หัวข้อ: [Tragedy Series] Tell me the Legend ตำนานรัก..โรงเรียนแพทย์ - Ch.20 จบ (25/4/15)

[zynestras]

ตอนที่ 3

เพราะตื่นตั้งแต่เช้ามืดเป็นกิจวัตร แม้กระทั่งในวันหยุดแบบเช้าวันนี้ อนิรุทธ์ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง หากมองนาฬิกาก็คงเป็นเวลาตีห้าเช่นเคย อนิรุทธ์กะพริบตาสองสามครั้งก่อนลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด

น้ำหนักที่กดทับบริเวณด้านขวาและไออุ่นของร่างน้อยที่นอนร่วมเตียงกันทำให้อนิรุทธ์ละทิ้งความรู้สึกที่จะลุกขึ้นไปทำอะไรต่ออะไรในยามเช้า วันนี้เป็นวันหยุดของเขาและแน่นอนว่าเป็นวันหยุดของเด็กหนุ่มด้วยเช่นกัน อนิรุทธ์ค่อยๆพลิกกายขยับช้าๆเพื่อไม่ปลุกให้เด็กน้อยของเขาตื่นขึ้นมา

ศัลยแพทย์หนุ่มหันมากอดร่างบางที่ขยับซุกอกของเขาเอาไว้และดึงผ้าห่มที่ไปกองอยู่กับเอวบางขึ้นมาห่มให้

แม้ไม่เห็นหน้าแต่อนิรุทธ์ก็นึกรู้ว่าคนในอ้อมแขนจะหลับได้อย่างน่ารักน่าชังแค่ไหน

และเหมือนเด็กหนุ่มกำลังนอนหลับฝันดี เพราะอนิรุทธ์รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายที่ซุกหน้ากับคางและอกของเขากำลังยิ้มอยู่

"อือ..."

เด็กหนุ่มครางเบาในลำคอ อนิรุทธ์เลยอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาลูบแก้มเนียน พอทำเช่นนั้น ศราวินก็จับมือเขาแนบแก้มตัวเองเอาไว้ แต่ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเด็กหนุ่มยังคงหลับฝันดีในห้วงนิทราของตนพาให้อนิรุทธ์นึกอยากหลับตามด้วย เพราะกว่าจะได้นอนไปก็ร่วมตีสี่ ทั้งที่เพิ่งหลับไปได้ชั่วโมงเดียวแท้ๆ แต่นาฬิกาของร่างกายนั้นเที่ยงตรงเสียเหลือเกินที่จะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา

อนิรุทธ์ยิ้มอย่างนึกขันตัวเองก่อนข่มตานอนหลับไปอีกครั้ง

ศัลยแพทย์หนุ่มได้หลับต่อไปอีกจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มมาเยือน ทว่าแสงแดดที่สาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งสีสเลทเกรย์เข้ามาถึงเตียงกลับไม่ใช่สิ่งที่ปลุกอนิรุทธ์ตื่นขึ้นมา สิ่งที่ปลุกเขาคือคนตัวเล็กที่ขยับตัวหยุกหยิกสีอยู่กับข้างตัวเขา ศราวินกำลังขยับขาสีไถไปมากับข้างขาของเขา อนิรุทธ์รู้สึกหายใจติดขัดเมื่อกระจ่างแจ้งในใจว่าเด็กหนุ่มกำลังเป็นอะไร

อาการตื่นตัวยามเช้ามันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่แข็งแรงดีทุกคน เขารู้ดีแต่ไม่เคยนึกลำบากใจแบบนี้มาก่อน

ท่อนล่างที่เสียดสีไปมาบ่งบอกว่าศราวินคงจะอึดอัดกับสิ่งที่มันกำลังตื่นตัวอยู่นั้น พาให้อารมณ์ของเขาเริ่มปะทุตาม อนิรุทธ์กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น แต่ท่อนขาเรียวกลับพาดทับและเกี่ยวไว้ เด็กขี้เซาขยับสะโพกเบียดน้องน้อยที่ตื่นตัวกับขาเขาไปมาทั้งที่ตัวเองยังหลับสนิท อนิรุทธ์เดาเอาว่าเด็กหนุ่มคงจะเคยชินกับการกอดหมอนข้างเวลานอนเหมือนใครหลายๆคนและใช้มันเป็นตัวช่วยระบายอารมณ์ยามหลับจึงทำมันโดยไม่รู้ตัว

แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น อนิรุทธ์กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากใจ ศราวินเกี่ยวขาเขาไว้แน่น มือก็กอดเอวเขาไว้ แต่มืออีกข้างกลับหยุกหยิกลงไปลูบคลำเป้ากางเกงของตนเอง

ทำไมถึงได้ไม่ระวังตัวเลยนะ หากไปนอนอยู่กับคนอื่นที่ไม่รู้จะเชื่อใจได้หรือเปล่า อันตรายคงมาเยือนตัวเองได้ง่ายแน่ๆ

อนิรุทธ์นึกดุในใจขณะที่มือเล็กรูดซิบกางเกงลง อนิรุทธ์หายใจติดขัดอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงครางผะแผ่วในลำคอ

"อือ...อาจารย์"

ถึงอยู่ในสถานการณ์ลำบาก แต่อนิรุทธ์ก็ยังอดยิ้มขำเด็กหนุ่มไม่ได้

กอดเขาแทนหมอนแล้วยังจะมาครางเรียกเขาอีก ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้คนที่กำลังถูกเรียกนั้นคิดอกุศลแค่ไหน

อนิรุทธ์คิดแล้วก็พยายามข่มอารมณ์ให้เย็นลง แต่สติของเขาก็ดูเหมือนจะหมดลงเมื่อเด็กหนุ่มร่นกางเกงลงแล้วดึงท่อนเนื้อรวมอารมณ์ออกมารูดรั้งไปมาสีกับเป้ากางเกงของเขา

อนิรุทธ์ผุดลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองทนต่อไปไม่ไกว เขาต้องออกให้ห่างเด็กน้อยของเขาก่อนที่จะเผลอทำอะไรตามอารมณ์ไป

"อะ!? เอ๊ะ!?"

แรงลุกของเขาทำให้ศราวินตกใจตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย อนิรุทธ์ที่ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มตื่นก็หันกลับมา และได้เห็นภาพร่างบางกำลังนอนปรือตาอยู่อย่างคนที่ตื่นไม่เต็มตา และเห็นเสื้อเชิ้ตขาวที่ถลกขึ้นมาจนเห็นแผ่นท้องบางกับเอวคอด ต่ำลงไปกว่านั้น ท่อนเนื้อสีสวยกำลังตื่นตัวอยู่ในมือเล็ก ดูน่ารักน่าชังสมตัวเจ้าของ อนิรุทธ์เบือนหน้าหนีก่อนขยับออกห่าง

"หมอตื่นแล้วก็ดี...ไปจัดการต่อในห้องน้ำให้เรียบร้อยแล้วกันนะ"

อนิรุทธ์ข่มเสียงบอก ตัวเขาเองก็รู่สึกร้าวที่หัวเหน่ากับอารมณ์ที่ปะทุขึ้น

ศราวินที่ได้ยินคำพูดกลอกตาไปมาอย่างงุนงงก่อนจะรู้สึกตัวตื่นเต็มตา เด็กหนุ่มลืมตาตื่นและก้มลงมองสภาพไม่เรียบร้อยของตัวเองก่อนกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง สองมือตะครุบสิ่งที่พองตัวของตนไว้

"ขอโทษครับ"

ศราวินร้องแล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่สงรีบร้อนจนรั้งเอาผ้าห่มลงมาพันขาสะดุดลงมาล้มกองอยู่กับข้างเตียงคนละฝั่งกับอนิรุทธ์

"โอ้ย!"

ศราวินร้องด้วยความเจ็บที่แล่นขึ้นมาตามสะโพกซึ่งกระแทกพื้นลงไปเต็มแรง

"เป็นอะไรหรือเปล่าหมอ?"

อนิรุทธ์ลุกพรวดมาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง ศราวินกัดฟันและส่ายหน้าช้าๆทั้งที่จุกเจ็บจนพูดไม่ออก มือบางสาวดึงเอาผ้าห่มมาปิดหน้าตักเอาไว้และพยายามยันกายลุกขึ้นอย่างเก้ๆกังๆ อนิรุทธ์ช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นมา

"เป็นยังไงบ้าง?"

"ถ้าไม่มีพรมหนาๆผืนนี้ ผมคงกระดูกก้นกบร้าวแน่ๆ"

ศราวินบอกพลางยิ้มแหยๆให้อีกฝ่าย ก่อนสายตาจะเห็นกลางลำกายของอาจารย์ที่พองตัวดุนดันแนวซิบกางเกงอยู่

อนิรุทธ์เองก็อดหน้าร้อนไม่ได้เมื่อรู้ว่าสายตาของอีกฝ่ายหยุดอยู่ที่ใด

"อ่า.. หมอ... คือมัน.."

อนิรุทธ์ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เขาจะถอยหลังออกห่างจากเด็กหนุ่ม แต่ศราวินกลับดึงชายเสื้อของเขาไว้ ใบหน้าเล็กก้มซ่อนแก้มแดงๆขณะพูด

"ให้ผม..ทำให้อาจารย์นะครับ?"

อนิรุทธ์ยืนนิ่งค้าง คนพูดพูดจบแล้วเงยหน้ามองเขาพร้อมส่งยิ้มเขินๆแต่จริงใจมาให้ สมองคิดให้ปฏิเสธไป แต่สองขากลับยืนนิ่ง ศราวินเองก็ไม่รอคำอนุญาตจากเขา เด็กหนุ่มยื่นมือมาแตะกลางกายของเขาที่ขมวดเกร็งทันทีที่ปลายนิ้วเรียววางแตะลงมา

ศราวินเองก็ใจสั่นด้วยความตื่นเต้นไม่น้อย แต่ก็บังคับให้ปลายนิ้วของตัวเองแตะคลึงเบาๆ ความแข็งร้อนที่สัมผัสได้จากใต้กางเกงพาให้สองแก้มแดงปลั่งอย่างไม่อาจห้ามได้ ศราวินคลึงปลายนิ้วอยู่เพียงอึดใจเดียวเท่านั้นก่อนขยับมาใช้สองมือปลดเข็มขัดกางเกงของอาจารย์ออกและรูดซิบลง ความเป็นชายที่แข็งร้อนปรากฏอยู่ตรงหน้า ศราวินรู้สึกร้อนจากแก้มลงไปถึงคอ ใจวูบไหวกับสิ่งที่ได้เห็น มือเล็กแตะต้องอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนสัมผัสกุมเอาไว้

ความต้องการมันพุ่งสูงเรื่อยๆเพียงเพราะศราวินแตะต้องสัมผัสด้วยสองมือ อนิรุทธ์ไม่เคยรู้ว่าตัวเองจะมีความต้องการทางเพศมากมายขนาดนี้จนนึกหวั่นใจว่าอาจห้ามปรามตัวเองไว้ไม่อยู่ ยิ่งเด็กหนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วใช้ริมฝีปากจูบเบาๆที่แกนกายของเขา อารมณ์ความต้องการมันก็ยิ่งเตลิดไปไกล

“หมอ..อย่า...” อนิรุทธ์ท้วงปรามด้วยเสียงทุ้ม แต่ช้าไปเสียแล้ว เด็กน้อยของเขาอ้าปากและครอบครองแกนกายของเขาด้วยริมฝีปากเล็กๆสีหวานอันอบอุ่นพาเอาอนิรุทธ์หายใจติดขัดทันที เขาวางมือลงทาบแก้มเล็กแล้วลูบเบาๆก่อนเสยเรือนผมที่ลงมาปรกโดนต้นขาของเขาให้ไปทัดหูเรียวไว้

เพราะไม่ประสีประสาแต่ก็ยังพยายามจะทำให้เขามีความสุข ศราวินจึงพยายามกลืนแกนกายของเขาเข้าไปให้มากที่สุดก่อนจะสำลักออกมา เด็กน้อยไอโขลกๆอย่างน่าสงสาร

“แค่ก..แค่ก ขะ..ขอโทษครับ”

ศราวินยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วไอด้วยความระคายคอจนหน้าแดงไปหมด ชั่วจังหวะนั้นเด็กหนุ่มรู้สึกอายที่ตัวเองไม่ประสาที่จะนำพาความสุขมาให้อาจารย์ได้ แต่อนิรุทธ์กลับลูบศีรษะเล็กอย่างนึกเอ็นดู...

“หมอไม่ต้องขอโทษหรอก..”

ศราวินแหงนหน้ามองเขา อนิรุทธ์ยิ้มให้แล้วใช้นิ้วมือเช็ดคราบรอยเปื้อนที่มุมปากให้ ศราวินยิ้มตอบคืนไปให้กลับเขาพาให้อนิรุทธ์นิ่งมองค้างจนลืมวาตนเองจะพูดอะไรต่อ เด็กหนุ่มจึงใช้จังหวะนั้นเคลื่อนหน้ากลับเข้าไปอีกครั้งและใช้ริมฝีปากสัมผัสเขาพร้อมกับสองมือเป็นตัวช่วยในการลูบไล้ส่วนโคนและพวงเนื้อด้านล่าง

ศราวินพยายามสัมผัสเขาให้เหมือนกับที่จำได้ว่าทำให้กับตัวเองอย่างไรแล้วจึงจะรู้สึกดีก่อนรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ครางแผ่วๆออกมาจากลำคอและท่อนเนื้อในโพรงปากก็ดูจะยินดีชอบใจกับสัมผัสของเขา

“อืม...หมอ...หยุดก่อน...”

อนิรุทธ์รั้งจับแก้มของศราวินเอาไว้และถอนสะโพกออกจากริมฝีปากเล็กของคนที่มองอย่างเสียดายว่ายังไม่อาจทำให้เขาถึงจุดสูงสุดทางอารมณ์ได้ แววตาข้องใจอย่างเห็นได้ชัด

“ผมทำไม่ดีหรือครับ?”

อนิรุทธ์หัวเราะเบาๆก่อนโน้มตัวลงมาจูบปากเล็กๆช่างถามไว้

“หมอทำดีที่สุดเลยล่ะ แต่ผมอยากให้เรามีความสุขพร้อมกันมากกว่า”

หัวใจของศราวินเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้ยินอาจารย์พูดอย่างนั้น อนิรุทธ์สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มใช้ริมฝีปากและสองมือพัดพาความสุขให้เขาแต่ความต้องการของตนเอง ศราวินกลับอดทนเอาไว้จนสองต้นขาเรียวเล็กขยับเบียดไปมาเพราะต้องการปลดปล่อยความอึดอัดทางร่างกายนั้น

อนิรุทธ์ก้มลงมาจูบเอินที่กลีบปากนุ่มแผ่วเบาแต่ให้ความรู้สึกดีแก่คนที่ถูกจูบเป็นที่สุดพลางหย่อนกายนั่งลงข้างๆและประคองให้ศราวินหันกายมาหา เด็กหนุ่มที่ตอนนี้หัวใจเต้นโครมครามพยายามปล่อยตัวและใจไปกับสัมผัสแสนอ่อนโยนที่ได้รับก่อนสะดุ้งและผละจากจูบเมื่อมือใหญ่สัมผัสเข้าที่แกนกายอ่อนไหวของตน ศราวินหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ อนิรุทธ์ยิ้งบางที่ริมฝีปากก่อนพรมจูบไปทั่วใบหน้าอย่างรักใคร่

"อะ...อาจารย์"

ศราวินครางแผ่ว ความต้องการมันมากระจุกรวมตัวกันที่ท้องน้อย เขาขยับสะโพกขึ้นมาเกยบนตักของคนรักตามแรงมือที่อนิรุทธ์ประคองสะโพกของเขาแล้วลูบไล้ช้าๆ มือใหญ่อีกข้างรวบความต้องการทั้งสิงไว้ด้วยกันและรูดรั้งช้าๆ ศราวินกัดริมฝีปากตัวเองไว้อย่างขัดเขิน ใจสั่นจนปวดร้าวไปทั้งอกที่มีแต่ความรู้สึกยินดี เขาตอบรับสัมผัสทุกอย่างที่อนิรุทธ์มอบให้ แต่ก็รู้สึกต้องการมากกว่านี้

ปรารถนาที่มันซ่อนลึกร้องเรียกและโหยหาที่อยากให้เรือนร่างของตนตกเป็นของคนรักเช่นเดียวกับหัวใจ

แต่อนิรุทธ์กลับไม่มีความคิดที่จะทำเช่นนั้น ศัลยแพทย์หนุ่มไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวพอที่จะฉกฉวยโอกาสให้ตัวเอง ถึงเด็กหนุ่มจะก้าวข้ามจากความเป็นลูกศิษย์มาเป็นคนรัก แต่คนตรงหน้าก็ยังดูเด็กเหลือเกินในสายตาของเขา ถึงจะบอกว่าบรรลุนิติภาวะแล้วก็ตามที

แต่ความเป็นเด็กที่อนิรุทธ์นึกถึง ไม่ใช่เรื่องอายุ ทว่าหมายถึงความเดียงสาต่อโลกใบนี้ ศราวินยังมีมันน้อยนักจนอนิรุทธ์นึกกลัวว่าถ้าทำอะไรเลยเถิดไปตามหัวใจแล้ว วันหนึ่งข้างหน้ามันจะกลายเป็นอดีตที่ไม่สวยงามสำหรับเด็กน้อยของเขาหรือเปล่า

เพราะคิดเป็นห่วง จึงหมายทำเพียงแค่ปลดปล่อยอารมณ์ร่วมกันโดยปราศจากความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง และนึกขอบคุณตนเองที่เป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะควบคุมอารมณ์ไว้

แต่คนที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้กลับเป็นศราวินเสียมากกว่า

ร่างของเด็กหนุ่มสั่นสะท้านไปทั้งกาย เสียงครางแผ่วหวานดังรอดริมฝีปากที่อนิรุทธ์จูบอยู่ตลอดเวลา..ศราวินมองเขาด้วยสายตาปรือปรอยอย่างเชิญชวนโดยที่เด็กหนุ่มคงไม่รู้ตัว

อนิรุทธ์จูบทับเปลือกตาบางนั้นเบาๆก่อนเพิ่มความเร็วของมือเพื่อพาให้เด็กน้อยและตัวเขาไปถึงปลายทางของอารมณ์โดยไวก่อนที่ตัวเองจะควบคุมความต้องการเอาไว้ไม่อยู่

แต่จุดหมายปลายทางของเด็กน้อยอยู่ใกล้กว่าเขา ศราวินจิกมือที่กอดหลังเขาไว้แล้วครางเสียงสั่นก่อนที่ท่อนเนื้อในมือเขาจะกระตุกซ้ำๆและปล่อยน้ำสีนมออกมา

“อ๊ะ...ขอโทษครับ..”

ศราวินก้มหน้าจนชิดอกด้วยความเขินอาย สิ่งที่ปลดปล่อยมันกระจายเลอะอยู่รอบเสื้อผ้าของเขากับอนิรุทธ์และลามไหลลงไปเปื้อนเตียง อนิรุทธ์สั่นหน้าแล้วกอดร่างเล็กไว้

“ไม่เป็นไร..”

เสียงครางทุ้มบอกออกมาจากลำคอ ศราวินที่ลอบมองหน้าตักของอาจารย์และพบว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองก็เลยผละจากการกอดแล้วเอื้อมมือไปสัมผัส..

“ผมทำให้นะครับ...”

ศราวินบอกเสียงเบาที่ข้างแก้มของอนิรุทธ์ก่อนเป็นฝ่ายจูบลงที่ริมฝีปากได้รูปเบาๆและเลื่อนตัวลงมา ศราวินปัดปอยผมที่ลงมาเกะกะขึ้นมาทัดหูแล้วใช้ริมฝีปากครอบครองความแข็งร้อนเอาไว้

อนิรุทธ์เอนตัวไปพิงกองหมอนด้านหลังเอาไว้และเปิดโอกาสให้เด็กหนุ่มทำตามความปรารถนาของตนเองที่จะช่วยเขาปลดเปลื้องอารมณ์ แต่ก็นึกหวั่นใจไม่น้อยว่าจะเป็นการที่คิดผิดหรือไม่เพราะโพรงปากนุ่มของศราวินให้ความรู้สึกดีมากเกินไป และเด็กหนุ่มก็พยายามเลียนแบบการขยับข้อมือของเขาที่ทำไปสักครู่..จนอนิรุทธ์แอบนึกกลัวว่าการปลดปล่อยเพียงครั้งเดียวอาจไม่เพียงพอเอาเสียแล้ว เขาจึงพยายามอดกลั้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

ระหว่างที่พยายามอดกลั้น ศัลยแพทย์หนุ่มก็ยกมือขึ้นมาลูบแก้มของคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจใช้ริมฝีปากให้กับเขา ทำแบบนั้นแล้วศราวินก็มักจะเงยหน้ามาแล้วส่งยิ้มจนตาหยีทั้งที่ในริมฝีปากก็ยังคงครอบครองท่อนเนื้อร้อนของเขาเอาไว้ ภาพนั้นทำให้อนิรุทธ์รู้สึกว่าความปรารถนามันปะทุจนยากจะห้ามใจ เขาพยายามสะกดตัวเองให้ไม่เคลื่อนไหวเพื่อจะได้ไม่เอื้อมมือไปรั้งแขนเล็กให้ศราวินขยับลงมานอนกับเตียงและเป็นเขาเองที่โจนจ้วงตักตวงความสุขจากร่างเล็กที่แสนน่าพิสมัยนี้

“อืม...”

เสียงครางลอดผ่อนริมฝีปากอุ่น ศราวินเหลือบตามองดูอาจารย์หลับตาลงทั้งที่ฝ่ามือยังคงลูบแก้มเขาก่อนตัดสินใจที่จะลุกขึ้น ความร้อนที่รวมกันตรงกลางกายบอกให้ศราวินรู้ว่าตัวเขาเองก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อเขาลุกขึ้น ดวงตาของอาจารย์ก็เปิดขึ้นมามองเขา ศราวินยิ้มให้และขยับไปนั่งคร่อมตักของอาจารย์ไว้

“หมอ?..”

อนิรุทธ์เรียกด้วยเสียงที่ดูสงสัย ศราวินที่หน้าแดงไปหมดไม่ตอบแต่โน้มตัวไปจูบปากของอาจารย์เอาไว้ เลียนแบบสิ่งที่อาจารย์เคยทำก่อนหน้าด้วยการสอดลิ้นเข้าไปในกลีบปากอุ่นของอาจารย์ ขยับปลายลิ้นไล้สัมผัสไปตามแนวฟันเรียงได้รูปและแตะเข้ากับลิ้นอุ่นๆที่ขยับสอดรับจังหวะของเขา

ชั่วจังหวะที่อาจารย์เผลอไผลไปกับจูบ มือบางที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหลวจากทั้งของตัวเองและอาจารย์ก็จับความแข็งร้อนเอาไว้มัน ศราวินยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย จรดจ่อความเป็นชายของอาจารย์ให้อยู่ตรงกับปากทางคับแคบของตัวเองก่อนกดสะโพกลงมา

“อ๊ะ..”

ศราวินที่รู้สึกเจ็บร้าวตรงจุดที่พยายามจะรับอนิรุทธ์เข้ามาในกายผละจูบออกมาแล้วร้องอุทาน อนิรุทธ์ที่รู้สึกตัวว่าเด็กหนุ่มกำลังพยายามทำอะไรอยู่ก็รั้งเอวเล็กไว้ไม่ให้กดลงมา

“หมอ..อย่า”

สีหน้าที่บอกว่าสิ่งที่ศราวินกำลังจะทำอยู่มันคือสิ่งที่ไม่ควรนักทำให้ศราวินต้องชะงัก ความน้อยใจมันวูบเข้ามาในอก

“อาจารย์ไม่ต้องการผมหรอครับ?”

ศราวินถามออกไปทั้งที่รู้สึกเขินอายแต่ก็ไม่ต้องการเก็บความสงสัยเอาไว้ทำร้ายหัวใจตัวเอง

คนถูกถามขยับตัวจากการเอนพิงกองหมอนมากอดร่างเล็กรวบเข้าแนบอกเมื่อจับกระแสความน้อยใจได้

“ไม่เลย...ผมเองก็ต้องการหมอ แต่..ผมไม่อยากให้อารมณ์เผลอไผลของพวกเรามันเลยเถิดไปถึงขั้นนั้น”

ศราวินนิ่งฟังเสียงทุ้มที่พูดอยู่ข้างหูก่อนสอดมือเข้ามากอดอาจารย์เอาไว้แน่น อนิรุทธ์ยกมือลูบศีรษะเล็กอย่างทะนุถนอมและกอดร่างบางให้แน่นขึ้น...

“ผมไม่อยากให้มันกลายเป็นตราบาปของหมอเพียงเพราะความต้องการของผมเอง..ผมไม่อยากให้หมอมานึกเสียใจภายหลังนะ..”

ศราวินอดไม่ได้ที่จะรู้ซึ้งถึงหัวใจที่แสนอ่อนโยนของคนรัก เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มและยกมือขึ้นมาประคองแก้มอาจารย์ให้หันมามองตัวเอง เขาส่งยิ้มให้ก่อนจูบเบาๆลงที่ริมฝีปากของอาจารย์..

“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ..ผมอยากเป็นของอาจารย์นะ..”

ศราวินเอ่ยเสียงหวานแล้วเอียงหน้าลงพิงกับไหล่กว้าง สองแขนกอดกายอุ่นของอาจารย์ไว้

“ผมจะเสียใจมากกว่า ถ้าไม่ได้เป็นของอาจารย์..”

เสียงหวานบอกแผ่วเบา..แต่หนักแน่นด้วยความต้องการที่มาจากใจ ศราวินขยับลุกจากการแอบอิงกับอกกว้างมามองหน้าของคนรักอีกครั้ง

“ให้ผมเป็นของอาจารย์นะครับ...”

ศราวินบอกแล้วก้มลงปิดริมฝีปากอุ่นไม่ให้เอ่ยปฏิเสธอีก เขายกสะโพกขึ้นจับท่อนร้อนของคนรักไว้มั่นและพยายามกดตัวลงมาอีกหนอย่างไม่ประสา คราวนี้ศราวินไม่ยอมผละจูบเลยแม้แต่น้อยถึงจะรู้สึกเจ็บมากแค่ไหนเพราะกลัวจะถูกปฏิเสธ แม้สองมือของอนิรุทธ์จะพยายามรั้งเอวบางไว้ไม่ให้กดกายลงมาแต่ศราวินก็ยังฝืนดึงดันจนส่วนปลายของท่อนเนื้อผลุบเข้าไปในช่องทางแคบเล็ก

ความใหญ่โตที่แข็งร้อนเบียดเข้าไปในความคับแน่นจนพาให้กล้ามเนื้อส่วนนั้นบีบรัดอย่างรุนแรง แต่ศราวินก็ยังฝืนที่จะกดกายลงมาแม้ว่าช่องทางนั้นจะฉีกขาด

“หมอ...หยุดก่อน”

อนิรุทธ์ผละริมฝีปากออกมาร้องปรามทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าช่องทางแคบเล็กที่พยายามรับเขาไปไว้ในกายมันกำลังฉีกขาดเพราะไม่ได้ถูกตระเตรียมไว้ให้พรั่งพร้อมสำหรับการร่วมรัก แต่คำปรามของเขามันช้าไปเสียแล้ว ศราวินกดสะโพกลงมาอย่างแรงจนท่อนเนื้อของเขาผลุบเข้าไปในบั้นท้ายขาวอิ่มเต็มความยาว

“อื้อ..”

เด็กหนุ่มเจ็บจนน้ำตาร่วงจากหน่วยตาสวยมาเปื้อนบนแก้ม อนิรุทธ์กอดร่างนั้นไว้แล้วกดให้ศีรษะของศราวินเลื่อนมาซบที่อกของเขา

“หายใจเข้าลึกๆนะ..อย่าเกร็ง อย่าเพิ่งขยับ”

อนิรุทธ์ร้องบอกพลางลูบศีรษะเล็กไว้อย่างปลอบประโลม ในใจนึกกร่นด่าตัวเองที่ไม่ห้ามศราวินไว้ก่อนที่เด็กน้อยของเขาจะเจ็บตัว

ศราวินพยายามหายใจเข้าลึกๆอย่างที่อาจารย์บอก แต่ก็ยังไม่สามารถที่จะเลิกเกร็งร่างกายได้ ความรู้สึกเจ็บร้าวที่บั้นท้ายมันมีมากเกินกว่าที่จะคาดถึง ศราวินรู้สึกเจ็บจนชาไปทั้งหมด น้ำตายังคงร่วงลงมา อนิรุทธ์ที่รู้ก็ประคองเขาให้เงยหน้าขึ้นมาแล้วบรรจงจูบซับน้ำตาให้อย่างถนอม ให้ขณะที่มือเลื่อนลงไปลูบสะโพกของเขาและแกนกายเล็กที่เบียดอยู่กับหน้าท้อง

“เจ็บมากไหมเด็กดื้อของผม?..”

อนิรุทธ์ถามอย่างห่วงใย แต่คนถูกถามที่น้ำตายังคลออยู่ก็ทำแก้มพองใส่เขาอย่างน่ารักน่าชัง

“ซันเป็นเด็กดีนะ”

คนที่กอดเขาอยู่เลื่อนมือจากสะโพกขึ้นมาบีบปลายจมูกโด่งรั้นอย่างมันเขี้ยวก่อนยิ้มให้

“คุณน่ะดื้อนะ..ไม่รู้ตัวบ้างหรือ?”

“ก็..ซันแค่อยากเป็นของอาจารย์ไวๆแค่นั้นเอง..”

เด็กหนุ่มบอกเสียงอ่อยสารภาพออกมา ทำให้อนิรุทธ์อดหัวเราะเบาๆไม่ได้แล้วก็ซบหน้าผากลงกับหน้าผากเนียน ปลายจมูกของทั้งสองชนหันตอนที่อนิรุทธ์เอ่ยถามอีกครั้ง

(ต่อ)

[zynestras]

“เจ็บมากหรือเปล่า? หยุดก่อนดีไหม?”

น้ำเสียงห่วงใยเป็นเหมือนยาทิพย์ที่รักษาความเจ็บปวดให้หายไป ศราวินยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอของอาจารย์ไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆ รู้สึกดียามที่ปลายจมูกของตัวเองเสียดสีไปมากับปลายจมูกโด่งของอาจารย์

“ซันไม่เจ็บแล้ว...อาจารย์ทำให้ซันเป็นของอาจารย์นะฮะ..”

เด็กน้อยของเขาขี้อ้อนมากแค่ไหน อนิรุทธ์เพิ่งได้รู้ซึ้งมันก็วันนี้ เขาเลื่อนมือมาประคองสะโพกและแผ่นหลังเนียนนุ่มของเด็กหนุ่มเอาไว้และพลิกให้ศราวินลงมาเอนนอนกับเตียง อนิรุทธ์ถอนสะโพกช้าๆออกมาเล็กน้อยก่อนย้ำกลับเข้าไปในช่องทางแคบเล็กอย่างไม่ผลีผลาม

แรงขยับพาให้ศราวินสั่นสะท้านไปทั้งตัว มือเล็กจิกกับหลังกว้างไว้ สองคิ้วขมวดมุ่นจนอนิรุทธ์เกรงว่าร่างน้อยในอ้อมอกจะเกิดความเจ็บขึ้นมาอีกเพราะการขยับของเขา

“เจ็บหรือ?”

ศราวินส่ายหน้าแล้วยกขาขึ้นมากอดสะโพกของเขาเอาไว้เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะถอนกายออก

“ไม่เจ็บ...แต่เสียว...”

คำพูดตรงไปตรงมาแบบเด็กๆทำให้อนิรุทธ์นึกเอ็นดูระคนมันเขี้ยวจนต้องก้มลงไปงับริมฝีปากแดงๆนั่นไม่ได้ เขาหยอกเอินงับริมฝีปากเล็กพร้อมกับเอื้อมมือลงไปจับที่บั้นเอวบางขยับให้ศราวินยกสะโพกขึ้นก่อนหยิบเอาหมอนใบเล็กมารองสะโพกเด็กหนุ่มเอาไว้

“อือ...เสียว...”

ศราวินร้องอีกครั้งเมื่ออนิรุทธ์ขยับสะโพกออกจนเกือบสุดความยาวก่อนจะดันกลับเข้าไปใหม่ โพรงเนื้อนุ่มที่แสนอบอุ่นโอบรัดเขาไว้ด้วยความยินดี

“คุณร้องแบบนี้..จะทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้นะ..”

อนิรุทธ์บอกแล้วพรมจูบไปตามแก้มนุ่มของคนที่หัวเราะคิกคัก ศราวินยกสองมือขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อคมของอาจารย์

“ก็อย่าควบคุมสิฮะ..”

ศราวินบอกพลางขยับสะโพกสอดรับการขยับของอนิรุทธ์ที่กำลังไล้มือจากบั้นเอวขึ้นมาตามสีข้าง ถลกชายเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ขึ้นมากองอยู่ที่อก

แผ่นอกขาวบางที่มีอัญมณีเม็ดเล็กน่ารักประดับอยู่พาให้ลมหายใจของคนมองติดขัด อนิรุทธ์ก้มลงมาและใช้ริมฝีปากแนบจูบเบาๆที่อกซ้ายของศราวินรับรู้จังหวะการเต้นของหัวใจที่อยู่ข้างใต้นั้นเนิ่นนาน..

 

“อาจารย์..”

ศราวินครางเสียงแผ่วเรียก มือเรียวยกขึ้นมาลูบช่วงไหล่กว้างและไล้มือไปยังฐานคอ ปลายนิ้วที่กระตุ้นนวดแผ่วเบาทำให้อนิรุทธ์รู้สึกผ่อนคลายจนต้องยิ้มออกมา เขายกริมฝีปากขึ้นมาเล็กน้อยก่อนแลบลิ้นออกมาชิมรสผิวกายหอมกรุ่นของคนในอ้อมแขน

“อ๊ะ..”

ศราวินสั่นสะท้านอีกครั้งเมื่อยอดอกถูกปลายลิ้นของอนิรุทธ์เลียช้าๆ ปฏิกิริยานั้นทำให้ช่องทางแคบเล็กเบื้องหลังรัดรึงแกนกายยาวไว้แน่น..อนิรุทธ์สูดลมหายใจอย่างติดขัด เขาเลื่อนมือลงไปสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวที่พองตัวเบียดท้องน้อยของเขาและลูบเร้ามันช้าๆ

“ผ่อนคลายหน่อยเด็กดี..ผมขยับไม่ได้”

ศราวินหน้าร้อนขึ้นมากับคำพูดของอาจารย์ เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆอย่างที่อนิรุทธ์เคยบอกไว้ตอนแรก หัวใจมันยังคงเต้นโครมครามย้ำบอกให้ศราวินรู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้คือเรื่องจริงไม่ใช่ฝัน

“อะ...อาจารย์..อือ...”

เสียงครางดังลอดออกมาจากริมฝีปากอย่างไม่อยากหยุดไว้ได้

สีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของศราวินผลักเร้าให้อนิรุทธ์ต้องขยับสะโพกเร็วขึ้นเพื่อพาตนเองกับเด็กน้อยในอ้อมแขนไปถึงฝั่งปลายทางที่จะมีร่วมกัน

ศราวินเลื่อนมือไปจิกหมอนเอาไว้ ร่างขาวบางโยกคลอนไปตามแรงส่งจากสะโพกที่สอดดันเข้ามาตรงกลางหว่างขา ศราวินเกี่ยวขาไว้กับสะโพกของอาจารย์ไว้เพื่อให้ตนเองแนบชิดกับร่างกายของอาจารย์มากที่สุด

“อืม..ซัน...”

อนิรุทธ์ครางชื่อของคนรักออกมาก่อนยันกายขึ้นมานั่งคุกเข่า เขาจับเอวบางทั้งสองข้างไว้มั่นและเคลื่อนกายสอดใส่เร็วยิ่งขึ้น แกนกายเล็กที่ตื่นตัวอยู่ขยับไหวไปตามแรงโยก ศราวินผละมือจากหมอนมากอบกุมและรูดเร้ามันด้วยตัวเอง เด็กหนุ่มขบแนวฟันลงกับริมฝีปากแต่เสียงครางก็ยังคงลอดผ่านออกมา

“อือ..อะ....อาจารย์...”

จุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมมากนัก อนิรุทธ์โน้มตัวลงไปจูบเด็กหนุ่มไว้พลางดึงมือของศราวินทั้งสองข้างมากดไว้กับหมอน ใช้สะโพกขยับสอดลึกเข้าไปพร้อมกับแนบร่างลงเบียดสนิทกัน แกนกายเล็กถูไถไปกับเรือนร่างของทั้งสองจนใกล้ถึงจุดหมายไม่ต่างกัน

“อือ..”

ศราวินครางเสียงสั่นในลำคอ ริมฝีปากยังคงรับรสจูบแสนหวานและเร่าร้อนจากอาจารย์ สองมือสอดประสานกับมือของอาจารย์ไว้แน่น อนิรุทธ์ถอนสะโพกออกมาจนเกือบสุดความยาวแล้วดันกลับเข้าไปด้วยความรักเพียงสองสามครั้งหลังจากนั้น กระแสอุ่นก็พุ่งวาบเข้ามาในกายของศราวิน และเด็กหนุ่มเองก็ถึงฝั่งอารมณ์ไปพร้อมๆกัน

“อาจารย์..”

ศราวินหอบครางเสียงอ่อนระโหยเมื่ออนิรุทธ์ผละจูบ รู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการปลดปล่อยทั้งสองครั้งจนแทบจะไม่เหลือแรงขยับกาย เรียวขาที่กอดเกี่ยวสะโพกหนาทิ้งตัวลงกับเตียงอย่างหมดแรง ศัลยแพทย์หนุ่มยิ้มอ่อนโยนให้กับคนรักก่อนแนบจูบลงกับเปลือกตาของเขา

“อย่าเพิ่งนะฮะ..”

อนิรุทธ์เลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเขาจะถอนกายออกจากร่างเล็กแต่ศราวินร้องเอาไว้และยกขาขึ้นมาเกี่ยวสะโพกของเขาไว้อีกครั้ง..

“ซันอยากให้อาจารย์อยู่แบบนี้ก่อน...”

เด็กหนุ่มบอกเสียงเบาทั้งใบหน้าแดงกล่ำ อนิรุทธ์อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปคลอเคลียจูบที่แก้มแดงๆนั้นและทาบทับตัวเองลงไปกอดร่างเล็กไว้ก่อน

“แบบนี้คุณจะอึดอัดนะ?”

อนิรุทธ์เอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วงแต่เด็กน้อยของเขาส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้มหวาน

“รู้สึกดีที่สุดเลยต่างหาก...”

เสียงหวานบอกอย่างน่ารัก อนิรุทธ์หัวเราะเบาๆกับความขี้อ้อนของคนรักต่างวัยแล้วยกมือขึ้นมาเกลี่ยพวงแก้มแดงๆ เขาก้มลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากสวยอีกครั้งก่อนพลิกตัวให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายขึ้นมานอนทับร่างของตัวเอง ศราวินซุกหน้าลงกับไหล่ของเขาแล้วไซร้ปลายจมูกไปตามแนวไหล่ก่อนมาจบที่แก้มของเขา

“รักอาจารย์ที่สุดเลย..”

เด็กหนุ่มบอกเสียงหวานอยู่ข้างหู ศราวินขยับแขนกอดเขาไว้แน่นมากกว่าเดิมอย่างมีความสุขและหัวใจมันก็พองโตซ้ำหลังจากได้ยินคำพูดตอบกลับจากคนรัก

“ผมก็รักคุณ..”

อนิรุทธ์เอ่ยเสียงอ่อนโยนแล้วจูบลงที่กลางกระหม่อมของคนรัก เขากอดร่างเล็กที่นอนแนบอกแน่นๆแทนความรู้สึกในใจที่กำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน..

ทั้งสองนอนฟังเสียงหัวใจของกันและกันไปอีกจนพักใหญ่ก่อนที่อนิรุทธ์จะได้ยินเสียงท้องของเด็กหนุ่มร้องขึ้นมา

“หิวหรอ?” ศราวินที่เขินจนหน้าแดงอีกระลอกแต่ก็พยักหน้าอยู่กับอกของอาจารย์ก่อนสารภาพเสียงเบา

“ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเมื่อวานเลยฮะ..”

อนิรุทธ์ขมวดคิ้วก่อนดันกายลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับประคองให้ร่างที่นอนอิงกับอกขึ้นมานั่งตาม แต่พออ้าปากจะดุก็นึกถึงสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่ได้ทานอะไรขึ้นมาได้ แววตาคมจึงอ่อนแสงลง เขารั้งศราวินเข้ามากอดแน่นๆแนบอกอีกครั้ง

“ถ้างั้นไปอาบน้ำนะ...ผมจะออกไปสั่งอะไรให้คุณทาน”

เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนโยนและใจดีก่อนจูบเบาๆที่ริมฝีปากแดงของคนที่แหงนหน้าขึ้นมามองตัวเองพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วอาจารย์...ไม่อาบด้วยกันหรอฮะ?”

ศราวินถามทั้งที่แก้มยังแดงอยู่ อนิรุทธ์ยิ้มแล้วยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มคนถามอย่างนึกเอ็นดู

“อยากให้ผมอาบด้วยหรือเปล่าล่ะ?”

แน่นอนว่าเด็กหนุ่มพยักหน้าตอบคำถามนั้นทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสจนอนิรุทธ์ยากจะปฏิเสธ

“ถ้าอย่างนั้นก็รอนิดหนึ่งนะ”

ศัลยแพทย์หนุ่มบอกก่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บ้านไร้สายที่วางอยู่บนหัวเตียง รอปลายสายรับอยู่อึดใจ อนิรุทธ์ก็กรอกเสียงทุ้มสั่งอาหารมื้อเช้าสำหรับเขากับคนรักแล้ววางหูไป

“มา..เราไปอาบน้ำกัน”

อนิรุทธ์ว่าแล้ววาดวงแขนโอบร่างเล็กไว้เขาค่อยๆถอนกายออกจากกายเล็กช้าๆ แต่กระนั้นก็ยังพาให้ศราวินร้องครางออกมาเบาๆ

“อะ..”

รอยเปื้อนเป็นหยดเลือดที่ไหลซึมออกจากบาดแผลเล็กๆที่ซอกบั้นท้ายเปื้อนลงกับพื้นผ้าปูที่นอนสีขาว อนิรุทธ์เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงมองดู หยาดเลือดมันไหลออกมาพร้อมกับสิ่งที่เขาปลดปล่อยไปในร่างกายของเด็กหนุ่ม สีหน้าที่รู้สึกผิดที่ร่างกายของคนรักต้องเจ็บตัวเพราะตนเองทำให้ศราวินต้องโน้มตัวเข้ามาหาแล้วจูบเบาๆที่แก้มของอนิรุทธ์..

“ซันไม่เจ็บจริงๆนะฮะ..” เด็กหนุ่มบอกเสียงอ้อนแล้วยกมือขึ้นกอดคออาจารย์สุดที่รักเอาไว้

“อย่ารู้สึกผิดเด็ดขาดเลยนะ เพราะซันไม่เจ็บจริงๆ”

เด็กหนุ่มรีบพูดดักทางไว้ก่อนแล้วทำแก้มพองใส่..

“ไปอาบน้ำกันนะฮะ..” อนิรุทธ์พยักหน้าก่อนประคองเอวเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น กางเกงที่ปลดคาสะโพกไว้ร่วงหล่นลงกับพื้นเปลือยขาเรียวสวยที่สั่นเทาให้อนิรุทธ์ตระหนักว่าเด็กหนุ่มยังคงเจ็บอยู่แต่พูดเพื่อให้เขาสบายใจเท่านั้นจึงก้มตัวลงและช้อนสองขากับสะโพกของเด็กหนุ่มขึ้นอุ้ม

“อ๊ะ?” ศราวินร้องอุทานเมื่อร่างของตัวเองลอยจากพื้น เขาคลี่ยิ้มให้กับคนรักที่ใส่ใจตัวเองก่อนจะวาดวงแขนกอดคอคนอุ้มเอาไว้

และเมื่อมาถึงภายในห้องน้ำ อนิรุทธ์ก็วางร่างของศราวินให้ยืนกับพื้นแต่สองแขนยังคงประคองกอดเอาไว้ก่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าห่วงใย

“ยืนไหวหรือเปล่า?” ศราวินพยักหน้าก่อนทำใจกล้ายกมือขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อของอาจารย์ให้ อนิรุทธ์เห็นอย่างนั้นแล้วก็อมยิ้มก่อนยกมือขึ้นมาปลดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเด็กหนุ่มออกบ้าง..

ร่างเปลือยเปล่าน่าพิสมัยสะท้อนกับแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กเหนือศีรษะเข้ามาอย่างน่ามอง อนิรุทธ์ลูบมือไปตามผิวนุ่มช้าๆและรั้งศราวินให้เข้ามาซบอกตัวเอง

“ให้ผมอาบน้ำให้คุณนะ..”

พูดออกไปอย่างที่ใจปรารถนาจะทำเพราะต้องการดูแลร่างเล็กๆของคนรักอย่างทะนุถนอม ศราวินพยักหน้าอยู่กับอกกว้างแล้วยกแขนกอดคออนิรุทธ์ไว้อีกครั้ง ศัลยแพทย์หนุ่มปรับน้ำอุ่นและเปิดฝักบัวให้สายน้ำรินไหลลงมารดร่างของตนเองและคนรัก เขาหยิบเอาฝักบัวมายกจ่อแผ่นหลังก่อนเคลื่อนมายังอกขาวก่อนไล่ลงต่ำ ฉีดล้างคราบรักที่เปรอะเปื้อนตามหน้าท้องและเรียวขาเล็กออกไป

“หมอ..แยกขาหน่อย ผมจะล้างข้างในให้..คุณจะได้สบายตัว”

แววตาคู่เล็กดูฉงนไม่น้อยกับสิ่งที่เขาบอกแต่ก็ยอมแยกขาออกให้มือของเขาล้วงผ่านเข้าไป ปลายนิ้วของอนิรุทธ์คลึงเบาๆที่ปากทางอ่อนนุ่ม

ศัลยแพทย์หนุ่มจ่อฝักบัวเอาไว้ให้สายน้ำสาดกระทบเข้ามาตรงจุดที่ต้องการจะล้าง และเมื่อรู้สึกได้ว่าช่องทางแคบเล็กไม่ได้ต่อต้านการรุกรานด้วยนิ้วเรียวยาวของตนจึงค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปด้านใน

ตัวของศราวินสั่นสะท้านอีกรอบ เขากอดคอคนรักไว้แน่นขณะที่อนิรุทธ์บรรจงล้างสิ่งที่ตกค้างอยู่ภายในให้อย่างทะนุถนอม

“อือ..”

ศราวินกัดฟันเอาไว้พยายามข่มใจให้สงบ แต่แค่การล้างก็พาให้หัวใจมันเตลิดอีกครั้งจนความเป็นชายมันทำท่าจะแข็งตัวอีกรอบ

สองแก้มของศราวินก็ร้อนผ่าวด้วยความอับอาย กลัวว่าอาจารย์จะคิดว่าตนเองเป็นคนมักมากไม่รู้จักพอ

“รู้สึกหรอหมอ?”

อนิรุทธ์ที่รู้สึกได้ว่าสิ่งที่เบียดอยู่ตรงต้นขาของตัวเองมันกำลังแข็งตัวอยู่ถามออกมาโดยไม่มีสำเนียงรังเกียจใดๆ ทำให้ศราวินสามารถพยักหน้ารับได้ด้วยความเขินอายที่น้อยลง

“มันเสียวนี่ฮะ...” เด็กหนุ่มสารภาพเสียงเบา อนิรุทธ์หัวเราะเบาๆ

“ทนนิดนะ..จะเสร็จแล้ว”

อนิรุทธ์กวาดเอาของเหลวที่คั่งค้างออกมาจนหมดและฉีดน้ำล้าง

ก้านนิ้วควานล้วงเบาๆจนแน่ใจว่าช่องทางนั้นสะอาดดีแล้วจึงค่อยๆถอนนิ้วออกมาและปิดฝักบัวลง อนิรุทธ์ลากมือมาด้านหน้า กอบกุมส่วนอ่อนไหวตรงกลางหว่างขาเรียวเอาไว้และสัมผัสมันเชื่องช้าจนเด็กน้อยของเขาต้องครางประท้วงเสียงอือในลำคอ

การถูกอุ้งมือเสียดสีกับความยาวและกระตุ้นพวงเนื้อด้านล่างด้วยปลายนิ้วทำให้ศราวินต้องเบียดกายกอดร่างสูงไว้แนบแน่น ลมหายใจเริ่มหอบอีกครั้ง ริมฝีปากเล็กเผยออ้ารับอากาศไว้พลางครางเสียงหวาน

อนิรุทธ์จัดการรูดเร้าท่อนเนื้อเล็กอีกสองสามครั้งก่อนย่อตัวคุกเข่าลงไปข้างหนึ่ง ใบหน้าของเขาอยู่ระดับเดียวกับท่อนเนื้อเล็กที่กำลังชูชันอยู่กลางลำกาย อนิรุทธ์จูบเบาๆที่ส่วนปลายสีงามแล้วครอบครองมันไว้ในริมฝีปากท่ามกลางความรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจของศราวินที่มองอย่างไม่คาดคิดว่าคนรักจะทำให้เขา

“อ๊ะ..อาจารย์..”

โพรงปากอุ่นของอนิรุทธ์สามารถกลืนกินแกนกายของศราวินเข้าไปได้หมดโดยไม่ขัดเขิน ศัลยแพทย์หนุ่มดูดริมฝีปากเบาๆและใช้ลิ้นเลียไปตามความยาวพาให้สะโพกกลมหยัดเข้าหาริมฝีปากของเขาด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้น อนิรุทธ์จึงยกมือขึ้นจับสะโพกที่ไม่อยู่สุขนั้นให้หยุดอยู่นิ่งๆและเป็นฝ่ายขยับศีรษะเพื่อถอนริมฝีปากออกก่อนกลืนกินกลับเข้าไปใหม่ แรงขยับพาความสุขสมมาให้ศราวินทุกจังหวะ

เด็กหนุ่มเลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับศีรษะของคนรักเอาไว้ขณะที่อีกมือยกขึ้นมาปิดปากตัวเองที่ส่งเสียงครางน่าอายจนดังก้องไปทั่วห้อง

อนิรุทธ์ใช้ริมฝีปากของตัวเองพาความสุขมาให้คนรักอยู่พักใหญ่ก่อนที่น้ำนมอุ่นร้อนจะไหลทะลักออกมา

“อ๊ะ..ขอโทษครับ”

ศราวินบอกพลางจะขยับสะโพกหนีแต่อนิรุทธ์กลับยึดเอวเขาไว้ก่อนใช้ลิ้นเลียเก็บกวาดให้ ศราวินมองภาพคนรักค่อยๆทำความสะอาดส่วนนั้นของเขาด้วยลิ้นแล้วก็หน้าแดงใจเต้นอย่างมีความสุขที่อีกฝ่ายไม่ได้รังเกียจอะไร

อนิรุทธ์ที่รู้สึกปวดหน่วงตรงหัวเหน่าเล็กๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองไว้แล้วยืดตัวลุกขึ้นยืนหยิบเอาฝักบัวมาเปิดล้างชำระคราบเหนียวเหนอะที่เปรอะเปื้อนอยู่ออกจากร่างกายของคนรักและตนเอง มือทั้งสองคู่บรรจงลูบไล้ฟองสบู่นุ่มไปตามผิวกายของอีกฝ่ายให้แก่กันอย่างละมุนละไม พลางแต้มจูบแก่กันทั้งที่ริมฝีปาก คางและแก้ม ซึ่งกว่าจะอาบน้ำเสร็จออกมา ริมฝีปากของศราวินก็แลกจูบกับอาจารย์ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

อนิรุทธ์หยิบเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาซับผิวกายของคนรักจนแห้งและบรรจงหยิบเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาสวมให้ ท่อนล่างของศราวินนุ่งบ็อกเซอร์ตัวสั้นสีเทาเอาไว้ อนิรุทธ์จัดการแต่งกายตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ขยุ้มเอาเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและคนรักใส่ตะกร้าถือเดินออกมาพร้อมกับจับมือคนรักเดินจูงออกมาด้วย

อาหารมื้อเช้าแบบอเมริกันเบรคฟาสต์ส่งกลิ่นหอมกรุ่นให้ชวนหิวขึ้นมาทันทีเมื่อศราวินเดินเคียงกับอนิรุทธ์ออกมาด้านนอก อาหารเช้าสำหรับสองที่ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะทานอาหารอย่างเรียบร้อยไว้ให้ อนิรุทธ์จูงให้เด็กหนุ่มไปนั่งที่เก้าอี้

“ทานไปก่อนนะ ผมจะเอาเสื้อผ้าของคุณไปเข้าเครื่องก่อน”

อนิรุทธ์บอกก่อนจูบทับกลางกระหม่อมและยกตะกร้าเดินไปอีกทาง ศราวินมองตามไปแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุขก่อนยกแก้วนมอุ่นขึ้นมาจิบดื่ม ไม่นานนักอนิรุทธ์ก็เดินกลับมาร่วมวงทานอาหารเช้าด้วย ศราวินรู้สึกว่ามันเป็นอาหารเช้าที่เขาเจริญอาหารที่สุดในรอบหลายปีเลยทีเดียว

-TBC-

กลับจากสงกรานต์กันหรือยังคะ คิดถึงอาจารย์หมอกับน้องซันกันบ้างไหมเอ่ยยยย

[nunnan]

อ๊ากกกกก  ซันโดนกินแล้วววว  หวานกันจริงงงง 

[kongxinya]

จิ้มเป็ด

 
น้องซันกะอาจารย์มาแล้วววววว 

เอ่อออ น้องซันนู๋ร้อนแรงมากนะลูก แล้วอย่างงี้อาจารย์จะหนีไปไหนพ้น
 ชอบ ชอบ   

รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[ณ ที่เดิม™]

ในที่สุดก็ลงเอยกันเสียที ศราวินน่ารักอ่า 

[BeeRY]

ทั้งอ่อนหวานแล้วก็อ่อนโยนมากเลยนะคะเนี่ย แอร๊ยย เขินอ่า
หวานๆอย่างนี้ตลอดไปเลยน้า 

[akiko]

หวานมากๆๆ หวังว่าจะเป็นอย่างนี้ไม่เปลี่ยนนะ 

[raluf]

น้องซันร้อนแรงมาก พี่ตามอารมณ์ไม่ทัน เมื่อวานยังร้องไห้แทบแย่ ตกดึกฟินบอกรักกัน เช้าวันรุ่งขึ้นแนบชิดกันเลย ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนอดคิดไม่ได้ว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรสำหรับความรักของทั้งคู่ อาจารย์น่ารักมากประคับประคองคนรักสุดๆ ขอให้ทั้งคู่ก้าวผ่านเรื่องราวต่างๆที่จะพัดพาเข้ามานะคะ

[patee]

 

[xeruoh]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
TT แค่หน้าแรกก็ทำจิตตกละ
อ่านผ่าน ๆ ฮืออ สงสารซันอ่ะ

เรื่องนี้เป็นแนวที่ไม่เคยอ่านเลย
ต้องทำใจก่อนอ่านนิดนึง
จิตตกมากอ่ะ 

[blanchet]

อ่อนโยนสุดๆ อาจารย์น่ารักมากๆเลย เป็นคนอบอุ่นชะมัด
ซันก็น่ารักมาก ตอนนี้หว๊านหวาน อย่าให้มีอะไรมาพรากกันอีกเลยนะะ

[sang som]

น่ารักจัง. หวังว่ามาม่าคงไม่เผ็ดร้อนจนน้ำตาไหลผากๆนะ

[quiicheh.]

หวานกันได้สักที ขอวหวานนานๆนะคะ
ชอบกำลังขาดแคลนน้ำตาล5555555555555555
คือทำไมซันน่ารักจัง อาจารย์คงไม่ปล่อยง่ายๆอะ
อย่างไรก้ตามก็ยังคงเม้นเหมือนเดิมว่า
ให้จบแฮปปี้เอนดิ้งและไม่ต้องเหมือน40ปีที่แล้วนะคะ
แค่คิดก็เศร้าแล้ว:'(

[Windyne]

เป็น NC ที่ต่างไปจากเรื่องอื่น ๆ นะคะ แม้ตัวละครจะคิดเยอะ แต่หวานมาก ชอบ ๆๆๆ

อย่าให้ลงเอยแบบสองคนนั้นเมื่อสี่สิบปีก่อนเลยนะ

[sukie_moo]

  อาจารย์อ่อนโยนมากๆ

[kongxinya]

คิดถึงน้องซันกะอาจารย์   

[zynestras]

ตอนที่4

“เป็นหมอนี่ดูเหนื่อยจังเลยนะฮะ”

เสียงที่เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบทำให้อนิรุทธ์ที่นั่งดูเอกสารที่หอบเอากลับมาด้วยเมื่อคืนต้องเงยหน้าขึ้นมา คนที่นอนเอาขากับศีรษะพาดพนักเก้าอี้โซฟาตัวใกล้กันกำลังมองมาที่เขา แววตาบ่งบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เด็กน้อยของเขากำลังบ่นออกมาไม่ใช่ตัวเองแต่เป็นเขา

“วันหยุดทั้งทีแต่ต้องมานั่งอ่านเอกสารอีกเป็นกองเลย”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่บนตักของตัวเองก็ตำรวจแพทย์เล่มใหญ่ที่เลือกหยิบมาจากชั้นหนังสือของอนิรุทธ์วางเปิดกางอยู่

“ความสุขน่ะหมอ...มันไม่ทำให้รู้สึกเหนื่อยหรอก”

อนิรุทธ์บอกพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น หากมองลึกลงไปในแววตาคู่คมก็จะเห็นความมุ่งมั่นที่จะใช้วิชาชีพของตนช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันอย่างจริงใจหาใช่ทำไปเพราะมันเป็นหน้าที่หรือจำเป็นต้องทำเลยสักนิด ศราวินอมยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพราะรู้ดีในคำพูดนั้น

ตัวเขาเองก็มีความสุขกับการที่จะใฝ่หาความรู้เพิ่มพูนให้กับตัวเอง และคิดว่าการเลือกเดินในทางที่ยากลำบากอย่างการเรียนแพทย์คือสิ่งที่ตัวเองคิดถูกต้องที่สุด ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ศราวินจะทดท้อหรือเหน็ดเหนื่อย แต่กลับรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ต้องเจออุปสรรคที่ยากลำบากในเส้นทางนี้

“หมอเบื่อหรือเปล่า?..”

อนิรุทธ์วางแฟ้มเอกสารในมือลงแล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กที่แหงนมองกลับมาอีกครั้ง ศราวินยิ้มเต็มแก้มให้พลางส่ายหน้าไปมา

“ไม่ฮะ...แต่เริ่มจะง่วงแล้ว”

อากาศที่เย็นสบายกำลังดีพาให้ความรู้สึกง่วงมันก้าวมาเยือนได้โดยง่าย ดวงตาที่ดูฉ่ำปรอยตามประสาเด็กที่กำลังง่วงทำให้อนิรุทธ์ต้องยกมือขึ้นมาตบเบาๆลงที่โซฟาตัวที่เขานั่งอยู่

“งั้นมานอนตรงนี้สิ” โซฟาที่อนิรุทธ์นั่งอยู่เป็นโซฟารูปตัวแอลที่สามารถจะนอนเหยียดขาได้ ศราวินพยักหน้าก่อนจะจัดการปิดหนังสือบนตักของตัวเองลงโดยไม่ลืมจะเอาริบบิ้นที่ติดอยู่กับตัวหนังสือคั่นเอาไว้ก่อนย้ายตัวเองมานั่งลงที่โซฟาข้างอนิรุทธ์

“ถ้าอาจารย์ทำงานเสร็จแล้วปลุกผมนะฮะ...”

เด็กหนุ่มบอกก่อนเอนตัวลงนอนโดยใช้หมอนที่วางอยู่หนุนศีรษะไว้ เขาเอนซบกับต้นขาของอนิรุทธ์แต่ไม่ทิ้งน้ำหนักลงไปทับ อนิรุทธ์ยิ้มจางๆแล้วก้มลงไปจูบเบาๆที่ขมับอย่างอ่อนโยนก่อนหันมานั่งทำงานต่อโดยหันไปลูบกลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อยที่หลับอยู่ข้างๆเป็นครั้งคราว

 

งานของอนิรุทธ์เสร็จไวกว่าที่คิด ส่วนหนึ่งคือเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างๆเป็นแรงจูงใจให้รีบทำงานก็เป็นได้ อนิรุทธ์ยิ้มอย่างมีความสุขขณะมองไปยังคนที่กำลังหลับอยู่ เขาปิดแฟ้มงานอันสุดท้ายลงและขยับลุกขึ้นรวมเอาแฟ้มทั้งหลายเดินไปใส่ไว้ในกล่อง พอดีกับที่เด็กน้อยของเขางัวเงียตื่นขึ้นมา

“งานเสร็จแล้วหรอฮะ?”

“อืม”

อนิรุทธ์วางแฟ้มเข้าที่เสร็จแล้วก็เดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นมานั่งตาปรอยอยู่ พอเขาทรุดนั่งลงบนโซฟาข้างกัน เด็กน้อยของเขาก็ขยับเอนหัวมาพิงกับไหล่และกอดเอวเขาไว้

“หมออยากออกไปเที่ยวหรือเปล่า?”

ถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วงกลัวว่าเด็กน้อยจะเบื่อที่ต้องอยู่อุดอู้แต่ในห้องไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นผ่อนคลายทั้งๆที่เป็นวันหยุดแท้ๆ

แต่คนถูกถามกลับส่ายหน้าไปมาอยู่กับไหล่ของเขา

“ก็ไม่ได้นึกอยากไปไหนฮะ..ได้อยู่กับอาจารย์ทั้งที ซันไม่อยากไปไหนหรอก”

อนิรุทธ์ยิ้มให้กับความขี้อ้อนของคนรัก เขาโอบมือลงกับเอวบางแล้วกดจูบที่กลางกระหม่อม โดยไม่รู้ว่าศราวินนั้นชอบมากแค่ไหนกับการแสดงความรักอันอ่อนโยนนี้

“งั้นดูหนังกันไหม...แต่ผมไม่มีการ์ตูนให้หมอดูหรอกนะ”

ท้ายประโยคลงด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเล็กๆพาให้ศราวินนึกขำ แต่ก็ดีใจที่อีกฝ่ายยังจำได้ว่าเขาชอบดูการ์ตูน

“แล้วอาจารย์ชอบดูหนังแนวไหนหรอฮะ?”

“อืม..ผมก็ชอบดูหลายแนวด้วยสิ..ยังไงคุณลองไปเลือกดูเองเลยดีไหมว่าอยากดูเรื่องอะไร”

ศราวินพยักหน้างึกงักก่อนลุกขึ้นตามแรงจูงของคนรักไปที่ชั้นดีวีดีที่จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ศราวินมองกวาดตาดูแล้วก็พบว่าบนชั้นมีหนังมากมายหลายประเภททั้งแอคชั่น แฟนตาซี ทริลเลอร์ สยองขวัญ คอมเมดี้และโรแมนติค อย่างหลังทำให้ศราวินประหลาดใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าอาจารย์ของเขาจะดูหนังประเภทนี้ด้วย

“หนังเยอะจังเลยนะฮะ”

“ผมไม่ค่อยมีเวลาไปดูในโรงน่ะ”

ศราวินพยักหน้างึกงักอีกครั้งอย่างเข้าใจ เด็กหนุ่มไล่นิ้วไปตามสันกล่องดีวีดีก่อนหยุดลงที่เรื่อง The Terminal ที่หน้าปกเป็นรูปทอมแฮ้งค์กำลังถือกระเป๋าเสื้อผ้ายืนอยู่โดยมืออีกข้างถือเสื้อโค้ทสีเดียวกับสูทที่สวม พอดึงกล่องออกมาศราวินก็ต้องยิ้มให้กับคำโปรยของเรื่อง

Life is waiting

"ผมเคยอยากหาดูอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่ได้ดูสักที" เด็กหนุ่มบอกแล้วยิ้มเต็มแก้มอย่างน่ารัก

"ชอบทอมแฮ้งค์หรอหมอ?" เป็นอีกครั้งที่ศีรษะเล็กผงกไปมา

"ครับ ชอบตั้งแต่ดูดาวินชี่โค้ดส์ เขาเล่นเก่งดี รู้สึกเหมือนเป็นแลงดอนตัวจริง"

"แต่เรื่องนี้ลุคต่างจากเรื่องนั้นเยอะเลยนะ" อนิรุทธ์ถามออกไปอย่างไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มจะอยากดูเรื่องนี้เพราะแฮ้งค์ที่รับบทนาวอสกี้ในเรื่องดูแตกต่างจากบทแลงดอนอย่างสุดขั้ว อนิรุทธ์ไม่แน่ใจนักว่าเด็กน้อยของเขาจัดอยู่ในประเภทคนที่ชื่นชอบตัวละครหรือตัวผู้แสดงมากกว่ากัน

"ผมชอบการแสดงของเขาน่ะครับ" ศราวินบอกพร้อมยิ้มกว้างยื่นกล่องดีวีดีให้อาจารย์ทั้งสองมือ

"แล้วมีชอบใครอีกหรือเปล่า?" อนิรุทธ์ถามอย่างต้องการรู้ความชื่นชอบของคนรัก

"อืม..ผมชอบเรนเนอร์กับครูซครับ" เด็กหนุ่มบอกไปตามตรงก่อนเอ่ยต่อ

"ชอบดูเวลาเรนเนอร์เล่นบทบู๊อย่างใน bournce legacy ก็ดูเท่ห์ดี ร้ายใจร้อนแบบในThe Town ก็มีสเน่ห์ อย่างใน 28 weeks later ก็ชอบ แต่เสียดายไม่น่าตายเลย" ท้ายประโยคบอกด้วยน้ำเสียงเสียดายที่คนโปรดของตัวเองเสียชีวิตได้เป็นอย่างดี

"ชอบทั้งเรนเนอร์กับครูซแบบนี้คงไม่พลาดโกส์ทโปรโตคอลสินะ"

เด็กน้อยของเขายิ้มเต็มแก้มพยักหน้ารับด้วยสีหน้าภูมิใจ

"ตอนเข้าโรงก็ไปดูมาสองรอบ พอออกดีวีดีก็ซื้อเก็บ ดูมาเป็นสิบๆรอบจนจำได้ทุกฉากแล้ว"

อนิรุทธ์ฟังแล้วก็อดเอ็นดูเด็กที่แสดงออกตรงไปตรงมาไม่ได้ ชอบอะไรก็ดูมันซ้ำๆให้สมกับความชอบ ผิดกับเขาที่ไม่ค่อยได้ดูซ้ำบ่อยนัก อาจเป็นเพราะไม่มีเวลาด้วยที่ไม่อำนวยให้ทำเช่นนั้น

"แล้วครูซล่ะ คุณเริ่มชอบเมื่อไหร่?"

"วัลคีรีน่ะฮะ"

ศราวินบอกพลางทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาตรงจุดเดิม ขณะที่อนิรุทธ์เดินไปรูดม่านปิด ในทีวีจอใหญ่ก็เริ่มฉายไตเติ้ล

"อ่อ สตอฟเฟนเบิร์กสินะ"

ศราวินเลิกคิ้วก่อนยิ้มออกมาระหว่างที่อนิรุทธ์หยิบรีโมตมากดเล่นหนัง

"อาจารย์ดูเหมือนกันสินะฮะ"

อนิรุทธ์พยักหน้าก่อนนั่งลงข้างๆ

"อืม ผมว่าเรื่องนี้สร้างได้ดีเลยล่ะ แถมยังเอาเค้าโครงมาจากเรื่องจริงด้วยเลยชอบ ยังมีแผ่นเก็บไว้เลย แต่ก็ยังไม่มีเวลาหยิบมาดูซ้ำ"

ศราวินอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ชั้นดีวีดีนั่นแล้วนึกสงสัยว่าเจ้ากล่องที่เรียงรายอยู่ในชั้นนั้นอาจารย์ของเขาได้ดูจนหมดแล้วหรือยัง แต่พอจะถามออกไป หนังในจอก็เริ่มเล่นแล้ว ศราวินจึงหันไปให้ความสนใจกับมัน ศีรษะของเขาเอนซบไหล่คนรักไว้

อนิรุทธ์ยิ้มจางๆและขยับมือเลื่อนมาโอบเด็กน้อยของเขาเอาไว้

เด็กน้อยของอนิรุทธ์ดูจะอารมณ์ดีไม่น้อยที่ได้ดูหนังที่อยากดู เสียงหัวเราะอย่างสดใสดังขึ้นหลายครั้งและขำจนตัวงอเมื่อตัวพระเอกนาวอร์สกี้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำของสนามบินกับตอนที่ปีนขึ้นไปบนกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้วจ้องไปที่กล้องวงจรปิดนิรภัยที่ดิกสันคอนโทรลมันให้เฝ้าดูตัวเองอยู่แล้วไปเคาะกล้องพร้อมกับพูดใส่ว่า I Wait ซ้ำไปซ้ำมา

“เป็นคนที่มีความอดทนดีจังเลยนะฮะ ถ้าเป็นผมคงลงไปร้องดิ้นงอแงกับพื้นแล้วบอกว่าผมจะเข้านิวยอร์กๆแล้วแน่ๆ”

อนิรุทธ์อดหัวเราะตามคำพูดของคนข้างกายไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาขำตัวนาวอร์สกี้ แต่เขากำลังนึกภาพเด็กน้อยของเขาลงไปงอแงอยู่กับพื้นต่างหาก ทั้งสองคนดูหนังตรงหน้ากันต่อไปจนกระทั่งจบ ศราวินก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“นาวอร์สกี้เขาก็เป็นคนเก่งจังนะฮะ อยู่ในแอร์พอร์ตมาเกือบปีได้ยังไงกัน”

“คนเราขอแค่มีความอดทนแล้วก็สติมากพอ ต่อให้เจอกับสถานการณ์แบบไหนก็สามารถเอาตัวรอดได้ทั้งนั้นแหละหมอ” คำบอกของเขาทำให้ศราวินต้องยันตัวลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าแล้วมองหน้าเขา สีหน้าสงสัยราวกับเด็กตัวเล็กๆที่กำลังมีเรื่องค้างคาใจ

“เป็นอาจารย์จะอยู่ไหวหรอฮะ ไม่มีคนไข้ไม่มีOR[1]ไม่มีนักเรียนให้สอนเกือบปีเลยนะฮะ” พูดแล้วก็หัวเราะคิกคักแล้วทิ้งตัวลงมาซบอกคนรักก่อนพูด

“ซันแน่ใจว่าอาจารย์ของซันต้องทนไม่ไหวแน่ๆ เหงามือตายเลยไม่ได้ผ่าตัด” อนิรุทธ์คลี่ยิ้มบนริมฝีปากแล้วลูบศีรษะของคนรักที่ซบอยู่กับอกก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“แต่ถ้ามีคุณอยู่ด้วย..ผมอยู่ได้นะ..”

คราวนี้เด็กน้อยของเขาเงียบกริบไม่ตอบอะไร แต่จังหวะหัวใจเต้นเร็วจนเขารู้สึกได้ พาให้พอเดาได้ว่าที่เงียบไปก็คงเพราะเขินอยู่นั่นเอง

“หมอ..หัวใจคุณเต้นแรงมากเลย กำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้นหรือ?”

อนิรุทธ์แกล้งเย้าถามขณะลูบกลุ่มผมนุ่มไปด้วย เด็กน้อยซุกหน้าลงกับอกของเขาแน่นขึ้นก่อนอุบอิบบอกเสียงเบาอย่างสารภาพ

“กำลังคิดอยู่ว่าถ้าอาจารย์พูดหวานๆแบบนี้บ่อยๆ ผมต้องเป็นเบาหวานเข้าสักวัน”

อนิรุทธ์หัวเราะในลำคอกับคำพูดน่ารักนั้น ศราวินที่นอนอิงอกฟังอยู่ก็นึกรักในเสียงหัวเราะของคนรัก

"แล้วไม่ชอบฟังหรือ?"

"ชอบสิฮะ แล้วก็อยากฟังอีก พูดให้ซันฟังอีกนะฮะ"

เด็กหนุ่มเอ่ยอ้อนแล้วแหงนหน้าไปจูบเบาๆที่ปลายคางของอาจารย์ ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข

อนิรุทธ์จูบทับเปลือกตาแล้วโอบมือลงมากอดเอวคนที่นอนทับตัวเองอยู่

"แต่...ซันอยากทำมากกว่าจูบนี่ฮะ"

ศราวินบอกแล้วทำท่าเขิน แก้มร้อนผ่าวไปหมดจนต้องซ่อนหน้าไว้กับบ่าของอาจารย์

หัวใจมันเต้นแรงไม่ยอมหยุด

"หมออยากทำอะไรล่ะ?" อนิรุทธ์ถามออกมาแต่ในใจกลับรู้คำตอบแล้ว

"อยาก..ทำแบบเมื่อเช้า"

เด็กน้อยของอาจารย์สารภาพอย่างเขินๆ ไออุ่นที่โอบกอดไว้ ศราวินอยากได้มากกว่านี้ อยากให้อาจารย์สัมผัสแตะต้องตัวเองด้วยความรักอีก

"แต่คุณไหวหรอ?" ใช่ว่าเด็กน้อยจะต้องการอยู่คนเดียว อนิรุทธ์เองก็ต้องการร่างหอนกรุ่นที่ทิ้งน้ำหนักกายทับอยู่บนตัวของเขาด้วยเช่นกัน แต่ก็ยังคงนึกถึงสวัสดิภาพของคนรักที่เพิ่งเคยผ่านสมรภูมิรักเป็นครั้งแรก

"ไหวฮะ"

ศราวินบอกแล้วยันกายขึ้นมานั่งคร่อมตักอาจารย์เอาไว้ สองมือประกบแก้มให้อนิรุทธ์เงยหน้าขึ้นก่อนเบียดริมฝีปากลงมาประกบ คลอเคลียอ้อยอิ่ง สลับกับงับกลีบปากของอนิรุทธ์อย่างซุนซน

"รักซันนะฮะอาจารย์"

เด็กน้อยที่ตอนนี้กลายร่างเป็นแมวน้อยแสนยั่วช่างคลอเคลียเอ่ยกระซิบก่อนกดจูบที่มุมปากและผละหน้ามาแลบลิ้นเลียกลีบปากตัวเองเบาๆ มือเล็กซุกซนวางคลึงกับตักของอนิรุทธ์

“ถ้าพรุ่งนี้คุณไปราวน์ไม่ไหวก็อย่ามาโทษผมนะ”

ศราวินหัวเราะคิกคักแล้วยิ้มหวาน

“ถ้าซันไปราวน์ไม่ไหว อาจารย์ก็อย่าดุซันน้า”

อ้อนกันด้วยเสียงหวานขนาดนี้ อนิรุทธ์อยากจะถามนักว่าคิดว่าเขาจะใจร้ายดุได้ลงคอเชียวหรือ แต่ก็เก็บคำถามที่แสนเอ็นดูนั้นไว้ในใจเพราะในตอนนี้ดูเหมือนเด็กน้อยช่างซุกซนของเขาปรารถนาที่จะทำอย่างอื่นเสียมากกว่ามานั่งตอบคำถามกันไปมา

ศราวินของเขากำลังลูบมือขึ้นมาตามแผ่นอกแล้วสอดแขนโอบรอดคอเขาเอาไว้ รอยยิ้มน่ารักระคนเชิญชวนวาดอยู่บนใบหน้าอย่างมีเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลง

อนิรุทธ์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าตัวเองนั้นจะมาลงเอยกับเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเป็นสิบปีแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะขำตัวเอง

ใครๆที่ได้รู้จักเขาต่างก็เคยพูดว่าสักวันเขาคงลงเอยกับแพทย์หญิงที่เก่งทัดเทียมกัน เอางานเอาการและเป็นผู้ใหญ่พอที่จะเข้าใจในความบ้างานของเขาหรือไม่คนไข้สาวสักคนที่รอดตายด้วยฝีมือการผ่าตัดของเขาและสำนึกในความเป็นแพทย์มือหนึ่งของเขาจนยอมให้คนรักเห็นงานสำคัญกว่าตัวเองได้

แต่ใครเลยจะคิดว่าเขาจะตกลงปลงใจที่จะรักกับนักเรียนแพทย์ตัวน้อยแสนขี้อ้อนคนนี้

แม้แต่ตัวอนิรุทธ์เองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเช่นกัน

แต่ความต่างนี้เองล่ะมั้ง ที่พาให้มาลงเอยกันได้

“ขำอะไรหรอฮะ?”

ศราวินถามแล้วแกล้งทำแก้มพอง คนที่มองเลยยกมือขึ้นมาแนบแก้มเขาไว้ ศราวินเอียงซบมืออุ่นและยกมือตัวเองมาจับมือนั้นไว้ด้วย

“ก็แค่นึกถึงคำที่คนอื่นพูดไว้เท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก”

ศราวินเลิกคิ้วก่อนดึงมือของอนิรุทธ์ออกจากแก้ม เด็กหนุ่มใช้สองมือจับมืออนิรุทธ์ข้างนั้นเอาไว้แล้วเขย่าไปมา พลางทำหน้ามุ่ยใส่ แววตาดูคล้ายคนที่กำลังตั้งแง่งอน

“ไม่ได้นะ..อยู่กับซันก็ต้องคิดถึงแต่ซันสิฮะ”

แล้วเด็กหนุ่มก็คลี่ยิ้มหวานและยกมือของอนิรุทธ์ขึ้นมาแนบแก้มตัวเองอีกทั้งก่อนถามด้วยเสียงหวานพอๆกับแววตา

“ถ้าซันบอกแบบนี้จะดูเอาแต่ใจไปหรือเปล่าฮะ?”

อนิรุทธ์พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา ทั้งที่แอบคิดว่าเด็กหนุ่มน่าจะโมโหหรืองอนที่เขาบอกอย่างนั้น แต่ศราวินกลับหัวเราะเสียงใส

“แล้วก็ดูน่ารำคาญด้วยเนอะ อย่าห่วงเลยฮะ ซันไม่พูดแบบนั้นหรอก อาจารย์จะคิดถึงคนอื่นตอนอยู่กับซันก็ได้ แต่อย่าคิดนอกใจซันนะ” เด็กหนุ่มยิ้มหวานอีกครั้งจนตาหยีก่อนจิ้มนิ้วลงกับอกซ้ายของคนรัก

“ตรงนี้ห้ามคิดถึงคนอื่นนะฮะ”

“เป็นคำสั่งอย่างนั้นหรือ?”

อนิรุทธ์แกล้งถามเสียงขรึมพลางเลิกคิ้ว ศราวินส่ายหน้าไปมาจนเรือนผมสีคาราเมลมันสะบัดเคลียไหล่ของตัวเอง

“เป็นคำขอร้องต่างหาก”

ช่างเป็นคำขอร้องที่น่ารักเสียเหลือเกินสำหรับคนฟัง อนิรุทธ์หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เขารวบกอดร่างเล็กที่ทำให้เขารู้สึกหลงรักเพิ่มมากขึ้นในทุกๆนาทีเข้ามากอดแนบอก

"หมอ..ผมรักคุณจังเลย"

คำรักที่บอกอยู่ข้างหูมันแสนหวาน ศราวินได้ยินมันอย่างชัดเจนแต่ก็อดไม่ได้ที่อยากจะฟังอีก

"อาจารย์ว่าอะไรนะฮะ ซันได้ยินไม่ชัด"

เด็กเจ้าเล่ห์ถามแล้ว กลั้นยิ้มไว้เต็มแกล้งพลางซุกหน้าไว้กับอกของอาจารย์

"ผมบอกว่าคุณเป็นเด็กดื้อจอมเจ้าเล่ห์น่ะ"

อนิรุทธ์แกล้งบอกเสียงขรึมก่อนจะหัวเราะออกมาทันทีที่คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาทำหน้ามุ่ยใส่เขา

"อาจารย์อ่ะ! เมื่อกี้ไม่ได้พูดแบบนี้ซะหน่อย"

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาชกอกกว้างเบาๆสองสามครั้งก่อนทำหน้างอนในแบบที่ถ้าเป็นเด็กผู้ชายคนอื่นทำก็คงดูน่ารำคาญ แต่เพราะเป็นศราวิน อนิรุทธ์จึงอดรู้สึกเอ็นดูแกมมันเขี้ยวในแก้มยุ้ยขาวๆนี้ไม่ได้

แต่คนงอนก็ต้องเก็กหลุดแล้วขำออกมาแทน ศราวินยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้หยอกล้อกับอาจารย์ที่ตนแอบรักมาเป็นเดือน ทั้งหมดมันดูราวกับเป็นความฝันที่แสนสุขสำหรับเขา

"ผมชอบรอยยิ้มแบบนี้ของหมอจัง"

อนิรุทธ์บอกแล้วลูบแก้มคนที่คร่อมตักตนเองอยู่ รอยยิ้มสดใสที่แสนจะมีชีวิตชีวาที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ ศราวินยิ้มกว้างขึ้นเมื่อคนรักพูดเช่นนั้น

"อย่างนั้นซันจะยิ้มให้อาจารย์แบบนี้ทุกวันเลย ไม่สิตลอดเวลาเลยดีไหมฮะ?"

อนิรุทธ์ยกยิ้มตามบ้างก่อนจะพยักหน้าและเลื่อนมือจากแก้มใสไปยังท้ายทอยประคองให้เด็กหนุ่มเลื่อนใบหน้ามาแนบจูบกับปากของเขา
จูบที่ทำเพียงแตะสัมผัสกันแผ่วเบาแต่รับรสหวานลงไปถึงกลางใจ แววตาแห่งความรักสอดประสานมองกันยามผละริมฝีปากออก ก่อนที่ศราวินจะโอบแขนกอดรอบคอของอาจารย์และกดริมฝีปากของตนกลับไปจูบอีกครั้ง

อนิรุทธ์ยังคงประคองท้ายทอยเล็กไว้ขณะสอนให้เด็กน้อยรู้จักกับจูบที่แสนเร่าร้อน ส่วนมืออีกข้างนั้นเลื่อนลงไปลูบเบาๆโคนขาเนียนซึ่งโผล่พ้นชายขาบ็อกเซอร์ตัวสั้นที่ศราวินสวมอยู่

"ไปที่เตียงดีไหม?"

อนิรุทธ์ถามเมื่อรู้สึกถึงอาการตื่นตัวของร่างน้อยบนตักที่เบียดดันกับท้องน้อยของเขา ศราวินที่ตาฉ่ำปรอย ริมฝีปากเผยออ้าหอบหายใจเล็กๆเพราะตกอยู่ในห้วงอารมณ์รักก็พยักหน้าทันที

อนิรุทธ์ช้อนต้นขาของเด็กหนุ่มให้เกี่ยวเอวตนเองไว้ เขาออกแรงอุ้มร่างเล็กขึ้นจากโซฟาทั้งที่ริมฝีปากยังคงคลอเคลียกันอยู่
อนิรุทธ์ออกจะแปลกประหลาดใจกับตัวเองไม่น้อยที่อารมณ์รักถูกจุดติดขึ้นมาอย่างง่ายดายชนิดที่ว่าไม่ต้องการผละห่างจากการซับความหวานจากเด็กน้อยของเขาเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที

(ต่อ)

[zynestras]

ดั่งกับศราวินนั้นเป็นดอกไม้ดอกสวยแสนบริสุทธิ์ที่คอยผลิตน้ำหวานหอมจรุงใจมายั่วเย้าภมรหนุ่มอย่างเขาและหุบกลีบดอกขังเขาเอาไว้ไม่ให้จากไปไหนก็ว่าได้

แต่เพราะหลงรักไปแล้วจนหมดใจ ต่อให้ต้องอยู่ในกับดักหอมหวานนี้ตลอดไปก็ยินยอม

อนิรุทธ์คิดเช่นนั้นขณะวางร่างของศราวินลงกับพื้นเตียงนุ่ม

"อาจารย์.." เสียงเรียกแสนหวานกับรอยยิ้มน่ารักถูกส่งมา

อนิรุทธ์โน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากนั้นขณะก้าวขึ้นเตียงตามมา แลกลิ้นจูบกันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่อนิรุทธ์จะเลื่อนหน้ามาจูบที่ปลายคางและแนวกรามที่เรียวได้รูปก่อนไถลไปพรมจูบที่ช่วงคอขาว หยอกเย้าสลับกับงับปลายติ่งหูเบาๆจนศราวินต้องย่นคอด้วยความสยิวก่อนหัวเราะคิกคักออกมา

อนิรุทธ์บรรจงสัมผัสร่างนุ่มในอ้อมแขนอย่างไม่เร่งร้อนด้วยความต้องการที่จะให้การทำรักในครั้งนี้เป็นแบบค่อยๆสัมผัสซึ่งกันและกันให้ลึกซึ้ง และดูเหมือนเด็กน้อยของเขาเองก็ปรารถนาแบบนั้นเช่นเดียวกันจึงปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเป็นฝ่ายนำโดยไม่เร่งเร้า

ก้านนิ้วยาวลูบลงตั้งแต่ลาดไหล่เล็กมาตามปกคอเสื้อเชิ้ตขาว ปลายจมูกโด่งก็ไล่ซุกซนหอมผิวกายนุ่มมาตามซอกคอพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเม็ดเล็กออกจากสาบเสื้อช้าๆทีละเม็ด อนิรุทธ์แนบริมฝีปากลงกับลำคอของคนรัก ดูดดึงเบาๆจนมันเป็นร่องรอยของความรักอย่างอดใจไว้ไม่ไหวและเป็นครั้งแรกที่เขาฝากฝังรอยจูบไว้บนเรือนร่างคนอื่นอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

รอยคิสมาร์คสีกุหลาบประดับอยู่บนเนื้อนวลขาวอย่างน่ามอง อนิรุทธ์ใช้ลิ้นของตัวเองเลียรอยรักนั้นเบาๆก่อนแนบริมฝีปากลงไปกระทำซ้ำที่จุดข้างๆกัน ขณะเดียวกันนั้นก้านนิ้วยาวก็แหวกสาบเสื้อที่ถูกปลดกระดุมไปครึ่งหนึ่งให้หลุดร่วงจากไหล่เล็กด้านซ้าย เพียงปลายนิ้วสะกิดเข้าที่ยอดอกสีชมพูแดง เด็กน้อยของอนิรุทธ์ก็ครางเบาๆ

“อือ..”

สองขาเรียวขาวขยับไปมาอยู่ใต้ร่างของอนิรุทธ์ ศัลยแพทย์หนุ่มจึงเลื่อนมือที่สะกิดยอดอกของคนรักลงไปลูบขาเนียนนั้นขึ้นมาเรื่อยๆจากข้อเข่าจนกระทั่งถึงขอบสะโพก ปลายนิ้วไล้มาตามขอบบ็อกเซอร์ตัวเล็กและวางอุ้งมือทาบลงกับสิ่งที่หลบซ่อนอยู่ด้านใน

การถูกสัมผัสโดยมีผืนผ้าขวางกั้นเอาไว้ทำให้ยิ่งรู้สึกมาเสียกว่าการถูกสัมผัสโดยตรง สะโพกของศราวินบิดเร้าอยู่แนบชิดกับมือของอนิรุทธ์ เด็กน้อยหอบหายใจเข้าปอดแล้วยกมือขึ้นมากอดกายอุ่นไว้ อนิรุทธ์เลื่อนศีรษะจากลำคอขาวลงต่ำไปยังยอดอกแดงที่ชูชันรับสัมผัสจากปลายนิ้วของเขาเมื่อสักครู่ ริมฝีปากอุ่นครอบครองมันไว้ จูบมันเบาๆพร้อมกับไล้เลียมันเชื่องช้า กระตุ้นเร้าให้อารมณ์มันโหมพัดขึ้นมาและใช้มืออีกข้างยกขึ้นมาลูบไล้อกอีกข้างที่ยังคงถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อ

“อะ..อือ..” ศราวินที่เสียวซ่านเพราะถูกกระตุ้นเร้าในจุดรวมอารมณ์ทั้งสามอดไม่ได้ที่จะครางเสียงเบาออกมาจากลำคอ เด็กหนุ่มยกขาขึ้นมาเกี่ยวขาของคนรักเอาไว้ พยายามถูไถสิ่งที่รุ่มร้อนเข้ากับกลางลำกายของอนิรุทธ์เพื่อระบายอารมณ์ที่มันลงไปอัดรวมกันอยู่

"อะ..อาจารย์...อือ...เสียวจัง" เสียงเล็กร้องคราง สะโพกกลมก็ยกเบียดส่วรอ่อนไกวกับสิ่งแข็งร้อนที่กดทับลงมา มือของอนิรุทธ์ผละออกเพื่อเบียดกายแนบชิดลงกลางหว่างขาของเด็กช่างยั่ว มือข้างนั้นเลื่อนลูบไปตามสัดส่วนโค้งมนและลูบไล้บั้นท้ายอิ่มสวยไว้ กลีบปากบดเบียดจนยอดอกของศราวินแข็งรัดตัวยกนูนไม่แพ้ส่วนอ่อนไหวกลางลำกาย อนิรุทธ์ขบฟันลงเบาๆอย่างมันเขี้ยวแล้วเลื่อนริมฝีกปากไปยังกลางอก เขาประทับจูบเนิ่นนานก่อนทิ้งรอยคิสมาร์คไว้อีกรอบก่อนใช้ฟันขบกับสาบเสื้อด้านขวาของศราวินและดึงมันให้เผยอัญมณีเม็ดเล็กสีสวยอีกด้าน

เนื้อนวลของศราวินมันทั้งขาวสวยและนวลนุ่ม สรีระโค้งมนบอบบางจนดูน่าสัมผัสน่าแตะต้องน่าพิสมัยไปเสียทุกส่วน อนิรุทธ์มองอย่างหลงใหลก่อนก้มลงไปจูบที่ค้างลำคอของเด็กหนุ่ม เขาไล้ริมฝีปากลงมาถึงอกขวาและดูดดึงเล่นลิ้นกับมันอย่างเป็นจังหวะจนแข็งตัวงดงามไม้แพ้อีกด้านที่รับสัมผัสจากปากของเขาไปแล้วก่อนหน้า

เพราะคราวนี้สามารถควบคุมอารมณ์รักได้ดีกว่าคราวก่อน อนิรุทธ์จึงค่อยๆสัมผัสและจดจำประสาทการตอบสนองทุกอย่างของเด็กหนุ่มเอาไว้ สิ่งใดที่ศราวินชอบ สิ่งใดที่ไม่ชอบ อนิรุทธ์ปรารถนาจะรู้ทุกสิ่ง เขาเก็บทุกรายละเอียดที่เด็กหนุ่มตอบรับสัมผัสของเขาเอาไว้ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงต่ำ พรมจูบไปทั่วหน้าท้องแบนราบและต่ำลงไปใต้สะดือ อนิรุทธ์เวียนจูบเล้าโลมและตีตราความเป็นเจ้าของไว้ทั่วผิวขาวบริเวณท้องน้อยที่แสนน่ารักสลับกับไล้เลียรอบสะดือเล็กพลางแหย่ลิ้นลงหยอกในบางจังหวะ ทำเอาคนถูกกระทำต้องบิดเร้าตัว ศราวินหัวเราะคิกคักพลางเอ่ยเสียงกระเส่า

"อื้อ..จั๊กจี๋ฮะอาจารย์ อือออ"

"แล้วชอบหรือเปล่า?" เสียงทุ้มถามทั้งที่ริมฝีปากยังซุกไซร้อยู่กับท้องน้อย ศราวินที่บิดเร้าอยู่ข้างใต้พยักหน้ารับพลางเผยอริมฝีปากหอบหายใจ

"ชอบฮะ..อือ...ชอบ"

อนิรุทธ์ยิ้มก่อนจูบลงที่สะดือเล็กอีกครั้ง ปลายลิ้นเลียเบาๆที่ปากหลุมเล็กก่อนแหย่ลงไป ขณะที่มือบีบสลับลูบไล้นวลเนื้อนุ่มตรงต้นขา อนิรุทธ์สอดนิ้วเข้าไปใต้บ็อกเซอร์ตัวหลวมที่เด็กหนุ่มสวม ครูดปลายเล็บเบาๆกับเนื้อใต้นั้นให้ศราวินสยิวเล่น

"อา...อาจารย์"

ศราวินที่โดนรุกรานเบื้องล่างยกมือขึ้นลูบอกตัวเอง ปลายนิ้วคลึงยอดอกซ้ายด้วยความกระหายสัมผัส ความอึดอัดมันเริ่มมีมากขึ้นแต่ก็พยายามอดทนไว้เพราะรู้ว่าการอดทนเพื่อรอมันหอมหวานแค่ไหน

หากLife is waitingของนาวอร์สกี้มีไว้เพื่อรักษาสัญญา Life is Waiting ของศราวินในตอนนี้คงมีไว้เพื่อซึมซาบความหอมหวานจากความรักที่จะได้รับจากอาจารย์ในการร่วมรักกันครั้งนี้

“ทนไม่ไหวแล้วหรือคนดี?”

อนิรุทธ์เงยหน้ามามองเด็กน้อยของตนที่ตอนนี้สองแก้มแดงปลั่งจากแรงรัก ศราวินส่ายหน้าไปมาก่อนมองคนรักตาปรอย

“ยังไหวฮะ..”

แม้จะบอกเช่นนั้นแต่ก็ดูสีหน้าว่ามันไม่เข้ากับคำพูดสักเท่าไหร่ อนิรุทธ์อดนึกเอ็นดูไม่ได้จึงเลื่อนใบหน้าลงต่ำ ฝังปลายจมูกซุกซนลงกับผิวเนื้ออ่อนที่โคนขาด้านหน้า เขายกขาเรียวให้มาพาดบ่าเอาไว้แล้วเอียงหน้าจูบเบาๆที่โคนขาอ่อน

สัมผัสแสนหวานทำให้สะโพกของศราวินสั่นน้อยๆ อนิรุทธ์ใช้มืออีกข้างผลักขาที่วางอยู่บนเตียงให้แยกกว้าง..ชายขากางเกงหลวมจนสามารถเห็นเนื้ออ่อนข้างในได้ เพียงอนิรุทธ์เป่าลมเบาๆเข้าไป ศราวินก็บิดสะโพกไปมาอย่างเสียวซ่านเกินทน

เห็นอย่างนั้นแล้วศัลยแพทย์หนุ่มก็ต้องยิ้มกับการแสดงออกที่ซื่อตรงของร่างกายเล็กๆของคนรักเลยตอบแทนด้วยการจูบลงหนักๆบนสิ่งที่แข็งตัวจนพองดันอยู่ใต้บ็อกเซอร์และใช้อีกมือสอดผ่านหว่างขาลงไปดึงขอบบ็อกเซอร์ที่อยู่ตรงสะโพกลง อนิรุทธ์รูดนิ้วลงมาตามร่องกลางสะโพกและถอดมันคาไว้โดยไม่ได้ดึงให้มันหลุดจากสะโพกกลมขณะสอดนิ้วไปแตะสำรวจตรงปากทางที่เต้นตุ๊บๆอย่างโหยหาสิ่งเติมเต็ม

อนิรุทธ์สัมผัสช่องทางนั้นอย่างทะนุถนอมและไม่ได้สอดเข้าไปสัมผัสด้านในแต่เล้าโลมให้ศราวินโหยหาการเติมเต็มให้มากกว่าเดิมไปพร้อมๆกับการบดจูบแกนกายเล็กผ่านเนื้อผ้าอย่างเร่าร้อน มือของศราวินข้างที่เว้นว่างจากการเล่นกับยอดอกของตัวเองเลื่อนมาวางทับศีรษะของเขาไว้ ปลายนิ้วแทรกพลิ้วไปกับเรือนผมสีดำขลับอย่างเพลิดเพลิน

ริมฝีปากร้อนไล่รุกไปตามความยาวก่อนจะจูบลงต่ำ พอรู้ว่าใบหน้าที่ฝังอยู่ตรงกลางหว่างขากำลังเลื่อนลงต่ำ ศราวินก็ยกสะโพกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หน้าท้องหดเกร็งด้วยความเสียวซ่านและวาบหวามยามที่อนิรุทธ์ประทับจูบลงกับปากทางเล็กที่ขมิบรัดรอความรักของอนิรุทธ์มาสอดใส่ อนิรุทธ์จูบตรงนั้นเนิ่นนานก่อนขบเม้มริมฝีปากเบาๆและแลบลิ้นออกมาไล้เลียชิมรสชาติหอมหวานช้าๆ..

“อ๊ะ..อา...อาจารย์..” ศราวินครางเสียงสั่นยามที่ลิ้นร้อนรุกไล้ไปรอบๆและค่อยๆสอดเข้ามา มือที่คลึงอกอยู่เลื่อนขึ้นมาปิดริมฝีปากของตนเองทันที แก้มของศราวินร้อนวาบด้วยความไม่คาดคิดว่าคนรักจะทำอะไรเช่นนั้น แม้อยากจะเอ่ยห้ามออกไปเพราะรู้สึกว่ามันไม่ควร แต่คำห้ามมันก็ไม่สามารถหลุดรอดออกไปจากลำคอของศราวินได้เลยสักนิด มีแต่เสียงครางกระเส่าความรู้สึกที่ดังออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่อลิ้นร้อนสอดลึกเข้าไปด้านใน สัมผัสเนื้ออ่อนนุ่มที่ตอดรัดไว้อย่างอ่อนโยน

ปลายเท้าของศราวินข้างที่ไม่ได้พาดอยู่กับบ่าของร่างสูงจิกเกร็งลงกับที่นอน ลมหายใจหอบถี่รัวเมื่ออนิรุทธ์ที่กำลังสอดลิ้นเข้ารุกรานในช่องทางแคบเล็กนั้นเลื่อนมือมาสัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหวกลางลำกาย มือใหญ่ที่จับมีดผ่าตัดมานับไม่ถ้วนคลึงเบาๆที่กลางท่อนลำและพวงเนื้อข้างใต้ สะโพกของศราวินแอ่นขึ้นจนหลังไม่ติดเตียง เด็กหนุ่มทิ้งมือลงจิกผ้าปูที่นอนสีขาวจนยับย่นแต่ก็ไม่อาจระบายความเสียวซ่านที่มันพุ่งมารวมตัวกันอยู่ตรงจุดที่อนิรุทธ์สัมผัสได้

“อ๊ะ...อะ..อา...” ศราวินหอบหายใจแล้วครางเสียงสั่น ความอดทนมันชักจะหมดลงเข้าไปทุกทีแต่ก็ยังพยายามที่จะทนเพื่อรับสัมผัสที่โหยหาให้เต็มที่สมกับการรอคอย

ฝ่ายอนิรุทธ์ที่ก็เก็บกักความอดทนไว้ตั้งแต่ต้นเองก็ปรารถนาจะฝังตัวลึกเข้าไปในความอบอุ่นที่แสนจะน่ารักนี้เช่นกัน เขาถอนริมฝีปากออกมาจากซอกสะโพกของเด็กหนุ่มและมองช่องทางแคบเล็กที่เปิดอ้าออกเล็กน้อย กลีบเนื้ออ่อนสีชมพูสวยขมิบรัดเบาๆตามแรงหอบหายใจของศราวิน อนิรุทธ์ก้มลงจูบมันอีกครั้งก่อนสอดนิ้วกลางเข้าไป

“อ๊ะ!..” ศราวินร้องอุทานเมื่อก้านนิ้วยาวที่สอดเข้ามามันสัมผัสลึกเข้าไปในจุดที่ลิ้นร้อนกวาดกว้านไปไม่ถึง อนิรุทธ์สอดนิ้วเข้าไปช้าๆและงอมันเพื่อควานหาจุดที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีที่สุดขณะเลื่อนตัวกลับมาพรมจูบที่หน้าผากเนียน

“หมอ..หันหลังได้ไหม?”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม...ศราวินแน่ใจว่าตัวเองรู้สึกถึงความต้องการที่มันมากมายพ่วงมากับเสียงนั้น เขาค่อยๆดึงขาลงจากไหล่กว้างและพลิกตัวมาคุกเข่าโดยที่ก้านนิ้วยาวยังคงเล่นซนอยู่ภายในบั้นท้ายของตน

“เด็กดี..”

อนิรุทธ์เอ่ยชมก่อนพรมจูบลงที่หลังใบหูของเด็กหนุ่มและเลื่อนต่ำลงมาบริเวณซอกคอและสะบักไหล่เล็ก ทิ้งร่อยรอยสีกุหลาบเอาไว้มากมาย

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ศราวินสวมถูกปัดให้ลงมากองอยู่ที่บั้นเอวและข้อศอก และที่ด้านล่างอนิรุทธ์ก็ไม่หยุดที่จะสอดสองนิ้วเข้าออกเพื่อขยายช่องทางรักให้กว้างพอที่จะรองรับตัวตนของเขาที่ตอนนี้มันแข็งตัวเบียดดันอยู่ภายในกางเกงโดยที่เด็กน้อยของเขาจะไม่เจ็บแบบเมื่อตอนเช้าอีก พร้อมกับสอดมือไปด้านหน้าและล้วงเข้าไปจับส่วนตื่นตัวภายใต้บ็อกเซอร์ของศราวินที่ครางเสียงสั่นทันทีที่มืออุ่นสัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหวโดยตรง

“อา...อือ”

สะโพกกลมของศราวินส่ายระริกเบียดดันกับความแข็งร้อนที่นาบอยู่ชิดกัน ใบหน้าน่ารักฝังลงกับหมอนด้วยความเสียวซ่าน

มือของอนิรุทธ์ลูบท่อนเนื้อที่กำลังกระตุกเอาไว้ช้าๆก่อนผละออกมา เขาสอดมือเข้ามาเชยคางให้เด็กหนุ่มหันกลับมาและเบียดริมฝีปากจูบดูดดื่มขณะที่ค่อยๆดึงนิ้วออกจากบั้นท้ายงอนงามมาปลดกระดุมกางเกงของตัวเอง

ความเป็นชายที่แข็งร้อนและเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการก็ดีดตัวออกมาชนกับสะโพก ศราวินหน้าแดงน้อยๆและกัดริมฝีปากยั่วยวนแต่แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสาขณะพยายามเอียวตัวกลับมามองดู

อนิรุทธ์จูบหนักๆลงที่กลางหน้าผากก่อนเลื่อนมือมาจับเอวของเด็กหนุ่มและแนบตัวเข้ามาชิดกลางหว่างขา ศราวินขยับขาขึ้นมาชันคุกเข่าเอาไว้ สะโพกงามลอยเด่นอยู่กลางอากาศ หัวใจเต้นโครมครามเมื่ออนิรุทธ์จับท่อนเนื้อมาลูบไล้ไปตามร่องสะโพกของตนเอง

“หมอ..อย่าเกร็งนะ..”

อนิรุทธ์บอกก่อนจะสอดส่วนปลายเข้าไปเล็กน้อย สะโพกของศราวินสั่นระริก เด็กหนุ่มจิกมือกับผ้าปูแน่นพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆขณะที่อนิรุทธ์ถอนตัวออกไปและเย้าแหย่เข้ามาใหม่อีกครั้ง

“อย่าใจร้อน..เดี๋ยวก็เจ็บตัวแบบเมื่อเช้าอีกหรอก”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเป็นเชิงปรามเมื่อเด็กน้อยแสนใจร้อนขยับสะโพกเบียดดันมาเพราะความยาวที่คืบเข้าไปมันช้าไม่ทันใจ และพอศราวินหันมาทำหน้ามุ่ยใส่อย่างขัดใจ

“ก็อาจารย์ขยับช้านี่นา...” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างโอดครวญก่อนทิ้งส่วนบนลงนอนกับพื้นเตียงนุ่ม

“งั้นซันไม่ขยับแล้วก็ได้”

ศัลยแพทย์หนุ่มก็อดที่จะหัวเราะกับความขี้งอนที่แสนจะน่ารักก่อนโน้มตัวไปหา ใช้มือใหญ่ปัดปอยผมที่ละแก้มอยู่ให้ไปพ้นทางแล้วแนบจูบประทับแก้มนวลอย่างชื่นใจ

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณผลีผลามจนเจ็บตัวอีก..ช่วงเวลานี้มันควรมีแต่ความสุขไม่ใช่หรือ?” เขาถามอย่างอ่อนโยนและช้อนมือเด็กหนุ่มขึ้นมาจูบเบาๆ

“ให้ร่างกายของคุณคุ้นเคยกับผมก่อนสิ..แล้วคุณจะขยับแบบไหนก็ได้ ผมตามใจคุณ..”

ศัลยแพทย์หนุ่มเอ่ยอย่างเอาใจพาให้เด็กที่ถูกตามใจยิ้มกว้าง

ศราวินยกมือขึ้นมากอดคอคนรักให้โน้มไปหาก่อนยกคอขึ้นมาจูบอย่างมีความสุข

“ผมรักอาจารย์ที่สุดเลย...”

อนิรุทธ์ยิ้มให้กับคำบอกรักที่แสนน่ารักนั้นก่อนแนบจูบลงไปที่ปลายจมูกโด่งรั้น

“ผมก็รักคุณ..”

คำบอกรักพัดพาเอาความหอมหวานละมุนมาล้อมไว้รอบกาย ศราวินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกไม้ที่กำลังผลิบานอยู่เต็มที่รอให้ใครสักคนมาเด็ดดอมหอมดม และคนๆนั้นก็คืออาจารย์ของเขาที่มอบความรักให้ราวกับสายฝนและแสงแดดที่อบอุ่น

“อ๊ะ..อาจารย์..อือ...”

ศราวินหยุดชะงักความคิดของตนเองเอาไว้และปล่อยใจไปกับรสสัมผัสแสนหวานที่อาจารย์เป็นคนมอบให้ เปิดรับตัวตนของอาจารย์ที่ฝังกายสอดลึกเข้ามาในกายตนพร้อมกับความรักทั้งหมด

รัก...

ที่พูดออกมากี่ครั้ง...ที่แสดงออกมามากเท่าไหร่

ก็ไม่พอ....

 

อนิรุทธ์ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนกันแล้วที่เขาใช้เวลาในวันหนึ่งอยู่กับใครบางคนบนเตียงนอนแบบนี้ ถ้าจะให้นึกย้อนกลับไปจริงๆมันก็คงเป็นช่วงเวลาแรกรุ่นที่คึกคะนองและยังไม่รู้จักคิดและยับยั้งความต้องการทางเพศของตัวเองก็เป็นได้

แต่ก็บอกได้เลยว่าเขาไม่เคยทำรักกับใครแล้วรู้สึกอยากทะนุถนอมอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความรักเช่นที่ทำกับเด็กน้อยของเขามาก่อน แม้คู่นอนที่เคยร่วมเตียงกันจะจะแสดงออกว่ารักมากมายในตัวเขาก็ตามที แต่อนิรุทธ์ก็ไม่เคยที่จะตอบกลับความรู้สึกนั้นไปให้ใคร อาจเป็นเพราะหัวใจของเขารอคอยที่จะได้พบกับศราวินอีกครั้งก็เป็นได้..

ยิ่งพอผ่านช่วงชีวิตของวัยรุ่นวัยคะนองมาสู่ช่วงชีวิตวัยเป็นนักศึกษาแพทย์ เวลาของอนิรุทธ์ก็หมดไปกับการเรียนที่หนักหนาเอาการและเฮฮากับเพื่อนฝูง เรื่องของผู้หญิงมันก็ห่างหายไปนับตั้งแต่ตอนนั้นเพราะอนิรุทธ์รู้สึกหน่ายกับความเอาแต่ใจของพวกเธอและเรื่องอื่นๆที่ตามมา ยิ่งพอมาเป็นช่วงชีวิตของการเป็นอาจารย์แพทย์ ก็ไม่เหลือเวลาให้ไปข้องแวะดูใจกับใครที่ไหน

แต่ศราวินก็ก้าวเข้ามาประชิดและนั่งอยู่ในหัวใจของเขาได้อย่างง่ายดาย และอดนึกถึงคำพูดที่เพื่อนสนิทของเขาเคยพูดไว้ไม่ได้ ตอนที่เขาเอ่ยถามถึงเหตุผลที่เพื่อนของเขาคบกับคนรักคนปัจจุบันของตนเองมายาวนานถึงสิบปี

‘คนเป็นเนื้อคู่กัน แค่มองตาก็ตกหลุมรักกันได้แล้ว ไม่ต้องเรียนรู้อะไรกันให้มากมาย ไม่ต้องมานั่งหาเหตุผล รักก็คือรัก รักไปแล้วก็คือรักนั่นแหละ ต่อให้หาเหตุผลมากมายมาทำให้หยุดรัก มันก็หยุดไม่ได้ ก็เพราะมันรักไปแล้วไง’

ในตอนนั้นเขายังหัวเราะกับคำตอบที่ดูไม่เข้าท่าของเพื่อนรักสักเท่าไหร่ แต่เมื่อมาเจอเข้ากับตัวเอง..

หากใครถามว่าทำไมถึงรักเด็กคนนี้ อนิรุทธ์ก็คงหาคำตอบให้ไม่ได้...เพราะคำตอบมันมีมากมายเหลือเกินอยู่ในใจ แต่ที่มันชัดเจนที่สุดก็คงเป็นเพราะ...

ศราวินก็คือศราวิน..

เป็นเด็กที่ทำให้เขารู้สึกรักได้โดยไม่คิดอยากหาเหตุผลมาทำให้เลิกรักนั่นเอง...


[1] Operating Room = ห้องผ่าตัด

-TBC-

มาต่อแล้วน้าาา

[BeeRY]

ยังคงหวานกันอย่างต่อเนื่อง ซันขี้อ้อน น่าเอ็นดูจริงๆ
พรหมลิขิตอย่างนั้นสินะ เราจะเชื่ออย่างนั้น สำหรับซันกับอาจารย์หมอ
แต่เราไม่อยากจะวางใจเลย พอเรากำลังเขินเพราะความหวาน ตอนต่อไปคนเขียนอาจทำเราน้ำตานองก็ได้ เรื่องก่อนที่จบแล้วก็เป็นง่ะ
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่า

[Mio]

อย่าหลอกให้ดีใจแล้วทำร้ายกันด้วยมาม่าชามโตนะคนเขียน 
รออ่านเสมออออ

[ฤดูใบไม้หลากสี]

ตอนที่สี่มันอยู่ตรงไหนอ่ะ หาไม่เจอ แต่ช่างเถอะ

ตั้งแต่ตอนสองมานี่ พอ อาจารย์รู้ใจ บวกกับการยั่วของน้องซัน ก็แทบจะไม่ได้ห่างจากเตียงกันอีกเลย แฮ่ 5555

สยองเบาๆนะ กับวิญญาณหนูซันนะ แต่เพราะวิญญาณหนูซันนั่นแหละ อาจารย์ถึงได้สุขจนทะลักในตัวซัน 5555

[kongxinya]

น้องซันกะอาจารย์มาแล้ววววว

สองคนนี้เค้าหวานทำเอาเราเขินเลยอะ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[raluf]

ยังหวานต่อเนื่องนะคะ คู่นี้คงรอคอยกันมานานเลยจัดเต็ม ฮ่าๆ น้องซันขี้อ้้อนมากน่ารักสุดๆ อาจารย์ก็ตามใจตามกาย
หวังว่าตอนต่อไปจะยังไม่ดราม่าน๊า แอบกลัวตลอดเลย

[akiko]

หวานเวอร์อะ คุณหมอกับอาจารย์

[blanchet]

หวานนนน ชอบจังเลยอิอิ แต่ชักจะหวั่นๆ เรารู้สึกว่าคนเขียนไม่ปล่อยให้มดขึ้นนานแน่5555
เดี๋ยวมาม่าชามใหญ่อาจจะตามมา ตอนนี้ขอเป็นซึมซับความหวานก่อนหวานก่อน^^
หมอซันขี้อ้อนจัง อาจารย์ก็ใจดีมากกก รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ

[yisren.]

แอบหลอนนะคะ น้ำตาไหลเลย

[ตีสี่]

ชอบอาจารย์เหมือนกันอ่ะ แบบว่าขอจีบได้ไหมซัน ไม่ได้อยากเป็นแฟน ขอแค่กิ๊กก็พอ
อิอิ น่ารักมากกกกกอ่ะ

[love2you]

ชอบจริงชอบจังนะเรื่องนี้น่ะ

มันเหมือนความรู้สึกหวานๆ ลอยตลบอบอวลอยู่ทั้งตอนเลยค่ะ ไม่คิดว่าพออาจารย์รู้ตัวว่ารักซันแล้วอาจารย์จะน่ารักได้มากขนาดนี้

โอ้ย... มดรุมกัดเค้าหมดแล้ววว~

[nut28phat]

แอบงงตรงที่อาจารย์หมอและศราวินคนเดิมก้ยังไม่ไปเกิด
แล้วคู่ใหม่นี่ละ?
แบ่งภาคไปเกิด?
หรือจะเดจาวู

[quiicheh.]

หวานอบอุ่นที่สุดในโลกเลยอะ
ทั้งสองคนโชคดีมากเลยที่เกิดมาเจอกันอีก
แต่กลัวอ่านๆไปแล้วผ่างงงงง!ดราม่าไรงี้อะ
ไม่เอานะไม่เอา
อยากให้วิญญาณไปเกิด เพราะคิดว่าคงจะอยู่กับอาจารย์แล้วก็หมอได้ไม่ตลอดหรอก
ก็ถือสะว่าให้สองคนนี้ได้ลองประคบประครองชีวิตคู่กันไปดีกว่า
ดูแลรักให้ยาวนานมันยากกว่าการเทคแคร์กันแค่วันต่อวันอีกนะ