***มีตอนที่ 40.5 ก่อนหน้านี้นะคะ เผื่อไม่เห็น เดี๋ยวงง***
● เล่ห์รักฤดูร้อน ●
ยกที่ 41 – เรื่องบนเตียง
อากาศกำลังสบาย รอบตัวเงียบสงบ เขากอดคอสามภพห้อยต่องแต่งมาตลอดทาง อีกฝ่ายก็ช่างบ้าจี้อุ้มมาได้ด้วยท่าเงอะงะอย่างนั้นจนถึงเตียง จนเมื่อแผ่นหลังเด็กหนุ่มแตะผืนผ้าปูที่นอนบนเตียงควีนไซส์ คิมหันต์จึงได้รู้ว่ามันนุ่มและกว้างกว่าจากการประเมินด้วยสายตาก่อนหน้านี้มากทีเดียว
“ทำไมเตียงพี่ใหญ่จังวะ?”
ชายหนุ่มที่ล้มตัวตามลงมานอนข้างกายเพียงแค่จ้องมองเขานิ่ง ๆ ยิ้มบางเบาทาบทับอยู่บนริมฝีปาก แต่กลับปล่อยเพียงความเงียบให้ตอบคำถาม
“เอาไว้พาหญิงมานอนกกอะดิ?” เขาแซวต่อ พูดเองแล้วให้รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมานิดหน่อย ทว่าอีกฝ่ายพอได้ยินเข้าก็หัวเราะหน้าระรื่นผิดวิสัยมนุษย์หมาบ้าอย่างที่มักเป็น
“ขี้หึงว่ะ” สามภพเริ่มตอบโต้ด้วยประโยคที่ทำให้เขาแทบดิ้นเป็นไส้เดือนโดนน้ำร้อน ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกอยากแก้ต่างให้ตัวเอง และยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นในถ้อยคำถัดไปจากเจ้าของห้อง
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย”
เด็กหนุ่มย่นจมูกขัดใจ ในเมื่อไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นควรเป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่ต้องพูด
“ไม่ได้หึงเว้ย! เฮียเพี้ยนแม่งแย่! ตัวเองเพิ่งขี้ตู่เหมาคนอื่นเป็นแฟนแทนไม้กันหมาเองแท้ ๆ”
อีกฝ่ายยักยิ้มมุมปาก “ไม่อยากให้ขี้ตู่อย่างนั้นหรือไง?”
“ใช่สิ!”
“ถ้าเป็นแฟนจริง..” ชายหนุ่มพึมพำคล้ายว่าจะเอ่ยขึ้นเพียงลอย ๆ หากไม่นับเรื่องที่คอยเหลือบมองเขาอยู่ด้วยหางตาอยู่ตลอดระหว่างที่พูด “..นั่นก็จะไม่เรียกว่าเป็นเรื่องโม้อีกต่อไป”
“....”
“ใช่ไหม?”
“เฮียเพี้ยนนิสัยแย่”
“เมื่อกี้เพิ่งชมว่าคนดีไม่ใช่เรอะ”
“ไม่ชมแล้วแม่ง มาใช้หน้าหมาบ้าทำผมใจเต้นตุ้บตั้บ”
คิมหันต์หลุบตาลงต่ำ แก้มขาวแต้มสีเลือดฝาด ดูยิ่งเข้มผิดปกติจากแสงไฟสีส้มข้างเตียง บทจะตรงไปตรงมาก็ทำเอาชายหนุ่มที่นอนแผ่ร่วมเตียงพลอยใจเต้นแรงไปด้วย มีอย่างที่ไหนเที่ยวรายงานสภาพการเต้นของหัวใจให้กับคนที่จ้องจะงาบตัวเองฟัง ด้วยรูปประโยคที่ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเตะให้ร่วงดีกว่ากัน
“...ไอ้เด็กเกรียน...”
เด็กหนุ่มซึ่งนอนฟังพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงยอมรับข้อกล่าวหาโดนดุษณี
“พักนี้จะทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว”
ส่วนเรื่องนั้นเขาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก
“ปัญญานิ่มว่ะ”
คิมหันต์บ่นต่อหงุงหงิง แต่สามภพไม่สนใจเถียง เอามือตบเบา ๆ บนที่ว่างกลางเตียงพร้อมกับออกคำสั่งเสียงทุ้ม
“พอแล้ว นอน”
“นอนอยู่”
“หลับ”
“....”
ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ เสียงสวิตช์ไฟข้างเตียงลั่นเบา ๆ ส่งเสริมคำสั่ง รอบตัวกลายเป็นสีดำสนิทไปอีกครู่ใหญ่กว่าสายตาจะปรับให้ชินกับความมืดได้
คิมหันต์กะพริบตาปริบ ๆ ทักทายกับความเงียบซึ่งโรยตัวลงห้อมล้อม มันไม่ได้อึดอัดนัก แต่ก็ไม่สามารถเรียกว่าสบายใจจนจะข่มตาหลับกันได้ง่ายดาย เขาไม่กล้าหันไปมอง ทว่ายังรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของอีกคนที่นอนร่วมเตียง ชัดเจนจนใจสั่นอย่างน่าประหลาด
“หลับยัง?”
เป็นสามภพที่เอ่ยคำถามซึ่งฟังดูงั่งพิลึกออกมาก่อน
“กอดไหม?”
ห่างออกไปเพียงไม่ถึงฟุต เงาเลือนรางของชายหนุ่มกางแขนออกน้อย ๆ เหมือนรอให้เขาเข้าไปหา ในความมืดเห็นมองรอยยิ้มเป็นเพียงภาพมัว แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องกำลังยิ้มอยู่แน่นอน
“นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว”
คิมหันต์ได้ยินเสียงตัวเอง แต่ไม่รู้ตัวว่าขยับปากพูดออกไปตอนไหน
“ตัวเฮียเพี้ยนอุ่นเหมือนหมายักษ์”
นั่นเป็นอะไรอย่างอื่นที่กำลังเลียนเสียงให้คล้ายเขาอยู่หรือเปล่า?
“ปากหมา”
บางอย่างกดลงกลางกระหม่อมเขา ซึ่งเด็กหนุ่มพยายามบอกตัวเองว่านั่นคงเป็นมือ แม้รู้ว่ามันไม่ใช่แน่ ๆ แต่น่าจะเป็นสิ่งเดียวกับที่ทาบลงบนขมับก่อนหน้านี้นั่นแหละ สามภพทำเนียนตอดเล็กตอดน้อยอีกแล้ว พอเขาตามมากอดหนุบหนับตามคำเชื้อเชิญด้วยภาษากายแล้วดูเหมือนยิ่งได้ใจใหญ่
“ไอ้เบื๊อกเอ๊ย”
คิมหันต์ไม่เพียงแค่หยุดเถียงเท่านั้น แต่ยังหัวเราะแหะ ๆ กับถ้อยคำและน้ำเสียงเหลืออดเหลือทนของชายหนุ่ม เบียดตัวเข้าหาร่างและกลิ่นอายที่คุ้นเคย จากที่คิดว่าจะไม่หลับ ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่านอนในสภาพอย่างนี้ก็ไม่เลว
“เฮียกอดผมด้วยดิ”
สามภพเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังครุ่นคิด แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้น ก่อนท่อนแขนแกร่งจะโอบรอบไหล่เขา น้ำหนักซึ่งวางลงเบากว่าที่คาด เดาว่าคงออมแรงไม่ทิ้งลงมาทั้งแขน ช่างเป็นคนดีกับเรื่องงี่เง่าอะไรอย่างนี้
เด็กหนุ่มขยับตัวหยุกหยิก ดึงแขนอีกฝ่ายเข้าหาตัวมากขึ้นอีก ตบแปะ ๆ บนนั้นเป็นเชิงบอกว่าให้ทิ้งน้ำหนักลงมาได้พร้อมกับมุดเข้าไปซุก
“กอดแน่น ๆ” เขากระซิบ
แขนแกร่งรวบทั้งตัวเขาไว้ฉับพลันแทบจะในทันทีที่พูดจบ แนบชิดจนได้ยินเสียงเต้นรัวของหัวใจอีกฝ่ายผ่านเสื้อกล้ามเนื้อบาง เขารับรู้ได้ทั้งหมด แผ่นอกแน่น กล้ามเนื้อแกร่งบนท่อนแขน ทั้งอ้อมกอดก็รัดแน่นจนอึดอัด แต่กลับไม่อยากให้ปล่อยมืออีกเลย
“นอนซะ” เสียงทุ้มต่ำลอยอยู่ข้างหู เหมือนเป็นถ้อยคำสะกดจิตที่เชื้อเชิญเข้าสู่ดินแดนนิทรา “..ฝันดี”
แต่เด็กหนุ่มยังไม่วายชวนคุยต่อเป็นเด็กอนุบาลโดนบังคับนอนกลางวัน แม้เปลือกตาจะเริ่มหนัก และสมองก็เบลอ ๆ พิลึก
“ถ้าเอาหัวชนกัน..ผมจะฝันเรื่องเดียวกับเฮียปะ”
“ปัญญาอ่อน”
คิมหันต์หัวเราะ
“เฮียเขินน่ารักว่ะ ใจเต้นแรงกระแทกหน้าผมเลย”
“หุบปากน่า..เดี๋ยวปล้ำแม่ง”
“เฮียเพี้ยนไม่ทำหรอก อย่ามาขู่ซะให้ยาก”
ลมหายใจร้อนพ่นพรืดลงบนศีรษะเขา บอกให้รู้ว่าคนฟังคงเริ่มเหลืออดเหลือทนกับนิสัยที่เจ้าตัวลงความเห็นว่าเกรียนนักหนา
“ผมรู้..เฮียเป็นคนดี”
และเขาก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร แม้เข้าใจดีว่าอาจมีปัญหารออยู่ แต่ตอนนี้ช่างมันก่อนเถอะ
“กอดผมแน่นอีกหน่อย”
สามภพทำตาม พร้อมกับบ่นงึมงำไปด้วย
“ตัวหักแน่ไอ้เด็กเวร”
ก็ไม่ได้ไม่ชอบนี่นา นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิด พร้อมกับลอบยิ้มน้อย ๆ ตอนที่จมูกตัวเองโดนดันชิดกับหน้าอกอีกฝ่ายจนเหมือนจะหายใจไม่ออก แต่แน่นอนว่าไม่พูดออกไปเด็ดขาด
.
.
.
.
สามภพตื่นขึ้นก่อนในตอนเช้า ทันเห็นแสงแดดอ่อนรำไรลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่าน ศีรษะซึ่งปกคลุมด้วยผมสีทองสว่างวางพาดอยู่บนต้นแขน ส่วนเจ้าของสีผมแสบทรวงกำลังนอนขดม้วนเป็นลูกแมว ตะแคงหน้าเข้าหาแผ่นอกเขา ปากส่งเสียงแจ๊บ ๆ ออกมาสองสามครั้งก็เงียบไป หายใจเข้าออกเนิบช้าด้วยจังหวะสม่ำเสมอ
เครื่องปรับอากาศยังให้ความเย็นเป็นปกติ แต่ตรงที่ไอ้ตัวแสบคุดคู้อยู่นั้นแสนอุ่นจนลามมาถึงอะไรที่เต้นอยู่ในอกเขาเลยเชียว
เขาเอียงใบหน้า ปลายจมูกเฉียดกับเส้นผมยุ่งเหยิงของคิมหันต์ กลิ่นแชมพูหอมอ่อนยังอ้อยอิ่งชวนก้มลงไปฟัด แต่สีทองเช่นนั้นช่างน่าหมั่นไส้นัก เป็นจุดหนึ่งที่สะดุดตาและปั้นแต่งรูปลักษณ์กวนประสาทของอีกฝ่ายได้ชัดเจนตั้งแต่พบกันครั้งแรก และให้ตายเถอะ เขาไม่อยากให้สีผมแบบนี้ไปสะดุดตาใครเข้าอีกเลย ให้เป็นสีน้ำตาลอย่างตรงโคนผมที่เริ่มงอกขึ้นมายังดีเสียกว่า
สามภพเม้มปาก ครุ่นคิดว่าเขาน่าจะทำอะไรสักอย่าง
และไอ้อะไรสักอย่างที่ว่า...หากเป็นวันนี้ได้เลยก็ดี
คิมหันต์ส่งเสียงแจ๊บ ๆ น่าขำอีกครั้ง คอเอียงด้วยมุมประหลาดซึ่งดูแล้วท่าทางจะไม่สบายนัก ชายหนุ่มขยับตัวนิดหน่อยให้นอนได้สบายขึ้น โดยพยายามไม่ทำแขนเคลื่อนจากจุดเดิมให้ตี๋หลับตื่นมาเกรียน
“อือ..เฮีย...” ไอ้ตัวแสบส่งเสียงครางเบา ๆ แต่ยังปฏิเสธจะตื่นขึ้นมาดูโลกยามเช้าตรู่ หลับตาพริ้มพร้อมกับซุกตัวเข้าหาเขามากขึ้น ยกแขนมากอดหมับเหมือนเห็นเป็นหมอนข้างใบโต น่าเอ็นดูจนอยากจับหมกไว้ที่ห้องกับตัวเองตลอดไป
ชายหนุ่มโคลงศีรษะน้อย ๆ จ้องมองจิ้งจอกหัวทองซึ่งดูไร้พิษภัยในยามหลับ อดไม่ได้จะบ่นออกมาน้ำเสียงอ่อนใจ
“เด็กอะไรวะ”
ความเมื่อยขบบนต้นแขนชัดเจนขึ้นเมื่อเปลี่ยนท่าได้ครู่หนึ่ง สามภพรู้สึกว่ากำลังจะโดนเหน็บกินตั้งแต่ข้อศอกไปจนถึงปลายนิ้วในไม่ช้า แต่กลับมีรอยยิ้มบานแฉ่งอย่างคนงี่เง่าปรากฏอยู่บนใบหน้า เมื่อคิดว่าเด็กน้อยในคราบตี๋เกรียนตรงหน้าจะว่าอย่างไรกับสีผมใหม่ของตัวเองในเวลาอีกไม่ช้าไม่นาน
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
“สีน้ำตาลครับ”
“ไม่เอาอ้ะ!”
“น้ำตาลแบบไหนดีคะ?”
“เฮียเพี้ยนได้ฟังผมไหมเนี่ย!?”
คิมหันต์พยายามส่งเสียงแหวกอากาศรัวเร็ว หวังให้มันพุ่งเข้าแทรกแซงบทสนทนาระหว่างมนุษย์ร่างล่ำและสาวประเภทสองคนงามที่มาพร้อมเนื้อเสียงแหบห้าวและลูกกระเดือกชัดแจ่ม มีไดร์เป่าผมส่งสำเนียงวี้ ๆ รอบตัวเป็นคอรัสด้วยคุณภาพเสียงระดับหนังซูม
สายตาเด็กหนุ่มเหลือบมองเก้าอี้บุนวมหน้ากระจกบานยักษ์อย่างวิตกจริต ประหนึ่งเป็นมันเป็นเก้าอี้ไฟฟ้าสำหรับใช้ในการประหารชีวิตเขา..คิมหันต์ วานิชตระการกูล ผู้ยืนกรานว่ายังพอใจกับผมสีทองสว่างของตัวเองดีอยู่และไม่คิดเปลี่ยน ซึ่งนั่นดูเหมือนจะเป็นความเห็นที่สวนทางกับเฮียหมาบ้าเผด็จการ และหากใช้คำว่า ‘เผด็จการ’ ย่อมหมายถึงความเห็นของเขานั้นไร้ประโยชน์ อำนาจการปกครองขึ้นกับบุคคลเพียงคนเดียวที่กำลังจิ้ม ๆ เลือกสีผมโทนน้ำตาลจากตัวอย่างนับสิบ พึมพำว่า “เอาแบบไม่ต้องเด่นมาก” อย่างน้อยก็สองครั้งแล้วเท่าที่ได้ยิน
“ผมอยากเด่น”
เขาท้วง ทว่าคำค้านถูกพัดปลิวหายไป พร้อมกับลมร้อนจากไดร์เป่าผมซึ่งรุมอยู่รอบศีรษะชายผู้เป็นลูกค้าอีกคนบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ
ยังไม่ทันได้ออกปากเถียงอะไรต่อ มือแกร่งของสาวเทียมซึ่งรักจะเป็นหญิงจนก้าวข้ามประกาศิตจากโครโมโซมและฮอร์โมนเพศก็วางหมับบนไหล่เขา แรงมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อถูกส่งผ่านท่อนแขนล่ำด้วยมัดกล้ามเนื้อของเจ้าหล่อน พร้อมแย้มรอยยิ้มด้วยริมฝีปากสีนู้ดกรุ้มกริ่ม สื่อสารทางสายตาอย่างรู้กัน(ซึ่งเขาไม่รู้เรื่อง) ราวกับเหมาว่าเขาเป็นมนุษย์กลุ่มเดียวกับเธอไปเรียบร้อย เข้าใจสถานะตัวเองก็ตอนนั่งแหมะอยู่บนเก้าอี้บุนวมหน้ากระจกอย่างสิ้นท่า เริ่มทำใจว่าไม่รอดแน่แล้ว
กะเทยสาวหัวเราะคิก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดการต่อต้านขัดขืน เธอก็ก้มลงมากระซิบกระซาบใกล้ ๆ พอให้ได้ยินกันสองคน
“แฟนหล่อนะคะ”
จะมีปฏิกิริยาตอบรับใดเหมาะไปกว่าการอ้าปากค้างสักหนึ่งถึงสองวินาที
“ล่ำมาเชียว” เธอยังพูดต่อสนุกปาก สายตามองผ่านกระจกไปยังสามภพที่นั่งไขว่ห้าง เปิดหนังสือแฟชั่นทรงผมสำหรับผู้ชายของร้านอยู่บนโซฟาด้านหลัง สีหน้าเธอบอกชัดว่าอยากงาบชายหนุ่มในลานสายตาเข้าไปทั้งตัว “อูย..เห็นแล้วเจ๊อยากหวีด อกน่าซบมากค่ะ ท่าทางจะแน่น ๆ อุ่น ๆ”
คิมหันต์กลอกตา หน้าร้อนนิดหน่อย ก็เมื่อคืนเขาพิสูจน์เองกับตัวด้วยการนอนซบมันทั้งคืน ตื่นมาอีกฝ่ายก็บ่นใหญ่ว่าเป็นเหน็บ เรียกร้องให้รับผิดชอบด่วน ๆ พอมาฟังเธอพูดอย่างนี้แล้วเล่นเอาร้อนตัวจนต้องขยับหยุกหยิกอย่างอยู่ไม่สุข แต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะเข้าใจเป็นอื่น
“ว้าย เจ๊พูดเยอะไปละ อย่าถือสาค่ะ” อีกฝ่ายยกมือปัดไปมาหน้าตัวเองเหมือนพยายามจะไล่ความคิดฟุ้งซ่าน “แค่ลวนลามด้วยสายตานิดเดียว ของคุณลูกค้าเจ๊ไม่แตะค่ะ เดี๋ยวเสียเครดิตร้าน”
“ผมเปล่า..”
“โอเค ๆ สีนี้นะคะ”
เธอตัดบทแล้วหยิบตัวอย่างผมกระจุกหนึ่งขึ้นมาให้เขาดู สีค่อนข้างใกล้เคียงกับสีผมปกติของเขา เห็นแล้วก็ถอนใจเฮือก จับผมหน้าม้าซึ่งเริ่มยาวเลยคิ้วลงมา มองภาพสะท้อนในกระจกเตรียมบอกลาสีทองสว่างบนศีรษะที่ทำมาตั้งนาน นึกปลงว่าจริงอย่างสามภพบอกนั่นแหละ ใกล้เปิดเทอมแล้ว ขืนเอาหัวอย่างนี้ไปเรียนตั้งแต่วันแรกอาจารย์คงหวีด
สามภพเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะเหมาะเหม็ง สบตากับเขาซึ่งกำลังจ้องเงาสะท้อนของตัวเองเพื่อบอกลาเส้นผมสีทองอย่างอาลัยอาวรณ์ ยักรอยยิ้มมุมปากอันมีผลเร่งการบีบตัวของกล้ามเนื้อหัวใจแบบเฉียบพลัน จากนั้นก็ส่ายหน้าน้อย ๆ วางหนังสือไว้บนโต๊ะด้านข้าง เอนหลังบนโซฟา และเริ่มต้นจ้องเขาอย่างเป็นทางการ ต่อให้ผ่านกระจกก็เอา
ตอนแรกเด็กหนุ่มก็จ้องตอบ แต่นานเข้าเริ่มเหงื่อตก หลังจากลุก ๆ นั่ง ๆ ระหว่างเก้าอี้กับเตียงสระผม แล้วกลับมานั่งแหมะรอเวลาอีกครั้ง จึงตัดสินใจว่าทำเป็นก้มหน้าอ่านนิตยสารแฟชั่นเรื่อยเปื่อย แม้ไม่ได้สนใจอยากรู้ตอนนี้เท่าไรนัก แต่ทำฟอร์มหาอะไรอย่างอื่นทำคงเข้าท่ากว่ามานั่งสู้สายตาอีกฝ่ายให้กะเทยสาวเข้าใจผิดเป็นไหน ๆ
“น่าอิจฉาเหลือเกิ๊น~”
เสียงห้าวที่ผ่านการบีบแล้วของเจ้าหล่อนลอยมาเข้าหู
หลังสระผมล้างสารเคมีอะไรสักอย่างครั้งสุดท้าย คิมหันต์ก็เดินตัวเบาโหวงกลับมานั่งเก้าอี้บุนวมตัวเดิม มองพนักงานสาวประเภทสองค่อย ๆ แกะผ้าขนหนูซึ่งห่อรอบศีรษะไว้ออกช้า ๆ ด้วยใจตุ๊มต่อม เส้นผมเปียกน้ำหมาด ๆ ร่วงลงมาล้อมกรอบใบหน้า และเด็กหนุ่มถึงกับถอนหายใจแผ่วเบาออกมาหนึ่งเฮือกเมื่อมองเห็นสีผมตัวเอง
มันเป็นสีน้ำตาล..กลับไปเป็นรูปลักษณ์แบบเดิมของตัวเองที่ไม่ได้เห็นมานาน
“สีสวยเลยนะคะ”
เขาค่อนข้างเห็นด้วย กำลังจะอ้าปากตอบ แต่โดนไดร์เป่าผมกลบเสียงหายเกลี้ยง จึงได้แต่สงบปากสงบคำนับแต่นั้น จนกระทั่งผมแห้งดี เซ็ตเป็นทรงอย่างเท่ หลงตัวเองไปนิดหน่อยว่าแบบนี้ก็ดูเข้าท่าไม่หยอก นึกกระหยิ่มว่าหน้าตาดีทำสีไหนก็หล่อ แม้ดูเหมือนเจ๊กะเทยจะลงความเห็นด้วยสายตาว่าชายหนุ่มที่ยืนจ่ายเงินค่าทำสีผมเขาจะเข้าสเป็คสาวน้อยสาวใหญ่และสาวประเภทสองมากกว่าเป็นไหน ๆ เธอยังมองตามด้วยสายตาวาววับจนพวกเขาเดินออกจากร้าน โดยมีสามภพเอามือยีบนเส้นผมสีน้ำตาลที่อุตส่าห์เพิ่งได้รับการเซ็ตมาใหม่ ๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“น่ารักดี”
สามภพบอกว่าอย่างนั้น แล้วก็เอาแต่หันมาลูบผมทุกครั้งที่เผลอตัว
.
.
.
.
“ค่าทำสีเท่าไหร่อะ”
คิมหันต์ถามเสียงอู้อี้พร้อมรอยยิ้มทะเล้น เล็มช็อคโก้บานาน่าเครปเพลินอารมณ์เป็นการล้างปากหลังมื้อเที่ยง เดินไปเบียดกระแซะเจ้ามือที่เลี้ยงเขาอิ่มหนำสำราญมาตั้งแต่เช้า แล้วยังพาไปซื้อเสื้อให้ใหม่ตัวหนึ่งเพราะเห็นสภาพเขาที่สวมเสื้อหลวม ๆ ของเจ้าตัวแล้วบอกว่าดูน่าสงสารเกินไป ส่วนกางเกงยีนส์ใส่ซ้ำตัวเมื่อวานไปก่อน
“จะจ่ายให้หรือไง?” อีกฝ่ายย้อนถาม
“แพงปะ”
“ทั้งชีวิต”
คิมหันต์ชะงักไปนิดหน่อย ครีมสดแปะอยู่มุมปากช่วยส่งเสริมความเหวอของเจ้าตัว ก่อนจะคิดได้ในวินาทีหลังจากนั้นว่าสามภพตั้งใจจะสื่ออะไร
“เชี่ย”
เขาสบถ เอาไหล่กระแทกต้นแขนชายหนุ่ม (ความจริงอยากกระแทกไหล่แต่ไม่ถึง) จากนั้นก็กระเด็นออกมาเองอย่างน่าอนาถ เรียกเสียงหัวเราะชอบใจในลำคออีกฝ่าย
“เล่นบ้าอะไรไอ้ลูกหมา”
“คนหรือรถถังวะ!” เด็กหนุ่มบ่นหงุงหงิงอย่างขัดใจ
“กินก็เลอะเทอะ” สามภพพูดไปคนละเรื่อง บอกให้รู้ว่าสนใจคำบ่นของเขาที่ไหน “เช็ดให้ดี เดี๋ยวคนอื่นหาว่าเก็บขอทานมาเดินด้วย”
คิมหันต์ยกมือขึ้นเช็ดรอบปาก มีอะไรติดอยู่ตรงไหนบ้างไม่รู้แต่อาศัยว่าปาดให้มันทั่วถึงไว้ก่อน สามภพหยุดเดินเพื่อหันมามองจริงจังแล้วก็ยืนขำแต่ไม่คิดช่วย ปล่อยเขาทำหน้ายุ่งเมื่อไม่แน่ใจนักว่ามันออกไปหมดหรือยัง แต่ดูจากสายตาและรอยยิ้มขบขันของคนตรงหน้าแล้วเดาว่ายัง
“ซกมก” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “ไม่ช่วยหรอกนะ”
เขาอ้าปากตั้งใจจะเถียง แต่ยังไม่ทันได้ส่งสำเนียงใด กลับได้ยินชื่อของคนข้างกายดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน
“ไอ้ภพ!” พวกเขาทั้งคู่หันไปมองตามโดยอัตโนมัติ
ผู้ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวคล้ำ บนใบหน้ามีรอยยิ้มขี้เล่นประดับอยู่ และน้ำเสียงที่ใช้ก็ฟังดูเป็นไปทางเดียวกับรอยยิ้มที่ปรากฏ
“ไม่เจอกันเลยนะพักนี้ มาร่อนอยู่นี่เอง...แล้วนี่...”
ผู้มาใหม่ดูจะมีรอยยิ้มกว้างยิ่งขึ้นเมื่อเดินเข้าใกล้ หันไปมองเด็กหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างเพื่อนตัวเอง รู้สึกว่าช่างคุ้นตาอย่างน่าประหลาด เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งจึงนึกออกว่าเป็นคนเดียวกับจากรูปถ่ายในมือถือของสามภพ เพียงแต่ตอนนี้สีผมต่างไปจากเดิม และไม่รู้ว่าเป็นด้วยเห็นตัวจริงหรือเพราะสีผมที่เปลี่ยนไป เจอกันครั้งนี้จึงได้รู้สึกว่าดูน่าฟัดกว่าในรูปมากทีเดียว
“น้องดุ๊กดิ๊—เอ้อ...น้องคิม?”
คิมหันต์เลิกคิ้ว คนคนนี้รู้จักเขา แม้ออกจะติดใจสงสัยว่าชื่อแรกที่พูดไม่จบมันชื่อหมารักไม่ใช่หรือ
สามภพถอนใจหน่าย ๆ ตกอยู่ในสถานการณ์อันบีบบังคับให้ต้องแนะนำสองคนตรงหน้าให้รู้จักกันไปโดยปริยาย ทั้งที่ไม่เห็นอยากให้เจอสักนิด แม้รู้ดีว่าไว้คิมหันต์เริ่มเรียนที่มหาวิทยาลัย อย่างไรเสียก็ต้องรู้จักกันอยู่ดี แต่นี่มันจะเร็วไปหรือเปล่า
“คิม..นี่เพื่อนพี่ ชื่อสรัญ”
“อ้อ” เด็กหนุ่มพยักหน้า “หวัดดีครับ”
“แล้วก็ไอ้รัญ” สามภพมองแขกไม่ได้รับเชิญตาขวาง สุ้มเสียงโหดขึ้นกว่าปกติอีกระดับ “นี่คิมหันต์”
“พี่รัญนะครับ” สรัญยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ไม่ต้องรอให้เพื่อนช่วยแนะนำต่อเลย “เรียนคณะเดียวกับไอ้ภพ ยินดีที่รู้จักครับ”
“ครับผม”
คิมหันต์ยักคิ้วตอบพร้อมร้อยยิ้ม ต่อให้เปลี่ยนจากผมสีทองเป็นน้ำตาลก็ยังดูยียวนกวนโอ๊ยอยู่ดี
“นี่เรียนมอปลายรึเปล่านะ?” ชายหนุ่มผิวแทนชวนคุยอย่างแนบเนียน แม้สิ่งที่ถามจะรู้คำตอบอยู่ตั้งแต่ก่อนเจอหน้าแล้ว
“จะขึ้นมหา’ลัยแล้ว เปิดเทอมเจอกันพี่”
“เฮ่ย หน้าเด็กนะ แล้วนี่ไง เปิดเทอมเจอกันคือ??”
“พี่บอกอยู่คณะเดียวกับพี่ภพปะ?”
สรัญพยักหน้า เริ่มจับต้นชนปลายได้ จะมีเด็กน่ารักอย่างนี้มาเป็นน้องร่วมคณะสามภพไม่เห็นบอกเขาสักคำ ดูจากสีหน้าบึ้งตึงระหว่างพวกเขาคุยกันเช่นนี้ ท่าทางว่าคงคิดอุบอิบไว้คนเดียวเป็นแน่
“นั่นแหละ” คิมหันต์หน้าบานแฉ่ง “ผมเพิ่งสอบติด จะไปเป็นเฟรชชี่”
“เยี่ยมเลย ยินดีด้วย!” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายวาววับอย่างไม่สนใจรังสีอำมหิตจากคนข้าง ๆ เห็นแล้วยิ่งชวนให้นึกสนุก อยากแกล้งให้อกแตกตายด้วยซ้ำ คิดได้ก็เอียงคอพร้อมกับก้มลงไปมองใบหน้าเด็กหนุ่มใกล้ ๆ เหมือนสังเกตเห็นอะไรเข้า
“คิม ขนมติดปากแน่ะ?”
“หือ?”
“พี่เอาออกให้”
มือเขาเกือบเอื้อมไปถึงใบหน้าเด็กหนุ่มแล้วเชียว
"โอ๊ะ!" ติดที่ใครบางคนซึ่งดูเหมือนจะหลุดออกจากวงสนทนาไปชั่วขณะรีบปัดออกไปก่อน
“ระวังหน่อย บอกแล้วใช่ไหมว่ากินอย่าให้มันมูมมามนัก”
สามภพเริ่มต้นส่งเสียงบ่น มองหากระดาษทิชชูหรือผ้าจะเช็ดไม่มีก็ชิงเอานิ้วหัวแม่มือปาดครีมสดตรงมุมปากคิมหันต์ ทั้งที่เพิ่งบอกเองว่าจะไม่ช่วยแท้ ๆ ครีมสดที่ติดอยู่มีเพียงแค่นิดเดียว ใช้นิ้วปาดครั้งหนึ่งก็ออกเกลี้ยง แต่เขากลับเอามือวางแหมะอยู่แถวคางไอ้ตัวแสบไม่ยอมปล่อยอย่างถือสิทธิเต็มที่
ไม่นานหลังจากนั้นสรัญก็ส่งเสียงหัวเราะ ฟังออกจะเป็นไปในทางขบขันเจือเยาะเย้ยอยู่นิดหน่อย พร้อมกับคำพูดที่ทิ่มฉึกลงกลางใจ
“เออ แม่ง..รู้แล้วว่าโคตรหวง แตะไม่ได้เลยนะไอ้เวร” หนุ่มผิวแทนส่ายหน้า “วันนี้ฉันก็มากับเด็กตัวเองเหมือนกันเว้ย ไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวคงกลับ”
“เฮ่ยเปล่า ๆ” คิมหันต์รีบแก้ต่าง คว้ามือสามภพออกจากหน้าตัวเองโดยพลัน “ไม่ใช่อย่างที่พี่เข้าใจ คือแบบมันซับซ้อนนิดหน่อย”
แต่สามภพกลับเอ่ยตรงกันข้ามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฉุดบรรยากาศให้ทะมึนลงไปทันตา
“อย่างที่แกเข้าใจนั่นแหละถูกแล้ว”
“เฮียเพี้ยนอย่ามั่วดิ!”
สรัญกอดอกพร้อมกับพยักหน้า เมื่อกี้คิมหันต์พูดว่าอะไรนะ?
เฮียเพี้ยน? มีชื่อเล่นที่เรียกกันสองคนด้วย
“กลับบ้าน”
“คราวนี้บ้านผมนะเว้ย!”
สรัญพยักหน้าอีกครั้ง
คราวนี้บ้านผม? แสดงว่าคราวก่อนบ้านหรือไม่ก็คอนโดสามภพ? ไอ้เพื่อนหน้าโหดนี่มันร้ายไม่ใช่เล่น
“เออน่า”
สามภพพยายามตัดบท แต่ไม่สำเร็จเพราะคิมหันต์เถียงกลับ หลังจากนั้นก็ปะทะคารมกันไปตลอดทาง แต่ฟังแล้วค่อนไปทางล้อกันเล่นมากกว่าจะทะเลาะ อันที่จริงดูร่าเริงผิดกับสามภพเวลาปกติเป็นคนละคนเลยด้วยซ้ำ ไม่ลืมหันมาโบกมือลาเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก (ในกรณีของสามภพ) และตามมารยาท (ในกรณีของคิมหันต์) ก่อนคนทั้งคู่จะเดินห่างออกไปไกลจนลับสายตา
“มีอะไรหรือ?”
สรัญหันกลับไปมองต้นเสียง ชายหนุ่มอีกคนซึ่งชื่อออกเสียงเหมือนเขากำลังยืนมองเขาสลับกับทิศทางที่สายตาเขาจับจ้องอยู่ผ่านเลนส์แว่น ก่อนหน้านี้บอกว่าจะไปห้องน้ำ แต่ไม่รู้ว่ากลับมาโผล่อยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไร
“เพื่อนน่ะ” เขาตอบสั้น ๆ ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดให้มากความ “กับแฟนมัน บังเอิญเจอกัน”
“อ้อ”
“อย่าสนใจเลย” สรัญยิ้มกรุ้มกริ่ม โอบไหล่คนข้างกายอย่างถือวิสาสะ “สนผมดีกว่า”
รัญชน์ไม่ได้ขยับหนี และไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่ยื่นแขนมาโอบ ทำเพียงแต่ส่งสายตามองตามร่างคนสองคนซึ่งเขาเห็นไกล ๆ ตั้งแต่มายืนอยู่หลังสรัญได้นานพอสมควร
ริมฝีปากบางเม้มจนซีดขาว พร้อมกับที่นัยน์ตาสีดำสนิทหลังกรอบแว่นฉายแววครุ่นคิด
สามภพ...กับแฟน?- หมดยกที่ 41 –
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
มาแล้วค่า หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแฮ่ก ๆ
เด็กมันยอมไปอีกระดับ เฮียทนอีกนิดนะ =///=
เฉลยแล้วนะคะว่าหนุ่มผมน้ำตาลที่เคยเอารูปมาแปะนั้นเป็นใคร 555 ตี๋น้อยเจ้าเก่านี่เอง
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารัก
พบกันตอนหน้า วันนี้ขออนุญาตงดของแถมไว้ก่อน ดึกมากแล้วงานยังไม่เสร็จ (อู้อัพนิยาย) ตามส่องที่เพจก่อนได้ค่ะ
หัวข้อ: ● เล่ห์รักฤดูร้อน ● ตอนพิเศษวันสงกรานต์ (หน้า 151) 13/04/59 (อ่าน 1142539 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก