Brothers
Chapter 16 – The Fairy Tale
คุณหมอเคียงแดนยิ้มรับคนไข้หน้าเดิม เขาจำได้ว่าครั้งก่อนเจ้าตัวมาเพราะปวดท้องแบบไม่ทราบสาเหตุ ทว่า..แทนที่จะกลายเป็นตรวจสุขภาพ กลับกลายเป็นว่าเคียงแดนได้ยินเรื่องไม่เข้าหูแต่เช้า
“คุณหมอช่วยผมหน่อยนะครับ”
ชายหนุ่มหน้าตึง จะสรรหาคำไหนมาพูดก็ไม่อาจบรรยายความรู้สึกตอนนี้คงยาก
บอกไม่ถูกเลยสักนิด!..
“ไม่มีอะไรเชิญออกไปได้แล้วครับ” เขาข่มอารมณ์พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา เรื่องอะไรมาขอเป็นแฟนกันง่ายๆด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากแต่งงาน เขากลายเป็นเหยื่อให้ผู้ชายคนนี้หยอกความรู้สึกแล้วหรือ ลมหายใจของคุณหมอหนุ่มรุ่มร้อนด้วยแรงอารมณ์ หากแต่เขากลับเลือกนิ่งสยบความเคลื่อนไหว
“โธ่..คุณหมอ” เปรมคอตก เขาเว้าวอนคุณหมอหนุ่มในเวลาสั้นๆ เมื่อมองออกไปนอกห้องตรวจ..ก็เห็นแล้วว่าคนไข้เยอะแค่ไหน “ไว้ผมจะมาใหม่”
ให้ตายเถอะ!..เคียงแดนตวัดตามองตามหลังอีกคน เขาสูดหายใจลึกๆก่อนทำเป็นลืมเรื่องที่เปรมพูดในวันนี้ อย่างไรเสีย..เขาก็ไม่มีทางตอบตกลงแน่นอน
ตุลานอนกอดคนรักไม่ห่าง ตั้งแต่เมื่อวานที่เขายังไม่ยอมลงจากเตียง พอเหลือบตามองอีกครั้งก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงแล้ว ส่วนร้อนผ่าวยังฝังอยู่ในกายของเสือ เขาอมยิ้มที่เมื่อคืนเสือนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน หากยังมีแรงฝืนลืมตาก็คงร้องขอให้เขาถอยออกไป
แต่เจ้าตัวน่ารักขนาดนี้..เขาไม่อยากให้ห่างกายเลย
“เสือ” เขาก้มกระซิบข้างหูขาว เสือขยับตัวหนีอย่างนึกรำคาญก่อนซุกหน้าลงหมอน
“เสือ ถ้าไม่ตื่นอีก..พี่จะลักหลับแล้วนะ” ตุลาบอกได้เลยว่าต่อให้ร่างขาวผ่องตื่นหรือไม่ตื่น..เขาก็ยังจะทำเหมือนเดิม
ร่างผอมขยับกายหยุกหยิก ร้องครางประท้วงเมื่อสัมผัสชื้นแฉะเริ่มขึ้นอีกครั้ง “อื้อ..”
“ไม่ตื่นเอง พี่จะทำแล้วนะ” เขากดริมฝีปากที่ต้นคอแดงจ้ำ ถอนกายแล้วเสือกไสลงไปใหม่กระทั่งดวงตาคมปรือตามองอย่างอ่อนแรง
“ผมเหนื่อยแล้ว”
“วันนี้หยุดงานกันนะ”
เสือส่ายหน้า ไปทำงานดีกว่านอนอยู่ในห้องของตุลา นี่ก็หลายวันแล้วไม่ได้กลับคอนโดตัวเองเพราะโดนอีกคนกักตัวไว้ ตั้งแต่เมื่อคืนหลังอาหารเย็นฝีมือตุลา..เขาก็แทบไม่ได้ลุกจากเตียงอีกเลย
อีกฝ่ายอุ้มเขา ถอดเสื้อออก แล้วผลักตัวนอนกับพื้นเตียง จากนั้นก็สำรวจทุกซอกทุกมุมแบบครั้งแรก ก็จะแตกต่างกันที่เขาพยายามทำตัวให้ชิน ถึงแม้จะเจ็บอยู่บ้างก็ตาม
“ไม่หยุดก็ไม่หยุด แต่เสือจะลุกไหวหรือเปล่าล่ะ” ตุลายิ้มเจ้าเล่ห์ เขาพลิกกายทาบทับเสือ ร่างยังสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
อากาศภายในห้องเย็นเฉียบ เมื่อเทียบกับอุณหภูมิคนทั้งคู่แล้ว ตุลาไม่รู้สึกหนาวเลย เขาโถมกาย โอบรัดเอวผอมไว้แน่นเมื่อน้องพยายามดึงดันจะขยับหนี แต่ถึงตอนนี้ต่อให้เสืออ้อนวอนทั้งน้ำตา ตุลย์ก็หยุดไม่ได้แล้ว
“ค..คุณ”
“เรียกพี่ตุลย์สิ” ชายหนุ่มดึงมือเล็กที่ผลักอกเขามาจุมพิตเนิบนาบ หากแต่ข้างล่างยังเสือกไสกายไม่หยุดหย่อน การกระทำช่างต่างกันลิบลับ
เสือเบี่ยงหน้าหนี กัดฟันทนแรงเสือกไส น้ำตาหยดหนึ่งไหลเพราะความอึดอัด หยดที่สองเพราะความซ่านที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน “ฮะ..อ้าาา..”
ตุลย์พลิกร่างผอมกว่า แม้จะเช้าจนแสงแดดส่องเข้ามาในห้องแล้วแต่เขายังคงหลงเพริดกับความไร้เดียงสาตรงหน้า ชายหนุ่มฟ้อนเฟ้นเรือนร่างผอม พรมจูบทั่วแผ่นหลังก่อนอ้าปากขบกัดรอยสักรูปผีเสื้อสีน้ำเงินนั่น
น่าเสียดาย..
สุดท้ายแล้ว..ตุลาต้องโทรไปบอกไอ้เปรมให้ลางานให้พวกเขาหน่อย แน่นอนว่าเสียงบ่นย่อมมากับการตอบรับปากแบบจำใจ สาบานเลยว่าตุลย์ไม่ได้ตั้งใจ แต่ช่วยไม่ได้ที่เสือน่ารักเอง..
เสือปรือตามองอีกคนค่อยๆถอนร่างออก หลังจากฝังกายมาตลอดทั้งคืน เมื่อตุลาลุกออกไป ตัวของเขาเบาโหวงเหมือนปุยนุ่นก่อนความง่วงงุนจะเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งตื่นแท้ๆกลับรู้สึกว่าไม่ได้นอนทั้งคืน จะโทษใครไม่ได้นอกเสียจากตุลา
“เสือ..อย่าเพิ่งหลับน่า ไปอาบน้ำก่อน” เสือส่ายหน้า เขาระบมไปหมด เพลียไปทุกส่วนของร่างกาย อยากนอนพักแต่ก็ครั่นเนื้อครั่นตัวเหลือเกิน ร่างผอมหันหนีหากแต่อีกคนกลับอุ้มแนบอกจากพื้นเตียง
“ด..เดี๋ยวสิ”
“ไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้พี่โทรไปลางานแล้ว เพราะเสือคงไปทำงานไม่ไหว”
ชายร่างผอมเม้มปาก เขาขมวดคิ้วพลางมองอีกคนอย่างขุ่นเคือง ต้นเหตุที่ทำให้เสือเป็นแบบนี้เพราะตุลาไม่ใช่หรือ ถึงแม้ไม่ได้เจ็บปวดกว่าครั้งแรก..แน่นอนว่าเสือยังไม่ชิน อีกฝ่ายไม่ได้ทำรุนแรง..แต่ทำทั้งคืน ร่างกายของเสือไม่ใช่หุ่นยนต์ นานไปคงล้มป่วยแน่ๆ
แน่นอนว่าอาบน้ำด้วยกันเสือคงไม่รอดพ้นตุลาแน่นอน..
น้องส้มเดินป้วนเปี้ยนไปมาอย่างอารมณ์ดี เพราะเห็นว่าพี่เปรมต้องนั่งทำงานอย่างหงอยเหงาคนเดียว ข่าวร้ายของวันนี้คือพี่ตุลย์และคุณเสือไม่มา หล่อนล่ะชักสงสัยในความสัมพันธ์อันแนบชิดของทั้งคู่จริงๆ
“พี่เปรมทานช็อคโกแล็ตไหมคะ ส้มเห็นมันเหลือในตู้เย็น ไม่มีใครทานเลยกลัวว่ามันจะบูดซะก่อน”
ไอ้เด็กบ้า!
หน้าตาก็จิ้มลิ้มอยู่หรอกแต่พูดมาแต่ละคำทำเอาเขาอยากปาดินสอใส่เหลือเกิน นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องคณะแล้วล่ะก็..สาบานเลยว่าเปรมจะไล่ถีบน้องส้มเช้าเย็น ใครจะว่าเขาทำร้ายผู้หญิงก็ช่างเถอะ มาดูน้องส้มเสียก่อนแล้วจะเข้าใจ
“ไม่ล่ะ พี่ไม่ทานของเหลือ”
“มันยังไม่แกะกล่องเลยนะคะ ส้มเห็นว่าพี่เปรมชอบแอบขโมยของกินในตู้เย็นบ่อยๆเลยเสนอให้เฉยๆเท่านั้นเอง”
เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก ของใครเปรมก็กินหมดนั่นแหละ ยกเว้นเสียแต่มันไม่มีเจ้าของ เกิดเป็นของภรรยาบอสขึ้นมาจะทำยังไง เปรมยังอยากมีชีวิตอยู่ตลอดจนแต่งงานนะ
“น้องส้มครับ ไปทำงานนะครับ ไม่งั้นพี่จะกลับไปฟ้องอาจารย์ว่าเราอู้งาน เถียงรุ่นพี่ แถมยังแก้งานบ่อยๆ บอกให้อาจารย์แจกเอฟเลยดีไหม” เปรมเหลือบตามองอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเช้าไปหาคุณหมอเคียงแดนสุดหล่อแล้วโดนปฏิเสธมาก็ช้ำใจพอดู มาเจอไอ้ตุลย์กำลังหยอกเล่นกับคุณเสือแล้วยิ่งเจ็บใจเข้าไปใหญ่
อย่าให้เขาหล่อบ้างเถอะ!
“พี่เปรมก็..ส้มเห็นพี่เปรมอารมณ์เสีย อยากชวนคุยให้อารมณ์ดีนะคะ ไม่อย่างนั้นหน้าจะแก่ก่อนวัย แถมยังไม่ได้แต่งงานอีกต่างหาก” หล่อนลากเก้าอี้มานั่งหน้าโต๊ะชายหนุ่มก่อนเท้าคางมองราวกับคนไม่มีงานทำ “พี่เปรมปรึกษาส้มได้นะคะ ส้มสาบานว่าจะไม่บอกใคร”
เปรมเงียบ..ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
“ถ้ามีปัญหาเรื่องความรัก ส้มแนะนำให้ดักฉุดเลยนะคะ แบบในนิยายที่ส้มอ่านบ่อยๆ พอโดนฉุดแล้วก็เริ่มรักแบบนี้แหละค่ะ”
เปรมหน้าตึง..ก่อนตวัดมองสาวน้อยสุดแสบที่วิ่งตื๋อออกไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าหากหล่อนอยู่ไป..อาจจะโดนอะไรทิ่มแทงแบบไม่ยั้งก็ได้
เฮอะ..ให้ฉุดผู้ชายน่ะหรือ?
เขาไม่บ้าขนาดนั้นหรอก..แต่สำหรับคุณหมอสุดหล่อหน้าคมคนนั้นแล้วบางทีวิธีนี้อาจจะได้ผล..
สี่ทุ่มสิบห้านาที..วันนี้คนไข้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่เรื่องที่กวนใจก็ทำให้เขาไม่มีสมาธิบ่อยครั้ง หลังจากคนไข้เก่าของเขาเข้ามาพูดคุยเรื่องตลกโปกฮา ก็เพิ่งได้ยินวันนี้แหละว่า..เอาผู้ชายมาเป็นแฟนเพราะยังไม่อยากแต่งงาน แน่นอนว่าเคียงแดนเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
คุณหมอหนุ่มถอดเสื้อกาวน์ออก ก่อนหยิบกระเป๋าใบเก่งออกมาจากตู้เก็บของ ตอนนี้ก็คงเหลือพี่พยาบาลที่ชอบเมาท์มอยกันดึกๆ ช่วงนี้แหละที่เรียกว่าผ่อนคลายมากที่สุด
“คุณหมอจะกลับแล้วเหรอคะ”
เคียงแดนหันไปยิ้มให้ “ครับจะกลับแล้ว”
“แต่พี่ว่าคุณหมอยังกลับไม่ได้นะคะ มีคนมารอพบคุณหมอตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว” หลังจากนั้นหล่อนก็หันไปคุยกับคนข้างๆต่อ ขอร้องเถอะ..อย่าได้เป็นคนที่เขาไม่อยากเห็นหน้าที่สุดเลย!
เคียงแดนเดินออกจากห้องตรวจ เขาลอบมองข้างนอก เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งจิ้มโทรศัพท์อย่างไม่สนใจใคร มันเป็นการดีที่เขาจะชิ่งหนีกลับบ้านโดยไม่รับรู้ว่ายังมีใครบางคนนั่งรออยู่ หากแต่มันคงไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเสียงเรียกตะโกนดังขึ้น
“คุณหมอ!”
เขาสะดุ้งเฮือกแล้วหันมองใครอีกคนที่ก้าวดุ่มๆเข้ามา ท่าทีคุกคามแบบนั้นน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่ ถ้าหากไม่บอกว่าอีกคนเป็นวิศวกรโยธาแล้วล่ะก็ เคียงแดนคงคิดว่าเป็นพวกโรคจิตชอบตามตื๊อแน่ๆ
“มาทำไมอีก”
“มาขอร้องอ้อนวอนคุณหมอไงครับ” เปรมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนคว้ามือนิ่มของคนตรงหน้าไว้ เอาวะ..ถูกมองยังดีกว่าถูกจับแต่งงานกับอาหมวยแล้วกัน!
ถึงคนจะน้อยไม่ได้หมายความว่าไม่มีคนอยู่..สายตาทุกคู่จ้องมายังคุณหมอหนุ่มหน้าหล่อ ให้ตายเถอะ..เคียงแดนไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอแบบนี้เลย
“บอกว่าไม่ไงครับ”
“ช่วยผมสักนิดนะครับคุณหมอ ผมบอกป๊ากับม๊าแล้วว่าคุณหมอเป็นแฟนผม”
เขามุ่นคิ้วไม่สบอารมณ์ นึกรำคาญคนช่างตื๊อ บนโลกนี้มีผู้ชายคนเดียวหรือไงถึงได้มาอ้อนวอนแบบนี้ “บอกไปว่าไม่ใช่ผม”
“คุณนี่แหละเหมาะที่สุดแล้วครับ” เปรมจับข้อมือคุณหมอตัวขาวไว้ ก่อนอะไรจะเลยเถิด เขารีบคุกเข่าลง กอดเอวอีกฝ่ายแน่น ทำทีขอความรัก..สาบานเลยว่าจะไม่มาโรงพยาบาลนี้อีกเด็ดขาด!
“ทำอะไร! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” คุณหมอหนุ่มเหลือบตามองรอบกาย คนไข้ที่ยังอยู่เริ่มหันมามองแล้ว อีกทั้งพี่พยาบาลอีก แทนที่จะเข้ามาช่วยกลับยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น เรื่องนี้ไม่ตลกเสียหน่อย
เคียงแดนก้มกระซิบข้างหูเปรม “เราจะออกไปคุยกันดีๆ”
เปรมส่ายหน้า เขาไม่เชื่อหรอกว่าเคียงแดนจะคุยกันดีๆ ไม่ชิ่งหนีกลับบ้านเสียก่อน “คุณหมอตอบตกลงก่อน”
สายตาหลายคู่เริ่มมองมาอย่างสงสัย แน่นอนว่าเคียงแดนก็ห่วงภาพพจน์ตัวเองไม่น้อย เขาจำยอมพยักหน้า ก่อนสะบัดตัวออกจากวงแขนอันน่ารำคาญ
โชคดีหรือโชคร้ายที่มีเรื่องแบบนี้เข้ามาในชีวิตนะ..
ชายหนุ่มทิ้งแขนลง เขาลุกขึ้นด้วยความดีใจก่อนเดินจ้ำอ้าวตามเคียงแดนไป หากไม่นับหน้าตาบูดบึ้งของคุณหมอตัวขาว..เคียงแดนคงรู้สึกสดใสกว่านี้
“คุณหมอรอผมก่อน” เปรมเดินตามหลัง นี่ถ้าไม่บอกว่าให้ออกไปคุยกันเงียบๆ เขาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเล่นซ่อนแอบกันอยู่หรือไม่ก็แข่งเดินเร็วชิงแชมป์ แต่ด้วยส่วนสูงที่เท่ากัน มันไม่เป็นปัญหาอะไรเลยสำหรับเปรม..จะมีอยู่อย่างก็ตรงอารมณ์ขุ่นมัวของคุณหมอสุดหล่อนี่แหละ
จู่ๆเคียงแดนก็หยุดเดิน ทำเอาหน้าเปรมเกือบทิ่มเข้าให้ อีกฝ่ายหันมอง แววตาขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเปรมก็ชิ่งเอ่ยปากพูดก่อนจะโดนด่ายับ “คุณหมอจะว่าอะไรผมก็ได้นะครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาเป็นว่ากลับบ้านก่อน..คุณจะทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น”
“บ้านใคร”
เปรมฉีกยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิต “บ้านผมครับ..ป๊ากับม๊าคอยอยู่”
สาบานเลยว่าเปรมไม่เคยคิดจะโกหกคุณหมอ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา..หากไม่อ้างป๊ากับม๊า เผลอๆคุณหมออาจไม่เห็นหัวเขาเลยก็ได้ อีกอย่าง..เขาไม่ได้บอกป๊ากับม๊าหรอกว่าจะพาแฟนมาเปิดตัว แต่บอกว่าให้รอจนกว่าจะกลับ เปรมยอมรับว่ามันไม่ดีเท่าไหร่แต่มันดีกว่าได้แต่งงานกับคนไม่รู้จักแน่นอน
หลังจากที่เอ่ยปาก..เคียงแดนก็รู้ตัวว่าตัวเองว่ากล่าวอีกคนไม่หยุดตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงบ้านที่เปรมว่า แน่นอนว่ามันไม่ใช่นิสัยของเขา
ไม่เคยทำเลยด้วยซ้ำ..
นอกจากเปรมจะไม่เอ่ยปากตอบโต้สักคำแล้ว พอถึงหน้าบ้านเขาก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถข้างคุณหมอเคียงแดน เปรมไม่เคยพาผู้หญิงมาบ้าน และก็จริงที่ว่าเขาไม่เคยเปิดประตูให้ผู้หญิงคนไหนนอกจากม๊า ส่วนเคียงแดนน่ะเรียกว่าเป็นสิทธิพิเศษเลยล่ะ
“ป๊ากับม๊ารออยู่ข้างในครับ” เปรมฉวยมือนิ่มอีกฝ่ายไว้ เขาสอดนิ้วประสาน ทำทีเป็นคนรักกันมานานทั้งที่จริงมันก็แค่ข้อตกลงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า คุณหมอเองก็คงขัดใจไม่น้อย..แต่จะให้เปรมทำยังไงได้
ป๊ากับม๊านั่งดูทีวีไปหาวไป ดวงตาแต่ละคนเล็ดหยดน้ำ เพราะเจ้าลูกชายแท้ๆโทรมาบอกว่าให้จนกลับไปถึง คนรักลูกชายคนเดียวถึงกับนั่งถ่างตารอหลายชั่วโมง เผลอๆอาจจะมีข่าวดีก็ได้
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 451475 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก