแสงแดจากดวงอาทิตย์จนทำให้เกาะนี้ดูน่ากลัวมายิ่งขึ้น

ตั้งใจว่าจะมาพักผ่อนเฉยๆ แต่ไหนกลับมาเจออะไรแบบนี้เนี้ย เฮ้อ ปานนี้ม๊าคงจะเป็นห่วงแต่เราก็เขียนโน้ตเอาไว้แล้วนะ ขึ้นฝั่งไปเปิดเครื่องโทรหาม๊าหน่อยดีกว่า น้องเอคงไม่ร้องไห้ที่เราหายไปหรอกนะ น้องคนนี้ยิ่งเป็นเด็กขี้อ้อนชอบโอ๋อยู่

ยิ่งเดินไปยิ่งขมวดคิ้วอย่างกังวล เดินมาสักพักแล้วทำไมไม่เจอใครสักคนนะ ทั้งที่แสงไฟก็อยู่ตรงหน้า แต่เหมือนเดินไปไม่ถึงซักที

"เฮ้ย!"

เฟิร์สสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีแรงจับจากทางด้านหลังลอคคอเขาเอาไว้พร้อมสัมผัสเย็นจากแท่งเหล็กข้างขมับ ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นอะไร เกิดมาทั้งทีความจะดีใจมั้ยเนี้ยที่มีคนเอาปืนมาจ่อหัว

"บอกมาแกเป็นใคร มาทำอะไรด้อมๆมองๆอยู่แถวนี้" เสียงทุ้มต่ำกระซิบถามอยู่ข้างกกหูพาเอาเฟิร์สตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างห้ามไม่อยู่ ตกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วและกระแสเสียงก็เต็มไปด้วยความกดดันบางอย่างที่เฟิร์สรู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ

"เฟิร์ส...ผมเป็นนักท่องเที่ยวที่มาขอหลบพายุครับ"

"แล้วมาทำอะไรแถวนี้ บอกให้อยู่แต่ในบังกะโลไม่ใช่หรอ ออกมาเดินแบบนี้มีเจตนาอะไรกันแน่" แรงกอดรัดแน่นขึ้นพาให้เขาไม่พอใจมากกว่าจะหวาดกลัว คนอะไรเอาแต่ใช้กำลังไม่ถามเหตุผลให้ดีก่อน

"ผมจะออกมาหายาแก้ไข้ มีผู้หญิงไม่สบายกลัวจะเป็นปอดบวมตายซะก่อน"

"แล้วทำไมไม่บอกคนงานข้างหน้า" เสียงที่เจือไปด้วยความหงุดหงิดอย่างชัดเจนทำให้เฟิร์สรู้สึกเหมือนโดนคนข้างหลังดุอยู่กลายๆ

"ก็ถ้าเจอแล้วผมจะมาเดินแบบทำไมละ...แล้วนี้ปล่อยกันได้หรือยัง"

"เดินออกมาคนเดียวแบบนี้มันอันตรายไม่รู้หรอไง" ร่างใหญ่คลายแรงรัดออกก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผู้ชายร่างเพรียวตรงหน้า ใบหน้าเรียวยาวมีหนดน้ำเกาะพราวพร้อมผมเส้นเล็กคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ดวงตากลมโตที่ฉายแววไม่พอใจอยู่เต็มเปี่ยม

หึ อย่ากับแมวพองขน

"อันตรายก็ตอนเจอคุณเนี้ยแหละ"

"ว่ายังไงนะ"

"เปล่า แล้วนี้ยังไงคุณจะเอายามาให้ หรือจะให้ผมตามไปเอา" รีบๆเอาให้มันจบไป หน้าตาก็อย่างกับโจรไว้หนวดรกเต็มหน้า ผมเพ้าก็ยาวซะ เสื้อก็ขาด นี้คงเป็นคนงานที่คอยเก็บรังนกซะละมั้ง

"เฮ้อ มีคนงานเอายาไปให้แล้ว ถ้ารู้จักรอก็ไม่ต้องมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่แบบนี้" ร่างใหญ่รี่ตามองคนตรงหน้าแล้วเอามือเสยผมอย่างรำคาญตา

"ขอบคุณงั้นผมกลับไปก่อนละกัน"

"ไม่ต้องกลับไปแล้ว ตามมานี้ พายุลงขนาดนี้ยังจะเดินเพ่นพ่านคนเดียว ตกเขาขึ้นมาชาวบ้านเขาจะมาโวยวายว่าโดนคนของเกาะฆ่า"

"แล้วจะให้ผมไปไหน"

"ไป บ้านพักอยู่ข้างหน้าไปพักที่นั้นก่อน"

"ไม่เป็นไร ผมว่าผมกลับไปที่บังกะโลดีกว่า คุณเป็นคนงานพาคนนอกเดินไปมาแบบนี้คงไม่ดี"

"ดื้อ"

"เอ๊ะ นี้คุณ"

"ตามมา ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นที่จะคอยตามใจเธอ" หันหลังแล้วเดินนำคนตัวเล็กกว่าไปยังบ้านพักที่อยู่ไม่ไกล นี้เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าเดินออกมาไกลขนาดไหน อากาศก็แปรปรวนขืนได้ลองเดินกลับไปไม่โดนงูกันตายก็ได้โดนต้นไม้ล้มใส่

เฟิร์สตะหวัดสายตามองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะจำใจเดิมตามไปอย่างเสียไม่ได้ สั่งอยู่ได้ ม๊ายังไม่เคยสั่งกันแบบนี้เลย นี้อะไรทำเป็นอำนาจบาทใหญ่

เฟิร์สเดินตามไปจนถึงบ้านไม้ขัดเงาหลังใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยู่บนเกาะแห่งนี้

"นี้พาเข้ามาแบบนี้ เจ้านายคุณไม่ว่าหรอ"

"เจ้านาย? นายหัวนะหรอ ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่อยู่" คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางสายหน้าอย่างไม่สนใจ

"เขาไม่อยู่คุณจะมาถือวิสาสะเข้ามาแบบนี้ได้ยังไง"

"ทำไมจะไม่ได้ นี้มันบ้านพ่อชั้น"

"ห่ะ"

"นายหัวของเกาะนี้คือพ่อชั้น ที่นี้จะเลิกโวยวายได้หรือยัง น่ารำคาญ"

"เอ๊ะ! นี้นาย"

"พูดจาให้มันดีๆ ดูยังไงชั้นก็อายุมากกว่าเธอ หรือพ่อแม่ไม่เคยสั่งสอน" ดวงตาคมเข้มมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาคนใส่คนอื่นมากนัก ติดจะเฉยชาเสียด้วยซ้ำ แต่กับเด็กคนนี้มันช่างป่วนอารมณ์ของเขาเสียจริง

"ผมจะกลับ"

"ประตูอยู่ตรงนั้น เชิญ ถ้าคิดว่าเก่งนักก็กลับให้ถูก อย่ามาตายบนเกาะนี้ละกัน" น้ำเสียงเฉยชาของคนตรงหน้าทำเอาเฟิร์สหน้าชาราวกับโดนตบที่แก้ม น้ำเสียงที่เหมือนคนที่อยู่เหนือกว่าทุกคน ดวงตาที่ราวกับเหยียบมองคนไร้ค่า "ความทะนงตนนะมีได้แต่ไม่ใช่ให้อารมณ์ ความอยากเอาชนะมาบดบังเหตุและผล ชีวิตนะมีค่า ถ้าจะมาตายแบบไร้ค่าที่นี้ ชั้นบอกเลยว่าน่าสมเพส"

"คุณมีสิทธิอะไรมาว่าผมแบบนี้"

"บนเกาะนี้ชั้นมีศักดิ์และสิทธ์ทุกอย่างดังนั้น ห้องน้ำอยู่ทางนั้นเดี๋ยวจะให้คนงานเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ชั้นพูดภาษาคนหวังว่าเธอจะเข้าใจ"

ดูท่าพายุคืนนี้จะโหมกระหน่ำหนักกว่าเดิมเพราะคนร่างใหญ่ที่หันหลังเดินหายไปยังด้านบนของบ้าน

ชาตินี้เจอกันครั้งเดียวก็เกินพอ!!

To be con


คู่นี้ เริ่มต้นแบบนี้...ก็ฮารด์ครอสมกันดี

ฝากคู่นี้ด้วยนะทุกคน นิสัยพี่เฟิร์สต่างจากมุมมองของน้องเอมั้ย ฮาๆ

[lonesomeness]

มาอัพแล้วววว ดีใจ ><
คู่พี่เฟิร์สนี่แค่เริ่มมาก็ฮาร์ดคอร์ซะขนาดนี้
ต่อไปจะฮาร์ดคอร์มากขนาดไหนเนี่ยย

[took-ta_naka]

   อยาำอ่านต่อแล้วอ่ะ   รีบมาต่อเร็วๆนะคะ

[aphro_dite]

น้องเอ พี่เฟิร์สที่เราเห็นมันไม่ใช่อย่างที่น้องเอคิดเลยยยย 55555
คู่นี้เค้าสมน้ำสมเนื้อดีนะคะ อยากรู้มากเลยว่าเพราะอะไรถึงได้เล่นพ่อแง่แม่งอนกันอยู่ในปัจจุบัน?

[mur@s@ki]

อย่างนี้แหล่ะ สนุกเลยยยยยย
ดื้อเยอะๆเลยพี่