ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น เขาไม่สงบสติอารมณ์ได้สักพักก่อนเดินหากาแฟอย่างว่าจริงๆ
“แหม..ไอ้ตุลย์มองคุณหมออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ”
“เปล่านี่” เขาตอบ วันนี้ไม่สบอารมณ์คุยเล่นเท่าไหร่ทั้งที่ปกติก็หาอารมณ์นั้นยากอยู่แล้ว
“เดี๋ยวนี้หงุดหงิดง่ายนะไอ้นักเรียนนอก เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้ อะไรทำให้คนใจเย็นอย่างมึงอารมณ์เสียได้นี่แย่สุดๆ” เปรมอดแซะมันไม่ได้ ไอ้ตุลย์เป็นผู้ชายเนื้อหอม เขารู้หรอกว่ามีผู้หญิงหลายคน ทั้งลูกค้า ทั้งผู้บริหาร แม่ม่าย หรือหญิงโสดก็ล้วนมาหลงเสน่ห์มัน
เปรมสาบานได้เลยว่าคนอย่างเขามีคารมดีกว่าแน่นอน ทว่าไม่มีผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายสักคน ส่วนไอ้ตุลย์น่ะหรือ..วันๆเอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมจนเขาคิดว่ามันเก็บกดแน่ๆ ดันมีคนนั้นทีคนนี้ทีเข้ามาจีบไม่เว้นเสาร์อาทิตย์
ชาตินี้สงสัยไอ้เปรมคงต้องไปบวชตลอดชีวิต..
“เป็นเพื่อนกูมานานทำอย่างกับไม่รู้ว่ากูคิดอะไรอยู่” ตุลาขมวดคิ้ว ไอ้เปรมมันรู้ว่าเขาคิดอะไรแต่ชอบแหย่ ชอบแซะ ชอบมาเย้ยหยัน เพราะนานๆทีมันมีโอกาสทำแบบนี้
“อือ..รู้ว่าคิด แต่ไม่นึกว่าจริงจังขนาดนี้”
“รู้ก็ดี ไปช่วยจัดการคุณหมอด้วยแล้วกันนะ” หนุ่มนักเรียนนอกเดินออกไป ทิ้งให้เปรมยืนอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง
ไม่น่าเลย..มันเห็นเป็นเบ๊หรือยังไงถึงได้มีนั่นมีนี่ให้ทำตลอด ขนาดเรื่องของคุณเสือคนที่เขาไม่อยากยุ่งวุ่นวายมากที่สุด มันก็ยังลากเข้าไปเกี่ยว
ไอ้เฮงซวยตุลา เขาจะฟ้องพ่อมันเลยคอยดู!
“เป็นยังไงบ้างเสือ เหมือนผอมลงไปเยอะเลย” เคียงแดนยกมือลูบแก้มสะอาดของน้อง เขายิ้มแล้วสำรวจใบหน้าอีกฝ่าย เสือไม่หม่นหมองเหมือนครั้งก่อนที่เห็น คงเพราะได้คนดูแลด้วยล่ะมั้ง
“พี่แดนไม่ติดต่อเสือ”
คุณหมอหน้าหล่อยิ้ม แล้วกุมมือน้องไว้แน่น “พี่ทำงาน ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่พยายามหาเวลามาเจอหน้าเสือแล้วนี่ไง ไม่พอใจเหรอ”
เสือไม่มีทางไม่พอใจเคียงแดน ตรงกันข้าม..กลับดีใจเสียมากกว่าที่พี่แดนยังให้ความสำคัญกับเสือเหมือนเดิม
“เสือเหงา”
ก่อนคุณหมอเคียงแดนจะพูดอะไรต่อ เด็กฝึกงานที่ออฟฟิศก็เดินเข้ามา เจ้าหล่อนถือถาดน้ำพร้อมกับขนมคุ้กกี้มาให้ ปกติแล้ว..มีใครทำแบบนี้ที่ไหนล่ะ
“ของว่างค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เสือบอก..พลางเหลือบมองไปนอกกระจก ไม่ยักรู้ว่านโยบายสำนักงานแสนงกนี่จะมีการเสิร์ฟน้ำให้แขกด้วย
พวกเขาพูดคุยกันต่อ แน่นอนว่าเคียงแดนทั้งจับทั้งลูบน้อง เขาเอ็นดูเสือเหมือนน้องชาย ยิ่งเห็นยิ่งอยากอยู่ใกล้ อยากเอาเป็นคนในครอบครัวด้วยซ้ำ แต่ทว่ามีบางคน..กลับจ้องจะกินเด็กชายของเขานี่สิ คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ เด็กฝึกงานคนเดิมก็เดินเข้ามาเก็บของว่างอีกครั้ง เรียกได้ว่า..แทบทุกครึ่งชั่วโมงเลยก็ว่าได้
เคียงแดนพอจะทราบว่าฝีมือใคร..
คุณหมอหนุ่มหน้าหล่ออมยิ้ม เขาหันไปนอกหน้าตา เห็นหนุ่มร่างสูงเดินไหวๆอยู่นอกห้อง คิดไม่ผิด..อีกฝ่ายกำลังสนใจและกีดกันเขาออกจากเสือน้อยใครกรงทอง
“พี่ว่าคงมีคนไม่อยากให้พี่อยู่”
เสือส่ายหน้า พี่แดนไม่ได้ทำอะไรไว้ทำไมต้องไม่ชอบกันด้วย “ไม่มีหรอก”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้น้อง เขาลูบหัวแล้วรั้งร่างเล็กกว่ากอดแนบแน่น “พี่ว่ามีคนหนึ่งที่อยากให้พี่กลับเร็วๆนะ” เขากระซิบพลางมองไปข้างนอก สัมผัสถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจนรู้สึกได้ เขาไม่ได้โง่..แค่อยากลองใจใครบางคนเฉยๆ
“ไว้พี่ไปเยี่ยมที่คอนโดนะครับ” คุณหมอยิ้มให้น้องก่อนเดินออกจากห้องไป ความจริงไม่ได้รำคาญอะไรนักหนาหรอก ออกจะตลกด้วยซ้ำ คนอย่างตุลา..พอมาทำอย่างนี้ก็แปลกตาไปอีกแบบ
ตุลาลอบมองไปนอกห้องเป็นระยะ เขาหยิบปากกาควงเล่นไปมาแก้เบื่อ..เมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มหน้าคมเดินออกมากจากห้องรับรองแล้วอดเผลอยิ้มไม่ได้ ก็อย่างว่า..ที่นี่บริการลูกค้าเหมือนปกตินั่นแหละ แต่วันนี้มันไม่ปกติเพราะคุณหมอเคียงแดน
“ไอ้ห่าตุลย์ ไอ้เวรตะไล ทำไมมึงไม่ทำเอง ให้กูทำตลอด”
ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนเดินกลับไปนั่งก้าวอี้ ตอนอยู่ในครัวขนาดย่อม เขาบอกไอ้เปรมให้ช่วยเหลือเรื่องหมอเคียงแดน ให้มันจ้างน้องพนักงานไปเสิร์ฟของว่าง แต่พิเศษตรงที่ทำบ่อยจนกลายเป็น..รำคาญ
“ก็เห็นมึงถนัดเรื่องแบบนี้”
“คอยดูเถอะมึง” เปรมคาดโทษ ไอ้ตุลย์ไม่เคยทำเรื่องไม่ดี เวลามันอยากทำอะไรมันใช้เขาตลอด ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวเสียภาพพจน์ แล้วเขาล่ะ..จากที่ไม่ดีก็ยิ่งแย่ไปใหญ่
“กูก็แค่ให้มึงช่วยเท่านั้น ไม่ได้ให้ทำเรื่องเสื่อมเสียสักหน่อย”
“จำไว้เลยมึง กูจะแช่งให้คุณเสือเกลียดมึง ไอ้หมาบ้าตุลย์ ไอ้ตูดหมึก!”
ตุลายิ้มเย็น เขาเหลือบมองเพื่อนสนิทก่อนพูดออกไปด้วยความมั่นใจ “เขาไม่มีทางเกลียดกูหรอก กูจะทำให้เขาขาดกูไม่ได้..”
พี่แดนกลับไปแล้ว เสือเหมือนอยู่คนเดียวยังไงไม่รู้ ชายหนุ่มเดินหน้าหงอยเข้าห้องน้ำ เขาควักน้ำใส่หน้าสองสามครั้งก่อนจะยกแขนเสื้อเช็ด เจ้าตัวกลับเหลือบมองคนมาใหม่ เสือเม้มปาก หยาดน้ำไหลลงบนเสื้อเรื่อยๆ แต่เขาไม่กล้าเช็ดมา
ตุลายืนอยู่ด้านหลัง เขาตีหน้าขรึมก็เดินเข้ามาหา “ไว้ให้หน้าแห้งเองแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่นะครับ”
เสือนิ่ง เขาหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย นับตั้งแต่ถูกจูบแบบสมยอม..เสือไม่กล้าสู้หน้าตุลาเลย
ร่างสูงจับไหล่ผอม เขาพลิกร่างอีกฝ่ายหันมา เสือไม่ขัดขืน ไม่โต้ตอบ ได้แต่ก้มหน้าซ่อนแววตาอันสับสน ผ้าเช็ดหน้าผืนสีน้ำเงินค่อยๆซับน้ำบนใบหน้า มันอ่อนโยน ละมุนละม่อมเหมือนเขาเป็นแก้วน่าถนอม
“แก้มนี้..” ตุลาพูดพลางซับน้ำ “มันควรเป็นของผม” เขาหยุดมองหน้าเสือนิ่งๆ เจ้าตัวเม้มปากหลุบตามองพื้น
พื้นมันมีดีอะไรนักหนา..
หนุ่มนักเรียนนอกยื่นมือไปจบมือเล็กของเสือ “มือนี้..ก็ควรเป็นของผม”
เสือรู้สึกเหมือนตัวเขาใกล้จะระเบิดเต็มที ขืนตุลาทำแบบนี้ต่อไป..เขาต้องเป็นลมแน่ๆ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนหรือเพราะว่าเขาเต็มใจให้อีกฝ่ายจับกันแน่
“เป็น..เป็นได้ยังไง มือนี้มันของผม แก้มก็ของผม”
ตุลายิ้มน้อยๆก่อนยกมือสัมผัสที่แก้มร้อนฉ่าของเสือ “ครับ..มันเป็นของคุณ” พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสืองงไม่น้อยครั้นจะเอ่ยปากถาม..มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควร
เขาไม่ควรใจง่ายเลยจริงๆ ว่ากันว่า ‘คนเราเมื่ออยู่ใกล้สิ่งใด จะเอาความรู้สึกตัวเองไปครอบงำสิ่งนั้นมาเป็นความรู้สึกของตัวเองโดยไม่รู้ตัว’
เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ตุลาทำงานเฉยๆโดยไม่มีคำกล่าวทักทายใดๆออกมาจากปาก ทั้งที่ปกติแล้วเมื่อเสือเดินเข้ามา สิ่งหนึ่งที่เขาจะได้รับทุกเช้าคือรอยยิ้มบางๆจากชายหนุ่ม ทว่าหลังจากวันนั้น..ตุลาก็ดูเหมือนไม่เห็นเสืออยู่ในสายตาสักนิด
เสือขมวดคิ้วพลางมองคนร่วมห้อง เขาบิดเก้าอี้ซ้ายขวาอย่างเบื่อหน่าย รอคอยใครบางคนหันมามองสักนิดก็ยังดี อยากออกปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่ยอมพูดกับเขา ทุกวันนี้..กลับไปบ้านก็กินอาหารแช่แข็งเหมือนเดิม เพราะเมื่อวันก่อนทำครัวเละอีกรอบ หากจะโทรหาคนบางคนก็ไม่กล้า
อีกอย่างหนึ่งคือ..เขาขัดห้องน้ำแต่ล้มเข่ากระแทกพื้นนั่นแหละ เจ็บจนน้ำตาไหล พอโทรหานิคกี้เจ้าตัวก็ดันตัดสาย แล้วจะเหลือใครให้เสือโทรหานอกจากตุลา แน่นอนว่าวันนั้นเสือยอมทนเจ็บอยู่คอนโดโดยไม่โทรหาใครสักคน
ร่างผอมเม้มปาก เมื่ออีกฝ่ายไร้ท่าทีหันมองกันแบบเมื่อก่อน..เสือไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่จิตใจของเขาไม่ปกติสักเท่าไหร่ มันเป็นมาเกือบอาทิตย์หนึ่ง เพราะคิดว่าไม่มีอะไรเขาเลยปล่อยมันทิ้งไว้
เสือไม่เคยง้อ..และไม่เคยพูดขอโทษก่อน..
เสียงโทรศัพท์ของตุลย์ดังขึ้น เสือสะดุ้งแล้วรีบจับดินสอขึ้นมา ทำทีว่ากำลังทำงานอย่างเคร่งเครียดอยู่ทั้งที่หูตั้งใจฟังเต็มที่
“สวัสดีครับ” ตุลากรอกเสียงลงไป ถูกล่ะ..เขารู้ว่าเสือมองมา แต่ใจแข็งไม่หันกลับไปมอง ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม..แต่มันยังไม่ถึงเวลา
‘สวัสดีค่ะพี่ตุลย์ หนูชื่อเพชร จำหนูได้ไหมคะ’
ตุลย์ยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงสาวอักษรตัวเล็กที่เข้ามาจีบเขาตอนเรียน หล่อนหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู แต่ตุลามองอีกฝ่ายแต่น้องเท่านั้น เขาบอกแล้วว่าไม่เคยคิดเกินเลยกับใครทั้งสิ้น
“จำได้สิ ว่ามา มีอะไร”
‘อะไรกันพี่ตุลย์ ไม่ได้เจอหนูนานเกือบสิบปี พูดจาเย็นชาอย่างนี้ใส่ได้ยังไง ใจร้ายมากๆ’ เพชรหัวเราะคิกคัก หล่อนพูดได้เต็มปากว่าจีบตุลาเมื่อสมัยยังเรียน ไม่ใช่แค่ความหล่อเหลาแต่เพราะเสน่ห์ของพี่ตุลย์รุนแรงขนาดเพื่อนหล่อนยังบอกเลย แต่สุดท้ายเพชรก็ต้องกินแห้วไปเพราะอีกฝ่ายไม่สนใจกันสักนิด
“โทรมาแบบนี้จะกวนเวลาทำงานของพี่งั้นสิ”
‘เปล่าค่ะ ตอนบ่ายๆหนูจะเข้าไปหานะคะพี่ตุลย์’
“ครับ ได้สิ..พี่ต้อนรับเสมอนะ มาเมื่อไหร่ก็โทรบอกแล้วกันเดี๋ยวพี่ออกไปรับ” ตุลาวางส่าย เขาหยิบดินสอขึ้นมาทำงานต่อโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมห้องเลย
เสือตั้งใจฟังทุกถ้อยคำทุกประโยค ในหัวเขาเอาแต่ถามว่า..หล่อนคนนั้นเป็นใคร ทำไมมีท่าทีสนิทสนมกับตุลาขนาดนั้น เขาไม่รู้ตัวว่าขมวดคิ้วจนแน่น อารมณ์วาดแบบหรือทำงานอะไรก็ไม่มีแล้ว ก่อนจะลุกออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่สุด
เปรมเห็นเพื่อนสนิทเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่พูดไม่คุยกับคุณเสือเหมือนเมื่อก่อน ซ้ำร้ายยังแสดงท่าทีเย็นชาให้เห็นบ่อยๆอีกต่างหาก เขารู้หรอกว่าไอ้บ้าตุลย์มันมีแผนการอยู่ แต่แผนการบ้าๆของมัน..ก็สำเร็จเสมอ
“ไอ้ห่าตุลย์”
ชายหนุ่มเหลือบตามองพลางยิ้มมุมปาก “ว่ายังไง สงสัยเรื่องอะไร จะถามกูว่าอะไร พูดมาเร็วๆ”
“พร้อมเลยนะมึง” เปรมอดแขวะไม่ได้ “กูเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยสงสัยว่าเป็นอะไรวะ นี่มึงจีบเขาด้วยวิธีการประหลาดๆแบบนี้น่ะหรือ”
“ใครบอกว่ากูจีบ กูอยู่เฉยๆของกู”
เปรมเบ้หน้าหนี เขาไม่ได้โง่ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดล้ำเท่ามันหรอก ใครจะรู้ว่าคนนิ่งๆอย่างมันทำอะไรแปลกๆแบบที่คนอื่นไม่ทำด้วย “ระวังเหอะมึง ลูกเสือจะหนีไปหาหมอ”
“ก็ไปสิ..” ตุลย์ก้มหน้าทำงานต่อ เขารู้ว่าไอ้เปรมอยากถามเขาแต่มันคงตั้งคำถามไม่ถูกแน่ๆ อย่างที่บอกไปหากเสือไม่มีใจ เขาไม่คิดจะรั้งให้เสียเวลา จะกลับไปหาคุณหมอหน้าหล่อ..เขาก็ยินดี
“เออ..ไอ้รูปหล่อ กูรู้ว่ามึงฮ็อตเลือกได้ ใครจะเหมือนกูล่ะ โดนมึงแย่งไปตลอด”
ตุลาหัวเราะ เขาไม่เคยแย่งผู้หญิงจากไอ้เปรมเลยสักนิด ถ้าไม่ถามก็ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนที่เห็นสาวๆห้อมล้อมไอ้เปรมนั้นเพราะว่าเข้าทางเพื่อนสนิท เพราะเขาเป็นพวกหาตัวยากด้วยสิ นานๆทีจะออกไปพบผู้คนบ้าง
“กูอยู่เฉยๆ โทษมึงเถอะ..ไร้น้ำยาว่ะ”
เปรมขอตัวออกจากห้องไปในฐานะผู้แพ้ รู้สึกเคียดแค้นไอ้หล่อในห้องนัก..
ช่วงบ่ายตุลาไม่เห็นเสือเข้ามาในห้องทำงานเลย เขาหันมองโต๊ะไร้เจ้าของก่อนถอนหายใจหนักๆ มือถือยังอยู่ก็แสดงว่ายังไม่ไปไหนไกลหรอก
“ไอ้เปรมกูฝากห้องด้วย เฝ้าดีๆนะมึง”
“ไอ้ตุลย์ กูไม่ใช่หมา!”
หนุ่มนักเรียนนอกยักไหล่ ก่อนเดินออกไปไม่สนใจเสียงโวยวายของเปรมเลย..
น้องที่เขานัดไว้เป็นรุ่นน้องเกือบสามปี หล่อนเคยจีบเขา วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้กับช็อคโกแล็ตมาให้ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพชรคนเดียวที่ทำ ยังมีคนอื่นๆอีกจนต้องเรียกคนขับรถมาเอากลับไปไว้ที่บ้าน
“สวัสดีเพชร”
หล่อนหันมายิ้มแฉ่งเหมือนวันแรกที่เจอกัน “สวัสดีค่ะพี่ตุลย์ หล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ปากหวานนะ ชมแบบนี้ต้องการอะไรจากพี่”
“หนูเห็นพี่ตุลย์ทำงานด้านนี้เลยปรึกษากับแฟนว่าจะให้พี่ตุลย์สร้างเรือนหอให้น่ะค่ะ” เพชรว่า หล่อนคบกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่คณะเดียวกับพี่ตุลย์นี่แหละ เพราะเจ้าตัวไม่สนใจเอง หล่อนเลยคบกับคนอื่นดีกว่า ถึงไม่หล่อเท่าแต่น่ารักกว่าพี่ตุลย์เป็นไหนในเรื่องนิสัย
“จะแต่งงานแล้วหรือไง”
“ค่ะ..อีกไม่กี่ปีก็จะแต่งงานแล้ว”
ตุลย์หันมอง สงสัยนักว่าทำไมว่าที่เจ้าบ่าวถึงไม่มา “ไม่มาด้วยกันล่ะ จะได้ช่วยเลือกว่าชอบแบบไหน”
“ตอนนี้แฟนหนูอยู่ต่างประเทศ กลับมาก็อาทิตย์หน้า เขาเลยให้หนูจัดการเองไปก่อน”
ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนพูดคุยกับหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง ไม่ได้พบกันเกือบสิบปี..พอได้คุยกันมาติดลมจนหยุดไม่ได้ เขาเลยลืมเรื่องเสือไปชั่วขณะ
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปไหน..แต่ไม่ใช่เรื่องของเขานี่..
เสือยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำนับชั่วโมงได้ เขายืนนิ่งๆหายใจทิ้งไปเรื่อยๆ เวลามีพนักงานเข้ามาก็ตกใจเล็กๆ เสือเคยได้ยินคนในออฟฟิศว่า..เขาเหมือนหลุมดำ ส่วนตุลาเหมือนพระอาทิตย์ ไม่รู้ว่าอยู่ร่วมห้องกันได้ยังไง
เขาเฉยชากับคำพูดพวกนี้ เพราะเมื่อยังเด็กก็ถูกเพื่อนว่าแบบนี้บ่อยๆ
“เฮ่ย!”
เสียงๆหนึ่งทำให้เสือต้องรีบหันไปดู “คุณเปรม”
“ผมตกใจหมด คุณมายืนเงียบๆแบบนี้ทำไมนี่”
เสือส่ายหน้า ไม่รู้จะตอบอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา จะบอกว่าหวงตุลาก็ไม่ใช่ หึงก็ไม่ใช่ แต่รู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวจนอยากร้องไห้มากกว่า
“ผม..ผมเวียนหัว”
เปรมเกาหัวแกร๊กๆแล้วมองไปรอบทิศ คนเวียนหน้าหน้ามืดตาลายจะมาอยู่ในห้องน้ำอับๆทำไมกัน
ราวกับเสือรู้ความคิด..เขารีบขอตัวออกจากห้องน้ำ หิวก็หิว แต่อารมณ์อย่างอื่นนั้นมีมากกว่าหลายเท่านั้น เสือรู้ตัวว่าเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ และคิดไม่หยุด เขาจดจ่อกับเรื่องนั้นๆจนกว่าจะได้รับคำตอบที่แน่ชัด
ทว่าสิ่งที่เสือคิด..มันคงไม่มีอะไรไปมากกว่าเห็นคนสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม แน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็น..ตุลานั่งคุยกับใครแบบนี้มาก่อน
ชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึก..ปวดร้าวหัวใจfanpage:
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229twitter:
www.twitter.com/bluebubblebellsสวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาา
กลับมาแล้ว หายไปนานเหมือนกันเนอะ เนื่องจากไม่มีอารมณ์ ปัญหารุมเร้าเยอะแยะมากมายค่ะ
ตอนนี้อาจจะอึนๆมึนๆไปหน่อยเนอะ กิกิ XD
เค้าแอบเอาวิชาของอาจารย์มาใส่นิดๆ ด้วย 5555
สำหรับเรื่องนี้นะ คนเขียนอาจจะแต่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่ 5555 แต่ก็อยากแต่งอ่ะค่ะ!!
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ถึงจะมาช้า มาเร็ว แต่มาแน่นอนนะเออ แค่อยู่ในช่วงที่ไม่ว่างจริงๆเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่ยังทวงอยู่นะคะะะ
แอบรู้สึกผิดนิดๆด้วย มาช้าาาาาาาาาาาาเวอร์มาก
ว่าจะมาตั้งแต่วันเสาร์อาทิตย์ล่ะ แต่ไม่มีอารมณ์เขียนจนจบ
และแล้ววันนี้ก็ไปเจอแรงบันดาลใจ เห็นแล้วเขินเบาๆ เลยกลับมาบ้านจนเขียนจนจบนี่แหละ
อย่างว่า เรื่องนี้มันก็เรื่อยๆ ไม่ได้สปาร์คกันรัวๆเนอะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ^____________^
หวังว่ายังมีคนตามอ่านอยู่น้าาาา
ปล.แก้นิดหน่อยตรงเวียนหน้าค่า 5555555
ขอบคุณค่าที่เตือน เวลาพูดไม่ค่อยพูดเวียนหัวอ่ะค่ะ
แก้ๆ แล้วขอบคุณนะคะ T////T
หัวข้อ: Brothers {ตอนพิเศษ} : วันนี้เป็นวันสงกรานต์ [15.04.2557] (อ่าน 409138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก