Brothers
Chapter 15 – Kiss Me
ตุลาตรึงร่างเล็กกว่ากับที่ เขาขยับทาบทับเสือ ปิดกันหนทางหนีของร่างผอมกว่าทุกทิศทาง ปลายลิ้นเลาะเล็มริมฝีปากสีเรื่อที่ละนิดทีละน้อยเมื่อสัมผัสถึงอาการเกร็งจากเสือ ตุลย์แทบทนไม่ไหวเมื่ออีกฝ่าย..ขยับลิ้นโต้ตอบเงอะๆงะๆ
“เสือ”
ดวงตาคมหยาดเยิ้มด้วยน้ำตาปรือมองเขาอย่างอ่อนแรง ตุลาถอนหายใจช้าๆสกัดกลั้นอารมณ์ใต้ร่มผ้าที่เริ่มปะทุ หากทำรุนแรง..เสือของเขาอาจจะเจ็บตัวจนไม่ยอมเป็นครั้งที่สอง เขาจึงเลือกอดทนมากกว่า
“อะไร” เสือถาม ลมหายใจยังไม่เป็นปกติ
ชายหนุ่มยกมือขาวสะอาดขึ้นจูบทีละนิ้ว พลางมองเสือไม่วางตา แก้มใสเริ่มขึ้นสี เขาอมยิ้มน้อยๆขณะที่เริ่มปลดเสื้อผ้าอันแสนเกะกะ “กลัวไหมครับ”
เสือหลุบตาต่ำ กลัวสิ..กลัวมาก หัวใจของเสือเต้นแรงแทบทะลุจนกลัวว่าจะกลายเป็นโรคหัวใจ แล้วไหนจะตุลาอีก ทำไมเสือรู้สึกว่าตุลาเปลี่ยนไป..คล้ายจะขย้ำเขาได้ทุกเมื่อ
ร่างสูงเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ทอดมองใบหน้าขึ้นสีด้วยใจเต้นแรง “เรียกพี่ตุลย์หน่อย”
ให้ตายเถอะ!..เสือส่ายหน้าหนี คำพูดน่าอายแบบนั้นใครจะกล้าพูดกัน อีกอย่าง..เขาเคยเรียกตุลาว่าพี่ตุลย์เสียที่ไหน เขาไม่ใช่เมษานะ..คงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น
“ไม่เอา”
“แต่พี่อยากได้ยินเสือเรียกพี่แบบนั้น”
คิดดูสิว่าถ้าเสือดุๆ..กลายเป็นแมวเชื่องๆมันจะน่ารักน่ากอดแค่ไหน แค่คิด..ตุลาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง
“เสือ..”
ดวงตาคมค่อยๆช้อนมองอย่างเขินอาย ตุลายิ้มน้อยๆ..เสือทั้งน่ารักทั้งน่าเอ็นดูขนาดนี้ จะไม่ให้รักได้อย่างไร เว้นเสียแต่ว่าเจ้าตัวอยากทำให้คนเกลียดเสียมากกว่า
ขณะที่ก้มต่ำ ริมฝีปากแตะก่อนด้วยความละมุนละม่อม เสียงของเมษาก็ดังขึ้นหน้าประตูห้องนอน
“พี่ตุลย์! เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
ตุลาขมวดคิ้วมุ่น พลางถอนหายใจแรงๆหนึ่งที เขาก้มมองเสือ..บอกตรงๆว่ายากจะตัดใจนัก ริมฝีปากบวมช้ำน้อยๆกับเสื้อผ้าหลุดอย่างหมิ่นเหม่ มันเหมือนเป็นบททดสอบที่แสนทรมานยิ่งกว่าอะไร
“มีอะไร!” เขาตะโกนถามออกไป ขณะยกตัวออกจากร่างผอม..รู้แบบนี้เอาขี้เถ้ายัดปากให้เมษให้สิ้นเรื่องก็ดี จะได้ไม่มีมารมากวนเขาตอนเข้าได้ด้ายเข้าเข็ม
“เมษกลัวผี เปิดประตูให้เมษหน่อย”
ไอ้เด็กบ้า นอนห้องตัวเองมากี่ปีแล้วยังจะกลัวไม่เข้าเรื่องอีก ตุลาสูดลมหายใจเข้าห้องช้าๆเมื่อสัมผัสได้ว่าความร้อนในกายเขายังหลงเหลืออยู่
“ผม..” เสือขยับตัวเข้าหาตุลา เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไร เมื่อเห็นรอยย่นที่หน้าผาก..ก็พอจะเดาได้ว่าอีกคนหัวเสียแค่ไหน เขายังรู้สึกขัดใจเล็กๆแต่ก็รู้สึกโล่งด้วยเหมือนกัน
“ขอโทษทีนะเสือ” ตุลาไม่สนใจเสียร้องโวยวายหน้าห้อง ร้องไปเถอะ คนอย่างเมษามีพลังเหลือเฟือนัก ปลายนิ้วค่อยๆใส่กระดุมให้เสืออย่างอ่อนโยน แม้จะทำใจยากนักที่เห็นแผ่นอกขาวนวลตรงหน้า ถ้าหากได้ฝากรอยไว้สักรอยคงดีไม่น้อย
ความคิดของตุลาโลดแล่นไปเรื่อยขณะที่ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเขม็ง บางที..วิธีการนี้อาจจะทำให้ชายหนุ่มหายหงุดหงิดก็เป็นได้ เสือดึงมือตุลย์ก่อนทาบริมฝีปากแนบแน่นไว้สักพักแล้วถอยห่าง
“โอ..เสือ นี่คุณทำอะไรลงไปน่ะ” ตุลาเหมือนจะขาดใจให้ได้ เขาดึงร่างเล็กกว่ามากอดแน่น เมื่อครู่ก็ดีอยู่แล้วเชียว พอแบบนี้เหมือนเสือมาปลุกอารมณ์เขาแบบนั้นแหละ รู้หรอกว่าต้องการปลอบใจ..แต่ใครสอนให้ใช้วิธีนี้กันนะ
“ผมขอโทษ..”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณ ว่าแต่ไปเรียนวิธีนี้มาจากไหนกันน่ะหืม”
เสือก้มหน้างุดๆ ก่อนตอบออกไปว่า “พี่แดนเป็นคนสอน”
คิ้วของหนุ่มตุลาเริ่มขมวดกันอย่างรวดเร็ว เคียงแดน..พี่แดน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากลบชื่อผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวของเสือนัก ทำไมนะทำไม..คนๆนั้นต้องชิงตัดหน้าเขาไปทุกเรื่องด้วย ชายหนุ่มก้มมองร่างผอมในอ้อมกอด เสือยังหน้าแดงอยู่..พอเห็นแล้วก็อดใส่อารมณ์ไม่ได้
“อืม..อย่าไปทำอย่างนี้กับใครล่ะ จะทำก็ทำกับผมคนเดียว”
น้องเมษยังเคาะประตูไม่หยุดหย่อน คาดว่าคงหอบเจ้าปุ้มปุ้ยมาด้วยแน่ๆ ทั้งหมาทั้งคนร้องหงิงๆกันระงม
“อยากให้เปิดประตูให้เมษาไหม” ตุลาถามเพื่อความแน่ใจ บางทีเสืออาจจะไม่ชอบใจที่เมษาเข้ามานอนในห้องก็ได้
เสืออยากตอบว่าไม่ใจจะขาด เพราะเมื่อครู่เขายังค้างอยู่เลย แต่ทว่า..ก็จำใจพยักหน้าจนได้
ใครจะกล้าบอกว่าอยากให้ตุลาทำต่อล่ะ..
ชายหนุ่มตัดใจจากร่างชวนฝัน เขาลุกขึ้น ผ่อนลมหายใจก่อนเดินดุ่มๆไปยังประตูห้องนอน แล้วกระชากมันเปิดออก “มีอะไร”
เมษาจ้องพี่ตุลย์เขม็งแล้วเขย่งปลายเท้ามองเข้าไปภายในห้อง เห็นพี่เสือนั่งอยู่ปลายเตียงนิ่งๆ “เมษนอนด้วยคนได้ไหม”
ตุลามุ่นคิ้ว นอนด้วย..เจ้าเด็กบ้านี่กินยาผิดซองหรืออย่างไรถึงมาขอนอนด้วย “ทำไม”
“เมษกลัวผี” ร่างเล็กอุ้มปุ้มปุ้ยไว้ก่อนพยายามแทรกตัวเข้าไปในห้อง ทว่าด้วยแรงของตุลาก็ทำให้เมษไม่อาจเข้าไปได้
“เกี่ยวเหรอ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็เมษกลัวผี อีกอย่างพ่อกับแม่ก็หลับไปแล้ว เมษไม่อยากกวน” เมษาบอก จริงๆนะ..เมษกลัวผีมากเลยวันนี้ถึงกล้าหอบตุ๊กตากับหมาคู่ใจมานอนห้องพี่เสือน่ะ
“เมื่อกี๊พี่กับพี่เสือก็หลับไปแล้ว นายมาปลุกทำให้ตื่น ไม่เกรงใจหน่อยหรือไง” ตุลาคิดว่าตอนนี้เขากลายเป็นเด็กชายตุลาอายุสิบหกกำลังทะเลาะกับน้องชายเรื่องแย่งที่นอนแน่ๆ แต่อย่างไรก็ตาม..เขาไม่ยอมให้เจ้าเด็กบ้านี่มานอนด้วยเด็ดขาด!
“แต่ตอนนี้พี่ตุลย์ก็ตื่นแล้ว ให้เมษเข้าไปนอนด้วยนะ”
ชายหนุ่มหลุบตามองน้องชายในสายเลือด เจ้าเด็กบ้า..เห็นเขาเป็นคนไม่มีสมองหรือไงคิดจะหลอกกันได้ง่าย ทำไมจะไม่รู้ว่าเมษาหาทางมานอนด้วยเพราะกลัวเขาทำอะไรเสือมากกว่า ก็แน่ล่ะ..โดนขัดจังหวะไปแล้วนี่
“ถามเจ้าของห้อง”
เมษย่นคิ้ว พี่เสือดุจะตายไป ให้พี่ตุลย์ช่วยพูดน่ะดีแล้ว “พี่ตุลยเป็นพี่ชายเมษ ช่วยเมษกับปุ้มปุ้ยหน่อยนะ”
เขาส่ายหน้าแล้วเปิดทางให้เมษาเดินเข้าห้อง แต่หนุ่มตัวเล็กก็อึกๆอักๆไม่ยอมเข้าไป กระทั่งเสือมองมาด้วยความรำคาญใจนั่นแหละ
“มีอะไร”
“เมษขอนอนด้วยนะครับคืนนี้”
สุดท้ายแล้ว..เสือก็จำยอมให้เมษเข้ามานอนด้วยกันจนได้ ทว่ามันจะใช่เรื่องง่ายเสียที่ไหนในเมื่อสองพี่น้องแย่ที่กันนอน
“พี่ตุลย์อ่ะนอนขอบๆดีแล้ว เมษจะนอนใกล้พี่เสือ” เมษาหาทุกวิถีทางไม่ให้ตุลาได้ใกล้ชิดพี่เสือ แม้กระทั่งตอนนอนก็เถอะ
“ทำไมพี่ต้องนอนขอบด้วย นายนั่นแหละควรไปนอนที่โซฟา ถ้าเกิดนอนดิ้นไปถีบคนอื่นเข้าจะว่ายังไง”
“เมษตัวแล้ว เมษไม่ใช่เด็กนะพี่ตุลย์!”
เสือกุมขมับ มองทั้งสองคนสลับไปมาจนต้องเอ่ยปากบอกวิธีแก้ไข “พอกันทั้งคู่นั่นแหละ ไปนอนบนพื้นคนละฝั่งแล้วกันจะได้ไม่ทะเลาะกัน”
“ไม่!!”
ตุลาถลึงตามองเมษา คนน้องไม่น้อยหน้าเหมือนกัน เรียกได้ว่าในห้องของเสือจะกลายเป็นสงครามไปแล้ว
กว่าจะตกลงกันได้ ทั้งเมษและตุลย์ก็เลยให้เสือนอนตรงกลาง เพราะอย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้นอนใกล้เสือนั่นแหละ
ภายในห้องแอร์เย็นเฉียบไม่ทำให้เปรมรู้สึกดีขึ้นเลย หลังจากที่ป๊ากับม๊ากลับจากต่างประเทศไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มหาว่าที่เจ้าสาวให้เขาเสียแล้ว แต่ขอโทษเถอะ..ตั้งแต่เรียนมายังไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนสักนิด
“ตี๋..เพื่อนป๊ามีลูกสาวหน้าตาจิ้มลิ้มมากเลย เดี๋ยวป๊านัดให้เอาไหม”
“แต่ม๊าว่าลูกสาวเพื่อนม๊าสวยกว่าแน่นอน จบบัญชีสดๆร้อนๆพอแต่งงานแล้วก็ให้มาช่วยทำงานที่บ้านเราก็ได้”
เปรมนั่งหน้าเอ๋อสักพักก่อนส่ายหน้า เมื่อครั้งก่อนทำนัดบอดแล้วเจออาหมวยจากไหนไม่รู้ แค่นั้นแหละ..เขาก็บอกว่าติดงาน เลยขอตัวออกไปกลับก่อน จะว่าไปเรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลา ขนาดมีทุกอย่างเพียบพร้อมยังไม่เจอคนถูกใจเลย
“ไม่เอาล่ะครับ ผมยังไม่สนใจเลย เดี๋ยวเหมือนครั้งก่อนอีก..แทบเผ่นกลับบ้านไม่ทัน”
เปรมนั่งเคาะนิ้วไปเรื่อยเปื่อยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น หวาดเสียวว่าจะโดนจับคลุมถุงชนแบบที่ผู้ใหญ่ชอบทำ เอาเถอะ..แบบนั้นล่ะจะหนีไปบวชให้รู้แล้วรู้รอด
ชายหนุ่มนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ วันนี้หงุดหงิดจนไม่เป็นอันทำอะไร น้องส้มที่เป็นนักศึกษาฝึกงานก็ไม่มาทำงานด้วย แบบนี้ยิ่งหม่นหมองไปใหญ่ พอมองเข้าไปในห้องไอ้ตุลย์ก็เห็นมันจีบคุณเสืออยู่ โลกมันชักจะสีชมพูเกินไปแล้วนะ!
เขาลุกขึ้น บิดขี้เกียจสองสองครั้ง เห็นคนมีความรักแล้วมันหงุดหงิดจนอดเข้าไปขัดจังหวะไม่ได้
“ฮะ..แฮ่ม!” เปรมเคาะประตูสองสามทีก่อนเดินเข้ามาแบบไร้มารยาท ทำเอาคุณเสือดึงมือกลับแทบไม่ทัน
“มีอะไรไอ้เปรม ได้ข่าวว่างานยังไม่เสร็จจะสั่งพรุ่งนี้แล้วนี่”
เปรมทำหน้าเหรอหรา งานที่ว่าเสร็จไปตั้งนานแล้วแต่ขี้เกียจบอก ปล่อยให้มันเข้าใจผิดไปอย่างนั้นแหละ “ไม่เสร็จแต่ส่งทันแน่นอน ฝีมือกูซะอย่าง”
ตุลาทำหน้าเบื่อหน่าย เขาหันมองเสืออย่างเสียได้ เมื่อวานก็ไอ้น้องเมษา วันนี้ก็ไอ้เพื่อนรัก ทำไมนะทำไม..คนรอบกายคอยจ้องขัดจังหวะอยู่เรื่อยเลย
“มีอะไรล่ะมึงน่ะ” หนุ่มนักเรียนนอกเดินกลับไปนั่งตรงโต๊ะตัวเองก่อนก้มหน้าทำงานต่อ
“มีน่ะมีแน่ ไม่งั้นกูคงไม่กล้าเสี่ยงเข้ามาหรอก”
เปรมนั่งลงหน้าตุลา เขาขยับตัวเข้าใกล้มัน ให้พอพูดคุยกันได้ยินเพียงสองคน
“อะไรของมึง ต้องขยับมาใกล้ขนาดนี้หรือไง”
“พ่อแม่กูจะหาคู่ให้ แต่กูไม่อยากแต่งว่ะ” เปรมทำหน้าลำบากใจ เรื่องแต่งงานก่อกวนใจเขาไม่หยุดไม่หย่อน มิหนำซ้ำทำให้อารมณ์ดีๆของเปรมลดน้อยถอยลงไปเยอะเลย
“แล้ว?”
“ก็ไม่แล้วยังไง มึงเป็นเพื่อนกูก็ต้องช่วยกูคิดสิวะไอ้ตุลย์!” เปรมอยากเคาะหัวมันสักที แค่นี้ก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนด้วยหรือไง
ตุลายักไหล่ เขาหันมองเสือ..ร่างผอมสวมแว่นตาขณะทำงานพลางขบปากน้อยๆ น่ารักน่าเอ็นดูเสียจนอยากลุกจากตรงนี้ไปกอดจูบให้สาแก่ใจ ขณะหนึ่งที่นึกถึงคุณหมอสุดหล่อ..เคียงแดน เขาก็ไม่อยากเสนอวิธีแบบนี้หรอกนะ แต่อยากกำจัดหนามหัวใจมากกว่า
“ถ้าไม่อยากแต่งงานก็ไปคบผู้ชายซะสิ” หนุ่มนักเรียนนอกยื่นหน้ากระซิบกระซาบพลางมองไปยังเสือ ดวงตาเขาหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ เป็นแฟนหลอกๆ..ก็แค่หน้าที่ แต่อย่างน้อยก็ช่วยกันคุณหมอสุดหล่อออกไปจากเสือของเขา
ของรัก..เป็นของห่วง ให้ตายก็ไม่ยกให้ใคร..
“ฮะ! มึงจะบ้าเหรอ”
“เฮ้อ..แนะนำให้แล้ว ถ้ายังมีแฟนเป็นผู้หญิง ยังไงก็ต้องโดนจับแต่งงานอยู่ดีนั่นแหละ”
เปรมเบ้ปาก ไอ้เหี้ยตุลย์คิดเรื่องอะไรแบบนี้ตลอด แล้วจะมีคนที่น่ารักน่าเอ็นดูอย่างคุณเสือสักกี่คนที่ให้เขาจีบ ชายหนุ่มเหลือบมองเพื่อน มันยิ้มกริ่มแล้วพยักหน้าชักชวน
“กูว่าไม่ล่ะ..ที่มึงเสนอมาแบบนี้ต้องการอะไรไม่ทราบ” เปรมหรี่ตามองหนุ่มหน้าคม เขาว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆไอ้ตุลย์ถึงได้ใจดีแปลกๆ ปกติกว่ามันจะช่วยแต่ละครั้งก็นานเป็นวัน
สมกับเป็นเพื่อนสนิทของตุลาจริงๆ ทว่าเรื่องกีดกันคุณหมอมันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ “ก็ไม่มีอะไร แค่เสนอมให้จีบคุณหมอสุดหล่อเฉยๆ ทั้งกูและมึงก็ไม่เสียเปรียบทั้งคู่เท่านั้นแหละ”
จากนั้นเปรมก็เดินออกไปราวกับร่างไร้วิญญาณ..
ไอ้ตุลย์..นี่มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร ไอ้เพื่อนเหี้ย! เสือเดินหน้าบึ้งออกจาห้อง ตุลาทั้งง้อทั้งกอดแต่เจ้าตัวยังไม่ยอมมาคุยกันดีๆสักนิด
“เสือ..เสือโกรธอะไรพี่”
“ผมไม่ได้โกรธอะไรคุณทั้งนั้น” ยิ่งตุลาอยู่ใกล้เสือยิ่งรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาเบ้หน้าหนี..จะให้บอกออกไปหรือว่าตัวเองน่ะเห็นภาพที่ตุลาและเปรมกระซิบกระซาบกันในห้อง ทำราวกับเสือเป็นคนนอกไม่สมควรรับรู้ด้วย เสือไม่อยากเป็นส่วนเกิน..มันก็แค่นั้น
“แล้วทำไมไม่ยอมหันมาคุยกับพี่ โกรธอะไรอีกล่ะครับ” ชายหนุ่มคว้าคนตัวเล็กกว่าไว้ เป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังทั้งเขาและเสือคงไม่ได้คุยกันดีๆ
“บอกว่าไม่ได้โกรธ ปล่อยได้แล้วครับ ผมจะกลับบ้าน”
“ทำไมไม่กลับบ้านด้วยกัน” ตุลย์เลิกคิ้วมองคนหน้าบึ้ง เสือขืนกายออกน้อยๆ เอาล่ะ..ตุลาพอจะเข้าใจว่านี่คืออาการงอนของ ‘คนรัก’ แต่มันเรื่องอะไรหนอ..
“บ้านเราอยู่คนละทางนี่ครับ”
“ไม่ใช่..วันนี้บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน”
มาแล้ววววววววววววว มาแบบครึ่งแรก
ขอโทษที่มาช้ามากๆเลยนะคะะะ
ครึ่งหลังจะมาใหม่นะเออ
สำหรับตอนนี้ อย่าได้ว่าอะไรเค้าาาาาาาาาาาาาาา หวังว่ามันไม่ค้างสักเท่าไหร่ กร๊ากๆ
ขอบคุณทุกคนที่ทวงและคอมเมนท์นะคะ
จะรีบมาต่อส่วนที่เหลือและชดเชยให้โดยเร็วมาก อิอิ
Fan page:
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229Twitter:
twitter.com/bluebubblebells
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 451450 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก