ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าตรู่ของอีกวัน พลางมองมือใหญ่ของอีกคนที่พาดอยู่บนตัวผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารดที่แก้มยิ่งทำให้ผมหน้าร้อนขึ้นกว่าเดิม เว้ย ไอ้เล็ก มันใช่เวลามาใจเต้นไหมเนี่ย
“อืม” คนที่หลับอยู่ครางเบาๆ ผมแกล้งหลับตาลงเพราะตอนนี้รู้ว่าทำหน้าไม่ถูก สัมผัสแผ่วเบาที่แก้มทำให้ผมตัวเกร็ง บ้าน่า เมื่อกี้ ไอ้วัต ไอ้วัต มัน เอ่อ มันหอมแก้มผมใช่หรือเปล่า
ผมลืมตาหลังจากที่เจ้าของร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่จริงหรอก ผมต้องฝันไปแน่ๆ ไอ้วัตเนี่ยนะจะทำแบบนั้น
“โอ้ย เจ็บชะมัด” ผมร้องลั่นหลังจากที่ทดสอบตบหน้าตัวเองไป อูย เจ็บอ่า
“มึงเป็นบ้าอะไรเล็ก ตบหน้าตัวเองทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ผมสะดุ้งก่อนจะก้มหน้านิ่ง ทำไมผมต้องมาทำท่าเหมือนสาวน้อยเพิ่งเสียตัวครั้งแรกแบบนี้ด้วยนะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะไป ที่ สน กัน”
“อืม”
ผมกุลีกุจอเข้าห้องน้ำโดยไม่มองหน้าคนร่วมห้อง ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าพอเงยหน้าขึ้นไปแล้วจะทำหน้ายังไง
เรามาถึง สน ด้วยความเงียบ ตั้งแต่เช้าเราสองคนพูดกันแทบนับคำได้ บรรยากาศมันชวนอึดอัดยังไงบอกไม่ถูก
“ใจคอมึงจะไม่พูดกับกูเลยเหรอเล็กวันนี้” ไอ้วัตเอ่ยทำลายความเงียบ
“เอ่อ คือ…”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมต้องผละไปรับ ซึ่งมันดีกว่ายืนเผชิญหน้ากับไอ้วัตเป็นไหนๆ
“ครับพี่โอ๋”
“ผมอยู่ที่ สน.. ครับ”
“ครับ ผมรอที่หน้า สน นะ”
ผมยืนรอพี่โอ๋อยู่ประมาณสิบนาทีรถคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดใน สน
“หึ เช้าถึงเย็นถึงเชียวนะ” ไอ้วัตเอ่ยขึ้นลอยๆ มันเป็นอะไรของมันครับ ทำหน้ายังกะคนท้องผูก
“ตัวเล็ก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ พี่ไปหาที่ร้าน เมฆบอกว่าออกมาตั้งแต่เมื่อวาน” พี่โอ๋เอ่ยถามหลังจากที่ลงมาจากรถ
“คือว่า …” ผมอ้ำอึ้ง พี่โอ๋ยังไม่รู้เรื่อง พีพี นินา
“อ้อ พอดีว่า ลูกผมหายตัวไปน่ะ คุณชนาธีเขาเลยเป็นห่วงก็เลยตามมาด้วย แต่ก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากรบกวน ลูกผม ผมหาเองได้” ไอ้วัตเอ่ยบอกกับพี่โอ๋ ก่อนจะเดินขึ้น สน โดยไม่มองผมด้วยซ้ำ เป็นบ้าอะไรของมันอีกเนี่ย
“ตัวเล็ก มีอะไรปิดบังพี่อู่ใช่ไหม” พี่โอ๋คาดคั้น
“พี่โอ๋ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้ผมขอหาพีพีให้เจอก่อนไหม”
“อืม ได้ เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรง เพื่อนพี่มันอยู่ที่ สน นี้ เดี๋ยวพี่จัดการเองไปเถอะ” พี่โอ๋บอกก่อนจะลากผมขึ้นไปบน สน
“อ้าว ไอ้โอ๋ ไปไงมาไงว่ะ” ร้อยเวรที่กำลังรับแจ้งความไอ้วัตอยู่เอ่ยทัก ผมนั่งลงข้างๆไอ้วัตแต่คนตัวโตกลับตีหน้านิ่ง
“ก็มาหา เพราะคดีเด็กหายนี่ไง ” พี่โอ๋ตอบ
“อ้าว มาด้วยกันเหรอ ตอนนี้ได้รายละเอียดคร่าวๆแล้วนะ แต่ว่ายังไม่ฟันธงนะว่าเป็นแก๊งค์ค้ามนุษย์หรือเปล่า แล้วทางเราจะตรวจสอบให้นะครับ” คุณตำรวจเอ่ยบอก ก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ พี่โอ๋ขอตัวไปคุยรายละเอียดคดีกับเพื่อนสักพัก ทำให้ตอนนี้เหลือผมกับคนหน้านิ่งที่ยังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
“มึงเป็นอะไร” ผมถาม แต่อีกคนกลับนั่งนิ่ง นี่มันเป็นคนหรือหุนขี้ผึ้งมาดามรุสโซ่ว่ะ
“วัต ถ้ามึงจะโกรธกู เกลียดกู กูไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ในเวลาแบบนี้มึงช่วยลดทิฐิลงก่อนได้ไหม กูว่าเรื่องพีพี สำคัญกว่านะ ถ้าหาพีพี เจอแล้วมึงจะกลับไปเกลียดกูเหมือนเดิมก็ไม่เป็นไร ” ผมบอกอย่างอ่อนใจ เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่เลยทำไมวันนี้มันองค์ลงอีกแล้ว
“หึ มึงห่วงพีพีขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไอ้วัต มึงพูดบ้าอะไร พีพีเป็นลูกกูนะ ทำไมกูจะไม่เป็นห่วง”
“หึ กล้าพูดนะว่าพีพีเป็นลูก มึงเคยบอกใครๆหรือเปล่าล่ะว่ามีลูกแล้ว มึงมันก็รักแต่ตัวเองเท่านั้นแหล่ะ!!!” ไอ้วัตตะคอก ผมไม่เข้าใจวันนี้มันเป็นบ้าอะไร หาเรื่องผมตั้งแต่เมื่อครู่แล้วนะ
“ไอ้วัต!!! มึงหุบปากไปเลยนะ ตัวมึงเองดีนักหรือไง วันวันมึงเคยห่วงพีพี บ้างหรือเปล่าดีแต่ออกไปเที่ยวกับยัยนางแบบปากแดงนั่น กูถามหน่อยเถอะมึงเคยกินข้าวเย็นพร้อมลูกกี่ครั้งกัน!!!!” ผมตะคอกกลับบ้าง ตอนนี้ตำรวจมองเราทั้งโรงพักแล้วแต่ใครจะสน ตอนนี้เลือดขึ้นหน้าแล้วเว้ย
“เฮ้ย ตัวเล็ก ทะเลาะอะไรกันเสียงดังลั่นเลย” พี่โอ๋วิ่งมาห้ามก่อนที่ผมกับไอ้วัตจะวางมวยกัน
“เปล่าหรอกครับพี่โอ๋ คนไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผมก็ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก”
“กูก็ไม่ได้ยุ่งกับมึงหรอกไอ้เล็ก ถ้าไม่มีเรื่องลูก แค่รู้จักกูยังไม่อยากรู้จักเลย หึ”
“เออ จำคำมึงไว้เลยนะ ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน!!!” ผมบอกก่อนจะกระแทกตัวนั่งบนเกาอี้ ก่อนที่ไอ้วัตจะนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
“เอ่อ ทำไมคำพูดสองคนนี้แปลกๆว่ะ” พี่ร้อยเวร เอ่ยถามพี่โอ๋
“กูก็ไม่รู้ว่ะ รัก นี่ถ้าน้องกูไม่ใช่ผู้ชายนะกูคิดว่ามัน หึงที่ผัวไปมีเมียน้อยแล้วไม่กลับบ้านดูลูกเลยนะ ฮ่าๆๆๆ ” พี่โอ๋บอกเพื่อนขำแต่มันกลับทำให้ผมสะดุ้ง นั่นสิ ทำไม คำพูดของผมกับไอ้วัตมันเหมือนพวกเมียหลวงในละครแบบนี้ว่ะ
“หมวดครับ มีรายงานว่าพบเด็กที่คาดว่าจะเป็นน้องพีพีแล้วน่ะครับ” ตำรวจร่างอ้วน วิ่งเข้ามาบอก
“จริงเหรอครับ ตอนนี้ลูกผมอยู่ที่ไหน / จริงเหรอครับ ตอนนี้ลูกผมอยู่ที่ไหน” สองเสียงที่พูดประโยคเหมือนกันเป๊ะ ทำเอาพี่โอ๋มองหน้าผมด้วยคำถาม
“เรากำลังจะพามาที่นี่ครับ แต่เด็กไม่ยอม ผมเลยอยากให้พวกคุณช่วยไปดูหน่อยว่าใช่หรือเปล่า” ตำรวจคนนั้นบอก ผมยิ้มก่อนจะรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆที่มือ ไม่รู้ว่าผมกับไอ้วัตจับมือกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมไม่อยากคิดเรื่องนั้น ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพีพี
ผมนั่งอยู่บนรถของไอ้วัตด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ขอให้เด็กคนนั้นคือพีพี เถอะ ผมขอให้ลูกปลอดภัย
“ลเราต้องหาลูกเจอ เชื่อกูสิ พีพีต้องปลอดภัย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับมือที่กระชับกันแน่นขึ้น ผมมองมือที่จับกันแน่นตั้งแต่อยู่บนโรงพัก ก่อนจะยกยิ้มให้ไอ้วัต ไม่รู้หรอกว่ายิ้มทำไม แต่มือคู่นี้ทำให้ผมมั่นใจ และอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็น
“เล็ก พร้อมนะ”
“อืม”
เราสองคนลงจากรถ หลังจากที่มาถึงใต้ทางด่วนแห่งหนึ่ง ก่อนที่ผมจะมองเข้าไปยังเด็กเล็กๆคนนึงที่นั่งก้มหน้าอยู่ ข้างมีนายตำรวจยืนอยู่หนึ่งคนแต่เด็กน้อยกลับเอาแต่ซุกหน้าและร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“พีพี” เสียงผมเรียกเด็กคนนั้น แผ่วเบาก่อนที่ร่างน้อยๆจะเงยหน้าขึ้นมอง
“อาเล็ก!!!!” เด็กน้อยแผดเสียงลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามากอดผม
“ฮึกๆๆ พีพีกลัว อาเล็กพีพีกลัว ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ” พีพีสะอื้นฮักๆพลางกอดคอผมแน่น
“พีพีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกก่อนจะไอ้วัตจะย่อตัวลงมา
“คุณป๋า ฮื่อๆๆๆ”
พีพี กอดเราสองคนไว้แน่น พลางร้องไห้อย่างหนักผมไม่รู้ว่าเมื่อวานพีพี ต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ว่าตอนนี้ผมดีใจ ในชีวิตไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อนเลย ในที่สุดผมก็หาลูกเจอ
“คุณป๋า พีพีง่วงนอนจังเลย” เด็กน้อยบอกเสียงแผ่วเรียกรอยยิ้มจากเราสองคนไม่อยาก
“งั้นพีพี นอนนะครับ เดี๋ยวคุณป๋าจากลับบ้านนะ กลับบ้านเรากันนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนที่เด็กน้อยจะซบลงบนบ่าไอ้วัตแล้วหลับไป แต่มือน้อยๆกลับจับแขนผมแน่น
“พีพี คงอยากให้มึงกลับไปด้วย แต่ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ”
“มึงมากกว่าที่จะลำบากใจ เพราะมึงคงไม่ต้อนรับกูเท่าไหร่”
“เฮ้อ เลิกงี่เง่า สักทีได้ไหมเล็ก” ไอ้วัตบอกเสียงอ่อนใจ
“มึงว่าใครงี่เง่าว่ะ” ผมโวยวายกลับ
“ชู่ว์ เบาๆสิ เดี๋ยวลูกตื่น” ไอ้วัตเอ็ด ผมได้ปิดปากเงียบ ไม่กล้าเถียงต่อ เพราะกลังพีพีจะตื่น
“เล็กกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องคดี พี่จัดการเอง” พี่โอ๋เดินมาบอก ส่วนไอ้วัตพอเห็นพี่โอ๋เดินมามันก็จัดการเอามือพีพีออก แล้วเดินหน้าตึงไปที่รถทันที อะไรของมันอีกเนี่ย
“ยิ้มอะไรว่ะ ไอ้พี่โอ๋” ผมเหวใส่คนที่ยิ้มล้ออยู่
“หึ ตัวเล็กเอ้ย มีแฟนแล้วไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะเว้ย”
“แฟนอะไรกัน ผมยังไม่มีแฟนนะ”
“อ้าว แล้วไอ้ที่เดินหน้าตึงไปโน่น ไม่ใช่ว่าหึงตัวเล็ก กับพี่หรอกเหรอ รีบๆไปแก้ตัวซะล่ะ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอานะ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้พี่บ้า!!!” ผมเหวลั่น แล้วทำไมต้องหน้าร้อนด้วยว่ะ หึงเหรอ ไอ้วัตเนี่ยนะหึงผม เป็นไปไม่ได้หรอกน่า แค่รักมันยังไม่รักเลยแล้วจะหึงได้ยังไง
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14 (อ่าน 289690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก