ทักทายวันจันทร์ค่ะ พาครอบครัวตัวจอมมาทักทายกันเช่นเคย
ขอให้มีความสุขกับเหล่าจอมทั้งหลายค่ะ
ปล. ขออภัยที่มาช้า เนื่องจากแอบดอดไปเที่ยวมาเลย มาลงช้า อิอิ
บทที่ 9
[/b]
วันเสาร์ตอนบ่ายๆ เจ้าหนูกำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ สายตากลมโตกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด
...เขาทำโปรแกรมมิ่งข้อนี้มาชั่วโมงกว่าแล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จ ทั้งโค้ดยังผิดแก้เออร์เร่อไม่ได้สักที จ้องเสียจนปวดตา ร่างกลมๆพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง เขาชอบโปรแกรมมิ่งเพราะมันรู้สึกท้าทายแต่บางครั้งก็ทำให้ประสาทกินได้ง่ายๆ
ร่างสูงสมส่วนของหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาใกล้ “เป็นอะไรใจ ทำการบ้านอยู่หรือลูก” เขาเห็นลูกชายจ้องคอมพิวเตอร์มานานแล้วและไม่ยอมขยับไปไหนเสียที
“ครับ ใจยังทำข้อนี้ไม่ได้เลย มันยาวแล้วก็งงมาก” เสียงท้อทำให้ผู้เป็นพ่อก็สงสาร แต่เขารู้ว่าเดี๋ยวเจ้าหนูก็ค่อยๆแก้ได้จนเสร็จ
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ” ปลอบเสร็จก็เดินเลี่ยงไปนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเศรษฐกิจที่โซฟา หม่าม้าเดินถือแก้วนมเย็นชื่นใจมา
ให้ จอมใจดื่มอึกแล้วหมุนคอคลายความเมื่อยแล้วฮึดสู้ใหม่
แต่หากการบ้านโปรแกรมมิ่งไม่ได้มีข้อเดียว มันมาทีเป็นสิบ เขายังห่างไกลกับคำว่า “เสร็จ” อีกมากโข นั่งงงมอยู่ต่อสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังข้างคอมพิวเตอร์ มือขาวยกขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คณะเลยกดรับ
“ว่าไง...ธัช”
“เห้ย...จอมใจ ทำการบ้านโปรแกรมมิ่งเสร็จยัง” เสียงที่กรอกมาตามสายทำให้เจ้าหนูถอนหายใจ
“ยังเลยเว้ย...ยากมาก ทำจนปวดตาแล้วเนี่ย”
“เอ่อ...เดี๋ยวพวกฉันไปหาแกที่บ้านได้ไหมอะ ไปช่วยกันทำๆ จะได้เสร็จไวๆ” เพื่อนธัช หนุ่มผมเกรียนร่างท้วมเอ่ยแนะนำ
“ได้ๆ มีใครมาบ้าง” การมีเพื่อนมาช่วยอาจเป็นสิ่งที่ดีกว่านั่งงมคนเดียว
“มีฉัน ไอ้กรต น้ำตาล ใบตองแล้วก็แพร”
“ได้ๆมาเลยๆๆ มาช่วยฉันด้วยจะตายแล้ว”
“แล้วบ้านแกอยู่ไหนอะ”
“อืมอยู่ที่...แกนั่งแอร์พอร์ตลิ้ง แล้วมาต่อรถไฟฟ้าก็ได้” เมื่อบอกที่อยู่ไป เพื่อนหนุ่มก็รีบจดยิกๆ ก่อนบอกลาแล้ววางสายไป
วางสายจากเพื่อน จอมใจก็รีบไปบอกหม่าม้าว่าเดี๋ยวมีเพื่อนมาหา ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ผละไปทำงานบ้านที่คั่งค้างต่อไป
นั่งทำไปเรื่อยๆจนผ่านชั่วโมงกว่าๆ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังสองครั้ง
...กริ๊งๆ...
ร่างกลมเดินออกไปหน้าบ้านก็เจอกับกลุ่มเพื่อนยืนกันอยู่ครบทีม เปิดประตูเชิญกันเข้าบ้านเรียบร้อย
ทุกคนที่เดินเข้ามาก็เอ่ยสวัสดีปาป๊าหม่าม้าอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ // สวัสดีค่า” สองผู้ใหญ่ยิ้มรับกับเพื่อนลูกชายที่จะมาช่วยกันทำงาน อรอุมายกน้ำหวานมาให้เด็กๆพร้อมกับขนมคบเคี้ยวจำพวกกล้วยฉาบและทุเรียนทอด ซึ่งดูเด็กก็อร่อยกับมื้ออาหารว่างเป็นพิเศษ เหมือนได้เรียกพลังงานกลับและเรียกวิญญาณกลับเข้าร่าง
พอกินกันเสร็จก็ระเห็จย้ายกันไปที่หน้าโต๊ะญี่ปุ่นตัวกว้าง เจ้าหนูเลิกใช้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ เซฟงานทั้งหมดแล้วเปลี่ยนมาใช้แมคบุ๊คแทน เนื่องจากจะได้นั่งทำร่วมกับเพื่อน หลังจากมารวมกันครบ ทุกคนก็เริ่มลงมือทำงานของตัวเองโดยมีการช่วยเหลือซึ่งกัน
และกัน การเรียนโปรแกรมมิ่งบางครั้งมีเพื่อนก็ช่วยได้เยอะ นั่งงมนั่งช่วยกันอยู่สามสี่ชั่วโมง การบ้านก็เสร็จสมบูรณ์ ทั้งกลุ่มรู้สึกเพิ่งกลับมาจากสนามรบโดยยังไม่ต้องมีการนับศพทหารเนื่องจากรอดชีวิตกันทุกคน
“เป็นไงบ้างเด็กๆ เสร็จกันไหม” ปาป๊าที่นั่งเอาใจช่วยโดยการนั่งอ่านหนังสืออยู่ห่างๆเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นทุกคนนั่งสลบกันเป็นแถว
“เสร็จแล้วครับปาป๊า” จอมใจตอบพลางรวบรวมเอกสารการบ้านใส่แฟ้มเข้าที เพื่อนคนอื่นก็เก็บของ เคลียร์โต๊ะกันอยู่
“นี่ก็ห้าโมงเกือบหกโมงแล้ว อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันสิเด็กๆ” หม่าม้าเลยถือโอกาสนี้ชวนพวกเพื่อนของลูกชายอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเสียเพราะเธอเห็นว่าเย็นแล้วและเจ้าลูกหมูยังเหมือนจะติดลมที่ได้คุยได้อยู่กับเพื่อนๆ
เด็กทั้งกลุ่มเกรงใจพ่อแม่ของเพื่อนจึงเอ่ยปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่หากอรอุมาก็ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไร มีเพื่อนอยู่เยอะๆๆจะได้สนุกกัน ซึ่งอันนี้เจ้าหนูเห็นด้วยสุดๆ
เมื่อตกลงว่าจะอยู่ จอมใจเลยพาเพื่อนขึ้นไปเล่นที่ห้องเขาก่อนตามคำบอกของหม่าม้า ตอนแรกเจ้าตัวอิดออดเนื่องจากบอกว่าจะอยู่ช่วยทำอาหาร แต่นายประสิทธิ์อาสาจะช่วยเอง ให้เขาไปดูแลเพื่อนๆ
จอมใจเลยเดินนำเพื่อนทั้งกลุ่มเดินมาข้างบน ห้องของน้องน้อยเป็นห้องนอนเดี่ยวขนาดพอดี มีเตียงหลังใหญ่วางอยู่ มีตุ๊กตาแบดแบด ซึมารุตัวยักษ์ขนาดใหญ่เท่าคนวางอยู่ ทำให้เตียงดูเล็กไปถนัดตา
“อ้าย...แบดแบดตัวใหญ่จัง” ใบตองเห็นก็รีบเข้าไปจับๆ เพราะตัวนี้มันใหญ่กว่าที่เธอมีอยู่มาก
จอมใจหัวเราะขำๆ ความจริงตุ๊กตาตัวนี้ไม่ใช่ของเขา แต่หากเป็นของ...ถ้าจะเล่าถึงความเป็นมาของเจ้าแบดแบดตัวนี้ คงต้องย้อนไปเมื่องานวันเกิดพี่ราชันที่ผ่านมา...
“อะไรวะ...” พี่ใหญ่ของบ้านถามเมื่อเพื่อนสนิทยื่นของขวัญกล่องใหญ่มาให้ และบอกว่าพวกเขาสองคนช่วยกันหารซื้อมา แต่เจ้าหนูดูจากสายตากรุ่มกริ่มของคนให้แล้วก็หนาวๆร้อนๆ เนื่องจากพี่ชินกฤตนั้นชอบกวนประสาทพี่ชายเขาอยู่เรื่อย น้องน้อยจึงคิดว่าของขวัญชิ้นนี้ต้องทำให้พี่ใหญ่สติแตกแน่นอน...
หลังจากปาร์ตี้เลิกรา เพื่อนสองคนขอตัวกลับบ้านไปก่อนเนื่องจากวันรุ่งขึ้นยังมีงานรออยู่ ตามิวายหย่อนระเบิด
“อย่าลืมเปิดของขวัญละ” แล้วก็ขับรถออกจากบ้านไป
จอมใจและพี่ๆช่วยป้าอุ่นเก็บของ เคลียร์สนาม ยกของเข้าบ้าน ส่วนผู้ใหญ่ก็เข้าบ้านไปตั้งวงน้ำชาในห้องรับรองอีกห้อง คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันไป
พอเก็บของเสร็จ พวกเด็กๆก็เข้ามาสมทบบ้าง พี่จอมราชันก็ถือกล่องของขวัญและกระดานเข้ามาในบ้าน ทั้งห้าคนทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาหลังใหญ่ โดยมีจอมทัพช่วยแบกกล่องของขวัญเบ้อเริ่มเทิ้มของเพื่อนพี่ชาย เมื่อนั่งกระจายๆกัน
“พี่ราชันจะเปิดเลยไหมครับ...” เจ้าหนูถามเมื่อพี่ชายวางของลงที่โต๊ะกระจก เขาอยากรู้ว่าข้างในจะมีอะไรอยู่กัน
มือใหญ่ก็ทำตามโดยการหยิบกล่องขวัญขนาดเล็กเท่าฝ่ามือของน้องชายคนที่สามมาไว้ในมือ “งั้นพี่เปิดของทัพก่อนละกัน” คนให้ก็พยักหน้าไม่ได้ว่าอะไร ร่างสูงใหญ่จึงลงมือแกะห่อย่างเบามือเพื่อไม่ให้กระดาษห่อขาดจนดูน่าเกลียด บางคนชอบฉีกเลยแต่นั่นไม่ใช่นิสัยเขา!
หลังจาดแกะกระดาษออกจนหมด ก็เผยให้เห็นกล่องสีดำขนาดเหมาะมือ เปิดออกมาเป็น...นาฬิกาข้อมือของผู้ชายญี่ห้อชื่อดังซึ่งมีตรามงกุฎอยู่ตรงกลาง หน้าปัดใสแจ๋ว ตัวเลขบอกเวลาทำเป็นเลขโรมันดูคลาสสิค ตัวเรือนสองกษัตริย์ดูสวยงาม ขนาดก็เหมาะพอดีกับข้อมือใหญ่อย่างลงตัวเมื่อชายหนุ่มลองสวมเข้ากับข้อมือ
“โห...พี่ชอบนะเรือนนี้ สวยมาก ขอบใจมากทัพ” พี่ใหญ่ขอบคุณน้อง จอมราชันเป็นคนที่ชอบสะสมนาฬิกาเรือนสวยอยู่ไม่น้อย ในห้องนอนของเขาเรียกว่ามีทุกแบบ ทุกยี่ห้อก็ว่าได้ ซึ่งทุกคนรู้ดี ทุกปีของขวัญที่ชายหนุ่มได้จึงมีนาฬิกาอยู่เสมอ...ปีที่แล้วจอมพลเพิ่งให้นาฬิการุ่นลิมิเต็ท อิดิชั่นของเทคฮอยเออร์ไป ปีนี้เขาเลยให้ยี่ห้ออื่น...ซึ่งพี่ชายเขาไม่เคยเบื่อและยังคงสะสมไปเรื่อยๆ พอลองเสร็จก็เก็บกลับเข้ากล่องเหมือนเดิม หันมาสนใจกล่องถัดไป...
กล่องต่อไปเป็นของนายประสิทธิ์และภรรยาซึ่งเป็นกล่องเล็กเช่นกัน ถูกห่อด้วยกระดาษเรียบๆแต่ดูหรูหรา กล่องทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาว คาดว่าเป็น...
...ปากกา...
ปากกาด้ามหรู ยี่ห้อก็หรูอย่างยี่ห้อ “มองบลังค์” ตัวด้ามสีดำสนิท ดูเรียบง่ายแต่หรูหราสมชื่อ
“ว้าว...ป๊าม้าให้ปากกาหรือเนี่ย ยี่ห้อไรน่ะ...มอง...มองๆๆ อ่านยากชะมัด” จอมใจชะโงกหน้าเข้ามาดูด้วยใกล้ๆ
จอมทัพเห็นน้องสนอกสนใจกับปากกายี่ห้อนี้ “มันเรียกว่า มองบลังค์เป็นภาษาฝรั่งเศษ”
“เอาไว้ใช้ทำงานพอดีเลย” จอมราชันยิ้มถูกใจ เขากำลังต้องการปากกาด้ามใหม่แทนด้ามที่ใช้อยู่พอดี
“เปิดอันต่อไปเลยได้ไหมครับ ของพี่พลๆ” เจ้าลูกหมูอ้อน
มือใหญ่เลยแกะกล่องใหม่ออกมา คนให้ก็อมยิ้ม
เปิดออกปรากฏว่าเป็นเนคไทสีเทาอ่อนสวยงามของ พอล สมิธ ซึ่งเมื่อดูจากกล่องแล้วถูกผลิตที่ประเทศอิตาลี จอมพลซึ่งชอบใช้ยี่ห้อนี้เลยเลือกให้พี่ชายใช้บ้าง ความจริงพี่ใหญ่ก็มีแบรนด์ประจำของตัวเองเหมือนกัน แต่คนให้คงอยากให้ลองเปลี่ยนบ้าง ส่วนจอมทัพนั้นเนคไท สูทเป็นศัตรูคู่แค้นกับเจ้าตัวตลอดกาล...
ของขวัญขนาดปกติก็เปิดครบหมดแล้ว...คราวนี้มาถึงของขวัญขนาดไม่ปกติกันบ้างเนื่องจากมันใหญ่โตมโหฬาร กล่องไซด์ยักษ์สูงพอๆกับเจ้าลูกหมูได้เลย
“อะไรเนี่ย พี่ชินให้ตู้เย็นหรือไงเนี่ย มันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้” จอมเวทย์อุทานเบาเมื่อพอมาพิจารณาดีๆแล้วมันใหญ่พอๆกับตู้เย็น แต่หากพอลองยกจริงกลับเบาหวิว
นัยน์ตาคมกริบบ่งบอกถึงความลำบากใจที่จะเปิดมัน เขารู้ดีว่าเพื่อนตัวแสบมันต้องเล่นพิเรนท์อะไรบางอย่างเพราะนิสัยมันเป็นอย่างนี้เสมอ
...ปีที่แล้ว มันให้กางเกงว่ายน้ำผู้ชายที่เว้าโค้ง ปิดอะไรแทบไม่มิด... เขาแทบเอาปาใส่หน้ามันทันทีที่เห็น
...ปีก่อนหน้า มันเดินเข้ามาทำหน้าตาน่าสงสารแล้วบอกว่า มันลืมซื้อของขวัญให้ เผอิญเดินผ่านตลาดนัดแถวบ้านก่อนมาทำงานเลยซื้อ”อันนี้” ติดมือมา...”อันนี้”ของมันคือสะโหร่ง...ไอ้หมอนี่มันซื้อสะโหร่งอาบน้ำให้เขา แล้วดันบอกว่าเผื่อเอาไว้ไปค่าย... ค่ายบ้านมันสิ! อายุก็สามสิบแล้วจะมีเข้าค่ายอีก ปัญญาอ่อนสิ้นดี
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมาเขาไม่เคยคิดจะรับของขวัญมันอีกตลอดชีวิต ของขวัญที่เห็นปุปแทบจะผูกคอตายตรงนั้น แต่ทางที่ดีเขาคิดว่าควรไล่มันออกจากบริษัทเป็นดีที่สุด!
“ปีนี้พี่ชินจะให้อะไรน่ะ ลุ้นจังเลย หวังว่าคงไม่ใช่อะไรประหลาดๆอีกนะ” เจ้าหนูก็ยังขยาดไม่หาย “ปีที่แล้วเล่นให้กางเกงว่ายน้ำเซ็กซี่ๆ” พูดไปหน้าใสก็แดงไป ก็มันเขินหนิ...เพราะเมื่อลองจินตนาการว่าพี่ชายเขาใส่กางเกงว่ายน้ำตัวนั้น คงกลายเป็นนาย
แบบสุดฮอตตามปกนิตยสารสบายๆ
จอมพลหัวเราะคิก “ใช่แล้วๆ ปีก่อนหน้าก็ให้สะโหร่งอาบน้ำ”
“หึๆๆ” ชายหนุ่มสุดเซอร์ที่แม้ไม่พูดอะไรแต่ก็หัวเราะเบาๆ
เสียงนินทาดังกับเสียงหัวเราะของน้องทำเอาพี่ใหญ่ของบ้านถอนหายใจพรืด “ปีนี้มันคงให้อะไรที่มันดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยนะ” แม้จะบ่น แต่เอาเข้าจริงชายหนุ่มยังเก็บของขวัญพวกนั้นไว้ทุกปี...แม้มันจะไม่ใช่รสนิยมของเขาก็ตาม
เริ่มลงมือแกะด้วยใจตุ๊มๆต๊อมๆ หลังจากแกะห่อออกมา สายตาปะทะกับกล่องกระดาษ...มันเป็นกล่องใส่ตู้เย็นมาก่อนจริงๆด้วย!...
มือใหญ่แงะฝากล่องออกมา พอเปิดกว้าง ห้าหัวก็ก้มลงมองของข้างในพร้อมกันแทบจะโขกกันตาย...พอลองเอื้อมมือไปจับ สัมผัสนุ่มมือทำให้รู้เลยว่าเป็นตุ๊กตา ดึงตุ๊กตาตัวยักษ์ออกมากล่อง เอาออกมาแค่หัวก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร...
...ตุ๊กตาสัญชาติญี่ปุ่น ในซาริโอเวิร์ล...แบดแบดซึมารุ...เจ้านกหยิ่งหน้าบูดบึ้ง
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้มันจะไม่ได้พิสดารมากมาย แต่หากเขาก็เลยวัยที่จะมาเล่นหรือสะสมตุ๊กตาแบบนี้แล้ว
แต่ทว่า...พอดึงออกมาทั้งตัว ทั้งห้าพี่น้องแทบจะหงายหลังตึง! เพราะว่ามันไม่ใช่แบดแบดธรรมดา หากแต่เป็น...
...แบดแบดใส่กางเกงผู้ชายในยี่ห้อ CK สีแดงแป๊ด!!!!...
ในมือของมันยังกอดห่อพลาสติกกางเกงอีกสามตัวยี่ห้อเดียวอีกด้วย !!! มือใหญ่ยกมือปิดหน้าอย่างรับไม่ได้ ขณะที่จอมเวทย์ถึงกับกลั้นไม่อยู่ ปล่อยกรากกกออกมาไม่เกรงใจใคร
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ชินเล่นพิเรนท์อีกแล้ว...อะไรเนี่ย...ตุ๊กตาแบดแบดใส่กางเกงใน...โอย ขำโคตรๆ” หัวเราะน้ำตาแทบร่วง มือก็ดึงห่อกางเกงในออกมาดู
“อืม...ไซด์เเอลเสียด้วย...ใหญ่สุดๆ ฮะๆๆ ดีนะที่ในห่อเป็นสีเทา” จอมราชันแทบอยากจะเอากางเกงกลับไปปาหน้าเพื่อนเหมือนเดิม
เจ้าหนูก็หัวเราะคิกคัก แต่หากก็ลูบแขนแกร่งของพี่ใหญ่เบาๆ เนื่องจากตอนนี้แทบจะกินหัวคนอยู่แล้ว “พี่ราชันจ๋า อย่าโมโหเลย...คิกๆๆ...เดี๋ยวแก่เร็วนะครับ” ว่าแล้วก็เปลี่ยนไปกอดแขนเอาหน้าถูไปมาเหมือนแมวขี้อ้อน และเหมือนร่างสูงใหญ่จะอารมณ์
ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่วายกดโทรศัพท์
“ไอ้เพื่อนเวร แกให้ของขวัญบ้าอะไรเนี่ย...สติสตังค์แกไม่ดีแล้วใช่ไหม” เมื่อปลายสายกดรับ เจ้าตัวก็เมดเล่ย์ด่าทันที
“ฮะๆๆ แกชอบละสิ” เสียงทุ้มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้เขากำลังนึกภาพเพื่อนที่กำลังคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงพอดู เขาไม่อยากซื้ออะไรที่มันซ้ำกับคนอื่นและรู้ดีว่าเพื่อนรักมีพร้อมทุกอย่างแล้ว...ของขวัญที่เขาให้จึงเป็นความสนุกส่วนตัวเสียมากกว่า
เสียงทุ้มกรอกเสียงดัง “บ้านแกสิ” มือใหญ่เขย่าห่อกางแกงในไปด้วย “แล้วไอ้กางเกงซีเคนี่อะไรวะ”
“เอ้า...ก็ของแกไง ไซด์ใหญ่สุด” น้องๆได้ยินเสียงลอดออกมาก็หัวเราะคิกคักกันไป ปล่อยพี่ชายหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเพื่อนต่อไป... นึกถึงเรื่องนี้ทีไร จอมใจก็ยังขำไม่หาย เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก็ดูงงที่เจ้าหนูอยู่ๆก็หัวเราะคิกๆๆ
“มีอะไรอะ หัวเราะอยู่คนเดียว” ใบตองที่นั่งกอดเจ้าตุ๊กตาสีดำอยู่เอ่ยถาม
เจ้าหนูหุบยิ้ม “เปล่าจ้า” ขืนเล่าให้เพื่อนฟัง พี่ใหญ่เขาหมดความน่าเชื่อถือทันที
มรกรตเด็กหนุ่มขรึมมองไปทางบ้านหลังใหญ่ข้างแล้วถามเพื่อน “บ้านข้างๆนายหลังใหญ่จังน่ะ”
เจ้าลูกหมูหันไปมองตาม “อ้อ...บ้านลุงไตรน่ะ”
“อ้อ...รู้จักกันหรือ” คราวนี้น้ำตาลถามบ้าง เธอสังเกตตั้งแต่มาว่าบ้านหลังข้างๆอาจจะใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน แถมพอตอนเดินเข้ามาเธอสังเกตเห็นประตูที่เชื่อมกันระหว่างบ้านสองหลังนี้ด้วย
“อื้ม...รู้จักสิ ลุงไตรเป็นเจ้านายปาป๊า แถมเราก็เล่นกับพี่ๆข้างบ้านตั้งแต่เด็กแล้ว”
ธัชเริ่มทำหน้าครุ่นคิด “อ้อ...ใช่ที่เคยเห็นที่โรงอาหารปะ ที่นายบอกว่ามีพี่ชาย อะไรประมานนี้” จอมใจพยักหน้า พี่เวทย์เคยเจอเพื่อนๆเขาในโรงอาหารครั้งหนึ่ง เด็กหนุ่มหัวเกรียนถามต่อ “แล้วใช่ที่เคยไปรับนายที่ร้านหมูกระทะปะ พี่ที่ดูโหดๆ”
เจ้าหนูพยักหน้า ยิ้มแหยๆเมื่อตอนนั้นเขาทำผิด พี่ราชันเลยโกรธเขายกใหญ่ “ใช่ นั่นพี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชัน ส่วนพี่ที่เจอที่โรงอาหารก็พี่จอมเวทย์ไง”
เพื่อนๆพยักหน้างึกงัก แต่ยังรู้สึกขนลุกนิดๆเมื่อเคยปะทะสายตาคมกริบของชายหนุ่มร่างใหญ่คนนั้น
นั่งเล่น คุยกันไปสักพัก หม่าม้าก็เรียกให้ลงมากินข้าว เด็กเลยเฮโลลงกันไปข้างล่าง โต๊ะอาหารสำหรับสี่คน บัดนี้ถูกเพิ่มด้วยโต๊ะตั้งพบเก็บเก็บได้อีกตัวและเก้าอี้พลาสติกหลายตัว อาหารบนโต๊ะก็ดูน่าทานจนเด็กน้ำลายสอ ทั้งหมูกระเทียมพริกไทย ไข่เจียวหมูสับ ปลาทอดสามรส ผัดผักบุ้งไฟแดง ต้มยำรวมมิตร และข้าวเปล่าโถใหญ่ เด็กๆเลือกที่นั่งกันตามใจชอบ ปาป๊าก็นางหัวโต๊ะ มีหม่าม้านั่งด้านขวา เด็กช่วยกันคนละไม้คนมือ ตักข้าวใส่จาน
ข้าวสวยร้อนหอมกรุ่น เรียกน้ำย่อยเป็นอย่างดี เมื่อผู้ใหญ่เปิดมื้ออาหาร เด็กก็ไม่รอช้าลงมือตักอาหารทันที เสียงช้อนส้อมกระทบกันไปสลับกับเสียงพูดคุยหัวเราะกันไป ดูเป็นมื้อที่มีความสุขดี...
ระหว่างทานข้าว เสียงฝีเท้าก็แว่วเข้าหู พอเงยหน้าไปมองที่โถงสายตาก็ปะทะกับร่างสูงของพี่ชายคนที่สี่ จอมเวทย์เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร” เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ แล้วหันมาขยี้หัวทุยๆของน้อง “ว่าไงไอ้ลูกหมู...” คนร่าเริงก็ยังไม่วายทักทายเพื่อนๆของน้องด้วย “สวัสดีครับน้องๆ”
ใบตอง แพร ที่นั่งมองอยู่นานถึงกับเคลิ้มเล็ก เมื่อเจอกับคนดังของมหาลัย “สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ”
“ครับ...พี่ชื่อจอมเวทย์นะ เป็นพี่ชายเจ้าลูกหมู” ชายหนุ่มแนะนำตัว รุ่นน้องเลยบอกชื่อตัวเองทีละคน พอรู้จักกันเสร็จ อรอุมาก็เรียกร่างสูงให้อยู่กินข้าวด้วยกัน
“กินข้าวด้วยกันสิเวทย์” ดวงหน้าเรียวคมพยักหน้า
“ขอบคุณครับน้าอร” แล้งก็หันไปสั่งน้อง “หยิบจานให้พี่หน่อยสิ” น้องน้อยหน้างอง้ำแต่ก็ยังเดินไปหยิบจานให้ วางจานกระแทกปึกลงตรงหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเพื่อนๆช่างแสนดีเขยิบที่ให้
หลังจากมีสมาชิกเพิ่มมาหนึ่งคนตอนกินข้าว ทั้งหมดก็ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย กำลังตบท้ายด้วยของหวานอย่างสิ้นจี่กระป๋องที่มีติดบ้านเสมอ
เด็กๆย้ายร่างกันมานั่งจองที่ตรงหน้าทีวีเพื่อขมหนังแฟนตาซีเรื่องดังที่เจ้าหนูเปิด จอมเวทย์ก็ดูไปคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงที่มีเรื่องมาถามมากมาย และยังขอถ่ายรูปกลับไปด้วย เจ้าตัวก็ให้ถ่ายให้สัมภาษณ์ราวกับซุปตาชื่อดัง
เนื่องจากพี่ชายคนที่สี่มาสิงสถิตที่นี่ ทำให้พี่ชายอีกสามคนก็ไม่น้อยหน้า ระเห็จหน้าหล่อของแต่ละคนเข้ามาในบ้านหลังจากหนังฉายไปได้แป๊ปเดียว
เพื่อนพอเห็นอีกสามหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้กัน ก็เกิดอาการอิจฉาที่ครอบครัวอะไร๊...จะเลิศเลอเพอร์เฟกเสียขนาดนี้
พี่ชายทั้งสามคนเดินเข้ามาทักทายผู้ใหญ่ก่อน ถึงค่อยไปรวมกับน้องๆ
“ทุกคนนี่พี่ชายเราเอง คนนี้พี่ชายคนที่สามชื่อพี่จอมทัพ” เจ้าหนูเริ่มแนะนำจากคนที่ยืนใกล้มากที่สุด แล้วก็ถัดไปอีกคน “ส่วนพี่หน้าตาใจดีๆชื่อพี่จอมพล” คราวนี้พี่พลคนงามยิ้มให้ ทำเอาถึงกับเคลิ้มจ้า... “ส่วนนี่พี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชันนะ”
“สวัสดีค่ะ // สวัสดีครับ” สามหนุ่มก็พยักหน้ารับไหว้
“เห้ย...ใช่พี่คนนี้ปะวะที่โหดๆที่เจอกันวันนั้น” น้ำตาลกระซิบกระซาบกับใบตองแต่มันดันไปเข้าหูเจ้าลูกหมูด้วย เจ้าตัวเลยหันมาพยักหน้า
“ใช่ๆๆ วันนั้นพี่ราชันกับพี่เวทย์ไปรับไง”
แลดูเหมือนพี่ทั้งสี่คนจะเป็นจุดสนใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพี่หมอคนงามกับพี่เวทย์ผู้อารมณ์ดีดูจะเป็นขวัญใจของน้องๆไป ส่วนพี่จิตรกรสุดเซอร์นั่งกินลิ้นจี่คนเดียวเงียบๆ ไม่สนใจใคร ส่วนพี่ใหญ่หน้าขรึมก็หลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวกับน้องน้อยเรียบร้อยแล้ว
คุยกันกระหนุงกระหนิง หัวเราะคิกคักๆกันสองคนพี่น้อง เพื่อนๆที่เคยเห็นพี่ใหญ่ในภาคจอมมารที่ร้านหมูกระทะมาแล้ว แต่เวลานี้พวกเขาเห็นเพียงพี่ใหญ่ใจดีน่ารักกำลังดึงแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวโดยคนโดนดึงก็ยิ้มกว้างอย่างเต็มใจ
...เฮ้อ...พี่น้องบ้านนี้พลังทำลายล้างช่างสูงส่งจริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ยังน่ารัก อบอุ่น สบายๆเหมือนเคย
ช่วงนี้ยังคงคอนเซปนี้อยู่ค่ะ เรื่องมันค่อยดำเนินไปตามบทของมันนะค่ะ
ใครรอดราม่า ไคลแมกซ์ หรืออะไรแบบนั้น ก็ต้องลุ้นและติดตามต่อไปนะค่ะ
To be Continue
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 397115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก