หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14

[pitsanu33]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[saradino1]

เริ่มเข้าที่เข้าทางกันแล้วนะ ลดทิฐิลงหน่อยนะ คุณวัต

[Bowbonk]

 

[j4c9y]

คุณวัตเค้ารู้ตัวแล้วรึยัง?

[cavalli]

เหวี่ยง ยิ่ง กว่า

[•♀NoM!_KunG♀•]

เจอแล้วแต่มันยังค้างน้อ อยากอ่านต่อๆ ><

[dog]

วุ้ย อ่านแล้วขัดใจ
ก่อนจะหึงเค้าก็ช่วยบอกรักเค้าก่อนไป๊
แล้วแบบนี้เมื่อไรมันจะเข้าใจกันวะเนี่ย

[Mookkun]

พีพีปลอดภัยแล้ววว >.<

หึง หึง หึง

[Pam_Teukky]

เจอพีพีแล้ว
วัตหึงเล็กเหรอจ๊ะ?

รอตอนต่อไปนะคะ

[Dkmine]

ดีใจได้อ่านแล้ว ฮ่าา ๆๆ

[ZilCh]

แรงหึงจริงๆเลยเนอะ วัตเอ้ย

[mystery Y]

เย้ๆ เจอพีพีแล้ว แล้ววัตเนี่ยหึงเล็กใช่ไหม

[nemesis]

หึงก้บอกเค้าไปสิวัตอิอิ

[AnimajuS]

ดีแล้วที่พีพีไม่เป็นไร

[tuek]

เจอพีพีแล้ว
วัตรหึงเล็กด้วยอะ

[SoN]

^^

[Satang_P]

สรุปใครเป็นคนจับตัวพีพีไป 

ผัวเมียทะเลาะกัน 

[pitsanu33]

รีบมาต่อได้แล้วครับ

[nemesis]

อยากอ่านต่อแล้วอะ

[MangoBlue]

  วัตก็หึงไปทั่วเลยนะแอบหมั่นไส้

[yuyie]

แล้วยังไงอ่ะ ทำไมพีพีจู่ๆมาอยู่นี่ได้ 

[kp]

เข้าใจเธออยู่น่ะคุณป๋าวัติขาาาาา
รักศัตรูมันเจ็บขนาดใหน
ใจหนึ่งก็รัก อีกใจก็เกลียด ในสิ่งที่เขาทำกับเรา
แต่ยังไงความรักก็ยังคงสดใสเสมอนะคร้าฟฟฟ

[indy❣zaka]

วันที่15แว้ววว  มารอๆ 

[anuruk97]

มาพวกเรามานอนรอกัน....จะมาตอนไหนนะ

[pita]

“คุณพีพี ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ” ยะขิ่น วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหลังจากที่ผมกับไอ้วัตเดินเข้ามาในบ้าน
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพีพี ตื่น” ไอ้วัตเอ็ด จนสาวใช้หน้าเสีย
“พีพี ไม่เป็นไรหรอกยะขิ่น แค่เพลียน่ะ” ผมเอ่ยบอก
“คะ  คุณ  คุณ  คุณเล็ก” สาวใช้ตาโตเป็นไข่ห่านทันทีที่เห็นหน้าผม ได้ข่าวว่าผมมาตั้งแต่เมื่อวานนะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ทำไมต้องตาโตขนาดนั้นด้วยห่ะ แค่เห็นฉันเนี่ย คนนะไม่ใช่ผี”
“คุณเล็กจริงๆด้วย ยะขิ่นดีใจจังที่เห็นคุณเล็ก คุณเล็กจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหมคะ”
“เอ่อ…เปล่าหรอก แค่มาดูพีพี น่ะ กำลังจะกลับแล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะมองอีกคนที่ยืนนิ่ง นี่ผมกำลังหวังอะไรลมๆแล้งๆอีกแล้วใช่ไหม คนอย่างไอ้วัต ไม่มีทางรั้งผมไว้หรอก

“อื้อออออออ” ร่างเล็กๆบนบ่าไอ้วัต ลืมตาขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“อาเล็ก อุ้มหน่อย” มือเล็กๆนั่นยื่นมาหาผม ก่อนที่ผมจะรับแกมาอุ้ม ความรู้สึกอุ่นซ่านกำลังเกิดในหัวใจของผม ในที่สุดผมก็ได้กอดลูกอีกครั้ง
“อาเล็กร้องไห้อีกแล้ว”
“อาเปล่าน้องไห้ซะหน่อย อาดีใจที่พีพีปลอดภัย”
“พีพี อยากอาบน้ำแล้ว คุณป๋ากับอาเล็กอาบน้ำให้ พีพีหน่อยนะ นะคร้าบๆๆๆ” เด็กน้อยอ้อน ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะพาแกขึ้นห้อง
“เอ๋า คนเก่งถอดชุดก่อนเร็ว” ผมบอกก่อนเจ้าตัวแสบจะถอดชุดออกอย่างรวดเร็ว
“ป่ะ เดี๋ยวคุณป๋า อุ้มเองครับ”
“เย้ๆๆ”

ผมกับไอ้วัตช่วยกันอาบน้ำให้เจ้าตัวแสบอยู่นาน เด็กน้อยคุยจ้ออย่างร่าเริง ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเวลาที่โดนคุณป๋าแกล้ง เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้สินะครับ มีเรื่องไม่สบายใจแป๊ปเดียวก็ลืมแล้ว ไม่เหมือนผู้ใหญ่ ที่ไม่ว่าทำยังไงก็ลืมไม่ได้สักที
“ดึกแล้ว ไปนอนสิ” ไอ้วัตเดินมาบอก หลังจากที่ผมกล่อมลูกนอนหลับแล้ว
“กูรบกวนมึงมาสองวันแล้ว กูว่ากูกลับดีกว่า”
“ดึกป่านนี้แล้ว มึงจะกลับยังไง อย่าดื้อน่า นอนที่นี่แหล่ะ ถ้าอยากไปจริงๆพรุ่งนี้เช้าค่อยไป” เสียงทุ้มบอกก่อนจะยื่นชุดนอนมาให้

คืนนี้ผมนอนในห้องลูก เพราะอยากใกล้ชิดแกให้มากที่สุดเพราะไม่รู้ว่าหลังจากพรุ่งนี้ไป ผมจะมีโอกาสได้กอดแกหรือเปล่า


“อาเล็ก จะไปอีกแล้วเหรอครับ”  พีพีวิ่งเข้ามากอดผมแน่น
“อาต้องไปแล้วครับ แล้ววันหลังอาจะมาเยี่ยมนะครับ”
“ไม่เชื่อหรอก วันนั้นอาเล็กก็พูดแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยมาหาพีพีเลย อาเล็กโกหก พีพีไม่ให้อาเล็กไปหรอก” เด็กน้อยกอดผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“พีพี ปล่อยอานะครับ อาสัญญาเลยว่าจะมาหานะครับ”
“ไม่ พีพีไม่ยอมให้อาเล็ก อาเล็กต้องอยู่กับพีพี นะครับ นะ อาเล็กไม่รักพีพีเหรอ อาเล็กจะทิ้งพีพีไปจริงๆเหรอ” ผมได้แต่หลับตาแน่น เพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของลูก เพราะมันกำลังทำให้ผมให้ผมใจอ่อน

“ถ้าเขาไม่อยากอยู่ไปรั้งเขาไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกลูก” เจ้าของบ้านร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะอุ้มพีพีขึ้น
“คุณป๋า ปล่อยพีพีนะ คุณป๋าใจร้าย คุณป๋าทำให้อาเล็กทิ้งพีพีไป คุณป๋าใจร้ายที่สุดเลย พีพีเกลียดคุณป๋าแล้ว ฮื่อๆๆ” เด็กน้อยดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของไอ้วัต ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเสียงดัง
“คุณป๋าปล่อยพีพีนะ พีพีจะไปอยู่กับอาเล็ก พีพีไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายแล้ว”
“พีพี อย่าพูดกับคุณป๋าแบบนั้นสิครับ” ผมบอก เพราะยังไงซะไอ้วัตก็เลี้ยงพีพีมาตั้งแต่เกิดผมไม่อยากให้ พีพีเป็นเด็กอกตัญญูเหมือนกับผม
“ก็คุณป๋าไม่ยอมให้อาเล็กอยู่ด้วย คอยดูนะพีพีจะหนีออกจากบ้านแล้วจะไม่กลับมาให้คุณป๋าเห็นหน้าอีกเลย” เจ้าเด็กแสบยังคงโวยวายต่อไป

“หึ แม้แต่พีพี ก็ยังรักคนอื่นมากกว่าคุณป๋า ไปสิคุณป๋าอนุญาต” ไอ้วัตวางพีพีลงก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“อาเล็ก คุณป๋าโกรธพีพี เหรอ”
“คุณป๋าไม่ได้โกรธพีพี หรอกครับ คุณป๋ารักพีพีจะตายไป ไม่มีทางโกรธพีพีหรอกนะ” ผมบอกลูกเสียงแผ่ว
“แต่คุณป๋า คุณป๋า ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ คุณป๋าโกรธพีพี อ่ะ คุณป๋าโกรธพีพี”
“โอ๋ๆๆ ไหนบอกว่าลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ไงครับ พีพีเข้าไปขอโทษคุณป๋านะครับ เดี๋ยวคุณป๋าก็ดีเองนะ”
“ถ้าพีพี เข้าไป อาเล็กก็จะแอบกลับบ้านใช่ไหม พีพีไม่ไปหรอก พีพีจะไปกับอาเล็ก นะๆๆ นะครับ”
ผมได้แต่สายหน้ากับความดื้อของพีพี แต่ก็ต้องพาแกขึ้นรถไปด้วยกันจนได้เพราะเจ้าเด็กแสบไม่ยอมเข้าบ้านแล้วจะไปกับผมท่าเดียว ผมได้แต่มองบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย ผมคงไม่มีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีก
ลาก่อน นะ ไอ้วัต กูกับมึง คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว






ภาค วรวัต
ผมยืนมองรถแท็กซี่ ที่ขับออกไปด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ในที่สุดผมก็ไม่เหลือใครสักคน หึ  อยากจะหัวเราะดังๆ ในที่สุดทุกคนที่ผมรัก ก็จากผมไปหมด ทั้งแม่ ทั้งพัช ทั้งพีพี และ ไอ้เล็ก คนที่ผมไม่เคยคิดรัก และไม่คิดว่าจะรัก แต่ผมกลับห้ามความรู้สึกไม่ได้   แม้ว่าผมจะบอกตัวเองว่าเกลียดมัน แต่หัวใจผมกลับเผลอไปรักมันจนได้ รักทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเกลียดผม   มันอาจจะเริ่มจากความเกลียดแต่ในที่สุดมันกลับกลายเป็นความรัก แต่ผมจำต้องปล่อยมันไป ปล่อยมันไปเจอคนที่ดีกว่าผม คนที่จะดูแลมันได้ดีกว่า คนเลวๆที่เคยทำร้ายจิตใจมันอย่างผม
“พัช พี่คืนลูกให้ไอ้เล็ก อย่างที่พัชต้องการแล้วนะ ต่อไปนี้พีพีจะได้อยู่กับพ่อจริงๆ ของเขาแล้ว พี่ทำถูกใช่ไหมพัช” ผมบอกกับรูปพัชที่หัวเตียง ผมทำถูกแล้วใช่ไหม พีพีควรจะได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงของแก และไอ้เล็กมันก็คงมีความสุขที่ได้อยู่กับลูก ส่วนผม อย่างมากก็แต่กลับไปโดดเดี่ยวเหมือนเดิม ง่ายจะตาย จริงไหม



“ยะขิ่น ไปเอาเหล้ามาให้หน่อยสิ” ผมตะโกนบอกสาวใช้เสียงดัง
“แต่ว่า เหล้าหมดแล้วนะคะ ยะขิ่นว่าคุณผู้ชายพอก่อนดีไหมคะ คุณผู้ชายเมามากแล้วนะคะ”
“ใครเมา ฉันเนี่ยนะเมา ไม่มีทางหรอกบอกให้ไปเอามาไง!!”
เพล้ง!!!
ผมเขวี้ยงแก้วใบหรูกระทบผนังจนแตกกระจาย หึ ทำไมมันไม่มีใครได้ดั่งใจเลยว่ะ
“โถ่เว้ย บอกให้ไปเอาเหล้ามาไง” ผมตะโกนก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง



“เมาเป็นหมาเลยนะมึง” เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นก่อนที่ผมจะพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งจนมองเห็น
“เชี่ยฟิวส์ มึงเองเหรอว่ะ” ผมถามเสียงแผ่ว ไอ้นี่มันเป็นเพื่อนสนิทผมเองครับ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่จำความได้
“ไม่ใช่แค่ไอ้ฟิวส์นะเว้ย พวกกูก็มาด้วย” เสียงอีกเสียงดังขึ้นก่อนที่ ชายหนุ่มอีกสองคนจะเดินเข้า วันนี้มันวันอะไรว่ะเนี่ย ถึงรวมตัวกันครบทีมขนาดนี้
“ไอ้เซ้นส์ ไอ้รุทร นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย ทำไมพวกมึงพร้อมใจกันมาหากูขนาดนี้”
“ก็กูไปหามึงที่บริษัท แต่คุณเปรี้ยวบอกว่า มึงโดดงานมาสามวันแล้วนะสิ พอมาถึงบ้าน ยะขิ่นก็ฟ้องอีกว่ามึงเอาแต่กินเหล้ามาสามวันแล้ว เหอะ เมาเป็นหมาสภาพนี่ดูไม่ได้เลยมึง” ไอ้เซ้นส์บอก
“แหมเชี่ยเซ้นส์ มึงก็ไปว่ามัน สภาพมึงตอนที่พี่กัน เขาจะหมั้นก็ไม่ได้ต่างกันหรอกเว้ย ” เป็นไอ้รุทรด่าไอ้เซ้นส์กลับบ้าง
สรุปคือ พวกมันมาทำอะไรที่บ้านผมกันแน่ครับเนี่ย
“นี่พวกมึงจะตอบกูได้หรือยังว่ามากันทำไมว่ะ” ผมถามกลับไปบ้าง
“ก็มาดูใจมึงไง” ไอ้ฟิวส์ตอบ ส่วนไอ้เซ้นส์กับไอ้รุทร มันก็กำลังตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันอยู่ ผมได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กนั่นแหล่ะครับ ไอ้พวกนี้  จริงๆแล้ว ผม ไอ้ฟิวส์ ไอ้เซ้นส์ แล้วก็ไอ้รุทร เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ก็อย่างว่า พ่อแม่พวกเราอยู่ในวงธุรกิจมันก็ต้องรู้จักกันบ้าง เราสี่คนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงมัธยมปลายก่อนจะแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเองแต่ก็ยังติดต่อกันตลอด ยังไงๆ 4 จตุรเทพ ก็ไม่มีวันแยกวงหรอกครับ
“ดูใจกูทำไม”
“อ้าว ได้ข่าวว่าเมียหอบลูกหนี กูก็เลยมาดูหน่อยว่ามึงตายหรือยัง” ไอ้รุทรที่ว่างจากการทะเลาะกับไอ้เซ้นส์บอก
“กูไม่เคยมีเมีย แล้วเมียกูจะหอบลูกหนีได้ไงว่ะ ข่าวมึงมั่วแล้ว”   เมียเหรอ ผมคงไม่กล้าใช้คำนั้นหรอก เพราะมันก็คงไม่นับผมเป็น สามีเหมือนกัน
“ไอ้นี่แม่งปากเสีย ข่าวนี้ภรรเมีย สุดที่รักของกูบอกมา ทำไมมันจะไม่จริงว่ะ” ไอ้เซ้นส์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันว่ะ”
“มึงจะปากแข็งไปถึงไหน  รักก็บอกว่ารักดิว่ะ พวกกูจะได้ช่วยหาทางออกให้” ไอ้รุทรพูด
“ใช่โดยเฉพาะ ไอ้ฟิวส์ เมียงอนบ่อย มันประสบการณ์สูง” ไอ้เซ้นส์บอกก่อนจะชี้ไปที่ไอ้ฟิวส์
“กู  คือ กู…”
“น่าเพื่อน ศักดิ์ศรีน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีในความรักเว้ย แค่ใจอย่างเดียวก็พอ รักก็พูดไปว่ารัก กลัวอะไรว่ะ” ไอ้ฟิวส์บอก
“มึงก็พูดง่ายสิ มึงไม่ได้เกลียดกันมาก่อนเหมือนกูกับไอ้เล็กนี่หว่า”
“เอาน่ามึง ลองสักครั้งสิว่ะ อย่าเพิ่งท้อ ถ้ามึงรักเขาจริงๆ”
เพื่อนยกยิ้มให้กำลังใจผม ก่อนจะตบบ่าเบาๆ ผมกำลังหนักใจ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน ไอ้เล็กจะยอมรับความรู้ของคนที่เคยทำร้ายมันได้เหรอ 

[MangoBlue]

โอยยยวัตเอ้ยกล้าๆหน่อยรักเขาไปแล้วซะขนาดนั้นน่ะ

[everlastingly]

  555...พีพีหนีไปกับอาเล็กแล้ว วัตเลยได้อยู่คนเดียว สมน้ำหน้าปากแข็งนัก ไม่เคยบอกเขาว่ารักยังจะไปหึงเขาอีก
ยิ่งนักศักดิ์ศรีเลยต้องนอนเมาอยู่อย่างเนี้ยะ แล้วจะทำยังไงต่อไป รีบไปตามเมียและลูกกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย
แต่ฮามากตรง "มาดูใจ ไอ้คนที่โดนเมียหอบลูกหนี"

[nunnan]

สงสารวัตมากกว่า อิอิ
 

[andear]

เมียหอบลูกหนี 

[KimGeeHu]

เอาใจช่วยวัตแล้วกันนะ