ตอนพิเศษของ SPECIAL อีกที
SPECIAL IV : ตอน ป่วยปลายฤดูฝนปีนี้ฝนตกหนักติดต่อกันมาตลอดสัปดาห์ ระดับน้ำในแม่น้ำเพิ่มระดับขึ้นนิดหน่อยพอให้ชาวบ้านริมฝั่งได้ใจหายใจคว่ำเล่นๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่ผมจะบอก
วันนี้ผมถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ของตัวเองตอนหกโมงเช้า ขมวดคิ้วกับตัวเลขสิบตัวที่โชว์อยู่หน้าจอแต่ก็สไลด์นิ้วไปตามหัวลูกศร
..เบอร์ใครปลายสายทักมาด้วยน้ำเสียงทุ้มปนห้าว เอ่ยเพียงสามสี่ประโยคแล้ววางสายไป
ผมลดโทรศัพท์ลงจากหูแบบงงๆ ทบทวนคำพูดของอีกฝ่ายอีกรอบก่อนจะถลาลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ
‘เฮียป่วยมาสามวันแล้ว ไม่ยอมกินข้าว พี่มาดูหน่อยได้ไหม?’
ป่วย ..งั้นเหรอผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นแบบเฮียไหม แต่เฮียแคลร์เป็นมนุษย์ประเภทที่ถึกและทนต่อสภาพแวดล้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะร้อน หนาว หรือไม่ได้นอนมาสามวันก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ ยกเว้นอย่างเดียวที่ทำให้เฮียอยู่ไม่ได้ ..ฝน
ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาหนักหน่วง เฮียแคลร์ดันนึกพิเรนทร์อยากทดสอบสมรรถภาพร่างกายตัวเองด้วยการออกไปลากรถลูกค้าที่จอดเสียอยู่ไม่ไกลจากอู่มาสองวันติด
สุดท้ายก็ป่วย
ผมใช้เวลายี่สิบนาทีมาถึงบ้านหลังเล็กๆของเฮียโดยมีน้องชายคนเล็กเดินมาเปิดประตูให้แล้วเดินนำผมเข้าไปในห้องนอนคนป่วย ..ภาพที่เห็นทำเอาผมกลั้นเสียงหัวเราะไม่ไหว
คนป่วยนอนคาบปรอทวัดไข้ที่เพิ่งโดนน้องชายคนกลางบังคับยัดไว้ในปาก ห่อทั้งตัวด้วยผ้าห่มนวมผืนหนาจนเหลือโผล่ออกมาแค่หน้าแดงๆ กับหน้าผากที่แปะแผ่นคูลฟีเวอร์..
เฮียเหลือบตามองผมที่พยายามกลั้นหัวเราะขณะเดินไปนั่งลงข้างคนป่วยแล้วตวัดมองน้องชายตัวเอง ส่วนอีกฝ่ายเพียงแค่เลิกคิ้วกวนประสาท ดึงปรอทวัดไข้ออกมายื่นให้ผม
38 องศา ก็ดีที่ไม่หนักเท่าไหร่
“ไอ้เหี้ยนี่โทรตามเหรอ” คนป่วยเสียงแหบไม่เจียมสังขารถลึงตาใส่น้องชาย ตลกดี
“เฮียกินยายัง?” ผมไม่ตอบแต่เลือกถามกลับพลางสำรวจใบหน้าเซียวๆ ไรหนวดสั้นๆรอบปากยิ่งทำให้เฮียแคลร์ดูโทรมเข้าไปใหญ่
“ข้าวยังไม่กินเลยพี่ ตั้งแต่เมื่อเย็นวาน”
“
เหี้ยซองต์! ..
แค่กๆ”
ผมส่ายหน้าใส่คนที่รัวไอออกมาชุดใหญ่แล้วหยิบแก้วน้ำเปล่าที่วางอยู่ข้างชามข้าวต้มมาจ่อให้ถึงปาก เฮียยกคอขึ้นมาดูดน้ำจากหลอดได้สองอึกก็ทำท่าจะกลับลงไปนอนอีกรอบจนผมสอดมือเข้าประคองศีรษะอีกฝ่ายไว้แทบไม่ทัน
“ลุกมากินข้าวก่อน”
“...”
“ไม่งั้นแบงก์กลับนะ ง่วงนอน”
เฮียขมวดคิ้วแต่ก็ยอมดันตัวเองให้ลุกนั่งพิงหัวเตียง ตาคมหรี่ลงเหมือนทุกครั้งที่เจ้าตัวไม่พอใจ ผมเข้าใจนะว่าเฮียคงจะปวดหัวแล้วก็หงุดหงิดที่ถูกขัดใจ แต่ขอเถอะ..
..อย่าทำหน้าแบบนั้นตอนมีคูลฟีเวอร์แปะอยู่บนหน้าผากจะได้ไหม?
ต่อให้ถือมีดมายืนชี้หน้าแม่งก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด
“ไม่มีแรง ป้อนหน่อยดิ”หือ ?
“ง่อยแดก”
“เมื่อกี๊แทบเอาชามข้าวต้มปาหัวน้อง เฮ้ย!”
สองพี่น้องที่นั่งเขี่ยแท็บเล็ตต่อประโยคกันก่อนจะประสานเสียงในคำสุดท้ายและพร้อมใจกระโดดออกจากโซฟา ผมกระพริบตาปริบๆมองหมอนอิงขนาดกลางที่เคยอยู่บนเตียงแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนตำแหน่ง ลอยละลิ่วไปวางแหมะบนโซฟาในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของหมอนที่นั่งทำตาปรือพลางสอดมือเก็บเข้าใต้ผ้านวมหนาเหมือนเดิม
..เอ่อ ไม่มีแรง?..“คราวหน้ากูจะเอายาถ่ายใส่ข้าวต้มมึงไอ้เฮีย” น้องชายเฮียสบถส่งท้ายก่อนจะเดินขบวนออกจากห้องไป ส่วนเฮียก็ทำหูทวนลม กระดิกขาเบาๆกระทบสะโพกเร่งให้ผมป้อนข้าวป้อนน้ำ
ถอนหายใส่เฮือกใหญ่แต่ผมก็ยอมยกชามข้าวต้มที่เริ่มเย็นขึ้นมาตัก มองหน้าเฮียเหี้ยที่กระตุกยิ้มชอบใจที่มุมปากแล้วก็พาลขากระตุกตาม ..ตัวเท่าน้องควายแต่ทำตัวเป็นเด็ก
เอาเถอะ
จะตามใจอีกสักครั้งก็ได้
แฟนทั้งคนนี่เนอะ.
.
.
.
สัมผัสเย็นๆลูบไปตามลำคอแผ่วเบาค่อยๆปลุกให้ผมตื่นหลังจากหลับไปด้วยฤทธิ์ยาเมื่อตอนแปดโมงเช้า ค่อยๆหรี่ตามองไล่ตามข้อมือและแขนเรียวใต้เสื้อยืดแขนยาวของคนที่ก้มหน้าก้มตาขะมักเขม้นเข็ดตัวให้ผมโดยที่พยายามไม่ให้บุรุษพยาบาลจำเป็นรู้ตัวว่าผมตื่นแล้ว
แบงก์ถูกเรียกตัวมาแต่เช้าด้วยฝีมือไอ้เหี้ยโรลที่ฉกโทรศัพท์ผมไปกดหาเบอร์ด้วยความเร็วแสง ด้วยอาการปวดจี๊ดในหัวรุนแรงทำให้แย่งโทรศัพท์กลับมาไม่ทัน จากที่ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้แบงก์เป็นห่วงด้วยการติดต่อทางข้อความแทนการโทรหาให้เสียงแหบๆมันฟ้องอาการป่วยก็กลายเป็นว่าแบงก์กลับต้องมานั่งดูแลผมแต่เช้าทั้งที่วันนี้ควรเป็นวันพักผ่อนของแฟนผม
อยากฆ่าไอ้น้องเหี้ยทั้งสองตัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเหลือกตาด่ามัน
..เข้ามากวนตีนกูตั้งแต่ตีห้าแล้วยังทำให้แฟนกูลำบากอีก ไอ้พวกเวรอาการมึนหัวที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อวันก่อนเริ่มเบาบางลง คงเพราะยาแก้ไข้สองเม็ดที่พยายามยัดลงไป ..คิดว่าผมจะพูดว่าเพราะได้พยาบาลถูกใจเหรอ อย่าเลย เสี่ยวแบบนั้นแค่คิดขนลุกแล้ว
อันที่จริงมันเป็นเพราะผมรู้ดีว่าที่ผมไม่สบายแล้วก็หายช้ามันเป็นเพราะตัวผมเองทั้งนั้น ..ป่วยทีไรแม่งไม่ค่อยอยากจะทำอะไรหรอก นอนมันทั้งวัน ข้าวก็ไม่กิน ยายิ่งไม่ต้องพูดถึง ตู้เก็บยามีแค่แอลกอฮอล์ล้างแผลกับเบตาดีน
อ้อ
พารากับแก้อักเสบของแบงก์อีกสองแผง
แล้วก็ถุงยาง
คงรู้นะว่ามีไว้ใช้ตอนไหน
หึ หึ“เฮียแม่ง ..หลับหรือตายวะ?” เสียงทุ้มบ่นหงุงหงิงในลำคอเรียกสติผมให้หายฟุ้งซ่าน แอบหรี่ตามองแก้มชมพูระเรื่อถึงได้รู้สึก ว่าผ้าขนหนูขนาดกลางที่เคยเช็ดไปทั่วคอและอกตอนนี้วางแหมะอยู่บนหน้าท้องตัวเอง ส่วนคนเช็ดทำหน้าคิดหนักมองกางเกงขายาวที่ผมใส่นอน เผลอยิ้มออกมาก่อนจะรีบตีหน้านิ่งเผื่อว่าแบงก์จะเงยหน้าขึ้นมามอง
แอบมองแบงก์ที่ถอนหายใจดังฟืดแล้วแตะมือลงบนขอบกางเกงเบาๆ ..เชี่ย เกือบสะดุ้ง .. มือขาวซีดค่อยๆลากขอบกางเกงยางยืดออกจากช่วงขาผมโดยที่เจ้าตัวคงไม่ได้รู้สึกว่าคนป่วยอย่างผมแอบให้ความร่วมมือให้เขาถอดมันออกง่ายขึ้น
“ไอ้เฮียแม่ง! ..ไม่ใส่กางเกงในวะ”แก้มสีเรื่อเปลี่ยนเป็นแดงกล่ำเมื่อเผลอเหลือบมองขึ้นมากลางตัวผม
อย่าว่าผม ..ตอนนอนใครเขาใส่กันครับ อึดอัดตายพอดี
ผ้าขนหนูที่เคยวางหน้าท้องผมถูกดึงกลับไปชุบน้ำแล้วกลับมาเช็ดลากตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นมาถึงเข่าแล้วสลับไปเช็ดอีกข้าง
“อะ ..ไอ้เฮียหื่น” ปากบางๆบ่นอุบอิบก่อนจะเม้มแน่น แบงก์เหล่ตามองกึ่งกลางร่างกายของผมที่เริ่มขยับขยายขนาด
เชี่ยละ
สาบานได้ว่าไม่ได้คิดอกุศล
แต่ถ้าถูกคนรักตัวเองมาลูบๆคลำๆใครมันจะไม่รู้สึกอะไรวะแบงก์กระชากผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวผมแล้วทำท่าจะลุกออกไป โดยไม่ทันรู้ตัว ผมกลับยื่นมือไปฉุดข้อศอกของเขาให้ล้มลงมาทับตัวเอง หน้าใสอมชมพูของแบงก์เกยอยู่บนอกผมขณะที่ปากอ้าค้าง ลืมขัดขืนเมื่อผมค่อยๆขยับที่ขยับทางให้เจ้าตัวอยู่ในท่าที่สะดวกขึ้น
ใช่ ท่าที่สะดวก ..สำหรับผม
ก่ายขารัดช่วงล่างไว้พร้อมกับช้อนหน้าอีกฝ่ายขึ้นมารับจูบ บดเบียดแค่ภายนอกซ้ำๆหลายครั้งจนหายมึนแบงก์เลยทุบลงบนอกผมดังปั่กหลายทีจนถูกจูบจริงถึงได้หยุด
ริมฝีปากบางที่ไม่ได้สัมผัสมาร่วมสัปดาห์ยังให้ความรู้สึกหอมหวาน ลิ้นอุ่นที่เกี่ยวพันกันยังคงสร้างความหวามไหวในอกเช่นเดิม เสียงครางฟังไม่ได้ศัพท์ยังคงปลุกเร้าผมได้ดี
และอาจจะดีเกินไป“เฮียแคลร์!! ป่วยอยู่ไม่ใช่หรือไง”หึๆ ตัวป่วยก็จริงแต่อย่างอื่นมันไม่ได้ป่วยด้วยนี่หว่า
“เฮียคิดถึงแบงก์”
“ไม่ต้องมาอ้อน!!”
“เปล่าอ้อนครับ คิดถึงจริงๆ”
“ไม่ต้องเลย เอาไอ้นั่นของเฮียออกไปนะเว้ย!!” ตวาดทั้งที่หน้าแดง ไม่ยอมสบตาแบบนี้มันน่า..
“แบงก์
เอาออกให้เฮียหน่อยสิ ..นะครับ”
คนที่นอนทับอยู่บนตัวผมชะงักกึก เม้มปากหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตา ผมยิ้มอ้อนจนในที่สุดแบงก์ก็ยอมขยับตัวเลื่อนขึ้นมาจนจมูกเราแตะกัน ปากบางที่เม้มแน่นคลายช้าๆก่อนที่เจ้าของจะค่อยๆเบี่ยงหน้าหลบปลายจมูกผม
เพื่อให้ริมฝีปากของเราแตะกัน
อีกครั้ง
และอีกครั้งSPECIAL IV : ตอน ป่วย - - ENDแฮ่ ไม่เจอกันนานเนอะ ^^
ตอนพิเศษแบบพิเศษมาเพราะแอบคิดถึงเฮียกับพี่แบงก์
ที่จริงไม่ได้คิดจะลงคู่นี้ต่อเลย เพราะว่ายังมีเรื่องยาวที่แต่งมาตั้งแต่ก่อนลงเรื่องนี้ค้างอยู่ (ยังแต่งไม่จบซักที เป็นปีแล้ว)
แต่ไม่รู้เป็นอะไรเนอะ ชอบเพ้อเจ้อช่วงสอบ ฮ่าา
อาจจะไม่ค่อยปะติดปะต่อกับตอนก่อนๆน้า เพราะว่าทิ้งช่วงนาน มันก็เลยฝืดๆเนอะ(แก้ตัว // 
)
สั้นๆ ง่ายๆด้วย ไม่มีประเด็นอะไรเลยนอกจากความหื่นของเฮียแคลร์
ที่จริงก็ไม่มีอะไรค่ะ ระบายความฟุ้งซ่านตอนสอบ
ขอนิดนึงเถอะ ธงออกมาแล้วไม่ถูกซักข้อ TT
แต่เค้าแอบเห็นนะ มีคนโหวตให้เฮียกับพี่แบงก์ด้วย ดีใจอ้ะ
แต่ขอโทษจริงๆเน่อ ไม่ได้แคปมาลงไว้ แต่ก็ขอบคุณมาก (ก.ไก่แปดล้านตัว) เลยค่ะ จุ้บๆ
<<ชอบตัวนี้อะ น่ารัก ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
