โทษทีที่หายไปนะคะ
คือเราไม่สบายหนะ..พี่สาวใจดีแนะนำตัวยาให้ลองทาน
ว่าจะไปซื้อดูค่ะ แต่ยังไงก็จะไม่ทิ้งห่าง
จะเข็นตัวเองออกมาเขียนให้คนอ่านได้มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกันต่อไป
ขอบคุณทุกกำลังใจ แม้ตอนสองคนเม้นท์จะหายไปเยอะ ไม่เท่ากับการต้อนรับกันตอนแรก
แต่เราทำความเข้าใจแหละ บางคนชอบอ่านไม่ชอบเม้นท์ กดเป็ดให้ กดบวกให้
อันนี้ไม่ว่ากัน ความจริงเม้นท์แสดงความคิดเห็น จะมากจะน้อย เป็นแนวทางให้เราเดินเรื่อง
เขียนเนื้อเรื่องได้มากเลยทีเดียว เพราะบางครั้งพล็อตหลายๆอย่าง มาจากแนวคิดที่ร่วมกันแสดงออกให้รู้
ทำให้คนเขียนละเอียดมากขึ้น ไม่ละเลยจุดที่ขาดหาย จากการทักท้วงของคนอ่าน
เชื่อว่าคนเขียนในเล้าฯ หลายๆคนคิดแบบเดียวกันนะ เราไม่ใช่นักเขียนอาชีพ แค่มือสมัครเล่น
ดีใจที่มีคนติดตามผลงาน กราบขอบคุณด้วยจิตคารวะไว้ ณ ที่นี้อีกครั้ง 
รักรั่วๆของ..พรต&รัน
Part 3 “โทนี่..กูได้ของแล้วนะ” ผมออน Skype คุยกับโทนี่ตามที่รับปาก “เหรอ..เรียบร้อยไหม” มันถาม ออกอาการหาวนอนไปด้วย
“เออ..เจ๋งว่ะ ไว้จะส่งของกำนัลไปให้ ไม่กวนแล้ว..มึงนอนเหอะ”
“อืม..ค่อยคุยกัน” ปิดการสนทนา น่าเห็นใจอเมริกาค่อนรุ่งคงนอนยังไม่เต็มอิ่ม ดูนาฬิกาใกล้เลิกงาน
ตรวจเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง จังหวะสายภายในดัง ก่อนเสียงทุ้มหล่อจะตามมาติดๆ
[รัน..มาหากูดิ] ไอ้รั่ว
“ไม..คิดถึงกู” อดแซวไม่ได้
[คึคึ!..ไอ้หนุ่ยรายงานตัว แจ้งความคืบหน้า มึงมาฟังด้วย] ไอ้หนุ่ยคือลูกน้อง Outsource ส่งไปหาวัตถุดิบที่จีน
“อืม..รอแป๊บ ไปเดี๋ยวนี้” วางสายเสร็จ ไม่ลืมกำชับคุณสมศรี
“ผมไปห้องคุณพรต คงไม่กลับ มีอะไรโน้ตไว้ พรุ่งนี้เช้าผมมาเคลียร์”
“ค่ะบอส” เธอรับคำสุภาพ ผมยิ้มทิ้งท้ายก่อนหันหลังตรงไปหาไอ้รั่ว เจอคุณณีเลขาคนเก่งของมันส่งยิ้มทักทายแต่ไกล
“หวัดดีค่ะคุณรัน..เจ้านายรออยู่” ผมพยักหน้ารับ
“มีใครอีกไหม” ถามให้แน่ใจ
“คุณหนุ่ยกลับจากจีนกำลังรายงานตัวค่ะ” เคาะประตูส่งสัญญาณผลักเข้าไปเสียงพูดคุยดังเข้าหูทันที
“เท่าไหร่วะ” ไอ้รั่วถามไอ้หนุ่ย ทั้งคู่ต่างหันมองผม
“หวัดดีครับ..ลูกพี่” ไอ้หนุ่ยยกมือไหว้ มันเป็นลูกน้องในความดูแลของผมโดยตรง
“มาถึงควรไปรายงานกู แหล่มมานี่..ห่า” ผมแหย่ไม่จริงจังนัก
“โห!!..ตกลงไงเนี่ยะ ตามใจไม่ถูกวุ้ย! ท่านรองวรพรตเชิญพบด่วน เพิ่งลงเครื่องก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้ด้วยซ้ำ”
สีหน้าโอดครวญกวนส้นของมัน ไม่ได้ชวนให้สงสาร ตรงข้ามหน้าส่งบาทาสักป๊าบ!
“กูตามมันเอง ดูมันซื้อบัวหิมะมาฝากดิ” ไอ้รั่วชูขวดบัวหิมะโชว์ผม
“รู้จักเซ่นของ..ติดสินบนนะมึง” ผมแซวยิ้มๆ
“เจ้านายโหมงานหนัก กลัวช้ำเลือดช้ำหนองบัวหิมะช่วยได้นะครับ” ฟังปากไอ้ห่านี่..มันกำลังยั่วไอ้รั่วครับ
“ช้ำพ่องมึง..ให้มึงหนองแดกเองเหอะ เอาดีๆ ตกลงเท่าไหร่แน่” มันคงคุยค้างไว้ ผมมาขัดจังหวะพอดี
“สี่ขวดหกร้อยสี่สิบ..หยวน” ไอ้หนุ่ยตอบไอ้รั่ว
“เออ..หยวน” ไอ้รั่วตีมึน หยิบทั้งหมดลงกล่องหน้าตาเฉย
“อ้าว! เฮีย..ไหงดื้อๆ ซะงั้น ของฝากขวดเดียว อีกสามผมแดกข้าวครับท่าน สงสารลูกน้องตาดำๆ
ตรากตรำหอบหิ้วข้ามกำแพงเมืองจีนมั่งดิ อะไรมาหยวน..วุ้ย!” มันตาเหลือกแบมือกระดิกนิ้วยิกๆ
“มึงบอกเอง..หยวน” ไอ้รั่วสวนกลับ
“โห!!..ผมบอกสี่ขวดหกร้อยสี่สิบหยวนเหอะ” ไอ้หนุ่ยเถียงตาตั้ง
“หยวนพ่องมึง ไม่บอกเป็นเงินบาท..มึงอด”
“โธ่ถัง! เฮียคำนวณได้นี่” ออดอ้อนทำตาปริบๆ
“กูไม่คำนวณ เงินมึงไม่ใช่เงินกู อ้อยเข้าปากช้างกูริบ” กรรม! เป็นเอามากทั้งเมียทั้งลูกน้อง
“ง่า! ไม่สงสารผมดิ ไปจีนไม่ถึงอาทิตย์กิ๊กชิ่งไปมีแฟนใหม่ ช้ำใจกายยังเจอเฮียเบี้ยวอีก สงสารกันบ้างไหม”
สีหน้าอาการแทบชักดิ้นชักงอแล้ว ผมนั่งเก้าอี้ทำงานไอ้รั่ว มองเจ้านายลูกน้องไร้สาระไปพลางๆ
“มึง..ถูกทิ้ง” ไอ้รั่วถามอย่างสนใจ
“ถูกทิ้งมันหมาแล้วเฮีย..ผู้หญิงเค้าชอบคนเลว..รวยหล่อ ผมไม่มีทั้งหมดทั้งมวล มันเลยชิ่งตีจาก” ไอ้หนุ่ยรำพึงรำพัน
“เปล่า!! ผู้หญิงไม่ได้ชอบคนเลวรวยหล่อ แค่ไม่ชอบมึง พอเค้าไม่เอาทำพูดเหน็บแนม..ถุย!” ไอ้หนุ่ยอึ้งตาค้าง
ผมนั่งขำตลกสีหน้ามันสุดๆ เจอไอ้รั่วตอกหงายเงิบ..ไปไม่เป็นทีเดียว
“โว๊ะ! ซ้ำเติมลูกน้อง โด่ใครหล่อเลือกเหมือนเฮียวะ ต่อให้ไม่ต้องรวยขอแค่หน้าตาก็กินขาด สาวน้อยสาวใหญ่สั่นระริก
พอเฮียพรตเฮียรันเดินผ่านตั้งแต่ร้อยเมตร ผมไม่มีวาสนารูปลักษณ์สวรรค์ปั้นแบบนี้นี่ครับ เยาะเย้ยเข้าไปเหอะ..กรรมของไอ้หนุ่ย”
โอดครวญได้น่าถีบ
“คึคึน่าสงสาร..เอางี้กูแนะนำมึงทำโปรฯ รับรองสาวสมัครเพียบ” ไอ้รั่วออกไอเดีย ผมฟังเงียบๆ รู้ไม่ใช่วิธีธรรมดาหรอก
ความคิดมันรั่วสุดโต่ง อย่านึกจะปกติเหมือนชาวบ้านชาวช่องเชียว
“จริงหรา!!..ได้ผลแน่น๊า” ไอ้ห่าหนุ่ยตาลุกออกอาการสนใจใหญ่ ลากหางเสียงปัญญาอ่อนสุดๆ
“อย่าแรดกูขนลุก..การันตีไม่ได้ผลมึงรับไปเต็มๆ” ไอ้รั่วยืดอกตาคมสั่นระริก คงเป็นโปรพิลึกพิลันตามสไตล์เช่นเคย
“อ้าว! ทำไมผมต้องรับเองวะ ความคิดเฮียนิ” มันงง?
“กูคิด..แต่ไม่ใช่คนเอาไปปฏิบัติ ไม่ได้ผลกูจะรับทำไม อวดฉลาด แต่เสือกไม่เฉลียว ไม่ได้ผลมึงคนเดียวเต็มๆ”
ก๊าก!!..แอบขำอยู่คนเดียว คนหนึ่งรั่ว คนหนึ่งขาดๆ เกินๆ คุยเป็นปี่เป็นขลุ่ย มึงก็ไปกันได้เนอะ
“รีบบอกมาดิ..สำเร็จผมเปิดเหล้า” ไอ้หนุ่ยติดสินบนทันที
“กูอนุญาตให้ประชาสัมพันธ์บอร์ดบริษัทฯ โปรโมชั่นรับเป็นแฟนก่อนค่อยจีบทีหลัง(กูรีบ) ไม่ต้องเสียค่าเลี้ยงดู
(ออกเองได้) กินน้อย(กำลังลดหุ่น) ไม่ต้องเสียเงินโทร(ใช้โปรโทรฟรีทุกเครือข่าย) ไม่ดื้อไม่ซนไม่งอแง
(ชอบเล่นพ่อแม่จ้ำจี้ไม่เบื่อ) อย่าลืมวงเล็บสำคัญ รับรองได้ผล” ผมขำท้องเกร็ง ส่วนไอ้หนุ่ยอ้าปากพะงาบๆ
“อะไรเนี่ยะ เฮียบ้าป่าว..ผมผู้ชายไม่ได้หาเสี่ยเลี้ยง พีอาร์ข้อความแบบนั้นทำไมวุ้ย!” มันโวยไอ้รั่วใหญ่
“มึงไม่รู้อะไร นี่แหละสร้างกระแส หญิงสนตรึม!! เห็นพวกโพสในเฟสฯไหม คนนั้นโพสโสด คนโน้นโพสเหงา
คนนี้โพสโคตรเศร้า กูแนะนำมึงโพสไม่มีใครเอา ดูใครน่าเห็นใจกว่ากัน..คึคึ” คิดได้..เมียกู
“หึหึ..ลูกพี่มึงแนะนำดีลองเอาไปใช้มีสิทธิ์ได้ผล..ฮะฮ่าๆ” ขำเข้าเส้นครับ ยุส่งไอ้หนุ่ยอีกแรง ให้ตายคิดได้..รั่วสาด
“เข้าท่า..เฮียรันยืนยันผมจะลองเอาไปใช้..ได้ผลอย่างไรจะรีบรายงานความคืบหน้าโดยด่วน” มันเอาปากกาจดยิกๆ
กันลืม ไอ้นี่บ้าตามไอ้รั่วเรียบร้อย ผมลองยุส่งเล่นๆ ดันบ้าจี้ ลูกพี่รั่วลูกน้องขาดพอกันทั้งคู่
ไอ้หนุ่ยเป็นเหลนรหัสมาสมัครทำงานที่นี่ พวกเราสนิทกันส่วนตัว วางตัวกันเองเฉพาะตอนอยู่กันลำพัง
นอกนั้นไม่เคยแสดงอภิสิทธิ์เบ่งโชว์พนักงานคนอื่น ด้านกาลเทศะยกนิ้วให้มันได้
“พอๆ คุยงาน ก่อนกูเบี้ยวค่าบัวหิมะมึงจริงๆ” ไอ้รั่วดึงปากกาจากมือไอ้หนุ่ย มันเงยหน้ายิ้มแหย
รีบรายงานที่ไปติดต่อซัพพลายเออร์ทางจีนเกี่ยวกับวัตถุดิบได้คุณภาพแต่ต้นทุนต่ำ มันทำหน้าที่ไม่บกพร่อง
พร้อมกับมอบไฟล์ในแฮนดี้ไดรฟ์ให้ไอ้รั่วต่างหาก ทำโปรไฟล์มีข้อมูลเปรียบเทียบอ้างอิง สมเป็นรุ่นน้องมหา’ลัยพวกผม
“รายละเอียดเชิงลึก เฮียรันเอาจากเฮียพรตเองนะ ผมหมดหน้าที่แล้วลูกพี่ ขอตัวไปพักบ้างเหอะ
เหนียวตัวยังไม่ได้อาบน้ำดิ่งเข้าบริษัทเพราะคำว่ารับผิดชอบล้วนๆ ปลายปีห้ามลืมพิจารณาพนักงานดีเด่นล่ะ
ลูกน้องมุ่งมั่นเกินร้อยเหมือนผมหายาก” อวยตัวเองเอาความดีความชอบเสร็จสรรพ ทะเล้นได้น่าถีบสุดๆ
“อืม.กูรับปากพิจารณามึงคนสุดท้าย..อย่าลืมโปรโมทที่กูแนะนำ ได้แฟนเป็นตัวตนเมื่อไหร่รวบหัวหาง
เปิดตัวไปซะ จะได้ไม่ชิ่งหนีมึงอีก..จำไว้นะไอ้น้อง” ไอ้รั่วยังไม่จบเรื่องแฟน ย้ำส่งท้ายอีก
“อ้าว! ไม่ใจเลยเฮีย ผมขยันซื่อสัตย์อดทนดันพิจารณาคนสุดท้าย แล้วแฟนทำไมต้องเปิดตัว
เกิดมันทิ้งขึ้นมา..ไม่อายคนเค้าเหรอ”
”คึคึ! คนสุดท้ายกูสรุปหรอก มึงไม่เคยได้ยินสุภาษิต ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามบ้างเหรอวะ ส่วนแฟนไม่ใช่กางเกงใน
ต้องปิดบัง คอยแต่ปิดบังก็ไม่ใช่แฟน มึงให้เกียรติเค้า มีหรือจะไม่ดีใจ..เรื่องง่ายๆ ไม่รู้ เสือกอยากมีแฟนกับเขา..ไอ้ครวย”
ผมหัวเราะตัวโยน หลังไอ้รั่วสอนไอ้หนุ่ย ทำอย่างกับมันแตกฉานการมีแฟนเต็มแก่
“โอเช!..ข้าน้อยจำใส่กบาล ขอบคุณบัณฑิต มีท่านคอยชี้แนะ ชีวิตรักข้าน้อยคงไม่พบความล้มเหลว
รับการคารวะจากข้าน้อยด้วยเถอะ” แล้วมันก็ประสานมือค้อมหัวต่ำด้วยท่าคารวะ เห็นแล้วได้แต่ส่ายหัวในความรั่วของลูกพี่
และความบ้าบอของลูกน้อง
“มิเป็นไร..โง่เขลาเบาปัญญาเช่นเจ้า มิเกินกำลังข้าเปิดกะโหลกให้ฉลาดล้ำ
เจ้าคือบ่าวใต้อุ้งเท้ามิอาจทำเมิน..ฮะฮ่าๆๆ” ท่าทางเอามือลูบเคราเหมือนกงซุนของไอ้รั่ว
พาผมขำไหล่กระเพื่อม สัมผัสอารมณ์ฮาหลุดเสียงหัวเราะเหมือนดูตลกนอกจอ
หลังไอ้หนุ่ยขอตัวไปพัก มันเดินทางมาเหนื่อยๆ เหลือเราลำพัง ไอ้หล่อรั่วหันมายิ้มตาปิด
คงเห็นผมขำหน้าแดงกับบทบาทของมันเมื่อตะกี้
“เส้นตื้นนะมึง หัวเราะน้ำตาเล็ด ระวังตีนกาขึ้น” ดันแซวเฉย
“กูไม่มีตีนกาหรอก..เชื่อสิ” ผมตอบกลั้วขำ
“ห่า..มึงไม่ใช่ผู้วิเศษสามารถหยุดความชรา ไม่ให้รอยเหี่ยวย่นตีนกาติดบนหน้า หนังหน้าพระเอกแต่ละคน
แก่ตัวมาไม่พ้นตีนกาสักราย ถึงยังไงกูรับปาก..ไม่ทิ้งมึงว่ะรัน เพราะปัญหาหน้ามึงเต็มไปด้วยรอยตีนกา เชื่อใจกูเปล่า..คึคึ”
น่ารักฉิบหาย ฟังคำพูดมันดิ
“เชื่อ..มึงต้องเชื่อกูด้วย บอกไม่มีรอยตีนกาย่อมไม่มี” ผมย้ำหนัก มันชะงักชักสีหน้าสงสัยตามมา
“มึงเตรียมฉีดโบท็อก” มันเดาเอง
“เปล่า!!!” รีบปฏิเสธเสียงสูง
“อ้าว!” บททันคนก็ตายกันเลย แต่ผมมันไม่เคยตามทันเหะ!
“กูมีรอยตีนเหยี่ยวติดตัวชั่วชีวิต กาที่ไหนยังกล้าแหยมอีกวะ” เห็นอาการหน้าแดงก่ำเขินตาม
อยากกดจมูกบนหน้าหล่อชะมัดยาด
“เหี้ย!..ป้อกูสัด ต่อไปไม่ต้องกลัวหนาวดิ เดือนหน้าไปญี่ปุ่นกูไม่เอาสเวตเตอร์ไปนะ” มาไม้ไหน
ญี่ปุ่นเมืองที่เรากำลังจะไปหิมะปกคลุม ไม่เอาเสื้อหนาวไปด้วยหมายความว่าไง
“ไม่กลัวแข็งตาย”
“แข็งตายได้ไง ร่างกายกูคลุมขนสิงห์รันนี่หว่า ความหนาวกล้าหือกูเหรอ..ฮะฮ่าๆๆ”
เป็นผมหน้าร้อนมั่ง มาเหนือเมฆเว้ย! เล่นซะกูเขินสาด!!!
“ตกลง..กูคลุมตัวมึงไม่ให้หนาว อย่าโวยวายใกล้กูร้อนตับแตก” ผมไหลไม่หยุด
“หือ..ถึงกับร้อนเชียว อย่างดีแค่อุ่นทำอย่างกับมึงเป็นมังกรไฟ..ควายเป็นสิงห์ไม่ใช่มังกร” มันแย้งทันควัน
“มึงร้อนไฟสวาทกูต่างหากเล่า..ฮะฮ่าๆ” ชนะขาด ทำมันเขินเผลอตวัดตาคมใส่ผมอย่างจนแต้ม
เจอผมตอกคืนมันตายสนิท..คึคึ!!!
“ของหวานไหม” ไอ้รั่วถาม หลังเราทานข้าวเรียบร้อย แวะมาทานร้านประจำ
ปกคลุมด้วยต้นไม้สวนสวย..ให้นั่งกินชิวๆ
“เอาดิ จะสั่งอะไร” ผมเห็นด้วย
“มันบวด” มันบอก ก่อนกวักมือเรียกพนักงานรับออเดอร์
“มึงล่ะ..” หันมาถามผม
“ฟักทองบวด” มันยิ้มคงคิดผัวสั่งใกล้เคียง รอพนักงานรับรายการเสร็จ เผยอมยิ้มกวนๆ ยักคิ้วให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์
“รัน..” เรียกชื่อผมเฉย
“กลัวลืมชื่อกู” เรียกแล้วเสือกนิ่ง..สัด
“ตอบคำถามกูถูก คืนนี้ให้ 1 ยก” สันหอยมีล่อกูอีก
“ว่า..” ท้าก็รับครับ
“มันอะไร..ไม่มีขน” กวนตีน สั่งมันบวดมาแดกหยกๆ
“มัน..บวด” ผมตอบ
“ผิด..ให้อีก 2 ครั้ง” อะไรวะ?
“มันทอด”
“เหลือครั้งเดียว คึคึ! กุนซือเทพจนแต้ม” ดีใจใหญ่
“มันสำปะหลัง”
“ผิด..หมดโอกาส..กร๊าก!!..ในที่สุดมึงก็แพ้”
“เฉลยดิ” ชักฉุน..กวนตีนกูแหละ
“มันยังเด็ก..ฮะฮ่าๆๆ คิดไม่ถึงอ่ะดิ..กิ๊วๆ” ล้อเลียนห่า คิดไม่ถึง พ่องมึงแหนะ.. ‘มันยังเด็ก’ ควาย เล่นซะกูอึ้ง
“ปกติเค้าให้แก้ตัวนี่หว่า” ผมย้ำ
“แก้ตัวเหี้ยไร” มันหรี่ตาจับพิรุธ เรื่องระแวงผัวไม่มีใครเกิน
อย่างว่ามันหลงกลผมเป็นประจำ ย่อมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
“อ้าว! แพ้แล้วแพ้เลย มึงไม่ตอบคำถามกูบ้าง คำเฉลยส้นตีนแบบนี้ไม่ยุติธรรม เด็กบางคนมีขนเหอะ..ใช่ว่าไม่มี”
เถียงใจขาด เคยเห็นเด็กสองขวบแม่ปลดกางเกงให้ฉี่ ขนตูดยังกับลิง
“เหอะ!..เด็กแก่แดดดิมีขน..ความจริงย่อมเป็นสัตว์..จะ..ทำ”
“ครวย..พ่องมึงแหนะ” ผมชูนิ้วกลางไปที
“คึคึ!..รันขึ้น งานนี้ไม่สงบสยบความเคลื่อนไหว..โมโหเหรออ!! คืนนี้ไม่ได้ซักยก..ฮะฮ่าๆๆ
มึงตอบผิดเอง เทพจริงต้องรู้ดิ..คึคึ!!” หัวเราะร่าเลยห่า ถูกใจใหญ่สินะ
“ปกติกูขึ้นประจำ หรือมึงยอมขึ้นขย่มตอกู..หืม” อยากหัวเราะท้องแตก เจอผมสวนหน้าเหวอไปเลย
“เหี้ย!” สบถสั้นๆ เมินหูแดงแปร๊ด
“พรต..เขินเหรอ” อดแกล้งไม่ได้ เห็นอาการแล้ว..น่ารักว่ะ!
“เขินพ่องมึงแหนะ พูดมากขนมหวานมาแล้ว” มันบุ้ยปากใส่พนักงานเดินยกถาดขนมหวานตรงมาที่โต๊ะ
“หึหึ!..” ผมหัวเราะในคอ มีการเบรกเอาตัวรอดนะมึง
เรากินขนม พร้อมคุยแผนนัดประชุมพนักงานส่วนที่เกี่ยวข้อง เตรียมแคมเปญไปญี่ปุ่น
พรุ่งนี้ต้องสรุปธีมของงานแล้ว
“ตกลงมึงให้ไฮไลท์ของงาน..ตะเกียงฝังเพชรจริง” มันถาม
“อืม..วัฒนธรรมญี่ปุ่นคุ้นเคยกับตะเกียง ชิ้นเอกเราจัดทำตะเกียงฝังเพชร ตัวเรือนทำจากทองคำขาว
มูลค่าบวกฝีมือร้อยกว่าล้านเป็นงานโบแดงในแคมเปญนี้ดูเข้ากับพื้นเพวัฒนธรรมมากกว่า อีกอย่างตะเกียงยังสื่อถึงวิถี
ความเป็นอยู่ท้องถิ่นของไทยเราด้วย ทำให้เห็นถึงวัฒนธรรมที่เหมือนกันของคนไทยกับญี่ปุ่น เปิดงานมึงจะได้พูดเต็มปาก”
ผมอธิบายถึงแนวคิด ในการวางคอนเซ็ปต์ทำตะเกียงเป็นผลงานชิ้นโบแดงไปโชว์ตัว
“แล้วกิโมโนปักดิ้นทองล่ะ”
“ยูกาตะกับกิโมโนยังคงไว้ แต่ให้เป็นสีสันของงานแทน ปักดิ้นทองดอกซากุระ มูลค่าตามงบของแผนกออกแบบ
แค่ยี่สิบล้านต้นๆ จัดเป็นพระเอกของงานไม่ได้หรอก อย่างน้อยต้องเหยียบร้อยล้านถึงสมชื่อบริษัท ขืนมึงดึงดันยกชุดนี้โชว์
ดูเป็นตลาดกลางนะพรต งานนี้เปิดตัวใหญ่งานช้าง นักการเมือง นักธุรกิจ พ่อค้า มาเฟียเข้าร่วมเพียบ รวมท่านทูตไทยด้วย
ไม่คิดเผื่อให้รอบคอบ จะดูไม่ดีเอาได้” ผมเตือนให้มันเห็นภาพ
“อืม..แน่ใจเปิดตัวตะเกียงแล้วจะมีคนซื้อ” มันกลัวขายไม่ออก
“หึหึ!..กูแน่ใจ ตะเกียงฝังเพชรตัวเรือนทองคำขาว ใช้งานระบบไฟฟ้า ไม่ใส่น้ำมันให้เป็นเขม่า
แกะลายบนครอบแก้วดอกซากุระ ร้อยทั้งร้อยเปิดตัวขี้คร้านพวกไฮโซหน้าใหญ่แย่งกันจอง..มึงควรทำไซส์มินิติดไปสัก 5 ชิ้น
ราคาสัก 10 ล้าน ปล่อยหมดแน่ ที่เหลือนำพวกสินค้าสต๊อก ให้พวกนางแบบนายแบบเดินโชว์ตามแพลนเดิม
แล้วเรื่องบริษัทขนถ่ายมึงให้คุณณีติดต่อประสานงานเรียบร้อย”
“อืม..บอกจะเข้ามาคุยรายละเอียด ไว้มึงเข้าประชุมกับกูอีกทีดิ งานนี้พันกว่าล้าน วงเงินประกันความเสียหายเท่าครึ่ง
เราเรียกเจ้าประจำ เห็นต่อรองความเสี่ยงสูง เขาขอเพิ่มค่าจ้าง ยังอยู่ระหว่างต่อรองกันว่ะ”
งานขนถ่ายเครื่องเพชรเปิดแคมเปญ บริษัทฯจ้างมืออาชีพดูแล พวกนี้มีระบบป้องกันรักษาความปลอดภัย
ในการโจรกรรมมาตรฐานสูง
“อืม..พรุ่งนี้มื้อค่ำพ่อมึงเชิญที่บ้าน” ผมเตือนเผื่อมันลืม
“จำได้น่า..อยากเจอหน้าลูกเขย..จิ๊” พ่อมันปลื้มผมเป็นพิเศษ เจอกันทีคุยยาว ไอ้ห่าพรตมันประชด
“หึหึ!..อย่างว่าลูกเขยหล่อ เก่งด้วย” ผมแหย่มันเล่น
“ไม่ยกหางตัวเองเลย..สัด” มันค้อน ก่อนเช็ดมุมปากยกน้ำจิบแสดงว่าอิ่มแล้ว
“รอมึงยกไม่ไหว หรือของกูใหญ่ไม่รู้ มึงกลัวเมื่อยถึงไม่ค่อยยกเท่าไหร่” ผมแซวให้มันอาย
“ครวย! กูไม่ยกแต่ยัดเข้าปากประจำ..ห่า” ก๊าก! ตรงไปไหนวะ
“ลืมไป มันอร่อยไม่ต้องยก กินแทน” ขำไปด้วยแซวมันด้วย หน้าหล่อๆ เขินหนักกว่าเดิมอีก..น่าดูพิลึก
“เหรอ!..ของกูคงไม่ต่างกัน มึงแดกได้ไม่เบื่อนิ” กรรม!
“อร่อยว่ะ..คืนนี้ผลัดกันแดกนะ” รวบรัดตัดจบ
“กูปฏิเสธ มึงแพ้คำถาม” เสือกจำได้อีกว่าผมแพ้
“เมื่อกี้กูขอแก้ตัวไง” ผมอ้าง
“ตกลงเอายังไง” เข้าทางหลงกลผมจนได้ มันเพิ่งบอกผมแพ้เกมตอบปัญหา
คืนนี้อด..ตอนนี้เผลอรับปากให้เล่นเกมคืน กูอดตรงไหนวะ!
“มึงรู้จักวิวัฒนาการ..ดูด..ของมนุษย์ไหม” ผมถาม
“อย่าบอก..ลามก” มันตาเหลือกแย้งทันควัน
“เปล่า..ตอบกูดิ มีวิวัฒนาการกี่ขั้น” ผมตอบ
“พ่องมึง..ดูดนม..ดูดครวย..จบ” ฮะฮ่าๆๆ..ส้นตีนฉิบหายไอ้ห่า
“ผิด..ให้อีกที” ผมกวนทั้งที่หัวเราะท้องเกร็ง
“สัด..ดูดเหี้ยไร ไม่มีแล้ว” มันโบ้ยโบกมือพัลวัน
“สรุป..มึงยอม” ผมหรี่ตาจ้องมันกลั้นยิ้ม
“ฉิบหาย..กวนส้นตีน เออ..เฉลยดิ ฟังไม่ขึ้นกูไม่ยอมรับ”
“มี 4 ขั้นวะ” ผมหัวเราะตัวโยน ไอ้พรตหรี่ตาจับผมใหญ่
“ไหนลองว่ามา”
"เอางี้..กูวาดภาพประกอบเลย" พูดจบหยิบกระดาษพกสมุดฉีก ดึงปากกาวาดรูปให้มันดู
พอเห็นรูป หน้ามันอึ้ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะซะลั่นเชียว..หึหึ!!!
ตอนหน้าพบกันวันศุกร์ NC ค่ะ
ไม่ได้ดู NC คู่กล้ามมานาน เจอกันตอนหน้า
ขอแรงใจแรงเชียร์ แรงสนับสนุนเช่นเคย
เตรียมทิชชู่ซับเลือด หนุ่มหล่อล้ำกล้ามสวย
ตัวมันวาวระยับไปด้วยเหงื่อ อิอิ..ฟินไปแล้วตรู
Luk.
หัวข้อ: @@@โดย Luk {รักรั่วๆของ..พรต & รัน}มีแฟนคลับทำสารบัญให้ที่หน้า 44 ง่ายแก่การอ่าน (อ่าน 297227 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก