Brothers
Chapter 15 - Kiss Me
เสือกำมือแน่น ใบหน้าหันออกไปมองนอกหน้าต่าง รู้ว่างี่เง่า..แต่เขาอดน้อยใจไม่ได้จริงๆ ทำไมทุกคนมีความลับ..ทำไมทุกคนทำเหมือนเสือไม่สมควรรู้เรื่องนี้ เสือน้อยใจ..
“เสือ..ยังไม่หายโกรธเหรอ” ตุลาถอนหายใจพลางเดินเข้ามาโอบจากด้านหลัง เขากอดเอวผอมบางแน่นพลางกระซิบถามไม่ขาดคำ ตั้งแต่มาถึงห้อง..เสือก็ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำนอกจากบอกว่าอยากกลับบ้าน แต่เสียใจจริงๆที่ตุลาทำให้ไม่ได้
ใครจะอยากเป็นเหมือนเมื่อวานล่ะ..ตอนที่น้องเมษเข้ามาทุกอย่างก็จบ!
“คุณไม่พูดผมไม่รู้หรอกนะ” ตุลากระซิบข้างหู เขากดจูบต้นคอขาวจนเสือเริ่มตัวอ่อนในอ้อมแขน ตอนนี้ไม่ใช่เวลา..เขาแค่อยากรู้ว่าเสือโกรธอะไรก็เท่านั้น “บอกพี่หน่อย พี่จะตามใจเสือทุกอย่าง”
ดวงตาสีเข้มของเสือเหม่อมองไปข้างนอก ท้องฟ้ายามเย็นเป็นสีทองเหลืองอร่าม มันอบอุ่น..แต่ยังคงความร้อนแรงอยู่เหมือนอ้อมกอดคนข้างหลัง
เสือไม่อยากใจอ่อนเลย..
“ไม่โกรธ..” กระดุมเชิ้ตเม็ดบนถูกปลดออก จากเม็ดที่หนึ่ง และสอง..เม็ดสามไว้อย่างหมิ่นเหม่ ลมหายใจของเสือกระตุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังสูญเสียตัวตนให้กับใครอีกคนจริงหรือ
“เสือโกหกไม่เก่ง”
ร่างผอมพิงอกกว้างอย่าอย่างอ่อนแรง เขาพึมพำในลำคอ “คุณมีความลับอะไรกับคุณเปรมกัน..ทำไมผมรู้ไม่ได้” เสือพูดหมดเปลือก เขาหอบหายใจเมื่อริมฝีปากคู่นั้นแตะหยอกเย้าที่ต้นคอ หากกัดกลืนได้..ตุลาคงทำไปนานแล้ว
เขาไม่น่าปล่อยให้เสืออยู่รอดจนถึงทุกวันนี้..มันคือความผิดพลาดของตุลย์จริงๆ..
“บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องของผู้ชาย” ชายหนุ่มลูบอกบาง เขายังโอ้โลมคนในอ้อมกอดให้หายโกรธ
“ผมไม่ใช่ผู้ชายเหรอ” ในหัวของเสือตีกันยุ่งเหยิงไปหมด เขาควรโกรธตุลาให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟในอ้อมแขนของคนที่ทำให้เสียใจสิ ร่างผอมขืนกายออกน้อยๆ แต่ความอุ่นร้อนที่ทาบทับลงมาไม่หยุดหย่อนก็เป็นอุปสรรคเหลือเกิน
“ไม่ได้เป็น เป็นคนรักของพี่ต่างหาก”
ใบหน้าของเสือเห่อร้อน เขาฟังผิดไปหรือเปล่า..ตุลาผู้ชายปากหวานคนนี้อันตรายต่อหัวใจนัก
“ไม่ใช่..”
“ไม่ใช่ตอนนี้ แต่อีกไม่นานหรอก” ตุลย์ปล่อยเสือเป็นอิสระ เขารั้งร่างผอมมากอดแน่น เพราะกลัวใครอีกคนจะคิดมากถึงได้ทุ่มเทขนาดนี้ “อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยทานข้าวนะ”
เสือไร้สติ เขาพยักหน้าก่อนเดินตามแรงของชายหนุ่ม..ต่อไปนี้สัญญาว่าจะหลีกหนีริมฝีปากของตุลาทุกเมื่อ!
พ่อครัวจำเป็นทำอาหารที่คิดว่าเสือจะชอบ แน่นอนว่าต้องแอบโทรถามคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ว่าเสือชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เป็นการเอาใจในขั้นหนึ่ง เพราะดูท่าคนขี้งอนยังไม่ยกโทษให้แน่ๆ
กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยไปกระทบจมูกของเสือ เขากลืนน้ำลายน้อยๆก่อนเดินมายังประตูห้องครัว เห็นหนุ่มนักเรียนนอกผูกผ้ากันเปื้อนทำอาหารอย่างขะมักเขม้น ถ้าหากพวกเขาอยู่ด้วย..ไม่ใช่ว่าตุลาต้องทำทุกอย่างเลยหรือ แน่นอนว่าเสือเคยคิดอยากทำ..แต่ครั้งนั้นก็โดนตุลาสวดยับจนเข็ด
“เสือมานั่งรอสิ”
“ให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า” เสือถามในขณะที่คนฟังขมวดคิ้วน้อยๆ หากเปลี่ยนเป็น ‘พี่ตุลย์ให้เสือช่วยอะไรหรือเปล่า’ จะดูน่ารักขึ้นเป็นกอง ยิ่งทำท่าทางงงๆแบบนั้นแล้วด้วย สาบานเลยว่าตุลาจะพุ่งไปฟัดน้องให้หายอยาก
“เกือบเสร็จแล้ว รอแปบหนึ่งนะ”
ร่างผอมนั่งรอบนเก้าอี้ เหมือนตอนเด็กๆ..เสือชอบแอบมองพ่อทำอาหาร บางครั้งก็วิ่งเข้าไปช่วยแต่ส่วนใหญ่ยืนมองมากกว่า ด้วยส่วนสูงของเด็กวัยประถม มันทำให้เคาท์เตอร์ดูสูงเกินกว่าจะหยิบจับเครื่องมือ
“พ่อ..เสืออยากทำเค้ก”
ศักดิ์สิทธิ์หันมองลูกชายก่อนวางหนังสือทำอาหารลง “ทำไมครับ”
“ก็อีกไม่กี่วันเสือจะจบปอสองแล้ว คุณครูให้เอาของมาเลี้ยงเพื่อนที่โรงเรียน เสืออยากทำเค้ก” ลูกชายตัวเล็กเงยสบตามองพ่ออย่างออดอ้อน
พอได้เห็นดวงตาใสแจ๋วของลูก พ่อก็อดใจอ่อนไม่ได้ ความจริงแค่เสือเดินมาบอก..เขาก็ยินดี
“ซื้อที่ร้านไหนดีครับ” ศักดิ์สิทธิ์ถามขณะอุ้มลูกชายมานั่งตัก
“ไม่ซื้อ เสืออยากทำเอง” ลูกชายตัวเล็กหันมองพ่ออย่างไม่เข้าใจ เค้กทำไม่ยากหรอก..เสือคิดแบบนั้น
พ่ออมยิ้มน้อยๆ..ลูกชายยังอ่อนหัดนัก หากจะทำเค้กก็คงไม่ยากแต่นานหน่อย ศักดิ์สิทธิ์ก็แค่กังวลว่าเสือจะน้อยหน้าเพื่อน หากเค้กที่ทำเละไม่มีชิ้นดีแถมรสชาติห่วยแตก..แต่เมื่อลูกชายสุดที่รักพูดว่าอย่างนั้น พ่อก็คงไม่กล้าขัดใจ
“เอาสิ..เย็นนี้ไปซื้อของกันนะ”
สองพ่อลูกช่วยกันทำเค้ก แน่นอนว่าส่วนใหญ่พ่อทำ..เสือได้แต่มองแล้วหยิบจับนั่นบ้างนี่บ้างตามประสาเด็กช่างคุย เสือคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในวัยเด็กแล้ว..
“เสือ..” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกข้างหู เสือหันมองก่อนถอนหายใจ..เขาเหม่อลอยไปถึงอดีตอันแสนหอมหวานอย่างนั้นหรือ
“อะไร”
“คิดอะไรอยู่ อาหารเสร็จแล้วนะ”
ร่างผอมมุ่นคิ้วน้อยๆ ก่อนโต้กลับอย่างอารมณ์เสียนิดๆ “ทำไมไม่เรียก”
“ไม่เอาล่ะ ตอนคุณเหม่อ..น่ารักดี”
เสือหุบปากฉับ ไม่ว่าทางไหน..ตุลาก็เอาเปรียบเขาได้ทุกเมื่อแม้กระทั่งแค่การสบตา
ไม่น่าเชื่อว่าตุลย์ทำอาหารอร่อยขนาดนี้ เสือคิดแล้วหันมองคนที่ล้างจานเงียบๆ..หากเข้าไปช่วยต้องโดนว่าอีกแน่ๆ ร่างผอมนั่งแกว่งเท้าไปมาเรื่อยเปื่อยก่อนลุกไปยังตู้เย็น
บางทีวิธีนี้อาจจะทำให้ตุลาเหนื่อยน้อยลงก็ได้..
ชายหนุ่มเทน้ำเย็นใส่แก้ว เขาประคองมัน เดินผ่านโต๊ะอาหารไปยังคนที่ยืนหันหลังให้
“คุณ” เสือเรียกเบาๆในขณะที่กำแก้วน้ำไว้แน่นเพราะกลัวตก
ตุลาหันมองอย่างสงสัย ก่อนก้มมองแก้มน้ำเย็นจัดที่ยื่นมาให้ “อะไรครับ” รู้ทั้งรู้ว่าเป็นน้ำใจจากเสือแต่เขาก็อดแกล้งไม่ได้
“ไม่มีอะไร” ไม่มี..แต่ยื่นแก้วน้ำมาให้ นี่แหละคงบอกได้ว่าเสือปากแข็งแค่ไหน
อยากถามคุณลุงนักว่าเลี้ยงลูกมาอย่างไรเสือถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้.. ตุลารับแก้วน้ำมาดื่มจนหมด ขณะที่เสือมองเขาไม่วางตา ถ้าตอนนี้ไม่ล้างจานอยู่ รับรองได้ว่าแก้มขาวๆนั่นไม่รอดแน่
“ไม่มีอะไรแต่ก็ขอบคุณครับ”
เสือนั่งอยู่ปลายเตียง เขาเมียงมองประตูห้องน้ำแล้วหวนคิดถึงคืนนั้น..คืนที่ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมา แล้วทุกอย่างต้องสะดุดลงเมื่อเมษาตะโกนเรียกมาจากข้างนอก เสือไม่อยากบอกว่ารู้สึกเสียดายแต่ก็โล่งอกเป็นที่สุด แน่นอนเขาไม่เคยผ่านประสบการณ์นั้นมาก่อน แต่ถ้าตุลาจะเริ่มมันอีกครั้ง..เสือก็ยินดี
แค่คิดหน้าเขาก็ร้อนผ่าว..ทำไมเสือกล้าคิดเรื่องแบบนี้นะ..
ประตูห้องน้ำเปิดออก ตุลย์สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเดินออกจากห้อง หยดน้ำเกาะแผงอก ไรผมเปียกชื้น..ทำให้เสือใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเบือนหน้าหนี..หากมองนานกว่านี้ก็กลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัว
ปลายนิ้วผอมนั่งกดโทรศัพท์เล่น หากแต่หางตากลับมองที่ตุลา เจ้าตัวก็กำลังสวมเสื้อก่อนเดินเข้ามานั่งข้างๆ เสือตัวเกร็งไปขณะหนึ่ง
“เสือ..” ตุลย์กอดร่างผอมกว่า เขามองไปยังมือถือที่เจ้าตัวเล่นเกมอยู่ “โทรศัพท์มันดีกว่าผมนักเหรอ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าแต่ตายังจ้องจอสี่เหลี่ยมเล็กๆอยู่ เพียงแค่อ้อมกอดอุ่น..เสือก็ละทิ้งทุกอย่างแล้ว โทรศัพท์มันก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้นแหละ
“ไม่ใช่”
“แล้วทำไมจ้องแต่มัน หันมามองผมบ้างสิ” ตุลย์ดึงมือถือออจากมือขาว มันออกมาง่ายเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจยึดไว้
เขาประคองใบหน้าขาวที่ไม่ยอมหันมามองก่อน ปลายนิ้วสัมผัสลูบไล้ค่อยๆเอียงหน้าเจ้าตัว ดวงตาคมของเสือหลุบต่ำ มองพื้นด้านล่างราวกับมีอะไรดีนักหนา “มองผม”
. เสือเม้มปาก หากแต่คำสั่งนั้นมีผลต่อใจเขานัก ดวงตาคมค่อยๆเงยสบมอง เมื่อเห็นใครอีกคนจ้องมาก่อนแล้ว..ใบหน้าเขาร้อนผะผ่าวราวมีไฟสุม นิ้วมือจิกเกร็ง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทันทีที่ตุลาโน้มใบหน้าเข้ามา ริมฝีปากประทับแนบชิด
“อือ..เดี๋ยวก่อน โทร..โทรศัพท์ผม” ฝ่ามือเล็กดันบ่ากว้าง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะละมุนของคนทั้งคู่ สาบานเลยว่าตุลาจะยัดโทรศัพท์เฮงซวยใส่เครื่องสักผ้า
“รับสิ” เขาบอกแต่ยังกอดเสือแน่น พลางคลอเคลียไม่ห่าง
“ฮะ..โหล” เสือย่นคอหนีทันทีที่ปลายลิ้นซุกซนแตะซอกคอเขา
‘พ่อเอง..เสือกลับถึงบ้านหรือยัง’
ร่างผอมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงร้องครางเครือ เมื่อสัมผัสนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่ามันน่าอายถ้าเกิดหลุดเสียงนั้นออกไป “ถ..ถึงแล้ว”
‘ยุ่งอยู่หรือเปล่า’
เสือไม่อยากโกหกแต่มันอดไม่ได้จริงๆ “ผมทำงานอยู่”
‘งั้นพ่อไม่กวนแล้ว อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะเสือ’
พ่อตัดสายไปแล้ว เสือถึงได้รีบวางโทรศัพท์ก่อนที่ตุลาจะดึงมันไปปิดซะ
แค่คืนนี้อย่าได้กวนกันก็พอ..
“ทุกครั้งจะต้องมีอะไรมาขวางเสมอ”
เสือไม่ตอบอะไร ได้แต่โอนอ่อนไปตามฝ่ามืออุ่นที่ลากเข้ามาในร่มผ้า สัมผัสบั้นเอวเชื่องช้าก่อนตุลาจะเริ่มปลดกางเกงของเขาออก
มันโล่งแปลกๆ..
ดูเหมือนตุลาเสื้อผ้ายังครบทุกชิ้น แต่เสือเหลือเพียงเสื้อยืดตัวเดียวบนร่าง เขาอมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายไร้ท่าทางขัดขืน..ออกจะเต็มใจให้ความร่วมมือด้วยซ้ำ
ตุลาโอบรัดเอวผอมแนบสนิท เขาตะโบมจูบปากเล็กจนเจ้าตัวเริ่มประท้วง ถึงได้ถอนริมฝีปากออก หากเพียงเสี้ยวนาที..เขาก็ก้มจูบซ้ำใหม่ไม่รู้เบื่อ เสือ..กำลังจะกลายเป็นลูกแมวแสนเชื่องของเขาแล้ว
“ฮึก..อื้อ..” เสียงร้องประท้วงเมื่อเสือเริ่มขาดอากาศหายใจ ตุลาจำยอมปล่อยเป็นอิสระอีกครั้ง ทั้งที่ความจริงเขาอยากใส่อารมณ์ดิบเถื่อนกับเจ้าตัวนัก ทว่าเพราะรักถึงไม่กล้าทำให้เจ็บ
ชายหนุ่มดันร่างปวกเปียกราวขี้ผึ้งลนไฟบนพื้นเตียง เขาทาบทับ กดจูบอย่างนุ่มนวล ก่อนฝ่ามืออุ่นชื้นด้วยเหงื่อจะสอดเข้าสัมผัสเนื้อเนียนใต้ร่มผ้า
“ด..เดี๋ยว” เสือเบิกตากว้างเมื่อปลายนิ้วสะกิดยอดอกเล็ก
“หืม” ตุลาสบตาร่างใต้อาณัติ หากเสือไม่พร้อม..เขายินดีจะหยุดมัน
“ทำ..ช้าๆ” ว่าจบก็รีบหลุบตาต่ำ แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้มันน่าอายเกินกว่าจะให้พูดตรงๆ เสือคนหนึ่งแหละที่ไม่กล้า..แม้โอกาสมันจะมีหลายครั้งหลายครา
ตุลาถอดเสื้อยืดอันแสนเกะกะของเสือออก เขามองผิวขาวจัดใต้ร่มผ้าที่ดูเหมือนไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อน ปลายลิ้นเลาะเล็มยอดอกด้วยความถนอม ก่อนฝ่ามือจะเลื่อนไต่ลงข้างล่าง
ส่วนร้อนผ่าวดุนดันต้นขาของเสือ เขาเบือนหน้าหนี..น่าอายเกินไปแล้ว
“ปิดไฟได้ไหม”
“ทำไมครับ”
ยังจะถามอีก..เสือค่อนในใจหากแต่ยังเม้มปากเงียบ จะให้บอกว่าเขาอายน่ะหรือ..ไม่มีทางหรอก
“ไม่ต้องปิด อยากเห็น” ตุลายิ้ม เขาจูบแก้มใสชื้นเหงื่อก่อนสอดนิ้วสัมผัสความนุ่มหยุ่นเบื้องล่าง ผนังนิ่มกอดกระชับนิ้วของเขาแน่น เสือเกร็งตัว เม้มปาก ท่าทางอึดอัดทำให้ตุลาใจอ่อนเพราะกลัวอีกฝ่ายเจ็บจนเสียน้ำตา
“พอก่อนไหม”
เสือส่ายหน้าก่อนยกแขนแผ่นหลังตุลาไว้
ฝ่ามือแน่นเนื้อกอบกุมขาในด้านของร่างเล็กกว่า เสือสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยินยอมให้เขาจุดชนวนอารมณ์นั้น ปลายนิ้วขยับอย่างชำนาญ บดขยี้ตัวตนของเสือให้ละลายไปกับฝ่ามือนั้น
“อื้อ..ฮะ..ฮะ” ร่างผอมแอ่นกายโค้งขึ้น ทรมานราวกับมีกองไฟสุมไว้เบื้องล่าง ลมหายใจของเขาร้อนผ่านจนรู้สึกได้ หัวใจเต้นเป็นจังหวะรัวจนเกรงว่ามันจะทะลุออกมา ยิ่งตุลาเร่งเร้ามากเท่าไหร่เสือรู้สึกเหมือนจะขาดใจมากขึ้นเท่านั้น
“เสือ” ตุลาครางชื่อคนรัก ภาพที่เห็นทำให้เขาแทบหมดความอดทน คนไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกพอแสดงออกมาเหมือนกับสายน้ำเชี่ยวกราด ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่..แต่เสือชวนมองเสมอ
เขาก้มจูบปากนิ่มเป็นรางวัลอีกครั้ง ขณะฝ่ามือเปลี่ยนช้าเร็วสลับกัน ถ่วงเวลาที่ใกล้ถึงฝั่งฝันของเสือเอาไว้จนมันแทบล้นทะลัก
“อื้อ..ปล่อย มัน..อึดอัด” คนผิวขาวจัดเนื้อตัวแดงก่ำ หยดเหงื่อผุดซึมไม่ขาดจนชื้นแฉะผ้าปูที่นอน
“อีกนิดเดียว” ตุลาขบแผ่นอกบางจนเกิดรอยแดง เขาสอดนิ้ว ขยับขยายส่วนอ่อนนุ่มจนพอใจ ก่อนปล่อยให้ร่างเล็กปลดปล่อยหยาดน้ำสีขุ่นออกมา
แผ่นหลังขาวแอ่นโค้งเกร็งแน่นก่อนทรุดลงกับพื้นเตียง ลมหายใจของเสือไม่เป็นปกติ เขาหอบเอาอากาศราวกับวิ่งรอบสนามสักสามรอบ
ตรงกันข้ามกับตุลา เขายิ้มกริ่ม มองคนหน้าแดงจัดหอบหายใจกระทั่งเป็นปกติ ก่อนขยับโอบแผ่นหลังบางขึ้นนั่งทับร่างของตุลย์
“จะทำอะไร” เสือถาม ขณะมองอีกคนอย่างไม่รู้ประสา มันควรพอแค่นี้..หรือว่าเขาต้องทำแบบที่ตุลาทำให้
“ยังไม่เสร็จสักหน่อย” ตุลย์หอมแก้มนิ่มซ้ำไปมาไม่รู้เบื่อ ก่อนสอดความร้อนผ่าวเข้าช่องทางนุ่มหยุ่น
ลมหายใจของเสือสะดุด ความเจ็บและอึดอัดแล่นริ้วไปทั่วร่าง เขามองตุลาอย่างตัดพ้อ..แค่เขาไม่ประสา ทำไมถึงได้ทำเขาเจ็บแบบนี้
“จ..เจ็บ ผมเจ็บ”
ตุลย์กอดแผ่นหลังขาวแน่น เขาจูบเสือ..ซ้ำไปมา ไม่ขยับกายให้อีกฝ่ายรวดร้าว เมื่ออีกคนหยุดสะอื้น..ราวกับพายุอารมณ์ที่ก่อตัวมานานถาโถมไม่ยั้ง
“หายเจ็บหรือยังเสือ” เขาถาม พลางจูบซับอีกคนอย่างนุ่มนวล
เสือพยักหน้า ก่อนยกมือกอดคอตุลาเป็นสัญญาณว่าพร้อมทุกอย่างแล้ว..แค่เห็นน้ำตาของคนรัก ตุลาก็แทบไม่กล้าขยับ ทั้งที่ใจเขาเตลิดไปไกลจนแทบกู่ไม่กลับ
ส่วนร้อนผ่าวขยับเข้าออกเชื่องช้า ก่อนตุลาจะล้มตัวทาบทับเสือ ปิดกั้นหนทางหนีทุกทางที่เจ้าตัวมองหา
เสือมักเป็นฝ่ายล่า..แต่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกขย้ำมากกว่า!
ชายหนุ่มจุมพิตซอกคอขาวสะอาด พลางกระทั้นกายหนักหน่วงด้วยแรงอารมณ์ เล็บคมของอีกฝ่ายจิกบ่าเขาจนแสบ หากแต่มันยิ่งเร้าความดิบเถื่อนในกายของตุลย์
“อ้ะ..ช..ช้าๆ!”
ตุลากัดฟันกรอด ผ่อนแรงตามคำร้องขอ
“ผมเจ็บ” เสือกระซิบ หยาดน้ำตาไหลกระทบหมอน ความเจ็บแสบเบื้องล่างแฝงเร้นไปด้วยความรู้สึกประหลาดทุกครั้งที่อีกฝ่ายรุกราน
เขาจับมือขาวจูบทีไล่ทีละนิ้ว หวังบรรเทาความทรมานของเสือได้บ้าง “ไม่มีผม..มีแค่เสือกับพี่ตุลย์”
เสือส่ายหน้า ร่างของเขาเหมือนถูกฉีกกระชากเป็นสองซีก
“ไม่เอา..เจ็บ”
ชายหนุ่มสะโพกสอบ เร่งเร้าคนปากแข็งแต่ใจอ่อนให้พูดโดยเร็ว หากเสือจะแทนด้วยชื่อตัวเอง คงน่ารักไม่หยอก
ความอึดอัดมาเยือนอีกครั้ง ตุลากำลังกลั่นแกล้งเขาให้ขาดใจหรือไงถึงได้ไม่ฟังคำร้องขอจากเขาเลย ร่างผอมหอบหายใจสะท้าน ทุรนทุรายกับความรู้สึกเร้นลับยามเมื่อถูกรุกราน
“พูดให้พี่ฟังหน่อย พี่จะไม่แกล้งเสืออีกเลย”
แกล้ง..อารมณ์นี้ยังจะแกล้งกันลงคออีกหรือ!..
เสือเม้มปากแน่น หากเมื่ออีกฝ่ายสวนกายขยับเข้ามา ความอดทนของเขาก็พังทลายย่อยยับ “พี่ตุลย์..เสือเจ็บ เบา..เบาหน่อย”
คุณพระ..ให้ตายเถอะ ยามเสือช้อนตามองเขา ตุลาแทบลืมหายใจ นั่นหรือเปล่าที่เรียกว่าอ้อน.. เขาถอนหายใจดังเฮือก หวังลดความดิบเถื่อนในกาย ทว่าสุดท้ายแล้วเมื่อร่างขาวนวลอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าศีลธรรมอะไรก็หยุดเขาไม่อยู่
ร่างสูงโถมกายทาบทับเสือ สอดกระทั้นความร้อนผ่าว ครางเครือวาบหวิว พลางสดับรับฟังเสียงหอบหายใจของเสือ เจ้าตัวกัดฟันแน่น หยาดน้ำคลอดวงตาราวกับหวังว่ามันจะสิ้นสุดความทรมานเสียที
“อ้ะ..ฮึก คุณ..”
ตุลารีบตะโบมจูบ ที่นี่ไม่มีคนแปลกหน้า มีแค่เสือกับพี่ตุลย์เท่านั้น “เรียกพี่ตุลย์”
“พี่ตุลย์..เสือ เสืออึดอัด” ปลายเล็บขาวซีดเพราะเจ้าตัวเอาแต่กำมือแน่น โธ่เฮ๋ย..เสือนะเสือ..จะทำให้เขาเป็นห่วงไปถึงเมื่อไหร่
“เดี๋ยวก็หายแล้ว” ตุลย์จุมพิตหน้าผากมนต์ ก่อนความรุ่มร้อนจะจมจ่อมช่องทางอ่อนนุ่ม
เสือบีบไหล่ตุลาแน่น เมื่ออีกฝ่ายถาโถมร่างรวดเร็วและรุนแรง ในแต่ละครั้งมันทำให้เขาเหมือนจะขาดใจ..ทว่ากลับมีความสุขที่ไม่อาจบรรยายซ่อนอยู่
ฝั่งฝันของคนทั้งคู่อยู่อีกไม่ไกล ตุลาเร่งจังหวะ กอดก่ายน้องแนบกายก่อนปลดปล่อยหยาดน้ำถะถั่งเข้ามาจนล้นเอ่อ ฝ่ามือเลื่อนต่ำสู่เบื้องล่าง ขยับแตะความรุ่มร้อนที่ไร้การปลดปล่อยอย่างเอาแต่ใจ
“อ้ะ!” เสือเบิกตากว้าง เขาปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนร่างเบาหวิว ไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะเปิดตามองใครอีกคน
“เสือง่วงแล้วเหรอ”
เสือพยักหน้าก่อนความง่วงงุนจะคืบคลานเข้ามาในที่สุด แต่ก่อนนอนเขาสัมผัสถึงอ้อมกอดอุ่นแข็งแรงที่โอบล้อมเรือนกายอย่างถนอม
เปรมเดินโต๋เต๋เข้ามาในสำนักงาน ร่างของเขาเหมือนไร้วิญญาณตั้งแต่เก็บความคิดของไอ้หมาบ้าตุลย์ไปนอนฝันทั้งคืน ความจริงแล้ว..ในออฟฟิศก็มีคนหนุ่มพอจะช่วยได้หรอก แต่ประเด็นมันอยู่ที่ป๊ากับม๊ารู้จักแทบทุกคน เป็นไปไม่ได้เลยว่าเขาจะแสดงว่ารักกันจริงๆ
“สวัสดีครับน้องส้ม”
น้องส้มเงยหน้ามองแล้วยิ้มบางๆ “สวัสดีค่ะพี่เปรม แพนด้ามาเชียว เดี๋ยวสู้พี่ตุลย์ไม่ได้นะคะ”
เอาอีกแล้ว!..อะไรๆก็ไอ้ตุลย์ ไอ้เปรมมันไม่ดีเลยสินะ กระทั่งเด็กฝึกงานยังแอบเหน็บแนมเขาน่ะ “ใช่สิ พี่มันไม่หล่อนี่”
“ไม่ใช่นะคะ พี่เปรมหล่อค่ะแต่น้อยกว่าพี่ตุลย์”
เปรมถึงตามองไอ้เด็กฝึกงาน ตอนแรกก็สวยน่ารักอยู่หรอก พอรู้จักกันนานเข้าแล้วมันเริ่มออกลาย เหมือนตอนเขาเข้ามาทำงานแรกๆไม่มีผิด คอยดูเถอะ..เขาจะส่งรายงานพฤติกรรมไปให้อาจารย์ที่ปรึกษา
“ใช่สิ ไอ้ตุลย์มันหล่อ ไอ้เปรมมันปลวก” พูดไปน้อยใจไป แต่ขอโทษเถอะ..น้องส้มไม่แม้แต่จะปลอบใจ กลับนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่
ดวงตาสีเข้มลอบมองเข้าไปในห้องทำงานของไอ้ตุลย์กับคุณเสือ เขาเหลือบมองนาฬิกา มันยังไม่แปดโมงด้วยซ้ำ จะรีบมาเร็วให้เขาโดนเปรียบเทียบอะไรนักหนา แต่ที่แย่ที่สุดเห็นจะเป็นตอนไอ้ตุลย์ก้มจุ๊บปากคุณเสืออย่างรักใคร่นั่นแหละ
เจ็บเลย!
พอหันมาย้อนมองตัวเองแล้วเปรมก็เริ่มปลงตก ป๊ากับม๊ากดดันเขาทางอ้อมทุกวิถีทางแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงได้กลายเป็นแพนด้าตัวจริงแน่ๆ
แต่..คุณหมอเคียงแดนก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไร ติดตรงดูหยิ่งไปนิดหน่อยน่ะสิ คนปากหมาอย่างเขาจะเข้าไปขอร้องดีๆ..ก็คงทำยาก
มองไปอีกครั้ง มันก็แทงใจเหลือเกิน เขาไม่เคยนึกรังเกียจไอ้ตุลย์กับคุณเสือหรอก ก็อีกฝ่ายเล่นน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ชื่อเสือแต่ท่าทางเหมือนแมวเสียมากกว่า ตอนแรกเขาก็เอ็นดูหรอกแต่ติดที่นิสัยไม่สนใจโลก เลยขอโบกมือลาดีกว่า
“พี่เปรม กาแฟสักถ้วยไหมคะ”
น้องส้มเดินมาหน้าตาแป้นแล้นพร้อมเค้กรสส้มร้านประจำที่เขาชื่นชอบ “ก็ดี”
“นี่คะ” หล่อนยกถาดอาหารมาไว้ตรงหน้า เขาเหลือบตามองแบบสงสัย อะไรดลใจให้ทำแบบนี้ ต้องการเอาอกเอาใจกันเฉยๆหรือมีจุดประสงค์แอบแฝง
“เอาอะไรว่ามา”
“พี่ตุลย์กับพี่เสือเขาเป็นอะไรกันเหรอคะ”
เขาจิบกาแฟไปได้นิดหน่อยก็จำใจพ่นมันออกมา ให้ตายเถอะ..สาวสมัยนี้หูตาไวอย่างกับเหยี่ยว “เป็นญาติสนิทกันอ่ะดิ”
“แต่ส้มว่าเขาสนิทกันเกินไปนะคะ พี่ตุลย์เอาใจพี่เสือตลอด ไม่เห็นมาเอาใจส้มแบบนี้บ้าง”
เปรมฝืนหัวเราะ ก็แน่แหละ..น้องส้มกับน้องเสือมันคนละคนกัน จะให้ปฏิบัติเหมือนกันคงจะยากแล้วน้องส้มเอ๋ย..
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาา
Ellette กลับมาแล้ววววววววววว
แบบว่าตอนนี้สูบพลังเค้าไปมากเหลือเกิน TT
นี่แอบจินตนาการว่าแอบส่องห้องพี่ตุลย์นะคะ (ดูพยายามมาก)
ฮ่าๆ หวังว่าจะพอไปวัดไปวาได้เนอะ เพราะเค้าไม่ได้แต่งนานแล้วอ่ะ อย่าว่าเค้านะ
ตอนนี้เห็นคนเรียกร้องเบาๆนะคะ
เค้าเลยจัดการให้ แหะๆ
อาจจะสะดุดนิดสะดุดหน่อยตามประสาคนไม่ได้แต่งมานานแล้ววววววววววว
โฮวววววววว อยากอ่ะๆๆๆ จะเป็นลม ต้องหยุดไปหลายอาทิตย์แน่ๆ กร๊ากๆ
เจอกันตอนหน้านะคะะะ *โค้ง*
Fan Page:
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229Twitter:
www.twitter.com/bluebubblebells
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 410921 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก