หากไม่ใช่เพราะเขาทำใจร้ายตัดความสัมพันธ์ที่มีระหว่างกัน
ศราวินก็ไม่ต้องผลุนผลันออกไปเจอกับพวกใจทรามเช่นนี้
ทั้งหมดนี้...มันเป็นความผิดที่เขาไม่อาจให้อภัยตัวเองได้
“ซัน...”
อนิรุทธ์ผละตัวออกมาเล็กน้อย เขาร้องไห้จนสะอื้นไม่ต่างอะไรกับที่ศราวินร้องไห้ต่อหน้าเขาเมื่อวาน ม่านน้ำตาทำให้เขามองใบหน้าของคนรักได้ไม่ชัด อนิรุทธ์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงตาแล้วเพ่งมองคนรักอีกครั้ง ใบหน้าของศราวินมีรอยหยดน้ำตาจากดวงตาของเขา
“ไม่ว่ายังไง..ผมก็ยังรักคุณเสมอ...ผมขอโทษ..”
อนิรุทธ์เอ่ยพูดแล้วโน้มหน้าลงไปแนบริมฝีปากลงกับศพของคนรัก จุมพิตที่แสนเจ็บปวดและทรมานทั้งใจ
นายแพทย์หนุ่มทรุดนั่งลงข้างโลงเย็นของคนรักและซบหน้าลงกับขอบโลง มือจับมือของคนรักที่เย็นเฉียบเอาไว้ ในใจนึกโทษตัวเองอย่างสาหัส
และนึกชังโชคชะตาที่พรากเอาศราวินจากเขาไปนิรันดร์..
หากเพียงแค่ตำรวจพบร่างของศราวินเร็วกว่านี้เพียงชั่วโมงเดียว เขาอาจจะมีโอกาสที่จะยื้อชีวิตของคนรักเอาไว้ได้ แต่นี่ราวกับสวรรค์ชิงชังในความใจร้ายที่เขามีต่อเด็กหนุ่ม จึงพรากเอาลมหายใจของศราวินไปโดยไม่ให้โอกาสเขาเลยสักนิด คงเพราะอยากลงโทษให้อนิรุทธ์อยู่กับความรู้สึกผิดจนวันตาย..
“อาจารย์...”
เสียงแผ่วหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นอยู่ข้างหู..อนิรุทธ์ชะงักและเงยหน้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง
เสียงนั่น..เสียงนั่นมันเป็นเสียงของศราวินของเขา
“อาจารย์...”
อนิรุทธ์ผุดลุกขึ้นมาก้มมองดูในโลงศพ ใบหน้าของศราวินยังคงหลับพริ้มอยู่ในความมืดของโลงศพที่มีเพียงแสงสลัว.. อนิรุทธ์เอื้อมมือไปแตะแก้มที่ไร้สีสันนั่นแล้วพร่ำถามด้วยความหวังที่มีอยู่ริบหรี่
“ซัน...นั่นเสียงของคุณใช่ไหม...นั่นเสียงของซันใช่ไหม?”
ไร้ซึ่งคำตอบจากศพที่นอนอยู่ในโลงนั้น อนิรุทธ์เริ่มสะอื้นอีกครั้ง เขาค้อมตัวลงไปซบหน้าผากแนบกับใบหน้าของคนรัก ความหวังที่มีอย่างน่าสมเพชมันถูกพัดมอดดับลงไปอีกครั้ง อนิรุทธ์สะอื้นจนไร้ซึ่งเสียงที่ออกมาจากลำคอ...น้ำตาของเขามันรินไหลจนจะแห้งเหือด ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่อนิรุทธ์ไม่ยอมละมือออกจากศพของคนรัก...
“อาจารย์...ผม...หนาว...”
อนิรุทธ์เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนรักอีกหน เขากำลังจะนึกกร่นด่าจิตที่ฟั่นเฟือนของตนเองเอาเสียแล้วว่าเป็นเพราะทำใจยอมรับไม่ได้จึงหลอกประสาทรับรู้ให้ได้ยินเสียงของคนรัก แต่นาทีที่มองหน้าคนรัก อนิรุทธ์ก็ต้องตัวชาวาบ
ศราวินของเขากำลังส่งยิ้มที่อ่อนระโหยมาให้
“ซัน..ซัน!”
เขาอุทานออกมาด้วยความปิติที่ได้เห็นคนรักลืมตาขึ้นมา โดยลืมสิ้นว่าร่างตรงหน้านั้นไร้ซึ่งชีวิต ศัลยแพทย์หนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเอาไว้ ริมฝีปากที่ซีดจางขยับยิ้มให้เขาและเอ่ยเสียงเบา
“อาจารย์...”
“ซัน...”
ไร้ซึ่งคำพูดอื่นใด อนิรุทธ์โน้มตัวลงไปจูบประทับแผ่วเบาที่ริมฝีปากซีดจางของคนรักด้วยความรู้สึกที่ล้นจากหัวใจ ศัลยแพทย์หนุ่มประทับจุมพิตเนิ่นนานก่อนเลื่อนริมฝีปากไปจูบที่หน้าผากนวล
“อาจารย์..ผมหนาว...ผม..ไม่อยากอยู่..คนเดียว...”
อนิรุทธ์มองสบตากับเด็กหนุ่ม สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก เขายกมือขึ้นลูบแก้มคนรัก..
“ไม่..ซันไม่ได้อยู่คนเดียว...ผมอยู่กับคุณที่นี่..และจะอยู่กับคุณตลอดไป”
ศราวินยิ้มละมุนกับคำพูดนั้น มือเรียวเล็กยกขึ้นมาลูบแก้มของคนรัก..
“อยู่..กับซัน...ตลอดไปนะฮะ..”
“ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป..”
อนิรุทธ์ตอบและก้มลงจูบที่ริมฝีปากซึ่งร้องขอเขาอีกครั้ง...
จูบที่แสนหวานและคำมั่นคือสิ่งที่เขาเต็มใจให้กับคนรัก..
เช่นเดียวกับชีวิต...
อนิรุทธ์ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดขณะที่เซล้มลงไปในโลงศพของคนรัก ฝาโลงที่หนักอึ้งตีปิดทับลงมา ขังเขาไว้ในความมืดที่ไร้แสงสว่าง
แต่มันก็เป็นความมืดที่เขาได้อยู่กับคนที่รักตลอดไป..ตามคำสัญญา..
“ซัน...ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป..”
เพียงเสียงสุดท้ายที่ดังจากร่างที่ยังมีชีวิตในโลงเย็น...โลงศพที่หนักอึ้งนั้นก็เคลื่อนตัวเข้าสู่ตู้แช่อย่างช้าๆ
จะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไป....
“อาจารย์...อาจารย์”
เสียงของคนรักดังขึ้นอยู่ข้างหู ร่างสูงโปร่งของอนิรุทธ์ถูกเขย่าเสียจนต้องสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมา ดวงตาคมเบิกกว้างคล้ายอาการของคนที่ตกใจ เขาหอบหายใจถี่รัว หัวใจมันยังเต้นแรงจนน่ากลัวจะทะลุออกมาจากอก อนิรุทธ์พลิกหน้าหันไปหาคนที่ส่งเสียงเรียกทันที
แสงของดวงจันทร์กลมโตที่ลอดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างทางด้านหลังทำให้เขาพอได้เห็บใบหน้าน่ารักกำลังทำหน้าสงสัยมองเขาอยู่ มือเล็กยกขึ้นมาลูบใบหน้าชื้นเหงื่อของเขา
“ฝันร้ายหรอฮะ?”
คนรักของเขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง อนิรุทธ์คว้ามือน้อยและแนบแก้มตัวเองเอาไว้ ก่อนผ่อนลมหายใจช้าๆอย่างโล่งอก
“อืม..ฝันร้ายน่ะ”
อนิรุทธ์ว่าก่อนเลื่อนมือมารั้งร่างเล็กขาวจัดที่เปล่าเปลือยเช่นเดียวกับตัวเขาเข้ามากอดไว้แนบอก
“ฝันอะไรหรอฮะ?”
ศราวินถามอย่างไม่คลายความเป็นห่วง เด็กหนุ่มอิงหน้าลงกับบ่าของคนรัก อนิรุทธ์จับมือเล็กที่ลูบอยู่กับอกของเขาขึ้นมาจูบเบาๆอย่างรักใคร่
“ฝันถึงวันที่ไม่มีคุณน่ะ”
อนิรุทธ์จับมือคนรักเลื่อนลงมาวางที่อกเหมือนเดิม เขาบีบมือเล็กไว้แน่น...ศราวินเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“ฝันแบบนี้น่าโกรธจัง”
ศราวินพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอดก่อนจะยิ้มหวานให้คนรัก ร่างบางยันกายลุกขึ้นและหันมาหา มือเล็กผละจากมือใหญ่ที่จับอยู่ ข้อนิ้วไล้ไปตามแก้มของคนรักอย่างรักใคร่
“อย่าฝันแบบนี้อีกนะฮะ..”
ศราวินบอกเสียงอ่อนโยนแล้วกดลงไปจูบปากคนรักที่รับจุมพิตแสนรักจากเขา
“จะไม่มีวันที่อาจารย์จะไม่มีผม...ผมจะอยู่กับอาจารย์ตลอดไป”
อนิรุทธ์ยิ้มให้กับคำพูดของคนรักก่อนดึงคนรักให้ล้มลงมากอดแนบอก
“ผมก็ไม่ยอมที่จะให้คุณไปจากผมเด็ดขาด...คุณต้องอยู่กับผมตลอดไปนะ...”
อนิรุทธ์กอดร่างเล็กที่รักสุดหัวใจเอาไว้
ความคิดที่เคยอยากให้ความสัมพันธ์ที่แอบซ่อนระหว่างเขากับศราวินยุติลงเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไปพบเจอกับคนที่เหมาะสม ผู้หญิงดีๆสักคนที่จะสร้างครอบครัวอบอุ่นให้กับเด็กน้อยที่แสนดีของเขาได้นั้น มันมลายหายไปหมดเพราะความฝันร้ายที่เกิดขึ้น
อนิรุทธ์ขอบคุณสวรรค์นักที่ทุกสิ่งมันเป็นเพียงความฝันของเขา ไม่ใช่ความจริง
หากต้องเสียศราวินไปจริงๆแล้ว..อนิรุทธ์คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้อย่างแน่นอน
ศัลยแพทย์หนุ่มคลี่ยิ้มที่มุมปากก่อนพลิกกายให้คนรักกลับมานอนเอนลงกับเตียงนุ่ม เขาทาบทับกายเล็กขาวจัดของคนรักเอาไว้
“ผมรักคุณนะซัน...รักคุณมาก”
อนิรุทธ์บอกพลางลูบปัดเอาเรือนผมสีอ่อนให้พ้นจากใบหน้าเยาว์วัยแล้วแนบจูบลงกับริมฝีปากที่มีรอยยิ้มให้กับเขาเสมอ
“ซันก็รักอาจารย์..”
คนรักบอกกลับมาให้เขาชื่นใจก่อน มือเรียวเล็กขยับขึ้นมาลูบอกของเขาและสอดแขนโอบแผ่นหลังกว้าง
อนิรุทธ์รู้สึกได้ถึงแรงขยับที่ขาของคนใต้ร่าง ศราวินแยกขาออกกว้างให้เขาแนบชิดส่วนกลางกายก่อนใช้เรียวขานั้นกอดก่ายสะโพกของเขาเอาไว้ ความต้องการมันรุ่มร้อนขึ้นมาเพราะสิ่งที่คนรักกำลังทำอยู่ อนิรุทธ์เลยอดไม่ได้ที่จะจูบเรียวปากนุ่มอีกครั้งก่อนไล้ริมฝีปากอุ่นทาบประทับกับผิวกายเนียนละเอียดพร้อมกับลูบไล้เรือนร่างบอบบางน่าพิสมัย
ศัลยแพทย์หนุ่มไล้จูบและประทับความรักไว้เป็นร่องรอยสีกุหลาบบนผิวของคนรักตลอดทางที่ริมฝีปากนั้นลากผ่าน จนกระทั่งถึงส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งตัวชูชันอยู่ระหว่างขา อนิรุทธ์ประทับจูบเนิ่นนานตรงท้องน้อยของศราวินก่อนลากริมฝีปากลงไปจูบเบาๆที่โคนขาด้านใน
“อาจารย์...”
เสียงของคนรักเรียกแผ่วเบาด้วยความกระสันซ่าน ร่างเล็กบิดตัวไปมาอย่างทรมานเพราะความปรารถนาที่เกิดขึ้น
อนิรุทธ์ยิ้มเบาๆและละจูบจากโคนขามายังส่วนอ่อนไหว ครอบครองมันด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนของตัวเอง...
“อือ...อาจารย์..”
ศราวินร้องครางแผ่วเบา มือลูบศีรษะของเขาไว้พร้อมกับหยัดสะโพกเข้าหาการกลืนกินของเขา
“อาจารย์...อะ..อา...”
เสียงหวานยังคงครางออกมาแผ่วเบาให้ชื่นใจ อนิรุทธ์ละริมฝีปากออกมา เขาใช้มือรูดเร้าความต้องการของคนรักไว้ต่อขณะโน้มกายกลับไปจูบริมฝีปากเล็กอย่างอดใจไว้ไม่ได้
อนิรุทธ์เบียดกายเข้าแนบชิดหว่างขาเรียว มือผละจากแกนเล็กมาจับที่ความเป็นชายของตนเอง เพราะเพิ่งผ่านการร่วมรักกันไปเมื่อหัวค่ำ อนิรุทธ์จึงสำรวจช่องทางเล็กพียงเล็กน้อยก่อนดันกายเข้าไปช้าๆ
สะโพกของศราวินสั่นสะท้านขณะรับเขาเข้าไปในกาย
“อ๊ะ..อา...อาจารย์...”
ศราวินกอดเขาไว้แน่น ขยับสะโพกสอดรับจังหวะการสอดแทรกของเขา อนิรุทธ์แนบหน้าลงกับหน้าผากเล็ก
“ต้องอยู่กับผมตลอดไปนะซัน...”
อนิรุทธ์บอกก่อนจูบทับเปลือกตาของคนรัก สองมือกอดร่างเล็กไว้อย่างหวงแหน ศราวินออกแรงกอดเขาไว้มากกว่าเดิม
ร่างเล็กส่งรอยยิ้มให้กับคนรักที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าบนหน้าอกของเขามีรอยแผลรูปตัววายซึ่งถูกเย็บอย่างประณีตพาดอยู่และร่างกายของเขามันไร้ซึ่งไออุ่นของความมีชีวิต
“ฮะ...ซันจะอยู่กับอาจารย์ตลอดไป...”
แม้ว่าลมหายใจของศราวินจะหมดสิ้นลงแล้วก็ตามที
แต่ศราวินจะอยู่ตรงนี้....อยู่กับอาจารย์ที่รักตลอดไป...
จะอยู่...กับอาจารย์ตลอดไป....
[1] Round ward หมายถึงการตรวจเยี่ยมผู้ป่วยในห้องพักผู้ป่วย (วอร์ด)
[2] เอ็กซ์เทิร์น = นักศึกษาแพทย์ปีที่ 6
[3] เรสสิเด้นท์ = แพทย์ประจำบ้าน (แพทย์ที่กำลังศึกษาในสาขาเฉพาะทางอยู่)
-TBC-
Talk : ขอบคุณหลายๆคนที่มาคอยนะคะ ขอโทษที่มาลงช้าค่ะ จริงๆจะมาลงตั้งแต่วันเปิดกระทู้แล้ว แต่สุขภาพแอบเปื่อยมาก
ยังไงฝากอาจารย์หมอรุทธ์กับน้องหมอซันไว้ในอ้อมใจด้วยน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
