ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
[color=red]1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม[/color]
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ท่ามรถที่ติดหนักในช่วงเย็น ทุกคนต่างอยากกลับบ้านกันทั้งนั้น นุ่มก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน นิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยรถอย่างเป็นจังหวะระหว่างรอให้รถคันข้างหน้าเคลื่อนไป เมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็ค่อยเคลื่อนรถอย่างไม่ใจร้อน วันนี้เป็นวันศุกร์สัปดาห์ ร่างเล็กจึงไม่ได้รีบร้อนเป็นพิเศษ แต่ถ้าถึงบ้านเร็ว ๆ ก็คงจะดีเหมือนกัน
บ้านของนุ่มอยู่ในแถบชานเมือง เรียกได้ว่าค่อนข้างจะไกลจากผู้คนด้วยซ้ำ มีเพียงแค่เพื่อนบ้านสองสามหลัง นั่นเป็นความต้องการของเขา เขาอยากได้ที่พักสงบ ๆ ต้องการความเป็นส่วนตัว แทนที่จะอยู่ใจกลางเมืองเหมือนกับตัวบริษัทที่นุ่มทำงาน
พอฝ่ารถติดไปได้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ ทว่าวันนี้มันกลับแตกต่างออกไป เมื่อเส้นทางกลับบ้านของนุ่มมันเงียบเชียบจนเหมือนเขาอาศัยอยู่ในเมืองนี้เพียงคนเดียว
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนุ่มคิดมากไปเองหรือมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะเขารู้สึกว่าวันนี้ท้องฟ้ามันสีส้มอมแดงราวกับจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น พอขับรถไปได้ไม่ถึงสิบนาที ท้องฟ้าสีส้มก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นมืดสนิท นั่นจึงทำให้นุ่มต้องเหยียบคันเร่งเพื่อให้ถึงบ้านพักได้เร็วขึ้น
อาจเพราะตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองไม่ปกติก็เป็นได้ ทำให้ผู้คนต่างเข้าบ้านเร็วกว่าที่ควร เมื่อตัวตลกที่เรียกกันว่าClownออกระบาดในยามวิกาลทำให้ทุกคนต่างเดือดร้อนกันไปหมด ถ้าถามว่านุ่มกลัวไหม? เขาก็คงตอบได้โดยไม่ต้องคิดเลยว่ากลัว ปกตินุ่มจะเลิกงานในช่วงสี่โมงเย็น แต่วันนี้เขามีงานด่วนที่ต้องเร่งทำจึงทำให้วันนี้เขากลับบ้านเกือบหนึ่งทุ่ม
ตัวตลกที่เรียกกันว่าClownมักจะโผล่มาในช่วงกลางคืน ไม่มีใครรู้ว่ามันต้องการอะไร บ้างก็ว่ามันอยากได้ทรัพย์สิน บ้างก็ว่ามันอยากได้ชีวิต แต่ไม่มีคนจับตัวตลกนี้ได้สักที แม้เมืองนี้จะมีตำรวจฝีมือดีก็ตาม
นิ้วเรียวเอื้อมไปเปิดเพลงเพื่อไม่ให้บรรยายกาศในรถเงียบจนน่าวังเวง ระหว่างทางที่จะถึงบ้านพักของนุ่ม ทั้งสองข้างทางเป็นป่าเต็มหมด เขาขับรถผ่านไปมาทุกวัน ไม่เคยกลัวแต่วันนี้นุ่มกลับรู้สึกต่างออกไป
“ตัวอะไรก็อย่าเพิ่งโผล่มาตอนนี้เลย” นุ่มพูดเพียงเบา ๆ เพราะในตอนนี้แม้แต่เพลงโปรดของเขาก็ไม่สามารถบรรเทาความกลัวของชายหนุ่มได้เลยแม้แต่นิด เขาพยายามเหยียบคันเร่งจนสุด เพื่อให้ถึงจุดหมายได้เร็วที่สุด
กึก! กึก!
จู่ ๆ รถของนุ่มที่ขับมาดี ๆ ก็เกิดอาการตุกถี่ราวกับเครื่องยนต์มีปัญหา ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะหากดับตรงนุ่มตายแน่ ๆ
“อ้าว ๆ !! อย่าเพิ่งดับตรงนี้นะ” จะดับตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ตรงที่สองข้างทางเป็นป่าเต็มไปหมดและตอนนี้ก็ท้องฟ้าก็มืดหมดแล้ว
“ฉิบหาย!!” นุ่มสถบออกมาด้วยความตกใจ สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ารถทำเอาคนตัวเล็กแทบหยุดหายใจชั่วขณะ ฟันบนล่างกระทบกันกึก ๆ พร้อม ๆ กับตัวที่เริ่มสั่นเทาเพราะความตื่นกลัว เมื่ออะไร ๆ ที่นุ่มเห็นในทีแรก ค่อย ๆ เดินมาขวางหน้ารถอย่างใจเย็น
ตัวตลกเอียงคอมองนุ่มพร้อมกับแสยะยิ้มราวกับในหนังสยองขวัญ มือของมันถือเครื่องอุปกรณ์บางอย่างไว้ในมือ ก่อนในเวลาต่อมาตัวตลกจะจัดการสตาร์ทเครื่องมือของมันพร้อมกับเดินเข้ามาหานุ่ม
มันถือเลื่อยไฟฟ้า!!
ฝั่งคนในรถหาได้อยู่เฉยให้มันเข้ามาฆ่า นุ่มพยายามสตาร์ทเครื่องยนต์ซ้ำ ๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่รักดี พยายามผลักความตายเข้ามาหานุ่มโดยที่เขาไม่ต้องการ
มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทรหาใครสักคนที่สามารถช่วยเขาได้ นุ่มจ้องตัวตลกแทบไม่กะพริบ นี่สินะที่เขาเรียกว่า Clown
คราวนี้มันถึงตานุ่มแล้ว! มันค่อย ๆ เดินย่างขุมมายังรถนุ่มอย่างใจเย็น มันเป็นตัวตลกที่นุ่มไม่ตลกเลยสักนิด!
หวี่ ๆ ~
เสียงใบเลื่อยไฟฟ้า สามารถเขย่าขวัญนุ่มได้เป็นอย่างดี จากที่กลัวอยู่แล้ว ตอนนี้กลัวจนแทบน้ำตาไหลออกมา เขากำลังทำตัวไม่ถูก แต่สมองนุ่มบอกให้เขาหนี ตัวตลกเอียงคอมองเขาอีกหน คราวนี้มันอยู่ระยะที่ใกล้เดิมทำให้นุ่มรู้สึกเสียวสันหลังแปลก ๆ
“เอาวะ วิ่งก็วิ่ง!!” สุดท้ายนุ่มก็ตัดสินใจอย่างบ้าคลั่ง เพราะตอนนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่าตรงนี้มันจะปลอดภัย ดวงตาเรียวเล็กจับจ้องตัวตลกสุดสยองอีกหน เขาคำนวณเวลาเสร็จสรรพถ้าปีนไปฝั่งด้านหลังและเปิดปะตูรถวิ่งสุดชีวิตอาจจะรอด ...หรือไม่ก็ตายกลางป่าแห่งนี้
เสียงเลื่อยไฟฟ้าที่ใกล้เข้ามาเร่งให้นุ่มรีบลงมืออะไรบางอย่างสักที มันสั่งให้นุ่มปีนไปด้านหลังแล้วเปิดประตู วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
“ไอ้เหี้ย!!” มันวิ่งตามเขามา! นั่นชัดเจนแล้วว่าตัวตลกมันไม่ต้องการทรัพย์สินแต่ต้องการชีวิตของนุ่มต่างหากเล่า เสียงหัวเราะอันโรคจิตของตัวตลก มันทำให้นุ่มกลัว เขาวิ่งหนีแบบไม่หันหลังกลับไปมองมันด้วยซ้ำ
นุ่มตัดสินใจเลี้ยวเข้าข้างทางที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าลำต้นสูงกว่าตัวเขาเสียอีก วินาทีนั้นเขาคิดว่าต้องรอดตาย นุ่มเพิ่งสังเกตเห็นดวงจันทร์ในคืนนี้...มันเป็นสีเลือด หรือคืนนี้ชะตาชีวิตของนุ่มจะขาดลงแล้วกันแน่...
“อย่าตามมา!” นุ่มตะโกนออกไปสุดเสียง ขอบตาร้อนผ่าว เมื่อรู้ว่าความตายอยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม ขาทั้งสองที่วิ่งมานานเริ่มอ่อนแรง นุ่มยืนกระหืดกระหอบ เขาหายใจรัวเร็วราวกับวิ่งมาหลายพันไมล์ ก่อนตวัดสายตามองหาตัวตลก
...มันหายไปแล้ว
จู่ ๆ ขนหลังต้นคอก็ลุกชันตามสัญชาตญาณบางอย่าง นุ่มแทบจะหยุดหายใจ เมื่อต้นคอปะทะกับลมหายใจร้อนผ่าว
"มองหาฉันอยู่เหรอ ?"
เสียงกรีดร้องดังสุดเสียงเพราะมีความหวังว่าจะมีใครได้ยินมัน มันหวีดแหลมราวกับเสียงหนูร้องขอชีวิต นุ่มแสดงความตื่นตระหนกออกมาอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ร่างของเขาถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งราวกับเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต น่าสลดที่ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้มีหนึ่งชีวิตที่ต้องจบลง….
“อื้อ!!” นุ่มที่รู้ว่าดวงชีวิตจะมอดดับในไม่ช้า กรีดร้องอย่างไม่หมดความหวัง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เขาถูกตะครุบปากลากออกมาจากป่า ก่อนจะถูกจับอุ้มพาดบ่าในเวลาต่อมา ตัวตลกสุดสยองอุ้มร่างนุ่มและตรงไปที่รถของคนตัวเล็กอย่างใจเย็น
ดวงตาเรียวเล็กสั่นไหว ทุกอย่างมันมืดมิดไปหมด บัดนี้ท้องฟ้ามืดสนิท สองข้างทางเป็นป่ารกทึบ มีเพียงแค่เสียงจิ้งหรีดร้องระงมและแสงไฟที่มาจากรถนุ่มเพียงเท่านั้น เพราะความกลัวปนผวามันสั่งให้นุ่มร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง
ไม่ใช่แค่กำลังที่เสียเปรียบ แต่นุ่มถูกใช้ผ้าปิดปากพร้อมกับถูกมัดมือไขว้หลังด้วย ทำให้ความหวังว่าจะรอดชีวิตที่มีอยู่เพียงริบรี่อยู่แล้ว ตอนนี้ถูกตัดทอนจะมองไม่เห็นเส้นทาง
“ฮ—ฮึก ฮือ ป—ปล่อยกู!!” ทันทีที่ผ้าปิดปากหลุดออก นุ่มก็รีบโวยวายเป็นภาษามนุษย์ทันที ก่อนที่ชีวิตจะไม่ได้พูดมันอีกแล้ว
นุ่มไม่เคยมีคู่อริ ไม่เคยทำร้ายใครก่อน แล้วใครกันหนอถึงอยากได้ดวงชีวิตนี้นัก ทรัพย์สินที่อยู่บนรถถ้าอยากได้ก็จะประเคนให้ แต่อีกฝ่ายก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากได้ชีวิตนุ่มเท่านั้น
ลมหายใจร้อนที่รดรินต้นขาวทำเอาเจ้าของร่างเล็กถึงกับขนลุกซู่ ร่างกายเกร็งอัตโนมัติหยาดเหงื่อ หยาดน้ำตาเคล้ากันไปหมด ขณะที่ใกล้ถึงรถนุ่ม ตัวตลกสุดสยองก็เพิ่มความหวาดกลัวให้กับเหยื่อตัวน้อยโดยการจูบที่ข้างแก้มเบา ๆ ให้ร่างเล็กสั่นสะท้านเล่น
ถึงเป็นได้ผลเป็นอย่างดี เพราะนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนเหลือเกิน....
“อย่าดื้อได้ไหมนุ่ม” ตัวตลกกระซิบข้างใบหู นั่นทำให้นุ่มตื่นตระหนก ดวงตาเรียวเล็กที่รู้สึกหมดหวังเบิกกว้างด้วยความตกใจ ชัดเจนแล้วว่ามันรู้จักนุ่ม
เกินคาดตัวตลกสุดสยองค่อย ๆ วางเหยื่อตัวน้อยลงบนเบาะหลังอย่างนุ่มนวลราวกับทะนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใด ไม่เหมือนตอนที่นุ่มกลัวในทีแรกว่ามันจะโยนเขาให้ร่างบอกช้ำเล่น
ยมทูตของนุ่มเดินไปเปิดฝั่งคนขับ ตัวตลกนั่งรถของเขาราวกับรู้จักมันดีพอ ๆ กับเจ้าของรถ ใช้เวลาไม่ถึงนาทีรถที่เกิดปัญหาเครื่องยนต์ขัดข้องก็กลับมาใช้งานได้เป็นปกติ
“ค—คุณรู้จักผมเหรอ”
“.....”
“ผมไม่เคยทำอะไรให้คุณ ร—เราไม่เคยทำอะไรให้กัน ช่วยปล่อยผมได้ไป”
“ไม่เคยทำอะไรให้เหรอ เหอะ!” นุ่มเผลอสะดุ้งโหยงตามเสียงสบถที่ตามมาหลังประโยคนั่นสองสามคำ ดวงตากลมโตที่คุ้นเคยทำให้เหยื่อตัวน้อยเริ่มรื้อฟื้นความจำของตัวเองอย่างช้า ๆ
ในใจภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่ แต่อะไร ๆ ก็เริ่มเข้าเค้า หรือการที่เราพบกันในค่ำคืนนี้ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่หากเป็นความตั้งใจต่างหาก
เราสบตากันผ่านกระจกหลัง นุ่มอย่างรู้นักว่าภายในเครื่องสำอางที่อำพรางใบหน้า ผู้ชายคนนี้คือใคร เสียงที่คุ้นเคยทำเอานุ่มไม่อยากจะคิดเลยว่าคือผู้ชายคนนั้น
คนที่นุ่มหนีมาไกลถึงขนาดนี้....
“ค—คุณคือเพลิง?” นุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น เมื่อสิ้นเสียงของเขาตัวตลกก็แสยะยิ้มออกมา ทำเอาเหยื่อตัวน้อยถึงเสียวสันหลังวาบ
“ใช่... ผัวมึงไงล่ะ” สิ้นแล้วชีวิตนุ่ม หนีเขามาแค่ไหนสุดท้ายก็ถูกตามเจออยู่ดี.....
“....!!”
“มึงคิดจะหนีกูเหรอ เดี๋ยวกูจะทำให้ดูว่านรกบนดินเป็นยังไง” น้ำเสียงกดเข้มแสดงความคับแค้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะถูกคนอื่นฆ่าตาย แต่นุ่มกำลังจะโดนคนที่เรียกตัวเองว่าผัวฆ่าตายต่างหาก
สู้กลั้นใจตายตอนนี้น่าจะดีกว่าถูก เพลิง ฆ่าดีกว่าเป็นไหน ๆ ภาพก่อนจากกัน การตัดสินใจหนีออกมาใช้ชีวิตใหม่ ๆ ความรู้สึกตอนรู้ความลับครั้งแรกกลับมาสั่นประสาทนุ่มอีกครั้งราวกับหนังสยองที่มีตัวเลือกอยู่สองทางก็คือรอดหรือตาย
นุ่มไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าชีวิตของเขาถูกเพลิงอดีตคนรักตามติดมาตั้งแต่ตอนไหน เขาเพิ่งมารู้ชัดก็ตอนที่เพลิงในคราบตัวตลกขับรถเลี้ยวเข้าบ้านนุ่มอย่างไม่มีความลังเล ทั้ง ๆ ที่นุ่มไม่เคยเอ่ยบอกเส้นทางสักประโยค
“ลงมา!!” เสียงสั่งแกมตะคอกทำเอานุ่มที่ขวัญฝ่ออยู่แล้ว ยิ่งแตกกระเจิงไปกันใหญ่ เหยื่อตัวน้อยยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเป็นเท่าตัว เมื่อเพลิงลงจากรถ เตรียมมาเปิดประตูหลัง
นุ่มที่อยู่ในสภาพถูกมัดข้อมือเอาไว้รีบกระเถิบตัวไปอีกฝั่งเตรียมเปิดประตูหนีมัจจุราชเดินดิน ทว่าเสียงเปิดประตูรถก็ดังขึ้นมาเสียก่อน พร้อม ๆ กับแรงกระแทกเข้าที่แก้มของนุ่มจนเขาหน้าชาไปชั่วขณะ
เพลิงตบหน้าเขา....
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าหนี!!” ชายตัวสูงพูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะฉุดกระชากร่างเล็กออกมาจากรถ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่านุ่มจะตกใจกับเจ็บปวดแค่ไหน เพลิงรู้แค่ว่านี่คือสิ่งตอบแทนของคนทรยศ
“ปล่อย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้!!”
“เงียบ!”
“ไม่!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!” นุ่มรู้ดีว่าถ้าเข้าไปในบ้านแล้วอยู่กันสองคนตามลำพังจะเกิดอะไรขึ้น ความตายจะอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น สิ่งมีชีวิตอย่างเขาก็ไม่ผิด ถ้าจะดิ้นรนอยากให้ตัวเองหลุดพ้นจากความตาย
เพี้ย!!
“บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เงียบ”
เพราะความอยากมีชีวิตรอด ทำให้นุ่มถูกทำร้ายร่างกายตั้งแต่ยังเข้าบ้านอีกครั้ง คราวนี้คนตัวเล็กถึงเซล้มลงกับพื้นตามแรงตบที่ปะทะเข้าแก้มซ้ำสอง คราวนี้ไม่มีเวลาให้รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ ในที่สุดนุ่มก็ถูกฉุดกระชากให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
เพราะเลือกคู่ชีวิตผิดทำให้ชีวิตเปลี่ยน จากที่เคยคิดว่าดีสุดท้ายมันก็เป็นแค่เบื้องหน้าของคนโฉดเท่านั้น นุ่มที่อยู่สภาพไม่สู้ดีนักทั้งร่างกายและจิตใจนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องในบ้านตัวเอง ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองคนตรงหน้าแทบไม่กะพริบเพราะกลัวว่าอดีตคนรักจะตรงปรี่เข้ามาทำร้ายตนซ้ำสอง
กลัวแค่ไหนก็หนีไปไม่รอด...
นี่อาจจะเป็นเวรกรรมเก่าของนุ่ม อุตส่าห์หนีเขามาตั้งไกล คิดว่าเขาจะตามไม่เจอ สุดท้ายก็ไม่สามารถรอดพ้นได้ ก่อนตกลงปลงใจคบหาเป็นคู่ชีวิต ใครห้าม ใครเตือนนุ่มไม่เคยสน เขาเชื่อหัวใจตัวเอง เขาคิดว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ สุดท้ายเพราะความไม่เชื่อฟังใครต้องมารับเวรกรรมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
มีคนมากมายเตือนนุ่มว่า เพลิงโมโหร้ายยิ่งกว่าใคร แต่ในตอนนั้นเขาที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรักสามารถรับตัวตนอีกฝ่ายได้ทั้งนั้น นุ่มไม่เคยคิดและคาดไม่ถึงว่าอดีตคนรักจะโมโหร้ายจนถึงขั้นฆ่าคนได้...
เพลิงเป็นฆาตกร!!
“....ไง หนีตายมาถึงนี่ คิดว่าจะตามมาไม่ถึงสินะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น ยิ่งเห็นท่าทางหวาดกลัวของนุ่ม เพลิงก็ยิ่งชอบใจที่สามารถข่มขวัญอีกฝ่ายได้
“ล—แล้วตามมา เราบอกเลิก—!!“
“กูไม่เลิก!!” ไม่ทันที่นุ่มจะพูดจบประโยคดี เพลิงก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน นั่นทำให้นุ่มหุบปากฉับเพราะเห็นว่าเพลิงในตอนนี้ขบกรามแน่นราวกับกำลังระงับโทสะ
“ไม่เลิกก็ไม่เลิก งั้นก็ปล่อยเราไป”
“ปล่อย? ปล่อยให้หนีก็โง่น่ะสิ”
อึก!
ไม่ทันที่นุ่มจะแย้งอะไร หมัดลุ่น ๆ ก็ซัดเข้าที่ช่วงชายโครงของนุ่ม คราวนี้มันทรมานและเจ็บปวดกว่าโดนตบหน้าอยู่มากโข คนน่าสงสารถึงกับทรุดลงกับพื้นและตัวงอราวกับกุ้ง
ถ้าเพลิงก่อนหน้านี้คงไม่กล้าทำร้ายร่างกายนุ่ม แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเมื่อชายหนุ่มได้รับการทรยศเป็นรางวัลตอบแทน
อีกฝั่งหนึ่งที่หนีออกมาก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล แต่นุ่มรับไม่ได้ที่เพลิงฆ่าคน อาจเพราะคืนนั้น คืนที่ผู้ชายคนนั้นชะตาขาด นุ่มผู้แส่หาเรื่องไปล่วงรู้ความลับของเพลิงเข้าว่าอีกฝ่าย....
เป็นฆาตกรต่อเนื่อง...
วินาทีนั้นไม่มีใครนั่งพิจารณาหรอก ว่าคนรักป่วยทางจิตหรือไม่ ต่อให้ปาเพลิงในตอนนั้นไม่เคยทำร้ายนุ่ม แต่ยังไงมันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ถ้าไม่ใช่วันนี้ก่อนต้องเป็นวันหน้าหรือวันถัดไป บางทีอาจจะฆ่าเลยก็ได้ถ้าหากนุ่มทำอะไรให้ไม่พอใจเข้า
นุ่มคิดแค่ว่าเขาต้องหนี หนีไปจากฆาตกร ยิ่งหนีได้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี! ทำให้เขาดิ้นรนมาใช้ชีวิตอีกฝั่งหนึ่งของโลก ช่วงชีวิตอันสะพรึงเพราะตกลงปลงใจคบกับฆาตกรของนุ่มควรจะจบลงนั้น แต่เพลิงกลับไม่ยอมจบ
“นุ่มเจ็บมากไหมคะ?”
“.....”
“โธ่.. เจ้าตัวเล็กของพี่เจ็บจนตัวงอเลย ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวพี่ฉีดยาให้”
“ย—อย่า!” นุ่มที่อยู่ในสภาพแทบหมดเรี่ยวแรงส่งเสียงห้าม ร่างของเขาอ่อนปวกเปียกปล่อยให้มัจจุราชอุ้มพาดบ่าและขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน ยังไม่ตายก็เหมือนตายไปแล้ว ร่างของนุ่มอยู่วางบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนด้วยซ้ำ
“หมัดเมื่อกี้ถือว่าเป็นการลงโทษสำหรับคนทรยศอย่างนุ่มนะคะ” เพลิงไม่ใช่แค่คนโมโหร้าย แต่ชายหนุ่มเป็นโรคจิต ก่อนหน้าทำร้ายนุ่มอย่างปางตาย คราวนี้ลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ยิ่งทำเสียงหวานจีบปากจีบคอ นุ่มยิ่งรู้สึกรังเกียจทวีคูณ
“ส่วนนี้เพราะความคิดถึง” ว่าจบเพลิงก็โถมตัวลงประกบจูบข้างแก้มนุ่มด้วยความเสน่หา ทันทีที่นุ่มเบี่ยงหน้าหลบ เขาก็ถูกจับล็อกคางให้หันกลับมารับสัมผัสแต่โดยดี
“ฮ—ฮึก ฮือ”
“ได้เวลาฉีดยาแล้วนะคะ เราจะได้หายปวด” เพลิงพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น พลางแหกแข้งขาของนุ่มให้ควบเอวสอบตนเอาไว้ เพื่อจะได้เริ่มฉีดยาได้อย่างถนัดถนี่
“ไม่เอาเพลิง!! ไม่เพลิง! ได้โปรด...” นุ่มอ้อนวอนอีกฝ่ายทั้งน้ำตา แต่ยังไงซะเวรกรรมนี้เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อยู่ดี เขาต้องแบกรับเวรกรรมทั้งน้ำตาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะสิ้นสุดตอนไหน เพราะการเลือกคู่ชีวิตผิดทำให้ชีวิตเขาเป็นเช่นนี้
“ไม่พูดแบบนี้นะคะ อยู่กับเพลิง...อยู่กับเพลิงตลอดไป” เพลิงพูดออกมาราวกับคนเสียสติ....
กลีบปากหยักพรมจูบตามสันกรามของคนไร้ทางสู้ นุ่มอาจตัวสั่นเพราะความตื่นกลัว แต่เพลิงกลับมองว่าอีกฝ่ายสั่นเพราะความอยากยาที่ได้จากเขาต่างหาก
หัวข้อ: [เรื่องสั้นหนึ่งตอนจบ] Clown #ตัวตลกที่ไม่ตลก... (อ่าน 1589 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก