นาฬิกาบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว ตุลย์มองไปยังโต๊ะของเสือ อีกฝ่ายนั่งก้มๆเงยหน้า ขีดเขียนตามประสาสถาปนิก โดยไม่สนใจเวลาสักนิด เขาอยากถามออกไปว่าเมื่อเช้ามาทำงานอย่างไร และตอนเย็นจะกลับพร้อมกันไหม
แต่ไม่ใช่..ไม่ใช่เวลานี้แน่นอน
ชายหนุ่มเริ่มเก็บของ อากาศในห้องเย็นมากจนต้องลุกไปปรับแอร์ให้ก่อนจะเดินออกจากห้อง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เหลือทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
บรรยากาศในห้องเงียบเหงากว่าเดิมเมื่อตุลาถือกระเป๋าออกจากห้อง ไม่มีคำถาม ไม่มีการกอดหรือจูบเหมือนที่เจ้าตัวชอบแอบทำบ่อยๆและเปรมก็มักเข้ามาขัดจังหวะพอดี แต่วันนี้เปลี่ยนไป..เปลี่ยนไปจนเสือใจไม่ดี
หรือว่าตุลาจะเบื่อเขาแล้ว..แค่คิดเสือก็ปวดใจจะแย่..
ตุลาขับรถออกมาแล้ว ฝนข้างนอกตกหนักหน้าดูไม่อย่างนั้นเสียงคงไม่ได้ยินเสียงดังขนาดนี้ ปกติแล้วตอนเย็นต้องไปหาอะไรทานกับไอ้เปรมสักหน่อย แต่ช่วงนี้มันคงจัดการเรื่องส่วนตัวของมันอยู่ เขากับไอ้เปรมเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่นัก
หลังจากมาคิดๆดูแล้ว..เขาใจร้ายกับเสือไปหน่อย แต่เพราะอยากได้ความชัดเจนเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาตุลาวิ่งตามผู้ชายคนนั้นตลอด ไม่เคยได้ยินคำพูดหวานๆสักนิด แม้จะมีคนบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด ทว่าสำหรับตุลาแล้วมันต้องมาควบคู่กัน
คนบางคนถ้าไม่มีใจก็น่าจะพูดออกมาตรงๆมากกว่า..
เขาขับรถช้าๆ เพราะฝนตกหนักจนแทบมองอะไรไม่เห็น แม้ที่ปัดรถจะดีแค่ไหน..แต่หนักขนาดนี้ก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน หากแต่เมื่อกำลังจะออกก็เห็นร่างเปียกชุ่มน้ำฝนอยู่ตรงหน้า ปลายเท้าของเขาเกือบเหยียบเบรกไม่ทัน
ใครมาเล่นยืนตากฝนแบบนี้!..
ความโกรธปนตกใจทำให้เขาเปิดประตูรถออกไปดู เมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีท่าทีจะขยับตัวสักนิด ทว่าเมื่อเห็นชัดๆแล้วถึงกับต้องผงะ
“เสือ! มายืนทำบ้าอะไรตรงนี้!!” ตุลาโกรธจัด เขากระชากร่างผอมเข้ามาในร่ม เนื้อตัวของเสือเปียกโชกและเย็นเฉียบ
เสือยืนในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ปากเขาสั่นกึกๆเพราะความหนาว พลางเหลือบตามองใบหน้าคนใจร้าย เขาอยากปล่อยโฮตรงนี้แต่ก็ได้แค่กลั้น
“เข้าไปในรถก่อน”
ร่างผอมขืนตัวหนี ไม่เกลียดกันแล้วเมินเขาทำไม เสือได้แต่ถามในใจ
“นี่ไม่ใช่เวลาดื้อนะเสือ” ตุลารั้งแขนผอมแล้วลากขึ้นรถ เมื่ออีกฝ่ายพยายามขัดขืนตลอด ให้ตายเถอะ..ไม่เห็นต้องมายืนดักรอกลางฝนแบบนี้เลย โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เหยียบคันเร่งน่ะ
น่าตีจริงๆ!..
เสือตัวผอมนั่งห่อตัวเบียดหน้าต่างพลางมองออกไปข้างนอก หยาดฝนไหลกระทบหน้าต่างรถดังแปะๆไม่อาจทำลายความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบนี้ได้ เขายกแขนกอดตัวเอง..เป็นสัญญาณว่าหนาวแล้ว แต่ยังไม่ยอมเปิดปากพูด
อีกคนไม่น้อยหน้าเช่นกัน เขานั่งเฉยๆ หรี่แอร์ให้ตัวเองพอเย็นสบายไม่หนาวจนเกินไป ไม่แม้แต่ถามว่าหนาวหรือเปล่าสักคำ..แค่นั้นมันก็ทำให้เสือน้อยใจอย่างที่สุดแล้ว
หรือตุลาเบื่อเขาแล้วจริงๆ
ฝนตกรถติดมักมาคู่กัน เขานั่งตัวสั่นจนปลายฟันกระทบกัน ขนที่ผิวลุกซู่จนเกิดเป็นตุ่มนูน
“หนาวก็บอก หนาวก็ขอร้องกันหน่อย” ชายหนุ่มปรายตามองคนข้างกาย เสือนั่งชิดขอบประตู ดวงตารื้นหยดน้ำ..น่าสงสารจนตุลาต้องเอาเสื้อสูทมาห่มให้
เขารู้ว่าตัวเองทำรุนแรงเกินไปจริงๆ..
“จะให้ไปส่งที่ไหน” ตุลย์เอ่ยปากถาม ข้างหน้าเป็นแยกไปคอนโดเขากับบ้านเสือแล้ว เขารออยู่ระยะหนึ่งแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเสือแทบไม่ยอมเปิดปากแถมยังกัดฟันแน่นกว่าเดิมอีกต่างหาก
แน่นอนว่าทางเลือกของเขาคงเป็นการกลับคอนโดนโดยมีลูกเสือหลงทางกลับพร้อมด้วย
ตุลากลับมาถึงบ้านตอนเกือบสามทุ่ม เสือหลับไปแล้ว คราบน้ำตายังเห็นได้ชัดที่ข้างแก้ม เขาถอนหายใจเฮือก..ครั้งนี้ตุลาอาจจะรุนแรงเกินไป แต่เขาก็เกลียดความไม่ชัดเจนเหมือนกัน หากเสือพูดมากกว่านี้ แสดงออกให้เยอะกว่านี้..เขาคงดีใจแทบบ้า
แต่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเลย..
ร่างสูงหันมองเสือแล้วตัดใจสะกิดแขนผอมเบาๆ “ถึงแล้ว”
ดวงตาคมค่อยๆปรือมอง เสือขยับกายอย่างอึดอัด รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เมื่อความปวดร้าวที่กระดูกเริ่มชัดเจนขึ้น เขาหันมองชายหนุ่มข้างกาย ทว่าอีกฝ่ายกลับเดินออกไปดื้อๆโดยไม่รอกันสักนิด ก็แน่นอนล่ะ..ในเมื่อตุลาไม่อยากให้เขาร่วมทางมาด้วย แต่เสือกลับดันทุรังจนได้
สมควรแล้วที่โดนแบบนี้..
เสือเดินออกจากรถ บนตัวของเขายังมีเสื้อของตุลาคลุมไว้อยู่ เขาไม่อยากคิดไปเองว่าอย่างน้อยตุลายังคงห่วงใยกันบ้าง แต่ท่าทีเมื่อครู่ก็หักล้างความคิดนั้นไปจนหมด
ร่างผอมเร่งฝีเท้าตามหลังตุลา เขาเดินอยู่ข้างหลัง คอยลอบมองแผ่นหลังกว้างที่เคยอบอุ่น..ความรู้สึกตอนนี้วูบโหวงแปลกๆ ถ้าเสือไม่ทำอะไรสักอย่าง..คนที่เขาแอบมีใจคงหลุดลอยไป แต่สาบานได้ว่าประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้เสือไม่มีเลยจริงๆ..
ภายในห้องของตุลา เสือนั่งจิบโกโก้ร้อนที่อีกคนไปชงมาให้ก่อนตุลาจะเดินเข้าไปอาบน้ำโดยไม่พูดอะไรสักประโยค เสือใจแป้วน้อยๆ..แต่เขาก็ไม่อาจทนกับความรู้สึกอึดอัดนี่ได้
เพียงสิบห้านาที ตุลาก็ออกพร้อมเสื้อยืดกางเกงขายาว เสือมุ่นคิ้วเมื่อมันไม่ใช่ชุดนอนอย่างที่ควรจะเป็น ‘จะออกไปไหน’ นั่นคือคำถามในใจ ทว่ามันไม่ใช่นิสัยของเสือเลย เขาไม่ชอบถามเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่กับตุลา..มันอดไม่ได้จริงๆ
ร่างผอมวางถ้วยโกโก้บนโต๊ะก่อนลุกขึ้น เขามองตามอีกฝ่ายที่กำลังเดินไปเปิดประตู ชั่วขณะหนึ่ง..เสือก้าวฉับๆไปกั้นทางเดินเอาไว้
“จะไปไหน” เสียงเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะข่มมันไว้ก็ตาม
ตุลายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเสือก็ไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นได้ “ไปข้างนอก”
เสือเม้มปากแน่น เขายืนจังก้า ไม่ยอมขยับตัวไปไหนเมื่ออีกคนเดินเข้ามาใกล้ ยิ่งสายตาที่จ้องมาอย่างแน่วแน่นั่นทำให้เสือหมดความมั่นใจ เขาค่อยๆเดินถอยหลัง ในขณะตุลากำลังเดินมาข้างหน้า ราวกับว่าเขาเป็นเพียงลูกแมวตัวเล็กที่โดนไล่ต้อน
“ไป..ไปทำไม”
“ธุระส่วนตัว”
แผ่นหลังบางติดกับบานประตู แม้เสือจะพยายามยืนนิ่งอย่างสุดความสามารถ ทว่าใครอีกคนกลับทำให้เขาสั่นคลอนด้วยการกักกั้นอิสรภาพของเสือ ท่อนแขนปิดกั้นหนทางหนีจนหมด
“จะห้ามเหรอ ห้ามไปทำไม มีสิทธิ์อะไรมาห้าม บอกหน่อย..ตอบหน่อย”
เสือกำมือแน่น เขาไม่เคยบอก ไม่เคยพูดความในใจสักนิด มีเพียงสายตาที่มองมาบ่อยๆเท่านั้น และเหมือนตุลาจะเข้าใจทุกอย่างที่เสือต้องการสื่อ
“ถ้าไม่ตอบก็ถอยไป” ตุลย์มุ่นคิ้ว อารมณ์ขุ่นมัวก่อตัวขึ้นในใจน้อยๆ ทำขนาดนี้แล้วยังปากแข็งอยู่อีกหรือ
ร่างผอมเกร็งตัวแน่น ให้ตายก็ไม่ยอมถอยไปหรอก แต่ถ้าให้พูดก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน
ตุลย์ถอยหลังไปสองก้าว เขาปล่อยเสือให้เป็นอิสระก่อนเอ่ยปากพูดเนิบๆ “ผมจะออกไปข้างนอก คุณยืนขวางทางอยู่”
เสือไม่ขยับ เอาแต่จ้องตุลาราวกับคนแปลกหน้า..ทำไมถึงเย็นชากับเขาได้ขนาดนี้ เสือทำอะไรผิด ภายในหัวของเขาเฝ้าถามว่าทำไมๆซ้ำๆ กระทั่งน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมา เขาพยายามกลั้นแต่ยิ่งกลั้นยิ่งทะลัก
“ฮึก..คุณ..คุณ..” เขาตะกุกตะกัก พลางสะอื้นไห้ไปด้วย
หนุ่มร่างสูงยืนนิ่ง เขาไม่โต้ตอบ เอาแต่มองเสือเงียบๆ เพียงแค่รอฟัง..คำที่ต้องการเท่านั้น
“คุณเบื่อผมแล้วใช่ไหม” เสือถาม พลางยกมือปาดน้ำตาออกจากแก้ม แต่ยิ่งทำมันยิ่งไหล ไหนจะน้ำมูกนี่อีก..ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน
“ไม่เคยพูด”
“แต่คุณไม่สนใจกัน” เมื่อเริ่มพูด ทุกอย่างก็ทะลักออกมาจนหมด เขาสะอื้นพลางต่อว่าอีกฝ่ายในทุกคำที่คิดได้ ไม่เว้นแม้แต่เข้าออฟฟิศสาย มาช้า และไม่ยอมชงกาแฟให้ เสือรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆที่งอแงเอาของเล่น แต่พ่อไม่สนใจ มันยิ่งทำเสือน้อยใจหนักกว่าเดิม
กับตุลา..เขายังนิ่ง ทั้งที่ในใจอยากยิ้มเต็มทน
เสือ..คนอะไรน่ารักชะมัด!
“ทำไมไม่พูด เก็บไว้พูดกับคนอื่นหรือไง!” ร่างผอมตรงดิ่งไปทุบตีตุลา ชายหนุ่มไม่หยุดนิ่งเป็นกระสอบทรายเช่นกัน เขาดึงมือขาวไว้ กอดเสือทั้งตัวแต่คนอารมณ์ร้ายยังฟาดมาไม่หยุด
“พูดจบหรือยัง”
ใครๆก็หาว่าตุลาร้ายกาจ..เขาคงเป็นอย่างที่ไอ้เปรมว่าจริงๆนั่นแหละ
เสือไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
“พูดจบแล้วก็ไปอาบน้ำนอนไป”
ฮะ?!..เสือเงยหน้ามองคนใจร้าย เขาเม้มปาก กัดฟันกรอด ร้องไห้ขนาดนี้ทำไมยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่ไม่ปกติเลยสักนิด ทำไม!
ความเกรี้ยวกราดทดแทนความเสียใจจนหมด เสือผลักชายหนุ่มตรงหน้าจนอีกฝ่ายล้มตัวนอนกับพื้นไม้ ก่อนนั่งลงทาบทับไม่ยอมให้ตุลาไปไหน
“เบื่อกันแล้วใช่ไหม!”
เกินคาด..ตุลาเบิกตากว้างไม่คิดว่าว่าเสือจะเป็นได้ขนาดนี้ เขานอนนิ่ง ไม่ตอบโต้เหมือนทุกครั้ง
เมื่อความเงียบคืบคลานเข้ามา ราวกับสงครามประสาท อีกคนเงียบแต่เขาโวยวายเหมือนคนบ้า มันไม่ใช่ตัวเสือเลยสักนิดเดียว
เขารู้ตัวดีว่าไม่มีดีเหมือนคนอื่น ผู้หญิงและชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตุลาล้วนน่าสนใจทั้งนั้น ไม่เหมือนเสือ..ขนาดเรื่องบนเตียงยังไม่เอาถ่านเลย แค่นอนนิ่งๆก็หลับเป็นตายแล้ว เพราะแบบนี้หรือเปล่า รสชาติของเขามันน่าเบื่อ ไม่มีอะไรสนใจแล้ว ตุลาเลยตีตัวออกห่าง
เสือไม่ยอมหรอก..เขารู้แค่นี้
ชายหนุ่มขยับหยุกหยิกไปมา..โดยไม่รู้เลยว่ามันทรมานใจตุลาแค่ไหน สะโพกทาบทับส่วนร้อนผ่าวใต้ร่มผ้าทำเอาตุลาต้องกัดฟันกรอด ไม่จับอีกฝ่ายกดลงมานอนแทนที่
“เพราะผมไม่ได้เรื่องคุณเลยไม่ชอบใจใช่ไหม” เสือเอ่ยปากถาม แต่ตุลายังเงียบอยู่
“ผมไม่ถึง..ไม่ถึงใจคุณใช่ไหม”
ตุลาเลิกคิ้ว ไม่ถึงใจน่ะเหรอ..อยากปฏิเสธออกไปนักว่าไม่ใช่เลยสักนิด
ไม่มีคำตอบสำหรับเสือสักอย่าง เขาเริ่มคิดมาก เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายก็ปล่อยน้ำตาออกมาจนได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเสือแทบไม่สนใจตุลาสักนิด พอเป็นแบบนี้เขาก็ทนไม่ได้..เขาแค่ไม่อยากเสียตุลาไปเท่านั้นเอง
เสียงถอนหายใจเฮือกดังเข้ามาในหัวไม่ทำให้เสือหยุดร้องไห้ แต่กลับคิดว่ามันเป็นการเอือมระอาสุดจะทน
“หยุดร้อง”
เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม แม้อีกฝ่ายจะหยัดกายลุกขึ้นมานั่งแล้วแต่เสือยังไม่ยอมขยับ
“ผมขอโทษ”
วิศวกรหนุ่มดึงร่างผอมมากอดแน่น คราวนี้เสือสะอื้นอย่างกับเด็กเจ็ดขวบ เขาได้แต่อมยิ้มน้อยๆ จะว่าสงสารก็สงสารหรอก แต่น่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ก็ใช่
“ฮึก..ปล่อย ไปไหนก็ไป”
“ไม่ไปแล้ว ไม่กล้า กลัวเด็กแถวนี้ร้องไห้ไปฟ้องพ่อ”
เสือขืนกายออกน้อยๆ คราวนี้จะทำอะไรอีกล่ะ เมื่อครู่ยังไม่ยอมพูดจากันสักนิด เอาแต่ทำหน้าเฉย..รู้ไหมว่าเสือเกลียดการถูกเมินที่สุด
“อย่าทำแบบนี้อีก” ร่างผอมพึมพำข้างหูตุลา
“ทำแบบไหน”
“แบบที่ไม่สนใจกัน” อ้อมแขนขาวโอบรัดแผ่นหลังตุลาไว้ เมื่อก่อนเสือโหยหาอ้อมกอดแบบนี้มาก เพราะเขาเหมือนเป็นคนสำคัญ..และมันก็นานมากเช่นกันที่จะมีคนกล้ามากอดเขา
“ผมไม่รู้” ตุลารู้อยู่เต็มอก แต่ก็อยากให้เสือพูดออกมาบ้าง
“รู้ไว้บ้าง”
“รู้ไปทำไม คุณไม่ชอบผม จะรั้งผมไว้ทำไมครับ”
อ้อมกอดของเสือรัดแน่นกว่าเดิม ตอนนี้ใบหน้าของเขาคงดูไม่ได้ ทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลเปราะเสื้อของตุลา แถมยังร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กน้อยอีก
“ผม..”
“อะไร”
“
ผมชอบ..คุณ” ใบหูขาวแดงจัด ตุลาเหลือบมองน้อยๆก่อนยกมือลูบอย่างนึกเอ็นดู
ก็แค่นี้แหละที่อยากได้..พูดออกมาก็ไม่เห็นยากตรงไหน
หนุ่มเปรมนั่งกุมแก้ม พลางมองคุณหมอใจร้ายด้วยแววตาตัดพ้อ
“ผมขอโทษ” เคียงแดนเอ่ยปากหลังจากนั่งเงียบมานาน
เปรมได้แต่โทษตัวเอง..นี่เขาผิดหรือที่เข้าไปปลุกคุณหมอมาทานข้าว แต่อีกฝ่ายกลับยกมือตบหน้าเขาเสียเต็มแรง สาบานว่านั่นกำลังหลับอยู่ เขาไม่ตอบคุณหมอ เอาแต่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ให้ตายเถอะ..ขอโทษแล้วยังหน้าตายแบบนี้อยู่อีก
“ผมจะประคบแก้มให้” เคียงแดนขยับตัวเข้าไปใกล้ เขานั่งห่างจากเปรมไม่มาก ค่อยๆประคบแก้มอีกคนด้วยน้ำแข็ง นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว..เขาลงมือโดยไม่ยั้งแรงสักนิด
ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ปล่อยให้คุณหมอใจร้ายจัดการร่องรอยสงครามบนใบหน้าของเขา เอาล่ะ..เปรมไม่อยากเถียง ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ถึงจะพูดขอโทษ..มันไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย
ดวงตาสีเข้มลอบมองริมฝีปากเรื่อของคุณหมอ เจ้าตัวกัดปากน้อยๆโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเปรมคิดไปถึงไหนต่อไหน หากได้สัมผัสคงรู้สึกดีไม่น้อยเช่นกัน ไวเท่าความคิด..เขาโอบรัดเอวเข้าหมอก่อนรั้งอีกฝ่ายมาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจกันและกัน ริมฝีปากทาบทับแนบแน่นแล้วขยับน้อยๆ
“ฮะ..” เคียงแดนเบิกตากว้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนอย่างนี้..โดยเฉพาะกับผู้ชายแปลกๆอย่างเปรม เพียงอีกฝ่ายขยับปากเหมือนจะรุกล้ำ เขาก็รีบผลักออกแล้วตบซ้ำบนแผลเก่าอย่างไม่รีรอ
“โอ๊ย! คุณหมอ ทำไมไม่ตบอีกข้างเล่า!!” เปรมล้มกองกับพื้นพรมพลางขมวดคิ้วมุ่น จะตบก็ตบได้แต่ทำไมต้องทำซ้ำที่เดิม รู้ไหมมันเจ็บ!
“แล้วใครใช้ให้มาทำรุ่มร่ามฮะ!!” เคียงแดนไม่ยอมแพ้ เขาปากไว้ไม่แพ้กัน ทั้งที่ไม่เคยเถียงใครก่อน พออยู่กับเปรมมากขึ้น นิสัยเสียแบบนี้เลยซึมเข้ามาด้วย
“เป็นแฟนกันทำไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้!”
เท่านั้นแหละ..บรรยากาศหวานๆที่ควรมีต่อกลับกลายเป็นสงครามลูกย่อมในห้องนอน..
“นี่..ป๊าว่าคุณหมอเหมาะสมกับเปรมไหม”
ชายวัยกลางคนยิ้มน้อยๆพลางมองไปยังคุณหมอกับลูกชายสุดแสบ “เหมาะสมที่สุดแล้ว”
Facebook:
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229Twitter:
www.twitter.com/bubblebellsสวัสดีค่าาาาาาาาาาาาคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนน
เพิ่งเข้ามาเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อัพนานมากกกกกกกกกกกก นิสัยไม่ดีเลย
แต่เค้าก็มาแล้วนะ มาแล้ววววววววววววว ด้วยความขี้เกียจและลงเรียนซัมเมอร์ ทำให้ชีวิตหม่นหมองมาก
และแล้ว วันนี้ก็เป็นวันดีที่ได้มาต่อนิยาย
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะะะ อิอิ
สำหรับรวมเล่ม แหะๆเอาตอนพิเศษกี่ตอนดี เค้าเพิ่งไปขอไอดีมา และได้เร็วมาก
แต่นิยายยังไม่ถึงไหนนนนน
อยากจะหาคนมาช่วยพิมพ์เหลือเกิน (?) กร๊ากๆ
จริงๆเค้าเกือบลืมพี่นิคกี้ไปแล้ว แต่นึกขึ้นได้ เดี๋ยวพี่เสืออยู่ตัวคนเดียว
เจอกันตอนหน้านะคะ ^___^
จะมาเร็วๆ พยายามมาเร็วๆๆๆๆเลยค่า
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 451405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก