บทที่40สักที
โนTalk
ตอนนี้ผมกำลังวิ่งๆๆๆๆแล้วก็วิ่ง ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่ผมเกียดการมีขาที่สุด!
ไอ้เหี้ยพวกนั้นแม่งก็วิ่งตามกูอยู่ได้ กูยิ่งเหนื่อยๆอยู่
“เฮ้ยหยุดนะมึง”ไว้ไปบอกพ่อมึงเหอะ กูหยุดกูก็โง่ดิ
“แฮ่กๆๆๆ”ไม่มีเสียงจะด่ามันกลับครับวิ่งจนลิ้นห้อยแล้วเนี่ย
ผมก็วิ่งไปตามทางที่สามารถวิ่งได้แหละครับอุปสักก็มากมายเหลือเกิน มีทั้งก้อนหินก้อนใหญ่ๆ ต้นไม้เตี้ยๆ แล้วจะไหนไอ้พวกตู้
คอนเทนเนอร์นี่อีก
ตุบ!
ก็เพราะไอ้พวกนั้นแหละครับเล่นวิ่งเอาซะผมไม่มีเวลาดูพื้นดูทางอะไรก็ตามระเบียบครับ ล้มซิ
แต่ก็ต้องรีบลุกถึงจะจุกมากขนาดไหนก็ตามครับ ผมล่ะอยากเกิดเป็นตัวโกงจริงๆ เพราะทุกเรื่องเวลาที่เป็นพระเอกนางเอกจะต้องเจอแบบนี้ทุกทีเลยซิน่า ไม่รู้มันเป็นคำสาปอะไรหรือเปล่า
อุส่าทนลุกขึ้นวิ่งต่อแทนที่สวรรค์จะเห็นใจผมบ้างแต่ไม่อ่ะครับ เจอทางตัน
อย่างงครับวิ่งกลางป่าแบบนี้เจอทางตันได้ไง ไอ้ทางตันที่ผมว่าเนี่ยก็คือไอ้กิตกับเพื่อนมันที่สู้กับไอ้แท็คไงครับ
แต่เอ๊ะ! ถ้ามันสองคนมายืนอยู่นี่แล้วไอ้แท็คล่ะครับ นี่หรือว่ามันโดนกระทืบตายไปแล้ว อ๊ากกกก ไม่นะ
“หึ วิ่งพอยังมึง”พอเห็นผมที่ดูจะเหมือนไม่มีทางหนียืนลังเลมันก็เลยชวนผมคุยคลายเครียด(?)
“แฮ่กๆๆ”เหนื่อยครับบอกได้คำเดียว ผมว่าตอนวิ่งนี่เหนื่อยแล้วนะ พอหยุดเนี่ยเหนื่อยกว่า
ทรุดนั่งลงพื้นเลยครับ เวลานี้ไม่ไหวแล้ว ใครจะทำอะไรก็ชั่งแต่ผมไม่ไหวแล้ว เงยหน้ามองพวกมันที่ยืนล้อมผมเป็นวงกลมอยุ่ หน้าไอ้กิจนี่แผลไม่มีเลยครับยังใสเวอร์เหมือนหนังไทยตอนเข้าป่าไม่มีผิด แต่เพื่อนมันนี่เยินพอดูเลยครับ
“ไอ้แท็ค แฮ่กๆๆ อยู่ไหน”เหนื่อยครับแต่ก็อยากรู้ อย่างน้อยๆที่ผมคิดไว้พวกมันคงไม่เล่นถึงตายหรอก แต่ก่อนที่ผมจะ
โดนกระทืบก็ขอถามก่อนว่าอาการมันประมาณไหน ไม่ได้เป้นห่วงนะครับขอบอก แต่ผมแค่จะทำใจไว้ เพราะดูท่าสภาพผมคงจะไม่ต่างจากไอ้แท็คแน่นนอน
“หึ ห่วงกันดีจริงๆนะพวกมึง ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมึงก็จะได้ตามมันไปแน่น”ไอ้กิจยืนเท้าเอวมองต่ำลงมายังตัวผมที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้า
“เฮ้ย กูว่าพอเหอะว่ะ”เพื่อนมันที่เดินมากับไอ้กิจว่า มึงแลดูเป็นคนดีมาก
“มึงเงียบไปเลย เพราะมึงมั่วแต่ห้าม เป้นไง ไอ้เหี้ยสองตัวแม่งหนีไปได้เลย”ไอ้กิตหันกลับไปตะคอกแทน เล่นเอาเพื่อนมันหน้าเสีย”บอกกูมาไอ้คีย์มันไปมุดหัวอยู่ไหน”มันก้เริ่มมาต่อที่ผม มึงไปเคลียร์กันก่อนไหม?
“...”เงียบครับ
“กูถามว่าพวกมันอยู่ไหน!”มันตะโกนพร้อมเข้ามากระชากตัวผมให้ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับมัน
“...”ก็เงียบอีกตามเคยครับ
ผวะ!
หนึ่งหมัดสวนเข้ากลางหน้าอย่างจังจนล้มลงไปกองกับพื้น
เจ็บเชี่ยๆเลยรับ ดั้งหักแน่นเลยยิ่งไม่ค่อยจะมีกับเขาอยู่ ลูกน้องมันก็รู้ง่านจริงๆรับพอผมล้มลงไปกองกับพื้นมันก็เข้ามาหิ้วปีกผมให้ลุกขึ้นยืน
“ไม่บอกใช่ไหม ผวะ”อีกหมัดที่ท้องอย่างแรงถึงผมจะไม่ใช่ผู้หญิงที่โดนต่อยท้องแล้วสลบแต่ผมก็เจ็บครับมากด้วย ไอ้ที่ล้มก่อนหน้านี้ยังไม่หายเลยโดนอีกที เท่านั้นและ
“...”คือกูอยากพูดนะแต่กูพูดไม่ได้
“หึ ไอ้เหี้ยโนมึงนี่มันวอนเองแท้ๆเลย”มันหยิบมีดที่กระเป๋ากางเกงมันขึ้นมากดสปิงแล้วมีดเงินเงามที่มีเลือดติดอยู่นิดหน่อย
แสดงให้เห็นว่ามันผ่านการใช้งานมาแล้ว ก็เด้งขึ้นอย่างสวยงาม แต่ผมไม่มีอารมณ์วิเคราะห์ความเงางามของมันหรอกครับ
ตอนแรกก็คิดว่ามันคงจะไม่เล่นกันจนถึงกับตายหรอก แต่เห็นคราบเลือดที่มืดแล้วผมก็ใจสั่นแล้วครับ ไม่ได้กลัวว่ามันจะมาปักลงที่ไหนสักแห่งบนร่างกายผม แต่ที่ผมกลัวก็เพราะคิดว่าเลือดที่ยังไหลย้อมไปตามมีดนั้นดูท่าจะเพิ่งใช้งานมามาดๆแล้วคิดว่าใครล่ะครับที่จะโดนถ้าไม่ใช้ ไอ้แท็ค!
“นี่หรือว่ามึง”ผมมองมีดด้วยสายตาตื่นตนก
“หึอะไรของมึงแค่นี่ถึงกับสั่นเลยหรือไง”มันยื่นมีดมาจี้ที่หน้าผม จนผมสัมผัสได้ถึงความเย็นแล้วกลิ่นคราวเลือดที่ลอยมาจากมืด
“เฮ้ย พอเหอะกูว่ามันมากไปแล้ว”ไอ้เพื่อนคนนั้นเดินเข้ามายืนข้างๆมันแล้วพูดถ้วง
“หยุดเลย กูบอกแล้วไงว่ากูจะทำ แต่ถ้ามึงไม่ช่วยกูก็ไสหัวไป!”มันหันไปตะคอกเพื่อนมัน
“เฮ้ยที่กูพูดก็เพราะกูรักมึง กูแค่ไม่อยากให้มึงเป็นฆาตกร!”เพื่อนมันก็ดูจะเดือดไม่แพ้กันครับ ไม่พูดเปล่ายังเข้ามากระชากแขนไอ้กิตให้หันหน้าไปคุยกับมัน
“กูเจ็บ”ไอ้กิตเริ่มโวยวาย สำออยสาด
“กูขอโทษ”ไอ้เหี้ยนั้นก็โง่กระชากแค่นี้มันจะไปเจ็บอะไรว่ะ รีบปล่อยเลยนะมึง
“ถึงกูจะฆ่าใคร กูรู้ว่าอย่างน้อยๆมึงก็จะอยู่ข้างๆกูใช่ไหม”มันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงคล้ายอ้อน
“มึงก็รู้ไม่ว่ามึงจะเป็นอะไร หรือทำอะไรมากูก็จะไม่มีวันทิ้งน้องชายกู”น้อยชาย?
“,,,,,”ไอ้กิตไม่ได้ตอบอะไร แต่หันกลับมาหาผม
“กูจะให้โอกาสมึงบอกกูอีกครัง ว่าไอ้คีย์อยู่ไหน ถ้ามึงคิดจะเล่นบทพระเอกแสนดี กูบอกไว้เลยว่าจุดจบของมึงจะไม่สวยงามเหมือนให้หนังแน่น”
“กะ กู ไม่รู้”กูไม่ได้โกหกนะแต่กุไม่รู้จริงๆว่ามันไปซ้อไว้ไหน
“เสียด้ายว่ะ โอกาสของมึงหมดแล้ว”มันทำท่าจะแท่งมีดเข้ามาที่ท้องผม ผมดิ้นพล่านเลยครับ
ปัก!
แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆก็มีหินลอยมาจากบนตู้คอนเทนเนอร์เข้าที่หัวไอ้กิจอย่างแรงจนมันต้องรีบเอามือกุมหัว ผมเห็นเลือดไหลซึมตามหว่างนิ้วมันที่ปิดแผลไว้ ไอ้พวกที่เหลือก็ได้ตกใจไม่ถึงนาทีก็มีหินอีกหลายก้อนปามายังพวกมัน
แต่อยากจะบอกว่าโดนกูด้วยเฟ้ย!
แท็คTalk
“หึ กูว่าโอกาสของมึงนั้นแหละที่หมดแล้ว”ผมยืนอยู่บนตู้คอนเทนเนอร์ที่รายล้อมพวกเหี้ยนั้นกับไอ้โนหลักจากเฝ้ามองเหตุการณ์มาพักใหญ่ๆ
สันดารโจรไว้ใจไม่ได้จริงๆ
ก่อนหน้านี้ประมาณ10นาที
ผมกำลังจ้องมองภาพไอ้เด็กเหี้ยนั้นที่นอนกองอยู่ที่พื้น หลังจากที่โดนผมกระทืบไปหลายที
“อย่า”กำลังเตรียมตัวที่จะเข้าไปจัดการกับไอ้เตี้ยอีกคนที่เหลือ ไอ้เด็กนั้นที่โดนผมกระทืบก็คลานเข้ามาจับที่ข้อเท้า น่าสมเพชว่ะ
จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องใจอ่อน เพราะความเห็นใจไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับการต่อยตีกันแบบพวกเด็กช่าง แต่มันก็ยังรู้สึกสมเพชอยู่ดี
เฮือก!
เพราะถ้าใจอ่อนขึ้นมา สิ่งที่ได้รับก็คือโอการที่ให้มันกลับมาเล่นงาน เหมือนตอนนี้
ไอ้เตี้ยที่ยืนหน้าซีดอยู่เมื่อกี้จู่ๆก็วิ่งเอามีดมาแทงจากทางด้านหลัง แต่ดีที่ผมหลบได้ทันแต่ก็ถากๆข้างๆสะโพกไปเหมือนกัน
แล้วพวกมันก็อาศัยจังหวะวิ่งหนีไป แต่ขนาดยังมีแรงวิ่งได้ขนาดนี้ผิดคาดแฮะ สงสัยจะออมมือไปหน่อย
พอตั้งหลักได้เลยรีบวิ่งตามมันออกมาจนกระทั่งได้ยินเสียงไอ้ยาจกนี่แหละ
“เฮ้ย นั้นมันไอ้โนนี่หว่า”ดูเหมือนฝั่งไอ้เก้าจะเรียกกำลังหนุนมาให้แล้ว
“อ้าวพี่”ไอ้จิมก็มาด้วย?
“เสียงดัง”หันไปเตือนมัน เพราะดูพวกมันจะเสียงดังเกินไปแล้ว
“กูให้โอกาสมึงครั้งสุดท้ายบอกกูมาว่าพวกไอ้คีย์มันอยู่ไหน”เสียงไอ้เตี้ยนั้นขู่พร้อมจ่อมืดที่คอไอ้ยาจก
“กะ กูไม่รู้”สีหน้ามันดูแย่มากดูจากท่าทางแล้วยิ่งมันเป็นคนโกหกไม่เก่งด้วยแล้ว มันคงไม่รู้จริงๆอย่างที่มันพูด
“เสียใจว่ะ โอกาสมึงหมดแล้ว”
แต่ดูเหมือนไอ้เตี้ยนั้นจะเข้าใจผิด คงคิดว่าไอ้ยาจกมันโกหกจริงๆ
แล้วในวินาทีที่มีดกำลังจะเฉียดโดนเสื้อผ้าไอ้ยาจกผมเลยหยิบหินแถวนั้นปาไป
จริงๆแล้วไม่ได้บังเอิญอะไรหรอกที่โดนหัวไอ้เตี้ยนั้น แต่เพราะผมกลัวกลัวว่าจะไม่ทันผมเลยปาไปสุดแรง
“กิต!”เด็กไอ้เตี้ยร้องขึ้นอย่างแล้วรีบตรงเข้าไปประคองไอ้เตี้ยที่นอนดิ้นเอามือกำหัวอยู่ที่พื้น
ไอ้พวกนั้นแตกตื่นกันยกใหญ่ พอไอ้ยาจกเป็นอิสระ ผมก็รีบพุ่งไปหามันก่อนทันที
เห็นนั่งหน้าซีดอยู่ที่พื้นเอามือกุมหัว เลยเข้าไปดึงแขนมันให้ลุกขึ้นเดินตามไป เริ่มรู้สึกเจ็บแผลนิดๆแล้วเหมือนกัน
“ฝากด้วย”เดินไปสั่งไอ้แดนที่ยืนดึงไอ้จิมไม่ให้เข้าไปประสบโรงกับพวกลูกน้องที่เหลืออยู่
ยังไงซะที่เหลือก็ฝากไอ้พวกนั้นจัดการแล้วกัน ตอนนี้รู้สึกอยากนอน
เดินลากไอ้ยาจกให้เดินตามมา อย่างน้อยๆตอนนี้มันก็พอรู้งานไม่ดิ้นไม่ขัดขืนแต่ยอมเดินตามมมาดีๆ ต้องเดินไปหน้าปากซอยถึงจะมีรถให้กลับโรงแรม แต่ตาก็จะหลับเต็มที่แล้ว เห็นแผลแค่ถากๆแค่นี้แต่เลือดกลับไหลออกมาเยอะ
“เลือด”ผมหันไปมองหน้ามัน มือยังจับกันอยู่มันก้มหน้าลงที่พื้นเหมือนดูจะสนใจอะไรบ้างอย่าง
เลือดหยดเป็นทาง
“อืม”ไม่รุ้จะพูดกลับไปว่ายังไง มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้า ขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรบ้างอย่างแต่ไม่รู้ว่าอะไร
“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวมา”มันพูดแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าปากซอย ไม่รู้ว่ามันคิดที่จะทำอะไรเลยยืนรออยู่แบบนั้น
ห้านาทีมันก็กลับมาพร้อมกับสองแถวเล็กๆสีแดง
“ขึ้นไหวไหม”มันรีบกระโดนลงจากหลังรถเข้ามาถามผมที่ยืนมองนิ่ง
“ไม่”
“ไม่เจ็บจริง อุส่าลงมาช่วยพยุง”มันทำหน้าอ่านไม่ออก
“เจ็บ”
“อ้าว”
“เจ็บเร็วๆ”
“เออๆๆ อะไรว่ะเดี่ยวเจ็บเดี๋ยวไม่เจ็บ”แล้วมันก็เข้ามาประคองผมให้ขึ้นรถไป
เราไม่ได้ไปรพ.หรอกครับ เพราะผมคิดว่ามันวุ่นวายเดี๋ยวตำรวจก็มาเรื่องมันจะไปกันใหญ่ก็เลยหาคลินิกเอา แต่หมอเข้าก็ถามเหมือนกันว่าไปโดนอะไร แต่เพราะมีเงินทุกอย่างก็เรียบร้อยไม่ต้องตอบอะไรมากมาย
“อันนี้ทานก่อนอาหารสามเวลานะค่ะ ส่วนนี่ทานก่อนนอน นะค่ะ แล้วนี่ๆๆแล้วก่อนอันนี้ทานเช้ากับเย็นหลังอาหารครึ่งชั่วโมงนะ
ค่ะ”พยาบาลพยายามบอกรายละเอียดการกินยาของผมซึ้งก็มีไอ้ตัวข้างๆนี่แหละที่พยายามจำอย่างจริงจัง
ไม่รู้จะตั้งใจอะไรขนาดนั้นยังไงเขาก็เขียนหน้าถุงยาอยู่แล้ว อีกอย่างยาพวกนี้ไม่เห็นจะต้องกินอะไรให้มันมากมาย ลอยถากๆแค่นี้ มดกัดจังเจ็บกว่าอีก
“ยาเยอะว่ะเนอะ”เดินออกมานอกคลินิก ก็มั่วแต่สนใจกับถุงยาในมือ
“เอาทิ้งไป กูไท่กิน”บอกวัตถุประสงค์ไปเลยดีกว่ามันจะได้เลิกสนใจสักที
“แต่หมอเขาให้กิน ไม่กินได้ไง”มันเริ่มทำสีหน้าจริงจัง
“ก็กูไม่กิน”จบไหม แล้วก็เดินไปเลือกรถรถแถวนั้นเลย ก็สองแถวอีกตามเคยมันก็รีบวิ่งมาขึ้นรถตาม
“ทำไมไม่ทิ้ง”ยังเห็นถุงยาอยู่ในมือ
“กูจะกินเอง มึงไม่กินก็เรื่องของมึง”กอดอกทำหน้าไม่พอใจ แล้วก็เงียบตลอดทางจนมาถึงโรงแรม
ตัวมันเอกก็มีรอยผาก็อตแปะตามตัว แต่ดูเหมือนจะไม่มาก ยามันก็มีแค่แก้อักเสบ เอาเถอะ ดูเหมือนพูดอะไรไปมันก็คงไม่ยอมผม ก็กลับมามีแรงเถียงแล้วนี่
ชั่งเถอะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว ขอยืมไหล่หน่อยแล้วกัน ถือว่าเป็นดอกเบี้ยที่ทำให้ชีวิตกูวุ่นวายขนาดนี้
ส่วนต้น!
คืนนี้เจอกัน!
TBC.
ที่ช้าเนี่ยไม่ได้อู้เนอ
แต่เราแต่ตอนพิเศษเตรียมรับสงการณ์อยู่
สงการณืเจอกัน ส่วนจะเป็นวันไหน ไม่บอก555(เพราะมันยังไม่เสร็จดี)
จงภูมิใจซะเถอะที่เข้ามาอ่านนิยายของข้างน้อย5555(บ้าไปแล้ว ร้อนเกินเมืองไทย)
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 562842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก