♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 47
Liking you is a good thing, is there any reason to hide it?
การชอบคุณเป็นเรื่องที่ดี มีเหตุผลอะไรที่ต้องปกปิดมันไว้ด้วยเหรอ
[Puen talks]
รู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า กวาดมือหาตัวคนที่ผมนอนกอดอยู่ทุกคืน แต่เช้านี้ผมกลับตื่นขึ้นมาแล้วในอ้อมอกมีแต่ความว่างเปล่า ข้างตัวก็ไม่มี ผมลืมตาขึ้นมองอย่างยากเย็นเพราะความง่วง เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเพราะมีงาน แถมเด็กยังงอแงอีก
เมื่อวานไม่รู้ไปกินข้าวกับเพื่อนอีท่าไหน กลับมาท้องเสียปวดท้อง วิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำอยู่หลายรอบจนผมสงสาร ดีที่ไม่รุนแรงมาก แต่ก็ร้องไห้เกือบทั้งคืน ผมต้องนอนลูบท้องต้นหอมกล่อมจนเขาหลับไป ผมถึงจะได้นอน
แถมวันนี้เรายังมีนัดกันด้วย ผมบอกต้นหอมไว้แล้วว่าจะพาเขาไปหาแม่ผม เพราะแม่ผมโทรมาถามว่าเมื่อไหร่ผมจะพาแฟนไปเปิดตัวเสียที วันนี้ว่างเลยถือโอกาสพาเจ้าตัวแสบไปหาแม่ผมสักหน่อย แล้วนี่หายไปไหนแต่เช้าก็ไม่รู้
ตึกๆๆ
แอ๊ดดด
ต้นหอมวิ่งเข้ามาในห้อง เขาคงไม่ได้สังเกตุว่าผมตื่นแล้ว ต้นหอมที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวอยู่ตัวเดียวเดินไปยืนที่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมนอนเอามือรองศีรษะมองแผ่นหลังขาวไล่ลงมาจนถึงเอวคอด เลื่อนสายตาผ่านก้นงามงอนแต่พอดีที่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนู เรียวขาที่พอจะมีกล้ามเนื้อบ้าง แต่ก็จัดว่ายังเล็กอยู่ดีเมื่อเทียบกับขาผม
“โอ๊ย! เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ” ต้นหอมบ่นเบาๆ สะบัดให้ไปมาเหมือนคนถูกขัดใจ มือก็หยิบเสื้อตัวนั้นตัวนี้ออกมาทาบกับตัวเอง เปลี่ยนไปมาจนผมที่นอนมองเริ่มจะเวียนหัวแทน แต่ดูเหมือนจะไม่มีชุดไหนถูกใจเขาสักตัว ผมลุกออกจากเตียงไปยืนซ้อนข้างหลังต้นหอม โอบเอวบางเข้าชิดตัว
“พี่ปืน! ตื่นแล้วเหรอครับ” ต้นหอมสะดุ้งนิดๆ เขาเงยหน้าขึ้นถามผมด้วยรอยยิ้มหวานๆสำหรับเช้าวันใหม่ ผมเกลี่ยแก้มใสเบาๆ
“อืม แล้วจะเลือกเสื้อผ้าอีกนานไหม พี่เวียนหัว”
“ก็ต้นหอมเลือกไม่ได้นี่”
“ใส่อะไรก็ใส่ไปเถอะน่า อย่าคิดมาก แค่ไปบ้านพี่เอง”
“ก็นั่นแหละ ต้นหอมอยากให้แม่พี่ปืนประทับใจ”
“แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอแล้ว” ผมบอก ต้นหอมทำหน้ามุ่ยนิดๆ แต่ก็พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจในคำพูดผม
“แต่ มันก็เลือกไม่ได้อยู่ดี”
ผมเข้าใจครับ ต้นหอมเป็นคนที่ค่อนข้างใส่ใจกับการแต่งตัว รู้จักกาลเทศะในการเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปในที่ต่างๆ บางชุดแต่งแล้วดูน่ารัก แต่เดียวนี้ออกแนวอาร์ตเกินไป ทั้งสีผมแล้วก็การแต่งตัว มันล้ำเสียจนผมตามไม่ทัน ถ้าคนอื่นใส่คงเป็นอะไรที่ทุเรศ แต่พอต้นหอมใส่กลับกลายเป็นดูดีแล้วก็น่ารักแทนซะอย่างงั้น บางทีเสื้อผ้าก็ไม่ได้ทำให้คนดูดีหรอกนะผมว่า แต่คนต่างหากที่ทำให้เสื้อผ้าดูดี
“อาบน้ำแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเลือกให้” ผมดันตัวต้นหอมออกจากตู้เสื้อผ้า แล้วไปยืนเลือกชุดให้เขาแทน
“งั้นต้นหอมเลือกให้พี่ปืนบ้างดีกว่า” ต้นหอมเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าอีกบาน ซึ่งเป็นฝั่งเสื้อผ้าผม ทั้งหมดนี่เขาเป็นคนจัดเองทั้งหมดว่าอะไรต้องวางตรงไหนแขวนไว้ตรงไหนถึงจะทำให้ง่ายต่อการหยิบหา ผมที่ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องพวกนี้ก็สบายไปครับ
ผมหยิบกางเกงขาสั้นเหนือเข่านิดๆสีชมผูแบบพาสเทส แล้วก็หยิบเสื้อยืดลายการ์ตูนน่ารักสีขาว แล้วตรงลายเป็นสีชมพูเหมือนกับกางเกงออกมา ยื่นให้ต้นหอม เขามองๆแล้วก็ยิ้มกว้างด้วยความถูกใจ แล้วก็หันไปหยิบเสื้อของผมที่เป็นสีขาวเหมือนกัน ก่อนจะหยิบกางเกงขาสั้นแบบเดียวกับที่ผมเลือกให้เขาออกมา แต่ของผมจะเป็นสีกรมท่า
“ใส่แบบเดียวกันนะพี่ปืน จะได้เป็นคู่แฝด” ต้นหอมพูดอ้อนๆ
“อืม เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน แต่งตัวซะ”
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำไปนาน ออกมาต้นหอมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังเซตผมไม่เสร็จ ผมเองก็แต่งตัวบ้าง
“พี่ปืนนั่งลง เดี๋ยวต้นหอมเช็ดผมให้”
ผมไม่ขัดศรัทธา นั่งให้ต้นหอมปรนนิบัติแต่โดยดี ผมชอบเวลาที่อยู่กับเขานะ ถ้ามองจากมุมอื่น หลายคนคงจะมองว่าผมต้องคอยดูแลต้นหอมทุกอย่าง หนึ่งเพราะเขาเป็นแฟนผม อายุน้อยกว่า เด็กกว่า หรือจะเพราะอะไรก็ตามแต่ จริงครับที่ผมคอยดูแลเขา แต่ต้นหอมก็ไม่ใช่คนที่จะรับเป็นอย่างเดียว เขาชอบที่ผมคอยดูแล และเขาก็ชอบที่จะดูแลผมด้วย ซึ่งผมมองว่ามันเป็นข้อดีของคนที่คบกัน ต่างฝ่ายต่างให้ต่างรับ ก็คบกันยืดครับ แต่ถึงเขาจะไม่ให้ผมก็ไม่แคร์นะ เพราะผมก็พอใจที่จะเป็นฝ่ายให้เขาอยู่แล้ว แค่ต้นหอมคนเดียวนะ คนอื่นผมกล้าพูดได้เลยว่าช่างหัวมัน เราไม่จำเป็นต้องให้กับทุกคนหรอกครับ ให้คนที่เรารักก็พอแล้ว
“พี่ปืน หิวข้าวแล้วอ่ะ” ต้นหอมพูดเบาๆ มือก็เช็ดผมของผมไปด้วย เขาเดินไปหยิบไดร์มาเป่าจนผมแห้ง ใช้เจลเซตผมของผมให้ได้ทรงคล้ายกับของตัวเอง แล้วก็ยืนยิ้มมองหน้าผมผ่านกระจกเงา
“แม่พี่คงทำกับข้าวไว้แล้ว เสร็จแล้วใช่ไหม จะได้ไปกันเลย”
“ครับผม ต้นหอมพร้อมแล้ว”
“กระเป๋าเสื้อผ้าล่ะ” ผมถาม
“นี่ครับ” ต้นหอมชี้กระเป๋าที่วางอยู่บนเตียงให้ผมดู ผมเดินไปหยิบมาถือไว้เองแล้วเดินออกจากห้อง
ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมง แม่ผมบอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะทำอาหารเช้ารอ ผมขนงานที่ต้องทำขึ้นรถมาด้วย ปีสี่แล้วโปรเจคงานที่ต้องทำส่งมีเยอะมาก ผมยังแต่งรูปที่ต้องส่งอาจารย์ภายในวันนี้ไม่เสร็จดี เลยกะว่าจะหิ้วกลับไปทำที่บ้าน เพราะคืนนี้คงค้างที่บ้านสักคืน
“แม่พี่ปืนดุไหม” ต้นหอมถาม ผมละสายตาจากถนนมองเขาแวบหนึ่ง
“ไม่ แม่พี่ใจดี”
“แล้ว...พ่อพี่ปืนล่ะ”
คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งไปชั่วขณะ ต้นหอมมองหน้าผมสงสัย ผมยิ้มบางๆก่อนจะตอบ
“พ่อพี่เสียไปแล้ว” ผมตอบน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกไม่ดีรีบขอโทษผม
“ขอโทษครับ ต้นหอมไม่รู้” เขารีบละล่ำละลัก แววตาสั่นระริกเหมือนกลัวว่าผมจะโกรธ ผมเลี้ยวรถเข้าบ้านที่แม่ผมคงสั่งให้คนมาเปิดประตูรั้วรออยู่แล้ว ผมขับรถเข้าไปจอดที่โรงรถ ก่อนจะหันไปมองต้นหอมที่มองผมตาละห้อย
“อย่าคิดมาก พี่ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วล่ะ” ผมพูดให้เขาสบายใจ เพราะผมเองก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“แต่...ต้นหอมก็ไม่ควรถาม” ต้นหอมพูดเหมือนจะว่าตัวเอง ผมขำเบาๆด้วยความเอ็นดู เป็นเด็กที่แปลกดีครับ คนบางคนต้องรอให้คนอื่นด่าถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองทำผิด แต่นี่อะไร ด่าตัวเองก็เป็นคนเรา
“เรื่องของพี่ ถ้าอยากรู้อะไรอยากถามอะไร ก็ถามได้หมดไม่ต้องกลัว ถ้าไม่สมควรพี่จะบอกเอง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคนเราคบกันไม่ควรมีความลับต่อกัน พี่เองก็ไม่รู้หรอกนะว่าบอกเราหมดทุกเรื่องหรือเปล่า ถ้าสงสัยก็ถาม เพราะพี่เองถ้าสงสัย พี่ก็จะถามต้นหอมเหมือนกัน โอเคไหม”
บางทีเขาก็เด็กเกินไป แน่ล่ะ...สิบเจ็ดปีก็ใช่ว่าจะโตแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างเขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะสำหรับโลกของผู้ใหญ่ และผมจะเป็นคนที่คอยสอนให้เขาเติบโตเอง
“โอเคครับ” ต้นหอมรับปาก ผมโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มใสที่ยั่วยวนผมให้เข้าไปคลอเคลียตั้งแต่เช้าแล้ว แต่เพราะรีบเนื่องจากต้นหอมหิว ผมเลยไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเขามากนัก ไว้ค่อยจัดการคืนนี้ก็แล้วกัน
มือต้นหอมที่อยู่ในมือผมเย็นนิดๆด้วยความตื่นเต้น ผมบีบมือเล็กๆนั่นเบาๆให้กำลังใจ พาต้นหอมเข้าไปในบ้าน เวลานี้แม่ผมคงจะอยู่ในครัว แล้วก็จริงครับ แม่ผมกำลังทำอาหารเช้าอยู่เลย
“แม่ครับ” ผมเรียก แม่หันมามองก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้ต้นหอม ต้นหอมยกมือไหว้แม่ผมก่อนจะยิ้มหวานตอบ
“ไหน นี่นะเหรอน้องต้นหอม น่ารักนะเนี่ย” แม่ผมเดินเข้ามาหาต้นหอมก่อนจะดึงเข้าไปพินิจพิจารณาใกล้ๆ ต้นหอมที่ตอนแรกดูเกร็งๆ ตอนนี้ก็คงจะรู้สึกดีมากขึ้น เพราะสีหน้าเขาดูผ่อนคลาย กล้ามเนื้อก็ไม่เครียดเกร็งจนเกินไปนัก
“คุณแม่ก็สวยครับ” ต้นหอมชม แม่ผมตาวาวด้วยความพอใจ
“ปากหวาน น่ารักแบบนี้รักตายเลย” แม่ผมกอดต้นหอมเบาๆ เขาก็กอดตอบ แม่ผมส่งสายตาเป็นนัยให้ผม แม่ลูกกันดูกันออกครับว่าผมต้องการสื่ออะไร คงจะถูกใจแม่ไม่น้อยเลย
“ปืนบอกว่าต้นหอมทำกับข้าวอร่อย จริงหรือเปล่า”
ต้นหอมหันมามองตาผมก่อนจะหันหลับไปตอบแม่ผม
“ครับ ก็พอทำได้”
แค่พอทำได้ที่ไหนล่ะครับ ต้นหอมทำอร่อยมากเลยต่างหาก
“งั้นมาช่วยแม่ทำอาหารเช้าหน่อยดีกว่า” แม่ผมลากต้นหอมไปช่วยทำอาหารเช้า แม่หยิบผ้ากันเปื้อนลายลูกหมูผืนสีชมพูหวานแหววส่งให้ต้นหอมใส่ ต้นหอมหันมาทำหน้าปูเลี่ยนใส่ผม เพราะสีมันหวานมาก แต่ผมกลับมองว่ามันเข้ากับต้นหอมดีนะ ไม่จำเป็นว่าสีชมพูดจะต้องเป็นสีของผู้หญิงน่ารักๆหรอก ผู้ชายน่ารักๆอย่างต้นหอมก็เหมาะกับสีชมพูเหมือนกัน
ผมกวักมือเรียกต้นหอมให้เดินมาหาผมที่นั่งรออยู่บนเคาร์เตอร์ ต้นหอมเดินมาหา ผมจับตัวเขาหมุนตัวยืนหันหลังให้ผม แล้วจัดการผูกปมผ้ากันเปื้อนให้
“สีน่ารักเวอร์” ต้นหอมบ่นเบาๆเหมือนไม่อยากให้แม่ได้ยิน
“น่ารักดี” ผมชมจากใจ ทำให้คนตัวเล็กเกิดอาการเคอะเขินเล็กน้อย เขาตีที่ต้นขาผมทีหนึ่งก่อนจะเดินไปช่วยแม่ผมทำอาหารง่ายๆสำหรับเช้าวันนี้
“แม่อยากจะไปเปลี่ยนสีผมบ้าง หนูว่าสีไหนเหมาะกับแม่” แม่ผมจับผมตัวเองขึ้นดู ผมที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆคอยเหลือบมองแม่กับต้นหอมที่คุยกับเรื่องแฟชั่นอย่างออกรสออกชาติหลังจากกินข้าวเสร็จ
“แม่อยากทำสีอะไรอ่ะ” ต้นหอมที่ตอนนี้ซี้กับแม่ผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาน่ารัก อยู่ใกล้ใครก็มีแต่คนรักทั้งนั้น
“แม่คิดไม่ออก อยากทำอะไรที่ไม่เหมือนใครบ้างอ่ะ”
“ใช่ๆ หนูก็คิดแบบแม่เลย เลยไปย้อมสีม่วง แต่ตอนนี้สีมันจางแล้ว ว่าจะไปทำสีใหม่อยู่”
ผมถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมอง นี่ยังคิดจะไปทำสีใหม่อีกเหรอ แค่นี้ผมก็ถามยุ่งเกินพอกับการที่จะต้องกันไอ้พวกที่จะเข้าหาต้นหอมจะแย่ ตอนนี้ผมแทบอยากจะขอร้องให้เขาเลิกทำอะไรที่ทำให้ตัวเองดูดีเสียทีเหอะ ผมหึงจะตายห่าอยู่แล้ว เด็กนี่เคยรู้อะไรบ้างไหม!
“หนูจะไปทำสีอะไรครับ”
“หนูว่าจะทำสีเทาอมฟ้า เดี๋ยวนะแม่ หนูมีรูปให้ดูด้วย”
ทีกับแม่ผมสามารถแทนตัวเองว่า ‘หนู’ ได้เต็มปากเต็มคำ ทีกับผมนะ ถ้าไม่บอกก็ไม่ค่อยจะพูดหรอก ไม่รู้ทำไม แต่ผมชอบเวลาต้นหอมแทนตัวเองว่าหนูมาก แลดูน่ารักน่าเอ็นดูดี และผมก็แพ้ทุกครั้งที่เขาพูด ถึงแม้ว่าผมจะสั่งก็ตาม
ผมอยากให้เขามาอ้อนผมคนเดียว ไม่อยากให้ไปอ้อนคนอื่น โดยเฉพาะไอ้แมท!
เห็นแล้วมันหมั่นไส้!
“สวยดีลูก ทำเลย แม่สนับสนุน”
“แม่ๆ ทำสีแบบนี้สิ หนูชอบอ่ะ”
“ไหนๆ”
“นี่เลยแม่ ผมแม่ดำอยู่แล้ว แล้วก็ไปย้อมขาวตัดเฉียงตั้งแต่ตรงกลางจนถึงปลายผมแบบนี้ รับรองว่าเลิศ!”
“อุ้ย ถูกใจแม่ โอเค พรุ่งนี้หลังจากไปเยี่ยมพี่ป่านแล้วเราไปทำกันเลยดีกว่า”
ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไป ไม่เป็นไร ขอแค่ใจเขาอยู่ที่ผมก็พอ ไม่ว่าใครก็เอาต้นหอมไปจากผมไม่ได้หรอก แต่ว่านะแม่ผมนี่ก็...สี่สิบหน่อยๆแล้วนะ แต่ไม่เป็นไร แม่ผมสวย ผมให้อภัย
“ปืน พรุ่งนี้แม่จะแวะไปเยี่ยมยัยป่านก่อน จะไปด้วยกันไหม” แม่ผมเริ่มหันมาสนใจผมบ้างแล้ว หลังจากที่นั่งพูดคุยกับลูกชายคนใหม่อยู่นานสองนาน
“ไปครับ ไปไหม” ผมหันไปถามต้นหอมที่นอนคว่ำหน้าดูนิตยสารอยู่
“ไปครับ”
เป็นอันว่าพรุ่งนี้ผมแม่และต้นหอมจะไปเยี่ยมพี่ป่าน ส่วนยัยปิ่นน้องสาวผมวันนี้ไปนอนหอเพื่อนเพราะติดทำรายงาน แม่ผมเลยให้ผมโทรไปชวน แต่พอดีน้องติดงานเลยไปไม่ได้ ผมวางสายแล้วทำงานต่อ ปล่อยให้แม่กับต้นหอมคุยกันไป ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ก็พอรู้ว่าแม่จะให้ต้นหอมช่วยออกแบบเสื้อแจ๊กเก็ตให้
แม่ผมเป็นหุ้นส่วนของบริษัทผลิตเสื้อผ้านักกีฬา พอเห็นว่าต้นหอมมีเซ้นส์ด้านแฟชั้นเลยจะให้ต้นหอมช่วย ซึ่งเขาก็รับปากด้วยท่าทางตื่นเต้น ชอบนักล่ะรายนี้ ขอให้มีอะไรให้ทำเถอะ ซนได้ซนดี
ก่อนหน้านี้ผมสงสัยนะ ว่าคนที่ทำกิจกรรมเยอะ วันๆก็อ่านแต่นิยายกับดูหนัง ทำไมถึงทำทุกอย่างออกมาได้ดีแถมเรื่องเรียนก็เก่งสุดๆ แต่ตอนนี้ผมไม่สงสัยแล้ว เพราะไอ้แมทเคยหลุดปากบอกมาว่าต้นหอมเป็นเด็กที่มีไอคิวสูงกว่าคนอื่น หรือเรียกง่ายๆว่าเด็กอัจฉริยะก็ได้ แต่ก็ไม่ถึงว่าอัจฉริยะมากมาย เพราะพ่อแม่ต้นหอมไม่ต้องการให้ลูกตัวเองรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น เลยให้ต้นหอมเรียนไปกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน สมองเขาก็เลยได้พัฒนาแบบช้าๆ ทั้งที่สมองของเขาสามารถรับอะไรได้รวดเร็วกว่าเด็กคนอื่น
ผมเคยถามเขาเรื่องนี้ ต้นหอมก็ยอมรับ ถ้าเป็นเด็กอัจฉริยะคนอื่นคงจะพยายามฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ต้นหอมบอกว่าเขาไม่ต้องการทำแบบนั้น ที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว เขาสามารถจดจำอะไรได้รวดเร็ว ฟังครั้งเดียวก็จำได้ เขาไม่คิดจะฝึกฝนตัวเองให้หนักเกินไป เพราะมันจะกลายเป็นความทุกข์ถ้าหากว่าวันหนึ่งเขาได้ค้นพบว่าความสามารถของตัวเองมาถึงทางตัน หมดขีดจำกัด และมันอาจจะส่งผลให้คนรอบข้างที่เคยชื่นชมก็จะหมดความศรัทธาในตัวเขา เขาถึงได้ทำตัวเกเรบ้างในบางที
และแทนที่จะคลุกอยู่แต่กับตำรา เขาก็เอาเวลาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นแทน
ตกดึก...ผมกับต้นหอมขึ้นมาอยู่ในห้องนอน ส่วนแม่เข้านอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่ผมสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ท่านค่อนข้างใส่ใจสุขภาพตัวเองโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาคอยดูแล ผมจึงไม่ค่อยห่วงนักที่ท่านต้องอยู่บ้านกับยัยปิ่นหรือแม่บ้านและคนใช้อีกสองสามคนเท่าไหร่
“พี่ปืน...ต้นหอมอ่านหนังสือได้ป่ะ” เสียงต้นหอมเรียกผม ผมนั่งอยู่ที่พื้น เอาโต๊ะตัวเล็กๆมาตั้งกับพื้นเพื่อทำงาน ขี้เกียจนั่งกับโต๊ะเขียนหนังสือ ขาผมยาว บางทีมันก็เมื่อย
“อ่านได้ ตามสบายเลย” ผมเอ่ยอนุญาต ต้นหอมจึงหันกลับไปเลือกหนังสือที่ชั้นวางหนังสือต่อ ผมกลับมาทำงานตามเดิม ต้องแต่งภาพส่งอาจารย์หลายสิบภาพ ไหนจะโปรเจคอีกสามงานที่ตอนนี้นี้คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดี กะว่าเคลียร์งานชิ้นเล็กๆเสร็จผมจะออกไปเที่ยวต่างจังหวัดเพื่อหาแรงบันดาลใจ
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องเมื่อผมและต้นหอมต่างแยกย้ายกันอยู่ในโลกของตัวเอง เรามันเป็นแบบนี้เสมอ เพียงแค่หันกลับไปมองก็จะเห็นต้นหอมนอนอ่านหนังสือ แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมคือหนังสือที่อยู่ในมือเขา ผมจ้องอยู่อย่างนั้น ต้นหอมที่อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ก็หยุดอ่าน มือที่ถือหนังสือสั่นไหวเล็กน้อย
เขาคงจะรู้แล้วสินะ
ดวงตากลมตาเคลื่อนออกจากหน้าหนังสือเพื่อสบตากับผม ก่อนที่น้ำใสๆจะกลิ้งออกจากดวงตา ไหลลงมาตามแก้มใสแล้วหยดลงบนที่นอน ผมยิ้มให้ต้นหอมอย่างอ่อนโยน
“พี่ปืน...”
“จำได้แล้วเหรอ” ผมถาม เขาพยักหน้า
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่รู้” เขาถามเสียงสั่น ขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผมลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ จับมือนุ่มนิ่มไว้ในมือแล้วยกขึ้นจูบเบาๆ
“แทนตัวเองหว่าหนูก่อน แล้วจะบอก” ผมต่อรอง ผมอยากให้เขาแทนตัวเองว่าหนูกับผม ผมชอบ
“บอกหนูหน่อย” ต้นหอมยอมพูด
“ไม่ใช่แค่วันนี้ ตลอดไป ได้ไหม” ผมอ้อนขอ ต้นหอมทำหน้าอายๆ แต่ก็ยอมพยักหน้า ผมเลยให้รางวัลด้วยการหอมแก้มต้นหอมข้างละสองที
“ตอนที่พี่ไปช่วยหนูจากไอ้เฟรม เช้าวันนั้นที่หนูเล่าให้พี่ฟังว่าทำไมถึงชอบอ่านหนังสือเล่มนี้ จำได้ไหม” ผมถามกลับ ต้นหอมพยักหน้า น้ำตานองหน้าจนผมต้องเช็ดให้
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกหนู”
“เพราะคงตกใจมั้ง”
“หนูคิดถึงพี่มากเลย” ต้นหอมเข้ามากอดผมไว้ ผมเองก็กอดผมไว้ทั้งตัว น่ารักซะผมอยากจะเก็บเขาไว้กับตัวคนเดียว ผมชักจะเป็นเอามาก แต่ผมไม่อยากขาดเขาไปเลยแม้แต่นาทีเดียว
เมื่อก่อนเขาตามติดผมแจ แต่ตอนนี้สิ ผมตามติดต้นหอมแจเลยก็ว่าได้ ขนาดเพื่อนผมมันยังแซวเลย
“หึหึ เด็กขี้แย” ผมโยกตัวต้นหอมไปมา
“พี่ปืน หนูขอหนังสือเล่มนี้นะ” ผมแปลกใจนิดๆ เพราะเขาเองก็มีแล้วเล่มหนึ่ง แถมเล่มของผมมันก็เก่ามากแล้วด้วย แต่ถ้าเขาอยากได้ผมก็ให้ได้
“ได้สิ อยากได้ก็เอาไป ว่าแต่....ทำไมถึงอ่านแต่เรื่องเดิมๆล่ะ”
ที่บ้านต้นหอมมีหนังสือเยอะก็จริงนะครับ แต่เขาจะอ่านวนเวียนอยู่หลายรอถ้าหากว่าชอบเล่มไหนมากๆ แต่ผมไม่ค่อยได้กลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่าเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่ามันเสียเวลา เพราะยังไงเราก็เคยอ่านแล้ว เอาเวลาไปอ่านเล่มใหม่จะดีกว่า
“หนูชอบจะอ่านหนังสือเล่มเดิม เพราะหนูรู้ว่าสุดท้ายมันจะจบยังไง หนูสามารถรู้ได้ว่า หนูจะมีความสุขกับมันตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย หนังสือเล่มเดิม หยิบมาอ่านไหมก็จบแบบเดิม”
“...” ผมนิ่งคิดตามกับคำพูดของต้นหอม
“แล้วตอนนี้หนูก็คิดว่า ถ้าชาติหน้าหนูได้เกิดมา หนูก็อยากจะรักพี่แบบนี้ รักแค่พี่คนเดียว เพราะหนูสามารถรู้ได้ว่า หนูจะมีความสุขที่สุดถ้าได้อยู่กับพี่”
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาเพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของต้นหอม แต่ก็ต้องกระพริบตาไล่น้ำตาให้เหือดหายไป บางทีผมอาจจะรักต้นหอมได้ไม่เท่ากับที่เขารักผมด้วยซ้ำ แต่วันนี้ต่อไป ผมขอสัญญากับตัวเองว่า ผมจะรักเขาให้เท่ากับที่เขารักผม
“หนูดีใจ ฮึก คิดไม่ถึงว่าพี่ปืนกับพี่ใจดีคนนั้นจะเป็นคนเดียวกัน ฮึก...หนูรักพี่ปืน”
“รู้แล้ว หยุดร้องไห้ได้แล้ว” ผมกระซิบบอกทั้งต้นหอมและบอกตัวเอง ผมจะไม่ร้องไห้ ผมจะเข้มแข็งเพื่อปกป้องเขาให้ดีที่สุด
น้ำตาที่ไม่ว่าจะเช็กยังไงก็ไม่หายไปสักที ก็รู้หรอกนะว่าร้องไห้เพราะความดีใจ แต่ผมก็ไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่ ผมชอบให้เขายิ้มหรือหัวเราะมากกว่าร้องไห้ แม้ว่ามันจะเป็นการร้องไห้เพราะดีใจก็ตาม
ต้นหอมยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะขยับมานั่งบนตักผม สองแขนเรียวคล้องคอผมเอาไว้พร้อมกับใบหน้าน่ารักขยับเข้าใกล้จนริมฝีปากเขาประทับกับริมฝีปากผม ผมปล่อยให้เขาจูบผมจนพอใจ แต่ดูแล้วเขาคงไม่พอใจที่ผมไม่ได้ทำอะไร ไม่ใช่ไม่อยาก แค่อยากแกล้งเด็กเท่านั้น
“พี่ปืน” เสียงเรียกอ้อนๆ ฟังแล้วมีความสุขจริงๆ
“ขอบใจนะ ที่เป็นฝ่ายเข้ามาหาพี่ ตอนนั้นพี่ถามตัวเองว่า อะไรทำให้หนูใจกล้าถึงขนาดมาจีบพี่ได้”
“การชอบพี่เป็นเรื่องที่ดี มีอะไรจะต้องปกปิดมันไว้ด้วยล่ะ”
อื้อหือ ตรงเกินไปแล้วเด็กคนนี้
จะบอกอะไรให้นะ เด็กน้อยที่น่ารักของพวกคุณน่ะ เป็นแมวน้อยยั่วสวาทดีๆนี่เองล่ะ เรื่องแสดงความรักต่อกัน เดี๋ยวนี้ผมไม่ต้องเริ่มเองแล้วนะ เพราะบางทีต้นหอมก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมรักที่ต้นหอมไม่เคยเขินอายที่จะแสดงความรักกับผมเวลาอยู่ด้วยกันสองคน
ชอบเขามากอดมาอ้อน ชอบหอมแก้มผมไม่ต่างกับที่ผมก็ชอบหอมแก้มเขา หรือบางทีเขาก็เป็นฝ่ายจูบผมเองอย่างตอนนี้
“พี่ต้องทำงานก่อน อีกนิดก็จะเสร็จแล้ว” ผมบอก คืองานมันเร่งจริงๆ ผมต้องส่งก่อนเที่ยงคืน นี้ก็จะสี่ทุ่มแล้ว
“อืม” ต้นหอมรับคำอย่างเข้าใจ ผมเลยก้มลงไปจูบเขา หยอกล้อคลอเคลียชิมความหวานจากอีกฝ่ายพอเป็นกำลังใจในการทำงานต่อ
“มัดจำไว้ก่อน นอนรอพี่ไปก่อนนะหนู” ผมแซวให้ต้นหอมได้อาย แก้มใสๆก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ แถมปากอวบอิ่มเพราะถูกผมจูบก็ขยับด่าผมเบาๆว่า ‘บ้า’
ผมปล่อยให้ต้นหอมนอนอ่านหนังสือไป แล้วตัวเองก็ลงไปนั่งทำงานข้างล่างตามเดิม ผมเพ่งสมาธิของตัวเองกับงานตรงหน้า รีบทำให้เสร็จจะได้ขึ้นไปนอนกอดเด็กแสบบนเตียงเร็วๆ
เวลาผมทุ่มเทสมาธิให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ผมก็มันจะลืมสิ่งอื่นๆรอบข้าง รู้ตัวอีกทีก็มีลูกหมูมาเกาะอยู่ข้างหลัง ตัวต้นหอมกับผมมีหมอนหนุนกั้นอยู่ตรงกลาง ที่คงจะง่วงมากแล้วสินะ พอดีกับที่ผมทำงานเสร็จพอดี
“ง่วงแล้วเหรอ” ผมถาม คลิกเมาส์ส่งไฟล์งานให้อาจารย์ทางอีเมล ส่งทันก่อนจะเข้าวันใหม่พอดี
“ง่วงแล้วครับ” เสียงยานๆบ่งบองอาการของค้นที่เกาะหลังผมไว้เป็นอย่างดี ผมหันหน้าไปมองใบหน้าของต้นหอมที่ซบอยูกับไหล่ผม ดวงตาใสหลับพริ้ม
“หนูรอพี่ตั้งนานแหนะ” เขาบ่นเสียงอู้อี้
“ครับๆ” ผมส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ขยับช้อนลูกหมูไว้ในอ้อมแขนพาไปนอนบนเตียง ส่งสัยจะง่วงจัด ไม่ร้องกินนมเหมือนทุกคืน เหมือนผมเลี้ยงลูกไหม บางทีผมก็ไม่ต้องมีลูกแล้วแหละในอนาคต เพราะทุกวันนี้ก็เหมือนเลี้ยงลูกอยู่แล้ว
“พี่ปืน จูบหน่อย” ต้นหอมเป็นฝ่ายเรียกร้อง คงง่วงมากแล้วจริงๆนั่นแหละ ผมเลยตอบสนองเด็กมันหน่อย ไม่คิดจะทำอะไรมากกว่านี้อยู่แล้วครับ ไม่งั้นคงเป็นการลักหลับแน่ๆ เพราะต้นหอมพร้อมจะสลบได้ตลอดเวลา
เขาจะรู้ไหมว่าปากตัวเองหวานมาก หวานจนผมอยากจะจูบต้นหอมแบบนี้ไปตลอดทั้งค่ำคืน ที่ผ่านมาผมไม่เคยจูบใครด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจโดนแผดเผาด้วยไฟร้อนๆแบบนี้มาก่อน แต่ตั้งแต่ที่ผมได้สัมผัสกับริมฝีปากนี้ ผมบอกได้เลยว่ามันวิเศษที่สุด จนในบ้างครั้งผมคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่รู้สึกอยากจะจูบริปฝีปากหวานฉ่ำนี่อยู่ตลอดเวลา แค่ครั้งสองครั้งมันไม่เคยพอสำหรับผม มากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
“ต้นหอม หนูเอาแพนเค้กใส่กล่องให้แม่ทีสิลูก”
“ครับผม”
ผมเดินลงมาจากบนบ้านได้ยินเสียงแม่ลูกคู่ใหม่คุยกันลั่นครัว
“ป้าจ๋า หนูอยากได้น้ำหวานอ่ะ ป้าจ๋าทำให้หน่อยสิ หนูไม่ว่าง”
ป้าจ๋าคือป้าแม่บ้านผมเองครับ ผมเดินเข้าไปในครัว ต้นหอมหันมาเห็นรีบเดินเข้ามาหาผมทันที
“พี่ปืนๆมากินข้าวเร็ว วันนี้หนูทำข้าวอบสับปะรดเองเลย แม่สอน” ต้นหอมลากแขนผมพาไปนั่งที่โต๊ะในครัว ก่อนจะจัดแจงตักข้าวอบสับปะรดให้ผม แล้วก็ยืนรอลุ้นอยู่ข้างๆ ผมตักข้าวผัดสับปะรดขึ้นชิมพลางจ้องตาต้นหอมที่ลุ่นจนตัวโก่งไปด้วย ตลกดีแหะ
“เป็นไงพี่ปืน อร่อยไหม”
“...” ผมเงียบ เคี้ยวข้าวต่อไปเรื่อยๆไม่ตอบ จนต้นหอมหน้ามุ่ยลงเพราะรู้ว่าโดนผมแกล้ง
“หึหึ อร่อยสิ” ผมบอก นั่นแหละต้นหอมถึงได้ยิ้มกว้าง แล้วก็กลับไปจัดอาหารสำหรับเอาไปเยี่ยมพี่ป่านต่อ
ผมอยากให้พี่ป่าน พี่สาวที่ผมรักได้รู้จักกับคนรักของผม ผมเชื่อนะว่าพี่ป่านจะต้องชอบต้นหอม และผมยังเชื่อว่า ต้นหอมจะต้องช่วยให้พี่ป่านอาการดีขึ้นจากความน่ารักของเขา
.................................................
หลังจากที่หายตัวไปเป็นอาทิตย์เพราะติดสอบและทำรายงาน พอได้กลับมาแต่งหนูต้นหอมอีกครั้งก็เลยดีใจจนน้ำตาจะไหล
(เวอร์!) ตอนนี้เลยจัดความหวานให้แบบเต็มสตรีม ชดเชยกับหนึ่งอาทิตย์ที่สูยเสียไป หวังว่าคงจะชอบและถูกใจนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ
อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะคะ คาดไม่ถึงกันเลยล่ะสิ ที่จริงวางโครงเรื่องไว้ที่ห้าสิบตอนด้วยซ้ำ แต่พอแต่งไปแต่งมาแล้วลืมนั่นลืมนี้ เลยใส่เสริมเติมแต่งจนมันทะลุ 50 ตอน ยังบอกไม่ได้ว่าจะจบตอนที่เท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆคือไม่เยอะแล้วค่ะ ไม่ถึงสิบตอนหรอกบอกเลย!!!
ใจจริงก็ไม่อยากให้เรื่องนี้จบหรอก รักหนูต้นหอม แต่ไม่จบไม่ได้ ต้องจบนะ 555 กลัวคนอ่านเบื่อด้วยแหละ ^^
ขอบคุณนักอ่านหน้าปัจจุบันที่ตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้ (ทำยังกะว่าจบเรื่องแล้ว) แล้วก็ขอบคุณนักอ่านหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ของริริด้วย
ขอบคุณมากค่าาาา ^_^ (ไม่มีอะไร อยากบอกเฉยๆ อิอิ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
