สวัสดีอีกครั้งค่ะท่านผู้อ่าน(หากท่านใดเพิ่งเข้ามา รบกวนให้ไปอ่านชี้แจงที่หน้า 29ด้วยนะค่ะ น้ำแข็งใสมีเขียนเรื่องสำคัญเอาไว้นะ รบกวนไปอ่านจริงๆนะค่ะ)
ตามที่สัญญาไว้ว่าจะมาลงน้องใจตอนเย็น แต่พอดีพิมพ์เสร็จแล้วเลยเอาลงเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาและขอโทษทุกท่านจริงที่หายไปหลายวัน
พาน้องจอมใจและพี่ๆมาทักทายก่อนจะหายไปอีกหลายวัน
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ
ปล. น้ำแข็งใสเคยคิดพลอตเรื่องนี้เล่นไว้ว่า คือ...เรื่องนี้น้องใจเรียนอยู่มหาลัยที่มีรถไฟวิ่งผ่ากลางใช่มั้ยค่ะ เหตุผลก็เพราะน้ำแข็งเรียนที่นี่เลยยืมโลเกชั่นมหาลัยตัวเองมาใช้ แต่ตอนนี้ได้ทุนไปเรียนมหาลัยที่ญี่ปุ่นจึงขอซิ่วออกมา เพราะฉะนั้นตอนแรกเลยคิดว่าจะให้น้องใจย้ายตามป้าน้ำแข็งมาเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยกัน แต่ประเด็นคือมันจะกลายเป็นยำยำต้มโคล้งชามโตแน่นอน และไม่อยากพรากลูก (น้องใจ) จากอ้อมอกของคุณพ่อทูนหัวอย่างพี่ราชัน เลยให้น้องใจยังคงเรียนที่ไทยเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นไม่ต้อองห่วงเรื่องดราม่า ยำยำตอนนี้นะค่ะ (แต่เด่วมาแน่นอน) อ่านเรื่องน่ารักใสๆไปก่อนนะค่ะ
ขอบคุณค่า
บทที่ 17
[/b]
“ไม่ไหวแล้ว อะ...อาๆๆๆๆ” เสียงร้องครวญครางดังไม่ขาดสาย ร่างกลมๆเกร็งเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดอะไรสักอย่าง ตากลมน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร “พี่ราชัน ใจไม่ไหวแล้ว...” เสียงอ้อนน้อยๆ ช้อนตาที่มีน้ำใสๆมองร่างสูงใหญ่ที่มองอยู่
“อดทนหน่อยนะครับ ใกล้เสร็จแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบ มือใหญ่ลูบแก้มกลมยุ้ยนุ่มนิ่มเบาๆ
“แต่...” เจ้าหนูน้อยหน้าเบ้ “อึก...ใจ...” ขยับตัวเล็กน้อย
“ทนอีกนิดเดียวเองครับ คนเก่ง...”
“แต่...ใจไม่ไหวแล้วจริงๆนี่ครับ”
“อะไรกันคนเก่ง แค่นี้ก็หมดแรง” พี่ใหญ่กระเซ้า
“ใจเหนื่อยแล้วอ่าครับ” เสียงออดอ้อน ขยับเข้าไปใกล้ร่างใหญ่มากขึ้น สายตาคมกริบมองอย่างเอ็นดู
“เอาน่า อีกสามวันก็สอบเสร็จแล้ว” มือใหญ่พลิกหนังสือที่น้องเอามาตั้งเอาไว้บนโต๊ะดูทีละเล่ม แต่ละเล่มเกี่ยวกับโปรแกรมมิ่ง แคลคูลัส และอื่นๆจิปาถะ “อ่านหนังสือจบแล้วพี่พาไปกินขนม”
พอพูดแค่คำว่า ‘ขนม’ สายตากลมโตกลับมาเจิดจ้า ใบหน้าห่อเหี่ยวกลายเป็นยิ้มตาหยีจนพี่ชายคนโตยิ้มตามอย่างเต็มใจ “จริงหรือครับ”
“พี่เคยโกหกเราหรือไง” น้องน้อยส่ายหน้าพัลวัน กลับไปนั่งอ่านหนังสือที่ค้างไว้อย่างใจจดใจจ่อ
“ทำอะไรกันอยู่พี่น้องคู่นี้” ท่านประธานใหญ่เดินมาหา ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างกัน จอมใจเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“อ่านหนังสือสอบครับลุงไตร” ชูหนังสือโชว์ “แล้วพออ่านเสร็จพี่ราชันสัญญาว่าจะไปเลี้ยงขนม” หันหน้าไปยิ้มแฉ่งใส่คนจะเลี้ยง ร่างสูงส่ายหัว สรุปนี่อยากกินลูกเดียวจริงๆ
“อย่างนั้นหรือ ฮะๆๆ” หนุ่มใหญ่หัวเราะ มีการล้อเลียนลูกชายคนโต “สงสัยหมดตัวแหงๆเลย”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ทำไงได้ครับก็ต้องเลี้ยงเด็ก”
เด็กน้อยเลยย่นจมูกใส่ “ว่าเขาเด็กได้ไง” แล้วทำหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “ใจโตแล้วนะ”
ใบหน้าคมคลี่ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังเห็นน้องน้อยเป็นเด็กตัวน้อยตัวป้อมที่ยังคอยออดอ้อนเขาอยู่ร่ำไป เขาอยากให้น้องอ้อนเขาอย่างนี้ตลอดไป “ครับโตแล้วก็ได้ เด็กน้อยของพี่”
“อิอิ เดี๋ยวรีบอ่านเลย...” แล้วก็จมอยู่กับกองหนังสือโดยมีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือข้างๆ ส่วนลุงไตรก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆไม่รบกวน
วันเสาร์เช้าอากาศเย็น ลมพัดเอื่อยๆ วันนี้บ้านดูเงียบเพราะคุณหญิงของบ้านออกไปสมาคมแม่บ้าน จอมพลเข้าเวรไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว หนุ่มติสสุดเซอร์ยังคงสาละวนกับงานอยู่บนห้องไม่ออกมาทำตัวเป็นพวกเฮียกคิโคโมริ ส่วนพี่ชายจอมกวนจอมเวทย์นั้นยังหลับไม่ตื่นเนื่องจากแฮงค์หนักหลังจากไปเมากับเพื่อนมา ส่วนเจ้าหนูนั้นปฏิเสธปาป๊าหม่าม้าที่ชวนไปเลือกต้นไม้ที่จตุจักรมาลงใหม่ที่สวนหลังบ้านเพราะเจ้าหนูยังเหลืออีกสามตัวที่ยังสอบไม่เสร็จ เขาอยากจะชักดิ้นชักงอ ลงไปร้องไห้กับพื้นเมื่ออ่านหนังสือไม่ไปไหน แถมอ่านไม่เข้าใจอีกด้วย
หลังจากสู้รบตบมือกับกองหนังสือตั้งใหญ่อยู่สองสามชั่วโมงในที่สุดเจ้าหนูชนะศึกเมื่อมือขาวปิดหน้าหนังสือฉับแล้ววางลงกับโต๊ะ เอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง เอามือนวดขมับเบาๆ ตากลมโตกลอกไปมาเพื่อคลายความล้าของตา
“อ้าวอ่านเสร็จแล้วหรือครับ” ร่างสูงใหญ่ที่แวบไปที่ห้องของตัวเองกลับมาเห็นเจ้าหนูนั่งอ้วนกลมอยู่ก็ทัก
“เสร็จแล้วครับ อ่อย...” ครางเสียงเบาอย่างน่าสงสาร สายตากลมโตมองร่างสูงอ้อนๆ พี่ใหญ่นี่แทบหลงน้องหัวปักหัวปำ เด็กอะไร๊...น่ารักน่ากอดจริงๆ
“งั้นเราจะไปกินขนมกันหรือยังเอ่ย” เสียงทุ้มเอ่ยล้อ มีการขยิบตาให้ด้วยข้างหนึ่ง เจ้าหนูเรียกได้ว่ากระเด้งตัวออกจากโซฟาทันที
“ไปสิฮะ” พยักหน้ารัวๆลายที คงอยากกินมากจริง...แน่นอนสิ เขาเสียพลังงานจากการอ่านหนังสือและสอบมานานแล้วต้องการหาน้ำตาลเข้าไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ?...น้ำตาลนี่มันช่วยจริงๆหรือเนี่ย? “แล้วพี่ทัพ พี่เวทย์ไปไหมฮะ” ถามถึงพี่ชายสองคนที่
ยังคงไม่ปรากฏกายให้เห็นตั้งแต่เช้า และนี่มันก็เกือบๆเที่ยงจะบ่ายแล้ว
“ทัพงานคงยังไม่เสร็จน่ะ ส่วนเวทย์พี่ว่าสงสัยยังหลับเพราะแฮงค์ไม่ตื่นแน่เลยละ” พี่ใหญ่บอก “คนเก่งลองไปปลุกพี่เวทย์สิ” ร่างสูงเสนอ
“ครับ” พยักหน้างึกงักสองสามทีแล้ววิ่งพาร่างกลมๆของตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง ก้าวเท้ามาที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เท้ารู้สึกถึงลมของเครื่องปรับอากาศที่ลอดผ่านช่องด้านล่างเล็กระหว่างประตู มือขาวๆเคาะสองสามทีพอเป็นมารยาทแล้วหมุนลูกบิดเข้าไป
ภายในห้องนั้นเป็นสีเขียวอ่อนสบายตา มีโต๊ะหนังสือที่มีสายไฟฟ้า แผงวงจรวางเกลื่อนกลาด...สงสัยต้องเรียกพี่แตงไทยมาเก็บกวาด...มีห้องน้ำในตัว...ชั้นวางหนังสือบิ้วอินท์ที่อยู่ด้านบนเลยโต๊ะหนังสือขึ้นไปนั้นอัดแน่นไปด้วยตำรามากมาย...ตรงกลางเป็นเตียงหลังใหญ่ที่ขนาบด้วยโต๊ะข้างเตียงที่มีโคมไปวางด้ายซ้ายมือ พื้นห้องปาร์เก้เย็นเฉียบ...ร่างกลมเพ่งความสนใจไปที่กองผ้านวมที่ขลุกกันอยู่บนเตียง...ลองเข้าไปเขย่าผ้านวมนุ่มสีขาวนั่นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เจ้าหนูกลับมายืนชั่งใจนิดก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ลองส่งเสียงเรียกเบาเป็นอย่างแรก “พี่เวทย์ ตื่นๆสิครับ ไปกินขนมกัน” แต่หากก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย “ถ้าไม่ตื่นใจงอนแล้วนะ” ทำหน้ายู่ใส่กองผ้าส่งสายตางอนๆ “ถ้าไม่ตื่นเขาไปกินละน้า ไม่รอแล้ว” ทำท่าจะเดินออกไปแต่ขากลับชะงักแล้วกลับมาอีกทาง ทำสายตามุ่งมั่น ก่อนจะ...วิ่งเยาะๆแล้วก็...กระโดด...ร่างกลมลอยขึ้นเล็กน้อย...
...ตุบ...
...แอก...
“โอ๊ย...อุบ...” เสียงร้องโหยหวนแหบๆเพราะเพิ่งตื่นนอนดังลั่นจากปากเรียวสวยสีซีดเล็กน้อย ร่างสูงในกองผ้าดิ้นเร่าๆแต่ก็ไม่ทำให้ความจุก ความอึดอัดหายไปกลับรู้สึกว่าหนักขึ้นไปอีก “โอย...จุกชิบ...” บ่นเสียงครวญคราง
“ก็ไม่ยอมตื่นเองนี่น้า” เสียงสดใสดังขึ้น คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มรู้แล้วว่าตอนนี้มีร่างของเจ้าลูกหมูทับอยู่ด้านบนแล้วบ่นเบาๆ
“โอย...ไอ้อ้วน...เล่นอะไรเนี่ย พี่จุกนะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมีร่างกลมทับอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาบู้บี้โผล่ออกมาจากผ้าห่ม หัวฟูชี้ไม่เป็นทรง เปลือกตายังไม่เปิดเต็มที บนร่างกายก็มีแมวน้ำตัวน้อยๆนั่งทำตาแป๋วใส่ไม่ยอมลุก
จอมใจนั่งยิ้มแฉ่งโดยนั่งคร่อมทับหน้าท้องแกร่งหันหน้าไปคนหน้ายุ่งที่มองมา “ไปกินขนมกันๆ” ส่งเสียงเจื้อยแจ้วใส่หู คนฟังทำหน้ายุ่ง
“ไอ้อ้วน กินอีกแล้ว” อ้าปากหาวหวอดๆขยี้ตาหนุบหนับสองสามที ก่อนสะบัดมือไล่ “ไปๆลงจากตัวพี่สักที หนักอย่างกับลูกหมู”
น้องทำหน้ายุ่งก่อนทำตามแต่โดยดี ร่างสูงลุกขึ้นมาบิดกล้ามเนื้อสองสามที ชายหนุ่มไม่ได้ใส่เสื้อท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆเนียนมีกล้ามเนื้อ หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันมีกล้ามเนื้อเนียนแน่นเรียงตัวสวยอยู่พองามไม่มากจนน่าเกลียด บอกตามตรงแบบลำเอียงสุดๆว่า...พี่เวทย์หุ่นน่าฟัดน่ากอดมาก ด้านล่างใส่เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทาเท่านั้น
“ไปอายน้ำสักทีสิ พี่ราชันรออยู่นะ” เจ้าหนูเร่งเพราะไม่อยากให้พี่ใหญ่รอนาน จอมเวทย์ขยี้หัวฟูๆนั่นก่อนเดินบ่นงึมงำหายวับไปในห้องน้ำ เจ้าหนูนั่งเล่นอยู่บนเตียงก่อนจะลุกขึ้นมาพับผ้าห่มให้พี่ชาย ตบหมอนปุๆให้ขึ้นรูปอย่างเรียบร้อยสวยงาม
นั่งเรื่อยเปื่อยไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างสูงเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา หัวเปียกวาววับจอมเวทย์เดินตรงมาที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอวีสีขาวสลับน้ำเงินกับกางเกงยีนสีดำเข้มออกจากตู้ แอบเหล่น้องน้อยที่นั่งหน้าแป้นแล้น
อยู่แล้วเอ่ยปาก
“แอบดูพี่โป๊หรือไงเราน่ะ”
จอมใจย่นจมูก “โธ่...มีอะไรให้ดูเนี่ย” เสียงดูถูกทำเอาร่างสูงเข่นเขี้ยว
“อยากดูไหมละ” เอ่ยท้า ทำท่าจะปลดผ้าเช็ดตัวออก แต่หากเจ้าหนูทำหน้าเฉยเมย
“เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วเหอะ แค่นี้จะอวดทำไม” คำตอบทำเอาพี่เวทย์ชะงักกึก แล้วเลิกสนใจเจ้าหนูไป แต่งตัวของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเป่าผมจนหมาด หวีๆเล็กน้อย แค่นี้ก็เรียบร้อย
“เสร็จแล้ว ไปยัง” จอมเวทย์ถาม
จอมใจพยักหน้าตอบรับ ก่อนสองพี่น้องจะเดินลงมาข้างล่างที่มีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่
เมื่อเห็นน้องชายสองคนเดินมาพี่ใหญ่ก็ทัก “หายไปนานเชียวกว่าจะลงมา”
“ก็พี่เวทย์อะช้า” เจ้าหนูได้ทีฟ้องใหญ่ รีบเดินเข้าไปประจบประแจร่างสูงทันที
จอมเวทย์ส่ายหน้าพ่นลมหายใจออกทางจมูก เดินมาทรุดตัวลงนั่งบ้างแล้วเอ่ยถาม “แล้วจะไปไหนกันครับ”
“พี่ว่าจะพาน้องไปกินขนมที่ห้างเลยว่าชวนเราไปด้วยคงจะดี” พี่ใหญ่ตอบ
“ใช่ๆๆไปกินๆกันๆ” เจ้าหนูรีบพูดบ้าง
“กินอะไรละ” จอมเวทย์ถามต่อ เจ้าหนูทำหน้าครุ่นคิด “พี่หิวข้าวด้วย”
ใช่...เขาไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า หิวไส้แทบขาดแล้ว
“งั้นกินข้าวแล้วกินขนมกัน” ในที่สุดจอมใจก็ตัดสินใจได้ พยักหน้ากับตัวเองว่าพอใจเป็นที่สุด จอมราชันที่นั่งดูอยู่ส่ายหัวเบาๆแล้วเอ่ย
“เอ...นี่พี่มีสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวด้วยหรือเนี่ย จำไม่เห็นได้เลยนะ” ทำสีหน้าครุ่นคิด จอมใจยักคิ้วจึๆให้สองที
“มีสิฮะ เลี้ยงข้าวน้องน่ารักๆแค่นี้สบายอยู่แล้ว เนอะๆ” พูดเสียงอ้อนกับพี่ใหญ่ ส่วนไอ้คำว่า....เนอะๆคำหลังนะ หันไปยักคิ้วอย่างรู้กันกับร่างสูงที่นั่งหิวอยู่
“นั่นสิ” จอมเวทย์เออออห่อหมกไปด้วย แหม...พี่ใหญ่จะเลี้ยงทั้งทียังนี้ต้องถล่มให้เรียบ
“หึๆ” ชายหนุ่มนั่งขำในลำคอ เขาไม่เคยจะขัดใจเจ้าหนูได้สักครั้งเดียวเลย มีแต่ต้องยอมอ่อนให้ตลอด ทำไงได้ก็รักน้องขนาดนี้
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยสามพี่น้องก็ออกเดินทางออกจากบ้าน โดยจอมราชันได้บอกบิดาเอาไว้ก่อนแล้วว่าจะไปข้างนอกกลับตอนบ่ายๆเกือบเย็น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามหนุ่มต่างไซด์ต่างอายุกันเดินเรื่อยเปื่อยหาร้านอาหารในห้างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนเนื่องจากเป็นวันเสาร์ทำให้มีฝูงชนมาเดินเที่ยว ซื้อของจับจ่ายใช้สอยกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ยังมีเด็กวัยรุ่นที่มาเรียนพิเศษและมาเดินเล่นกับเพื่อนเต็มไปหมด
ทั้งสามมายืนหลบมุมตรงเสาต้นใหญ่ของห้างเพื่อตกลงกันว่าจะกินอะไร
“ชาบู” จอมเวทย์เสนอ
“ไม่เอา เบื่อ” เจ้าหนูขัด
“สุกี้เอ็มเค”
“แงะ มันต่างกับชาบูตรงไหนอะ”
“ต่างกันดิ ชาบูก็ชาบู สุกี้ก็สุกี้” พอเจ้าตัวอธิบายมาถึงตรงนี้ เจ้าหนูทำหน้างงใส่...แล้วมันต่างกันตรงไหนวะเนี่ย...สรุป!!!! เขาไม่
เข้าใจ!!!
พี่ใหญ่ที่เงียบมาตลอดก็พูดบ้าง “เอาอย่างนี้ไหมกินอาหารจีนกันไหม”
น้องสองคนที่ยืนแยกเขี้ยวใส่กันหันมามองร่างสูงใหญ่แล้วหันกลับมาไปมองหน้ากันเองแล้วพยักหน้าใส่กัน “เอาครับ!!!”
จอมราชันยิ้มแล้วเดินนำน้องๆไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปชั้นบนของตัวห้าง
ร้านที่ชายหนุ่มแนะนำนั้นอยู่ที่ชั้นสี่ของห้างเป็นร้านอาหารจีนที่ขึ้นชื่อพอสมควร หน้าร้านมีโปสเตอร์ที่มีภาพเสี่ยวหลงเปาหลากสีติดอยู่ทำเอาน้ำลายสอเมื่อเห็น จินตนาการถึงเสี่ยวหลงเปาร้อนๆนึ่งสุกใหม่ๆพอกัดเข้าไปน้ำหวานๆที่อยู่ด้านในก็ทะลักออกมา ความชุ่มฉ่ำของเนื้อที่อยู่ด้านในหอมตลบอบอวลในปาก อ๊ากๆๆ...แค่คิดยังหิวเลย
น้องสองคนไม่รอรีบเดินเข้าไปในร้านอย่างมารีรอ พอได้โต๊ะนั่งก็เปิดเมนูสั่งอาหารทันทีอย่างไม่เกรงใจคนเลี้ยงสักนิดเดียว อาหารที่ทั้งสองคนร่ายมานั้นเรียกได้ว่ากินสี่ห้าคนยังไม่หมดทั้ง เป็ดย่างจานใหญ่ เสี่ยวหลงเปาสามเข่ง ติมซำอย่างอื่นรวมกันอีกเกือบสิบเข่ง ทั้งข้าวผัดห่อใบบัว ซุปกระดูกหมูตุ๋น
เมื่อสั่งเสร็จจอมใจก็นั่งพิงพนักอย่างสบายใจแล้วหลับตา พี่ใหญ่ที่นั่งข้างๆก็ถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรครับ” มือใหญ่อังหน้าผากเนียน ลูบหน้าลูบตา “รู้สึกไม่สบายหรือครับ”
จอมใจส่ายหน้า “เปล่าครับ ใจแค่ล้าๆเฉยฮะ สมองมันล้าๆเหมือนกัน”
“เอ้ากินนี่เพิ่มพลัง” จอมเวทย์เลื่อนแก้วน้ำชาจีนเย็นๆมาให้ ยักคิ้วกวนๆ
“เหอะ...” เสียงใสๆสะบัดใส่แต่ก็รับมาดูดจ๊วบๆ “ใจอยากกินขนมต่างหากละ”
“งั้นเราเลือกร้านเลยจะได้ไม่เสียเวลา อยากกินอะไรดีครับ” จอมราชันถามขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลายืนเถียงกันอีก
“ใจอยากกินอาฟเตอร์ ยู” จอมใจบอก และครั้งนี้ก็เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่จอมเวทย์เห็นด้วยกับเจ้าหนูไม่ขัดอีก เนื่องจากเจ้าตัวบอก
ว่าอยากกินฮันนี่ โทสต์สักจาน
“ได้ครับ” คนเลี้ยงใจป้ำไม่ขัดอย่างเคย น้องๆก็ยิ้มไปตามระเบียบ
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟสามคนก็รีบขยับตะเกียบกันยกใหญ่ จนเกลี้ยงทุกอย่าง พี่ราชันก็พามากินขนมตามสัญญา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ่อย...เสร็จสักที” เสียงครางอ่อยจากร่างกลมที่เดินทำหน้าเบ้ลงมาจากตึกกับเพื่อนๆ
จอมใจที่เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เป็นเป็นวันสุดท้าย จบสิ้นกันทีกับมิดเทอมมหาปะลัย ขนาดปีหนึ่งยังทำเขาใกล้ตายขนาดนี้
เดินละโหล่ละเหล่ลงมาด้านล่าง มีเพื่อนชวนไปเที่ยวฉลองหลังสอบเสร็จ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะไปไหนนอกจากของเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นเท่านั้น
จอมใจปฏิเสธเพื่อนไปแล้วมากดโทรศัพท์หาที่บ้านว่าวันนี้ใครมารับ แต่ยังไม่ทันจะกดอะไร สายตากลมโตก็ปะทะกับรถเก๋งที่คุ้นเคยใจแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า กระจกถูกลดลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อใสขาวสะอาดกับรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“พี่พลลล” เจ้าหนูร้องอย่างดีใจที่วันนี้พี่หมอสุดยุ่งของบ้านมารับเขาถึงมหาลัย
รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งสัมผัสแอร์เย็นฉ่ำปอด กลิ่นสเปรย์หอมอ่อนๆรื่นจมูก
วันนี้นายแพทย์หนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีสะอาดและกางเกงสเล็คสำเทาดำสุภาพเรียบร้อย
“ทำไมวันนี้มารับใจละครับ” พอรถเลื่อนเจ้าหนูก็เปิดการสนทนาทันที คนขับหันมามองยิ้มแล้วตอบ
“วันนี้พี่ออกเวรเร็วนะ มีคนมาแทน” วันนี้เขาไม่มีเคสที่ไหนและแถมเพื่อนหมอด้วยกันที่เคยติดค้างเขาเรื่องเวรมาอยู่แทนเลยทำให้เขารีบเก็บของกลับบ้าน พอไปถึงบ้านไม่มีใครอยู่ยกเว้นมารดาเลยเดินไปบ้านเล็กเจอน้าอรคนเดียวเหมือนกัน จึงถามว่าน้องไปไหนและได้คำตอบมาว่าไปสอบ เขาเลยตัดสินใจขับรถมารับน้องที่มหาลัย
“อ้อ...ดีจัง นานๆทีพี่พลจะว่าง” หลังจากชายหนุ่มเข้าศึกษาที่คณะแพทยศาสตร์ก็กลายเป็นว่าพี่หมอยุ่งตลอด
“สอบยากไหมครับ” ชายหนุ่มถามระหว่างขับรถ
จอมใจพยักหน้า “นิดหน่อยครับ” พอเห็นข้อสอบแต่ละวิชาเขาแทบอยากขุดหลุมฝังตัวเอง หากไม่เพราะอ่านหนังสือมาเกรงว่า
จะลงไปนอนในหลุมจริงๆเสียแล้ว
“เหนื่อยไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นหน้าเหนื่อยของน้องก็สงสาร
“ครับ อยากนอน” พอได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มรีบเร่งเครื่องยนต์เพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น
...ตอนนี้ขอแค่ได้นอนก่อน...
...ตื่นมาแล้วค่อยอ้อนพี่พลพาไปกินของอร่อย?...
...สรุป...
...แกจะกินอีกแล้วหรือ ไอ้อ้วน!!!!...
To be Continue
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 405656 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก