มาทักทายกันอีกครั้งค่ะ
ช่วงนี้มาบ่อยนิดนึงก่อนสปีดจะถดถอยค่า
เพราะตั้งแต่เดืนหน้าจะยุ่งกว่าเดิม อาจจะมาเลทบ้าง ช้าบ้าง
แต่ยังไงขอฝากบ้านตัวจอมด้วยนะค่ะ
บทที่ 7
[/b]
“จอมใจๆ วันนี้ตอนเย็นพี่ๆเขามีนัดเลี้ยงกัน ไปไหม” เสียงเรียกจากเพื่อนตัวเล็กอย่างใบตองทำให้จอมใจหันหน้าไปมอง ทำท่าคิดสักพักก่อนแบ่งรับแบ่งสู้
“อาจจะ ขอถามที่บ้านก่อน” ว่าแล้วเจ้าตัวกดโทรศัพท์หาหม่าม้า
“ม้าครับ วันนี้รุ่นพี่เขานัดเลี้ยงกันนะครับ ใจไปได้ไหมครับ” หม่าม้าที่วางใจว่าลูกชายไม่ออกนอกลู่นอกทางตอบรับว่าได้
เจ้าหนูตอบรับเพื่อนว่าโอเค ไปได้ แล้วก็พากันเดินไปเรียนคาบต่อไป
...แต่เจ้าหนูคงลืมไปว่า...ไม่ได้โทรบอกพ่อคนที่สองซะแล้ว...
พาร่างกลมๆมาถึงห้อง แต่ก่อนจะเปิดประตูห้องนั้นเสียงเรียกก็ดังจากข้างหลัง
“น้องจอมใจครับ” พอหันไปตามที่เรียกสายตาก็ปะทะกับกลุ่มรุ่นพี่ในเสื้อช็อปสีดำประจำคณะอยู่ห้าหกคน ซึ่งคนที่เรียกนั้นเป็นหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร
“ครับ...เอ่อ...พี่...” เกิดเป็นโรคอัลไซเมอร์กระทันหัน
“พี่ชื่อนัทครับ”
“อ้อ...ครับพี่นัท มีอะไรหรือครับ” จอมใจถามกลับไป พี่นัทยืนเกาแก้ม รอยริ้วสีแดงจางๆพาดผ่านใบหน้า
“คืนนี้น้องจอมใจไปกินด้วยกันหรือเปล่าครับ” ...กินที่ว่าก็คือนัดเลี้ยงคืนนี้ จอมใจพยักหน้างึกๆ แต่ก็ยังคงงงว่าพี่เขาจะถามทำไม แล้วถึงต้องเจาะจงเป็นเขา
“ไปครับ”
เมื่อน้องตอบรับ ชายหนุ่มที่ชื่อนัทก็หันไปยักคิ้วกับเพื่อนแล้วร้องเยสเบาๆ เจ้าหนูก็ทำหน้างงงวย ส่วนเพื่อนตัวเล็กนั้นได้แต่ยืนเอาศอกกระทุ้งสีข้างเขาอยู่นั่นแหละ พอหันไปก็ทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มใส่ไม่พูดอะไร ทำเอาเจ้าหนูงงหนักอีก
...ทำไมวันนี้ดูคนในคณะเขาแต่ละคน เหมือนไม่ปกติ...
พอเดินแยกจากพี่กลุ่มนั้นเขามาในห้อง ใบตองก็รีบย้ายตัวเองมายืนข้างหน้าเจ้าหนู
“แหมๆๆๆ เดี๋ยวนี้มีรุ่นพี่มาตามจีบด้วยหรือ”
“จีบบ้าไรวะ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” ใบหน้าใสๆงงสุดขีด สาบานว่าตั้งแต่มานั้นเขาเจอรุ่นพี่คนนั้นแค่ไม่กี่ครั้ง และมั่นใจว่าไม่เคยคุยเป็นงานเป็นการมาก่อน
...ถึงเขาจะรู้ตัวว่าตัวเองน่ารักน่ากอด? แต่ก็ไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายครับ...
...แต่ถึงจะมีแฟนเป็นผู้ชาย สเป็คเขาก็ต้องแบบพี่ราชันเท่านั้น อิอิ...
“ทำหน้าเพ้อๆนะ คิดถึงพี่เขาหรือไงยะ” ร่างกลมๆสะดุ้งเมื่อเพื่อนทักกลางอากาศ
“บ้าดิ เราไม่ได้คิดไรกับพี่เขา” ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แล้วเดินสะบัดก้นไปนั่งที่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็นเลิกเรียนเสร็จ น้องๆปีหนึ่งก็ไม่ได้ไปไหน นั่งคุยเล่นเรื่อยเปื่อยรอรุ่นพี่มาพาไปเลี้ยง ซึ่งน้องๆมารู้กันทีหลังว่าพี่จะพาไปเลี้ยงหมูกระทะแถวๆมหาลัยนั่นเอง เจ้าหนูทำหน้าเปรมปรีดิ์สุดฤทธิ์ที่จะได้กินฟรีๆๆ
นั่งเล่นอยู่พี่นัทคนเดิมก็เดินยิ้มตาหยีเข้ามาหาแต่ไกล
“น้องจอมใจครับ เดี๋ยวเราไปรถพี่นะครับ” ชวนแค่คนเดียวทั้งที่เพื่อนเขานั่งอยู่เต็ม ทำให้น้ำตาลสาวห้าวโผล่งเสียงดัง
“อ้าวพี่นัท ทำไมชวนแค่จอมใจละ”
“เอ่อ...พี่ก็ชวนทั้งหมดแหละครับ”
เจ้าหนูยิ้มๆพยักหน้าเห็นด้วยเนื่องจากมีราชรถมาเกยถึงที่ ไม่ไปด้วยก็โง่แล้ว...
พี่นัทพยายามจะหาเรื่องชวนเขาคุยแต่เขากำลังติดพันกับเกมส์จนไม่ค่อยได้สนใจพี่เขาเท่าไร และค่อยมาเงยหน้าในตอนที่แบตโทรสัพท์หมดเกลี้ยงพอดี
“แงะ...แบตหมด ทำไงดี” เจ้าลูกหมูบ่นเบาๆ แล้วเสหันไปคุยกับเพื่อนโดยที่พี่นัทยังคงไม่ไปไหน
จนราวหกโมงกว่าๆ พี่ทุกคนมายืนออรอน้องๆกันครบ กำลังตกลงกันว่าใครจะไปยังไง ส่วนจอมใจนั้นก็ต้องจำใจยอมไปกับพี่นัทเนื่องจากตอนเลิกเรียนดันไปตอบรับอย่างเสียไม่ได้ โดยมีน้ำตาลและใบตองไปด้วย
รถของพี่นัทเป็นรถฮอนด้า ซีวิคสีเทาขุ่นซึ่ง เขากำลังจะก้าวเข้าไปนั่งด้านหลัง เพื่อนตัวดีดันเขามานั่งด้าน จอมใจทำหน้าเบ้แต่ก็ยอมนั่ง ระหว่างทางพี่นัทก็คุยจ้อจนเจ้าหนูชักจะรำคาญ จนอยากกลับบ้าน ถามโน่นถามนี่ไม่หยุดเช่น...
“ทำไมถึงชื่อจอมใจละครับ” เจ้าตัวเปิดการสนทนา
“ไม่รู้ครับ” อ้าวก็เขาไม่รู้หนิ ว่าทำไมถึงชื่อนี้
“บ้านมีพี่น้องไหมครับ”
“มีครับ พี่ชายสี่คน” ละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจว่าพี่ชายข้างบ้าน แต่เจ้าลูกหมูก็สามารถอุปโลกน์ให้เป็นพี่ชายแท้ๆได้
“โห...ตั้งสี่คน แล้วอาหารที่ชอบละครับ”
“กินได้หมดครับ”
ถามประโยคตอบประโยค เจ้าหนูชักจะเริ่มหงุดหงิดที่รุ่นพี่ถามไม่หยุดเสียที จนมาถึงคำถามที่ทำเอาเจ้าหนูไม่พอใจ
“มีแฟนยังครับ” อันนี้เจ้าลูกหมูติดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอบ แต่หากก็ยังอุตส่าห์ตอบเพื่อไม่อยากให้พี่เขาเสียน้ำใจ
“ยังครับ”
“มีคนที่ชอบไหมครับ”
“เอ่อ...ผมว่าผมไม่จำเป็นต้องตอบแล้วนะครับ...มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่” เจ้าหนูเริ่มนำเอานิสัยพี่ชายคนที่สามกลับมาใช้อีกครั้ง
การปฏิเสธคนได้อย่างเชือดเฉือน ชายหนุ่มหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะหันคุยกับรุ่นน้องข้างหลังบ้าง
รถเคลื่อนมาหยุดที่หน้าร้านหมูกระทะแห่งหนึ่งซึ่งติดกับถนนใหญ่ ร้านเป็นร้านเปิดกว้างขนาดใหญ่ มีโต๊ะม้าหินเรียงรายอยู่ ยืนรอจนคนอื่นๆทยอยกันมาก็เข้าไปตามที่นั่งที่พี่ๆจองเอาไว้ จอมใจเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆ แต่ก็มีมือมาฉุดเขาลุกขึ้น
“น้องจอมใจไปนั่งกับพี่โต๊ะนั้นเถอะ” ฉุดมือน้องเดินไปตามโต๊ะที่ตัวเองบอก ซึ่งเป็นโต๊ะที่มีรุ่นพี่ปีสองนั่งเรียงรายอยู่เต็ม ทำให้จอมใจไม่กล้าขัดทั้งที่ในใจแทบจะวีนแตก
เจ้าหนูกระแทกตัวลงนั่งอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงของพี่นัทก็นั่งลงเบียดข้าง พี่ๆคนอื่นก็ยิ้มแซว
“ไอ้นัท มึงนี่อย่าให้มันออกหน้าออกตานักนะมึง”
“เหอะ...พวกมึงอิจฉากูอะดิ” ชายหนุ่มได้ทีคุยโว เพื่อนในกลุ่มพอจะรู้ว่าเขามองน้องปีหนึ่งคนนี้อยู่ แม้ตัวจะไม่ได้เล็กบางแต่น่า
ตาจิ้มลิ้ม บวกกับรอยยิ้มน่ารักทำให้คนอื่นเอ็นดู
จอมใจได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้ ถึงแม้เขาจะไม่เคยมีแฟน แต่ก็ไม่ได้ดูไม่ออกว่าพี่นัทคนนี้พยายามจะ “จีบ” เขาอยู่ เจ้าหนูเบ้ปาก
แต่จอมใจก็อารมณ์เริ่มดีข้นเป็นลำดับเมื่ออาหารเข้าปาก พลางเลิกสนใจคนข้างตัวไปโดยปริยาย ยิ่งดึกรุ่นพี่ปีสองก็เริ่มสั่งเหล้าสั่งเบียร์มาเปิด มีการชวนน้องปีหนึ่งร่วมวงด้วย บางคนก็กินบางคนก็ส่ายหน้า เจ้าหนูนี่ก็ปฏิเสธลูกเดียว
“น่าน้องจอมใจลองหน่อยนะครับ” เสียงคะยั้นคะยอพลางเอาแก้วน้ำสีอำพันยื่มาตรงหน้า มือขาวๆรับมาไว้แต่ยังไม่ยอมเอาเข้าปาก
“ลองสิครับ” เจ้าหนูจำต้องเอาเข้าปากนิดหน่อย พอน้ำขมไหลลงคอ เจ้าตัวก็ทำหน้าแหวะแล้ววางลงอย่างรวดเร็ว พี่นัททำหน้า
พออกพอใจแล้วหันไปเมาต่อ เจ้าหนูเริ่มเบื่อรุ่นพี่คนนี้เต็มทนจึงควักมือถือขึ้นมาแล้วก็พลันนึกได้ว่าแบตหมด จอมใจโขกหัวตัวเองนับร้อยครั้ง ตอนแรกว่าจะยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรออก แต่ก็นึกได้ว่าโทรบอกหม่าม้าแล้ว เลยคิดว่าน่าจะไม่เป็นไร อย่างนี้คงต้องติดรถเพื่อนสักคนให้ไปส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...บ้านตระกูลสุทธิไพศาล...
ร่างสูงใหญ่เดินไปเดินมาอยู่กลางบ้าน ทำเอาพ่อแม่พี่น้องที่นั่งอยู่เวียนหัวไปตามๆกัน
“นั่งก่อนก็ได้ตาราชัน เดินไปเดินมาแม่เวียนหัว” ชายหนุ่มยอมนั่งแต่โดยดีแต่ก็ยังชะเง้อชะแง้ไปยังหน้าบ้าน และบ้านฝั่งตรงข้าม มือใหญ่กดโทรศัพท์ยิกๆๆ แต่พอเลขหมายปลายทางกลับมีเพียงเสียงผู้หญิงคนเดิมๆดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิ้วดกหนาก็ขมวดยุ่ง ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง จนคนอื่นแทบเข้าหน้าไม่ติด
“น้องยังไม่กลับบ้านอีก มือถือก็ปิดเครื่อง” เจ้าตัวบ่น
“น้องโตแล้ว เขาอาจจะไปเที่ยวก็ได้” ท่านจอมไตรเอ่ยบอก เขารู้ดีว่าลูกชายคนนี้หวงน้องอย่างกับอะไรดี
“น้องยังเด็กครับ สิบแปดเอง” เถียงเสียงแข็ง
“โหพี่ทีผม พี่ยังไม่เห็นมากระวนกระวายแบบนี้เลย” คนพูดทำเสียงทะเล้นใส่ แม้ในใจจะอดห่วงน้องไม่ได้เหมือนกัน พี่ใหญ่หัน
มาถลึงตาใส่ แล้งร่างใหญ่ก็ลุกเดินดุ่มๆไปข้างบ้าน จนคนในบ้านเรียกไม่ทัน
“น้าอรครับน้องยังไม่กลับหรอครับ” เมื่อเจอคนที่ต้องการถามก็ใส่ไม่ยั้งทันที
“อืม...จ้ะ ใจโทรมาบอกเมื่อเช้าว่ามีนัดเลี้ยงกับรุ่นพี่” อรอุมาบอก พลางทำสีหน้าเป็นห่วงอีกคน นายประสิทธิ์เดินเข้ามาสมทบอีกคน
“แล้วลูกบอกไหมว่าไปไหน” เธอส่ายหน้าเพราะจอมใจโทรมาบอกแค่ว่ามีเลี้ยง
“งั้นผมจะไปรับลูกที่ มอ.” หนุ่มใหญ่บอก แต่ก็โดนพี่ใหญ่ขัด
“เดี๋ยวผมไปตามเองครับอา เดี๋ยวนี้ดื้อนัก ไปไหนไม่บอก กลับมาจะทำโทษให้เข็ด” พี่ใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ มีการคาดโทษเสร็จสรรพ แต่ป๊าม้าก็ไม่ได้เคืองที่ชายหนุ่มที่เขาโกรธลูกชาย แต่เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มนั้นรักและห่วงน้องมาแค่ไหน
ทุกคนรู้ดีว่าคนที่ตามใจน้องมากที่สุดคือจอมราชัน...แต่คนที่ดุน้องมากที่สุดก็ยังเป็นเขาอยู่ดี...
ร่างสูงใหญ่เดินกลับมาที่บ้านตัวเอง พลางเรียกจอมเวทย์
“เวทย์เรามีเพื่อนอยู่คณะเดียวกับน้องไหม”
“มีๆ พี่รอแปป” ชายหนุ่มกดมือถือยิก แล้วโทรออกหาเพื่อนปีเดียวกันที่เรียนอยู่คณะนั้น
“เฮ้ยไอ้แบงค์ วันนี้คณะมึงมีเลี้ยงน้องที่ไหนวะ...เออ...ร้านหมูกระทะ...อ่อ ขอบใจเว้ย...เปล่าๆๆไม่มีไร...จะไปตามเด็กดื้อกลับ
บ้าน...”
“สรุปที่ไหน”
“ร้านหมูกระทะ...แถวมหาลัย” เมื่อได้พิกัดมาเรียบร้อย พี่ใหญ่ก็สั่งให้น้องชายคนเล็กไปเอากุญแจรถและให้ตามไปบอกทางด้วย เนื่องจากเขาไม่รู้จัก ส่วนจอมทัพ และจอมพลจะรออยู่ที่บ้าน คุณท่านและคุณหญิงก็ได้แต่อมยิ้มและแกล้งเอ่ยล้อๆ
“อย่าดุน้องมากละ เดี๋ยวน้องร้องไห้กลับมา เราต้องไปนั่งโอ๋อีก” นายจอมไตรแกล้งล้อเลียนบุตรชายคนโต
ใบหน้าคมพนักหน้าแล้วเดินฉับออกไป
“เราก็รอน้องที่นี่แล้วกัน” พี่ชายคนงามอย่างจอมพลก็ยิ้มมุมปากพลางชวนบุพการีดูรายการโทรทัศน์ต่อ
...ไม่ใช่ว่าเขากับจอมทัพไม่ห่วงน้อง แต่ถ้าเขาไปตามน้องกันทุกคนละก็จากโดนดุแค่สองอาจจะเปลี่ยนเป็นคูณสี่
รถบีเอ็มสีควันบุหรี่เร่งความเร็วไปตามท้องถนน ที่ยังคงขับคั่งไปด้วยรถรา ร่างสูงเร่งความเร็วขึ้นอีก ขับไปตามทางที่น้องชายคนที่สี่บอกมาเรื่อยๆ จนรถแล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ที่เป็นที่ตั้งของร้านหมูกระทะเจ้าปัญหา
หาที่จอดรถใกล้แถวนั้น แล้วก็ลงจากรถปิดประตูดังปัง สูดหายใจลึกเหมือนพยายามระงับสติ ส่วนน้องคนที่สี่ก็เดินเข้ามาใกล้
“อย่าดุน้องเลยนะพี่ น้องมันแค่มาเที่ยวตามประสาวัยรุ่น”
“อืม...” ตอบรับเบาๆในลำคอพลางสาวเท้าเข้าไปในร้าน ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาในร้านทำให้ตกเป็นเป้าสายตาอย่างช่วยไมได้ นัยน์ตาคมกริบหาได้สนใจไม่ กลับกวาดมองไปยังโต๊ะที่รายล้อมไปด้วยเด็กนักศึกษา แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างกลมๆที่ทำหน้าแหยๆเมื่อมีร่างของชายหนุ่มอีกคนนอนทับอยู่บนไหล่ เจ้าหนูเอามือดันออกแต่ร่างนั้นก็ล้มกับมาใหม่ คนอื่นๆในโต๊ะก็ได้แต่นั่งขำ ไม่ได้ยื่นมือมาช่วย
จอมราชันรู้สึกว่าไฟโกรธแทบจะสุมทรวงเขา อยากจะเผาร่างทุกคนที่อยู่ตรงนั้นให้มอด เขาได้ยินเสียงอ้อแอ้ของไอ้หมอนั่นตื้อให้น้องเขาดื่มน้ำสีอำพันซึ่งไม่บอกก็รู้ว่านั่นคือ เหล้า... เขาไม่เคยให้น้องกินเหล้าเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ
...แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร ถึงมาตอแยน้องเขาอยู่ได้...
ร่างสูงใหญ่เดินอาดๆไปด้านหลังโต๊ะนั้น ตามด้วยจอมเวทย์ที่ทำหน้าตื่นนิดเมื่อรู้สึกว่าไอ้คนไม่เจียมตัวนั่นกำลังจะชะตาขาดในไม่ช้า
เสียงคุยเฮฮาเริ่มเงียบกริบเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดที่ข้างน้องน้อย แต่เจ้าหนูยังไม่สังเกตเนื่องจากกำลังรบรากับรุ่นพี่ขี้เมา
“เอ่อ...พี่นัทครับช่วยลุกหน่อยครับ ผมหนัก” คนโดนเรียกตอบเสียงอ้อแอ้
“ไหล่น้องจอมใจนิ่มๆนะครับ ขอพี่ซบอีกหน่อย” เท่านั้นแหละพี่ใหญ่แทบจะล้มโต๊ะ
“จอมใจกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ตามด้วยหน้างงสุดขีดของเจ้าหนูที่หันมามองเลิ่กลั่ก เจ้าหนูสะดุ้งลุกขึ้นจนคน
ที่นอนซบไหล่หัวฟาดโต๊ะ จนดูเหมือนจะสร่างเมาทันที
“คุณเป็นใครครับ อยู่ๆมาตวาดกันเฉยเลย” นัทถาม แต่ร่างสูงใหญ่เมินเฉยส่งสายตาเย็นเยียบมาให้น้องที่ยื่นก้มหน้า จนจอมเวทย์ต้องเข้ามาตีแขนเบาเป็นเชิงว่าอย่าดุน้องมาก น้องกลัวแล้ว
“ทำไมจะกลับบ้านดึกไม่โทรบอกที่บ้าน”
“อ...อึก...มือถือใจแบตหมดครับ” เจ้าหนูกัดปากเอ่ยบอกแล้วช้อนหน้ามองพี่ใหญ่ด้วยแววตาขอโทษ
“แล้วทำไมไม่ยืมเพื่อน”
“ก...ก็ใจบอกม้าไปแล้ว เลยคิดว่าไม่เป็นไร”
เจ้าหนูเริ่มเบะปาก จากลมโตมีน้ำแวววาวหล่อเลี้ยง จนพี่เวทย์ต้องเดินมากอดไหล่เบาๆ ตอนแรกเขาก็เคืองเล็กเพราะห่วงน้อง แต่พอเจอพายุทำลายล้างของพี่ใหญ่แล้วเลยสงสารแทน
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง รู้ไหมว่าที่บ้านเป็นห่วง” เสียงทุ้มเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาเห็นน้องเริ่มร้องไห้ ทำให้รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่
อารมณ์เสีย “รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” เจ้าหนูพยักหน้า
“แล้วนี่ทำไมมีกลิ่นเหล้าด้วย กินเข้าไปหรือ”
“ครับ นิดหน่อย” จอมใจยอมรับด้วยความรู้สึกผิด เขาดื่มไปแค่จิบสองจิบ เลยบอกไปตามตรงเขาไม่อยากโกหก แต่กลิ่นเหล้าคง
มาจากตัวรุ่นพี่ที่นั่งซบเขาก่อนหน้านี้...เขารู้ว่าพี่ไม่ให้กินเหล้าแต่เขาก็โดนรุ่นพี่ในกลุ่มตื้อ เขาเลยต้องกิน
“วันนี้เราทำพี่ผิดหวังนะ พี่เคยบอกว่าอย่ากินใช่ไหม...ทำไมไม่ฟัง...ถ้าเราไม่เชื่อฟังพี่แล้ว...พี่ก็จะไม่เตือนอะไรเราอีกแล้ว จอมใจ!” จอมเวทย์ครางเบาๆอย่างสงสารน้อง เมื่อน้ำตาใสๆไหลพรากมาจากตากลมโต
“ฮ...ฮึกๆๆ พี่...พี่ราชัน ใจขอโทษ” น้องน้อยสะอื้นไห้ พลางเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อพี่ใหญ่เอาไว้ แต่จอมราชันทำใจแข็งไม่มอง
หน้าน้อง
จอมเวทย์หันหน้าไปหารุ่นน้องใน มอ.แล้วบอก
“ผมขอพาน้องกลับนะ”
จอมราชันไม่พูดไม่มองหน้า ยิ่งดึงมือออกหันกลับไปที่รถโดยไม่พูดอะไรทำเอาจอมใจสติแตกร้องไห้ลั่น
“ฮือๆๆ พี่เวทย์พี่ราชันโกรธใจ พี่ราชันเขาเกลียดใจแล้วแน่เลย” จอมเวทย์เห็นน้องร้องน่าสงสารลูบหัวปลอบใจ เขารู้ในสายตาคนอื่นพี่ใหญ่ดูเหมือนจะดุเกินเหตุ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่ชายเขาโกรธตัวเองมากกว่าใคร...
“ไม่เป็นไรนะ เราไปขอโทษพี่ราชันเขาเถอะ เขาห่วงเรามากนะ” เจ้าหนูพยักหน้างึกแล้วหันไปก้มหัวให้รุ่นพี่และเพื่อนที่ยืนมองอย่างเป็นห่วง
พี่นัทที่สร่างเมาแล้วได้แต่ยืนมองน้องละห้อย
เสียงในห้องโดยสารบนรถเงียบกริบ จอมราชันนั่งหน้านิ่งขับรถเร็วจนแทบจะเหาะ จอมเวทย์ที่นั่งด้านข้างคนขับได้แต่นั่งเฉยไม่รู้
จะพูดอะไร ส่วนน้องน้อยนั่งหน้าหงอยมีน้ำตาคลออยู่ด้านหลัง พยายามสบสายตาพี่ใหญ่ผ่านกระจกแต่ไม่ได้ผล
รถเคลื่อนตัวมาที่หน้าบ้านหลังใหญ่ จอมราชันลงจากรถปิดประตูดังปึง เดินดุ่มๆเข้าบ้านไป ทั้งสองคนที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วเจ้าหนูรีบเปิดประตูวิ่งตามลงไป
ร่างกลมวิ่งเข้ามาถึงในบ้านก็เจอป๊าม้า ลุงไตรป้านงค์ พี่พลและพี่ทัพนั่งพร้อมหน้าเหมือนรอเขาอยู่ ก็รู้สึกแย่มากที่ทำให้ครอบครัวต้องเป็นห่วง
“ใจขอโทษครับ ที่กลับบ้านช้าแล้วไม่โทรบอก” หม่าม้ายิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไร คนอื่นๆก็ยิ้มรับ รู้ดีว่าแค่นี้น้องน้อยก็คงเสียขวัญมามากแล้ว จากตากลมโตแดงช้ำ หน้าอมชมพูเหมือนผ่านการร้องไห้ และกริยาเย็นชาของจอมราชันที่เดินขึ้นข้างบนไปแล้ว แค่นี้
ทุกคนก็รู้แล้วว่า
...โดนพี่ใหญ่เอ็ดมาเรียบร้อยแล้ว...
ร่างกลมวิ่งตึงๆขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของพี่ราชันทันที เปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นร่างสูงใหญ่นั่งพิงหลังอยู่ตรงหัวเตียงพลางหลับตา แม้จะรู้ถึงการเคลื่อนไหวในห้องแต่ก็ยังไม่สนใจ ร่างสูงรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงตามน้ำหนักคนนั่ง แล้วเสียงปนสะอื้นก็ดังออกมาทำลายความเงียบ
“พี่ราชันจ๋า...ใจผิดไปแล้ว ใจขอโทษ” ทำใจดีสู้เสือเอ่ยปากขอโทษก่อน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ “อึก...ฮือๆ ใจขอโทษอย่าโกรธเลยนะพี่จ๋า”
นัยน์ตาคมกริบเปิดขึ้นมามองร่างกลมๆที่สั่นเบาๆแล้วถอนหายใจ “วันหลังอย่าทำอีก ไปไหนมาไหนให้บอกก่อนนะครับ แล้วอย่าทำอีก ที่พี่เตือน พี่สอนเราทุกอย่างเพราะพี่หวังดี...เข้าใจไหมครับ” จอมใจพยักหน้า ตอนนี้เขายอมทุกอย่างให้พี่หายโกรธ เจ้าลูกหมูโถมกายกอดร่างใหญ่แน่น
“ครับ...ใจจะไม่ทำแล้ว” มือใหญ่ลูบหลังเบาๆพลางจูบลงบนกระหม่อมเบาๆ
ทุกคนในบ้านต่างโล่งใจที่พี่ใหญ่หายโกรธน้องน้อยเสียที
...เฮ้อ...เพราะพี่ราชันโกรธทีไรน้องน้อยเสียน้ำตาทุกที...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในตอนนี้ทุกคนอาจจะคิดว่าพี่ราชันโหดไป แต่ว่าความจริงบุคลิกของพี่เขาคือ ถ้าบอกว่าไม่คือไม่ (แล้วพี่แกห้ามน้องกินเหล้า)
คือเป็นคนที่แข็งพอควรนะค่ะ
บุคลิกนี้จริงๆคุณแม่ของน้ำแข็งใสท่านก็แนวพี่ราชัน เพราะว่าท่านเป็นคนหน้าดุ บอกคำไหนคำนั้นค่ะ ถ้าเราทำผิด คือจะโกรธมาก
คือเหมือนประมานเคยบอกแล้วแต่ไม่ทำตาม ประมานนี้นะค่ะ ตอนนี้เลยดูพี่ราชันโกรธเกินไปหรือเปล่า ในความคิดของน้ำแข็ง
คิดว่ามันก็เป็นการโกรธแบบมีเหตุผลนะค่ะ เพราะฉะนั้นท่านผู้อ่านโปรดอย่าเคืองพี่ราชันนะค่ะ
To be Continue
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 397186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก